#toont

[mrbmwhite]

he a noise you

[15laff]

you need to kill them with a rock and you need to do it now

[heartyearning]

😭😭😭 dit is zoooooooooo ambetant dit is echt zo vervelend hier heb ik nu echt geen zin in... ook gewoon zo stom want je zou denken dat een 13 in het eerste sem zou meetellen naar het 2de sem toe like ok ja ik ga eerlijk zijn door een misverstand van studie materiaal heb ik wel en zeker niet mijn volledige vak gestudeerd maar in my defence. ik wist dat toch niet !!!! die gast had zo hoofdstukken van filosofie boeken laten afprinten door de school bib en ik ging ervan uit dat ik die teksten online zou kunnen terug vinden (yk geen hele stapels papier gaan laten afdrukken) maar dat was dus niet maar niemand van mn vriendjes had door dat ik dit niet door had en dat je dus echt naar de bib moest gaan en erom vragen EN met de kostuum afdeling hebben we zo elk jaar tijdens de pre-examen periode mandatory fun day (dat natuurlijk nooit op een normale manier gepland wordt) en dat was de dag voor dit examen en like UGH het is allemaal fine het is één examen ik ga er niet van dood maar ik heb dit gewoon echt niet nodig. UGHHH ik ben hier pissed over. meer dan dat ik dacht dus.

[homoerotisch]

waarom nederlands beter is dan engels, door victor frölke

Wacht, is er ook al geen woord voor ‘hals’ in het Engels? Toch best een belangrijk lichaamsdeel zou je zeggen. Throat is echt iets anders, en neck is, nou ja, een nek.

Mijn stokpaardje aan de borrel- en eettafel, als het weer eens over de teloorgang van het Nederlands gaat, is dat het Engels geen woord voor ‘gunnen’ heeft, ook best een belangrijk woord. In ieder geval voor ons, de gebruikers. Voor ‘misgunnen’ hebben Engelstaligen dan wel weer een woord: begrudge.

Laatst had ik Amerikaanse vrienden te eten, en hoewel mijn Engels niet slecht is (dat denkt elke Nederlander, niet altijd terecht), stond ik toch weer met een mond vol tanden (heerlijke uitdrukking), toen ik ze „smakelijk eten” wilde wensen. Aan enjoy heb ik een broertje dood (idem); dat vind ik ook meer iets voor een masseuse om te zeggen, voor de happy ending.

Leenwoorden

Legio zijn uiteraard de gevallen waarin wij geen woord hebben voor bijzonder nuttige Engelse begrippen. Uiteraard, want als native Dutch speakers weten wij maar al te goed waar onze taal tekortschiet. Het Nederlands barst van de Engelse leenwoorden. Privacy is een bekende, understatement een andere. Maar wat te denken van anal? Ik merk dat die term nog niet helemaal is ingeburgerd. Wie iemand die eindeloos doorgaat over details toevoegt: „Doe niet zo anal!”, kan rekenen op een opgetrokken wenkbrauw. Ik heb dat woord overgehouden aan mijn tijd in New York, de hoofdstad van de naoorlogse psychoanalyse. Anal verwijst naar Freuds anale fase, het betekent zoiets als anaalgefixeerd, waarmee hij gedrag probeerde te verklaren dat thans als OCD, ofwel obsessive compulsive disorder, te boek staat. Denk: smetvrees.

Ik probeer aan te tonen dat het Nederlands beter is dan het Engels – een impopulair standpunt in een tijd van overvloedig Engels, of beter: Globish, die imperfecte variant die non native speakers van het Engels brouwen in alle hoeken van de wereld. Ons gorgeltaaltje heeft dankzij film, televisie en muziek sowieso al veel Engels te verduren, maar sinds het internet, en in het bijzonder YouTube en de sociale media de belangrijkste hangplek van de jeugd is geworden, is het hek van de dam.

Linguïstische overgave

‘Nice, nice, maar what the...? Niet dat ik je wil accusen van something, maar zit je me nu te dissen?’ Ik parafraseer hier mijn puberzoon in een moment van ongetwijfeld terechte verontwaardiging. Dit is geen leentaal meer, dit is regelrechte linguïstische overgave.

