#rijks film

[capiolumen]

Spring Musings 2023 iPhoneXR Hipstamatic Photography Original Photographers Photographers On Tumblr Lowy Lens, Rijks Film, No Flash, 

[docrotten]

I VAMPIRI (1957, LUST OF THE VAMPIRE) – Episode 181 – Decades of Horror: The Classic Era

“The vampire could be insane, or equally someone in full control of his mental faculties.” So, you’re saying, crazy or not? Join this episode’s Grue-Crew – Daphne Monary-Ernsdorff, Chad Hunt, and Jeff Mohr, along with guest Bill Mulligan – as they discuss I Vampiri (1957, Lust of the Vampire), Italy’s first horror film of the sound era, directed first by Riccardo Freda and then Mario Bava!

Decades of Horror: The Classic Era Episode 181 – I Vampiri (1957)

Join the Crew on the Gruesome Magazine YouTube channel! Subscribe today! And click the alert to get notified of new content! https://youtube.com/gruesomemagazine

ANNOUNCEMENT Decades of Horror The Classic Era is partnering with THE CLASSIC SCI-FI MOVIE CHANNEL, THE CLASSIC HORROR MOVIE CHANNEL, and WICKED HORROR TV CHANNEL Which all now include video episodes of The Classic Era! Available on Roku, AppleTV, Amazon FireTV, AndroidTV, Online Website. Across All OTT platforms, as well as mobile, tablet, and desktop. https://classicscifichannel.com/; https://classichorrorchannel.com/; https://wickedhorrortv.com/

In Paris, young girls are found dead, drained of their blood. A journalist investigates these murders while the beautiful Gisele, from a noble family, tries to seduce him.

  Directed by: Riccardo Freda; Mario Bava (uncredited)

Writer: Piero Regnoli, Mario Bava (as Rijk Sijöstrom), Riccardo Freda

Cinematographer: Mario Bava (director of photography)

Selected Cast:

Gianna Maria Canale as Giselle du Grand / Margherita du Grand

Carlo D’Angelo as L’ispettore Chantal (credited as Carlo d’Angelo)

Dario Michaelis as Pierre Lantin

Wandisa Guida as Laurette Robert

Angelo Galassi as Ronald Fontaine (as Angiolo Galassi)

Renato Tontini as L’assistente del professore Grand

Charles Fawcett as Signor Robert

Gisella Mancinotti as Amica di Laurette

Miranda Campa as Signora Robert

Antoine Balpêtré as Professor Julien du Grand (credited as Antoine Balpetré de la Comédie Française)

Paul Muller as Joseph Signoret

Riccardo Freda as Il dottore (uncredited)

When Riccardo Freda bet that he could complete a movie in twelve days and came up short, Mario Bava, already serving as the film’s cinematographer, was tagged to close out the directing duties. The result is I Vampiri (1957, Lust of the Vampire), an atmospheric, gothic film that carries the earmarks of Freda’s skill and Bava’s promise. There’s no “vampire” as such, but the shadow of Elizabeth Bathory looms large over this tale. Your Classic Era Grue Crew, with guest Bill Milligan, are wowed by much of I VAMPIRI, not the least of which is the special effects. There is much to talk about. 

At the time of this writing, I Vampiri is available to stream from YouTube.

Gruesome Magazine’s Decades of Horror: The Classic Era records a new episode every two weeks. Up next in their very flexible schedule, as chosen by Chad, is The Gorilla (1939), in which The Ritz Brothers (Jimmy, Harry, & Al) are hired to find a killer known as “The Gorilla,” only to run into a “real” gorilla. And, oh yeah, Bela Lugosi and Lionel Atwill. Shenanigans ensue in this horror comedy. SHENANIGANS we tell you! 

Please let them know how they’re doing! They want to hear from you – the coolest, grooviest fans: leave them a message or leave a comment on the Gruesome Magazine YouTube channel, the site, or email the Decades of Horror: The Classic Era podcast hosts at feedback@gruesomemagazine.com

To each of you from each of them, “Thank you so much for watching and listening!”

Check out this episode!

[devosopmaandag]

Schuldig artefact

Hoeveel geschiedenis kun je aan? Ik kan me niet herinneren ooit zo ondergedompeld te zijn in mijn eigen geschiedenis, of liever die van mijn ouders, als in de afgelopen jaren. Het ene boek volgde het andere, tv-documentaires volgden elkaar op. Twee weken geleden zag ik in de nieuwste film over de Indonesische onafhankelijkheid en de rol van Nederland: 'Indië verloren'*. Het was een maandagmiddag en de kleine zaal zat behoorlijk vol. Veel grijs en wit, maar nu ook zwart en tinten bruin in het publiek. 105 minuten lang was daar weer dat bad van oude beelden, nieuwe beelden, oude feiten, nieuwe feiten. De ondertitel is politiek geladen: 'Selling a Colonial War'. Ik was na afloop verstild geraakt.

Wat mij zelfs aangeslagen maakte was schaamte, plaatsvervangende schaamte voor het berekenende, de starheid, maar vooral de schaamteloze arrogantie van de Nederlandse overheid. Dat alles was opnieuw zo confronterend dat het bijna onbevattelijk werd. En ergens in een uithoek van mijn denken besef ik ook nog eens dat wij mensen zeventig jaar later heus niet hoogstaander wezens zijn geworden.

En alsof dat alles nog niet genoeg is, zag ik gisteren 'De grote Indonesië tentoonstelling' in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik weet niet zeker waarom ik daar naar toe wilde. Het werd deels een ander bad. De tentoonstelling toont de rijkdom van het eilandenrijk, de cultuur, de natuur, de geschiedenis in vogelvlucht, de artefacten, foto's. In de eerste paar zalen wordt nog een loflied gezongen op die cultuur, maar al snel kruipen daar de eerste koloniale beelden en informatie me tegemoet, steeds meer, soms met de zachtheid van een bijna onweerstaanbare nostalgie, maar meer en meer met harde feiten. Ergens aan het eind is er een tableau van oude foto's van slachtingen onder heel gewone mensen. Daar liggen ze in greppels, hun waterkruiken verspreid in de modder, vage contouren op een oude foto, naamloos opgelost in de tijd.

