#zelfstandige vrouw

[twafordizzy]

Alba de Céspedes pent in een verboden schrift

bron beeld: msn.com Schrijfster Alba de Céspedes werd in 1911 geboren uit een Cubaanse vader en een Italiaanse moeder. Haar geboorteplaats: Rome. Haar eerste roman werd verboden vanwege de al te zelfstandige vrouwelijke personages. Tijdens de oorlog zat ze in het actieve verzet en werd twee keer gevangen genomen. Daarna werkte ze als journaliste bij radio en tv; schreef ze proza en poëzie en…

[devosopmaandag]

Wat regen met genade van doen heeft

Na het lezen van de eerste helft van Michael Ignatieffs 'Troost'* kon ik een zekere ergernis niet onderdrukken. Bestaan er dan helemaal geen vrouwelijke denkers en schrijvers in de geschiedenis die hem troost hebben geboden?! Heb ik in pijnlijke tijden eigenlijk wel eens zuivere troost ondervonden? Ik twijfelde. Troost, wordt die niet net als geluk, pijn, verdriet, angst, verlangen en opwinding al bij de pasgeborene in de wieg gelegd? Het is misschien wel een van de allereerste affecten die een zuigeling ondergaat. Geworpen in een volkomen onbekende en koude wereld, schreeuwt de overweldigde nieuwe mens meteen haar schrik en honger uit. Daar is meteen al de eerste troost: de omhelzing van de moeder. Maar Ignatieff gaat het vooral om intellectuele, religieuze en artistieke vormen van troost en schetst deze via Job, Paulus, Cicero, Marcus Aurelius, Boëthius, Dante, El Greco, Montaigne, David Hume enzovoort. Ja, er komt een klein handje vrouwen langs: de vrouw van Karl Marx in een bijrol, Anna Achmatova, die luttele bladzijden krijgt en er is een zelfstandig hoofdstuk over Cicely Saunders, de grondlegster van de hospice, waarmee na de pasgeborene met de stervende de cirkel rond is.

Ik dacht na over vrouwelijke schrijvers en denkers die mij mogelijk iets schonken wat in de buurt van troost komt. De stralendste ster is Clarice Lispector. In haar 'De ontdekking van de wereld' vond ik alles waarvan ik niet eens wist dat ik het zocht. In het laatste hoofdstuk van zijn boek wordt Ignatieff het meest persoonlijk en komt hij tot de conclusie dat vertroosting altijd een geschenk is, een vorm van genade die heel dicht bij een religieuze ervaring ligt. Lispector schreef over een moment van zuivere genade, zonder dat woord te noemen. Het is een passage die opgevat kan worden als troost voor ons arme mensen, die in dit leven vol willekeur geworpen zijn.

“Alleen dit: het regent en ik kijk naar de regen. Wat een eenvoud. Ik had nooit gedacht dat de wereld en ik ooit zo dicht bij elkaar zouden komen. De regen valt niet omdat hij mij nodig heeft en ik kijk niet naar de regen omdat ik hem nodig heb, maar we zijn zo samen als het water van de regen verbonden is met de regen. En ik bedank nergens voor. [–] De regen bedankt ook nergens voor. Ik ben niet iets wat dankbaar is omdat het iets anders is geworden. Ik ben een vrouw, ik ben een mens, ik ben aandacht, ik ben een lichaam dat uit het raam kijkt.”

* Troost – als licht in donkere tijden | Michael Ignatieff |vertaling Nannie de Nijs, Bik-Plasman en Pon Ruiter |2022| uitgeverij Cossee

[rotterdamvanalles]

Van Nelle. Advertentie ca. 1930

Nelle was een Rotterdamse fabrikant van shag, sigaretten, koffie en thee.

In 1782 begonnen Johannes van Nelle en zijn vrouw Hendrica een winkel in koffie, thee en tabak aan de Leuvehaven in Rotterdam. Na het overlijden van Johannes van Nelle in 1811 zette zijn weduwe de winkel voort. In 1813 overleed ook de weduwe. Zoon Johannes van Nelle jr. en zijn zwager Abraham Goedkoop zetten de zaak voort onder de naam De Erven de Wed. J. van Nelle. Na de dood van Johannes van Nelle jr. nam de familie Van der Leeuw in 1837 een aandeel in de firma. Vanaf 1845 was Van Nelle in zijn geheel in handen van de familie Van der Leeuw.

Jacobus Johannes van der Leeuw bouwde het bedrijf tussen 1837 en 1881 uit. Hij legde wereldwijde handelscontacten, stichtte eigen plantages in Nederlands-Indië en bouwde de winkel uit tot een fabriek voor het branden van koffie en het verwerken van tabak en thee. Rond de eeuwwisseling werden koffie en thee steeds belangrijker. Het ging Van Nelle dan ook voor de wind. Het bedrijf onderscheidde zich door een geheel eigen aanpak, met aansprekende reclamefiguren als Piggelmee. De periode rond de Tweede Wereldoorlog was moeilijk voor Van Nelle. Maar vanaf de jaren vijftig ging het onder de leiding van directeur J.P. Coelingh weer beter. De introductie van de eerste versgemalen vacuümverpakte koffie onder de naam Supra in 1962 heeft hier in belangrijke mate aan bijgedragen.

In 1916 kocht de firma Van Nelle een terrein langs de Schie in de toenmalige gemeente Overschie. Hier werd onder leiding van Cees van der Leeuw de wereldberoemde Van Nellefabriek gebouwd door J.A. Brinkman en L.C. van der Vlugt. Deze fabriek werd het schoolvoorbeeld van het nieuwe bouwen en is gebouwd tussen 1927 en 1929.

Op 1 oktober 1954 trok de laatste Van der Leeuw zich terug uit de directie. Van Nelle werd toen een naamloze vennootschap. In 1977 verwierf het Amerikaanse Standard Brands na een jarenlange samenwerking alle aandelen van Van Nelle. In 1985 werd het bedrijf - door een zogenaamde managementbuy-out - weer geheel zelfstandig. In 1989 werd Van Nelle overgenomen door concurrent Sara Lee/Douwe Egberts. Douwe Egberts sloot alle productiefaciliteiten en reduceerde Van Nelle tot een merknaam.

In 1998 heeft de Engelse firma Imperial Tobacco de shag- en sigarettenafdeling overgenomen, waarna de vestigingen in Drachten en Meppel gesloten werden. De eigenaar veranderde in 2016 zijn bedrijfsnaam naar Imperial Brands.

Inmiddels is de Van Nellefabriek herbestemd en huisvest deze naast een groot vergader-, congres- en evenementencentrum meer dan honderd bedrijven op het terrein.

