#stokjes

[nieuwe-secession]

cheese sticks / Käsestangen / Kaas stokjes

[polldermodel]

Welkom op mijn kringverjaardag! Er staan schaaltjes met zoutjes op tafel. Welke neem je?

Paar chipjes (naturel)

Paar chipjes (met smaak, maar je weet niet welke)

Gezouten pinda's

Borrelnootjes

Borrelmix met o.a. mini-pretzels

Notenmix met rozijnen of cranberries (je kunt niet zien welke)

Stokjes (van die zoute sticks)

[zoueriemandzijnopmars]

Oké ik heb net de podcast geluisterd en ik heb antwoorden:

Ze waren in Tulbagh en blijkbaar hebben ze daar ieder jaar een Duck Race waar ze badeendjes in de rivier gooien en kijken welke er als eerste stroomafwaarts over de finish komt. Ze halen hiermee geld op en de opbrengsten gaan naar de dierenbescherming.

Waarom een eend

[jurjenkvanderhoek]

HOUTSKOOL. HOE SIMPEL WIL JE HET HEBBEN

Het gebonden boek “Houtskool Holzkohle Charcoal” krijg ik in een pakketje waarin een verkoold takje hulst bijgesloten is. Althans dat het hulst is staat op het papiertje waarin het is gewikkeld. Wanneer ik het stokje uit het papiertje rol en het tussen de vingers neem, er een lijn mee zet, heb ik meteen het gevoel dat de kunstenaars ervaren tijdens het project waar het boek de catalogus van is. Meteen denk ik verbonden te zijn met de natuur. Dat ik de spreekbuis ben van die natuur. Een brokkelige lijn is de aanzet tot een boom, het bos, een landschap – toch altijd iets van vegetatie, zij het werkelijk of abstract. Dit houtskoolstokje staat symbool voor mijn exemplaar van het boek dat mij wordt toegestuurd door Emmy Bergsma. Zij is, samen met collega-kunstenaar Lisanne Sloots, initiatiefnemer van een artists-in-residence project van een groep tekenaars in Kloster Bentlage. Zij zijn ook de curatoren van de daaraan verbonden tentoonstellingen in Rheine en in Rijksmuseum Twenthe. De periode draait om het werken met houtskool, zoals de titel van het boek niet mis te vatten aangeeft. De uitgave is de catalogus van de tentoonstelling en de documentatie van het gehele project.

Een negental kunstenaars gaan de uitdaging aan om zelf houtskool te stoken en daarmee tekeningen te maken geïnspireerd door de omgeving en door elkaar. Er ontstaan samenwerkingen en gezamenlijk vervaardigde kunstwerken. De kunstenaars dagen elkaar uit en trekken met elkaar op in een gezamenlijke opbouwende creativiteit. Eerst worden verschillende soorten hout gestookt tot houtskool, zodat de kunstenaars daarmee aan het werk kunnen. In het boek worden drie stookmethoden omschreven. En wordt de geschiedenis van het tekenmateriaal houtskool toegelicht.

‘Tekenhoutskool is niets anders dan verkoold hout dat wordt gestookt van takken en twijgen’, lees ik in het boek, ‘volgens een proces waarbij geen of weinig zuurstof wordt gebruikt’. Houtskool is vrijwel het eerste materiaal waarmee de prehistorische mens zijn leefwereld op harde rotswand vastlegt. Houtskool is een oermateriaal en raakt heel erg aan de kern of basis van het bestaan. Het is eenvoudig te winnen uit de natuurlijke omgeving. Misschien dat men er in die vroegste tijd bij toeval tegenaan gelopen is. Bij het vuurtje stoken om voedsel te verhitten of zichzelf te warmen zal het een restverschijnsel geweest zijn. Iemand pakt een verkoold stokje op en ontdekt dat er lijnen mee getekend kunnen worden, vlakken gezet. Door harder of zachter te drukken komt structuur, verschil in zwartsel en verschijnt een tekening. In die eerste tijd zijn de diverse uitdrukkingen met houtskool te maken uitgevonden en onderscheiden. Door de tijd heen naar nu is daarin eigenlijk weinig veranderd.

