#sonic generati

[prtcll]

【Release Info】 Leo Okagawa [Density] (Dissipatio / May 10, 2024) - CD / Digital

[Buy] Dissipatio Bandcamp Page Leo Okagawa Bandcamp Page

[Tracklist]

The Luminous

Awake

Getting Closer

Apoptosis

Counting Clockwise

Into the Deep

Saturation

Manufacture

Intermission

Capture

Hephaestus

Matter

"Density" is the composed album focusing on electric beats/rhythms. Between tones, silences, and rhythms, Leo Okagawa explored the density.

Recorded and mixed in 2020 - 2023 Mastered by Giuseppe Ielasi Cover photography by Leo Okagawa Design by Nicola Quiriconi

【Review】 Vital Weekly: From the few solo releases I heard from Leo Okagawa from Japan, he likes to take a more conceptual approach. When I write this review, this CD is not yet available on Bandcamp, and this label doesn’t do press texts; also, the cover has no details other than 12 song titles and some basic information. Whatever the concept is here, it could be that there is no concept, and we’re dealing here with 12 independent pieces of music. There aren’tis little relations between the pieces if one only looks at the titles. Whereas some of his older works used field recordings, this new one is about electronic sound, I am guessing, but he’s using a modular set-up in these pieces and no field recordings at all. Okagawa creates some strange electronic pieces with this set-up, which may sometimes remind the listener of Pan Sonic, but without any strict rhythm (read: nothing to dance to). There’s that raw synth approach, the intensity of sine waves and block tones. Even when it’s not music to dance to, it’s still something we recognise as inspired by Pan Sonic, all the more in those pieces with more rhythm, in ‘Apoptosis’, for instance, with its machine-like character. It is a great reminder of how far-reaching the influence of Pan Sonic was and still is; we all tried it. But I admit Okagawa’s music also has something distant here. Maybe because it lacks the element of danceability, the head nod aspect as we used to call it, all that remains angular sounds, which sound alright, but in which mood do you have to be to hear this? (reviewed by Frans de Waard)

So What: Elettricità, rumore e suoni ambientali sono gli elementi fondanti della ricerca di Leo Okagawa, particelle essenziali attraverso cui esplorare le potenzialità del suono. Il primo di essi è alla base della proposta elaborata per la Dissipatio di Nicola Quiriconi, utilizzato quale componente ritmico/noise connessa all’utilizzo attivo dei vuoti.

L’ambiente d’ascolto confezionato dal sound artist giapponese si muove all’insegna di una spinta essenzialità, che lascia pieno campo allo sviluppo di tracciati pulsanti spigolosi, la cui ridondanza sa trovare solo a tratti esiti ipnotici accattivanti (Apoptosis, Manufacture) risultando invece spesso eccessivamente piatta (Getting Closer, Counting Clockwise). Decisamente di maggiore impatto sono i frammenti più atmosferici (Intermission) e noise (Capture), che insieme ai differenti livelli di saturazione delle singole tracce – generati dalla distribuzione delle pause e dall’iniezione di frequenze rumorose – determinano le variabili di un’operazione ostica, priva di concessioni. Una sperimentazione algida che brilla per la purezza con cui viene espletata, difficilmente approcciabile da chi non si muove all’interno del suo ambito.

Sodapop: Non so molto di Leo Okagawa, se non che è un sound artist giapponese e che ha inciso diverso materiale a partire dal 2017 su etichette a me oscure (solo la tape label tedesca Grisaille mi torna con qualcosa all’orecchio). Prodotto in versione minimale dalla Toscana Dissipatio il suono di Leo è chirurgico e riesce a mettere in scena la tensione come se ci mostrasse i trucchi e gli effetti speciali da dietro un set cinematografico ma non potessimo comunque trattenere i brividi istintivi. Ronzii, beats, basse frequenze, come se a suonare fossero apparecchiature elettromedicali e non un essere umano. Il suono è pulitissimo, limpido ed asettico, segmentato il necessario per non essere ascrivibile a nessun genere. C’è una sorta di idea dub e di elettronica che non necessita di più nominazioni, visto che si esprime con forza in quello che è: ritmo. Come tale, visto l’effetto che scatena sulle membra, conviene semplicemente tuffarsi, muovendosi e consigliando agli ascoltatori di fare altrettanto. Counting Clockwise in un mondo perfetto sarebbe un riempipista strategico e forse sta proprio a noi, tramiti ed ascoltatori, promuovere un’idea del genere, che si collega direttamente alla funzionalità del suono più minimale ed efficace. Sì ascolta, si balla, si ondeggia e ci si fa trascinare senza remore. Un disco abbacinante, da ascoltare al massimo del volume, all’aperto, in mezzo a gente inconsapevole e sconosciuta, sorridendo, nonostante fischi e larsen. (reviewed by Vasco Viviani)

Bandcamp Daily: In the brief description on the Bandcamp page of Leo Okagawa’s latest work, one sentence reads, “Between tones, silences, and rhythms, Leo Okagawa explored the density.” It’s a rather bare bones way of putting it, but then Density is a set of very simple, mostly short pieces wherein Okagawa finds complexity in the process of repeating basic sounds. This can manifest in both a textural drone like “Intermission,” or an industrial-style stomp like “Counting Clockwise.” Though his textures develop and evolve, he never gives in to the temptation to give them melodic arcs. There’s a purity to the way he doles sounds out, fascinated by what happens when you give noises room to roam. (reviewed by Marc Masters)

ESTÉTICAS CANÍBALES: (Part 1) Density de Leo Okagawa, estrenada el 10 de mayo del 2024 en Dissipatio, que sintetiza de esta manera el trabajo del artista:

"Density" es el álbum que se centra en ritmos eléctricos. Entre tonos, silencios y ritmos, Leo Okagawa explora la densidad. Leo Okagawa es un artista sonoro afincado en Tokio, Japón. Realiza obras de collage de varias capas a partir de elementos de sonidos grabados, ruido de máquinas analógicas y tonos eléctricos simples. También ha estado trabajando en una performance improvisada desde 2017. El uso de algunos dispositivos electrónicos explora las posibilidades estructurales del sonido a través de la combinación de tonos simples. En 2022, fundó su propio sello discográfico "zappak", y ha estado publicando música de otros artistas en CD. Dissipatio: https://www.facebook.com/Dissipatio

El álbum de Leo Okagawa, Density, se puede escuchar en Bandcamp: https://protocell.bandcamp.com/album/density.

Esta primera aproximación a la obra Density propone una lectura que vaya en una doble dirección: la primera, análisis e interpretación desde la filosofía de la música, que no se quede exclusivamente en las sensaciones que provoca y en la sensibilidad que desencadena, aunque este sea el punto de partida; sino que avance y muestre de qué manera esta obra se esta refiriendo a nuestro tiempo y qué puede decirnos sobre este, con sus propios medios. Para este fin será necesario concentrarse en las dualidades entre ritmo y arritmia, y sonido y ruido. En segundo lugar, oír Density tal como escuchamos una voz interior, un monólogo con nosotros mismos, en donde no se trata de acceder a algún tipo de contenidos específicos del flujo psíquico. Por el contrario, esta obra actúa como mímesis del modo de pensar actual. Así como fluye la música, del mismo modo pensamos. Antes de embarcarnos en las reflexiones que surgen de las dos orientaciones hay que recomendar enfáticamente una variedad de tipos de escucha de Density: oír el álbum completo sin cortes ni detenciones, escucharlo mientras hacemos otra cosa como leer, escribir, pasear, manejar, concentrarnos y prestar atención únicamente a la obra, oírla una y otra vez hasta el cansancio. De esta manera las primeras impresiones sobre la sensación y la sensibilidad se ampliarán y diversificarán; aparecerán partes en las que no habíamos puesto atención, ruidos de fondo saltarán al primer plano, la estructura o la desestructuración se tornará evidente, descubriremos cómo las arritmias se convierten en ritmos, el ruido en sonido y este de regreso al ruido. Density es el estado de ánimo de nuestra época. No tanto el estado de ánimo personal, sino de la colectividad. Así nos sentimos, este es la mímesis del paso del tiempo y de las temporalidades en las que estamos sumergidos. Por esto probablemente la obra sea difícil de oírla una y otra vez hasta quedar exhaustos y gritar basta. Seguramente en ese momento pararemos la música y saldremos de la casa y sobre todo de nosotros mismos, como decía Gide. Aunque no ampliaré todavía en este primera parte, propongo el término aspereza como guia interpretativa de la obra en la doble vía de ida y vuelta que he señalado. Y añadir a esta su consecuencia, que viene además de su parentesco: exasperar. En este primer momento sugiero realizar las diversas escuchas de Density con la atención puesta en las nociones: aspereza, exasperar.

