#straatnamen

[eltjedoddema]

Opschonerij

Eltje Doddema

[twafordizzy]

Van Dis dwaalt door Parijs en de literatuur

Tijdens zijn verblijf in Parijs wandelde Adriaan van Dis (1946) veel en vaak door de Franse hoofdstad. Met de blik gericht op de wijk en de straatnamen ontdekte hij het adres waar de Zweedse schrijver August Strindberg (1849-1912) verbleef. Voor de Zweedse auteur was Parijs een hel. Hij onderging er boze machten, visioenen, wanen en werd er uiteindelijk stapelgek. Hemingway tijdens zijn Parijse…

[dirklagast]

KOEKELBERG VERVROUWELIJKT DE STRATEN

VIER VROUWENNAMEN WERDEN DOOR DE GEMEENTERAAD VAN KOEKELBERG (MAANDAG 17 APRIL 2023) WEERHOUDEN OM DE AANWEZIGHEID VAN DE VROUWEN IN DE OPENBARE RUIMTE ZICHTBAAR TE MAKEN. DIT STAAT OOK SYMBOOL VOOR DE ONMISBARE DEELNAME VAN DE VROUWEN AAN HET MAATSCHAPPELIJKE, POLITIEKE EN ARTISTIEKE LEVEN. Bedoeling is zowel miskende als meer bekende en erkende vrouwen te eren. Mevrouw Renée Douffet,…

[kxmalexandra]

Thuis blijft thuis

Papa zijn haren worden grijs,

maar zijn ogen stralen steeds meer.

Eerst in de trein, dan een bootreis.

3 uurtjes onderweg, toch zo ver van huis.

Mijn kamer is nog mijn kamer,

de kasten gevuld met spullen die niet van mij zijn.

De klokt tikt door, hier alleen wat langzamer.

Ik woon nu in een stad en heb heimwee naar een andere plek.

De straatnamen zijn hetzelfde, 

gevuld met nieuwe winkels, huizen en mensen.

“Ik heb je niet meer gezien sinds je elfde!”

Ik klets met een vrouw die ik niet meer ken.

De duinen zijn weer een stukje verschoven.

Er zit zand in mijn schoenen, haar en jas.

Ik blijf onbewogen,

net zolang tot de wind mij mee neemt.

Het meeste is hetzelfde, veel is anders.

Ik ben weer op visite in mijn ouderlijk huis.

Tourist tussen de eilanders.

Ondanks alles, het blijft thuis.

[rotterdamvanalles]

De bouw van woningen aan de Dreischorstraat in Pendrecht, september 1954. 🆕️

Het keetmeisje mej. Van Wingerden is een van de eerste klanten van melkboer A. Groenendaal. Op de achtergrond molen De Zandweg aan de Kromme Zandweg en de toren van de Bethelkerk aan de Boergoensevliet.

Straatnamen in Pendrecht zijn vernoemd naar plaatsen in Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant, die door de watersnoodramp van 1 februari 1953 getroffen werden. Vandaar de naam Dreischorstraat.

Na de oorlog was er een groot gebrek aan woonruimte in Rotterdam. Bij het bombardement op 14 mei 1940 gingen 25.000 woningen verloren en werden 80.000 mensen dakloos. Tevens had men de verwachting dat de bevolking explosief zou gaan groeien. De opgave was dus nieuwe wijken te bouwen met genoeg woningen voor de toekomst. Een van de gevolgen hiervan was dat hoogbouw in Pendrecht een belangrijke rol zou gaan spelen.

De stedenbouwkundige Lotte Stam-Beese kreeg de opdracht de wijk Pendrecht te ontwerpen. Het was een vooruitstrevende gedachte om woningen te ontwerpen waar gezinnen over 3 tot 4 slaapkamers met een aparte woonkamer zouden kunnen beschikken, voor grotere gezinnen vaak met een eigen tuintje.

