#verhaaltjes

[ochtendstorm]

Wanneer mensen verdwijnen, dan bouw ik een muur. Voor mij voelt het meestal alsof zij die bouwden, want zij gingen weg en zij verdwenen en zij vonden mij niet belangrijk genoeg meer. Ik kan relativeren en rationaliseren en begrijpen, maar wanneer mensen verdwijnen, dan word ik toch boos. Boos op afwezig, boos op verlaten gevoelens, boos op te weinig moeite, boos op buitengesloten worden uit iemands leven. Boos dat ik vooral voor mezelf houd, boos dat ik laat borrelen en borrelen. Boos dat hopelijk niet ontploft. Boos maakt alles kapot, dus ik houd het in. Wanneer mensen verdwijnen, dan verdwijn ik dubbel zo hard. Dan verwar ik afwezig met afwijzing. Ik ben liever een muur dan een deur die jij sluit.

[twafordizzy]

Hella Haasse: 'Verdiepen in verbeelding is wezenlijk'

In De handboog der verbeelding interviewde literatuurcriticus Arjan Peters schrijfster Hella Haasse over haar werk en haar leven. Daarin dit fragment: bron beeld: parool.nl Ziet u een scheiding tussen leven en schrijven? Dat is buitengewoon moeilijk uit te leggen. Ik geloof dat ik in eerste instantie een waarnemer ben. Ik kan ontzettend goed kijken, dingen tot in de kleinste details in een…

[chatgptverhaaltjes]

De Blikkerige Avonturen van de Hongerige Ridders

Er was eens een groep ridders die op een lange reis waren. Ze hadden geen tijd om te jagen of te vissen voor voedsel, dus namen ze voedsel uit blik mee op hun reis.

De ridders hadden nog nooit voedsel uit blik gegeten, maar dachten dat het er wel eetbaar uitzag. De eerste ridder opende zijn blikje en haalde er een grote, slijmerige worm uit. Hij riep uit: "Blegh! Wat is dit voor troep?!"

De tweede ridder opende zijn blikje en haalde er iets uit dat eruit zag als een rubberen kip. Hij gooide het snel weg en zei: "Ik denk dat ik vanavond maar honger lijd."

De derde ridder opende zijn blikje en haalde er iets uit dat eruit zag als een stapel bruine, kleverige stenen. Hij proefde er voorzichtig van en zei: "Het smaakt naar de sokken van mijn paard!"

De vierde ridder opende zijn blikje en haalde er iets uit dat eruit zag als een massa van roze slijm. Hij probeerde het op te eten, maar het was zo taai dat hij bijna zijn zwaard moest gebruiken om het door te snijden.

De vijfde ridder opende zijn blikje en haalde er iets uit dat eruit zag als een stapel wormen die in een slijmerige saus zaten. Hij nam een hap en zei: "Hmm, best lekker eigenlijk."

De andere ridders keken hem met afschuw aan en zeiden: "Ben je gek geworden? Dat ziet eruit als iets wat uit een moeras komt!"

Maar de vijfde ridder haalde gewoon zijn schouders op en at rustig verder. "Het smaakt naar avontuur", zei hij. "En daar zijn wij ridders toch voor gemaakt?"

En zo aten de ridders voedsel uit blik tijdens hun lange reis, en hoewel ze niet altijd even lekker waren, zorgden ze wel voor veel avontuurlijke momenten.

[jufleendeweidewereld]

[franspas]

[relnicht]

doe maar even lief stemmen en rebloggen dan lees ik wel een verhaaltje voor, goed?

sorry als die van jou er niet bij staat

[pandaklas]

Onze kleuters hielpen ons om de prenten van het verhaal weer op volgorde te leggen zodat we het verhaaltje nogmaals konden vertellen

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Draak van Moerdal

Soms vraag je je af wat er in andere mensen omgaat.

Je hebt als arme boer hard gewerkt. De dag zit er op en je gaat naar huis om een hartige maaltijd te verorberen. Je bent zo moe dat je de heg laat liggen.

Dat kort verhaaltje begrijp ik.

Ga je dan, in al je vermoeidheid, denken "hey, ik ga de heg met de nagels naar boven leggen, dat lijkt me een uitstekend idee!" of heb je toch nog het gezonde boerenverstand om die ofwel om te keren ofwel toch mee naar de boerderij te nemen?

Ik hoop toch het laatste.

[beirecool]

Woensdag 3 juli

Kapow! Onze eerste dag van de superheldenweek bij Beirecool ging vandaag van start. Na een eerste kennismaking op de kamer trokken alle kinderen naar buiten, want daar kwam zowaar de zon te voorschijn!