Tegenover het bijna onbevattelijke staat het concrete, het kleine, het ding, het artefact. Op tentoonstellingen kunnen voorwerpen verleiden en bijna spreken. Zo hangt er een prachtig rijk bewerkt danshesje. En dan lees je wat voor object het is: buitgemaakt na een zogenaamde 'puputan' in 1908. Om een oneervolle overgave te voorkomen koos een Balinese vorst met zijn hofhouding voor een rituele zelfmoord. Gekleed in wit en rijk behangen met sieraden schreden mannen, vrouwen en kinderen Nederlandse troepen tegemoet. De eerste zelfdodingen begonnen, vrouwen wierpen spottend hun sieraden naar de soldaten. Toen volgde een salvo van schoten. Honderden Balinezen vonden de dood. Dat met goud geborduurde fluwelen hesje is een zwart gat.

*'Indië verloren – Selling a Political War' | regie: In-So Radstake | 2023 | 105 minuten

[diamondpaintingnl]

Kapitein Jack Sparrow Diamond Painting: Een Avontuurlijk Meesterwerk

Diamond Painting is een creatieve hobby die steeds populairder wordt onder kunstliefhebbers. Het biedt een unieke manier om iconische personages en scènes tot leven te brengen, en één van de meest geliefde thema’s is zonder twijfel Kapitein Jack Sparrow. Dit karakter, bekend uit de "Pirates of the Caribbean"-films, wordt door velen bewonderd vanwege zijn unieke stijl, humor en charisma. Een Jack Sparrow Diamond Painting is niet alleen een eerbetoon aan dit iconische personage, maar ook een spannende uitdaging voor liefhebbers van gedetailleerde kunst.

In dit artikel bespreken we waarom Kapitein Jack Sparrow een fantastisch onderwerp is voor Diamond Painting, hoe je het perfecte kit kiest, en hoe je van je project een succes maakt.

Waarom Kapitein Jack Sparrow Perfect is voor Diamond Painting

1. Een Iconisch Personage

Kapitein Jack Sparrow is wereldwijd geliefd vanwege zijn excentrieke persoonlijkheid en avontuurlijke geest. Zijn opvallende uiterlijk – met dreadlocks, een hoed, kralen en zijn kenmerkende oogmake-up – maakt hem een interessant en uitdagend onderwerp voor Diamond Painting.

2. Een Mix van Kleuren en Details

Jack Sparrow’s look combineert rijke kleuren en texturen, zoals de diepe tinten van zijn kleding, de metallic accenten van zijn accessoires, en de natuurlijke tonen van zijn haar en huid. Deze mix maakt Diamond Painting een spannende en bevredigende ervaring.

3. Voor Avontuurlijke Geesten

Werken aan een Kapitein Jack Sparrow Diamond Painting is meer dan alleen een creatief project – het is een avontuur! Het brengt je terug naar de wereld van piraten, schatten en eindeloze zeeën, en voegt een vleugje avontuur toe aan je interieur.

Hoe Kies je de Juiste Jack Sparrow Diamond Painting Kit

1. Grootte van het Canvas

De grootte van het canvas bepaalt hoeveel detail je in je kunstwerk kunt verwerken:

Klein formaat (30x40 cm): Geschikt voor beginners, maar met minder detail.

Middelgroot (50x60 cm): Een goede balans tussen detail en werkbaarheid.

Groot formaat (70x90 cm of groter): Perfect voor ervaren kunstenaars die een realistisch en gedetailleerd portret willen maken.

2. Steentjes (Drills)

Ronde steentjes: Makkelijker te plaatsen en geschikt voor beginners.

Vierkante steentjes: Voor een naadloze afwerking en meer detail, ideaal voor de complexe kenmerken van Jack Sparrow.

3. Kwaliteit van het Canvas

Kies een canvas met een duidelijke afdruk en een sterke kleeflaag. Dit zorgt ervoor dat de steentjes goed blijven zitten en het eindresultaat er professioneel uitziet.

4. Kleurenschema

Een Kapitein Jack Sparrow Diamond Painting vereist een breed scala aan kleuren om de nuances in zijn gezicht, kleding en achtergrond te vangen. Kies een kit met een gedetailleerd kleurenschema om het personage tot leven te brengen.

Hoe Maak je van je Project een Succes

1. Bereid je Werkruimte Voor

Een goed georganiseerde en verlichte werkplek is essentieel. Gebruik een LED-lichtpad om de symbolen op het canvas duidelijk te zien, vooral bij donkere kleuren zoals zwart en bruin.

2. Sorteer je Steentjes

Gebruik sorteerbakjes of kleine containers om de steentjes per kleur te ordenen. Dit bespaart tijd en voorkomt verwarring tijdens het werken.

3. Werk in Kleine Secties

Peel slechts een klein deel van de beschermfolie terug om de lijmlaag van het canvas schoon te houden. Werk sectie voor sectie om het overzicht te behouden.

4. Gebruik Extra Gereedschappen

Naast de standaard applicator-pen kun je gebruik maken van een ergonomische pen, pinzetten of andere accessoires om je werk gemakkelijker te maken.

5. Geniet van het Proces

Een Diamond Painting hoeft geen race te zijn. Neem de tijd om elk detail te waarderen en te genieten van het creëren van je eigen meesterwerk.

Wat Maakt Jack Sparrow Diamond Painting Bijzonder?

Een Kapitein Jack Sparrow Diamond Painting voegt niet alleen een unieke esthetiek toe aan je interieur, maar vertelt ook een verhaal. Het is een symbool van avontuur, vrijheid en creativiteit. Door dit iconische personage op je muur te hangen, haal je een stukje van de magische wereld van "Pirates of the Caribbean" in huis.

Tips voor het Tonen van je Kunstwerk

Wanneer je kunstwerk af is, wil je het natuurlijk op een mooie manier presenteren. Hier zijn enkele ideeën:

Inlijsten: Kies een stijlvolle lijst die de kleuren en details van je Jack Sparrow Diamond Painting benadrukt.

Galerie-wand: Combineer je kunstwerk met andere piratenthema’s of Diamond Paintings voor een samenhangende look.

Cadeau: Een Jack Sparrow Diamond Painting is een geweldig cadeau voor fans van "Pirates of the Caribbean" of avontuurlijke kunstliefhebbers.

