#snaren

[corneke013]

Bespanklemmen

Er zijn wel wat manieren om een racket te bespannen, waarbij de meeste wegen ook naar Rome zullen leiden. Zo ook het gebruik van bespanklemmen, waarbij de een losse bespanklemmen gebruikt en de andere bespanner zweert bij vaste bespanklemmen. Ik zal ze hier beide toelichten en wat de voor en tegens zijn, maar ook mijn advies wat het beste naar mijn mening is. Continue reading Untitled

[muziekhandeljackyclaes]

Koptelefoon

Op zoek naar hoogwaardige koptelefoons? Ontdek het uitgebreide assortiment bij Muziekhandel Jacky Claes. Van draadloze Bluetooth-opties tot studio-kwaliteit, vind de perfecte koptelefoon voor jouw behoeften en geniet van een meeslepende luisterervaring. Bestel nu en ervaar topkwaliteit geluid!

[wuvenenoso]

Acolhemos orgulhosamente ASPEN ZEREN WU em nosso corpo estudantil! Ele é um GÓRGONA matriculado na Casa ANDROMEDA aos 24 anos. Ele pode passar a impressão de ser CORAJOSO e IMPULSIVO, e talvez você o confunda com o padrão DYLAN WANG, mas garantimos que é apenas uma coincidência. 

pinterest. connections.

PROFILE

nome: aspen zeren wu.

apelidos: as, ze, zeze, ren, zen, snaren.

nascimento (data + lugar): 04 de abril de 1998 em Los Angeles, California, EUA.

gênero e pronomes: homem cis e ele/dele.

sexualidade: pansexual.

altura: 1.83

extracurriculares: poções, anatomia e taxidermia, natação.

dom: veneno não letal. consegue disparar ou apenas retirar o líquido verde escuro por sua língua ou pelos dentes caninos, mas diferente do veneno das cobras, esse não é letal, o efeito só causa uma paralisação breve na pessoa em questão; normalmente, apenas guarda o veneno para usar em suas poções.

aparência: (peruca) cabelo escuro curto. as mechas do cabelo encaixam bem com as cobras que ficam escondidas. as serpentes são verde escuras e tem doze centímetros. olhos pretos. uma marca de nascença mediana em sua nuca em formato de serpente. piercing na língua. sem tatuagens (por enquanto).

pontos positivos: corajoso, atencioso, comunicativo, sincero, leal, brincalhão quando quer.

pontos negativos: impulsivo, preguiçoso, reclamão, convencido, pavio curto, indeciso.

HEADCANONS

Aspen gosta de falar que é filho de chocadeira, tudo porque sua mãe nunca fala quem é seu pai. Ele tem um pai, claro, sua mãe casou com um bruxo que era amigo da família quando o menino tinha dois anos, então cresceu tendo uma figura paterna, mas sem saber a verdade. Quando criança, gostava de se aparecer para os primos, falando que era um górgona-bruxo, sendo uma mentira já que não era possível, só que para uma criança, (in)felizmente, era! Acredita que seu pai está morto ou é alguém “intocável”, talvez um homem casado que tinha sua mãe como amante… Essas são teorias que o fazem viajar na própria vida, é bom para descontrair. Apesar do sobrenome e o nome chinês, nunca visitou a China e não tem planos, porque acredita não combinar com o lugar, a vontade de ver as origens dos Wu não despertou ainda e ele nem sabe se vai; é uma pessoa relaxada com a vida, good vibes com tudo, então esquentar a cabeça não é com ele, principalmente pelo medo de estressar as serpentes verdes que tem na cabeça.

Sempre foi uma criança travessa, brincadeiras e confusões faziam parte de seu dia a dia, assim como os sermões que recebia dos pais e dos demais familiares, porque eles viviam normalmente entre os padrões, ninguém desconfiava que uma família de imigrantes tinha algo estranho, por assim dizer; sim, todos são górgonas, mas as cobras não ficam aparentes, eles optam por turbantes, chapéus e perucas para as esconder e até hoje, ninguém desconfiou e se o fez, não falou diretamente. Sua adolescência foi regada de regras e lições para que não fizesse besteira, ninguém ligava para sua rebeldia, só temiam que um jovem descontrolado pudesse transformar pessoas aleatórias em pedra, se tem uma coisa que aprendeu é que górgonas jovens tendem a ter a petrificação descontrolada; por conta disso, teve que passar uma fase de sua vida com óculos escuros e uma desculpa de sensibilidade, porque assim como ele, suas cobras também eram rebeldes a ponto de passarem contra a peruca e tentarem fazer graça. Ou as serpentes que sobraram, porque quando era criança, por algum motivo, alguns “fios” começaram a cair do nada, as tias acreditaram ser uma troca de pele dos répteis e que causaram o enfraquecimento pela pouca idade de Aspen - sete anos, na época -, mas não foi bem assim, porque só voltou a ser considerado uma górgona aos doze anos, quando as cobras voltaram a surgir com “vida”, se mexendo e tudo mais.