(Part 2) Density de Leo Okagawa, estrenada el 10 de mayo del 2024 en Dissipatio. El álbum, se puede escuchar en Bandcamp: https://protocell.bandcamp.com/album/density.

La comprensión de la música suele llevarnos en una doble dirección: primero, mostrar de qué manera impacta en los sentidos y la sensibilidad, provocando la emergencia de unos determinados afectos; es decir, la música vinculada de manera especial a la emoción. Segundo, establecer los paralelismos y las contigüidades entre la música, tomando en cuenta ritmos y arritmias, con la manera en la que pase el tiempo subjetivo o el flujo de la consciencia, a lo que se puede añadir las temporalidades sociales en las que estamos inmersos. Estos dos aspectos pueden ser complementarios, aunque los análisis suelen privilegiar uno y otro enfoque. Sin invalidar estas perspectivas es posible abrirse a una nueva consideración mucho menos explorada, pero que resulta tan importante como las otras dos, porque en vez de reducir el fenómeno de la música a afecto y temporalidad, o incluso a la temporalidades afectivas de los sujetos, se pregunta por la relación de la música con el pensamiento y la razón. ¿Qué tendría que ver la música que huye de la representación y parece quedarse en el plano de la sensibilidad con la racionalidad y la argumentación? ¿Tal vez podría referirse al uso simbólico de la música por las corrientes ideológicas y políticas, como es el caso de parte de la obra de Wagner por el fascismo? Antes que dar una respuesta general a estos interrogantes, que será cuestión de otra nota, tomo la última obra de Leo Okagawa, Density, y es a través de esta que intentaré aproximarme a una respuesta sobre la relación entre música y razón. Para esto, el acercamiento no será tanto la búsqueda de estructuras metafóricas del pensamiento en Density, como introducir una hipótesis de trabajo: ¿en qué medida o de qué forma los modos del pensamiento actual, con su crisis y callejones sin salida, siguen patrones similares a los de Density?

Al oír Density decimos: Así pensamos.

Al escuchar atentamente esta obra tengo la impresión de seguir el flujo de los pensamientos, las trabas, incongruencias, irracionalidades, de la razón globalizada, de la intromisión de la sinrazón por todas partes, del despedazamiento de la racionalidad en los más diversos ámbitos y de la desesperada lucha por su recuperación. A este fenómeno de la obra y de la razón le denomino: exasperación. En los tracks Apoptosis y Counting Clockwises estamos ante un ruido probablemente de interferencia o de un aparato electrónico que se ha quedado vibrando sin control y repitiéndose incansablemente, con pequeños cortes en donde asoman otros ruidos que hacen aún más áspero el sonido. A veces una onda plana interrumpe la interferencia, como si fuera el ruido de una máquina trabada. No hay posibilidad alguna de que una melodía o un ritmo aparezcan. Aquí reina el ruido casual, aleatorio. Sin embargo, a pesar de esta negación del registro melódico, la interferencia tiene un patrón que se forma a fuerza de repetirse sin cesar. Rueda unos segundos, se corta bruscamente y otra vez invade los oídos hasta el cansancio. Probablemente sea en Saturación en donde mejor encontremos las características del pensar. Ruido grave del arrastrarse de alguna cosa sobre el suelo áspero, golpes insistentes que bajan de tono. Imperceptiblemente un ruido plano de fondo comienza a crecer y a superponerse sobre la primera interferencia, hasta hacerla desaparecer casi por completo. Esta vibración grave de un motor potente puesta en marcha y dejado a su voluntad satura el espectro sonoro y, curiosamente, aparece muy levente una corriente de agua que nadie sabe de dónde vino. Luego, el ruido de fondo desaparece y solamente queda el ruido cansino marcado por golpeteos incesantes. Y así, el ruido de fondo se descompone en raspados agresivos que alteran la repetición que sigue sonando en primer plano.

Volvamos al leitmotiv: Así pensamos.

La racionalidad intentando comprender el mundo y descubriendo que le escapa. No puede aprehenderlo y a medida que trata una y otra vez de captar la esencia de las cosas, la estructura de los fenómenos, las series causales, se torna redundante, se choca con una pared que le impide avanzar. La racionalidad armónica de causas y efectos se estrella, se torna ruido y aquello que debería convertirse en sentido, en apertura hacia el significado del mundo, ahora es interferencia de sus propias ondas, de los argumentos devorando a los argumentos, de las razones partiéndose hasta quedar irreconocibles. Así pensamos, con esta aspereza que muestra el roce de los pensamientos en la superficie rugosa de la realidad, dando como resultado una razón herida, unas ideas sangrantes. Desesperación, ira, impulsos destructivos: exasperación. Y como si no fuera suficiente que la razón se encuentre trabada sin poder avanzar, hace su aparición del ruido del fondo que termina por anularla y desvanecerla, aunque a momento logra volver y recuperar al menos el ritmo repetitivo de los intentos de decir con claridad lo real. Este ruido de fondo es el equivalente de la irracionalidad que, ante el fracaso de la razón, emerge desde dentro, tomando posesión de la racionalidad, quebrándole los huesos, reventándolo los ojos, hasta verla caminar a tientas golpeándose en las paredes y emitiendo enunciados incoherentes. La razón incapaz de armonía se ha convertido en ruido. Ante esto, aquellos que intentamos pensar y dar cuenta de las explicaciones del mundo, quedamos sumidos en la exasperación. (Reviewed by Carlos Rojas Reyes)

[soniconbox]

Sonic Mania Plus Mod is here another NEW MOD!

Classic Tails Mania Pixel Boss Fight Mania Plus Mod is here Tails with a GIGA Boss fight and here is the Death Egg Boss fight + More of Tails Mania!

The Next version of this Mod is coming at the next characters in boss fight!

[emiledekeyser]

ROCKUMENTAIRES OVER JONG GITAARGEWELD UIT GROOT-BRITTANNIË & IERLAND

verschenen op bill.be

Opwindende rockbands uit Groot-Brittannië en Ierland schieten als paddenstoelen uit de grond. Voor het eerst sinds Oasis en The Libertines in de jaren '90 en 2000 lijkt gitaarmuziek opnieuw in de lift te zetten. Dat is ook documentairemakers niet ontgaan, zij maakten de afgelopen jaren enkele 'rockumentaires' over deze bands op de rand van hun doorbraak. Maak kennis met de vier beste films én groepen!

Fontaines DC

Half gitaarminnend Vlaanderen trok vorig jaar naar de 4AD in Diksmuide om er Fontaines DC aan het werk te zien. Hun debuutplaat Dogrel was amper een week uit, en toch werd snel duidelijk dat ze dergelijke kleinere zalen toen al ontgroeid waren. De Ieren stonden namelijk te spelen met de allure van een wereldband.

De rockumentaire Sold for Parts toont aan waarom dat het geval was. Het biedt een unieke kijk op het opnameproces van die plaat, op een band die zich te pletter werkte in de studio en zich nu klaarmaakt voor wat komt, de écht grote doorbraak. Hun mantra is niet voor niks ‘my childhood was small, but I’m gonna be big.’

Wat hen onderscheidt is hun poëtische blik op het leven. Uit de documentaire blijkt dat zanger Grian Chatten zelfs in de gewone omgang praat als een dichter, en dat is geen pose, het is gewoon een dromerige jongen.

Het grootste kippenvelmoment krijg je wanneer Grian een flard tekst uit Too Real voordraagt. Op plaat is het een snedige punksong, maar als afzonderlijk gedicht komt het minstens even hard binnen.

Shame

Deze band uit Londen bracht in 2018 een uppercut van een debuutplaat uit. Songs of Praise staat vol postpunk anthems, waarbij achter de geluidsmuur ook clevere popsongs verscholen zitten.

