#schoolplein

[stochastique-blog]

Im Human

#Antwerpen #streetart #schoolplein

[ferretburger]

Crazy motherfucker named Joost Klein

Ik werd gepest op het schoolplein, nu heb ikke hoofdpijn (au)

Ik was 13 maar geen 13 in een dozijn

Paar jaar geleden en m'n bril die was gestroomlijnd

Ik had een dicht gordijn bij mijn kozijn

Ik zou ook boos zijn zonder mijn co-sign

En ze vragen mij: "Joost Klein

Hoe de fuck kan jij zo groot zijn?"

Ben in Oost-Berlijn, ik drink mijn rode wijn

M'n psychiater zei mij: "Jij hebt borderline"

Die woorden deden pijn

Net als stekels van een porcupine

Maar toch ben ik fris, net Robijn

Jij bent een pestkop, nee, je kan niet zo zijn

Check m'n website, dit is mijn domein

Maar na 20 jaar online, ben ik liever offline

Ik ben liever offline, ik ben liever offline (yes)

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik ben liever offline, ik ben liever offline

Werd geschopt, werd geslagen

Maar de pestkop noemde het plagen, dus ikke mocht niet klagen (wat?)

Mijn docent zei: "Je mag me alles vragen, er zijn geen domme vragen"

Dus ik vroeg: "Waar is mijn vader?"

Tien jaar later, ik drip zonder lekkage

M'n strafblad is wit, net wc-papier van Page

Ik ging door allemaal fases, ik luister André Hazes

Ik passeer de revue en ik passeer de passage

Mijn brein is een gekke salade

M'n leven is een quiz, je kan het antwoord niet raden

Net Kud, ik heb die groene en die paarse

Ze noemde me pappie, maar ikke ben geen Kraantje

Ik wacht al jaren en maanden

Maar ik blijf net als mijn ovaties staande

Ik teken graag op beslagen ramen

Ze wil m'n C-O-C-K net Baantjer, whut

Ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline (ah, yeah)

Ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik voel me Kooten en de Bie

Bitch, ik wil wat noten bij m'n brie

Joost Klein en de Tantu van de Beats

Da's een hele mooie symfonie

Ik voel me Kooten en de Bie

Bitch, ik wil wat noten bij m'n brie

Joost Klein en de Tantu van de Beats

Da's een hele mooie symfonie

joost are you invading my ask box now

[hotijmuidennaar]

Wie van jullie heeft een geslachtsziekte, lieve kinderen? Hand opsteken.

Wie van jullie is vanmiddag op het schoolplein in hun reet geneukt, lieve kinderen? Hand opsteken!

[timelord-dolfijn]

rik zei dat alsof ie docent is en nabil en soy moeten nablijven omdat ze vuurwerk hebben afgestoken op het schoolplein

[stochastique-blog]

Love me

Zoals vorige week al aangekondigd wordt er gekeken naar een nieuwe opzet van het schoolplein. Er was een onveilige situatie ontstaan en de gemeente is in overleg met de schoolleiding gekomen tot een nieuwe invulling. Er komt een nieuw, groot, duurzaal speeltoestel dat kinderen heel veel verschillende manieren van spelen biedt. Kijk voor de foto’s op de website vis de link in bio. #zijtaart #meierijstad #edithstein #schoolplein https://www.instagram.com/p/CX3V168t5ck/?utm_medium=tumblr

[dwalendinhetniets]

Ik zou zo graag iets moois en betekenisvol willen schrijven. Een verhaal dat mensen raakt, of een boek wat iemand met zich meedraagt en aanbeveelt aan iedereen die maar wilt luisteren. Misschien wel een gedicht met een diepere laag. Maar als ik naar het schrift voor mijn neus staar of naar het lege Word-document, komt er niks uit mijn vingers. De pagina’s blijven leeg. Wit en onbeschreven, opgeslagen zonder wijzigingen.

Het is zo gek, want mijn hoofd zit zo vol met gedachtes. Soms denk ik dat mijn gedachtes een keer zullen overstromen en wegvloeien als een stortbui tijdens een droge zomer. Maar als ik dan dat lege papier of document zie, is het alsof er ineens een muur staat. Mijn gedachtes zijn afgesloten van mij. Ideeën, inspiratie en creativiteit zijn niet meer te bereiken.

Ik ben alleen.

Alleen met de nog steeds onbeschreven pagina, het document dat leeg blijft. Het voelt alsof ze me proberen uit te lokken, als een groepje kinderen op het schoolplein: Kom dan. Doe het dan. Ik laat ze winnen. Ik doe het schrift dicht, sluit het Word-document af en vlucht terug in de warme veiligheid van mijn gedachtes.

[bramsnor]

Vandaag een bizarre ervaring met Kato.

Vandaag exact twee weken na het fatale ongeluk ben ik met Kato voor het eerst naar de plek des onheils gewandeld. Wat een reactie, bizar. Ik wilde ondervinden of er een reactie zou komen als ik hier met haar langs zou lopen om naar de Loet te gaan. Ik kan inmiddels Kato aardig “lezen” vindt ik, dus was benieuwd.

Wel het overtrof mijn stoutste verwachtingen, de Kerkweg uitlopend ging gewoon. Totdat we vlakbij kwamen, toen ging de staart steeds verder tussen de poten. Op de vermeende plaats kon de staart niet verder en trilde het hele diertje ondanks dat ze zelf voor me uit liep. Heb Kato dus niet gedwongen of zo om perse daar overheen te lopen.

Met andere woorden ze was op z’n zachtst gezegd enorm onder de indruk om daar weer te zijn. Op zo’n moment zou ik helemaal er veel voor over hebben om te weten wat er in zo’n koppie omgaat.

