#suguru & tai bao.

[xhonoredone]

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ☆

Estaba nervioso.

No iba a mentir. Se sentía, por algún motivo, con el corazón agitado y emocionado dentro de su pecho. Pero esa emoción, en el fondo, conllevaba un nerviosismo que ocultaba bajo una suave y gentil sonrisa; esa que lo caracterizaba y destacaba los rasgos más finos de su rostro.

En su mano derecha llevaba una cajita con un listón rojo muy mono. Se le había ocurrido llevar algo para Bao. Solo esperaba que le gustara. — Hmm... Tai Bao, Tai Bao...— Su dedo índice vaciló en el aire, hasta que encontró el timbre que correspondía al nombre que estaba buscando. Y sin pensarlo más lo presionó una vez.

Luego otra , y esperó.

@s-theunknown

[xhonoredone]

Suguru sonrió, con esa clase de sonrisa que engloba un pasado y un cariño que se atesora. Para él, Satoru era más que solo su mejor amigo.

— Es como un hermano. — Con eso decía todo. Habían crecido parte de su vida juntos hasta entonces y aunque los dos eran blanco y negro, en el mejor de los sentidos; es decir, muy diferentes, al final se complementaban como dos piezas de rompecabezas. — Aunque es un cabeza hueca, en realidad. A veces quiero meterle un calcetín en la boca para que se calle.— Se rio con ganas, encogiéndose de hombros. — Tal vez un día si vas a la preparatoria de hechicería puedas conocerlo. —

Le dedicó una sonrisa traducida a una invitación y cuando vino la comida a la mesa sus ojos se iluminaron.

Juntando sus manos articuló un : — Itadakimasu.— Seguido de un suave inclinamiento de cabeza, antes de empezar a comer.

Estaba delicioso.

—¿Es un buen amigo? -Preguntó con suavidad. Hasta el momento había evidenciado sobre sus pocos amigos, mas no sobre un mejor amigo. Era diferente…aunque los amigos con los años cambian y desaparecen  – Entonces querré dos platillos de mochis. 

Declaró esto último, ignorando su timidez por dos acciones, opuestas y al mismo tiempo verdaderas. A Bao no le importaba gastar, siempre y cuando pudiera hacerlo. 

Las luces del cielo se apagaban suavemente y era cuando las lámparas artificiales de la ciudad se encendía, la marea de gente no diferente, nunca cedia.

[gianhovn]

Ngủ ơi là ngủ, 5 tiếng là đủ

Bạn đang trải qua quãng thời gian lãng phí ở “trên giường”, mỗi ngày 20 phút.

Nếu bạn đang vướng phải những phiền muộn sau:

Ngủ bao lâu cũng không hết cảm giác mệt mỏi

Luôn thức dậy vào buổi sáng trong trạng thái uể oải

Dễ bị tỉnh giấc, trằn trọc cho tới nửa đêm

Không đủ thời gian dành cho giấc ngủ

thì điều hữu ích nhất với bạn ngay lúc này, chính là

PHƯƠNG PHÁP

KHÁM PHÁ THÊM

Sức khỏe trong tay bạn 25.000đ

Thực dưỡng Dumies 70.000đ

Detox For Dummies 50.000đ

Ăn để sướng hay ăn để sợ 50.000đ

MỚI & HOT

Đọc nhanh, hiểu sâu, nhớ lâu trọn đời Atsushi Innami

Tất cả trên một trang giấy Asada Suguru

Nét cũ duyên xưa Bùi Quang Thắng

Hạt nắng bồ đề Văn Công Tuấn

EBOOK MIỄN PHÍ

Cô rắc rối và con mèo già 0đ

Bọn mình ba đứa 0đ

Copyright © 2018 CÔNG TY VĂN HOÁ PHƯƠNG NAM

Email này được gửi đi từ:

Địa chỉ: Lầu 1, số 940 đường 3 tháng 2, P.15, Quận 10, TP. Hồ Chí Minh Email hỗ trợ: hotro@komo.vn    

This email was sent to TonghopDEAL why did I get this?     from this list    update subscription preferences Phuong Nam Corporation · 940 đường 3 Tháng 2 · Phường 15, Quận 11 · Thanh Pho Ho Chi Minh, Sg 700000 · Vietnam

Xem khuyến mãi Nguồn:

[wolfbonesthoughts-blog]

làm người yêu của anh càng muốn làm tình nhiều hơn

Cô Bé Mắt Buồn

LTS: Chỉ sau 2 ngày phát động, cuộc thi Truyện ngắn Smartphone đã nhận được rất nhiều tác phẩm dự thi của độc giả cả nước.  Tóm tắt nội dung: Miyano trở thành bác sĩ vì một người bạn quan trọng thời trung học mang thể chất yếu ớt, thường xuyên bệnh tật. Đó là lý do tại sao anh thích các kỹ thuật mà mình đã áp dụng, vì nhờ chúng anh vừa có thể Tận Hưởng Trọn Vẹn Khoái Lạc, vừa có thể kéo dài cuộc vui, làm người yêu của anh càng muốn làm tình nhiều hơn. Tôi cứ nghĩ tới gương mặt của vợ khi biết tôi chuẩn bị những thứ này cho vợ là tôi thấy vui và hạnh phúc lắm. Vợ tôi lên khách sạn đợi nhân tình sẵn, rồi sau đó họ hú hí với nhau cả tiếng đồng hồ mới chịu rời nhau, vợ tôi về nhà hơn 10h18 phút tối nhưng nhưng thế vẫn chưa thoả khat khao với tinh nhân, vì thế vợ tôi còn giả vờ mang đồ đi giặt để tiếp tục buôn chuyện với tình nhân. Nhưng từ giờ anh và tôi nên để mắt hơn đến người bạn đời của mình hơn nữa để có thể giải toả những khúc mắc hay khó khăn mà họ gặp phải để tránh những sai lầm có thể xảy ra. Suy cho cùng, người phụ nữ muốn trói buộc người chồng bên cạnh mình là cả một nghệ thuật: bằng cả cái tâm, cái tình và cái mẹo. Nhưng hổ sinh đôi cọp” đối ngựa phi tứ mã” thì không ổn. Chữ SINH” phải đối với chữ TỬ” mới đắt. Vợ tôi là người biết lo cho con cho gđ và chưa bao giờ có tính lăng nhăng, do công việc 2 vợ chồng suốt ngày ở bên nhau nhưng họ lại gọi điện thoại, nhắn tin. Cứ sau mỗi lần thất tình Yu lại tìm đến nhà người bạn nối khố - Makoto kể khổ và luôn được Makoto an ủi. Đột nhiên anh ta cảm thấy có gì đó kì quái giữa mình và Makoto.

Tôi nói, ly hôn cũng được, nhưng chúng ta hãy gặp nhau bàn về vấn đề này, nhưng cô ấy kiên quyết không muốn gặp tôi, chỉ bảo tôi làm xong mọi thủ tục, cô ấy sẽ quay về ký tên, còn nếu không thì sẽ không bao giờ quay về nữa. Hôm đó cả bốn đứa đi uống café với nhau, mình nhận thấy là cô bé kia cũng chả có cảm xúc gì với mình. Với lại, mình hỏi vậy cũng để hoàn thiện mình hơn, để chồng yêu hơn, để gia đình hạnh phúc hơn và quan trọng là để các chị em đỡ đau khổ, suy sụp khi phát hiện chồng đi gái. Một gia đình làm nghề bán tiểu sành mời sư thầy đến tụng kinh siêu độ, tụng xong một tuần nhang nhà sư mót đái quá bèn lần ra phía sau vườn đái bậy. Xong tôi ra quán trà đá ngồi để tận hưởng lại cảm giác hạnh phúc sung sướng trong giấc mơ của mình. Trong thư tôi có viết là, chắc do cô ấy lớn nên ở quê nghèo (bởi theo tôi nơi cô ấy về văn hoá và tri thức không phát triển bằng nơi tôi sống, tính tôi cũng bộc trực thẳng thật và nói với cả chú ấy như vậy) dân trí và văn hoá phát triển chậm hơn, nên cách sống và suy nghĩ hơi khác. Hoàng Dung thấy Quách Tĩnh không chịu xin đại hãn cho từ hôn với Hoa Tranh , tưởng chàng thay lòng đổi dạ liền đau lòng bỏ đi. Quách Tĩnh vô cùng hoảng sợ, vội đuổi theo tìm nàng nhưng đều không gặp, tưởng nàng đã chết trên sa mạc. Nay khi ông đã nghỉ hưu thì khán giả vẫn luôn nhớ đến một vị MC tận tâm với nghề và luôn giành được nhiều tình cảm mỗi khi xuất hiện trên màn ảnh nhỏ.

