#politiecommissaris

[twafordizzy]

Nikolai Zaroedin: 'als Assepoester geboren'

In het fragment wordt Rosa Luxemburg geciteerd: de Poolse was activiste, filosofe en mede-oprichster van de Duitse communistische partij. Tijdens de Spartakus-opstand in 1919 werd ze gearresteerd en later vermoord door rechts-nationalisten; bron beeld: geo.de. Over Nikolai Zaroedin (1899-1937, Rus) is weinig bekend (zoals een foto). Hij werd geboren als Nikolai Eichelman uit Russisch-Duitse…

[keynewssuriname]

Lions Club overhandigt verkeersvlaggen aan KPS

De afdeling Verkeer van het Korps Politie Suriname (KPS) heeft acht verkeersvlaggen ontvangen van de Lions Club. Lucas Ooft, coördinator van dit project bij de Lions, verklaarde dat de vlaggen zijn bedoeld om het bewustzijn van verkeersveiligheid in de samenleving te vergroten. De vlaggen, die op 17 juni 2024 zijn overhandigd, zullen op strategische locaties worden geplaatst en bij elke verkeersdode halfstok worden gehesen. Politiecommissaris Eshita Hunte van Speciale Diensten heeft op de afdeling Verkeer de vlaggen in ontvangst mogen nemen. De politie officier is zeer ingenomen met de ondersteuning van, individuen, particulieren, organisaties en serviceclubs die bijdragen aan veilig verkeer. “Veilig verkeer is een gedeelde verantwoordelijkheid”, aldus Hunte. De vlaggen zullen te zien zijn te Spanhoek, Lelydorp, Tammenga, Kwatta, Geyersvlijt en op het Willem Kraamplein. De Lions Club Suriname doet vaker mee in het platform verkeersveiligheid. “Het verkeersvlaggen-project dateert van de jaren 76, het werd tijdelijk stopgezet en is 2010 weer opgepakt”, meldt Ooft. Het staat in de planning om een systeem op te zetten waarbij in samenwerking met het KPS regelmatig de vlaggen en de masten kunnen worden vernieuwd en onderhouden. Het verkeersvlaggensysteem is bedoeld om bij te dragen aan de bewustwording dat elke burger dient bij te dragen aan de verkeersveiligheid. “We zijn allemaal onderdeel van het verkeer”, onderstreept Ooft. Read the full article

[rotterdamvanalles]

De Meent.

De Meent is een winkelstraat in het centrum van Rotterdam. De Meent loopt vanaf de Coolsingel naar de Goudsesingel en was een bekende doorbraak voor het verkeer in het vooroorlogse Rotterdam.

Met een meent (of brink) werd vroeger een gemeenschappelijke weide bedoeld. Vanaf de 15e eeuw werden op de Meent 'beestenmarkten' gehouden.

In 1913 werd in Rotterdam een plan aangenomen voor de bouw van een nieuw Stadhuis en een hoofdpostkantoor. Hiervoor werd de sloppenwijk rond de Zandstraat gesloopt en de doorbraak van de Meent naar de Coolsingel gerealiseerd.

Het oostelijk deel van de Meent tussen de Botersloot en de Goudsesingel heette voor de Tweede Wereldoorlog 'Heerenstraat'. Die naam leeft nog voort in de naam van het aan de Meent gelegen plein tussen de Pannekoekstraat en de Botersloot, de Herenplaats.

Tussen de Meent en het Beursplein staat het gebouwencomplex van de Beurs World Trade Center Rotterdam. Deze gebouwen hebben het bombardement op Rotterdam van 14 mei 1940 overleefd, deels omdat het complex nog in aanbouw was, maar mogelijk mede door een vergissing van bommenwerpers die brandbommen gooiden op het kaal en onbrandbaar betonnen skelet, terwijl explosieve bommen waren bedoeld.

Direct achter de Beurs staat het Minervahuis. Dit complex stamt deels uit de jaren dertig. Het raakte bij het bombardement beschadigd maar is hersteld.

In het voorheen aan de Meent gevestigde kantoor van een Amerikaanse reis- en kredietmaatschappij zou volgens sommigen Lee Harvey Oswald in de jaren vijftig in contact hebben gestaan met twee Joegoslavische communisten. Het contact zou zijn onderzocht na de moord op de Amerikaanse president John F. Kennedy op verzoek van de toenmalige FBI door de Rotterdamse politiecommissaris Jan Blaauw. Bewijzen van een connectie werden niet aangetoond.

Foto en Informatie komt van wikipedia.

