#poppetje | Explore Tumblr posts and blogs

peecee-columns · 3 days ago

Text

Nalatend plichtsbesef van de onderwijsinspectie

Wanneer we het hebben over rechten en plichten, dan kunnen we ervan uitgaan dat we hier allemaal dagelijks in meer of mindere mate mee te maken hebben. Op ieder bestaand recht volgt de plicht van iemand anders om iets te doen of om iets te laten. De overheid heeft bijvoorbeeld de plicht om in onderwijs te voorzien. En elk kind in ons land heeft vervolgens het recht om onderwijs te kunnen volgen.

Scholen hebben onder andere de (zorg)plicht om ervoor te zorgen dat elk kind een leerplek vindt om passend onderwijs te kunnen volgen. Ook moet een school bijvoorbeeld kunnen aantonen dat de docenten voldoen aan de opgestelde bekwaamheidseisen die sinds 1 augustus 2017 gelden. Het is de bedoeling dat deze eisen de focus leggen op het leren van de leerling en op de kern van het beroep als docent. In het bijbehorende Besluit bekwaamheidseisen onderwijspersoneel staat beschreven waar mensen die lesgeven aan een onderwijsinstelling aan moeten voldoen. Globaal komt dit neer op het bezitten van vakinhoudelijke, vakdidactische en pedagogische bekwaamheden die vervolgens uitgebreid per onderdeel worden toegelicht.

Wanneer ik vervolgens inzoom op microniveau binnen de schoolmuren, heb ik als docent in het voortgezet onderwijs ten eerste de plicht om te voldoen aan bovenstaande bekwaamheden. Niet meer dan logisch, lijkt me zo. De leerlingen hebben immers recht op goed en passend onderwijs dat verzorgd wordt door HBO- of universitair geschoolde docenten die met een persoonlijk enthousiasme hun kennis in een bepaald vakgebied mogen etaleren en overbrengen. Maar daar blijft het niet bij. De maatschappij vraagt op allerlei gebieden steeds meer van iedereen. Dat gegeven heeft ook zijn weerslag op het persoonlijke welbevinden van de leerlingen. Het is een feit dat wanneer er problemen op de achtergrond spelen, dit onherroepelijk invloed kan hebben op de cognitieve successen en studievoortgang. Voor thematieken als pesten, het aangaan van sociale contacten, ruzies, negatieve online beïnvloeding, faalangst en andere voorkomende onderwerpen die de leerlingen bezighouden mogen we als docenten niet de ogen sluiten.

Elke docent is een belangrijke schakel in een overkoepelend onderwijsgeheel, dat iets weg lijkt te hebben van de vriendelijk ogende Matroesjka-poppetjes die telkens weer een kleiner poppetje in zich herbergen. Zo is elke individuele docent onderdeel van een team, met daarin een hoofdverantwoordelijke in de vorm van een teamleider. De teamleiders maken deel uit van het managementteam van de school. Dit managementteam staat onder leiding van een directeur. De school is vervolgens weer onderdeel van een scholenstichting met een hoofdbestuur dat diverse andere scholen coördineert. Elke school staat ook onder toezicht van de Onderwijsinspectie. Deze Onderwijsinspectie is verantwoordelijk voor het controleren van de scholen en de besturen. En laat het nou juist dáár zijn misgegaan de afgelopen jaren.

Onlangs kwam uit onderzoek van de NOS en Nieuwsuur namelijk naar voren dat deze Onderwijsinspectie reeds sinds 2014 heeft verzuimd om alle basisscholen in Nederland eens in de vier jaar te bezoeken, zoals was afgesproken. Deze toezegging werd in 2021 versoepeld, maar desondanks werd twee derde van de scholen blijkbaar niet bezocht. Tevens werd de Tweede Kamer jarenlang verkeerd geïnformeerd hierover. Het is een kwalijke zaak, die op een hoogst ongemakkelijk moment naar voren komt. Nederland zakt al jaren dramatisch qua leerprestaties op de onderdelen taal en rekenen in vergelijking met andere Europese landen. De tekorten aan leraren lopen daarnaast haast synchroon aan deze daling. Het is ons goed recht om onze zorgen uit te spreken over deze situatie én over de staat van ons onderwijs in het algemeen. De Onderwijsinspectie heeft daarbij een plicht te vervullen: in hun voorbeeldfunctie een objectief oordeel vellen over de onderwijskwaliteit van alle scholen om zodoende een belangrijke bijdrage te leveren aan het verbeteren van het algemene onderwijsniveau. Een grootse taak, waarbij verzuim en nalatende verantwoordelijkheid ongewenst en niet-helpend zijn.

#onderwijs #onderwijsinspectie #rechten #plichten

0 notes

yfmeurs · 3 months ago

Text

P O R S E L E I N

De ingezonden brief kwam uit Den Haag. Geschreven door een mens die zich zorgen maakt over onze toekomst, the next generation. Tussen de statige overheidsgebouwen, het vredespaleis en de kust zullen heus wel woongemeenschappen zijn waarbij het clubgevoel iets verder reikt dan de lokale hockey- of tennisvereniging. Daar, waar saamhorigheid wordt gepamperd met 'n 'aanval op 1 is een aanval op allen' mandaat, waar de tuinman vrolijk zwaait naar een fietsende Rutte met profane uitstraling en appeltje tussen zijn malende kiezen en tanden waar je g*dverd*mme weldegelijk als een porseleinen poppetje voor moet zorgen want de marktwerking heeft andere belangen.

Ik lees die ingezonden brief. Ik, de overbezorgde moeder. F*cking hell, snap je de hel nog steeds niet ?! Buiten spel gezet als overbezorgde moeder, doelbewust ! Geboycot omdat het geëmancipeerde kalifaat niet kon toezien in hun megalomane f*cking misdeeldheid dat er meer aandacht was bij mij thuis voor opvoeding dan in hun eigen uit de hand gelopen familyplanning, doorregen met dagelijks uitbesteedde gesubsidiëerde kinderopvang. G*dverrr....als dat geen kinderarbeid is. Excuus overigens. Ik scheld normaal gesproken niet, maar het is 'n innervoice die je willoos wordt aangewreven onder dergelijke omstandigheden. En dan gaan ze klagen. En maar klagen. Het is niet eerlijk, nee, nee. Het is zeker niet eerlijk ! Alsof het g*dver*de*tering mijn schuld is dat zij homewreckers, slopers en broodrovers zijn geworden. Zelfs rolmodellen voor 'hoe 'n gezin funktioneert'. Ja, die brutaliteit hebben ze ook nog 's, hè. Wegwijzers voor 'hoe het gezin funktioneert.'