Đúng là đàn bà một đời chồng nên giọng điệu sao mà cay nghiệt thế, làm cán bộ ngân hàng mà phím chạy nhanh hơn suy nghĩ như này thì sẽ rất khó tạo niềm tin nơi khách hàng lắm bạn gái ạ. Tony viết bài này để giúp các bạn có thêm niềm tin, ý chí và nghị lực cho bãn thân mình, và không nên tin tưỡng tuyệt đối vào nó. Quan hệ liên tục như vậy nên khi về nhà, chồng muốn yêu vợ thì vợ cũng hợ hững, nửa tỉnh nửa ngủ không thiết tha gì khiến chồng không có cảm xúc để có thể làm tình được nữa. Vậy là một cô cất giọng hát: Hò… ơi!/ Anh ra làm chi mỗi tháng mỗi ra/ Anh ra một lượt cực em ba bốn ngày/ Hố hợi là hò khoan”. Đảm bảo bạn sẽ đi cả ngàn cây số cũng không lo say xe khi biết bí quyết này - giắt lưng ngay hôm nay. Điều kiện duy nhất là, không được có tình cảm với Suguru, đây là điều đơn giản mà, phải không?! Muốn nhìn kỷ hơn, bạn nắm bàn tay lại, và nhìn từ ngón út trỏ xuống dưới khu vực đó. Chỉ tay xuất ngoại có thể nằm bên dưới đường tình duyên nhưng thông thường nó nằm dười đường trí tuệ hay trí đạo. Hoặc 1 trong 2 người có tình cảm lén lút xong lại làm phá vỡ hạnh phúc của người kia, đó là điều đáng trách mà thôi. Câu đối đáp của chàng trai đã làm cho thói cao ngạo của cô xì xuống như cái bong bóng xẹp. Em chỉ việc ngắm nhìn khuôn mặt thỏa mãn của nàng khi em kéo dài ân ái hơn 30 phút với một cậu bé căng đét. Nếu trong Da trắng vỗ bì bạch” từ vỗ chỉ là vay mượn làm chiếc cầu nối cho hai cách gọi của một vấn đề, sự tượng thanh của nó chỉ là tượng thanh. Đối với hàng sĩ sự hiện diện của tim đỏ trong trường hợp này đủ nói lên những gì tốt đẹp nhất với nhau, xua tan bao trăn trở, xóa được mọi gián cách giữa hai người.

Trước mắt vì con, vì bố mẹ và gia đinh tôi cũng làm như bạn rồi nhưng dằn vặt lắm, đàn ông có cao thượng đến mấy cũng khó qên chuyện này. Một buổi tối, tôi và cô ấy nghiêm túc nói chuyện với nhau rất lâu, tôi hỏi có phải cô ấy có ý nghĩ gì khác hay là trót yêu người đàn ông khác. Ngoại tình qua mang tưởng rằng vô hại, nhưng thực ra chính là kiểu ngoại tình tư tưởng vô cùng nguy hiểm, vợ cần hết sức đề phòng nếu không có ngày trở tay không kịp. Việc đình đám hội hè được coi trọng, chẳng ai chí thú làm ăn. Trai gái ra hồ múa nhảy suốt đêm, ngây ngất trong màu xanh xa xỉ. Ông giáo già tiếp tục làm thơ, lần này không nhét vào chai thả xuống hồ mà viết lên lá cây và phân phát trong các cuộc họp. Lời xin lỗi không nên có nhất trên đời, là lời xin lỗi cho tình yêu của chính mình. Ở bên Linh, nhìn thấy nụ cười trong trẻo, ánh mắt ngây thơ, bị những câu nói ngây ngô của Linh làm cho vui vẻ, bình yên lắm nên Thắng quên tiệt đi cái chuyện kia.

Nhiều năm trước khi Misaki còn là học sinh trung học còn Akira là học sinh cấp 2, Misaki đã thầm yêu cậu nhóc nhỏ hơn mình 4 tuổi, cho đến khi Akira sang chơi và hôn lén Misaki khi cậu đang ngủ, bị phát hiện, cậu nhóc chối và bỏ chạy khiến Misaki vô cùng thất vọng… Akira đã tỏ tình với Misaki nhưng anh sợ rằng cậu sẽ như ngày xưa, bỏ rơi anh một lần nữa…. Tình cảm của hai đứa rất tốt, nhưng mình thì rất phong kiến gia trưởng và tự kiêu, vì đã từng thề với ông bác họ ngày xưa ông ấy nói mình sẽ không làm được cái gì nếu sau này không nhờ vào nhà vợ. Mình không bao giờ lấy con gái nhà giầu. Khi các VCLS đặt câu hỏi về các lần người (Vợ/Chồng) về thăm các Bạn cần phải trả lời chính xác ngày giờ về lần thứ nhất, ngày giờ đi lần thứ nhất …lần thứ hai …lần thứ 3…khi các Bạn trả lời thì các VCLS sẽ ghi chép lại. Đêm xuống, gió cuồn cuộn tràn qua các ô cửa khiến râu tóc mọi người trong nhà xanh lét như yêu quái trong những chuyện hoang đường, bọn trẻ nhìn ngộ nghĩnh như được vớt ra từ lọ dung dịch xanh methylen và với đám thanh niên đang thích làm đỏm chúng tôi, màu gió xanh đã làm lung linh cả những khuôn mặt ngày thường xấu xí nhất.

