#trigger warning genshin

[insanostyle1231]

this motherfucker just told me he killed his foster parents as a child and then two bitches walk over and ask to host a wedding

[hirospussy]

a man who just wants you and needs you and would do anything for you (gone sexual)

// this is a self-insert.. it can be abt anyone u want !! but if u need some help: atsumu, kaeya, wriothesely, shoyo.. literally anyone that’s funny but also ;) KUROO

he’s been making you laugh all night. lighthearted conversation not slowing down, and countless attempts at getting you to roll your eyes at him. he looks good, too, like, casual good. black sweats and freshly washed hair.

he’s sitting on your bed, feet flat on the floor looking up at you as you go about your business. he’s a strange guy, he says something unfunny, yet its hard to not laugh. its cringey and genuinely stupid, yet comforting all the same.

you’ve been parading some new clothes on for yourself, styling pieces for him to nod and approve at. the way you move around is everything to him. he could just watch you, permanently. he wouldn’t need his phone, or a book or a computer. just you.

and that has him hard in his pants. just watching you do your thing, your glow from previously being out, with friends and at the shops— it didn’t matter.

“hey,”

“yeah?” you cheerily turn toward him, eager to keep conversation alive.

“come here,” his smile has you complicit, walking over to him, “wanna sit?”

you look down.

eyes fluttering between how hard he is and his eyes— at how fast this all changed. he’s so pretty and you just want to nod and nod and nod to him, that you’d do anything with him.

“yes, i do. yeah, okay. i don’t wanna hurt you, though, so—”

“here,” he interrupts you, guiding your hips down, “yeah, just like that,” the genuine smile on his face gives you courage.

neither of you dare to move once you’re fully sat, no one shifting or grinding, just resting on each other.

“do you feel what you do to me?” he almost laughs in exasperation. everything he says is so genuine, “i’m hard just thinking about you.” the honesty hurts.

the man underneath you is everything. he’s so sincere now that he’s not trying to make you laugh, not trying to make you roll your eyes at the stupid things he says. he doesn’t have to work for your attention.

“can i move?” you whisper, his cock so painfully there. your eyes don’t move from his.

“yeah, just— shit,” he hisses, “fuck. slowly. just rock back and forth a little.”

and it’s so easy. it’s so easy and he’s looking right at you and he’s telling you how good it feels, and god, don’t you know how long he’s wanted this for?

“is this okay? i mean, does it feel good? am i doing—”

“perfect,” he reaches a hand up to the back of your head, “it’s perfect.” his large hand pulls your head down to his, face to face with what you’re doing, who you’re doing.

he looks down at your lips, breaking the unbreakable eye contact you’d had so far, and presses his lips against yours. your hips stutter here and there, unused to the motion, but desperate to keep it there.

“let me take care of you.”

you nod.

his hands are polite on your hips, firm in how he handles you. he slides himself to the head of the bed, patting right between his open legs.

“saved you a spot,” he grins. and you remember this is the same man from an hour ago. you roll your eyes, yet sit right there, your back pressed to his chest, “this okay?” he says with his hands so close to your waistband. you nod again.

“you’re very compliant with me.” he says, and there’s nothing— no words, that could justify that. because he’s right, “i almost expected you to laugh at me more.” his slender fingers dip beneath your clothes, and he’s kind of an asshole, but he’s touching you so nicely.

“oh,” you grab onto his wrist, “feels good,” he nods against your skin.

his other hand just wants to feel you. the outside of your neck, the crease in your elbow. the curve of your ear, the shape of your breasts.

it’s obsessive.

your head drops onto his shoulder, your eyes turning to meet his and you realise he’s been looking at you this whole time. you avert your eyes, a slight red brushing your cheeks.

he’s still looking at you with a slight smile on his face. “you shy?”

“a little,” you reply for integrity’s sake.

he absolutely beams.

all the while you can feel him right against your back. he’s right there. just playing with you, hooked on every whimper and moan and twitch he can get from you.

“i’ve been waiting so long for you, you have no idea.” his sincerity is overwhelming and so are his fingers.

you nod. because that’s all you can do. “another, another. please.” you pant towards him.

“another what? tell me what you want.” he’s smiling, you can feel it.

“finger. please. can i, please?” oh, he melts. your voice softening for him and your body tense against his cock, he feels like he’s going to cum in his pants. he might.

“of course. whatever you want.” his free hand glides against your jaw, fingers grazing the side of your neck. he needs to kiss it, and bite it and leave something there. maybe as proof that this is real, that he has you how he wants you. feeling good.

so he does, he laps at your neck slowly. his fingers don’t stop fingering you, but he raises his thumb to rub at you. and that has you really going. twitching back into him, jumpy moans and sweet noises coming from you, uncontrollably it seems. your hand goes to cover your mouth.

“don’t ruin a good thing, baby. move your hand. let me hear you.”

“it’s embarrassing,” you stutter out.

he grins again, teeth grazing your neck. “i know. it’s okay.”

and it’s when you cum, with hips bucking and hand gripped onto his wrist, that he doesn’t stop.

tears well up in your eyes, “i came. i came, i came,” you chant, maybe he didn’t notice, maybe he didn’t realise.

“i know.” there’s no emotion in his voice, he’s so concentrated, so invested in what he can get out of you. what sounds, what actions, the way you move. it’s like he’s on a timer, he only has so much of it with you and he needs to milk it to its fullest.

“it’s sensitive, please. it’s too much,” tears well up in your eyes.

“you gonna cry?”

you nod against him.

“i’m sorry,” he presses his lips to where he’s bitten your neck, “brave girl. tough it out.”

what he says leaves you with no choice. something clicks in your head and you nod over and over again.

you whine and cry, blubbering words and sentences that don’t make sense. sensing that you’re going to cum again, you push against his fingers.

“don’t. stay still.”

“i can’t,” you whine, “i can’t again.”

“you can.” he smiles. he smiles and smiles and all you can do is twitch and cry out.

and when you cum for him again, pleasure overwhelming every part of you, he flips you onto your back, strong hands gently laying you back.

“my turn,” his grin melts as he presses the head of his cock into you. he preens at the feeling of you hugging him, “oh fuck. feels perfect. you’re perfect.”

your eyes scrunch closed, blubbering like someone who’s forgotten speech.

he’s sliding in and out of you, wanting to feel every single centimetre of himself in you. it’s heaven and he can’t believe that this will have to end.

your head starts to hit the soft headboard, tears still pilled up from the overstimulation on your body.

and then it just stops. he pulls out of you.

“back to you baby,” his hands slide against you once more, and you know it’s going to end with you sobbing against him.

a fun night.

[zinniapetals]

Arlecchino - Dire Balemoon

[hicchanpicchan]

So I've been playing Thelxie's Fantastic Adventures

[naishite]

Overflowed and Empty

Diluc x Reader!Eating Disorder

!!! TW: Eating Disorders: Anorexia and BED (Binge Eating Disorder !!!

Anorexia

Diluc is puzzled after u had declined to go to dinner with him for a hearty meal. Had he done something? Is there something he did?

He gets sad at the thought of him hurting you or making you uncomfortable in any way. His head hangs low in sadness as he walks over to your house for a serious talk.

Diluc knocks on your door, “Hello? My love, are you home?”.

You open the door slowly and carefully peering through to see the red haired man at your doorstep with sadness in his eyes

“Diluc… No Diluc, are you okay?” you ask him, cupping his face and placing a kiss on his forehead. “Yes my love… Come on let us go inside, We have to have a talk” he states with assertiveness.

“Alright…”

You close the door behind you as he walks into your house. “Love, why don’t you wanna go out to eat with me? Did I do anything wrong? You’ve been holed up in here for days, please tell me what’s wrong”.

Tears form in your eyes. All you’ve ever wanted was for someone to caress and comfort you every time you thought your body wasn’t worth it. All the calorie counting was boring and tearing your soul apart. Your partner getting affected by your bad habits was your breaking point.

You ran to him hugging and clawing at his back. “Luc, I’m sorry… I’m sorry… I’m sorry Diluc…” you said pleading for forgiveness to calm down an anger that wasn’t even there.