Na deze ervaring is ze, op de terugweg, nog zeker een kilometer naast me blijven lopen zonder enige aansporing. Uiteindelijk (was zelf ook onder de indruk) heb ik getracht haar uit deze situatie te halen door weer wat te spelen, en toen was ze weer supersnel herstelt gelukkig. Zie ook de foto’s en het filmpje.

Toen weer op huis aan zonder problemen, zij het niet dat ze thuis geen zin had om te spelen. Waarschijnlijk begreep ze op een of andere manier dat we samen weg moesten om Joli uit school te halen in Capelle. Dat vond ze ook wel heel spannend, al die geluiden in de “grote stad” en die joelende kinderen op het schoolplein. Ze was dan ook weer blij dat we naar een beschermd en rustig thuis waren. Waar ze overigens wederom prima reageerde op het kind als de kat. En in de auto (mee)rijden vindt ze ook geweldig.

Morgen verder, Bramsnor.

[rotterdamvanalles]

Het oplaten van 1600 ballonnen op het schoolplein aan de Herkingenstraat in Pendrecht in het kader van de actie Vriendschap over de wereld, 26 oktober 1957.

Pendrecht is genoemd naar een ambacht op het eiland IJsselmonde, ten zuiden van de huidige wijk. Het ambacht Pendrecht was tegen het eind van de achttiende eeuw bijna ontvolkt geraakt (18 inwoners in 1795) en werd in de Franse tijd bij Rhoon gevoegd.

Na de oorlog was er een groot gebrek aan woonruimte in Rotterdam. Bij het bombardement op 14 mei 1940 gingen 25.000 woningen verloren en werden 80.000 mensen dakloos. Tevens had men de verwachting dat de bevolking explosief zou gaan groeien. De opgave was dus nieuwe wijken te bouwen met genoeg woningen voor de toekomst. Een van de gevolgen hiervan was dat hoogbouw in Pendrecht een belangrijke rol zou gaan spelen.

De stedenbouwkundige Lotte Stam-Beese kreeg de opdracht de wijk Pendrecht te ontwerpen. Het was een vooruitstrevende gedachte om woningen te ontwerpen waar gezinnen over 3 tot 4 slaapkamers met een aparte woonkamer zouden kunnen beschikken, voor grotere gezinnen vaak met een eigen tuintje.

Stam-Beese had haar eigen voorstelling van Pendrecht: open straten met veel groen waar verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar zouden kunnen leven. Buurtwinkels, wijkwinkels en scholen werden precies gepland. Zelfs de tijd die nodig was om naar school of naar de kerk te lopen werd precies berekend. De wijk werd in feite niet verlaten behalve dan misschien voor grotere aankopen of deelname aan culturele activiteiten. De hele structuur van Pendrecht was gebaseerd op deze wijkgedachte die zijn eigen gezicht zou hebben. Woningen vormden een buurt, buurten een wijk en wijken een stad.

Er werden woningen ontworpen waar bejaarden, kleine en grote gezinnen naast elkaar zouden kunnen wonen. Daardoor zou men elkaar kunnen ondersteunen, de ouderen zouden de jongeren helpen en omgekeerd. De kinderen speelden gezamenlijk op de vele pleintjes en er werd gevoetbald op de kleine veldjes. Men deelde de open grond tussen de huizen met anderen. De bewoners werden in die tijd als één groep gezien die onderling gelijkgesteld was. Om dit mogelijk te maken werd er zelfs een selectie op de bewoners toegepast die zich in de modelwijken wilden gaan vestigen.

De flats hadden ook allemaal dezelfde indeling die handig en praktisch ingedeeld moest worden. Omdat men zo veel mogelijk woningen wilde bouwen, waren de woningen klein van opzet en was de oppervlakte gemiddeld niet groter dan 53 vierkante meter.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782626

Het schoolplein lag ver weg van deze geheime bijeenkomst waar conspiritualiteit vat kreeg op een nog te ontvouwen samenspel tussen filantroop en dit vriendinnenclubje. Dat plein waar het èchte leven plaatsvond, het allerdaagse, het hier en nu, de tredmolen, jolijt èn gekibbel.

Mae had D nooit veroordeeld tot 'n slachtoffer die door engel Mop uit z'n noodlottig huwelijk gered moest worden. Het plaatje 'D annex gezin', net verhuisd, nieuw op het schoolplein, zag er altijd wel gezellig uit. Dorpse kneuterigheid, kletsend over speelafspraken en overblijfroosters.

Zowel D als Tory waren clueless met betrekking tot Mae's bestaan op het schoolplein en de vriendschap aangaande Mop. Dat er zowiezo meerdere Mae's op deze aardkloot zijn behoeft geen uitleg, ook niet dat er dus onbespied gegluurd kon worden. Doen zoveel mensen, zeker op het schoolplein. Heel normaal. 

Voor de context, niemand nog kon whattsapp bedenken of de ziekelijke wens elektronische communicatie van anderen te bespieden. Volkomen ondenkbaar. Ook 'What's up, doc', de populaire groet bij jeugdigen indertijd, nog absoluut onbetwist ongewis van neologisme, maar dat terzijde.

Natuurlijk wist Hem dat Mae verbonden was aan dezelfde school. Vanwege de campagne 'geëmancipeerde vrouw 2.0', ontkwam Mop niet aan zijn speciale antecedentenonderzoek. De geheime liefde, de vriendinnen waren uitgeplozen. Bankrekening, merk van haar lievelings cruesli, favoriete televisieprogramma en ga zo maar door, alles was bekend. De stiekemerd. Hij kende zelfs haar lievelingskleur al. 

Daarover in alle toonaarden zwijgen was niet exclusief en alleen gemotiveerd voor behoud van Mae's eigenwaarde, dat laat zich raden..

'Ahh Mae, geweldig !', riep ie enthousiast en sloeg met een ferme klap zijn handen tegen elkaar. Ze blakerde blijmoedig en slokte zelfverzekered het laatste bodempje ginseng thee weg. 

