#werkkamp

[de-meerpeen]

Benefietmiddag met Wieringer artiesten en boekpresentatie

Er op uit: 'Benefietmiddag met Wieringer artiesten en boekpresentatie'

DEN OEVER – In het Vikingschip te Den Oever wordt op zondag 22 september een benefietmiddag gehouden ten bate van twee plaatselijke goede doelen. Dat zijn hospice Het Tweede Thuis en de vereniging De Wieringer Molens. Er doen allerlei Wieringer artiesten aan mee en het programma, ‘Trien drooit deur’ genaamd, wordt in Wieringer dialect gepresenteerd door de Oeverse cabaretière Trien van de…

[keynewssuriname]

Goudzoeker dood aangetroffen in oude goudput

Goudzoeker dood aangetroffen in oude goudput De goudzoeker F.D. die in de voormiddag van woensdag 8 mei 2024 van zijn werkkamp in de omgeving van “Papa Hens” vertrok, werd iets na middernacht in een oude goudput te “Mamma Ini” die gevuld was met water gevonden.... lees meer op: Read the full article

[heisessie]

Vrijheid

Uit elkaar gedreven worden we. Mensen waar je normaal goed en leuk mee zou kunnen omgaan moet je nu met fluwelen handschoenen behandelen. Want politieke zaken kun je beter niet ter sprake brengen om te voorkomen dat er wiggen worden gedreven waar eerst vredige, intense en zelfs intieme saamhorigheid heerste.

En dat vanwege de democratie. We stemmen op politieke meningen van onze voorkeur in de verwachting dat het goed is voor ons en voor de maatschappij en ondertussen wordt van buiten op het internationale speelveld aan sluwe ondermijning van die democratische principes gewerkt. Gekocht door het groot kapitaal.

Opnieuw de socialistische oplossing nastreven en het groot-kapitaal vernietigen lijkt een fait-accompli en zinloos.

Hoe anders?

Eenvoudig: Voor iedere nieuwe regel moet eerst een andere regel worden afgeschaft. Ook in consesus. Geavanceerde boetesystemen worden eveneens afgeschaft. Straf betekent gevangenisstraf of werkkamp. Nooit meer betalen voor als je iets fout doet.

En tot slot toch een beetje socialistisch: er komt een extra belastingschijf bij 80% op alle inkomsten verdiend boven het salaris van de minister president per jaar.

[josephinesliteraireblog]

Daughter of China

Hallo lezers,

Een maand of twee geleden was ik begonnen met het boek, Daughter of China, te lezen. Ik heb het nu uit en zal er een beetje over vertellen in deze post.

Het boek is geschreven door Larry Engelmann en Meihong Xu. Het is een biographie van Meihong Xu haar leven en dat vertelt ze in een verhaal.

Ik heb enkel puntjes opgeschreven over het boek en wat er me bij is gebleven:

Zij herinnert zich dat een van haar schoolmeesters naar een werkkamp werd gestuurd omdat hij, door een schoolmeisje geschreven, onjuiste letter van Mao Tse Tung's naam had doorgestreept en gecorrigeerd.

Zij herinnert zich ook het luide haatdragende woorden tegen personen die ervan werden beschuldigd "klassenvijanden" en "rechtsmensen" te zijn op bijeenkomsten om deze ongelukkigen te vernederen en hen voor te bereiden op gevangenisstraf of executie.

De auteur beschrijft de verschrikkingen van openbare executies, waarbij veroordeelde onschuldigen werden doodgeschoten onder het gemene gezang van rode menigten. Heel vaak werden de vermoorde slachtoffers na de executies met spoed naar een nabijgelegen kamer of tent gebracht om hun organen te laten verwijderen voor transplantatie. Het oogsten van organen van dissidenten en minderheden (zoals de Tibetanen en Fang Gong-boeddhisten) is vandaag de dag een grootschalige industrie in communistisch China. Onderwijs in Rood China was en is niets anders dan hersenspoeling, indoctrinatie en uit het hoofd leren. Verwijzend naar de openbare executies vertelt Meihong: "Wij allen - volwassenen en kinderen - waren zo lang doordrenkt van hysterie en groepsdenken dat wat we zagen noodzakelijk en natuurlijk leek. We geloofden dat we onszelf alleen konden redden door de levens van onze vermeende vijanden op te offeren. We hebben ons geen moment kunnen voorstellen dat we door onze eigen leiders werden gemanipuleerd".