[inge-universe]

#currentlyreading #nuaanhetlezen Karin Slaughter - Grant County 2 - Zoenoffer aka Kisscut @karinslaughterauthor #karinslaughter #karinslaughterbooks #karinslaughterauthor #grantcounty #grantcountyseries #zoenoffer #kisscut Verder lezen met de #leesclub en de Grant County serie. Zin om mee te lezen met deze of de rest van de serie? Stuur een DM. @inge1970reads of @inget1970 #samenlezenwekarinslaughter #samenlezenwe Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Inhoud: Een duister geheim werpt een schaduw over Grant County als de dertienjarige Jenny zich moedwillig laat neerschieten door politiecommissaris Jeffrey Tolliver. Bij de lijkschouwing doet kinderarts Sara Linton een schokkende ontdekking, die wijst in de richting van misbruik. De ex-echtgenoten Sara en Jeffrey werken noodgedwongen samen bij het oplossen van deze zaak. Jeffrey wordt in zijn speurwerk verder bijgestaan door de getraumatiseerde rechercheur Lena Adams, die zich vastbijt in haar werk en in de ban raakt van de jongen die de sleutel van het misdrijf in handen lijkt te hebben. Als de ontknoping nabij is, slaat het noodlot opnieuw toe... ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #bookmail #thrillers #spannendboek #thrillerboek #thrillerserie https://www.instagram.com/p/CntzwH5LTvu/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[denuchterekijk]

Zo kennen we de politiek weer... degene die er het meeste zijn laars aan lapt in de maatschappij wint. Bijvoorbeeld, zelfde als er met de fietsers is gebeurd, fietsers reden vroeger door het rode licht desondanks dat verboden was/ Sinds een paar jaar heeft men het dan maar legaal gemaakt en mogen fietser (op bepaalde kruispunten) door het rode licht rijden. Geweldige beleidsvoering is dit toch!

[arifnews]

Oud-politiecommissaris: inlichtingendiensten wisten van aanslag in Catalonië

Oud-politiecommissaris: inlichtingendiensten wisten van aanslag in Catalonië

De gepensioneerde commissaris José Manuel Villarejo heeft deze week gezegd dat de Spaanse inlichtingendiensten wisten van de aanslag in in Barcelona en Cambrils, maar niks deden. Volgens de voormalige agent wilde Madrid daarmee de Catalaanse afscheidingsbeweging ondermijnen. José Manuel Villarejo maakte dit maandag bekend in een Spaanse rechtbank. Hij wordt vervolgd voor onder meer…

[vanfransebodem]

Boeken Martin Walker een groot succes

Boeken Martin Walker een groot succes

Sinds deze zomer zijn de bestsellers van Martin Walker niet aan te slepen. De boeken spelen zich af in het charmante dorpje Saint Denis in de Dordogne en politiecommissaris Bruno speelt de hoofdrol. Er zijn wereldwijd al meer dan 4 miljoen boeken verkocht. Martin Walker (1947) is schrijver, historicus en politiek journalist. Sinds hij eind jaren negentig met zijn vrouw Julia een oude boerenhoeve…

[ideamonk]

Father, Imam Arrested After Kerala Girl's Death. They Refused Treatment

Father, Imam Arrested After Kerala Girl’s Death. They Refused Treatment

De politiecommissaris van de stad, Kannur, zei dat er verder onderzoek aan de gang is. Foto door ANI Kannur: Dagen na de dood van een 11-jarig meisje, haar 55-jarige vader Abdul Sathar en een 30-jarige imam Mohammad Uwaiz zijn gearresteerd door de politie in Kannur in Kerala. Volgens de politie overtuigde meneer Uwaiz de familie om geen medische hulp te zoeken op religieuze gronden toen hun…

[adena456]

opdracht ruimte en tijd

Ik kijk op mijn horloge. Het is 19 uur drieëntwintig. Ik kan niet meer van het eiland af. Waarom heb ik bedacht dat het goed zou zijn om naar het feest te gaan. Ik heb al een lunch, ceremonie en champangnerecepetie achter de rug. Ik ga uit de studio van Clemens om buiten een sigaretje roken. Voor dat ik het aansteek hoor ik iemand mijn naam fluisteren naast het gebouw waar Clemens woont. Ik sta voor de deur en zet mijn oor tegen de deur. Het was even stil en toen ging de deur open. Ik stap naar binnen. “Hallo Barbara ”zegt een vrouw. Wie ben jij om mijn naam te weten, roep ik.

Ik zit in een donkere kamer. Van ver zie ik een kaars op de tafel. De vrouw, zit op een houten stoel. Ze draagt een gescheurd kleed dat tot haar voeten bereikt. Ze heeft een ovaal gezicht en een zeer witte huid. Heeft onverzorgde lange, grijze haar. Ze richt zich naar mij met haar hele lange nagels precies klauwen. Ze fluistert “Kom naast me zitten, ik heb iets om je te laten zien”. Ik had het gevoel dat ik geen keuze had.