Het gebouw werd in juni 2014 tijdens de 38e sessie van de UNESCO Commissie voor het Werelderfgoed erkend als monument van cultureel werelderfgoed en toegevoegd aan de werelderfgoedlijst.

Advertentie en informatie komen van wikipedia.

[peterpijls1965]

Column voor het Boeddhistisch Dagblad.

Mamma, je hebt boosheid in je

Boeddhisme in Venray signaleerde ik voor het eerst in een zijstraatje van de wijk Jeruzalem. Daar zag ik een groot betonnen boeddhabeeld voor een oud rijtjeshuis. De Boeddha was dik en glimlachte. Ik schatte het gewicht van het beeld op minstens 200 kilo.

Een kennis in de buitenwijk Antoniusveld had tot voor kort een enig boeddhabeeldje boven haar voordeur staan. Met haar voerde ik een boeiend gesprek over de manier waarop ze in het dagelijks leven invulling geeft aan haar boeddhisme. Ik ben vergeten wat ze zei. Ik weet trouwens ook niet meer heel goed wat ik allemaal beweerde.

We hadden het voornamelijk over voormalige GGZ-cliënten zoals ik en veel van haar kennissen die zelfstandig leven en leuk doen tegen elkaar.  Misschien zijn dat betere boeddhisten dan de vrouw uit de buitenwijk en ik. Mogelijk hebben ze geen boeddhabeeld in huis.

Serieuze, om niet te zeggen echte boeddhisten, zijn in Venray cursusgewijs ook te vinden. Er is een Mindfullnesscentrum, geëxploiteerd door twee dames die zich in een persoonlijk blog scharen achter het formele boeddhisme. De Dharma, de Sangha, enzovoorts. Recht in de leer, kortom.

Henk Barendregt, als emeritus-hoogleraar wiskunde en algoritmes verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen, gaf een lezing aan het eerdergenoemde Mindfullnescentrum Venray. Daarover liet hij zich interviewen door een boeddhistische tekstschrijfster met weinig kritische distantie.

Henk mediteerde, zegt hij, in 1972 in Silicon Valley met Steve Jobs die op de professor een introverte, stille indruk maakte.

Barendregt heeft een vriend die meditatielessen geeft aan kinderen. Dat vindt hij mooi. De kinderen moeten tegen betaling net doen alsof ze een roerloze kikker zijn. Daar worden ze volgens de Nijmeegse hoogleraar rustig van.

Één van de kinderen was zo een gevorderd boeddhistje geworden. Volgens de computergeleerde had het kind thuis tegen zijn ontploffende moeder gezegd: "Mamma, je hebt boosheid in je."

Het Tibetaanse boeddhisme in Venray wordt vertegenwoordigd door Toet. Ze woont in Italië. Een lama van Aziatische komaf biedt Toet en andere volgelingen daar onderdak in zijn campus. Toet is op Facebook bereikbaar. Ook zij geeft lezingen in Nederland.

Tenslotte is er een goed gevulde Venrayse webwinkel met producten in de sfeer van etherische oliën en sjamanistische trommels. Bezoek aan huis van de verkopers wordt niet op prijs gesteld. Bestelde producten worden door het stel de volgende dag met plezier thuis bezorgd, maar alleen in de regio Venray.

Tenslotte, in andere buitenwijken van Venray dan Antoniusveld, zie ik opvallend vaak smaakvolle boeddhabeelden in goed verzorgde voortuintjes, bijvoorbeeld in Landweert. Varianten op de klassieke zentuin ontwaardde ik daar ook, net als in Veltum. Denk aan beton en grind en siergras uit het tuincentrum, maar de verwijzingen naar de bekende zentuinen van Kyoto zijn evident.

In de buitengebieden van Venray zag ik voor en bij huizen ornamenten, beeldjes van dieren en gebakken tegels die ik niet thuis kan brengen. Ze zeggen denk ik wel iets over de vrijgevochten mentaliteit van veel inwoners, ook in hun religieuze en spirituele beleving.

Sommige van die beeldjes passeer ik met enige huiver. De betekenis begrijp ik niet, de intenties en mentaliteit van hun eigenaren herken ik als herstelde bipolair en alcoholist met een GGZ-verleden maar al te goed 

[keynewssuriname]

