#zwarte woud

[surelookbutnothingtoseehere]

[bbqbastard]

Zwarte Woud Brownie met kriekbier in de Skillet

[luckas58-blog]

Dag 6: van Meisenthal naar Offenburg. Na uistekend ontbijt met sixties-seventies muziek op de achtergrond (oa Jimi Hendrix), onmiddellijk een van de stelste helling op, 1100m met gemiddeld 7%, en meerdere stukken boven de 10%. Met het gewicht dat we meesleurden, was de energie net genoeg om boven niet om te vallen. Deze noord vogezen waren een vergeten gebergte, maar gisteren en vandaag was het duidelijk dat die zeer pittig waren. Dan afdalen met nog twee hellingetjes met eveneens stukjes tot 10%. En daarna afdalen, eerst bij bakker Fred in een onooglijk noord elzasser dorp sandwich gegeten. En net zoals gisterenavond werd ook hier nog platduits gesproken.ca 25 km het kaan Marne Rijn gevolgd tot in Strasbourg, alwaar een Dame Blance verorberd. Wat een hitte, 27-28 graden en zweten. Verder relatief vlak (grens met duitsland opnieuw over, brug over de brede rijn) naar Offenburg. Biertje onszelf getrakteerd en dan op zoek naar ons appartementjeof B&B, op de voerde etage zonder lift…s avonds echt duits gegeten met salatteller en kalbdschnitzel, voor 74€. Boeken dicht en vrieg on bed want morgen zwarte woud over.

PS vele gemeentebordjes zijn hier omgedraaid, boerenprotest

[jurjenkvanderhoek]

MUSEUM BELVÉDÈRE 20 JAAR: EN VERDER...

DE JONGENSDROOM IS GEEN BEDROG

De kleine Thomas ging de deuren langs met zijn zelfgemaakte kijkdoos. Voor een stuiver mocht je door het gat kijken naar een landschap. Dit was zijn eerste museum. De grote Thom zet een kijkdoos in de bossen van het Friese Oranjewoud. Binnen laat hij zijn smaak in de moderne en hedendaagse kunst zien. Buiten past de natuur in zijn beeld: water, riet en veen, de uitgestrekte bossen. In dat landschap bracht Thom Mercuur zijn jeugd door, daar ging hij stropen, vissen en eieren zoeken. Met die schilders heeft hij affiniteit, daar ligt zijn gevoel, dat is mooi. Mercuur toont de eenvoudige schilder van het platteland, die groot is door de eigenzinnigheid. De provinciaal die zijn gevoel legt in de zichtbare omgeving. Het is de eenvoud in de manier waarop het landschap wordt benaderd.

Eenvoud spreekt uit het gebouw en de omgeving. Een zwarte doos is geplaatst over het water wat eens het grand canal van een stadhouderlijke buitenplaats was. Platen basaltsteen zijn onregelmatig in de gevel gezet, waardoor er spleten vallen die worden bewoond door vleermuizen en vogels. Het gebouw ligt op de grens van natuur en cultuur, land en water, en sluit een park af dat barokke lijnen uit de zeventiende eeuw volgt. Huize Oranjewoud, het oude hoofdgebouw van dat park, was ooit lustslot en zomerverblijf van verschillende adellijke families. Staatsbosbeheer heeft, om het verdwenen noordelijke deel van de parkaanleg te reconstrueren, de landschapsarchitect Michael van Gessel de opdracht gegeven de vergeten heldere structuur terug te brengen. Om oud en nieuw samen te laten gaan, het museum aan het eind van de zichtas van het landgoed en de stijl van de Franse tuinarchitect Daniël Marrot in ere te herstellen.  Nu ligt er weer een eenvoudig park in formele aanleg met lange lanen en grachten. Gezien vanuit het huis lijkt de Prinsenwijk dwars door het museum te stromen om op te lossen in de oneindigheid van het waterrijke open Friese landschap.

