#yürümek de iyi geldi bugün | Explore Tumblr posts and blogs

bungoustraydogs-tr · 5 years ago

Text

Bungou Stray Dogs BEAST Light Novel 1. Bölüm

-önceki bölüm

Bölüme başlamadan önce bir kaç şey söylemek istiyorum.

Öncelikle az sonra okuyacağınız bölüm normalde bugüne hayatta yetişmezdi. Tam olarak 40 sayfa tuttu ve gece gündüz buna odaklanmama rağmen bitmek bilmiyordu. Bu yüzden bu bölümü çevirmemde bana yardımcı olan @nabidan27re ye çoooook teşekkür ediyorum. Eğer o olmasaydı bu ayı bıraktım diğer aya bölümü zar zor yayımlayabilirdi. Lütfen kendisini takip edin.

Ayrıca sonunda birinci bölüm bittiğine göre bu ayın kalan programını düzenli bir şekilde devam ettirebilirim. Bu ay için manganın 23. bölümü ve Wan’dan iki bölümü çevirmeyi planlıyorum.

Sözü fazla uzatmadan İyi okumalar dilerim...

Dedektif Tanizaki Junichirou'nun başı dertteydi. Çünkü bir yanlış anlaşılma olmuştu. Önünde oturup gözlerini kısarak onu izleyen yeni ajans üyesi tek bir kelime konuşmuyordu. Donuk yüzünde çarpıcı bakışları vardı. "Özür dilerim!" Tanizaki üzgün olduğunu belirtecek şekilde kafasını öne eğdi ama bir cevap alamadı.