Dat het rond superhelden en hun talenten zou gaan, konden de kinderen zelf raden via een eerste groepsspel. Daarbij werden puzzelstukken verzameld die 1 grote poster vormden, waardoor de kinderen het thema leerden kennen: Superhelden en hun talenten!

Om er helemaal een top dag van te maken, stonden er hot-dogs op het menu en een leuk buitenspel als dessert. We trokken naar boven met elk een eigen gekozen knuffel, om daarna nog te luisteren naar een verhaaltje op de gang van moni Sophie.

Je leest het al, er is geen tijd voor de kinderen om zich te vervelen. Daarom doen we om 21 uur de lichten uit, zodat iedereen morgen er opnieuw volop tegenaan kan gaan. Tot dan!

[ochtendstorm]

Er is een zekere zachtheid in mijn donker. Een beschermende nood die wazig en grijs maakt. Ik krul mezelf op, verdwijn in het zwijgen. Ik lig stil. Mijn waas is warm, mijn donker is zacht. Ik kan niet verder, ook niet achteruit. Ik lig stil. Er vormt een cocon rond het verdriet, de angst zwakt af. Ik beweeg niet. Alles ligt stil.

[devosopmaandag]

'Het zwarte lichaam'

Het is 1951 als de zwarte Amerikaanse schrijver James Baldwin (1924-1987) naar het Zwitsers vakantiehuis van een vriend gaat. Zijn verschijning in het bergdorp Leukerbad wekt bij de bewoners openlijke verbazing en zelfs opwinding. “In dit alles, ook al moet ik toegeven dat er sprake was van de charme van echte verbazing en er zeker geen element van doelbewuste onvriendelijkheid in school, klonk op geen enkele wijze de suggestie door dat ik menselijk was: ik was eenvoudig een levend wonder.” schrijft Baldwin. Ik kwam het citaat tegen in het essay 'Het zwarte lichaam', waarin schrijver Teju Cole zestig jaar na Baldwin het dorp bezoekt. De titel lijkt me het prerogatief van een zwarte schrijver. Teju Cole is dan ook de schrijversnaam van de Nigeriaans-Amerikaanse Yemi Onafuwa.

In 1957 ga ik voor het eerst naar school. Daar word ik op mijn beurt een klein wonder. Het was natuurlijk de combinatie van mijn bruine huid, mijn zwarte haren en mijn perfecte Nederlands. Ik word de klassen rondgestuurd en mag verhaaltjes vertellen. Ik vind het leuk. Was ik zwart geweest en had ik krom Nederlands gesproken was ik een sprekend aapje.

In 'Stranger in the Village' dat Baldwin schreef over zijn verblijf in Leukerbad liggen onder die wat eerste onderkoelde uitspraak van hem veel schrijnender ervaringen. “De kinderen die 'Neger!' roepen, hebben geen idee wat dat bij me oproept.” En over de dorpsbewoners schrijft hij: “Vanuit het gezichtspunt van de macht kunnen deze mensen nergens ter wereld vreemdelingen zijn; feitelijk hebben zij de moderne wereld gemaakt, ook al weten ze dat niet. De meest ongeletterde onder hen is op een manier waarop ik dat niet ben verbonden met Dante, Shakespeare, Michelangelo, Aeschylus, Da Vinci, Rembrandt en Racine [–]. Uit hun hymnen en dansen komen Beethoven en Bach tevoorschijn. Als je een paar eeuwen teruggaat, zijn ze in volle glorie, terwijl ik in Afrika ben en de veroveraars zie aankomen.”

Zestig jaar later heeft zo'n uitspraak ook iets pijnlijks, of wanneer Baldwin beweert dat hij ondanks zijn liefde voor Shakespeare, Bach en Rembrandt, vergeefs op zoek zou kunnen gaan naar enige weerspiegeling van hemzelf. “Ik was een indringer: dit was niet mijn erfenis.” Die woorden, zegt Teju Cole, druipen van de droefheid. “Waar hij van houdt retourneert die liefde niet.” Als zwarte auteur van nu beweegt Cole zich vanzelfsprekend, elegant en zelfverzekerd door elke cultuur. Dertig jaar geleden werd Anil Ramdas er wel erg nadrukkelijk om geprezen. Iets is toch gewonnen.

