#presentatie dinosaurus

[patriciaidsinga]

Presentatie

27 juli 2024

Het is weer gelukt. We zitten bepakt en bezakt met z’n vieren in de auto op weg naar Kroatië. Hoe ik ook plan, de week voor de vakantie is altijd chaos.

Zo moest ik opeens midden op een werkdag nog even naar een eindpresentatie van B. Voor ik met een passend excuus kom heeft B. haar grote puppyogen al opgezet en zeg ik toe dat ik langskom.

Verdeeld over de klas staan 25 kinderen die allemaal een laptop voor zich hebben met een presentatie. De Pandabeer, de Hond, Dinosaurussen, Het Heelal, de Sterren. Naast de kakafonie van opgewonden groep 7 stemmetjes is het ongelofelijk druk met ouders.  Waarschijnlijk proberen ze -net als ik- de dag voor de vakantie nog even goed te maken dat ze er de rest van het jaar niet bij waren.

B. is uitgelaten zo blij dat ik er ben, want ‘normaal komt er niemand kijken’ wrijft ze mij nog even fijntjes in. Haar presentatie over Coco Chanel rammelt aan alle kanten. Ik probeer er een compliment uit te persen, maar het lukt niet. Ze staat wel te stralen met haar (mijn) pied-de-poule baret en haar (mijn) rode lippenstift. Ligt daar nou mijn oude Chanel zonnebril?

Uit beleefdheid ga ik ook bij wat andere kinderen langs. De pandabeerpresentatie ziet er gelikt uit. Net als de aankleding, een bamboeboom en talloze panda knuffels. “Haar ouders hebben wel geholpen” vertrouwt B. me toe.

Als ik doorloop naar het heelal struikel ik over een kalf. Wanneer het opstaat blijkt het een hond te zijn die tot mijn middel komt. Ik schuifel er voorzichtig langs. “Dat is voor de presentatie van Max, over zijn hond” zegt B.

Na een boeiende spreekbeurt over de planeten bots ik tegen een dinosaurus van ruim twee meter. De moeder van Lisa, die Lisa bijstaat bij haar dinosauruspresentatie.

De dinosaurus blijft net als ik uit de buurt van het kalf want we willen niet dat de moeder van Lisa door een beet leegloopt.

“De moeder van Lisa is er altijd als we presentaties hebben. Net als de moeder van Max.” vertelt B. Ik heb de boodschap begrepen.

Aan het eind doen we een digitale quiz die de kinderen zelf hebben gemaakt. Ik sta naast de moeder van Max. En wat zij niet weet, maar ik wel, is dat het bij dit type quiz gaat om snelheid. En voor ik het weet staat deze moeder boven aan in het klassement. Ik krijg een respectvol knikje van de dinosaurus.

Op de vraag wat het lievelingseten van Lisa haar moeder is, gok ik ‘veel vlees’. Dat is niet goed. De winst gaat aan mij voorbij, maar B. is trots.

En dan krijgt dit moederschap dat aan alle kanten rammelt, een knuffel: ���Wat knap mama dat je zover bent gekomen.”

[offtoljubljana]

68. Versoepeling van de regels

16/04/2020

Bonsoir y’all. We zijn weer bij nummer 68. Waar is 67? Die is hier: 67. HEDWIG SWEETIE I AM SO SORRY. Dat was meer een review van de Hedwig aflevering van Riverdale dan een echte blog post. Lang verhaal kort: alleen Tear Me Down was een goed nummer. Fun fact, ik ben er nu eigenlijk naar aan het luisteren, maar daarna ga ik naar de nieuwste Showmance. 

Tenzij ik Bandstand kan kijken. Dan ga ik Bandstand kijken en deze blogpost afbreken. 

Gisteren had ik niet veel te zeggen, want het was studietijd! Eerst ochtendcollege MC en daarna een opdracht maken met Sanne. Het duurde ons 3 uur en we hadden bijna Addy gemaild voor additionele informatie, want onze Sloveense leraar was niet behulpzaam.

Het lijkt erop dat nu alles gaat beginnen... een maand later dan gepland. De eerste maand van deze lockdown was best wel chill en het voelde als een vakantie met binnen zitten, maar nu kijk ik naar mijn agenda en wow, seminar, seminar, presentatie, deadline, literatuur lezen, presentatie, seminar, werkstuk, literatuur lezen, werkstuk... 