Sadece sessizlik vardı. Aydınlık bir kafede oturuyorlardı. Piyona müziğinin sesi zar zor duyulabiliyordu. Masada oturan dört kişinin dördü de Silahlı Dedektif Ajansı çalışanıydı. Her biri evlerine gitmeden önce yeni üye için mobilya seçmiş ve bu kafede dinlenmeye karar vermişlerdi. Başı hala eğikken önündeki yüze baktı. Tartışmasız nefret dolu, keskin ve korkunç bakışlardı. Cehennem kapısı bekçisi, Kerberos'un gözleri Tanizaki'yi delip geçti. Sadece bakışsalar bile asla onu affetmeyeceğini söylediğini anlayabiliyordu. Silahlı Dedektif Ajansının işleri pek çok tehlikeli insanlarla, suçlularla ilişkiliydi ancak hiçbirinin önünde duran gözler kadar korkutucu gözleri yoktu Bir gün önce Silahlı Dedektif Ajansına giriş sınavını geçmiş bu genç, yeni üyenin adı Akutagawa'ydı. "Umm..." Tanizaki ürkek sesiyle konuşmaya devam etti. "Dün olanlar için gerçekten üzgünüm. Ama giriş sınavında rolüm kendisini sahte bir bombayla riske atan kötü adamdı. Kızdın mı?" Akutagawa cevap vermedi. Önceki gün, Akutagawa giriş sınavına girmişti. Sınav ajans çalışanlarını sahte bombayı patlatmakla tehdit eden Tanizaki'den korumayı amaçlıyordu. Tanizaki rehin olarak bir kızı tutuyordu ve başkanla görüşmek için onu kullanıyordu ama Akutagawa saniyeler içinde durumu kontrol altına almıştı. "N-Naomi abisine oldukça bağlıdır." Yanında oturan kişi kardeşiydi. Dün rehine rolünü oynamıştı. "Hey, çaylak! Bir şeyler söylemeyi düşünmüyor musun?" dedi Kunikida. "Sınavı geçtin. Her şeyden önce Tanizaki'yle artık iş arkadaşısınız. Umarım bundan sonra da hayatımı huzur içinde devam ettirebilirim." Akutagawa sesinin güçlü olduğunu belirten adamı gözlemledi. "Um..." Kunikida'nın, istem dışı, tıpkı bir asker gibi sert bir sesi vardı. Herhangi normal bir çocuk onunla karşılaşsa kesin ağlardı. Tanizaki bakışlarıyla Kunikida'ya bir şey sormak istedi. "Kunikida-san, belli ki çaylak kızmış. Ne de olsa dün bomba ve rehineyle onu kandırdım. Şimdi bizi öldürecek mi, yoksa öldürmeyecek mi?" Kunikida Tanizaki'nin gözlerine taş gibi sert bakışlarıyla cevap verdi. "Aptal olma. Bomba ve rehine gösteriydi. Ajansa resmi olarak katılmadan önce sınavı geçmesi gerekiyordu ve geçti de. Bu bir kenera, eğer çaylak saldırmaya kalkarsa burada askeri eğitim almış iki dedektif var. Kafanda saçma şeyler kurma, olayları akışına bırak. Tanizaki bunu anlaması gereken ben değilim, sensin." "Ah, şimdi Kunikida-san başkasının korkusunu yenmesi için destek oldu, huh?" "Affedersiniz" dedi aniden çaylak. İki adam da şaşkınlıktan sandalyelerinden zıpladı. Tanizaki'nin beyni uyuşmuş ve donakalmıştı. Nasıl olur da... kendisini öldüreceğini düşünmüştü? "Rehine rolünü oynayan kız, gerçekten kardeşin miydi?" "Huh... Ah, um... Naomi benim küçük kardeşim." Akutagawa sessizliğini sürdürdü, bir bardak su içti ve konuştu: "Küçük kız kardeşleri değerlidir." Tanizaki denilenleri kafasında üç kez tekrar etti. Ve sonunda fark etti: "Eh? Ah, sanırım... Rehine olayında Naomi'ye kaba davrandım. Bu benim hatamdı, değil mi?" Akutagawa keskin bakışlarıyla kafasını salladı. "Bu muydu? Oh... bunun hakkında endişelenmene gerek yok, çaylak. Abim ve ben çok yakınızdır." Naomi abisine yaklaştı ve köprücük kemiklerini birbirlerine değmesini sağladı. "Tehdit eden abim olacaksa memnuniyetle gönüllü olurum." İkisinin arasındaki sevgi bağını gördükten sonra Akutagawa ifadesizce ağzını açtı. "Anlıyorum. Sanırım aceleyle saçma bir sonuca ulaşmışım." Dedi, yanlarından geçen garsona seslendi. "Shiruko ve Hochija alabilir miyim?" "Tabi~Hemen!" Kadın kafasını salladı ve gülümsemesiyle geri çekildi. Aynı gözlerle içeceğinden bir yudum daha aldı. Yoksa bu çaylak... Tanizaki, Kunikida'ya baktı ve gözleri buluştu. Tek bir bakışla aynı şeyden bahsettiklerini anladılar. O çaylak falan değildi... başında beri mi gözleri ölümcül bakıyordu? Ryuunosuke Akutagawa… Nehir kenarında bulunup ölümden dönmüş bir yetim. Silahlı Dedektif Ajansı, az da olsa, Akutagawa'nın kişiliğini bilse de neden açlıktan ölmek üzere olduğunu ya da nasıl bulunduğu hakkındaki detayları bilmiyordu. Kıyafetleri manipüle edebilen bir yeteneği olduğu ve bu birisini aramak için Dedektif Ajansına davet edilmesinin hikayesi bilinenler arasındaydı. "O adam gelecek mi?" Kunikida cep saatini çıkardı ve gergin bir şekilde parmaklarıyla vurdu. "Toplantı başlangıç zamanı geçti. Demek... Bir adam aniden nehir kenarında ölümün kıyısında bir yetim buluyor ve Dedektif Ajansı'na acemi olarak atıyor, huh..." "İnsanların davranışlarını tahmin edemediğimiz zamanlar vardır." dedi Tanizaki. "Ama onu aradığımızda beş dakika içinde geleceğini söylemişti. Biraz daha bekleyelim." "Ne de olsa beklemek zorundayız..." Kunikida Akutagawa'ya baktı. Akutagawa yüzünde hiçbir ifade taşımadan etrafı seyrediyordu. Gözlerinin derinliklerinde hala cehennemin azaplarını taşıyordu. Birden dedektiflerin oturduğu masa kafedeki en sessiz yer oldu. Acemilerin işlerini zorlaştırabilecek bir yerdi. "Umm... Akutagawa-san? dedi Tanizaki utangaç bir sesle. "Şey, umm... sipariş etmek istediğin başka bir şey var mı?" Keskin gözleriyle "Yok." diye cevapladı Akutagawa. Ve sessizlik... Tanizaki enerjisini müthiş bir hızla tüketiyormuş gibi hissetti. Konuşmayı sürdüremiyorlardı! Gelecekte ortağıyla anlaşabilecek miydi...? Kız kardeşi sessizliği sonlandırmak için sordu: "Bu arada, Akutagawa-san, Dedektif Ajansı'na katılmadan önce bir işiniz var mıydı?" Tanizaki tüm kalbiyle rahatladığını hissetti ve soruya gülümsedi. Kız kardeşi, Naomi'ye sonsuza kadar borçlu olacaktı. Akutagawa bir süre düşündükten sonra cevap verdi. "Geçmişimde ölüme yürüyen bir çocuktum. Kalacak bir yerim yoktu ve aynı zamanda üzerinde konuşabileceğim bir işim de yok. Bugüne kadar fakir bir kentte sürünmekten başka bir şey yapmadım. Kısaca hayır, yoktu." Hmm diye düşündü Tanizaki. Söyledikleri şaşırtıcıydı. "Ama böylesine ölümcül bir yeteneği olan birisi için iş bulmanın kolay olması gerekmez mi? Bekçilik ya da kişisel koruma gibi işlerden bahsediyorum... Seni çalıştırmak isteyen pek çok insan olmalı." Akutagawa soruya cevap vermedi ama bakışlarını indirdi. Demek ki cevap vermek istemiyordu. Tanizaki bir an düşündü ve sordu. "Peki... ilgilendiğin herhangi bir şey var mı?" "Özel bir şey yok." Tanizaki neredeyse kalp krizi geçirecekti ama kendini topladı ve kısık bir sesle tekrar sordu. "Öyleyse... Sevdiğin bir şey var mı?" "Sevdiğim bir şey mi?" Akutagawa düşünceli bir şekilde bakışlarını kaldırdı. "Ben... çay, incir ve shiriko severim. Ve sevmediğim şeyler de bezelye, mandalina ve... sokak köpekleri." "Huh, sokak köpekleri mi?" Tanizaki gülümsedi. Köpeklerden hoşlanmayan birisi alışagelmedik bir durumdu. "Anlıyorum, anlıyorum. Bazen buralarda da büyük ve korkunç bir sokak köpeği görünüyor. Havlaması bir yetişkini bile korkutacak kadar güçlü." "Doğru." dedi Akutagawa bardağına suyu doldururken. "Bir keresinde gecekondu mahallelerinin birisinin köşesinde uyurken bir sokak köpeği kolumu ısırmıştı. O şekilde uyandım ve hızlıca bir kaçış yolu aradım. O zamandan beri sokak köpeklerinden nefret ederim." Verdiği cevap beklenenden on kat daha kötüydü. Tanizaki'nin gözlerindeki parlaklık soldu. "Anlıyorum." Dedi. Tekrar yanlış bir anlaşmaya sebep olmamak için ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Konuşmaya devam etti. "Zor olmuş olmalı..." ve birkaç kelime daha eklemeye çalıştı. "Olmadı. Yaşadığım mahallede nadir bir durum değildi. Birlikte yaşadığım bir arkadaşımı sokak köpekleri öldürmüştü ben de intikam almak için o bölgedeki tüm sokak köpeklerini öldürdüm." "A-Anladım." Anlaşılan acemi geçmişte ağır yükler kaldırmıştı. Onunla bir diyalog kurmak mayın tarlasında yürümek gibiydi. "Anlıyorum." Tanizaki'nin verebileceği otomatik bir cevap olmuştu. "Ben de bir şeyler sormak istiyorum." dedi Akutagawa aniden. "Nasıl bir geçmişiniz var? Ajansa katılmadan önce ne yapıyordunuz?" "Oh, güzel bir soru." Naomi gülümseyerek ellerini birleştirdi. "Gerçekten, klasik bir soru. Dedektif Ajansı'nın geçmişi hakkında önemsiz birkaç şey. Değil mi, abi?" "Ah... Ah, evet. Yeni birisi geldiği zaman yapılan bir gelenek. Şu ana kadar herkesi tahmin edebilen yok. Sanırım bahsin ödülü çoktan 70.000’i geçti ve şimdi sıra sende." O anda garson elinde bir tepsiyle yanlarına geldi. "Buyrun, beklettiğim için özür dilerim. Sıcak hochija ve shiroku." Cümleyi tamamlayamadı çünkü garson Akutagawa'nın ceketinin ucuna basmıştı. Refleks olarak ayağını çekse de bu çok doğru bir karar değildi. Ayakkabısının topuğu cekete takıldı ve kaymasına neden oldu. "Kya!" Kadın bağırdı ve duruşunu düzeltmeye çalışsa da Japon tarzı dikilmiş üniforması buna izin vermedi. Sonuç olarak büyük bir adım atıp yanındaki masaya dayanmayı düşündü. Çay tepsisi havada, tam Akutagawa'nın kafasının üzerindeydi. -! Dedektif refleks olarak kalksa da kafasına düşen sıcak sıvıdan kaçması mümkün değildi. Naomi küçük bir çığlık attı. Tanizaki ve Kunikida sandalyelerinden kalkıp gerilediler. Kunikida elini belindeki silaha götürdü. Eğer aptalca bir karar vermiş olsaydı, Akutagawa'yı vururdu. "Dikkat et." Dedi Akutagawa sesinde bir tonlama olmadan. "Yanabilirsin." Sıcak sıvı Akutagawa'nın kafasına o daha tepki gösteremeden dökülmüştü. Ses çıkarmadan ceketi biçimlendi ve müthiş bir hızla harekete geçti. Tanizaki Kunikida'ya baktı. Kunikida bilinçsizce tabancayı tuttu ve olanları seyretti. İki adamın da aniden harekete geçmesinin nedeni ne garsona yardım etmek ne de Akutagawa'nın yanığını incelemekti. Akutagawa'yı saldırmak amacıyla kalkmışlardı. Çünkü bir an için Akutagawa'nın gözlerindeki kana susamışlık ortaya çıkmıştı; onu engellemek için içgüdüsel olarak davranmışlardı. İkisi de Akutagawa'nın reflekslerinin garsonun kafasını kesmek için olduğunu sanmıştı. Akutagawa giriş sınavına girmiş ve kazanmıştı. Ajansta bir pozisyonu vardı. Bomba olayını hızlıca halledebilmişti. Ancak sorunu hızlıca çözebilmek, sınavı geçmek için yeterli değildir. Silahlı Dedektif Ajansı'nda dedektif olmak için özverili ve disiplinli olmanız, en zor koşullarda bile sakinliğinizi sürdürüp sivilleri koruyabilmeniz gerekir. Ajans patronu Fukuzawa'nın şartları bunlardı. Sınavı geçebilmek için bir kural daha vardır. Bu kural sınava girecek olanlara söylenmeyen bir kuraldır. Akutagawa gereken niteliklere sahip olduğunu Ajansın sınavında göstermişti, çünkü kargaşayı hızlı bir şekilde dizginleyebilmişti. Ama bu Ajanstaki yerinin devamlılığını sağlamayacaktı, gerçek sınavın sonucunu gelecekte yapacağı davranışlar belirleyecekti. Tanizaki ve Kunikida bu yüzden yanındaydı; Akutagawa’nın kalıcı olup olmadığına karar vermek için. Eğer Akutagawa Ajansa başkalarına zarar vermek amacıyla gelmişse onu vurma hakları vardı. Kunikida derin bir nefes aldı, gerginliğini üstünden attı ve parmaklarını silahından çekti. Çaylağın cesareti kırılmış gibi gözükmüyordu. Duygularını okumaya çalışmak imkansızdı. Yeteneğini kullanmıştı ama iyi mi yoksa kötü bir amaç için mi kullanmıştı? Neden böyle birisi Dedektif Ajansına katılmak isterdi ki? Tanizaki ve Kunikida bu soruları akıllarında paylaşıyordu. Neden bu adamı önermişlerdi? Sonra kapı açıldı ve içeriye bir adam girdi. Uzun boyluydu. Arkasından gelen ışık yüzünü gölgeliyor ve ifadesini görmeyi zorlaştırıyordu. “Ah.” Tanizaki arkasına döndü ve gelen kişiyi fark etti, sesini yükseltti. “Şükürler olsun. İyice geç oluyordu.” “Geç kaldın.” dedi ayrıca Kunikida, dönerek. “Getirdiğin şu aceminin tavırları hakkında küçük bir tartışma çıkacaktı.” Uzun adam kafasını kaşıdı ve ağzını açtı. “Ah… geciktim.” Uzun adam kafeye girdi ve yüzü aydınlandı. O adam… ********************************************************************************** Gece çöktüğünde, deniz kenarındaki depo dünyanın en tehlikeli yeri olurdu. Ne sokak lambalarının ne de ay ışığının erişemediği siyahtan daha karanlık. Burnunuzun ucunu göremeyeceğiniz kadar karanlık bir yer. Gecenin yuttuğu karanlıkta bir çığlık yankılandı. “Yardım edin!” “Aaaaaaaah! Yaklaşıyor!” “Y-yardım edin!” Çığlık sesleri savaş alanında birbirlerine girmiş bir müzikti. Kırılma, dövüşme ve yere yapışkan bir sıvının dökülme sesleri ise bu müziğin melodisine eşlik ediyordu. Ama hiçbir çığlık deponun sessizliğini bozamazdı. Her bir ses süngerin suyu emmesi gibi, yoğun karanlıkta emilip kayboluyordu. İthal deposunun bulunduğu alandaki başka büyük bir depoydu. Bir dizi raflara istiflenmiş kutu, deponun tavanına kadar yükseliyordu. Çatının en yüksek kısmından dolunayın karanlığı merhametsizce yayıldı. “Dur! Uzaklaş! Uzaklaş! Hayır, hayır, hayır, ölmek istemiyorum! Yardım edin!...” Ne olup bitiğini göstermeyen karanlıkta çığlıklar bir bir kayboluyordu. Zaman zaman otomatik silahlar karanlığı aydınlatır gibi oldu ve beyaz bir ışık karanlığı bozmaya çalıştı. Bu ışık depodaki insanların siluetlerini ortaya çıkarmıştı. Paralı askerlerin siluetlerini… Silahlı askerlerden oluşan bir ekip. Kargaşadan kaçmaya çalışan yirmiden fazla asker oradaydı. “Ateş etmeyin! Birbirimizi vuracağız!” diye bağırdı askerlerden biri. “Normal mermiler ona işlemiyor! Özel mermileri kullanın! Flaş bombalarıyla düşmanı gördüğünüzde ateş edin!” “Yapma! Eğer ortalığı aydınlatırsak düşman bizi görür!” “Biz de düşmanı görürüz! Eğer düşmanı yakalarsak imha edebiliriz!” Son sözü bu oldu. Sesi boğazıyla birlikte yok olmuştu. Bir tıss sesi etrafta yankılandı. Çığlıklar artık yoktu. Yeni bir bağırış sesi yükseldi ve herkes etrafına bakmaya başladı. Beyaz canavar buradaydı. Canavar askerlerin arasındandı. Beyaz canavarın büyüklüğü ufak bir araba kadardı. Keskin dişleri askerin boğazını kemiriyordu. “Bu o! V-vurun onu!” Herkes bakışlarını canavara yöneltti. Ama canavar kafasını iki yana sallayarak askerin boğazını kopardı. Zıpladı ve tekrar karanlıkta kayboldu. Kalan askerler canavarın olduğu yere kurşun yağdırmaya başladı. “S-söylenti… söylenti değilmiş.” Dedi askerlerden birisi, titreyen sesiyle. “Gerçek, beyaz canavar ‘Liman Mafyasının Beyaz Ölüm Meleği’ gerçek…” Çığlıklar ve çatırtı sesleri başka bir yerden duyuldu. Düşmanın nerede olduğunu bilmeden savunmalarını hangi tarafa doğru yapacaklarını bilemezlerdi. İki telsizde daha çığlık sesleri duyuldu ve sonra iletişim koptu. Bir savaş taktiği yapmak için artık çok geçti. Bir katliamdı, insanın “karanlıkta kendisiyle yüzleşmesi”nin doğal bir sonucuydu olanlar. “Yeniden! Düzeni yeniden oluşturun!” umutsuzca telsize bağırdı ekip lideri. “Eğer burada kaybedecek olursak Liman Mafyası’nı durduracak kimse kalmaz! Astlarınız ve arkadaşlarınız yorgun düşecek ve evlerine postalanacaklar!” Takım lideri flaş bombasının pinini çekerken bağırdı. “işaretimle birlikte, kalan birimler girişe doğru koşacak ve diğer birime desteğe gidecek!” ekip lideri flaş bombasını fırlattı. Kuvvetli bir ışık parladı, magnezyum oksijenle tepkimeye girdi ve depoyu öğlen ışığı kapladı. “Şimdi! Ateş edin!” Takım liderinin ümitsiz çığlığı duvarlarda yankılandı ve karanlık tarafından yutuldu. Başka silah sesi duyulmadı. “Ne oldu? Kalan ekipler de aynı anda ateş etti…” Ekip liderinin sesi siyah gölgelerde kayboluncaya kadar duyuldu. “Tam tersi…” önlerindeki karanlıkta, düşman lideri sakince duruyordu. Pençe sesi kesildi. Altınla yanmış bir öğrenci. Askerlerden birisinin dirseğini kanla kaplanmış çenesinde tutuyordu. Beyaz kürklü, etobur canavar önlerindeydi. Lider ortada ne silah sesinin ne de askerlerin yaşadığına dair bir işaret olmadığını fark etti. “Hepsi… ö… öldü mü?” “Evet, öldüler.” Diye cevap verdi beyaz canavar. Lider korkuyla silaha baktı. Artık önünde flaşı attığı zamanki canavar yoktu. Beyaz saçlı, kakülleri çaprazlama kesilmiş bir erkekti. Yüzünde hala masumiyeti taşıyordu. Rüzgarda dalgalanan siyah bir ceket boynuna kadar uzanıyordu. “Yani… doğruydu?” dedi lider korkuyla. “Yetenek kullanıcısı beyaz kaplan… Liman Mafyasının “Beyaz Ölüm Meleği”nin erkek bir çocuk olduğu…” Oğlan başını salladı. “Doğruydu” dedi sakince. “Liman Mafyasının liderini öldürmeyi planlamışlardı. Bu planın gizli kalması, operasyon başlayana kadar birimlerimizin haberi olmaması, paralı askerlerin gizli tutulması gerekiyordu.” Gözlerinde ne nefret ne de yapılan katliamın zevki vardı. Sadece bunaltıcı sessizlik zevk ve lanetle onu sarıyordu. “Ama şayet ki sizler profesyonel katillerseniz, bizim patronumuz da öldürülmekte profesyoneldir. Her gün liderin başını almak için suikastçılar mafya binasına sızıyor. Ama hiçbiri onu öldürmeyi başaramadı. Binanın ilk katında yenildiler. Tıpkı bugün sizin deneyimlediğiniz gibi…” “…çocuk” Takım lideri parmaklarına kadar titrediğini fark etti. Ne kadar savaşa girerse girsin, ne kadar büyük bir orduyla savaşırsa savaşsın daha önce bir çocuğun önünde soğuk terler dökmemişti. Oğlanın gözleri insanınkine benzemiyordu. Derinliklerinde nezaketle gelen bir ölüm yatıyordu. Tıpkı onu bekleyen gibi… “Durum buysa, bekliyorum, Ölüm.” Takım lideri eli büyüklüğünde telsizi cebinden çıkardı. “Kazanmamız imkansız. Ama ölüm, yenilenenin reddedemeyeceği bir gerçek.” Oğlan gözlerini kıstı. “Görüyor musun? Bu bir patlayıcı.” Lider parmağıyla aletin düğmesine bastı. “Sence bu depoyu hiç düşünmeden mi savaş yeri olarak seçtik? Bu bina patlayıcıların bulunduğu depo. Ve elimdeki patlayıcı tüm bombaları aynı anda patlatacak.” Oğlanın gözü koyu altın rengine döndü. Gözbebekleri bir kedininki gibi daraldı. “Ne…” “Oops, çok yaklaşma.” Adam basılı tuttuğu butonu gösterdi. “Bunu görüyor musun? Öldürebilir… Elimi düğmeden çektiğimde patlar, basılı tuttuğumda değil. Yani beni öldürürsen parmağım aletten çekilecek ve her şey buzla tuz olacak.” Eğer lideri öldürürse bina patlamadan çökecek ve herkes ölecekti. Eğer kaçmaya çalışırsa adam patlayıcıyı etkinleştirecek ve herkes ölecekti. Elindeki aleti çalsa bile parmağını çekecek ve yine herkes ölecekti. “Asker, asker gibi ölür.” Bir eliyle düğmeyi tutarken diğer eliyle silaha uzandı. “Takım arkadaşlarınla savaş alanında savaşmak ve ölmek… düşmanı yok etmediğin sürece yararsız bir ölüm olur.” “Ölümden korkmuyorum. Ona imreniyorum.” Dedi çocuk duygularını açığa çıkaran yumuşak ve hüzünlü bir sesle. “Ama ölmekten korkuyorum. Acıdan sakınıyorum. Vurulduğunda dökülen kandan ürküyorum. Bu yüzden ölümün tanrısı oldum. Çünkü eğer ölümle bir olursam, ölemezdim.” “Ölmekten mi korkuyorsun? Bu yüzden mi adamlarımı öldürdün?!” adamın gözleri kısıldı. “Elimi düğmeden çekmemden mi korkuyorsun? Öyleyse en iyi ödülün bu.” Takım lideri bağırdı ve parmağını çekti. “…” Hiçbir şey olmamıştı. Adam tekrar parmağına baktı. Elini çektiğine emindi ama parmağı hala butondaydı. Düğmeyi etkinleştirmek için kolunu yukarı kaldırdı ama patlayıcı ve parmağı onunla gelmedi. “Bu…” Beyaz bir kılıç parmaklarını nazikçe kesmişti. Refleks olarak diğer eliyle silaha uzandı ama bunu yapmak için parmağı yoktu. Tetikteki parmağı yere düştü. “Seni öldürmeli miyim?” Tiz bir ses duyuldu. Kendini karanlıkta kaplandan daha iyi saklayan birisi patlayıcıyı ve parmağı kibarca tutuyordu. “Onu öldürmene gerek yok, Kyouka-chan.” dedi erkek. Liderin ardında kalan karanlıktan beyaz bir el ve hançer gözüktü. Hançerin keskin ucu tam adamın boğazında duruyordu. Örtülü siyahlıkta hançer taşıyan geleneksel bir Japon kızı vardı. Uzun koyu saçlarının ardından kemik kadar beyaz teni görülebiliyordu. “Ama seni öldürmeye çalıştı.” dedi Kyouka adındaki kız, kar kadar yumuşak sesiyle. “Biliyorum” diye cevap verdi oğlan. “Ama birisini canlı bırakmalıyız, patron öyle emretti. Kıdemlimize diğer katillerin imha edildiğini bildirmeliyiz.” “Ama…!” Kız masum yüzüyle hançeri hafifçe geri çekerken karşı çıktı. Ucu adamın boynuna biraz değdi ve az bir kan aktı. “Sorun değil. Eğer yeterince parmak kesersem artık silah tutamaz. Geri dönse bile gelecekte yapacağı suikastlar hakkından endişelenmeme gerek kalmaz.” Kız adamın boynuna doğru eğildi. Koyu saçı yüzünü kaplıyordu. Yüzündeki ifade o kadar yumuşaktı ki eriyip havaya karışabilirdi. “Tehlikeli değilsin.” Dedi kız, dudaklarını oynatarak ve hançeri geri alarak. Deniz yaratıklarının suda süzülmesini anımsatan bir yürüyüşle sakince uzaklaştı. “Teşekkür ederim.” Kız yüzündeki ifadeyi değiştirmedi ve gözleriyle gülümsedi. “Buna… inanamıyorum.” Kalan birkaç parmağını ovuştururken takım lideri acıyla yüzünü buruşturarak sürünüyordu. “Katil kız, İzumi Kyouka? Otuz beş cinayetin sahibi olan…? Çok saçma… Liman Mafyasına ihanet edip kaçan ve otuz beş kişinin katili ile Liman Mafyasının Beyaz Ölüm Meleği yan yana mı…?” “Eh, bir zamanlar mafyaya ihanet etti.” Dedi oğlan. “Ama geri döndüm.” Kyouka çocuğun yanına sessizce gitti. “Her şeyi… onun için yaptım.” İkisi de sakindi. Sakinlikleri birbirleriyle konuştukça karanlıkta yayılıyordu. “Bay asker, ‘askerler asker gibi ölmelidir’ demiştiniz. Dediklerinize saygı duyuyorum. Eğer bizimle savaşmak isterseniz, bunu anlarım.” Dedi çocuk yüksek bir sesle. “Ama siz de anlamalısınız ki beni bu kadar korkutan ölümden kaçmak için hayatınızı sonlandıracağım.” Adam kanlanmış gözlerinin nefretiyle baktı ancak sonunda omuzlarını yenilgiyle düşürdü. Metalik bir ses depoda yankılandı. Adam silahını bırakmıştı. “Teşekkür ederim.” Çocuk selamlamak için başını eğdi ve çıkışa doğru yöneldi. Kyouka onu takip ediyordu. İkisi de adamın önünden ona bakmadan geçti ve deponun çıkışına doğru yürümeye devam ettiler. Adam döndü ve ikisinin uzaklaşmasını seyretti. Sanki arkalarında canlı bırakmamış gibi yürüyorlardı. “Çocuk… adın nedir?” diye sordu lider. Cevabını beklemediği bir soruydu ancak şaşırtıcı şekilde bir cevap geldi. “Atsushi Nakajima.” Lider söylenenleri aklına kazıdı. Bu andan itibaren, bu adı korkuyla hatırlayacaktı. Nerede karanlık görse, canavarı da içinde sanacaktı. Tekrar tekrar dönecek kan kokusu ve susamışlığı kabusu olacaktı. Asker daha fazla dayanamazdı. Hayatı burada bitmişti. Dizlerinin üstüne çöktü. Savaşın kızışması bitip sessizlik hakim olduğunda çocuk gibi şoka girmişti. Atsushi ve Kyouka depodan ayrılıp deniz yolundan yürüyordu. Birkaç dakika yürüdükten sonra sokak ışıkları soğuk yolu aydınlatmaya başladı. Atsushi biraz tökezledikten sonra sokakta diz çöktü. “Sen iyi misin?” Kyouka hızlıca yanına koştu. “İyiyim… Kyouka-chan.” Atsushi dizlerinin üzerine biraz daha eğildi. “’Dönüşüm’ bu sefer biraz uzun sürdü.” Kyouka hızlıca siyah ceketin fermuarlarını açtı ve uzun yakanın ardındaki boynu buldu. Büyük bir kolye Atsushi’nin boğazına dolanmıştı. Keskin dikenleri kolyenin içini ve dışını süslüyordu. Dikenler derisine girmiş ve onu kanatıyordu. “Hemen çıkarılması lazım.” Kyouka parmaklarıyla kolyeyi çıkarmaya çalıştı. “İyiyim.” Dedi Atsushi zorlukla. “ Kolyenin acısı olmadan… Kaplanın gücünü kontrol edemem. Eğer kaplan kaçarsa, seni incitebilir.”

