#politiek democratie loting

[hannesdereu-blog]

1 les die je moet onthouden na het referendum. Ook als je geen mening hebt over de onafhankelijkheid van Catalonië.

Zondag konden we op tv en sociale media allemaal zien hoe de situatie uit de hand liep in Catalonië.

Opvallend is dat beide zijden zich beroepen op de fundamentele waarden van onze samenleving. Stemrecht! Democratie! schreeuwen de Catalanen. De rechtstaat! Respect voor onze grondwet! Roepen de Spanjaarden.

Dat die laatste het nodig vonden daarbij de matrak boven te halen om burgers in elkaar te slaan toont dat slogans over democratie en rechtsstaat niet volstaan om tot een goede oplossing te komen.

Dat is de belangrijkste les die alle Europeanen moeten onthouden: onze democratische instellingen en onze vredevolle samenleving zijn niet zo stevig als we onszelf vaak wijsmaken. Als burgers mogen we ons lot niet in handen van een klein groepje politici laten liggen.

De gebeurtenissen in Spanje zijn onvoldoende om jou te overtuigen? Kijk maar naar de mismeestering van de eurocrisis in Griekenland, het brexit-debacle of -iets verder weg- de verkiezing van Donald Trump. Demagogen, hardliners, extremisten van alle aard tonen dat ze onze democratie uit haar hengsels kunnen trekken, als was het een negentiende eeuwse deur die nooit werd vernieuwd.

Maar wacht eens? De negentiende eeuw! Is dat niet de tijd waarin onze democratische instellingen ontstonden? Inderdaad. Gelukkig werden deze instellingen tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw nog gevoelig versterkt. Enkelvoudig stemrecht voor iedereen was tegen 1948 ook in België een feit. Sindsdien heeft niemand zich nog serieus met onze democratie bezig gehouden. Stilstaan is achteruitgaan. Alsmaar meer mensen zijn teleurgesteld in de mate waarin de bestaande democratische instellingen hun problemen kunnen oplossen. Veel Catalanen zullen in elk geval dat vertrouwen in ‘hun’ premier Rajoy verloren zijn na het politie optreden van dit weekend.

De noodzakelijke versterking van onze democratie kan niet zonder de burgers. Zij - en niet de politieke klasse- vormen de kern van elke democratie. We moeten dus ons lot opnieuw in eigen handen nemen en ijveren voor meer democratie, meer inspraak van de burgers en een overheid die echt gericht is op het behartigen van de belangen van alle mensen in plaats van een klein groepje aan de top. Een volkskamer met gelote burgers en echte bevoegdheden lijkt mij hier de meest belovende weg. Op die manier kunnen we onze negentiende eeuwse democratie eindelijk de eenentwintigste eeuw binnenloodsen.

We hebben dus nood aan meer democratie, niet minder.

[adriaanmeij]

Dag Mark!

Goeie ideeën. Dat valt mij op in het radio1 programma één op één van 20 augustus. Daarin sprak Frénk van der Linden met voormalig denker des Vaderlands, filosoof en hoogleraar Daan Roovers. Nederland scoort slecht op het gebied van emancipatie. Nederland loopt achter als het gaat om economisch zelfstandige vrouwen. Nederland is te weinig ambitieus, zegt zij. “Het schiet totaal niet op”.

Ik pak de draad weer op na een periode van noodzakelijke rust en vakantie. Ga me beter richten op hoofdzaken. In de voorbije maanden heb ik in mijn vrije tijd een interessant klassiek muziekfestivalin elkaar gezet. Nu ga ik me ook weer met de maatschappij bemoeien.

Roovers wil burgers veel meer betrekken bij het klimaatbeleid. Daarin hebben burgers nog niets te zeggen gehad en bedrijven en internationale verdragen wel. Dat moet anders want de burgers betalen wel de rekening. We moeten creatieve ideeën van burgers verzamelen en polarisatie tegengaan, zegt zij. Roovers stelt voor om “gelote burgerpanels” in te richten. Bijvoorbeeld 150 burgers die bij loting worden aangewezen overdenken een thematiek en brengen advies uit dat teruggebracht moet worden in de democratie zoals bij referendum of in de Tweede Kamer, want je kunt de panels niet de baas van Nederland maken.

Roovers wil af van kortetermijnpolitiek gericht op het ik, op lever nu. Zij wil een samenleving die gericht is op de lange termijn als richtsnoer. “Rutte en De Jonge kijken drie weken vooruit”. Alle ministeries moet uitdragen wat zij op de lange termijn willen bereiken. De lange termijn moet het alfa en omega zijn van elk beleidsvraagstuk. Elk onderwerp, neem coronabeleid, moet altijd ingebed zijn in het lange termijn doel. Roovers: “in de politiek zitten mensen voor een paar jaar en zij willen iets bereiken. Daarna is het “na mij de zondvloed”. Mark Rutte heeft ook andere ambities dan het land vooruithelpen. Hij wil bijvoorbeeld de langst zittende minister-president blijven”. Zij is er duidelijk over: het premierschap mag niet langer dan acht jaar duren, twee termijnen bedoelt zij. Rutte bemant al sinds 14 oktober 2010 het Torentje, elf jaar. Er is nu geen limiet aan het aantal ambtstermijnen.