Ik zit naast haar. Op tafel liggen ongeveer 30 kaarten. Ze kijkt me in de ogen en zegt “neem 4 kaarten”. Ik pak 4 kaarten van haar linkerhand en leg ze op tafel zonder de kaarten te draaien, ze plaatst de kaarten in de volgorde van de teken van het kruis: Links dan rechts, dan omhoog en tenslotte omlaag.

Ik neem de eerste kaart. Ik zie een man die vleugels, hoorns en een angstig glimlach heeft. Hij draagt een blauwe legging en een rode riem. Het is de duivel, fluisterde ze. Het is een kaart van geweld, van wedergeboorte en van slechte keuzes. De tweede kaart, de koning van schoppen, wat een politiecommissaris kan betekenen. Dan draai ik de derde kaart, de negen schoppen. Het verlies of de moeite (die kan worden geëlimineerd), zegt zij.

Wat zal de laatste kaart zijn? Een kaart van liefde, hoop of rechtvaardigheid. Ik bid dat het goed nieuws zal zijn. Ze open haar mond op iets te zeggen, maar hield zich in. Het was even stil. Ze sta op en ga achter mij staan, met haar handen op mijn schouders. Ze bukt en fluister in mijn oren “helaas is dit de kaart van de dood”. Ik schikt en sta op en begin door de kamer te ijsberen. Mijn hart klopt hart. Ik weet niet wat te denken. Ga ik een moordenaar zijn, of gaat iemand mij doden? Ben ik in het begin van een afschuwelijk verhaal?!

[keynewssuriname]

Korpschef ontvangt nieuwe olitie attaché van Brazilië

Op vrijdag 10 mei 2024 heeft de nieuwe Braziliaanse politie attaché, de federale politiecommissaris Daniel Ladeira, een bezoek gebracht aan de Korpschef van het Korps Politie Suriname. Tijdens het bezoek vond de kennismaking plaats tussen de korpschef, hoofdcommissaris van Politie Bryan Isaacs en de Federale politiecommissaris. Daarnaast zijn er diverse belangrijke politionele vraagstukken besproken. De politie attaché zal zich gedurende zijn missie onder meer inzetten voor capaciteitsversterking van KPS. De korpschef benadrukte dat de politie samenwerking tussen het KPS en de federale politie de komende tijd zal worden geïntensiveerd. Het accent zal liggen op verbreding van kennis en vaardigheden van het personeel op specifieke gebieden waaronder Intelligence, Environmental crime en inkijkstages voor het personeel. De directe police to police samenwerking zal meer vorm en inhoud krijgen in de praktijk. Read the full article

[rotterdamvanalles]

De Meent.

De Meent is een winkelstraat in het centrum van Rotterdam. De Meent loopt vanaf de Coolsingel naar de Goudsesingel en was een bekende doorbraak voor het verkeer in het vooroorlogse Rotterdam.

Met een meent (of brink) werd vroeger een gemeenschappelijke weide bedoeld. Vanaf de 15e eeuw werden op de Meent 'beestenmarkten' gehouden.

In 1913 werd in Rotterdam een plan aangenomen voor de bouw van een nieuw Stadhuis en een hoofdpostkantoor. Hiervoor werd de sloppenwijk rond de Zandstraat gesloopt en de doorbraak van de Meent naar de Coolsingel gerealiseerd.

Het oostelijk deel van de Meent tussen de Botersloot en de Goudsesingel heette voor de Tweede Wereldoorlog 'Heerenstraat'. Die naam leeft nog voort in de naam van het aan de Meent gelegen plein tussen de Pannekoekstraat en de Botersloot, de Herenplaats.

Tussen de Meent en het Beursplein staat het gebouwencomplex van de Beurs World Trade Center Rotterdam. Deze gebouwen hebben het bombardement op Rotterdam van 14 mei 1940 overleefd, deels omdat het complex nog in aanbouw was, maar mogelijk mede door een vergissing van bommenwerpers die brandbommen gooiden op het kaal en onbrandbaar betonnen skelet, terwijl explosieve bommen waren bedoeld.

Direct achter de Beurs staat het Minervahuis. Dit complex stamt deels uit de jaren dertig. Het raakte bij het bombardement beschadigd maar is hersteld.

In het voorheen aan de Meent gevestigde kantoor van een Amerikaanse reis- en kredietmaatschappij zou volgens sommigen Lee Harvey Oswald in de jaren vijftig in contact hebben gestaan met twee Joegoslavische communisten. Het contact zou zijn onderzocht na de moord op de Amerikaanse president John F. Kennedy op verzoek van de toenmalige FBI door de Rotterdamse politiecommissaris Jan Blaauw. Bewijzen van een connectie werden niet aangetoond.

Foto en Informatie komt van wikipedia.