Ze vertelt ook over het massale doden van huisdieren door hondenslachters die van huis tot huis en van dorp tot dorp trokken, omdat het bezit van een huisdier door de communistische autoriteiten werd beschouwd als een overblijfsel van de oude orde, een burgerlijke praktijk.

Meihnong werd op zeer jonge leeftijd opgenomen in het "Volksbevrijdingsleger" en werd lid van een elite-inlichtingendienst. Ze werd gestuurd om een bezoekende Amerikaanse professor, Larry Engelman, te bespioneren, maar merkte al snel dat haar oude loyaliteiten verdeeld waren toen ze hem leerde kennen. Ze weigerde de activiteiten tegen hem voort te zetten en werd daarom gevangen gezet en gemarteld.

Ze vertelt ook over het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989, waarbij de PLA duizenden studenten, ouderen, vrouwen en kinderen doodde en willekeurig vuurde op appartementen waar ze lichten en bewegingen zagen.

Het boek is een beetje verfijnd en heeft enkele gruwelijke dingen een beetje mooier geschreven dan ze werkelijk waren. De auteur heeft ook enkele dingen anders geschreven om het in een verhaal te maken in de plaats van een autobiographie.

Het boek zelf was heel interessant. Ik heb een boek zoals deze nog nooit gelezen. Een boek over China en het communisme heeft me nog nooit echt aangesproken, maar toen ik het daar in de tweedehandsboekenwinkel zag had ik er meedelijden mee. Het boek was ook maar 1 a 2 euro, dus ik moest het wel kopen.

Ik verwachtte er niet zo veel van, doordat ik nog nooit echt zo geinteresseerd was in zo een soort thema. Het boek was niet teleurstellend, maar het was ook niet het beste boek dat ik ooit heb gelezen. Soms werd er te veel onnodige informatie gedeeld dat er niet zo veel toe deed in verband met het plot. Soms was het ook iets te veel op de politiek gericht dat mij niet zo veel interesseerde. Hierdoor geef ik het boek een 6,8/10. Het was zeker geen slecht boek, maar fantastisch zou ik het ook niet noemen.

Josephine :)

[devosopmaandag]

Wir trinken und trinken . . .

In mijn jaren als student op de kunstacademie, en ook nog wel daarna, dacht ik dat gloeiende wangen een teken waren dat ik goed gewerkt had. Ik meende soms zelfs dat het een bewijs ervan was. Dat bleek achteraf maar zelden het geval. Die verhoogde lichaamstemperatuur duidde vooral op werken met grote inspanning, niet per se fysiek.

Tranen, zijn die ook ergens bewijs van? Ze gaan meestal samen met verdriet, maar als bewijs ervan? Ik huil als ik de ontmoeting van een verloren gewaand kind en een verloren gewaande ouder in Spoorloos op de televisie zie. Daar geneer ik me een beetje voor, maar het stelt me ook gerust dat het mechanisme van twee lichamen die elkaar, zonder een erotische lading, omhelzen keer op keer een directe inwerking heeft op mijn gemoed. Het tekent ons mens-zijn: twee lichamen die elkaar raken, het hart van de een drukt op de kant waar die van de ander niet zit; leegte die wordt gevuld, de asymmetrie van het zo symmetrische lichaam wordt opgeheven.