Roovers heeft meer wensen:

· Er moet meer macht, zeggenschap, naar gemeenten en provincies

· De kiesgerechtigde leeftijd moet omlaag van 18 naar 16 jaar

· Lokale media, de lokale pers, moet versterkt worden

Democratie betekent dat de gemeenschap zichzelf bestuurt. Alle instituties die je daaromheen organiseert staan in dienst van de gemeenschap. De politiek moet uitvoeren wat de burgers willen. “Ik wil politiek terughalen naar de burger. Een democratie die te groot wordt – 17 miljoen mensen – verwordt tot een elitebestuur. Het gevaar van een democratie is dat het een aristocratie wordt, dat schreef Rousseau al in Du Contrat Social in 1762. Het algemeen belang is niet de som van individuele belangen die een meerderheid vormt. In politiek opzicht moet elke stem even zwaar tellen. Je moet de rechten van minderheden niet ondergeschikt maken aan de wil van de meerderheid.

Roovers ziet in de politiek stilstand, pragmatisme, verlamming optreden, meer dan ooit. Hoe slapper de politiek hoe sterker de polarisatie en de macht van bedrijven. De polarisatie in de politiek is groter dan die in de samenleving vindt zij. Roovers wil de grootste Tech bedrijven financieel aanpakken. Zij wil een “belasting op aandacht”. Social mediabedrijven slurpen onze aandacht op en betalen geen cent belasting omdat ze niet in Nederland staan. “Laat ze belasting betalen over de tijd die ze onze aandacht vragen”. Zij is een vat vol ideeën, goeie ideeën die Nederland verbeteren.

Adriaan Meij

De foto is gemaakt door Ruud Pos.

[zannekinbond]

Basisdemocratie versus autoritair liberalisme

De crisis van het liberalisme Het concept van de “participatieve democratie” staat volop in de belangstelling. Naarmate verkiezingen steeds minder de gewenste resultaten opleveren, groeit in liberale kringen de roep naar een nieuwe vorm van democratie. Het parlementaire stelsel heeft afgedaan, want het kan het liberalisme niet langer beschermen tegen de krachten van het populisme, het nationalisme en het eurazisme. Door de opkomst van illiberale democratieën komt het parlementaire liberalisme in het westen in een zware identiteitscrisis terecht. Ten eerste ziet het zich concurrentie aangedaan op domeinen waarin het zichtzelf tot nu toe het absolute marktleiderschap placht aan te meten, met name exportproducten zoals “vrijheid” en “democratie”. Ten tweede moet het nu ook vanuit geopolitiek standpunt rekening gaan houden met een multipolaraire herverdeling van de globale hegemonie. Dit leidt enerzijds tot slechte imitaties en foutieve interpretaties. Waar de regimes van Derde Wereld-landen in de vorige eeuw zoveel mogelijk hun westerse evenknieën trachtten te imiteren, vormen de fratsen van de Amerikaanse president Donald Trump of de Britse premier Boris Johnson heden ten dage een slechte nabootsing van het beleid van Xi, Poetin of zelfs Erdogan. De onophoudelijke soapserie rond het Amerikaanse presidentschap en de Brexit-saga zijn hier een rechtstreeks gevolg van. Op zijn beurt geldt de grote verdeeldheid tussen links- en rechtsliberalen, die de westerse democratieën kenmerkt, allerminst als na te steven voorbeeld in het buitenland. Het systeem dat begin jaren '90 definitief de wereld had veroverd, rolt achteruit en de laatste jaren in hogere versnelling.