Conclusie

Een Kapitein Jack Sparrow Diamond Painting is een uitdagend en lonend project dat zowel creativiteit als geduld vereist. Het is een eerbetoon aan een van de meest geliefde filmkarakters en een kans om een uniek kunstwerk te creëren dat je interieur verrijkt. Of je nu een fan bent van de films, een passie hebt voor piraten of gewoon een interessant en kleurrijk ontwerp wilt maken, Jack Sparrow is het perfecte onderwerp voor jouw volgende Diamond Painting.

[rotterdamvanalles]

Voormalig pand van de Verenigde Oostindische Compagnie aan de oostzijde van de Achterhaven, 29 mei 1975.

Aan het begin van de zeventiende eeuw huurde de VOC een werf in Delfshaven voor de bouw en het onderhoud van schepen. Door de verwerving van omliggende percelen beschikte de VOC op den duur over een groot terrein. Hier werden honderdelf retourschepen voor de VOC gebouwd. Het waren kleine schepen van de 2e en 3e klasse. De beperkte lengte van de scheepshellingen en de destijds smalle toegang tot de Buizenwaal maakte het bouwen van grotere VOC-schepen onmogelijk.

Om alle voorraden voor de bouw van deze schepen te kunnen opslaan, werd in 1672 het grote Zeemagazijn gebouwd. Voor 17e eeuwse begrippen had dit gebouw een imposante afmeting.

De compagnieswerf van de Kamer Delft lag in Delfshaven, al vanaf de veertiende eeuw de haven van deze Hollandse stad. Hier werden de retourschepen voor de

VOC gebouwd. Om alle voorraden voor de bouw van deze grote schepen te kunnen opslaan, werd in 1672 een groot Zeemagazijn gebouwd. Het imposante gebouw was getooid met een klokkentoren, vier schijnschoorstenen met hemelglobes en met een gevelsteen met het bekende VOCD-monogram. De hemelglobes en andere uitbundige versiering op het pakhuis waren aangebracht om de status en de welvarendheid van de VOC te benadrukken.

Het zeemagazijn ging op 13 september 1746 in vlammen op. Ondanks dat het pakhuis uit steen was opgetrokken brandde het geheel af. Het blussen werd aanvankelijk vertraagd omdat men bang was dat er buskruit in het pand lag. Het belang van het zeemagazijn was voor de VOC-heren dermate groot dat ze binnen twee maanden na de brand besloten om het pakhuis te herbouwen. Het nieuwe pand werd opgetrokken op de restanten van de oude bouwmuren. De oorspronkelijke gevelindeling bij de herbouw van het zeemagazijn bleef gehandhaafd. De vroegere schijnschoorstenen en gevelverfraaiingen aan de voorgevel kwamen echter niet meer terug. Ook werd het oorspronkelijk rijk versierde monogram van de VOC vervangen door een simpeler gevelsteen met daarop de letters VOCD en over de vier hoeken van de steen verdeeld: Anno 1747.

Het pand is in de vorige eeuw lang in gebruik geweest door de Chemicaliënfabriek Kortman & Schulte (en later het chemiebedrijf Akzo). Achter het gebouw stond een petrochemische kraakinstallatie. Op deze plaats is in de jaren vijftig de Biotex ontwikkeld, die wonderzeep met enzymen, daarom heet de locatie ook wel het Biotexplein.

Na sluiting van de fabriek in 1996 werd het bedrijfsterrein ontmanteld en zijn de omringende bedrijfsgebouwen en installaties gesloopt. Het VOC-magazijn was het enige gebouw dat werd behouden. Het fabrieksterrein is daarna met het magazijn verkocht aan de gemeente Rotterdam.

Van het rijksmonument resteerde inmiddels niet meer dan een ruw, ruïneus casco met een interieur van afgebikte bakstenen wanden en ruwe houtconstructies. WORM, podium voor avant-gardemuziek en -film kreeg van 2005 tot 2014 het gebouw tijdelijk ter beschikking in afwachting van definitieve herbestemming.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van http://voczeemagazijn.nl/gescheidenis/ Het artikel is afgeleid van: Kroniek van Delfshaven: Erfgoed - Zeemagazijn der VOC kamer Delft.

[pedaalridder]

Het landschap van het tradionele Java flitst voorbij op weg van Yogyarkarta naar Soerabaja in een expresstrein 1e klas. Met ferm getoeter weet men dat de trein er aan komt. Zal mijn oma ook dit traject afgelegd hebben als ze per stoomtrein van haar woonplaats Bandoeng naar Soerabaja, waar haar vader woonde, reisde?

100 jaar geleden, in 1924 toen mijn oma 7 jaar was, scheidden haar ouders al. Tamelijk revolutionair kun je het noemen. Haar vader, een Sudeten-Duitser was musicus en nog voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog verliet hij het Habsburgse rijk om op tournee te gaan in Nederlands-Indië, en daar is hij gebleven. Uiteindelijk heeft hij emplooi gevonden als bioscoopexploitant, hij importeerde in de vroege jaren '30 stomme films uit Amerika.

[jansiemons]

Deurle mooiste dorp van Vlaanderen

Ik ben net terug van een culinaire en oenologische tour door Frankrijk, het land waar croissants het ontbijt regeren en de wijn vloeit alsof het water is. Maar vanmorgen, terug in het pittoreske Deurle, had ik het gevoel alsof ik een exclusieve all-access pas had bemachtigd tot het middelpunt van een impressionistisch meesterwerk. En nee, niet zo’n dramatisch Van Gogh-scenario waar je een oor moet missen om het te waarderen, maar iets à la Monet. Denk minder aan waterlelies en meer aan een vredig landschap vol graan, wilde bloemen en planten die dansen in de wind. Ik zweer het je, het was net een levende ansichtkaart!

Want het is pas als je even uit Deurle weg bent geweest, dat je weer beseft hoe prachtig ons dorp eigenlijk is. Dus op deze stralende zondagmorgen, dag van de nationale feestdag, nam ik bij het vroege ochtendgloren de epische beslissing om mijn eigen dorp te herontdekken, alsof ik een volleerde toerist was. Ja hoor, gewapend met een rugzak vol clichés en een overdosis enthousiasme die zelfs een hyperactieve puppy jaloers zou maken.