Gistermorgen luisterde ik tijdens November Music naar de celliste Maya Fridman. Zij voerde een compositie uit van Maxim Shalygin: 'Canti d'Inizio e Fine', dat is gebaseerd op het werk van dichters die in de Tweede Wereldoorlog zijn gestorven en op 'Todesfuge', een beroemd gedicht van Paul Celan, wiens ouders omkwamen in de oorlog; hijzelf overleefde het werkkamp.

Welke die dichters zijn ben ik niet te weten gekomen, maar ieder deel was voelbaar als een gedicht. Zoals een gedicht een (vorm)eenheid is die tevoorschijn komt in het wit van het papier, zo tonen ook de delen van deze cyclus zich in het 'wit' van de ruimte. Elk met een eigen karakter: meeslepend, confronterend, mediterend, expressief, soms zelfs theatraal, verstild. Haar gezicht en haar lichaam doen volop mee in die verschillende sferen. Ze wordt een amalgaam: celliste, danseres, actrice.

En dan begint ze plotseling te zingen, terwijl ze speelt. Het zijn de woorden van Celans gedicht. Ik versta slechts flarden, die steeds weer terugkeren: 'Wir trinken, und trinken. . . Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends . . . wir trinken sie nachts'. Haar Russische rollende r-en maken de woorden nog expressiever. Ik voel me diep geraakt. Melk: voedsel waarmee een mensenleven begint, voorwaarde om tot leven te komen. Zwarte melk: een mens wordt het leven onthouden, anti-voedsel, gif. In de nacht en in de avond, dat wil zeggen onontkoombaar, onophoudelijk, pijn, gemis, geweld. Dan komen de tranen. Ik moet hier niet proberen dat onder woorden te brengen.

[reitdiepgebied]

TREINRAMP RANUM HERINNERT IN KAAKHORN

Net ten noorden van boerderij Doeve Mat lag vroeger de spoorlijn tussen Winsum en Zoutkamp, ook wel de Marnelijn. Lang heeft deze verbinding niet bestaan, in 1922 aangelegd werd die in 1942 al weer ontmanteld.   Woensdagochtend 16 oktober 1940 was een mistige ochtend. De trein uit Zoutkamp passeerde de onbewaakte spoorovergang op hetzelfde moment dat een bus uit Groningen passeerde. Deze bus zou via Baflo en Den Andel uiteindelijk stoppen bij Kaakhorn ten noorden van Westernieland.

In deze bus zaten zesentwintig werklozen uit Groningen, welke door de Rijksdienst voor de Werkverruiming te werk waren gesteld bij de inpoldering van de Linthorst Homanpolder. Om kwart over zes was de bus als laatste van acht uit Groningen vertrokken. Al snel verloor buschauffeur Havers de aansluiting met de andere bussen. Wellicht gehaast werd hij bij de onbewaakte overgang door de trein geschept.

Het Nieuwsblad van het Noorden van die avond schreef: “De autobus was geheel uiteengereten, zoodanig, dat het chassis ter hoogte van het midden van den trein langs de spoorweg kwam te staan. Een eind verder lag de cabine terwijl de carrosserie ineengedrukt en versplinterd voor de locomotief zat.” Uiteindelijk overleden dertien reizigers, negen passagiers waren op slag dood, twee stierven onderweg naar het ziekenhuis waar later nog twee inzittenden aan hun verwondingen bezweken. De inpoldering van het modderige kweldergebied (de Slikken) ten noorden van Westernieland was in 1939 begonnen. Dertienhonderd mannen gingen daar in het kader van de werkverschaffing aan de slag. Ongeveer zeshonderd bleven door de weeks in het werkkamp te Westernieland wonen. De rest werd dagelijks in twintig bussen van Groningen naar Westernieland vervoerd. De klus zou onder auspiciën van de Inspectie voor de Werkverruiming in anderhalf jaar worden geklaard. Door hevige voorjaarsstormen in 1939, de mobilisatie en de oorlog werd dit pas in 1947.