Naast die straffe plaat zorgden ook hun verpletterende liveshows ervoor dat Shame zich onpopte tot de vaandeldrager van de nieuwe generatie Britse gitaarrock. Zo mochten ze met amper één album op zak ook het prestigieuze Sonic City Festival in Kortrijk cureren. In onderstaande docu uit 2015 zien we de bandleden als broekventjes. Dat het voor hen vijf jaar later zo'n vaart ging lopen had niemand toen durven voorspellen.

De bandleden zitten er wat ongemakkelijk bij, de songs klinken rommelig, en ook de grappige tussenstukjes - 'Shame make music for people that steal hotel soap' - doen je niet meteen geloven dat deze band je leven zal veranderen. Al spreekt uit sommige uitspraken wel brandende ambitie.

Hun stoutste dromen van toen hebben ze ondertussen waargemaakt. Nu is het tijd om de ontwikkelde status te bevestigen met de opvolger van Songs of Praise, die later dit jaar verschijnt. Spannend!

IDLES

Je kan er gif op innemen: als het normale leven weer op gang komt zal de concertkalender van IDLES weer propvol zitten. Geen band uit de Britse gitaarscene die zo intensief tourt als de punkers uit Bristol.

Dag in, dag uit op de baan met dezelfde mensen in een klein busje, van hotel naar hotel, en elke stad ziet er plots exact hetzelfde uit als de vorige. Hoe voorkom je dat je daar ten onder aan gaat? IDLES' remedie: platen- en verkleedwinkels afschuimen, en er een sport van maken elke soort chocolademelk geproefd te hebben.

IDLES gebruikt muziek en liveshows als vehikel om maatschappelijke issues aan te kaarten. Al is het ook wel duidelijk merkbaar in de docu dat plezier maken voor hen net zo belangrijk is als rebelleren. Hun laatste plaat heet dan ook toepasselijk Joy as an Act of Resistance.

Sleaford Mods

De bio van Sleaford Mods op Spotify is duidelijk: 'We ushered in a new way for indie bands to sing and approach their music, and now we regret it.' Volgens de mods hebben bands als Shame en IDLES namelijk de mosterd bij hen gehaald.

Een beetje bij de haren getrokken, er zijn een aantal raakvlakken, maar de aanpak van Sleaford Mods is fundamenteel anders. De band bestaat uit twee veertigers, waarvan eentje op z'n laptop op de playknop drukt, terwijl de grofgebekte zanger op de elektronische beats zijn gal spuwt over alles wat verkeerd loopt in de wereld.

Klinkt als een simpele formule, en dat is het eigenlijk ook. Maar songs als Jobseeker, No One's Bothered en Liveable Shit raken wel de juiste snaar bij veel ontevreden zielen, waardoor de band in korte tijd uitgroeide tot een cultfenomeen.

Die opgang wordt getoond in de documentaire Bunch of Kunst. De titel is een woordgrapje, de bandleden zien zichzelf als kunstenaars en a bunch of cunts, een bende klootzakken. Grofgebekt, maar dat zei ik al.

[farielsoeleiman]

De audiovisuele wisselwerking in TikTok

Microgenres met als casestudy ‘Old Town Road’

Inleiding

In dit essay ga ik de audiovisuele wisselwerking van TikTok video’s analyseren en zoom ik verder in op één van de vele microgenres van internetvideo’s, namelijk TikTok uitdagingen gebaseerd op muzieknummers. Mijn casestudy is de oorspronkelijke TikTok video die ervoor heeft gezorgd dat het onbekende nummer “Old Town Road” van Lil Nas X nummer één werd op de ‘Billboard Hot 100’ in 2019.[1] Eerst introduceer ik de wereld van sociale media en haar geschiedenis, de overgang van stilstaand naar bewegend beeld en uiteindelijk het ontstaan van de app TikTok. Daarna leg ik nog kort uit hoe de app werkt en waarom die zo aantrekkelijk is voor haar gebruikers. Aan de hand van een theoretisch kader ga ik dan over naar mijn analyse met als casestudy de TikTok video van Michael Pelchat.[2]

Voorgeschiedenis TikTok

Sociale media wordt alleen maar groter en belangrijker in het dagelijks leven. Tien jaar geleden waren dat voornamelijk websites, maar sinds generatie Z zijn het ook de apps die de internet- en telefoonwereld veroveren. De millennials (gen Y) groeiden voornamelijk op met online sociale netwerken zoals Hyves, MySpace, MSN, en later ook Facebook en Instagram. Net tussen die twee laatste online platformen bevindt zich de overgang van generatie Y naar Z. Deze platformen, behalve Instagram, focusten zich vooral op het netwerken en socializen met elkaar op het internet met berichtjes, emoticons, stickers en uiteindelijk ook foto’s. De visuele aspecten werden uiteindelijk de hype voor het tienerbrein in de jaren 2000 tot ongeveer 2010.[3]

In het najaar van 2010 werd de app Instagram gelanceerd en verschoof zij de nadruk van tekst naar beeldmateriaal. Deze mobiele app was speciaal voor het delen van foto’s met eventueel leuke digitale filters. De nostalgische instant camera kreeg een nieuw digitaal jasje: instant + telegram = Instagram. Dit nieuwe medium zorgde weer voor nieuwe sociale relaties op het internet namelijk het krijgen van volgers en het zelf kunnen volgen van anderen. Afstand maakte niet meer uit; er ontstonden virtuele gemeenschappen op basis van het delen van beeldmateriaal dat altijd wel iemand aansprak vanwege het grote bereik via het internet.[4]

Stilstaand naar bewegend beeld

In 2013 kwam een hoogtepunt in de social mediawereld en introduceerde Instagram ook de mogelijkheid om video’s te uploaden. Ondertussen was YouTube ook al langer dan vijf jaar op de markt en werd video het nieuwe fenomeen op het internet. Internetgebruikers realiseerden zich dat video’s veel beter werkten om een verhaal te vertellen aan een publiek. De eerste video die viraal ging, was al in 1997[5], maar vanaf 2010 gebeurde dat veel meer.

TIkTok

Maar met het heengaan van Vine, kwam er al vrijwel snel een nieuwe plaatsvervanger, namelijk de hedendaagse TikTok oftewel de voormalige Musical.ly. De eerste versie van Musical.ly werd in 2014 gelanceerd met als doel om een grote hoeveelheid aan muziek te introduceren in de video-app, zodat eenieder op een makkelijke manier muziek met video kon integreren. In 2015 was Musical.ly de meest gedownloade app (op iOS) in meer dan 30 landen inclusief Canada, Brazilië, Duitsland, Japan, de Filipijnen, Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.[7] Twee jaar later kocht Bytedance Technology de Musical.ly-app en op 2 augustus 2018 voegde ze hun eigen app samen met Musical.ly.[8] Sindsdien is TikTok in meer dan 150 landen en meer dan 75 talen te gebruiken. Dit keer is TikTok de meest gedownloade (iOS) app in de hele wereld en daarmee overtreft ze Facebook, YouTube én Instagram.[9]

TikTok heeft een aantal aantrekkelijke functies die het laagdrempelig en makkelijk maken om de app te gebruiken. Allereerst zijn de video’s het meest belangrijke van de app; deze hebben een maximumlengte van 15 seconden, maar er zijn ook mogelijkheden om meerdere video’s aan elkaar te verbinden met een maximum van 60 seconden. Ook kunnen gebruikers hun video’s in de app bewerken. Hierdoor wordt het maken van kwalitatieve video’s makkelijker en toegankelijker gemaakt. Een geliefde functie van het publiek is het duet. Met deze functie kan een gebruiker een nieuwe video maken waarin hij of zij reageert op een eerdere video van zowel anderen als zichzelf. Dit resulteert vaak in creatieve en grappige video’s. Deze functie is afgeleid van de reactievideo’s op YouTube.[10]

Ook TikTok uitdagingen zijn een essentieel onderdeel van de app.  Deze uitdagingen zijn meestal op muziek gebaseerd en kunnen grote invloed hebben op de muzikale hitlijsten. In het geval van mijn casestudy, werd “Old Town Road” een hit doordat de bekende TikTokker Michael Pelchat een eigen humoristische twist gaf aan zijn video in combinatie met het nummer.[11]

Analyse: theoretisch kader

Voordat ik aan mijn analyse begin, stel ik eerst een theoretisch kader samen. Een theoretisch kader is net een lens waarmee een onderwerp wordt bekeken of geanalyseerd. De aandachtspunten in mijn theoretisch kader zijn: microgenres, publieksparticipatie, RO- en RW-cultuur.