Foi o único herdeiro dos Wu por muito tempo, mas durante uma separação de sua mãe e seu padrasto, acabou ganhando dois irmãos mais novos e do mesmo pai, porque escutou a tia comentando que Meiying - sua mãe - não tem jeito, sempre volta para o homem que não deve. Isso só alimenta ainda mais suas teorias. Nunca ficou tanto tempo fora de casa, porque mesmo com sua fase rebelde, voltava para casa todas as noites para não preocupar ninguém; só que como estava crescendo, não tinha como continuar sua educação em uma escola comum, ou seja, a família achou melhor que fosse estudar em um lugar apropriado e seguro, teve que deixar Los Angeles para trás e ficar em Massachusetts para frequentar a Nevermore Academy, no início, acreditava detestar o lugar, mas, aos poucos, foi criando gosto por tudo e acabou dando continuidade por ali, ingressando na Nevermore University em uma área de seu maior interesse, ou seja, alquimia e química. Não sabe quando, nem como, mas são coisas que sempre lhe chamaram a atenção, pode culpar o padrasto um pouco já que Mikkel nunca mediu esforços para sanar as dúvidas do filho sobre qualquer coisa, além de ensinar coisas básicas sobre poções e afins, quando notou o interesse do mesmo. Não sabe o que, realmente, vai ser no futuro, mas, por enquanto, só quer aproveitar a vida mesmo.

GORGON

Tem quem acredite que as górgonas são apenas mulheres, mas estão bem enganados, existem homens nesse meio, eles são a minoria, mas existem. Não é uma coisa rara, longe disso, mas por algum motivo o número de meninas que nascem como górgonas ultrapassam o número de meninos, deve ser alguma coisa genética. 

As lendas vem com um alerta de perigo, porque se uma górgona está com as cobras em seus cabelos livres, sem qualquer “proteção”, qualquer um que entrar em seu raio de visão pode virar pedra por algum tempo, os mais velhos até conseguem algo definitivo, mas requer muita idade para tal. Eles mesmos não estão livres dessa maldição, visto que se encararem seu reflexo em um espelho também viram pedra por um tempo. Também são mestres na persuasão de seus alvos, como um encantador de cobras para que a pessoa fique parada para virar pedra; para se esconder dos padrões, muitos optam por acessórios que cubram seus cabelos de forma que as cobras fiquem escondidas, além de óculos escuros para evitar contato direto com os olhos de terceiros.

A petrificação de seres vivos acaba sendo mais uma “maldição” do que um dom, porque está fora do controle da pessoa, por isso, precisam usar meios de esconder os répteis; mas as górgonas podem ter dons como paralisação através de um sibilar (semelhante das próprias cobras) ou cuspir veneno não letal, que também pode ser usado para paralisar algum alvo. O dom de Aspen é o de cuspir veneno não letal, o qual ele “estoca” para possíveis poções em suas aulas de alquimia. 

TRIVIA

tem nove serpentes em seu cabelo, algumas mais fortes que outras. todas tem nome, sendo eles: octa, bin, vian, orion, sirius, nix, cetus, draco e cygnus.

gostaria de usar bonés ou toucas/gorros, mas não pode. sabe que é comum para as górgonas usarem acessórios para esconder o cabelo real, mas ninguém deve ter repteis cheios de personalidade como ele tem... das nove, apenas duas não ligam de ficar "sufocadas" por um boné, então é obrigado a usar apenas perucas com fios mais elevados para as demais conseguirem respirar.

sua pior idade, com toda a certeza, foi aos sete anos. por não ter suas serpentes, as demais crianças górgonas ficavam caçoando de si, alegando que ele não era um deles e com tanta vergonha, aspen acabou criando gosto por perucas que simulassem as serpentes, como se as mesmas estivessem escondidas.