[xhonoredone]

@s-theunknown / ☆

Para la cantidad de hechiceros que resguardaba la escuela lo cierto es que el plantel era demasiado grande y les quedaba sobrando. No obstante a Suguru le gustaba lo amplio del mismo, los jardines que los rodeaban y las múltiples áreas destinadas para distintas actividades.

Y si bien había recorrido aquellos jardines cubiertos de árboles de cerezos en muchas ocasiones, hacerlo con Bao resultaba diferente. Le entusiasmaba enseñarle la escuela y que conociera un poco más sobre lugar donde pasaba la mayor parte de su tiempo.

— Más adelante hay unas fuentes muy grandes. Y también tenemos canchas para jugar baloncesto y al baseball... — Explicaba mientras caminaba, todo sonriente y feliz... o eso hasta que una voz tercera y conocida interrumpió su agradable paseo.

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ☆

— ¡Suguruuuuuuuuuu!— Gritó Gojo a todo pulmón. Lo había visto y si creía que se le iba a escapar en esta ocasión, su amigo estaba más que equivocado. De unas cuantas largas zancadas llegó corriendo a donde estaba su amigo. Sus ojos cubiertos por sus usuales gajas negras y su gameboy en la mano derecha, agitándolo mientras se acercaba.

— ¡Al fin pude pasarlo! El estúpido nivel de Super Mario 3. ¡Me tomó como tres horas! Ya siento el culo más plano de lo que normal , pero ha valido toda la maldita pen... — El peliblanco se cortó en seco. Usualmente solía no notar a la gente que le resultaba irrelevante cuando se ensimismaba en algo que a él le entusiasmaba, pero una cosa era eso... y otra ver a Suguru con un desconocido.

Frunció el ceño y miró al hombre de arriba abajo, solo para después dirigirse a su amigo directamente. — ¿Y quien es este?—

[xhonoredone]

continuación ask box ⤼ @s-theunknown

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ☆

— Eso me gustaría...— Las palabras de Suguru se quedaron suspendidas, justo luego de sentir las cálidas manos de Bao envolver sus gélidos y largos dedos. Alzó su mirada, inevitablemente ruborizándose por el gesto. La verdad, si era honesto, le gustaba más la idea de calentar sus manos así que sosteniendo una taza de algo caliente.

El hechicero esbozó una sonrisa y se atrevió a enlazar sus dedos e, incluso, se pegó un poco más al costado de Bao. Él iba envuelto en una chaqueta gruesa, pero no dejaba de sentir la temperatura bajar conforme se hacía de noche. — Sé que te gusta el té pero... ¿qué tal... un chocolate caliente?— Pestañeó, tal cual haría un niño pequeño.

[xhonoredone]

La caricia que le dedicó fue suficiente para relajarlo un poco, pues en el fondo comenzaba a ponerse nervioso. Suguru conocía de sus ideales y de sus motivos para ser y existir en la vida, pero una vez que estos eran cuestionados no había manera que la duda no se instalara ahí, silenciosamente, algún remoto lugar de su mente.

Sus últimas palabras fueron fuertes y el joven hechicero no supo que decir. Él consideraba que el día que los hechiceros sería reconocidos delante del mundo, entonces les agradecerían y les darían su lugar. Pasó saliva y bajó la mirada, asintiendo una sola vez. Si Bao lo decía alguna razón tenía para hacerlo.

— Supongo que eso es algo que descubriré.— Miró sus manos y luego las apretó. La sensación de sabor a vomito hizo sentir la lengua pesada y una mueca cruzó su rostro. — A sido muy bueno venir hoy a verte.— Tomó lo que quedaba de té frio y abandonó la taza vacía. Luego volvió sus ojos hacia él. — Perdona ha parecido un tanto inesperado o irrespetuoso de mi parte venir sin avisar pero... la verdad es que ha sido una muy buena tarde.— Había pasado de todo. — Encontraré mejores formas de darte las gracias, más que solo decir gracias.— Rio quedito. No quería aburrirlo tampoco y sonar repetitivo con sus palabras cada vez que estaban juntos.

Aunque así lo hacía sentir, sin remedio.

Podía sentir las limitantes que tenía para expresarse al respecto. Parecía complicado, lo era para él. Bao esperó hasta que terminara. No lo interrumpió, pero dijo lo siguiente de inmediato. Sino que espero captar todo lo que decía de la forma correcta. 

—Lo entiendo -Le acarició como solía hacerlo el mechón de su cabello. - y lo respeto. 

Se alejó. Miró la taza de té casi vacía. Fría. El ambiente también se había enfriado de alguna forma pero a Bao no le importó realmente. Reflexionaba sobre aquello que Suguru le contaba. 

