#vreemdeling

[castielsprostate]

Plot twist: the anon who asked you all these questions (me) lives in Nijmegen (I love that anon allows for no doxxing)

would've never guessed you were the same anon, anon (hehehe). oh, Nijmegen (one of) the student cities <3 ik ben van bij Maastricht lol. ut limburgsuh heuvellaensch (i am so sorry i swear im not normally like this. it's just the other wolf living inside of me)

[misterfeller]

the cryptic asks are fun :)

you'll never know who i am

mainly because we're not mutuals and i dont follow anyone, so i'm invisible to you

so uh

you can call me whatever you want

ohhh okay!!!! i thought you would be one of my mutuals. you kind of remind me of faggot mouse. i am okay with more cryptic asks this is so fun yay! deciding what to call you is going to be really hard bc i barely know anything about you. i have this stupid thing in my phone where it gives me cats and i name them. maybe you could look through them and see if any names feel like you. i would put screenshots of all the names here but there would be too many. i will copy and paste some for you. under the cut bc there are 5 million even with some taken out

a kiss without the moustache is like an egg without salt

agate

al crane

alabaster

alberta

aldebaran

alexandra vondude

alfie

alma

andromeda

aphid

arnold babatunji

arthur

aziraphale

baas kwaadwillig

bat masterson

bcos

beach ball

bebop

betty

beverly

big audrey

big louise

billy brown

billy the phantom bellboy

birdie

blubbert

blynken

bobby

bobo botn

bora karaca

bruce bunyip

cab calloway

captain buffalo birnbaum

carl azuz

cassiopeia

catskills

catsup

chase

chick the cherub

chicken nancy

chris harrington

clarinda quackenboss

clive montague

colonel ken krenwinkle

copper

cordelia

crowley

d'artagnan

dandelion

darlin companion

davy

davy jones

dawn

deady bye bye

dinner

dionne

dirty bobby

doris

dot

dr. charlotte

electric larry

elizabeth van vreemdeling

elizatryst

erlking

eunice

fancy

fats waller

flapsur

flop

flossie

floyd

flying saucer

ford

found

francine

francis

frankanon

frosted mini spooners

fuffy

ganymede

gee wilikers

gizmodgery

gladys

gloopy

gnash

go to bed

good

goopy bloppy drippy sparkly

gradene

gwendolyn marshrat

hammersmith odeon

harold boonstangle

her majesty

hergeschleimer

hootenanny

horatius birnbaum

hot dog supper

ichabod

iggy birnbaum

irving

japonica

jason

jaws

juno

jurgen leitner

k spar

kitty nebelstreif

leitmotif

little bunny foo foo

live at the beeb

lola

louis

lullabye

mab

magic

maple leaf rag

marlon

mary

matches

maurice

melvin

meowy

milk

millicent

minnie the moocher

molly o'malley

moly b. denum

molybdenum

monkberry moon delight

mr bloodvessel

mr moon

mr moonlight

mr. plumbean

mrs. wimpydimple

ms. magistra

muffin man

nash

neddie wentworthstein

nick bluegum

nod

odds bodkins

nick bluegum

nod

odds bodkins

opal

orion

orthoclase feldspar

pajama

paloma

pearl

peppernut

percy "thrills" thrillington

peterkins

pickled pepper

pierre

pizza pie

plagioclase feldspar

pleistocene

polly pocket

potassium feldspar

povitica

prairiedog birnbaum

presyncope

prime meridian

professor tag

rex the wonder horse

ricky

rip van winkle

roberta

roger van tussenvuxel

ronnie wolfspit

rural

sadie

sally

samuel klugarsh

sandor eucalyptus

sargent caleb

satin spar

scarecrow

seamus finn

serutan yob

shangri-la

sheridan

sholmos bunyip

sinister

smokey joe

sorghum

space station level 7

sparkle

spookhuizen

sporty

stella octangula

steve craft

strega nona

suzie bunny boo boo

sweetie

syncope

the baritone buckaroo

thine

time machine

topsy

tough bananas

uncle borgel

valentine

wah watusi

wallace

wanda

weer

wendell

whorlygig

wicked anabella

wing ding

winnifred

wolluf

woofy davis

woopty doo

wynken

yggdrasil birnbaum

zaphod beeblebrox

zooxanthellae

[ikmichiel]