Gele Hesjes (Parijs, 2019) Ook onder de bevolking in het westen bewegen de geesten. In Frankrijk reageren de Gele Hesjes als bijna een jaar lang onvermoeibaar tegen het linksliberale autocratie van Emanuel Macron, wiens neoliberale beleid de arbeidersklasse zwaar treft. De opkomst van populistische partijen daagt het establishment uit. Hoewel het systeembedreigend vermogen van dergelijke politieke partijen in feite schromelijk overdreven wordt, gelden slechte verkiezingen voor de elite als barometer van het welbevinden van de bevolking over het bestaande status quo. En alle flinterdunne analyses over “boze witte mannen” en “foert-stemmen” ten spijt, kalft het draagvlak voor de parlementaire stelsel verder af. Het gepercipieerde probleem hierbij is overigens niet dat de democratie ten onder gaat, maar wel het liberalisme. Joël De Ceulaer, senior writer bij De Morgen, geeft in zijn nieuwste boek “Hoera! De democratie is niet perfect” aan dat hij liever in een liberale autocratie zoals Singapore dan een illiberale democratie zoals Hongarije zou leven. Het heeft het voordeel van de duidelijkheid dat het autoritair liberalisme zich niet langer achter bepaalde concepten, waarop zij eigenlijk geen eigendomsrecht heeft, tracht te verbergen. Maar De Ceulaer, aspirant-filosoof en een in progressieve kringen gerespecteerd opiniemaker, wiens Twitter-account jarenlang zowat het epicentrum van het burgerlijke verzet tegen de al even burgerlijke N-VA was, geldt steeds vaker als een (liberaal-)conservatief denker, zoals zijn aartsrivaal Rik Torfs zich onlangs nog liet ontvallen in de politieke talkshow De Zevende Dag. Met zijn boek reageert hij dan ook tegen een belangrijke hoofdstroom binnen de eigen achterban, voor wie het parlementaire stelsel langzamerhand heeft afgedaan. Er ontstaat namelijk een nieuwe vorm van linksliberalisme, voor wie “de particratie” en – als het even kan ook the patriarchy – het centrale doelwit van een emotionele hutsepot vormen, die verder overigens maar al te bekend aandoet. Het gaat om een nieuwe succesformule die in toenemende mate wordt gepromoot als tegengif tegen “het populisme”, namelijk de participatieve democratie. Ondertussen is kritiek op de particratie mainstream geworden. Nadat de Nederlandse politicoloog Maurice De Hondt al decennialang zijn voorspelling uit 2003 blijft herhalen dat de Thorbecke-democratie aan haar einde komt, struikelen journalisten en politicologen over elkaar heen om dit te bevestigen.  Dit betreft progressieve opiniemakers zoals Bart Brinckman of Dave Sindaret, maar ook de Vlaams-nationalistische ex-N-VA’ers Vuye & Wouters. Participatieve democratie In oktober 2018 deed een recordaantal van zogenaamde “burgerlijsten” mee aan de gemeenteraadsverkiezingen in Vlaanderen. Deze lijsten waren in opzet en basisfilosofie vrij heterogeen, maar kenmerkten zich in ieder geval door de gemeenschappelijke noemer dat het ging om politieke partijen die zich niet bekenden tot een van de grote nationale politieke families. Nader bekeken blijkt er toch meer aan de hand dan louter een uitbreiding van het aantal kleine agrarische gemeenten waarin een traditionele “Lijst Burgemeester” een gooi naar de sjerp heeft gedaan, enkel en alleen op basis van lokale belangen en persoonlijk charisma. Er is wel degelijk sprake van een ideologische kentering. De zogenaamde burgerlijsten onderscheiden zich van de lokale lijsten omdat zij pleiten voor radicale veranderingen in het politieke besluitvormingsproces, die desgevallend ook geëxtrapoleerd kunnen worden naar het nationale niveau. Niet zelden vinden zij hun wortels in voormalige Piratenpartijen. Gemiddeld haalden ze slechts 2,37% van de stemmen. Traditionele lokale lijsten deden het beter in die gemeenten waar ze samen met de burgerlijsten opkwamen. Zeer illustratief was het uiterst slechte resultaat van de Burgerlijst in Antwerpen, de grootste stad van Vlaanderen, het geesteskind van milieuactivist en hipsterliberaal Thomas Goorden (StRaten-Generaal, tevens ex-Piratenpartij). Grootse woorden over radicale politieke vernieuwing ten spijt, haalde zij slechts 1 404 stemmen (0,5%). Thibault Renson, politicoloog verbonden aan de Universiteit Gent, concludeert dat er onder de burgers maar weinig vraag is naar participatieve democratie. Van een breed gedragen volksbeweging lijkt dus geenszins sprake te zijn. De filosofische impact is niettemin groter op de geesten van politieke theoretici, journalisten, opiniemakers en allerhande “influencers” op de sociale media dan op de werkende klasse. Participatieve democratie of participatiedemocratie laat zich omschrijven als een vorm van besluitvorming waarbij burgers min of meer direct invloed uitoefenen op het beleid. Dit kan in verschillende vormen: door middel van een referendum, wijkvergadering of petities maar ook rechtstreekse adviesorganen en burgercomités die door loting werden vastgesteld. Deze participatieve democratie staat tegenover de representatieve democratie, waarbij het volk het beleid laat uitstippelen door verkozen vertegenwoordigers. De mate waarin de stem van de burger in het besluitvormingsproces is opgenomen kan sterk variëren, van relatief passief (zoals info-avonden, waarbij unilateraal informatie wordt verstrekt over nieuwe beslissingen van de overheid, bijvoorbeeld aangaande mobiliteit) tot actief (bevragingen, enquêtes en referenda). De hoogste vorm van burgerparticipatie bestaat uit de zogenaamde “co-creatie”, waarbij individuele burgers met elkaar in overleg gaan om een bepaald maatschappelijk probleem op te lossen. Door middel van een interactief leerproces komt men uiteindelijk tot een oplossing. Het fenomeen is overigens afkomstig uit de marketingwereld, hoewel de term reeds in de jaren ’80 voor het eerst werd gelanceerd door Barbara Marx Hubbard (1929-2019), vicepresidentskandidate van de Democraten tijdens de kansloze verkiezingen van 1984 en auteur van een aantal eerder schimmige futurologische werken. Opvallend was overigens dat zij in het tijdperk van glasnost en perestroika een aantal ontmoetingen organiseerde tussen burgers van de Verenigde Staten en de Sovjetunie in het kader van het zogenaamde SYNCON-project. De bedoeling was om nieuwe syntheses te creëren tussen leden van tegengestelde groepen. Niettemin kende het concept daarna maar weinig impact, tot het omstreeks de eeuwwisseling werd opgescharreld in commerciële middens om een proces te duiden waarbij consumenten van invloed zijn op het ontwikkelen van nieuwe producten. Bijzonder baanbrekend was de paper “Co-opting Customer’s Competence” van Prahalad en Ramaswamy in 2000. Vanuit deze invalshoek deed het idee al snel zijn intrede in het projectmanagement, en uiteindelijk ook in de politieke besluitvorming waar het een symbiose aanging met het concept van de participatieve democratie. Dit dook voor het eerst op in het boek “Participation and Democratic Theory” van Carole Pateman uit 1975. Hierin werd onder meer het spanningsveld met de representatieve en de participatieve democratie belicht. Daarnaast was er ook het werk van de Amerikaan James S. Fishkin, die het idee van de Deliberative Opinion Poll in het leven riep.