Bij de dijk in Westernieland, op steenworp afstand van het voormalige werkkamp, staan nu twee monumenten. Een voor de inpoldering van de Linthorst Homanpolder met als tekst “Dei nait wil diek’n mout wiek’n��. Het tweede monument staat onderaan de dijk. Daarop staat “ Ter nagedachtenis aan hen die hun beste krachten hebben gegeven aan de indijking van de polder en daarbij door een noodlottig ongeval om het leven

[gewoonkarin]

Kamp Vught

Gisteren ben ik met groep 8 meegegaan naar Kamp Vught. De tweede wereldoorlog is verplichte kost in groep 8. Zo hoort dat ook, nooit vergeten wat toen gebeurd is en dat het nooit meer mag gebeuren.

Er is niet veel over van het kamp. De gevangenis staat er naast. Een vreemde gewaarwording als je aan komt rijden. Gevangenen naast een voormalig werkkamp.

De dichtregels bij de ingang maakten indruk op mij. De klas liep achter de begeleider aan en liep hier straal voorbij. Dat vond ik jammer. Ik heb dit gedicht later aan onze liefjes voorgelezen. Het monument voor de Joodse kinderen maakte indruk op alle kinderen. De stenen die weggelegd waren, Joden zoeken een steen in de buurt van een graf en leggen dat op het graf, om te laten weten dat ze niet vergeten en blijven denken aan. Oudste liefje wees, zonder woorden, naar een kindje van een maand oud en een kindje van zes dagen oud. Op transport gezet en vergast. Gewoon, omdat ze toch niet konden werken. Zowel voor haar als voor mij ging het te snel. Een uur is te kort om goed te kijken en te laten bezinken. We gaan terug. Ze heeft van mij het dagboek van Anne Frank te leen. Ik vind dat ze dat moet lezen. Als ze wat groter is ga ik haar ook “in een sluier gevangen” laten lezen. Twee boeken verplichte kost voor onze liefjes. Het belang van vrijheid leren. Dat één gek je leven kan verpesten, levens kan verpesten, vernietigen. 

De dichtregels. Ik kreeg er kippenvel van.

[the-new-royalty-world-me]

Book review : Cilka´s keuze

Een boek die iedereen moet lezen!  Wat een levensverhaal van Cilka… Cilka Klein is pas zestien als ze in 1942 per trein naar Auschwitz-Birkenau wordt gebracht...en later een werkkamp in Siberië ..

#waargebeurd #history #geschiedenis #leestip #lezenisgezond #lekkerlezen #lezenisleuk #lezeniseenlifestyle #boekblogger #boekenkast #book #boekenwurm #Boekstagram #boeklezen #boekstagrammer #booklove #boek #bookbloggers #review #reading #recensie

https://thenewroyaltyworldblog.wordpress.com/2019/10/15/book-review-cilkas-keuze/

[bdejongkliksafe]

De oorlogsbelevenissen van Arie Schelling van de Oudendijk bij Goudswaard..... zijn op schrift gesteld door meester Bijl uit Goudswaard... Jannie Koetsier-Schokker maakte er een (jeugd)boek van... wat ook ouderen graag zullen lezen... Arie Schelling is op 3 maart 2019 op de leeftijd van 96 jaar overleden. Het is oorlog. Als Arie van dichtbij een vliegtuigcrash meemaakt, beseft hij pas goed hoe wreed de Duitsers zijn. Dan wordt hij samen met zijn neef Leen opgeroepen om als dwangarbeider in Duitsland te gaan werken. Maar in het werkkamp worden ze allebei ernstig ziek. Arie mag een paar maanden naar huis om aan te sterken en sluit zich aan bij het verzet. Maar als de datum dichterbij komt waarop Arie weer naar Duitsland moet, weigert hij terug te gaan om voor de vijand te werken. Als dat maar goed gaat... En komt zijn neef Leen ooit weer thuis? Verschijnt in september 2019. Bestel nu en ontvang als eerste dit boek! zie onderstaande link [https://www.refoboek.com/webshop/nieuwe-boeken/jeugdboeken/detail/23617/koetsier-schokker-j---als-dat-maar-goed-gaat.html](https://www.refoboek.com/webshop/nieuwe-boeken/jeugdboeken/detail/23617/koetsier-schokker-j---als-dat-maar-goed-gaat.html) https://www.instagram.com/p/B1vS4briahN/?igshid=1xmwkooyjlu5c