Microgenre

Paula Harper legt in het artikel “’Unmute This’: Captioning an (audio)visual microgenre” uit dat internetvideo’s op zichzelf een genre is, maar dat ‘Unmute This’ video’s een microgenre is daarvan. Dit noemt zij een microgenre, omdat er hele specifieke kenmerken eraan gekoppeld zijn: een korte lengte, automatisch afspelen, gedeeld op een social media platform en een directe paratext die zegt “Unmute This.” Zij stelt dat de samenstelling van gedrag, technologie en inhoud een startpunt is voor een aantal moderne problemen in de audiovisuele media en de participatiecultuur (van de gebruikers). Allereerst, de herprogrammering van de digitale zintuigen: hoe kijken en luisteren opnieuw worden geconfigureerd in combinatie met alomtegenwoordige apparaten zoals de mobiele telefoon en oortjes en via het gedrag (affordance)van verscheidene digitale en sociale media platformen. Als tweede, instructies zoals ‘Unmute This’ verwijzen naar een specifieke socialiteit van sociale media. Hierdoor maken gebruikers een soort algemene mediatheorie gebaseerd op hun eigen gedrag en praktijk. Daarna gebruiken diezelfde gebruikers hun eigengemaakte theorie om nieuwe en de ideale content te maken voor het publiek.[12]

Ook haalt Harper, Anahid Kassabians argument erbij op het gebied van geluid, amplificatie en mobiliteit/draagbaarheid namelijk dat de technologische ontwikkelingen van de laatste paar eeuwen de ’ubiquitous listening’ hebben versterkt. Kassabian definieert deze manier van luisteren als “dissociated from specific generic characteristics of music. In this mode, we listen ‘alongside,’ or simultaneous with, other activities. It is one vigorous example of nonlinearity of contemporary life. This listening is a noteworthy phenomenon, one that has the potential to demand a radical rethinking of our various fields.”[13] Harper gebruikt dit argument om aan te duiden dat gebruikers worden verplicht door deze videoplatformen (affordance) om op een bepaalde manier te luisteren: van een (vermoedelijk) heterogene sonische achtergrond naar een enkelvoudig geluid op de voorgrond. Dit komt omdat het audiovisuele materiaal alleen volledig begrepen kan worden als combinatie en niet los van elkaar. Alleen de audio of alleen het beeld vertelt niet het volledige verhaal.

Casestudy

De startpagina van de TikTik app bestaat meteen uit video’s die gebruikers hebben gemaakt en gedeeld. De video’s hebben een portretformaat en vullen het volledige scherm. Verder zijn er vijf icoontjes aan de rechterkant van het scherm waarmee de gebruikers een aantal opties krijgt: de maker volgen, de video liken, reageren op de video, de video delen, en als laatste andere video’s zien met hetzelfde nummer. Aan de onderkant van het scherm bevindt zich een directe paratext met de gebruikersnaam, beschrijving, hashtags en de titel van het gebruikte nummer. Daaronder is er een horizontaal menu met een startpaginaknop, zoeken-, inbox- en een profiel-.

Bij Instagram en Facebook, bijvoorbeeld, moet de gebruiker het geluid aanklikken om de video volledig te ervaren. Maar bij TikTok is dit niet het geval; zodra de app wordt geopend, speelt de video automatisch af met geluid. Er is geen optie om het geluid uit of aan te doen, behalve dan door het geluid van de telefoon uit of aan te doen. De app is expliciet bedoeld voor de wisselwerking tussen beeld en muziek. Een belangrijk audiovisueel aspect hiervan is de combinatie van muziek en beeld; zonder geluid komt de video niet goed over en zonder beeld is het “gewoon” het nummer. In beide gevallen is er niet genoeg context, omdat de combinatie ontbreekt.

In het geval van mijn casestudy, zijn alle specifieke kenmerken volgens Harper aanwezig. Er is een directe paratext, het is een korte video, het is gedeeld op een social media platform, en de combinatie van beeld en geluid is nodig om de video te begrijpen. Een kenmerk dat ik nog wil toevoegen aan dit specifieke microgenre, genaamd TikTok video’s, is: non-diëgetisch geluid (zoals een soundtrack). Dit is mijn definitie van het microgenre TikTok video’s. Wat betreft Kassabians theorie over ‘ubiquitous listening’ is de gebruiker ook verplicht om zijn of haar focus te verleggen van omgevingsgeluid naar de specifieke audio van de video. Dit is de affordance die TikTok afdwingt van haar gebruikers. Dit geldt vooral voor drukke omgevingen, waarin concentratie moeilijk uitgeoefend kan worden. In dit soort situaties helpen oortjes heel goed en komen we bij de term ‘sonic cocoon’ van Michael Bull. Bull legt uit dat gebruikers van oortjes zichzelf, in een sonische wereld, op een technologische wijze afsluiten van de auditieve prikkels in de echte wereld.[14] Door oortjes in te doen, kan de gebruiker zich in een “sonische pop” veranderen en beter concentreren op de wisselwerking tussen beeld en geluid.

Publieksparticpatie

Publieksparticipatie speelt ook een hele belangrijke rol in het microgenre TikTok video’s. Twee doelen die Kariann Goldschmitt noemt in haar artikel, “’Joga Bonito Pelo Mundo, Guerreiro’: Music, Transmedia Advertising, and Brasilidade in the 2006 World Cup”, zijn: het identificeren met het publiek en het participeren van het publiek. Een bedrijf wil met hun reclame een zo groot en divers mogelijk publiek aanspreken en wilt datzelfde publiek overtuigen om te handelen (participatie). Met de komst van social media platformen zoals YouTube, Facebook en Instagram, wordt het initiëren van participatiecultuur stukken makkelijker en sneller gemaakt. Henry Jenkins beargumenteert dat “media convergence, or the cross-use of analog and digital media, accompanies a broader cultural convergence where the logic of culture shifts to emphasize flow across media platforms and further enables new social and cultural processes.”[15] Bijvoorbeeld, de participatiecultuur bij online blogs en sociale media betekent dat het zeer geïnteresseerde publiek makkelijker bepaalde informatie vindt van de muziek die zij hoort.  Oftewel, meer internet betekent meer toegang tot niches, gevolgd door meer gebruikers die toegang hebben tot wat ze eigenlijk willen.[16]

In de nieuwe sociale en culturele processen die hierdoor zijn ontwikkeld, is de culturele kracht van het internet verschoven naar sociale media en interactieve technologie die ervoor zorgen dat er vele nieuwe creatieve mogelijkheden ontstaan op het internet. Deze mogelijkheden zijn niet alleen voor hoogopgeleide programmeurs en designers, maar ook voor de minder technisch onderlegde gebruikers. Gebruikers raken dus meer betrokken bij deze nieuwe manier van interactie door hun eigen ideeën en content te delen via sociale media. Dit is wat Goldschmitt verstaat onder de participatie cultuur.  De meeste publieksparticipatie gebeurt bij de reacties. In deze sectie kunnen gebruikers reageren op en interacteren met de video die ze bekijken; hier krijgen ze de kans om meer informatie te vinden over de video inclusief de muziek, zoals eerder benoemd.[17]

Ook Nicholas Cook heeft het over participatiecultuur in zijn artikel “Video Cultures: ‘Bohemian Rhapsody,’ Wayne’s World, and Beyond.” Hij heeft het over een read-write en read-only cultuur. Volgens het boek Remix van Lawrence Lessig, betekent de RO-cultuur dat het gevestigde concept van kunst iets heeft dat normaal door professionals wordt gecreëerd en door een betalend, maar passief publiek wordt geconsumeerd. Dit wordt ook gestimuleerd door het copyrightsysteem dat is gemaakt om de rechten van creators te beschermen tegen ongeautoriseerd hergebruik. Als contrast legt hij uit dat de RW-cultuur, oftewel participatiecultuur, ervoor zorgt dat hetzelfde passieve publiek nu actief wordt door middel van “remixing”. Helaas wordt dit niet gestimuleerd door de huidige copyrightwetten. Het hergebruiken van professioneel materiaal in eigen werk is illegaal.[18] Er zijn specifieke richtlijnen om de RW-cultuur legaal uit te oefenen: betalen in geld, naamsvermeldingen geven en/of simpelweg gewoon toestemming vragen aan de eigenaar (in woord of schrift).