Los seres humanos, siempre eran vistos como débiles e incapaces, pero Bao sabía que no era asi. Esos mismos humanos podían tener el diablo en los ojos, era parte de la naturaleza.  Tai Bao los había visto, mirándolo.

—Es lo mejor que puedes hacer , hasta ahora. Solo recuerda lo ultimo que dijiste. Cuando la desilusión aparezca en tu vida. Recuerda lo que me dices ahora… Es bueno tener una motivacion clara y la tuya es muy valida. 

[xhonoredone]

Bebió un trago de té. Ya estaba casi frío.

Siguió bebiendo hasta que la taza estuvo a la mitad y luego la dejó sobre la pequeña mesita de la estancia, suspirando. Quería poder explicarse mejor para que Bao lo entendiera, más no se le ocurrían otras formas más que las que él conocía hasta ese momento.

Era extraño. Creía saberlo todo pero ahora que se lo cuestionaba, de pronto parecía quedarse en blanco.

— Es lo que mejor se hacer.— Y si bien eso lo dañaba directamente a él, contaminándolo con la energía de las maldiciones que exorcizaba, estaba dispuesto a ello. — Quiero poder ayudar por que si tengo esta oportunidad de hacerlo, cosa que otros no tienen, espero entonces poder liberar la carga que son estas maldiciones. Yo, quiero hacer el bien. Y si es la forma en que tengo de hacerlo, lo haré. — Expresó a voz baja. En el departamento no se escuchaba nada más que sus voces así que no se sintió en la necesidad de hablar demasiado alto.

— Quiero ayudarlos por que no tienen la capacidad de hacerlo ellos mismos. No quiero usar mi hechicería para nada más. —

“Nos pusieron aquí” ¿quiénes? preguntó Bao en su interior. Aun lo observaba pero era más movido por la curiosidad de saber que pasaba por la cabeza de un joven estudiante, no con ánimos de juzgarlo. 

 Esta edad era sumamente delicada, los jóvenes, manipulables, de psiquis aun desarrollándose, de criterios volubles, eran el blanco perfecto para el adoctrinamiento.

—¿Por qué quieres ayudar a los demás, Suguru? -Preguntó más concretamente sobre lo que él quería hacer. Poco importaba un discurso de los “elegidos” los “Buenos” “El deber” - Lejos de hacerlo por que tienes un don o algo asi. Me interesa saber cual es tu motor. …

No había respuesta correcta, cada quien realizaba cada cosa por una razón real. Algo interno, un criterio, una corriente de pensamiento que llevaba consigo por el resto de su vida una proxima evolucion.

[xhonoredone]

Suguru se quedó en blanco.

Por un momento, ahí, frente a Bao, no supo que decir por primera vez. Sus labios se abrieron para dejar salir palabras pero ninguna terminó de formularse en su garganta. Creía tener un móvil a sus convicciones pero no estaba seguro de si las entendería.

Ante él no se sentía juzgado. Y solo fue por esa motivación blanda que se permitió a hablar sobre sus pensamientos más sinceros.

— Nos pusieron aquí para ayudar a los que no pueden protegerse.— Soltó, cauteloso y sin dejar de ver a Bao en ningún momento. Mantuvo sus ojos ahí por unos segundos que se parecieron eternos y acabó enfocándose en su taza de té humeante. — Hemos sido concedidos con el don de hacer algo que los demás no. Es nuestro trabajo cuidar y mantener a salvo a otros, liberar al mundo de estas... maldiciones.— Y si bien aquellos a quienes protegían eran los principales detonantes de la energía maldita que abrazaba al mundo, Suguru creía fielmente que ese era su labor.

Que para eso había venido al mundo.

— Esto que yo hago, lo hago por ayudar. Y si la muerte es el riesgo... se debe afrontar.— Pero eso no lo hacía estar menos aterrado.

¿Los asistentes los cuidan pero no hay garantías? Inútiles básicamente. Sin embargo Bao no expresó nada al respecto, lo miró atentamente, más que prestarle atención, esperaba que estuviera consciente de lo que estaba diciendo. 

Luego arqueó ambas cejas como si su información lo hubiera finalmente impresionado pero no era asi. 

—¿Y tú qué opinas sobre eso? -Preguntó poco después con curiosidad - No lo que tu profesor dice, que es lo que Suguru Geto piensa del oficio de ser hechicero, en este caso… exorcista de maldiciones. 

[xhonoredone]

—¿Por qué no?— Quiso saber, curioso. Suguru pensaba que tener ese tipo de conocimientos era algo increíble y si fuera él, seguro no pararía hablar de ello todo el tiempo. No obstante, suponía que Bao tendría sus razones y le gustaría conocerlas para entenderlo un poco mejor si era posible.