[235982daniel]

Kamp Vught

We zijn in de topweek naar Kamp Vught geweest, dat is een kamp dat in de 2e Wereldoorlog is gebouwd als werkkamp. Het was erg indrukwekkend, zeker met de verhalen die erbij worden verteld.

[duffrysch]

4 mei: "Het tegengestelde van vrede is niet oorlog, maar onverschilligheid".

Links loopt Cecil David Speijer, in het midden Danny Meindertsma en rechts is mijn vader Sikke de Vries. Foto genomen op de Heiligeweg.

Een foto die mijn vader altijd ontroerde en nu ook mij altijd raakt, wanneer ik deze zie. Eigenlijk sprak hij er liever niet over. Maar mijn moeder kende het verhaal ook. Mijn vader was in 1943 zeven jaar oud en wilde op de ochtend van negen maart van dat jaar graag met een bevriend buurjongetje spelen. Hij vroeg aan zijn moeder, mijn oma dus, of dat mocht en dat was prima natuurlijk. Een paar minuten later kwam mijn vader huilend terug. Niet alleen zijn vriendje, maar de hele familie was weg. 

De familie De Vries woonde op de Heiligeweg 13a en Cecil David en zijn familie een paar huizen verderop, op nummer 19. Op de hoek met de Grote Kerkstraat. In de zomer van 1942 waren de eerste joden uit Harlingen weggevoerd. Een groepje mannen van tussen de 16 en 60 jaar, die een tijdje daarvoor was gekeurd voor tewerkstelling in een joods werkkamp. Het woord vernietigingskamp was nog niet gevallen. Mijn vaders vriendje Cecil David, zijn broertje Elkan Aron en hun moeder Hannah zijn met de trein van 06:30 uur naar Leeuwarden overgebracht waar ze herenigd worden met vader Michiel. Hij is twee weken daarvoor gearresteerd omdat hij van iemand een fles melk heeft gekocht. Op 23 maart 1943 gaan ze op transport van kamp Westerbork naar Sobibór, Polen. Drie dagen later is de hele familie vermoord.

Ik ben van ver na de oorlog, maar het zien van de foto en mijn herinnering aan het verhaal bezorgen me een triest gevoel en vraag ik me af waar de wreedheid in mensen vandaan kan komen. Die enorme haat jegens een geloof of een mening of huidskleur of geaardheid? Hoe diep moeten onwetendheid en haat zitten om mensen niet te willen toestaan in een maatschappij of gemeenschap? Vandaag staan we stil bij mensen die omgebracht zijn als gevolg van diezelfde haat, maar na vandaag? Morgen worden festivalterreinen overspoeld met feestvierders, maar de aanleiding van dit feest doet hen er nog nauwelijks toe. 

Over een paar maanden barst de Zwarte Piet-discussie weer los. Mensen die nu de mond vol hebben van respect, eerbied en om acht uur twee minuten stil zijn, veranderen begin november hun Facebookprofielfoto, in een foto met een Nederlands vlaggetje waarbij staat te lezen dat Zwarte Piet vooral zwart moet blijven. Tegenstanders van hen mogen dan vooral terug naar ‘eigen land’ of moeten zich maar aanpassen. Mensen die hun land moeten ontvluchten, omdat ze anders vermoord of vervolgd zullen worden, vertellen we dat de grenzen voor hen gesloten zullen blijven, we ontmoedigen ze en vertellen hen dat ze profiteurs, leugenaars en verkrachters zijn.