“Ama…” “Senin için çıkaracağız, Atsushi-sama.” Siyahlar giyinmiş bir grup adam sokak lambasının erişemediği bir alanda duruyordu. “Hirotsu-san.” Atsushi kolyesini tutarken gülümsedi. “Ayrıca tüm Kara Kertenkele… Etrafı gözlemlediğiniz için teşekkür ederim.” Bir düzineden fazla adam eğildi. "Düşmanı yok etme planı tamamlandı. Mükemmel." diğer adamların lideri olan yaşlı adam başını hafifçe salladı. "Lütfen merkezden tıbbi yardım alın, sonra patrona raporunuzu iletirsiniz." "Anlaşıldı." Atsushi, kafasını salladı. "Her zamanki gibi... patronun stratejisi tam uygundu. Düşmanı karanlığa sürükledikten sonra yok ettik. Ve Kyouka-chan sayesinde de bombayı imha edebildik." Atsushi titreyen bacaklarının üstünde doğruldu. "Önemli bir görev için çağrılmışsam hemen üsse dönmeliyim." Önüne baktı ve konuşmaya devam etti. "O adam beni kurtardı. Beni cehennemden çıkarıp organizasyonunuza katılmamı sağladı. Verdiği emirlere karşı çıkamam." Ve gitti. Masum bir yüz karanlığı yüzünde taşıyordu. "Hemen patronu görmeliyim. Dazai-san'ı..." ******************************************************************************* Kafenin kapısı açıldı ve bir adam girdi. “Ah.” Tanizaki arkasına döndü ve gelen kişiyi fark etti, sesini yükseltti. “Şükürler olsun. İyice geç oluyordu.” “Geç kaldın.” Dedi ayrıca Kunikida, dönerek. “Getirdiğin şu aceminin tavırları hakkında küçük bir tartışma çıkacaktı.” Uzun adam kafasını kaşıdı ve ağzını açtı. “Ah… geciktim.” Adam temposuz adımlarla masaya yaklaştı. Yerleri temizleyen garsonun önünü kesti ve boğuk sesiyle konuştu: "Bir tabak köri, lütfen." Sonra Akutagawa'nın yanına oturdu. Bakır kırmızısı saçları, kum sarısı ceketi ve tıraşsız bir yüzü vardı. Bir şeye odaklanmadığı sürece ne hissettiğini anlamak imkansızdı ve şu anda hiçbir şey düşünmüyordu. "Neden geciktin, Oda?" diye sordu Kunikida. "İkinci caddenin oradaki sigara dükkanında bir bayan beni durdurdu ve sohbet etti." Oda tüm dürüstlüğüyle cevapladı. "Yine mi?" Kunikida kaşlarını çattı. "Yaşlı insanlarla uzun sohbetler yapmamalısın. Büyüklere saygı duymak bir sorun değil ama işe bu yüzden 3 saat geç kalmak bir sorun. Nasıl kaçıp gideceğin zamanı öğrenmen lazım." "Neyse ne... Ama neden bu kadar ciddisin?" Oda yüzünde garip bir ifadeyle sordu. "Söylediklerimin doğru olduğunu biliyorsun..." dedi Kunikida endişeli bir yüzle. "Yüzündeki ifade eve gitmek istediğini söylüyor." "İstiyorum ama kimse bunu önemsemiyor." "Gerçekten mi, o zaman bir test yapalım." Oda Kunikida'ya baktı ve sessizliğini sürdürdü. Kunikida birkaç saniye daha ona bakmaya devam etti ve sonra sordu. "Cidden mi?" "Şimdi gidiyorum." "Ah, neyse..." dedi yorgun bir sesle Kunikida. Tanizaki iki adamın tartışmasını izledi ve bitirdiklerinde devam etti. "Hey, Akutagawa-san. Sanırım onu zaten tanıyorsun ama resmi olarak sizi tanıştırmama izin ver. Oda Sakunosuke. İki yıl önce Dedektif Ajansı'na katıldı ve bugüne kadar da hala bir çalışan." "Tanıştığıma memnun oldum, Oda-senpai." Akutagawa başını dik bir şekilde eğdi. "Ben de." Oda yüzünde taşıdığı ifadesini değiştirmeden başını eğdi. "Artık yemeklerini güzelce yiyeceksin, değil mi?" "Evet." "İyi." Garson nazikçe köriyi Oda'nın önüne bıraktı. Oda kafasını salladı. "Eğer Oda-senpai beni nehir kenarında bulmasaydı, sefil bir halde ölmüş olurdum." Akutagawa usluca Oda'nın selamını izlerken, Kunikida konuştu. "Doğru, sonuçta Oda'nın gördüğü her yetimi toplamak gibi bir alışkanlığı var..." "Bunu yapmamın özel bir nedeni yok." Dedi Oda ve köriden bir kaşık yedi. "Yemek baharatlı değil, bu çocuklar için falan mı?" Sonra kafeye doğru döndü ve garsona seslendi. "Affedersiniz bayan, biraz daha baharat..." O sırada Akutagawa Oda'ya saldırdı. Kıyafetini bıçağa çevirdi ve kana susamışlığıyla Oda'yı hedef aldı. Oda görüş yeteneğinde bıçağın keskin ucunun tam kafasını hedef aldığını gördü. Eğer hedefi tuttursaydı başı hiçbir ses çıkmayacak kadar hızlı şekilde gövdesinden ayrılırdı. Oda kaşığını kullanarak onu durdurdu. Gözlerinin yönünü değiştirmeden tuttuğu kaşıkla bıçağın yönünü değiştirdi. Bıçak havayı keserek önüne düştü. Oda bakındı ve sorumlu kişiye seslendi. "Baharatlı bir köri getiri misiniz?" Kafede soruya olumlu bir cevap yükseldi. "Ne?" Yanlarında oturan dedektifler az önce gözleriyle gördükleri suikasta olan şaşkınlıklarını gizleyemediler. Kunikida gırtlağından gelen zoraki bir sesle sordu. "Az önce n’oldu?" Oda Kunikida'ya döndü ve soruyu cevapladı. "Köri yeterince baharatlı değildi." "Ondan bahsetmiyorum!" Diye bağırdı Kunikida. "Hey, çaylak! Ne yaptığını sanıyorsun?! Az önceki saldırıyla onun kafasını parçalayabilirdin!" "Hangi saldırıyla?" Dedi Akutagawa kıyafetinden iki yeni bıçak daha oluştururken. Bıçaklar aynı anda Oda'nın kalbini ve yüzünü hedef alsa da Oda kafasını ve bedenini eğerek saldırıdan kaçındı. Önceki ve sonraki saldırının ikisinde de gözleri bıçakların üzerinde değildi. "Hey!" "Onu nehir kıyısında bulduğumda aniden bana saldırdı." Dedi Oda her zamanki ifadesiyle. "Saldırılarını nasıl engellediğimi ve nasıl daha çok güçlü olacağını sordu. Ben de Dedektif Ajansı'na katılmak şartıyla ona fazlasını öğretebileceğimi söyledim. Şimdi de buradayız." Oda tek parmağıyla Akutagawa'yı gösteriyordu. Akutagawa ona baktı. "Ne şanslıyım. Bu kadar müthiş bir yetenekle daha önce hiç karşılaşmamıştım." Akutagawa başını eğdi ve bıçaklar kaybolana kadar onları giderdi. Oda gümüş kaşığına dönüp bakmayı sürdürdü. "Hayır... Hayır, hayır." Kunikida kafasını iki yana salladı. "Oda'nın yeteneği çok güçlü... yani kafenin içinde şiddet gösterilerine gerek yok! Artık yeter! Eğer çalışmak istiyorsanız en azından egzersiz odasına gidin!" "Düşman egzersiz odasında beklemez" Dedi Akutagawa sitemli gözleriyle. "Saldırıya uğrayacağın yer yol kenarıdır, bir kafedir, bir trendir... Her yerde saldırı deneyimin olmalıdır. Diğer türlü sadece egzersiz odasında çalışmak bir işe yaramaz." "Düşman mı...?" "Anlaşılan öldürmek istediği iki düşmanı var." Dedi Oda Akutagawa'ya bakarak. "Bu yüzden yeteneklerini güçlendirmek istiyor. "Birisinin yüzünün neye benzediğini ya da kimliğini bilmiyorum." Diye devam etti Akutagawa. "Ona 'Siyahlı Adam' diyorum. Kız kardeşimi kaçırdı. Onu öldürerek kız kardeşimi geri alacağım." "Birbirinizden ayrı mı düştünüz? Sen ve kız kardeşin..." Dedi Tanizaki Akutagawa'ya dönerek. "Oh... demek bu yüzden kız kardeşim hakkında konuşurken üzgün gözüküyordun?" Naomi Akutagwa'ya baktı. "Kız kardeşinin nerede olduğunu biliyor musun?" "Hiçbir fikrim yok. Yaşayıp yaşamadığını bile bilmiyorum." Genelde hiçbir duygudan eser olmayan gözlerinde sönük bir ışık parıldadı. "Ama bulacağım." “Öyleyse ajansın sana Bu konuda yardım etmesini bekliyorsun.” Dedi Kunikida kollarını birbirine dolayarak. “Dedektif Ajansı kayıp insanları polisin yardımıyla kolayca bulabilir. Hem üsttekileri hem de yer altındakileri...”