Van een verscheidenheid aan takken en twijgen kan houtskool worden gestookt, De een heeft een open structuur dat een grijzig zwart geeft, een andere houtsoort is dan weer dichter en compacter wat een betere kwaliteit van het zwart geeft. Belangrijk is dat het hout grondig wordt gebrand, lees ik in het boek dat naast catalogus als handleiding opgevat kan worden, anders krijgt het resultaat een niet gewenste bruinige kleur. Hoewel de oudste mens met het houtskool al vrije op zichzelf staande tekeningen maakt, is het materiaal in de eeuwen daarna gezien als te gebruiken voor schetsen en de opmaat tot autonome kunstwerken. Pas later en tot voor kort heeft het tekenen zich een gelijkwaardige status binnen de andere kunstvormen verworven.

‘Het delen van ateliergeheimen en het geloof dat het delen van kennis niet leidt tot het verlies van uniciteit, maar juist verrijking brengt, is een belangrijk onderdeel van dit houtskoolproject’, lees ik verderop in het boek. Juist het bekijken van elkaars specifieke techniek of werkwijze, het uitwisselen van kennis over de gebruikte papier- en houtskoolsoorten en het samenwerken aan eenzelfde tekening zijn een opwaardering voor de werkperiode. Met het onderling delen van ervaring en bekwaamheid heeft de individuele kunstenaar baat bij het eigen werk en voor de ontwikkeling. In de twee werkweken hebben de kunstenaars hun grenzen verlegd door zich open te stellen voor de mogelijkheden van het materiaal en voor elkaar. Een winwin-situatie dus.

De negen gerenommeerde kunstenaars, die zorgvuldig zijn geselecteerd uit drie landen, krijgen een eigen gezicht in het boek. Ze worden bevraagd door Josien Beltman van Rijksmuseum Twenthe. Delen hun ervaring met het materiaal houtskool, geven uitleg over de eigen werkwijze en omschrijven hun verwachting en ondervinding van de werkperiode. Naast de teksten toont de catalogus een keur aan voorbeelden van werken. Niet enkel de individuele tekeningen, maar ook de werkstukken die in het groepsproces zijn gemaakt. Uit de gesprekken blijkt dat de kunstenaars het fijne van houtskool vinden dat je direct contact hebt met je werk, er zit niets tussen, niet anders dan het stukje verkoold hout. Mijn ervaring dus ook met dat stukje hulst. Het is een techniek die het handgebaar laat zien. Vanwege de kracht én kwetsbaarheid zijn er veel nuances aan te brengen in de tekening. In één beweging staat het zwart op papier, maar is er tevens de mogelijkheid om in heel lichtgrijs te werken aan details. Men vraagt zich af hoe kleurverschillen te tonen met houtskool, wel zo dus. De kunstenaars leren van elkaar welke uitdrukking past bij het materiaal. Ze zijn in hun werk op zoek naar het zwartste zwart, naar zwart dat diepte suggereert zodat je er als het ware in kan verdwijnen.

Opmerkelijk is dat het houtskool aansluit bij de omgeving waarin de tak of twijg is gevonden. Die omgeving, dat landschap, probeert de kunstenaar vast te leggen. Meestal gebeurd dit in een realistische stijl of althans een aanpak waarin de werkelijkheid niet ver weg is. Anderen drukken hun gevoel bij en de ervaring aan de betreffende omgeving uit. Dit gebeurt in minder ware beelden en heeft een meer abstracte vormgeving. De tekening is een reflectie van wat men ervaart op een bepaalde plek en doet dit met het materiaal specifiek eigen aan die plek. Meer natuurlijk aan de basis kun je niet komen.