Stam-Beese had haar eigen voorstelling van Pendrecht: open straten met veel groen waar verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar zouden kunnen leven. Buurtwinkels, wijkwinkels en scholen werden precies gepland. Zelfs de tijd die nodig was om naar school of naar de kerk te lopen werd precies berekend. De wijk werd in feite niet verlaten behalve dan misschien voor grotere aankopen of deelname aan culturele activiteiten. De hele structuur van Pendrecht was gebaseerd op deze wijkgedachte die zijn eigen gezicht zou hebben. Woningen vormden een buurt, buurten een wijk en wijken een stad.

De fotograaf is Cock Tholens en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[keynewssuriname]

BiZa en DC’S buigen zich over voorbereiding verkiezingen

Het ministerie van Binnenlandse Zaken (BiZa) heeft een plenair overleg gehad met alle districtscommissarissen (DC’s) en hun staf inzake de voorbereidingen van de Verkiezingen van 2025. Het overleg werd vrijdag gehouden in het Lalla Rookh gebouw. BiZa- Directeur, Nasier Eskak betitelde deze dag als zeer belangrijk. “Wij hebben samen met de DC’s de nodige instructies doorgenomen om vervolgens te komen tot een gedegen planning en begroting voor de activiteiten die zullen komen, zodat we dan heel efficiënt kunnen omgaan met de middelen die ter beschikking gesteld worden voor het houden en voorbereiden van de komende verkiezingen”. Middels presentaties werden de aanwezigen geïnformeerd over de taakstellingen en de huidige stand van zaken van de werkgroepen Kiezerslijsten, Straatnamen en Huizennummering en Legger. De werkzaamheden van deze werkgroepen hebben raakvlakken met de werkzaamheden van de DC’S die later ook als voorzitters van de stembureaus zullen functioneren. Na de presentaties werd de samenstelling van de Planning en Begroting 2025 met betrekking tot de activiteiten die voortvloeien uit de werkzaamheden van de drie werkgroepen gepresenteerd.  Eskak heeft aangegeven dat zijn departement nu een nieuwe fase ingaat, waarbij na de goedkeuring van de kiesregeling en recente wijzigingen, ze overgaan tot de feitelijke uitvoering van een aantal zaken. Het ministerie is nu aan zet om samen met de verschillende actoren die betrokken zijn, de voorbereidingen van de verkiezingen ter hand te nemen. Het Ministerie is voor een groot deel op schema wat betreft de voorbereidingen naar de verkiezingen toe. Er is reeds een aanvang gemaakt met de missies naar het binnenland, waarbij het district Brokopondo reeds is afgerond. Afgelopen vrijdag is een missie vertrokken richting Marowijne. De directeur hoopt dat binnenkort het district Sipaliwini wordt aangedaan, zodat ook daar alle kiesgerechtigden geregistreerd kunnen worden en de nodige data en info van de bewoners verkregen kunnen worden. Volgens Eskak zullen er nog meerdere sessies met de DC’s volgen, vooral in het licht van het nieuw kiesstelsel. “De nieuwe kiesregeling stelt dat we niet meer te maken hebben met 10 kiesdistricten, maar waarbij Suriname één groot kiesdistrict is. Ook op het niveau van ressortraadsleden zijn we afgestapt van een persoon meerderheidsstelsel naar een stelsel van evenredigheid bij de grootste gemiddelde met voorkeurstemmen”. Read the full article

[havenpoort]

Merovechpark, Rijnsburg

Merovech was een Frankische koning die regeerde van 447 tot 458. Naar hem is de Merovingische dynastie vernoemd. In de periode na de Romeinse overheersing kwam het Frankische Rijk, het West-Europa van nu, tot bloei. Het park en de straatnamen in deze buurt zijn vernoemd naar het gevonden

Opgegraven schatten

Het grafveld in Rijnsburg, ligt binnen een oude meander van de Vliet ten zuiden van het Oegstgeesterkanaal. Het werd in 1913 ontdekt bij het dieper omspitten van een perceel tuinbouwgrond.

Een tuinder wilde zijn grond verbeteren en begon deze om te spitten. Tot zijn grote verrassing kwam hij op zijn perceel  potten tegen met daarin resten van verbrande botten, kralenkettingen en andere sieraden.