Zij, die s' ochtends de deur achter zich dichttrekken om pas s' avonds weer op de bank te ploffen achter Netflix omdat ze in hun mislukt ideaalplaatje in feite stinkend jaloers waren op het kostwinnersmodelgezin. Daar worden ze schurken van, hyena's. Massaal. Ergens moest die frustratie van de hyena's ontsnappen. Een hoger doel bood uitkomst en dus is er vandaag de dag nog nooit zoveel sex, drugs en rock&roll in het riool terechtgekomen. Het is absoluut niet eerlijk. Weet je eigenlijk wel dat die overbezorgde moeder, brieven náár Den Haag heeft geschreven ?! Ik eis kind-onteigening van àlle maar dan ook werkelijk àlle overbezorgde ouders. Anders wordt die sh*tzooi hell marktwerking van die f*cking teringlijers nooit meer eerlijk, Lord of the flies !

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 6 months ago

Text

‘Messentrekkers’ van Karel De Sadeleer: een frivole levensroman vol verhalen

Met Messentrekkers tekent Karel De Sadeleer ongetwijfeld voor een van de opmerkelijkste Nederlandstalige debuten van de voorbije jaren. Een entree met een donderslag, want alles, werkelijk alles, is buitensporig aan deze zinderende en in velerlei opzicht radicale eersteling. Messentrekkers is een uitzinnig verhalenkabinet, doorspekt met absurd-venijnige humor die zout op de vele wonden van de meritocratie strooit en doordrongen is van schaamteloze scatologische frenesie om de waan van de dag mee te kruiden. Deze uit het niets opgedoken roman is niet alleen een begeesterende hymne aan de vertelkunst, maar ook een vernuftig gecomponeerde, duizelingwekkende angstdroom over identiteit, herinnering, migratie en een betere toekomst.

Ik schrijf ‘uit het niets opgedoken’ want voor velen is de auteur van al dat uitzonderlijks een nobele onbekende. Trouwe lezers van rekto:verso zullen De Sadeleer misschien kennen van enkele opgemerkte bijdrages over literatuurkritiek en de boekenwereld. Dat hij lang aan zijn romandebuut werkte, mag blijken uit de publicatie vijf jaar geleden van het verhaal ‘Het zwarte poppetje’ in nY#26, overduidelijk een voorstudie of een eerste aanzet van Messentrekkers. In dat mysterieus verhaal raakt een ik-verteller tijdens een lezing van shockauteur Clemens Meyer in het Brusselse Goethe-instituut begeesterd door een brunette in het publiek. De mooie verschijning herinnert hem aan een volledig zwartgeklede prostituée die hem aansprak en haar diensten aanbood toen hij negen maanden ervoor in Berlijn onderweg was naar een andere lezing. Na de Berlijnse lezing heeft de verteller een afspraak met een zekere Ali, maar meer komen we niet te weten over die ’migrant van het type dat al achtduizend jaar in omloop is’. Tot Messentrekkers, want hier treedt diezelfde Ali in het voetlicht en vertelt op eigen wijze zijn memorabele geschiedenis.

Messentrekkers bestaat uit drie delen. Ali Haniyeh, een Zwitserse Palestijn die na omzwervingen in Berlijn, Wenen en Genève in Gent terecht komt, is de innemende ik-verteller, de ceremoniemeester van wat zich ontpopt tot een complex opgezette raamvertelling, die zich opsplitst in een myriade van kleinere verhalen op alle mogelijke diëgetische niveaus. Ali, ‘een Vlaamse jongen met zwarte krulletjes’, is een heuse spraakwaterval, een welbespraakte kletsmajoor, die op zoek gaat naar antwoorden over zijn originele maar gecompliceerde familiale achtergrond. Zijn vader was een Palestijn uit Ramallah, zijn moeder een Zwitserse, wier Joodse familie tijdens de oorlog vanuit Gent naar Genève vluchtte. Zo is Ali’s gemengde nationaliteit een dubbele paradox, met Palestina als een toonbeeld van politieke turbulentie en Zwitserland als het summum van neutraliteit en staatkundige inertie. In Gent ziet Ali regelmatig het huidig Palestijns staatshoofd en voormalige premier Mahmoed Abbas, ‘een koning zonder volk of land’, voorbijfietsen op een paarse damesfiets.

Ali’s verhalen zijn monolithische tekstblokken, die vaak bestaan uit lange, ritmisch meanderende zinnen, tekstkluwens waar De Sadeleer de lezer met veel stilistische souplesse doorheen laveert. Ali vertelt zijn verhaal heel fragmentarisch en springt van de hak op de tak. Hij weidt regelmatig uit, zegt onverbloemd zijn gedacht, laat hier en daar vliegertjes op om pas tientallen bladzijden verder de draad opnieuw op te pikken. Met veel humor (niet altijd even smaakvol) en in een zeer beeldende én beeldrijke taal, schakelend tussen diverse registers, jaagt Ali het tempo van zijn onwaarschijnlijk relaas aan. Dit is staccatoproza op hoog niveau, met een geheel eigen individueel geluid. Zo spreekt Ali een persoonlijk taaltje en heeft hij voor heel wat begrippen een zelfgekozen woord. Sigaretten en glazen wijn bijvoorbeeld worden ‘geknald’ in plaats van ‘gerookt’ of ‘gedronken’, de geslachtsorganen van de ‘terrasmeisjes’ heten consequent ‘spleetjes’ of ‘grotjes’ en een meisje dat geobsedeerd is door de ‘Wiener Sezession’ (sic) wordt het ‘afscheidingsmeisje’.