Door deze lockdown was ik ook helemaal vergeten dat ik al meer  dan 2 maanden hier ben? Dagen lijken nu eenmaal veel op elkaar.

Gisteravond had ik afgesproken met mijn kamergenoten in Nijmegen en we hebben even bijgepraat en spelletjes gespeeld en ik won maar 1 keer.

Anyway, vanochtend om 11:00 had ik eigenlijk een Zoom gesprek met een RU leraar en een paar andere RU studenten. Het was gewoon een half uurtje even bijkletsen en mogelijke studievragen stellen. Ze waren verbaasd om te horen dat ik nog weg was. Twee anderen in deze groep zijn namelijk teruggekomen uit Portugal en Australië. Blijkbaar zei Carlo laatst tegen deze leraar dat er nog 7 communicatiewetenschapstudenten in het buitenland zitten, waaronder iemand in Taiwan.

(Tijd voor Showmance!)

Daarna had ik meteen om 12:00 Sociologie en ik moet dit echt terugkijken. Ik heb alleen de laatste 45 minuten Animal Crossing gespeeld, maar ik had eerder moeten beginnen. Ik had het helemaal opgegeven. Verder heb ik gewoon met Jonathan de Ier over One Day At A Time gesproken, want ik had hem aangeraden om het te kijken.

Ik zat midden in de les en ineens hoorde ik allemaal gekrijs en “OH MY GOD ANOUK” dus ik deed de deur open en...

ANOUK HAD ZO’N OPBLAAS DINOSAURUS PAK GEKOCHT. Het kostte blijkbaar €50 van Amazon, maar in deze tijd is het het waard. Dat is de dag.

En ja, dat is een beetje de dag. Ik heb net slecht gekookt (het was vermicelli... ik dacht dat het noedels waren) en ja ik heb net het bericht gekregen dat ik Bandstand kan kijken, dus dat ga ik nu doen.

(Sorry Jenna and Kevin, but it’s been 10 minutes and you haven’t started yet. So it is Bandstand time!)

***

23:47 en holy shit, Bandstand was geweldig.

Anyway, zoals de titel zegt, ik wilde eigenlijk praten over de versoepeling van de regels. De universiteit blijft dicht voor de rest van het semester, maar de gebouwen gaan open voor mogelijke 1 op 1 gesprekken of coaching of kleinere lessen.

Natuurlijk wel met masker en handschoenen. Ik vraag me af hoe dat gaat. Toch ga ik er van uit dat ik niet meer naar binnen ga (dus geen tentakel porno meer), wat best raar is, want ik heb maar 2 weken daar les gehad. It is a sign of the times.

[lindakijktenschrijft]

Ah, de RijksakademieOPEN. Een van mijn hoogtepunten van elk kunstseizoen en het enige wat deze zuiderling steevast bezoekt tijdens Amsterdam Art Weekend. Onze onwelkome gast Covid stak een stokje voor de editie die oorspronkelijk in november 2020 gepland stond.  

Laat ik ten eerste beginnen met een kort pleidooi om de open dagen voortaan elk jaar in juni te organiseren, en wel om één simpele reden: de lichtval. Ik heb als rondleider mijn nodige meters door het gebouw gelopen, maar nu pas viel mij op hoe de zon die door de raampartijen in de muren en daken samen spelen met de architectuur van het voormalig Amsterdamse brandweergebouw. Het creëert op veel plekken een uniek spel met de kunstwerken en presentaties van de residenten. Het levert niet alleen een mooie foto op, maar ook een fantastische nieuwe beleving van de werken. Neem de installatie van Hannah Dawn Henderson, die een prachtige intieme en persoonlijke presentatie weet neer te zetten bestaande uit onder andere korte teksten, kleine tekeningen, keramieken objecten en een boeket droogbloemen dat door de lichtinval van de ramen op het zuiden een spectaculair lijnenspel creëert. Een spotlicht is niet nodig als je de natuur hebt.  

Het gros van de presentaties is nauwelijks los te maken van de ruimte waarin ze zich bevinden. Het experimentele, het procesmatige en het onderzoekende staat overal centraal. Dit voel ik in het bijzonder in de presentatie van Artor Jesus Inkerö. Bij het betreden raken mijn zintuigen overprikkeld door een geurmachine die een lichte sinaasappelgeur verspreidt, de gele vloer en felle contrasterende kleuren op de muur, de planten in het midden van de ruimte, de panelen die langs de muren staan met daarop schetsen, teksten, foto’s en ander bronmateriaal. In hun werk behandelt Artor de ervaring van hun non-binaire indentiteit en probeert informatie te genereren rondom die persoonlijke narratief. De volle, gekleurde ruimte komt op mij over als een archief dat Artor maakte over hun eigen ervaring, een archief waaruit de bezoeker eindeloze combinaties en betekenissen kan destilleren. Al deze facetten komen samen in de kleur geel op de vloer, die verwijst naar de non-binariteit (in tegenstelling tot blauw en roze, wat vaak geassocieerd wordt met biologische mannen en vrouwen). 