'Ik zie in jou wel een strateeg. Dat is enorm behulpzaam, Mae.'

Geestdriftig kwam zijn mimiek weer in aktie en hoogdravend sloeg zijn stem over naar 'n orerende tempelheilige.

'Verbondenheid wordt beklonken op het schoolplein, vriendschappen gesloten of geopend ! De plaats waar Tory gezag heeft, een ingang voor support, verbinding en sociale acceptatie, gezinsdynamiek. Precies de plaats waar we chaos gaan creëeren. Een revolte ! Ze zullen een spirituele fase doormaken, het cultureel machtsveld wordt vàn ons en vóór ons. Perception is reality !!! Afserveren gaan we, vakkundig, Tory's reputatie !'

Hem viel even stil, niemand zei iets. Hij wist feilloos in Mop's straatje te praten met al dir voorkennis. Voor Mop voelde het daarentegen verraderlijk vertrouwd en opvallend geruststellend, heel efficiënt ook. Mop keek alleen maar naar Hem. Ademloos luisterde ze naar het script, alhoewel ze duizend-en-een vragen had kunnen bedenken.

Had ze misschien het eigendomsrecht over d'r gedachten aan 'm vrijgegeven ? Nee, doe niet zo mal. Zoiets absurds tijdens de prille beginjaren van het postmodernisme dwarrelde zelfs voor 'de geëmancipeerde vrouw 2.0' nog ongrijpbaar tussen hemel en aarde. Alhoewel, de 'normale paden' ondergingen in de luwte reeds ingenieus bedachte moderniseringen, gedragen door psychedelische perspectieven voor invloed op opiniërende mentaliteit en gezagsdragers. 

'Het schoolplein is 'n piepklein mini kosmosje in deze grote wereld.' De klemtoon op ieder woord van deze zin volgde gedwee zijn duim en wijsvinger die het schoolplein reduceerde naar 'n paar nietige milimeters. Hoe je 't bekijkt is afhankelijk van waar je staat, Hem. Met een paar milimeters kan het schoolplein zich net zo goed meten aan de gehele omvang van de Benelux.

Hem sloot meditatief z'n ogen, blies diep in en uit door z'n neus op een manier die veel weg had van een dauwtrapper te midden tussen hoge bomen in een waas van laaghangende mist, waar na een eindeloos jaar lang wachten al met al weer genoten kon worden van ontluikende lentegeuren.

'Mae'. 

Zijn stem klonk hees en zacht. 'Je hebt een paranormale gave', 'Paranormaal...wie, ik ?'

Ze ging er bekans van blozen. Paaien en behagen. Hij moest wel. Mae was de enige in het gezelschap met kinderen en wat die ploert wilde voorkomen, kon Mae niet voorzien. Een huzarenstukje om het 'niet pluis gevoel' van Mae lam te leggen. Moeders hè. Man-man kon niet riskeren dat ze te emotioneel zou worden. Het pact met deze zielsverwanten moest waterdicht.

Onbeduidende minuten later echter zou Mae's gevoel van eigenwaarde weer onderdanig zijn ingetoomd met de immorele ernst waarmee ie het volgende verhaal ging vertellen. 

'Al weer een tijd geleden...'

Vanuit de broekzak van zijn kostuum toverde ie een witte zakdoek en snoot daarmee heel beschaafd eenhandig zijn neus. 

Zag Mae nou dat ie 'n traantje wegpinkte of verbeeldde ze zich dat ?! 

'Een ander schoolbestuur had mij benaderd....' 

Oeps, hij versprak zich bijna, maar het kwam niet bij de meiden op om een link te leggen naar Mop. 

'Samen met de sponsors bepaalde het schoolbestuur, achter de schermen, de do's en don'ts en dat kon die moeder gewoonweg niet weten...' Plotsklaps schreeuwde ie geïrriteerd, 'Die verdomde mores daar ook !', en slingerde obstinaat zijn handen naar het plafond alsof daar de toverknol zat verstopt die verantwoordelijk was voor alle ploerterigheid. Hem zelf had er niets mee te maken, dat was de boodschap.

'Welke moeder ?!', riep Mars alarmerend terug naar d'r soulmate, verstrikt in een gevoel van suspense en de richting naar waar dit verhaal zich in vredesnaam ging ontwikkelen. 

'Mars, dat kan ik je toch niet vertellen ?!', antwoordde Hem met 'n tikkeltje teleurgestelde verontwaardiging. 'Jullie privacy is bij mij net zo veilig. Ik leg eer in mijn werk.' 

Tjonge jonge, hoe krijgt ie het voor elkaar. Met je reinste misdaad vertrouwen weten te kweken. Hij zag Mop denken, 'Daar heeft ie 'n punt, Mars.'

De fluweelzachte intonatie van zijn stem deed empathisch vermogen vermoeden om de voelbaar geladen spanning van een kortstondig verstoorde gemoedsrust te kalmeren. Of toch niet. Misschien was die haperende gemoedsrust alleen maar verstomd.

'Een moeder liet het er dus niet bij zitten.'

'Wat bedoel je ??', weerkaatste het tegen de muren waar de bekommernis ten onder ging in een zee van vlammerige schaduwen. Ze hielden hun mond.  

'Een nette buurtschool, lekker dichtbij. Veel intellectuele potentie. Kattekwaad hoort er nou eenmaal een beetje bij, da's overal zo. Kinderen waren overigens niet het grootste probleem, de ouders daarentegen.. bestuurden de school en soms waren de sponsors èn ouder èn sponsor. De man had zich ingelaten met de juf maar hij wilde z'n gezin niet verlaten en wij hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ie dat ook niet hoefde. Het werd 'n affaire die zich uitgebreid in het roddelcircuit voortsleepte, toegejuigd door de ouderraad. Logisch dat ze 'n aanvraag indiende om de kinderen naar een andere school over te plaatsen. De kránt had ze zelfs benaderd. Ze liet het er dus niet bij zitten.'