Even efficiënt om een eigen geluid te verkrijgen, zijn terugkerende geestigheden met woorden of zinssneden als ‘rakettenschild’, ‘handelsingenieurs’, ‘een film met Fanny Ardant’, ‘de jazz van Ahmed Abdul-Malik’, ‘het Mickey Mouse-ventje’ en ‘DJ Benjamin, de zoon van zijn vader’, alsook het te pas en te onpas gebruiken van specifieke jargonwoorden zoals ‘sabra’ en ‘bukkake’. Opvallend voor een roman met veel kabaal is dat er geen enkel uitroepingsteken in voorkomt (de gedachtestreep wordt dan weer wél overvloedig gebruikt). Alle dialogen zijn zonder aanhalingstekens en op het einde van een vraag in een dialoog komt er nooit een vraagteken. De figuur Abbas wordt een paar keer vergeleken met ‘een twijfelend vraagteken aan het einde van een veel te lange zin’ en eenmaal ziet Ali in Abbas een uitroepteken, wanneer er naast de oude Palestijn een opgerold tapijt rechtop staat.

Het eerste deel van Messentrekkers vormt bijna de helft van het boek. De openingszin blinkt uit in originaliteit en sleurt de lezer meteen bij de les: ‘Lang voor Mahmoed Abbas me met een mes te lijf ging had ik hem vaak zien voorbijrijden op zijn paarse damesfiets.’ Ali is een fervente kroegtijger en verslijt samen met zijn kunstzinnige en om diverse redenen naar Gent gevluchte kompanen Beyeler (een gesjeesde toogfilosoof) en Rheinsberger (een petomane componist) zijn broek op het terras van het café van Abraham Ravelstein in de buurt van de Ottogracht en de Krommewal (De Sadeleer baatte aldaar enige tijd het café Minor Swing uit, LDM). Vanuit die uitvalsbasis ziet hij regelmatig Abbas fietsen, voor het eerst twee jaar geleden, maar toen was hij ‘compleet in de prak gezopen’. Nu drinkt Ali geen shiraz meer (‘Te veel haperende synapsen.’), maar hij blijft verwonderd Abbas in Gent te zien: ‘Nog nooit is een volk uit de woestijn geleid door een leider op een damesfiets.’ Nochtans weet Ali Abbas wonen, ‘om de hoek van het café hier’, in de Goudstraat.

Ali vertelt maar raak en probeert te verklaren hoe het zo ver is kunnen komen dat Abbas hem met een mes te lijf ging. Hij haalt herinneringen op over zijn tijd in Berlijn, toen hij taxichauffeur was in dienst van de Turkse Berliner König Fehim en een vaste klant was van het café van de Jood Manke Fischer in de Auguststraße, waar veel chauffeurs zitten die toeristen droppen om de hoek bij de meisjes in de Oranienburgerstraße, een straat die bekend staat voor zijn prostitutie (cfr. ‘Het zwarte poppetje’). Hij vertelt ook hoe Beyeler aan de Goudstraat overreden werd door een taxi: ‘het kwalijkste was: zijn fluit wilde niet meer zingen.’ Beyeler wordt nooit meer de oude, maar lijkt bepaalde mystieke gaven te hebben ontwikkeld: hij noemt Abbas le roi des aulnes, de Elzenkoning, en concludeert dat Ali en Abbas ‘iets met elkaar te maken hebben dat niet te ontkennen valt.’ Een andere keer zit Ali op het terras en is er getuige van hoe Abbas met zijn fiets botst met een fietsend meisje, iets wat hij later nog eens doet maar dan met de neef van Fatih van Kaffee Emir.

Veel gebeurtenissen (of personen) verdubbelen zich in Messentrekkers, of — beter gezegd — herhalen zich op een gelijkaardige manier. Een verhaal ter illustratie hiervan is dat over ‘een Vlaams meisje met Vlaamse manieren’, het eerder vermelde ‘afscheidingsmeisje’. Ali leert haar kennen in de bakkerij van Fehim, de Syrische bakker in de Sleepstraat, waar hij werkt. Hij volgt haar naar Wenen, waar ze de door haar bewonderde kunstbeweging wil bestuderen. Ali geeft toe: Fehim is nauwelijks te onderscheiden van de andere Fehim in Berlijn. Misschien zullen de mensen hetzelfde zeggen over de Abbas die in Gent rondrijdt en de échte Abbas: ‘Ze lijken hard op elkaar, zoals broers dat soms doen, of regendruppels en zandkorrels uit de Negev, en toch zijn ze niet dezelfde, zal men zeggen, maar dat is niet waar.’ En, in Wenen is Ali eveneens taxichauffeur, tot het afscheidingsmeisje in de psychiatrische kliniek Steinhof belandt en hij naar Berlijn verkast.

Het mag niet verwonderen dat, gezien Ali’s exceptionele familiale achtergrond, de Palestijns-Joodse kwestie een grimmige grondtoon vormt in Messentrekkers. De explosieve situatie in zijn tweede vaderland (dat hij nooit bezocht) is een onophoudelijke dreiging die zijn angst, onzekerheid en identiteitscrisis steeds diepgaander bepaalt. Ali heeft het uitvoerig over het Beloofde Land en de Tweestatenoplossing. Volgens hem is Abbas geen nummer twee en is er maar één nummer één, en dat is Ismail Haniyeh, de leider van Hamas sinds 2017, die toeval of niet dezelfde familienaam draagt als Ali (op pagina 351 wordt dat eenmalig maar verkeerdelijk Hamdallah, een andere voormalige premier van Palestina, LDM). Maar Ismail Haniyeh heeft Ali hier nog nooit gezien, al zeker niet op een fiets. Abbas zou volgens Ali eigenlijk een Yasser Arafat moeten zijn, een leider voor het hele volk, maar dat is hij zijns inziens niet. Palestina is voor Ali een ‘intifadataart’, een land dat in steeds kleiner wordende stukken is verdeeld. In ‘een boekenwinkel aan de Kouter’ verdedigt Ali Abbas dan weer als de enige echte leider van de Palestijnen, hoewel dat voor de gebrilde boekenverkoper ‘Ibn-Haneh Hana-bi Lehyani Of-Zoiets’ is.