[inge-universe]

#currentlyreading #nuaanhetlezen Karin Slaughter - Grant County 2 - Zoenoffer aka Kisscut @karinslaughterauthor #karinslaughter #karinslaughterbooks #karinslaughterauthor #grantcounty #grantcountyseries #zoenoffer #kisscut @uitgeverijcargo Verder lezen met de #leesclub en de Grant County serie. Zin om mee te lezen met deze of de rest? Stuur een DM. @inge1970reads of @inget1970 of @by_c_lifestyleblogger #samenlezenwekarinslaughter #samenlezenwe Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Inhoud: Een duister geheim werpt een schaduw over Grant County als de dertienjarige Jenny zich moedwillig laat neerschieten door politiecommissaris Jeffrey Tolliver. Bij de lijkschouwing doet kinderarts Sara Linton een schokkende ontdekking, die wijst in de richting van misbruik. De ex-echtgenoten Sara en Jeffrey werken noodgedwongen samen bij het oplossen van deze zaak. Jeffrey wordt in zijn speurwerk verder bijgestaan door de getraumatiseerde rechercheur Lena Adams, die zich vastbijt in haar werk en in de ban raakt van de jongen die de sleutel van het misdrijf in handen lijkt te hebben. Als de ontknoping nabij is, slaat het noodlot opnieuw toe... ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #bookmail #thrillers #spannendboek #thrillerboek #thrillerserie https://www.instagram.com/p/CnOLqv9tf1c/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[zannekinbond]