A lo siguiente el joven dejó escapar una risita y se movió, incapaz de contenerse a no negar sobre aquella suposición. —¿Aburrido? Quien te considere así debe de ser un loco. Eres todo menos aburrido, Tai Bao. Y estoy seguro Shoko podría aprender de ti también. — Ella aún era joven y por lo que entendía, Bao tenía demasiada experiencia en el tema. Quizás podría enseñarle de técnicas de sanación o cosas sobre el cuerpo humano que Shoko aún desconocía.

Pero bueno, ¿él que iba a saber? Suguru estaba entrenado para pelear cuerpo a cuerpo y exorcizar maldiciones, nada demasiado técnico ni profundo como lo era el saber sanar un dolor.

— ¿Qué tiene que me quede chueco? Si así puedo verte, no tendría problema.— Se rio y volvió a ver hacia delante, sintiendo sus mejillas enrojecer por el leve regaño. —Esta bien , esta bien... ya me quedo quieto. — Se dejó hacer, sonriendo con suavidad. — ¿Falta mucho?—

Continuaría con esa serie por unos minutos. Pronto se echó a reír un momento ¿profesional…? Eso no era gran cosa. 

—Puede sonar como quieras pero a mi no me gusta decirlo -Continuó riéndose brevemente. Bueno, si no hubiera heridos no tendría trabajos, sin embargo no lo hacía feliz el sufrimiento de la gente. El mundo fue hecho así, para lucrarse y continuar un engranaje económico-Gracias capitalismo- Espero no parecer demasiado aburrido para tu amiga. 

El no tenia tantos amigos, o mas bien estaban alrededor del mundo y era casi imposible encontrarse si no es que era algo extraordinario como un enemigo común o una ayuda que solo el podia dar. Hacer nuevos amigos, era dificil a veces por que Bao era…diferente. 

—Te pondrás mejor, lo bueno del cuerpo joven es que siempre responde bien a los cuidados- Le aseguró, levantó los ojos hacia su mirada curiosa, le sonrió y amablemente - mira al frente o quedaras chueco para siempre.  

[xhonoredone]

— Me golpee con el suelo. Caí de lo alto. — Dijo, recordando aquel día. La misión se había salido un poco de control y Suguru había caído de una buena altura, golpeándose directo en el suelo a mitad de una batalla . El dolor había sido tan insoportable, que tuvo que acabar con su misión con un solo brazo bueno.

Desde entonces no dolía tanto, pero el malestar tampoco había desaparecido por completo.

— Si ella es algo así como una sanadora. Utiliza su ritual maldito para sanar, con energía inversa. La verdad es que nunca he entendido muy bien su técnica. Creo que ni ella lo hace.— Rio bajito, recordando todas las veces que Shoko les había tratado de explicar y ni él ni Gojo comprendían la naturaleza de sus habilidades. — Pero sigue aprendiendo. Como todos nosotros.— Su rostro se crispó en un ligero gesto.— Duele poco. Como si fuera aguijonazos. — Bao debía de entender a que se refería. — Pero se siente bien... no me molesta.— Quería mirarlo, pero sabía que debía seguir en la misma postura hasta que terminara.

—¿Cuáles el diagnóstico, doc?— Le dijo luego, en tono de broma. Le gustaba hacerlo reír aunque fuera poquito.

—¿Cómo te lesionaste? ¿Fue cortopunzante? o Contundente…?-Si hubiera sido con una herida por medio de un arma con filo o quizá solo un golpe con el piso o la pared - Las fibras están resentidas. Sí… aunque no hay hemorragia interna, creo que fue un tremendo golpe contra algo -Sospechaba que tenía alguna marca de hematoma en la piel, pero no habia de que preocuparse.

Deslizó una de sus manos desde el cuello hasta el omoplato izquierdo en serie.

—¿Tienes una amiga sanadora? -Preguntó con curiosidad. Luego de hacer esa serie, fue un poco más preciso delimitando el área con los dedos, presionando solo un poco, como si quisiera encerrar la dolencia en una forma, luego colocó la palma sobre su hombro y se tornó frio en la medida que comenzaba a deslizarlo con ligera presion - Avisame si duele. El dolor es bueno, pero mucho dolor no. 

[xhonoredone]

Estado ahí Suguru se preguntó si a Bao le gustaría conocer a Shoko. Tal vez ellos dos, a diferencia de Satoru, podrían llevarse bien.

Sonrió ante este pensamiento se dejó hacer ,obedeciendo y quedándose en la postura en la que lo colocó para no impedirle que trabajara sobre él o crear cualquier tipo de incomodidad en su propio cuerpo. Cerró los ojos y ante su pregunta asintió, disfrutando del calor de sus dedos fundiéndose en su piel en una muy agradable sensación que se extendía por su cuerpo.