Tanizaki karmaşık bir ifadeyle yere doğru baktı. “Bu kadar büyük bir şehirde tek başına aramak zor olmuş olmalı.”

“Fufufu. Siz neyden bahsediyorsunuz? Dedi Naomi gülümseyerek. “Akutagawa-san oldukça doğru bir karar vermişsin. Eğer kayıp kız kardeşini arıyorsan bu dünyada Dedektif Ajansından daha iyi bir organizasyon yoktur.” Naomi mutluluk saçan gözleriyle etrafına bakındı. “Yanlış mıyım, ne de olsa biz Dedektif Ajansıyız.”

“Ah.”

“Evet, doğru.”

“Haklısın.”

Herkes söylenenlere katılmıştı.

“Akutagawa-san, kız kardeşini bulacağız.” Naomi bir gülümseme daha verdi ve ayağa kalktı.

“Öyleyse aramayı başlatalım. Sana en iyi... Dedektif takdim edeceğim!”

*****************************************************************************

Liman mafyası merkez binası

Yokohoma'nın en seçkin yerinde yükselen siyah bir bina. Aşılmaz bir kale olmasına kıyasla oldukça normal görünen çok katlı bir binaydı. Tüm pencereler kurşun geçirmezdi ve patlamaya dayanıklıydı, ayrıca dış duvarlar özellikle tank atışlarında dayanıklı tasarlanmıştı. Bir ordu istihkamının savunma sistemine sahip bir binaydı.

Atsushi binaya girdi.

Silahlı ve sessiz meslektaşlarının arasından geçti ve kaderine doğru kraliyet ailelerine layık uzun halıda ilerledi. Koridorun sonuna gelince, iki sağlam kapının önünde durdu.

"Patron. Ben Atsushi. Beni çağırmışsınız."

Birkaç saniye sonra "İçeri gel." diyen ses duyuldu.

"İzninizle."

Geniş ofis eşsiz bir atmosfere sahipti. Merkezde konumlandırılan dekoratif lamba ve masa odadaki en iyi iki antikaydı. Oda ölümcül işaretlerle doluydu. Tavan da taban da siyahtı, aynı şekilde duvarlar da. Duvarlardan biri elektrikli komutla değişebiliyordu, değiştiğinde tüm Yokohama'nın görüldüğü var sayılıyordu, ama dört senedir bu özellik kullanılmamıştı.

Bunların hepsi yeni lideri, Dazai'yi tetikçilerden ve bombalardan korumak içindi.

"Düşman grubunun yüksek rütbeli komutanı," dedi odanın gerisinde bulunan yönetici. "liderleri, esir alındı."

Atsushi dizini saygıyla yere koydu ve başını eğdi.

" Özür dilerim. "

Odada iki kişi vardı. Biri odanın gerisinde duran takım elbiseli ve siyah şapkalı koruma bekçisiydi. Bir çocuğun fiziksel görünüşüne sahip olsa da kendisi Liman Mafyasındaki en güçlü kişiydi, onu en yüksek yönetici yapacak, tüm organizasyon içinde ikinci en güçlü yeteneğe sahipti. Diğeri merkezdeki masada oturuyordu.

"Önemli değil Chuuya... Bu zor bir işti. Atsushi-kun, tekrar hoş geldin."

Bu ses bir kralın asaletine ve şeytanın merhametine sahip olan bir sesti.

Çıkan ses yüce ve karanlık organizasyon liderine aitti, Dazai Osamu.

Kabanı ve siyah ayakkabıları o kadar görkemliydi ki, Avrupa'daki tüm krallar ve soylular onu kıskanırdı.

"Çok... Teşekkür ederim, Dazai-san." Dedi gergince Atsushi kafası eğerken.

Ardından, Chuuya'nın sesi onu kesti. "Huh? Ona patron diyerek seslen, çaylak. Ölmek mi istiyorsun?"

"Sakin ol Chuuya. Sorun yok, değil mi?" dedi Dazai, bacaklarını birbirine attı. "Onunla yalnız konuşmak istiyorum. Chuuya bir süreliğine dışarıda bekleyebilirsin."

"Ah?!" Chuuya ses tonunu öncekinden daha sert bir tona çevirdi ve söyledi "Özel konularda bile, yanında bir yönetici ya da bir sekreterle olmak zorunda."

"Neden? Atsushi-kun güvenilir bir ast."

"Ona güvenip güvenmemen bir şey değiştirmez. Bu çocuk bir yabancı tarafından manipüle edilmiş olsa ve yanında bombayı patlatırsa ne yapacaksın? Bu geçmişte olmuş bir şey. Girdiğin tüm toplantılarda iki kişi yanında olmalı."

Dazai gülümsedi ve Chuuya'ya baktı.

"Yetki mi? Yetki için sormuyorum. Sen bir yöneticisin ve ben patronum. Mafyada benim emirlerim kesindir. Hiyerarşinin direktiflerine saygı göstermek zorundasın."

Chuuya bir süreliğine yüzünde huysuz bir ifadeyle sessiz kaldı, daha sonra sabit hızla ofisten çıktı.

"Ah, iyi, öyle istiyorsan." Chuuya Atsushi'nin yanından geçerken kıkırdadı. Onu geçtikten sonra bir an durdu ve yüzüne bakmadan söyledi. "Patronu öldürürsen seni affetmem, çaylak. Çünkü bir gün onu öldürecek olan kişi ben olacağım."

Daha sonra kapıyı vahşice açtı ve odadan çıktı.

"İşte gidiyor. Chuuya'nın ikimiz tarafından dışlandığında rahatsız olduğunu görmek eğlenceli. Benim intihara eğilimim ve onun beni korumaya olan eğilimi... Bu ana kadar, hep abartı olduğunu düşündüm." Dazai iğneleyici bir şekilde güldü ve Atsushi ye döndü.

"Rahat ol, Atsushi-kun. "

Atsushi ayağa kalktı ve ellerini arkasında bağladı.

"Pekala... Operasyonun sonucunu duydum. Görünüşe göre düşman grubu yok edilmiş."

"Doğru."

"Düşman grubunun hayatta kalmasına izin verilen üyesi, yeraltı dünyasının kiralık askeri. Ama ayrıca özel kalem müdürlüğü onu arkasından çekiştiriyormuş.”dedi Dazai nazik bir şekilde, bacaklarını bir kez daha üst üste atarken. "Liman Mafya'sının liderini ortadan kaldırmak için dört senedir yapılan bir cinayet planı. Ne kadar da trajik bir hikaye... Bu başarısız saldırıyla ordunun başı baya ağrıyacak."

Hoşnut bir ifadeyle gözlerini kıstı.

Dazai lider olduğundan beri dört yıl geçmişti. Bu sürede Liman Mafyasının öncekine kıyaslanamayacak kadar hızla güçlenmişti. Yargı, ulaşım, bankacılık, kentsel dönüşüm. Yokohoma'da Liman Mafyasının etkisinin olmadığı bir kurum yoktu, ya da Kanto'nun diğer illerindeki bu güç son zamanlarda hükümetin kurumlarıyla kıyaslanabilirdi.

Tüm bu başarılar mafyanın yeni lideri, Dazai sayesindeydi.

Dört yıl önce önceki liderden, Mori'den liderliği devraldıktan sonra hiç uyumadığını dair dedikodular vardı.

"Pekala... Yeni görevin hakkında konuşalım. Akutagawa dedektiflik ajansına katıldığı için plan ikinci evreye geçti. Üçüncü evre için hazırlılıklara başlayacağız."

"Dedektiflik ajansı, üçüncü evre..." Atsushi kafasını eğdi. "Neden bahsediyorsunuz?"

"Muhteşem bir plan, Atsushi-kun. Motive olmuş hissediyor musun?" Dazai gülümsedi. "Bu yüzden görevde olman gerekiyor. Sana güveniyorum, Atsushi-kun. Yüz ifadeni değiştirmeden düşmanı yok et, Liman Mafyasının Beyaz Ölüm Meleğinin terörünü göster.

Atsushi bu sözleri odada yankılanan, ardından duvarlar ve tabanda kayboluncaya kadar yutulan korkunç bir ses olarak duydu. Daha sonra konuştu:

"Korkuyu bilmememe imkan yok." Savaş alanının kalıntılarını hatırlatan kuru bir sesi vardı. "Korkuyorum. Vurulmaktan ve kanımın akmasından korkuyorum."

"Ama raporda, tüm o askerleri yüz ifadeni bile değiştirmeden öldürdüğünü duydum."

"Evet... Savaş alanı ürkütücü olsa da titremiyorum ve vücudum bir damla bile terlemiyor. Hiç tepki yok, sakin bir gölmüşüm gibi. O zamandan beri."

Dazai gözlerini kıstı.

"Ne zamandan beri?" dedi Dazai. "Emirlerime aldırmadığın o günden beri mi?"

Duygular Atsushi’nin yüzüne uzaktı. Yüzündeki bir kaç ifade de yok olmuştu, geçersiz kılınmıştı.

"Ben..."

Sesi titriyordu

"Ben... Yani... o zaman..." Atsushi hafifçe çömeldi ve kendi vücuduna sarıldı. Parmakları, eklem yerleri beyazlaşıncaya kadar kollarını sıktı, tamamen titriyordu. Korkudan gelen bir titremeydi. Ruhundan gelen bir ağlamaydı, gerçek korkuydu, ölümden bile daha derinden gelen… "Hayır... Ben.. Ben.."

"Korktuğun doğru. Bir zamanlar düşmanın önünde olsan bile, korkakça kaçma yolu arayan bir çocuktun. Ama mafyada çalışmaya başladığın günden bu yana değiştin. Sebebini biliyor musun?

Atsushi titriyordu. Soğuk ter damlası kulağının arkasından tereddütsüzce indi.

"Savaşın korkusunu duyuyorsun. O günden beri dayanılmaz bir korku hissediyorsun ve o korku bir saniye bile durmuyor. Seni korkmaya iten şey bu. Herhangi bir silahla, düşman hiçbir zaman kalbinin derinliklerine ulaşamayacak, çünkü korkun çoktan orada bir canavar gibi oturmuş."

Dazai soğukça Atsushi ye baktı. Atsushi Dazai'nin sözcüklerini dinlemiyordu. Soğuk ter akmaya devam ediyordu ve dizlerinden ayakuçlarına kadar titriyordu. Önünde acınası bir şekilde yere düşecekmiş gibiydi.

"Hâlâ kaçamıyor musun?.. Ölüm korkusundan?