Ode aan Gent

Elke baksteen in elk rijhuis Elke scheve stoeptegel Elk veel te klein groenperk

Elk groepje met een voetbal dat in je richting trapt of op je auto spuwt

Elke zak zwerfvuil Elke step, bakfiets en longtail Elke voorbijganger die niet terugknikt

Elke stadstuin die naam onwaardig met 'toch weer drie courgetten dit jaar'

Elk politiek statement op raamstickers Elk verhard voortuintje Elke veel te grauwe wijk uit betonrot

Elk gebrek aan ruimte, aan tuinen, aan opritten of aan tweerichtingsstraten

Elke pensée unique Elk amper weggestoken chauvinisme Elke tongval die hier 'h' zegt wanneer er 'g' staat

Elk cliché van zichzelf dat hier in glutenvrije koffie- en soepbars probeert te breken met zijn afkomst

Elke vreemdeling van de ander Elke vervreemding van mekaar Elke wijk waar niemand elkaar kent

Elke kilometer honderdtwintig om precies te zijn ver weg van huis

Elke stamp op traditie Elke positieve discriminatie Elke omhooggevallen Franskiljon

Elke wereldverbeteraar die nooit één strohalm, maar wel maniok van dichtbij zag

Elk gebrek aan gemeenschapsleven Elk gebrek aan rustig voortbollen Elk gebrek aan privacy

Elke stenen canyon En een Veldstraat die aan haar naam niet voldoen wil

Elk met zijn eigen taal Elk op z'n eigen eiland Elk minderheid in 'eigen' stad

Elk geluid, razend en vuil waar snelwegen vol getoeter en fijnstof nooit rust verschaffen

Afgezien van mijn kat, misschien die ik uit het asielcentrum redde, haat ik het allemaal

[liefsjojo]

Overprikkeling

Overprikkeling is als een storm die in je hoofd woedt. Geluiden komen te hard binnen, als een tsunami van decibellen die je overspoelt en je doet verdrinken in een zee van ruis. Licht is teveel, als een zon die te fel schijnt en je verblindt, waardoor je je ogen moet sluiten en je jezelf moet terugtrekken in de schaduw.

Gesprekken volg je niet meer, als een radiosignaal dat verstoord wordt door interferentie, waardoor de woorden in je hoofd verdwijnen en je verloren loopt in een doolhof van gedachten. Hersenmist, als een dikke nevel die je hersenen bedekt en je verward maakt, waardoor je niet meer weet waar je bent en wat er om je heen gebeurt.

Overprikkeling kan je heel ziek maken, als een virus dat zich in je lichaam nestelt en je helemaal overneemt. Het kan je alleen laten voelen, als een verlaten eiland waar niemand je kan bereiken en je vastzit in je eigen gedachten. Maar vooral kan overprikkeling je onbegrepen laten voelen, als een vreemdeling in een wereld die te snel, te luid en te fel voor je is. Het is als een schreeuw om hulp die niet gehoord wordt, als een stil verdriet dat verborgen blijft.

© Liefs Jojo

[healing-daisy]

Het jaar is een chaos. Na te hebben besloten om in april samen met iemand naar parijs te reizen kwam ik er achter dat ik liever alleen was, ben ik ver weggerend van alles wat ik niet wilde hebben in dit leven. Ik beschuldig de mooie mannen in leren jassen en gelakte haren er ook nog steeds van.