Het motto waarmee Messentrekkers opent, haalde De Sadeleer uit Mark Twains The innocents abroad (1869), een ironisch verslag van een halve wereldreis die de geestelijke vader van Huckleberry Finn maakte, onder meer naar het Midden-Oosten. Twain hangt een negatief beeld op van Palestina, dat voor hem niet meer is dan een achtergesteld droomland: ‘Palestine is no more of this work-day world. It is sacred to poetry and tradition — it is dream-land.’ Dat is veelzeggend, want dromen spelen een belangrijke rol in Messentrekkers en genereren heel wat verhalen. Ali is een verwoed dromer en meer dan eens balanceert hij tijdens zijn vertelling op het scherp tussen droom en werkelijkheid: ‘Het wordt nogal verwarrend, maar dat is eigen aan dromen waarnaar ik het raden heb, en over die verwarring zijn boeken geschreven, geloof ik, maar veel helpt dat niet.’ Verder stelt hij: ‘Het blijft niet altijd bij dromen.’ Zijn droomgedrag maakt van Ali hoe dan ook een onbetrouwbare verteller, ondanks zijn charme, scherts en minzaamheid: ‘Ik weet niet waarom ik me kan vergissen, maar zo gaat het, ook al gaat het anders ook.’

Ali is zoals gezegd een Zwitserse Palestijn, maar heeft een joodse connectie via zijn moeder, de dochter van Gentse Joden die in Genève terechtkwamen. Na de tweede botsing van Abbas helpt Ali hem recht en ze drinken iets in het café van Ravelstein (NB: De Sadeleer haalde de naam van de cafébaas uit de laatste roman van Saul Bellow, een sleutelroman over de filosoof Allan Bloom, met als hoofdpersonage ene Abe Ravelstein). Tijdens zijn gesprek met Ali beweert de geblutste Abbas plots dat hij Abraham Ravelstein heet, zoals de cafébaas: ‘Iedereen heet Abraham, tot je een beetje begint door te vragen.’ Abbas vergezelt Ali op weg naar huis, in de Gentse straat Nieuwland: ‘Zoals het Nieuwe land van de Joden. Een nieuw land voor een oud volk.’ Dat Ali een groot causeur is en zijn verhaal móet delen, houdt tevens gelijke tred met de eeuwenoude joodse vertelcultuur en de mystieke tradities van onder meer de Kaballah.

Niet alleen ontkent Abbas zijn naam, hij stelt bovendien nooit in Ramallah te zijn geweest. Hij noemt enkele Gentse Joden die verplicht werden van naam te veranderen om die minder joods te laten klinken en houdt vol dat hij Ali’s grootvader aan moederszijde heeft gekend, want ze woonden bij hem om de hoek, tot hun vlucht naar Zwitserland (waar de familie ‘Lillivitsch’ verkort werd tot ‘Lilli’): ‘Angst is de kern van alles’, zegt Abbas en hij is ervan overtuigd dat de familie van Ali is gevlucht uit angst voor de Duitsers, net zoals de Duitsers ‘heilige jacht’ maakten uit angst voor de Joden. Revelerend in dat opzicht is dat de échte Abbas (niet de messentrekker) enorm veel tegenstand en controverse opriep met zijn proefschrift uit 1982, behaald aan de Moskouse Lumumba Universiteit, waarin hij een link legt tussen het nazisme en het zionisme en pertinent de Holocaust minimaliseert.

Ali’s drankzuchtige oom, de broer van zijn vader Haman, heet net als Abbas (alweer toevallig) Mahmoed, bijgenaamd ‘de bakker van Ramallah’, een irrelevant agnomen want nooit of te nimmer heeft hij een brood gebakken, laat staan op de Westelijke Jordaanoever. Volgens deze Mahmoed is het onmogelijk niet op de hoogte te zijn van de misdaden van Abbas. Hij vindt het dan ook ‘een mislukte grap van de geschiedenis’ dat een Haniyeh in Gent ‘de kleine grote volksverlakker’ Abbas toertjes ziet fietsen.’ De oom en Ali’s vader zijn als kleine jongens met hun familie gevlucht uit Ramallah; eerst naar Lyon, later naar Genève. Voor hij in Gent terechtkwam, groeide Ali’s vader op aan de oevers van het Lac Leman, waar hij in het midden van de jaren vijftig aanspoelde met zijn familie.

Het is in de tweede grootste stad van Zwitserland dat er zich een cruciale scène afspeelt voor de familie Haniyeh, een gebeurtenis die Ali ziet als een mogelijke bron voor sluitende antwoorden op zijn vragen. In de jaren zeventig vond Ali’s vader werk als doodgraver op het bekende Cimetière de Plainpalais in Genève, ook bekend als het Kerkhof der Koningen. Op een noodlottige dag in 1986 wordt de vader, terwijl hij het graf van de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges aan het graven is, aangevallen door een vreemde man met een blonde snor. De man, met hoog Mephisto-gehalte, vraagt waarom zijn familie het vaderland is ontvlucht, ‘als Palestina toch de moeite waard was om ervoor te vechten, ook al was het zo’n lelijk land’. Waarom is hij niet in Frankrijk gebleven zoals de rest van zijn familie? Daar kunnen bakkerszonen het immers tot president schoppen, argumenteert hij. De vreemdeling glijdt uit in de put en probeert met een scheermes de vader de keel over te snijden, maar drijft het mes per ongeluk in zichzelf en gaat de pijp uit.