Initiatiefnemers van de G1000 in 2011, David van Reybrouck uiterst rechts. Terwijl het idee van bottom-up co-creatie in de commerciële wereld nog steeds aan invloed wint – ook binnen de marketingwereld – gaan de voorstanders van de participatieve democratie verder in hun toepassingen. De ontwikkeling van het internettijdperk en de opkomst van de Occupy Wall Street-beweging van 2011 en de Piratenpartijen aan het begin van dit decennium, die voor “een nieuwe vorm van politiek” wilden staan, deden een en ander in een stroomversnelling terecht komen. In België zorgde de politieke en communautaire impasse na de verkiezingen van 2010 voor een bijzondere impuls. Een groep "kunstenaars" en semi-intellectuelen onder leiding van de cultuurhistoricus en hipsterliberaal David Van Reybrouck riep het initiatief van de G1000 in het leven. Dit was een “burgertop” van 1000 Belgische staatsburgers, die via een systeem van loting werden geselecteerd om te participeren in een grote algemene vergadering. Van Reybrouck propageerde een nieuwe vorm van directe democratie, gebaseerd op het gesproken woord in plaats van het geschreven woord en geruggesteund door nieuwe ontwikkelingen op het internet. Een belangrijk verschil met de representatieve democratie was dat de vertegenwoordigers geloot werden en niet verkozen. Een belangrijke inspiratiebron voor van Reybrouck werd overigens gevormd door de Spaanse Indignados, een antikapitalistische volksbeweging (de Movimiento 15-M) die in reactie op de bankencrisis en de eurocrisis in 2011 onder meer ijverde voor meer participatieve democratie, naast het verminderen van de macht van het IMF en ECB, het nationaliseren van geprivatiseerde overheidsbedrijven en de invoer van de Tobin-taks. Van dergelijke subversieve ideeën was bij Van Reybrouck, en zeker bij zijn epigonen zoals Manu Claeys (StRaten-Generaal) en de reeds genoemde Thomas Goorden, echter geen sprake meer. Geheel conform de evolutie van de westerse tijdsgeest tijdens het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw zijn de pregnante socio-economische thema’s aan de kant geschoven voor een zoutloze identiteitspolitiek rond gender en diversiteit, met eschatologisch milieuactivisme als hefboom. Overigens vormde de opmars van het burgerlijke, parlementaire Vlaams-nationalisme de belangrijkste impuls tot het oprichten van de G1000, en niet de structurele problemen van het financieel kapitalisme en de groeiende ongelijkheid in de westerse samenleving zoals bij vergelijkbare initiatieven in het buitenland wel het geval was. De prioriteiten van hipsterliberalen en “kunstenaars” zijn nu eenmaal anders geschikt dan die van de werkende klasse. Uit een getuigenis van de juriste Lieve Van Den Broeck (Doorbraak, 12/06/2019), die deel uitmaakte van de G1000, blijkt ook de linksliberale pensée unique van de petit bourgeoisie die er de "mondige" ruggengraat van vormde. Ondertussen zijn de ideeën van Van Reybrouck overigens wel gedeeltelijk in de praktijk omgezet, zij het op beperkte schaal. Sinds september 2018 worden de verkozenen in de Duitstalige kantons, met 77 000 inwoners, bijgestaan door een door loting samengestelde burgerraad van 24 inwoners. Saillant detail, het beschikken over de Belgische nationaliteit is geen voorwaarde voor de loting. De samenleving wordt conform haar ultra-liberale principes geatomiseerd tot individuele consumenten en burgers. Anarchisme, municipalisme en sociale ecologie Ondanks de gebrekkige implementatie ervan, kregen ideeën rond grassroots-democratie een belangrijke impuls door de volksprotesten aan het begin van het decennium. Mede aan de basis hiervan lag de herontdekking van het oeuvre van Murray Bookchin (1921-2006). Bookchin, een Amerikaan van Russische afkomst, was een politiek theoreticus en een belangrijk denker in de ecologische en anarchistische beweging. In de tweede helft van de twintigste eeuw oefenden zijn ideeën grote invloed uit op de antiglobalistische milieubewegingen aan het eind van de jaren ‘90, maar in de eerste helft van het afgelopen decennium wonnen ze eveneens aan invloed via twee op het eerste zicht op zichzelf staande fenomenen: namelijk de reeds genoemde Occupy Wall Street-beweging in het westen en het Rojava-project van de Koerden in Noord-Syrië.  In de jaren ’30 was Bookchin nog een overtuigd communist, maar aan het eind van de jaren ’30 ruilde hij de stalinistische variant ervan in voor het trotskisme. Geleidelijk aan evolueerde hij tot libertair anarchisme. Vanaf de jaren ’70 richtte zijn werk zich steeds meer op het ontwerpen van een politieke theorie, waarin decentralisatie, municipalisme en ecologisme centraal stonden. Essentieel in zijn theorie was het centraal stellen van het niet-hiërarchische, gemeentelijke niveau als het meest elementaire voor de politieke besluitvorming, hetgeen volgens hem niet te verzoenen viel met het concept van de natiestaat. Deze moest volgens hem vervangen worden door een confederatie van vrije gemeenten. De sociale ecologie van zelforganisatie zou de rest doen.