Casestudy: “Old Town Road” van Lil Nas X ft. Billy Ray Cyrus (remix)

In mijn casestudy was het nummer “Old Town Road” van Lil Nas X nog onbekend, maar door de humoristische toevoeging van Michael Pelchat sloeg het aan bij het publiek. Volgens Pelchats interview met Elias Leight, in de Rolling Stones, voelde hij zich aangetrokken tot de zin “I got horses in the back,” en kwam spontaan op het idee om video te maken waarin hij country kleren aan heeft, omdat hij dat wel grappig vond. Hij vertelt ook dat hij Lil Nas X via Instagram heeft benaderd en toestemming heeft gevraagd om zijn nummer te gebruiken voor zijn video.[19] Hij heeft dus schriftelijk toestemming gevraagd (en ontvangen) van de eigenaar van het nummer. Dit is al een duidelijk begin van de RW-cultuur die Pelchat uitoefent en een goed voorbeeld van participatiecultuur, waarbij het publiek kan meedoen met een bepaalde trend.  Deze cultuur is uiteindelijk bepalend voor het succes van de video. Hoe meer mensen meedoen, hoe populairder iets wordt.

Dit is dan ook goed te verbinden aan de sonic spectatorship.[20] Het feit dat het zo succesvol is om een element van participatie te verwerken in een internetvideo, maakt dat er voor iedereen in het diverse publiek op het internet wel iets is om zich tot aangesproken te voelen. De participatiecultuur om de video heen is dus heel belangrijk. In zijn TikTok video heeft hij de directe paratext toegevoegd: “how’s this for a country boy #foryou #funny #dance #countryboy.”[21] Daaronder staat automatisch de titel en de artiestennaam van het nummer, en de hoeveelheid likes en reacties. Boven zijn beschrijving staat zijn gebruikersnaam en profielnaam. Zonder muziek komt de grap niet over dat hij plotseling country kleren aanheeft in plaats van zijn gewoonlijke kleding. En zonder het beeld is het “maar een onbekend lied.” Maar samen verwijzen zijn danspasjes en kledingstijl naar de tekst en het genre van het nummer. Ook behoort dit nummer niet alleen tot het countrygenre, maar tot het hiphopgenre, wat zorgt voor extra humoristisch contrast.

In mijn casestudy focus ik mij vooral op de zangtekst, het genre en de visuele koppeling daarvan. De lezers die nog onbekend zijn met dit nummer verwijs ik graag naar de officiële videoclip van Lil Nas X en Billy Ray Cyrus.[22] Ter illustratie van de zangtekst en melodie gebruik ik de volgende bijlage.

Pelchats video start bij de derde keer (maat 7) “I’m gonna ride” met Pelchat die een stuurbeweging maakt met zijn handen. Deze beweging heeft betrekking tot het woord “ride” in de zangtekst. Bij de woorden “till I can’t no more” beweegt hij heen en weer met zijn wijsvinger; een bekende handbeweging om nee te zeggen. Vergelijkbaar met het heen en weer schudden van het hoofd. Tot nu toe geeft hij bijna exact weer in zijn danspasjes wat de tekst zegt in het nummer. Halverwege maat 9, bij “I got the,” draait hij 360˚ en, door goede videobewerking, heeft hij halverwege opeens andere kleding aan. Dit gaat goed samen met de beat. In maat 10, bij de woorden “horses in the back, horse tack is attached” danst hij in zijn country hemd en typische jeans op de rest van het nummer (tot ongeveer 0:34 van het oorspronkelijke nummer; 15 seconden TikTok video).

De humor en trend zitten in dit geval niet alleen in de muziek en ook niet alleen in het beeld. Maar de audiovisuele combinatie sprak zo’n een groot deel van het publiek aan, dat zij actief hun eigen versies maakten. Uiteindelijk bereikte deze trend zelfs de grote artiesten in de showbizz die vervolgens ook meededen en dus meehielpen met het verspreiden van deze trend. Ook ontstonden er andere uitdagingen op basis van dit nummer, waardoor er dus meerdere trends gaande waren op basis van ditzelfde nummer.[23]

Conclusie

Mijn theoretisch kader bestond uit theorieën en concepten over microgenres van Harper, participatiecultuur van Goldschmitt, en de RO- en RW-cultuur van Cook. Met mijn casestudy heb ik geïllustreerd hoe een microgenre in elkaar zit, hoe belangrijk de participatiecultuur is in dit microgenre, en de contrasten laten zien tussen de RO- en RW-cultuur. “Old Town Road” heeft haar bekendheid te danken aan Pelchat die simpelweg een eigen idee met de wereld deelde via TikTok door een video te maken waarin muziek en beeld afhankelijk en dus even belangrijk zijn. Fun Fact: wist je dat de beatmaker van dit nummer een Nederlandse producer is?[24]

[1] Trevor Anderson, Gary Trust. “Winner's Circle: Lil Nas X's 'Old Town Road' Breaks Record With 17th Week A top Billboard Hot 100.” Billboard, Juli 29, 2019.

[2] Eilas Leight. “NiceMichael Made ‘Old Town Road’ a TikTok Hit. He’ll Do the Same for You – For a Price.” RollingStone, Mei 20, 2019.

[3] Youngworks, “Generatie Y, Z en A.” Youngworks, 28 april 2018.

[4] Elisa Serafinelli, "Visual Social Relationships," in Digital Life on Instagram (Digital Activism and Society: Politics, Economy And Culture In Network Communication). Emerald Publishing Limited, 2018, 73-97.

[5] Sn0wsh00, “Bad Day at the Office (original viral video),” Geüpload op 20 oktober 2009, YouTube video, 0:26.

[6] Aaron Souppouris, “Vine is now the number one free app in the US App Store,” The Verge, 9 april 2013.

[7] Newlands, “America’s Hottest New App.”

[8] Lin, “Social-Media App Musical.ly.”

[9] Yurieff, “TikTok is the latest social network sensation”

[10] Dutch Cowboys. “Alles wat je moet weten over TikTok.”

[11] Always Smiling (@nicemichael), “how’s this for a country.”

[12] Harper, “Unmute This,” 8.

[13] Harper, “Unmute This,” 10; Anahid. Ubiquitous Listening, 9.

[14] Paul Harper, “Unmute This,” 11; Michael Bull, Sound Moves! .

[15] Goldschmitt, “‘Joga Bonito,” 421; Jenkins, Convergence Culture.

[16] Goldschmitt, “Joga Bonito,” 432.

[17] Goldschmitt, “Joga Bonito,” 422.

[18] Cook, “Video Cultures,” 79-99; Lessig, Remix.

[19] Leight. “NiceMichael.”

[20] Goldschmitt, “Joga Bonito,” 431.

[21] Smiling, “how’s this for a country boy.”

[22] Lil Nas X, “Lil Nas X – Old Town Road.”

[23] Tik Tok Viral. “TumbleWeed Challenge TikTok Compilation.”

[24] The New York Times, “How Lil Nas X Took ‘Old Town Road’ From TikTok Meme to No. 1.”

Referentielijst

Always Smiling. “how’s this for a country boy #foryou #funny #dance #countryboy.” TikTok, 16 februari 2019. https://www.tiktok.com/@nicemichael/video/6658388605418867974

Anderson, Trevor, Gary Trust. “Winner's Circle: Lil Nas X's 'Old Town Road' Breaks Record With 17th Week A top Billboard Hot 100.” Billboard, 29 juli 2019. https://www.billboard.com/articles/columns/chart-beat/8524235/lil-nas-x-old-town-road-longest-number-one-hot-100.

Bull, Michael. Sound Moves! iPod Culture and Urban Experience. New York: Routledge, 2007.

Cook, Nicholas. “Video Cultures: ‘Bohemian Rhapsody,’ Wayne’s World, and Beyond.” In Representation in Western Music, geredigeerd door Joshua Walden, 79-99. Cambridge: Cambridge University Press, 2013.

Dutch Cowboys. “Alles wat je moet weten over TikTok.” Dutch Cowboys, 2 december 2019. https://www.dutchcowboys.nl/socialmedia/alles-wat-je-moet-weten-over-tiktok

Goldschmitt, Kariann. “‘Joga Bonito Pelo Mundo, Guerreiro’: Music, Transmedia Advertising, and Brasilidade in the 2006 World Cup.” Popular music and society 34, no. 4 (4 oktober 2011): 417-436.

