#sennur Sezer

[okuryazarlar]

Yunus Nadi Edebiyat Ödülü sahibi usta şair Sennur Sezer'i aramızdan ayrılışının 8. yılında saygıyla anıyoruz.

[vazgecmelerustasi]

Susmak da birleştirir insanları bir haykırış kadar...

[ahmetcumhur-blog]

[huzursuzlugun-blogu]

Bir ses arıyorum

Yeni bir şarkı için

Çocukların ilk sözcüğü gibi umutla,

Sevinçle duyulacak bir ses,

Çünkü umutsuzluk yasaktır

Don vuran ağaç sürgün verecek,

Kaya çatlayacak, tohum yeşerecektir.

Ama susmaktan sesimi yitirdim

Nasırlaştı dilim.

[matmazelnoraliya]

"Ve benim ruhum da bir aşığın şarkısıdır."

Bir zamanlar gece yağmurlarının öptüğü gül yaprakları selamlardı beni. Yağmurlar ağrılar gibi dindi. Bir eksik şarkı esip duruyor bahçelerde şimdi: Ölüm kibirlidir… aşk acemi.

Güneşi hiç görmemiş çiçeklerin kokusu çağırır geceyi. Orada, uzak güneyde, bu kokuyla sarsılır karanlık. Sevgiliyi öven şarkılar ışıldar ufukta… Ne gecenin umurundadır, ne sevgilinin… Yalnızların incinir yüreği: Ölüm kibirlidir… Aşk acemi.

Altın parçaları gibi sarkar da dallardan iğde, kokusu anımsamaz çiçeğini. Söyle hangisinden yanasın… Hangisi daha sevgili. Dudağında dilinde dolaşan buruk tat mı, baş döndüren koku mu? Söyle özlediğin hangisi? Aşk mı acemi yoksa … Ölüm mü kibirli?

Bir zamanlar gece yağmurları öperdi gülleri…

Sennur Sezer, Aşk Acemidir

[06chrome06]

Ağrımasa bilir miydim,

Yüreğimin yerini...

SENNUR SEZER

[gundemarsivi]

Doğduğun Gün Kutlu Gündür… Olmasan Da Aramızda…

✍🏻 Nilgün Sezeralp

https://www.gundemarsivi.com/dogdugun-gun-kutlu-gundur-olmasan-da-aramizda/

DOĞDUĞUN GÜN KUTLU GÜNDÜR… OLMASAN DA ARAMIZDA…

BU YAZI SANA ARMAĞANIM OLSUN BABAM…

‘Bahar gelmiş olmalı

Adının önünde sekiyor kuş sesleri’

Sen ellerinin titremesinden anlardın ya baharın geldiğini, bense anlıyorum titremesinden yüreğimin…

‘Giderken kuşları da götürdün

İndirdin kepengini gökyüzünün’

Diyorlar ki; Nisandan kalma bir bulut ağlıyormuş hala...’Şimdi yemyeşil doğada kar düşüyor sesime… Sözcüklerim bembeyaz…’

Babamı ilk hissettiğimde başım dizlerindeydi. Bir eliyle saçlarımı okşarken, bir elinde bilmem ki hangi kitap, hangi şiir?

Devirdim yüz yılın yarısını, gece uyku öncesi bazen bir eli gelir yine saçlarımın arasına, bir elinde kitap yine… Bu kez biliyorum hangi kitap, hangi şiir… Duyuyorum sesini usulca;

“Usuma ölüm düşse ilk seni düşünürüm

Seni yaşarım baştan başa bütün gün

Bakarım boynu bükük Nilgün’ üm

Oturmuş eşiğe elinde bir salkım üzüm..”

./..

Ruşen Hakkı demek çiçeklenmekti çokça. Alabildiğine mavilikti… Uçsuz bucaksız umuttu… Ben maviliğimi O’ndan alıyordum. ‘Nilgün’ mavi, mavimtrak demekti…

Şimdi daha az maviyim… daha az çiçekli…

Ancak, O’ndan kalan Umut hep var. Solmaya yüz tutsa da bazen, filizlenip yeşeriveriyor birden. Bazen gülüşüyle gelip oturuveriyor sıcacık, ısınıyor yüreğim… Bazen de bir dizesiyle…

‘Güneş nasıl doğarsa

Denizden ovadan

Ya da güzelim tepelerin

Başı dumanlı dağların ardından’

İşte öyle bir şiir gibi doğuveriyor ansızın ektiği UMUT tohumları…

‘Çiselerken yağmur inceden

Yolda rastlasam,

Bir gülüş sarar yüzünü katıksız

Yağmur diner, güneş açar.’

der Sevgili Fatma Türk Kuskaya… bir şiirinde… İşte öyle güneşti O’ nun gülüşleri. Dostluktu yüzü.