"Ben... Ben yapamıyorum... Korkuyorum... " Atsushi hafif kambur bir pozisyondaydı, titremeleri kontrol edemiyordu. "Emirleriniz, Dazai san... " Atsushi titreyen dişleri aracılığıyla sesini zorladı. "Şimdi. Bir daha asla emirlerinize karşı gelmeyeceğim. Asla. Asla. Asla."

"Sözüne güveniyorum." Dazai ona soğukça baktı. "Sekreter sana gerekli dosyayı verecek. Detaylarını gözden geçirmeni istiyorum."

Sekreter kapının arkasından sessizce belirdi. Neredeyse Atsushi'yle aynı yaşta bir kadındı. Cildine uyum sağlayan siyah bir takım elbise giyiyordu. Boynu hizasında bağlanmış siyah uzun saçları vardı. Boş gözleri etrafındaki tüm sesleri emiyormuş gibi görünüyordu.

"Gin-chan, harita ve mektup."

"Buyrun.”

Gin isimli sekreter Dazai'ye siyah bir zarf uzattı. Dazai zarfı aldı ve Atsushi'ye döndü.

"Atsushi-kun, sonraki hedefin, Dedektiflik Ajansı olacak."

****

Silahlı Dedektif Ajansı’nın ofisi dapdağınıktı.

Bulundukları yer bir binanın dördüncü katıydı. Ofis aletleri bir yana yığılmış, ortada müthiş bir hızla çalışan bir çalışan vardı.

Ajans dedektifler ve ofis çalışanları olarak ikiye ayrılmıştı. Ofistekiler, gelen belgelerden, para işlerinden, dış iletişimden ve muhasebeden, ayriyeten bilgi eminimden sorumluydu. Dedektifler ise vaka yerlerine gider, tehlikeli yerleri araştırır ve davaları çözerdi.

İşleri gereği her dedektifin doğaüstü bir yeteneği vardı.

Bir kişi dışında...

“Birisine mi baktın...? Nah, sıkıcı.” Dedi Edogowa Ranpo, ayakları masada şekerini yalarken.

“Ranpo-san... bunu dememelisin...”

Ranpo’nün etrafında toplanmış endişeli yüzler kafedekilerle aynıydı. Tanizaki, Oda, Kunikida, Akutagawa ve Naomi...

“Yeni üye Akutagawa’nın bir kız kardeşi varmış ama ayrılmışlar.” Dedi Tanizaki yumuşak bir ifadeyle. “Herhangi birisinin kız kardeşine bir şey olduğunda dayanamam... Kardeşi ‘siyahlı adam’ tarafından kaçırılmış”

Ranpo’nun yüzündeki ifade bir anda değişti.

Gözlerini tavandan ayırdı, yana çevirdi ve bir kez daha tekrarladı. Sonra sordu “Adı neydi ve nasıl gözüküyordu?”

“Bilmiyorum.” Dedi Akutagawa. “Ama sesini hatırlıyorum, eğer duyarsam tanıyabilirim.”

“Ahh...” Ranpo arkasına yaslandı ve yüksek sesle iç çekti “Neden her seferinde sorunlar cehalet veya yanlış anlaşılmadan ibaret oluyor?”

“Anlamadım...” dedi Akutagawa kaşlarını tehditkarca çatarken. “Söylediklerinden birisi olduğumu mu ima ediyorsun?”

“Sakin ol, sakın ol.” Tanizaki hemen Akutagawa’yı sakinleştirmeye çalıştı.

“Anlamadın mı? Ben anlatayım.” Dedi Ranpo vücudunu esneterek. “Ben dünyanın en iyi dedektifiyim. İlgimi çekmeyen davalarla uğraşmam. Yani bu senin problemin.”

“Soruşturma başlatmaya gerek yok.” Dedi Akutagawa rengi solmuş yüzüyle. “Kız kardeşim... Tek amacım Gin’i bulmak.”

Ranpo iç çekti, cebimden bir kağıt çıkardı ve masaya koydu. Akutagawa kağıt parçasına biraz baktıktan sonra Ranpo’ya döndü. “Bu nedir?”

“Bir ‘onay mektup’u” dedi Ranpo.

“...Ne mektubu?”

Ranpo ağırındaki şekeri çıkardı ve yumuşak bir sesle konuştu. “Kardeşini neden aradığını bir şekilde duydum. Bana geleceğin belliydi. Bu yüzden sen gelmeden önce biraz araştırma yaptım ve kardeşinin nerde olduğuna dair bir tahmin yürüttüm... O hayatta.”

“Ne!?” Akutagawa aniden doğruldu. “Nerede, Gin nerede!?”

“Mektupta yazıyor.”

Akutagawa kağıt parçasına bir kez daha göz attı. Eli büyüklüğündeki kağıt beyazdı ve siyah çizgilerle altı bölüme ayrılmıştı.

“Ajansa bulunduğun durumu anlatmak ve her üyenin imzalaması gerektiği ‘onay mührü’nü imzalatmak… Kardeşini araştırmanın koşulları bunlar. Başkan mührünü attı bile.”

Altı bölümden birisi çoktan “onay” yazan parlak kırmızı damgayla damgalanmıştı. Kalan beşi ise boştu.

“’onay mührü’nü imzalama şartları arkasında yazılı. Basitçe, senden bir çeşit bedel ya da yapman gereken bir şey isteniliyor ve ancak yazılanı tamamlarsan mühür sana veriliyor. Ne çeşit bir bedel isteniyor? Neyse ne, her bir üyenin onayını alman lazım.” Dedi Ranpo. Sonra ahşap mührü aldı ve önündeki masaya sürükledi.

“Yani… eğer herkes bana izin verirse, kardeşimin nerde olduğunu söyleyecek misin?” dedi Akutagawa düşünceli bir şekilde. “Ama neden başkan mührünü hemen bastı?”

“Çünkü ben saygın bir dedektifim.” Diye cevap verdi Ranpo şekerini yalarken. “Bilgin olsun, mektubu hazırlamamı isteyen kişi başkandı. Başkanla bizden istediğin ricanın avantajı hakkında konuştum. Ayrıca bana ‘çaylak’ın davasının kabul edilmesini de istedi. Sonuçta başkanın emirlerine karşı çıkamam.”

Akutagawa masadaki kağıda bakmaya devam etti. Sonra, aniden gelen bir azimle kağıdı elinde buruşturdu.

“Dört buçuk yıl. Tam dört buçuk yıl boyunca kardeşimi aradım. Binlerce bedeni kestim, kan akıttım… bunca şeyi bir kağıt parçasına mühür atabilmek için mi yaptım…?”

“Öyle gözüküyor.” Ranpo gülümsedi ve konuştu. “Sana şans dilerim, çaylak dedektif. Ne de olsa ihtiyacın olacak.”

Ranpo cümlesini bitirdi, yüzüne ciddi bir ifade yerleşti ve sakin bir sesle devam etti. “ Endişeleneceğin tek zaman mühürleri tamamladıktan sonra olmalı.”

Ve…

Herkesin onayını almak Akutagawa’nın dört haftasını aldı. Tanizaki mührü basan ilk kişiydi, kendisinden bir şey yapmasını istemedi. Mühür olayını duyduğu gibi Ranpo’nun gözleri önünde kağıdı damgaladı.

“Eğer senin yerinde olsaydım…” dedi Tanizaki bir gülümsemeyle. “Eğer Naomi kaçırılsaydı ve ben de ipucu arıyor olsaydım… Mektubu tamamlamayı beklemek ıstırap olurdu. Duyduğum ilk dakikadan itibaren nerede olduğunu öğrenmek isterdim, Ranpo-san’a vurmayı bile düşünürdüm. Akutagawa-san olayı oldukça sakin karşıladı, bu benim için yeterli.”

Akutagawa Tanizaki mührü kağıda ürkekçe basarken sakince seyretti ve Tanizaki’ye döndü. “Teşekkür ederim.”

“Önemli değil. Eğer dinleyebileceksen biraz tavsiye almanı isterim.” Tanizaki ciddi gözlerle baktı ve elindeki mektubu uzattı. “Eğer kardeşini bulacağın vakit gelirse ve ‘siyahlı adam’ araya girmeye çalışırsa… Onu affetme. Ajansın dedektifi olarak sahip olduğun sorumlulukları ve etik kurallarını unut. Eğer adam ölürse senin suçun olmaz. Bu dünyada kardeşinden daha adaletli bir kanun ya da kural yok.”

Kunikida surat astı. “Hey, hey!” dedi ama sözleri bu kadardı.

Akutagawa mektubu alırken konuştu. “Anladım. Kız kardeşimi bulur bulmaz ilk size söyleyeceğim, Tanizaki-san.”

Ve sonra sıra en genç dedektife geldi, Kenji Miyazawa.

“Ben de sana hemen mührü verebilirim.” Dedi Kenji gençlik dirililiğiyle. “Ranpo-san bazı isteklerde bulunabileceğimizi söylemişti, ama… Ah, küçücük bir işte yardım edebilirsin. Bayan Medea çiftlik işlerinde yardımımı istedi… Bana yardım eder misin? Ve endişelenmene gerek yok, nasıl yapılacağını ben sana gösteririm! Herkesin yapabileceği basit bir iş!”

Pirinç dikmekten bahsediyordu.

Tüm dedektifler konuşmayı bitirdiğinde Akutagawa muazzam genişlikteki pirinç tarlasına bakıyordu. Başta Akutagawa’nın yüzünde bir ifade olmasa da ‘karanlıktaki umutsuzluğunu’ daha fazla belli edememezlik yapamadı.

“Hadi, başlayalım!” dedi Kenji, pirinç dikmeye ve tarlasında çalışmaya uygun kıyafet ve ayakkabıları giymiş bir şekilde. “Endişelenmeni gerektirecek bir şey yok! Dedektif Ajansında güne nasıl başlıyorsan o şekilde başla, sabahın erken saatlerinde… İş tüm hafta sürer, biz de bitirmiş oluruz!”

Pirinç tarlaları bir ya da iki tane değildi. Pirinçlerin yetiştirildiği su dolu havzalar bir dağdan diğerine uzanıyordu, gözün görebileceği kadar genişlerdi.

Gerçekten sadece iki hafta sürer miydi? Akutagawa sessizce kendisine sordu. Ayrıca yardım da isteyemezdi.

“Pardon… pardon, ama sen iyi misin?” dedi Kenji özür dileyen bir sesle. “Kız kardeşin söz konusu… başka bir iş yapmak ister misin?”

Akutagawa zorlukla bir süre pirinç tarlalarına baktı. “Bedel ödeyen kişi ben olmalıyım. Büyüdüğüm yerde açlıktan ölüyordum… İşe koyulalım.”

Akutagawa pirinç tarlasına ayak bastı.

“Ah, o kıyafetler sana zorluk çıkartacaktır.” Dedi Kenji gülümseyerek. “Lütfen üzerindekileri uygun kıyafet ve botlarla değiştir. Ve kafana bir şapka geçir! Sana çok yakışacaktır!”

“…”

İlk gün Kenji ona neyin nasıl yapılacağını gösterdi, sadece pirinçleri diktiler. İkinci gün, alışık olmadığı bir sırt ağrısı oldu. Üçüncü ve dördüncü gün dinlendi. Beşinci günde farklı şekillerde pirinci dikmeyi öğrendi, beceriyle yapılan iş önemli ölçüde tamamlandı. Kenjii Akutagawa’yı övdü ve tebrik etti. İkisi el arabalarına pirinç bitkilerini doldurdu ve kimin önce bitireceği konusunda yarıştılar, ancak başlayan yağmur sele dönüşerek havzalardaki pirinçleri götürdü. Akutagawa sessizce çalışıyordu, yüzünde herhangi bir bıkkınlığın ifadesi yoktu. Pirinç tarlalarına bakarken, konuşmaya başladı:

“Bir keresinde gecekondularda yaşarken yatağımın arkasına patates tarlası yapmıştım.”

Onuncu gün yeni bir sorun vardı.

Tıpkı patates tarlasında olduğu gibi, alanın yarısındaki bitkiler solmuş ve çürümüştü. Biraz incelikten sonra Kenji bunların muhtemelen su yüzünden olduğunu söyledi. Beraber su kanalını inceledikten sonra kanal kenarındaki fabrikadan endüstriyel atıkların yasa dışı şekilde suya karıştığını ke��fettiler.

Bir sonraki araştırmada Dedektif Ajansı atıkları atanın kim olduğunu öğrendi. Bir ilaç firmasına ait büyük bir fabrikadan geliyordu. Pirinçlerin yarısı bu yüzden çürümüştü. Ne yazık ki dikilen pirinçlerin sadece iki tanesi çürümemişti.

Kenjii “Yapacak başka bir şey olmadığına göre, pirinçleri kanaldan uzak bir yere dikelim.” Dedi.

Ama Akutagawa ikna olmamıştı.