“Love, love it's okay please calm down. I’m here for you, what’s wrong?”

“Diluc… Please don’t get mad at me… I have an eating disorder, it's the reason why I didn’t want to go eat dinner with you. I’m scared. I’m scared Diluc” you express.

“Oh sweetheart… It’s okay, I’m here for you. I think you’re perfect, I mean, just look at you.” The sadness in your eyes is unwavering as more tears begin to spill out.

“No matter what you look like, no matter your weight, you’re absolutely stunning in my eyes. Please don’t let numbers define you, you’re more than that darling.”

“I love you so much”, he says as he pats your back and holds you in his arms. He means every word, every single syllable of it.

————

After these events he makes a meal plan and makes sure to cook good meals for you.

He’ll get a marker and scribble over the calorie contents on everything.

He won’t ever force you to eat, but he always makes sure that you know he’s there for you.

————

Binge Eating Disorder (BED)

After your lover had asked you to dinner, you had felt an urge to binge. The cupboards were wide open with everything once in it, empty.

Wrappers and food were everywhere. You were crying, sobbing at the fullness of your stomach about to pop, however you just kept eating. As long as the urge was there, there was no way you’d stop until the food executed that feeling.

You had always found comfort in food, whenever the act of eating was over — overwhelming sadness arose as a result. You were scared of the act of eating being over.

Diluc had wanted to give you flowers during your date, however he had forgotten to give it. So he finds himself knocking on your door.

A few knocks, yet no answer.

He decides to open your door nevertheless, hearing noises from inside your abode.

He had thoughts of the worse. What if you were with another man?? However he found you, crying, sobbing, on the floor eating.

“Love? Love, are you okay? What’s going on?” Diluc exclaims. He wasn’t concerned about the food, rather that you were on the floor crying.

“Diluc don’t look at me, please… I’m disgusted… Diluc please don’t look at me”, you say crying and covering yourself; pushing the wrappers away from your body, trying to hide yourself and your guilt.

“Sweetheart no, you’re not disgusting— please, I don’t care about how much you eat I’m worried about why you feel this way darling!” Diluc states and grabs you by the shoulder and holds you into his arms on the floor.

“Please explain, I won’t judge you, I love you”, you sigh and as he wipes your tears from your face and kisses you.

You explain you have Binge Eating Disorder (BED) and he fully understands. Although he never took you as the type to have such an eating disorder, he knew everybody had something they kept secret from the world.

He caresses you as he makes tea to help with the overwhelming fullness in your stomach and reassures you that there’s always a tomorrow. Diluc loves you unconditionally.

————

He’d make you full meals and make you snacks to avoid you from binging, making star and heart shaped fruits sometimes

He would distract you from getting binge urges by watching TV with you or doing activites with him, everyday is something new with that man I swear.

If you get binge urges, he’ll make a bath for you guys and go on a walk and etc! Anything for you, he just cares about you (so dreamy)

————

I might make an Bullimia and ARFID one!! I struggle with eating disorders a lot, so this was a huge comfort to make. I’ll be back on my emutty fics soon dw 💘

Send requests guys 🙏

[softsinnamonart]

kaveh mermaid au part 4

warning this part contains body horror/some gore viewers beware

kaveh mermaid au part 4

read left to right

next part

[newtabfics]

could you please write some gentledom diluc but like diluc is receiving this gentle dom stuff? All he went through I feel he needs a domme

Omg yes. He would likely only do this for someone he entirely trusts...which makes it all the more exciting.

Trigger warning for wax play.

He could hear his Vision practically humming on the table nearby as he tested the ropes. A gasp escaped him when wax dribbled along his abdomen.

"Just admit you're enjoying it, Diluc," Y/N cooed gently as she met his eyes. "But don't forget to safe word if you need to."

Diluc let out a breath and nodded, unable to speak as all the blood rushed down to his twitching length as it practically curved towards his navel.

She carefully poured the wax around his stomach, nearly circling the shaft without touching it.

He let out soft moans and sighs. The feeling practically making him melt too. Y/N poured the wax slowly, dripping up his torso until a drop hit his nipple.

Diluc's hiss of a moan made her smirk as she set down the candle before cupping his face. "There's my love. Doing so good for me." Her lips met his and he whined softly, bucking his hips up as her hand carefully grazed over him. "What do you want?"

"T-Touch me. Please."

"As you wish."

[pennpenn]

FremiMay Day 10: Crossover

"Tell the kid today's treat is going to be grape-flavored candy. It's his favorite."

"He ultimately survived thanks to this place. I hope he continues to live, in any shape or form."

There once was a small child that was quite sickly. His parents abandoned him due to an infection that he was not expected to live through. The child was destined to die by the age of two.

However, when researchers found this child they decided they would become his new parents. The child learned simple things like the ability of sound or movement. He could not speak himself, but he understood speech directed at him. The child could not read, but he loved books.

The one thing that the researchers learned about the child as he grew is that the child loved anything about the ocean. The child could spend hours gazing longingly upon the pages of picture books. The child would make pathetic scribbles of sharks with crayons. The child dreamed for the ocean.

If you remember, this child is quite sickly. While the researchers managed to greatly expand his life expectancy by keeping him in a lab, any exposure to the outside world could remove all progress they have made. So. To let the child visit the ocean they have him fruit flavored candy. This candy let the child freely experience colorful dreams where he could swim with sharks and bask in coral reefs.

The child loved the lab like his home, and he loved the researchers as if they were his parents. Even if the child was unable to speak, he would use his frail legs to follow his caretakers around.

The only thing he could do in this tiny lab was run around and dream, and the child was content with that.

Heavily inspired by the story entry for The Dreaming Current. Direct quotes are from The Dreaming Current's encyclopedia entries in Lobotomy Corporation.

--------------

Mmgh, I was so excited for day 10 but I did this on two hours of sleep while in the car for Miku Expo lets gooooo!

I want to adopt all of the child-aligned abnormalities in Lobotomy Corporation. Today's Shy Look, Child of the Galaxy, Laetitia, The Dreaming Current, Scorched Girl, etc. Fremi just gives me massive Dreaming Current vibes due to the ocean theming.

I really wanna make an employee Fremi au, maybe a comic where Qli shows him the ropes of the job. (QLI MENTION!!! FOR THE DISCORD PEOPLE!!) I also really wanna make Limbus Company art of Fremi. Nghhhh, there's so many ideas and so little time!

Day 11 prompt is 'Alt Vision'!

[justaghostingon]

Blessed are the Unbelievers

A small fic on Arlecchino, Furina, and the nature of faith before 4.6 smashes all my theories to bits.

link to AO3 version: https://archiveofourown.org/works/55371247

Even before she donned a mask to kill a god, Arlecchino had never believed in the Archons. How could she? When their goddess danced and sang without a care in the world, while Arlecchino fought the pain of her curse every day. When the uncaring judge over all did nothing to help the orphans before Mother found them?

Who could believe in a being that did not believe in them?

Clervie did though.

She'd always be the first to grab the newspapers plastered with their goddess's face all over them, smiling mismatched eyes unseeing of the little girl's devotion. Clervie would poor over the stories, the scandals of Furina's tantrums, the drama of her trials, but most of all she loved the reviews of performances staring there beloved archon.

She would read these articles out loud to Arlecchino, narrating the quotes of their goddess wowing the stage once again with the kind of breathless idolization that only children were capable of.

Arlecchino had listened, she always listened when Clervie talked, but she had never understood it.

"Shouldn't you be more focused on the Cyro Archon?" She had asked her once. "She's the one who we'll serve. Who mother Worships."

"We're Fontainian too." Clervie had laughed at that. "Besides," she added with a wink. "Fontaine gave me you. Why wouldn't I be grateful?"

Arlecchino had blushed at that, and the topic had been dropped.

In the end, it hadn't mattered which goddess Clervie loved most. Neither the hydro nor the cyro archon had stepped in to save her from her fate at Arlecchino's own hands.

Arlecchino knew she hated them all at that moment. What good were gods who could not even save a true believer? Nothing but pretty ornamentation for the sky. A useless trinket easily broken and replaced. They were not worth any of her faith.

How ironic was it then, that the nonbeliever would meet them both.