Even later kwam ik in brighton terecht waar een leven zonder gitaar niet bestond. Ik proefde weer wat van hoe het ook al weer allemaal kon wezen, en rees terug naar een land waar ik mij misplaatst begon te voelen en streelde nog één laatste keer de haren van een vreemdeling doch warme bekende, wat nog nooit zo onbevredigend was.

Nu de zomer is aangebroken is er ook iemand bij waarvan ik diens reden van het betreden van mijn leven nog aan het achterhalen ben. Elke stap die me hier naartoe heeft geleid had een reden, dus vermoed ik dat het nu geen ander verhaal zal wezen. Ik hoor eens in de week wat er allemaal mogelijk is. Ze vertelt mij over haar dromen en maximaliseert de capaciteit van de wereld door haar woorden.

Ik rijd maar verder, ik ren maar door, met een kloppend hart en een dichter in mijn oor. Want ik behoor tot iets dat hier niet is, en zal er achterkomen waar het zich dan wél bevindt.

[devosopmaandag]

This is my letter to the World

Twee vrouwen houden een dagboek bij. De eerste vrouw koopt een schrift in een opwelling en schrikt bij de gedachte iets helemaal voor haarzelf te doen. Eenmaal begonnen zoekt ze koortsachtig naar steeds nieuwe plekken om het schrift te verbergen voor haar echtgenoot en twee volwassen kinderen. De tweede vrouw verstopt haar dagboek in het kolenhok, uit angst dat de ontdekking haar naasten en haarzelf in gevaar brengt. Het eerste dagboek is fictie, het tweede een bestaand dagboek. Beide grijpen me regelmatig aan. Ik lees afwisselend in de twee boeken. Fictie en feit vloeien in elkaar over in dat wisselende lezen.

Van boeken, en dan met name van literatuur, zeg ik vaak dat er een enorme boog gespannen wordt van de schrijver, die in eenzaamheid iets schrijft, naar de lezer, die in eenzaamheid leest wat de eerste heeft geschreven. Alles daartussenin lost als het ware op, niet alleen alles rond het boek als ding, maar ook tijd, taal, cultuur en milieu. Die boog wordt in dagboeken het sterkst gevoeld. Het eerste boek heet 'Verboden schrift'* en is geschreven door Alba de Cespedes. De vrouw is Valeria, een zichzelf opofferende Italiaanse echtgenote en moeder, die uit noodzaak een baan heeft. Al schrijvende verandert ze, bijna tegen haar eigen wil, in een opstandige, bevrijde vrouw. Hoe het afloopt weet ik nog niet. Het tweede is van Anna Haag, een Duitse vrouw die een oorlogsdagboek schreef, 'Vreemdeling in eigen land'**, en die gedurende de hele Nazi-tijd een kritische toeschouwer en beschouwer blijft. Ze verliest haar wankelend geloof in de goedheid van de mens uiteindelijk niet, maar een menswaardige toekomst voor Duitsland lijkt onbereikbaar. Beide titels zijn bijna inwisselbaar: 'verboden' van verschillende soort, die van een verstikkende milieu en die van een schrikbewind, 'vreemdeling' zijn ze in twee verschillende landen: de burgerlijke wereld van Italië in de jaren vijftig en de Nazi-tijd in Duitsland.

Er is nog een aspect aan die boog: dat ik als vrouw een dagboek van een vrouw lees. Ik las genoeg dagboeken van mannen, die evenveel indruk maakten, maar op de een of andere manier gebeurt er iets. Ik weet niet of dat zo ook voor mannen geldt. Is het misschien zo dat zelfs voor een 21e-eeuwse Westerse vrouw de eeuwenoude en elders nog steeds geldende, vernederende classificatie van vrouwen nog doorwerkt? En dat dat voor een soort band zorgt, die niet solidair of politiek van aard is, maar een soort lotsverbondenheid is? Als dit al een kwestie is om over na te denken, bij het lezen verdwijnt deze gelukkig weer, maar blijft ergens aanwezig. Voor dagboeken geldt dat ze vanuit een innerlijke drijfveer worden geschreven, een behoefte de wereld en zichzelf te willen begrijpen, de tijd te willen vasthouden, en soms ook aan iemand die luistert. Ik denk aan twee dichtregels van Emily Dickinson:

This is my letter to the World / That never wrote to Me

* 'Verboden schrift' | Alba de Cespedes (1911-1997) | vertaling Manon Smits | Meridiaan Uitgevers 2022

** 'Vreemdeling in eigen land' | Anna Haag (1888-1982) | vertaling Irene Dirkes en Lucienne Pruijs / Alfabet Uitgevers 2023

[ev-enhotterthanyou]

ek: hoekom vernietig jy die aarde?

vreemdeling: want daar is mense wat dink dat engels is die enigste taal wat hulle nodig het om te praat

ek: dis regverdig, ek verstaan

me: why are you destroying earth!!!

aliens: because theres people who think that english is the only language they need to speak

me: thats fair i understand

[lyrics365]

Duet (Ik Hou Alleen Van Jou) Lyrics

Een van ons heeft een keer Ver van huis zijn hart verloren Een van ons zoekt steeds weer Naar een liefde zonder woorden We zijn eeuwig op reis Tussen hartstocht en heimwee Een vreemdeling blijft Altijd een van ons twee Love has made me restless Like a dream always in motion Even when you leave me I wanna reach across the ocean Which ever way you go Is gotta be in my way I am home…

[witchof-mind]

Zomer 2024

-

De zomer begon als een droom, een vlucht, onder de zon leek alles zo licht, zo zacht. De nachten vol passie, de dagen in roes, ging ik steeds verder, alsof ik niets meer koos. Ik liet me meesleuren in elke golf van vuur.

Verloor mezelf steeds meer, het was zo onstuimig, zo puur.

Ik heb gelachen, gehuild, zo hard gevlogen maar onder die glimlach lag iets gebroken.

Elke slok, elke pil, een vlucht voor de pijn, zodat ik niet alleen hoefde te zijn.

Met de duisternis die fluistert in mijn oor..

Me herinnerend aan alles wat ik verloor.

Het afgelopen weekend was de klap te groot, de achtbaan stortte in, mijn hoofd vol lood. Ik kijk in de spiegel en weet niet wie ik zie, een vreemdeling, verloren in een valse fantasie.

Het wordt tijd om mezelf terug te vinden, de roes achter me te laten, mijn wonden te verbinden. Want diep van binnen wil ik niet meer vluchten maar leren om de duisternis zelf te duchten.

Ik wil opstaan uit deze storm,

De rust weer voelen, het leven in vorm. Het wordt tijd dat ik mijn hart weer herstel, niet langer verdwijn, maar mezelf herpak, mezelf vertel:

Ik ben het waard om weer heel te zijn, en niet langer gevangen in een eindeloze pijn.

[awaknmyheart]

ik heb helaas echt geconstateerd dat ik teveel heb gedeelt met basically een vreemdeling :(((

[rotterdamvanalles]

De bouw van een nieuwe autosalon voor Toyotadealer Spiering aan de Bergse Dorpsstraat 150 en de hoek Argonautenweg in Hillegersberg, 1972.

Een van de bekendste verhalen uit de Griekse mythologie is dat van Jason en de Argonauten.

Jason was de zoon van koning Aeson die regeerde over Iolkos. Jason was troonopvolger, echter zette Pelias, de halfbroer van de koning, deze af nog voor Jason geboren was. De moeder van Jason deed alsof hij bij zijn geboorte was gestorven en bracht hem in het geheim naar de centaur Chiron. Daar werd hij opgevoed door diens vrouw Chariclo en diens moeder Philyra. Chiron zelf leerde hem veel over medicijnen.