é muito vaidoso com o cabelo e com suas "amigas", passa bons minutos dando água para as mesmas. suas perucas também ficam em um lugar arejado e ele tira um dia na semana para arrumar cada uma delas.

seu quarto tem diversas prateleiras com coisas diferentes, mas duas em especial são reservadas para seus frascos de veneno, infelizmente, não tem tanto controle de quando ou quanto vai sair; ou seja, precisa estar alerta para não pingar em ninguém. guarda o líquido para suas aulas de poção e outros experimentos.

apaixonado por constelações, tentou decorar o teto do quarto com as que mais gosta para sempre observar as mesmas. também gosta de tarô, sempre buscando sobre enquanto aprende online.

taxidermia é sua atividade favorita, mesmo não tendo permissão de fazer como, realmente, deseja. é o mais perto de criar estátuas que pode, é uma forma de relaxar também.

usa óculos escuros diariamente, porque não confia em nenhum dos repteis que tem na cabeça, então é melhor usar os mesmos do que sair petrificando pessoas aleatórias.

tem um histórico de auto petrificação, as vezes, esquece de tampar os espelhos enquanto toma banho ou de usar óculos enquanto se arruma para um novo dia... para sua sorte, fica pouco tempo assim, estourando duas horas. tudo depende de quanto tempo ficou encarando a superfície espelhada.

[ilovetheater-nl]

24 Strings, een veelzijdig gezicht van Tim Akkerman

Recensie: Vera Visser – de MolFoto: ©Monique Hoffmann Op woensdag 16 oktober ging 24 Strings van Tim Akkerman in première in de Rijswijkse Schouwburg. De titel van de voorstelling verwees niet naar het aantal stukken lingerie dat naar Tims hoofd werd gegooid in zijn DI-RECT tijd. 24 Strings heeft alles te maken met de snaren van de talloze instrumenten die een rol spelen in deze…

[gerbie7]

Mart Smeets – Gevoelige snaren

Het jaar 2023 door de ogen van DeMart. Sport vanuit zijn studiekamer, muziekstukjes tussendoor. Vintage Smeets. Mooi Sinterklaascadeau. Memorabel? Nee. Na meer dan 60 boeken loop je gewoon altijd het risico dat je in herhaling valt. Dat dezelfde anekdote je te binnen schiet bij een actuele sportgebeurtenis, terwijl je die in boek 16, 41of 53 ook al had verteld. Of anders in een podcast. Niet…

[aloyskoenen]

12 snaren

12 snaren Ooh, yeah Alright Here we go again Na-na, whoa, no, da-na, hey, hey, yeah Give a little bit Oh, give a little bit of your love to me Supertramp, wat een k*t nummer Wat een irritante stem ook! Iedereen vond dat toen leuk. 12 snaren heb je nodig! Die moet ik hebben. Muziekwinkel Rijkers…. Zij begon al te lachen, als ik voor de etalage stond. 12 snaren? Heb je wat hangen? Zit daar wat…

[jurjenkvanderhoek]

DE JUBEL VULT MIJN RUIMTE, DE PARKIET FLUIT MEE

Jubelen, dat is extraordinair vreugde tonen, blijdschap uiten. Het is juichen over de top. Uitzinnige vrolijkheid. Met meer klankkleur en toonhoogte dan het platvloerse joelen. Jubelen past in een religieuze zetting. Het herinnert mij aan de zoon van Lamech en Adah, een broer van Jabal - afstammelingen van Kaïn. Jubal werd de vader van muzikanten die citer tokkelen en fluit aanblazen. In die instrumenten hoor je de klanken vibreren, trillende snaren en juichende blaastonen. De muziek jubelt. Beter dan dit kan het niet verwoordt: “Ingetogen vibreert / doorgloeit de jubel / verlaat haar mond / / Uitleg overbodig / Nooit weer gehoord”.

Die jubel lees ik in een mij toegeschoven kleine dichtbundel van Gerhild Tóth-van Rooij. “Met dankbaarheid” staat er bij de signering op het titelblad. Jubel is de titel van de bundel, verschenen ter gelegenheid van tentoonstellingen in Sint Annaparochie. Het is een boekwerkje waarin Gerhild Tóth persoonlijke overdenkingen en individuele bepeinzingen met muziek als onderwerp heeft laten drukken. Vertaald in het Duits is het een internationaal geschrift. Zo is te herleiden hoe een oorspronkelijke tekst zich in een andere taal verhoudt tot de betekenis. Daar iedere spraak een eigen uitleg geeft, taaleigen uitdrukkingen die zich maar moeilijk laten vertalen.

In elk vers klinken door de zinnen de schone klanken van een muzikale compositie. Als het ware zijn de woorden de noten op de zang. De trilling van de letters zijn voelbaar wanneer de negen woorden opgedragen aan de sopraan Charlotte Margiono hardop worden uitgesproken. Omtrekkend, verstrekkend, instemmend. Het gonst in de gospel en houdt aan in de hymne. Gerhild Tóth weet de juiste snaar te raken. Met haar expressieve woordkeuze weet zij de essentie van het onderwerp te treffen.