The cyro archon was everything a goddess should be. Beautiful in way of ice statues who have been labored over for days to glitter just right in the winter sun. Yet as was the way of ice statues, standing to close, even touching them could result in damage. She had to be kept at a distance to maintain her true perfection.

Perhaps if Arlecchino had met her earlier, before Clervie's blood stain her hands so badly that not even Mother's own blood could wash it out, she would have worshiped her. She would have been fooled by the glistening ice, the cold distance. But now with the world's truth at her fingertips, she only saw the true fragility hidden behind. A being of entirely too much power who could shatter far too easily and take them all with her.

She was not one Arlecchino could put her trust in. But she did have the support Arlecchino and her brother's and sister's and soon to be children would need. For their sake Arlecchino could fain the motions of loyalty to this statue of a goddess. But she would not worship her, not now and not ever.

In contrast to the fragile Ice, the trembling girl beneath Arlecchino's finger tips was all to human. Large blue missmatched eyes welled with tears as she begged for her life. She knelt before Arlecchino. White gloves stained with the dirt of the street folded as if in prayer. A mockery of her own believers. What kind of god would so willingly bow her pride?

And yet...Arlecchino felt the press of the warm flesh beneath her fingertips, digging into the place were the supposed god's gnosis should rest. But there was nothing but the irregular beat of a very human heart. Something was off. Arlecchino ran her eyes over the supposed goddess's face. The desperation in her eyes, the trail of snot in her nose. So far from what a goddess was supposed to be.

She wasn't one. The realization filled Arlecchino all at once. This girl, this Furina, was no god. No archon. What was she then? To last so long? She must be cursed. Just like Arlecchino.

How strange, to meet one like herself in the form of the very goddess she despised.

Furina told no one of their midnight rondevous. Not even her precious judge, or else why would Arlecchino be allowed to visit? Arlecchino might even harbor hope that she didn't recognize her maskless under the morning sun, except for the ever present underline of fear in the fake goddess's eyes in their every interaction, a party of tea and cakes more tense than all the battlefield's Arlecchino had seen combined.

From the outside, no doubt, they looked the picture of grace. Certainly Clervie would have given her left hand to sit were Arlecchino was, having tea with her hero. Would it hurt, to see one you had worshiped for the true, pathetic actor they are? Arlecchino was glad Clervie had never had the opportunity now, to look to close and see the cracks in the faker's facade. Let her rest in peace, one childhood dream still intact.

It was this sentimental whim that kept her from revealing the whole truth to her children. Only Lyney and Lynette seemed to pick up on the front their so called goddess was putting forward. But for some reason it only seemed to fuel their belief that she was truly an archon worth worshiping. As one performer to another.

Arlecchino would be lying if she said this did not irk her. Especially when Furina took advantage of that faith to place Lyney on trial. Lyney would not fully grasp her attack for what it really was. No doubt a calculated move to strike back at Arlecchino where she was weakest. It didn't work of course, Arlecchino's children would never let her down like that, but she still made time to thank the mysterious traveler who had stepped in to aid her distressed son.

Liars however, always find their lies catching up to them. For Furina, it was Poisson's fate that finally trapped her in a cage. What happened next was almost to fast to keep up with. The trial of the fake goddess, the revelations of the oceanids, the fulfillment of the prophecy, the death of the Hydro archon, the rise of the Hydro Sovereign, and when the water's receded, the ever-looming question of how to move forward after doomsday.

Exactly what happened to stop the prophecy, the role of the Hydro archon and Furina were not exactly public knowledge. Although rumors did spread far and wide. But Arlecchino was nothing if not personable, and Neuvilette could be surprisingly talkative if his righteous anger was awakened.

He did not tell her all, but from what he did say she was able to figure out the rest. Suffice to say, Furina was still under his protection. A hero in his eyes.

It was funny, how only in the revelation of the gulf between them, had Arlecchino realized how similar she had thought them.

Furina and Arlecchino, both cursed humans playing roles they seemed so unfit for. It really shouldn't surprise Arlecchino how much she had projected onto the other. She had thought them of the same make, calculating beings who presented a cordial front, willing to do anything to preserve the illusion of control they carried. Two beings who did not fit into this world but dug their own way into it, reminded every day by the curses on their bodies. For all she had scoffed at Furina, she had always thought her dedication to the role a sign of her skill. An opponent equal to Arlecchino, if not in strength, then in cunning.

But Furina was not like Arlecchino at all. Cursed though she may be, cunning though she was, this actress on the eternal stage. She was still separated by one key factor that left Arlecchino in the dust.

Furina de Fontaine, humanity of the Hydro Archon Focalors was a creature born of love. Cursed by it, fueled by it, she represented not the audacity of humanity like Arlecchino had thought, but the fullness of divine devotion, so strong it would weather 500 years of torment and still stand strong.

And it hurt, somewhere deep in Arlecchino's soul, to know the truth. To know Clervie in all her childhood innocence had somehow seen Furina clearer than Arlecchino's own tainted heart ever could.

How ironic was it that she, Arlecchino, the ultimate unbeliever, to believe so strongly in the unfaithfulness of gods it became a faith in and of itself. And how fitting, that such a faithless faith would meet the fate of all believers in this twisted world, and shatter before the pain of revelation.

[insanostyle1231]

that ginger twink can be so badass sometimes

[crows-of-buckets]

"Khaenri'ah, huh? You sure know a lot! The legacy of Khaenri'ah is long gone. The sinners are all that's left, and they're not worth mentioning."

Time lapse below the cut

[vanidrabbles]

Once Omega Build comes back to Snezhnaya:

Columbina; indignated: "Dottore, something terrible happened! An injection was placed on me by another doctor!...”

Pantalone: She got high fever.

Columbina: “....& he didn't even giv kiths to my arms before and after (✿◕^◕✿)!"

Dottore: "Oh no, poor little dove" 

Columbina: "& he didn't even put a pretty bandaid. Look at this ugly piece of latex (✿◕A◕✿)!" 

Dottore: "What a disappointment, I will need to speak with this Doctor privately over his methods... where may I find him?" 

Capitano: "In her stomach" 

Dottore: " ... ? " 

Sandrone: "She ate him" 

Dottore: "Did you now~ ?" 

Columbina: "He didn't give me a dessert as a reward (✿◕^◕✿)"

[linkemon]

Childe x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ᴛsᴀʀɪᴛsᴀ ᴏᴅ ʟᴀᴛ ɴɪᴇᴘᴏᴅᴢɪᴇʟɴɪᴇ ʀᴢᴀ̨ᴅᴢɪ ᴡ sɴᴇᴢʜɴᴀʏɪ. ᴊᴇᴊ ᴄᴏ́ʀᴋᴀ — [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] sᴘʀᴏ́ʙᴜᴊᴇ ᴛᴏ ᴢᴍɪᴇɴɪᴄ́ ᴢ ᴘᴏᴍᴏᴄᴀ̨ ᴄʜɪʟᴅᴇ'ᴀ. ᴛᴀ ʜɪsᴛᴏʀɪᴀ ᴛᴏ ᴘʀᴢᴇᴋʀᴏ́ᴊ ʀᴏ́ᴢ̇ɴʏᴄʜ ᴇᴛᴀᴘᴏ́ᴡ ɪᴄʜ ᴢ̇ʏᴄɪᴀ, ᴛᴌᴜᴍᴀᴄᴢᴀ̨ᴄʏᴄʜ ᴅʟᴀᴄᴢᴇɢᴏ ᴀᴊᴀx, ᴄʜᴏᴄ́ ᴢ̇ʏᴊᴇ, ᴊᴜᴢ̇ ɴɪᴇ ɪsᴛɴɪᴇᴊᴇ…

ᴅᴏᴅᴀᴛᴋᴏᴡᴇ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ:

ᴏɴᴇsʜᴏᴛ ᴢᴀᴡɪᴇʀᴀ sᴘᴏɪʟᴇʀʏ ᴅᴏ ʙᴀᴄᴋsᴛᴏʀʏ ᴄʜɪʟᴅᴇ'ᴀ. sɴᴇᴢʜɴᴀʏᴀ ᴅᴏ ᴛᴇᴊ ᴘᴏʀʏ ɴɪᴇ ᴘᴏᴊᴀᴡɪᴌᴀ sɪᴇ̨ ᴡ ɢʀᴢᴇ, ᴡɪᴇ̨ᴄ ᴡsᴢʏsᴛᴋᴏ ᴊᴇsᴛ ʙᴀᴢᴏᴡᴀɴᴇ ɴᴀ ᴢɴᴀɴʏᴄʜ ᴏ ɴɪᴇᴊ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴀᴄʜ ɪ ᴍᴏᴢ̇ᴇ ᴏᴅʙɪᴇɢᴀᴄ́ ᴏᴅ ᴘʀᴢʏsᴢᴌᴇɢᴏ ᴋᴀɴᴏɴᴜ.