Ertesi gün Akutagawa ilaç firması binasına yalnız girdi. Güvenliği yeteneğiyle etkisiz hale getirdi, sonra yönetici ofisine doğru yöneldi. Sanayi atıklardan sorumlu yöneticinin ofisine giderse yasa dışı atıkların suya atılmasından sorumlu kişiyi bulabilirdi. Suçluyu yakalarsa illegal atıkların salımını emreden kişiyi de yakalamış olurdu. Olayın arkasındaki kişiyi bulana kadar aklındaki plan buydu. Ama Akutagawa ofis kapısını açtığında arkasında bir ses duydu.

Kenjii, Tanizaki ve Oda ordaydı.

“Hadi eve gidelim.” dedi Kanjii.

“Bu trajedi baya sevimliydi.” dedi Kenjii eve giderken Akutagawa’ya. “Doğal afetlerin en iğrenci ve beklenilmeziydi. Böceklere zarar vermek, sele, kuraklığa, dona neden olmak… Normalde oluşu yıllar süren olaylar bir gecede gerçekleşiyor. Ama bu sefer engelleyebildik. Ayrıca, Dedektif Ajansı illegal atıkların suçunu kanıtlarsa hükümet zararın yarısını karşılayabilir. Böceklerden ya da güneşten tazminat alamazsın sonuçta. Yani endişelenecek bir şey yok.”

“Anlamıyorum.” Akutagawa Kenjii’ye baktı. “Tazminat nedir? Para verirlerse bu kötü davranışlarını sürdürülmesine izin verilecek mi? O zaman zengin ve şöhretliler her günahtan bağışlanacak mı? Öyleyse bu dünyada kötülüğü durdurmak için öldürmekten başka çare yok. Düşman liderinin yaptıkları kamuya açıklanmalı. Suçları ve terörünün cezasını çekmeli. Kendini korumanın başka yolu yok… hem de hiç yok.”

Biraz düşündükten sonra Kenjii konuştu “Üzgünüm ama belki vardır.”

Bir süre kimse bir şey söylemedi. Pirinç tarlasında sessizce yürüdüler. Güneşin batan kırmızı ışıkları pirinçlere yansıdı. Dağın sırtına geldiklerinde gecenin ilk işaretleri ortaya çıkmaya başlamıştı.

“Gece bitiyor, yarın yaklaşıyor.” Dedi Kenjii tarlalara bakarak. “İlkbahar yaklaşıyor, sonbahar geliyor. Her şey iki yarıma bölünmüş. Çimler büyürken ağaçlar ölüyor. Hayvanlar doğuruyor ve ölüyor…. Dünyada yeterince yaşadığında, doğanın zıt kutuplardan oluştuğunu fark ediyorsun. Bazı şeyler kötü tabi… Sel veya fırtınayla karşılaşıyorsun, böyle kötü şeylerin uzun süre devam edeceğini hissediyorum ama aslında her şey iyi ve kötü, doğa bu… Köyde yaşamanın bana kazandırdıkları bunlar…”

“Hala anlamıyorum.” Dedi Akutagawa manzarayı izlemeye devam ederken.” İyinin ve kötünün eşit yarımlar olduğunu söylüyorsun. Bunu sokaklarda ölen arkadaşlarıma da söyleyebilir misin?”

“Bu da senin yarımın, Akutagawa-san.” Kenjii Akutagawa’ya baktı. “Hayatta kaldın. Oldukça da güçlüsün. Herkesin iyi olduğu bir yarımı vardır, hm?”

Kenjii konuşmasına ara verdi ve gözlerindeki günışığıyla gülümsedi.

“Eminim ki kız kardeşine kavuşacaksın. Şimdiden itibaren iyi olan yarımdan olmak için beklemekten fazlasını yapmalısın. Çünkü doğal olan şey bu.” Akutagawa Kenjii’nin sözlerini bir süre kavramaya çalıştı ama sonra günbatımına tekrar döndü.

“Anladım.” Dedi Akutagawa ölçülü bir sesle. “Yani ölen arkadaşlarım bana iyi tarafımı verdi?”

Dağların tepesi gecenin mor ışıklarını almaya başladı. İkisi de tek kelime etmedi.

İkisi pirinç dikme görevlerini dört gün içinde bitirdi. Son gün, Kunikida tarlaların durumunu görmek için yanlarına geldi, çamur içindeki ikisini konuşurken yakaladı.

“Eğer ekimin güzel gidiyorsa bulduğun böcekleri yemek kadar keyifli bir şey yoktur! Verimli tarlalardaki kaynamış böcekler kadar lezzetlisi yoktur.”

“Anlıyorum. Param yokken, böcek bulmak için toprağı kazardım. El değmemiş dağlardaki böcek larvaları yapay ormanlardaki ve tarım alanlarındakinden daha lezzetlidir.”

“Bir dahaki sefere tuzla beraber sana ızgara yapacağım!”

“Sabırsızlıkla bekliyorum.”

Kunikida onları derin bir sohbette konuşurken görünce etkilendi. “…İyi anlaşıyorlar.”

Pirinç dikme işi bitince Akutagawa Kenjii’nin mührünü de aldı. Kenjii Dedektif Ajansı’nın koridorunda yürürken güldü. “Pirinçler büyüdüğünde bir kısmını alacağız. Bu yüzden uyanık olmalısın!” Akutagawa’ya gelecekte açlık çekmeyeceğini söyledi. Tam o sırada Kunikida yanlarından geçti. Akutagawa yasadışı atık soruşturmasını Kunikida’ya danıştı. Kunikida cevapladı:

“Muhtemel her şey yakında çözülür.” Sonra Akutagawa’ya yakından baktı ve sordu, “Güneş… güneş yanığın mı var?”

“O gölge.” Dedi Akutagawa.

“Değil, boynundaki deride derin siyah bir çizgi var.”

“Gölge.” Diye cevap verdi Akutagawa tarif edilemeyecek bir ifadeyle.

“Öyle mi? Neyse… yasa dışı atıklar küçük bir olay. Hemen çözülür. Firmanın atık araçları hemen durduruldu. Gereken tek şey şirketi tutuklamamız için gereken izin.”

“İlginç bir durum… ama firma sahibi nasıl bu kadar hızlı itiraf etti? Genelde büyük şirketler yaptıkları suçları saklamak için rüşvete başvurmaz mı?”

Kunikida biraz güldü. “Tabii itiraf edeceklerdi. Bu şehirdeki hiç kimse Kenjii’yi kızdırmak istemez.”

Mührünü verme sırası Kunikida’daydı.

Kunikida Ranpo’nun ‘onay mührü’nü duyduğu andan itibaren Akutagawa’dan ne isteyeceğini düşünüyordu. Aklındaki bir yıldan beri kurduğu bir şey vardı. Bu yüzden ‘bedel sistemi’ne herkes gibi ikna olmuştu… Ah, eğer Kunikida’nın isteyebileceği bir iş varsa o da…

Silahlı Dedektif Ajansının üyeler için hazırladığı evde sabahın erken saatleriydi, saat yaklaşık altı buçuktu.

“Hey, çaylak! İşe gitme vakti geldi! Kalk da hazırlan!”

Kunikida’nın sinirli sesi boş evde yankılandı. “Kalkma zamanı bir dakika otuz saniye önceydi! Bugünden itibaren iki hafta boyunca benim günlük planımıma uyacaksın! Boş boş aylaklık yapan Ajans üyelerine örnek olman gerekiyor!”

Kunikida kol saatini işaret ederken bağırıyordu.

“Kalk’ kahvaltı 22 dakika içinde, hazırlanmak 8 dakika sürüyor, işe gitmek ise 16 dakika 30 saniye, ofisteki işlere hazırlanmak 6 dakika 30 saniye sürecek! Plan şikayet edilemeyecek kadar güzel! Anladıysan kalk da işe koyul!”

“Ayaktayım, efendim.”

Kunikida’nın arkasından bir ses geldi. Akutagawa yatak odalarının tavanından gündoğumunu seyrediyordu. Sabah meltemi gri ceketini dalgalandırıyordu. Akutagawa göz kırpmıyordu, gün ışığının renklendirdiği sabahı çatıdan izliyordu. Bu haliyle bir kalede savaşı izleyen bekçilere benziyordu.

“Sen… uyanmışsın.”

“Uykum hafiftir,” dedi Akutagawa manzaraya bakmaya devam ederken. “Sabahın erken saatlerinde şehri izlemeyi sevmemin nedeni bu. Sorunlar ve çatışmalar ilk işaretlerini sabah gösterir. Araba motorunun sesi duyulur, benzin kokusu etrafa yayılır, yük gemilerinin dumanı gökyüzüne karışır…”

Sözleri kesintiye uğradı ve gözlerini yatak odasının önünde duran Kunikida’ya çevirdi. “İşe gitme vakti, hadi.” Dedi ve ayağa kalktı yere inmek için yeteneğini kullanırken.

“Ah… kahvaltı yaptın mı?” diye sordu Kunikida Akutagawa’ya.

“Gerek yok.”

“Ne?! Doğru değil. Kahvaltı günün altın öğünüdür. Kahvaltı yapmazsan pankreas öğle ve akşam yemeği için gerekli olan kan şekerini kontrol edemez. Günde sadece tek bir öğün yersen performansın bozulur. Anlayacağın kahvaltı işini ideal yapmak için zorunlu bir şarttır.”

Akutagawa ifadesini değiştirmedi ve Kunikida’nın vaazlarını arkasında bıraktı.

“Bekle, Akutagawa! Üssün konuşurken bitene kadar dinle!”

Keşke tek sorun Kunikida’nın aklındakini ifade etme biçimleri olsaydı. Ajansın dedektifleri liberal olmaktan çok uzaktı.

Kunikida’nın işlerini katı şekilde planlayışı, çoğu Ajans dedektifine baş ağrısı oluyordu. Tanizaki kardeşler iş yerinde sık sık flörtleşiyordu, Oda her zaman yakınlarda yaşayan bir yaşlı kadınla konuştuğu için geç kalıyordu, Yosano hastalarını tedavi etmek için onları üç ya da dört kere parçalıyordu, Kenjii bir ineği doğurtmaya gitmek için aniden ortadan kayboluyordu ve Ranpo zor davaları çözebilen ünlü bir dedektifti. Ayrıca başkan da onların bu aylaklıklarını devam ettirmesine izin veriyordu, bu yüzden Kunikida bir şey söyleyemiyordu. Bugüne kadar hep sessiz kalmıştı.

Ama…

İlk olarak Kunikida’nın favori sözü “Ne olursa olsun programa uy”du, en sevmediği ise “iyi olacak”tı. Hayalini kurduğu organizasyon soruşturmalarda idealdi ve mükemmel olana kadar da durmuyordu.

Ve Dedektif Ajansı için hayalini kurduğu ideal şu anki duruma hiç de uymuyordu.

“Akutagawa, seni genel ahlak kuruluna atıyorum!”

Doğru, Kunikida bunu beyan etmişti.

Özellikle yeni gelenler için ahlak kurulunda olmak acı vericiydi, bir işte yapılanların etikçe doğru olup olmadığına karar veriyordun. Ve Akutagawa’nın karakterinden dolayı, hiçbir astı onu suçlamaya ya da kınamaya kalkışmazdı. ‘Onay Mührü’nün mucizesi buydu.

Ama…

“Aferin, Akutagawa. Tabii ki ajansın bir üyesi olarak kurulun iş standartlarına uygun olmalısın. Özellikle, işini programına uygun olarak tamamlamalısın. İşi aldığın gün rapor işlerini halletmelisin. Bir gözünü yeni davalar üzerinde tut ve zamanında çözdüğüne de emin olmalısın. Planın gününe uygun olmalı. Neyin ne zaman yapılacağını doğru düşün ve ideal sonuçları elde et…”

“Ofis ve kağıt işlerini sevmem.”

“Sevmez misin?”

“Düşman nerde? Acınası belgelerle uğraşmak yerine, sorumluluğum Dedektif Ajansı’nın düşmanlarını yok etmek. Karşı gelen herkesi öldürmek.”

“Olmaz, işler o şekilde yürümüyor.”

“Dosyaları çöpe atsam…”

“Yeter!”

YA DA…

“Sorun değil. Bugünkü işi sana göstereceğim. Bu davada çocuk kaçırmada uzmanlaşmış bir organizasyonu tespit edeceğiz. Ama ondan önce, birkaç soru sormak için neredeyse kaçırılacak olan bazı çocuk tanıkları Ajans’a getirdim, kolay iş. Ancak on iki yaşındaki bir çocuğun hafızasına çok güvenemeyiz. Soruları ona göre sor.”

“Selam, velet. Bana suçlunun nasıl gözüktüğünü anlat. Doğru hatırlasan iyi edersin yoksa seni dördüncü kattan aşağı atarım.”