Elke kamer een kunstwerk

De architect Eerde Schippers heft de rechtlijnigheid van het park en het landschap rondom doorgetrokken in zijn ontwerp van het museum. Het langwerpige gebouw, 104 meter lang en 13 meter breed in één bouwlaag, zal in de loop van de tijd door haar omgeving worden opgenomen, wanneer de bomen en struiken zijn volgroeid en de gevels verkleurd. Het museum is vrijwel geheel gesloten, enkel ter hoogte van de kantoorruimten zijn de muren onderbroken door de sfeer van nauwelijks brekende ramen. Het rust op een glazen voet, bij avond lijkt vanwege het licht van binnen het geheel te zweven. Het museumcafé is een open ruimte boven het water van waaruit de bezoeker aan de ene kant over de wijk het woud inkijkt en, wanneer hij zich omdraait, over het water de boerderijen en boswallen ziet.

De doos is globaal door het café in twee stukken gedeeld. De rechterkant geeft plaats aan de vaste collectie, waarbij de diverse expositiekamers van maat kunnen wisselen door verplaatsbare tussenwanden. Mercuur ziet elke kamer als een kunstwerk, dat voor de bezoeker rust uitstraalt. De lange diagonaal door de ruimte moet de nieuwsgierigheid in de volgende kamer trekken. Links van het café is ruimte voor wisselende tentoonstellingen. De getoonde kunst wordt enkel door kunstlicht beschenen, vanwege de geslotenheid van het gebouw. Er is een klein beetje strijklicht van buiten door het glas op maaihoogte.

Vormgeving straalt rust uit

De vormgeving van het gebouw straalt rust uit, zoals Staatsbosbeheer de omgeving wil laten ademen. Er schijnt weinig licht van binnen naar buiten om de dieren in het donker niet al te veel te storen. Bij de aanleg van museum en park is rekening gehouden met de bestaande natuur. Het gebouw is wel af, maar de omgeving zal nog enkele jaren nodig hebben zich te vormen. De natuur is nu nog modderig, de paden soms nog onbegaanbaar. Het heeft de tijd nodig zich in oude glorie te herscheppen.

Rust en ruimte, eenvoud en eigenheid, dat is wat museum zowel als park willen uitstralen. Voor Thom Mercuur is het een levensmissie, die is uitgekomen. Maar het is niet enkel een vervulling van zijn droom. Begint de kunst van Mercuur bij de schilder Jan Mankes, Boele Bregman geeft hem in de jaren vijftig de opdracht een museum te stichten. De doeken van beide schilders hangen niet bijzonder te zijn tussen al het andere werk in het museum, maar hebben wel een speciale plaats gekregen. Want Mercuur geeft op zijn gevoel de kunst een plek. Hij is galeriehouder, kunsthandelaar, verzamelaar en was conservator van het Coopmanshûs in Franeker en het Fries Museum te Leeuwarden. Zestien jaar geleden begon zijn kruistocht voor het museum voor moderne en hedendaags kunst in Friesland. Eerst met het plan om een buitenmuseum te zijn van het Fries Museum aan de oevers van et Tjeukemeer. Een groots en duur bouwplan werd door architect Aldo van Eijck ontworpen. Maar het provinciebestuur doorkruiste deze plannen en het Fries Museum, verwikkeld in een reorganisatie, had genoeg aan zichzelf. Mercuur vestigt zich in een monumentaal gemaal aan de rand van natuurgebied De Deelen ten noorden van de plaats Heerenveen. Het is een gebied waar de door hem bewonderde kunst uitstekend past. Daar toont hij oud gereedschap uit de veenderij en schilders van het Friese landschap. Maar Thom blijft dromen van een echt museum.