Gisteravond zaten G en ik in de trein op weg naar een uitvoering van de Petite Messe Solenelle van Rossini. Tegenover ons zat een oude, Afrikaanse vrouw die met gedempte stem in haar telefoon sprak. Daarna sloot ze lang haar ogen. Ik liet mijn blik over haar scherp gesneden gezicht gaan, en dacht aan James Baldwin en aan Teju Cole.

'Vertrouwde en vreemde dingen' | Teju Cole | meerdere vertalers | uitgeverij De Bezige Bij | 2016

video link 'Un etranger dans le village'(Engelstalig): https://www.rts.ch/play/tv/documentaires/video/un-etranger-dans-le-village?urn=urn:rts:video:13529049

[datingforgeeks]

1915: Verhaaltje.

[chatgptverhaaltjes]

Hagrid's Kippenavontuur: Een Musical op Zweinstein

Act 1, Scène 1:

(Hagrid loopt de grote hal van Zweinstein binnen met een doos vol kippen.)

Hagrid: Hallo allemaal, ik heb een verrassing voor jullie!

Perkamentus: Hagrid, wat is er aan de hand?

Hagrid: Kijk eens naar al deze prachtige kippen! Ik dacht dat het leuk zou zijn om ze los te laten op Zweinstein.

Perkamentus: Hagrid, dit is een school, geen boerderij.

Hagrid: Oh, kom op Perkamentus, we kunnen toch wel een beetje plezier hebben?

Perkamentus: Nou, ik weet het niet...

(Hagrid zet de doos neer en opent hem. De kippen springen eruit en beginnen wild rond te rennen.)

Scène 2:

(De leerlingen van Zweinstein zitten in de klas en de kippen beginnen buiten te kakelen.)

Draco: Wat is dat voor geluid?

Ron: Het klinkt als... kippen?

Harry: Hagrid, wat is er aan de hand?

(Hagrid loopt de klas binnen met een paar kippen op zijn schouders.)

Hagrid: Hallo allemaal, ik wil jullie graag voorstellen aan mijn vrienden!

(Hij laat de kippen los en ze beginnen rond te fladderen.)

Hermione: Hagrid, we moeten leren. We kunnen ons geen kippen veroorloven die ons afleiden.

Hagrid: Maar het zijn toch schattige kleine kippetjes?

Scène 3:

(Er vindt een musicalnummer plaats met Hagrid en de kippen. Het lied gaat over hoe kippen Zweinstein leuker maken.)

Scène 4:

(Er is een wedstrijd tussen de leerlingen van Zweinstein om te zien wie de meeste kippen kan vangen.)

Hagrid: Oké jongens, wie kan de meeste kippen vangen?

(Het spel begint en chaos breekt uit terwijl de leerlingen achter de kippen aanrennen.)

Perkamentus: Hagrid, dit is echt te veel. We moeten deze kippen kwijt.

Hagrid: Maar Perkamentus, ze zijn zo leuk!

Perkamentus: Hagrid, dit is geen boerderij. We moeten de kippen terugbrengen naar waar ze vandaan kwamen.

Scène 5:

(Hagrid is in tranen terwijl hij afscheid neemt van de kippen.)

Hagrid: Dag jongens, ik ga jullie missen.

Perkamentus: Hagrid, het spijt me dat ik zo streng moest zijn.

Hagrid: Het is oké Perkamentus, ik begrijp het. Misschien kan ik wat andere dieren meenemen de volgende keer.

Perkamentus: Laten we het erop houden dat we ons concentreren op het onderwijs. En als we wat dieren nodig hebben, weten we je te vinden.

(Er is een afsluitend musicalnummer waarin Hagrid en de leerlingen samen zingen over het belang van onderwijs en dat Zweinstein geen boerderij is.)

Einde.

[deberghuthorizon]

Wat is het fijn om in de bibliotheek te zijn!

We luisterden naar een leuk verhaaltje over ‘anders zijn’, en namen dan allemaal een boekje mee om in de klas mee aan de slag te gaan.

Dankjewel bibliotheek van Gistel!

[uilenklas]

Deze ochtend lag er een uitnodiging van het eerste in onze doos. Wij mochten bij hen naar een verhaaltje gaan luisteren want ja hoor die kindjes van het eerste kunnen al lezen !!!!

[laurasimonsdaughter]

Heb je ooit het verhaal gelezen van een jongen die een lek stopte door zijn vinger in het gat te steken?

Volledig gelezen niet, maar ik ken het natuurlijk wel! Maf dat een Frans verhaaltje via een Amerikaanse hertelling plotseling als typisch "Hollands" gezien wordt, maar zo gaat dat met vertellingen ^^