#umutsuzbikadin | Explore Tumblr posts and blogs

sozlerinressami · 11 days ago

Text

Kalpteki Bahçe

Bir varmış, bir yokmuş… Çok uzağında değil, kalbinin tam ortasında bir bahçe varmış. Başlangıçta her şey gökkuşağının içinde doğmuş, laleler, gökkuşağının tüm renklerinden hayat bulmuş. Güneş her sabah onların üzerine altın bir pelerin serermiş. Rüzgâr, tüm bahçe sakinlerine eski zamanlardan kalma hikâyeler fısıldar, dalların arasında dolaşan melodilerle bahçeye hayat verirmiş.

Ama zamanla bir şeyler değişmiş. Rüzgârın hikâyeleri yarım kalmaya başlamış, bulutlar gökyüzüne yerleşmiş ve güneş altın pelerinini geri çekmiş.

Ve sonra… Yağmurlar başlamış. Ama bu, bereket getiren yağmurlardan değilmiş; kalbin sahibinin gözyaşlarıymış. Her damla toprağa düştüğünde lalelerin renkleri biraz daha silinmiş, yaprakları ise solgun bir beyazlığa bürünmüş. Bir zamanlar rengârenk açan bahçe, günbegün siyah beyazın esaretine sürüklenmiş.

Laleler, zamanla renklerin varlığını dahi unutmuş. Kimileri, bahçenin en başından beri böyle olduğunu söylemiş; kimileriyse geçmişin derinliklerinde bir zamanlar renklerin hüküm sürdüğüne inanmış. Ama hangisinin gerçek olduğunu kimse bilemez olmuş.

Ve o sabah da bahçede laleler, yine benzer tartışmaları sürdürüyorlarmış...

Tartışma bu sefer aralarından birinin sesini yükseltmesiyle başlamış: "Ey ahali, bu döngünün sonsuza dek süreceğine mi inanıyorsunuz? Günlerdir bahçeye bir damla gözyaşı bile düşmedi. Sizce de bu bir işaret değil mi? Bence yakında renklerimize kavuşacağız! "

Bahçenin en yaşlısı olduğu bilinen lale, solgun yapraklarının arasından hüzünlü bir tebessüm sızdırarak konuşmuş: "Vah vah… Bulutlar gözyaşlarını biriktiriyor olmalı. Bunun uzun sürmemesini dilemelisiniz. Yoksa hiç görmediğimiz bir felaketle karşılaşabiliriz."

Genç lale, boynunu hafifçe kaldırarak cesurca karşılık vermiş: "Felaket dediğiniz şey nedir ki? Daha ne kadar bu felakete boyun eğeceğiz? Gözyaşlarının dinmesi belki de yeni bir başlangıçtır. Belki de renklerimiz umudun ardında saklıdır, kim bilebilir?"

Yaşlı lale gözlerini yere düşen solgun yapraklarına dikerek derin bir iç çekmiş: "Gençlik heyecanını çok iyi anlıyorum ama bilmelisin ki, bu bahçede ne zaman renkler ortaya çıksa, bir o kadar da acı gelir."

Bir başka lale, yaşlı laleye katılarak sesini yükseltmiş: "Renkler bir kez kayboldu mu, geri dönüş yoktur. Ömrüm boyunca onların geri gelmesini beklemekten yoruldum! Umuda tutunup hayal kırıklığına uğramaktansa, solgun yapraklarımla yaşamayı kabulleniyorum artık."

Genç lalenin gözleri sabırsızlıkla parlayarak karşı çıkmış: "Ama eğer beklemezsek, karşımıza çıkabilecek fırsatları da kaçırırız. Düşünsenize, renkler gerçekten bize toprak kadar yakınsa ve bu toprağı besleyen tek şey umutsa, o zaman bu bahçenin kaderini değiştirebiliriz. Yapraklarımıza tutunan inanç, bu solgun bahçeyi yeniden canlandırabilir!"

Yaşlı lale başını sarsarak, "İnanç güzel bir şeydir, ama gerçekle yüzleşmek de gerekir. Renkler, bazen sadece hayallerdir. "demiş, sesinde yılların yorgunluğuyla.

Genç lale, dolan gözleriyle yaşlı laleye bakarak, "Niye bu kadar umut yoksunusunuz... Belki bizim umudumuz, bu bahçeyi yeniden renklerle doldurur! " demiş.