Vraaggesprek met Brian Kenna, voorzitter Saoradh

Op hun derde partijdag Ard-Fheis (AGM) op 17/18 november 2018 in Dundalk, Co Louth, verkoos de Ierse republikeinse partij Saoradh een nieuwe voorzitter. Brian Kenna uit Dublin volgde Davy Jordan (Co Tyrone) op die de partij al voorzat sinds de stichting twee jaar eerder. Kenna is, net als Jordan, een voormalige republikeinse gevangene. In dit interview spreekt Kenna naast tal van andere zaken over de ontwikkeling van Saoradh in de afgelopen twee jaar, haar toekomst, de Brexit, de relatie tot het IRPWA, de bloedige vete tussen drugsbendes in Dublin en hoe hij gedesillusioneerd raakte bij Sinn Fein. Saoradh is de jongste, en samen met de IRSP, ook de meest zichtbare republikeinse Ierse organisatie die zich verzet tegen de regeling van het Goede Vrijdag Akkoord. De vorming van Saoradh moet beschouwd worden als het directe resultaat van het samensmelten van diverse paramilitaire organisaties tot de vorming van het zogenaamde “New IRA” in de zomer van 2012. De verkiezing van Kenna uit Dublin wijst op een wijziging in de partijlijn. Met Kenna als voorzitter en Ger Deveraux als algemeen secretaris wordt de partij nu geleid door twee mannen uit Dublin, daar waar de partij vooralsnog werd aanzien als een in Noord-Ierland gebaseerde beweging. De ondervoorzitster blijft Mandy Duffy uit Lurgan, Co Armagh; de nieuwe nationale PRO is Paddy Gallagher uit Derry. Kenna, 57, is afkomstig uit het noorden van Dublin maar leeft nu in Crumlin. Hij raakte betrokken in het Ierse republikanisme in de jaren ’80, via het aansluiten bij Sinn Fein en het in Dublin gevestigde “Concerned Families Against Drugs”. In 1990 werd hij voor het eerst gearresteerd, veroordeeld en spendeerde de volgende 5 jaar in de Portlaoise gevangenis als lid van het Provisional IRA. Hij werd samen met een groep PIRA gevangenen vrijgelaten in 1995. Dit was een teken van goede wil door de regering van de Ierse republiek tijdens de onderhandelingen die hebben geleid tot het ondertekenen van het Goede Vrijdagakkoord in 1998. Volgend op z’n vrijlating, verscheen Kenna als woordvoerder van de gevangenen. Hij bleef nog in Sinn Fein na de ondertekening van het Goede Vrijdagakkoord en kwam bij lokale verkiezingen op als SF-kandidaat. Maar sinds z’n vrijlating was hij ook kritisch voor het vredesproces, hij verliet uiteindelijk Sinn Fein en werd actief in het IRPWA. In recentere jaren werd hij opnieuw gearresteerd en bracht nog eens 16 maanden door als nationalistische gevangene in Portlaoise tot hij uiteindelijk vrij kwam in mei 2018. Kenna werkte als een sociaal werker in de hulpverlening, rehabilitatie en integratie bij de “Drug Addiction Service Ireland” en was actief als voorzitter van het “Inner City Regeneration Project”. Ik ontmoette Kenna rond lunchtijd in een hotel in de binnenstad van Dublin. Ik was een paar minuten te vroeg, maar Kenna was er reeds. Toen ik aankwam, was hij een klein stapeltje politieke documenten aan het doornemen die op de tafel voor hem lagen. Bovenaan lag de geprinte kopij van de Saoradh werktekst “Brexit in de context van Ierland”. Kenna is duidelijk goed voorbereid op het interview. Tegen alle regels van het interviewen in, staat Kenna als geïnterviewde erop dat hij de thee betaalt voor de vraagsteller. Ik probeer er nog tegen in te gaan, maar faal… Van zodra de thee werd geserveerd, start hij met praten over de Brexit. De voorgestelde Brexit-deal is op dat moment nog niet bekend gemaakt. Kenna is goed thuis in de Brexit-materie en Britse politiek. Hij volgt de ontwikkelingen van nabij, kent al het ochtendnieuws en heeft een stevige mening over Brexit ondanks dat hij benadrukt, als Ierse nationalist, het hem niks kan schelen wat Theresa May en de Britse regering doen. Hij is uiteraard niet heel eerlijk daarin met mij, niemand die zo goed geïnformeerd is als hij kan claimen geen belang te hechten aan wat gebeurt omtrent dit onderwerp. Ons gesprek is levendig en interessant. Ik vermoed dat het de ganse namiddag had kunnen duren, maar ik kwam voor een vraaggesprek en ik moest mijn trein halen naar Belfast voor enkele afspraken daar. Kenna verandert het onderwerp, hij praat over het opkomende protest tegen het Special Criminal Court in Dublin en de noodzaak van een brede campagne tegen dit SCC. Ik heb moeite om hem te onderbreken. Terwijl het gesprek zeer levendig is, staat de recorder nog niet aan. Uiteindelijk slaag ik erin en het vraaggesprek gaat van start. (Vraaggesprek afgenomen door Dieter Reinisch) ***************************** DR: Het is nog maar enkele dagen dat u verkozen werd tot voorzitter op de recente Saoradh Ard-Fheis. Hoe voelt u zich daar bij? BK: Het is een grote taak. Ik weet dat Saoradh een levendige, revolutionaire, socialistische en nationalistische organisatie is. Het staat onder zware druk vanwege de Britse ordediensten in de 6 bezette graafschappen. We zijn van plan om uit te groeien tot een volwassen politieke partij die wint aan kracht en die nog meer representatief wordt voor het nationalistisch perspectief. Net daarom is het establishment zo bang voor elke aanval op de status quo. Dus het is een grote taak, maar wel één waar ik naar uitkijk. DR: De meeste mensen die jou