Alhoewel Pelias niets van Jason wist, kon hij niet rustig slapen, doordat een orakel hem had gewaarschuwd dat hij vermoord zou worden door een familielid en dat hij zichzelf moest beschermen tegen een man met één sandaal.

Na 20 jaar verscheen er op de markt van Iolkos een knappe jongeman met gouden krullen. Hij droeg een huid van een luipaard en had één sandaal aan, de andere had hij verloren bij het dragen van een oude vrouw over een rivier. Deze vrouw was in werkelijkheid Hera. Hierdoor wist Pelias dat dit de man was waarvoor hij gewaarschuwd was.

Toen Pelias de vreemdeling met de ene sandaal zag, werd hij bang. Dit moest de man zijn waar het orakel hem voor had gewaarschuwd. Jason verbleef vijf dagen in het huis van zijn vader, op de zesde dag ging hij naar Pelias om zijn troon op te eisen. Koning Pelias vroeg de vreemdeling zijn naam en waarom hij naar zijn koninkrijk was gekomen. Deze vertelde wie hij was en dat hij de troon kwam opeisen, omdat hij de rechtmatige koning van het land was.

Koning Pelias antwoordde, dat hij afstand zou doen als Jason het Gulden Vlies terug zou halen van het koninkrijk Colchis. Het hangt aan een boom, bewaakt door een draak die nooit slaapt. Alleen een sterk en moedig man kon het Vlies terugbrengen.

Het Gulden Vlies was van de goddelijke ram die Phrixus van Orchomenus een generatie daarvoor naar Colchis had gebracht.

Pelias was zeker dat niemand deze gevaarlijke reis zou overleven. Jason aanvaardde de opdracht die hij als een avontuur en een uitdaging zag.

Jason vroeg aan Argos, een groot scheepsbouwer, hem een schip te maken met 50 roeispanen. Daarna stuurde hij afgezanten naar elk paleis in Griekenland, die vrijwilligers moesten vragen. Het schip werd Argo genoemd. Ter bescherming werd de boeg gemaakt uit een stuk van de Sprekende Eik van Dodona, en bezield door Pallas Athena.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[keynewssuriname]

Vreemdeling met valse documenten aangehouden

Vreemdeling met valse documenten aangehouden Het Justitieel Interventie Team (JIT) heeft in de morgen van woensdag 8 mei 2024 voor het Centraal Bureau voor Burgerzaken (CBB) aan de Mr. J. Lachmonstraat de 49-jarige vreemdeling J.Q. van Chinese komaf, die in de omgeving van de Dr.... lees meer op: Read the full article

[zielsvlucht]

Gedachten die ik 's winters had

Elke dag voel ik me een vreemdeling die per ongeluk op aarde verzeild geraakt is, maar vandaag meer dan andere dagen. Ik kan maar niet stoppen met denken. Ik denk de hele dag na over de mensen om me heen. Ik probeer te begrijpen hoe zij denken, wat zij geloven. Als ze iets geloven. Ik denk na over het eten van vlees. Over eindeloze groei op een eindige wereld. Over kunst en commerce. Over homofobie. Over insecten. Over liefde. Ik denk na over duizend en één dingen en vraag me tegelijk af of dat misschien het hele probleem is. Misschien zou ik niet degene moeten zijn die over die dingen nadenkt. Mijn gedachten zijn toch maar verspilling. Ze gaan nergens heen. Ze leiden enkel afgronden in. De slimme mensen zouden juist over al deze dingen moeten nadenken. Niet ik.

Maar nee. De slimme mensen hebben het te druk. Ik hoor soms over hen op de radio. Hoor collega's over hen praten op kantoor. Ze kibbelen op twitter. Ze leiden bedrijven en partijen. Ze zeggen dingen die blijkbaar zo vanzelfsprekend zijn, dat ze ze niet hoeven te verantwoorden. Zodat dommerikken zoals ik er maanden lang over kunnen blijven nadenken; hoe iemand zo verstandig iets kan zeggen dat zo achterlijk klinkt. En over hoe wij onszelf dan moeten wijsmaken dat het wel aan ons zal liggen.

