#volwassenworden

[z-illennial]

Vriendschappen

Vriendschappen zijn moeilijk man. Hoe onder hou je die dingen? Ik heb altijd gedacht dat degene waar je mee bevriend raakt je vriend/vriendin is voor de rest van je leven... maar zo pakt het vaak niet uit. De vriendinnen die ik had op de middelbare school, spreek ik al jaren niet meer. Ik denk dat er zelfs een hoop zijn die ik ben vergeten. Niet dat ik ze niet zou herkennen wanneer ik ze tegen zou komen op straat, maar ik denk niet meer aan ze... 

En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die deze problemen ervaart. In de afgelopen 5 of 6 jaar heb ik vele vriendinnen gehad. Sommigen ben ik nog steeds mee in contact, maar er zijn er ook een heel aantal die verdwenen zijn uit mijn leven. Heel af en toe zie je deze mensen nog op je feed voorbij komen, maar dat was het wel een beetje. 

Daarnaast heb je de mensen die van het een op het andere moment verandert lijken te zijn. Mensen die normaal veel tijd met je doorbrachten, de dingen die jij leuk vond ook leuk vonden, maar nu zijn ze ‘volwassen’ geworden. Het kan toch niet dat iemands hele persoonlijkheid van het een op het andere moment verandert? Ik heb vaak gedacht beste vriendinnen te zijn met iemand, en nu het puntje bij paaltje komt, merk ik dat ze zich langzaam aan het terug trekken zijn. Of gewoon verdwijnen uit het leven. Vooral in deze tijd is het moeilijk. We zijn afstuderende, net beginnende werkers. We moeten ‘serieuzer’ omgaan met het leven want we worden oud. Maar ik vind niet dat dit uit moet maken, ik vind juist dat vriendschappen dan beter zouden moeten werken. Je begrijpt het leven namelijk net iets meer, je hebt meer houvast....

Misschien ligt het wel aan mij? Misschien doe ik wel iets dat aanstootgevend is of zijn ze me simpelweg gewoon ontgroeid? Misschien ben ik wel degene die verandert is....

Maar nee, dat lijkt me niet. Ik weet dat ik gegroeid ben. Minder naïef, ik durf mezelf meer uit te spreken en ik durf steeds meer mezelf te zijn. Dit heeft mijn persoonlijkheid alleen niet verandert. En daardoor blijft de vraag spelen: Waarom veranderen de mensen om mij heen wel zo erg? 

[destift]

🔗Link in bio!🔗 Wordt je een beter mens van reizen? 😲 Als ik terugkijk op wie ik was voordat ik begon te reizen en dat vergelijk met wie ik nu ben, zou ik moeten zeggen dat reizen me een beter mens en persoon heeft gemaakt 💪🏻 #reizen #volwassen #slimmer #leren #ervaring #levenservaring #blogger #reisblogger #backpacken #backpackreizen #betermens #persoonlijk #persoonlijkeontwikkeling #volwassenworden #vanuitjehart #blogger #eerlijkheid #downtoearth #sociaal #zelfvertrouwen #flexibel #avontuurlijk #sexier #minimalistisch #materialist https://www.instagram.com/p/B3Xe7p6nUcZ/?igshid=6ohusvq21r9

[ophetpuntjevanmijntong]

Ik wil het pad niet bewandelen die me voorgelopen is….

Op Het Puntje Van Mijn Tong

[agdaleiteterapias]

Je bent niemand iets verschuldigd (behalve jezelf)

3 min read

Het is een trieste en zeer harde waarheid, maar een die moet worden verteld: niemand is je iets verschuldigd behalve degenen die je al om iets hebben gevraagd. En afhankelijk van het geval, is misschien zelfs deze persoon je niet verschuldigd.

Je ouders zijn je niets verschuldigd omdat je je op de wereld hebt gezet. Ze hebben hun deel gedaan, nu is het aan jou. Trouwens, je bent ook niets aan je ouders verschuldigd, omdat je niet hebt gevraagd om geboren te worden. Het is allemaal nul tot nul, weet je? Het een voor het ander? Het is eerlijk en waardig om op oudere leeftijd voor je ouders te zorgen, maar je kunt je leven niet op hun wensen baseren. Je hoeft geen arts, advocaat of ingenieur te worden, als u kunstenaar, kapper, taxichauffeur wilt worden ... het is jouw keuze en niemand mag voor jou beslissen. De gevolgen zijn ook van jou, van niemand anders. Geen enkele vriend is je iets verschuldigd, de wereld is je niets schuldig, je vijand is je niets verschuldigd (maar hij denkt dat je hem schuldig bent, nog een reden om anders te zijn).

