#zomertentoonstelling

[jurjenkvanderhoek]

DENIEUWEGALERIE PLATFORM VOOR AMSTELLANDKUNST

Het kunstenaarschap is een eenzaam bestaan. Ben je kunstenaar, tegen wil en dank – want kunstenaar word je niet dat ben je –, dan oefen je een teruggetrokken beroep uit. Alleen in het atelier zonder storing van buiten. Want de kunstenaar schittert door afwezigheid van het dagelijks doen en laten om het werk te laten vlammen. De bezieling bloeit zonder ruis, de inspiratie groeit zonder aansporing van buitenaf. De enige prikkel is die van het heilig moeten. Er moet altijd wat gemaakt worden, uit niets moet iets ontstaan. Het is niet altijd zin of genoegen, er is vaker een plan – een inhoud met betekenis. Er ontstaat minder veel een beeltenis, een plaatje. Er wordt weinig meer een beeld gecreëerd, een kopie uit de werkelijkheid. De werkelijkheid van de kunstenaar, die al dan niet aansluit bij de beleving van de beschouwer.

Hoewel de kunstenaar in afzondering droombeelden componeert. In zelf gekozen isolatie tot creaties komt, zoekt de kunstenaar wel contact. Verbinding is een noodzakelijk kwaad om de samenhang van het eigen werk met dat van creators in de wereld buiten het atelier te kunnen zien. Het maakproces is echter meer belangrijk dan het resultaat. De kunstenaar zou achter gesloten deuren willen blijven, ‘mensenschuw’ als hij en zij is. Maar de kunstenaar maakt de beelden niet voor zichzelf, deze moeten de wereld in. De kunstenaar heeft een verhaal dat onder de mensen dient te komen. Daarom moet de kunstenaar op gezette tijden de deuren en ramen openzetten en laten merken er te zijn. Er toe te doen, het werk is van belang, het telt mee in het brede scala van kunsten. De kunstenaar zoekt manieren om het werk tentoon te stellen, aan de mens te brengen.

Kunstenaars leggen relaties met elkaar. Zoeken contact met scheppers die eenzelfde beleving aanvoelen. Maar kunnen zich ook verbinden met artiesten die tegengestelde belangen hebben en andere ideeën najagen. Dan kan men het er over hebben. Van elkaar leren, elkaar stimuleren. Zo kan de kunst op een hoger plan komen, meer betekenis krijgen. Er kan een school ontstaan, een gemeenschap, een kolonie. Meestal overwegend met gelijkgestemden. Er kan een vereniging worden gesticht, een kunstkring, een initiatief. Altijd met het doel dat de kunst, in het algemeen, er beter van wordt.

In de regio Amstelland, waarbij ook Amsterdam, Amstelveen en Haarlem worden gerekend, zijn beroepskunstenaars in 2006 een platform gestart. Een platform dat zich AmstellandKunst liet noemen. Het staat open voor diversiteit in kunstvormen. Het stimuleert de uitwisseling tussen de leden en de verschillende kunstdisciplines. Het moedigt uitwisseling van inspiratie aan door cross-over samenwerkingen aan te gaan. De leden dagen elkaar uit in het werk en de ontwikkeling van he kunstenaarschap. Dat is wat ik lees op de website van het genootschap.

“De leden organiseren regelmatig op eigen kracht (verkoop)tentoonstellingen wat past bij de mentaliteit van de kunstenaars, die stuk voor stuk graag de handen uit de mouwen steken. Dit ligt aan de basis van de oprichting, toen het heersende kunstklimaat van bezuinigingen het noodzakelijk maakte om als kunstenaar zelf het initiatief te nemen. De autonomie die AmstellandKunst en haar kunstenaars tonen onderstreept de veranderende rol van de kunstenaar en daarbij hoe belangrijk deze initiatieven vandaag de dag voor kunstenaars zijn. Bij AmstellandKunst staat ontwikkeling van de kunstenaar centraal. Van jonge kunstenaars die zich specialiseren in multimediakunst, tot de zeer ervaren kunstenaars in meer traditionele disciplines. Dé drijfveer van de vereniging is kruisbestuiving.”