Mudieza Ankossie; veelzijdige juriste vol doorzettingsvermogen

Jurist zijn is voor weinigen een levensroeping om de medemens dienstbaar te zijn. Het is een taak waaraan de persoon met volle inzet invulling aan moet geven. Een zo iemand is Mudieza Ankossie; een veelzijdige juriste die zich laat leiden door optimisme en doorzettingsvermogen. In het intrigerende levensverhaal van Mudieza ontdekken we een zelfstandige Surinaamse vrouw en de liefdevolle moeder van een dochter. Als gedreven juriste, gespecialiseerd in het Surinaams recht met de focus op privaat- en publiekrecht, deelt Mudieza haar passie voor voornamelijk civiel recht, met een knipoog naar strafrecht. "Ik ben ook een gecertificeerde rechtendocent en diplomaat", laat ze in gesprek met Key News weten. Ze is een duizendpoot die niet bij de pakken blijft neerzitten en zich ook profileert als ondernemer in onder andere de mode- en kledingbranche. De zelfverzekerde Mudieza is ook advocaat in spe. Wanneer het zover is, zal ze zich niet beperken tot de rol van juridisch adviseur door cliënten bij te staan met adviezen, juridische documenten, brieven of in onderhandelingen, maar zal ze ook actief procederen bij de rechtbank na haar toelating als advocaat bij het Hof van Justitie. Dit zal volgens haar niet lang op zich laten wachten. "Het traject om toegelaten te worden is niet lang meer. Ik heb eigenlijk mijn verplichte stage en beroepsopleiding al afgerond." De juriste zou eigenlijk al sinds eind 2022 toegelaten worden, maar vanwege uiteenlopende redenen heeft ze het verzoek tot toelating uitgesteld. Haar patroon is de gerenommeerde advocaat Irvin Kanhai. "Hij is een van mijn favoriete advocaten, maar ook een rolmodel. Ik kijk naar hem op. Hij is een heel slimme man. Ik leer veel van hem en merk dat hij de stof onder de knieën heeft." Rechten studeren is een bewuste keus van Mudieza. Als student had ze altijd een antwoord klaar voor anderen. "Natuurlijk op een respectvolle manier. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het waarom achter zaken." Mudieza doet uit de doeken dat ze geïnteresseerd is geraakt in de studie door inspiratie van de voormalige minister van Justitie en Politie, Martin Misiedjan. Misiedjan is een zwaargewicht in de advocatuur als het om mensenrechten gaat. "Hij heeft in grote mate een rol gespeeld in mijn keuze voor rechten als studierichting."  Echter was het niet makkelijk om deze keuze te maken, omdat ze als middelbaar student geïnteresseerd raakte in de studie delfstoffen. "Helaas moest ik daarvoor eerst schakelen op de universiteit. Meneer Misiedjan vroeg me toen of ik notaris wilde worden. Toen interesseerde hij mij in het vakgebied. Ik heb er helemaal geen spijt van." Mudieza wordt uiteindelijk geen notaris, maar wel advocaat. Het vak komt haar ook van pas, vooral omdat ze een praatster is. "Praten is een van mijn hobby’s. Ik houd echt van praten." Verder kunnen volgens Mudieza ook dansen, studeren, koken, schilderen en reizen aan het lijstje worden toegevoegd. Echter, ze koestert vooral de bezigheden uit haar kinderjaren. "Ik hield van vliegeren. Ik maakte ook zelf vliegers. Het waren echt prettige momenten die niet meer terug zullen komen." Mudieza ziet dat kinderen tegenwoordig lange uren maken op hun smartphones, tablets en PlayStation, in tegenstelling tot haar jeugdjaren waar vliegeren vooral in de grote vakantie de bezigheid bij uitstek was. "In mijn jeugdjaren heb ik ook gesport. Ik heb gevoetbald en aan atletiek gedaan", vertelt ze verder. Doorzettingsvermogen, oplossingsgericht en optimisme De duizendpoot merkt op dat het veel doorzettingsvermogen vergt om te balanceren tussen jurist, ondernemer en moeder zijn. "Het vereist heel veel moed en doorzettingsvermogen. Je moet je mentaal gezond maken, zodat je het kan combineren." Mudieza vindt een balans door goed te plannen en haar dag goed in te delen. "Natuurlijk gaat het niet altijd zoals gewenst. Er zijn altijd momenten waar je gaat moeten multitasken. Het is een ongoing proces." Ze is niet zo lang terug moeder geworden. Voor Mudieza is het dus passen en meten en een leerproces om met de werkdruk te kunnen omgaan. "Ik kan met trots zeggen dat ik oplossingsgericht kan werken", antwoordt de juriste op een vraag over haar sterke eigenschappen en competenties. Haar sterke eigenschap noemt ze het feit dat ze door stormen heen toch haar doelen bereikt. Ze is daarmee zeker een doorzetter met een sterke wil. "Met deze wil tracht ik altijd de obstakels die op mijn wegen komen, te overbruggen. Ik probeer altijd een oplossing te zoeken voor het bereiken van me doelen." Haar drang naar informatievergaring kan ook als een sterke eigenschap gekenmerkt worden. Mudieza probeert altijd onderzoek te doen om goed onderbouwd over iets te kunnen praten. De grote Zuid-Afrikaans anti-apartheidsstrijder en politicus, Nelson Mandela, is een van haar grootste rolmodellen. "Ik zie hem als een van de sleutelfiguren om door middel van optimisme doelen na te streven en die daadwerkelijk te bewerkstelligen. Hij was een echte doorzetter. Dat was een van zijn top karakteristieken." Zoals Mandela gerechtigheid nastreefde, is Mudieza ervan overtuigd dat ze met een actieve bijdrage binnen haar vakgebied gerechtigheid kan laten zegevieren. "Gerechtigheid is cruciaal. Natuurlijk heeft iedereen echt op rechtsbijstand. Dat is een basisbeginsel." Het is volgens haar principieel om zaken af te wegen en het recht te doen zegevieren. Ze wil zich ook sterk maken voor het onderwijs in Suriname en vooral diverse vraagstukken belichten. "Ik ben didactisch bekwaam." Via een Facebookpagina geeft Mudieza al gratis informatie over tal van juridische onderwerpen. De juriste roept Surinamers op om in eenheid op te trekken om het land naar grotere hoogten te tillen. "We moeten niet ervan uitgaan dat omdat een synagoge en een moskee naast elkaar staan, er geen discriminatie voorkomt in Suriname." Mudieza heeft als jonge zwarte vrouw op diverse momenten discriminatie ervaren. Ze merkt op dat discriminatie heel vaak voorkomt, vooral op werkplekken. De advocaat in spe is voorstander van gelijke rechten voor een ieder. "Discriminatie is zelfs strafbaar. We hebben internationale verdragen geratificeerd. Laten we mensen ook niet op basis van politieke oriëntatie discrimineren." Mudieza is er helemaal niet over te spreken hoe mensen in de politiek met elkaar omgaan. "Vooral tijdens de verkiezingsperiode zijn normen en waarden zoek." Haar boodschap aan jonge vrouwen is dat die zich financieel onafhankelijk maken. "Scholing is hierbij een belangrijk instrument. Volg opleidingen en trainingen. Zorg wel ervoor dat je niet de bosslady uithangt door de man niet de positie te geven die hij verdient." Volgens Mudieza is the sky not the limit, but your will to succeed it. De wil die je hebt zal je mindset creëren om verder te komen dan je bent.  Mudieza is trots op haar levensverhaal. Ze blikt vol bewondering terug hoe ze, als klein meisje uit een achterbuurt, is getransformeerd tot een succesvolle juriste en onderneemster. Haar ouders gingen uit elkaar toen ze 17 was. Dit en andere uiteenlopende situaties maakten haar ook depressief. "Ik was op een gegeven moment mentaal instabiel vanwege hevige stressmomenten. Het heeft een bepaalde impact gehad." De donkere momenten heeft ze overwonnen door volharding in het geloof. Ze laat zich dan ook leiden door het geloof in God. "Zoek de Here op. Er is een God die kracht geeft." Daar weet Mudieza alles van, getuige haar pad naar succes. Read the full article

[neske-de-wijzervrouw]

Toktoor Grumpy

– Is verontwaardigd t.a.v. zelfstandige vroedvrouwen die zelf bevallingen opvolgen -Geeft niet de informatie dat zwangeren door vroedvrouwen  kunnen opgevolgd worden -Is kwaad als vrouwen niet bevallen binnen ‘hun uren’ -Is nijdig als de vroedvrouw in de kliniek zelf de geboorte in handen heeft (omdat hun* te laat is) -Is geïrriteerd als hun  te dikwijls gebeld wordt voor een vrouw met…

[taeminno]