Yaşlı lale, genç lalenin gözlerindeki yaşları fark edince bir anda öfkelenip yapraklarını sertçe etrafa savurmuş: "Gözyaşı yağmuru bitti derken şimdi de senin gözyaşlarınla mı uğraşacağız? Bu bahçede ağlamanın yasak olduğunu bilmiyor musun?! "

Genç lale, işittiği sözlerle biraz sarsılmış ama yine de gözlerindeki kararlılığı kaybetmeden cevap vermiş: "Her gözyaşı aynı mıdır? Umut, bazen içinde ağlamayı da barındırır. Çünkü gözyaşı, acının ardından gelen bir rahatlamadır."

Lalenin akıttığı gözyaşları, toprağı umutla beslemeye başlamışken, gökyüzünde kanatlarını siyah beyaza teslim etmiş bir kelebek belirivermiş. Rüzgâr, onun kanat çırpışlarını bahçeye taşımış. Kelebeğin kanat çırpışlarının sesini duyan laleler; umutsuzca başlarını kaldırdıklarında, kelebeğin tıpkı kendileri gibi renklerden yoksun olduğunu görmüşler. Belki de bu yüzden ona selam bile vermemişler, varlığını görmezden gelmişler. Ne de olsa o da onlar kadar renksizmiş.

Oysa kelebek, onların kaderini değiştirmek için oradaymış. Usulca süzülüp lalelerin üzerinden geçmiş, kanatlarından dökülen sessiz umut tohumlarını toprağa bırakmış. Rüzgâr, bu mucizeyi fısıldamış tüm kalbe. Önce solgun yapraklar hafifçe kıpırdamış, ardından lalelerin eğilmiş başları usulca göğe doğrulmuş.

Fakat bir şeyler farklıymış. Hepsi bembeyazken, içlerinden biri, yapraklarında taşıdığı umutla sarıya bürünmüş. Umut, onu diğerlerinden ayırıyormuş. Ama bu manzara, laleleri sevindirmek yerine içlerinde bir kıpırtı yaratmış. Kıskançlık, tıpkı uzun süredir bekleyen gökyüzü gibi ağır ağır üzerlerine çökmüş.

Aralarında fısıldaşmalar başlamış: "Onun bizden ne farkı var? Bu büyük bir haksızlık ! O rengine kavuştu ama biz hâlâ aynıyız... "

Konuşmalarına kulak misafiri olan kelebek, öfkeyle konuşmaya başlamış: "Benden önce bükük boyunlarınız ve solgun yapraklarınızla rüzgârda savruluyordunuz. Sayemde ömrünüz boyunca hayalini kurduğunuz hayata eriştiniz. Şimdi de renginize burun kıvırıyorsunuz… Ne bencillik ama! İstediğiniz hayata kavuştunuz, peki ya ben? Beni kim renklendirecek? Birkaç günlük ömrümde siyah beyazın belirsizliğine hapsoldum. Siz en azından belirsizlikten kurtuldunuz, bense hep eksik kalacağım."

Kelebeğin sitemini işiten beyaz laleler, sessizlik içinde başlarını eğmişler. Kendilerini oldukça mahçup hissetmişler. Renklerini bulmuş olsalar da, kelebeğin hâlâ siyah beyazın getirdiği belirsizlikte görmek onları kötü hissettirmiş.

Beyaz lalelerden biri, mahzun bir şekilde, "Kelebek… Biz sana borçluyuz. Ama elimizden bir şey gelmiyor. Renklerimizi sana veremeyiz. Bu kader mi?" demiş.

Kelebek acıyla gülümseyerek yanıt vermiş: "Kader mi? Eğer öyleyse, ne acımasız bir kader bu… Başka hayatlara renk vaat eden bir kelebeğin renklerden yoksun olması… Bu kısa ömürde bile tamamlanamamak… Hep bir eksiklikle var olmak…"

Sarı Lale, yüksek sesiyle diğer lalelerin fısıldamalarını gölgede bırakacak şekilde: "Peki, önemli olan sadece renk mi? Hayat dediğin, sahip olduklarınla mı ölçülür? Kim bilir, belki de hayatın anlamı dolu dolu yaşamak, hissetmek, paylaşmaktır." demiş.

Kelebek, sesin geldiği yere yönelerek, beyaz lalelerle dolu bahçedeki tek sarı laleye dönmüş: "Dolu dolu yaşayacak kadar uzun bir ömrüm yok, Sarı Lale. Benim için zaman, sizin sandığınızdan çok daha hızlı akıyor. Rüzgâr bile, kanatlarımı her çırpışımda beni biraz daha sona sürüklüyor."

Sarı Lale rüzgârda hafifçe sallanarak: "Ama yine de uçuyorsun, değil mi? Eğer her çırpınışın seni sona yaklaştırıyorsa, neden uçmaktan vazgeçmiyorsun?" demiş.