En die kruisbestuiving kan regelmatig beschouwt worden wanneer de bij het platform aangesloten kunstenaars een verkooptentoonstelling houden in DeNieuweGalerie, een pop-upmoment. De zomertentoonstelling vindt op dit moment en tot en met 25 augustus plaats in het Stadshart Amstelveen. Er is daar een breed scala aan kunstwerken te zien, en te koop. Voor elk wat wils en voor iedere beurs. Er is een salonhanging van een diversiteit aan kunstvormen samengesteld. Zowel vlak werk als ruimtelijke beelden, realisme en abstract. Het is een presentatie van kunstenaars in Amstelland, een tentoonstelling van wat er allemaal aan kunsten gemaakt wordt in dit deel van de Randstad. Vooral omdat de verscheidenheid aan inbreng zo breed is waant de beschouwer zich in een snoepwinkel. Is het aanbod om je vingers bij af te likken, het water loopt me in de mond bij het zien van al dat lekkers. Van zoet suikergoed tot wrange zuurtjes, want niet iedere compositie spreekt aan. Maar elke inbreng past in het geheel. Geen eenvoudige opgave voor de inrichters er een smaakvolle samenstelling van aan te bieden.

De website van DeNieuweGalerie geeft inzicht in de huidige en de voorgaande tentoonstellingen. Ook worden er overzichten gegeven van afzonderlijke kunstenaars. Het is geen webshop, want voor de look en feel van een kunstwerk dient men het in de Amstelveense galerie te komen bekijken. Wel kan er online informatie worden ingewonnen over een gezien kunstwerk. Uiteraard zijn er meerdere kunstenaarsinitiatieven in de lande te vinden, maar deze van AmstellandKunst heeft voor de regio een bijzondere uitstraling. Een platform om publiek en kunstenaars met elkaar in contact te brengen. Niet alleen om verkoop te bewerkstelligen, maar ook om een samenspraak te starten. Want AmstellandKunst wil een reactie uitlokken bij het publiek, een wisselwerking tot stand brengen tussen de maatschappij en AmstellandKunst. “Zo raakt niet alleen het publiek betrokken bij de kunstenaar, maar mengt het publiek zich daadwerkelijk met de kunstenaar, die hierdoor op zijn/haar beurt geïnspireerd raakt. De dialoog die hierdoor ontstaat levert de kunstenaar een rijkere, gelaagde voedingsbodem op.” Waarvan akte.

Zomerexpositie in DeNieuweGalerie. Unieke werken van meer dan 30 kunstenaars. Volop keuze, zomerse prijzen. In Stadshart Amstelveen, winkel 109, 19 juli tot en met 25 augustus 2024.

[joriekerottier]

TERUGBLIK 2012-2022

‘Wat betekent een lijn voor mij?’ was de vraag die een formeel uitgevoerd onderzoek inzette tijdens mijn academietijd (2012-2016).  Tot dan toe werkte ik puur intuïtief en produceerde beeld na beeld, maar het gebrek aan taal om over de beelden te spreken begon in de context van de academie tegen me te werken. Het formele onderzoek ging me verrassend vlot af en leidde tot veel waardering. Ik stond sterk in mijn talige toelichting ervan. Het voelde als een trucje en ik stopte met die manier van werken omdat het voorbij gaat aan wat kunst kan zijn. Wat ik er nog van meedraag zijn twee werken en een boek: - een rol papier (1.50x10m) met daarop een enkele balpointlijn, in het midden 1.5m openliggend en aan beide kanten opgerold als een boekrol, waardoor onduidelijk is of de lijn de gehele lengte van het papier beslaat - een grillig gevormde, gesmede lijn die in de muur verdwijnt en even later weer tevoorschijn komt - ‘de horizon, een geestelijk verschiet’, een boekje met weinig tekst en veel beeld van verzamelde werken van Ger van Elk, dat eenvoudige materialen als mentale landschappen toont. Achteraf gezien een ontdekking die mijn werkproces sterk heeft gevormd en al opening gaf naar de subjectieve ervaring versus de omgeving.