ᴢᴅᴇᴄʏᴅᴏᴡᴀᴌᴀᴍ sɪᴇ̨ ɴᴀ ᴛᴌᴜᴍᴀᴄᴢᴇɴɪᴇ ɴɪᴇᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ᴢᴡʀᴏᴛᴏ́ᴡ (ᴡ ᴛʏᴍ ᴀʙʏss ɴᴀ ᴏᴛᴄʜᴌᴀɴ́ ᴏʀᴀᴢ ᴘʀᴢʏᴊᴀ̨ᴄ́ ᴅᴡᴀ ᴛʏᴛᴜᴌʏ ᴛsᴀʀɪᴛsʏ: ᴋʀᴏ́ʟᴏᴡᴀ ɪ ᴄᴀʀʏᴄᴀ).

ᴘʀᴢʏᴊᴇ̨ᴌᴀᴍ, ᴢ̇ᴇ ᴀᴊᴀx ᴛᴏ ɪᴍɪᴇ̨, ᴄʜɪʟᴅᴇ ᴛᴏ ᴄᴏᴅᴇɴᴀᴍᴇ ɪ ᴛᴀʀᴛᴀɢʟɪᴀ ᴛᴏ ᴛʏᴛᴜᴌ ᴡśʀᴏ́ᴅ ғᴀᴛᴜɪ.

[Reader] rozejrzała się po okolicy. Zawsze starała się zachować ostrożność. Zacierała ślady stóp pozostawione na leśnych ścieżkach, najczęściej suchymi gałęziami. Wiedziała jednak, że gdyby matka naprawdę chciała ją odnaleźć, to w niczym by jej to nie pomogło. Nikt nie mógł się ukryć przed królową Tsaritsą, a już na pewno nie w jej królestwie. Na razie jednak albo nie wiedziała, dokąd chodzi jej córka, albo zwyczajnie jej to nie obchodziło.  

Dziewczynkę otaczały połacie czystej, niczym nieskalanej bieli. Jedynie niewielki, szary lis zamachał ogonem i zniknął za uschniętym krzakiem. Wśród wirujących dookoła płatków śniegu dojrzała postać. Odetchnęła z ulgą na widok znajomej, rudej czupryny. Ajax podniósł głowę i uśmiechnął się szeroko. Powoli wstał ze swojego prowizorycznego posłania ze słomy. Wyszedł jej na spotkanie. Ostrożnie stawiał stopy na grubej tafli lodu, wypatrując pęcherzyków powietrza. Wiedziała, że robi dobrą minę do złej gry. Niepewność w błękitnych oczach dała jej znać, że nie przywykł do przychodzenia tu bez ojca.  

— Chodź za mną. — Złapał ją za dłoń.  

Jego ręka była niezwykle ciepła w mroźnym, chłodnym powietrzu. Ścisnęła ją mocno. Ciemna toń pod stopami przerażała ją. W pałacu widywała jedynie fontanny albo płytkie stawy. Prawie każdy z nich był zamarznięty aż do spodu. To był jej pierwszy raz w okolicy tak wielkiego jeziora. A już na pewno nigdy nie próbowała po żadnym przejść.  

— Patrz przed siebie. — Nie była pewna, czy chłopiec mówi to do niej, czy do siebie samego.  

Ajax powtarzał sobie to, czego nauczył go ojciec. Nie był do końca przekonany do tego całego pomysłu z wędkowaniem. Rzucił go mimochodem podczas ostatniej rozmowy, a potem jakoś głupio mu było się wycofać. Może dlatego, że [Reader] wydawała się szczerze podekscytowana wizją czegoś nowego. W teorii w pałacu mogła robić, co chciała. W praktyce zwykle były to te same, nudne czynności. Mogła wybierać między haftowaniem, malowaniem, grą na instrumentach i szeregiem innych zajęć. Nic jednak jej nie ciekawiło. Matka celowo odsuwała ją od planowania taktyk wojennych czy nauki posługiwania się bronią. Córka miała jej nigdy nie zastąpić. Gdy już Tsaritsa osiągnie swój cel, obalając wszystkich bogów, nie będzie takiej potrzeby.  

Nawet zwykłe wyjście poza obręb lodowych murów wiązało się z eskortą i musiało mieć jakiś sensowny cel. Nic więc dziwnego, że gdy Ajax rzucił swoją propozycję, od razu się rozpromieniła. Jakakolwiek zmiana przynosiła jej radość. Dobrze wiedział, jak kochała swój dom. Marzyła jednak o wyrwaniu się z tego zimnego miejsca. Chciała zwiedzić dalekie zakątki Teyvatu, gdzie panowali Archonci inni niż jej rodzicielka. Gdzie ludzie nie patrzyli na siebie podejrzliwie na prawie każdym kroku. Gdzie nikt na nikogo nie donosił. Gdzie nikt nie podpisywał dokumentów skazujących nieszczęśników na śmierć w czasie śniadania. Nie uważał wcale, że miała trudniej od jego rodziny. W końcu to ludzi takich jak on dotyczyły wszystkie decyzje pochodzące z dworu. Czuł też jednak, że komuś takiemu jak ona nie mogło być łatwo patrzeć na to wszystko i nie móc nic zrobić.  

Częściowo też zgodził się na ten wypad, bo schlebiał mu fakt, że może jej dać coś, czego nie miała, pomimo swojego statusu. Wielokrotnie zastanawiał się, czy ich znajomość ma sens, biorąc pod uwagę wszystkie dzielące ich różnice. Tłumaczył sobie jednak, że nikt tak naprawdę nie ma prawa im niczego narzucić. Jeśli obydwoje się lubili, to niby dlaczego nie mogliby się razem bawić?  

Zanim się spostrzegł, dotarli do przerębli. Niechętnie puścił dłoń przyjaciółki. Podał jej giętką, drewnianą wędkę. Przyszedł czas na założenie przynęty. Towarzyszka spojrzała do małego pudełeczka pełnego wijących się robaków.  

— Bleee. — Skrzywiła się, odwracając wzrok od największego osobnika.  

— Te tłuste są najlepsze — zaśmiał się Ajax, widząc jej reakcję. — Mogę to zrobić za ciebie — dodał, chwytając haczyk.  

— Nie! — przerwała mu [Reader], wyrywając wędkę. — Nie ma w tym żadnej zabawy, jeśli zrobisz to za mnie. Poza tym... — zawahała się. — Kiedyś pewnie będę musiała zrobić wiele gorszych rzeczy.  

Skrzywiła się po raz ostatni. Różowoszara dżdżownica wiła się przez moment, po czym została brutalnie nadziana na ostry koniec wędki. Patrzyła na nią z dziwną determinacją. Jakby od tego, czy złowi rybę, zależało coś więcej niż zwykła zabawa.  

— Chodzi o twoją mamę? — spytał chłopiec.  

Nietrudno było zgadnąć, kiedy o niej myśli. Królowa Tsaritsa zwykle zasnuwała jej myśli, wywołując na twarzy smutek albo złość.  

— Któregoś dnia — zniżyła głos — obalę cały ten system. — Zacisnęła mocno palce na drewnianym trzonku. — I wtedy nikt w Morepesok ani w Snezhnayi nie będzie musiał łowić ryb, żeby nie głodować!  