— Tuve una lesión hace un mes.— Explicó.— Fue durante una misión. Shoko a veces alivia el dolor con su magia pero cuando hace frío o me tenso, suele volver a doler.— Había sido una misión compleja de la que no había logrado salir ileso. —¿Puedes sentir algo? — Curioseó, dejando caer suavemente su cabeza hacia delante. Sus mechones de pelo le hicieron cosquillas en la nariz. — Justo ahora no duele tanto.—

—No…-Dijo tocando con sus manos su nuca, su cuello, para guiarlo correctamente hacia el frente, levantó algunos mechones rebeldes- Los ganglios no duelen, es solo para despertar el sistema linfático. - le explicó. Presionó con los dedos detrás de las orejas, fueron siete veces, suaves y continuos, no pasó nada visiblemente extraordinario, como naturalmente debía de ser. 

Pronto deslizó sus dos manos por sus omoplatos y se concentró más adelante en el hombro izquierdo, sobre la ropa, como examinando el perímetro antes de cualquier cosa. Hizo algo más de fuerza en el área y luego mas suavemente. Aún no había comenzado a masajear.  

—¿Te golpeaste allí antes? -Quiero saber. Preguntas de rutina. 

[xhonoredone]

— Bueno, si, es más bien todo el tiempo.— Asintió. El dolor se había intensificado un poco con los últimos meses, pero gracias a la magia y energía inversa había logrado disminuirlo poco a poco. No obstante, no era mentira de que dolía. Y mucho, sobre todo a ir a dormir.

Ante la respuesta de Bao, Suguru alzó las cejas; intrigado. No pensó que fuera a acceder pero, ¿qué tan malo podría ser? Después de todo confiaba en él, de que no lo lastimaría o al menos no tanto. — Eso suena bien. Creo que es algo que puedo soportar. Hace un par de días que se intensificó el dolor, seguro tu podrás aliviarlo. — Sonrió dispuesto, bebiendo más tecito calientito.

—¡Si! ¿Reconociste el sabor? Pasé justo delante y recordé que te habían gustado así que decidí traer de varios sabores.— Explicó, mirando su mochi para darle otra mordida. Había sido el de chocolate y estaba riquísimo. — Pensé que te gustaría probar un poco más de variación. ¿Qué te parecieron?¿El de maní sigue siendo mejor? — Curioseó, sentándose cerca de Bao. Su rodilla pegada a la impropia. —Creo que empiezan a gustarme más que antes.—

—-¿A veces como…todo el tiempo?-Le preguntó, alejándose con la misma suavidad que antes. - Es natural, el estrés también es una forma de energía acumulatoria que hace daño cuando no es “drenada” -pero seguramente el chico sabía aquello, era inteligente o por lo menos esa era la concepción que Bao tenía de él. 

Tomó un mochi más, curiosamente el de maní.  

—¿Ahora? …-Eso lo invitó a pensar masticando en pequeños mordiscos, sus ojos se quedaron hacia arriba, buscando algo en el aire, finalmente dijo- ¿por que no? Sera solo en tus hombros. 

No tenia porque acostarse, o quitarse alguna prenda, pero luego de comer aquellos refrigerios, la verdad era que lo estaba disfrutando. 

—¿Los has comprado donde fuimos la primera vez? -Preguntó apuntando la mirada hacia el platillo, donde solo quedaban dos.

[xhonoredone]

Estar ahí se sentía curioso.

Si bien el departamento parecía todavía no estar del todo acoplado, por alguna razón todo aquello gritaba la pura esencia de Tai Bao. Y por un momento, silencioso, Suguru tuvo la sensación de estarse adentrando en una de sus capas más íntimas.

Sonrió ante ese pensamiento y luego dejó escapar una risita baja, pues al parecer lo habían atrapado en sus intenciones. — Lo siento, es que de verdad tenía ganas de verte.— Desde el día de la playa había estado ansioso. Pensando e imaginando como se volverían a ver. Pero ahora estaba ahí y se sentía emocionado con la idea de compartir más con él.

— Es muy agradable tu departamento. Me gusta. Definitivamente es para soltero pero no deja de ser lo suficiente espacioso para una sola persona.— Observó y se fue a sentar al sofá, tranquilamente. — ¿Piensas terminar pronto de desempacar? Yo podría ayudarte, si quieres.—

Su apartamento era pequeño, aún tenía unas cajas sin desempacar apiladas junto al sofá, no tenía cuadros, solo algunas escrituras en chino con paisajes; mayormente de lagos y frases filosóficas.  Un librero a medio hacer, la televisión pegada a la pared, repisas vacías pero un inconfundible olor a incienso enrededor; el olor de TaiBao.