'Ohh..vandaar !' De gelijkgestemdheid spatte vervolgens geruisloos tegen de muur uiteen. Ze hielden hun mond.

'Sponsors kregen er lucht van, slechte reputatie, imagoproblematiek. Lerares eruit of die moeder tackelen. Nou, toen was de keuze snel gemaakt...'

Dat moet het plot zijn. De moraal van het verhaal, de 'eind goed al goed' ontlading. Het moment waarop alles weer op z'n pootjes terecht komt. Het geloof in onze menselijkheid, gedeelde waarden en normen. De grondvesten van onze beschaving liggen besloten in het antwoord op deze gestelde keuze. 

Wacht, daar gaat Mae's eigenwaarde. Vier, drie, twee, een...

'Vanzelfsprekend de juf, die wordt de laan uitgebonjourd !' Mae haalde haar schouders op alsof het de meest natuurlijkste reaktie was. Een reflex dat door diepgeworteld geweten werd aangestuurd, een gebaar van berusting, een fait accompli. Met verbaasd gezicht zocht ze bijval voor 'paranormale' bevestiging maar volgens Mop en Mars lagen de zaken heel anders.

'Ai, ai !' Man-man siste met een brede predatoriale grijns van ontblote tanden. 'Helaas Mae. Je paranormale gave maakt een klein foutje.' Met z'n handen gebaarde ie vlug, zowel beschermend als sussend, naar de verbouwereerde Mae, 'Is niet erg, geen probleem. Dat kan de beste overkomen.' 

Mop, ook al teleurgesteld, schudde bedenkelijk d'r hoofd. 'Hoezo, Mae ?! Wat denk je nou. Stel dat ik dat was geweest', fluisterde ze misprijzend. Geagiteerd deed de mopperende muze met twee stappen een duik in de rieten hutkoffer en viste daaruit een lavendelbroodje geitenkaas, vlierbessensap en een stapeltje servetjes. Ze had die ochtend ook nauwelijks ontbeten van de spanning.

'Het doet me deugd jullie te vertellen dat dit brisante verhaal goed is afgelopen, alhoewel ik wel een traantje heb moeten laten en nog steeds, zoals jullie misschien merken, laat mij zelfs het lot van de vijand niet onberoerd.' Zijn woorden wekten nieuwsgierigheid bij Mars. De onuitgesproken vraag die antwoord zou geven op zijn innerlijke complexiteit behoefde alleen nog maar gesteld te worden en dus zei ze, zonder te kunnen anticiperen op een waarheid die de grenzen van 'n gemiddeld menselijk voorstelligsvermogen zou tarten, 'Nu maak je me toch wel nieuwsgierig, Hem. Hoe heb je 't probleem getackeld ?!'

'Een gevoelskwestie, Mars. Een gevoelskwestie', herhaalde ie zichzelf. Hem schraapte z'n keel en pakte toen uit met het tonale karakter van een huismus. Man-man sloeg zelfs even de ogen neer, waarmee ie z'n onschuld nog 's vetgedrukt wilde onderstrepen. 'We hebben die kinderen niet naar 'n andere school laten gaan. Zo simpel is dat. Met een beetje kunst en vliegwerk kunnen we dat regelen, de lijnen zijn kort als je in de top moet manouvreren. Zíj kon gaan, heus. Niemand die dat tegenhield en het onderpand, ja daar moesten we wel zorgvuldig mee omgaan. Taktisch kleineren, intimideren, blamegames met een wervelwind van beschuldigingen en ontkenningen die de kinderen helemaal van hun padje brachten. Je kent 't wel, dat soort dingen.' Mae sloeg verschrikt een hand voor d'r mond. Aan Roel moest ze denken maar dat was toch maar een incident, ze zijn toch niet alkemaal gek tegenwoordig, of wel ?! Nu was het Hem's beurt om z'n schouders op te halen alsof het de meest natuurlijke reaktie was. 'Och Mae meid, je schrikt er van, hè. Maar we kònden niet anders, we hadden te maken met een serieus autoriteitsprobleem. Er moést opgetreden worden en met zoveel erkentelijke sponsors kan je niet je goeie naam aan de wilgen hangen. Dat snapte de school meteen en thank God..' Hij vouwde z'n handen in een bidgebaar. '..thank God, de onderlinge loyaliteit bij het schoolbestuur en docenten staat nog steeds als een huis, een fort, bestand tegen verwoestend natuurgeweld'. 

Geen espressootje om aan te nippen maar daar was ie dan toch, de lithurgische zangstem stak ineens de kop weer op.

'Zóóó krachtig kan de warmte van loyaliteit zijn, beschut tegen guur verraad en ontrouw. Dàt moeten jullie ook gaan ervaren om Mop's toekomstideaal wááár te maken !'