Ajax otworzył oczy ze zdumienia. Nie sądził, że widziała biedę zwykłych ludzi aż tak dogłębnie.  Dla niego to stanowiło codzienność. Zdobywanie pożywienia przemianowane przez ojca w zabawę, by chętniej mu pomagał. Właściwie już dawno o tym zapomniał. Pewne sprawy, do których się przyzwyczaił, z czasem przestały go nurtować.  

— Gdybyś kiedyś potrzebowała kogoś na stanowisko… no wiesz… generała do spraw zakładania robaków na wędki, to jestem chętny! — To mówiąc, wyciągnął z jeziora rybę. Była mała, szara i niezachęcająca do jedzenia. Jak zwykle.  

Dziewczynka roześmiała się, a jej głos poniósł się echem wśród wszechobecnej ciszy. Nie był to wcale jakiś szczególny śmiech. Był raczej zwykły. Przeciętny. A jednak, gdy go słuchał, rosło mu serce i nic nie mógł na to poradzić. I wiedział, że mógłby tak błaznować do końca dnia, gdyby tylko przez cały czas patrzyła na niego tak, jak teraz.  

— Myślę, że przyda mi się ktoś taki jak ty. Będziesz moim zastępcą, co ty na to? — spytała [Reader].  

Już miał odpowiadać, gdy złapała go za rękę, przerywając zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Wpatrywała się w lód pod stopami, ważąc słowa.  

— Pytam poważnie, Ajax. Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz, ale gdybym kiedyś musiała... — Słowa nie przeszły jej przez gardło. — Pomożesz mi?  

Przyjaciel czuł, że pytanie jest wręcz szaleńcze. Królowa rządziła niepodzielnie w Snezhnayi od kilku stuleci. Nikomu nie udało się jej obalić, bo każdy, kto spróbował stawić czoła bogini, ginął okrutną śmiercią. Wcale nie miał ochoty być kolejny. Z drugiej jednak strony we wszystkich historiach, które opowiadał mu ojciec, bohaterowie musieli podejmować ryzyko. Dlaczego to właśnie on miałby nie stać się następnym?  

— Pomogę, obiecuję. — Pokiwał głową.  

Chłodny wiatr zawiał, szarpiąc rude kosmyki jego włosów. Odgarnął je z czoła niecierpliwym ruchem. Zawieja coraz bardziej przybierała na sile. Nadchodziła pora, by wracać.  

— Trzymaj. Moi podwładni nie mogą marznąć. — [Reader] wyciągnęła w jego stronę swoje futro.  

Nie sądził, że aż tak było po nim widać, że marznie. Zwykle więcej się ruszał albo po prostu krócej przebywał na zewnątrz w takie dni jak ten. Nie chciał jednak, by spotkanie zbyt szybko się skończyło. Dlatego dyskretnie przebierał skostniałymi palcami, próbując je rozgrzać. Jego ubranie też pozostawiało wiele do życzenia.  

— Daj spokój, księżniczko, wcale nie jest mi aż tak…   

Dziewczyna uparcie zarzuciła mu biały materiał na ramiona.   

— ...zimno — zakończył zrezygnowany.  

Musiał przyznać, że od razu zrobiło mu się cieplej. Futerko mile grzało przemarznięte plecy. [Reader] chwyciła jego chłodną dłoń. Była tak samo zimna, jak jego własna, ale jakoś nie miał ochoty jej puszczać. Powoli przeszli po jeziorze aż na skraj lasu. Tu ich drogi się rozchodziły.  

— Prawie bym zapomniał. — Sięgnął do skórzanej torby. — To dla ciebie.  

Na dłoni spoczywała mała laleczka. Robił je co roku dla całej swojej rodziny. Teraz postanowił zrobić dodatkową. Matrioszka miała w sobie wiele małych sióstr. Na każdej wymalował inną twarz. Ubrane w zimowe, niebieskie szaty, błyszczały świeżo pomalowane lakierem.  

— To matrioszka? — upewniła się, oglądając ją z bliska.  

Pokiwał głową.  

— Żebyś o mnie nie zapomniała przez zimę — stwierdził cicho.  

Wiedział, że po najbliższej zamieci nie zobaczą się aż do wiosny. Tylko tutaj zimy bywały na tyle okrutne. Śniegi zasypią ścieżki i nikt nie trafi do jego wioski przez najbliższy czas, choćby chciał.  

Miał szczerą nadzieję, że będzie o nim myśleć, patrząc na ten prezent.  

— Do zobaczenia! — pożegnał się szybko i odbiegł.  

***  

[Reader] wysiadła z sań. Zatrzymała się na kilka chwil przy siwych rumakach ciągnących zaprzęg. Pogłaskała je łagodnie po pyskach. Prychały cicho, skubiąc ledwo widoczną trawę. Zawsze była pod wrażeniem tej jedynej ostoi zieleni w pobliżu pałacu. Jednego z niewielu miejsc w całej Snezhnayi, gdzie śnieg topił się na tyle, by można było zobaczyć, co jest pod nim. Nawet jej matka zdawała się lubić ten skrawek ziemi. Inaczej nigdy nie chciałaby tu przyjeżdżać. Zjawiały się tu co roku. Nawet jeśli dziewczyna nie wiedziała po co. Zwykle zostawała sama, a caryca odchodziła bogowie wiedzą dokąd.  

— Childe, dotrzymaj księżniczce towarzystwa! — Dowódca straży odszedł nacieszyć się rzadkimi promieniami słońca.  

Zrzucił nudne zadanie na najmłodszego rangą. Nic nie mogło bardziej ucieszyć [Reader]. Czekała na ten moment. Jej marzenie nareszcie się spełniło. Powolnym krokiem ruszyła wydeptaną ścieżką. Z całych sił pragnęła przyspieszyć. Musiała jednak zachować ostrożność, więc z gracją złapała fałdy śnieżnobiałej sukni i drobnymi krokami ruszyła na spotkanie.  

Musiała przyznać, że dawny Ajax sporo urósł, odkąd widziała go ostatni raz. Im bliżej była, tym bardziej czuła, jak przyspiesza jej serce. Widywała go tylko z daleka, gdy trenował w koszarach. Kilka razy udało jej się wymknąć, ale ciche spotkanie było poza jej zasięgiem. Żołnierze przestrzegali restrykcji. Za niesubordynację surowo karano każdego. Tsaritsa nie tolerowała braku dyscypliny u swoich poddanych. Dlatego jej córka musiała przełknąć samolubną chęć rozmowy z przyjacielem. Aż do tego dnia.  

Nie wytrzymała do końca. Ostatnie kroki przemierzyła pędem i rzuciła mu się wprost na szyję. Nie stracił równowagi, jak się spodziewała. Stał na nogach pewnie.  

— Tak się cieszę, że nic ci nie jest — powiedziała, odsuwając się na tyle, by móc się mu dokładniej przyjrzeć.  

Skrócono mu włosy. Ubrany w mundur, nosił na plecach włócznię. Nie wątpiła, że potrafi się nią posługiwać. Pulcinella powoli szerzyła na dworze jego wyczyny. Z pewnością miała w tym jakiś wielki interes.  

— Martwiłam się — przyznała [Reader]. — Zaraz przed śnieżycą zorientowałam się, że cię nie ma. Ludzie w Morepesok mówili, że zniknąłeś. A potem zasypało przełęcz.  

To była jedna z najgorszych zim w jej życiu. Nie miała pojęcia, co się stało z Ajaxem. Wiele ryzykowała, wybierając się do wioski. Mieszkańcy, których udało jej się wypytać, powiedzieli, że cała rodzina poszła szukać młodego chłopaka. Podobno nie wrócił przez trzy dni. Przy panującej pogodzie spisywali go na straty. Większość była zdania, że już dawno nie żyje. Przetrwanie jednej nocy w takim mrozie graniczyło z cudem. A co dopiero trzech...  

— Jak widzisz — tu wskazał na siebie teatralnie — mam się lepiej niż kiedykolwiek.  