Hep söyledim. Demiryolu (şimdiki adıyla) yürüyüş yolu eksik, boş, selamsız, en çok da ‘MERHABA’sız…

“İzmit’teki çınarlardan biri Ruşen Hakkı’nın mıdır bilmem. Dikili bir ağacı olduysa sevinirim de. Ama Ruşen Hakkı bir ağaç olsaydı bence AKASYA olurdu. Çiçekleri kokulu, tomurcukları ballı. Gölgesi kıvamında bir yeşil akasya” demiş Sevgili Sennur Sezer.

‘Öldükleri söylens de inanma

Nedir ki ölmüşlüğu ağaçların doğada

Bir yerlerden sürer gider

Kökü toprakta.’

O bir çınarsa eğer, kökü de buralarda. Ölen ağaç bin yerde şimdi..

Buralarda olduğuna inandığım çok sevgili Fahrettin Demir’i de anmadan olmaz. Aynı hastanede, aynı zaman diliminde yattılar. Fahrettin Hoca babamdan kısa bir süre önce çıktı son yolculuğuna, yer ayırmak için belki de çok sevdiği dostuna kendi yanında…

Her insan bir öyküdür aslında. Ancak öyle öyküler vardır ki, savurur sizi oradan oraya. Uçurum kenarında gibi yaşarsınız hayatı. Benim hayatım da bir yanıyla böyle geçti.

O yıllarda, günler, haftalar sonra ilk kez, güçlükle pencereyi açıp, dışarıya baktığımda;

“Aaaaa Baba!..Gökyüzü, ay, yıldızlar hepsi duruyor yerinde.”

O bakışını asla unutamam. Yemek masasındaydı, yerinden kalktı, omuzlarımı tuttu… Ve yalnızca en derinine baktı yüreğimin.

O andan sonra birlikte harmanladık acılarımızı, sevdalarımızı, kavgamızı, sevincimizi… Birlikte direndik…

‘Seni yalnız ve umutsuz komam

Ve de kör bir bıçak gibi ortalarda

YASLAN BANA…’

Her sevdalı yüreğin harcı değildir sevdiğinin tarhanasıysa tarhanasına, yok bulguruysa bulguruna katılmak… O’ na bölünmek günde üç öğün…

Kimbilir belki de bu yüzden mercimeğin de, bulgurun da taşı gider O’nu bulurdu.

“Ulaaan” diyerek fırlardı yerinden, biz sessizce gülerdik, döndüğünde ortak olurdu gülüşümüze.

Güzel günlerdi. Yaz günlerinin kendine özgü bir kokusu olurdu o zamanlar, şimdilerde duyamadığım. Sokaktan döndüğümüzde, oksijenli pamukla silerdi yaralanan dizlerimizi. Acırdı… Üflerdi… ‘Geçecek’ derdi… Önce köpürürdü bembeyaz… Sonra sönüp giderdi.

Söndü gitti her şey!..

Şimdi annem, ‘indirip gölgeni duvardan, oturtuyor seni yanına nedensiz.’ gittiğinden beri sen…

Balkonunuz senin sevdiğin gibi yine… Sevdiğin çiçeklerle…

‘ince bir sevda nakışcısı gibi işliyor’ annem seni hala yüreğine…

‘parmağındaki alyansla adını..’ kızlarınla seni güzelliyor. Aşkınızı dokumaya devam etmekte, perdesi alçak sesinin işliğinde…

Ve bir köşe hazırladı sevdiğin, sıradan şeylerden oluşan. Tuzluğun, biberliğin hepsi duruyor bir arada…

Biz de bir aradayız Babam… Sevenlerinle bir aradayız…

SENİ SEVMEYE… SENİ ÖZLEMEYE DEVAM ETMEKTEYİZ….

Kızın Nilgün…

[yasemincanan]

"Sardıkça sararmış, örttükçe solgun,

tükenmiş sakındıkça

soluğumda soluğu."

#SennurSezer

[meralmeri]

Sennur Sezer - Sesimi Arıyorum [Official Audio]

Güneşi bekliyorum şiiri bitirmek için...

[yeryuzugokyuzu]

...

"Ağrımasa bilir miydim, yüreğimin yerini?"

Sennur Sezer

...

[kalpherzamansoldanatar]

- Sizinki nasıl bir aşktı?

"Bölüşüp paylaştığımız bir aşk. Sennur gittikten sonra onsuz dört yılımda hep yanımda oldu. Dört yılın içinde olan biteni yaşadıklarımızı paylaştığım Hep Seninle/Sennur’la Konuşmalar kitabını yazdım. Kitabın girişinde benim şu cümlem yazılı: “Seni sen, beni ben diye anan ikimiziz biz.” Bitmeyen bir yaşam, bitmeyen bir aşk yani."