Behind Every Successful Woman is Herself

Behind Every Successful Woman is Herself Laat de wereld zien dat kracht, doorzettingsvermogen en succes in jouw eigen handen liggen met ons T-shirt met de inspirerende tekst "Behind Every Successful Woman is Herself". Dit T-shirt is een ode aan zelfstandige vrouwen die hun eigen pad banen en successen behalen. Gemaakt van hoogwaardig katoen, biedt dit shirt niet alleen comfort, maar ook een boodschap die elke vrouw zal inspireren. De tekst is niet alleen een herinnering aan de kracht die in jou schuilt, maar ook een aanmoediging voor andere vrouwen om hun eigen weg te gaan. Wij hebben dit shirt speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elk shirt is daarmee uniek. T-shirt is van 100% biologisch gekamd katoen en heeft een perfecte pasvorm en voelt zeer zacht aan. Comfortabele lengte voor een vlotte retaillook Dit shirtje valt naar maat. Zijnaden voor een optimale pasvorm en silhouette Met vlotte aansluitende pasvorm kunt u met dit T-shirt zowel casual als chic gekleed gaan De kraag van fijne rib zorgt voor een modern en trendy accent De hals- en schoudernaden zijn afgewerkt met een zachte bies voor een langdurig draagcomfort Met minimalistische stijl en details komt dit veelzijdige T-shirt aan alle verwachtingen tegemoet.

[jurjenkvanderhoek]

KUNSTENAARS ZEILEN OP EEN NIEUW KLEURKOMPAS

Het is een tijd van verandering. De wereld schiet een nieuwe eeuw in. Gaat onwetend op naar een derde millennium. Maar voordat het zover is staat er nog veel te gebeuren. Achteraf bekijken wij dat van een afstand, het is aan ons vooraf gegaan. We zien de lijnen lopen en kunnen van het verleden leren. Maar goed, aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw en later volgen de veranderingen zich in rap tempo op. Nog nooit is het gezicht van de wereld zo drastisch gereconstrueerd als in de afgelopen eeuw. Soms herkende de aarde zichzelf niet meer na deze facelift.

Door bijvoorbeeld industrialisatie en technische vooruitgang groeide de welvaart, door emancipatie werd de vrouw meer zelfstandig, de politieke houding wijzigde, de mensen werden mondiger. Het was al met al een ware omwenteling. In deze smeltkroes van veranderingen liet de kunst zich niet onbetuigd. Kunstenaars zetten zich af tegen de traditie en sloegen een eigen autonome weg in. Zij lieten zich niet meer leiden door een opdrachtgever, maar bepaalden zelf inhoud en vorm van hun werk. Ze stonden kritisch ten opzichte van de maatschappij en protesteerden fel tegen de gevestigde orde. Men zocht voortdurend naar nieuwe vormen, wat leidde tot een veelheid aan meestal abstracte kunststijlen in de eerste helft van de 20e eeuw. Al deze stromingen zochten naar een nieuwe - moderne, maar ook universele beeldtaal. Men ging minder uit van de werkelijkheid en zocht een manier het eigen gevoel te verbeelden.

De kunstenaars bevrijden zich van de plicht om de zichtbare werkelijkheid zo natuurgetrouw mogelijk weer te geven, lees ik in het voorwoord tot de uitgave 'Liefde voor kleur'. De catalogus bij de tentoonstelling in Museum Singer Laren, een presentatie met als kern een revolutionair kleurgebruik. Voor die tijd althans subversief, de wisseling van de eeuwen - het fin de siécle. Conservator Roby Boes construeerde voor boek en tentoonstelling een verhaallijn in zes thema's. Boes gaat in op aspecten van het moderne leven rond 1900 en laat nieuw licht schijnen op de kunstwerken die een ongekend kleurgebruik gemeen hebben. "De kunstenaars vertikten het om nog langer kunst te maken die voldeed aan de opgelegde normen van de academies", gaat museumdirecteur Jan Rudolph de Norm verder in zijn voorwoord. "Ze keerden de officiële Salon de rug toe, groeperen zich in kunstenaarsverenigingen en richtten eigen tentoonstellingen in, waar ze hun nieuwe kunst over het voetlicht brachten." Het bracht in eerste instantie veel ophef teweeg, liefhebbers en critici moesten niets hebben van die nieuwlichterij. De waarneembare werkelijkheid werd vervormd en verkleurd. Het individuele gevoel en stemming spraken voor zich. En dat was wennen voor het oog dat tot dan liever de traditie als inspiratiebron zag.

Ook in de kunst volgde de ene vernieuwing de andere op. Het kunstbeeld evolueerde even snel als het tijdsbeeld dat deed. Het is een woelige periode waarin het oude snel heeft afgedaan en het nieuwe morgen weer belegen is. In het boek "Liefde voor kleur" worden deze stadia nader toegelicht en bijgelicht door een groot aantal afbeeldingen. Voorbeelden om de teksten te verlevendigen. Uiteraard in kleur, want daar draait het in boek en bij tentoonstelling vooral om. Een vrij beeldkompas in vergelijking met datgene dat daarvoor in de kunst gebeurde. De kleuren van het zonlicht werden toegepast "in een puurheid zoals wij die in de natuur slechts zelden kunnen ervaren". Want de kunstenaars lieten zich minder inspireren door de omgeving op zich, maar meer en eerder door de emotie die ze zelf bij deze werkelijkheid hadden. Dat gevoel probeerden zij te verbeelden. En daarvoor dienen zich aldoor nieuwe stromingen aan om die ervaring zo goed mogelijk weer te geven en vast te leggen.

In zijn voorwoord doorloopt De Lorm de ontwikkeling in een notendop om niet het gras voor de voeten van Boes weg te maaien. Zij laat de liefde voor kleur in een zestal thema's de revue passeren. In die verhaallijnen is het onderwerp minder de kunstenaar, maar laat de kunst zich als leidraad gelden. Het motief in ieder hoofdstuk is het terrein waarop de kunstenaar zijn of haar kunst maakt. Ze schrijft over het huiselijk geluk, omdat de kunst zich meer naar binnen richt dan dat het voorheen de buitenkant liet zien. Ook binnenshuis liet het beeld de kijker niet toe en voelde deze zich voyeur, een gluurder. Maar later mocht de beschouwer door de voordeur komen en aan tafel aanschuiven. De stemming werd vrolijk en kleurig. De kunstenaar stond de kijker toe in zijn intieme wezen. Zo ook krijgt het landschap bezieling waar het daarvoor een anekdotisch verhaal betrof. De kleuren begeesteren de omgeving, geven leven aan de werkelijkheid. Niet door het af te beelden zoals het zich zichtbaar aan ons voordoet, maar op de manier dat het op de kunstenaar overkomt. Hoe deze het ervaart, beleeft. Hij of zij schept een wereld die alleen in de gedachte kan bestaan. Om daar beeld aan te geven kruipt de kunst in het hart van de beschouwer, stroomt het door het bloed en maakt gevoel zichtbaar.