Ik zette mijn zonnebril op – je weet wel, die ik speciaal bewaar voor momenten van zelfreflectie en epische queesten – en voelde me meteen als een undercover beroemdheid die zijn eigen hometown inspecteerde. De enige andere enkeling die ook zo vroeg op straat liep keek me aan alsof ik de zoveelste verdwaalde toerist was, wat, eerlijk gezegd, behoorlijk verfrissend was. Het gaf me een excuus om in slow motion te lopen, alsof ik in een dramatische film zat, en overal ‘oooh’ en ‘aaah’ bij te zeggen. Je had zijn gezicht moeten zien, vol ongeloof en misschien een vleugje medelijden, maar hé, het leven is te kort om serieus te zijn!

Terwijl ik daar wandelde, werd ik plotsklaps getroffen door een verbluffende openbaring: hoe spectaculair ons groene dorp eigenlijk is. Ja, je leest het goed, spectaculair! En die oevers aan onze Leie! Met koeien die de lokale gossip uitwisselen, een duif die met een tak als bouwmarkt-souvenir voorbij fladdert om een airbnb voor haar ei op te zetten, een vos die de hele nacht heeft lopen tinderen, en ganzen die opspringen alsof ze net de lotto hebben gewonnen omdat een haas besloot 'kiekeboe' te spelen vanachter een struik. En dan hebben we het nog niet eens over de Sint-Aldegondiskerk die daar staat te schitteren alsof ze net een makeover heeft gehad. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, maar hoe kun je niet in lyrische verzen uitbarsten als je ziet hoe de Leie zich als een dichterlijke boa constrictor door het landschap slingert? Die rivier is praktisch een spa-resort, zonder de geur van eucalyptus en de zweverige muziek die je uit je zen haalt.

Niet verwonderlijk dat kunstenaars, van schilders tot dichters, zich als motten tot een vlam voelden aangetrokken tot deze plek. Deurle is als dat ene sprookjesdorp waar je altijd over hebt gelezen, maar dan zonder de draken en prinsessen in nood. Cyriel Buysse himself, jawel, struikelde over zijn eigen geluk om hier in de buurt te mogen wonen. Je kunt nog bijna horen hoe hij zijn pen vasthield, verblind door de schoonheid van de natuur, krabbelend aan zijn meesterwerken.

Nu, laten we eerlijk zijn, Deurle is niet zomaar een dorp, het is een levend museum van rust en romantiek—zo idyllisch dat zelfs de kippen hier flirterig kakelen in perfecte harmonie. De bloemenwinkel van de lieftallige Ruth in de Dorpstraat kent niet alleen je naam, maar onthoudt ook je favoriete bloemen en je slechtste liefdesverdriet. De postbode fluit een deuntje terwijl hij de brieven bezorgt, waarschijnlijk de enige persoon die nog vrolijker wordt van jouw rekeningen dan jijzelf.

Deurle, ooit verkozen tot het mooiste dorp van Oost-Vlaanderen, is pittoresk en groen, met een verleden zo rijk dat zelfs de lokale geschiedenisboeken er meerdere volumes over klagen. Het dorp heeft zoveel charme dat zelfs de lokale straatkatten aristocratische manieren hebben aangenomen en beleefd knikken als je voorbij loopt. In Deurle is elke dag een uitnodiging voor een wandeling door een ansichtkaart.

Dus, als je van plan bent om even in Deurle te togen, doe het dan niet voor de geschiedenislessen zonder profeet, kunst die je ook niet snapt als iemand het uitlegt, of omdat je hond een bordje omhoog hield met "Ik heb frisse lucht nodig" – Deurle is gewoon je go-to plek. Nog nooit van gehoord? Nou, dan heb je iets gemist waarvan je niet eens wist dat je het kon missen. Maar geen paniek, de Deurlense Leie staat al met open armen te wachten, klaar om je te betoveren met haar charmes. En terwijl jij je ogen uitkijkt, sta ik, de grijnzende local, in de schaduw toe te kijken, stiekem trots dat ik dit kleine paradijs al lang geleden heb ontdekt.

21/07/2024.

[ulkaralakbarova]

The Kid with a Bike

Abandoned by his father, a young boy is left in the hands of an unqualified childcare provider. Credits: TheMovieDb. Film Cast: Samantha: Cécile de France Cyril: Thomas Doret Guy: Jérémie Renier Le libraire: Fabrizio Rongione The Bar Owner: Olivier Gourmet Wes: Egon Di Mateo Educateur 1: Baptiste Sornin Educateur 2: Samuel De Rijk L’assistante médicale: Myriem Akheddiou Film Crew: Producer:…

[levisgeekstuff]

Wolverine Top 7

In een vorige post besprak ik de Wolverine run van schrijver Greg Rucka. Dat is één van mijn favoriete verhalen over de kleine Canadees. Maar het deed me ook nadenken over welke verhalen ik nóg beter vind. En kijk, hier mijn Wolverine Top 7! Ik beperk me voor alle duidelijkheid wel tot de solo-verhalen van Wolverine. Hoewel er zeker ook ijzersterke X-Mannen verhalen zijn met Logan in de hoofdrol, laat ik die hier buiten beschouwen. Klaar? Snikt 👉

7: Enemy of the state (Wolverine 81-83, Juniorpress, 2005)

Deze run van Mark Millar volgde direct op de eerder genoemde verhaallijn van Greg Rucka. Het contrast kan echter niet groter zijn. Waar Rucka een ingetogen detectiveverhaal bracht, gaat Millar samen met tekenaar John Romita Jr voor all-out actie. Wolverine wordt gehersenspoeld door Hydra en wordt zo staatsvijand nummer 1. Het halve Marvel universum gaat achter hem aan, wat natuurlijk garant staat voor de nodige dosis actie en spanning. Een heerlijke blockbuster comic!

6: Logan (Humo presenteert 4, Panini, 2013)

Dit verhaal door Brian K. Vaughan speelt zich af in het verleden en onthult de harde kanten van zijn karakter. We volgen Wolverine in Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een erg rauwe periode die zeer sfeervol in beeld wordt gebracht door Eduardo Risso. Zijn typische stijl met veel schaduwen past perfect bij de horror van het verhaal en de oorlog. De Nederlandse vertaling van dit topwerk werd opgenomen in de ‘HUMO presenteert’ reeks uit 2013.