van naam kennen, kennen je als nationalistische gevangene in Portlaoise, maar ze zouden weinig afweten van jouw politieke activiteit. Waarom bent u de geknipte man voor de job? BK: Ik zou geantwoord hebben op het Ard-Fheis dat wanneer ik eens rond mij kijk, ik vele gezichten zag van mensen die een hoge politieke verdienste hebben om de partij te leiden. Wij trachten elke vorm van personen- of persoonlijkheidscultus te vermijden binnen Saoradh. We wensen niet de fouten te herhalen die andere organisaties hebben gemaakt door 10, 15, 20, 25 jaar dezelfde leider aan het bewind te laten omdat dit op navelstaarderij neerkomt, het kan elitair zijn of kliekjesbevorderend werken. Wij moedigen een opwaartse participatie vanuit de basis aan binnen de partijstructuur en in overeenstemming daarmee trachten we het voorzitterschap elk jaar te wijzigen. De afscheidnemende voorzitter Davy Jordan had al een berg werk verzet door als allereerste voorzitter de partij een richting te geven en de organisatie te stabiliseren. We vonden dat het tijd werd om iemand nieuw in te brengen, ook omdat ik van het zuiden afkomstig ben, Dublin meer bepaald, en er is een groot potentieel in Dublin en in het zuiden van Ierland. Ik veronderstel dat, in overeenstemming met betrokkenheid aan de basis en leiderschap van de basis, mensen op zoek zijn naar een verandering. Het had iedereen in de partij kunnen zijn. Ik werd gekozen maar het had duidelijk iedereen kunnen zijn. We zijn niet gefixeerd op een sterke en dynamische leider, we willen er zeker van zijn dat er zoveel mogelijk participatie zal zijn vanuit een basisniveau op elk niveau van de organisatie. Van Sinn Féin naar Saoradh, uit en terug in Portlaoise. DR: Hoe bent u in de eerste plaats een nationalistische activist geworden? BK: Mijn familie was al verregaand betrokken in het Ierse nationalisme. Vijf van mijn ooms werden geïnterneerd in het Curragh militaire kamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze werden gearresteerd en geïnterneerd zonder proces, voor de ganse duur van de oorlog en langer gewoon omdat ze Ierse nationalisten waren en ze als een bedreiging werden aanzien omdat Engelands moeilijkheden steevast Ierse mogelijkheden zijn. En dus verzamelden ze zoveel mogelijk nationalisten in de vroege jaren ’40 en hielden hen vast tot bijna aan de jaren ’50, dat was aan mijn vaders zijde en zijn broers. Toen ik een tiener was, groeide ik op in Dublin en raakte betrokken in de anti-drugs campagne in Dublin, gericht tegen de gesel van heroïne en ik was ook geïnteresseerd in politiek dus sloot ik me aan bij Sinn Féin. Ik was zeer actief in de anti-drugsbeweging “Bezorgde Ouders Tegen Drugs” en in Sinn Féin, en raakte uiteindelijk in de gevangenis in 1990 voor een straf van 10 jaar. Ik bleef nadien nog een aantal jaren in Sinn Féin maar ik voelde meer en meer aan: wat is er gebeurd sinds het Goede Vrijdagakkoord? Sinn Féin trok naar Stormont (parlement in noorden van Ierland) en aanvaardde meteen ook de politie informanten en ik voelde aan dat mijn visie niet langer in overeenstemming was met die ideologie dus ik vertrok. Daarna raakte ik betrokken in de welzijnswerking voor nationalistische gevangenen (Irish Republican Prisoners Welfare Association, IRPWA). Ik was ook betrokken bij de vorming van Saoradh maar, helaas, werd opnieuw gearresteerd waardoor ik meer dan een jaar niet kon meewerken in Saoradh omdat ik op borgtocht vrij was. Een aantal voorwaarden die ik in m’n borg opgelegd kreeg waren gewoonweg draconisch. Ik kon geen meetings bijwonen, kon niet met politiek geëngageerde mensen spreken, kon geen enkele demonstratie bijwonen, had een avondklok en moest om 23u terug zijn. Ik mocht ook niet in het gezelschap verkeren van mensen die voordien al in de gevangenis verbleef, dus ik was niet betrokken bij de eerste Ard-Fheis en werd voor 16 maanden opgesloten op basis van het woord van een politiecommissaris die zei dat hij dacht dat ik een lid van een illegale organisatie was.Er was weinig tot geen bewijs tegen mij. Het is dat zogenaamde Special Criminal Court, eens je daar belandt is het zeer, zéér moeilijk om er nog onschuldig uit te geraken. Ik werd in mei 2018 vrijgelaten en werd opnieuw actief bij Saoradh. DR: Je was één van hen die werd vrijgelaten als gevolg van het vredesproces in de late jaren ’90 en je wordt geciteerd als een woordvoerder van gevangenen in kranten uit die tijd. Je bleef nadien actief bij Sinn Féin. Hoe komt een gevangene die wordt vrijgelaten tijdens het vredesproces uiteindelijk terecht bij Saoradh? BK: Die vrijlatingen waren bedoeld als maatregelen om het vertrouwen te wekken. Het was een maatregel die bemiddeld werd door de regeringen in Londen, Dublin en de Verenigde Staten in een poging om nationalisten het vredesproces te laten aanvaarden. Zoals alle nationalisten in die tijd, deed ik dat ook, en ik had er een zeker geloof in. Het was geïnspireerd door het geloof dat het zou leiden tot een herenigd Ierland. Maar doorheen de jaren realiseerde ik dat dit niet zou gebeuren en dus, zoals elk individu, meende ik dat ik recht had op mijn eigen politieke mening en dat mijn ideologie niet meer paste bij Sinn Féin dus ik verliet Sinn Féin. Ik dacht dat we