#temu roba

[narkonianews]

Ogromno otvaranje TEMU paketa: Da li vrijedi kupovati?

Ogromno otvaranje TEMU paketa: Da li vrijedi kupovati? Dobrodošli na našu stranicu, svaštaru! U današnjem videu pripremio sam za vas veliki unboxing raznovrsnih artikala koji će oduševiti sve ljubitelje DIY* projekata, organizacije doma i praktičnih dodataka za svakodnevnu upotrebu. Ako ste u potrazi za inspiracijom ili želite da saznate više o ovim proizvodima, nastavite da gledate. Takođe, ne…

[turuin]

Oh, è arrivato il pacco da Temu! Lo so che attendevate con ansia gli sviluppi. Quindi:

Sui tempi di consegna ci siamo, perché era stimato 17-25 Settembre ed è arrivato il 19.

Gli oggetti ordinati ci sono tutti, ma proprio tutti.

Il confezionamento degli oggetti va da "scatolina di cartone leggero" a "bustina di plastica autoadesiva".

Andiamo al succo della questione, foto della merce e poi il mio commento.

Il pezzo forte:

Per quello che è costato, fa il suo ed esattamente come le sue controparti grandi non c'è speranza che la gru afferri qualcosa.

Il tappetino da bagno:

pure questo, tutto sommato dignitoso. Ma al momento sta prendendo aria fuori.

Il pacco sorpresa:

No, non ne vale la pena. Ci sono dei gadget che sarebbero stati carucci nel 1988. Ma a fare due conti, gli squishy in edicola costano di più e sono pure peggio. Qui almeno c'è un cubo di Rubik e uno stranissimo pupazzo-fidget spinner.

Andiamo avanti.

Il CANE-LUCINA:

Arriva con le sue batterie, non semplicissime da montare e decisamente molto fragile (more later) ma fa tutto quello che deve fare ed è carinissimo. Promosso!

Il supporto per le posate:

Pure qui, che gli vuoi dire? Per quello che costava... poi oh, pare una cazzata, ma io ne avevo proprio bisogno perché non so mai dove poggiare i cucchiai e i mestoli che uso per cucinare, e quindi vale l'acquisto-necessità.

Il righello per la misurazione del piede dei bambini:

Vabbé, qui eravamo proprio al cazzeggio. Non vale nemmeno quei 60 centesimi e rotti, pure perché arriva fino a 30 cm scarsi (manco ne sono sicuro).

I braccialetti e la collana da maranza:

Cheap, davvero cheap, ma oh, si sa che io impazzisco per gli accessori. Non sono sicurissimo della collana ma boh, vedremo. Li sto ripulendo un po' per evitare irritazioni.

Gli ultimi due:

Questi non li ho fotografati ma vanno bene: il soffione in particolare, pur essendo plasticaccia, fa un getto fenomenale. Stasera lo testo in doccia.

Conclusioni:

Il sito è affidabile? Lo è. La merce è arrivata tutta e non ci ha messo neppure troppo tempo, e mi hanno tempestato di aggiornamenti via mail (è decollato, è atterrato, sta passando la dogana, il doganiere s'è preso un caffè etc.)

I prezzi? Sono quelli di qualsiasi mercatino / store economico. L'ordine è stato fatto volutamente escludendo cose più complesse o tecnologiche tipo cuffie o tastiere perché non mi servivano e in ogni caso su quel genere di prodotto la qualità è imprescindibile, per me.

La qualità: bassa, bassissima. Tutto è plastica di quart'ordine, roba che si sfalda tra le mani. Però per quel prezzo non si possono avere grandi pretese.

Lo rifarei? No, ma sono contento di averlo fatto anche perché era da mesi che la pubblicità di Temu mi si presentava ovunque.

Ora posso ricominciare a bloccarla.

[brlog]

10.

Kako sam i najavila u prošlom postu, slijedi nekoliko redaka iz Lukinog pera, gdje opisuje svoja razmišljanja, frustracije i događaje koje je proživio dok sam ja bila prikovana za krevet u Kon Tumu. 

Slika 1: Gostujući autor Luka previja koljeno prije no što će odjurit u novu pustolovinu

Sve zdravstvene nedaće koje mogu zadestiti jednog putnika, snašle su Gogu; istovremeno, daleko iza neprijateljskih linija, u idiličnom ali izoliranom gradiću... ukazala se prilika da i ja napišem koju riječ sa svojim doživljajima tih dana, dok je glavna urednica bila na bolovanju.

Kon Tum, grad u unutrašnjosti uz granicu s Laosom, na Ho Chi Minh roadu, daleko je od klasičnih ruta zapadnjačkih, kineskih, ali i domaćih turista. Jedini zapadni gosti ovdje su backpackeri dovoljno ludi da sa svojim Honda Winovima ili XR150-icama odluče voziti na sjever prašnjavim cetama središnjih visoravni južnog Vijetnama. I oni tu samo prenoće, kako bi duži put od Dalata do Hoi Ana razbili na podnošljivije dionice. Ovdje su glavna atrakcija zajednice etničkih manjina koje naseljavaju obronke obližnjih planina i riječne doline. Manjine koje naseljavaju centralne visoravni Vijetnama najčešće su kršćanske vjeroispovjesti (podjednako katoličke, koja je nešto ograničenija, i protestantske koja dopušta animizam i štovanje predaka) kao posljedica brojnih propovjednika koji su pokrštavali putujući uzvodno rijekama u Vijetnamu.

Slika 2: Manjinski Isus

Sam grad se sastoji od širokih bulevara i ulica s vrlo rijetkim prometom za Vijetnamske pojmove, što ga čini upravo ugodnim za provođenje vremena lutajući i vozeći se naokolo. Unatoč originalnom planu da u Kon Tumu samo prespavamo, ovdje smo se zadržali punih 7 dana. Homestay u kojem smo se nasukali se srećom pokazao kao pravo mjesto za zaglaviti. Cijene smještaja i hrane su bile više nego konkurentne, hrana koju je svaki dan spremala gazdina majka odlična i najskromnije rečeno obilna, ambijent i čistoća pristojni. Za usporedbu, soba s bračnim krevetom i zajedničkim wc-om koštala nas je 200.000 dongova (57 kn), a večere 70.000 dongova (20 kn). Bez konkurencije najbolji omjer uloženo - dobiveno na putovanju do sada. Red veličine dnevnog budžeta po osobi, hrana + spavanje + najam motora tih dana bio nam je nekakvih stotinjak kuna. Neodoljivo štene Lucy, gazda Duong i njegova majka bili su super simpatični i željni pomoći, čak je i plejada likova koji su se svaku večer izmjenjivali u homestayu bila zanimljivija i autentičnija od standardne postave backpackerskog hostela, generičkih, repetitivnih razgovora i stereotipa. Svatko u svojoj moto avanturi, pravo su blago korisnih putničkih informacija i životnih priča. Živio bijeg od masovnog turizma!

Za razliku od bolje mi polovice koja jedva da je mogla ustat iz kreveta, boravak u skučenom sobičku meni se činio kao traćenje vremena u Vijetnamu, a s obzirom na okolnosti zaključio sam da ću vrijeme u Kon Tumu najbolje iskoristit obavljajući nakupljene ‘uredske’ obaveze i istražujući okolicu dostupnu dnevnim vožnjama motorom.

Prva prilika za akciju ukazala se već prvog dana Goginog bolovanja. Gazda je odlučio voditi talijansko-kanadski par koji je odsjeo u sobi preko puta nas na trek po obližnjim manjinskim selima i pozvao me da pođem s njima. Gogu sam previo, spakirao u postelju i pustio u društvu njene novootkrivene guske. Započeli smo dan nabavom hrane za piknik, a onda smo se odvezli preko uskog visećeg mostića južno od grada na makadam koji meandrira prateći rijeku. Tu započinju sela s karakterističnim društvenim kućama u središtu sela - rongovima. To su drvene kuće s izrazito visokim slamnatim krovom čija je funkcija održavanje niže temperature zraka uz pod gdje se boravi. I stvarno, i za najvećeg zvizdana vrući zrak struji prema gore i zadržava se visoko uz krov, a dolje u sjeni je svježe i ugodno. Rong se koristi za razne društvene prilike, od sastanaka mjesnog odbora, preko proslava pa do održavanja nastave dok se škola renovira.

Slika 3: Tipični seoski rong

Slika 4: Unutrašnjost ronga s oslikanim gredama

Slika 5: Krovna konstrukcija ronga - pravi mikado

Problemi manjinskih zajednica su brojni, od nedostupnosti ili niže kvalitete obrazovanja, manjka socijalne mobilnosti i prilika u životu, do sustavne političke diskriminacije zbog sudjelovanja manjiskih grupa u Vijetnamskom ratu na strani Amerikanaca itd. Jedna zanimljivost: Vijetnamci uz osobne podatke i adresu na osobnoj imaju vjeroispovjest i etničku grupu i sve navedeno se uzima u obzir kod svakodnevnih birokratskih procedura. Naravno, kao i kod ostalih bitki sa državnom birokracijom u Vijetnamu, dobro odmjereni mito znači više od etničke pripadnosti ili vjeroispovijesti. Manjine u Vijetnamu su vrlo osjetljiva tema o kojoj se i sami Vijetnamci ustručavaju govoriti, a u koju je moj uvid vrlo ograničen pa ovdje nema smisla dublje ulaziti u tu temu. 

Slika 6: Klinci iz sela, improvizirane štule od bambusa

Dalje smo nastavili uzvodno uz rijeku gdje se peca i ribari, peru se djeca i veš, transportira se roba itd. Na vrhuncu smo suhe sezone, vodostaj je trenutno nizak i na mjestima ekipa mora pogurati tradicionalne drvene kajake kroz plićak. Kako se put penje uzbrdo, tu započinju rižina polja i kanjoni potočića koji teku s planine. Odradili smo klasični vijetnamski piknik uz slapiće i dogovorili s lokalcima da nas prebace kanuima nazad nizvodno za 100.000 dongova (29 kn).

Slika 7: Opuštena vožnja brodićem

Slika 8: Nema baš hlada

Slika 9: Pranje robe

Slika 10: Čuči mališa, vidi mu se piša

Slika 11: Rižina polja

Kraj je ožujka, kišna sezona se očekuje kroz 2 mjeseca i centralna visoravan je obavijena rijetkom izmaglicom dima zbog spaljivanja jednogodišnjih usjeva kako bi se zemlja ‘resetirala’ za iduću sezonu. Ta poljoprivredna tehnika naziva se ‘slash and burn’, karakteristična je agrarnim zajednicama tropskih prostora i pripada najprimitivnijim agrošumarskim načinima gospodarenja zemljom. Sva šumska vegetacija na prostorima predodređenim za poljoprivredu i na postojećim poljima jednogodišnjih biljaka posječe se te nakon što se posušila na mjestu gdje je pala, zapali prije najplodnijeg dijela sezone, uglavnom neposredno prije dolaska monsuma. Početkom našeg kalendarskog ljeta, ovdje započinje monsumska sezona: kreću svakodnevni pljuskovi u popodnevnim satima i noću, a vegetacija buja i sve je opet zeleno. Na sasječenim i spaljenim poljima ponovno započinje ciklus i zemlja nahranjena površinskim slojem pepela bogatog nutrijentima daje temelje ubrzanom rastu zasađenih nasada.