Murray Bookchin (1921-2006) Dat er een verband is tussen directe democratie en anarchisme, hoeft geen betoog. Het eerste concrete en meest authentieke experiment in ‘grassroots-democratie’ kwam kort na de Russische Oktoberrevolutie van 1917. Gedurende enkele jaren handhaafde zich in het oosten van Oekraïne een anarchistische enclave waar het Zwarte Leger van Nestor Ivanovich Makhno een vrijstaat kon uitbouwen. Batko Makhno (Vadertje Makhno) probeerde de ideeën van de Russische aardwetenschapper en politiek denker Pjotr Kropotkin, grondlegger van anarchobolsjevisme, in de praktijk om te zetten. In de burgeroorlog die volgde op de revolutie raakte Makhnovshchina-beweging verwikkeld in het strijdperk, waarin een onontwarbaar kluwen van strijdende partijen over elkaar heen struikelde. Achtereenvolgens nam het Zwarte Leger het op tegen de Oostenrijkers, de Witten, het hetmanaat, de Oekraïense nationalisten van Petliura en uiteindelijk het Rode Leger, waar het aanvankelijk nog een ambigu bondgenootschap mee onderhield. In de Russische populaire cultuur staat Makhno nog altijd synoniem met de chaos van de postrevolutionaire jaren, terwijl Oekraïense nationalisten hem als een anti-Russisch icoon repatriëren. Geen van beide voorstellingen doet uiteraard recht aan de realiteit. Het zogenaamde Vrije Territorium (Oekraïens: Vilna Teritoriya) bevond zich in hoofdzakelijk agrarisch gebied in oostelijk Oekraïene, met een centrale politieke rol voor de sovjets van arbeiders en boeren, en een economie die werd georganiseerd op principes van vrije uitwisseling tussen de steden en het platteland. Gemeenschappelijke boerderijen werden opgericht, zoals de succesvolle Rosa Luxemburg-kolkhoz in Guliai-Pole, terwijl ondernemingen werden geleid door lokale sovjets van arbeiders. Opvallend contrast met latere anarchisten zoals Bookchin en ook de hedendaagse burgerbewegingen is dat het hier in belangrijke mate een plattelandsbeweging betrof. Trotski zou Makhno later onder meer zijn antagonisme tegenover de stad verwijten. Een ander voorbeeld van een vrij territorium dat eveneens zijn basis kende op het platteland, is dat van de Zapatistas of EZLN in Chiapas, dat in 1994 in opstand kwam tegen de onderdrukking van de Maya’s in Mexico en de neoliberale wereldoverheersing. De Zapatistas noemen zichzelf naar Emiliano Zapata, de eminente Mexicaanse inheemse opstandelingenleider uit het begin van de twintigste eeuw. Ze stonden en staan symbool voor het zelfbeschikkingsrecht van de autochtone Maya-bevolking in Mexico, hetgeen ze hebben verbonden aan een internationalistische strijd tegen het neoliberalisme. Een andere verbinding van linksnationalisme met basisdemocratie deed zich voor aan de andere kant van de wereld, in Koerdistan. Hier evolueerde de PKK van rebellenleider en ideoloog Abdulah Öcalan onder invloed van de ideeën van Murray Bookchin van een marxistisch-leninistisch linksnationalisme naar een anarchistisch regionalisme en municipalisme. De nationale bevrijdingsstrijd werd vervangen door het streven naar een democratisch confederalisme.  Een en ander vond zijn concrete uitwerking na de Arabische Lente in Noord-Syrië, waar het Rojava-experiment in het leven werd geroepen. Dit experiment kon trouwens op de nodige sympathie rekenen in het westen, waar de nodige indianenverhalen de ronde doen over het matriarchaat en de “jineologie”, wat deels –onterecht– aanzien wordt als een vorm van intersectioneel feminisme. Nochtans gruwen de Rojava-Koerden van het liberale westerse feminisme, dat de nadruk legt op interindividuele machtsverhoudingen, maar die kritiek wordt kennelijk niet goed begrepen. De culturele situatie in het Midden-Oosten, waar reactionaire bewegingen als Daesh tot voor kort op korte afstand van Rojava huishielden, wordt door westerse hipsterliberalen met hun grenzeloos universalisme en hun groezelige obsessie met cultuuroorlogen goeddeels genegeerd. https://www.youtube.com/watch?v=O3pHmHbqqTk Subcommandante Marcos van de Zapatista-beweging  Burgergriezels en hipsterliberalen En dit brengt ons meteen bij de achillespees van de liberale burgerbewegingen in het westen. Hoezeer zij zich ook inspireren op wervende voorbeelden uit andere werelddelen en tijdperken, waarin zij het narcistische spiegelbeeld van zichzelf menen te zien: niets blijkt minder waar te zijn. Participatieve democratie blijkt een speeltje te zijn in de handen van een middenklasse, die in een cultuuroorlog is verwikkeld met zichzelf én met de arbeidersklasse. In tegenstelling tot hun historische voorgangers, die voortkwamen uit het niet-geïndustrialiseerde platteland, hopen de westerse burgerlijsten wijkinitiatieven in het leven te roepen in overbevolkte grootsteden, waar mensen iedere ochtend slaapdronken fietsen naar hun bullshit jobs. Daar komen ze voornamelijk voort uit een semi-geletterde, autistische middenklasse met artistieke ambities, die niets maar dan ook niets heeft begrepen van de werkende man of vrouw tenzij die op grond van individuele kenmerken tot een geestelijk “cultureel onderdrukte minderheidsgroep” zou behoren, want dan schieten woorden in eender welke taal tekort om de diep aangevoelde verontwaardiging uit de drukken. Zichzelf een vorm van neutraliteit en ideologische nieuwlichterij aanmetend, omschrijven de burgerlijsten zich als “links noch rechts”, wat op zich correct is, want men is in hoofdzaak gewoon liberaal. De obligate verwijzingen naar de neoliberaal Karl Popper om ongewenste proletarische uitlatingen uit het “burgerpanel” te bannen, vallen binnen die context niet eens meer op. Deze nieuwe ideologie, die beweert lokale gemeenschappen te verenigen, is er één van hyperindividualisten, burgergriezels en hipsterliberalen. Zij is elitair en gevaarlijk, want zij beweert het volk (correctie: de burger!) te vertegenwoordigen, maar in haar aansluiting bij het Angelsaksische linksliberalisme verketteren haar ideologen een groot deel van het proletariaat als ongeletterd, verwerpelijk en dom. Zij is imperialistisch, want de democratische confederatie die men voor ogen heeft is een versplintering in stadstaten en urbane regio’s zonder geografische samenhang (behoudens de netwerken van mobiliteit) of culturele traditie (behoudens het postmodernisme), waar burgers mogen marchanderen over bloempotten en straatlantaarns, terwijl ze op hogere niveaus overstemd worden door beroepsnarcisten en “kunstenaars” die hen wel eens het correcte waardenpatroon zullen inpamperen. Glokalisme wordt het legitimerende niveau voor global governance, met een mechanistische uitwisselbaarheid van ontwortelde individuele burgers, geobsedeerd door identity politics, in éénder welk postmodern wijkcomité. Structurele kritiek op kapitalisme is afwezig, behoudens op sommige milieuonvriendelijke industriële sectoren, want de verwevenheid met de bedrijfswereld (marketing, dienstverlening en ICT) is groot. Dat StRaten-Generaal-activist Thomas Goorden onlangs samen met Hans Maes, jongerenvoorzitter van de Open Vld, opdook in een VRT-programma over "polyamorie", vestigt nogmaals de aandacht op de ideologische positie van de artistieke kleinburgerij die zich bezighoudt met dit soort foleriën: links van de moraal, rechts van het kapitaal! Terwijl vele tien- en zelfs honderdduizenden in ons land moeite hebben om hun gezin te onderhouden, gaan de heren hipsters zich beklagen dat losse seks vijftig jaar na Woodstock nog altijd niet in de mode is. We zijn ver verwijderd van de autonome sovjets van arbeiders en boeren, van de zelforganiserende gemeenschappen en boerderijen die lokaal produceren met aandacht voor duurzaamheid, landschap en traditie. Hetzelfde liberalisme dat het parlementaire stelsel onwerkbaar heeft gemaakt, spat ook uit de etterbuilen en gezwellen van de opkomende “burgerbeweging”. Joël De Ceulaer hoeft zich nog geen zorgen te maken. Maar de roep om een werkelijk alternatief klinkt luider dan voorheen, want basisdemocratie is een te elementair gegeven om zonder weerwerk uit te besteden aan een kleingeestige en narcistische cultuurbourgeoisie die aan zelfbediening doet! Read the full article