Ali doet uit de doeken hoe hij op een dag besloot om met de trein naar Genève te gaan, in de hoop een en ander te kunnen uitklaren, maar niet zonder eerst een exemplaar van Borges’ Kunstgrepen te hebben gekocht: ‘Misschien had Borges weet van wat mijn vader overkomen is terwijl hij de meest geletterde put aan het graven was die een Palestijn in Zwitserland ooit gegraven heeft.’ In de trein hoort hij een Luxemburgse moeder een verhaal vertellen aan haar zoontje, een bevreemdend verhaal over een roodharige intellectueel die een boek schrijft over ‘een joodse snor’. Ondertussen leest Ali in Kunstgrepen, maar raakt — o ironie — niet verder dan het verhaal ‘Het Einde’, Borges’ repliek op het Argentijnse nationale epos Martín Fierro over een messengevecht tussen een zwarte gitaarspeler en de gaucho Fierro. De gitarist geeft Fierro een dodelijke steek in zijn val, al struikelend, net als de blonde snor op het graf van Borges (mooi meegenomen is dat Injun Joe, zoals Ali eveneens een halfbloed, in Twains Huckleberry-roman Dr. Robinson neersteekt op een graf). Ali begint aan het zwijgende graf een verhaal te vertellen over een volk dat ‘angstvogels’ kweekt, wat zeer toepasselijk is want op Borges’ grafsteen staat ‘And ne forhtedon ná’, Oud-Engels voor ‘Wees niet bevreesd’. Na de eenzijdige funeraire rede ontmoet Ali voor het eerst Beyeler, die het graf bezoekt van zijn ‘grootje’ Grazyna Niggermann. Beyeler vertelt onder meer hoe hij overhoop werd gereden voor de tabakswinkel van zijn grootmoeder, een lot dat hem — hoe kan het ook anders — later ook in Gent beschoren zal zijn. De gezapige Zwitser nodigt Ali uit voor een dol ‘krakersfeestje’, waar ze het zo bont maken dat ze noodgedwongen, nu als vrienden, samen naar Gent vluchten.

In een roman die aan elkaar hangt van toevalligheden, verdubbelingen en spiegelingen en waar feit en fictie naadloos in elkaar overvloeien, is het weinig verwonderlijk dat een auteur als Borges een inspirerende rol heeft gespeeld. De grote Argentijn was een beruchte mystificator en toonde zich een meester in het bespelen van de chaos van disruptieve verhalen. In een interview liet De Sadeleer zich ontvallen dat Borges behalve als — zij het ontslapen — personage, nog een andere invloed had op zijn debuut, meer bepaald in zijn omschrijving van het verhaal ‘Wakefield‘ (1835) van Nathaniel Hawthorne (ironisch genoeg uit de bundel Twice-told tales). In zijn erudiete analyse van het werk van Hawthorne, in de bundel De cultus van het boek (1952), spreekt Borges zijn voorkeur uit voor ‘Wakefield’, een verhaal over een man die na tien jaar huwelijk plotsklaps zijn gezin verlaat, zich vestigt om de hoek, de voyeur speelt om te zien hoe zijn afwezigheid wordt verwerkt en twintig jaar later terugkeert alsof er niets aan de hand is. Volgens Borges maakt Hawthorne van Wakefield een ‘lauwe man’ met ‘een hang naar kinderlijke mysteries’, en ‘in staat tot lange, vruchteloze, onafgeronde, onduidelijke overpeinzingen’. Stuk voor stuk eigenschappen waarover Ali als rasechte verhalenverteller in overvloed beschikt. Volgens een Instagram-post van rekto:verso was de werktitel van Messentrekkers overigens ‘Waakveld’, een vernederlandsing van ‘Wakefield’. Waakveld is bovendien ook de naam van een personage, een Vlaamse Verbindingsofficier in Berlijn, die net als Ali, de Duitse hoofdstad de meest eenzame plek ter wereld vindt.

In Borges’ ‘Het einde’ is Fierro een soort messiasfiguur, wat in zekere zin ook van Ali kan worden gezegd. Hij heeft trekken van een heilprofeet, een vredesbrenger en verlosser. Abbas neemt dan weer de rol van de zwarte gitarist op zich en is de messentrekker van dienst: ‘Messentrekkers zijn er in alle vormen en verschijningen. In Vlaanderen zijn er hele dorpen van.’ Naar het einde toe, wanneer Ali Abbas terug op de been helpt na diens tweede aanrijding, passeren ze het huis van de gevallen fietser. Hoewel Ali vindt dat je dromen beter voor jezelf houdt, vertelt Abbas in een indrukwekkende, opzwepende finale een droom over een Bulgaar die met zijn gezin in zijn oude Mercedes ‘een betere toekomst tegemoet rijdt’, van Sofia helemaal tot in Gent. Voor Abbas is de Bulgaar een ‘officieel lid van de congregatie van tijdreizigers’, een zoveelste referentie naar Borges, die bekend staat voor zijn theorie van de ‘cirkelvormige tijd’. In ‘het bureau waar iedereen geholpen wordt’ vertelt Abbas de Bulgaar hoe hij in Palestina zijn vrouw én zijn land verloor. Wanneer een (angst)vogel op een lantaarn boven het ruziënde tweetal landt, raken de gemoederen steeds meer verhit: Abbas blijft ontkennen dat hij de échte Abbas is en houdt vol niemand minder dan Abraham Ravelstein te zijn. Abbas maakt een pirouette, ‘een symptoom van iets dat het einde voorspelde’, trekt een mes en valt Ali aan.

De flaptekst benoemt Messentrekkers tot een ‘frivole levensroman’, naar de ondertitel van Gerard Reves Een circusjongen (1975). Frivool kan je deze duistere en beklemmende roman bezwaarlijk noemen, maar dat er lessen uit kunnen getrokken worden, zoals het een levensroman betaamt, is zeker. Pas wanneer Ali Abbas overmeestert, neemt hij zijn messiasrol voor het eerst écht op. Hij zegt ‘de scepterdrager’ te zijn, die ‘lering in het leven en lering in de dood’ heeft verworven en wel door zijn familiegeschiedenis te proberen doorgronden. Van Abbas kan hij ‘niets’ leren, want die is ‘verloren gelopen’. Ali scandeert met de intensiteit van een psalm: ‘[…] wie verloren loopt op de wereld, verdwaalt ook in de mist van wat hij niet meer weet.’ Abbas zakt door zijn benen en kromt zich tegen een gevel tot ‘een flauw vraagteken dat niet weet wat het laatste woord in de zin was.’