“Discussie over kunst is zinloos”

Dan valt zijn oog op het Tjaarda’s Bos in Oranjewoud, met aan de voet van een gerestaureerde betonnen uitkijktoren een door Eerde Schippers ontworpen eenvoudig ogend gebouw. Het restauratiebestuur van de toren, geformeerd uit de plaatselijke Rotary Club, had wel oren naar zijn plannen. Een museum namelijk zou de exploitatie van de toren ten goede komen. Mercuur had zijn bestuur gevonden en ging vol goede moed van start. Toen al had Thom rust en stilte voor ogen.

“Want”, zei hij destijds, “belvédère betekent mooi zien en dat geldt niet alleen voor het uitzicht vanaf de toren, dat zal straks ook het geval zijn in het museum. Het moet een museum van de stilte worden, geheimzinnig en boordevol mystiek.”

Maar staatssecretaris Geke Faber gooit in het jaar 2000 roet in het eten door het plan af te keuren. In de beslotenheid van het – ooit door hotelier Tjaarda aangelegde – bosperceel mocht geen museum verrijzen. Hij had het zijn laatste poging genoemd en leek een illusie armer. Maar doordat veel bruikleengevers steun hadden toegezegd en he bestuur niet meteen wilde afhaken zette Mercuur door. In samenspel met de gemeente Heerenveen en Staatsbosbeheer werd de huidige plek gekozen. Het geheel is volledig op de schop gegaan en heeft als het ware het karakter gekregen van wat ooi het plan was bij het Tjeukemeer: land en water, rust en riet. 

Degene, die een dwarsdoorsnede van de Friese kunstwereld verwacht hoeft niet naar Museum Belvédère te gaan, want dat is niet wat Mercuur laat zien. Er hangt juist die kunst waarbij hij een bepaald gevoel heeft, een emotie die zich niet laat omschrijven. “Een schilderij dat technisch niet goed is, kan juist mooier zijn dan iets dat wel goed is”, zegt hij daarover. “Het heeft het of het heeft het niet. Gevoel is niet te benoemen. Heel mooi is niet altijd mooi. Daar zijn geen regels voor. Discussie over kunst is zinloos: je vindt het mooi of niet, punt.”

“Het gaat er niet om hoe je schildert”

In Friesland is in de vorige eeuw veel kunst gemaakt die te maken heeft met het landschap waarin ze is ontstaan. De mensen komen naar Friesland voor dat platteland en daarom moet die kunst ook te zien zijn in de provincie, vindt Mercuur. “Het Tjeukemeer was een goede plek, maar dit is meer uniek. Hier valt alles op zijn plek. Ik eb het onbewuste bewust gemaakt, want de vorm is ontleend aan de schoenendoos van vroeger. Ik kan niet schilderen, dus laat ik in deze kijkdoos het werk van anderen zien, dat ik mooi vind. De mensen zullen het gevoel zien waarmee het is gemaakt en waarmee ik het heb opgehangen. Friezen als Jan Mankes, Boele Bregman en Gerrit Benner zijn heel diep gegaan. Ik ben niet zo voor de realistische schilderkunst, daar heb ik weinig mee. Het gaat er niet om hoe je schildert, als je je ziel er maar inlegt.”

Mankes heeft een eigen kamer gekregen en Benner, die erg belangrijk was voor de Friese schilderkunst, kreeg er zelfs twee. Thijs Rinsema wordt getoond in samenspel met Kurt Schwitters en Theo van Doesburg in een speciale DaDakamer. Daarnaast gaan de stijlen van Chris Beekman, Vilmos Huszar en Lou Loeber goed samen. Tames Oud is verbonden aan Jean Brusselmans, James Ensor en Floris Jespers. Zo heeft Mercuur naar eigen inzicht en idee lijnen gemaakt en relaties gelegd. De opstelling van de vaste collectie kan wijzigen door te putten uit de bron van bruikleengevers, zij zijn als het ware het depot van het museum. De wisselende tentoonstellingen zullen altijd iets te maken hebben met die vaste collectie.