De veranderingen in de maatschappij maakten het mogelijk dat mensen zich makkelijker over grote afstanden konden verplaatsen. Er ging een wereld voor de mensheid open. Ze zouden dan zijn waar ze wilden maar voorheen moeilijk konden komen. Zo kon ook de kunstenaar het blikveld vergroten en meerdere onderwerpen aanboren. Het 'uitwaaien aan zee' is een puur Nederlandse uitdrukking en laat zich niet figuurlijk overzetten in een of andere taal. De Nederlander gaat naar het strand om zich te verpozen. Om zich op te frissen aan zee en in de branding te zwemmen, hoewel dat aan het begin van de 20e eeuw nog niet zo eenvoudig was. De kunstenaar ging in het kielzog van de recreant mee. Want aan zee is de puurheid van het zonlicht zeker te vinden.

De wetenschappelijke en technische ontwikkelingen hadden veel invloed op de voortgang en groei van de toegepaste kunst en architectuur. Er kwamen radio's, telefoons, auto’s, treinen en stoomschepen. Met fotografie en film legde men bewegingen vast en inspireerde kunstenaars. Naast gewapend beton, gietijzer en staal kwamen er kunststoffen als bakeliet. De vormgeving kon daarmee steeds moderner worden. Architecten bouwden steeds hoger, door skeletbouw werden ook grote raampartijen mogelijk. Zij creëerden een menswaardiger woonomgeving voor arbeiders. Het nieuwe stadsgevoel was aanleiding om de blik van het landschap af te wenden en de straten en pleinen te schilderen. Zo bleef het onderwerp dichtbij huis en inspireerde het uitgaansleven mateloos.

Mensen op de kermis en in het circus werden gegroepeerd en geportretteerd. Want daar waar de mens zich tracht te verpozen viert de vrolijkheid hoogtij. Daar is een explosie aan kleuren te vinden, een fontein van tinten. Daar kon de kunstenaar zijn of haar gevoel delen en de beleving expressief uitbeelden. Het nachtleven had een voorkeur. De genietingen aan tafels en langs bars. Door het baanbrekende en grensverleggende gebruik van sprekende kleuren schreeuwden de afbeeldingen zich van doek en papier. Vooral de uitgaande mens is daarin onderwerp, de beleving van de sensatie en verwondering valt van gezichten af te lezen.

En dan komt de vrouw in beeld. “De vrouw en het vrouwelijk naakt in het bijzonder is voor kunstenaars altijd een geliefd onderwerp geweest”, schrijft Roby Boes. Ze besteedt aan die fascinatie dan ook een bijzonder hoofdstuk. Het boek eindigt opvallend met de platte geometrische vlakken in primaire kleuren van Chris Beekman. Deze kunstenaar luidt met anderen een nieuwe tijd in. In het interbellum, de tijd tussen de beide wereldoorlogen van de vorige eeuw, streeft hij via zijn kunst naar een betere wereld. Het is een zoektocht naar een manier om de kunst, de maatschappij en de strijd van de arbeidersklasse dichter bij elkaar te brengen. De kunst werd politiek geladen en hees zich op de barricaden. Maar stond wel op de schouders van wat zich daarvoor in de kunst had afgespeeld. Zoals iedere stroming schatplichtig is aan de vorige.

Jan Rudolph de Lorm sluit zijn voorwoord met “dit is een uitgelezen moment om te gaan genieten van een kunstverzameling waarin licht en ,liefde voor kleur de hoofdrol spelen. Alle getoonde kunstwerken zijn uitingen van gevoel en tekenen van vrijheid. Laten we ons hieraan laven nu zich donkere wolken samenpakken en de vrijheid van velen onder druk staat.” In de tentoonstelling is deze vrijheid van vormgeving en kleur tot begin september te beleven in Museum Singer Laren. Het boek doet voor thuis deze ervaring nog eens dunnetjes over.

Liefde voor kleur. Gestel, Sluijters, De Smet en anderen. Tekst Roby Boes. Uitgave Waanders Uitgevers in samenwerking met Singer Laren, 2023.

[aad1952]

492. Ze bakken me een poets

Ze is 88 jaar oud. Woont nog zelfstandig, maar soms gaan mijn gedachte aan de haal als ik zie wie ze is, wat ze doet en hoe haar leven er uit ziet. Ook op het dorp waar ik woon kan je eenzaam zijn. Eenzaam in de zin dat je eigenlijk niemand toelaat in jouw bubbel. Zo’n vrouw is de vrouw die ik heb leren kennen door de ritten met de MUS. Het vervoersproject in de gemeente Midden-Delfland. Elke…

[tjenkehpala]

“Maak keuzes in dingen die je leuk vindt en word daar gelukkig van.” - Deel 2.