 ‘’Nut is een begrip dat in de natuur geen betekenis heeft. Het is een antropomorfe gedachte, alsof alles voor ons nut moet hebben. Zo werkt het niet in de natuur. Het gaat om eten of gegeten worden. ‘’

Bovenstaande zinnen dienden lang als ‘verdediging’ van het werk dat ik maakte. De zinloze handelingen die ik uitvoerde waren bijvoorbeeld het vormen van geometrische lege plekken in een met bladeren bedekt wandelpad en het in een leegstaande fabriekshal een stuk muur te ‘schilderen’ met een uitgedroogde verfroller die in diezelfde hal gevonden was. Deze handelingen werden vastgelegd op video of foto en zo als documentatie van een voorbijgegaan moment getoond.

Door de materialen die ik van de diverse locaties meenam steeds meer als uitgangspunt te gaan nemen kwam ik op de notitie van ‘tijdelijkheid’ die leidde tot series van samengevoegde materialen met analoge foto’s van details die ik op de veelal verlaten plekken die ik bezocht maakte. Daarna zocht ik een manier waarop het werk tijdelijk zou zijn in plaats van het te tonen en dit werden ongefixeerde balpentekeningen op papier van divers formaat, zowel gevonden als nieuw (balpentekeningen Kunstwinkel en tijdens ‘witruimte,  in ruimteCAESUUR). Het idee was dat zodra de tekening ergens getoond werd, deze op zou lossen in het licht. De organische vormen van de tekeningen verkennen vragen als waar liggen mijn grenzen qua fysieke en mentale energie, hoe beweegt energie in sociale situaties, wat gebeurd er in het onbewuste en wat zijn mijn waarden? De balpentekeningen zijn sindsdien een doorlopende verkenning van en toegang tot het onbewuste gebleken. Na enkele jaren in schetsboek(jes) gewerkt te hebben vormt nu een boek uit de kringloop ondergrond voor het tekenen. Het boek als vorm komt met regelmaat terug in het werkproces, als samenbrenging van eerder tweedimensionaal werk, als fotoboek zoals bovengenoemd en als object, waarin alle tekst door arceren met ballpoint onleesbaar is geworden (MonCapitaine, zomertentoonstelling 2019 en publicatie in BALLUSTRADA (3/3, 2019). Het interessante is dat deze vorm één persoon tegelijk toelaat, een één-op-één ontmoeting met het werk mogelijk maakt die erg intiem is en geleefd kan worden. Het sluit mij als maker buiten, en ook in een tentoonstelling creëert het een vacuüm door de beperkte toegankelijkheid.

Het boek ‘party of one, a loners manifesto’ van Anneli Rufus lees ik elk jaar, en door de onderstrepingen en notities in de kantlijn groeit het met me mee. Zinnen als ‘desert islands are fine, but not required’ spreken tot mijn verbeelding en zoeken een vorm in het werk. Tijdens een solo-reis van 5 dagen in en rondom Dublin, Ierland herkende ik de eenzaamheid in een landschap dat mij paste als een tweede huid. De eenzaamheid, het verschil met alleen-zijn, en de rijkdommen die beiden kunnen brengen, met name in een wereld waarin dingen die je alleen doet, vaak als minder waard (want vreemd, waarom niet samen? Waarom niet direct met iemand delen wat je meemaakt?) worden gezien. Notities en schetsmatige tekeningen vertellen over het ervaren van een landschap waarin herkenning schuilt, een thuiskomen ervaren wordt, terwijl het de eerste keer is dat ik het bezocht (een tweede reis, van kust naar kust, volgde in 2019, toegevend aan mijn verlangen vanaf die kust ook de oceaan te ervaren). Hierdoor begon ik tussen 2015 en 2018 voor het eerst vorm te geven aan de weerstand die ik voelde tegen de commerciële manier van werken en het vermarkten van kunst. Er kwam een performance-werk zonder publiek waarin ik een groot formaat tekening met schoolbordkrijt maakte op de vloer van de academie. De ochtend na voltooiing werd deze alweer weggevaagd. De afzondering en tijd die nodig waren voor het creëren van het werk en de noodzaak om alleen te zijn werden doorvoeld door het maken ervan en zorgden ervoor dat ik begon te lezen over het onbewuste, dat 80% van de werking van ons brein bepaald. Via een ateliergesprek met Anne-Marie van Sprang kreeg ik het boek ‘het drama van de afhankelijkheid’ met essays van Connie Palmen in handen. Dit boek, haar specifieke taalgebruik, de filosofische grondslagen ervan, het beschrijven van de rol van de eenzaamheid voor het creatieve proces en met name het idee dat de werkelijkheid een weefsel is dat gevormd wordt door allerlei narratieven stuurden het denken-met-mijn-handen in herhalende handelingen, ritmes die gevormd worden door het krassen en ‘gedachteloos’ schrijven met pen op papier, het werken met garens en draden als grove borduursels die vormen van tekst en textuur vermengden.