Later zijn nog veel meer graven met schatten gevonden. In het grafveld werden tussen 550 en 675 mensen begraven. Een groot deel van de schatten is te zien in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden en in het  Museum Oud Rijnsburg. 

Het grafveld strekt zich uit over een afstand van ongeveer 100 bij 100 meter. Daarbinnen zijn zowel lijkgraven als crematies aangetroffen. Er zijn aanwijzingen voor in elk geval 255 graven, waarvan ongeveer 30% een lijkbegraving is. De mensen die in dit grafveld begraven zijn moeten geleefd tussen 550 en 700 n chr.

Graven met status

Niet iedereen werd zomaar op dit grafveld begraven. Vooral belangrijke personen kregen er een plaats. Volwassen vrouwen werden begraven met kleurrijke kralenkettingen. Mannen werden vaak begraven met een wapenuitrusting.

In een van de graven is een zwaardkraal gevonden. Dit is een geluksteen die aan een koord bij het zwaard hing. Een gouden gesp is de meest bijzondere vondst. Rijkversierde gespen en andere sieraden lieten zien dat je bij een belangrijke groep mensen hoorde.

De gevonden gesp is versierd met gouddraad en granaten (rode edelstenen). Uit onderzoek blijkt dat de granaten helemaal uit India kwamen! Waarschijnlijk was de drager van de gesp iemand die de koning vaak ontmoette. Doden werden volledig gekleed begraven, mannen met hun wapens, vrouwen met hun sieraden. In vaatwerk van glas en aardewerk kregen ze voedsel en drank mee.

Het kralenveld

Centraal in het park liggen kralen die doen denken aan de schatten die in de graven gevonden zijn. Het zijn uitvergrote kralen van keramiek. Het koord van de ketting is altijd verteerd als dit soort kralenkettingen wordt gevonden. De kralen liggen dan ook nogal rommelig. Maar als je goed kijkt, kun je wel de vorm van de kralenketting herkennen. Ook de zwaardkraal ligt ertussen. Deze is van natuursteen gemaakt. Het patroon van de gevonden gouden gesp is op een bank aangebracht. Vanaf die bank heb je een mooi zicht op het kralenveld.

Merovingen in Nederland

De Merovingische dynastie, oorspronkelijk afkomstig uit het tegenwoordige Nederland, heeft ook nadat het politieke zwaartepunt naar het zuiden verschoof in Nederland sporen achtergelaten. Dagobert I (625 – 639) probeerde zijn grondgebied verder uit te breiden naar het noorden, door de Friezen onder zijn gezag te brengen. Hij was geïnteresseerd in de handelsstad Dorestad, dat in de buurt van het huidige Wijk bij Duurstede lag.

Een ander motief om de Friezen te willen inlijven was religieus: de doop van de katholieke Clovis ontketende een tweede kerstening in Europa waar ook de Friezen doelwit in waren. De Merovingische strijd om het gebied viel samen met de komst van Bonifatius. De inname van Dorestad, het nabijgelegen Utrecht en het gebied van de Friezen ging evenals de kerstening niet zonder slag of stoot, voordat het in de 8e eeuw definitief bij het Frankische Rijk werd gevoegd.

De Friezen waar hier over gesproken wordt moet een verzameling zijn  van nakomelingen van Cananefaten, Warnen, oorspronkelijke Friezen, Angelen en Saksen en reeds gevestigde Franken. Germanen die niet het volk van de Franken behoorden werden mogelijk Friezen genoemd. West Frisia, zoals het gebied genoemd wordt,  had in de periode van de 7e. tot en met de 10e. eeuw ongeveer 7500 inwoners.

Bewijzen van bewoning zijn gevonden in Katwijk-Zanderij en Oegstgeest-Overdorp. Het gaat om fibula’s die dateren uit de late vijfde en zesde eeuw.