Kiedy nadeszła pierwsza odwilż, wybrała się, by sprawdzić sytuację. Na miejscu okazało się, ku jej ogromnej uldze, że Ajax przeżył. Niestety jego samego w wiosce nie zastała. Ojciec oddał go do wojska, czego zupełnie nie rozumiała. Nigdy nie wyobrażała go sobie w takim miejscu. Sąsiedzi wspomnieli coś o tym, że miało go to utemperować. Nie trzymało się to jednak kupy. Przecież znała go bardzo dobrze. Wszystkie historie o bójkach i trzymających się go kłopotach zupełnie do niego nie pasowały. Stwierdziła więc, że musiał być jakiś głębszy powód.  

Potem zostało jej tylko oglądanie z daleka, jak szybko pnie się w hierarchii. Słysząc o jego wyczynach, prawie im nie dowierzała. A jednak teraz stał tu przed nią. Żywy dowód wszystkiego, czego dokonał.  

— Co się w ogóle stało? Jakim cudem przetrwałeś te trzy dni? — zadała nurtujące ją od miesięcy pytanie.  

— Opowiem ci innym razem. — Uciekł wzrokiem.  

Widziała u niego moment zawahania. Postanowiła nie naciskać. Pewnie nie chciał sobie przypominać tych okropnych wydarzeń. Dowie się innym razem. Poza tym to nie było teraz najważniejsze.  

— Nadal ją masz? — spytał chłopak, widząc matrioszkę zawieszoną na szyi.  

Gruby rzemyk trzymał ciężar wszystkich sióstr. Było widać tylko zewnętrzną warstwę. Wyglądała na starą i zniszczoną. Musiała się przetrzeć od częstego noszenia.  

Nie umknęła mu lekko zmieszana reakcja dziewczyny.  

— Dotrzymywała mi towarzystwa, kiedy ciebie nie było. — Odruchowo dotknęła prezentu. — Bardzo tęskniłam, Ajax. — Podniosła wzrok.  

Uśmiechnął się w sposób, jakiego jeszcze nigdy u niego nie widziała. Zawadiacki. Jego oczy błyszczały determinacją. Jakby jakąś nową głębią i siłą. Wydawał się jednocześnie znajomy, ale i obcy.  

— Teraz już Childe — poprawił ją. Wiedziała, że trudno będzie jej się przyzwyczaić do nowego pseudonimu. — I… naprawdę cieszę się, że cię znowu widzę, [Reader] — wyszeptał jej wprost do ucha.  

Zaraz potem pocałował ją znienacka w policzek. Jeśli przedtem jej serce nie biło wystarczająco szybko, to teraz z pewnością przekraczało wszelkie normy. Miała wrażenie, że topi się jak śnieg pod wpływem słońca.  

— Nie możesz tak… — urwała sfrustrowana. — No wiesz!  

— Nie wiem. — Chłopak musiał się świetnie bawić jej kosztem.  

— Całować mnie — powiedziała cichutko.  

— Możesz powtórzyć? Bo chyba nie dosłyszałem…  

Jej przyjaciel z dzieciństwa zdecydowanie stał się o wiele bardziej śmiały niż dawniej. Kiedyś bał się zwyczajnie porozmawiać z dziewczynami z wioski. A teraz zawstydzał ją samą.  

— Nie możesz mnie całować! — zaprotestowała [Reader].  

— Ach tak? W takim razie już więcej nie będę… — Childe skrzyżował ręce na piersi.  

— Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło. — Dziewczyna potarła skroń.  

— Po prostu przyznaj, że też mnie lubisz! — rzucił, widząc, jak odchodzi.  

— Ani mi się śni!  

Nie chciała tego przed nim przyznać. Jeszcze nie teraz, gdy dopiero co znów pojawił się w jej życiu. Musiała się najpierw przekonać, jak bardzo się zmienił. Ile w nim jest jeszcze z dawnego Ajaxa, a ile z nowego Childe’a. Było to jednak śledztwo, które zdecydowanie miała ochotę podjąć.  

— Niedługo będziemy się widywać znacznie częściej! — stwierdził chłopak.  

Miał rację. Do niego też musiały dotrzeć plotki, które słyszała na dworze. Szykował się awans. W dodatku nie byle jaki. Childe miał zasilić szeregi Fatui jako kolejny, jedenasty członek grupy. Pulcinella szepnęła kilka słów aprobaty jej matce. Martwiło ją to, jakim zainteresowaniem Tsaritsa obdarzyła jej przyjaciela. To rzadko kończyło się dobrze. Misje, na jakie byli wysyłani, stanowiły wszystko, z czym [Reader] pragnęła walczyć przez całe życie. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Pozostało jej szukać jasnych stron sytuacji. Wkrótce będzie mógł oficjalnie przebywać w pałacu, dzięki czemu będzie mogła się z nim spotykać. A wtedy się okaże…  

***  

— Jesteś pewny, że to dobry pomysł? Co jeśli ktoś nas zobaczy? — spytała [Reader], wiążąc na nogach łyżwy.  

Obawiała się, że nawet tutaj, w Morepesok, ktoś może ich obserwować. A od jakiegoś czasu była już odpowiedzialna nie tylko za siebie. Liczyła na nią cała grupa ludzi. Jakiekolwiek dziwne spotkania czy wymykanie się stanowiło podstawę do tego, by zacząć koło niej węszyć. Za wszelką cenę chciała tego uniknąć.  

— Kiedy byłaś młodsza, chciałaś spróbować wszystkiego. Czyżby teraz strach cię obleciał? — Childe zdecydowanie uważał swój pomysł za świetny.  

Nie odpowiedziała, ponieważ miał rację. Im starsza była, tym bardziej ulatywała z niej dziecięca chęć poznawanie nowych rzeczy. Z drugiej jednak strony może właśnie tego jej było trzeba. Była wiecznie zajęta i jeśli w ten sposób mogła spędzić trochę czasu ze swoim ukochanym, to powinna przynajmniej spróbować. Jeśli na jedną noc zapomni o obowiązkach, to chyba nic się nie stanie.  

— Będę cię trzymał za rękę przez cały czas — zapewnił, stawiając ją do pionu.  

— Nie ma takiej potrzeby. Sama dam radę — mruknęła [Reader], robiąc kilka próbnych ślizgów do przodu. Czuła, jak nogi same jej się rozjeżdżają.  

— Czyżby? — upewnił się Childe.  

Światło księżyca rozjaśniało tylko część jego twarzy, ale nawet i bez niego domyśliłaby się, że się uśmiecha. Uwielbiał się z nią droczyć.  

Zanim się spostrzegła, złapał jej obie dłonie. Zaczął jechać do tyłu, nie oglądając się za siebie. Pociągnął ją za sobą. Sunęła razem z nim z zawrotną prędkością. Zimny wiatr chłostał ją po twarzy, ale było w tym wszystkim coś ekscytującego. Z czasem zaczęła sama poruszać nogami. Metalowe płozy gładko sunęły po powierzchni. Na moment oderwała się od wszystkich problemów, które na niej ciążyły. Spojrzała na swojego ukochanego. Mknął teraz sam, tuż przed nią. Dawniej Ajax bał się tej tafli bardziej niż ona. Ciemnej wody, majaczącej pod spodem. Miejsc, gdzie lód był cieńszy. Kiedyś chodził po nim ostrożnie. Jak jego ojciec. To jednak minęło. Teraz nie bał się już nikogo i niczego. Mówił, że lubił przychodzić w to miejsce. Pozwalało mu sobie o tym przypomnieć. Ona też je kochała, choć z zupełnie innego powodu. Stanowiło pamiątkę ich pierwszych spotkań.  

W pewnym momencie poczuła, że ciężar na szyi, który zawsze jej towarzyszył, zelżał. Matrioszka zerwała się z rzemyka i potoczyła po jeziorze. Zanim zdążyła po nią wrócić, drogę przebiegł jej lis. Srebrzysty, w świetle nocy, złapał ją w pyszczek. Zaczął z nią umykać w stronę lasu. Próbowała go dogonić, jednak na próżno.  

Nagle tuż koło ucha usłyszała świst. Zwierzę padło nieruchome. Z jego boku sterczała strzała. Jedna, ale celna. Zerknęła na Childe’a. Była zła, choć sama do końca nie wiedziała, dlaczego. Uklękła przy lisie i zabrała własność.  