Op een bepaalde manier persoonlijke herinneringen, die aan mij raken omdat wij mogelijk beiden uit een calvinistische omgeving stammen. Derhalve een zelfde ervaring delen. De geluiden onder de preek die afleiden naar een verre hemelpoort, maar jezelf inprenten aandachtig het goede en het slechte te vatten. Pas wanneer het gezang aanheft verdwijnt het denken en voel je je een met alle stemmen en baad je je schoon in klanken. Dat was lang geleden, maar kan nog steeds zo weemoedig doorvoeld worden.

Serieus en ernstig wordt het onderwerp in dichterlijke vorm ter hand genomen. Het beeldend vermogen, dat zich op diverse manieren in het werk van de dichter/schrijver en kunstenaar tot uiting laat komen, zet mij aan tot opkijken van het blad waarop de letters staan naar een zicht in de ruimte waar mijn gedachten plaats vinden. De woorden staan mij in beelden duidelijk voor ogen. Vooral ook omdat Gerhild Tóth weinig woorden nodig heeft om een essentiële situatie te beschrijven, de kern van het moment aan te laten voelen. Naast de ernst is er ook de scherts. Althans wordt het vers een wijs, het lied een zang.

In het muziekboek staan de liedjes die oom uit zijn hoofd speelt. Hij heeft de magere lucifershoutjes op een rij niet nodig om tot klanken te komen. Het nichtje schudt het boek, maar de muziek klinkt niet. De noten suffen, waar zijn de liedjes? Maar er is ook weemoed, een lach en een traan in de jubel van Tóth. Het kan naast elkaar bestaan, het vormt samen een levenslied. “Ik zong voor jou dat liedje / dat kleine lieve liedje / en nooit en te nimmer / zou ik het weer zingen / want dit blijft voor immer / ons kleine lieve liedje”. Een persoonlijk in memoriam dat universeel tot mij spreekt. Waarin ik mijn emotie kan vinden.

Het is een bijzonder kleinood. De jubel is een juweel. Door een dozijn teksten hoor ik muziek klinken. Het gezang stijgt uit de woorden op. Schud ik aan het boekje dan zingen de woorden rond, wordt jouw liedje mijn liedje. Is de compositie gedragen door tekens, strepen en punten. Sta ik stil te stralen met het boekje tegen mijn borst gedrukt. Weet ik in nerveus bewegen de rust te hervinden om de sluimerende woorden die ik net las van de bladzijden te halen. En deze te laten galmen in mijn gedachten. Een weg zoekend van hersenkwab naar spraakvermogen, door de mond luid en duidelijk jubelend. De klankbeelden stromen samen, vormen guirlandes in de ruimte. Monden uit in woorden opgenomen in wentelende zinnen. De hond kijkt mij van onder de tafel verbaasd aan. De parkiet schreeuwt verstoort mee in de maat van de door Tóth voorgeschreven teksten. De citaten dreunen niet, de declamatie zingt door de ruimte. Mijn kamer vult zich met de jubel van Gerhild Tóth. Ik raak de aarde aan en voel de hemel. De kracht van de dichter.

Jubel. Gerhild Tóth-van Rooij. Dichtbundel in beperkte oplage. Uitgeverij Vliedorp, 2004.

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 6

Ik ben alleen wanneer ik mijn ogen open in het halfdonker. Het duurt even voor ik besef waar ik ben en blijf nog even liggen terwijl de gedachten aan wat er gebeurde voor ik in slaap viel opnieuw hun weg naar de oppervlakte vinden. 

Moeizaam ga ik rechtop zitten, doe het nachtlampje aan en kijk verdwaasd de slaapkamer rond, alsof ik niet al weet hoe die eruit ziet. De slaapkamerdeur is gesloten, mijn gitaar staat terug op de staander. Alle snaren zijn nog intact. Door het raam zie ik het diepblauw van de hemel en de half bebladerde takken van de bomen op het graspleintje die ritmisch meedansen op het ritme van een novemberbriesje. De maan is nergens te bespeuren. 

Wanneer ik de deur naar de hal open, meen ik een milde sigarettengeur te ruiken die een gevoel van troost en geruststelling teweegbrengt. Ze is er nog, denk ik. 

De deur naar de keuken staat op een kier en wanneer ik hem openduw, zie ik Luna’s rug; ze leunt met haar ellebogen op de vensterbank. Naast haar staat een klein schaaltje dat een zelfgemaakt asbakje van aluminiumpapier lijkt te zijn. Ze neuriet een liedje dat ik niet herken en beweegt haar lichaam zachtjes heen en weer. Bij het krakende geluid van de opengaande deur kijkt ze achterom. 

