#sprawcy

[klykcielewe]

Horoskop

Jagna Sosjerka, 30.06.2024

Horoskop na następny miesiąc dla wszystkich znaków zodiaku. R Doradus jest trans i wspiera małżeństwa jednopłciowe <3

Horoskop na lipiec - Baran (21 marca - 19 kwietnia) Uśmiechnięci przyjaciele Sprawcie, że się uśmiechnę Uśmiechnięci przyjaciele Proszę, nie każcie mi czekać Nie chcę dłużej czekać Uśmiechnięci przyjaciele

Horoskop na lipiec - Byk (20 kwietnia - 20 maja) Twoim przeznaczeniem jest stać się ikoną. Do Ciebie należy decyzja, jakiego rodzaju.

Horoskop na lipiec - bliźnięta (21 maja - 20 czerwca) Jebać Bernadetę Żmijowiec

Horoskop na lipiec - Rak (21 czerwca - 22 lipca) Teraz jest najlepszy moment, żeby skosić trawę i przestać zastanawiać się, co poszło nie tak.

Horoskop na lipiec - Lew (23 lipca - 22 sierpnia) chyba pipiec lmao

Horoskop na lipiec - Panna (23 sierpnia - 22 września) Czeka Cię stresujący okres zmian, ale musisz pamiętać, że wszystko mija. Przejdź przez trudny okres z uśmiechem na twarzy, a potem będzie już łatwiej.

Horoskop na lipiec - Waga (23 września - 22 października) Może jeśli przestaniesz mówić na temperówkę strugaczka, będziesz mieć więcej przyjaciół.

Horoskop na lipiec - Skorpion (23 października - 21 listopada) Staw opór przeznaczeniu. Nie powielaj błędów swoich rodziców. Graj na gitarze, zamiast na pianinie.

Horoskop na lipiec - Strzelec (22 listopada - 21 grudnia)Prawdziwa Odwaga oznacza napisanie tego maila.

Horoskop na lipiec - Koziorożec (22 grudnia - 19 stycznia) Grozi Ci niebezpieczeństwo, ale na szczęście możesz go uniknąć w prosty sposób: - Po pierwsze musisz rozróżniać nektarynkę, brzoskwinię i morelę - Po drugie musisz odróżniać sarnę od jelenia Jeśli spełnisz te wymagania, powinno być ok, ale i tak uważaj.

Horoskop na lipiec - Wodnik (20 stycznia - 18 lutego) Zapisz tyle historii swojej rodziny, ile tylko dasz radę, póki jeszcze możesz. Nikt inny tego za Ciebie nie zrobi.

Horoskop na lipiec - Ryby (19 lutego - 20 marca) Kojarzysz tę jedną rzecz, która trochę Cię czasem niepokoi, ale nie na tyle żeby się przebadać? Przebadaj się teraz, bo niedługo może być za późno.

[flyhighlittleone]

❗️WAZNE❗️

czesc, troche mnie tu nie bylo, nie zamierzam wracac, ale pragne was poprosic byscie poswiecili kilka minut i przeczytali ten post. bede wdzieczna za udostepnienia, bo chcialabym aby to dotarlo do jak najwiekszej grupy osob.

bardzo wiele z was, jak nie wszyscy macie problem z zaburzeniami odzywiania. nie pisze tego by was od tego odciagnac, lecz chce jedynie porozmawiac o zyciu po „wyjsciu” z zaburzen. jesli kiedykolwiek ktos wam powiedzial, ze kiedy raz wejdziecie w to bagno to nigdy z niego nie wyjdziecie, mial racje. od dluzszego czasu staram sie jesc intuicyjnie. ale to wraca, nachodzi mnie tesknota za glodem, za ana. zabawny jest fakt ze moj mozg stara sie to „romantyzowac” mimo, ze wie, ze to bylo zle. po zjedzeniu duzej ilosci slodyczy mam wyrzuty sumienia. ale wiecie co? mimo to z tym walcze. dla niektorych moze zabrzmiec to glupio, ale czasem po prostu sama sie przytulam i mowie ze dam rade. jestesmy tylko ludzmi, a tak naprawde to malymi kropeczkami we wszechswiecie. kazdy z nas ma swoje male zycie, wiec czemu z niego nie skorzytac? zaburzenia nas niesamowicie ograniczaja. kocham podrozowac. mam wiele marzen zwiazanych z podrozami, lecz potrzebuje sily zeby moc je realizowac. chce chodzic po gorach i cieszyc sie z widokow a nie zastanawiac sie ile spalilam kalorii. wy z pewnoscia macie jakies swoje marzenia. mozecie powiedziec „nie mam pieniedzy by to zrobic” itd., lecz kto nam kaze rezygnowac z marzen? nikt. zapracujmy na to by zaczac realizowac marzenia. swiat jest ogromny, wiec skorzystajmy z jego mozliwosci. mozecie tez powiedziec „ale ja chce miec piekne cialo”. wiele z was mowiac „piekne cialo” ma na mysli wychudzone dziewczyny, ktore wygladaja jakby mialy sie zlamac na kazdym kroku. spojrzcie rzeczywistosci w oczy-czy naprawde ten caly bol jest tego warty? tak naprawde tylko zakompleksione osoby beda was oceniac, wiec czemu tym sie przejmowac? duza ilosc osob czytajacych to jest bardzo mloda, wiec odpowiedzcie sobie na pytanie „czy chce marnowac najlepsze lata mojego zycia na plakaniu nad talerzem?” rownie mozecie powiedziec, ze to nie sa najlepsza lata waszego zycia, bo nie macie przyjaciol i nic was nie uszczesliwia. zacznijcie pracowac nad soba, sprawcie, ze bedziecie sami swoimi najlepszymi przyjaciolmi. mozecie tez miec problemy w domu, tego nie zmienicie, ale wytrwajcie, wyprowadzcie sie, bo to nie wasza wina. nie poddawajcie sie na pierwszym lepszym zalamaniu, kazdy ma upadki i kazdy popelnia bledy. wiecie co mnie satysfakcjonuje? wygrana. ale nie wygrana z kims w konkursie albo w jakas gre, lecz wygrana sama ze soba. zwalczyc samego siebie i swoje mysli jest najciezej. ale mozemy sie tego podjac, mozemy sprobowac, wiec czemu ty nie sprobujesz? enjoy life

