#Θάνατος

[anemodarmenhh]

"Είμαι απ' τη χώρα των δημοσίων εγκληματιών και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών.."

- Στίχοιμα

[mple-selhnhh]

[eternal--returned]

Let me live like a sky-rocket. Let me color the night sky for an instant with all my being and then burn out.

Yukio Mishima

[orgismenh]

[cruelmiracles]

Now the afternoon was coming to its end. The rustle of a skirt, a black shadow, brought him back to the landscape f tombs and sky that surrounded him. He had to leave; there was nothing more for him to do here. But he could not turn away from this name, those dates. Under that slab were left only ashes and dust. But, for him, his father was again alive, a strange silent life, and it seemed to him that again he was going to forsake him, to leave his father to haunt yet another night the endless solitude he had been hurled into and then deserted. The empty sky resounded with a sudden loud explosion: an invisible airplane had crossed the sound barrier. Turning his back on the grave, Jackques Cormery abandoned his father.

Albert Camus ǁ The First Man (1960)

[abroken-heart-into-agirl]

Πέρασαν δέκα μήνες κι εγώ χορεύω ακόμη με τα στάδια της απώλειας, συνηθίζεται ποτέ τελικά ; Θα σου τα πω από εδώ, αν και τα ξέρεις ήδη όλα, πάντα τα γνώριζες.

Ορισμένες φορές έχω πλάσει τόσο όμορφα στο μυαλό μου το ότι «πήγες κάπου και θα επιστρέψεις» που όταν αναγκάζομαι να μιλήσω για σένα και να χρησιμοποιήσω παρελθόν, τότε τα χάνω. Ήσουν ; Για μένα πάντοτε θα ΕΙΣΑΙ, θα είσαι ο ήρωας μου, ο προστάτης μου, ο γίγαντας που άνοιγε την αγκαλιά του κι εγώ γινόμουν πάλι παιδί. Και τώρα τι; Μεγάλωσα απότομα , γέρασα μέσα σ ένα βράδυ και κάθε μέρα ο πόνος μεγαλώνει.

Σε θαυμάζω , πάντα σε θαύμαζα. Σοβαρός , ακέραιος , τίμιος μέχρι εκνευρισμού και ξεροκέφαλος έως το κόκαλο (ακόμα απορώ που αναρωτιόσουν από που έχω πάρει το πείσμα μου ).

Δεν ξέρω καν αν βγάζουν νόημα οι σκέψεις μου , αν έχουν μια λογική σειρά, όμως εσύ καταλαβαίνεις. Πάντα με καταλάβαινες.

Μου λείπεις , μου λείπουν εκείνες οι τεράστιες συζητήσεις που ξεκινούσαν από μια απορία που μπορεί να είχα για το μάθημα της ιστορίας και κατέληγαν στο άπειρο.. Είμαι υπερήφανη για σένα και για όσα μου δίδαξες. Σ αγαπώ για πάντα και καλή αντάμωση.

🕊️19.06.2022🕊️

[triantafullo-sth-lasph]

Στη χώρα του πάμε και όπου βγει μη περιμένεις καλή ζωή.

Τέμπη 2023

[mauradusus]

Στη αρχαία ελληνική μυθολογία ο Θάνατος εθεωρείτο πως ήταν ένας όμορφος νέος, δίδυμος αδερφός του θεού Ύπνου και γιός του Ερέβους και της Νύχτας. Πότε τον περιέγραφαν ως σκληρό κι αμείλικτο, κι άλλοτε ως ευεργέτη αφού απάλυνε τους ανθρώπους από τις δυστυχίες και τους πόνους της αρρώστιας. Παρακάτω παρατίθεται Ορφικός ύμνος, Θανάτου: Κλῦθί μευ, ὃς πάντων θνητῶν οἴηκα κρατύνεις πᾶσι διδοὺς χρόνον ἁγνόν, ὅσων πόρρωθεν ὑπάρχεις· σὸς γὰρ ὕπνος ψυχῆν θραύει καὶ σώματος ὁλκόν, ἡνίκ’ ἂν ἐκλύῃς φύσεως κεκρατημένα δεσμὰ τὸν μακρὸν ζῴοισι φέρων αἰώνιον ὕπνον, κοινὸς μὲν πάντων, ἄδικος δ’ ἐνίοισιν ὑπάρχων, ἐν ταχυτῆτι βίου παύων νεοήλικας ἀκμάς· ἐν σοὶ γὰρ μούνῳ πάντων τὸ κριθὲν τελεοῦται· οὔτε γὰρ εὐχῇσιν πείθῃ μόνος οὔτε λιτῇσιν. ἀλλά, μάκαρ, μακροῖσι χρόνοις ζωῆς σε πελάζειν αἰτοῦμαι, θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς λιτανεύων,ὡς ἂν ἔῃ γέρας ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισι τὸ γῆρας.