Het werk dat het publiek tijdens de Open Studios wordt voorgeschoteld, is het resultaat van een jaar intensief intern werken op locatie. De kunstenaars trekken met elkaar op, ondernemen samen nieuwe projecten en vormen een hechte community. Tijdens Covid-19 is dit alleen nog maar versterkt, vertelt resident Daniel Aguilar Ruvalcaba. Hij is tevens een van de initiatiefnemers van ‘Trip for Life’, waarbij residenten hun werk te koop aanbieden om geld in te zamelen om Mexicaanse kunstenaars een residentie in Nederland aan te bieden. Een van de studioruimtes in het gebouw is ingericht met kleine werken van vrijwel alle residenten, als een kleine galerie.  

Daniel’s presentatie trok in de eerste plaats mijn aandacht door wederom een fantastisch lijnenpatroon van het zonlicht met de tekeningen op de muren in zijn presentatieruimte. Even later scheen de zon op een enorme dinosaurus. De dino staat op het punt om te vallen; zijn kruk kon hem niet redden van de  zwaartekracht. Ineens ontdek ik de kruk en het motief van het gebroken been in de tekeningen op de muren en in een installatie in de ruimte. Voor het raam hangt eveneens een röntgenfoto van een enkel waar duidelijk de nodige schroeven in zijn gezet. Ik zie medicijndoosjes aan het plafond bungelen en een installatie van een opgeblazen brief van twee meter hoog blijkt een document van medische voorgeschiedenis te zijn. 

‘Een paar jaar geleden kreeg ik een ongeluk. Mijn enkel werd geopereerd en met negen schroeven vastgezet, maar ik bleef pijn houden,’ vertelt Daniel, afkomstig uit Mexico. ‘Als kunstenaar werk ik graag met het blootleggen van structuren en systemen die op een bepaalde plek gelden. Toen ik naar Nederland kwam voor deze residentie, koos ik ervoor om mijn eigen persoonlijke situatie als uitgangspunt te nemen om het Nederlandse zorgsysteem te onderzoeken.’ Op de vraag of zijn enkel nu beter is, moet hij lachen. ‘Het gaat stukken beter, maar een carrière als professioneel voetballer zit er niet meer in.’

Een van mijn favoriete ruimtes was de ‘collective projectspace’, met het werk van zeven kunstenaars. Wandelend door de ruimte word ik bijna omver gereden door een blik havermout (ja je leest deze zin goed): het werk van Ian Page, die naast deze robotstofzuiger-achtige Quaker Oats-blikken ook elders gelijke bewegende assemblages toont. Ze rijden wat nutteloos tegen elkaar en tegen de muur waar een meterslange schildering hangt van Hend Samir. De manier waarop zij verschillende kleuren in één penseelstreek kan vangen en haar onderwerpen met slechts enkele rake  streken weergeeft maken dit voor mij ook voor de ones to watch-lijst. 

Tot slot trof ik hier het werk My Life, Your Life van Takanori Suzuki aan, waarvan ik nog steeds niet erachter ben of de linkerhelft van dit tweeluik naast de rechter aan de muur hoort te hangen of dat dit vel papier slachtoffer is geworden van de zwaartekracht. Hoe dan ook, ik vind het werk hilarisch. ‘Mijn leven’, schrijft Takanori in koeienletters, wat hij hierdoor hoger in de hiërarchie plaatst dan het minuscuul geschreven ‘jouw leven’ op het grauwe blad ernaast. Maar ‘mijn leven’ is nu gevallen. Gaan we gebukt onder onze grootheidswaanzin, of is het slechts een toevalligheid dat van alle werken in de Rijksakademie juist dít werk naar beneden is gedenderd? Ik vind het hoe dan ook briljant. 

Hannah Dawn Henderson.

Daniel Aguilar Ruvalcaba

Artor Jesus Inkerö. 

Ian Page (vloer) en Hend Samir (muur).

Takanori Suzuki.