[forged-evidence]

Na początku nie lubiliśmy postaci Akane i potrzebowaliśmy trochę czasu, by się do niej przekonać. Teraz się zastanawiamy, czy nie lubimy jej bardziej od Rei (której FTE jeszcze nie zobaczyliśmy, ale to zostawiamy na potem).

Uwaga, bo post naprawdę jest długi, a natura postaci uniemożliwia pominięcie spojlerów. W ogóle, oryginalnie to planowaliśmy napisać o Tsurugim, ale jakoś powędrowaliśmy w kierunku Akane, więc czemu nie.

To, że Akane kręciła się przy Yukim dawało nam flagę Sayaki i pewnie nie jesteśmy jedynymi, którzy tak pomyśleli. Naprawdę dobrze było się pomylić co do jej postaci pod tym kątem. Ale nadal mieliśmy gdzieś z tyłu myśl, że jeśli nie teraz, to zaraz to zrobi i właściwie to zrobiła, ale w obronie własnej – czyli dochodzi tu do odwrócenia ról „sprawcy” i „ofiary”, jak w przypadku Sayaki i Leona, ale to ona była tu „Leonem”. I tutaj, gdyby nie interwencja Utsuro, to stracilibyśmy ją zamiast Ayame. Śmierć Ayame doprowadziła ją do silnego załamania psychicznego, co jest, patrząc na ich relację, bardzo normalne. Mieliśmy tutaj też sytuację podobną do tej z Mondo i Kiyotaką, ale w trochę innym wydaniu.

Byliśmy początkowo niechętni przez jej zachowanie po egzekucji, ale dotarło do nas, że nie było to niczym zaskakującym. To chyba właściwie była najbardziej ludzka reakcja. Wszyscy pozostali byli tacy: „aha, umarła, ok, idziemy dalej”, a ją to uderzyło, bo była z nią blisko. Dziwne by było, jakby właśnie nie zareagowała (chyba, że wystąpiłby u niej mechanizm wyparcia jak u protagonisty w grze „Omori”).

Nie potępiamy jej za stanie się suicydalną po egzekucji sprinterki, ona zwyczajnie potrzebowała wsparcia, jednak początkowo odrzuciła pomoc. Była w ciężkim szoku, nie ma co się dziwić. Sceny z czasu wolnego dużo ujawniają na temat jej przeszłości i naprawdę, tym bardziej nas nie dziwi, jak odebrała śmierć przyjaciółki. Prawdopodobnie Ayame była jedyną bliską jej osobą poza Utsuro, a do tego dochodzi fakt wymazania pamięci, przez co mogła myśleć, że ma tylko Ayame.

Ujawnienie jej jako jednej z osób odpowiedzialnych za zamieszanie było dla nas punktem zwrotu, kiedy pierwszy raz mieliśmy styczność z DRA. Z jednej strony, można było uwierzyć jej słowom, że jest geniuszką, ale jest też ta druga, gdzie czuje się, że to tylko fragment całego obrazu – my od razu poczuliśmy, że nadal brakuje jednego puzzla.

Trzeba przyznać, uśmialiśmy się z tego, jak się ruszała i pojawiała w losowych miejscach, jak Monokuma. Zaglądasz pod swoje łóżko, a tam Akane (no, Yuki prawie taką akcję miał, ale ta znalazła się na jego łóżku, o ile nas pamięć nie zawodzi).

Dziwnie się patrzyło na Akane, która dostawała ślinotoku i orgazmu na myśl o Utsuro. Jakby… um… Ale przymykamy na to oko ze względu na to, jak wyglądała relacja między Mukuro i Junko (nawet jeśli DR3, której nie lubimy, powstała później). Zresztą, to jest nic w porównaniu z faktem, że co rozdział giną średnio dwie postacie i to dość brutalnie.

Interesujące jest, kiedy rzuciła się, by osłonić Rei przed atakiem Monokumy. Jeśli jest się nieuważnym, to można było tutaj pomyśleć, że co ona w ogóle robi, ale to było coś zupełnie niezależnego od niej – nawet sama powiedziała, że nie wie, co się stało z jej ciałem. To była sprawka Utsuro.

