ophetpuntjevanmijntong

[ophetpuntjevanmijntong]

Ergens tussen vroeger en later, tussen pijn en onzekerheid, ligt hoop begraven... Een klein zaadje, waar we samen de aarde voedzamer maken. Het voelt als thuiskomen, als zo lang onder water vast te zitten en eindelijk weer te weten hoe ik moet ademen... Ik wil niet dat het moeilijk is, maar dat is het wel...

[ophetpuntjevanmijntong]

Ergens tussen vroeger en later, tussen pijn en onzekerheid, ligt hoop begraven... Een klein zaadje, waar we samen de aarde voedzamer.

-ophetpuntjevanmijntong

[ophetpuntjevanmijntong]

De lichtjes dansen in de weerspiegeling van mijn glazige ogen, een prachtig beeld, geruïneerd door donkere inkt die ik niet van me af kan schrobben... of schrijven

[ophetpuntjevanmijntong]

Ik ben zo vaak dronken, dronken van de pijn

Zoekend naar een uitweg, wat het ook mag zijn...

Druppels bloed, koude handen,

Hete vuren die mijn lijf doorbranden.

Eens waren we samen, een beetje constructief.

Eens waren we samen, eens was het zo lief.

Maar nu ben je weg en blijft het maar bij dromen,

Maar als ik heel lief vraag, kun je dan eens komen?

Nu ben ik te dronken, te dronken van nog meer pijn,

Omdat we hier beneden, nooit meer samen zullen zijn.

[ophetpuntjevanmijntong]

Engel van papier

Mijn hoofd tussen de sterren en de maan

Want daar lijkt pijn niet te bestaan

De trap kraakt, maar ik kan vliegen,

Mezelf huilend in slaap wiegen

Mijn lijf schreeuwt harder dan elk woord,

Elke hulpkreet in de kiem gesmoord

Ik had vleugels, maar die scheurden hier,

Ik was ooit een Engel, een Engel van papier.

[ophetpuntjevanmijntong]

"Ik wil iemand die blijft zoeken in de supermarkt als ik verloren ben gelopen"

-ophetpuntjevanmijntong

[ophetpuntjevanmijntong]

Het is niet wat je je had voorgesteld, maar dat betekend niet dat het minder mooi hoeft te zijn!

- ophetpuntjevanmijntong

[ophetpuntjevanmijntong]

Omdat de donkere dagen zelfs midden in de zomer kunnen vallen...

Op Het Puntje Van Mijn Tong

[ophetpuntjevanmijntong]

Ik wil een psycholoog zijn, het soort cliché met duizend boeken in een kast en een lange ligzetel. Zo een die humt bij elke zin die wordt gezegd, zo een waarvoor ongemakkelijke stiltes makkelijk zijn, met een bril en twee nadenkende ogen die nooit ontspannen lijken. En af en toe een vraag zo moeilijk dat de stilte opnieuw valt. Zo een waarvan je helemaal niks weet maar tegen praat gewoon om het gekrabbel van de pen te onderbreken.

[ophetpuntjevanmijntong]

In een zee van tijd leerde jij me zwemmen, Niets was je teveel Jouw liefde kende vele stemmen En vormde een vertrouwd geheel Het lijkt zo lang geleden, Maar het voelt zo dichtbij Blikken die elkaar nooit meden Jouw hand rond die van mij Je warmte stromend voor ons beiden Nu verwarm ik ze alleen Denkend aan die tijden Het is niet dat je verdween Maar de ongeschreven regel van het volwassen bestaan Geeft me twee eigen benen en laat me erop staan

Ik was je grootste lichtbron en tegelijk een bron van pijn

Zo hard als ik kon stormen Kon ik ook het zonlicht zijn

[ophetpuntjevanmijntong]

Ik wil zo graag jou worden, Ik wil het zo graag, Zo graag, dat het me boos maakt als je weer te kritisch je lichaam keurt of zegt dat je niet voldoende bent. En dan kijk ik met een afkeurende blik naar mezelf, en hoe ik nooit zal zijn als jou... (En nooit op die manier bekeken zal worden, Dat niemand boos zal worden wanneer ik mezelf waardeloos vind, Omdat ze hopeloos wil zijn als ik Of gewoon hemelhoog naar me opkijkt)

[ophetpuntjevanmijntong]

De wereld ligt aan je voeten, naast de magie die je rondstrooit bij elke stap die je zet...

Op Het Puntje Van Mijn Tong

[ophetpuntjevanmijntong]

Je hoort het overal, Bij de bakker, op straat, in de supermarkt, Het lijkt wel gratis, maar als je het ooit eens echt gemeend hebt, lijkt het zoveel gevoel te bevatten, waardoor het niet zomaar meer over je lippen rolt en je zachtjes fluistert ‘Dankjewel’ Terwijl je de deur achter je dicht trekt

[ophetpuntjevanmijntong]

Weggehouden van de realiteit, om zichzelf te beschermen of de wereld.

Op Het Puntje Van Mijn Tong

[ophetpuntjevanmijntong]

Waarom luistert niemand? Misschien omdat ik niets zeg. Mensen luisteren niet naar stilte Stilte is niets Zelfs als je denkt dat het zo hard schreeuwt wat je bedoelt

[ophetpuntjevanmijntong]

Haar ogen blijven voor altijd gesloten, wat een verspilling van schoonheid die de wereld nooit zal zien...

Op Het Puntje Van Mijn Tong

[ophetpuntjevanmijntong]

Wat als ik jou nooit had ontmoet? Had ik dan nooit ontdekt dat gesloten bloemen de mooiste zijn? Had ik dan nooit het voorrecht gehad om die prachtige bloemblaadjes te zien? Had ik mezelf dan nooit afgevraagd waar ik het geluk had verdiend om dat voorrecht te krijgen? Waren mijn dorre bladeren dan helemaal kapot gegaan?