Harper, Paula. “‘Unmute This’: Captioning an (Audio)Visual Microgenre.” The Soundtrack 9, no. 1 (7 mei 2017): 7-23. https://doi.org/10.1386/ts.9.1-2.7_1

Jenkins, Henry. Convergence Culture: Where New and Old Media Collide. New York: New York UP, 2008.

Kassabian, Anahid. Ubiquitous Listening: Affect, Attention, and Distributed Subjectivity (2013). Berkeley: University of California Press.

Leight, Elias. “NiceMichael Made ‘Old Town Road’ a TikTok Hit. He’ll Do the Same for You – For a Price.” Rolling Stone, Mei 20, 2019. https://www.rollingstone.com/music/music-features/nicemichael-tiktok-lil-nas-x-flo-milli-837371/

Lessig, Lawrence. Remix: Making Art and Commerce Thrive in the Hybrid Economy. London: Bloomsbury, 2008.

Lil Nas X. “Lil Nas X – Old Town Road (Official Video) ft. Billy Ray Cyrus.” Geüpload op 18 juli 2019, YouTube Video, 2:37. https://youtu.be/r7qovpFAGrQ.

Lin, Liza, Rolf Winkler. “Social-Media App Musical.ly Is Acquirede for as Much as $1 Billion.” The Wall Street Journal, 9 november 2017. https://www.wsj.com/articles/lip-syncing-app-musical-ly-is-acquired-for-as-much-as-1-billion-1510278123?tesla=y

Newlands, Murray. “The Origin and Future Of America’s Hottest New App: musical.ly.” Forbes, 10 juni 2016. https://www.forbes.com/sites/mnewlands/2016/06/10/the-origin-and-future-of-americas-hottest-new-app-musical-ly/

Reznor, Trent, Billy Ray Cyrus, Jocelyn Donald, Atticus Ross, Kiowa Roukema en Montero Lamar Hill. “Old Town Road (remix).” Songs of Universal, Inc. 2019.

Serafinelli, Elisa. "Visual Social Relationships." In Digital Life on Instagram (Digital Activism and Society: Politics, Economy And Culture In Network Communication). Emerald Publishing Limited, 2018. https://doi-org.proxy.library.uu.nl/10.1108/978-1-78756-495-420181003

Sn0wsh00. “Bad Day at the Office (original viral video).” Geüpload op 20 oktober 2009, YouTube Video, 0:26. https://youtu.be/yrl9rnstSU0

Souppouris, Aaron. “Vine is now the number one free app in the US App Store.” The Verge, 9 april 2013. https://www.theverge.com/2013/4/9/4204396/vine-number-one-us-app-store-free-apps-chart

The New York Times. “How Lil Nas X Took ‘Old Town Road’ From TikTok Meme to No. 1 | Diary of a Song.” Geüpload op 9 mei 2019, YouTube Video, 6:56. https://youtu.be/ptKqFafZgCk.

Tik Tok Viral. “TumbleWeed Challenge TikTok Compilation.” Geüpload op 17 november 2018, YouTube Video, 7:00. https://youtu.be/-Q3a7BSAJ5A.

[myplaystationnl]

Side-scrolling platformers

De beste platformers voor PS4: essentiële kopersgids Van keiharde knokpartijen tot relaxte avonturen, dit overzicht van niet te missen sidescrollers heeft voor elk wat wils. Guacamelee! 2 Ontwikkelaar: Drinkbox Studios Synopsis: Humoristische platformer-/vecht-mashup Moeilijkheidsgraad: 3/5 De vrolijke worstelgame van Drinkbox Studios deed het verrassend goed op PS3 en de opvolger stelde niet teleur, met een perfecte mix van verkennen, knokken, platformuitdagingen en slapstick. En je kunt een superkip zijn. Wat wil je nog meer?  https://youtu.be/FsWaT_QhkLE Guacamelee! 2 Bloodstained: Ritual of the Night Ontwikkelaar: ArtPlay Het concept: Voormalig Castlevania-ontwerper Koji Igarashi is terug Niveau: 4/5 De duivelse bedenker van klassieke Castlevania-games zoals Symphony of the Night keert eindelijk terug naar het genre RPG/platform-game dat hij samen met anderen heeft gecreëerd – en hij weet nog steeds precies wat hij doet. Bloodstained heeft het allemaal: een bovennatuurlijke wereld, intensieve verkenningstochten, spectaculaire eindbaas-gevechten, een lekkere grind en uitgebreide mogelijkheden om je personage aan te passen.  https://youtu.be/NuYcOkulhTA Bloodstained: Ritual of the Night Dead Cells Ontwikkelaar: Motion Twin Synopsis: Straffende roguelike met een sprankelend oog Moeilijkheidsgraad: 5/5 Deze no-nonsense smash-hit uit 2018 vereist veerkracht, een koel hoofd en bliksemsnelle reflexen, maar rijke beloningen liggen binnen handbereik. Het actie-avontuur van de Franse ontwikkelaar Motion Twin is keer op keer weer anders en dus eindeloos herspeelbaar. https://youtu.be/vaZfkv115DQ Dead Cells Hollow Knight Ontwikkelaar: Team Cherry Synopsis: Onvergetelijk ontdekkingsavontuur in Metroid-stijl Moeilijkheidsgraad: 4/5 Hollow Knight, met liefde gemaakt door een klein team, werd bij de release in 2018 aangekondigd als een nieuwe genreklassieker. En terecht. De betoverende, melancholische wereld vol strijdlustige insecten is een genot om te spelen. De adembenemende eindbaasgevechten en platformuitdagingen zijn een ware work-out voor je duimen. https://youtu.be/oBHx48WQIP4 Hollow Knight Unravel Ontwikkelaar: Coldwood Interactive Synopsis: Een aangrijpend avontuur Moeilijkheidsgraad: 3/5 In dit betoverende avontuur van een getalenteerd Zweeds team speel je de kleine held Yarny, gemaakt van één draad garen. Tijdens je verkenningstocht door de wereld moet je je garen gebruiken om puzzels op te lossen door te lassoën, bruggen te vormen, van platform naar platform te zwaaien en nog veel meer. Het uitstekende vervolg bevat coöp. https://youtu.be/dcaEttvzja8 Unravel Celeste Ontwikkelaar: Matt Makes Games Synopsis: Platformuitdagingen vol emotie Moeilijkheidsgraad: 4/5 Laat je niet misleiden door de primitieve uitstraling. Celeste is een supermoderne ervaring. Maker Matt Thorson combineert een ontroerend verhaal met vakkundig vervaardigde platformuitdagingen, waarbij de mechanica nauwkeurig in lagen is verdeeld en de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd tot je buitengewoon behendige prestaties neerzet.  https://youtu.be/70d9irlxiB4 Celeste Sonic Mania Ontwikkelaar: Sega Synopsis: De platformericoon keert terug naar zijn roots Moeilijkheidsgraad: 3/5 Sega keert terug naar de basis met een retro-Sonic waarin de blauwe waas zo snel mogelijk van A naar B rent, terwijl hij onderweg die gouden ringen pakt natuurlijk. Het is een eenvoudige formule, tot in de perfectie verfijnd door een jong, gepassioneerd team van Sonic-superfans. https://youtu.be/ZHrGWSGOVLc Sonic Mania Inside Ontwikkelaar: Playdead Synopsis: Een heerlijk gestoord verhaal vol onverwachte gebeurtenissen Moeilijkheidsgraad: 3/5 Het griezelige debuut van Playdead, Limbo, was een van de meest memorabele ervaringen van het PS3-tijdperk, en de spirituele opvolger doet daar zeker niet voor onder. Dit verhaal zit echt uitzonderlijk in elkaar en we willen niks verklappen. Ga op een regenachtige middag gewoon eens goed voor deze game zitten. https://youtu.be/yDm6PAgNohU Inside Shovel Knight Ontwikkelaar: Yacht Club Games Synopsis: Retroactie vol sprinten en springen Moeilijkheidsgraad: 3/5 Shovel Knight is speciaal gemaakt om iedereen die zich de platformklassiekers uit het 8-bits tijdperk herinnert in nostalgische sferen te brengen. Het is een masterclass in old-school gamedesign. Het tuingereedschap in de debuutrelease van Yacht Club heeft veel charme en zit boordevol content: de Treasure Trove-editie bevat vijf uitbreidingen naast het basisspel. https://youtu.be/ll5grB6C9Bw Shovel Knight Steamworld Dig 2 Ontwikkelaar: Image & Form Synopsis: Heerlijk ondergronds ravotten Moeilijkheidsgraad: 3/5 De meeste platformers speel je verticaal, waarbij je tussen de platformen moet springen om anders onhaalbare hoogtes te bereiken. Dat geldt niet voor de twee Steamworld Dig-games. Pak je schep en begin te graven op zoek naar buit, monsters en avontuur. Hak je eigen platformen uit om af te dalen in de aarde. Steamworld Dig 2 geeft een leuke draai aan het genre. https://youtu.be/rZKw5SsXgSw Steamworld Dig 2 The Messenger Ontwikkelaar: Sabotage Studio Synopsis: Vintage look met een 21e-eeuwse glans Moeilijkheidsgraad: 4/5 Van Shinobi tot Ninja Gaiden, de nederige ninja is al sinds de opkomst van digitale entertainment een must-have onder de platformers. De Messenger laat zich geruisloos van het plafond zakken om de kroon te stelen voor een nieuwe generatie. Doorsta duivelse beproevingen en een stortvloed aan slimme trucjes om de speler te vermaken.  https://youtu.be/fGxRMwSthAc The Messenger Little Nightmares Ontwikkelaar: Tarsier Studios Synopsis: Een duister sprookje van een getalenteerd team Moeilijkheidsgraad: 3/5 Een gedenkwaardig Tim Burton-achtig avontuur dat de grens tussen schattig en griezelig subtiel opzoekt. Je speelt een meisje gevangen in een donker, gevaarlijk schip genaamd de Maw. Om te ontsnappen moet je de gruwelijke opvarenden ontwijken en allerlei duivelse puzzels oplossen.  https://youtu.be/eayBAZHjy-I Little Nightmares Wonder Boy: The Dragon's Trap Ontwikkelaar: Lizardcube Synopsis: Een klassieker uit de jaren '80 krijgt een stijlvolle make-over Moeilijkheidsgraad: 4/5 Of je je het origineel van 1989 nog herinnert of niet, Wonder Boy: The Dragon’s Trap is de bom voor fans van traditionele platformactie. De visuals van het origineel krijgen een prachtige, handgetekende make-over, maar de gameplay met verwisselende personages is net zo duivels als je het je herinnert. https://youtu.be/9hNZbHQD8bQ Wonder Boy: The Dragon's Trap Mega Man 11 Ontwikkelaar: Capcom Synopsis: De blauwe bommenwerper is terug Moeilijkheidsgraad: 5/5 Acht levels om uit te spelen, acht bazen om te verslaan, acht unieke vaardigheden om vrij te spelen. Net zoals het ooit bedoeld is. Zoals het oude gezegde luidt: als het niet kapot is, repareer het dan niet. En dat gaat ook op voor het 11de deel van het platformericoon van Capcom. Een handvol nieuwe mechanica voegt een eigentijdse smaak toe aan de game, maar verder is dit een vakkundig in elkaar gezette old-school knokpartij. https://youtu.be/sRQqpZ8uxO0 Mega Man 11 Salt & Sanctuary Ontwikkelaar: Ska Studios Synopsis: Een duivels eerbetoon aan Dark Souls in 2D Moeilijkheidsgraad: 5/5 De invloed van Salt & Sanctuary is duidelijk te zien. De formule van doodgaan en opnieuw proberen van Dark Souls wordt vakkundig omgezet in 2D van links naar rechts, compleet met indirecte overlevering, griezelige vijanden en - laten we er niet omheen draaien - ontzettend moeilijke gameplay. Maar als je de uitdaging aangaat, is dit een knappe, pakkende versie van het origineel. https://youtu.be/n1Yq89OhxfA Salt & Sanctuary LittleBigPlanet 3 Ontwikkelaar: Sumo Digital Synopsis: Bouw je eigen perfecte platformer Moeilijkheidsgraad: 3/5 Het derde deel van de doe-het-zelfplatformer borduurt voort op alles wat geweldig is aan de serie en het mantra 'speel, creëer, deel'. Het biedt niet alleen een onwijs uitgebreide verhaallijn om door te spelen, maar je kunt ook in de creatietools van het spel duiken en je eigen ervaringen creëren, om ze vervolgens te delen met een enorme gamerscommunity. https://www.youtube.com/watch?v=ymCDdrMKPrY LittleBigPlanet 3 N++ Ontwikkelaar: Metanet Software Synopsis: Minimalistische actie voor vingervlugge gamers Moeilijkheidsgraad: 4/5 Laat je niet misleiden door de primitieve look: N++ is een van de meest meeslepende platformers op PS4. Bij deze razendsnelle reflextest, letterlijk bestaande uit duizenden unieke 'micro'-niveaus, mompel je na elke misstap "nog een keer".   https://youtu.be/vrRaTmwtkS4 N++ Read the full article