Przechodzimy w końcu do punktu, którym jest Utsuro.

W rozmowach między Yukim i Akane ukryte są wskazówki na jego temat. Już w pierwszym opowiada o tym, że straciła rodziców bardzo wcześnie i całe dzieciństwo spędziła w domu dziecka. Nie chodziła nigdy do szkoły i nie miała żadnej edukacji, bo jej nie było na nią stać.

Według jej wspomnień, pojawiła się w jej życiu osoba, dzięki której udało jej się zacząć pracę jako pokojówka, ale jej zarobki były dla niej niewystarczające, by w ogóle móc uczęszczać do jakiejkolwiek szkoły. To sprawia, że sytuacja z przyjęciem jej do Hope's Peak jest ciekawa z jednej strony, ale z drugiej najpewniej znowu zadziałał tu Utsuro.

Bardzo interesującą sprawą tutaj jest fakt, że Akane i Utsuro łączyło jedno: oboje pragnęli czegoś niemożliwego, co w ich przypadku było życie zwyczajnym życiem. Ta tragedia łącząca obie postacie sprawia, że jest to jeden z niewielu damsko-męskich shipów, które polubiliśmy (mamy bardzo silną preferencję w kierunku shipów męsko-męskich i damsko-damskich) – ale dotyczy to wyłącznie shipu z Utsuro. Ten z Yukim jest dla nas niedoprawionym i niedosmażonym kotletem.

Powinniśmy jeszcze odnieść się do SDRA2, ale nie jesteśmy sobie w stanie za dużo przypomnieć. Jedyne, co pamiętamy to to, że ona i Utsuro mieli silne znaczenie dla fabuły (Akane dla Sory, Utsuro dla Yukiego).

[trzpiotka]

Jak co roku przypominam o morderstwie Jolanty Brzeskiej z Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów. Brzeska działała na rzecz praw najemców mieszkań, walczyła z dziką reprywatyzacją. Została spalona żywcem, a sprawcy nadal są na wolności.

https://oko.press/dlaczego-zginela-jolanta-brzeska 

https://krytykapolityczna.pl/kraj/acieranie-sladow-w-sprawie-brzeskiej/ 

[pola69morfina]

Chwała (Serial TV 2022- ) - Filmweb

Z Mamą serial. Polecam ,ale bez polskiego lektora baba wkurwia Mnie

[literatura-w-dobie-ai]

Człowiek wobec zła: refleksje nad naturą ludzką

Człowiek od zarania dziejów zmaga się z wewnętrzną sprzecznością: z jednej strony zdolny jest do najwyższych aktów miłości, poświęcenia i współczucia, z drugiej jednak strony potrafi wyrządzić ogromne zło, łącznie z odebraniem życia innemu człowiekowi. Dlaczego w człowieku tkwi tyle złości, nienawiści i frustracji? Co sprawia, że ludzie potrafią niszczyć siebie nawzajem, a nawet sięgać po najdrastyczniejsze środki, takie jak zabójstwo?

Korzenie złości i frustracji

Złość i frustracja to emocje, które mają swoje korzenie w ewolucji. Pierwotnie były one narzędziem przetrwania – reakcją na zagrożenie lub brak zasobów. Współczesne światy nie wymagają jednak od nas walki o każdy kęs pożywienia czy obrony przed drapieżnikami, lecz nasz układ nerwowy wciąż reaguje na stresory w sposób odziedziczony po przodkach. W obliczu presji społecznej, frustracji wynikającej z niesprawiedliwości czy utraty kontroli, złość staje się emocją dominującą. Nienawiść z kolei rodzi się często z lęku – przed obcymi, przed utratą statusu, przed odmiennością.

Dlaczego człowiek jest zdolny do zabójstwa?

Zdolność do zabójstwa jest przerażającą, ale nieodłączną cechą ludzkiej natury. Możemy tu odwołać się do psychologii i socjologii. Zabójstwo może wynikać z wielu czynników: od patologii psychicznych, przez motywacje wynikające z zazdrości, zemsty czy ideologii, po wojnę, gdzie śmierć przeciwnika traktowana jest jako uzasadniony cel. Antropologia sugeruje, że zdolność do przemocy była w przeszłości przystosowaniem pozwalającym na zdobywanie zasobów lub dominację w grupie. Problem polega na tym, że dzisiaj te instynkty nie znajdują uzasadnienia w warunkach współczesnego życia, a mimo to nadal w nas drzemią.

Jak morderca może żyć ze swoimi czynami?

Mechanizmy obronne ludzkiego umysłu pozwalają na racjonalizację i dehumanizację ofiar, co może pomóc sprawcy unikać wyrzutów sumienia. Niektórzy ludzie cierpią na zaburzenia psychiczne, takie jak psychopatia, które ograniczają ich zdolność do odczuwania empatii. Innym pomaga ideologia lub wiara w słuszność swoich czynów. Przykładem mogą być żołnierze podczas wojny, którzy usprawiedliwiają swoje działania wyższym dobrem lub nakazem przełożonych.