Problem s takvom vrstom poljoprivrede je što požar osim korova i posječenih nasada jednogodišnjih biljaka istrijebi kukce i bakterije zaslužne za razgradnju odumrle vegetacije, eliminira vlagu iz zraka te narušava osjetljivo međudjelovanje biljnog i životinjskog svijeta i prirodni ciklus povratka nutrijenata u zemlju. Nakon cca 5 godina količina nutrijenata u zemlji se iscrpi i tada je potrebno nasade preseliti na novu lokaciju koja će se koristiti dok se postojeća ne regenerira. Jasno je da je ‘slash and burn’ održiv isključivo za male nomadske populacije koje uzgajaju kulture jednogodišnjih biljaka na velikim površinama zemlje. Nažalost, ruralne zajednice u tropskim područjima su sve samo ne male i bujajući problem prenapučenosti rezultira brojnim problemima takvog načina poljoprivrede: deforestacijom, gubitkom staništa i vrsta, ispuštanjem stakleničkih plinova u atmosferu, smogom i dimom u zraku, erozijom tla itd. To nas dovodi do, na ovom putovanju, meni osobno najvidljivijeg problema (uz neizbježan i sveprisutan problem plastike koja je posvuda i nepostojanja organiziranog gospodarenja otpadom): deforestacija i gubitak staništa. Vozeći se ruralnim dijelovima Vijetnama spaljeni dijelovi šuma i polja naprosto bodu u oči, noću ogromni požari pokrivaju padine planina uz cestu, a stalna izmaglica dima obavija centralne visoravni Vijetnama u proljeće. Moram priznat da su plastika i šume nagrizene ‘slash and burn’ poljoprivredom pokvarile moj dojam Vijetnama u cjelini. Naravno, ovo nisu problemi svojstveni samo Vijetnamu. Problem nepostojanja gospodarenja otpadom i okoliša pretrpanog plastičnim i drugim otpadom vjerojatno je izraženiji kod država poput npr. Indije, a vidljiv je posvuda u južnoj i jugoistočnoj Aziji. Slash and burn izaziva ogromne polemike u npr. Indoneziji gdje požari na plantažama palmi u proljeće izazivaju međunarodne incidente zbog gustog dima koji se širi u Maleziju i Singapur, u Brazilu Amazona svake godine gubi svoju površinu itd.

Slika 12: Deforestacija...

Slika 13: ...posvuda

Slika 14: Tugica

Jednog od idućih dana, na preporuku našeg domaćina, zaputio sam se u nacionalni park Chu Mom Ray, nekakvih sat vremena vožnje na zapad, na samoj tromeđi Laosa, Kambodže i Vijetnama. Park je još uvijek projekt u nastajanju, ne postoji službeni ulaz ni prilazna cesta, već samo rđava rampa i portirnica napravljena od cerade na bijelom putu kroz rižina polja. Postojeći putevi u parku nisu markirani, mnogi su tek u izradi i vidljivo je da se još uvijek radi na novima. Sam park se sastoji od dvije međusobno okomite ceste sirovog izrovanog makadama koje ga presijecaju, planine Chu Mom Ray po kojoj je i dobio ime, te džungle koja ju okružuje. Došavši do vrlo skromnog središta parka, koji je više ograđeni vrt sa betonskom podlogom za parking motora i povećom kućom za osoblje, bez ikakvih mapa, letaka, osoblja koje govori engleski ili bilo kakvog korisnog sadržaja za posjetitelja parka. Najkorisnija stvar koju ova naseobina u parku nudi je reljefna maketa parka sa označenim točkama interesa u nečijem uredu u koji sam znatiželjno zavirio i pofotkao si točke interesa. Nakon inicijalnih problema sa sporazumijevanjem, uz malu pomoć Google Translatora, djevojke su mi objasnile da ne mogu nigdje bez vodiča čiji najam košta 200.000 dongova. Tu opciju sam glatko odbio, podučen internetskim znanjem i prijašnjim iskustvima iz drugih Vijetnamskih parkova. Mjera nametnutog uzimanja vodiča za ultralagano planinarenje i trekove daleko od bilo kakve prave divljine je nešto što me jako nervira još od Tajlanda i ne želim to poticati ni na koji način. Srećom, kontakt koji mi je dao omiljeni gazda homestaya ispostavio se kao direktor Parka. Nekoliko vijetnamskih rečenica telefonom kasnije, cure su u potpunosti promijenile retoriku, mogao sam slobodno motorom nastaviti u park i hodati dalje po volji sam. Cesta je prema svim prihvaćenim standardima očajna, ali sa XR150icom je bio čisti gušt konačno se voziti po zahtjevnijem terenu i iskoristiti puni potencijal motora koji tako dugo vozimo po relativno dobrim cestama. Sama priroda je ok, ništa posebno, prošetao sam se uz poviši slap koji zbog vrhunca suhe sezone nije bio posebno atraktivan, i dalje do vrha brda. Pogled s vrha, uz činjenicu da je park potpuno prazan (nigdje na putu nisam susreo nikoga, kako zapadnjaka tako ni Vijetnamca), bio je vrhunac iskustva koje mi je ovo mjesto pružilo. Bilo je to nekoliko sati ugodne fizičke aktivnosti koja mi očajno fali na ovom podugom putovanju.

Slika 15: Maketa nacionalnog parka

Slika 16: Pogled s vrha brda

Vijetnam je ispresijecan mrežom odličnih asfaltiranih cesta na iznenađujuće izoliranim prostorima, ali kao što je moguće pronaći predivnu novu cestu koja ne postoji ni na kakvoj mapi, šanse su i da će glavni, debelo označeni put na mapi ispast neodržavani krš propadajućeg vijugavog niza rupa ili jednostavno makadam ispresijecan strojevima, materijalom i kilometrima radova. Glavne ceste na mapama često su oštećene klizištima, potopljene izgradnjom brana i sl., a nove niču bez najave na mjestima gdje bi ih najmanje očekivao. Google maps tu ne znače puno...

Putovanje na dva kotača pruža jedinstvenu slobodu koju je teško ostvariti drugim sredstvima prijevoza; uklanja ograničenja vremena i kretanja koje postavlja putovanje vlakom ili busom, a stavlja putnika u puno direktniji kontakt sa okolinom od putovanja na četiri kotača. Na motoru nema ograničenja, karoserije, lako se približiti rubu ceste, pogledati u dolinu, zaviriti preko ruba klisure, prema obzoru, vrhovima planina, osjetiti mirise sa polja, u gradu, stati, parkirati i lagano se prebaciti u neku drugu aktivnost, ili neobavezno razgledati i nastaviti dalje... Ipak, zahtijeva određenu dozu avanturističkog duha, aktivno sudjelovanje, fokus na vožnju, strpljenje i fleksibilnost oko mogućih problema na putu, vremenskih (ne)prilika i vremena dolaska. Avantura je za mene smisao putovanja po egzotičnim mjestima poput jugoistočne Azije i mislim da su spomenute vrline potrebne svakom tko se upusti u nezavisno putovanje ovim krajevima, bez obzira na sredstvo prijevoza.

Slika 17: Na motoru

Odrastajući u Puli, gdje među klincima postoji skoro pa rednečka strast prema vožnji i prčkanju ispod haube raspalih peglica, stojadina, thomosovih APN-a, skutera, ugrađivanju čipova, Marmitta, Akrapovića i ostalih pizdarija na motore, razvio sam odbojnost prema tim trendovima. Jednostavnije rečeno, moj interes za išta vezano uz mehaniku, vožnju ili koncept motora kao dijela lifestylea bio je ravan nuli. Štoviše, bio sam aktivni hejter cijele te priče. Sve se promijenilo prije nekakvih pet godina kad me sila prilika natjerala na putovanje motorom po Palawanu, otoku na Filipinima. Bilo je to vrijeme dok sam odrađivao semestar na sveučilištu u Tajvanu. U društvu nekolicine kolega s kojima sam dijelio kat u domu krenuo sam dvotjedni izlet na Filipine tijekom famoznog ‘spring breaka’ - pandana našim uskršnjim praznicima na faksu. Momci su bili iskusni vozači i odlučili su rentati motore kao najbolji način da obiđemo otok. Prije toga imao sam ograničeno iskustvo vožnje skutera, isključivo automatika, što po kvartu kad sam bio klinac, što u Tajvanu gdje je to bio glavni način prijevoza studenata. Na motor s brzinama prije toga nisam ni pomišljao, a kamoli znao kako se vozi. Ne želeći ispasti ubojica spike i ustopirati akciju, ubrzo sam popustio nagovorima i pristao unajmiti motor. Nakon ubrzanog jednodnevnog tečaja kojeg su mi momci dali i preznojavanja sa kvačilom na motoru od 250 kubika koji mi se tada činio kao neukrotiva zvijer, sutradan sam već vozio stotinjak kilometara uzduž otoka. Srećom, platio sam danak svojoj mladenačkoj ludosti samo u obliku nekoliko sitnijih ožiljaka i poderanih majica. Desetak dana vožnje po makadamu na Palawanu i 3 pada s motora kasnije, bio sam navučen na ideju putovanja na 2 kotača. Čvrsto sam odlučio iskoristiti sve prednosti motora i po povratku kući položiti A kategoriju i ovladati vještinom upravljanja motorom. Pet godina kasnije, internacionalna vozačka je u džepu, skuter parkiran u Zagrebu, a mi vozimo Ho Chi Minh roadom uz granicu Vijetnama i Laosa na sjever... 

Slika 18: Vožnja kroz rižina polja

Koliko god mi draga bila činjenica da je Goga odlučno zakoračila daleko izvan svoje comfort zone i pristala u Vijetnamu putovati motorom, njezin paničan strah od moguće nasilne smrti na motoru ograničio nas je na izrazito duge i spore, cijelodnevne dionice vožnje, dane provedene na suncu i u prašini vozeći prosječnom brzinom od 40-ak km/h. Motori koje smo iznajmili kombinacija su cestovnog i malog off-road motora, nisu prejaki niti preteški za kontrolirati, a opet imaju dovoljno kvalitetne suspenzije za nošenje i sa najgorim blatnim i kamenim cestama. Nije da ona ne zna ili ne može voziti bolje, u ovih 3+ tisuće kilometara njezina vještina vožnje eksponencijalno je porasla, međutim psihičke kočnice su i dalje jake. Meni se taj način vožnje pokazao kao izuzetno fizički i psihički naporan. Teško mi je zadržati fokus na prometu i vožnji kroz dugo razdoblje pri jednoličnoj sporoj vožnji, a uspravan položaj sjedenja na motoru bez dinamičnih pokreta tijela i naginjanja ubija mi leđa. O vožnji na otvorenoj cesti dok je tropsko sunce u zenitu i bolovima u guzici nakon šestosatne vožnje bolje da ni ne govorim. To me ostavilo da žudim za malo aktivnijom vožnjom koju su mi naše Honde XR150 mogle pružiti na ovim cestama. Kao utjeha ostali su mi dnevni izleti na koje sam se ponekad znao uputiti sam ili bi išli samo jednim motorom.

Takva je bila i vožnja cestom kroz rezervat prirode istočno od ‘dugih planina’ - planinskog lanca Truong Son Dong koji odvaja centralne visoravni od ostatka gorja na istoku. U neposrednoj okolici Kon Tuma zemlja je ravna. Plantaže kaučuka ovdje su nasad izbora i pokrivaju zemlju uz prilaze gradu i okolnje obronke. Čim se pređe prvi red brežuljaka započinje prostor vrlo dojmljivog reljefa, potočići, rižina polja i manjinska sela. S druge strane planina nalazi se osvježavajuće netaknuta kišna šuma, bez sela, polja ili ožiljaka spaljene zemlje igdje uz cestu satima. U jednom trenutku, na samom rubu parka, na cesti mi se ukazao bizaran prizor. Usred ničega, dvije trake ceste pretvaraju se u kilometar ravne cesturine sa 6 traka nakon čega opet postaju skromni dvotračni cestuljak kroz šumu. Palo mi je na pamet da je to Vijetnamski pandan našem potezu autoceste kod Grobnika koji je za vrijeme Jugoslavije imao dvojnu funkciju: koristio se i kao cesta, i kao avio pista u slučaju nužde, ali nisam uspio pronaći službenu potvrdu svoje teorije. Cesta se nakon toga naglo spušta u dolinu i skreće zapadno kroz planinski lanac. Sunce je spektakularno zašlo iza dugih planina na zapadu, a ja sam zaokružio turu noćnom vožnjom natrag kroz planine južno od Kon Tuma.

Slika 19: Pitoreskna cesta zavija kroz krajolik

Slika 20: Plantaža kaučuka

Slika 21: Riža posvuda

Slika 22: Čisti zen

Slika 23: Cesta ili avionska pista?