Mijn tienjarige dochter liet onlangs trots haar rapport zien. Twee G'tjes voor Engels. Wacht even, Engels, op een lagere schoolrapport? Onderwijskundigen lijken unaniem in hun standpunt dat een kind zich niet vroeg genoeg kan voorbereiden op een wereld die, whether you like it or not, (Amerikaans-)Engels spreekt. Maar is dat wel zo wijs, nu vertaalprogramma's steeds beter worden en AI op allerlei manieren kan worden ingezet om een boodschap over te brengen? Je zou kunnen beweren dat het beter is om je eigen taal zo goed mogelijk te beheersen, dan te investeren in een vreemde taal waarinje nooit zo goed wordt als een native speaker.

Onderbuiknationalist

Er is geen land, vermoed ik, dat zich zo bereidwillig toont zijn belangrijkste cultuurproduct – taal – bij het grofvuil te zetten. Het tij is aan het keren, om te beginnen in de academische wereld, waar wordt getwijfeld of het wel zo’n goed idee is om Engels als voertaal te nemen, ook nu er grenzen worden gesteld aan de instroom van buitenlandse studenten. Zeker, de belangrijkste wetenschappelijke vakbladen zijn Engelstalig, en vooral Amerikaanse universiteiten slagen er nog altijd in om de rest van de wereld te doen geloven dat zij de slimste mensen in huis hebben, maar Franse Taal- en Letterkunde doceren in het Engels aan een Nederlandse universiteit, omdat de meerderheid van de studenten geen Nederlands verstaat, is van de zotte. Je hoeft geen verstokte onderbuiknationalist te zijn om de algehele uitverkoop van het Nederlands af te keuren.

„Pak je weg, galgebrok!”, lezen mijn dochter en ik in De scheepsjongens van Bontekoe, een honderd jaar oude, en nog steeds leesbare avonturenroman van Johan Fabricius – afgezien van het endemische racisme van die tijd. „Pak je weg, galgebrok”, dat is toch veel leuker dan „Fuck off, asshole?”

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt

Nederlands is een prachttaal, maar er wordt te weinig reclame voor gemaakt. Het kernvak op middelbare scholen lijkt te zijn ontworpen om elke liefde voor deze taal van meet af aan uit het tienerhart te stampen. In plaats van de diversiteit en vindingrijkheid van ons kleine taaltje te ‘showcasen’ (sic), wordt eindeloos gehamerd op grammatica en tekstverklaren.

Boooring! En hoewel ik het nut van tekstverklaren heus inzie – leent een vak als geschiedenis, maatschappijleer of, nog beter, filosofie, zich niet veel beter om logisch te leren nadenken? Laat leerlingen bij Nederlands een hiphoptekst schrijven, laat ze een scène uit Shameless vertalen, laat ze een vlog maken over archaïsche uitdrukkingen die hun (groot?-)ouders gebruiken, zoals (drie van mijn favorieten): in de aap gelogeerd zijn, ergens een punthoofd van krijgen en (uit het Fries): men moet het zeil niet hoger hijsen dan de mast.

Shakespeare

Als het inderdaad zo is dat creativiteit onze belangrijkste skill (sorry) moet worden in een door AI geregeerde wereld, kunnen we maar beter zo diep mogelijk putten uit onze rijke moedertaal. Volgens sommigen is het Nederlands zelfs rijker dan het Engels omdat ons Woordenboek der Nederlandse Taal meer lemma's zou kennen (maar dat kan ook liggen aan het fanatisme der woordenboeksamenstellers).

Sure, ook ik blijf een liefhebber van het Engels, de taal die ons niet alleen de onvergelijkelijke schatkamer van Shakespeare heeft geschonken, maar ook, zoals ik onlangs een Brit op de BBC hoorde zeggen, een puntige zinsnede als to rearrange deck chairs on the Titanic – iets nutteloos doen dat aan de uitkomst van de situatie niets verandert. Ik hoop niet dat ik, door een pleidooi te houden voor het Nederlands, precies dat aan het doen ben.

[ok-jaanu]

-toonte taaro ka jahan-

do pal ki khushi di usne mujhe,

aur khuda ne bhi bataya ki voh jaane waala hai,

aur hum jaanke bhi vinti krne lage khuda ko,

jaise kabhi aanewala wakt badalne wala hai.