Trouwens, er is iemand die je iets verschuldigd is. Jezelf. Ja jij ! Doe iets voor jezelf, niet voor anderen. Ik zeg niet egoïstisch te zijn, altruïsme is goed voor de ziel. Laat je echter niet tot slaaf maken door de verwachtingen van iemand anders voor jou, leef wat je nodig hebt om te leven. Het is heel belangrijk om na te streven wat we willen, niet wat anderen op ons hebben geprojecteerd. We zijn ze ook niets verschuldigd, weet je nog?

Natuurlijk spreek ik van "plicht" in algemene zin. Wat ik bedoel is dat we niets automatisch verdienen. Ons bestaan ​​zelf is geen verdienste. Je bent niet, zoals de Amerikanen zouden zeggen, een unieke en speciale sneeuwvlok die alle goede dingen ter wereld verdient. Niemand is het, en alles is goed. Wetende dat je niets te danken hebt, kan bevrijdend zijn, betekent dat je leven de regels van anderen niet hoeft te volgen. Maar houd je aan de wetten, alsjeblieft, je leven zal moeilijk genoeg zijn zonder ze te overtreden (behalve als je veel geld hebt of politiek bent, wat de meesten van ons niet zijn). Ik maak me veel zorgen telkens als ik mensen, volwassenen zie die nog niet volwassen zijn geworden en denken dat de wereld zich naar hun wil moet buigen... Deze mensen, die niet emotioneel zijn opgegroeid, worden gebroken volwassenen die in de toekomst nog meer gebroken volwassenen zullen produceren in een vicieuze en eindeloze cyclus. Stel je een wereld voor met steeds meer kinderen in volwassen lichamen, met mensen die geen nee accepteren, zelfs als dat woord een duidelijk gewicht heeft. Imagined? Zo'n wereld is niet ver van het gebeuren. Het is zelfs binnen handbereik en we moeten voorkomen dat het bestaat.

Dus ik doe een beroep op degenen die volwassenen als volgt opvoeden: stop. Wie je ook bent, stop. De wereld heeft zulke mensen niet nodig en de kans is groot dat we zullen imploderen onder het gewicht van zoveel onvolwassenheid. Mensen die denken dat de wereld hun verschuldigd is, stellen onrealistische verwachtingen, raken gefrustreerd en werken niet samen voor een fatsoenlijke samenleving. Als ze in machtsposities komen gaan ze snel beslissingen nemen voor hun eigen welzijn, nooit het collectief. Bedorven, worden ze gevaarlijk en zetten mannen die ze nog nooit hebben gezien in de frontlinie om in oorlogen te lijden die ze nooit met hun juiste verstand zouden bestrijden. En dit alles waarom? Om te denken dat ze het recht hebben. Aan deze mensen en aan jij die mij leest, laat ik deze eenvoudige laatste gedachte achter: niemand is je iets verschuldigd, dus stop met handelen alsof u dat zou moeten doen.

[paardencoach]

Kiezen met gevoel of denken?

Onderstaande sessie is geschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten ten behoeve van de privacy van coachee, echter zonder de essentie van de sessie  aan te tasten.

Anna mijn coachee, staat aan het begin van een nieuwe fase in haar leven: volwassen zijn. Spannend, leuk, en soms een beetje eng. Voor Anna betekent volwassen worden nl. ook zelf kiezen en niet meer ‘zomaar’ doen wat haar ouders vinden dat het beste is voor haar. Maar hoe doe je dat, kiezen? En vooral, hoe weet je dat je de goede keuze hebt gemaakt? En wat als je twijfelt en (vaak!) van mening verandert?