werkten aan het dichterbij brengen van een herenigd Ierland, maar het beleid van Sinn Féin zou ons nooit tot dat punt brengen. De vorming van Saoradh DR: Laat ons praten over Saoradh. Het is een nieuwe partij, amper twee jaar oud. Waarom werd het gesticht? BK: Omwille van het vacuüm. Er was volgens mij geen geloofwaardige organisatie die streefde naar het dichterbij brengen van Ierse hereniging. Er was geen organisatie met mensen met een politieke geloofwaardigheid en een revolutionaire ervaring die vertrouwen kon wekken bij nationalisten om de strijd voor Ierse hereniging verder te zetten. Saoradh is absoluut noodzakelijk. Indien er een bezetting van je land is, hebben Ierse mensen het recht om zich op welke manier dan ook te verzetten. Alhoewel Saoradh een nieuwe organisatie is, zijn er heel wat oudere nationalistische socialisten betrokken in Saoradh. Dat wil niet zeggen dat ze allemaal in de gevangenis hebben gezeten in het verleden, maar ze hebben zeer consistent het imperialisme in Ierland bestreden in de voorbije jaren. We hebben zeventigers, maar we hebben ook éistígí die de jongerenafdeling van Saoradh vormen. Dus we hebben mensen variërend van in hun vroege tienerjaren tot zeventigers. We hebben een persoon in de gevangenis op dit moment die 70 jaar is, Kevin Hannaway, die betrokken was binnen het Provisional Sinn Féin en het IRA doorheen de jaren. Hij is één van de zogenaamde Hooded Men (1). Wij hebben mensen met deze geloofwaardigheid. Het is dus niet zomaar een nieuwe partij. Het is een nieuwe partij met mensen die al betrokken waren in de anti-imperialistische strijd in Ierland. DR: Mensen van andere organisaties zouden me net dezelfde antwoorden geven over hun organisaties. Er zijn nog diverse andere organisaties actief, sommige sinds 1986, andere sinds 1997. Laat het me een beetje meer provocatief verwoorden: wie zit te wachten op Saoradh? BK: Diegenen die van plan zijn de Britse invloed in ons land te verwijderen hebben Saoradh nodig omdat geen enkele andere organisatie die geloofwaardigheid heeft. Er zijn individuen met een sterke socialistische overtuiging, nationalistisch en anti-imperialistisch, en ik breng veel tijd voor hen op. Er zijn kleine groepen van individuen die samenkomen op verschillende ogenblikken om te reageren op problemen die zich voordoen in Ierland, maar er lijkt geen samenhang te zitten in die groepen. Dus, hoewel ik andere anti-imperialisten bewonder in Ierland en ik wens hen het allerbeste toe, schieten ze te kort in de confrontatie met de Britse bezetting. De eerste twee jaren van Saoradh DR: Vooraleer we spreken over de toekomst van Saoradh, laten we het eerst even over het verleden hebben. Ik was in Coalisland tijdens de “Unfinished Revolution Easter Commemoration” in 2016 die een groot success was voor de organisatoren van deze mars, maar niet iedereen van deze organisatoren was betrokken bij de vorming van Saoradh. Daarna, minder dan één jaar sinds het ontstaan van Saoradh was er een eerste split in Belfast. Hoe zou je de eerste twee jaren van het bestaan van Saoradh omschrijven? Ook al omdat je Davy Jordan als de stabiliserende factor omschreef. Wat bedoel je daar mee? BK: Saoradh is een nieuwe partij. Er was een oorlogsmoeheid in Ierland na de lange 30-jarige campagne tegen de Britse bezetting die werd gedomineerd door Sinn Féin en het Provisional IRA. Maar toen ze naar het politieke centrum opschoven en de notie van de fysieke confrontatie met de Britse bezetting van ons land opgaven, dreven mensen mede door de oorlogsmoeheid weg. Dus was er een nieuwe organisatie nodig voor het volk om de strijd voor de Ierse nationale zelfbeschikking verder te zetten. We proberen om het beste, het meest geschikte en het meest gemotiveerde naar voor te brengen om de strijd voor Ierse vrijheid verder te zetten. Davy Jordan heeft grote geloofwaardigheid op het terrein en hij slaagde erin om Saoradh vorm te geven in die eerste twee jaren, dat was heel belangrijk. Maar betreffende de afsplitsingen en dergelijke, moet je in overweging nemen dat het een nieuwe organisatie is. Mensen uit het ene gebied hebben misschien geen andere ideologie, maar een ander idee van het tempo van de zaken of de richting waarin de zaken uitgaan, dus je zult ook van tijd tot tijd een natuurlijke uitval van mensen hebben, iets dat op elk moment in elke organisatie kan gebeuren. Sinn Féin heeft zo dikwijls vooraanstaande partijfiguren waaronder verkozen mandatarissen verloren. En ze zijn een zeer sterke, sommigen zouden het een dictatoriale, organisatie noemen. Hoewel het een spijtige zaak is, het gebeurt nu eenmaal. Omdat mensen een partij verlaten, wil nog niet zeggen dat ze hun politieke wensen voor een herenigd Ierland opgeven. Wij denken dat sommige mensen die ons verlaten, nog steeds een politieke visie hebben die consistent is met de onze. We moeten dat aanvaarden. Betrokken zijn in een revolutionaire nationalistische, socialistische organisatie zoals Saoradh slorpt bijzonder veel tijd op. We proberen de beste en meest gedreven krachten naar voren te schuiven om de strijd voor Ierse vrijheid verder te zetten. Het ontwikkelen van Saoradh in de Ierse republiek DR: Saoradh hield hun eerste manifestaties in de zes