Nog even kijk ik naar de foto die mijn vader zo wist te ontroeren. Cecil David Speijer was een joods jongetje, en dat maakte hem anders dan ons. Vanavond denk ik bij het stil zijn niet alleen aan hem, Kees of Jan en Marie en Truus, maar ook even met respect aan Mohammed en Amira, aan hen die anders denken, zijn of een andere mening hebben. Ook al past dat misschien niet in het ideaalbeeld van ‘ons’ Nederland.  Mijn oma moet een lieve vrouw zijn geweest. Ongetwijfeld moet mijn vader gevraagd hebben, waar zijn vriendje was gebleven. Buiten de onwetendheid over het lot van de Joden, zal mijn oma niet onverschillig hebben gereageerd. Maar wat voor antwoord zal zij hebben gegeven?

[3a-leesdossier-hans-blog]

Boekverslag, Het bittere kruid

Boekverslag, Het bittere kruid

Marga Minco,

Het bittere kruid, een kleine kroniek

Amsterdam, 1957

Ik heb dit boek gekozen om te lezen, omdat vrienden en familie mij vertelde over het boek, toen ze zagen dat het op de lijst stond. Meteen vond ik het verhaal erg interessant, omdat het over de Jodenvervolging in de tweed wereldoorlog ging.  

Het verhaal is voor het grootste deel autobiografisch en is geschreven in het ik-perspectief, het boek gaat dus over Marga Minco zelf, maar nergens in het boek wordt haar naam genoemd. Marga woont aan het begin van het boek, tevens het begin van de tweede wereld oorlog, in Breda. Maar in het eerste jaar van de oorlog moet ze naar een speciaal Tuberculoseziekenhuis is Utrecht. Daarna verhuizen de ouders en Marga naar Amersfoort, waar Dave (de broer van Marga) woont met zijn vrouw. Maar dan worden Dave en de vader van Marga opgeroepen voor een werkkamp. ze worden beiden afgekeurd; de vader omdat hij een huidaandoening heeft en Dave omdat hij een drankje had genomen waarvan hij een week lang ziek zou worden. Opeens krijgen ze een telegram dat de oudere zus van Marga is opgepakt en weggevoerd, niemand weet waarheen. Dan komt ook nog het besluit dat alle Joden boven de 50 naar Amsterdam moeten verhuizen, waar een soort getto, nu de plantagebuurt, gebouwd zal worden. De ouders wonen op de Sarphatistraat en Marga besluit hen te bezoeken met de trein. Daarvoor moet ze een groot risico nemen en haar Jodenster van haar jas halen. Gelukkig komt ze heelhuids aan. Het huis in Amsterdam heeft een grote tuin waar, tussen twee schuttingen, plaats is om je te verstoppen. Vader zegt dat ze daar in moeten zitten als de Duitsers hen komen zoeken. De dag dat ze dat ontdekken, rijd er al meteen een overvalwagen van de Duitsers door hun straat. ze wilden naar achter gaan, maar voordat ze het wisten stond er al een Duitser in hun kamer. De vader en De moeder worden meegenomen, maar Marga weet te ontsnappen, alleen vergeet ze haar jas met haar identiteitsbewijs mee te nemen. Ze vlucht van Dave en Lotte die op de Weteringsschans wonen. Ze besluiten een andere identiteit aan te nemen. ze bleken hun haren en hebben valse paspoorten van het verzet gekregen. ze besluiten dan om naar Utrecht te gaan en allemaal, vanwege de dreiging van de Duitsers zelf op de trein te stappen. Marga vond dat geen goed idee. ze dacht namelijk dat het fout zal gaan, en dat ze dan niet meer bij elkaar bleven. Precies zo gebeurde het ook. Alleen Dave gaf nog snel een koffer met spullen aan Marga. Als ze in Utrecht is, wil ze meteen weer terug. Dus gaat ze weer naar Amsterdam en gaat daar naar een vriend. Die vriend help haar om het laatste jaar van de oorlog veiling door te komen. ze wisselt nog een paar keer van onderduikadres, maar overleeft de oorlog wel. Na de oorlog bezoekt Marga haar oom, die was niet opgepakt omdat zijn vrouw geen Jood is. De oom staat altijd bij een halte te wachten op Marga’s vader terugkomst. Maar die zal niet terug komen, evenals haar zus, haar broer, haar moeder en Dave en Lotte.