Hem duwde zich krachtig omhoog uit de leunstoel en keerde zich met zijn rug naar de vriendinnen, pal voor het haardvuur. Zo hoefde ie tenminste niet naar de meewarrige Mae te kijken, naar Mop die ongenuanceerd meteen al iets voelde voor een 'doortastende' aanpak of naar de vertwijfelde Mars die zodadelijk zou zeggen, 'Ontrouw?! Maaruhh, die moeder was toch niet ontrouw, dat was die vader.' Hij had het oprecht triest gevonden. Die vrouw, geen partij voor Hem ook nog 's, was niet meer thuis komen wonen, moeder en kinderen bijna nooit meer herenigd. Af en toe werd een gebedeld uurtje toegestaan. Kompleet gediskwalificeerd. Met een olifant een mug doodslaan, wat 'n school. Man-man duwde eigengereid zijn schouders naar achteren. Hij liet z'n zorgen er niet vanaf glijden, hij droeg ze, statig en voornaam. In ieder geval had de krant het stilgehouden en heeft ie het imago van de sponsors weten te beschermen, zei z'n trots geweten. Preference revearsal, het is maar hoe je het bekijkt. De ontspannen maar waakzame houding veanderde met het verstrijken van kruipende stille seconden in iets van een wachtstand en toen de onthutste vraag van Mars, die zich in Hem's vernuftige denkmachinerie allang had aangekondigd, ineens het ongemakkelijk intermezzo verbrak, draaide ie zich sierlijk om. Zijn ogen ontmoetten aanstonds die van Mars, een herkenning van soulmates maar dan een met schuchtere spanning.

Tijd voor aktie. Nu zou ie doorpakken. Het was met de tas van Mae gelukt, deze synthese zou ook slagen, dat moest wel. De loyaliteit van het team is van het hoogste belang.

'Juist vader was trouw aan de school, Mars !', begon zijn vurig pleidooi. 'De school zag in dat het probleem niet van binnen de schoolmuren kwam maar van daarbuiten en daarmee was het probleem al gauw verdwenen.' Een knip met z'n vingers schuurde vloeiend met de immorele pesterij die hij impliciet suggereerde. 'De buitenstaander was het probleem. Die moeder, die geen plaatsje in het schoolbestuur had of medezeggenschapsraad. Dié moeder, die de goede naam van de school door het slijk wilde halen. Zeg maar daaaaag tegen ondersteunend netwerk en sociale verbondenheid op het schoolplein.' Zijn zwaaiende hand accentueerde deze woorden, vol ironie. 'Dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Vader had alleen maar liefde gevonden op school, géén huisvredebreuk en met alle liefde en egards wilde hij zonder pardon aan de school steun betuigen.' En toen duikelde ie de verzoenende synthese op uit z'n denkmachinerie. Meesterlijk.

'Een goed geheim koesteren we met liefde, uit respect voor onze gemeenschap.'

Daar kan 'n mens toch niet op tegen zijn, wel ?! Dit keer was het Mae die dacht, 'Hij heeft wel een punt. Helemaal zo gek nog niet.' En wat Mars betreft, die soulconnectie bleef onbezweken helemaal overeind. Toegegeven, ze had nog één vraagje hoofdzakelijk uit nieuwsgierigheid. 'Ik wil geen sentimentele zeikerd zijn, die moeder, wat is daarmee gebeurd dan ?!'

'Die zit regelmatig ergens bij de dagopvang van het Leger des Heils.', wist Hem zonder aarzeling te vertellen. Mop, knabbelend aan het lavendelbroodje, domweg 'n verlossing voor knorrende rommelgeluiden, reageerde laconiek, zonder op te kijken van 't Blackberry beeldschermpje, 'Fijn, ook weer geregeld. Is er toch nog iemand die voor d'r zorgt.'

'Bespeur ik bij mijn muze enige verbitterdheid ?!' Hem had zich Mop al toegeëigend als zijn filantropische muze, dat blijkt. Terug op zijn stoel sloeg ie quasi ernstig met gefronte wenkbrauwen Mop gade maar die reageerde subiet en sloeg haar ogen op met een warme glimlach op d'r lippen. 'Nee, helemaal niet !' Ze keek terug, recht in de spiegels van haar ziel. Hij had het vermogen om verlangen weer nieuw leven in te blazen. Op een dag mocht een andere tijd aanbreken, een nieuwe versie van haarzelf zou opstaan. Ze vertrouwde op zijn woorden. Hij wilde het liefdeskomplot aan de hand nemen, uitstippelen als een strategisch spel, in ruil voor de eer om rolmodel te mogen spelen, promotiemateriaal om een betere wereld, zijn prive projekt, te vertolken. Daar kan je toch niet tegen zijn ?! Er ging veel veranderen, dat beloofde Hem en zijn belofte was het zalvende medicijn voor Mop's verongelijkt zielenleed.

'Ik kreeg 'n berichtje van D, Hem.' Mop glunderde van oor tot oor. 'En dat verhaal van jou bedierf even mijn humeur. Deed me denken aan hoe ontzettend lastig sommige naïeve wederhelften kunnen zijn.'

'Ahhh, werken aan de relatie ! Heel goed. Ga je nog met ons delen wat er in 't berichtje stond of hou je dat liever privé ?!' Hem glunderde net zo blij, al kon je niet helemaal voorbij gaan aan de met name diabolische aantrekkelijkheid van deze filantroop. Zij daarentegen kon een meisjesachtig gegrinnik niet onderdrukken en bewoog d'r kont danserig heen en weer op de stoelzitting. 'Hij heeft een Béé BéBééé vanavond !' Mars slaakte een kreetje van gedeelde vreugde. 'Mop, wat heerlijk voor je, werd wel weer 's tijd, hoor !', zei ze enthousiast en gaf 'n plagerig knipoogje.

'Gaat iemand mij nog vertellen wat een Béé Béééé is ?!', vroeg Hem lollig. Hij had een normale kant, niet vaak maar toch. Een confetti van giechels vervaagde de bezorgdheid van voorheen en maakte de muren met vlammende schaduwen minder bedreigend. De tastbare ernst, die daar binnen het bouwvallige boerderijtje een nieuw herenigd samenzijn rondom de hutkoffer met draden strak aan elkaar wist te spinnen, ontspande. Het duurt echt te lang om iedereen aan het woord te laten over het uit de doeken doen van de intrige die Mop en D bedacht hadden. Dasrom kortgezegd; BB betekent in de luchtvaart 'beschikbaar' oftewel 'standby'. Letters op 'n vliegrooster, de schaduwplanning op de keukenkalender. Altijd volkomen transparant anders kan je geen huishouden runnen. Nu kon D bij 'n BB een vlucht verzinnen en ondertussen 'n hotelletje in de stad boeken voor een romantisch samenzijn met Mop, that's it.