25-5-2024

[rtvideaal]

Denk mee over straatnamen in Montferland

Op dit moment ontwikkelt de gemeente Montferland woningbouwplannen in verschillende plaatsen. Het gaat om woningbouwplannen in Didam, Beek, Kilder, Zeddam, Stokkum, Lengel en ’s-Heerenberg. Het duurt nog even voordat de schop de grond in kan. Voor een goede voorbereiding van de plannen is het belangrijk om al op tijd ideeën voor de straatnamen te hebben. De gemeente Montferland nodigt haar…

[archiefschiedam]

Schiedam heeft een App waarin de achtergronden van alle straatnamen te vinden zijn. Burgemeester Cor Lamers onthulde afgelopen vrijdag een tegel met een QR code naar deze App! Meer informatie via de link in het profiel. #schiedam #straatnamen #tegel (bij Gemeente Schiedam) https://www.instagram.com/p/CXtLczfDsQS/?utm_medium=tumblr

[wildetuinplanten]

Heel oude #houtwal met laag gelegen kampjes er achter aan de rand van #Hilversum. #Corversbos. Al heel lang van #Natuurmonumenten. Maar goed dat soort plekken niet in handen zijn gekomen van "projectontwikkelaars" zoals het aangrenzende landgoed van Blijdenstein. Het enige wat daar nog van rest is het #Pinetum en wat relevante straatnamen. (bij Hilversum) https://www.instagram.com/p/CRlmZZuA24H/?utm_medium=tumblr

[dirklagast]

rue GEMBAstraat

[marthe15]

Leesdagboek // Ik ben er niet

Gisteren heb ik de eerste 3 hoofdstukken van “Ik ben er niet” gelezen. Het verhaal begint met een aantal flashbacks, wat handig is om een goed inzicht te krijgen in de context en de personages. Het verhaal speelt zich af in Brussel, dus er worden vaak straatnamen en plaatsnamen genoemd die ik herken omdat ik zelf in Brussel woon, dus ik kon me voorstellen hoe het eruit ziet wat wel fijn is. Tot nu toe leest het heel vlot, en begrijp ik goed wat de hoofdpersoon Leo voelt en beleeft. Ik weet nog niet zo goed wat er verder in het verhaal zal gebeuren, dus ik ben heel benieuwd en heb zin om verder te lezen!

[rotterdamvanalles]

Luchtopname van de woonwijk Hordijkerveld in IJsselmonde, 1963. Op de voorgrond de Hordijk en in het midden naar links de Reyerdijk. Op de achtergrond links de wijk Reyeroord in aanbouw en daarachter het Zevenbergsedijkje.

Hordijkerveld is een wijk in Rotterdam in het stadsdeel IJsselmonde. De wijk werd tussen 1958 en 1963 gebouwd als zelfstandige stadswijk. Voordien was het een landelijk gebied met alleen lintbebouwing langs de dijken. In de Tweede Wereldoorlog heeft het een tijdlang onder water gestaan vanwege inundatie.

De Reyerdijk is vernoemd naar de Reyerwaard op het eiland IJsselmonde. Deze dijk is gelegen in Hordijkerveld, een wijk in stadsdeel IJsselmonde. De straatnamen in deze wijk zijn ontleend aan aardrijkskundige namen met het achtervoegsel 'dijk'. Verschillende namen berusten echter op fantasie en zijn gegeven naar analogie van bestaande namen.

Het Zevenbergsedijkje dankt zijn naam aan het huis 'Zevenbergen', dat met bijbehorende gronden in de voormalige polder Oudeland bij het Kerkedijkje lag. Dit huis wordt vermeld in een transportakte van 1729. Het Zevenbergsedijkje vormde vroeger een onderdeel van het - inmiddels verdwenen - Kerkedijkje. Deze dijk was jarenlang eigendom van de Hervormde Gemeente van IJsselmonde.

De foto is gemaakt door KLM Aerocarto en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia en eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[zielsvlucht]

De Stad van Regen

Ooit was ik een vreemdeling in een vreemde stad. Trots stond de eenzame stad op een grote heuvel, maar niemand zag het. Ze was omgeven door mist en vochtige nevels. Een stad zonder rivier. Zonder waterbron. Het enigste water kwam uit de lucht. Daarom dronken de mensen er de regen, die ze opvingen in tonnen, trechters en goten. Men zei dat de Stad van Regen zelf de plek was waar alle rivieren ontsprongen.