Dlaczego niszczymy siebie nawzajem?

Ludzie często niszczą siebie nawzajem z powodu konfliktów interesów, lęku przed utratą władzy, zasobów lub statusu. Historia pełna jest wojen, przemocy i prześladowań wynikających z chciwości, ideologii czy religii. Często brakuje także umiejętności komunikacji i rozwiązywania konfliktów w sposób pokojowy. Z drugiej strony, można zauważyć, że współczesne społeczeństwo coraz bardziej stawia na edukację emocjonalną i rozwijanie empatii, co daje nadzieję na ograniczenie takich destrukcyjnych zachowań w przyszłości.

Poszukiwanie odpowiedzi na egzystencjalne pytania

W obliczu tych trudnych pytań warto sięgać do różnych dziedzin wiedzy: filozofii, psychologii, nauk przyrodniczych i duchowości. Filozofia egzystencjalna zadaje pytania o sens życia, wolność i odpowiedzialność człowieka za swoje czyny. Psychologia stara się zrozumieć mechanizmy, które rządzą naszymi emocjami i decyzjami. Religie oferują perspektywę duchową, która może dać poczucie nadziei i celu. Własne refleksje oraz rozmowy z innymi mogą być także cennym narzędziem w poszukiwaniu odpowiedzi.

Dlaczego ludzie nie mogą żyć w pokoju i miłości?

Wizja świata wypełnionego pokojem i miłością jest piękna, ale trudna do zrealizowania z powodu złożoności ludzkiej natury. Różnice kulturowe, interesy ekonomiczne, uprzedzenia i brak zrozumienia często prowadzą do konfliktów. Współczesny świat wymaga jednak od nas współpracy i wzajemnego szacunku. Być może klucz leży w edukacji i rozwoju empatii już od najmłodszych lat. Pokój zaczyna się od drobnych gestów i codziennych wyborów każdego z nas.

Co skłania ludzi do zła?

Zło rodzi się z wielu źródeł: lęku, frustracji, egoizmu, braku empatii czy wpływu środowiska. Często jest wynikiem błędnych przekonań i uprzedzeń. Jednakże każdy z nas posiada potencjał, by dokonywać dobrych wyborów. Zrozumienie mechanizmów, które skłaniają do zła, może być pierwszym krokiem ku lepszemu światu.

Podsumowanie

Ludzka natura jest skomplikowana i pełna sprzeczności. Choć w człowieku tkwi potencjał do zła, istnieje również zdolność do przemiany i wzrostu. Poszukiwanie odpowiedzi na egzystencjalne pytania może pomóc nam zrozumieć siebie i innych, otwierając drogę ku światłu, miłości i pokojowi.

[cypr24]

Celowo niszczą opony

Ktoś celowo rozrzuca na ulicach Pafos gwoździe – rośnie ilość klientów u wulkanizatorów Kierowcy w Pafos są załamani, gdyż nieznani sprawcy celowo rozrzucają gwoździe w różnych częściach sieci drogowej, powodując rozległe uszkodzenia opon. W ostatnich tygodniach liczba takich incydentów znacznie wzrosła, a lokalne firmy zajmujące się naprawą opon odnotowały gwałtowny wzrost liczby…

[stop-hejtowi]

Oczywiście! Oto najnowsze informacje dotyczące hejtu i mowy nienawiści wobec Jerzego Owsiaka oraz zatrzymania sprawcy:

Groźby wobec Owsiaka: Jerzy Owsiak, prezes Fundacji WOŚP, opublikował post w mediach społecznościowych, w którym poinformował o groźbach, jakie otrzymał. Wskazał, że są to bardzo konkretne i niepokojące wiadomości.

Reakcja policji: Policja podjęła działania w tej sprawie. Zatrzymano osobę podejrzaną o wysyłanie tych groźb. Działania te są częścią szerszej walki z mową nienawiści, która w ostatnim czasie nasiliła się w Polsce.

Kontekst społeczny: Hejt wobec Owsiaka często jest związany z jego działalnością charytatywną i organizacją finałów WOŚP. Wiele osób zauważa, że za tymi atakami stoją konkretne osoby, w tym niektórzy politycy i dziennikarze.

Wypowiedzi publiczne: W mediach społecznościowych pojawiły się również głosy potępiające te działania, podkreślające, jak szkodliwe mogą być słowa i jak ważne jest ich odpowiedzialne używanie.

To bardzo smutna sytuacja, która pokazuje, jak ważne jest przeciwdziałanie mowie nienawiści. Czy chciałbyś dowiedzieć się więcej na temat działań policji w takich sprawach lub o samej Fundacji WOŚP? 😊

[doradztwoprawne]

Odpowiedzialność deliktowa w polskim prawie cywilnym

Odpowiedzialność deliktowa jest jednym z kluczowych filarów prawa cywilnego, regulującym kwestie związane z naprawieniem szkody wynikającej z czynów niedozwolonych. Stanowi ona podstawę dochodzenia roszczeń w sytuacjach, gdy działania lub zaniechania osoby fizycznej lub prawnej prowadzą do naruszenia dóbr lub interesów innych osób. W polskim prawie cywilnym odpowiedzialność deliktowa została uregulowana w art. 415 i następnych Kodeksu cywilnego. W artykule przedstawiamy podstawy tej odpowiedzialności, jej przesłanki oraz praktyczne problemy związane z jej stosowaniem.