De perfecte afsluiting van de eerste 'bijles', deze bakvisserij. Een mythische saamhorigheid had zich die middag ontwikkeld tussen Hem en de vriendinnen. Mars zou diezelfde avond nog met Hem naar een promotiefeest van reklameburo CO2PR gaan, waar ie kennismaakte met de rivaliserende Yola.  Onbewandelde paden naar een spirituele fase werden aangelegd.

Die volgende ochtend, ergens anders, hoog boven de stad, stond een hotelkamerraam open. Vitrages zwierden er in de lauwe wind. In die hotelkamer rekte Mop zich op dat moment loom uit tussen de lakens. Gelukzalig snoof ze de geur van kraakvers bedlinnen in zich op, onmiskenbaar vermengd tot een persoonlijk aroma door zweepjes karakteristiek zoete aftershave. Met gesloten ogen draaide ze zich op haar zij en zocht intuïtief naar de schouders van haar droomman waar ze zich tegen aan wilde nestelen, maar terwijl ze slaapdronken het bedlinnen met haar hand aftastte en realiseerde dat ze alleen in bed lag, opende ze beteuterd haar ogen en beluisterde deemoedig het soezerige geluid van vallend douchewater in de aangrenzende badkamer.

Ze wikkelde het laken met de smeuïg sensuele geur van Lagerfeld om haar naakte lichaam en liep naar de badkamer. Op tafel de glazen van gisteravond en een halflege fles Chablis Premier Cru. Over de stoel hing verfromfraaid zijn uniform, een onomstotelijk bewijs dat hij niet zichzèlf had uitgekleed. Mop is nou eenmaal meestal niet erg geduldig in de liefde.

D stond met zijn rug naar haar toe onder de douche. 'Ik heb nog een cadeautje voor je', zei ze poezelig. Hij draaide zich om en trok het hoopje lakens naar zich toe. Ze sloeg haar armen om zijn schouders en kuste hem vol op de mond. Het laken, zwaar geworden van het douchewater gleed langzaam van haar lichaam. 'Ik heb niet veel tijd', fluisterde D in haar oor terwijl hij haar zachtjes haar nek begon te zoenen. Zij kon met gemak een paar uurtjes later op 't werk komen maar voor D lag dat iets gecompliceerder met 'n gezin. 'Geeft niet.' En ze streelde over zijn welgevormde billen. Gepassioneerd tilde hij haar op, klemde haar tegen de muur van de douche en nam haar, terwijl het water als een zegening hun lichamen leek te verbinden.

Gister nog, aan het einde van de bijles, had ook Hem zijn soulmate Mars op de valreep kompleet verrast. Flabbergasting, toen man-man op haar uitnodiging voor een feestje bij CO2PR inging. Onbegrijpelijk. Ze had het eigenlijk maar gekscherend bedoeld. 'Ik kom je ophalen, vanavond om 20.00 uur.' Vanzelfsprekend, Hem neemt de leiding.

'Dresscode ?'

Ongegeneerd onderzoekend had ze Hem van top tot teen bekeken. 'Perfect ! Niets meer aan doen.' Hem incasseerde op gepaste wijze dit nogal vrijpostige compliment met aangedikte beleefdheid, 'Dank U, mevrouw'.

[patriciaidsinga]

Festival

NHD 13 juli 2024

Doef doef doef doef. Het zweet druipt van me af. Ik heb m’n ogen dicht. En ik laat me meevoeren op de beats van de DJ. Doef doef.

Met twee vrienden ga ik elk jaar naar muziekfestival Down the Rabbit Hole. Een paradijs voor een muziekliefhebber als ik. Een groot natuurgebied in Beuningen met overal grote tenten met podia waar allemaal leuke bands en DJ’s spelen. Meer dan de helft van de line-up ken ik niet, maar ik sjok rustig achter mijn vrienden aan en als ik ergens een leuk deuntje hoor, duik ik die tent in.

Het festival duurt drie dagen en ik slaap op de camping waar de haringen van je buurman in jouw tent staan. Ook al weet ik dat ik op maandag helemaal naar de filistijnen ben, geniet ik elk jaar weer vol overgave van deze onderdompeling. Je bent hier geen vrouw-van, collega, vriendin of moeder, nee, je bent gewoon één van de 45.000 muziekliefhebbers. En ik voel me weer 25.

Ik doe dit weekend één ding voor mijn kinderen en dan vergeet ik ze, dat is het filmen van een zangeres RAYE op vrijdagmiddag die B. van Tiktok kent. Verder ben ik even helemaal anoniem en los van alles en iedereen.

’s Nachts veranderen de tenten in duistere discotheken met dj’s die door hun zware beats de prachtigste vrouwenstemmen vlechten. Deze 25-jarige staat sinds 1:00 uur ’s nachts al een paar uur in een donkere tent te dansen, compleet ondergedompeld in de beats. Armpje in de lucht, laat je gaan. Het doordringende ge-‘doef’ is als een hartslag en je kunt niet anders dan je mee laten voeren en bewegen op wat je hoort. Noem het dansen. Noem het meditatie. Geen idee wie er naast me staan, ik ben alleen met de muziek.

Dan wordt ineens heel hard “HEE!” in mijn oor geschreeuwd. Ik open mijn ogen en kijk in een gezicht dat me vaag bekend voorkomt. Wanneer de vormen wat scherper worden, herken ik een vader van het schoolplein. Ik groet vaag. En doe mijn ogen weer dicht. Alsof ‘ie er niet is. Doef doef doef doef.