‘O je bent er! zegt ze met haar enthousiasme waar ik zo van hou. Even lijkt het alsof ze naar me toe wil stappen, maar ze houdt zich in en vraagt voorzichtig: ‘Je vindt het toch niet erg dat ik binnen rook he?’ Ze kijkt onzeker naar haar sigaret. ‘Ik wilde wel naar buiten gaan maar ik dacht… ik wilde niet dat je zou denken dat ik weggegaan was. Ik had het idee dat je nog wel wat gezelschap kon gebruiken. Of misschien had ik toch -’

‘Het is helemaal oke, Luna,’ zeg ik met een glimlach, ‘maakt echt niks uit. Ik ben blij dat je er nog bent.’ Ze kijkt me verlegen aan, knikt, neemt nog een laatste trek van haar sigaret en dooft hem vervolgens in het geïmproviseerde asbakje. 

‘Wil je wat drinken?’ vraag ik ten slotte, en loop naar de kleine koelkast in de hoek van de keuken. Ik heb geen zin om het te hebben over wat er daarnet in de slaapkamer gebeurde, dus zolang zij er niet over begint, laat ik het onderwerp rusten. 

‘Ja hoor, ik neem wat jij neemt.’

Ik open de koelkast maar het enige wat ik zie zijn flesjes bier. Ik kijk nog wat langer, in de hoop dat er toch nog iets anders verschijnt wat ik Luna kan aanbieden. Wat niet gebeurt.

‘Ik heb… is een biertje goed?’

‘Prima!’ zegt ze, en ze neemt plaats aan het keukentafeltje.

Ik open de flesjes en volg haar voorbeeld.

We nemen zwijgend kleine slokjes bier, tot Luna’s blik blijft rusten op de hoek van het keukenraam. ‘Er woont een spin boven je raam,’ zegt ze. 

‘O, ja, dat is Toby,’ antwoord ik wanneer ik haar blik volg. ‘Hij beschermt me tegen de muggen.’

‘Toby…’ herhaalt Luna zachtjes. ‘Wacht eens, heb je hem genoemd naar Toby Maguire, de acteur die Spider-Man speelt in de Marvel-films?’ Zonder op antwoord te wachten gaat ze verder: ‘Ik moet toegeven, die is echt leuk gevonden.’ Ze kijkt opnieuw naar de kleine hooiwagen. ‘Aangename kennismaking, Toby, ik ben Luna.’ 

De spin beweegt een paar keer zijn voorpootjes en kruipt dan wat hoger in zijn web. Luna giechelt, neemt een slokje bier, vertelt over welke kunstjes ze haar chinchilla wil leren,  en ik kan haar alleen maar denken aan hoe prachtig ze is.

[cezar-araya]

Future Shock Orchestra

Tijdens de Xplore design week aan het begin van het semester heb ik gekozen voor de 'future shock orchestra'. Deze workshop was in combinatie met het conservatorium en hun studenten en de opdracht was het maken van een uniek instrument op welke manier je ook wilt.

Tijdens deze workshop hebben we in groep een gitaar gemaakt die bespeelt wordt via een keyboard gemaakt en geprogrammeerd via arduino. De snaren werden aangeslagen via elektromagneten en via de harmonische toonladders van de snaren konden we zo alle noten spelen.

Deze opdracht was zeer technisch. Er werd veel geprototyped, gecodeerd en nagedacht over hoe we het allemaal gingen laten werken. Dit vond ik een van de leukste opdrachten tot nu toe in Productontwikkeling.

Dit zorgt ook voor enige verwarring bij mij aangezien ik op het moment niet heel geneigd ben naar technologie gedreven ontwerpen. Ik ga denk ik nog praten met master studenten die ik ken om een beter beeld te krijgen van de verschillende vakken in de master richtingen.

Ik heb het gevoel dat ik veel kan lezen en voorbereiden maar niks is zo waardevol als een ervaring. Bij deze opdracht hadden we geen idee wat we gingen doen tot we het deden. Ik ga dus naar mijn medestudenten met ervaring waarschijnlijk veel luisteren en daar veel waarde aan hechten.

[peecee-columns]

Zelfsturend dromen najagen

Schrijfster Gerda Blees is een van mijn favoriete columnisten. Onlangs schreef ze helaas haar laatste column voor de boekenbijlage van De Volkskrant. Een simpele voetnoot van de redactie onderaan het stuk maakte duidelijk dat haar nuchtere blik, die ze altijd verpakte in een verrassende schrijfstijl, hierna niet meer terug te vinden zou zijn op haar vaste plek in de zaterdagkrant: Dit is de laatste column van Gerda Blees.