Ik had ver gereisd om daar te geraken. Een man moest gek zijn om er heen te gaan. Die legendarische stad op het einde van de wereld en het einde van mensenheugenis. Mensen leefden er nog steeds, dat bleek zo. Maar de mensen die daar leefden vonden het precies niet erg om te verdwijnen, om vergeten te worden of om ooit met stad en al van de rand van de wereld af te schuiven.

Ik wou er eigenlijk niet zijn. Ik wou niet vergeten worden. Ik wou niet dat iemand ooit vergeten werd. Maar zij was daar heen gegaan, in de hoop dat ik haar wel zou vergeten. Of misschien wou ze juist mij vergeten. Ik weet het niet meer.

Met de laatste krachten van mijn gebroken hart, klom ik de heuvel op. Door stijl hellende vlakten van nat gras en modder. Ik kwam wel andere mensen tegen. Grijsaards en heksen in klamme regenjassen. Ze negeerden me meestal. Sommigen keken me vriendelijk aan, maar zeiden niets.

Die heuvel. Men mag het heus een berg noemen. Het duurde lang voor ik eindelijk een stenen pad tegenkwam, hoger op de helling. Kleine waterstroompjes gleden naar beneden tussen de klinkers door. Eerst probeerde ik ze nog te ontwijken, maar al snel werd het onmogelijk. Een grote plas lag recht onder de eerste stadspoort, maar mensen liepen er gewoon door. Het omhoog spattende water stoorde hen niet.

Ik kwam de stad binnen en ik nam het verfrommelde papiertje uit mijn zak. Het adres stond er klaar en duidelijk. Maar dan viel er een regendruppel op. Een aantal letters vervaagden in het water. Ik veegde de druppel weg maar de inkt veegde alleen verder uit. Onleesbaar. Dan vielen er meer druppels op het papier. Ik keek op en zag hoe een nieuwe regenbui begon. Ik stak het papiertje weg. Geen probleem, dat dacht ik, ik ben er toch al. Ik onthoud het adres wel.

Ik schuilde weg onder mijn kap terwijl ik verder liep. Mijn blik gericht op mijn schoenen, terwijl ze in groeiende plassen kletsten. Af en toe keek ik op en zag ik mensen in regenjassen rond schuifelen door de nattigheid. Maar ik zag vooral stenen. In elke richting dat ik uitkeek waren het gevels, muren en trappen in deze verticale stad. Altijd dezelfde stenen. Diezelfde klinkers die men ooit uit de inmiddels verdwenen bergtop had gebeiteld, om de stad er in de plaats te bouwen. Net als een berg torende de stad nog tot ver boven de heuvel uit.

Half weggesleten, nauwelijks leesbare straatnamen stonden op de muren op straathoeken. Ik probeerde ze te volgen. Er was altijd een stroom in de buurt. Een goot dat naast de straat liep. Water dat van de trappen liep als kleine watervalletjes, of kabbelend door een greppel vloog er naast. Elke oppervlakte was van natte stenen. Vaak was ik bang om uit te glijden. Je zou pijnlijk kunnen vallen in deze gladde stad van hellende straten. Maar bovenal was ik bang om te vergeten. Wat als ik dat adres vergat voor ik het huis vond? Ik herhaalde het keer op keer op keer in mijn hoofd en toch was ik niet zeker dat ik het zou onthouden.

Terwijl ik over een plein liep merkte ik een standbeeld op. Het stond half verzonken in een plas water. Alle details waren van de stenen figuur afgesleten. Geen plooien of andere tekenen van kledij meer. Geen haar meer. Geen gezicht. Zelfs een aantal vingers waren weg geërodeerd. Ik probeerde me haar gezicht ook voor te stellen. Ik vreesde dat de regen haar ook had weggevaagd.

Na veel trappen en straten vond ik dan eindelijk een houten deur. Geen nummering, maar ik wist dat het hier was. Onder de luide gietende regen klopte ik op de deur aan. Ik wou haar naam roepen, maar ik wist niet meer goed hoe die naam klonk. Dus ik klopte nog eens, luider. Toen ik maar geen antwoord kreeg duwde ik tegen de deur. Een oud verroest slot klikte en de deur viel open.