Verschenen op: Mappalibri, februari 2021

Messentrekkers van Karel De Sadeleer, het balanseer 2020, ISBN 9789079202782, 420 pp.

#Karel De Sadeleer #het balanseer #Gent #Palestina

0 notes

thelinthing · 7 months ago

Text

Het is Pride maand. Onder elke post op sociale media met een regenboog staan honderden haat-comments. In reactie hierop ben ik vorig jaar begonen met het één en ander op papier zetten om mensen bewust waar ze eigenlijk over praten.

In de loop van de maand post ik telkens een hoofdstuk uit dit boek.

Tijd voor hoofdstuk 3!

____________________________

DENK AAN DE KINDEREN! Telkens als kinderen erbij worden gehaald vraag ik me af wat men zelf aan hun kinderen verteld, als die er überhaupt naar vragen.

Maar oké, wat zeg je inderdaad, als je kind terloops vraagt waarom er daar een man in een rokje over straat loopt?

Als ik uit ga van de manier waarop de gemiddelde Nederlander van kleur verschiet bij het idee al, denk ik dat het ongeveer zo gaat:

"Papa, waarom heeft die man een rokje aan?"

"Oh? euh.. die man is homo! Wat is een homo? Dat zijn mannen die seks hebben met andere mannen. Hoe ze seks hebben? Een andere man stopt zijn piemel in de kont van deze man. Daarom heeft hij een rokje aan, om andere mannen te laten weten dat hij graag een piemel in zijn kont heeft. Fucking linkse nichten! Zijn jullie nou blij? Moet ik helemaal anale seks gaan uitleggen aan mijn kind!!"

Overdreven misschien, maar hier blijkt het vaak op neer te komen volgens veel mensen. Op één of andere manier zijn geaardheid, gender expressie en seks niet te onderscheiden voor veel mensen. Ik zal even een concept introduceren:

Niets heeft te maken met seks zolang er geen seksuele handelingen verricht worden.

Simpel toch?

Ik geef even een voorbeeld van hoe je het heel simpel voor jezelf kan maken met bovenstaand voorbeeld.

"Papa, waarom heeft die man een rokje aan?"

"Dat vond hij leuk staan vandaag. Wat is jouw favoriete kledingstuk?"

Hoppa. 1 zin. En je maakt het gelijk herkenbaar voor het kind door te vragen wat die graag draagt.

We leven ook in de tijd waarin openlijk word gesproken over de LHBTQI+ op basisscholen. Dit om dezelfde reden waarom we kinderen leren waarom wasberen bestaan, en dat we in een maatschappij leven met meerdere religies.

Het hoeft niet bij elk kind een plek te vinden. De meesten zijn 'gewoon' meisjes en jongens die later vast netjes trouwen en kinderen krijgen. Maar we zijn er intussen ook achter dat dit lang niet de standaard hoeft te zijn.

In elke klas zit wel een kind die mag - en moet - verteld worden dat hun gevoel en hun identiteit ook mag bestaan. Dat ze niet jarenlang een slecht zelfbeeld hoeven te hebben omdat cis zijn niet aan hun is besteed.

Ik wou zo graag dat iemand aan 12 jarige Linda had verteld dat ik meer opties had dan alleen vrouw te zijn. Deze kans geven we nu aan kinderen. We leren ze aan dat iedereen respect en liefde verdient, ongeacht hoe ze zich identificeren.

Laatst zag ik een filmpje waarin een kind van hooguit 6 zei aan de ontbijttafel: "Als ik later groot ben, word ik een jongen."

De moeder, die dit filmde en rustig dit kwetsbare moment online pleurde in ruil voor een paar views en likes, ging ertegenin. "Je bent een meisje. Je gaat jurkjes dragen, trouwen en kinderen krijgen. En ik duld geen tegenspraak."

Het kind werd boos, gefrustreerd, en terecht. "Ik word later een jongen!" werd er luid geroepen door tranen heen.

"Ja maar kinderen denken ook op die leeftijd dat ze Thor zijn, of een prinses, of Spiderman."

Klopt. Dit doen kinderen. Ze ontdekken hun krachten door fantasie.

Wat is zou het toch mooi zijn dat hun kracht ook tot uiting kan komen in het echte leven!

Ik gun het kind op dit filmpje een waarheid en een troost die niet door hun ouder word gegeven. Ouders die zo geobsedeerd zijn met het vormen van hun perfecte poppetje. Vanaf het moment dat je geboren bent, word er tussen je benen gekeken en daar word dan leuk je hele leven op vormgegeven.

Natuurlijk, de kans is zeer groot dat je kind het daarmee eens is. Dat het kind met een gaatje tussen de benen van roze gaat houden, een prinses wilt zijn en jurkjes helemaal top vind. Dat die met een piemel met graafmachines gaat spelen en bouwvakker word.

De kans is er ook dat dit niet het geval is. Wat doe je dan? Volgens de media: je kind publiekelijk op de schandpaal zetten op sociale media, en vooral nergens in steunen. Goh, wat zal je tijd in het bejaardentehuis later eenzaam zijn, hoe zal dat nou kunnen?

Kindverminking. O jee, de nachtmerrie is werkelijkheid! Je kind geeft aan gevoelens te hebben dat meer past bij het andere geslacht! Wat een schande! een ramp! Nou gaat je mooie dochter gewoon haar borsten eraf snijden!

Bovenstaand is natuurlijk bullshit.

Wat kan je doen als je kind aangeeft trans te zijn?

Zolang het om kinderen gaat is er werkelijk niets wat je kan doen wat permanent is. Nee, er worden geen operaties uitgevoerd op minderjarigen. Wat er wel gebeurd is:

• een ander kapsel

• andere kleding

• verandering van voornaamwoord

• puberteitsremmers

Alles hiervan is omkeerbaar, niet permanent en zelfs de puberteitsblokkers nog altijd minder schadelijk dan de anticonceptiepil waar we al jaren niet over twijfelen om daar 11 jarige meisjes mee vol te stoppen met alle gevolgen van dien.