— Nie musiałeś tego robić. — Nie potrafiła ukryć wyrzutu w głosie.  

— Wolałabyś, żeby uciekł? — spytał zdziwiony chłopak.  

Nie chciała tego przyznać na głos, ale chyba tak. Jeszcze jedna śmierć przed jej oczami. Nawet jeśli było to tylko zwierzę, to nie chciała jej oglądać.  

— A tak w ogóle, to od kiedy strzelasz z łuku? — [Reader] widziała, jak próbował dawno temu. Za każdym razem mu nie wychodziło, więc szybko przestał.  

— Żadna broń nie jest już dla mnie wyzwaniem. Chcę spróbować z łukiem, bo najgorzej mi idzie. Wtedy moje wygrane będą mieć sens. — Pogładził ramię.  

— Traktujesz to wszystko jak grę, Childe. — Te słowa zabrzmiały głucho w jego uszach.  

Bo tym dla mnie jest walka — pragnął odpowiedzieć. Ostatecznie jednak ugryzł się w język. Nie lubiła, gdy o tym wspominał. Nie miał zamiaru psuć tej nocy.  

— No już. — Odgarnął jej kosmyk z twarzy. — Przepraszam. Następnym razem zapytam, czy dać złodziejowi uciec.  

Ulżyło mu, gdy zobaczył, jak uśmiecha się lekko. Żart mógł być głupi, ale tak długo jak ją rozbawił, był tego warty. W tej kwestii nic się przez lata nie zmieniło.  

Pocałował ją. Rozluźniła się, przyciągając go do siebie. W takich momentach czuł, że wszystko było prostsze. Problemy wydawały się znikać, a świat kurczyć tylko do ich dwojga. Do dotyku jej warg. Do przyspieszonego bicia serca. Do zaróżowionych od mrozu policzków. Do światła tańczącego na jej twarzy. Chciał zapamiętać ten widok. Wyryć go w pamięci, by móc do niego wracać chłodnymi nocami, gdy wspomnienia z Otchłani wypełniały mu bezsenne godziny.  

— Muszę cię o coś zapytać, bo inaczej nie da mi to spokoju — zaczęła [Reader], odrywając się od niego. Pamiętasz, jak w dzieciństwie zapytałam, czy mi pomożesz, gdybym… gdybym chciała obalić matkę?  

— Obiecałem ci to. — Childe pokiwał głową.  

— Muszę wiedzieć, czy nadal obstajesz przy tamtej odpowiedzi. — Wiedział, że to pytanie jest ważne.  

Od kilku dni wydawała się jakaś inna. Poddenerwowana. Nie sądził, by inni to zauważyli. Nawet Tsaritsa. Nie przejmowała się córką na tyle, by dobrze ją poznać. On jednak wiedział. Nauczył się z czasem wyczuwać jej nastroje. Widział ją lepiej niż wszyscy inni i był z tego dumny. Wiedział, że mu ufała. Nie było nikogo innego, kto byłby tak blisko w jej życiu.  

— Nie zmieniłem zdania, [Reader]. — Chłopak delikatnie ścisnął jej dłoń.  

— W takim razie mam dla ciebie zadanie. Może nie będzie to twoja wymarzona pozycja generała do spraw zakładania robaków na wędki, ale…  

— Zamieniam się w słuch. — Uśmiechnął się.  

***  

— Niniejszym uznaję [Reader], moją córkę, winną popełnionej zbrodni i skazuję ją na śmierć!  

Dziewczyna popatrzyła w oczy kobiety, która przez całe życie grała jej matkę. Była beznadziejna, ale jednak czasem próbowała. Czy było jej chociaż trochę żal? Jeśli tak, to nie dała tego po sobie poznać. Widocznie dziecko za bardzo przypominało jej dawną stratę. Stalowoszare tęczówki wpatrywały się intensywnie w swoją przyszłą ofiarę. Chłodna, nieczuła i dumna bogini stała przed swoim lodowym tronem. Jej nieskazitelnie jasna, mlecznobiała skóra dotknęła ostrza. Własnoręcznie naostrzyła miecz. Kropla krwi skapnęła na ziemię, gdy tylko dotknęła czubka.  

— Po co to co całe przedstawienie? — spytała [Reader].  

Znała odpowiedź na to pytanie. Po prostu chciała jeszcze przez moment pozostać na tym świecie. Nawet jeśli osobą, która przedłuży ten pobyt, miała być ta najbardziej znienawidzona w całym jej życiu.  

Powietrze przeszył śmiech. Delikatny jak śnieżny puch i mroźny jak Snezhnaya. Nikt w komnacie nie odważył się wydać z siebie najmniejszego dźwięku. Wszyscy zamarli.  

— Dobrze wiesz dlaczego, kochanie. — Słowa były tak ciepłe, że niemal mogła wyobrazić ją sobie jako dobrotliwą matkę. — By pokazać, co robię ze zdrajcami — zwróciła się do tłumu.  

Zebrali się tu wszyscy, którzy mieli jakiekolwiek wpływy w państwie, choć nikt z nich nie łudził się, że ma realną władzę. Służyli swojej carycy. Tylko jej. Aż do końca swoich dni, które miały nadejść niebawem. Kiedy plan królowej się powiedzie i w Teyvacie nie pozostanie już nikt.  

Pozwoliła sobie na spojrzenie w stronę Fatui. Ajax stał pośród nich w idealnie równym szeregu. Jego ruda czupryna była w nieładzie. Na twarzy miał maskę czerwoną jak krew. Patrzył prosto przed siebie. Nie na nią. Cieszyła się z tego. Gdyby zwrócił na nią swój wzrok, mogłaby nie wytrzymać. A miała obowiązek wobec każdego, kto przyłączył się do rebelii. Musiała umrzeć z godnością, by nie złamano ich ducha. Inaczej cała jej ciężka praca pójdzie na marne. Nie mogła do tego dopuścić.  

Przynajmniej on się uratował. Dotrwa do lepszych czasów. Będzie miał szansę kontynuować wszystko to, co zaczęła. Walczyć z całą niesprawiedliwością, jaka ich spotkała.  

Tsaritsa z gracją zeszła z podwyższenia. Z każdym krokiem [Reader] czuła coraz większy chłód. Nie mogła powstrzymać szczękania zębami. Kajdany na jej rękach pokryły się szronem. Palce bladły w zastraszającym tempie. Oddech zamienił się w parę. Nie miała już siły się bać. Strach wyparował, gdy całe ciało zdawało się tężeć.  

— Ona tu przyjdzie. Wiesz o tym. — Dziewczyna dumnie podniosła głowę. Wiedziała, że za moment nie będzie mogła nawet nią ruszyć. Zbyt wiele razy oglądała egzekucje matki, by nie mieć pojęcia, co nastąpi. — Lumine była w Mondstadt, Liyue, Inazumie, Sumeru, Fontaine i Natlanie. Zostałaś tylko ty. Wysłałam list. Przyjdzie po ciebie. A wtedy wszyscy będziemy wolni… — Matka musnęła jej wargi dłonią. Nie mogła już nimi poruszyć. Wiedziała, że od tej pory nie wypowie już żadnego słowa. Nigdy.  

— Wydaje ci się, że jesteś sprytna. Że twoja śmierć ma sens — powiedziała królowa spokojnym głosem. — Jest wręcz odwrotnie. Mogłaś mieć wszystko. Zostać tu ze mną. Oglądać koniec Teyvatu. Patrzeć, jak pozbędę się całego zła trawiącego ten świat. Zamiast tego wybrałaś walkę, którą przegrałaś już na samym początku. Wiesz dlaczego nie stoisz teraz na moim miejscu? Bo ja nie ufam niczemu i nikomu. Ty popełniłaś podstawowy błąd. — Powoli wzniosła miecz nad głowę. Wydawał się nic nie ważyć w jej rękach. — Tartaglia, wystąp!  

Jej ukochany wyszedł przed szereg.  

— To jemu zawdzięczasz swoją przedwczesną śmierć. Mojej lojalnej Jedenastce. — Uśmiechnęła się w jego stronę. — Posłużysz za przykład, [Reader]. Jeśli tylko zdrajcy nie będą się wychylać, pozwolę im dożyć, by ujrzeli koniec wszystkiego.  