“Een museum moet de tijd overal op laten inspelen”, zegt Thom. “Bepaalde dingen zijn niet uit dit museum weg te denken, daar zal het ook bekendheid door krijgen. Er kunnen dingen bijkomen, maar nooit ten koste van de fenomenen waar het om draait: Sjoerd de Vries, Willem van Althuis, Jan Snijder, Christiaan Kuitwaard. Een Picasso krijgt ze hier niet weg, want die past niet in de collectie. Het gaat mij erom een beeld te geven van hier en de raakvlakken met elders, stijlgenoten in binnen- en buitenland. Het is een museum waarin de emotie een grote rol speelt. Geen museum van het grote geweld, maar rust en stilte. Dat wil ik vijf jaar leiden en dan waait er een frisse wind, omdat iemand anders – met andere inzichten – de leiding zal overnemen. Maar het moet wel telkens met hetzelfde gevoel worden ingedeeld.”

Gepubliceerd in Stoockx, vakblad voor makelaars/taxateurs in het hogere marktsegment, uitgave van REG Media (nu Qualis Media), januari/februari 2005. Geïllustreerd met foto’s van Dolph Kessler.

[dikkebrommer]

Gearriveerd in het Zwarte Woud op de camping in Alpirsbach!

[slowmovingbelgian]

Vandaag zijn we door het Zwarte Woud gereden, met een zware klim na 40 km. Prachtige streek en alles heel netjes, geen sprietje gras ligt hier verkeerd. Toch wat zweet gelaten, gepuft en gegrold op die klim door het zwarte woud, maar niet echt zwart voor men ogen gezien. Een ijskreem overladen met Zahne en fruit als beloning. En opk een lieve vrouw gevonden met wie ik stilletjes op de bank kan zitten.

[de-meerpeen]

Musikkapelle uit Zwarte Woud te gast bij Siensbach Waert Festival

Er op uit: 'Musikkapelle uit Zwarte Woud te gast bij Siensbach Waert Festival'

WIERINGERWAARD – Zaterdag 11 mei organiseert muziekvereniging Wieringerwaard het Siensbach Waert Festival waarbij de Schwarzwalder Musikkapelle Siensbach te gast is en optreedt. De Musikkapelle was in 2017 eerder te gast tijdens een succesvol concert. Liefhebbers van muziek van “Polder tot Zwarte Woud” zullen goed aan hun trekken komen. Het belooft een muzikaal feestje te worden waarbij beide…

[urbexscenery]

Wellness centrum in het zwarte woud | Kliniek

Een Urbex die je met recht Urbex mag noemen! Deze was zo groot dat één post niet toereikend is.

Daarom komt deze in 4 delen:

Kliniek

Thermaalbad

Kapel

Facilitair

[inge-universe]

Mark de Groot - Het zoekavontuur van Geenhoorn @degrootschrijven #markdegroot #hetzoekavontuurvangeenhoorn @godijnpublishing Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Inhoud: Als het waait in je hart, moet je erop uit. Geenhoorn weet niet waar hij thuishoort. Hij is anders dan de eenhoorns in zijn dorp. Is hij de enige eenhoorn zonder hoorn? Hij trekt het uitgestrekte woud in en gaat op zoek. Onderweg ontmoet hij Neekhoorn en Spronkhaan, zij reizen met hem mee. Er zijn veel gevaren onderweg, meer dan Geenhoorn van tevoren heeft bedacht en de zwarte kat heeft voorspeld. Hij weet niet dat Kwaadwilg in het woud woont. En ook niet dat in het Labyrinth een wezen schuilgaat dat donkerder is dan een donderwolk… Maar met een beetje eenhoornlef kom je een heel eind en kan je zelfs een held zijn. Vraag dat maar aan Keeva. Durf jij mee te gaan op het zoekavontuur van Geenhoorn? “Onvergetelijke personages op een spannende reis naar zichzelf. Tijdloos en uniek” Joost van Driel, auteur “In het museum” ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books  #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #bookmail #boekenpost #juniorfantasy #jeugdfantasy #yafantasy @junior #jeugd #jeugdboeken https://www.instagram.com/p/Cl6DLFBrtPL/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[lolaloveschampagne]