Jhuthe khwabo mai hum jeete rahein,

Aur voh din aagya jabh voh jaane waale the,

pta nhi tha kya kru kyunki usse rokte rokte hume zamane lag jaate,

pr voh na rukte.

Abh iss Khali ghar main,

rehte hai hum do log,

main aur uski yaade voh jo chodh gaya yahan,

pr main vishvaas nahin kar saka,

usne mujhe us duniya kee talaash mein chhod diya jaha use dhoondhane ke lie maine chhod dia jahan.

Raate bitayi humne uski yaado mein,

tang hogye hum uske liye rukte rukte,

par unn taaro ko dekhta raha mai,

Jinhe zamana hua guzre hue.

-prath

[angelshizuka]

Aaahh, I found a Dutch fan cover of Just Look My Way, now titled as Kijk Naar Mij (Look At Me).

I'm literally dying here at the way this guy translated the song, on top of his beautiful singing voice and emotions he put into it (I do prefer the original, but hey, that's a high bar to pass).

Dutch HB fans are so talented, I'm going insane!! I'm a officially a goner, it was nice knowing y'all!

I want to share some of my fave parts that are (slightly) different from the original, but in all the good ways!

Original: Yet I find myself drawn from that path on those dazzling moonlit nights. Dutch: Maar de maan toont mij een ander pad waarmee jij mij hebt verleid. Translation: But the moon shows me another path with which you tempted me.

Original: But dearest, I know better now. I must give you this choice. Dutch: 't Is moeilijk, maar belangrijk, lief. Jouw vrije wil is wet. Translation: It's difficult, but important, love. Your free will is law.

Original: I don't care that you're of lower station, or primed to sate my dark temptations. Why can't you understand? Let me explain. Dutch: Ik geef niks om ons verschil in status, dat het voor wederkeer te laat is. Hoe overtuig ik jou? Het moet zo zijn. Translation: I don't care about our difference in status, that's it's too late to return. How do I convince you? It has to be like this.

Original: What's left for me, and my broken heart, if I cannot have you? Dutch: Wie ben ik nu, en wat ben ik waard, als ik jou niet verdien? Translation: Who am I now, and what am I worth, if I don't deserve you?

Stolas also calls Blitz "schat" when he's singing about wanting to keep him close, which is a term of endearment literally meaning "treasure". A detail the guy who made the video didn't have to add, because the original doesn't have a term of endearment there, but it's appreciated nonetheless!

Anyway, I hope y'all enjoy the Stolitz ship fuel!

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[xenogenderruimte]

Lindaric

ENG: Lindaric is a feminine or neutral in nature xenogender, neurogender or kingender, connecting to the character Linda Chanda from the game Star Stable Online (SSO) in some way. It might be because the user of this gender is a fictive of her in a plural system, is fictionkin, or the user might feel like their gender is related to one or more of the following; horses, druids, magic, space, the moon, Jorvik, books and/or knowledge. This gender is feminine and/or neutral in nature, but it can be used by anyone regardless of that.

The flag's design features a central image of a horse within a crescent moon which ties in with the elements of magic, the moon, and a mystical connection to horses. The colors of the flag relate to Linda Chanda’s color scheme: Purple, Pink, Gray and Black; aswell as her horse Meteor: Orange, Beige and White. The stars and swirling patterns further emphasize the magical and celestial qualities linked to this gender.

NL: Lindaric is een van nature vrouwelijke of neutrale xenogender, neurogender of kingender, verbonden met het personage Linda Chanda van het spel Star Stable Online (SSO) op een bepaalde manier. Het kan zijn omdat de gebruiker van deze gender een Fictive is in een Meervoudig Systeem, of omdat de gebruiker Fictionkin is, of omdat de gebruiker's gender verbonden voelt met een of meer van de volgende dingen; paarden, druïden, magie, de ruimte, de maan, Jorvik, boeken en/of kennis. Deze gender is van nature vrouwelijk en/of neutraal, maar het kan gebruikt worden ongeacht iemand zich wel of niet vrouwelijk of neutraal voelt.