In deze laatste column schrijft Blees dat ze in een faalangstdroom is beland, waarbij ze op een podium staat en in de microfoon praat, terwijl niemand naar haar luistert. Ze weet dat de meeste mensen zo’n bepaalde faalangstdroom hebben. Zo droomt haar geliefde regelmatig dat hij weer in de dierenwinkel moet werken, dat het heel druk is en de mensen boos worden omdat ze de dieren niet goed vinden. Haar vriendin mist regelmatig de snaren op haar viool wanneer ze moet spelen tijdens een concert en haar vader komt er geregeld achter dat hij nog zijn eindexamen moet halen terwijl hij al aan een nieuwe studie is begonnen.  

Met enige regelmaat stuit ik in de nachtelijke uren ook op zo’n zogenaamde faalangstdroom. Hierbij droom ik dat ik weer op school zit en op het nippertje een overgangsbewijs heb behaald van vier naar vijf havo. Dat is fijn, daar ben ik blij mee, maar tegelijkertijd zie ik enorm op tegen het maken van het eindexamen het jaar erna. Het wordt namelijk alleen maar moeilijker, de leerstof zal zich gaan opstapelen en iedereen zal hier beter mee om kunnen gaan dan ik. Hoe zal ik ooit gaan slagen voor mijn havodiploma?

Ondanks het feit dat we allemaal weleens zo’n verwarrende droom hebben, waarin niets lukt of waarin we doodsangsten uitstaan, is er daarentegen sprake van een heel andere vorm van dromen wanneer we het hebben over dagdromen of het willen najagen van dromen. Het grote verschil is dat we onze dromen in de nacht niet onder controle hebben, ze als een onbewust geregisseerde film aan ons voorbij trekken, naargeestig of onnavolgbaar kunnen zijn en wellicht ook iets metaforisch met zich meedragen in de vorm van een diepere betekenis. Het hebben van dagdromen of toekomstdromen heeft dan ook een prettigere connotatie, omdat we hier juist wél bewust en zelfsturend kunnen nadenken over wat we graag zouden willen doen of bereiken. Al is dit soms makkelijker gezegd dan gedaan.

De leerlingen die ik op school mag begeleiden tijdens de faalangst- en examenvreestrainingen vinden het vaak ook moeilijk om op een positieve manier te dagdromen over wat ze op de korte termijn willen bereiken. Zoals bijvoorbeeld het behalen van het havodiploma. Ondanks het hebben van een volledig bewustzijn overdag, strijden soms spanningen en nare, irreële gedachten om voorrang en is het ingewikkeld om vooraf gestelde en potentieel haalbare doelen niet uit het zicht te verliezen. Het opdoen en mogen genieten van grote én kleine successen, het inzien van de persoonlijke kwaliteiten en stressvolle situaties of gebeurtenissen kunnen omzetten in positieve gedachten zorgen ervoor dat het realiseren van een droom in het vizier blijft.

Wanneer het resultaat achteraf soms blijkt tegen te zitten, is het van belang om te kunnen relativeren. Dit kan in het echte leven nagestreefd worden door jezelf bijvoorbeeld af te vragen wat het ergste is dat er kan gebeuren wanneer iets tegenzit of niet gaat zoals jij dat wilde. Daarmee plaats je een en ander in een hoopvol perspectief om strijdbaar en gemotiveerd een volgende poging te wagen. Tijdens het nastreven van je droom hou je daardoor zelf zoveel mogelijk de regie in handen: ik ga ervoor, het is immers mijn droom! Kunnen relativeren na die stressvolle nachtelijke droom is daarentegen misschien wat makkelijker, door slechts te hoeven denken: het was maar een droom.

[sammyraeymaekers]

We don't make choices

Duizend indrukken knisperen

onder een vertraagde stap, onze tenen rollen

een-twee-vijf piano

op hun kussens. Middernachtsblauw ontwaakt,

slaat me nachtblind.

Je duwt jouw nagel diep in het hemeldoek

tot het maanwit bloedt.

We schrapen over de zinnen die ons bedekken

– ik scheur je haast –

tot we opnieuw kunnen worden beschreven.

Meer is niet nodig:

een goedkope detector. De woorden die we zoeken

schuilen in het ondiepe, tussen twee plooien zand

beschermd tegen afkoeling.

Deze nacht kraait De Haan geen driemaal.

Wij worden niet gevonden.

Ons geheim zit besloten in een klankkast

achter tralies van trillende snaren en vlammen

die liefdesklinkers gensteren.