5: Old Man Logan (Dark Dragon Books, 2019)

Het fascinerende 'Old Man Logan' verscheen in de VS oorspronlelijk in 2008 als afgebakend verhaal in de reguliere Wolverine reeks. Het werd geschreven door Mark Millar met tekeningen door Steve McNiven. Deze post-apocalyptische toekomstvisie toont een oude, verbitterde Wolverine. Hij leeft in een wereld waar de superschurken hebben gewonnen en de helden zijn verslagen. De setting van dit verhaal vormde ook de basis voor de film 'Logan'. Bij ons verscheen het verhaal in 4 delen op album formaat bij Dark Dragon Books in 2019.

4: Not Dead Yet (Wolverine 39-40, Juniorpress, 1998)

'Nog lang niet dood' is een beetje een verborgen parel uit de Wolverine reeks bij Juniorpress, geschreven door Warren Ellis en geïllustreerd door Leinil Francis Yu. Daarin wordt Wolverine geconfronteerd met een spook uit zijn verleden: een voormalige huurmoordenaar genaamd McLeish, ‘The White Ghost’. Dat zorgt voor een intens kat-en-muisspel door de straten van Hong Kong. Heerlijke comic!

3: Origin (Dark Dragon Books, 2019)

Jarenlang was het verleden van Wolverine één groot mysterie. Daar kwam verandering in met de miniserie ‘Origin’ door Paul Jenkins en met tekeningen van Andy Kubert. Het verhaal speelt zich af aan het eind van de 19e eeuw. We volgen er James Howlett, een ziekelijke jongen uit een rijke familie in Canada. Door traumatische gebeurtenissen ontdekt hij zijn mutantkrachten en klauwen, wat leidt tot een leven vol pijn en verlies. Een diepgaand en emotioneel portret van Wolverine's vroege jaren vol worstelingen en tragedies. Bij ons verschenen in 2 delen bij Dark Dragon Books. 

2: Weapon X (Dark Dragon Books, 2022)

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in Marvel Comics Present 72 tot 84. Het verhaal is volledig geschreven, getekend én geïnkt door Barry Windsor Smith. En het moet gezegd, de man levert een prachtig staaltje vakmanschap. Vooral de opbouw van het verhaal, waarbij je je als lezer even verward voelt als Logan over wat er precies allemaal gebeurt, is knap gedaan. En dan is er natuurlijk het tekenwerk. In één woord: fenomenaal. Eind 2022 verscheen het verhaal eindelijk ook in het Nederlands bij Dark Dragon Books in 2 fraaie hardcovers. Eén versie in kleur en eentje in zwart-wit. (Check mijn volledige review)

1: Ik ben Wolverine (Limited Serie 2, Juniorpress, 1985)

De Wolverine limited serie door Chris Claremont en Frank Miller is niets minder dan een mijlpaal in de comic geschiedenis. Het verhaal volgt Wolverine naar Japan, waar hij zijn geliefde Mariko Yashida probeert te redden. Onderweg moet hij het opnemen tegen haar criminele familie en worstelt hij met zijn eigen innerlijke demonen. Claremont's krachtige dialogen en Millers dynamische tekenwerk zorgen voor een onvergetelijke comic. Dit verhaal verscheen eerst achterin Peter Parker van nummer 27 tot 35 bij Juniorpress. Later kreeg het daar ook nog een bundeling in de reeks ‘Limited Serie’.

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 7 (final)

Mes amis du cinéma,

Het kwik steeg vandaag voor het eerst naar zomerse temperaturen in Cannes. Tijd voor uw dienaar om terug te reizen naar Maastricht, maar niet voordat ik nog verslag heb uitgebracht over de laatste titels.

The Apprentice van Ali Abbasi (16/20, competition) geeft antwoord op de vraag hoe Donald Trump de narcistische, megalomane, liegende, frauderende en belastingontduikende crimineel is geworden die hij nu is. Abbasi (bekend van Gräns) neemt ons mee naar het sleazy New York van de jaren zeventig en tachtig, naar de periode waarin Trump nog groen achter de oren was en zich trachtte te ontworstelen aan de houdgreep van zijn vader Fred. Het is de periode waarin advocaat Roy Cohn – een fantastische rol van Jeremy Strong, bekend als Kendall Roy uit Succession – zich als een mentor over Trump ontfermt en hem de drie leefregels bijbrengt die anno 2024 nog altijd het handelen van Trump lijken te bepalen, met als belangrijkste regel nummer 3: ‘Eis de overwinning op en geef een nederlaag nooit toe’. Abbasi levert een tamelijk ingetogen drama af, waarbij Sebastian Stan op zeer overtuigende wijze in de huid van Trump kruipt, zonder ooit een karikatuur van hem te maken. Zeer wisselend ontvangen in de pers en het blijft afwachten of het bioscooppubliek zit te wachten op nog meer Trump dan we al dagelijks in de media moeten verdragen, maar desalniettemin een overtuigend portret. Release in NL door The Searchers.

Baby van Marcello Caetano (14/20, Semaine de la Critique) was een gevoelig melodrama over een jonge homoseksueel uit Sao Paolo die na het uitzitten van een gevangenisstraf in de steek gelaten blijkt door zijn ouders en om te overleven zijn heil zoekt in sekswerk. Bij de introductie van de film voorafgaand aan de voorstelling maakte de tolk een vertaalfout en kondigde aan dat meerdere leden van de crew ‘sexual intercourse’ met elkaar hadden gehad, tot grote hilariteit van zowel de zaal als cast en crew. Allicht een goede kanshebber voor de Queer Palm, de prijs voor de beste lhbtiq+ film in Cannes. Release in NL door Gusto.

Met Anora van Sean Baker (17/20, Competition) diende zich een nieuw hoogtepunt in de competitie om de Gouden Palm aan. Denk aan een tragikomische indieversie van Assepoester, maar dan met lap dancers, een Russische oligarch en een flinke dosis maatschappijkritiek en je komt in de buurt. Mikey Madison heeft een geweldige hoofdrol als Ani (Anora), een sekswerker die lijkt te kunnen ontsnappen aan haar armoedige bestaan als ze een week lang als escort ingehuurd wordt door de imbeciele, maar puissant rijke 21-jarige Ivan. Als Ivan ook nog gelijk met haar trouwt, ligt een luxeleven voor het oprapen, maar dan duiken de Russische ouders van Ivan op en die kunnen er niet mee lachen. Deze film van Sean Baker (The Florida Project) is één van de weinige titels die door nagenoeg de volledige pers goed is ontvangen en heeft dan ook de leiding genomen in de Screen poll (een dagelijks verschijnend overzicht met het kruisjes/sterretjes oordeel van een tiental gerenommeerde internationale filmcritici over de film in competitie. Met een score van 3.3 (op schaal van 0-4) laat de film alle andere titels uit de competitie ver achter zich.