Tekenen kun je altijd en overal doen vindt Marcel van Eeden in zijn bijdrage aan het boek. “Ook als je arm en dakloos bent. Het materiaal kun je altijd wel vinden en het is makkelijk mee te nemen. Je bent niet afhankelijk van een atelier of dure spullen. Een stompje potlood, een paar enveloppen en een oude regenjas voldoen. Het bankje in het park als studio. Heel romantisch allemaal. (…) Het is nog steeds alleen maar zwart krijt op een lichte ondergrond. Geen gemeng met kleuren en andere toestanden. Hoe simpel wil je het hebben (…) Met minimale middelen een maximaal resultaat.”

En die resultaten zijn rondom gestrooid in de catalogus tussen de informatieve teksten. De lezer leert niet alleen over het materiaal houtskool, wat daarvan de geschiedenis is en hoe het gestookt wordt, maar doet ook kennis op van het werken met de zwarte materie. Hoe basaal het is en welke sublieme effecten ermee kunnen worden bereikt. Doordat de kunstenaars zo aan elkaar verschillende stijl en techniek gebruiken is het interessant te zien wat daarvan de uitkomsten zijn bij het werken met houtskool. En daarbij bijzonder wat ze in gezamenlijkheid tot uiting brengen. De catalogus is speciaal omdat het de weerslag is van een uniek experiment, een uitzonderijk project. Het brengt belevingswerelden samen om ervaringen op te doen met het meest oude materiaal dat gebruikt wordt bij het maken van kunstwerken.

Houtskool Holzkohle Charcoal. Werken met tekenhoutskool door Daniela Baumann, Emmy Bergsma, Benjamin Nachtwey, Gerben Dirven, Fabrice Cazenave, Lisanne Sloots, Agatha van Amée, Susanne van Bülow, Jitske Bakker. Catalogus van een project. Uitgave Kloster Bentlage & Rijksmuseum Twenthe, 2024.

[branda]

Hip en Kleurig: Anderhalf stokje

[joostjongepier]

Wat?   Prisoners from the Front (1866), Sharpshooter (1863), The Cotton Pickers (1876) en A visit from the Old Mistress (1876) door Winslow Homer

Waar?   Tentoonstelling Winslow Homer – Force of Nature in de National Gallery, Londen

Wanneer?   6 januari 2023

Na de Tweede wereldoorlog nam New York het stokje van Parijs over als wereldhoofdstad van de kunst. Amerikaanse kunst van na 1945 is in Europa dan ook volop te vinden. Wie bijvoorbeeld een bezoek brengt aan het Museum Ludwig in Keulen, krijgt een goed beeld van de Amerikaanse kunststromingen in de tweede helft van de twintigste eeuw. Hoe anders ligt dat met Amerikaanse kunst vóór 1945! Die is zelden te vinden in Europese musea. In maart 2019 bezocht ik de tentoonstelling Es war einmal in Amerika in het Wallraf-Richartz Museum in Keulen. Deze expositie bood een uniek overzicht van Amerikaanse kunst vanaf de koloniale tijd tot de jaren zestig van de twintigste eeuw. Alle grote namen uit de Amerikaanse kunstgeschiedenis waren hier vertegenwoordigd, inclusief Winslow Homer.

Als ik Londen bezoek in januari 2023 loopt in de National Gallery de expositie Winslow Homer – Force of nature op zijn eind. Ik heb mijn vakantieweekje zo gepland, dat ik deze, voor Europa, bijzondere tentoonstelling nog net kan bezoeken. De tentoonstelling, die tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Metropolitan Museum of Art in New York, laat mooi zien hoe het werk van Homer zich in de loop van de tijd ontwikkelde.