A WALK DOWN MEMORY LANE

A WALK DOWN MEMORY LANE

Voor de derde keer sedert het begin van de pandemie werd er in mijn neus gekoterd met een staafje, zo diep dat mijn hersenvliezen zich angstig terugtrokken 😉 Het onaangename gevoel is vele mensen ondertussen bekend, maar alles voor het grotere goed, nietwaar? Donderdagnamiddag ontwikkelde ik een aantal van de symptomen die ik dagelijks honderden keren bevraag bij onze patiënten (telefonisch als…

[surelookbutnothingtoseehere]

[stoopendaalnl]

Vogezen Zwarte Woud kant! Rondje aan de Duitse kant, korte maar steile klimmen of hoe je het ook noemen wil! Het was hard werken! ☀️⛰️👊 Prachtige omgeving daar in het Zwarte Woud. Super weertje erbij, genieten! Bekijk mijn activiteit op Strava:

[luckas58-blog]

Dag 8: van Bad Dürrheim naar Staad.een lange rit met een hevige klim uit Bad Dürrheim en een laatste zwarte woud klim, geleidelijk maar langer tot over laatste top. Prachtig uitzicht en een taartje als beloning. Over de Donau gereden. Dan lange afdaling tot in Randolfzell, begin vd Bodensee. Sandwich gegeten, geserveerd door wat gekke italiaans accent sprekende , half zingende ober. Verder tot in Konstanz, waar Pol verleden jaar bij zijn Rijnafdaling gepasseerd was, maar de bakkerij nu niet meer vond. Dan maar aan de kerk een Schwarzwälderkirchtorte gegeten en op weg langs de Bodensee, lichtjes op en af tot in Staad. Daar was ons appertement niet beschikbaar omdat de eigenares het verkocht had en de nieuwe eigenaar van niets wist. Foutje bij Booking.com, teveel met EK voetbal sponsoring bezig geweest. Dan nieuw onderkomen gezocht in Schloss Wartesee, enkele km klimmen met ook afstappen want te steil. Wel zeer hartelijk ontvangst in dit prachtig gerestaureerd hotel. Lekker avonddiner en doodmoe van de 120 km rit in bed.

[jurjenkvanderhoek]

LANGS LIJNEN VOLG IK DE REALISTISCHE FANTASIE VAN WESTERINK

Het figuurlijk gebroken beeld tegen het vergeten is de aanleiding, niet de inspiratie. Het beeld duidt het bombardement van de binnenstad van Rotterdam, omdat de inname van ‘Vesting Holland’ door de Duitsers was mislukt. Na die zwarte 14e mei 1940 gaf de vesting zich beschadigt over. Met de expressieve bronzen sculptuur in een geometrische stijl afgeleid van het kubisme herinnert aan het door oorlogsgeweld gehavende Rotterdam. ‘Een kreet van afschuw tegen de onmenselijke wreedheid van deze beulsdaad’, zei beeldhouwer Ossip Zadkine over zijn ‘verwoeste stad’. De ontredderde figuur heft hoofd en armen ten hemel hopend op een bevrijdende kracht. Armen, benen en handen wijzen in verschillende richtingen, in die dynamiek schreeuwt het beeld de hemel ter verantwoording: ‘waarom?!’. In verwardheid heeft het lichaam steun nodig van een van een boomstronk. Een wankel evenwicht.