Na een tamelijk belabberde papajasalade bij Thai Origine nam ik afscheid van Cannes met Miséricorde (15/20, Cannes Première) van Alain Guiraudie. We volgen Jérémie, een jonge man die na de dood van zijn voormalige baas – de dorpsbakker – naar Saint-Martial terugkeert voor de begrafenis. Enkele dagen later blijkt de zoon van de bakker vermist, doet het gerucht de ronde dat Jérémie zijn oog heeft laten vallen op de weduwe van de bakker en is de buurman kwaad omdat Jérémie avances in zijn richting heeft gemaakt. Gelukkig is er altijd nog de dorpspriester...

Qua genre laveert Guiraudie succesvol tussen moordmysterie, film noir en zwarte komedie. Vergelijkingen met Bresson, Hitchcock en Dostojevski (zoals in de internationale pers te lezen) zijn ietwat hysterisch, maar deze film had een betere plek in de line-up verdiend. Tegen de tijd dat Imagine de film in de Nederlandse bioscoop uitbrengt, moet u maar eens gaan kijken.

Voor deze editie eindigt mijn verslaggeving hier. Zaterdagavond weten we welke films de officiële festivaljury onder leiding van juryvoorzitter Greta Gerwig het meest hebben weten te bekoren, en dus ook wie de Gouden Palm wint. Het zou niet voor het eerst zijn dat de Gouden Palm-winnaar pas tijdens de laatste dag(en) van het festival wordt vertoond, dus ik ga me niet wagen aan een voorspelling van de hoofdprijs. Wel durf ik de voorspelling aan dat we Anora (Sean Baker), The Seed of the Sacred Fig (Mohammad Rasoulof), Emilia Perez (Jacques Audiard) en The Substance (Coralie Fargeat) ergens op het palmares terug gaan zien.

Hieronder per distributeur een overzicht van de films uit de festival line-up die inmiddels aangekocht zijn voor distributie in Nederland. 35 titels maar liefst en daar zullen vast nog een aantal titels bij gaan komen.

A bientôt,

Mark

Cherry Pickers

Le Royaume – Julien Colonna (un certain regard)

When the Light Breaks – Rúnar Rúnarsson (un certain regard)

Cineart

L’Amour Ouf – Gilles Lellouche (competition)

Armand – Halfdan Ullmann Tøndel (un certain regard)

Bird – Andrea Arnold (competition)

Black Dog – Guan Hu (un certain regard)

En Fanfare – Emmanuel Courcol (cannes première)

Everybody Loves Touda – Nabil Ayouch (cannes première)

Les Fantômes – Jonathan Millet (semaine de la critique)

Les Femmes Au Balcon – Noémi Merlant (midnight screening)

Marcello Mio – Christophe Honoré (competition)

Parthenope – Paolo Sorrentino (competition)

Sauvages – Claude Barras (special screening)

Dutch Film Works

La Plus Précieuse des Marchandises – Michel Hazanavicius (competition)

Gusto

Animale – Emma Benestan (semaine de la critique)

Baby – Marcelo Caetano (semaine de la critique)

Imagine

The Damned – Roberto Minervini (un certain regard)

Ernest Cole, Lost and Found – Raoul Peck (special screening)

Miséricorde – Alain Guiraudie (cannes première)

Paradiso

Le Deuxième Acte – Quentin Dupieux (out of competition)

Julie Zwijgt – Leonardo Van Dijl (semaine de la critique)

Niki – Céline Sallette (un certain regard)

The Searchers

The Apprentice – Ali Abbasi (competition)

September Film

All We Imagine As Light – Payal Kapadia (competition)

Blue Sun Palace – Constance Tsang (semaine de la critique)

Diamant Brut – Agathe Riedinger (competition)

The Girl With the Needle – Magnus von Horn (competition)

My Sunshine – Hiroshi Okuyama (un certain regard)

The Seed of the Sacred Fig – Mohammad Rasoulof (competition)

Three Kilometres to the End of the World – Emanuel Parvu (competition)

An Unfinished Film – Lou Ye (special screening)

Universal

Anora – Sean Baker (competition)

Walt Disney

Kinds of Kindness – Yorgos Lanthimos (competition)

Warner

Furiosa: A Mad Max Saga – George Miller (out of competition)

Horizon: An American Saga – Kevin Costner (out of competition)

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag gaan we weer wegen.

Ook nu in gewicht weer ruim 1 kg naar beneden maar uit het wegen blijkt dat het maar 100 gram vet is wat ik kwijt ben deze week. Al met al nog steeds een mooi resultaat.

Ik heb wat extra supplementen en uitleg gekregen voor volgende week als ik in Las Vegas zit.

Na het wegen race ik naar huis waar Linda al op mij wacht. Wij hebben vandaag ons moeder dochter uitje: de alpaca farm in Egmond.

Ik zag ook dat ik eindelijk de vakantie bescheiden heb ontvangen voor de Las Vegas trip dus tijdens ons ritje heb ik even de zitplaatsen bevestigd. Natuurlijk waren alle gratis seats al bijna allemaal verkocht. Als we naast elkaar willen zitten moet ik toch nog betalen voor stoelen: 89 dollar. Het blijven zwervers die vliegtuig maatschappijen!

Precies op tijd kwamen wij aan voor onze high tea tussen de alpaca’s.

Het was echt heel erg leuk en het was ook mooi om Linda te zien genieten.

Na het eten van de alpaca’s waren wij aan de beurt. Ik heb alleen de wraps gegeten en het fruit en 1 stukje appelcake.

Na het alpaca festijn wilde ik nog even bollenvelden kijken maar we kwamen nog niet veel tegen. Daarna door naar TICA waar ik Linda met een smoesje heb binnen gekletst.