Winslow Homer begon als tekenaar voor onder meer Harper’s Weekly in de Amerikaanse burgeroorlog. Fotografie bestond wel al, maar het afdrukken van foto’s in kranten en tijdschriften was technisch nog problematisch. Daarom maakte men gebruik van tekenaars, wier werk werd omgezet in houtgravures, die wel konden worden afgedrukt. Naast het naken van zijn tekeningen, begon de jonge kunstenaar ook te schilderen. Een van zijn bekendste werken uit de jaren rond het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog toont een noordelijke officier tegenover een groepje zuidelijke soldaten van verschillende leeftijd. Het keurige tenue van de generaal steekt af tegen de povere kledij van de gevangen zuidelijke soldaten. Door de compositie, waarbij overwinnaar en verliezers op een rij staan, suggereert het werk niettemin een zekere gelijkwaardigheid.

Een ander fascinerend werk uit Homers beginperiode toont een soldaat van het noorden, zittend op een tak, zijn geweer richtend op een (voor ons onzichtbaar) doel. Een onheilspellend werk, omdat je als kijker weet dat er een dode gaat vallen. Het is echter de vraag of dat de zuidelijke soldaat zal zijn waarop dit geweer zich richt of de scherpschutter, die ook heel goed zelf doelwit zou kunnen zijn. Die dubbele bodem in het werk zullen we bij Homer nog vaker tegenkomen.

In het decennium na de burgeroorlog, begon Homer het dagelijks leven van Amerikanen te schilderen. De slavernij was afgeschaft, maar veel verbeterde er niet voor de Afro-Amerikaanse inwoners van het zuiden. Het leven bleef hard en door wetten en andere maatregelen werd verzekerd dat rassensegregatie bleef bestaan. Dat er na afschaffing van de slavernij maar weinig veranderde, toont ook het werk The Cotton Pickers: twee zwarte jonge vrouwen zijn katoen aan het plukken, hetzelfde werk dat ze als slaven moesten verrichten.

Een schilderij waarop deze segregatie nog pijnlijker voelbaar is, toont het bezoek van de oude meesteres aan haar voormalige slavinnen. De rijk uitgedoste blanke vrouw staat letterlijk tegenover drie, aanzienlijk armoediger uitgedoste, zwarte vrouwen waarvan er één een kind op de arm draagt. De ogen van de zwarte vrouwen tonen wantrouwen. De ontmoeting oogt allerminst als een vrolijke gebeurtenis.

[bloemetjesklas]

- bouwen met stokjes en blokjes

- Hoe hanteer ik een spuit?

- Op bezoek bij dokter Gouhie (papa van J.)

[pandaklas]

Thema mijn lichaam. We maken een dokterspraktijk in onze klas, we verzorgen de zieke patiënt en experimenteren daarbij met verschillende materialen uit de dokterstas, we spelen met gekleurde stokjes, leren werken met de iPad waar we naar filmpjes kijken op onze symbaloo, we leren 1-1 relatie in verschillende hoekjes, we maken zakdoekdozen, we richten een apotheek in in onze klas,...

[gewoonkarin]

Tweede kerstdag. Ik heb net het kippenhok voorzien van schoon zaagsel. Het is stil op de tuin. Heerlijk.

Mijn lief aan de klus, oudste liefje wat aan het aanrommelen zoals afgesproken anders blijft ze studeren, jongste liefje is schaatsen met een vriendin.

Ik bracht jongste liefje weg. We hadden het over alleen dingen doen en dat we dat fijn vinden. Af en toe alleen. Zo herkenbaar. We zijn vier einzelgangers in één huishouden en dat werkt goed. Tijd samen is fijn want dan kiezen we daarvoor. Tijd alleen is fijn en soms nodig om tot rust te komen.

Gisteren zat ik van vier tot tien alleen thuis. Alleen een kerstmaaltijd op de bank. Totaal niet zielig. Ergens anders eten schiet niet op met m'n tanden, ik wil ze uit kunnen doen indien nodig en dat voelt niet fijn als ik ergens anders ben. M'n grote zus op m'n verjaardag ontvangen zonder tanden in was mentaal wel een ding. Daarom, doe ik niet meer. Alleen thuis zijn leverde wat ruimte op in de berging om te lopen, een geschuurde en opnieuw geplamuurde deur want klussen gaat gewoon door en nog een kast opgeruimd en wat hergeschikt van kast naar kast. Na het eten douchen en dolly dots kijken tot lief en liefjes thuis kwamen. Ook zij hadden het fijn gehad. Mijn lief wilde eerst ook thuis met kerst maar bedacht zich. Gelukkig want nu een gelukkig klein moedertje.