Ik ben niet vuurvast, zweer ik je,

zowaar de gamba’s lekker waren.

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | Een bekoorlijke zin Mijn God zal mij horen. Micha 7:7 Wat een bekoorlijke zin! Kunt u dat zeggen? Slechts vijf woorden, maar wat een betekenis! Er zijn lijvige gedichtenbundels verschenen, maar voor mij ligt het wezen van de dichtkunst verborgen in de wonderbaarlijke samenvatting van deze woorden. U zult vele uren nodig hebben om de zoetheid hiervan enigszins tot u te laten doordringen. Er ligt een bijna onbegrijpelijk diepte aan betekenis in verscholen; een rijkdom aan verzekerde ervaringen, en ze zijn gevuld tot aan de rand met een zoetheid aan gevolgtrekkingen van een geheiligd geloof. ‘Mijn God zal mij horen.’ Dat is profetisch, maar de profeet heeft zich deze ongebruikelijke macht om dit te zeggen niet toegeëigend; ook heeft hij niet de bedoeling deze woorden alleen op zichzelf toe te passen. Hij legt deze goddelijke zin in de mond van iedere gelovige; ieder kind van God mag het wagen om te zeggen dat God hem zal horen. ‘Mijn God zal mij horen.’ Het is een uitverkoren lied voor een eenzame bespeler van de harp, die enigszins bevreesd is om in te stemmen met het grote koor van musici, en die zijn snaren liever in de eenzaamheid bespeelt. Als ik dit herhaal, wil ik gaan zitten en hiervan in alle rust genieten. Zoals ik de koeien in de wei rustig zie liggen herkauwen, zo wil ik deze paar kostelijke woorden herkauwen. Dat ik de klanken daarvan steeds opnieuw zal horen en het schone lied daarvan mag leren kennen en het als mijn hoogste vreugde en zekerheid steeds weer zal herhalen: ‘Mijn God zal mij horen.’

[muziekhandeljackyclaes]

Basgitaar

Een basgitaar, gebruikt in diverse muziekstijlen, produceert lage tonen en ritmische ondersteuning. Met zijn vier tot zes snaren en grotere klankkast, biedt het de ritmische en harmonische basis in bands, vooral in rock, funk, jazz en andere genres.

[liefsjojo]

In het stille rijk van afbrokkelende dagen

In het stille domein van afbrokkelende dagen, waar de schaduwen zwieren tussen pijn en hoop, daar huist een onzichtbaar gevecht. Een strijd die geen medelijden vraagt, maar slechts begrip en mededogen. Het is het verhaal van een chronische ziekte, een ongenode gast die het leven binnensluipt en onverbiddelijk stukje bij beetje jouw binnenste aftakelt.

Het begint als een fluistering, een subtiele herinnering aan vergankelijkheid. Het lijf dat langzaamaan in opstand komt, waar vermoeidheid een onlosmakelijk metgezel wordt. En ondanks deze interne omwenteling, blijft de buitenwereld onwetend. Want wat niet te zien is, wordt vaak niet geloofd. Onbegrip en oordelen steken als scherpe pijlen, terwijl jij je innerlijk verliest in een doolhof van pijn en onzekerheid.

Afscheid nemen wordt een constante reisgenoot in dit verhaal. Afscheid van de dagen waarop je zonder belemmering kon dansen, lachen en de wereld omarmen. Afscheid van de energie die eens zo overvloedig aanwezig was, maar nu slechts een vage herinnering vormt. En terwijl je de snaren van verlies en rouw aanraakt, weet je diep van binnen dat dit de weg is die je moet bewandelen.

Maar waarom moet er altijd bewijs geleverd worden? Waarom moeten jouw innerlijke gevechten en angsten zichtbaar zijn om geloofd te worden? Het luisterend oor dat je zoekt, lijkt verstopt te zijn achter de onwil van anderen. En toch, temidden van dit alles, groeit er een kracht in jou. Een kracht die voortkomt uit de moed om door te gaan.

In dit afbrokkelende leven, waar je weet dat de horizon nooit meer dezelfde zal zijn, ontvouwt zich een schoonheid die alleen jij kunt zien. Een schoonheid die schuilt in de kleine momenten van vreugde, in de wilskracht om ondanks alles te blijven dromen. Het is een herinnering dat jouw waarde niet afhangt van de beoordelingen van anderen, maar van de kracht die je in jezelf vindt.

Dus laat de brokstukken vallen, laat ze maar neerdalen als een stille symfonie van doorzettingsvermogen. Jouw verhaal is er een van moed, veerkracht en de kunst van het overleven. En terwijl je meer van jezelf verliest, ontdek je ook dat je nog meer kunt vinden. Vind troost in de wetenschap dat je niet alleen bent, dat er anderen zijn die hun eigen strijd voeren in stilte.