“Hey, ah, a-ahm, uhm…”

“Onu tehdit etme! Hey Akutagawa, sen beni dinledin mi? Şikayet edileceksin ve hakkında soruşturma başlatılacak.”

“Eğer hatırlamazsan seni beşinci kattan atarım. Bu da işe yaramazsa altıncı kattan. Verdiğin bilgi gereksizse de yedinci kattan yeri boylarsın.”

“Eğer öleceksem beşinci katı tercih ederim!”

“Anlaşıldı. Öyleyse seni üçüncü kattan atacağım.”

“Beni dinliyor musun?”

“Dikkat et. Elimizdeki bilgiyle verdiğin bilgilerin birbirine yakın olması gerekiyor.”

“Bir plan yapmadan önce, sana sosyal olmayı öğretmeliyim.”

YA DA…

Çalışma prosedürünü ihmal eder. İşini angaryaya alır. Kaçamaklar yapar. Kurbanlara, müşterilere ya da suçlulara saygı duymaz ve yeteneğiyle kuralları değiştirmeye çalışır. Bunlar Akutagawa’nın yaşadıklarından dolayı yapacaklarına daha çok uyuyordu. Akutagawa Kenjii ile çalışırkenki kadar dürüst olmadığını söyleyen Kunikida’ya doğru baktı. Büyüdüğü yer ve koşullar gereği tarım yapmasının verdiği onur vücudunda kök salmıştı. Ne yazık ki tek bir kağıt işiyle dahi ilgilenmiyordu. Birkaç kez denese de hala bu işi sevememişti.

‘Genel ahlak komitesi’ planı bir hafta içinde bozuldu.

“Akutagawa? Hey, Akutagawa, nereye gittin?!”

Kunikida dedektif ajansına doğru yürüdü.

“Kunikida-san nasılsın?” Tanizaki çalıştığı masadan sordu.

“Akutagawa kağıt işinden kaçtı! Elleri ve ayaklarını bağlamak için kelepçe kullanmıştım ama yeteneğiyle onlardan kurtulmuş…” Kunikida’nın yumruğu titriyordu. “Bundan kaçamazsın! Başkana söylemekten başka çarem yok… Bir bekçi köpeği grubu Akutagawa’yı uyduğu için ‘genel ahlak komitesi’ne yerleştirmiş!”

“Bu durumun sürekli tekrar edeceği hakkında içimde bir his var…” dedi Tanizaki yüzündeki sıkıntılı ifadeyle. “Ama Akutagawa-san burada.”

“Ne! Nerede?”

“Burada, bak.”

Tanizaki müşterileri kabul için kullanılan resepsiyon masasını gösterdi. Hiç kimse… orada oturmuyordu.

Masanın altında Akutagawa vardı. Tetikteki gözlerle etrafı seyrediyor, masanın altında saklanarak karanlığa karışıyordu.

“Ne… Ne yapıyorsun?” Kunikida masanın altına göz attı.

“Doktor Yosano’dan saklanıyorum.” dedi Akutagawa duygusuz yüzüyle.

“Eh?”

“Yosano-san’nın ‘onay mührü’nü verme şartı kırk kere kendisini iyileştirmesini kabul etmesiydi.” Dedi Tanizaki sempatik bir yüzle. “Akutagawa-san bir sorun olmadığını söyledi, ne de olsa sadece iyileştirilmeydi… Sonra Yosano-san balta ve elektrikli testereyi getirdi.”

“Oh, anladım. Yeterli.” Kunikida gözlerini kapattı ve başını salladı. “Bunun olacağını tahmin etmem gerekirdi.”

“Dört kere dayandım.” Karanlıkta Akutagawa’nın gözleri parladı. “Ama sonra… Birisinin aşamayacağı sınırlar vardır. Eğer kırk kereden kurtulsam bile ruhum hayatta kalamayacağım kadar karanlık olurdu.”

“Akutagawa bile katlanamıyorsa…” Kunikida iç çekti. “Neyse, durum buysa ben de kaçacağım. Ama iş iştir. Benle yaptığın anlaşmayı unuttun mu? Bu hafta içinde çocukları kaçıran organizasyonu bulman gerekiyor. Planların tek kişilik çalışmaya meyilli. Bu hafta içinde işi bitir. Ne-“

��“Suçlu organizasyon diğer odada.”

“Ne?”

“Çoktan yakalandılar.” Dedi Akutagawa yüzünü değiştirmeden. “Eğer çocuk kaçırıyorsan kar etmenin iki yolu vardır: değiş tokuş yaparsın ya da fidye istersin. Takas için fakir bir çocuğu yakalarsın, fidye için zengini. Seçecekleri çocuk fidye için olsaydı avantaj onların olurdu ama ilk saldırıyı ben yaptım. Bir grup için fakir çocuğu satmanın daha zor olduğunu biliyorum, ne de olsa pek işe yaramıyorlar. Bu yüzden ikinci yöntemi seçtim. Gecekondu mahallelerine giden yolları tek tek kapattım ve suçluları iş üstündeyken tespit ettim. Adamların birisini takip ederek bir mağaraya girdim ve yeteneğimi kullanarak onları etkisiz hale getirdim. Bazılarını ayağını kaçmasınlar diye kestim.”

Kunikida hızlıca yandaki resepsiyon odasına gidip olanları gördü. Kapıyı açtığında beş adamı bağlı ve susturulmuş halde, yerde yuvarlanırken buldu. Adamlar Kunikida’yı fark ettiğinde çığlık atmaya çalıştı ve ağladı.

“…Bunlar.”

Suçluların sayısı, fiziksel görünüşleri… her şey o hafta topladıkları bilgilere uyuyordu.

“Kahretsin… genel ahlak komitesindesin. Plandaki gibi görevi tamamladıysan bunu bildirmen gerekir.” Kunikida alaycı şekilde güldü. “Programı bir hafta devam ettirecek adam nerede…?

************************************************************************

Oda ve Akutagawa Yokohama’nın lağımlarında koşuyordu. Oda karanlıktaki lağımda koştu, Akutagawa’nın tel bıçağının üstünden atladı, bir boruya bastı ve iki adım öne geçti. Rüzgar gibi hareket ediyordu ve gelen saldırılardan kolayca kaçıyordu. Bir kıyafet kendisini takip ediyordu. Aynı kıyafet parçasından yapılan bir çarşaf şekillendi ve Oda’nın ayağını kavradı. Bıçaktan kaçınmak için yana atladı, tavandaki borudan emekledi ve bedenini sarkaç gibi hareket ettirdi. Bir kıyafet yığını boruyu ağaç dalıymış gibi kesmişti ama Oda çoktan eliyle diğer tarafa zıplayarak başka bir boruya tutunmuştu.

“Bekle!” Arkasındaki canavar bağırdı.

“Beklemeyeceğim.” Dedi Oda sakince, hızlı nefes alıp verişleri konuşmasını zorlaştırıyordu.

Arkasında, Akutagawa’nın yeteneği büyük bir enerjiyle ortaya çıktı. Oda kafasını eğdi, bedenini kavislendirdi ve gelen kurşunun yönünü değiştirdi. Saldırılar Oda’ya işlemiyordu, sanki görünmez bir duvar vardı.

“Ciddi ol. Şu an düşmanın kaçtığı bir andasın. İşi ciddiye al.” Dedi Oda ve koştu. “Yeteneğin güçlü, ama vücudun zayıf. Bu durumdayken Ranpo’nun mühür fikri nafile olur.”

“Ha…Haha!” arkasından koşan Akutagawa nefes almadan güldü. “Bu yüzden öğretmenimsin! Ama…”

Oda aniden durdu, şaşkın şekilde bakındı.

“Bu…”

Taş duvarlarla çevrilen bir odaya gelmişlerdi. Ne çıkış yolu ne de kaçmasına ya da korunmasına yardım edecek bir cisim vardı.

“Yer altı su kanalları benim emrimdedir. Seni buraya yönlendirdim böylece ölüme koştun… eğer kıyafetimden saldırıya uğrarsan, kaçmanın hiçbir yolu yok.”

Oda etrafına baktı.

“Aferin, sen kazandın.” Akutagawa’nın ayaklarını işaret etti. “Yalnız, ayaklarına dikkat et.”

“Ne?”

Akutagawa şüpheyle tek ayağını kaldırdı ve yere baktı. Yerde kurşun izleri vardı. Altı mermi izi Akutagawa’nın tek ayağının bastığı yerdeydi. Akutagawa bir adım gerilediğinde, diğer ayağının altında da kurşun izleri olduğunu far etti.

“Buraya gelmeden önce yere ateş etmiştim. Mermiler sektiler ve yerde iz bıraktılar… Ya durduğum sırada ateş etme fırsatım olsaydı, n’olurdu?”

“Kafam mermi delikleriyle dolu olurdu…” dedi Akutagawa yüzünde acı bir ifadeyle.

“Aynen öyle. Ancak yeteneğini manipüle ederek yaptığın saldırılar gayet iyiydi. Hadi, ödül olarak Udon yiyelim.”

Akutagawa biraz düşündükten sonra sordu: “Udon mu? Neden?”

“Yemek kadar güzel başka bir ödül yoktur.” Diye cevap verdi Oda her zamanki ifadesiyle.

Akutagawa Oda’ya baktı. “Eğer bir ödül vereceksen mührünü vermeni tercih ederim. Sadece seninki ve Doktor Yosano’nunki elimde değil.”

“Yosano-san’ın isteği neydi?”

“Sorma… Yarın bana bir şey olacak.” Akutagawa gözlerini kibarca kapattı.

“Hmph. Mührü basmam için bir anlaşma yapmamız gerekiyor.” Dedi Oda. “Seninle konuşmam gereken bir iş olduğunu hatırladım. Basit bir şey, çocuklar bile yapabilir.”

Akutagawa sert bir şekilde baktı:

“Nedir?”

“Yarın, kısa bir iş gezisi için şehirden ayrılıyorum. O sırada gözünü lokantada tutman gerek.”

“Lokanta mı?”

“Bir doğu lokantası.” Dedi Oda. “Dedektif Ajansı’nda çalışmadan önce ortak olduğum bir yerdi. Problem şu ki, iş gezisinde olduğum sırada lokantadaki işlere yardım edeceğime söz vermiştim. Benim yerime geçmeni istiyorum.”

Oda şüpheli konuşmuştu. “Lokantadaki iş nedir?” Oda omuz silkti. “Bittiğinde çocuklarla oynuyor olacaksın.”

****************************************************************************************

"Oda Sakunosuke'nin planı..."

Beş ya da altı çocuk Akutagawa nın üzerine atladı.

"Uwaah!" "Kyaa!" "Kaymacaa! "

Sürekli bağırarak Akutagawa'nın sırtından kayıyorlardı. Hepsi on yaşından küçüktü, arka planda üç yaşlarında birkaç çocuk büyük olanları kıskançlıkla izliyorlardı.

"Çok kötü, çocuk." Kapının girişinde sarı önlük giyen restoran müdürü güldü. "Oda-chan iş gezisinde olduğu için, herkesin yalnız olacağından korkmuştum. Ama bununla, iyi olacaklarını görebiliyorum. Pekala, benim restorana gitmem gerek, saygılarımla."

"Bekle, " yardım istemek için açılan ağzı, kafasındaki çocuğun kalçasıyla kapanmıştı.

Batı tarzı restorana bitişik olan bir evin odasındaydılar. Akutagawa yeteneğini kendini bir örtünün altında korumak için kullandı, sonra telefonunu çıkardı ve Oda'nın numarasını tuşladı.

"Hm, Akutagawa." Oda'nın düz sesini hoparlörden duyabiliyordu. "Ne oldu?

"Hain. Neden? " Akutagawa ölmek üzere olan sesiyle söyledi. " 'Çocuklarla oynarsan yakında bitecek' de neydi? Asıl sebebi bu muydu? Burada... Kaç taneler? Ordu kurmak mı istiyorsun?"

Dedektif olarak çalışırken Oda gidecek hiçbir yeri olmayan yetimlere ilgileniyordu. Önceden restoranın ikinci katını kiralıyordu, ama bugünlerde çok meşguldü o yüzden yandaki eve taşınmışlardı. Şimdi müthiş alanları vardı.

"Sadece 15 tane. Ve özellikle bir ordu kurmakla ilgilenmiyorum."

"Bu... Sorunun esas noktası değildi." Akutagawa mağlup bir yüz ifadesiyle söyledi. "Ancak, dedektif maaşıyla bu yetimlere nasıl bakıyorsun? Parayı nasıl kazanıyorsun?"

"Bu bir sır." Telefonun öbür ucundan kahkaha duyuldu. "İş gezisinin üç günü boyunca benim yerimi doldurman için görevlerin listesi restoran müdüründe. Rica ediyorum Akutagawa. En büyükleri olarak onlara iyi bak."

"Yerine geçmek mi? Başka bir şey vardı..." Şikayet eden Akutagawa birden anladı. "Bekle... En büyükleri mi? Nehir kıyısında beni koruduğun ve bana yemek ısmarladığın için mi beni en büyükleri olarak düşünüyorsun?"