Skazana czuła, jak łza zbiera się w kąciku jej oka. Nie miało to jednak znaczenia. Zamarzła zanim zdążyła spłynąć po policzku.  

Ileż by dała, by poznać teraz jego myśli. Dlaczego to zrobił? Czy nie miał wyboru? Może chronił swoją rodzinę? Przecież tak bardzo ich kochał. Tonię, Anthona, Teucera i swoich starych, zmęczonych rodziców. Może to był tylko blef? Jedyny sposób, by uchronić ludzi zanim nadejdzie pomoc? Jej życie w zamian za każdego, kto jej pomógł. Może stanowiła cenę, którą należało poświęcić…  

Zza maski dojrzała jednak blask oczu. Tych błękitnych i dziwnie martwych. Tak znajomych, a jednak innych, od kiedy zniknął na trzy dni pewnej zimy. Jakby czaiło się w nim coś innego. Wiedziała, że wpadł do Otchłani. Nigdy jej o tym nie powiedział. Kilka dni temu natknęła się na starożytne księgi i raporty. Przeczytała je za plecami matki. Nie zdążyła o nie zapytać. Teraz już nigdy się nie dowie. A co, jeśli jednak zrobił to z własnej woli?  

Nie czuła momentu, gdy ostrze dotknęło jej skóry. Chłód zabił ją szybciej.  

Głowa potoczyła się kawałek i znieruchomiała. Oczy zastygły martwo utkwione w jednym punkcie. Tsaritsa odwróciła się. Odrzuciła miecz na podłogę. Już więcej nie będzie jej potrzebny. Niedługo wszystko, czego zawsze pragnęła, się ziści. Krzew skrzepła od razu. Niezadowolona spojrzała na plamki na śnieżnobiałej sukni. Odeszła w kierunku drzwi. Nie odwróciła się ani razu. Teraz mogła już tylko patrzeć przed siebie.  

Wszyscy opuścili salę w grobowej ciszy. Wszyscy poza Childem.  

Chłopak przyklęknął na podłodze. Na lodowej powierzchni leżała matrioszka. Ta sama, którą dał jej lata temu. Uśmiechnął się, wyciągając po kolei laleczki. Wiele twarzy. Schował je wszystkie do kieszeni i ruszył przed siebie.  

[thunderous-mess]

Endless Curse

Kaveh POV - First person.

Words: 558

Ship: N/A

Characters: Kaveh (mentions of Alhaitham, Cyno and unnamed character)

TW/CW: Mentions of blood, murder and violence.

Summary: He is not to blame, but that doesn't change that Kaveh just murdered someone. And now he has to live with it.

Notes: Found this in my drafts. What was I thinking when I wrote it? No idea but it must see the light of day the internet.

Haitham.

Oh, Haitham.

At all times it is exactly when I need you that you feel the furthest away.

I fought plenty of times. Eremites, fungi, you name it, I've done it.

Yet it is now that my bloody hands feel the dirtiest, heaviest.

Was it easy for you? Did this blood ever dry? Did it disappear?

Cyno, my friend.

It’s only now that I understand your pain. Your silences and the void in your heart.

How can you still walk with the pressure of a life’s end dragging you, bringing you to the floor, so dense, so heavy?

Tell me, do we ever heal? Does it get easier?

Because this blood seems to slowly be turning into metal. Heavy. And I'm sinking, covered  with it.

Will someone come save me? Drag me out of this pit even if I don't deserve salvation?

Everything is that red I always praised. I've covered it all.

It hurts. It hurts a lot. Not this damned hurt body, but within. It hurts in chunks and fragments of my soul I had forgotten, unseen.

It hurts like scorching coal, burning everything inside.

I’m on fire.

I am broken and emptied with the blowing wind that takes what’s left of me far where no one will find it.

But if I’m so empty, why does it hurt so much?

There's only this dirty red covering me from sight, tainted red inside and outside.

I know what they would say 'It wasn't your fault.', 'You're alive and that's what matters.'

But I, oh, I... I have sent a soul to an unknown destiny. One even I am afraid to face.

How can I resume life? Please someone tell me. Please tell me, because if I was in the right, why does it hurt so much?

I know I’m not the first. Many have faded in other’s arms. I've heard many stories, but they never trembled like this when they told them.

Their life never looked like an earthquake. Their breath was always firm and steady as always. The sure and strong words of survivors. But I don't even know where is my voice.

Will I heal like them? Or did they never break at all?

Cyno, Haitham, please tell me. Tell me I can feel whole again, because I’m losing too much of me.

I think I heard it, crying and calling out my name, but now it only feels like a numb sound that may be heard or may too be completely silent.

But why.

Why do I close my eyes and cry?

I should face it. I must tattoo this red in my soul. I need to remember.

No. No. I shouldn’t cry. There's no one to cry for anymore.

I am numb, Haitham.

Tell me, am I crying? Screaming?

What have I become?

Cyno, can't you hear it? It's the sounds of myself breaking. My whole being. Into little pieces. Dust. Scattered dirt that can't be brought back together.

Tell me, did this red ever dry for you? Did it disappear?

How did you stay whole?

Tell me, please tell me, because I can't see a tomorrow now.

I'm stained. Inside and outside. That same crimson red I always loved now can’t be washed away.

It’s vomitive.

I have become a monster, and I don't know how to live with it.

c:

[da-ambivertartist]

My genshin self-insert oc, Kaiyo!

Region: Inazuma Weapon & Element: Hydro Claymore Birthdate: Nov. 8th Constellation: Cyclone Rarity: 4-Star

A young Inazuman criminal with a deep hatred for the Archon of Inazuma (and authority in general).

Kaiyo's mother, Totsuki, was one day found with a hydro vision and was sentenced to have her vision stolen. Afterward, Kaiyo found out about her mother's crime against the Shogunate and cut off from the family, leaving them homeless. The mother and daughter lived their days underneath Inazuma City and scraped what they could from the streets, but the days were getting harder and harder to bear when Totsuki started to lose herself due to the loss of her vision. Kaiyo remembers her acting kind of like a husk of a human body being controlled by puppet strings. Her eyes were always deep yet empty, she always walked slowly, and she would stay awake for hours, staring at the water longingly.

One day, Kaiyo woke up to a beautiful summer sunrise, but her mother was out of sight. A few minutes later, a shrine maiden was found sobbing in the center of Inazuma City. A dead body was found on the cliffs in between Mt. Yougou and The Kamisato Estate last night. The body description matched Kaiyo's mother to a tea. Kaiyo recalls only having one emotion that day after hearing this: pure, unaltered malice. Months later, a terrorist attack landed at a Tenyrou Commission Encampment during the night, killing 20 and injuring 11 out of the 66 soldiers there. No one suspected it was Kaiyo, and her malice was silenced... for the moment.

-Likes hanging out with Itto to destress and have fun, but Kuki doesn't trust her. -Is able to carry her claymore one-handed. -She used to be a foot soldier for Sanganomiya's Army, but she believes Kokomi and Gorou were too passive with Shogun's army so she left. -Has been arrested at least 3 times in every nation. -Loves sushi, Dispises Lavender Melons. -She lost her eye after a Raiden Army soldier shot it with an arrow.

[glitchy-impact]

This needs to be said:

Tighnari’s english voice actor Elliot Gindi has been exposed for being a tr*nsphobe, a p*edophile, s*xist, a gr*omer among other horrible ab*ses of power.

What he did is absolutely disgusting and he needs to be charged for his crimes. I may not be active within the Genshin community on Tumblr or Twitter and I may have my problems with the fandom as a whole, but this is unacceptable behavior.

With that said, please don’t harass anyone who likes Tighnari as a character. It’s completely okay to like a character but not the voice actor. With the victims, please note that I support you and you are brave for coming out about your experiences. I wish the best for you and you are valid. I hope that you can find closure and move on from this incident. Again, I wish for all of you to live your best life.

I’m sorry if this post is everywhere or not too organized. I’m just angry and this needed to be said. I just someone who probably isn’t aware to know about this.

Link to original tweet plus documented evidence provided.