[evvita11991-blog]

Read / Download Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Ebook in PDF or Epub

Download PDF Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck EBook [Read Online] Simple Way to Read Online or Download Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Link : http://filtow.com/book-item/18657726-tegen-verkiezingen.html Click & Download Your Book Book Overview: Onze representatieve democratie raakt steeds meer in het slop. De legitimiteit ervan wordt aangetast: steeds minder mensen gaan stemmen, kiezers worden grilliger in hun keuze, het ledenaantal van politieke partijen loopt dramatisch terug. Daarbij wordt de efficiëntie van de democratie minder: krachtdadig besturen wordt problematisch, politici moeten hun beleid steeds vaker afstemmen op de volgende verkiezingen. Het leidt allemaal tot wat David Van Reybrouck in een dwingend betoog het democratisch vermoeidheidssyndroom noemt. Maar hoe komen we daarvan af? Pappen en nathouden – dat is wat er nu voornamelijk gebeurt. Er zijn hier en daar wat vernieuwingstendensen, al dan niet in georganiseerd verband. Van Reybrouck vreest dat dit soort marginale oplossingen niet meer voldoende is en dat het oprispingen zijn van een systeem dat steeds meer vastloopt. Zijn voorkeur gaat uit naar een oud democratisch principe dat vooral in het klassieke Athene werd gehanteerd: de loting. Tot aan de Franse Revolutie is dat democratische middel vaak aangewend, niet alleen in Athene, maar ook in bloeiende republieken als die van Venetië en Florence tijdens de renaissance. Na de Franse Revolutie leeft het alleen voort in de rechtspraak van sommige landen. David Van Reybrouck zet in een glashelder betoog uiteen dat loting een effectieve mogelijkheid is om onze machteloos geworden democratie weer pit en vaart te geven en de burgers weer te betrekken bij wat ons allen als samenleving aangaat.. This book is one of best seller books in the world. Many of people very interesting to read this book. So, your life will be regret if you never read this book on your life. BEST Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck PDF. B.O.O.K Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck ePub. Book Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck DOC. R.e.a.d Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck WORD. B.O.O.K Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck PPT. Free Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck TXT. B.O.O.K Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Ebook. Ebook Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Kindle. BEST! Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Rar. Best Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Zip. !BEST Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Mobi Online. Best! Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Audiobook Online. D.o.w.n.l.o.a.d Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Review Online. Best Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Read Online. B.e.s.t Tegen verkiezingen by David Van Reybrouck Download Online.

[publiekenieuwdienst]

Debat over stand van de lokale democratie in Groningen

Raadsvergadering gemeenteraad Groningen op 25 januari.

Hoe staat de lokale democratie in Groningen ervoor? Dat is de centrale vraag tijdens het raadsdebat op woensdag 25 januari over het functioneren van de gemeenteraad. Rode draad is vernieuwing en de rol van de gemeenteraad in de Groningse samenleving.