Vlag beschrijving: Het ontwerp van de vlag heeft een centraal ontwerp van een paard bij een halve maan, wat de connecties van magie, de maan, en een connectie naar paarden toont. De kleuren van de vlag zijn gerelateerd aan Linda Chanda's kleurenpalet: Paars, Roze, Grijs en Zwart, en ook aan haar paard Meteor: Oranje, Beige en Wit. De sterren en de dwarrelende patronen benadrukken de magische en buitenaardse kwaliteiten verder die gekoppeld zijn aan deze gender.

GER: Lindaric ist ein feminines oder neutrales Xenogender, Neurogender oder Kingender, das in irgendeiner Weise mit der Figur Linda Chanda aus dem Spiel Star Stable Online (SSO) verbunden ist. Dieses Geschlecht kann zum Beispiel verwendet werden wenn der:die Benutzer:in dieses Geschlechts ein Fictive von ihr in einem System ist, Fictionkin ist, oder der:die Benutzer:in fühlt, dass sein:ihr Geschlecht mit einem oder mehreren der folgenden Elemente verbunden ist: Pferde, Druiden, Magie, Weltraum, der Mond, Jorvik, Bücher und/oder Wissen. Dieses Geschlecht ist von Natur aus feminin und/oder neutral, kann aber von jedem verwendet werden, unabhängig davon.

Das Design der Flagge zeigt ein zentrales Bild eines Pferdes innerhalb eines Halbmondes, was mit den Elementen Magie, der Mond und eine mystische Verbindung zu Pferden zusammenhängt. Die Farben der Flagge beziehen sich auf das Farbschema von Linda Chanda: Lila, Rosa, Grau und Schwarz; sowie ihr Pferd Meteor: Orange, Beige und Weiß. Die Sterne und Muster betonen die magischen Eigenschaften, die mit diesem Geschlecht verbunden sind.

[joostjongepier]

Wat?   Gebärenmussen (2023), Ohne Titel (2023), Herumstehen (2021-2022),Ohne Titel (2024), White Supremacy Porn, I can’t breathe, Ohne Titel (2021-2022), Fuck abstraction (2023), Unser Frühling ((2021-2024), HINGEWORFEN! (2020-2023) en Ohne Titel uit reeks Weinenmüssen (2023)

Waar?   Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   18 oktober 2024

Van het werk van Miriam Cahn word je niet vrolijk; en dat is een eufemisme! De kunstenares toont in haar werk op genadeloze wijze de wreedheden van de mensheid. Thema’s als oorlog, geweld en genderongelijkheid komen vaak voor in haar werk. Haar stijl is eenvoudig, haar kleuren vaak sfeervol. Daardoor hebben sommige schilderijen met een gruwelijk onderwerp, paradoxaal genoeg, ook een zekere schoonheid. Het Stedelijk Museum in Amsterdam toont onder de titel Reading Dust een breed overzicht van het werk van deze kunstenares.

De eerste zaal is getiteld Nur Körper en toont een groot aantal, frontaal weergegeven, (vrijwel) naakte lichamen. De afgebeelde figuren hebben meestal geen specifieke etnische identiteit. We zien mannen en vrouwen; soms is het gender van de afgebeelde personen onduidelijk. Ook zijn er enkele schilderijen van dieren.

Brutalitätenraum is geheel gewijd aan wreedheden, variërend van oorlog tot alledaags geweld. White Supremacy Porn toont hoe een grote man een kleine persoon dwingt tot orale seks. De tekening I can’t breathe herinnert door haar titel aan de moord door een blanke politieman op Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. Een schilderij van een tank staat voor oorlogsgeweld. De wereld staat in het schilderij letterlijk op zijn kop: de hemel bevindt zich onderaan, het land bovenaan.

De zaal met als titel Undarstellbar toont beelden die je liever niet zou willen zien, zaken die zo gruwelijk zijn dat je ze eigenlijk niet kan afbeelden. Cahn maakte Fuck abstraction nadat ze beelden had gezien van dode lichamen van Oekraïense burgers na de massamoord door het Russische leger in Boetsja in 2022. Toen dit werk in Parijs werd tentoongesteld waren er vanuit  rechts-conservatieve hoek protesten tegen het tonen van het werk en werd het zelfs beklad. Unser Frühling oogt dankzij het frisse groen op het eerste oog vrolijk. Het toont echter een allerminst vrolijk tafereel: vluchtende mensen. Een volwassene trekt een kind met zich mee op de vlucht voor onheil. Deze scène herhaalt zich in het klein doordat het kind op zijn beurt een pop meesleurt. Een ander werk laat zien dat vluchten niet altijd goed afloopt. HINGEWORFEN! laat  lichamen zien die op een kust zijn aangespoeld.