Met Kerstmis ik wat ooit was. Het gedicht van Merel Morre dwaalt standaard door mijn hoofd met deze dagen. Ik ben geen fan van kerst maar was het wel. De nachtmis, worstenbroodjes bij thuiskomst. Onze vogeltjes in de kerstboom waar we mee speelden, het verzetten van de drie koningen bij de buren. Fondue met vlees wat van de vork afviel. Tutti frutti, lust ik niet maar standaard op tafel.

Van mijn geloof afvallen betekende het einde van houden van Kerstmis. In de bloemenwinkel werken vond ik dan wel weer leuk, op het kerstballen op een stokje lijmen na. De drukte, de vrolijkheid. De lange dagen met het lekkere eten van de Italiaan die naast de bloemenwinkel zat. Het komen en gaan.

Wij eten er altijd goed van en over het algemeen samen op één dag in de week na. Dat vreetfeest trekt me niet. Het verplicht samen moeten zijn ook niet. Jaarrond draag je zorg voor elkaar. Er is geen vrede op aarde, nog sterker, er is vooral veel geweld. We doen ook niet allemaal aan kerst in de zin van de kerstgedachte en sowieso niet wereldwijd aan kerst. Commercie maakt kerst.

Ik ga zo fijn eten met m'n lieve, fijne gezin. Daarna triviant want jongste liefje en ik hadden op kerstavond gewonnen, revanche zal vanavond plaats vinden. Of we winnen nog een keer.

Koester wat je hebt maar ook wat je hebt gehad. Met Kerstmis ik wat ooit was en dat was mooi. Een nieuwe, andere invulling van deze dagen is welkom. Missen doe ik jaarrond, koesteren ook. Van de mensen houden die in mijn hart zitten dagelijkse kost. Dat er wat rouwkost bij is gekomen maakt het liefhebben niet minder.

[onnodig-genederlands]

"hoi gasten, ik ben wentelstokjes aan het maken in de oven. Ik ga een snel dutje doen, wek me in 5 minuutjes zodat ik ze om kan draaien."

"Randy, het is 5 minuten geweest, draai je stokjes om."

"snnnnnrk"

"RANDY JE STOKJES"

hey guys im making french toast sticks in the oven. I’m gonna take a quick nap wake me up in 5 minutes so i can flip them over

[ilovetheater-nl]

'Een Rits Te Ver 2.0' in Amstelveen: Joey Schalker schittert als Harrie Vermeulen

Recensie en foto’s: Mieke van der Raay Op zondagavond 20 oktober beleefde de komedie Een Rits Te Ver 2.0 zijn première in de schouwburg van Amstelveen. Deze voorstelling markeerde een bijzondere mijlpaal: na 17 voorstellingen als de onnavolgbare Harrie Vermeulen, gaf Jon van Eerd het stokje over aan Joey Schalker. Van Eerd gaf aan dat hij de fysieke eisen van de rol niet langer aankon, waardoor…

[rtvideaal]

Gemeente Oude IJsselstreek start samenwerking met Sport-ID

Vanaf 1 januari 2025 gaat de gemeente Oude IJsselstreek samenwerken met Sport-ID. Het Doetinchemse sportbedrijf neemt daarmee het stokje over van Helpgewoon.De gemeente wil een actieve leefstijl bevorderen en Sport-ID gaat hier de komende jaren bij helpen. Het ondersteunt sportverenigingen en individuele sporters door het ontwikkelen van activiteiten en programma’s die sport, bewegen, welzijn en…

[de-meerpeen]

Sonja Berbee nieuwe voorzitter Hollands Kroonse Uitdaging

Regionieuws: 'Sonja Berbee nieuwe voorzitter Hollands Kroonse Uitdaging'

HOLLANDS KROON – Sonja Berbee is benoemd tot de nieuwe voorzitter van de Hollands Kroonse Uitdaging. Zij neemt het stokje over van Ellen Huijbers, die na 7,5 jaar afscheid neemt van de stichting. Ellen maakte sinds de oprichting in 2017 deel uit van het bestuur en vervulde vanaf 2022 de rol van voorzitter. Sonja, voorheen secretaris, zet zich nu in om de organisatie verder te ontwikkelen en de…

[mijnniemandsland]

IJsstokje.