Ach ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat ik wil geloven. Dat de rest het beter weet dan ik, dat mijn geest een grote puinhoop is en dat ik daarom altijd naar hen zal moeten luisteren. Of dat de rest juist blind is, dat ik dingen zag die zij niet eens kunnen begrijpen en dat niemand me ooit zal geloven en ik niets kan doen om die grote stroom van mensen te stoppen die zichzelf en anderen een grote donkere put in sleuren.

Ik ben omsingeld. Ik ben onderwapend. Ik ben een klein bolletje liefde, dat verpletterd wordt onder een lawine van haat en venijn.

[mygedagtes]

Sondae, Ongemaklike stilte wat skree in my ore.

Maar tog wil ek nie ophou luister nie.

Dis hard, opdringerig, besitlik.

Die afwesigheid van woorde.

Alle geluk en hartseer van die verlede

Gekonsentreer op een stil aand.

In die stilte het ek wel geleer

Dat nie almal wat jou hoor verstaan jou siel nie,

Dat ek my gedagtes duidelik kan hoor,

Dat dit ironies is hoe stilte soms te raserig kan wees en leegheid soms te swaar kan wees.

My foon laat my voel soos 'n vreemdeling.

Geforseerde goeie môres.

Liefdelose konneksies.

Sosiale media wat voorkom as intimiteit.

'n Eindelose soektog na my identiteit.

Maandae het ek nogsteeds nie die moed gekry om op te staan nie.

"Selfde" sê my vriende, 'n liefdes taal miskien?

Ek is gesê dat ek die stilte moet omhels

Is ek dan 'n anomolie dat ek net wil omhels word?

[aandruetan]

Varia : Le pays des autres - Leïla Slimani

Samenvatting (vertaalt uit La Cliothèque)

Toen Mathilde Amine Belhaj voor het eerst zag, wist ze dat een passie haar naar hem toe zou drijven. De Marokkaanse soldaat was ingelijfd bij het regiment Spahis en droeg een burnous en sarouel. Hij was met zijn regiment gelegerd ten zuiden van Mulhouse. Hij moest weken wachten op orders om naar het oosten op te rukken. Van de meisjes die om de troepen heen liepen, was Mathilde de langste en ook de blondste, en zij fungeerde als zijn gids. Amine was een vreemdeling in deze Elzas, bevrijd in 1944 maar getekend door jaren van Duitse bezetting. De jonge vrouw van 20 wilde alleen maar voluit leven en de wereld ontdekken, zij die een lege puberteit had beleefd in een gewoon gezin met een alcoholistische vader vol schulden, een zus Irène die altijd met haar wedijverde. Mathilde was verstikkend. De armen van Amine leken zo heerlijk, een onweerstaanbaar plezier dat leidde tot een huwelijk en de acceptatie van het vertrek naar een land dat ze niet kende, dat niet het hare was, het land van anderen.

Als oudste van zijn familie erfde Amine Belhaj Marokkaans land 25 km ten zuiden van Meknes, waarvan zijn vader droomde om het te ontwikkelen. Dankzij zijn rol als vertaler in het koloniale leger verwierf hij deze boerderij om zich bij de Franse kolonisten te voegen, maar zijn dood maakte een einde aan het project. Hij had zijn zoon verteld over de welvaart die hij eruit zou halen en deze hoop hield Amine tijdens de oorlog vast. De jongeman keerde terug naar zijn land, zegevierend, rijk aan land en getrouwd met een buitenlander. De eerste taak van het echtpaar was het opleiden van arbeiders, zaaien, wijd en zijd zien, in de woorden van kolonisatoren als maarschalk Lyautey.