—No. Solo revisaba las plantas del balcón cuando llamaste -Le respondió mientras centraba su ojos en el presente. Estiró su sonrisa un poco más entusiasta como si eso fuera gracioso - Es una buena excusa para venir a visitarme. Lo aprecio.

Lo tomó entonces. Luego volvió a relajar su expresion, como si meditara sus ultimas palabras.

—Podemos comerlos juntos, toma asiento, traere el té

[xhonoredone]

Cuando la puerta se abrió Suguru esbozó una sonrisa natural. De la que parecía formar parte de él siempre que estaba con Bao.

Se quedó mirándolo un segundo y luego sintió el rubor atacar sus mejillas. De verdad esperaba no estar interrumpiendo nada, por que lo que menos deseaba era ser una molestia para él en ese momento.

— Estoy muy bien, gracias. ¿Tú... estabas ocupado?— Indagó y cuando le dio acceso no dudó en adentrarse, con paso cuidadoso y curioso. Miró alrededor. El departamento era pequeño, pero al gusto de Suguru resultaba muy bonito. — Por cierto, te traje esto. En realidad, por eso es que estoy aquí...— Extendió la cajita hacia Bao, con una sonrisa tímida. — Ya que el otro día parecieron gustarte, pensé que tal vez te gustaría probar de varios sabores... son mochis.— Explicó y se rascó la nuca, nervioso. — Puedes meterlos a la nevera , ya tienen un rato fuera de refrigeración...—

Le dio tiempo para montar el agua y seleccionar las hierbas para el té que guardaba en los estantes superiores. También revisar si tenía algún refrigerio pero solo galletas dulces de arroz, que solian ser bastante comunes. Ah, en parte le hubiera gustado que avisara con algo de tiempo, pero por otro lado, no importaba ahora. 

Fue hacia la puerta, y quitando el seguro la abrió lentamente. Bien, si era Suguru. 

—¿Cómo estás? -Preguntó. Sus ojos atentos parecían sonreírle, al igual que sus labios. Luego, sus ojos encontraron entretenimiento con lo que tenía en su mano. No le preguntó, pero se apartó solo un poco para que ingresara a la pequeña salita. 

[xhonoredone]

Suguru esbozó una ligera sonrisa. Por más que quisiera, no se veía capaz de no agradecerle por escucharlo. Después de todo Bao no tenia el porque hacerlo y pese a todo, ahí estaba... para él.

Apretó sus dedos y con delicadeza los dejó ir cuando estuvo de pie, compartiendo una breve mirada antes de agacharse a tomar sus cosas de la arena y calzarse las que pudo, como la camisa y la chaqueta del uniforme. El pelo seguía húmedo y sus pantalones estaban mojados pero no le importó... después de todo, para cuando cogieran el tren estaría medio seco.

Así pues, con una última mirada al mar Suguru se despidió del momento y guardó en lo preciado de su memoria esa imagen; la piel de Bao iluminada por los rayos de la luna, enmarcado por una infinidad azul marino. Volverían, esperaba pronto hacerlo.

Sin más el viaje de regresó culminó y cuando llegó el momento de despedirse Suguru se sintió pleno y satisfecho. Su corazón, alocado por la presencia de Tai Bao, dio un salto dentro de su pecho al decirle adiós. Acompañado de una sensación de añoranza que se posicionó en el centro de su estómago al verlo partir, dándole la espalda cuando ingresó a la escuela.

— Oyasumi, BaoBao...— Lo dijo más para él. Dejando que su voz se perdiera en la brisa de la noche.... así como en los gritos de Satoru tan pronto lo vio volver.

Iba a ser una noche larga. Pero nada importaba ya.

Estaba en paz.

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ☆

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤCERRADO.

Dentro de unos meses verás que no tengo nada de fascinante. Como, duermo y hago las cosas como cualquier otra persona, solo veo los patrones que otros no”pensó para sí mismo, cuando sus ojos se encontraron. No dijo nada sobre ello, en cambio. 

—No agradezcas- Se mantuvo por un tiempo más en el agua, cuando está reflejó la luz de la luna, el agua se tornó fría rápidamente, entonces era un buen momento para volver. Tomó su mano que le ofrecí- Sí. será conveniente volver ahora. Tu amigo debe de estar preocupado y tú debes descansar temprano hoy. 

Esos jóvenes de aquella calaña eran bastante ruidosos y exagerados. Si Suguru no aparecía esa noche, era posible que formara un escándalo. Sentía algo de pena por que Suguru tuviera que volver a la escuela y por tanto a las consecuencia de los actos que cometieron los dos. 

Bueno…nada era eterno, ni el enojo.