Slika 24: Idila pred suton

Po povratku u homestay bilo mi je jasno da je Goga puno bolje. Večerašnja postava gostiju je bila za stolom, hrana servirana i svi su već veselo ćakulali o doživljajima i planovima za dalje. Došlo je vrijeme da se zorom oprostimo sa domaćinima, zajašimo svoje ždrijepce i odjašemo na divlji sjever. Falit će mi njihove raskošne gozbe na kojima se količina hrane ne smanjuje koliko god se trudio dovršiti obrok. Tu bih ovu tiradu, koju sam si dopustio dobivši glas na blogu, priveo kraju.

Luka

[madaboutyoumatt]

Josh

- Angie ma rację – przytaknął, bo to tak działało. Po co było prowokować kogoś i tak napalonego, wprowadzając dziwną atmosferę podczas ucieczki? Josh widział wielu napalonych facetów, którzy zawsze byli mniej dyskretni niż kobiety. Z drugiej strony same dziewczyny lubiły się podobać,  często dawały sprzeczne  sygnały, a potem nagłe zaskoczenie, że po gorącym ocieraniu na parkiecie, nie ma niczego więcej. Nigdy nie było przyjemnym napalić się na coś, a potem tego nie dostać.

Tymczasem Matt był tutaj jedną z najmniej szkodliwych osób, ewidentnie nieporadny, niezbyt skory do takich zabaw. Najbezpieczniejszy.

- I tak będę. I, i tak będę musiał cię zostawić jeszcze parę razy – powiedział, obracając głowę w stronę tancerzy, sprawdzając co i jak. Z Ianem mieli obowiązek ogarniać towarzystwo, dlatego nie spędzi całej imprezy przy boku Małego, nawet jeśli chciał go pilnować. Chociaż patrząc na tempo zabawy, to skończy pilnując Angie alb paru innych osób.

Uśmiechnął się lekko pod nosem, wychylając się w jego stronę po buziaka.

- Bądź grzeczny. Przyniosę ci drinka, bo nie wyrobimy tutaj na trzeźwo – jakby Josh sam nie planował się napić. A pewnie to było tylko trochę za pilnowaniem imprezy w hierarchii priorytetów. W końcu przyszli się tutaj dobrze bawić, prawda?

Tancerze po przetańczeniu jeszcze paru minut, poszli się nieco ubrać. Facet założył spodnie, a dziewczyna sukienkę, która ledwo zasłaniała jej pośladki, ale wystarczyła. Nikt nie miał nic przeciwko, aby trochę z nimi posiedzieli i pobawili się, a tym samym zabawili jednocześnie trochę gości. Rozmowy były istotne, bo na rzecz ich, czasami zapominało się o kolejce, którą z nudy można było pochłonąć.

Josh parę razy zostawił Małego, lawirując między gośćmi, a państwem młodym, głównie jednak siedząc obok swojego chłopaka albo ciągnąć go ze sobą.

Gdzieś pomiędzy północą, a pierwszą, nawet widział jak Matt znowu zaczął dyskusję z Robem na temat mangi, kiedy Angie już próbowała swoich sił u kolesia. Dziewczyna miała chłopaka, a facet miał naprawdę dobrą klatę i była nieco zaaferowana tymi szpilkami, jak każdą rzeczą, którą można było powiązać z seksem. Josh miał z nią na ten temat krótką, ale ognistą dyskusję, zakończoną wspólnym napiciem się, bo nie mogli dojść do tego o co konkretnie chodziło z tymi butami. I skoro to była część garderoby, to dlaczego miałaby nie być seksowna na facetach, skoro jest na kobietach, prawda? Spełniają przecież te same funkcje!

Jakiś czas później stał z Angie i owym tancerzem, kiedy Rob coś tłumaczył, jedną ręką gestykulując. Będąc na tyle podpitym, że podtrzymywał się ręką uda Małego, i pewnie gdyby Cillian nie był zajęty machaniem ręką na swoich idiotycznych kolegów zareagowałby na to. Josh zresztą też, chociaż oboje jakoś luźniej podchodzili do przyjaźni Roba i Małego, niż innych facetów, którzy w ten sposób nie przestrzegali przestrzeni osobistej swoich facetów. Bo oni byli… Trochę jak przyjaciółki?

Takie mądre przyjaciółki, a nie dwa głupki, które odbierają na podobnych falach i robią głupie rzeczy. Jak wypijają trzy shoty w formie zawodów, kto pierwszy. Towarzystwa dotrzymywał im tancerz, Eoin, jak się okazało pochodzący z Irlandii, o czym Josh już Małemu mówił, próbując jednocześnie zaakcentować to imię w ten sam sposób, w jaki zrobił to Eoin.

W każdym razie, chodziło o wyścig między Joshem, a Angie, który, patrząc po nagłym wyrzuceniu dłoni w powietrze i przekleństwie, przegrał Brand.

- Jakim, kurwa, cudem pijesz tak szybko. Wiesz, że to nie jest normalne – spojrzał w sufit, ale dziewczyna śmiała się na tyle, że ledwo stała prosto.

- To jedna z najlepszych umiejętności jakie wyniosłam ze studiów. Zapraszamy – wskazała na rurę stojącą w rogu pokoju. A Josh, jak i Eoin, skoro mieli w czubie, jak zresztą już wszyscy, skierowali się w tamtą stronę.

- Oho, to będzie dobre – druga tancerka zaśmiała się, obserwując to.

Muzyka była na tyle głośna, że ciężko było powiedzieć co Eoin mówił do Josha, ale obaj na szybko rozgrzewali mięśnie rąk, zanim tancerz nie złapał za rurę. Najpierw zginając nogę w kolanie, potem w kostce, na końcu owijając stopę wokół rury. Pokazując haki, a potem chwyty dłonią.

Cel był jednak oczywisty i nawet Rob przerwał rozmowę, wskazując Małemu dwóch facetów, już teraz się śmiejąc. Cokolwiek Eoin pokaże, Josh spróbuje naśladować. W granicach rozsądku, bo na pierwszą figurę zaśmiał się niedowierzająco. Obaj mieli jeansy, trochę spocone dłonie, więc cała idea utrzymania się była zabawna. Mało realna. Chyba, że spróbują załatwić to inaczej. Josh trochę trenował w terenie, street workout nie był mu obcy, ale nigdy nie próbował wykorzystać tego w tańcu. Nigdy.

Wiec to wydawało się względnie proste, kiedy Eoin pokazywał pierwsze kroki. Okrążenie dwa razy rury, odepchniecie się jedną nogą, i trzymając się na dłoniach okręcenie się jeszcze raz. To Josh był w stanie zrobić, ale potem, nagle przeszli z podstawowego poziomu do zawansowanego w tak zawrotnym tempie, że trzy razy przyglądał się temu, próbując ogarnąć.

Okręcenie. Złapanie dłońmi za poręcz, jedną ręką wyciągniętą i prostą, drugą zgiętą. Tyłem do rury. Okręcenie się jeszcze raz i podciągnięcie nóg w górę, poruszając nimi w kolanie. Wylądowanie, okręcenie się jeszcze raz, odepchnięcie. Podciągnięcie się w górę, objęcie udami barierki, przez chwilę coś w stylu deski, z jedną ręką asekuracyjnie na rurze, a drugą wyciągniętą. Złapanie drugą ręką rury, puszczenie nóg i zsunięcie się w dół, na kolana.

Najpierw ruchy, potem instrukcja trzymania dłoni i całość.

Chryste. To było trudne.

Josh jak tylko zszedł z rury, pokazał środkowego palca gwiżdżącej Angie i dla żartów, złapał się za kołnierzyki koszuli, poruszając nimi, jakby sam planował striptiz.

Na szczęście aż tak pijany nie był.  

[gingerfrgys]