Toen Mathilde voet zette op Marokkaanse bodem, besefte ze dat niets zou zijn zoals ze zich had voorgesteld. Maar al te vaak had ze de zin gehoord: "Zo gaat dat hier". Ze realiseerde zich dat zij deze keer de vreemdeling zou zijn. En toch, ook al maakte haar gevoeligheid haar aan het huilen, zo verloren in zo'n andere wereld, de liefde verenigde het stel. Mathilde bleek een vechter. Aanvankelijk verwelkomd door haar schoonfamilie in de medina van Meknes, leerde ze Arabisch, deelde ze de riten van de Ramadan en raakte ze gewend aan Marokkaanse maaltijden. Zelfs toen ze zich vestigden op de boerderij waar Amine een huis in Europese stijl had gebouwd, voelde Mathilde dat dit land niets voor haar was. Natuurlijk zei ze niets tegen haar familie in Frankrijk. Integendeel, ze zocht haar toevlucht in het lezen van grote reizigers zoals Pierre Loti en schilderde een idyllisch beeld van haar vestiging in het gekoloniseerde Marokko in de kleuren van oriëntalistische schilderijen. Ze zegt niets over de eerste jaren, toen de teleurstellingen zich opstapelden en het geld van de erfenis wegsmolt onder de hitte van de Marokkaanse zon. Werd Amine's vader opgenomen? Hebben de Franse kolonisten niet het beste land bewerkt en de "Indigènes" laten zwoegen op de glooiende, met doum bedekte grond, terwijl de Belhajs zich de nieuwe mechanische apparatuur niet konden veroorloven? De Marokkaanse arbeiders respecteerden niet altijd de heer des huizes, die een verbond had gesloten met een Franse…

Mathilde kwam zwanger aan in Marokko en zocht haar toevlucht in haar rol als moeder. Haar twee kinderen, Aïcha en Selim, groeiden op op het platteland, ver van de stad en het contact met andere kinderen. Amine hield zich bezig met het runnen van zijn boerderij en Mathilde met het runnen van haar huis. Toch waren ze het lachertje van de stad. Hoe kon iemand in het begin van de jaren 1950, toen de nationalistische koorts Marokko in zijn greep had, zo slecht gehumeurd zijn? De vader, een Arabier, klein en onbeschoft, geallieerd met een Française, uit het kamp van de kolonisatoren die weigerden rechten toe te kennen aan moslims; de moeder, een mooie vrouw met groene ogen die haar man een kop voorbleef en zich verlaagde tot een leven op een boerderij, in de armoede van sommige Marokkanen. De kinderen, de vrucht van deze mismatch, waren van een verworpen gemengd ras.

Voor Aïcha was Marokko haar geboorteland, maar ze voelde zich er niet op haar plaats. Haar ouders hadden haar ingeschreven op een school voor nonnen die alleen voor Europeanen was bestemd, een overwinning voor haar moeder. Maar het kleine plattelandsmeisje met het kroeshaar van een steppe vond geen vrienden. Ze werd bespot door haar leeftijdsgenoten in de stad, die zo rijk en goed gekleed waren. Aisha haatte het land dat ze haar thuis noemde.

Mijn mening

6.5/10 Slimani schrijft mooi en behandelt interessante thema's zoals kolonialisme en identiteit. Toch vind ik het boek niet geweldig, vooral omdat ik niet veel op heb met het hoofdpersonage, Mathilde. Ze is goed geschreven, maar ik vind haar gewoon vervelend. Ik hou van verhalen met hoofdpersonages die ik echt geweldig vind of juist haat, maar Mathilde zit daar precies tussenin. Haar keuzes en persoonlijkheid begrijp ik niet en dat maakt het lastig om van het verhaal te genieten.Het is zeker de moeite waard om te lezen, maar het heeft afwijkingen.

[steininbeeld]

24 maart 2024.

"Vreemdeling"

Een spontane ontmoeting van een voor mij onbekende persoon ergens in Stein.

(24 maart 2024)