Het beeld van Zadkine op het Plein 1940 in Rotterdam is het emotionele logo van verzet in onmacht. Een manier van kunst die na de oorlog een ontworsteling is uit de klauw van de bezetter. Deze had het onmiskenbaar als entartet aangemerkt. Want jazeker, het is ontaard, het figuurlijk silhouet stijgt imposant op boven verschroeide aarde. Het robuust plompe beeld voelt zich het ranke lichaam van de vuurvogel die uit de as verrijst. Dat kunstwerk laat de tijd van het bombardement van Rotterdam herinneren. Het bewaart de menselijke pijn, naar de woorden van de kunstenaar. De pijn die veroorzaakt werd aan een stad die alleen maar het verlangen had te leven en zicht uit te breiden als een woud. ‘Een les voor de toekomst, voor de dageraden van diegenen die jonger zijn dan wij.’ 

Indirect komen door de contouren van het bewust beschadigde beeld de verschrikkingen en angsten van dat moment in 1940 naar voren. En naar boven voor hen die het hebben meegemaakt. Het zijn er steeds minder. Maar niet deze zwarte dag is letterlijk in het beeld vastgelegd, maar de dagen daarna waarin nieuwe ideeën de stad hebben doen herleven. Het hart en de ingewanden waren bruut uit het lichaam geschoten, het centrum van de stad lag in puin. Het verzet leek gebroken, maar de mens kwam meer slagvaardig uit de strijd en uit hun platgebrande huizen. Dat is wat het beeld is en wil blijven, een opstanding en meteen een vingerwijzing.

Het feit dat het beeld “de verwoeste stad” 70 jaar geleden is onthuld, is grond voor het Atelier Néerlandais en het Musée Zadkine in Parijs een open call voor beeldend kunstenaars in Nederland uit te schrijven. Een oproep een blijvende herinnering te ontwerpen, zoals Zadkine dat destijds heeft gedaan. De generatie kunstenaars van na dat Europese slagveld ging met die geschiedenis aan de slag. Ze kunnen niet zoals Zadkine deed putten uit ervaring, maar laten hun eigen gevoel over de kwestie gaan en tonen emotioneel hun bevindingen in de kunst. Een gedegen jury plukte uit de inzendingen het meest tot de verbeelding sprekende ontwerp. Dit kwam van Rozemarijn Westerink. Zij liet zich inspireren door de verwoeste stad en door andere beelden van Zadkine. Westerink is een tekenaar die met korte arceringen haar fragiele werelden opbouwt. Maar ook kan zij doortastend in enkele lijnen een ingeving uitwerken. Waar Zadkine niet enkel ruimtelijk werk maakt maar ook in het platte vlak uit de voeten kan, zo is het oeuvre van Westerink tweeledig. 

De jury is onder de indruk van de zeggingskracht van het werk van Westerink. Ziet in haar manier van tekenen en door het kijken naar landschappen een evidente verwantschap met Zadkine. Net als de beroemde beeldhouwer put ook zij uit persoonlijke herinneringen om een beeld te scheppen. Een beeld waarbij het menselijk lichaam betekenis krijgt tegen de achtergrond van een veranderende omgeving. Vooral spreekt aan de manier waarop de ontzetting van het beeld aanleiding is voor een korte film waarin planten in de Parijse museumtuin acteren. De animatie plaatst een teken van hoop en heling tegenover moedeloosheid en verwoesting. Volgens het Chabot Museum, waar tekeningen en animatiefilm vervolgens na uitwerking getoond worden tot 3 maart 2024, verbindt dit internationale project verleden en heden en toont de tegenstelling van verscheuring en genezing in een artistieke context.

Naast tekeningen maakt Westerink animatiefilms. De tekeningen zet ze in beweging aan de hand van de stop-motion techniek. De platte afbeelding wordt ruimtelijk begaanbaar. De vlakte komt in actie en geeft toegang aan de fantasie. De kunstenaar laat zich in dit project inspireren door de flora in de tuin van het Parijse museum. Voor Zadkine was zijn tuin heilige grond, een geliefde plek om te verkeren. Hij zocht in zijn werk dikwijls ook een relatie met de natuur. Dat gegeven was voor Westerink vruchtbare grond haar werk te laten groeien. “Rêves en Ligne”, dromen en lijn, noemde ze de beweging. En inderdaad droomt zij daarin langs de lijnen van de tuin, en kan ik mee in haar fantasie bij de werkelijkheid. 