Dijalektika dokolice i Aca Lukas

Poslednji dan u ovoj, sada već onoj, čudesnoj dvehiljadešesnaestoj godini, provela sam isto tako - čudesno. Igrom slučaja, zadesila sam se na nekoliko interesantnih mesta, kažem igrom slučaja jer je valjda sve gotovo slučajno, i kažem zadesila jer smo se svi ovde ništa drugo nego zadesili. Redom je to izgledalo ovako, zadesila sam se pre svega, u prepodnevim časovima, na tašmajdanskom stadionu. U pozadini se vidi klizalište gde se, recimo stotinak, slabo mi idu procene, dece sa roditeljima i tinejdžera sa raskopčanim jaknama veselo kližu, biće da je danas to podrazumevana rekreacija, malo žalim što sam prvo klizalište u mom kraju, na Ceraku, videla tek nakon što je tada novootvoreni Mek Donalds odlučio da tako privlači mušterije, besplatnim klizanjem. Moja ekipa i ja smo tada već bili matori da bismo učili vratolomije koje ovi klinci na Tašu bez problema izvode, verovatno su na te klizaljke posadjeni od malena, ali, nije to sada ni važno. Elem, na tribinama istog tog Taša se snimao prilog za jednu novu kulturnu emisiju, emisiju o kulturi, u režiji RTS-a, lokaciju su najverovatnije izabrali jer je najbliža njihovoj zgradi. Pre početka snimanja, reditelj cvokoće, iako je napolju temperatura u minusu, kaže ne cvokoće zato, već što kod njih u redakciji nema grejanja, pa mu je ušla studen u kosti. To će biti samo jedan od razloga zašto će dati otkaz, kaže, bitniji razlog je taj što sa odredjenim svojim kolegama ne može da nadje zajednički jezik. Naime, o čemu je reč, on tvrdi da je glavna tačka njihovog nesporazumevanja upravo ta - jezička. Njegove starije i iskusnije kolege, jer je kod nas starost vrlo bitno merilo, merilo mudrosti, nisu zato da se jezik kojim se oni služe upodobljava nekakvom 'prosečnom gledaocu'. Ne, nikako, sve, samo ne uprosečavanje, taj poučak čujemo svaki dan. Oni insistiraju da se 'održava nivo', i da se, mimo zamerki bliskih dobronamernih prijatelja, takvi su nam valjda svi prijatelji, dobronamerni, i nekih drugih retkih gledalaca do čijeg im je mišljenja stalo, dakle mimo zamerki da je program suvoparan i pomalo dosadan, da je pristupačan samo uskom broju ljudi koji, da bi isti pratili, moraju da imaju makar elementarno predznanje. Oni, mudri i iskusni kulturni radnici, insistiraju da stvari ostanu upravo takve, jer je to ništa drugo nego znak da dobro rade svoj posao. Ne pravimo valjda program za marvu, pravimo za gradjane. A ako neko ne razume svaku treću reč u emisiji, to je isključivo njegov problem, neka prebaci na Pink. I tako se mladi reditelj i njegova mlada emisija uskoro razilaze, njegova će želja da napravi nekakav pomak, zajedno sa njegovim entuzijazam, biti pokopani u aleji velikih entuzijazama, dok će RTS nastaviti da indoktrinira ljude svojim pravilnim akcentima i višesloženicama. Stop uprosečavanju! U poslepodnevnim časovima, posle provedenog čitavog dana na minusu, valja se, naravno, negde ogrejati. Jasno je već sada da su državne ustanove i ininstitucije sa kulturnim sadržajem ili pod ključem, to se danas kaže - renoviraju se, ili, kako smo saznali, bez grejanja, tako da nam je jedino pribežište i jedina institucija koja kod nas uvek ima svetlu budićnost - kafana. Mi što želimo za sebe da verujemo da smo posebni i da, takvi, imamo posebne istančane potrebe, hoćemo da spojimo lepo i korisno pa da, kada već idemo u kafanu, odemo u onu gde ima još po nekog sadržaja, gde se održava barem neka promocija, tribina, književno veče. Tu ulogu je, pored nekoliko drugih mesta, sebi namakao i kafe Polet, i baš se ovo veče održava promocija drugog broja časopisa Zent. Za neupućene, odlomak sa sajta: 'Danas kada nam država poručuje da smo lenji i da još od malih nogu treba da se pripremamo za okrutno globalno tržište u koje ćemo izgleda već kao četvoronošci biti bačeni, danas kada nam sa TV programa, fakultetskih govornica i stranica lifestylemagazina poručuju da ne možemo da radimo ako ne popravimo svoje ponašanje, ne promenimo svoje stavove i ne napunimo svoje CV-jeve neplaćenim internship-ima, danas kada ne samo da moramo da radimo nego moramo i da volimo to što radimo, kada moramo da budemo nasmejani i veseli na svojim radnim mestima, danas kada je poslovni uspeh gotovo jedino merilo ostvarenosti, a neuspeh uvek i isključivo naša lična krivica, danas kada je obrazovanje svedeno na obuku za posao, kada je i slobodno vreme postalo produktivno, kada je međuljudska komunikacija komodifikovana, danas kada se ostaci kulta radnika nekadašnje socijalne (socijalističke) države transformišu u kult rada kao takvog, u pustinji post socijalizma, pitanja šta je to uopšte rad, a šta je posao, kao i kako, zbog čega i pod kojim uslovima radimo, pitanja su koja stoje nad nama kao kakav džinovki neonski bilbord na vrhu stambenog solitera. Mi koji živimo u tim soliterima, u stanovima svojih roditelja, u tuđim stanovima koje sve teže sebi možemo da priuštimo, u stanovima koje smo kupili na kredit i za koje sada robujemo nemilosrdnim bankama, mi za koje gubitak posla znači gubitak osnovnih uslova za život, se pitamo šta kog đavola uopšte možemo da (u)radimo?' Uvod obećava, a svako obećanje neretko vodi u razočarenje, pitam se kada ćemo prekinuti sa obećanjima. Svakako, svako od nas valjda radi najbolje što u datom trenutku ume, tako da nije ipak ni mala stvar što su ovi ljudi odvojili vreme i novac da nam tu promociju upriliče. U Poletu je lepo i toplo, piće je naravno skupo, ali ako vam nije neprijatno i ako umete da se oglušite na coktanje konobara što cevčite jedno pivo dva sata, za vas nema zime. Toj prisutnoj, maloj, elitnoj, odabranoj jedva tridesetočlanoj skupini ljudi obratili su se ljudi iz redakcije magazina, i ljudi koji su pisali po neki tekst u novom broju magazina. Jedan je igrom slučaja reditelj, drugi pesnik. Tema je, kao što smo videli iz odlomka, rad, i o radu, i mimo ogromnog broja tekstova na ovu temu koji se vuku kroz istoriju, tema neće presušiti, jer ako prorodni resursi presušuju, ljudske ćemo eksploatisati dokle god nam je vrste, dakle, rad. Od čitavog razgovora, istakla bih par stvari. Reditelj kaže, parafraziram, ali pokušaću što bliže: 'Najsrećniji čovek kojeg pamtim, je čovek iz mog sela. On se bavi poljoprivredom, od pet ujutru do pet popodne radi na njivi, a poslepodne provodi spokojno u krugu svoje porodice. Kada god sam ga video, bio je nasmejan. Čovek da bi bio dobro, mora da radi. Dokolica je propast za čovekovu psihu.' Da li se nesvesno propagiranje ovakve radne etike slaže sa temom časopisa, ili je sušta suprotnost, je nagradno pitanje. Nešto kasnije se nadovezuje drugi kolega, pesnik, koji kaže da je, naprosto, u jednom trenutku u životu odlučio da junački, kaže ne sistemu, svede svoje potrebe na minimum, i prekine da radi. Nije se libio da se, oči u oči, suoči sa dokolicom, i posle nekog vremena, godina ili dve su u pitanju, postao je znatno produktivniji u pisanju poezije. Nismo stigli da pitamo kolegu kako je te dve godine uspevao da reprodukuje svoju egzistenciju, gde je živeo, i čime se hranio, i da li bi nam slučajno otkrio tajnu kako se hraniti isključivo sangejzingom. Za kraj, moderatorka nam je poručila da dokolica nije nužno loša stvar, da ako se sa njom suočimo, možemo štošta da naučimo o sebi i o svetu oko sebe, i da se upravimo u pravcu kreativnosti, i da radimo - samo ono što nam se radi, zar to nije svačiji san. Evo, mi svi, ovdeprisutni, i sad radimo - razmišljamo! I za kraj, kaže nam uz osmeh, nazvaćemo ovo - dijalektikom dokolice. Postoji jedan vrlo precizan pojam za sve nas koji smo imali tu privilegiju da se školujemo, makar živeći i u roditeljskim stanovima u soliteru i na maminom, zaboga tako dosadnom i na meniju prečestom pasulju, u najgorem slučaju, radili smo po dobro plaćenim kafićima po beogradu tokom studija i vikendom zaradjivali nečije mesečne plate, za sve nas koji smo tako postali reditelji, pisci i slikari, koji žudimo za ispoljavanjem svoje kreativnosti i za namirivanjem svojih istančanih potreba. Možda ćemo ga se stideti, možda će nam umanjiti naše pregalaštvo ali pojam je zbilja do kraja tačan, jednostavno - govorimo o svetu lišenom nužnosti. I taj, takav, povlašćen, hermetički zatvoren i za druge slep svet, može samo, da u krugu svojih najbližih, podjedanko povlašćenih, jadikuje nad svojom sudbinom. A šta nam tačno fali, ne znamo ni sami, ali složićemo se, fali nam uvek. Možda da nam, zaboga, plate te intershipove?! Vraćamo se kući i već je kasno, sutra je doček nove godine, treba se odmoriti i spremiti za najludju noć, mada, kako saznajem, više se to tako ni ne naziva, 'najludja noć' je odavno predmet podruge, sada se nova godina slavi preko dana, slaviti uveče 'doček' je passé. Sa trga se, u to ime, čuje muzika i jednoglasje, 'lična karta prazna je', ali je zato uprkos velikom minusu trg pun, nekoliko hiljada natrontanih ljudi pije pivo iz limenke, djuskaju i pevaju, legenda rok-folka Aca Lukas, kao pravi heroj, samo u perjanom prsluku, mada na bini ima nekoliko pečuraka na plin za dogrevanje, ali bez obzira, odlučio je da i po takvom vremenu, bude tu za svoj narod u nevolji, bez obzira koliko su mu novca gradske vlasti dale, on to zaista radi iz srca, u suprotnom ne bi odvojio vreme, i srce svih tih ljudi je zbilja puno, to se vidi na njihovim licima. Tu je i tezga sa roštiljem, možda ista ona ozloglašena tezga sa sajma knjiga, tezga sa kuvanim vinom, čaša je sto dinara, vino je odlično. Zaista je mnogo hladno, barem -8stepeni, ali i pored toga gomila kako matoraca tako i male dece na ramenima roditelja, zaljubljenih parova, mladih ljudi obučenih i 'fensi' i 'hipsterski', jedan kultur-fašista ne bi mogao sutradan tek tako na ulici da ih raspozna, ni slutio ne bi da su sinoć bili na Lukasu. Sledeću pesmu pevamo svi zajedno, svako po zaječarca ili kuvano vino u ruci, 'U krvi, u krvi, mi je da budem prvi, ja moram sve da probam, život je dobra roba!' Svi se slažemo, svi bismo sve da probamo, svi bismo da budemo prvi, negde, nekada, u nečemu, pogodi nas Aca svaki put u srce. Šta drugo reći osim da se zahvalimo, hvala premijeru što nam je ovo obezbedio, što nam grad ovako divno svetli, što slušamo besplatni omiljeni koncert, što je piće, najzad, jeftino, glasaćemo opet i uvek, samo za njega, on izgleda jedini misli na sve nas, na čitav narod, iako ćemo vrlo verovatno prvi biti jedino na listi jeftine radne snage. Zato ćemo, baš u to ime, da ispucamo ova četiri slobodna dana jako i do kraja, da potrošimo svih dvadeset tri hiljade dinara koje nemamo, ali vratićemo dug prvog februara, kad legne plata, posle ćemo samo sedeti kući po svojim prćijama po periferiji ili po otužnim osiromašenim gradovima po celoj Srbiji koje, mi drugi, iz Poleta, jedva možemo da ubodemo na karti, i posle posla ćemo, mi prvi, sa Trga, gledati Pink, jer ga najbolje razumemo, jer u srednjoj elektrotehničkoj, mašinskoj, zubotehničkoj, frizerskoj, poljoprivrednoj, ekonomskoj, višoj poslovnoj, medicinskoj, nas nisu naučili šta znači 'dijalektika dokolice', i tako, živeli, do sledećih praznika! U krvii, u krvii, mi je da budem prviii ❤️

[balkantimes]

INTERVJU - Izetbegović : Čović se ponaša kao da ja imam rješenje u džepu, Komšić je branio čast mnogih Hrvata

Predstojeći Lokalni izbori u Bosni i Hercegovini dodatno otežavaju mogućnost rješavanja otvorenih pitanja i složenih unutrašnjih problema sa kojima se naša zemlja suočava, a u prilog ne idu ni dešavanja u regionu koja se reflektiraju na situaciju u BiH.

Nedim Pobrić 

 O tim smo okolnostima i problemima, kako onim u BiH, tako i onim u regionu, razgovarali sa predsjednikom Stranke demokratske akcije (SDA) Bakirom Izetbegovićem. Sa Izetbegovićem smo razgovarali i o situaciji unutar SDA, odnosno o posljednjim dešavanjima u toj stranci.

Već je gotovo izvjesno da se politički principi, koje ste potpisali u Mostaru sa Draganom Čovićem, neće realizirati u predviđenom roku. Predsjednik HDZ-a odgovornost za to fakturiše Vama, tvrdi da "grubo kršite Ustav", da Vam "neće proći način ponašanja", a čak Vas optužuje da niste održali datu riječ. Kako komentirate te optužbe?

- Dragan Čović se prema problemu implementacije presuda Suda za ljudska prava u Strazburu i njima suštinski suprotstavljene presude Ustavnog suda BiH, dakle prema problemu koji predstavlja rješavanje pravne i političke "kvadrature kruga", odnosi kao da ja u svom džepu držim rješenje, samo izbjegavam da ga stavim na sto.

Nisam ja dao nikakvu riječ, već sam potpisao dokument koji je potpisao i Čović, i obojica imamo istu obavezu spram njega. Ako on i HDZ imaju rješenje, neka ga slobodno ponude i nama i javnosti. U svakom slučaju, uporno već godinama ponavljam Draganu Čoviću da nećemo postići rješenje, da ono neće proći ni u Parlamentarnoj skupštini niti u javnosti, ako prethodno ne relaksiramo odnose Bošnjaka i Hrvata, ako se zadrži percepcija da se radi pod pritiskom i ucjenama. A HDZ-ov stav da "nema izbora nove Federalne vlade bez izmjena Izbornog zakona" je direktna, protivustavna i protivzakonita ucjena. Pregovarati pod takvim pritiskom, u vremenu predizborne kampanje, bio bi pokušaj unaprijed osuđen na neuspjeh. Zato sačekajmo da izbori prođu, da se formira novi saziv Vlade FBiH i povećajmo šanse za uspjeh.

FBiH je dvije godine nakon izbora bez nove Vlade. Je li se stav da nema pregovora o Izbornom zakonu dok se ne implementiraju rezultati izbora mogao i trebao zauzeti i ranije?

- Moglo se i ranije insistirati na tome, ali tada ne bismo postigli sporazum o Mostaru, a u funkcionisanje koalicije u kojoj su na različitim nivoima, i na različite načine uključeni SDA, HDZ, SBB i DF, i koju smo veoma teško sastavili, takvo bi insistiranje unijelo nervozu i disfunkcionalnost. Ali dvije godine nakon parlamentarnih izbora, u vremenu kada se spremamo na nove, lokalne izbore, krajnje je vrijeme da se taj posao završi.

Da li je uopće moguće provesti presude Ustavnog suda BiH i Evropskog suda za ljudska prava, čiji su principi suštinski različiti i koje zahtijevaju i intervencije na Ustavu BiH, što znači i potrebu šireg konsenzusa među parlamentarnim strankama?