Ik strompelde een leegstaand huis binnen. Geen meubels. Enkel een vlakke natte vloer en water dat door het plafond naar binnen droop. Ik zocht haar overal maar ze was er niet. Uiteindelijk ging ik naar het open balkon en keek ik uit over de huizen en de vallende regen. Ik treurde en de stad huilde mee.

De volgende dag wandelde ik weer weg van een plek die ik me niet meer herinnerde. Ik voelde me beter. Alsof er in mijn geest een groot verdriet weggespoeld was. Bij de eerste bushalte ontmoette ik een meisje. Zij was ook op reis. Haar naam was Olivia. Ze was op zoek naar de zon. Ze gaf me haar nummer. Ik heb het nog steeds.

[cultuurraadevergem]

Rare straatnamen.

Tussen de 431 straten die Evergem rijk is, is er een aantal namen die door de eeuwen heen tot de grootste verwondering heeft geleid. De oorsprong ervan is niet altijd te achterhalen.  De laatste jaren wordt een nieuwe straatnaam wel onderbouwd. Maar rare namen zijn er wel.

Geen straat is zo luguber als het Lijkstraatje, zo onheilspellend als de Bombardementstraat, zo raadselachtig als Elfputten, zo oud als de Nieuweweg, zo stil als de Puinenstraat, zo verbazend als Werk Van Den Akker of zo ontgoochelend als de Zondernaamstraat.

[keesdp]

02 Teuten in het Teutogebergte

We fietsen wat af deze vakantie, we hebben ons verplaatst van het Ruhrgebied naar Paderborn in het hart van het Teutogebergte om hier wat fietsroutes te rijden. Het is wel veel zwaarder hier. Bospaadjes met een hellingspercentage van 12% zijn eerder regel dan uitzondering. Vooral naar beneden wil dat nogal eens voor extra snelheid en gevaar zorgen. Ik vind het wel leuk om met 45 km per uur naar beneden te sjezen, maar mijn konijn uit duizenden knijpt de remblokken stijf tegen de velgen. Ik druk haar op het hart niet te remmen in bochten want dan gaat het fout, zeker op al die takjes en dennenappels.

We staan op een parkeerplaats van een zwembad, waar ze een deel hebben ingericht met ruime plaatsen voor campers, de rest staat iedere dag vol met personenauto's. Er staan zuilen voor elektriciteit, € 0,50 per Kilowatt, wat heel eerlijk is omdat je betaald wat je verbruikt.

As we terugkomen van een fietstocht, laden we de batterijen van de bikes weer op, zodat we de volgende dag weer de heuvels kunnen beklimmen. We fietsen gemiddeld 60 km er dag. Dat gaat best in de benen zitten, om van zadelpijn maar te zwijgen.

Deze morgen staat er weer een route gepland naar de Externsteinen. Een paar hoge rotsen die beklimbaar zijn gemaakt door middel van trappen met leuningen. Volgens de routekaart 27 km naar het noordoosten.

Ik maak de fietsen klaar, schuif de batterij van Yvonne's fiets in de sleuf onder haar bagagedrager en wacht tot het display aanfloept .

Er gebeurt niets Ik controleer of de accu vol is. 100% vol geven de ledjes aan. Schuif hem er weer in, probeer de knopjes op het stuur, maar hij wil niet tot leven komen. De accu en de motor zijn dit jaar nog vervangen, wat kan er aan de hand zijn? We bellen met van Son onze fietsenmaker en leverancier. Hij kan ons niet helpen door de telefoon, dat snap ik wel. Hij kan ons ook geen adres geven van een Gazelledealer in Duitsland van uit Nederland.

We gaan het internet op en zoeken een dealer in de buurt door onze locatie op te geven. Er verschijnt een adres in Paderborn op het scherm. Stolbergstrasse 20 Padert. Dat moet te vinden zijn, De Padert is het riviertje wat in het centrum ontspringt. Wij fietsen zonder batterij-ondersteuning het stadje in. Wij vragen daar wel in de buurt waar die Gazelledealer zit. Ik heb een plattegrond van het centrum, maar om de straatnamen te lezen heb ik een vergrootglas nodig. Geen nood, die heb ik bij mij.