[matmazelnoraliya]

"Ne çok korktun yüreğimden..."

–Ağrımasa bilir miydim yüreğimin yerini?

Döndünüz. Kırlangıçlar da gitti, Bırakıp suya gölgelerini. Sesiniz yorgun, sesiniz üzgün, Sesinizde özlem, sesinizde… –Umut yok hayır–

Rüzgârı hızlandıran kanatlarla değiştiriyorum görüntüleri:

–Ağrıdıkça bilirim yüreğimin yerini.

Sennur Sezer, Yankı

[pi-no]

Gördüm Bilirim Gülümser cefayla ölenler Yüktür cesetleri cellatlarına Ve sevdiklerinden uzak Mezarsız gömülenler Gözleri yarı örtük Güneşle dönerler Kır lalelerine

Vay bana! Sevdiklerim mezarsız Mezarlarım ıssızdır!

Bilirim Süsüdür saçı kadının Uzatılır Sevdaya, duvağa ve kefene Örtmez aklı Kestim örgülerimi gömdüm Bahçeme Duvağımın ve sevdamın Kalsın izi Kefenim kimbilir nerde Değer toprağa

Ah! Sesim bana düşman Uykum yabandır

Sennur Sezer ~Köyünü Bırakanın Ağıdı

Artist: by Edvard Munch (1863-1944, Norway)

[06chrome06]

SEVDA / SENNUR SEZER

Biz sevdayı madenlerden tanırız

Sevda ile dağları delen de bizden

Paslanmaz bir yürekle sev de

Demir bir yüzük ver sevdiğine istersen

[bodangob]

Otlar ve kadınlar/ Kısacık duyarlar ilkyazı/

Güneş uzar tepelerinde/ Kızgın ve acımasız/

Ve kar ansızın basar.

[aleladebirisi]

Sennur Sezer ve Dedemin Şerefine!

   Çok küçükken cafe gibi bir yerde bir kadınla tanıştığını hatırlıyorum annemin. Yaşlı bir kadındı ya da annemin çok genç olan yaşı bana böyle hissettirdi, bilmiyorum. Annem o kadınla sohbet etti ben de torunuyla oynadım. Sonra bir daha hiç görmedik onları ama o kadın bana bir kitap verdi: Sümüklü Böceğin Masalı. Kendi kitabıymış. Kadının adı Sennur Sezer’miş. İlk kez bir yazar bana imzalı kitabını vermişti. Bunun ne demek olduğunu 5-6 yaşında tam kestiremesem önemli bir şey olduğunu hissediyordum. Dedeme o kitabı o kadar çok kez okuttum ki sonunda ezberlemiş, o okurken ona eşlik eder bir hale gelmiştim. Dedem -ki sayemde sabrı az sınanmamıştır- aynı kitabı defalarca okumaktan usansa, “Kızım yeter bıkmadın mı?” diye isyan etse de benim hiçbir istediğimi geri çevirmediği gibi bunu da reddetmezdi.    Geçenlerde yirmi küsur sene önce tanıdığım bu kadının çocuklar için yazdığı bir şiir kitabını buldum. Yirmi küsur sene önce aynı kadının yazdığı kısacık hikayeyi neden bu kadar sevdiğimi ‘Pencereden Bakan Çocuk’u okurken bir kez daha anladım. Gerçi ben büyüyünce öğrenmiştim Sennur Sezer’in şair yönünü. “Ağrımasa bilir miydim yüreğimin yerini?” dizelerini okurken de anlamıştım daha çok şiirini sevebileceğimi. Ama bu emekçi, dik duran, güçlü kadının kaleminden çıkanların içinde beni bu kadar etkileyenin bir çocuk şiiri olacağını hiç düşünmemiştim.    Kitabı 1. sınıfta okuma-yazmayı söktükten en fazla bir kaç ay sonra şiir yazmaya başlayacak kadar kaçık bir dize düşkünü olarak başka bir çocuğa verme umuduyla almıştım aslında ama sanırım artık benim için başka bir anlam edindi... Sennur Sezer zaten hep çocukluğuma dair biriydi. Hep biraz dedemdi. Ama şimdi hepten dedeme bulandı şair de, şiirleri de. Sanki bisiklete binmekten tut da ilk harflerime varana kadar öğretmeden bu dünyayı terk etmeyen dedem zaten şiirimde, denememde, öykümde; Her kelimemde değilmiş gibi...    Yemeğimi ne kadar yersem yiyim dedem olamayacağımı bilsem de dedemin benimle oynarken yüzünde gülen çocuğu bana hatırlattığı için, ölümünden seneler sonra, çocukluğumun üzerinden tırla geçeli yıllar olmuşken dedeme okumak istediğim bir şiirle yeniden karşıma çıktığın için teşekkürler Sennur Sezer.