- Veoma teško, ali nije nemoguće. Ja vidim rješenje u implementaciji dijela Aprilskog paketa, dakle u indirektnom izboru, te u otklanjanju asimetrije u ovlastima Doma naroda FBiH i Vijeća naroda RS-a, na način da i Dom naroda štiti isključivo vitalne nacionalne interese. HDZ ima svoje zahtjeve u vezi s "legitimnim predstavljanjem", mi imamo svoje zahtjeve u vezi s uklanjanjem kočnica koje su trenutno na djelu, a koje omogućavaju da manjina u Domu naroda poništava volju većine u Zastupničkom domu.

Koliko je međunarodna zajednica angažirana da pomogne u rješavanju tih pitanja?

- Angažirana je, ali neuporedivo slabije nego ranije. Pad Aprilskog paketa, i odbijanje takozvanog Fileovog modela su obeshrabrili međunarodnu zajednicu. A trebali bi dati snažniju podršku, naročito ekspertsku, insistirati na evropskim principima i standardima. Ja sam na jednom od sastanaka kazao da sam spreman prihvatiti i unaprijed potpisati izmjene Izbornog zakona koje će izraditi eksperti Venecijanske komisije, poštujući evropske standarde i presude Suda za ljudska prava. Siguran sam da Čović nije spreman na isto.

Hrvatska je definitivno angažirana, ali zastupa interese isključivo jedne strane. Da li uopće pomažu ili odmažu nastojanja hrvatskih zvaničnika da u Briselu ili u drugim centrima nameću temu Izbornog zakona BiH?

- Andrej Plenković je cijenjen i ima dobru poziciju u krugovima utjecajnih EU političara, ali podržavanje zahtjeva HDZ-a BiH koji su suprotstavljeni evropskim standardima i presudama Evropskog suda za ljudska prava neće dobiti podršku i moglo bi i njegovom autoritetu i ugledu nanijeti štetu.

Da se odnosi Sarajeva i Zagreba dodatno zategnu, potrudili su se tamošnji zvaničnici upućivanjem poziva Miloradu Dodiku. Šta je, prema Vašem mišljenju, najviše sporno u vezi sa tom posjetom i koji su motivi Zorana Milanovića i Andreja Plenkovića da povuku takav potez?

- Motivi su vjerovatno dati podršku Hrvatima u BiH u njihovim zahtjevima za izmjenom Izbornog zakona, pa su se odlučili da naprave dodatni pritisak na bošnjačke predstavnike pozivom Miloradu Dodiku. To je poruka da se može napraviti srpsko-hrvatski savez koji bi ignorisao Bošnjake, njihove predstavnike i ustavnopravnu konstituciju BiH. Izbjegavanje predsjedavajućeg Predsjedništva BiH Šefika Džaferovića, koji je oličenje konstruktivne, integracijske i smirujuće politike, a pozivanje Milorada Dodika koji je tek član Predsjedništva BiH i vodi destruktivnu i dezintegracijsku politiku, upravo je takva poruka.

Milanović je i Vas pozvao u posjetu. Šta Vam je kazao kada ste razgovarali, da li ćete prihvatiti poziv i, ako ga prihvatite, koje poruke im namjeravate prenijeti?

- Sagovornik predsjednika Zorana Milanovića je predsjedavajući Predsjedništva BiH Šefik Džaferović, i kada se njihov sastanak desi, i ja ću se rado sresti sa Milanovićem. Mora se razgovarati, pojašnjavati, ne prepuštati predstavnike Hrvatske i Hrvata tumačenjima koja će im prezentirati Milorad Dodik.

Sa hrvatskim premijerom i predsjednikom HDZ-a Hrvatske Andrejem Plenkovićem se kanim sresti u sljedećih desetak dana. Plenković, kao što ranije rekoh, dobro poznaje evropske standarde, i uvjeren sam da može odigrati važnu i pozitivnu ulogu u popravku odnosa Hrvatske i BiH, odnosno Bošnjaka i Hrvata.

Postoji li razlika između Milanovića i njegove prethodnice Kolinde Grabar-Kitarović u kontekstu odnosa prema BiH? Čini se da, sudeći prema izjavama o BiH kao "shit country" i o Željku Komšiću koji "parazitira na hrvatskom korpusu", nema suštinske razlike.

- Milanović olako izgovori tešku riječ, naljuti se, ali su riječi koje je izgovarala nasmijana predsjednica bile malignije i nanosile namjernu i dugotrajnu štetu BiH. Stavljanje etikete radikalnog islama na BiH, neistine o "kampovima islamista na granici sa Hrvatskom", a time i sa EU-om, neistine o "hiljadama povratnika sa sirijskog ratišta" u vremenu kada su se ti povratnici mogli prebrojati na prste jedne ruke, zaista nije bilo dobronamjerno i u skladu sa proklamovanom podrškom Hrvatske euroatlantskom putu BiH.

Ljevičar Milanović treba da razmisli o onome što je kazao za Željka Komšića, ali i o svemu što se desilo u BiH u posljednjih 30 godina, o ulozi Hrvatske u tim nesretnim dešavanjima. Hrvati su tokom posljednjeg rata u BiH imali alternativu da služe jednu od dvije vojske – Armiju RBiH ili HVO. Armija RBiH je dosljedno branila BiH i njenu multietničnost, zaustavljala zločine i osvete. HVO je početak i kraj rata ratovao za BiH, ali sredinom rata je pokušao, u koordinaciji sa Vojskom RS-a, izboriti etnički čist hrvatski entitet. Počinjeni su teški zločini, etnička čišćenja, osnovani konc-logori, rukovodstvo HZHB-a je za ovaj UZP osuđeno pred Haškim tribunalom na visoke zatvorske kazne.

Željko Komšić je uvijek branio BiH i u ratu i u miru, a time i čast mnogih Hrvata koji se ne prepoznaju u politici HDZ-a i HVO-a, nije bio učesnik UZP-a, on je alternativa politici koja dočekuje i veliča ratne zločince, koja je koketirala, a i danas koketira sa srpskim nacionalistima i separatistima. Nisu Komšići, ni Željko ni Ivo, paraziti niti izdajnici, već upravo obratno, ljudi koji rade ono što je najteže, čiste vlastito dvorište i daju primjer vlastitom narodu.

Ni Srbija nije pasivna kada je BiH u pitanju. Nedavno su Vučić i Hoti potpisali sporazum u Bijeloj kući, čije su različite interpretacije i danas prisutne. Ko je profitirao iz tog sporazuma, te kakve on može imati refleksije na BiH?

- Profitirali su i Srbija i Kosovo. Krenuli su u normalizaciju odnosa, a uz to će dobiti i snažnu finansijsku podršku za izgradnju neophodne infrastrukture. Naravno, Kosovo je dobilo više jer je faktički prihvaćeno da Srbija sa pokrajinom koju tretira kao vlastiti teritorij u drugoj zemlji potpisuje sporazume.

Vjerujete li da će Srbija i formalno priznati Kosovo i šta bi to eventualno priznanje donijelo BiH?

- Ne vjerujem da će se u dogledno vrijeme naći srpski lider koji će biti spreman da to učini. Formalno priznanje će biti zamijenjeno nizom sporazuma poput ovog u Washingtonu, koji će normalizirati odnose i značiti priznanje Kosova de facto.

U Washingtonu je aktuelizirano i pitanje "malog Schengena". Kako Vi gledate na mogućnost da BiH pristupi tom sporazumu?

- To pitanje je ispolitizirano u strahu da nas "zatvaraju u balkanski limb koji čine pravoslavci i muslimani kako nas ne bi primili u EU", kako se stvara nova Jugoslavija, kako će dominirati Srbi i Albanci i tako dalje. Radi se, ustvari, o ubrzanom implementiranju "četiri slobode Evropske unije", i dokument se tako zove. "Mali Schengen" je kolokvijalni naziv. Dakle četiri slobode kretanja – roba, ljudi, kapitala i usluga, za koje se moramo pripremiti jer nas čekaju u Evropskoj uniji gdje je pritisak konkurencije daleko jači nego na Balkanu. "Mali "Schengen je dobra vježba za teži zadatak, članstvo i konkurenciju snažne privrede zemalja EU-a. BiH se ne može braniti zatvaranjem u sebe, moramo se braniti konkurentnošću i kvalitetom. I dobro nam ide, imamo pozitivan trgovinski bilans sa Njemačkom, Austrijom, Slovenijom. Zašto bismo se bojali Srbije ili Albanije? U svakom slučaju, Vijeće ministara je dobilo zadatak da ispita sve benefite i bojazni koje dolaze sa "malim Schengenom", pa ga može prihvatiti, odbiti, prihvatiti na određen vremenski, probni period itd.

Željeli bismo i da prokomentirate izbore u Crnoj Gori. Smatrate li da ti rezultati znače kraj politike Mila Đukanovića, te kakav razvoj događaja očekujete u toj zemlji?

- Milo Đukanović je predsjednik još par godina, njegova stranka je pobijedila na izborima, državni aparat po dubini je imenovan od njegove stranke, ne vjerujem da je ovo njegov kraj, a naročito ovo nije kraj politike suverenizma i euroatlantskih integracija koju je zastupao. Tanka većina u Crnoj Gori je u ovom času protiv Đukanovića i DPS-a, došlo je do zasićenja, žele preuzeti vlast, ali većina u narodu i u Crnogorskom parlamentu nije protiv bazičnih usmjerenja kojim se Crna Gora kretala u njegovom vremenu. Ta nova većina je unutar sebe sabrala suprotstavljene političke silnice, bit će tu različitih preokreta u godinama koje su pred nama.

Neizvjesna je koalicija u Crnoj Gori, a neizvjesna je, sudeći prema izjavama, i koalicija SDA sa SBB-om. Kakav je danas Vaš odnos sa predsjednikom te stranke Fahrudinom Radončićem i vjerujete li da će SBB ostati do kraja mandata u koaliciji sa SDA?

- Vjerujem da hoće jer nema pravih razloga za izlazak iz te koalicije. Radončić je pragmatičan političar, nije uzalud uložio ogroman napor da bi sada tek tako svoje ljude izveo iz vlasti i odveo u opoziciju. Mora mu se priznati da je sa relativno slabim izbornim rezultatom 2018. u pregovorima izvukao maksimum za svoju stranku i njene kadrove. Pred lokalne izbore mu vjerovatno treba izvjesno odmicanje od SDA, vidljivost SBB-a, i vjerujem da će se sve na tome završiti.

Već mjesecima se priča o rušenju Vlade Kantona Sarajevo. Hoće li ova Vlada opstati i kako ocjenjujete njen dosadašnji rad?

- Vlada Edina Forte je malo radila i uradila, ali je puno pričala, imala je dobru i intenzivnu promociju. Nenadićeva radi bolje, ima vidljive rezultate, ali ih nedovoljno promovira. Sve visi na tankom koncu "osamnaeste ruke", tako da su raznovrsni preokreti u sljedeće dvije godine mogući.

Nije mirno ni u SDA. Aljoša Čampara je podnio ostavku na mjesto u Predsjedništvu, svoju odluku pravda neslaganjem sa politikom stranke, a Vi ste rekli da vjerujete da su razlozi ipak drugačiji. Jeste li razgovarali sa njim nakon podnošenja ostavke i koji su to razlozi zbog kojih će Čampara, kako ste rekli, teško ostati u SDA?

- Neću iznositi detalje razgovora sa Čamparom, neka to ostane između nas dvojice. SDA i ja smo dali povjerenje i podršku Čampari. Napredovao je veoma brzo i u stranačkoj i u državnoj strukturi. On trenutno obnaša funkciju ministra unutrašnjih poslova, zastupnik je u Skupštini Kantona Sarajevo i u Domu naroda FBiH. Ja mislim da bi za Aljošu bilo bolje da ga se upamti po nečemu dobrom što je uradio kao ministar i zastupnik, i po tome što je ostao uz svoju stranku kad je bilo teško, kad su je napadali sa svih strana, nego po tome što nam se izmakao i na takav način nam uzvratio.