Wandelen werd een vast deel van het werkproces. Op het strand, langs de kustlijn van Walcheren en in de stad Vlissingen vond ik tijdens wandelingen details in gebouwen, menselijke en natuurlijke elementen die me blijvend verwonderen en leren over opbouw en verval, erosie en zorgdragen. Daarnaast raapte ik fragmenten zoals stukjes plastic, vistuig, schelpen, stenen en papiertjes op. Deze worden gefotografeerd op een witte ondergrond in kenmerkend hard Zeeuws licht. Het is een poging te vatten wat ik aan informatie en indrukken opneem tijdens de wandelingen. De wandeling die ik samenstelde op vraag van de Vleeshal tijdens hun programma ‘So you don’t get lost in the neigbourhood’ gaf in combinatie met de publicatie ‘sensitive fragments’, inzicht in mijn werkwijze tot dan toe. Deze manier van mijn werk delen voelde zo natuurlijk dat ik me sinsdien afvraag of het op meer gebruikelijke manieren tentoonstellen van mijn werk nog voor meerwaarde heeft in het werkproces. 

In deze periode kreeg ik kartonnen hoekjes aangeboden, telkens zo’n 100 per maand. Dat ging twee jaar lang door. De kartonnen hoekjes verlijmde ik in ‘aanhef’ (getoond in BLADEREN, in GHL Middelburg) en vervolgens in ‘alinea's’ tot wat nu letter to the horizon (foto) heet. Dit is een van de werken die inmiddels gefungeerd hebben als onderdeel in een ‘tijdelijke stapeling’, waarover later meer. BLADEREN was een experiment waarin ik alles wat ik vanaf 2016 gemaakt had meenam naar de tentoonstellingsruimte. Om te reflecteren op wat er die jaren gebeurd was maakte ik vier weken lang elke week een nieuwe presentatie die een weekend lang open was voor publiek. Hierin ging ik het gesprek aan en zocht samen met de bezoekers naar wat er in de beelden gebeurd was. Dit samen kijken zette mij als kunstenaar in een kwetsbare positie, want het eerste wat ik duidelijk moest maken was, dat ik het zelf ook niet wist.