Op 7 oktober 2023 viel Hamas Israël aan, wat leidde tot een enorme escalatie van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In reactie hierop schilderde Cahn Weinenmüssen,kleine werken die samen één ruimtelijke installatie vormen.De titeldrukt het moeten huilen, het niet meer kunnen ophouden met huilen uit.

Hoewel er genoeg mensen rondlopen, is het opmerkelijk stil in de zalen van de tentoonstelling. Er heerst een haast gewijde stilte die recht doet aan de indrukwekkende beelden waarmee de kunstenares de bezoekers in deze expositie confronteert. Mijn, toch al niet al te optimistische, opvatting over de menselijke aard is er na het zien van Reading Dust niet positiever op geworden.

[deberghuthorizon]

Na weken intens repeteren toont de Berghut met de nodige trots hun moves op ‘Opzij opzij opzij!’

Bergen beklimmen of dansen? Zolang deze toppers kunnen bewegen is alles goed!

[kleefkruid]

Ik ben nieuwsgierig : hoe word je een tattoo-artiest in Vlaanderen?

Over het algemeen, vriendjes worden met een andere tattoo artiest en lief vragen of je eens met hun machines mag prutsen, of naar een shop gaan met je tekeningen en 'solliciteren' als apprentice.

In de shop van mijn partner zijn er een aantal 'echte' apprentices, die al tattoo's zetten en nog begeleid worden door de meer ervaren artiesten, maar je hebt bijvoorbeeld ook een heel ervaren kunstenaar die er rondhangt en vooral aan zijn tekeneningen sleutelt en zich nog niet klaar voelt om te tattoeeren, en er is ook een meisje dat geen apprentice is en eigenlijk gewoon een klant was maar die interesse had dus ze mag gewoon rondhangen in de shop terwijl ze leert tekenen en als mijn partner een tattoo aan het zetten is toont hij haar wat de hygieneregels zijn bijvoorbeeld, een beetje een kijkstage zeg maar.

Maar het verschilt wat van shop tot shop, mijn partner en hun collega's zijn heel "kunst is voor iedereen" en daarom heel bereid om al hun technieken te tonen, maar er zijn ook shops waar ze niet eens zouden vertellen waar ze hun inkt kopen. Gradaties van toegankelijkheid, beetje zoals de creatieve wereld in het algemeen.

Maar de grootste start dat iedereen gewoon thuis kan doen is echt veel tekenen, en ook uw eigen tekeningen leren tracen op een lichtbak (want als je tattoeert ga je ook over een stencil van je ontwerp)

Oh en wettelijk gezien moet je enkel een hygienecursus doen van één dag en dan krijg je een certificaat waar je mee mag tattoeeren én piercen.

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Zwarte Wolvin

Johan zit een ruiter achterna en een boer toont hem de weg.

Ik heb deze prent er bijgezet omdat hij me aan een professor Economie in de Nieuwe Tijd deed denken. Jaja, de Rode Ridder speelt zich in de Middeleeuwen af, maar die prof deed ook wat onderzoek over deze tijdsperiode.

Die man zei eens dat bij een onderzoek hij zeer toevallig op een verluchting in een boek uitkwam waar een bepaald type ploeg te zien was een goede honderd jaar voordat algemeen werd aangenomen dat dit type in onze regio voor kwam.

Ik heb echt geen verstand van ploegen, ik denk dat het een keerploeg is. Dat is een ploeg die de grond opent, maar ook terug omkeert.

De prent doet me eraan denken dat je soms eens met iets bezig bent om dan iets totaal anders te vinden wat je dag even goed maakt.

[princess-of-the-corner]

Toontown: Rewritten Recap: December 2002 (Alpha Key Chronicles)

Let me open this by saying the following: This is all canonically part of the lore.