Podstawy odpowiedzialności deliktowej

Odpowiedzialność deliktowa opiera się na generalnej zasadzie wyrażonej w art. 415 Kodeksu cywilnego: „Kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Przepis ten ustanawia podstawowy obowiązek kompensacji szkody przez osobę, która swoim działaniem lub zaniechaniem naruszyła prawo lub zasady współżycia społecznego.

Deliktowa odpowiedzialność cywilna różni się od odpowiedzialności kontraktowej, która dotyczy szkód wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. W przypadku deliktów mamy do czynienia z naruszeniem ogólnych norm prawnych lub dobrych obyczajów, niezależnie od istnienia jakiegokolwiek stosunku umownego między sprawcą a poszkodowanym.

Przesłanki odpowiedzialności deliktowej

Do powstania odpowiedzialności deliktowej konieczne jest spełnienie określonych przesłanek, które w polskim prawie obejmują:

Zdarzenie wyrządzające szkodę – może to być zarówno działanie, jak i zaniechanie sprawcy. Zdarzeniem tym może być np. uszkodzenie mienia, naruszenie dóbr osobistych, spowodowanie wypadku komunikacyjnego czy popełnienie przestępstwa.

Szkoda – podstawowym elementem odpowiedzialności deliktowej jest wystąpienie szkody, którą polskie prawo dzieli na majątkową (np. utrata wartości rzeczy, koszty leczenia) i niemajątkową (np. krzywda, cierpienie psychiczne).

Związek przyczynowy – między zdarzeniem wyrządzającym szkodę a powstałą szkodą musi istnieć adekwatny związek przyczynowy. Oznacza to, że szkoda powinna być typowym i przewidywalnym następstwem działania sprawcy.

Wina sprawcy – co do zasady odpowiedzialność deliktowa opiera się na winie. Wina może mieć postać umyślności (gdy sprawca celowo dążył do wyrządzenia szkody) lub niedbalstwa (gdy nie zachował wymaganej staranności). Istnieją jednak przypadki odpowiedzialności bezwzględnej (na zasadzie ryzyka), gdzie wina nie jest konieczna, np. w odniesieniu do posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka i słuszności

W polskim systemie prawnym, obok odpowiedzialności opartej na winie, istnieją sytuacje, w których obowiązek naprawienia szkody wynika z samego faktu wystąpienia szkody, niezależnie od winy sprawcy. Przykładem jest odpowiedzialność posiadacza mechanicznego środka komunikacji za szkody wyrządzone w wyniku ruchu pojazdu (art. 436 Kodeksu cywilnego).

Odpowiedzialność na zasadzie słuszności (art. 417² Kodeksu cywilnego) znajduje zastosowanie w sytuacjach, gdy nie można przypisać winy sprawcy ani zastosować odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, ale szczególne okoliczności wskazują na konieczność przyznania odszkodowania, np. w przypadku poszkodowanych osób niepełnosprawnych czy dzieci.

Problemy praktyczne w stosowaniu odpowiedzialności deliktowej

W praktyce sądowej kluczowym wyzwaniem jest precyzyjne ustalenie przesłanek odpowiedzialności deliktowej. Problematyczne bywa zwłaszcza udowodnienie związku przyczynowego między działaniem sprawcy a szkodą. W sprawach związanych z wypadkami komunikacyjnymi lub błędami medycznymi konieczne jest przeprowadzenie szczegółowych opinii biegłych.

Kolejną trudnością jest ustalenie wysokości odszkodowania. W przypadku szkód majątkowych obliczenie strat bywa stosunkowo proste, jednak w przypadku szkód niemajątkowych, takich jak ból czy cierpienie, konieczne jest indywidualne podejście. Sądy muszą w takich sytuacjach balansować między adekwatnością rekompensaty a zasadą proporcjonalności.

Rosnącym problemem są również delikty związane z naruszeniem dóbr osobistych w internecie. W dobie mediów społecznościowych naruszenia takie mogą mieć ogromny zasięg, co znacznie utrudnia ochronę poszkodowanego i wyegzekwowanie odpowiedzialności od sprawcy.

Znaczenie odpowiedzialności deliktowej

Odpowiedzialność deliktowa pełni kluczową rolę w systemie prawa cywilnego, realizując funkcję kompensacyjną, prewencyjną i represyjną. Z jednej strony zapewnia ochronę poszkodowanym, umożliwiając im dochodzenie swoich praw, z drugiej zaś działa odstraszająco na potencjalnych sprawców, zachęcając do przestrzegania norm prawnych i społecznych.

W dynamicznie zmieniającym się społeczeństwie, odpowiedzialność deliktowa musi odpowiadać na nowe wyzwania, takie jak rozwój technologii czy zmieniające się standardy etyczne. Jej elastyczność oraz możliwość dostosowania do specyfiki konkretnego przypadku stanowią o jej uniwersalnym charakterze i znaczeniu dla współczesnego systemu prawnego.