Izvor

[bojanambrozic]

Za aklimatizacijo na višino pred sobotno tekmo na Monte Roso sem izbral goro Grossglockner, ker na njenem jugovzhodnem slemenu leži najvišja koča v Avstriji – Erzherzog-Johann-Hütte (3454 m). Zato glavni cilj ture ni bil osvojitev vrha, ampak spanje (aklimatizacija) v omenjeni koči.

https://video.relive.cc/14132175612_garmin_1529135837456.mp4

GPS sled

Južna stran Grossglocknerja

GPS sled: https://www.dropbox.com/s/sw6wktc8f1jhsl8/activity_2780064255.gpx?dl=0

S Sašo sva iz Kalsa (1920 m) štartala šele ob 11. uri dopoldne. Prej niti ni bilo potrebe, saj bova enodnevno turo razbila v dva dni. Mimo koče Stüdlhütte (2801 m) sva se povzpela na ledenik Ködnitzkees. Ledenik je zelo položen. Kljub temu ima precej prečnih razpok, ki pa so trenutno še vse skrite pod snegom. Nekomu pred nama se je rahlo vdrlo v eno od teh razpok. Zato sva se čim bolj držala ustaljene gazi. Od severovzhodnega roba ledenika do koče Erzherzog-Johann-Hütte pripelje ferata. V koči sva pustila večino stvari in okrog petih popoldne nadaljevala proti vrhu Grossglocknerja.

Začetek poti v Kalsu

Studlhutte

Na ledeniku Kodnitzkeed

Ledenik Kodnitzkeed

dav

Ponavadi je od tu dalje vedno na poti nepopisna gneča. Tokrat pa sva bila začuda čisto sama. Vreme pa božansko. Čez ledenik Kleineglocknerkees sva se vzpela na Kleineglockner (3770 m). Na tem delu je bilo precej malo snega. Zato je bilo kar zahtevno plezati z derezami po skalah. Spust iz Kleneglocknerja v škribni Glocknerscharte močno olajša jeklenica (drugje je ni!). Nato pa je sledil le še kratek plezalni vzpon (I) na vrh Grossglocknerja (3798 m). Vrh sva imela sama zase. Razglede na vse strani pa prav tako.

Vršna piramida Grossglocknerja

dav

Zvpon iz Glocknerscharte na Grossglockner

Ledenik Pasterze

Strm vzpon na Kleineglockner

Greben med Kleneglocknerjem in Grossglocknerjem

Spust iz Grossglocknerja

Spust iz Kleineglocknerja

Kleineglockner

Sledila je nočitev v koči. S PZS kartico ta stane sprejemljivih 26 €. V koči pa je bilo ponoči dovolj toplo, da spalna vreča ni bila potrebna. Zunaj koče pa so se temperature spustile krepko pod ničlo. Ponoči sem zaradi vpliva višine zelo slabo spal. Gotovo bi bilo zame dobro, če bi se zadržal na višini vsaj še en dan. Zato razmišljam, da bom šel še enkrat prespat na Kredarico. Ob 5:09 uri zjutraj naju je pri koči pričakal čudovit sončni vzhod. Nato pa je bilo žal že treba iti v dolino. Ledenik in snežišča, katerih jeziki segajo skorajda do koče Lucknerhutte (2241 m), so sestop zelo olajšali.

Na vrhu Grossglocknerja

Križ na vrhu

3798 m visoko

Sončni vzhod

Arhiv:

Grossglockner (greben Stüdlgrat), junij, 2015

Grossglockner iz Kalsa, september 2013

Gorska cesta na Grossglockner, julij 2009

Grossglockner Za aklimatizacijo na višino pred sobotno tekmo na Monte Roso sem izbral goro Grossglockner, ker na njenem jugovzhodnem slemenu leži najvišja koča v Avstriji - Erzherzog-Johann-Hütte (3454 m).

[mndstz]

Kakav blam!

Ne znamo kako je rijaliti zvezda ovo podnela... Možda se ne sećate, ali Kloi Kardašijan je prošlog oktobra lansirala svoju prvu kolekciju farmerki Good American, a prvog dana prodaje je zaradila milion dolara. Time se upisala u istoriju najuspešnijim lansiranjem kolekcije džinsa ikada i od tada su je mnogi nazivali "kraljicom džinsa". Bez šminke: "Izgledaš kao naduvan balon!" Zato je zaista iznenađenje to što se gotovo niko nije pojavio na otvaranju nove pop-ap prodavnice(pop-ap prodavnice su mesta na kojima se određeno vreme prodaje neka roba) za svoj brend! Rijaliti zvezda je, očekujući brojne fanove koji inače dolaze na otvaranje prodavnica sve pripremila, a ispred radnje su postavljene barikade kojima je određeno dokle obožavatelji mogu da priđu. Međutim, pošto se skoro niko nije pojavio, te ograde su ostale "napuštene". Izvor: YouTube Pazi, klizavo! (FOTO) Međutim, iz Kloinog tima tvrde da su te barijere postavljene zbog otvaranja druge, obližnje prodavnice, a da se na njenom "događaju" pojavilo više od 2.300 ljudi. "Barijere nisu postavljene zbog brenda Good American i za sada nemamo više nikakav komentar na ovu temu", rekao je njen predstavnik. Fotošop hit! (FOTO, VIDEO) S obzirom na to da šta god da Kardašijanke rade, oko njih su uvek stotine fanova, ovo je popriličano veliki blam. Međutim, pošto se već mesecima šuška da Kloi očekuje prvo dete sa dečkom Tristanom Tompsonom, verovatno brine o nekim drugim stvarima… Let's block ads! (Why?)

[sportowe-blog]

Liverpool w dwóch kolejkach zgromadził cztery punkty

Liverpool nadal atakował i pięć minut przed przerwą wygrywał już 2:0. Sadio Mane miał przed sobą Roba Holdinga, ale z łatwością minął go i precyzyjnym strzałem tuż przy słupku podwyższył prowadzenie.

Liverpool obnażył wszystkie słabości zespołu Arsene'a Wengera. Schodzący z murawy Alexis Sanchez najpierw nie podał ręki trenerowi, a potem ze wstydu ukrył twarz pod Koszulka Liverpool. Niektórzy fani myślą: Wenger kończ, jesteś legenda tego klubu ale czas przekazać pałeczkę komuś ze świeżymi pomysłami. Twoja formula się wyczerpała. Jeśli jesteś ich fanami, masz jaką radę masz?

Dla zespołu Arsenal było to kolejne starcie, w którym nie dali rady temu rywalowi. Poprzednio przegrali 1:3. Czy następnym razem uda im się wygrać?

[koszulkiallegro-blog]

Liverpool obnażył wszystkie słabości zespołu Arsene'a Wengera

Liverpool nadal atakował i pięć minut przed przerwą wygrywał już 2:0. Sadio Mane miał przed sobą Roba Holdinga, ale z łatwością minął go i precyzyjnym strzałem tuż przy słupku podwyższył prowadzenie.

Liverpool obnażył wszystkie słabości zespołu Arsene'a Wengera. Schodzący z murawy Alexis Sanchez najpierw nie podał ręki trenerowi, a potem ze wstydu ukrył twarz pod Koszulka Liverpool. Niektórzy fani myślą: Wenger kończ, jesteś legenda tego klubu ale czas przekazać pałeczkę komuś ze świeżymi pomysłami. Twoja formula się wyczerpała. Jeśli jesteś ich fanami, masz jaką radę masz?

Dla zespołu Arsenal było to kolejne starcie, w którym nie dali rady temu rywalowi. Poprzednio przegrali 1:3. Czy następnym razem uda im się wygrać?

[adrturz-blog]

Czas kłamstw i iluzji

Nie można odmówić uroku „Lokiemu” Rodiego, scenariuszowo bardziej niż dobrego, chociaż zachwycającego przede wszystkim warstwą graficzną – wykonaną przez Esada Ribica – malarskimi planszami, posępnymi, odrobinę jakby wypranymi z barw planszami, niezwykłym wyczuciem i balansem kolorów. Gdyby oceniać wyłącznie tę sferę, można by rzec, że same ilustracje i ich wyraz radzą sobie z ciężarem takiej opowieści. Historia zresztą też stoi na wysokim poziomie, aczkolwiek kontrast między intrygą utworu a graficzną narracją, ta druga bezkompromisowo wyszłaby z tego starcia zwycięsko.

W filmowym uniwersum Marvela postać Lokiego intryguje, czaruje i bawi – beztroski, pełen wigoru i błyskotliwości bóg kłamstw i magii nie zawsze jednak bywa przedstawiany w tak… przychylnym świetle. Najlepszym przykładem tego graficzna powieść „Loki” Roba Rodiego, opowiadająca o Lokim jako zwycięzcy, zdobywcy asgardzkiego tronu. Władcy targanym wewnętrznymi rozterkami, skupionego na analizach swego położenia i refleksjach, popadającego w swoisty obłęd.

Wierzenia o wspaniałych bogach i ich szlachetnych, chwalebnych czynach są mętne niczym wino, a prawda drzemie w historii boga kłamstw. Lokiemu, dotychczas wyszydzanemu i poniżanemu, udaje się pokonać ród Odyna. Nadszedł najwyższy czas, aby to on, przyrodni brat Thora, zasiadł na tronie. Jednak wstępna chwała wcale nie przynosi wytchnienia, nie napawa absolutną dumą, wątpliwości wciąż kiełkują w umyśle boga iluzji. Niebezpodstawnie. Panowanie w Asgardzie wymaga niemałego wysiłku, a gdy monarcha odwraca się plecami do wrogów, może ulec ich wpływom, albo zostać przez nich zgładzony.

W centrum opowieści stoi Loki – bóstwo kłamstw i magii – do tej pory znany jako największy mąciciel, wyszydzany przez innych sprawia, że role się odwracają. Teraz to on jest górą. Niemniej, wewnętrznie wciąż nie jest spokojny, ani nawet nieusatysfakcjonowany. Wręcz przeciwnie. Targają nim silne, najczęściej negatywne emocje, uczucia, które raz dźgają szpilą jego sumienie, a drugim razem przeważają na szali nienawiści i pragnienia zemsty. Portret psychologiczny Lokiego został tutaj odmalowany znakomicie, nie tylko podstawowe przejawy osobowości zostały w jego rysie zaszczepione (motywacje, dążenia, awersje, antypatie, obawy), ale także punkt widzenia, sposób myślenia i hierarchia wartości, według której działa.

Zwykle postać Lokiego traktowana jest jako atrakcyjna dekoracja, powód problemu albo element humorystyczny w utworach popularnych. Tym razem czytelnicy mogą zobaczyć go z nieco innej perspektywy jako niewolnika swych niemoralnych pragnień, bohatera tragicznego oraz swoistego Makbeta, nastawionego na inne akcenty i egzystującego w innych realiach. Cała opowieść widziana jest jego oczyma – zostało to przedstawione w bardzo intrygujący, nietypowy sposób, zaś taka perspektywa rzuca zupełnie nowe światło na całokształt marvelowskiego Asgardu i samego Lokiego.

Szata graficzna – jak już wspomniałem – w tym albumie to rzadko spotykane arcydzieło. Kunszt Esada Ribica wyraźny jest od pierwszych stron, malarski charakter i precyzja, wyczucia i oryginalne modele bohaterów, projekty elementów ekspozycji, oraz wybredna tonacja zapewniają istną ucztę dla oka. Szczególnie dobrze wypada główna postać, Loki, przedstawiony nie jako szarmancki mężczyzna, ale jako zniszczony życiem i odwiecznymi zakusami, odpychający osobnik, na którego obliczu zło odcisnęło swe piętno (chociaż z mitu wiemy, co tak naprawdę zniszczyło jego twarz).

Scenariusz „Lokiego” być może nie powala na kolana, lecz porusza dość istotne problemy w materii życia marvelowskich bogów Asgardu i na nowo przedstawia postać tytułowego bohatera. Niemniej, gdy historię uzupełnimy obrazami Ribica, mamy wrażenie, iż konstrukcja fabularna (nieprzewidywalna i trochę złożona) jest wyłącznie pretekstem do tego, aby rysownik mógł pokazać swój wielki talent. Naprawdę warto przyjrzeć się bliżej temu komiksowi.