Op mijn 21ste verhuisde ik, van ‘de wijk’ Lunteren, naar Capelle a/d IJssel en ging ik wonen bij de jongste broer van mijn vader. Een hectische tijd volgde waarin ik nog steeds zoekende was, het was de tijd van de zogenaamde Rotterdamse ’koppelbazen’. Van ijzerwerker / scheepslasser werd ik uiteindelijk degene die de werkers naar de scheepswerven en olieraffinaderijen moest brengen en halen. Aan het einde van de week reed ik naar kantoor haalde pakken bruine enveloppen met inhoud op en betaalde de werkers uit. Vaak genoeg liepen dergelijke uitbetalingen niet altijd even soepel en liep het flink uit de hand. Om erger te voorkomen koos ik uiteindelijk ervoor om terug te keren naar Lunteren. Wat nu ? Het leger biedt uitkomst en op aandrang van een oom die gediend heeft onder Westerling melde ik mij bij ‘de groene baretten’. Na het behalen van de felbegeerde groene commandobaret breekt een mooie periode aan waarin ik het besluit nam ‘beroeps’ te willen worden. Het heeft niet zo moeten zijn na 30 maanden verlaat ik de dienst mede door eigen toedoen. De achterliggende periode bij het KCT heeft mij niet te min veel gebracht. Het was een leerschool die mij telkenmale er doorheen heeft gesleept als ik het even niet meer zag zitten. Na deze leerzame periode heb ik de draad opgepakt en ben zelfstandig ondernemer geworden. Samen met een compagnon zijn wij een lasbedrijf en een sportschool begonnen. Daarna ben ik alleen verder gegaan in de uitzendbranche. Ik legde mij toe in het uitzenden van inleenpersoneel in allerlei branche-sectoren. Om mijn opdrachtgevers nog meer van dienst te zijn begon ik naast het uitzendbureau een constructie/ afbouw en montagebedrijf. Samen met mijn vrouw Maya Pesulima- (en het personeel) werkten wij ons een slag in de rondte. Onderwijl is, voor mij, de roep om betekenisvol te zijn voor de Molukse gemeenschap en haar idealen nog steeds aanwezig. En ik ging er volop in. Onderhand was ik gewend (levensbedreigende) risico’s te nemen en in die periode speelde geld geen enkele rol. Totdat ineens het licht uitging!. Kennelijk heeft een hogere macht aan de handrem getrokken en gedacht ‘tot hier en niet verder’! Ben dan ook onwijs dankbaar dat ik het kan/mag navertellen en erbij stil kan staan samen met mijn vrouw Maya Pesulima- Van Caspel (moeder Sahetapy), kinderen en kleinkinderen. De pijn van onze ouders zal ik te allen tijde met mij meedragen. Het heeft verschrikkelijk veel impact op mij gemaakt. Maar ik heb mezelf de verplichting opgelegd die bagage van verdriet en pijn die ik heb meegedragen niet te projecteren op mijn kinderen en omgeving. De kunst is je gevoelens te delen maar niet op te leggen op de schouders van anderen. Gelukkig kunnen wij in de huidige context beter met elkaar hierover in gesprek. Ondanks dat mijn generatiegenoten en ik reeds met 1 been in het graf staan (grapje), kunnen wij met veel waardigheid de nieuwe generaties aansturen. Allereerst neem hen serieus en faciliteer. De nieuwe generatie heeft veel meer bagage en know how en zijn in die setting slagvaardiger. Last but not least, zou ik de nieuwe generaties mee willen geven. Ken je rechten en plichten maar bovenal je geschiedenis. Wees er bewust van dat je toekomst hier ligt en pak, vanuit dit vertrekpunt, je kansen. Maak keuzes in de dingen die je leuk vind en wordt daar gelukkig van.

[twafordizzy]

Maria Dermoût laat zeekoeien zingen

foto: Larry Burrows; bron beeld: voertaal.nu Schrijfster Maria Dermoût (1888-1962) is van Nederlands-Indische komaf. Dat is in haar proza-werk te merken. Onderstaand kort fragment is een voorbeeld van hoe zij Indische verhalen mengt met het Europese gedachtegoed. Een zelfstandige vrouw besluit haar uitgestippelde leven achter zich te laten op zoek naar het Vasteland: een plek voor zichzelf. Ze…

[joostjongepier]

Wat?   Zelfportret achter de schildersezel (1656-57) en Portret van Elena Anguissola in een nonnenhabijt (1551) door Sofonisba Anguissola, Portret van Europa Anguissola (1556-1558) door Lucia Anguissola, Familieportret ((ca. 1559), Het schaakspel (1555), Zelfportret (1558) en Portret van een oude man (1558-1558) door Sofonisba Anguissola

Waar?   Tentoonstelling Sofonisba Anguissola – Portrettist van de Renaissance in Rijksmuseum Twenthe, Enschedé

Wanneer?   5 maart 2023

Als je op straat aan mensen vraagt of ze weten wie Sofonisba Anguissola is, zullen maar weinig mensen daar bevestigend op antwoorden. Toch was Sofonisba (ca. 1532-1625) in haar eigen tijd een geroemd kunstenaar. Haar werk werd bewonderd door mensen als Michelangelo, paus Pius IV en kunsthistoricus Giorgio Vasari, die Anguissola  opnam in zijn boek Le vite de’ piú excellenti pittori, scultori e architetti, waarin hij de levens beschrijft van grote Italiaanse kunstenaars.

Als vrouw had Sofonisba beperkte mogelijkheden om tot kunstenaar te worden opgeleid. In tegenstelling tot haar mannelijke collega’s was het haar bijvoorbeeld niet toegestaan om het menselijk naakt te bestuderen of anatomische lessen te volgen. Ook mocht ze niet zelfstandig artistieke reizen maken of het landschap rond haar geboortestad Cremona verkennen. Sofonisba maakte van deze beperkingen haar sterkte door zich te specialiseren in het schilderen van portretten. Haar vroege werkt toont vooral familieleden: modellen die gemakkelijk beschikbaar waren. Een fraai voorbeeld daarvan is het portret van haar zus Elena als non, een schilderij dat in de negentiende eeuw werd beschouwd als een werk van Titiaan.

Sofonisba en haar zus Elena werden in de schilderkunst opgeleid door Bernardino Campi, bij wie ze tussen 1546 en 1549 ook in huis woonden. Nadat Campi naar Milaan vertrok, vervolgen ze hun opleiding bij Bernardino Gatti. Na haar opleiding gaf Sofonisba zelf schilder- en tekenles aan haar zussen. Van Europa en Lucia Anguissola zijn nog werken bekend in onze tijd. Vooral de vroeg gestorven Lucia toonde talent. Vasari schreef dat ze na haar dood niet minder bekend was dan Sofonisba en dat haar werken even mooi en waardevol waren als die van haar zus.

Familieportret toont vader Amilcare Anguissola met zijn langverwachte zoon en erfgenaam Asdrubale. Sofonisba’s jongere zus Minerva bekijkt het duo vanaf de achtergrond. Het portret lijkt onafgemaakt. Rechtsonder lost de blauwe zijden stof van de rok op in een vage vlek. Het is niet bekend waarom Sofonisba dit werk niet afmaakte. Toch hing het tot de dood van Asdrubale in 1623 in het ouderlijk huis.

Een ander familieportret, Het schaakspel, toont drie zussen: Lucia, Europa en Minerva. Door elk meisje een andere kijkrichting, gezichtsuitdrukking en gebaren te geven, benadrukt de kunstenares hun individualiteit. Vooral Europa, het jongste zusje, trekt op dit schilderij de aandacht. Haar ogen sprankelen en ze lacht met open mond, de tanden zichtbaar. Dit was zeer ongebruikelijk in de Renaissance. Een oudere bediende kijkt toe en lijkt vooral op het jonge meisje te letten. We komen deze bediende later in de tentoonstelling nog een keer tegen, dan op een zelfportret van Sofonisba. Ook het tafelkleed komen we nog een keer tegen op een ander werk: Portret van een oude man. Het schilderij is gesigneerd op de rand van het schaakbord, aan de voorzijde, wat suggereert dat de kunstenares als vierde persoon aan deze kant van de tafel zit, de kant waar nu ik me, als beschouwer van het schilderij, bevindt.