Podsumowanie

Odpowiedzialność deliktowa w polskim prawie cywilnym odgrywa kluczową rolę w ochronie interesów jednostek oraz zapewnieniu porządku prawnego. Jej podstawy, oparte na zasadzie winy oraz uzupełnione o odpowiedzialność na zasadzie ryzyka i słuszności, pozwalają na szerokie zastosowanie w różnorodnych przypadkach naruszenia prawa. Mimo pewnych trudności praktycznych, odpowiedzialność deliktowa pozostaje nieodzownym elementem systemu prawnego, który skutecznie balansuje między potrzebą ochrony poszkodowanych a odpowiedzialnością sprawców za swoje działania.

Tekst powstał we współpracy z: https://barczpopiel.pl/.

[famousharmonyluminary]

Słowu Wcielonemu i Sprawcy Żywota...

Słowu Wcielonemu i Sprawcy Żywota, Królowi chwały, Zbawicielowi świata, oczekiwanemu przez narody, Uprawnieniu wzgórz wiekuistych, Chlebowi niebieskiemu, Sędziemu powszechnemu, Pośrednikowi między Bogiem i ludźmi, Mistrzowi cnót, Barankowi bez zmazy, Mężowi boleści, Kapłanowi wiecznemu i żertwie miłosnej, Nadziei grzeszników, Krynicy łask, Pasterzowi dobremu, Miłośnikowi dusz – Jezusowi…

[1234567ttttttttttt]

Czego chcieli sprawcy Wołynia? | Analiza Ukraińskiej Powstańczej Armii

[adwokatiga]

Odpowiedzialność lekarza w świetle prawa medycznego

Lekarze, jako profesjonaliści, odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu pacjentom właściwej opieki medycznej. Niemniej jednak, ich działania są regulowane przez szereg przepisów, które określają odpowiedzialność, jaką ponoszą w związku z wykonywaniem zawodu. Odpowiedzialność lekarzy może mieć charakter cywilny, karny oraz zawodowy.

Z tego względu każda decyzja medyczna musi być podjęta z należytą starannością, zgodnie z najnowszym stanem wiedzy medycznej, a także w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawnymi. Poniżej przedstawiamy omówienie głównych rodzajów odpowiedzialności lekarzy oraz sytuacji, w których mogą zostać pociągnięci do odpowiedzialności za swoje działania lub zaniechania.

Odpowiedzialność cywilna

Odpowiedzialność cywilna lekarza wynika przede wszystkim z przepisów Kodeksu cywilnego i opiera się na zasadzie odpowiedzialności za szkodę. Lekarz może być pociągnięty do odpowiedzialności cywilnej, gdy jego działania lub zaniechania doprowadziły do wyrządzenia szkody pacjentowi. Odpowiedzialność cywilna może obejmować zarówno szkody majątkowe, jak i niemajątkowe (np. ból, cierpienie).

Najczęstszą podstawą roszczeń pacjentów wobec lekarzy jest tzw. błąd medyczny. Może on dotyczyć błędnej diagnozy, nieprawidłowego leczenia, zaniedbania w udzieleniu opieki medycznej lub błędu organizacyjnego (np. braku odpowiedniego sprzętu w szpitalu). Pacjent, który doznał szkody w wyniku błędu medycznego, może wystąpić o odszkodowanie lub zadośćuczynienie na drodze postępowania cywilnego. Aby uzyskać rekompensatę, pacjent musi udowodnić trzy elementy: popełnienie błędu przez lekarza, wystąpienie szkody oraz związek przyczynowo-skutkowy między błędem a szkodą.

Odpowiedzialność karna

Odpowiedzialność karna lekarzy jest regulowana przez przepisy Kodeksu karnego i dotyczy sytuacji, w których działania lub zaniechania lekarza naruszają przepisy prawa karnego. Lekarz może zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej w przypadku popełnienia przestępstw takich jak narażenie pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia (art. 160 Kodeksu karnego), nieumyślne spowodowanie śmierci (art. 155), czy spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156).

Błąd medyczny może również prowadzić do odpowiedzialności karnej, szczególnie jeśli wynikał z rażącego niedbalstwa lub lekkomyślności lekarza. W odróżnieniu od odpowiedzialności cywilnej, która ma na celu rekompensatę dla poszkodowanego, odpowiedzialność karna skupia się na ukaraniu sprawcy. Sankcje karne dla lekarzy mogą obejmować grzywny, kary pozbawienia wolności, a także zakaz wykonywania zawodu na określony czas lub na stałe.

Odpowiedzialność zawodowa

Lekarze podlegają również odpowiedzialności zawodowej, która jest regulowana przez przepisy ustawy o zawodzie lekarza oraz przepisy samorządu lekarskiego. Odpowiedzialność zawodowa ma na celu dbanie o etykę zawodową i wysokie standardy wykonywania zawodu. Przypadki naruszeń mogą być rozpatrywane przez sądy lekarskie, które mogą nałożyć sankcje dyscyplinarne na lekarza.