Recenzja dostępna na portalu Bestiariusz.

[kinematografija-blog]

New Post has been published on Kinematografija

New Post has been published on https://www.kinematografija.net/filmske-veceri-u-mocvari-na-temu-nagrade-oscar-1424/

Filmske večeri u Močvari na temu nagrade Oscar

Shutterstock_Featureflash Photo Agency

Na večerašnjim filmskim večerima u zagrebačkoj Močvari, glavna tema bit će: Oscari: Politike (s) crvenog tepiha! Filmska večer započinje u 20: 30 sati, a na spomenuti temu raspravljat će novinarka i scenaristica Jelena Svilar,  filmski kritičar i oskarovski connoisseur Teo Tarabarić te pjesnikinja i novinarka Asja Bakić. Moderatorica događaja je Mima Simić. Nakon razgovora, uslijedit će projekcija dokumentarnog filma “And The Oscar Goes To” (2014.) redatelja Roba Epsteina i Jeffreya Friedmana.

Na večerašnjoj filmskoj večeri u Močvari, voditelji programa osvrnut će se na događaja s nedavne, 89. dodjele nagrade Oscar. Teme razgovora temeljit će se na prisutnost politike u prizmi dodjele najsvečanije i  najvrjednije filmske nagrade- Oscar. Po pitanju politike, raspravljat će se postoji li ona u sklopu dodjele nagrade Oscar, i ako postoji, u koliko mjeri. Tko bira, kako i zašto? Što nas fascinira, što nas nervira, a što nas i kako programira? O ideološkoj i financijskoj težini pojedinih kategorija, o strategijama vođenja ceremonije, politici pobjedničkih govora i cenzuri razgovarat će se večeras u zagrebačkoj Močvari, pa ako ste u mogućnosti, svakako ne propustite biti dio zanimljivih razgovora i projekcije dokumentarnog filma “And The Oscar Goes To”.

Nastavi čitati

Konačni trailer filma “Ljepotica i...

KinoKino festival u kinu Europa

Nagrađeni mladi filmski redatelji na Dub...

U dubokom svemiru pronađen Trag života

.yuzo_related_post imgwidth:160px !important; height:150px !important; .yuzo_related_post .relatedthumbline-height:15px;background: !important;color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb:hoverbackground:#fcfcf4 !important; -webkit-transition: background 0.2s linear; -moz-transition: background 0.2s linear; -o-transition: background 0.2s linear; transition: background 0.2s linear;;color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb acolor:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb a:hover color:!important;} .yuzo_related_post .relatedthumb:hover a color:!important; .yuzo_related_post .yuzo_text color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb:hover .yuzo_text color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb margin: 0px 0px 0px 0px; padding: 5px 5px 5px 5px; .yuzo_related_post .relatedthumb display:block!important; -webkit-transition:-webkit-transform 0.3s ease-out!important; -moz-transition:-moz-transform 0.3s ease-out!important; -o-transition:-o-transform 0.3s ease-out!important; -ms-transition:-ms-transform 0.3s ease-out!important; transition:transform 0.3s ease-out!important; .yuzo_related_post .relatedthumb:hover -moz-transform: scale(1.1); -webkit-transform: scale(1.1); -o-transform: scale(1.1); -ms-transform: scale(1.1); transform: scale(1.1) .yuzo_related_post overflow:inherit!important; jQuery(document).ready(function( $ ) //jQuery('.yuzo_related_post').equalizer( overflow : 'relatedthumb' ); jQuery('.yuzo_related_post .yuzo_wraps').equalizer( columns : '> div' ); )

[artfiks]

Študent umetnostne zgodovine in filozofije Domen Gostiša, se s fotografijo ukvarja že vse od konca osnovne šole. Že takrat je za svoje temeljno vodilo prevzel nasvet učitelja: »Hodi naokrog in fotografiraj!« Tega se je držal predvsem v gimnazijskih letih, ko je imel v torbi  vedno svoj fotoaparat in je z njim v nekoliko impresionistični maniri beležil neke mimobežne hipne trenutke, ki jih je prečkal – včasih je Domen prečkal motive, včasih so slednji prečkali Domna. Nekaj časa je bil prepričan, da se bo izobrazil za fotografa in se s to umetniško strujo ukvarjal v profesionalnem umetniškem smislu. A življenje je šlo drugo pot in po Waldorfski gimnaziji se je vpisal na Filozofsko fakulteto. Ni pa zaradi tega fotografija nič trpela. No, morda ji Domen ne posveča ravno več toliko pozornosti, kot ji ga je v srednji šoli, saj študij vseeno terja precej časa; a ljubezen med njima nikakor ni zamrla.

V najinem pogovoru je Domen sicer naštel nekaj ljubih umetnikov, predvsem slikarjev in fotografov, a pravi, da ti zavestno nanj ne vplivajo. V nekaterih fotografijah lahko še najbolj očitno opazimo ravno umetnikovo ljubezen do slovenskih impresionistov na eni strani in do uličnih fotografov na drugi, a ta impulz definitivno ni neka eksistencialna bit fotografije. Sam se sicer trudi spontano odkrivati motive, a na koncu je velika večina fotografij vsaj subtilno aranžirana. V osnovi svoj opus razdeli na fotografije, kjer je primarno občutje vezano na estetskost in ugajanje očem, ter na fotografije, kjer lahko morda vidimo neko globljo vsebino in navadno stvar ni vezana zgolj na vizualno všečnost; oziroma kakor je to klasificiral umetnik: »Fotografije razdelim na lepe in na dobre. Lepe niso nujno dobre in tudi dobre niso nujno lepe. Včasih pa je kakšna slučajno lepa in dobra hkrati.« Ena takih lepih in dobrih hkrati je zagotovo Nenaslovljena (2016), kjer Domen na svoj način, preko zase značilne motivike, izdela hommage ljubemu Marku Rothku.

V njegovem opusu lahko pogosto vidimo fotografije, ki ilustrirajo življenje na družbenem robu (npr. Mož z golobi [2011], Risar [2010]). Ko sva na splošno diskutirala o povednosti fotografij, oziroma o njeni vsebini, sva opazila, da v praktično vseh fotografskih žanrih, pa naj bodo ti umetniški ali ne, prevladujejo fotografije z morečo vsebino, ki prikazuje bedo današnjega časa. »Zakaj bi nekoga, ki živi na robu fotografiral? Kaj bom s tem v resnici povedal?« se je Domen retorično vprašal, ko mi je vneto razlagal, da večini fotografov, ki fotografirajo take motive, za ljudi dejansko sploh ni mar. Oni za objekt svoje fotografije zavestno vzamejo nekega brezdomca, ker vedo, da bo tak motiv vžgal; non plus ultra. Sam načeloma le nerad fotografira ljudi iz roba, saj pravi: »Počutim se, kot da jim kradem življenje. Kot da se okoriščam z njihovo bedo.«

Do zdaj ima za seboj štiri razstave. V začetku gimnazijske dobe je razstavljal v logaški osnovni šoli s skupino prijateljev fotografov. Temu je sledila bolj »dekoracijska razstava« v ljubljanskem baru Daktari, kjer je imel pri izbiri fotografij načeloma proste roke, le popaziti je moral, da se je print ujemal z barvitim ambientom lokala. Kmalu po tem je razstavljal v logaški galeriji Hiša sonca, kjer je predstavil dvajset uličnih fotografij. Te je v abstraktno-filozofskem stilu opisal kot: »Vse fotografije na razstavi so kazale ujete trenutke minljivosti.« Razložil pa mi je tudi, da sam na silo na išče nekih vsebinskih interpretacij fotografij, oziroma če že, se tega loti a posteriori, še najraje pa vidi, da to nalogo prevzame gledalec. Svoja dela razume kot polja idej, iz katerih bo vsak potegnil nekaj drugega. Zadnja razstava pa je bila v Hostlu Celica, na Metelkovi ulici v Ljubljani. Tu se je umetnik odločil za prezentacijo zgodbe, s tem da je uporabil že relativno stare fotografije, ki jih je v to zgodbo vpel šele na tej točki. Na nek način je podobam spremenil identiteto. »Namen te razstave je bil prikazati zgodbo iskanja sebe, zazrtja v daljavo (op. a. ne nujno v fizičnem smislu), za prikaz odnosa med tem kar smo in tem kar nismo in kaj smo bolj in kaj smo manj.« Med temi fotografijami naj izpostavim Pot (2012), Alter ego (2012), Nenaslovljena (2013) in Simbolične rešetke (2013).

Poleg uličnih fotografij, fotografij vodá in fotografij, ki so bile razstavljene v Celici, pa Domen Gostiša izdeluje tudi veliko del, ki jih tagira kot abstraktne. Večinoma gre za podobe iz narave, kjer se igra z naravnimi efekti svetlobe in tudi z naknadnimi − sicer minimalnimi − digitalnimi popravki. Te fotografije so nekoliko ambivalentne, saj načeloma nimajo pomena in jih njihov glavni namen omogočanje kontemplacije, a po drugi strani lahko ravno preko tega pridemo do mnogo različnih, vrlo subjektivnih interpretacij. Za umetnika je pomembno predvsem to, da pri teh abstraktnih fotografijah (npr. Sončni zahod [2010]) dejansko ustvarja nove ambiente, nove podobe, nove realnosti. Motiv, ki je zajet na taki fotografiji je edinstven in ga je moč videti izključno tukaj, kljub temu da izvira iz narave. Na fotografiji Zlomljeno (2011) je abstrahirana podoba gladine potoka, a to sploh ni pomembno. Faktični prikaz elementa iz narave je zgolj nosilec oziroma podlaga − navzven − fiktivne asociacije ali abstraktne misli; funkcionira kot lovilec sanj. Namesto slapa lahko vidimo arbitrarnost poteka naših življenj − kako hitro se lahko vse spremeni, kot gracilna vodna gladina, sestavljena v mozaik, ki se ob najmanjšem dotiku metamorforizira v nekaj povsem drugega.

Bistveni element v fotografiji Domna Gostiše je zagotovo spontanost, upoštevanje principa hodi naokrog in fotografiraj, zajemanje realnih podob in pretvarjanje teh v drugo realnost. Sam pravi, da snovnost svojega dela spozna mimo grêde, pač mímogredé.

This slideshow requires JavaScript.

MÍMOGREDÉ MIMO GRÊDE Študent umetnostne zgodovine in filozofije Domen Gostiša, se s fotografijo ukvarja že vse od konca osnovne šole.

[madaboutyoumatt]

Josh

Zabawne było to, ze Matt mówił o przyznawaniu się przed całym światem, skoro momentami nie potrafił przed swoimi znajomymi. Albo ironiczne, zależy jak na to patrzeć. Josh za to nie miał najmniejszego problemu z objęciem go czy pocałowaniem, przyznaniem, ze są razem. Nawet teraz, kiedy obejmował go ramieniem, przesuwając palcami po skórze jego szyi, całym sobą dawał sygnały na temat ich relacji. Byli razem. Cholernie zakochani. Z ogromną pasją w łóżku.

Trochę dużo tego, nieprawdaż?

- Nie musi być w Twoim typie. To nic, co masz robić na co dzień. Wolałbym abyś w ogóle tego nie robił, ale… Skoro to jedna z niewielu okazji, jak nie jedyna… - był zazdrosny, dało się to wyczuć po tonie jego głosu, który chociaż pozornie przeciągły, to jednak miał to lekkie napięcie. – Jestem ciekawy co o tym myślisz – jego uwaga, p��ki nie był pijany, koncentrowała się na Małym. Chociaż nawet po paru głębszych, dalej nie spuszczał go ze wzroku.

Na uwagę o szpilkach, zaśmiał się delikatnie. Racja. Nie wszyscy rozumieli to, ale on stoczył lekki bój o te konkretnie buty.