“Sleep and his half brother Death” (1874) by John William Waterhouse

[our-har-world]

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα,παλεύω για να ζήσω...Η ζωή είναι πολύτιμη

  Ήτανε Τετάρτη βράδυ. «Βουλιαγμένη» στον καναπέ, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες σκέψεις. Έχετε ένα νέο μήνυμα στο κινητό. Ανάγνωση; «Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα, παλεύω για να ζήσω έστω και μια μέρα παραπάνω. Προσπαθώ να τον ρουφήξω, να περάσω όσο το δυνατό περισσότερες στιγμές μπορώ με τα παιδιά  μου». Σάστισα, δάκρυσα, κόμπιασα. Πως να αντιδράσω; Τι να απαντήσω; Τι να πω; Οι λέξεις…

[thewomengr]

Μου λείπεις μπαμπά!

[Γράφει η Ευγενία Τριανταφυλλίδου] Πώς να σταθώ σε αυτόν τον κόσμο χωρίς εσένα; Τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να κλαίνε. Η απώλειά σου μια βαθιά χαρακιά στην καρδιά μου...

Από την μέρα που σε έχασα, είναι σαν να έχασα το φως μου. Όλα μαύρα γύρω μου, μέσα και έξω μου. Δεν νιώθω χαρά, μόνο λύπη. Θέλω μόνο να έρθεις να σε δω στον ύπνο μου, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να τα πούμε οι δύο μας όπως πάντα, να σου πω πόσο μου έλειψες, να μου πεις τα δικά σου νέα… Πώς να σταθώ σε αυτόν τον κόσμο χωρίς εσένα; Τα μάτια μου δεν έχουν σταματήσει να κλαίνε. Η απώλειά σου μια…

[bestinfo]

Μίμης Πλέσσας: Συγγενείς και φίλοι αποχαιρέτησαν τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη - Δείτε βίντεο και φωτογραφίες

Φόρο τιμής στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Μίμη Πλέσσα που πέθανε στις 5 Οκτωβρίου λίγο πριν γίνει 100 ετών απέτισαν φίλοι και συγγενείς στο Α’ Κοιμητήριο Αθηνών. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε για να πει το δικό του «αντίο» στον σπουδαίο καλλιτέχνη που άφησε πολύτιμη κληρονομιά.

Διαβάστε περισσότερα: https://www.protothema.gr/greece/article/1549275/mimis-plessas-suggeneis-kai-filoi-apohairetisan-ton-megalo-mousikosuntheti-deite-video-kai-fotografies/

[anemodarmenhh]

"Η γενιά μας θα ακουστεί..."

Σε ένα βαγόνι του ΗΣΑΠ, 07/03/2023

[mple-selhnhh]

“Είμαι απ’ τη χώρα των δημοσίων εγκληματιών και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών.”

Στοίχημα - Ελλάς Ελλήνων

Η ιστορία επαναλαμβάνεται 20 χρόνια μετά…

[eternal--returned]

People say this cave (Leads to Hell) Into this finely darkly excised devil's mouth No one has entered. It is a cave which guards an eternal riddle and mystery. Yet I stood before that insistent cave And called out in gentle words of love. But the answering echo Was not my present voice: It was the innocent voice of years gone by.

Yukio Mishima ֍ Echo (1937) 

[romios-gr]

Το project του αιώνα αλλάζει τον κόσμο – Με τους BRICS έρχεται επιτέλους ο θάνατος του δολαρίου Τα ανεξάρτητα κυρίαρχα έθνη δεν θα πρέπει να έχουν άλλες χώρες όπως οι ΗΠΑ να «τους λένε τι να κάνουν» ανέφερε o επικεφαλής της LM Investments Christopher Douglas Ολοένα και δυναμώνει η τάση εγκατάλειψης του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, λόγω και της oπλοποίησής του εκ μέρους... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-project-toy-aiona-allazei-ton-kosmo-me-toys-brics-erchetai-epiteloys-o-thanatos-toy-dolarioy/

[cruelmiracles]

And the wave of tenderness and pity that at once filled his heart was not the stirring of the soul that leads the son to the memory of the vanished father, but the overwhelming compassion that a grown man feels for an unjustly murdered child—something here was not in the natural order and, in truth, there was no order but only madness and chaos when the son was older than the father. The course of time itself was shattering around him while he remained motionless among those tombs he now no longer saw, and the years no longer kept to their places in the great river that flows to its end. They were no more than waves and surf and eddies where Jacques Cormery was now struggling in the grip of anguish and pity. He looked at the other inscriptions in that section and realized from the dates that this soil was strewn with children who had been the fathers of graying men who thought they were living in this present time. For he too believed he was living, he alone had created himself, he knew his own strength, his vigor, he could cope and he had himself well in hand. But, in the strange dizziness of that moment, the same every man eventually erects and that hardens in the fire of the years, into which he then creeps and there awaits its final crumbling—that statue was rapidly cracking, it was already collapsing. All that was left was this anguished heart, eager to live, rebelling against the deadly order of the world that had been with him for forty years, and still struggling against the wall that separated him from the secret of life, wanting to go farther, to go beyond, and to discover, discover before dying, discover at last in order to be, just once to be, for a single second, but forever.

Albert Camus ǁ The First Man (1960)