En zelfs al zal het een 'fase' zijn voor dit kind. Mooi! Ga door fases heen! Probeer het leven uit, en als je daarna zegt dat het niets voor jou is, dan weet je dat. Je kan het met alle macht tegenwerken waardoor je gegarandeerd het respect van je kind verliest, of je kan ze begeleiding en steun geven hierin, en de kans vergroten dat ze als volwassenen nog steeds van je houden.

Om een geslacht bevestigende operatie te ondergaan moet je sowieso boven de 18 zijn en eerst een aantal jaar aan hormoon vervangende therapie (HRT) zitten, wat je vanaf je 16e kan krijgen. Verder moet je een bevestiging hebben van een psycholoog en je huisarts.

Ik zag dit fantastische citaat laatst: "Hoeveel trans mensen heb je nodig om een lamp te vervangen? Maar eentje, maar er moeten eerst minstens 3 specialisten langs komen om te bevestigen dat de kamer ook daadwerkelijk donker is."

#pridemaand #pridemonth #transhaat #homohaat #LHBTQ #Queer #queer literature #regenboogcommunity #alfabetmaffia #lgbtqia #sorry its in dutch but google translate is a friend #queer rights #transfobie #homofobie

0 notes

keynewssuriname · 7 months ago

Text

Ian Maatsen wakkert geruchten aan over keuze voor Suriname

Ian Maatsen, die begeerd wordt door de Surinaamse Voetbal Bond(SVB) , was woensdagmiddag één van de drie afvallers uit de voorselectie van Oranje in aanloop naar het EK. Veel voetballiefhebbers hadden de linksback van Borussia Dortmund echter wél bij de 26-koppige selectie verwacht. Op Instagram deelde Maatsen woensdagavond een story die voor raadsels zorgt bij Suriname. De aanvallend ingestelde linksback plaatst een foto van een witte muur waarop een groot schilderij van Maatsen te zien is. Onder het schilderij staan twee poppetjes, waarvan één de Surinaamse vlag op zijn middel heeft staan. De voorouders van Maatsen komen uit Suriname, waardoor de Dortmund-verdediger nog altijd kan kiezen voor een interlandcarrière bij de Natio Suriboys. Het bericht van de linkspoot wordt opgepakt door enkele X-accounts die het Surinaamse voetbalelftal nauwlettend in de gaten houden. Óf de foto van Maatsen daadwerkelijk een cryptische hint is richting een vertrek bij Oranje, is nog maar de vraag. Edward en Wendy Maatsen, de ouders van voetballer Ian, hebben op televisie gereageerd op de beslissing van bondscoach Ronald Koeman om hun zoon niet mee te nemen naar het EK in Duitsland. Via FaceTime bracht Koeman de linksback, die zich met Borussia Dortmund aan het voorbereiden is op de Champions League-finale tegen Real Madrid, op de hoogte van zijn beslissing: "Het was een uurtje of 08.30 en hij (Koeman, red.) heeft hem duidelijk gemaakt waarom hij deze keuze heeft gemaakt, dat was duidelijk voor Ian", legt Wendy Maatsen uit aan SBS6. "Hij was wel teleurgesteld, maar het hoort ook bij de sport. Ik zeg altijd: we zijn een reis begonnen en het einde daarvan is nog niet in zicht", voegt Maatsen zijn vader Edward toe: "Dat gaat allemaal wel komen in de toekomst, hij is nog maar 22." Het is voor de familie een domper dat oud-speler van Burnley en Chelsea niet naar het eindtoernooi in Duitsland gaat, maar desondanks is iedereen trots op de vleugelverdediger. Dat Maatsen met Borussia Dortmund de Champions League-finale heeft bereikt, is een vroeg hoogtepunt in zijn nog prille loopbaan als voetballer: "Dat is onbeschrijfelijk", zeggen Edward en Wendy. Read the full article

0 notes

robbe-nederlandse-held7 · 8 months ago

Text

Opdracht kijkdoos over Meester Mitraillette.

Ik heb de beslissing genomen om het Eerste Wereld Oorlog aspect te verwerken in de kijkdoos door de loopgraven te creeren en mensen die te laten zien op een heftige maar realistische manier. Voor dit project heb ik een schoenendoos, klei, plastic poppetjes van soldaten, mos en crepe papier. Ik begon met propjes papier aan de zij kant van de doos te plakken. Daarna heb ik er een laag klei over gedaan. Als laatste heb ik de klei gelakt om het een nat effect te geven, de poppetjes geplakt, het mos geplakt en de doos ingepakt met crepe papier. Hier onder heb ik de fotos van het product.

0 notes

elkedageenfotovanluus · 9 months ago

Text

dokter lotti is moeten komen, want alle poppetjes hebben pijn. er zijn pleisters geplakt en nu zijn ze weer beter!

#playtime #spelen #2024 #april24

0 notes

arlytoys-pokemontcg · 9 months ago

Text

Bij ArlyToys shop je de leukste speelgoed en collectors items.

Of je nu op zoek bent naar TCG zoals Pokémon kaarten of Magic the Gathering TCG, Pokemon verzamelmap, gave figures van Funko POP! of de schattige poppetjes van Sylvanian Families.

Ons assortiment:

- Pokemon TCG

- Magic the Gathering TCG

- Yu-Gi-Oh! TCG

- Dragon Ball SCG

- Funko Pop!

- Knuffels van Pokémon, Super Mario, Disney, Harry Potter etc.

- Nintendo merchandise (Zelda, Super Mario, Animal Crossing)

- Pokemon T-shirt, Mokken etc

- Aquabeads

- Sylvanian Families Huis, Auto, Families, pretpark etc

- Trading Card Game Accessoires, zoals sleeves, toploaders, mappen, deckbox, speelmatten van Gamegenic, Dragon Shield en Ultra Pro.

In onze webshop slaag je voor iedereen. Ook is het mogelijk bij ons te winkelen in onze fysieke winkel in Lelystad.

Wij verzenden alles via Postnl voor 4,95 euro. Op werkdagen voor 17.00 besteld wordt wordt dezelfde dag verzonden. Voor Belgie is dit €6,95.

Kijk op onze site voor meer informatie, artikelen, prijzen en openingstijden.