In 2020 werd ik door GalerieGerritse gevraagd een tentoonstelling te maken. Ik ging het gesprek aan en kreeg toestemming om de galerie vier weken lang als atelierruimte te gebruiken om mijn werkproces te delen met publiek. Tijdens de openingstijden van de galerie stond ik bezoekers te woord en werkte door. Enkele mensen kwamen meerdere keren kijken en groeiden zo mee met het werkproces. Er was ook verwarring, omdat mensen verwachtten ‘af’ werk te zien, ik moest het gesprek zo sturen dat het een uitwisseling werd over een lopend proces in plaats van vastgestelde kunstwerken. Ik nodigde Rebecca Niculae en Annemiek Wolse uit hun praktijk ook inzichtelijk te maken. Met deze vrouwen had ik in die periode een actieve uitwisseling met atelierbezoeken en in die zin maakten zij deel uit van mijn werkproces. De periode werd afgesloten met een gemodereerd gesprek tussen het publiek, de galeriehoudster Ellen Gerritse en mijzelf. Het was voor mij de eerste keer dat duidelijk allerlei lagen van de bevolking aanwezig waren, waardoor ik werd bevraagd op zowel het waarom en ambachtelijkheid als op concepten en inhoud. Bubbelplastic is een materiaal dat me door verschillende personen aangereikt werd. Mijn interesse in verpakkingsmaterialen en –vormen komt voort uit de doelmatigheid waarmee ze geproduceerd worden en de achteloosheid waarmee we ze weggooien wanneer we het begeerde object dat ze beschermden in handen hebben. Die beschermende functie, achteloosheid en het onderweg-zijn dat ze belichamen roept vanzelfsprekend geachte geborgenheid op. Door ze als materiaal te blijven zien beschreef en betekende ik ze met zowel woorden als structuren. Een proefopstelling waarbij de plastics als gelaagde golf in het atelier hingen tijdens Open Atelier dagen in ons ateliergebouw KipVis bracht allerhande beschouwingen te weeg van bezoekers. Het voelde vervreemdend dat het hoofdonderwerp ‘plasticsoep’ werd, waarover afstandelijk gesproken kan worden. Het raakte bij mij aan een inzicht dat materiaal zichzelf blijft, ongeacht wat wij erop projecteren aan mogelijk nut en betekenis(loosheid). Ik was verward en borg het werk op. Het fungeerde erna nog in geheel andere vorm in een tijdelijke stapeling in het atelier.

De maand van de filosofie bracht me in 2022 ‘intieme vreemden’ van psychoanalyticus Paul Verhaege. Daarin verteld hij over energie en stelt hij in een spannende hypothese dat het bestaan van levende wezens wellicht de meest efficiënte manier is om de entropie te bevorderen. Hij verhaalt over het ontstaan van leven en hoe wij als mensen de kroon spannen in het produceren van gigantische hoeveelheden energie die we direct weer opmaken door nutteloze activiteiten uit te voeren, zoals overproductie en toeristische uitstapjes in de ruimte maken. Tenzij, zegt Verhaege, het verbruiken zélf evolutionair gezien de functie is: het bijdragen tot entropie (p.54-59). Hieruit ontstond ‘tegenwicht’, samengesteld uit het betekende bubbelplastic van hierboven. Met veel weerstand en onrust, geplaagd door ‘is dit goed genoeg’ en de wens ‘een statement’ te maken kwam tegenwicht tot vorm. Een installatie in een oude schuur tijdens Kunstenfestival Aardenburg in 2022. Intussen rommelde ik in de losse bodem, wandelde in en rond de schuur en vond daar fragmenten van tegels, glas en hout. Vond een gat in de aarden vloer en vulde dat met de stukjes glas van de gebroken ruiten. Ik verwijderde één afgebakend gedeelte van de groene aanslag die klimop op de binnenmuur had achtergelaten. Kwam tijdens een wandeling plastic stroken bouwafval tegen en bracht dat in twee ‘regels’ als titel zonder woorden op de voorgevel van de schuur. Daar kwam energie vrij in het werkproces, een flow die mogelijk gemaakt wordt door heel open en aandachtig aanwezig te zijn in een omgeving. Dát is mijn werk. En de installatie met bubbelfolie leidde daar enorm van af... ze was niet op de plek zelf ontstaan. Ze hoorde in het atelier.

(de oplettende lezer mist wellicht de werkperiodes en wat deze gebracht hebben. Ze zijn zó vormend voor mij (geweest), dat ze een aparte reflectie verdienen.)