Vasari schreef over Het schaakspel: “Ik moet vermelden dat ik in dit jaar in het huis van [Sofonisba’s] vader in Cremona een schilderij zag dat door haar hand met grote ijver is vervaardigd, portretten van haar drie zusters […] die werkelijk lijken te leven, en aan niets tekort komen behalve aan spraak.”

Daarmee geeft Vasari aan wat in de Renaissance zo bijzonder is aan het werk van Sofonisba: de ongedwongenheid en spontaniteit in de portretten, vooral in haar vroege werk. Wat mij daarnaast opvalt is de vaak sprankelende ogen van de geportretteerden. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het portret van Elena als non. Die levendige ogen geven de schilderijen een dynamiek die in veel andere portretten uit de Renaissance ontbreekt.

[actuma]

FNV roept klanten op tot solidariteit stakende medewerkers

FNV-voorzitter Tuur Elzinga roept alle werkenden in Nederland op solidair te zijn met winkelmedewerkers die staken. ‘Steun de winkelmedewerkers in hun strijd voor waardering en een leefbaar loon. 'Ga niet shoppen op stakingsdagen van de Bijenkorf en Etos. Niet eerder zijn winkelmedewerkers in Nederland zo massaal opgekomen voor een leefbaar loon’, aldus Elzinga. Het is voor het eerst dat FNV op deze manier de steun van klanten inschakelt. De komende dagen zijn er op verschillende plaatsen in het land stakingen en demonstraties. Tuur Elzinga: ‘Staken steekt aan. Mensen zien dat de medewerkers van NS hebben gestreden en gewonnen. Steeds meer mensen in de winkelstraat staan op. Oud en jong, man en vrouw. Eerst bij de Bijenkorf, nu ook bij Etos en het rommelt op meer plaatsen, ook bij de Hema en de ANWB-winkels wordt de onrust steeds groter. Aandeelhouders worden slapend rijk, medewerkers werkend arm. Dat moet echt veranderen. Steun de medewerkers door niet te shoppen, of ga langs bij een demonstratie en spreek je steun uit.’ Iedere dag een staking Bij Etos zijn deze week bijna iedere dag wel ergens stakingen: in Amsterdam, Breda, Haarlem, Amersfoort, Almere, Apeldoorn en Maastricht. Medewerkers van de Bijenkorf hebben inmiddels al op negen dagen gestaakt. In de vestigingen neemt de actiebereidheid toe. De winkelmedewerkers verdienen veelal het minimumloon of net iets erboven, dus rond de 11 á 12 euro per uur. 80% komt amper rond ‘Alles wordt duurder in de winkels, nu wij nog’, zeggen de winkelmedewerkers. In een recente peiling van de FNV bij Etos geeft maar liefst 80% aan moeite te hebben om rondkomen van het huidige loon. De FNV eist dat de salarissen structureel meestijgen met de stijging van de prijzen in de winkels (automatische prijscompensatie). Ook moeten de lonen minimaal 14 euro per uur bedragen. Om te beginnen wil de FNV voor alle medewerkers een loonsverhoging van minimaal 10%. Bij drogisterijen in Nederland werken meer dan 10.000 mensen. Bij de Bijenkorf werken 2400 medewerkers. De acties bij Etos betreffen niet de franchisers en de zelfstandige drogisterijen. Bron: FNV Read the full article

[rotterdamvanalles]

De Onze Lieve Vrouw Koningin van de Heilige Rozenkranskerk aan de Provenierssingel, augustus 1975.

De Onze Lieve Vrouw Koningin van de Heilige Rozenkranskerk, ook bekend als de Provenierskerk of Provenierssingelkerk, was een rooms-katholieke kerk aan de Provenierssingel in Rotterdam.

De kerk werd tussen 1898 en 1899 gebouwd door het architectenbureau van Albert Margry en Jozef Snickers. Margry ontwierp een driebeukige kerk in neogotische stijl, met een toren direct naast de façade. De Provenierskerk werd op 8 mei 1899 ingewijd door de bisschop van Haarlem. De eerste jaren beschikte de kerk niet over klokken, deze werden pas in 1910 geplaatst. In 1916 kreeg de kerk ook een orgel. Aan de zijmuren in de kerk hing een bijzondere kruiswegstatie, die was gemaakt door de Delftse fabriek De Porceleyne Fles. Een marmeren communiebank werd in 1914 in de kerk geplaatst. De kerk werd bedient door de Paters Dominicanen.

De eerste jaren viel de kerk onder de parochie van de Allerheiligst Hart van Jezuskerk aan de Van Oldenbarneveltstraat, maar in 1923 werd de Provenierskerk een zelfstandige parochiekerk. In de jaren voor de Tweede Wereldoorlog had de wijk een katholiek karakter en werd de kerk druk bezocht.

De Provenierskerk kwam ongeschonden uit het Bombardement van Rotterdam en werd in deze periode ook gebruikt door de gelovigen van andere parochies, waarvan de kerk wel verwoest was. Tijdens de oorlog organiseerde pater Apeldoorn het lokale verzet vanuit deze kerk. In 1942 werden de kerkklokken door de Duitsers geroofd. De klokken werden in 1947 vervangen. In de jaren 1960 liep het aantal gelovigen sterk terug en was het niet meer rendabel om de kerk open te houden. Na de laatste mis op 31 augustus 1975 werd de kerk verkocht aan de gemeente Rotterdam, die het gebouw vervolgens liet slopen. In tegenstelling tot veel andere met sloop bedreigde kerken zijn er voor de Provenierskerk nooit acties gevoerd om de kerk te behouden. Het gebouw had ook geen monumentale waarde. Op de plaats van de kerk werd een verzorgingstehuis gebouwd. De kruiswegstatie en het mariabeeld werden voor de sloop overgebracht naar de Albertus de Grotekerk in Blijdorp.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[peterpijls1965]

HOE IK MIJN EIGEN PSYCHOTHERAPEUT WERD

Vier jaar geleden zei mijn laatste psychiater dat ik uitbehandeld was. Hij gaf me een hand en verliet in een opperbeste stemming mijn appartement, samen met zijn sociaalpsychiatrisch verpleegkundige.

Daar zat ik dan. Een uitbehandelde bipolair, een alcoholverslaving dankzij de kliniek overwonnen, en een afhankelijkheid van tranquillizers op eigen kracht de baas geworden. Maar sommige demonen in mijn hoofd maakten nog steeds veel lawaai.

Hoe moest ik dat nou weer aanpakken? Elf jaar lang genoot ik het voorrecht om onder de beschermende paraplu van de geestelijke gezondheidszorg begeleid te worden door een lange stoet soms heel bekwame psychiaters en psychologen.