Als kind heeft bijna iedereen wel eens een waterijsje gegeten met een simpel houten stokje als handvat. Wat op het eerste gezicht lijkt op een onbeduidend stukje hout, blijkt echter van groot belang in de vorming van essentiële vaardigheden die bijdragen aan het functioneren in onze huidige maatschappij. Dit ijsstokje, dat in talloze kinderhanden heeft gelegen, symboliseert een dieper pedagogisch…

[joostjongepier]

Wat?   Die Pilgerlandschaft Shatrumjaya (19e eeuw) en Jainistische Haustempel (18e eeuw) met daarin Kultbild Jina Parshavanatha, der 23. Tirthankara(18e eeuw)

Waar?   Museum für Asiatische Kunst in Humboldtforum, Berlijn

Wanneer?   9 augustus 2024

In het Museum für Asiatische Kunst is een kleine afdeling gewijd aan het Jaïnisme. In Europa is deze godsdienst vrijwel onbekend. Toch is ze even oud als het Boeddhisme. Zelf leerde ik deze religie kennen toen ik op reis was in Radjasthan . Ik bezocht daar een Jaïnistische tempel en kreeg uitleg over deze religie. Men gelooft dat de mensheid onderwezen wordt door tirthankara’s, spirituele en religieuze leraren. De laatste hiervan was de vierentwintigste tithankara: Mahavira, een tijdgenoot van Boeddha.

De naam Jaïnisme is afgeleid van de term ‘jina’ (overwinnaar) die gebruikt wordt voor de titamkara’s, die hun hartstochten hebben overwonnen. Belangrijke elementen van het Jaïnistische geloof zijn geweldloosheid, geloof in reïncarnatie en verlossing door ascese. Men gelooft niet aan een schepper-god; het heelal zelf is eeuwig.

De berg Shatrunjaya, met meer dan 300 tempels, is een van de heiligste plaatsen van deze religie. Een groot pelgrimsdoek toont de pelgrimage naar de tempel van Adinath, de eerste tirthankara. Het beschouwen van zo’n pelgrimsdoek kan dienen als vervanging van een daadwerkelijke pelgrimage.

Rijke families hebben hun eigen huisaltaar. Een luxueus voorbeeld hiervan staat ook in het museum. In het binnenste van het altaar staat een beeld van Jina Parshvanatha, de drieëntwintigste tithankara. Waarschijnlijk zal voor dit altaar wel een stokje sandelhout zijn aangestoken. Ik herinner me dat de tempel die ik bezocht naar sandelhout rook, zoals katholieke kerken soms naar wierook. Ik heb nog altijd een aangebroken doosje met zulke sandelhoutstokjes staan, die ik indertijd in de Jaïn-tempel heb gekocht. Als ik over een paar dagen thuis ben, moet ik maar weer eens een stokje branden.

[axisconsultancynederland-blog]

Stop met malen… weet jij al hoe je dat kunt doen, stoppen?

‘Denk eens niet aan de roze olifant.’ Wat zou je in plaats van dat malen kunnen zetten? Een hamsterwiel met gedachten van tevredenheid, misschien?  Denk niet aan de roze olifant, maakt dat je aan de roze olifant denkt. Wanneer je merkt dat je hoofd fungeert als een ongebreidelde wasmachine vol angsten, zorgen en piekergedachten, dan is het hoog tijd om daar een stokje voor te steken. Dat…