Rond 16.30 waren we weer thuis en ging Linda nadat ze mij thuis had afgezet weer huiswaarts.

Ik ging door naar Appie om boodschappen te doen. Ik was echter mijn portemonnee vergeten dus ik kon weer naar huis (even niet aan gedacht dat ik ook met mijn I-Watch kan betalen). Portemonnee opgehaald, naar de balie om mijn boodschappen op te halen en te betalen en weer terug naar huis.

Nog even een paar ongebrande amandelen gegeten en toen het eten gemaakt voor vanavond en morgenavond: zilvervliesrijst met biefstuk reepjes met taugé en champignons en oesterzwammen.

Het was heerlijk!

Marcel werkt vandaag op kantoor en eet bij Koen en Hannah omdat hij met Koen naar de film Dune 2 gaat. Ik heb vanavond dus even het rijk alleen.

Na het eten videochat ik nog even met mam en daarna ga ik vast de BOL.com pakketjes inpakken zodat Marcel dit niet hoeft te doen.

De rest van de avond een beetje tv gekeken.

[capiolumen]

iPhoneXR Hipstamatic Photography Original Photographers Photographers On Tumblr Lowy Lens, Rijks Film, No Flash

[victor-burger]

Twee weekenden in de kerstvakantie ’23 en ‘24

Door omstandigheden is het beter als Leef en ik in het begin van de kerstvakantie '23 niet thuis zijn. Dus eerst een paar dagen naar Bleau en dan logeren in Lelystad.

Vrijdagmiddag heen. We slapen bij Bloasis. Alleen de kinderen van Fabian slapen in de andere kamers maar zijn er alleen ’s nachts. Zo hebben wij het rijk voor onszelf. Heerlijk.

Zaterdag heel rustig aan doen en pas na de lunch spreek ik met Bart en Rutger op de parkeerplaats van JA Martin af. Het is koud, guur en beetje miezer. Toch heb ik veel zin om te klimmen. Etrave assis proberen. Gaat op zich okay, maar het is wel heel koud en vochtig.

Zondag is een topdag. Heerlijk weer en de blokken zijn droog. Leef en ik klimmen mooie boulders in Canche aux Merciers. Leuke paarse, gele en blauwe! Eind van de middag nog even naar een wat moeilijkere boulder. Ik kan close contact gelukkig snel klimmen met de aanmoedigingen van Leef.

Maandag is het een stuk minder mooi weer. We proberen eerst wat droogs te vinden in Isatis maar dat is kansloos. In 91.1 is het wel droog. Daar klim ik wat mooie boulders. Eind van de middag nog even naar Frenesi in Petit Rempart. Uiteindelijk maak ik alle passen maar lukt het einde niet omdat alle grepen nat zijn….. Volgende keer.

Dinsdag is het bagger weer en lopen wij een rondje en daarna snel naar Nederland.

Anderhalve week later zit ik in de auto met Edwin voor ons traditionele eerste weekend van januari. We slapen ook weer bij Gerard maar nu bij zijn huis, net buiten het centrum. Waarschijnlijk de laatste keer hier want volgend jaar slapen we in ons huis. Gek idee. Donderdagmiddag vertrekken en heel voorspoedige reis.

Vrijdag is het prachtig weer! Blauwe lucht, wind en droge blokken. Weinig vochtigheid. Opwarmen in Cuvier en dan door naar Rempart. Ik klim Frenesie nu wel snel. Top. Daarna probeer ik nog wat moeilijke boulders maar die lukken niet. Prachtige dag.

Zaterdag warmen we op in Gorge aux Chats. Mooie boulders als opwarmer die ik nog niet eerder had gedaan. Daarna flink zoeken naar Rififi. Eerste pas vind ik het moeilijkst. Maar na goed puzzelen en coaching van Edwin lukt het. En het staat op film. Omdat het nog niet regent naar Telegraph waar ik in de eerste poging nog een 7c doe en nog een leuke 7b+ dyno (ook niet heel moeilijk). Heerlijk dag en goed gaar!

Zondag doen we het een beetje anders. Wij zoeken op bleau.info naar de mooiste 6a's en 6b's. Paar boulders in Bizon komen naar voren. Zijn we beide nog nooit geweest. En er zit een 7c die ik nog wel een keer wil proberen. De boulders zijn prachtig!!! Echt geweldig mooie boulders. Hier ga ik ook ooit nog het hele blauwe circuit doen. Wat is klimmen dan toch een mooie sport. Ik soleer per ongeluk ook nog een 6c kant.... Dat was wel spannend.

100% pur jus is de 7c die ik wil proberen. Met tips van Ed en een kleine swooch over de pad (zie hieronder) klim ik de boulder. Voor mij goed genoeg maar fijn dat op film staat hoe ik de boulder klim.

Daarna nog Merry Christmas proberen maar dat gaat niet meer. Ik klim me leeg op de boulders rondom. Problemen die ik eerst niet kon, lukken nu allemaal in de 1ste poging. Is al dat plaatklimmen in de hal ook ergens goed voor ;-)

Naar Milly voor taartjes en dan snel naar huis. Goede terugreis en om 20 uur weer in Zeist.

[keynewssuriname]