Do naruszeń, za które lekarz może ponieść odpowiedzialność zawodową, należą m.in.: naruszenie tajemnicy lekarskiej, postępowanie sprzeczne z etyką zawodową, czy zaniedbanie obowiązków wobec pacjenta. Lekarz, wobec którego sąd lekarski stwierdzi naruszenie zasad etyki lub przepisów prawa, może być ukarany upomnieniem, naganą, a nawet zawieszeniem prawa do wykonywania zawodu.

Dochodzenie roszczeń przez pacjentów

Pacjenci, którzy doznali szkody w wyniku działań lub zaniechań lekarzy, mogą dochodzić swoich praw na kilka sposobów. W przypadku roszczeń cywilnych, pacjent może wytoczyć powództwo o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przed sądem cywilnym. Ważnym elementem tego postępowania jest zebranie dowodów – dokumentacji medycznej, opinii biegłych, zeznań świadków. Nierzadko dochodzi do konieczności uzyskania opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny, którzy oceniają, czy doszło do błędu medycznego i jakie były jego konsekwencje.

Jeśli pacjent uważa, że lekarz popełnił przestępstwo, może złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do prokuratury, która prowadzi postępowanie w sprawie odpowiedzialności karnej. Z kolei w przypadku naruszenia etyki zawodowej, pacjent może złożyć skargę do okręgowej izby lekarskiej, która następnie skieruje sprawę do sądu lekarskiego.

Podsumowanie

Odpowiedzialność lekarza w świetle prawa medycznego jest złożona i wieloaspektowa. Lekarze mogą być pociągnięci do odpowiedzialności cywilnej, karnej oraz zawodowej w przypadku naruszenia przepisów prawa lub zasad etyki zawodowej. Pacjenci, którzy doznali szkody w wyniku błędu medycznego, mają prawo dochodzić swoich roszczeń, jednak często proces ten wymaga czasu, zebrania odpowiednich dowodów i zaangażowania specjalistów z różnych dziedzin.

[vain-creature]

Całe moje życie próbujesz mnie wpędzać w kompleksy. "Masz owłosione nogi jak u faceta, weź to zgól w końcu" (kiedy jeszcze wszyscy myśleli że jestem F), zmuszanie mnie do golenia ich, wpędzanie w poczucie winy przez to jak wyglądam, wyśmiewanie tego jak się sam ubieram, niezliczone "debilu" i "idioto" i "debilne" i "idiotyczne", "nie drap tych krost, wyglądasz jak trędowaty. Będziesz miał okropne blizny, tego nie zaleczysz i będziesz źle wyglądał", ja pierdole. ("Usuwanie" krost i etc to dla mnie kompulsja, odkąd zacząłem brać pramolan to nawet lepiej sobie z tym radzę. Pieprzenie że będę źle wyglądać nic nie zmieni w moim zachowaniu, tylko sprawi że będę się jeszcze gorzej czuł)

"Masz brudne włosy/twarz, świecisz się, jesteś kleisty. Wszyscy się będą z ciebie śmiać." Kiedy nie było nic kompletnie widać. Kiedy były świeżo umyte. (Potem przyznałaś, że mówiłaś to by mnie "zmotywować do zadbania o siebie".) Teatralne wykrzywianie się bo "śmierdzę".

Przez ostatni rok zaczęło się wypominanie "brzucha" i że robię się tłusty. Surprise, surprise, jestem chudy. W jednym momencie słyszę że "wydęło mnie" i "wyglądam jakbym był w ciąży" (bardzo to źle na mnie działa bo mam tokofobię xd), dosłownie chwilę później jak wciągnę brzuch to nagle jest "o, jednak nie jest tak źle! Nie masz już takiego brzucha!". Hm. Niesamowite. Przez nią cały czas chodzę z wciągniętym brzuchem, byleby znowu nie zaczęła się czepiać i mnie poniżać. Teraz po topce mam kamizelkę uciskową, która sprawia że naprawdę mam jakiś brzuch. Wiadomo. Uciska górne partie + obrzęk spada grawitacyjnie. Jak się ją ściągnie to wyglądam jak przed operacją. Ale nadal będzie komentować. Ja pierdolę. Also jak nie ma cycków i jestem płaski to optycznie się wydaje większy.

Dzisiaj znowu gadała jaki to ja gruby się robię, to jej znowu powiedziałem żeby w końcu przestała, że próbuje mnie wpędzić tylko w niepotrzebne kompleksy i to nic nie zmieni, to tym razem przybrała taktykę "ale ja po prostu martwię się o twoje zdrowie i dobry wygląd" i "nie chcesz wyglądać jak tata hmmm?". No i oczywiście "womp womp ty wszystko bierzesz jak atak, nie wiadomo co ci powiedzieć"

Jakiś czas temu przestałem chodzić na siłownię bo miałem sesję, wyjazd za granicę a potem operację + mój trener wyjechał. Oczywiście ona jest przekonana że przestałem z lenistwa, ale to naprawdę było przez brak czasu. W końcu mogę pierdolić trenerowi o moim życiu, to najlepsza rzecz! Kocham opowiadać o sobie, relacjonować dokładnie co się działo w moim życiu. Z chęcią bym wrócił, ale mój problem to to że jestem w chuj uparty. Przez to że ona tak na to naciska, jeszcze trudniej mi się zabrać.