[joostjongepier]

Wat? Op de vlucht door Théophile Steinlen en Zonnig plekje – Breiend meisje in Domburg door Johannes Graadt van Roggen

Waar? Tentoonstelling De onthulling – uit de doeken, Kennismaking met een collectie in het Marie Tak van Poortvliet Museum, Domburg

Wanneer? 12 september 2021

In juli 1914 vond nog een zomertentoonstelling plaats in Domburg met Amerikaanse, Engelse, Franse en Duitse deelnemers. Kort daarop brak de Eerste Wereldoorlog uit, waardoor het internationale netwerk uiteen viel. Op kleine schaal handhaafde Domburg zich als kunstenaarskolonie, onder meer dankzij uit België gevluchte kunstenaars. Andere kunstenaars vochten aan het front en sommigen van hen keerden niet terug. De Franse tekenaar, schilder en graficus Théophile Steinlen vertrok naar het front en legde daar de ellende vast die de soldaten doormaakten, maar ook het leed dat burgers werd aangedaan. Op de vlucht (1915) toont een moeder met drie kinderen op de vlucht voor het oorlogsgeweld. Indachtig de krantenkoppen van de laatste week over Afghaanse burgers op de vlucht voor de Taliban lijkt er in de afgelopen honderd jaar weinig te zijn veranderd in de wereld.

Het is een charmant tafereeltje op de ets Zonnig plekje van Graadt van Roggen. Een jonge vrouw in Walcherse dracht zit op een bankje voor het huis te breien. Ze wordt omgeven door bloeiende struiken. De tegenstelling met het werk van Steinlen kan niet groter zijn. Hier is de situatie vredig en verstild. Het feit dat het breiende meisje mijn moeder had kunnen zijn (die droeg dezelfde klederdracht) zal zeker bijdragen aan de nostalgische gevoelens die dit plaatje bij me oproept. Maar misschien is het ook alleen maar het verlangen om na het zien van schrijnende beelden uit de Eerste Wereldoorlog terug te kunnen keren naar het gewone alledaagse leven, waarin geweld ver weg schijnt te zijn.

[de-meerpeen]

Zomertentoonstelling Aartswoud “Zwieren en zwalken”, de kermis in West-Friesland

Er op uit: 'Zomertentoonstelling Aartswoud “Zwieren en zwalken”, de kermis in West-Friesland'

AARTSWOUD – In de kerk van Aartswoud is het deze zomer kermis. Hoe werd er kermis gevierd in Aartswoud én omliggende dorpen? Met foto’s, tekst en attributen laat de Culturele Werkgroep Aartswoud weer een mooi beeld hiervan zien. De oorsprong van de kermis ligt in de Middeleeuwen. Toen kwamen kooplui en kunstenmakers naar het dorp dat een feest hield ter ere van de plaatselijke…

[mariloudejans]

- ‘KONVOOI’ – 2021 - Multidisciplinair kunstenfestival, het Entrepot: Brugse haven, BE

- ‘Een Blik Achter De Muur’ – 2020 - Zomertentoonstelling, samengebracht door Lieven Segers, De blikfabriek: Hoboken, BE

[beatfmheiloo]

Zomertentoonstelling Kunstuitleen Alkmaar [VIDEO]

Tot en met 16 augustus is er bij de Kunstuitleen in Alkmaar een zomertentoonstelling.

[zenavandenblock]

kom vandaag voor de laatste keer kijken naar de zomertentoonstelling van Troebel Neyntje, vergezeld van een drankje, tussen 15u en 18u met werk van: Margot De Clerck, Fred Michiels, Lissa Van Der Auwera, Werner de Vos, Idris Sevenans, Bert Lezy, Sacha Eckes, Niels Verougstraete, Dennis Tyfus, William Ludwig Lutgens, Baldvin Einarsson, Gijs Coenen, Nienke Baeckelandt, Jolijn Baeckelandt, Bram Van Meervelde, Tone Pauwels (Ademar Beldemor), Vrouw van Rinus, Vaast Colson, Gijs Waterschoot, Rens Cools, Saskia Van der Gucht, Eleonora Coen en mezelf! Foto: idris sevenans. #troebelneyntje #finissage #expo #biennalevandebanaledragers (bij Troebel Neyntje)