De Wandeling

Het raadsdebat over de lokale democratie en vernieuwing is de tweede helft van de raadsvergadering van 25 januari. De eerste helft (vanaf 16.30 uur) is een ‘gewoon’ deel. Daarin komen onder meer een tweede crematoriumcomplex in Groningen en het burgerinitiatief De Wandeling in het Stadspark aan de orde. Daarin neemt de raad ook besluiten over onder andere het fietspad Helperzoom en de aanstelling van een jongerenombudsman.

Live te volgen

Deze raadsvergadering, inclusief het raadsdebat over de lokale democratie, in het stadhuis op de Grote Markt is openbaar en dus voor iedereen vrij toegankelijk. De vergadering is ook online live te volgen en later terug te zien via groningen.raadsinformatie.nl. Op deze website zijn ook de volledige agenda en alle vergaderstukken te bekijken.

Vernieuwingen

De tweede helft van de raadsvergadering (vanaf 20.00 uur) staat in het teken van de huidige stand van de lokale democratie in Groningen en de vernieuwingen daarin. Dit raadsdebat bestaat uit twee gedeelten. Eerst een algemeen gedeelte over de staat en ontwikkeling van de lokale democratie. Daarna volgt het debat over een aantal democratische experimenten waaronder de Coöperatieve Wijkraad die door loting tot stand moet komen. Ook een aantal vernieuwingen van de werkwijze van de gemeenteraad komt dan aan de orde.

Wallage

In het eerste, algemene deel geven de politieke partijen hun oordeel over het functioneren van de gemeenteraad. Bijvoorbeeld in relatie tot landelijke ontwikkelingen en rapporten over democratie en vernieuwing, zoals die van oud-burgemeester van Groningen Jacques Wallage, nu voorzitter van de Raad voor het Openbaar Bestuur. Wallage schreef vorig jaar in een rapport: “Gemeenteraadsleden dienen meer tijd te besteden aan de dialoog met de samenleving, en minder aan stapels documenten.” Vinden Groningse raadsleden dat ook en gaan ze dat ook doen?

Enquête

De raad reageert ook op de uitkomsten van de enquête ‘Stad en Raad’. Daarin is inwoners onder meer gevraagd wat ze van het functioneren van de gemeenteraad vinden. Meer respondenten hadden geen dan wel vertrouwen in de besluiten van de raad. En veel deelnemers voelden zich niet gehoord en vertegenwoordigd door de raadsleden. Raadsleden kregen onder meer het advies beter te luisteren en het contact met inwoners en wijken te bevorderen om te weten wat er speelt en leeft bij de Stadjers. Ook referenda en enquêtes onder de bewoners werden vaak genoemd.

Loting

Het tweede deel van het raadsdebat over lokale democratie gaat over vijf democratische experimenten in de Stad en experimenten van de gemeenteraad zelf. De vijf experimenten gaan over de manier waarop gemeente, raadsleden en Stadjers met elkaar kunnen samenwerken. Voorbeelden zijn de herontwikkeling van het A-kwartier, het Wijkbedrijf Selwerd en de Buurtsamenwerking De Wijert-Helpman. Een experiment dat nog moet beginnen is de Coöperatieve Wijkraad. Daarin zitten wijkbewoners en raadsleden, geselecteerd door loting, die samen beslissen over de buurt. B&W vragen de raad in te stemmen met al deze experimenten.

Open Raad

De raad bespreekt ook enkele mogelijke experimenten om als raad meer naar de wijken te trekken. Een suggestie is wijkbijeenkomsten met bewoners over thema’s die in een wijk gaan spelen voordat politieke partijen hun definitieve standpunten hebben ingenomen. Een ander mogelijk experiment is stadsdeelcommissies in de verschillende wijken, naar voorbeeld van de afgelopen november gehouden Open Raad. Tijdens een stadsdeelcommissie kunnen bewoners een idee voor hun wijk ‘pitchen’. Daarna kunnen fracties met de initiatiefnemer in gesprek om het idee handen en voeten te geven.

Experimenten

Het idee is dat op deze manier het burgers iets gemakkelijker wordt gemaakt om onderwerpen op de agenda van de gemeentelijke politiek te krijgen. Het zou ervoor moeten zorgen dat het op het stadhuis ook echt over zaken gaat die buiten de politiek de gemoederen bezighouden. De experimenten wijkbijeenkomsten en stadsdeelcommissies, en overigens ook de eerder gehouden Open Raad, komen uit de koker van de speciale raadscommissie ‘Werkwijze Raad’. Die heeft een jaar lang nagedacht over verbeteringen van de manier waarop de gemeenteraad werkt, het contact tussen de raad en de Stadjers en de invloed van burgers op de politieke besluitvorming.

Agenda raadsvergadering en alle vergaderstukken

from Debat over stand van de lokale democratie in Groningen

[hannesdereu-blog]

Naar een democratischer Europa: Waarom Piketty op een dood spoor zit  (met alternatief)

De analyse van Piketty in zijn recentste werk is verdienstelijk maar onvolledig. Daardoor is zijn oplossing weinig radicaal en zal het in de praktijk niks oplossen. Daarom stel ik in deze blog een echte democratisering van het bestuur van de eurozone voor.

In zijn nieuwste werk ‘Naar een democratischer Europa: voorstel voor een nieuw verdrag’ betoogt Piketty dat er een een democratisch deficit is ontstaan door het opzetten van een de facto bestuur van de eurozone tijdens de financieel-economische crisis.

Ik spreek deze analyse niet tegen aangezien de symptomen voor iedereen duidelijk zichtbaar zijn:

Ondoorzichtige besluitvorming zonder dat er verantwoording wordt afgelegd door de verantwoordelijken.