Kelebek gelen yanıtla bir süre duraksadıktan sonra, "Çünkü uçmak, özgürlük demek… Sonun bana gelmesinden çok, sona kendim gitmeyi tercih ederim sanırım." demiş.

Sarı Lale gelen yanıtla gülümseyerek konuşmaya başlamış: "O hâlde, belki de hayatındaki gerçek eksiklik, özgürlüğünün farkında olmamandır. Sen olmasaydın, biz hâlâ karanlıkta olacaktık. Bu yüzden sana minnettar olduğumuzu bil. Ama sen, kelebek, bizim göremediğimiz hayatı görebilirsin. Kanatların var, toprağa bağlı değilsin. Rüzgâr seni istediğin yere taşıyabilir. Gördüğün her çiçek, duyduğun her esinti sana yeni bir hikâye anlatabilir. Renkten çok daha fazlasına sahipsin."

Kanatlarının değerini ilk kez o an hissetmiş kelebek. Onun için sıradan olanın başkaları için büyük bir özgürlük olduğunu fark etmiş sonunda. Uçabilmek, renklerden daha mı kıymetliymiş? Belki de hayatın anlamı, sahip olduklarının farkına varmak ve onları keşfetmekten ibarettir? Ama yine de bu farkındalık, içindeki eksiklik duygusunu dindirmeye yetmemiş.

Kelebek, kanatlarında taşıdığı duygu karmaşasıyla, bir süre sessiz kaldıktan sonra konuşmaya başlamış: "Kanatlarım var, evet... Ama siz, renklerle dolusunuz. Ne kadar beyaz olsanız da, o beyazın size ait olduğunu biliyorsunuz. Uçsam bile, kanatlarımdaki belirsizliklerle uçacağım."

Sarı Lale, rüzgârda hafifçe sallanarak, derin bir iç çekmiş ve sakin bir şekilde yanıt vermiş: "Belki de ihtiyacın olan şey durup hissetmektir, kelebek. Sürekli yaşamın peşinden uçmak yerine, bir anlığına durup, anda kalmayı dene. Kim bilir, belki aradığın renk, kanatlarında keşfedilmeyi bekliyordur."

Kelebeğin zihninde, Sarı Lale'nin sözleri bir süre yankılanmış. İlk defa, bir yere ait olabileceğini hissetmiş. Kanatlarında beliren sevgi onu kontrol altına almış ve yavaşça kanatlarını çırparak Sarı Lale'ye doğru süzülmüş. Tereddütle titreyen kanatlarını aldırmadan sonunda Sarı Lale'ye konmuş.

Ve o an…

Kelebeğin kanatlarından renkler yavaşça yayılmaya başlamış. Önce soluk bir sarı, sonra gittikçe derinleşen altın rengi… Kanatlarının rengini yavaşça hissetmeye başladıkça, laleler de birbiri ardına renklenmeye başlamış. Beyaz laleler; yavaşça pembeye, kırmızıya, mora dönüşüvermiş. Rüzgâr, lalelerle dans ederken, her bir yaprağın üzerinde renklerin yankıları yükseliyormuş. Kelebek, nihayetinde ilk kez kendini tam anlamıyla tamamlanmış hissetmiş.

Kanatlarına bakarak şaşkınlıkla, "Ben… Ben rengime kavuştum !" demiş. Sesinde hem bir mutluluk hem de derin bir keşif hakimmiş.

Sarı Lale, gülümseyerek ve gözlerinde içsel huzuru yansıtarak şöyle demiş: "Ve şimdi anladın, değil mi? Renkleri ararken, kendini kaybetme. Uğrunda çırpındığımız renkler, zamanı geldiğinde kendi yolunu bulur. "

Kelebek, bahçenin üzerinden bir kez daha süzülerek yükselmiş. Bu kez siyah beyaz değil, altın sarısı kanatlarıyla gökyüzünde süzülürken, bahçede yazılan yeni masala nokta konulmuş. Kelebek ise, yavaşça kaybolurken, derin bir huzur içinde, gerçek özgürlüğünü bulmaya koyulmuş.

Masal burada sona eriyor, ama senin lale olduğun masal hâlâ devam ediyor. Kim bilir, belki de senin umudun, başkalarının rengine dönüşüyordur. Umut, kanatlara renk veren, kalplerde hayat taşıyan görünmez bir köprüdür. Bu köprü, sevgiyle inşa edildiğinde daha da sağlam olur, üzerinden geçenlere eksikliklerini unutturur.

Hayatınızdaki renkleri, sevginin ve umudun kanatlarında bulmanız dileğiyle...

16.03.2025 —Sözlerin Ressamı

6 notes · View notes