[groningsnieuws]

Zomertentoonstelling Hans Rikken in de Der Aa-kerk

De Werkmanbrug, in de Soendavijver langs de Bedumerweg, is een markant voorbeeld van zijn werk in de stad Groningen. In het koor en de ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://groningen.nieuws.nl/evenementen-in-groningen/1027063/zomertentoonstelling-hans-rikken-in-de-der-aa-kerk/&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNGXTtuDfOAhDnSyVq3QUVD4OZ68OA

[elkedagvakantie]

Zo bloeien de zonnebloemen van Van Gogh in Amsterdam

Zo bloeien de zonnebloemen van Van Gogh in Amsterdam

Zonnebloemen (1889), een van de bekendste schilderijen van Vincent van Gogh, staat centraal in de zomertentoonstelling ‘Van Gogh en de Zonnebloemen’in het Van Gogh-museum in Amsterdam. De tentoonstelling maakt duidelijk welke betekenis de zonnebloem had voor Van Gogh en wat zijn ambities waren met de Zonnebloemen. Volgens Van…

[eemskrant-blog]

Zomertentoonstelling de Foudgumse School in Museum Møhlmann

Zomertentoonstelling de Foudgumse School in Museum Møhlmann

Appingedam – De Foudgumse School is een initiatief van Peter B. van Houten en Dinie Goedhart. De Friese school afficheert zichzelf als ‘de kleinste en noordelijkste academie voor de nieuwe schilderkunst’. Het is een kunstvakopleidingsschool met een basisopleiding van drie jaar. Met de mogelijkheid om daaraan nog een tweejarige masterstudie te koppelen. Alles bij elkaar geen kinderachtige…

[jurjenkvanderhoek]

DE SNOEPWINKEL VAN KUNSTLOKAAL NO.8 IS OM TE JUBELEN ... Mmmm

Het is jubeljaar in Jubbega. Volgens Bijbelse begrippen kan dat. Want in het oude Palestina jubelde men na 50 jaar. Dan werden de bezittingen gedeeld of althans het eens gekavelde land aan de rechtmatige eigenaar terug gegeven. Het gebouw van de voormalige Kanschool staat nu 100 jaar aan de Schoterlandseweg in Jubbega. Dat is tweemaal juichen dus. Maar dat het stel Prins en Speulman er 10 jaar doende zijn met kunst, past dan weer niet in een heilig jaar. Maar alles kan. En de ruim 7 jaren dat Kunstlokaal No.8 tentoonstellingen in huis heeft schikt zich in een sabbatsjaar. Rust in tegenstrijdigheid. “Ah, kent skele juh!” zeggen ze in Leeuwarden 2018. Dus.

Het is een snoepwinkel nu, dat voormalige klaslokaal waar de kinderen liever uit de hoge ramen naar buiten droomden dan de meester zagen lesgeven. Er valt veel te genieten daar. Welhaast alle kunstenaars, die in de loop van de jaren langs kwamen om hun kunsten in het lokaal te laten zien, zijn met een werk vertegenwoordigd in deze speciale zomertentoonstelling. Eenenzestig in totaal. Een hels karwei om dat zo passend mogelijk bij elkaar te hangen, om een smakelijk geheel te maken. Het is de moeite om de enkele individuen om te vormen tot een versmolten eenheid. De kunst om kunst te groeperen. Niets afzonderlijk te laten opvallen, alles in overeenstemming.

Ik druk figuurlijk mijn neus tegen het etalageraam en verlustig mij in de uitgestalde lekkernijen. Het stemt me vrolijk, ik word enthousiast. Tot nu springt niets apart in het oog. Mijn blik glijdt over het vlakke werk, mijn kijk tipt even de ruimtelijke werken aan. Mijn beschouwing laat niets los, want elk standpunt geeft een nieuw inzicht. Mijn oog valt wel op de actie die er is. De stippen die geplakt zijn. Is er al werk verkocht voordat de vernissage er was? Het is een grap – er wordt uitgedeeld in dit jaar, om te jubelen. Kunstlokaal is een galerie, dus de kunst is er te koop. De bezoeker wordt geanimeerd twee kunstwerken te kiezen en te kopen, dan krijgt men een derde gratis erbij. Dat wil zeggen een kunstcadeau te zoeken uit het oeuvre van Marcel Prins en Birgit Speulman, keuze genoeg rondom in de Kanschool.