In een ruim 10 minuten durende animatie dwaalt Westerink figuurlijk door de tuin, waar ze tijdens haar verblijf eerst letterlijk aanwezig kon zijn. Armen met grijpende handen drommen samen. Het geeft een dreigende sfeer van het in bezit nemen, maar kan tevens een teken van het vragen om hulp zijn. Handen die reiken en willen aanraken. Zwarte lijnen die rasteren en dichte vlakken vormen verhogen een naargeestige sfeer onderstreept door de onheilspellend meeslepende muziek. Maar er ontstaan witte lijnen van hoop in het ongeluk en het verdriet. Het zijn enkele seconden uit de film, die ook nog tonen dat gebroken lichamen weer handen en voeten krijgen. Dan kunnen verpozen en zich verkwikken in de golven van een meer. Terwijl het project naar aanleiding van “de Verwoeste Stad” zich afzet tegen de verschrikking van de verwoesting, spreekt uit die versteende ontzetting van het beeld ook een mate van hoop en heling. De hoop op een betere wereld waarin de mens leert van zijn verleden; dit nooit meer. En heling, een hersteld stadscentrum. 

De animatiefilm gaf Rozemarijn Westerink inspiratie om met dat materiaal een nieuwe compositie op papier te maken. Als een collage van bestaande in de film eerder gebruikte achtergronden en figuraties. Deze vormen het decor voor andere uit de animatie losgetrokken onderdelen of nieuwe uitgezette inspiraties. De figuren staan ook wel solitair in het beeld, maar creëeren over het algemeen een nieuwe voorstelling. Het zijn bewegingloze beelden, lijken op stills uit de film – een stilgezet fragment uit de reeks. Maar het zijn op zichzelf staande tekeningen, illustraties bij een vertelling die zonder tekst in een met de hand gebonden uitgave zich ontvouwt. Blader ik het boekje door dan zie ik toch als het ware een dynamische voorstelling langs mijn blik trekken. Westerink weet de beweging in het statische beeld te krijgen. De figuratie en de figuren dansen bij wijze van spreken over de pagina’s. Staan een moment stil om te genieten van de bloemen en planten in de museumtuin. Bewonderen de beeldhouwwerken van Zadkine in die boomgaard, dat eens zijn tuin was. In het hart van het boekje begeef ik me tussen het struikgewas, de bomen kijken knoestig terug en tussen de bladeren word ik versteende blikken waar. Westerink neemt mij mee langs haar lijn, ik ben opgenomen in haar fantasie. 

Rêves en Ligne. Riso geprinte publicatie in beperkte oplage. Rozemarijn Westerink, tekeningen. Onderdeel van project over ‘de verwoeste stad’ van Ossip Zadkine. Tekeningen en animatiefilm te zien in Chabot Museum Rotterdam tot 3 maart 2024.

[dikkebrommer]

Op naar het Zwarte Woud! https://t.co/phsn4JqUu9 | May 07, 2023 at 08:48AM

[the-new-royalty-world-me]

Recensie : Rother Wandelgidsen - Zwarte Woud-zuid

Recensie : Rother Wandelgidsen – Zwarte Woud-zuid

Rother Wandelgidsen – Zwarte Woud-zuidDe mooiste wandelingen tussen Freiburg en BaselAuteur: Bernhard PollmannUitgever : Elmar B.V.9789038928029 De Rother Wandelgids Zwarte woud-zuid bevat 59 wandelingen tussen Freiburg, Basel en Waldshut. Met de wandelroutes Westweg en Schluchtensteig. De gids bevat wandelingen voor zowel de beginnende als de ervaren wandelaar. Alle wandelingen zijn voorzien…