Zodra ik het vergrootglas a la Sherlock boven mijn kaartje houd, stopt er een man op een semi-racefiets die vraagt of hij ons kan helpen. Hij lijkt op Toon Hermans met bril. Zijn broek zit in zijn sokken en hij draagt een rood-witte fietshelm waar het zweet onder vandaan stroomt. Zijn rits van zijn vest onder zijn losse jas is tot de helft van zijn buik open en zijn witte lange borsthaar krult ver naar buiten.

Omdat Yvonne Duits spreekt met Engelse woorden denkt de man dat we Engels zijn. Hij spreekt nu net zoals Yvonne Engels met Duitse woorden. Gek genoeg begrijpen we elkaar. Ja hij heeft het vroeger op school geleerd maar dat is lang geleden.

Het adres wat ik via internet had gevonden kent hij wel maar daar is geen fietsenzaak, misschien een particuliere fietsenmaker denkt hij. Het is niet ver, ik breng jullie wel zegt Toon en hij kijkt op Google Maps voor de snelste route. We volgen hem door het centrum van Paderborn langs de leuke vakwerkhuizen en komen op bekend terrein na 5 minuten. Hier is het zegt Toon op 10 meter afstand van onze camper. Het adres van internet is dus de locatie van waaruit we gingen zoeken.

Toon ziet de teleurstelling op onze gezichten. Ik leg hem uit dat we hier begonnen zijn te zoeken naar een fietsenhersteller, omdat de fiets van Yvonne het niet meer met trapondersteuning doet. Oh, dan breng ik jullie wel naar een fietsenzaak en hij stapt weer op zijn fietsje. Wij weer achter hem aan. Onderweg wijst hij op diverse horecagelegenheden. Hij kent ze allemaal en weet al hun specialiteiten te noemen. Hij raad ons aan daar het ene gebak te bestellen en bij een ander moeten we de biologische hummus eens proberen een volgende heeft weer uitstekend rumkoek, het houd niet op.

Bij Lucky Bike, een enorme fietsenzaak die wij wel kennen, stopt hij en vraagt voor het eerst waarom we hier naar toe willen. We leggen het uit en hij kijkt naar het merk en zegt ik haal wel iemand. Als hij 5 minuten later buitenkomt, zegt hij dat we met de fiets naar binnen moeten komen. We volgen hem naar de werkplaats met Yvonne's fiets. Een monteur kijkt en haalt een collega. Die haalt de batterij er uit, wrijft over de contacten van de batterij schuift hem er weer in en de fiets komt direct tot leven. Dat hadden wij ook al een paar keer gedaan, alleen zonder resultaat. We hoeven niets te betalen.

Opgetogen verlaten we het pand, Toon groet nog even speciaal de glimlachende vrouw achter de balie. Die blijken elkaar te kennen.

Nu gaan we thee drinken zegt Toon. Dat is goed zeg ik rij maar voor ons uit. Bij de Biologische theetuin waar hij ons naartoe brengt blijkt hij Michael te heten. We bestellen veel te dure koffie en broodjes op zijn aanraden. Yvonne zegt ik betaal en geeft mij haar portemonnee. Michael stopt die van hem snel weg.

As ik afgerekend heb, zoek ik buiten waar ze zijn. Ze hebben een tafeltje genomen waar al iemand zit. Een ex buurman van Michael. Weet je dat mijn moeder vorig jaar gestorven is? Nee, gecondoleerd. Einde gesprek tussen die twee.

Tijdens de koffie vertellen we hem dat we uit Den Haag komen, weet je waar dat is? vraagt Yvonne. Hij knikt, maar ik zie dat het hem niets zegt. Hij denkt volgens mij nog steeds dat we uit Engeland komen. Bij het afscheid pakt hij onze handen vast en vraagt hij ons nog een ding: Willen jullie mij een kaart sturen als je weer thuis bent?