Maar eerlijk gezegd waren andere alcoholisten, GGZ-gevallen en andere drop-outs zeker zo belangrijk voor mijn herstel, maar dan in het informele circuit. Lees: bij mij thuis, maar vooral op straat waar ik die types nog steeds ontmoet. Sommigen werden goede vrienden en vriendinnen.

Vooral de afgelopen vier jaar – ik woonde weer zelfstandig – leerde ik dat vooral de tijd een hele goede dokter is, en misschien ook wel een prima psychotherapeut. Pijnlijke herinneringen sleten. Ik leerde narigheid van vroeger te verwerken door er een dialoog over aan te gaan met mezelf.

Om ook tot de conclusie te komen dat het veel erger had gekund. Dat bewezen de vrienden en vriendinnen wel die ik maakte in het informele circuit van drinkers, junks en totaal doorgeflipte misbruikte types, niet zelden ook verslaafden. Met andere woorden: ik leerde relativeren, en mezelf in perspectief zien.

Daarnaast wist ik weer dat ik op mijn 26ste kennis maakte met het denken van de Duits-Amerikaanse psychotherapeut Karen Horney. Die heel nuchtere en verstandige vrouw leerde me, vaak met terugwerkende kracht en pas decennia later, wie ik eigenlijk was als adolescent en jongvolwassene, en waarom ik de man werd die ik geworden ben. Met feilen en gebreken, zeker, maar soms aangeboren van aard, en dan bedoel ik niet alleen mijn verslavingsgevoeligheid of bij vlagen melancholieke inborst.

Verder dook ik de afgelopen twee jaar in mijn archief om oude dagboeken en brieven op te duikelen en met grote aandacht opnieuw te lezen. Soms moest ik lachen, een enkele keer huilen, maar vooral realiseerde me ik me hoe gewoon ik in de kern altijd was en gebleven ben.

Ik kwam ook tot de conclusie dat ik me sinds mijn 15e ook vaak schuldig had gemaakt aan zinloos genavelstaar in die dagboeken, die soms ook nog eens afgrijselijk slecht geschreven waren.

Maar al bladerend door die oude schriften begreep ik dat ik mezelf niet te hard moest vallen. Tot mijn 47ste wist ik eigenlijk niet goed wie ik was. Ik probeerde fanatiek mezelf te duiden en te analyseren, ook in die dagboeken, en ik maakte de dodelijke fout pas op mijn 43ste zowat psychotisch naar een psychiater te stappen. Dat had ik achteraf gezien al rond mijn 26ste moeten doen, maar ik was koppig, eigenzinnig en trots.

Inmiddels, ik word volgende week 58, ken ik mezelf. Ik weet wie ik was en hoe het zo kwam dat ik nou zo ben. Daar heb ik vrede mee. Misschien is dat het kostbaarste geschenk dat de tijd me gaf: echte gemoedsrust en een even hardnekkig als ongebreideld vooruitgangsoptimisme.

Misschien soms tegen beter weten in, maar liever een meestal blije ex-gek dan een dode zorgmijder.

[keynewssuriname]

Somohardjo wil Onafhankelijkheidsplein vernoemen naar Serena Essed

Bronto Somohardjo wil het Onafhankelijkheidsplein naar Serena Essed vernoemen. Dit maakte hij afgelopen zaterdag kenbaar tijdens de ressortmeeting in Saramacca. Volgens Somohardjo jr. heeft Essed ervoor gezorgd dat de kiesregeling is gewijzigd. “Deze sterke Surinaamse vrouw heeft ervoor gezorgd dat wij daadwerkelijk onafhankelijk zijn”. Bij de verkiezingen van 2025 zal er voor heel Suriname dezelfde kiezerslijst zijn met 51 namen. “Dus niemand kan aan je deur komen om te zeggen, stem niet op PL, want die Javaan heeft niet genoeg stemmen in Saramacca om een zetel te halen, stem op mij en help mij een zetel halen. Ze willen dat wij de franje zijn en hun die vlieger. Deze strategie hebben ze bij de vorige verkiezingen toegepast in de districten Nickerie, Saramacca en Para waar de Javanen net niet genoeg waren in aantal om zelfstandig een zetel te halen, maar met het wijzigen van de kiesregeling waar het principe one man one vote telt, kunnen wij de vlieger zijn en hoeven we niet meer de franje te zijn Het systeem is nu anders. Volgens de partij- ondervoorzitter hoeven wij geen blaka doti meer te zijn om anderen te laten groeien, maar kunnen wij nu samen met anderen groeien en bloeien. De voorzitter van de PL, Paul Somohardjo, zei dat het resultaat van de afgelopen verkiezingen één was om te huilen. De PL had honderden stemmen behaald in Saramacca. “Zelfs als propagandist van de NPS toen, wist ik 1100 stemmen te halen”. Hij was zeer teleurgesteld, maar bij het zien van de grote opkomst, is hij verzekerd dat ook de oud PL’ers van Saramacca weer terug zijn gekeerd naar hun politieke huis, de PL. De PL-voorzitter roept het volk op om de PL meer mandaat te geven, zodat de partij meer invloed heeft op het beleid. Met onze ene zetel doen we wat we kunnen, maar hoe meer zetels, hoe meer inspraak. De coördinator van Saramacca, tevens de voorzitter van de PL Partijraad en minister van Transport, Communicatie en Toerisme, Uraiqit Ramsaran, deelt mede dat de PL niet op de verkiezingen wacht om huis aan huis te gaan. “De PL is on the move”. De PL is de partij met de sociale kracht en staat steeds aan de kant van het volk. “Wij leven met u mee”. De sociale kracht van de partij kan feitelijk bewezen worden. Een feit is de implementatie van de koopkrachtversterking en de goedkope basisgoederen, de zogeheten foodbasket. Dit idee, dan wel het initiatief, werd geopperd door de PL. Ramsaran typeert het "verraad en de misleiding binnen de PL van toen" maar een beproeving”. Ondanks alle tegenslagen is de PL herrezen, omdat de PL niet heeft opgegeven. “Wij geven niet op, omdat wij satrias (strijders) zijn”. De PL- topper tekent op dat Suriname richting de verkiezingen gaat. Het is belangrijk dat de zij als PL’ers zorg moeten dragen voor eenheid, maximale inzet, ontwikkelingsvisie en het tot uiting brengen van de sociale kracht van de partij. “Wij zitten in de laatste minuten van de wedstrijd. Laten wij het werk gezamenlijk voortzetten”, aldus Ramsaran. Read the full article