🔗 Https: 🌐 arlytrading 🌐 nl

ArlyToys Speelgoed en Trading Card Games

Bolderweg 2a

8243RD Lelystad

Flevoland

GSM 06-83509852

Email [email protected]

#lelystad #pokemon #pokemon cards #pokemkn scarlet and violet #pokemon merchandise #pokemon play #pokemon card #magic the gathering #winkel lelystad #mtg cards #speelgoed

1 note · View note

arlytrading2 · 10 months ago

Text

ArlyToys

Bij ArlyToys TCG shop je de leukste speelgoed en collectors items. Of je nu op zoek bent naar TCG zoals Pokémon kaarten of Magic the Gathering TCG, Pokemon verzamelmap, gave figures van Funko POP! of de schattige poppetjes van Sylvanian Families. In onze webshop slaag je voor iedereen. Ben jij een echte Pokémon kaarten verzamelaar in hart en nieren? Wij zijn een trading card games webshop en pokemonwinkel in Flevoland voor jong en oud! In 3 jaar zijn wij enorm gegroeid en hebben wij niet alleen meer Pokémon kaarten, maar ook TCG Magic the Gathering, Disney Lorcana, Yu-Gi-Oh!, Dragon Ball SCG, One Piece, Panini en Digimon. Magic the gathering kaarten kopen? Pokemon TCG Bestellen? Het kan in onze webshop en in onze winkel. Gaat jouw verzameling verder dan Pokemon kaarten in verzamelmappen? Of ben je op zoek naar cadeaus voor een verjaardag? Shop dan de leukste merchandise van je favoriete Pokémon. Pikachu, Eevee, Mewtwo, Snorlax, Charizard. Ik kies jou!

Website: https://arlytrading.nl/

#Magic The Gathering Lelystad

1 note · View note

medewerkers · 2 years ago

Text

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Een nieuw ontwerp van de activiteitenfeed wordt getest op het web: het belicht wederzijdse volgers, gebruikers die je volgt en ongelezen items. Lees ons bericht voor meer informatie hierover.

Het is nu mogelijk om de tool Bulkbewerking vanuit het accountmenu te openen. Klik op het poppetje en klap een blog uit om de link naar deze tool te zien.

In de berichteditor op het web zijn diverse snelkoppelingen voor het invoegen van nieuwe blokken of het omzetten van een tekstblok in andere formaten verwijderd. Deze snelkoppelingen konden een conflict veroorzaken met snelkoppelingen die al door het besturingssysteem worden ondersteund. Ze waren ook overbodig in het invoegmenu voor blokken dat al beschikbaar is door in een leeg tekstblok op de toets ‘/’ te drukken. Je hoeft alleen het begin van de naam van het in te voegen type blok in te voeren (bijvoorbeeld ‘/image) en het betreffende blok wordt weergegeven.

Er zijn nieuwe badges te koop op TumblrMart: de ‘Goncharov fanclub’-, ‘Open commissies’- en ‘Coppy’-badges liggen voor je klaar. Wacht niet langer en bekijk ze nu! Houd er rekening mee dat je momenteel maar één van deze badges tegelijk op je blog kunt weergeven. Houd de updates echter in de gaten voor nieuwe ontwikkelingen!

Het aantal notities dat onderaan berichten wordt weergegeven, is subtiel aangepast om duidelijker te maken dat ze kunnen worden aangeklikt/aangetikt

De zoekindex is verbeterd om rekening te houden met de in de berichten gebruikte URL's: je vindt nu ook Tumblr-berichten die een link bevatten naar de URL die je zoekt.

Onze API-documentatie is bijgewerkt, inclusief de informatie die beschrijft hoe pushmeldingen en activiteiten met betrekking tot een bericht kunnen worden uitgeschakeld. Meer nieuws over deze functie, ditmaal geïntegreerd in de Tumblr-interface, wordt binnenkort gedeeld.

🛠️ Fixes

Op het web is een bug verholpen waardoor een bericht bij het herladen van een tabblad per ongeluk kon worden geblogd of bij het sluiten van de browser in de wachtrij kon worden geplaatst.

Op het web is het niet langer mogelijk om snelkoppelingen te activeren door een of meer toetsen ingedrukt te houden.

Een bug in de berichteditor op het web verholpen waardoor het maximumaantal geaccepteerde tekens voor tags werd beperkt tot 139, in plaats van 140.

Een bug verholpen waardoor een thumbnail met content voor volwassenen in de activiteitenfeed van je blog kon worden weergegeven. Dit kon gebeuren wanneer een gebruiker een van je GIF's hergebruikte in een bericht dat bedoeld was voor een volwassen publiek. De thumbnail wordt nu in dergelijke gevallen verborgen.

Bij het ophalen van de reacties van een bericht met onze API biedt de API nu het object ‘avatar_url’, net als andere soortgelijke eindpunten.

Een probleem op het web is verholpen dat het gebruik van de snelle reblog-/snelle wachtrij-functie voor het eerste bericht in je volgend-feed kon verhinderen.

🚧 Nog mee bezig

Zoals vermeld in de bovenstaande fixes, zijn we ons bewust van resterende snelkoppelingen die tot ongewenste acties kunnen leiden (zoals rebloggen of in een wachtrij plaatsen). Onze teams werken aan een oplossing voor dit probleem en wij zullen je op de hoogte brengen zodra er een oplossing is.

Als je een of meer badges hebt gekocht, maar ze niet hebt ontvangen, neem dan contact op met ons ondersteuningsteam.

Onze teams zijn zich ervan bewust dat er in de Android-app nog steeds enkele problemen zijn met het invoeren van 140 tekens in een tag. In afwachting van de oplossing moet je op ‘OK’ drukken om de invoer van een tag van 140 tekens te valideren.

🌱 Binnenkort

Onze teams werken aan het verbeteren van de Theme Garden om ‘NPF compatibele’ sjablonen te markeren, waardoor berichten van al onze editors eruitzien zoals ze bedoeld zijn. Je leest in dit bericht uitvoerig wat we hiermee bedoelen.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

#tumblr update #nieuw #bug fixes

6 notes · View notes