© Liefs Jojo

[midsummersky]

In het bleke licht van zijn eenvoudige plafondlamp zag ik alles. De planten die hij goed bedoeld water bleef geven, ook al sloegen de onderste bladeren geel uit. Het zilveren septumringetje dat net gedraaid door zijn kraakbeen stak. De net te kort geknipte nagels aan zijn vingers. Het katoenen koord om zijn nek waar twee oordoppen aan zwierden, alleen voor zijn oren gemaakt. De hard geworden laag hars die de snaren van zijn cello omsloot.

In onze Chinese kommen lag Italiaanse rigatone, pootje badend in tomatensaus, gepaard met gebakken ui, knoflook en champignons. We dronken koud water uit theeglazen, de rest kwam vanzelf. Zinnen liepen naadloos in elkaar over, we hielden elkaar in stand als trapper en wiel. Terwijl ik zijn geharste strijkstok over de snaren liet glijden, in een poging tot de eerste tonen van Bachs Cello suite 1 in G, sloeg hij dunne spijkertjes in de muur om een gebreide cape op te hangen. Hing een tikje naar rechts, merkte ik op. Speel maar rustig aan, sprak hij aanmoedigend.

Ongemerkt was de zon er tussenuit geglipt. De cello stond weer, verhuld in een goedkope beschermhoes, vervaarlijk tegen de rand van zijn bureau. Zelf was hij op de rand van zijn bed gaan zitten en ik op de soepel draaiende bureaukruk tegenover hem. Ik hoopte dat zijn blik, waar hij dan ook keek, mijn gezicht zou kruisen. Zijn boeken die in ongesorteerde stapeltjes op zij bureau lagen, nam ik liefdevol onder de loep. Een gedichtenbundel geschreven door een zweverige collega met persoonlijke inscriptie. Een fors naslagwerk over alle zeevogels die op dat moment op het strand sliepen. Een grote vierkante gids van eetbare planten en paddenstoelen in de nabije natuur. Nauwelijks fictie, maar wel commentaar op Year Of The Monkey. Te pretentieus. Teveel feiten aangelengd met fictie. Ik wierp er tegenin dat ik juist van literatuur hield. 

Uit alle hoekjes rondom zijn bed toverde hij vervolgens muziekinstrumenten tevoorschijn. Twee metalen fluiten waar hij een kale melodie poogde. Ik herkende het als In Dreams, hij wist alleen dat het uit Lord Of The Rings kwam.

In de minuten dat hij met zijn handen op de dierenhuiden van zijn trommels sloeg keek ik toe, zwijgend en verwonderd. Woordloze momenten waarin ik de geconcentreerde frons die op zijn hoofdhoofd verscheen, de plukjes bruin beenhaar die onder zijn opgerolde broekspijpen uitstaken en, wederom, zijn te kort geknipte nagels gadesloeg. In dit licht zag ik alles, gedachten droogden op en ik dacht aan niets behalve hem. Ik wilde hem aanraken. Hem zachtjes in zijn stompige vingers knijpen en de huid op zijn palm voelen. Met mijn hand over zijn blote rug strijken, over de wonden en littekens van opengekrabte puistjes waar hij maanden eerder over had verteld. Zeggen dat het niet gaf dat de dingen die hij zei als hij over zijn gevoelens praatte, mensen soms confuus achterlieten. Dat ik hem, als hij met mij zou willen zijn, precies het soort tegengas kon geven dat hij eerder had gemist. Dat ik het niet erg zou vinden om gekruld in zijn armen op zijn éénpersoonsbed te liggen, terwijl hij de eerste twee uur wakker niet zou kunnen slapen. In mijn gedachten aan hem kon hij in zijn gedachten weer aan mij denken.

Intuïtieve gedachten en primitive gevoelens, beide laten ze hun wortels kruipen en in mijn brein aarden. Ongewild, zonder vergunning, alleen maar uit op het afsteken van vuurwerk te midden van een stil weiland; hij zou er nooit iets van merken.

[peterpauldoodkorte]

fender

onze ogen verslinden zich aan de weelderige pracht die liefdevol in armen ligt van trots en blij de ouders die de snaren van passie zo vreugdevol bespeelden uit puur genot vormden zij diep en magisch jouw leven dat zij met glimlach wiegen terwijl hun vingers dansen over jouw roze wangetjes als spelen zij zacht gitaar in akkoorden verdrinkend resoneert jouw hartenklop in de vadem van de…