Het verhaal geeft een heel goede indruk op het leven van een Jood in de tweede wereldoorlog. Je leert ook op school dingen over de tweede wereldoorlog en de Jodenhaat, maar dan is het nog moeilijk inbeelden hoe de Joden echt in de tweede wereldoorlog leefden als ze niet ondergedoken waren.

[reneleijen]

Rusland: Voorwaardelijke celstraf voor spelen Pokémon Go in kerk

Rusland: Voorwaardelijke celstraf voor spelen Pokémon Go in kerk

De Russische blogger die in een kerk Pokémon Go speelde, is veroordeeld tot een voorwaardelijke straf. Ruslan Sokolovsky (22, uit Jekaterinenburg) moet drieënhalf jaar naar een werkkamp als hij het nog eens doet. Volgens de rechter is hij niet veroordeeld voor het spelen zelf maar voor het aanzetten tot religieuze haat en het kwetsen van gelovigen. Tijdens het spelen vergeleek Sokolovsky een…

[omroepcastricum]

CASTRICUM – Hendrik (1914-1995) en Julius Gelsing (1923-1943) hebben postuum het Mobilisatie Oorlogkruis ontvangen.

 Hendrik werd tevens het Ereteken van Orde en Vrede toegekend. Uit handen van burgemeester Mans ontvingen de nabestaanden de onderscheiding.

Het Oorlogskruis wordt toegekend aan oud-militairen die in dienst waren van ons Koninkrijk in de jaren van de Tweede wereldoorlog.

Veel militairen die recht hadden op deze onderscheiding, hebben het oorlogskruis nooit ontvangen. De staat heeft daarom gemeend dat dit alsnog moet kunnen, bij leven of postuum.

Burgemeester Mans noemde de uitreiking “bijzonder en zeer waardevol” en ging kort in op de levensloop van de gebroeders Gelsing.

Hendrik en Julius werden ingelijfd na de oorlogsverklaring aan Nederland door Japan in 1941 . Nadat de slag om de Javazee begin 1942 werd verloren door de geallieerden, zijn beiden gevangen genomen.

Hendrik werd krijgsgevangene gemaakt te Tjirandjang. Julius werd opgepakt te Tjiandoer. Samen kwamen ze onder zware omstandigheden in een Japans werkkamp terecht.

Julius zou het zogeheten ‘hongerkamp’ niet overleven. Hendrik werd op 15 augustus 1945 bevrijd. Voor zijn werk in dienst na de oorlog is hem tevens het Ereteken toegekend.

foto: vlnr. Andre Gelsing (neef), burgemeester Mans en Bert Gelsing, de zoon van Hendrik Gelsing met de onderscheidingen (foto van Ronald Goedheer)

[groningsnieuws]

Wie is die Groninger brievenschrijver uit WOII?

De één vanuit een werkkamp Twilhaar in Nijverdal, de ander met gevaar voor eigen leven vanuit Groningen. De één heet Jules van Coevorden, ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://gezinsbode.nl/2018/06/20/wie-is-die-groninger-brievenschrijver-uit-woii&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNH_kiCXaHtxCraEGUT1ozjcZesbvA

[130207fien]

Ik ben met school naar kamp Vught geweest. Het was erg indrukwekkend en ik heb er veel van geleerd. Het is misschien gek om te zeggen dat het een leuke dag was maar dat was het wel. Kamp Vught was een werkkamp en een doorverbindingskamp.