Filmfestival voor Pridemaand moet samenleving inspireren met bijzondere films

Zoals Suriname gewend is, is er elk jaar tijdens de Pridemaand in Suriname een internationaal filmfestival. In samenwerking met TBL Cinemas, de Nederlandse, Amerikaanse, Canadese, Braziliaanse en Franse Ambassade vindt het Suriname International LGBTIQ+ filmfestival plaats van 5 oktober tot en met 1 november. Een maand vol unieke en inspirerende LGBTIQ+ films van over de hele wereld. Elke week zal een andere ambassade een bijzondere film uit hun land vertonen, dit als viering van diversiteit en inclusie in Suriname. Het filmfestival trapt op donderdag 5 oktober de Nederlandse ambassade af met de transgender documentaire "Corrie" over hoe je jezelf opnieuw kunt uitvinden als je liefdespartner in transitie gaat en de queerdocumentaire “Mama” uit 2021 over de Rotterdamse moeder Ma’MaQueen en haar zes drag-kinderen en hoe je toch wel je familie voor het uitkiezen hebt. Op donderdag 12 oktober presenteert de Canadese ambassade de film “Matthias en Maxime” uit 2020 over de vriendschap tussen mannen uit verschillende klassen die worden uitgedaagd door de mogelijkheid van scheidings- en aantrekkingskracht. De Amerikaanse ambassade neemt de regie op woensdag 18 oktober met de documentaire “Rent Revolution” over ervaringen van toneelregisseur Andy Señor jr. en zijn reis door Cuba om een lokale musical "Rent" te leiden. Op woensdag 25 oktober is er het biografische muziekdrama uit 2004 "Cazuza: o tempo nao para" (de Tijd stopt niet), geregisseerd door Sandra Werneck en Walter Carvalho, over het leven van zanger Cazuza, gepresenteerd door de Braziliaanse Ambassade. Het filmfestival sluit af op woensdag 1 november met de film "Portrait of a Lady on Fire" uit 2019 over Marianne, een kunstenaar en Héloïse, een jonge vrouw die net het klooster heeft verlaten, hun groeiende intimiteit en aantrekkingskracht, vertoond door de Franse Ambassade. Alle voorstellingen beginnen om 19.00 uur. Het bijzondere aan dit festival is niet alleen de diversiteit van de vertoonde films, maar ook het feit dat de toegang gratis is voor het publiek. Op de dag van de filmvoorstelling kunnen filmliefhebbers vanaf half 6 's middags per persoon twee gratis kaartjes verkrijgen bij TBL Cinemas te Lalla Rookhweg 79, Paramaribo. Dit initiatief is bedoeld om een breder publieke toegang te geven tot deze cultureel verrijkende ervaringen. "We zijn ontzettend trots dat we deze films kunnen vertonen en op deze manier een bijdrage kunnen leveren aan de viering van diversiteit en acceptatie in onze samenleving", aldus Omaira Toelsie, coördinator van Pride Month Suriname 2023. "Het is een kans om de rijke culturele diversiteit van LGBTIQ+ gemeenschappen over de hele wereld te vieren en tegelijkertijd belangrijke discussies aan te moedigen." Pride Month Suriname en TBL Cinemas nodigen iedereen uit om deel te nemen aan dit unieke evenement.Hun oproep is: Laat u inspireren, ontroeren en verrijken door de krachtige verhalen en prachtige cinematografie die deze films te bieden hebben. Kom samen met ons en geniet van een maand vol inclusie, acceptatie en liefde. De missie is om begrip en steun te vergroten voor de LGBTIQ+ gemeenschap in Suriname en een nieuw tijdperk in te gaan waarin we samen staan voor een inclusieve samenleving met gelijke rechten voor iedereen ‘Birth of a new age’. Read the full article

[rotterdamvanalles]

Voormalig pand van de Verenigde Oostindische Compagnie aan de oostzijde van de Achterhaven, 29 mei 1975.

Aan het begin van de zeventiende eeuw huurde de VOC een werf in Delfshaven voor de bouw en het onderhoud van schepen. Door de verwerving van omliggende percelen beschikte de VOC op den duur over een groot terrein. Hier werden honderdelf retourschepen voor de VOC gebouwd. Het waren kleine schepen van de 2e en 3e klasse. De beperkte lengte van de scheepshellingen en de destijds smalle toegang tot de Buizenwaal maakte het bouwen van grotere VOC-schepen onmogelijk.

Om alle voorraden voor de bouw van deze schepen te kunnen opslaan, werd in 1672 het grote Zeemagazijn gebouwd. Voor 17e eeuwse begrippen had dit gebouw een imposante afmeting.

De compagnieswerf van de Kamer Delft lag in Delfshaven, al vanaf de veertiende eeuw de haven van deze Hollandse stad. Hier werden de retourschepen voor de

VOC gebouwd. Om alle voorraden voor de bouw van deze grote schepen te kunnen opslaan, werd in 1672 een groot Zeemagazijn gebouwd. Het imposante gebouw was getooid met een klokkentoren, vier schijnschoorstenen met hemelglobes en met een gevelsteen met het bekende VOCD-monogram. De hemelglobes en andere uitbundige versiering op het pakhuis waren aangebracht om de status en de welvarendheid van de VOC te benadrukken.

Het zeemagazijn ging op 13 september 1746 in vlammen op. Ondanks dat het pakhuis uit steen was opgetrokken brandde het geheel af. Het blussen werd aanvankelijk vertraagd omdat men bang was dat er buskruit in het pand lag. Het belang van het zeemagazijn was voor de VOC-heren dermate groot dat ze binnen twee maanden na de brand besloten om het pakhuis te herbouwen. Het nieuwe pand werd opgetrokken op de restanten van de oude bouwmuren. De oorspronkelijke gevelindeling bij de herbouw van het zeemagazijn bleef gehandhaafd. De vroegere schijnschoorstenen en gevelverfraaiingen aan de voorgevel kwamen echter niet meer terug. Ook werd het oorspronkelijk rijk versierde monogram van de VOC vervangen door een simpeler gevelsteen met daarop de letters VOCD en over de vier hoeken van de steen verdeeld: Anno 1747.

Het pand is in de vorige eeuw lang in gebruik geweest door de Chemicaliënfabriek Kortman & Schulte (en later het chemiebedrijf Akzo). Achter het gebouw stond een petrochemische kraakinstallatie. Op deze plaats is in de jaren vijftig de Biotex ontwikkeld, die wonderzeep met enzymen, daarom heet de locatie ook wel het Biotexplein.

Na sluiting van de fabriek in 1996 werd het bedrijfsterrein ontmanteld en zijn de omringende bedrijfsgebouwen en installaties gesloopt. Het VOC-magazijn was het enige gebouw dat werd behouden. Het fabrieksterrein is daarna met het magazijn verkocht aan de gemeente Rotterdam.

Van het rijksmonument resteerde inmiddels niet meer dan een ruw, ruïneus casco met een interieur van afgebikte bakstenen wanden en ruwe houtconstructies. WORM, podium voor avant-gardemuziek en -film kreeg van 2005 tot 2014 het gebouw tijdelijk ter beschikking in afwachting van definitieve herbestemming.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van http://voczeemagazijn.nl/gescheidenis/ Het artikel is afgeleid van: Kroniek van Delfshaven: Erfgoed - Zeemagazijn der VOC kamer Delft.