- Bo facet jest na tyle męski, ze Cillian mógłby być o niego zazdrosny, gdyby przyszedł ubrany jako policjant – wytłumaczył, a owy tancerz akurat zrzucił z siebie kamizelkę. Jednocześnie płynnym ruchem zamienił się miejscami z dziewczyną. Nie minęło więcej niż parę sekund, a położył sobie dłonie Roba na swoim nagim brzuchu. – No i dzięki temu jest trochę delikatniejszy – mówił, patrząc na to jak ten się wił przed tatuazystą. – Bardziej w stylu Kidy – nie przestawał się uśmiechać, nawet kiedy facet puścił mu oko, wyczuwając na sobie jego wzrok.

Osobiście Josh lubił szpilki, jak sporo facetów, bo nogi i tyłek wyglądały wtedy spektakularnie, a kobiety dostawały jakiejś magicznej pewności siebie, jakby te 10 centymetrów robiło diametralną różnicę we wszystkim. Tylko na żywe oczy nie widział jeszcze żadnego faceta w szpilkach. I nie do końca wiedział jak się z tym czuł, ale wizualnie… No, nie ukrywał, ze czuł się trochę podniecony tym tańcem.

Szczególnie po jakimś czasie poleciały kolejne części, a tancerze zostali tylko w obcisłej bieliźnie i tych obłędnych szpilkach.

Dobra, Josh musiał przyznać, ze był trochę tym zafascynowany. I wydawało mu się, ze tancerze mieli delikatnie podkreślone oczy eyelinerem. Ale może to wrażenie tych świateł, kiedy wpatrywali się w gości spod przymrożonych powiek.

Było erotycznie, podniecająco, ale granice były postawione. Nawet jeśli przykładowo był to materiał spodni Kidy, kiedy dziewczyna ocierała się o niego pośladkami. I jeśli Josha wzrok nie mylił, to miała się o co ocierać, ale nie zamierzał tego komentować. I miał nadzieję, ze nikt nie będzie, chociaż patrząc na drobne przesunięcie się tancerzy i wciągnięcie w to pozostałych gości, to raczej nikt nie będzie narzekał.

- To o co, kociaki? Są jacyś zainteresowani? – dziewczyna oparła dłonie o kolana siedzącej Angie, która od razu się ożywiała jeszcze bardziej. I to granie „cool” wcale jej nie wychodziło.

- Nie wiem… kociaku. Zależy co oferujesz – praktycznie wibrowała siedząc po drugiej stronie Josha. Po drugiej stronie tancerz właśnie usiadł na stoliku, przesuwając obcasem po udzie jakiegoś dobrego kolegi Cilliana. Również geja, chyba nawet tego, z którym był wtedy w klubie.

- Dobre towarzystwo… I dobrą zabawę – dziewczyna oparła się również o udo Josha, ocierając trochę o jego udo, kiedy podnosiła się z kolan, szpilką zahaczając delikatnie o jego łydkę, ustawiając się między nimi. W ewidentny sposób robiąc to tak, aby jak najbardziej ich podrażnić, ale nie bezpośrednio obmacywać.

[madaboutyoumatt]

Josh

- Bo wyglądam na mądrzejszego niż jestem w rzeczywistości? – zażartował, ale nie oderwał wzroku od tekstu. Duzo było tego materiału, ale czytał go tak wiele razy, ze znał jego treść praktycznie na pamięć. I normalnie… Tak szczerze to nie był temat, który go interesował. Nie miał nic przeciwko studiom Małego, trochę go fascynowało to, ze ten interesował się takimi rzeczami, chciał prowadzić i kształcić ludzi, którzy jednak w jakiś sposób ukształtowali tez ich, ale to nie był jego konik. Teraz jednak miał całkiem pokaźną wiedzę z pewnego, konkretnego tematu. – Mmm, kładź się, kochanie. Masz 40 minut na drzemkę, a potem powtarzamy materiał – przesunął palcami po jego włosach, wychylił się po buziaka, a potem poprawił okulary i jechał dalej z tekstem.

Mając nadzieję… Naprawdę oczekując, ze w końcu to będzie za nimi.

Czas jednak nie miał litości, nagle było coraz bliżej i bliżej do Małego obrony, i kiedy Josh z Mattem żyli głównie tym, którejś niedzieli wpadł do nich Cillian z Robem na kolację. Brand uparł się na to, bo powiedział, ze jeszcze jedna godzina z notatkami i wyjebie je przez okno (dosłownie tak to ujmując), dlatego zamówili pizzę, zorganizowali piwo i mieli spędzić męski wieczór z meczem w tle.

Nie spodziewali się tylko tego, ze Rob jak wpadnie do środka od razu zamacha im dłonią przed twarzą.

- Nie uwierzycie! – uśmiechał się szeroko, bo trzymał to w tajemnicy od dwóch dni i już nie potrafił dłużej. Promieniał. Wyczuwało się od niego takie emocje i wibracje, które nawet jego całkiem spokojna natura nie potrafiła stłamsić.

- O kurwa – Josh az odetchnął, patrząc na to szeroko otwartymi oczami i z lekko otwartymi oczami. Az przyciągnął sobie pod twarz dłoń Roba, który zaśmiał się. Żaden z nich jednak nie miał wątpliwości – ten złoto-srebrny pierścionek z lekkim diamentem na środku musiał być niczym innym jak zaręczonym. – Gratuluję! – zaśmiał się, przytulając do siebie Roba, a potem Kidę. – Niesamowite. Nie pośpieszyłeś się nieco? Nie znasz jeszcze czarnej strony.

- Zna mnie wystarczająco dobrze.

- Mieszkał z Angie, pamiętasz? – Cillian zażartował, ale widać było po jego wypiętej klacie i błyszczących oczach, ze był cholernie dumny.

- Jak to się stało? Upadłeś na moście i już musiałeś się oświadczyć? – Josh dalej żartował, jeszcze raz patrząc na jego pierścionek. – Ładny. Trochę kobiecy, ale ten kamień…

- Jest świetny. Zwykle to kojarzyło mi się z kobietami, ale bez tego wyglądałby zwyczajnie.

- Mmmm, postarał się – spojrzał na to z innej perspektywy, zanim nie pochylił nieco głowy w stronę Małego. – Cam tez ma z jednym kamieniem, ale Emily ma chyba ze trzy, obok siebie. Jakbym miał wybierać to chyba bym poszedł w tę stronę.

- Bo sroka z Ciebie, ale nawet tego do końca nie akceptujesz – Rob się zaśmiał, samemu patrząc na swoją rękę, zanim nie oparł jej o udo Kidy.

- Hej, ostatnio coraz więcej biżuterii noszę. Walczę o akceptację, dobra? – podniósł się, aby wyciągnąć piwo z lodówki. Nie wierząc w to do końca, bo to było strasznie szybko. Ledwo pół roku temu razem zamieszkali, a byli razem ile? 9 miesięcy? Może 10? Cillian nie marnował czasu.

Koło 9 Sam zaczęła piszczeć, dlatego Josh musiał wstać, ale Rob wygonił swojego faceta razem z nim, mówiąc, ze czas na plotki. Na co Brand patrzył nieufnie, ale blondyn musiał wiedzieć o co chodzi, dlatego dał się wyciągnąć na parę minut przed blok.

I Matt pewnie żałował, ze on sam nie poszedł.

- Wiem, ze dosłownie za tydzień się bronisz, ale… Planujemy już powoli wesele – Rob podkulił jedną nogę, odwracając się przodem do małego, trzymając butelkę z piwem na kolanie. – On ma swojego drużbę, właściwie to brata bliźniaka… - zaśmiał się cicho, ale czule, zanim nie spuścił wzroku, zbierając się chwilę w sobie. – Ale ja myślałem o Joshu? Niby to jego powinienem zapytać, i to zrobię, ale wolałem najpierw Ciebie. Wiem, ze masz obronę zaraz, a on strasznie przezywał ślub Jeffa. Nie chcę go znowu wmieszać w coś, co was przerasta i… - zawahał się, ale nie dokończył tak jak by chciał – i chciałem cię prosić o pozwolenie. To Twój facet, to ty będziesz musiał go znosić w kolejnym szale.

[madaboutyoumatt]

Josh

Zerknął szybko w menu, aby upewnić się, ze w sałatce nie było buraka, ale zaraz cicho zamruczał.

- Dobra, pójdę zamówić – podniósł się miękko z krzesła, zerkając na numerek stolika i podchodząc do baru. Pizza, sałatka, dwa piwa. Josh wrócił z dwoma spodkami pod piwo, kładąc je przed Małym. Miał na ich punkcie małą obsesję, bo denerwował go wilgotny blat. Ale dopiero ostatnio zaczął się na tym łapać, jakby jego pedantyzm się pogłębiał, ale z drugiej strony dzielnie znosił sierść Sam. No, powiedzmy, ze dzielnie.

- Zamówiłem ci jakieś herbaciane piwo. Podobno jest delikatne i fajne, dopiero je sprowadzili – powiedział do Małego, wracając na swoje miejsce. Dla siebie zamówił swoją ukochaną Coronę, która głównie dostępna była albo w barach, albo w sklepach alkoholowych. Mało popularny alkohol tutaj, a na świecie czwarty największy koncern. Może coś było w tym żartowaniu z Josha, ze typowym anglikiem to on nie był.

- Więc. Opowiadaj jak ostatni dzień, bo niewiele mi pisałeś – zachęcił go, pochylając się w jego stronę. Słuchając go całym sobą, wtrącając się czasami, zadając pytania albo żartując sobie. Splatając z nim czasami nogi pod stolikiem. Dobrze się bawiąc, i nawet nie wiedział kiedy kelnerka postawiła przed nimi dwa talerze, jeden z pizzą, a drugi z sałatką. – Od czego chcesz zacząć? – zapytał, pozwalając mu wybrać. Josh i tak pochłonie jedzenie błyskawicznie, jakby ktoś mu miał zaraz zabrać talerz sprzed nosa.

Na bar i jedzenie mieli jednak przeznaczone równą godzinę i piętnaście minut. Dlatego kiedy zjedli, napili się i chwilę odpoczęli po posiłku, oboje wstali i ruszyli dalej. Dosłownie pół kilometra, kiedy Josh mógł zapalić, przytulic się do swojego chłopaka, a oni dojść do kręgielni.

Gdzie czekał na nich już Rob z Kidą. Ten pierwszy siedział na barierce, uśmiechając się do swojego faceta promiennie, zanim oboje ich nie zauważyli i nie odmachali.

- No hej – przywitał się Rob, obejmując ich. Josh z Kidą przywitał się nieco bardziej oschle, ale dalej lepiej niż z Alanem, który pojawił się chwilę po nich. Z Beth u boku. – Angie nie mogła przyjść, pracuje dzisiaj – wyjaśnił Rob, widząc dyskretne szukanie drugiej dziewczyny. – Chociaż jak wychodziłem, to jeszcze spała.

- Żadna nowość. Znowu się szlajała nie wiadomo gdzie? – Josh przerzucił rękę przez bark Małego, trochę się na nim wieszając. Stary, koleżeński zwyczaj. Jeszcze sprzed ich związku.

- Z tego co pamiętam to ostatnio szlajała się z Tobą – Rob uniósł jedną brew, a Josh wywrócił oczami na to.

- Została dostarczona do domu? Została – zaśmiał się cicho. To jeszcze pamiętał, ale potem zaczynał już mieć zaćmienie. – Tydzień temu, byliśmy ze znajomymi na imprezie. Wtedy co mieliście jakąś kolację i nie mogliście pójść – wspomniał o Kidzie, ale mówił głównie do Beth. – Więc, kiedy Angie zaczynała umierać, zamówiłem jej i koleżance ubera, zadzwoniłem do Roba, aby je odebrał. Chyba został jej uraz do picia – po raz kolejny się zaśmiał, bo dziewczyna wtedy ledwo wstała. – No w końcu! – wyciągnął się i pomachał ostatniej dzisiaj dwójce.

Czyli Jeffowi i Cam, których nie widzieli od ich ślubu.