Met mijn vinger teken ik de technieken na. Het is al abstract realisme, het gevoel achter de elementen. Er wordt niet geprobeerd een grijpbare realiteit te verbeelden, meer is het een spel met vlak en lijn en kleur. Het is een hogere gave om het niet bestaande een vorm te geven zodat het zichtbaar is. In het vlak worden de ruimten experimenteel ingedeeld. Mooi is te zien dat iedere kunstenaar dit op een eigen manier doet. Want elk wit vlak heeft dezelfde onpersoonlijke uitstraling. Het is de geboorte van een nieuw kunstwerk, dat begint met een onbeschreven blank vel. De identieke start staat echter geen veelvormige uitkomst in de weg. Zodra de eerste lijn erop staat, het tweede vlak is ingevuld en de derde kleur gekwast is het een persoonlijk werkstuk. Een enkeling durft dan nog niet de stap te nemen en houdt vast aan een nieuwe vorm voor het zichtbare zijn. Het kunnen adempauzes zijn in deze sfeer van het lokaal.

Maar terug naar de actie. Welke kunstwerken zal ik willen kiezen en thuis aan de muur spijkeren. Het is geen eenvoudige opgave. Alle snoep biedt zich zoet aan. Overal langs de wanden en in de ruimte is iets te zien. Niet voor me uit kijken, maar ook de blik omhoog werpen. Zelfs buiten in de tuin staan kunstwerken. Wel, ik ga voor “Venster” van Marjolein Spitteler en Hans Kleinsman’ zonder titel. Maar ook zou ik het houten wandreliëf van Vladica Ristic en “code T1802” van Aimée Terburg willen. Opgetogen verlaat ik het pand – kruist mijn blik nog het huiskamerlokaal waarin ik ook een snoeperij ontwaar. In een salonhanging, zonder ademruimte, heeft er de verzameling van het huis een plek gevonden. Als vrolijk bloemetjesbehang.

Zomertentoonstelling “JUBEL”. Eénenzestig kunstenaars bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega. Tot en met 19 augustus 2018.

[joriekerottier]

Untitled (2019) is te zien tijdens de zomertentoonstelling bij MonCapitaine van 7 juli tot en met 31 augustus 2019. Elke zondag van 14-17u te bezoeken.

[haarlemupdates]

New Post has been published on Haarlem updates

Nieuw bericht op https://www.haarlemupdates.nl/2017/06/29/opening-tentoonstelling-kermis-19e-eeuw/

Opening tentoonstelling kermis in de 19e eeuw

Op 30 juni opent de burgemeester van Haarlem, Jos Wienen, met een harde klap op de kop-van-jut de zomertentoonstelling ‘Komt dat zien! Kermis in de negentiende eeuw’ van het Noord-Hollands Archief. Van 1 juli t/m 10 september 2017 kan iedereen hier de negentiende-eeuwse kermis beleven. De...

[beatfmheiloo]

Zomertentoonstelling ‘GAA loslaten’ bij Grafisch Atelier Alkmaar

Het Grafisch Atelier Alkmaar brengt tot en met 5 september de zomertentoonstelling ‘GAA loslaten’. Op de oproep om deel te nemen aan deze tentoonstelling, hebben veel kunstenaars uit binnen- en buitenland gereageerd.

[groningsnieuws]

Voorproef 'Koffie Vers(ch) Gebrand!' in Noordelijk Scheepvaartmuseum

GRONINGEN – Het Noordelijk Scheepvaartmuseum in Groningen heeft voor zaterdag 20 mei een voorproefje van de zomertentoonstelling 'Koffie ... meer http://ift.tt/2rcHKX9