December 4, 2002

Sir Max announced that they’d be giving away 200 Alpha Keys over the course of the next 10 days, as Toontown is growing, and they need more Alpha Testers. Namely, via contests.

10 randomly-selected winners would receive 10 Alpha Keys, and an additional 10 Alpha Keys would be given to major figures in the Toontown fandom who the TTR team wanted to see play Toontown.

The catch?

Your submission must answer a question.

In this case, the question was “What do you think is the worst part of Toontown and why? How could it be made better?”

The secondary contests, past the first, will be hosted by community members who AREN’T part of the TTR team, though the first was hosted by the devs.

But yeah, the TTR Team was only expecting a couple hundred entries. 200, maybe 500 tops.

After all, ow many people could POSSIBLY be interested in a silly defunct-little children’s MMO?

December 5, 2002

4,500 entries.

They had received four thousand five hundred entries!

Turns out people are REALLY passionate about this defunct children’s MMO!

Sir Max reported that Fat McStink tried to count them all out by hand, but they just ended up using a machine to count them out because it would’ve taken too long to pick out winners manually.

10 Alpha Keys were given to contest winners, while 10 more were sent to various members of the Toontown fandom the dev team wanted to see play the game.

The next contest question was asking what features the players want to NEVER change, EVER!

Additionally, the secondary contest was hosted by a member of the staff by the name of “Slate Blue Rabbit”. She would ask various questions during a YouTube livestream, and give Alpha Keys to some handpicked comments, so long as they abided by the community guidelines.

December 6, 2002

Sir Max talked about how he and Fat McStink founded a social media site by the name of “Toonbook” to let Toons organize outside of the game without sharing personal information.

Additionally, it was the site of the next secondary contest, wherein the three most popular and creative groups created during the contest would receive three Alpha Keys each.

For the primary contest, the TTR Team asked what they could do to better encourage teamwork and support “clans” (fan nickname for Toontown communities/clubs spawned by “Leafclan”, by far the most well-known player-run organization in TTO).

December 7, 2002

Toonbook’s rival, Toonter got the spotlight. Sir Max tried to take it down from the inside, but then he got followers.

The primary contest asks a question: What has Toontown Rewritten done wrong, and what could the TTR team do better?

Over on Toonter, there’s a contest to “Toont” a Toontown-related meme.

30 Alpha Keys were given away, 10 for the previous day’s primary contest, 10 for the previous day’s secondary contest (the number 1 group received an extra Alpha Key), and 10 for Slate Blue Rabbit’s contest from two days prior.

December 8, 2002

Sir Max talked about the TTC Times: Rewritten, MMO Central (formerly Toontown Central’s) newsletter. Which, in the lore of the game, is an actual, physical newspaper you can subscribe to. (Note: Not in gameplay).

Before giving away the 20 Alphas Keys, Sir Max asked how the TTR team could improve the news.

The secondary contest was to submit comics and articles to the TTC Times: Rewritten, via the contest’s thread in the MMO Central Forums. 10 winners were chosen to receive Alpha Keys.

December 9, 2002

Sir Max announced that ATTA (short for “Adult Toontown Addicts”) and its subclan KTTA (short for “Kid Toontown Addicts”) would be taking over the next secondary Alpha Key contest, asking which item the entrants would like to add to Clarabelle’s Cattlelog when Estates get added back in

Aside from that, the primary contest’s question was about what the most memorable ToonTask was in Toontown Online.

December 10, 2002

Sir Max typed out several fake “Toonts” to open up the blog post, showing off the 140 character limit.

The primary contest asked if the entrant used any Toontown fansites, what their favorites were, and what could’ve improved their experience.

The secondary contest was hosted on the MMO Central forums, where the entrants had to post fake bugfix reports in the form of a Tweet/Toont.

December 11, 2002

The news update opened on Sir Max’s Stanley Parable fanfiction, his entry into the day’s “backstory contest”. Why he was planning to enter the contest when he already lived in Toontown is a mystery to all.

Sir Max then announced the secondary contest of the day, hosted on the now-defunct “TTR Forums” website (a forum dedicated entirely to Toontown Rewritten), wherein entrants had to write stories about how certain shopkeepers got their jobs, or why they give the Toontasks they do.