[emiledekeyser]

Sonic City Preview - Deel 1

Nu de Sinksenfeesten achter de rug zijn, mag men in Kortrijk reikhalzend beginnen uitkijken naar het najaar. Zo raakte onlangs bekend dat Studio Brussels Warmste Week rond de kerstperiode zijn tenten zal opslaan in de guldensporenstad. Nog veel interessanter echter is wat midden november plaatsvindt: Sonic City, het festival georganiseerd door concertorganisatie Wilde Westen.

Het Sonic City-concept is eenvoudig: de organisatie kiest een band of artiest als curator, die dan vervolgens een line-up mag samenstellen. Als bezoeker kan je zo een weekend lang onderdompelen in de muzikale leefwereld van de artiest in kwestie. Het festival is ondertussen aan zijn twaalfde editie toe, en is een vaste waarde in de kalender van menig concertganger. Wie het lijstje curatoren van de voorbije 5 edities erbij neemt snapt meteen waarom, namen als Courtney Barnett (2018), Thurston Moore (2017), Savages (2016), Preoccupations [toen nog Viet Cong] (2015) en James Holden (2014), bewijzen dat de naam Sonic City een baken aan kwaliteit representeert.

Never change a winning team, zou je dan denken. Maar bij het Wilde Westen vertrokken ze dit jaar vanuit een andere volkswijsheid: stilstaan is achteruitgaan. En dus werd besloten het vertrouwde concept lichtelijk aan te passen: de editie van 2019 (van 8 tot 10 november) krijgt met Shame en Cate Le Bon niet één, maar twee curatoren. Een gedurfde zet, maar daarom geen onbegrijpelijke. Het programma is eclectischer dan ooit, waardoor het ook een groter publiek aanspreekt. Want vergis je niet, de twee curatoren zijn wel degelijk verzoenbaar, in die zin dat ze elk op hun manier belichamen wat het spannendste is dat het indiegenre anno 2019 te bieden heeft. Shame is de voortrekker van wat de nieuwe generatie Britse Gitaarrock genoemd wordt, de ongrijpbare Cate Le Bon experimenteert op haar volkomen eigenwijze manier met – als er dan toch genres moeten opgeplakt worden – indiefolk en post/krautrock.  

Twee uiterst interessante curatoren die een al even intrigerende line-up samenstelden. Hoewel de affiche nog niet volledig bekendgemaakt is, gidsen wij u nu al door de voorlopige line-up door te focussen op de namen die er voor ons uitspringen. Eerst behandelen we de bands die Shame naar Kortrijk brengt, waarna we inzoomen op de keuzes van Cate Le Bon.