“LEUK JOU OOK HIER TE ZIEN,” schreeuwt de vader van het schoolplein met ook zijn handje in de lucht. Ik knik al dansend van ja maar probeer hardnekkig in mijn meditatieve stand te blijven.

“HOE IS HET MET B.?” Geen idee, eigenlijk – dat is het hele punt van dit weekend. “GAAT HET GOED OP SCHOOL?” schreeuwt ‘ie verder. Ik wil alleen maar dansen.

“SORRY, HIER HEB IK GEEN KINDEREN,” schreeuw ik terug, terwijl ik naar de andere kant van de dansvloer huppel. De vader en zijn handje verbluft achterlatend. Ik maak het op het schoolplein wel weer goed.

Doef doef doef.

[keynewssuriname]

Muren school en schutting CBB lopen schroeischade op door grasbrand

Bij een grasbrand op het terrein van een technische school aan de Mr. J. Lachmonstraat hebben de muren van die school en de schutting van het Centraal Bureau voor Burgerzaken (CBB) schroeischade opgelopen. De buurtmanager van het ressort Uitvlugt kreeg de melding dat een school op eerder aangegeven locatie in lichterlaaie stond en deed de plek aan voor onderzoek. Daar aangekomen zag de politieambtenaar een grote rookwolk en constateerde dat enkele mannen die op het schoolplein aan het maaien waren, droog gras in brand hadden gestoken. Op een bepaald moment dreigde het uit de hand te lopen en heeft de ingeschakelde brandweer erger kunnen voorkomen. De schade is beperkt gebleven tot schroeischade aan de muren van de school en de schutting van het CBB. De politie, in deze de buurtmanagers alsook de brandweer, doen een beroep op de gemeenschap om geen vuil of gras onnodig te verbranden. Dit is belangrijk omdat er sprake kan zijn van een enorme rookontwikkeling die voor onnodige kosten zal zorgen. Ook de gezondheid van de medemens kan in gevaar komen door de enorme rookontwikkeling. Read the full article

[rtvideaal]

Koning komt op bezoek in Mariënvelde

Koning Willem Alexander brengt woensdagmiddag 24 april een bezoek aan Mariënvelde, de winnaar van de Dorpsvernieuwingsprijs 2023. De prijs in toegekend voor de ontwikkelingen in het dorp. Een proces van meer dan 10 jaar, waarin het dorp met de bouw van een Brede Maatschappelijke Voorziening (BMV), de oprichting van Zorgcorporatie Mariënvelde, de vernieuwing van het dorpshart en schoolplein een…

[unsignedbooks]

Hoofdstuk 4: Binaire Gedachtes

Gender Deel 3 main hfstk 3 hfstk 5 De les is afgelopen en het lokaal loopt leeg. Zes schoolgenoten banen hun weg naar het schoolplein waar ze de afgelopen weken veelal samen de pauzes hebben doorgebracht. Na schooltijd bleven deze kinderen vaak nog even achter om met elkaar te hangen zoals jongeren dat doen. Dat hield voornamelijk in dat ze gezamenlijk naar hun mobieltjes zaten te staren en…

[geschiedenisish]

Duikel-trucjes!!!!!

English people, this is a rant about my Dutch childhood.

Ok, ff wat context voordat ik de lijst laat zien.

Ik heb geduikeld vanaf groep 6 tot groep 8 en was vooral actief in groep 7 en 8 als ik me goed herinner. Het is inmiddels bijna 8 jaar geleden dus sorry als ik me dingen fout herinner. Daarnaast was op mijn basisschool duikelen echt een ding. Er was een club die dat elke pauze deden. We hadden een ring van 6 duikelstangen, 2 kleine, 2 middel en 2 hoge. (Ik heb geprobeerd te zoeken naar foto's, maar het is lastig.) Het kan best dat dat puur iets van onze school was, maar toch.

Het valt me op dat nergens op het internet een goede lijst staat van duikelstang-trucjes. (duikelstang = rekstok = koprolrek) Dus bij deze zal ik die lijst geven. Niet alles heeft origineel een naam. Dan staat er OGN (Origineel Geen Naam). Indien mogelijk is de naam ook een linkje naar een video waarin iemand het kunstje uitvoert. (Wij noemden het geen kunstje voor zover ik weet. Wij zeiden meestal gewoon "Kan jij deze al?!?!" en deden dan het kunst. En we hoopte dan dat de ander 'nee' zou zeggen want hoe meer kunstje je kon, hoe beter.)

koprol; de koprol is voor het duikelen wat "poppenkraam" is voor klapspelletjes. Het is veel ouder dan de rest, maar wordt daardoor ook een beetje gezien als basic. Is vaak het enige wat volwassen met veel moeite kunnen en wordt meestal op de kleine duikelstang gedaan. Voor 'pro's' is het ook een van de manieren om makkelijk en sierlijk van de duikelstang af te komen.

Duikelen; meerdere koprollen achter elkaar. Dit door de handen in de knieholtes te leggen. Deze werd ook vooral op de kleine stang gedaan en de uitdaging is vooral om deze zo lang mogelijk vol te houden. Het is vaak populair om deze tellen, zoals ook een keer is gebeurd bij "wedden dat ik het kan" https://youtu.be/e6WhZyJbXzw

Wasmachine; wasmachine is zo cute! Het is een koprol met twee mensen en combineert in feite gewoon de koprol met de buikdraai.

Buikdraai achterwaarts en voorwaards, handstand, bortswaartsom (OGN) etc...... Deze zijn allemaal gejat van het turnen inclusief namen. (Die namen werden misschien op ons schoolplein gebruikt, maar voor zover ik weet echt niet of nauwelijks.) Buikdraai is de koprol maar dan achteruit/omgekeerd en handstand is vrije val maar dan omgekeerd. En zo zijn er wel meer trucjes uit het turnen overgewaaid naar de duikelwereld, vooral omdat kinderen die duikelen vaak ook turnen.