Slecht beleid dat de banken redde maar ten koste ging van het welzijn van vele mensen

Populistische backlash met toegenomen anti-europese sentimenten in alle lidstaten

Nu de crisis is bezworen pleit Piketty er niet voor de ontstane structuren, maatregelen en beslissingsfora af te schaffen doch wel om ze aan te vullen met een democratisch verkozen parlement.

Nog een parlement? Is dat nu echt wat we nodig hebben? Ik geloof van niet.

Waarom niet? Is er enkel een democratisch deficit voor het bestuur van de Eurozone? Neen, duidelijk niet.

De Europese Unie heeft ondanks het bestaan van een rechtstreeks verkozen parlement en een raad waarvan de leden verantwoording afleggen aan de nationale parlementen nooit een antwoord kunnen bieden aan het ongenoegen over de ondemocratische besluitvorming. Daar was geen euro-crisis voor nodig.

Natiestaten stoten steeds vaker op het beperkte draagvlak wanneer beslissingen met impact moeten genomen worden. het bestuur is wel verkozen maar de beslissingen missen duidelijk draagvlak bij de bevolking. De kiezer stelt zich dan ook in toenemende mate extreem wispelturig op tot frustratie en onbegrip van de elite. Ter illustratie hoeft men slechts te kijken naar de geheel  onverwachte overwinning van Donald Trump in de VS, de duik in de populariteitscijfers die President Macron nam na zijn verkiezingen of hoe Mark Rutte gewoon wil verder doen op de ingeslagen koers weliswaar met een ander coalitiepartners. Niks lijkt nog zeker en het zgn. ‘signaal van de kiezer’ wordt voor de bestuurselite almaar moeilijker te ontwarren. Dat beperkt zich niet tot de problemen met de euro.

Referenda bieden duidelijk geen bevredigende oplossing. Of is er buiten Nigel Farage eigenlijk iemand tevreden met het resultaat van het brexit referendum? Wat was dat resultaat trouwens? Harde of zachte brexit? Nederland gaf mogelijk een nog notoirdere voorbeeld met het referendum dat het handelsverdrag met Oekraïne verwierp en vervolgens fluks genegeerd werd door de Nederlandse- en Europese elite. Nochtans geen trojka te bespeuren.

Aangezien het door Piketty terecht aangeklaagde democratisch deficit zich niet beperkt tot het bestuur van de eurozone ligt de oplossing dus ook niet bij een extra parlement voor deze zone. 

Piketty is als een arts met een patiënt wiens arm volledig dreigt af te sterven doordat de bloedtoevoer is afgekneld. Deze arts kijkt enkel naar de vingers. Deze zijn gezwollen en dit probleem lost de arts vervolgens op zoals zijn opleiding hem geleerd heeft. Door echter enkel te focussen op de vingers ziet de arts niet dat heel de arm dreigt af te sterven. Een te enge focus levert dus een weinig radicaal idee op en vooral geen oplossing.

Piketty tempert zelf ook de verwachtingen. ‘Geen enkele hervorming van de instellingen, ongeacht hoe weldoordacht deze ook moge zijn, heeft ooit de loop van de politiek veranderd.’ schrijft hij. Dergelijke uitspraken kloppen misschien voor wie niet verder terug kijkt dan zijn eigen leven, maar de creatie van parlementaire democratieën in de 19e en de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht in de eerste helft van de 20ste eeuw hebben het leven van de gemiddelde inwoner van dit continent toch wel drastisch veranderd. Dat Piketty zijn voorstel dit niet zou doen bewijst meteen de beperkte impact van zijn voorstel.

Indien het bestuur van de Eurozone dus gedemocratiseerd moet worden, en dat is absoluut noodzakelijk, stel ik dan ook voor meteen de 19e eeuw over te slaan en rechtstreek voor een democratie van de 21ste eeuw te kiezen.

Hoe kan deze democratie voor de 21ste eeuw eruit zien?

Dezelfde mensen die onze nationale en Europese parlementen nu reeds bevolken nog eens samen zetten in een andere vergaderzaal kan onmogelijk de noodzakelijke verandering brengen. We moeten dus naar een andere selectiemethode. Loting van gewone- ,en ook ongewone, burgers biedt een echte oplossing op het algemeen vastgestelde democratisch deficit. Dankzij de succesvolle uitbreiding van het onderwijs is elke Europese burger vandaag voldoende geschoold om mits het juiste kader goed geïnformeerd deel te nemen aan een debat over de eigen toekomst én mee te beslissen. Geen simplistische ja-nee vragen over complexe vraagstukken in referenda die altijd over iets anders gaan dan de vraag die voorligt en ook geen technocratisch bestuur dat uiteindelijk nooit levert wat het belooft en daar vooral nooit verantwoording voor moet afleggen. Tijd dus om deze nieuwe stap in onze democratie nu te zetten. Het democratische zwarte gat van het bestuur van de eurozone biedt hier een uitstekende gelegenheid voor.

Op deze manier neemt de eurozone het voortouw niet enkel in monetair beleid maar ook inzake democratie. Eindelijk een alternatief voor de toenemende lokroep van ‘de sterke man’ met zijn simplistische oplossingen. In de plaats biedt Europa het model voor de vervolmaking van onze democratie.

Nieuwsgierig naar het idee van een democratie met loting? David Van Reybrouck schreef er een boek over met als titel: ‘tegen verkiezingen’. Wie geen zin heeft om het boek te lezen maar toch meer wil weten kan naar dit korte filmpje kijken.