Om Anna te helpen heb ik Jabot en mijn nieuwe coachpaard Dora ingezet. Na wat nadenken over mijn vraag waar zij voor zouden kunnen staan met betrekking tot haar coachvraag, wordt Jabot ‘Denken’ en Dora ‘Voelen’. – Ik zie vervolgens weer met verwondering en ontzag hoe de paarden perfect de door Anna toebedeelde rol uitbeelden, wat zij herkent bij zichzelf. - Op mijn verzoek gaat Anna ergens in de bak een plek zoeken die haar huidige situatie representeert en markeert hem met een pion. Ze heeft hem vooral gekozen op haar gevoel, vertelt ze. Terwijl we samen staan te kijken, zijn Jabot en Dora samen aan het spelen in de bak, maar is het wel duidelijk dat Jabot het voor het zeggen heeft. En Anna herkent dat wel: haar gevoel is belangrijk bij het kiezen, maar ze bepaalt uiteindelijk om rationele redenen wat er gebeurt. Dora breekt uit en staat aan de andere kant van het lijntje gras te eten. Jabot blijft keurig binnen de omheining staan en heeft zijn aandacht op haar gefocust. Zij is dan wel uitgebroken, maar blijft in zijn buurt. En ook dat is herkenbaar: Anna is impulsief, voelt vooral ‘buiten de lijntjes’, terwijl haar verstand ervoor zorgt dat ze zich toch aan de regels houdt. Later in de sessie zal Anna Dora dan ook weer binnen de omheining brengen. (Wat niet verhindert dat die nog een keer uitbreekt en het ritueel zich herhaalt!)

Intussen heeft Jabot de pion omgestoten – voor Anna een signaal dat haar uitgekozen plek niet de goede weergave van haar huidige situatie is. En ze verplaatst de pion. Ook deze plek heeft ze gekozen op haar gevoel, maar nu lijkt Jabot het ermee eens te zijn. Op mijn verzoek plaatst ze nog een pion, die haar bestemming weergeeft. Ze loopt het traject van kiezen (pion 1) naar beslissen (pion 2) en komt tot de conclusie dat het zo goed is, want het voelt goed. Op mijn observatie dat ze best wel dicht bij elkaar staan, weet ze meteen dat dat klopt. Als ze moet kiezen en eenmaal heeft besloten, is het klaar. Maar soms twijfelt ze heel erg en verandert ze steeds van mening en maakt op grond daarvan steeds weer een andere keuze. En dat is lastig – voor andere mensen - die vinden haar dan misschien wispelturig.  Het is me duidelijk dat dit iets bij haar raakt. Dan wordt ze zich ineens bewust van iets nieuws: ze beslist in eerste instantie op gevoel en eigenlijk voelt dat verbazingwekkend goed! Ze vraagt zich af of ze misschien moet doen wat ze in eerste instantie kiest en die keuze consequent volhouden. Om te testen of het ook echt zo werkt, benoemt ze de pionnen in het kader van een keuze waar ze nu mee worstelt. En het werkt inderdaad! Dit experiment maakt haar duidelijk dat ze haar eerste gevoel gerust mag vertrouwen.

Tenslotte vraag ik wat voor haar de relatie is tussen denken en voelen. Beide paarden komen meteen rechtstreeks naar ons toegelopen en gaan heel dicht bij Anna staan. Anna twijfelt niet langer: ze kiest op haar gevoel en daar mag ze best over nadenken, maar twijfelen is niet nodig. Voelen hoort bij haar en denken daarover hoort er ook bij – en dat is goed.

Enige tijd later sprak ik Anna weer. Zij vertelde me dat ze nog vaak aan de sessie denkt en nog steeds nieuwe dingen uit haar sessie haalt die ze herkent of haar aan het denken zetten. 

[z-illennial]

Moeilijk

Ik heb een beetje moeite met mijzelf. Er zijn teveel onduidelijkheden en onlogische gedachte stromen in mijn hoofd. Je zou namelijk denken dat alles wel logisch zou zijn op deze leeftijd. Maar nee. Dat is het niet, zeer zeker niet. 

Maar ik begrijp het niet. Mijn leven begon eindelijk een beetje soepel te verlopen. Elke dag zijn er namelijk meer en meer dingen die ik ken en snap, politiek begint net iets minder ingewikkeld te lijken. Mijn lichaam maakt geen grote veranderingen meer door, zit in mijn afstudeer jaar en begin eindelijk een beetje een klein toekomst beeld te vormen. Hoe kan het dan zijn dat er uit het niets een kant in mijzelf naar boven komt die ik niet herken? Hoort dit bij volwassen worden? Maakt iedereen dit mee?