"Bu yüzden sana sormuştum."

"Bekle!" çağrı kesildiği için Akutagawa'nın bağırması faydasızdı. Böylece üç günlük cehennem başladı

İlk gün.

Akutagawa ya verilen ilk görev 'takım olarak oynamak'tı. Asma köprü, makaralar, salıncaklar. Trambolinler ve kızaklar. Aynı zamanda, hiç görmediği birkaç şey de vardı. Çocukların hayalleri ve umutları için çeşitli oyuncaklar o değişken ceketle üretiliyordu. Doğal olarak çocuklar kendilerinden geçmişlerdi, etrafta asılı olan ve zıplayan, Akutagawa tarafından yaratılan oyuncaklara sarılıyorlardı.

"Woah! Harika!" kumaş zevkle bağıran varlığın etrafına dolandı ve tavandan asıldı.

"Tekrar! Tekrar!" yaratık havada sekip döndü ve Akutagawa’yı salladı.

"Kyahahahha! Çok hızlı." Çocuklar yüksek sesle güldüler, bir ejderha formunda havada yüksek hızla dans eden kumaşa yapışmışlardı.

Saat 9'da başladılar ve 15'te öğle yemeği için ara verdiler. Çocuklar biraz uyuduktan sonra, Akutagawa akşam yemeğine kadar devam etti. Akutagawa onlarca çocuğa dayanabilecek mekanizmayla donatılmış tek kişiydi.

Herkes akşam yemeği için toplandığında Akutagawa yerde ölü bir adam gibi yatıyordu.

"Hepsini öldür... Tek seferde..." Bir parmağını bile oynatmadan ve özenle nefesini tutarken Akutagawa yerçekimine direnecek gücünü kaybetmiş ve yerle bir olmuştu.

"Çocuk, çok teşekkürler. Akşam yemeği ister misin?" Restorant müdürü düşmüş olan Akutagawa'nın yanına gitti.

"Gerek yok." Akutagawa kalpsiz bir yüzle cevapladı. "Eğer şimdi pilav yersem boğazımda kalır ve ölürüm."

İkinci gün

Yetimlerden biri için okulda veli toplantısına katıl.

Yer eski ve kehribardı. Hiragana yazı tabelaları duvardaydı. Beden eğitimi öğretmeninin sesi oyun alanında eko yapıyordu. Okul binasının duvarları daha yeni beyaza boyanmıştı. Ve veliler odanın gerisindeydiler, huzursuz görünüyorlardı. Yarısı çocuklarının sınıftaki problemleri hakkında endişeliydi. Ve Diğer yarısıysa...

"Sonraki çocuğun babası... Kim?" "Öğretmenin azarlamasından korkuyorum" "Bu iyi olacak mı? Bir katil gibi görünüyor."

Akutagawa ifadesizdi, ve yanındaki veliler huzursuzca hareket etti. Ancak, Akutagawa hiç de endişeli görünmüyordu. Duruyordu, özel olarak hiçbir şeye bakmıyordu ve sınıfa odaklanmıştı.

"Pekala, bu kanjiyi okuyabilen biri var mı?" Öğretmen tahtada yazılı olan 'ev' kelimesini gösterirken öğrencilere sordu. Ama kimse elini kaldırmadı. Öğretmen endişeli bir ifadeyle kafasını eğdi. "Hiç kimse mi?"

Oda'nın ilgilendiği kızlardan biti etrafına baktı, sonra direk Akutagawa'ya baktı. Elini kaldırması gerekip gerekmediğini merak etti. Kimse elini kaldırmadığından, cevap vermek cazipti. Akutagawa diliyle ince bir ses çıkardı, hemen ardından kızın eli yükselmeye başladı. Şaşırdı, kız hala hareket eden eline baktı. Gri bir kumaş bileğine dolanmıştı.

"Ah, Sakura-chan. Cevabı biliyor musun?"

"Ah... Eh, şey... Evet, uh... 'Ev' "

"Evet, aferin."

Velilerden hayranlık sesleri yükseldi. Kız cevap verir vermez bileğini tutan kumaşı çözüldü, yerde kaydı ve Akutagawa'nın ceketine döndü. Yüzünde rahatlamış bir ifade vardı.

Üçüncü gün.

Büyük çocuklardan birinin ricası olarak, bir savaş provası.

"Abim, Oda gibi, ben de kesinlikle güçlüyüm. Daha güçlü olmaya devam edeceğim ve bir gün, ben de dedektiflik ajansına gireceğim. Tabii ki!"

Kousuke, 'Kara Anlaşmazlık' olarak bilinen eski bir sosyal ihtilafta yetim kalan ve Oda tarafından alınan 14 yaşındaki bir çocuktu. Şimdi tüm çocukları toplayan bir büyük abi gibiydi. Restoranda para kazanmak için çalışacağını söylemişti.

"Ayrıca bir silah bile aldım. Bu doğru." Kousuke restoranın bar masasına bir silah koydu. 9mmlik bir silahtı, Oda nın kullandığıyla aynı tipti. "Kendim aldım."

"Uhm."

Liman bölgesinde çok fazla kaçakçı vardı, ve paran olduğu sürece herhangi bir şeyi almak mümkündü. Birçok suçlu gerçek silah satıyordu, çocuklara bile.

Akutagawa ifadesizce silaha baktı ve söyledi.

"Fu, öyleyse hadi pratik yapalım, istediğin gibi."

Kousuke tepetaklak döndü ve tel ağıyla vurdu. Ağ bozuldu ve çocuğu yere bıraktı.

"Ne oldu? Bu sadece yumuşak bir okşamaydı."

"Kahretsin..!" Kousuke zayıf dizeleriyle ayağa kalktı.

Kumaş Akutagawa'dan ayrıldı ve kaçmaya çalışırken yere düşen Kousuke'nin boynunu kavradı.

Kousuke'nin akciğerleri kısıtlandı ve yumuşak bir şekilde bağırdı. İkisi restorana çok yakın bir açıklıkta çalışıyorlardı.

"Beni yenemiyorsan, Oda'nın ancak ayağını çekebilirsin. Amacın genç kardeşlerinin cenazeni hazırlamasıysa, buna aldırış etmem."

"Bu..." Kousuke sallanan hareketlerle ayağa kalktı. Gözlerinde hâlâ azim ateşi vardı.

"Cesaretin hâlâ kırılmadı mı? Harika, o zaman bir kere daha saldırmama izin ver. Beni öldüremezsen, başka birini öldürmen çok zor olacak."

"Ben... Ben yapacağım... Aaaaaahh!"

Kousuke acele etti. Saldırmak için savunma pozisyonunu kırdı, ve Akutagawa'ya çarpmadan hemen önce yörüngesi değişti. Yana yuvarlandı ve toplayabildiği tüm gücüyle yerden bir tekme attı. Hedefi Akutagawa nın çenesinin arkasıydı, oraya vurup beyninin sallanması niyetindeydi. Topuğunu düzgünce tekmelerse ona vurabilirdi, ama sonunda sadece çenesinin ucundaki deriye vurmayı başardı.

"Boş alan" Akutagawa ifadesizce söyledi.

Kumaştan yapılmış büyük bir el karşı atağı yuttu ve Kousuke nin bedenini yakaladı. Kousuke bir araba tarafından çarpılmış ve sonra yerde zıplamış ve yuvarlanmış gibi nefes aldı.

"Zayıflardan nefret ederim. Zayıf olan hayallerinin peşinden gidemez. Zayıf olan hayallerini yerine getiremez. Zayıfsın, bu yüzden Oda'nın adımlarını takip edemezsin ve kimse olamazsın. Kendi hayatını bitireceksin."

Yerde yuvarlanmış bulanık yaralarıyla kaplı Kousuke dişlerinin arasından sızladı.

"Yapma! Hayır hayır hayır! Ben... Abim gibi olacağım! “

Akutagawa'nın ceketi hareket etti ve bir silah çıkardı. Bu az önce Kousuke'nin ona restoranda gösterdiği 9mm'lik silahtı. Şansı yakaladığında onu çalmıştı.

"O... " Kousuke silahının çalınmış olduğunu gördü ve solgunlaştı.

"Silahlardan da nefret ediyorum. Kendi için konuşamayan bir adam silahlar için hevesleniyor ve umursamaz oluyor. Ama gerçek şu ki..."

Akutagawa silahı aldı, kendi başına dayadı ve tüm mermileri sıktı.

"Dur!"

Silah Akutagawa'nın kulağına ateşlenmişti, ama tüm mermiler derisi tarafından görülmeyen bir bariyerler engellenmiş ve yere düşmüştü.

"Bizim dünyamızda mermilerin gücü yok," Akutagawa ifadesini değiştirmeden söyledi. "buna rağmen fakir mahallelerdeki insanlar, silahla ile uyum içinde büyüyen insanlar tarafından öldürüldü. Bu yüzden silahtan nefret ediyorum."

Akutagawa silahı attı, aynı anda kumaş bıçak ses hızında fırladı ve silahı havada birkaç metal parçasına döndürdü. Siyah metal parçaları sersemlemiş olan Kousuke'nin gözleri önünde dağıldı.

"Kousuke. Zayıf olanın kendi yollarına karar vermeye hakkı yoktur. Yine de, bir daha silah alır ve karşıma geçersen, gerçekten öldürüleceksin." Akutagawa sessizce titreyen Kousuke'ye sırtını döndü ve yürüyerek uzaklaştı.

Boş alan görünmeyecek kadar yürüdü ve köşeyi döndüğünde Oda oradaydı.

"Devamını ben hallederim." dedi Oda düşük ses tonuyla.

"Bir daha bunu asla yapma." dedi Akutagawa, yüzü üzüntünün gölgesini gösteriyordu. "Çocukların hayallerini yıkmak istiyorsan kendin yap. O sorunlara yeteneğin var."

"Zor kullandığımda, Kousuke'nin isteği sadece güçleniyor." Oda rahatsızlıkla yanağını kaşıdı. "Kötü adam rolünü devretmek hataydı."

Oda'nın onu görevlendirdiği son konu 'Kousuke'yi bu dünyaya girmek istemesinden vazgeçirmekti.

"O çocuk batı yemekleri aşçısı olarak yeteneğe sahip." dedi Akutagawa Oda' ya bakmadan. "Mutfak kavga etmekten çok daha iyi."

"Anlıyorum. Kousuke kavga etmeye uygun değil mi?"

"Evet. Kardeşlerini korumak için kendi hayatını feda etmeye hazır, bu yüzden böyle bir dünyada er ya da geç ölecektir. Hayatta kalmak sadece amaçlarının peşinde öfkesini terk edenlerin ve mantıklı hareket edenlerin hakkıdır."

Bunu söyledikten sonra Akutagawa yürümeye başladı.

"Bu doğru." dedi Oda Akutagawa'nın yürüyerek uzaklayışını izlerken. "Duyguların olduğu yer insanların kalbindedir. Ama dünya duyguları umursamaz. Dünyanın merkezinde hiçbir şey yoktur... Yani, duygularını kovalama Akutagawa. Ayaklarının üzerinde dur, kimseye tutunma, sakin ve dayanıklı ol. Diğer türlü hayatta kalamazsın."

İkincisini duyduktan sonra Akutagawa durdu.

"...İmkansız" Akutagawa dönüp Oda'ya baktı. "Son sözlerim... 'Sadece öfkesini terk edenler ve mantıklı davrananlar hayatta kalır'... Bu yüzden mi bu saçmalığı düzenledin? 'siyahlar içindeki adam'a karşı intikamımı kontrol etmek amacıyla mı?"

"Hayır. Ben bir insan terbiyecisi değilim." Oda omzunu silkti.

Akutagawa bir süre sessizdi, ardından Oda'ya bakıp söyledi.

"Ben o küçük çocuktan farklıyım."

"öyle umuyorum."

Akutagawa reddetmek için ağzını açtı, ama hiçbir şey söyleyemedi. Kelimeler kaybolana dek Oda'nın kuru bakışları tarafından yutuldu. Akutagawa söylemek istediklerinden vazgeçti, döndü ve yürümeye başladı.

**************************************************************** ÇN: Kerberos, Yunan mitolojisinde Hades'in yönettiği ölülerin bulunduğu yeraltının kapısında bekçilik yapan üç başlı köpek. Kuyruğu bir yılan olan ve sırtında sayısız yılanbaşı bulunan, ısırıkları zehirli bu köpek Herakles'in 12 görevi arasında yer alır. Kerberos Yunanca 'çukur iblisi' demektir. Shiruko ve Hochija geleneksel japon tatlısı ve çayıdır.

#bsd #bungou stray dogs #bungo stray dogs #bungou stray dogs beast #bungou stray dogs beast light novel 1. bölüm #bungou syray dogs beast 1. bölüm

76 notes · View notes