Schaar; oeh, de Schaar, soms ook de split genoemd als ik het goed heb. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de enige jongen was die duikelde. Dit was het enige trucje dat ik niet kon. Tja.... nu snap ik waarom.

Schaar variaties (OGN); de meeste duikel-routines bevatten deze wel, maar iets wat wij op mijn school bedacht hebben is wisselen tijdens het draaien, volgens mij ben ik er zelf mee begonnen. Dus op je hoogste punt, gewoon even je handen verwisselen. Je zult zelf vrij gemakkelijk aanvoelen wat wel en niet gaat. Ook bijvoorbeeld "twee handen aan een kant en een been over de stang" is natuurkundig onmogelijk, maar veel andere variaties kunnen wel. Uiteindelijk konden wij wel meer dan 20 trucjes vloeiend wisselen inclusief dode val doordraaien. Het zag er episch uit. (Van 1 naar 2 benen wisselen kon alleen vooruit en van 2 naar 1 been kon alleen achteruit en was op zich niet heel veel moeilijker dan de handen.) De enige grote switch die je dan nog maakt is tussen achterwaarts en voorwaarts (die switch maak je op het hoogste punt, zit even stil, pak je evenwicht, en ga dan weer verder).

Vrije val en dode val/dodenval; ik vond vrije val altijd erg simpel en heb daarom nooit geleerd wat het nou eigenlijk is. (Ik kon er ook geen video's van vinden.) Volgens mij is het gewoon aan je knieën gaan hangen en dan zonder hand op je voeten terecht komen. Dode val is in ieder geval dat je eerst met je kont rechtop op de stang gaat zitten, jezelf achterover laat vallen en er dan vanaf springt.

Dode val doordraai; dode val doordraai werd bij ons op school geïntroduceerd door één jongen, een klasgenoot van mij die aan freerunnen deed, dat was ook een rage in die tijd. De logica is dat je dode val doet, maar dan zo hard dat je weer terecht komt op de stang. De truc is om voldoende kracht te zetten en je benen niet te strak en niet te los rondom de stang te houden. Ik heb er meer dan een half jaar over gedaan om het te kunnen en aan het einde van groep 8 konden denk ik max. 5 mensen het op mijn basisschool.

Dode val doordraaien was nog veel moeilijker. Meerdere dode vallen achter elkaar. Het was moeilijk omdat het héééél veel vraagt van je beenspieren.

Dat waren sowieso de belangrijksten. Laat het maar weten als ik er nog vergeten ben! Ik wil hier echt een volledige lijst van maken voor toekomstige historici! ;)

[saarschrijft]

Groene veren en paarse glitters

Volwassen worden is een bijzonder concept waar ik me elke dag over kan verbazen. Je moet je groot voordoen en niet laten merken dat de oneindigheid van levenskeuzes en het universum je overweldigt. Dat korte nachten en te veel glazen vol je inhalen en de grootsheid van het leven verdoezelen. Zachtjes worden alle harde randjes uitgewist terwijl deze je juist helpen om groot te worden. Dit terwijl je als kind klein mocht zijn en de wereld zich wel aan je aan zou passen. Deze zou je dragen, je voeden en troosten. Je krijgt de ruimte om met een zelfgemaakte kroon rond te lopen en mensen adoreren je hierom.

Nu merk ik als groot mens dat ik daar ook behoefte aan heb. Om een kroon te maken van mijn dromen en alle magie die ik nog in de wereld zie en deze trots te dragen als een pauw. Mijn zakken te vullen met alle schelpen en stenen die ik vind en deze uit te delen, zonder woorden. Mijn innerlijke kind spreekt voor zich. Zij wil huppelen en springen, opgetild worden en huilen als ze valt. Een kus krijgen en weer doorgaan. Een tak pakken en een liefdesbrief aan de wereld in het zand schrijven. Emoties met me meedragen in een buideltje, de zwaarte hiervan voelen om ze vervolgens los te laten in de zee.

Ik werk als kunstdocent op een basisschool en daar word ik elke werkdag herinnerd aan de schoonheid van een beetje klein en kwetsbaar blijven. Aan dat zeggen wat je denkt oké is. Dat je wanneer je pijn hebt je dat mag uiten. Op een dag liep ik op het schoolplein en een kind uit groep 8 noemde mij een boeddha, waarschijnlijk vanwege mijn suède sandalen en houten kralenketting. Het was, geloof ik, beledigend bedoeld maar niet veel later kwam er een jonger kind vol verwondering kijken naar waar ik mijzelf mee had aangekleed die dag. Ik vroeg aan de groep 8 leerling wat zij precies bedoelde met haar opmerking maar ze wist het zelf geloof ik ook niet. Misschien dat ze mijn zelfgemaakte kroon zag en hiervan schrok. Zich geen raad wist met mijn pauwenveren. Misschien herkennen kinderen zichzelf niet vaak genoeg in grote mensen. Dit terwijl veel volwassenen stiekem vermomde kinderen zijn, undercover, om maar niet klein en kwetsbaar te zijn.

Ouder worden is een zoektocht waar je gereedschappen voor nodig hebt. Je moet jezelf kunnen polijsten totdat de glanzende, blinkende steen tevoorschijn komt. Met een getinte bril kies je welke kleur deze steen zal hebben. Wat een voordeel is aan volwassen zijn, is dat je de kleur van deze spreekwoordelijke bril zelf kunt kiezen. Ik kies voor eentje met paarse glitters, groene veren en roze glazen. Deze zal me namelijk helpen om groot te zijn. Ook past die goed bij mijn zelfgemaakte kroon. Samen met mijn innerlijke kind kan ik de wereld aan, ik heb haar namelijk nodig om te stralen.