Als een TGV raasde Shame (zondag 10/11) door 2018. In januari dropten ze met hun debuut “Songs of Praise” een van de strafste platen van het jaar, waarna ze van achtereenvolgens de Rotonde (Botanique), Down The Rabbit Hole, Dour en de AB Box geen spaander heel lieten. Zowel de verpletterende liveshows, als hoe ze op “Songs of Praise” achter hun (post)punkgeluid wondermooie popsongs weten te verschuilen, zorgde ervoor dat de jonkies uit Londen zich ontpopten tot de vaandeldragers van een nieuwe golf binnen Britse Gitaarrock. Dankzij Shame, en met hen ook IDLES, lijkt het genre eindelijk komaf gemaakt te hebben met de leegte die gaapte na Oasis en The Libertines, toen elke Liam Gallagher-copycat de hemel werd in geprezen. Deze band heeft lak aan het concept van de rockster, hecht veel belang aan authenticiteit, zit niet verlegen om een politieke boodschap te verkondigen, maar wil bovenal toch vooral plezier maken, de zelfrelativerende slagzin die zanger Charlie Steen quasi elk optreden verkondigt luidt: enjoy yourselves, boys and girls, and remember, it’s just entertainment. Dat ze amper een jaar na hun grote doorbraak al uitgekozen worden om Sonic City te cureren zegt heel veel, Shame heeft alles om een van de grootste bands van deze generatie te worden. ✰ ✰ ✰ “Dogrel”, de debuutplaat van Fontaines DC (zaterdag 9/11), is dan weer goed op weg hoge toppen te scheren in ons eindejaarslijstje van 2019. Gerugsteund door een sound die sterk aanleunt bij The Strokes en The Fall, analyseert zanger Grian Chatten het stadsleven in zijn Dublin op een poëtische wijze waarbij Ierse dichters als WB Yeats en James Joyce nooit ver weg zijn. My childhood was small, but I’m gonna be big, voorspelt hij zelfzeker in “Big”, dat dit geen misplaatste arrogantie is bewees de band eerder dit jaar al met hun stormende passage in de 4AD (Diksmuide). ✰ ✰ ✰ Ook uit Dublin en al even goed op weg big te worden: The Murder Capital (zondag 10/11). De twee songs die ze tot op heden uitbrachten, “Feeling Fades” – dat leentjebuur speelt bij The Stooges – en “Green & Blue” etaleren een sound die donkerder en dreigender is dan die van hun eerder genoemde stadsgenoten. Ze spelen later deze maand op Werchter, maar iets zegt ons dat deze postpunk band beter tot z’n recht zal komen op een druilerige novemberavond. ✰ ✰ ✰ Ook Squid (zondag 10/11) heeft slechts een handvol songs uit, waarvan “Houseplants” de meest recente is. Het nummer combineert LCD Soundsystem’s discopunk met een saxofoon en tempowisselingen schatplichtig aan het mathrock-genre. Het resultaat is zo aanstekelijk dat je voor je het goed en wel beseft staat te dansen op een nummer over … kamerplanten. Volgens hun bio heeft de band een ijzersterke livereputatie, hoog tijd dus om dit te komen waarmaken op Belgisch grondgebied. ✰ ✰ ✰ Warmduscher (zondag 10/11) is een van de vele zijprojecten binnen het zeskoppige collectief Fat White Family, legendes binnen de South London Scene waarin ook Shame z’n eerste stappen zette. Zoals dat gaat in het Fat White Family-universum bevat ook Warmduscher een hoop kleurrijke individuen, naast de voortandloze gitarist Saul Adamczewski (zijn excessief druggebruik zorgde ervoor dat FWF een aantal jaar terug op imploderen stond) die in beide bands een voortrekkersrol speelt, is er ook nog zanger Clams Baker Jr, vaak getooid met cowboyhoed, die beschikt over een fantastische podiumprésence, vol overgave en humor. Het in 2018 verschenen “Whale City” bouwt verder op de elektronisch-psychedelische sound van hun bijzonder interessant debuut “Khaki Tears” (2015), ditmaal echter vermengd met stevige garagerock. Een nieuwe weg die ook vruchten afwerpt, want met “Big Wilma” en “Standing On The Corner” heeft de band voor het eerst ook nummers geschreven die kunnen doorgaan als volwaardige single. Iggy Pop is fan, nu jij nog! ✰ ✰ ✰ Het Amerikaanse Sheer Mag (vrijdag 8/11) lijkt een ietwat vreemde eend in de bijt: frontvrouw Tina Halladay (die overigens over een fantastische stem beschikt) eventjes buiten beschouwing gelaten, zien de bandleden eruit alsof ze solliciteren naar een job bij Thin Lizzy, de band waarop ze ook hun logo geïnspireerd hebben. Ook hun sound bevat veel elementen van 70’s arena rock en proto-metal. Sheer Mag gaat echter verfrissend aan de slag met het genre door zich uitgesproken anti-macho op te stellen, en vakkundig te vermijden dat de songs té bombastisch worden. Zo kunnen u en ik eindelijk ook schaamteloos genieten van de elementen die 70’s arena rock zo verdomd aanstekelijk maken. Hulde ook aan hun punkattitude: tot op heden weigeren ze een platendeal te tekenen, en boeken ze hun tours nog steeds zelf. Go support these DIY arena punkrockers.

Cate Le Bon samenvatten in een paar regels is onbegonnen werk. De Welshe artieste is ongrijpbaar, eigenzinnig, moeilijk in een vakje te duwen, en vooral: altijd spannend. Hoewel Cate in haar begindagen door haar stemgeluid vaak in dezelfde zin genoemd werd met Nico, en door haar nummers ook vaak The Velvet Underground echode, wordt ze bovenal geroemd om haar onmiskenbare stijl in zowel gitaarspelen als nummers schrijven. Iets waar ook Jeff Tweedy van Wilco haar om eerde: “It's really rare for people to have a specific sound anymore, but I can always tell when it's her playing guitar.” Haar zijsprongetje bij DRINKS, een samenwerking met Tim Presley (White Fence, The Fall) waarmee ze vorig jaar ook op Sonic City stond, veranderde ook haar werkmethode voor de soloplaten, sinds “Crab Day” (2016) balanceert Le Bon vooral tussen krautrock en tedere indiefolkpop, en zowat alles daartussen. In mei 2019 verscheen “Reward”, opnieuw een vintage Cate Le Bon-plaatje vol interessante zijsprongetjes, rare hooks en dito vocalen die bij de eerste luisterbeurten wat vreemd aandoen. In tijden waarin alles zo vliegensvlug moet gaan, is het een gedurfde stap om met een plaat op de proppen te komen die tijd nodig heeft. Maar kijk, eenmaal Cate je heeft meegesleurd in haar universum word je – de clou ligt in de titel – beloond. Dat we ook op Sonic City beloond zullen worden, blijkt uit de recensies van haar schijnbaar straffe passage op Best Kept Secret eerder deze maand. ✰ ✰ ✰ Het hoeft niet te verbazen dat het onnavolgbare ook een rode draad is bij de bands die Le Bon uitgekozen heeft. Ook voor het Amerikaanse Deerhunter (zondag 10/11) geldt dat elke plaat anders klinkt, van postpunk en primitieve garagerock tot hypnotische dreampop, maar toch steeds onmiskenbaar als Deerhunter. Why Hasn’t Everything Already Disappeared?, hun puike achtste plaat, kwam in januari 2019 uit en werd ge-coproducet door Le Bon herself. De synths nemen er de bovenhand, en zanger Bradford Cox kijkt door een sciene fiction bril naar het heden, afrekenend met de toenemende polarisatie en het laks klimaatbeleid. Live is de band steevast een heuse trip, doorgaans nog explosiever dan hun studiomateriaal. Sit back and enjoy, you’re in for something special. ✰ ✰ ✰ Ook Mega Bog (zaterdag 9/11) haalt voor haar upcoming album “Dolphine” inspiratie uit het onrustige politieke en sociale klimaat. De thematiek van het album is gebaseerd op een mythisch verhaal waarin de mens afstamt van zeedieren, en sommige individuen er niet voor opteren op de wereld te komen als mens, maar als dolfijn liever de diepste krochten van de oceaan verkennen. Moeilijke materie dus, maar het zomers jazzy popsfeertje dat de eerste singles uitademen, maakt het alvast vrij makkelijk te verteren, echter nooit in die mate dat het dertien in een dozijn wordt. ✰ ✰ ✰ In 2018 releasete Michele Mercure (zaterdag 9/11) “Beside Herself”, een 19 nummers tellend compilatiealbum met songs die ze tussen 1983 en 1990 had uitgebracht op verschillende cassettes. Experimentele minimal synthesizer muziek die perfect dienst zou kunnen doen als soundtrack van een new wave avant-garde cultfilm. Vaak klinken de nummers als een zoektocht naar interessante geluiden, maar soms wordt er ook verrassend dansbaar uit de hoek gekomen (“An Accident Waiting To Happen”). Bijzonder benieuwd hoe dit live tot z’n recht komt.