Czy npd może mieć wpływ na to jak to odbieram? Może. Zawsze jak się sprzeciwię, to zaczyna mówić że "przesadzam, nic ci nie można powiedzieć bo bierzesz to do siebie. Wszystko odbierasz jak atak na siebie, boję się z tobą rozmawiać". Ale jako że taki krytycyzm słyszałem tylko od niej, czyli od sprawcy tego wszystkiego, nie biorę tego do siebie. Lepiej wiem co mi mówi, mam uszy. Potem próbuje mnie na dodatek gaslightować że "przecież tak nie powiedziała" i "nie pamięta żeby tak mówiła". The axe forgets, the tree remembers czy coś.

Mógłbym ventować na nią i ventować, ale najgorsze jest to, że nie mogę nawet o tym powiedzieć chłopakowi. On jest ze zdrowej rodziny i jest bardzo wyczulony na takie rzeczy, już parę razy mi się wymknęło cośtam i się tym naprawdę przejął. Nie chcę żeby gorzej o niej myślał albo, co gorsze, jej coś powiedział, bo jestem całkowicie zależny od niej finansowo i odnośnie zastrzyków testo. Nie mogę sobie pozwolić na pogorszenie relacji.

Basically nie mam z kim o tym porozmawiać. Eh.

W sumie po napisaniu tego mi lepiej. Może nawet sprobuje się skontaktować z trenerem, wtedy przestanie pierdolić w tym aspekcie!

[seositefy]

Darmowe auta zastępcze z OC sprawcy na terenie całej Polski Zastępczak ZastępczakTir Zapraszam

[potencjalnieinteresujacedziela]

Yakuza 6: The song of life (2016) - Odkrycie serii Yakuza to moje największe gamingowe objawienie od czasu odkrycia serii Gothic. Z początku spodziewałem się japońskiego klonu GTA, ale okazała się czymś zupełnie innym i znacznie bardziej zapadającym w pamięć. Mamy tu przeładowane testosteronem pojedynki mięśniaków, złożone intrygi i spiski, nieraz z udziałem polityków, śmieszne i absurdalne aktywności poboczne (niewiele pamiętam z historii jednej z grywalnych postaci z Yakuzy 5, ale za to pamiętam jego spotkanie z dziewczyną, która twierdzi, że przybyła z Truskawkowego Królestwa) - krótko mówiąc, bardzo zgrabna i przemyślana mieszanka gatunkowa. Wydawać by się mogło, że seria przeciągnięta na tyle części w końcu zacznie łapać zadyszkę, a jest zupełnie odwrotnie. Co kolejna część to jest jeszcze lepsza od poprzedniej (może oprócz trójki), a szóstka wprowadziła element, którego brakowało w tej serii: niemowlaka.

Otóż główny bohater, Kiryu, po kolejnej odsiadce w więzieniu niespodziewanie dowiaduje się, że został dziadkiem. Wprawdzie matka dziecka, Haruka, technicznie nie jest jego rodzoną, ani nawet adoptowaną córką, ale łączy ich silna więź opiekuna z wychowanką, co czyni ich prawdziwą rodziną. Mało tego, Haruka uległa ciężkiemu wypadkowi samochodowemu i Kiryu musi sam zająć się dzieckiem, jednocześnie szukając sprawcy wypadku i ojca. To tylko punkt wyjściowy, ale jak to bywa w tej serii, zapętla się z tego taka intryga, że mistrzowie kina akcji i kryminałów by nie wzgardzili. W jednej chwili Kiryu podrzuca dziecko, żeby przestało płakać, kilka godzin później walczy na gołe klaty z szefem koreańskiego syndykatu. Innym razem spotyka dziewczynę, która twierdzi, że skacze przez czas (niezłe nawiązanie do twórczości Mamoru Hosody), a kilka godzin później staje z gołą klatą między szefem chińskiej triady i egzekutorem yakuzy. Gry z tej serii po prostu mają wrodzony talent do przeplatania śmiertelnie poważnych scen ze śmiertelnie niepoważnymi (zresztą większość z tych niepoważnych jest przeważnie opcjonalna). A antagonista tej części to taka kanalia, że człowiek aż nie może doczekać się finałowej konfrontacji. Seria jest wybitna, a szóstka w moim odczuciu ustępuje tylko Yakuzie Zero.

Ciekawostka: często wygląd poszczególnych postaci z serii jest wzorowany na aktorach, którzy ich podkładają. Więc jeśli ktoś jest fanem Takeshiego Kitano (możecie go kojarzyć z takich filmów jak Zatoichi, czy Battle Royale), na pewno ucieszy go widok szefa lokalnego gangu z Hiroszimy, którego spotyka Kiryu.

[reallifeloserone]

Ktoś z nas kłamie.

Naiwnie ufamy. Tracimy wszystko po kolei nie znając sprawcy tego kto wyjawił nasze sekrety o których nikomu nie mówiłeś. Dalej ufasz komuś kto to robi i mówisz o tym co się dzieje jak się czujesz i otwierasz się przed nim bardziej niż zawsze. Wykorzystuje to przeciwko tobie i niszczy cie pomalutku puki nie dowiesz się kto tak naprawdę kłamie...