The primary contest’s question asked what their favorite suggested feature was out of all of the ones seen.

And again, the previous day’s winners received their Alpha Keys.

December 12, 2002

Sir Max revealed that the contest of the day would be hosted on Tumblr (Toonblr) and Reddit (more specifically, the r/Toontown subreddit, because he couldn’t come up with a way to work “Toon” into “Reddit”). Sir Max is hosting the Reddit contest and texture designer “Roxy’s Joyful Uber” would handle the Tumblr contest. Each website’s contest had 5 Alpha Keys on the line, adding up to the total of 10 that the secondary contests are supposed to award. Both are art contests, Tumblr based off of something that could feasibly appear in game (but would not be used in game), and Reddit with designing a Toontown-themed “Snoo”.

The question of the day for the primary contest was about what information Toontown Rewritten could release to make it more compatible with third-party sites (in-game information specifically, not PERSONAL information. That is heavily guarded).

The winners of the previous day’s primary contest were selected, but the backstory contest entrants needed more time to be judged.

December 13, 2002

Sir Max started listening to “The Final Countdown”.

Instead of having a Primary and Secondary Contest, 20 random entrants from the previous contests would be selected to receive Alpha Keys. The more contests your participated in, the more entries you have in this final one.

30 entrants received Alpha Keys, 10 for the previous day’s primary contest, 5 for the Reddit contest, 5 for the Tumblr contest, and 10 for the backstory contest. (Alas, with TTR Forum down, only the snippets of those short stories are available for reading.)

Also, while the blog post doesn’t cover this, Flippy was out and about in Toontown Central, ready to turn cats into Black Cats. Why? Because it was Friday the 13th.

December 14, 2002

Sir Max posted the following to the news blog:

“… ZZZ …”

He slept through Saturday.

And that’s where I’ve decided to close things off for now.

But as it won’t be revealed until the in-universe year of 2003 (and the real life year of 2014, as Toontown Rewritten started Alpha Testing in 2013), the in-universe Alpha Keys are physical keys that allow the owners into Toontown, with only a select few Toons allowed entry while the Town was still in development.

They haven’t been mentioned since, but as they’re an important part of TTR’s history, I figured they deserved a mention in this recap.

Next time, Toontown’s NPC’s move in.

-

People go nuts for defunct kids mmos.

the ‘Stanley Parable Fanfiction’ was a brick to the face lmao

Love the ‘whoops slept through the day’.

[pedal-broad]

i toonted and it sninks

[devosopmaandag]

Dicht op de huid

Met het begrip 'Samizdat' werd clandestien verspreide literatuur tijdens de Sovjettijd aangeduid. Geproduceerd met de eenvoudigste middelen leidden deze boeken en geschriften een geheim leven. Zulke boeken werden uitsluitend binnenshuis gelezen. In het verspreiden ervan werd letterlijk het woord dicht op de huid gedragen. Het is een gedwongen omgang met het woord die we ons nu amper kunnen voorstellen.

Vorige week bezocht ik in het Stedelijk Museum in Amsterdam 'On this Side of the River Elbe', een overzichtstentoonstelling van de in 1940 geboren Roemeense kunstenares Ana Lupas. Bijna al haar werken bezitten een sociale component. In de eerste zaal hangt het werk 'Coats to Borrow' uit 1990, bestaande uit zes handgemaakte jassen. Een ervan hangt half open en toont zelfgemaakte labels met namen als 'Egyes' en 'Daneaya'. Ze verspreidde de jassen onder haar kunstenaarsvrienden en vroeg ze hun naam erin te naaien en ze na dragen door te geven. In een wereld waarin elke vorm van persoonlijke expressie of afwijkende esthetiek op straffe van vervolging verboden waren, vormde de kring van dragers een gemeenschap van mensen die niet zozeer het woord maar een levenshouding dicht op de huid droegen.

Pas kwam na maanden een boek binnen: 'To Hold Your Heart In Your Teeth – The Visual Language of the Romanian Blouse' van Simona Bortiş-Schultz. Het boek is een persoonlijk gekleurd, cultuurhistorisch onderzoek naar de gebruikte ornamenten die vrouwen borduurden op blouses. Ze emigreerde als kind naar de Verenigde Staten en ontdekt gaandeweg de diepere betekenis van deze visuele traditie uit het land van haar ouders. De ornamenten dragen namen als De Kam – Wolf en Tanden – De Slang – Bloem, en staan respectievelijk voor: het uitkammen van het kwaad – bescherming tegen kwade geesten – herschepping – jeugd en verwelkende schoonheid.

Na de tentoonstelling van Ana Lupas ging ik naar galerie Fons Welters om de tentoonstelling van 'Tenant of Culture' te zien, de kunstenaarsnaam van Hendrickje Schimmel (1990). In haar inventieve sculpturen bekritiseert ze de de vervuilende en vraatzuchtige mode- en kledingindustrie. Ze hergebruikt en vervormt bestaande kledingstukken en accessoires en maakt gebruik van de in die industrie bestaande technieken en materialen.

Ik keek via de drie soorten kledingstukken als het ware naar het werk van een grootmoeder, een overgrootmoeder en een kleindochter. Ik had moeite met de 'High Art' waarin de sculpturen van de jongste thuis horen en willen horen – mijlenver verwijderd van Lupas' oude jassen die in hun zeggingskracht en gemeenschapszin in een ander tijdperk horen, en nog verder van de met engelengeduld geborduurde folkloreblouses.

Ik voelde weer eens het voorgoed verdwenen zijn van werelden waarin symboliek, ambacht en traditie, of het gedachtegoed van kunst, dicht op de huid worden gedragen. Daarvoor in de plaats is er nu een wereld van consumentisme waarin de artistieke kritiek erop, in het geval van Tenant of Culture, vooral voor de happy few in de beslotenheid van de kunst zelf blijft en de kunst als geheel in een ander soort marge dreigt te raken.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We hebben onze documentatie over het maken van aangepaste sjablonen voor blogs bijgewerkt, met name over hoe om te gaan met berichten in de nieuwe berichtindeling (Neue Post Format, NPF) versus berichten in de ‘oude’ indeling.

Als je een mobiel apparaat gebruikt om de website met een webbrowser te bezoeken, laat de navigatiedialoog nu zien op welke blogpagina (Berichten, Concepten, enz.), Accountpagina of Instellingenpagina je je momenteel bevindt.

Op het web hebben gedeactiveerde blogs in reblogreeksen nu de grijze anonieme avatar, in plaats van een van de standaard avatars.

🛠️ Fixes

Probleem verholpen dat zich eerder op alle platforms voordeed, waardoor sommige reblogactiviteiten op mysterieuze wijze in de activiteitenfeed ontbraken. Ze zijn nu allemaal terug!

Op iOS hebben we een bug verholpen waardoor de banner onderaan het scherm met de Tumblr abonneebadge je iets te vaak lastigviel.

We zijn bezig met het verhelpen van een aantal visuele problemen op het web die kunnen optreden bij het laden van feeds, waardoor feeds kort weg- en terugschoten.

We hebben een bug verholpen waardoor gebruikers slechts één link naar aangepaste pagina's konden toevoegen aan hun blog op het web.

Probleem opgelost waardoor sommige feeds werden verbroken omdat iemand… ergens… een manier had gevonden om meer dan het maximale aantal pollopties in een bericht op te nemen. En nul opties in een peiling.

De feed Volgend loopt niet langer in een ‘lus’ en toont content vanaf de bovenkant van de feed terwijl je scrolt.

Er is een klein probleem opgelost waardoor je veel moest scrollen voordat de links onderaan de rechterzijbalk werden weergegeven.

Op 28 september ontbraken gedurende ~15 minuten alle reblogitems in ieders activiteit. We hebben ze zo snel mogelijk teruggezet.

🚧  Nog mee bezig

In de nieuwste versie van de iOS-app zien sommige gebruikers een grijs klokpictogram () in berichten, naast de reblogknop. Dit is het Snelle wachtrij-experiment van de instellingen van Tumblr Labs, maar het is niet de bedoeling dat iedereen dit ziet. We werken eraan om het te verwijderen voor gebruikers die het experiment niet hebben ingeschakeld.

🌱 Binnenkort

Houd de blog @engineering in de gaten voor een fascinerende blik in onze nieuwste hackathon, die binnenkort wordt gepubliceerd!

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.