graafschappen. De eerste Ard-Fheis was in Newry, daarna in Derry, alle Unfinished Revolution herdenkingen waren in de zes graafschappen, Coalisland, Derry, Belfast en ook de meest bekende activisten komen uit dit gebied, namelijk Paul Duffy, Patrick Carthy, Stephen Murney, Dee Fennell, Davy Jordan, ze komen allemaal uit de 6 graafschappen. Waarom iemand uit Dublin als Voorzitter? BK: Wel gelukkig worden mensen in de 26 graafschappen actief en de partij is zich zeer bewust van het feit dat we mensen uit de 26 graafschappen aanmoedigen om het nationalisme en de strijd voor nationale zelfbeschikking terug op te eisen. Terwijl de belangrijkste herdenkingen plaatsvonden in Coalisland en Derry, zijn er de afgelopen twee jaar andere herdenkingen geweest. Er was nog een paasherdenking in 2016 die plaatsvond in Dublin. Dit werd zeer goed ondersteund en verraste het establishment hier in Ierland. Dit bespoedigde de wens van de 26 graafschappen om mensen te arresteren. Er is een constante toestroom van mensen die voor de rechtbank gebracht worden. We realiseerden ons dat het een anti-imperialistische strijd is waar we bij betrokken zijn en de regering in Dublin is erg kapitalistisch en imperialistisch in haar samenstelling en tenzij we dit idee naar de mensen brengen en hen laten begrijpen dat het kapitalisme de vijand is van de mensen, zal het nergens toe leiden. Dit is het pad dat we nu bewandelen. Er was ook de herdenking van Wolfe Tone die jarenlang geen factor van het Ierse politieke leven was geweest. Dit werd twee jaar geleden in 2016 opnieuw door Saoradh opgestart. Het werd druk bezocht en niet alleen door mensen in het zuiden, maar de mensen in het noorden steunen het heel sterk om er een nationale herdenking van te maken. Je ziet een einde aan dat verdelend denken dat het allemaal gebaseerd is op de zes graafschappen. Zoals ik al zei, het had iedereen kunnen zijn. We hadden een ongelofelijke weelde aan bekwame mensen op onze Ard-Fheis vorige week in County Louth. Maar ik was verkozen, en de algemene secretaris is Ger Deveraux die eveneens van Dublin afkomstig is. De ondervoorzitter is Mandy Duffy uit Lurgan. Dus je hebt een sterker engagement van mensen uit zowel het noorden als het zuiden en het is onze intentie om de partij verder te ontwikkelen in het zuiden. Eén van de redenen waarom dit gebeurt is omdat we betrokken zijn in nogal wat politieke, economische en sociale kwesties die mensen treffen in de 26 graafschappen. We realiseren ons dat het een anti-imperialistische strijd is waarin we betrokken zijn, en de regering in Dublin is zeer pro kapitalisme en imperialisme in haar samenstelling en tenzij we erin slagen dit over te brengen naar de bevolking waarbij ze begrijpen dat kapitalisme de vijand van de bevolking is, geraken we nergens. Dit is het pad dat we volgen. We zien de groei in het zuiden, niet omdat de voorzitter uit het zuiden komt maar omdat mensen steeds meer beseffen dat het leven voor bijvoorbeeld de werkende klasse er niet beter op zal worden in een kapitalistische maatschappij. Als die mensen betrokken raken in het activisme, realiseren ze al snel dat de verdeling van Ierland een grote hindernis is in het verbeteren van ons leven. DR: Zal het opnemen van leden uit het zuiden in het bestuur van Saoradh ook leiden naar een politieke verandering van Saoradh? BK: Neen, het is geen verschuiving van macht binnen de organisatie. Het is het omarmen van meer mensen uit het zuiden en dit moet verwelkomd worden. Wij zijn een 32-graafschappen organisatie. We zijn uniek geplaatst om vorm te geven aan de collectieve energie van mensen uit zowel de zes graafschappen als de 26 graafschappen. Wij zien geen grens, we aanvaarden geen grens, wij hebben geen ingesteldheid gebaseerd op verdeling. Voor ons is het niet vreemd dat mensen uit Cork, Kerry, Limerick en Dublin in één kamer samenzitten met mensen uit de zes graafschappen om richting te geven aan de partij. Het betekent evenmin, omdat de voorzitter uit de 26 graafschappen komt, dat we minder militant zouden zijn. We willen nog steeds de laatste Britse soldaat dit land zien verlaten. Iedereen in de 26 graafschappen is er sterk van overtuigd dat we ons niet mogen laten regeren door de Britten, noch dat we mogen bestuurd worden door een imperialistische Europese Unie. Het speelt geen rol waar de voorzitter van afkomstig is, we zijn een verenigde partij. Met Provisional Sinn Féin, in de vroege jaren ’50 en ’60, was er een partij die gedomineerd werd door het zuiden, Ruairí Ó Brádaigh en Dáithí Ó Conaill en anderen. Maar toen de uitbarsting van het conflict plaatsvond in de late jaren ’60 en vroege jaren ’70, zag je een nieuw leiderschap ontstaan met onder andere Gerry Adams, Martin McGuiness en anderen. Je zag een verschuiving van macht. Voor Saoradh zien we geen verschuiving van macht vanuit de 6 graafschappen naar de 26 van het zuiden. Wij zien het verenigde Ierse volk dat voor zichzelf opkomt, maar mensen kunnen erin zien wat ze er willen in zien. DR: Wat zijn de meest dringende opdrachten voor Saoradh? BK: De voornaamste taken zijn het versterken van onze positie, de kwestie van de verdeling tussen het noorden en het zuiden in het centrum van de politieke aandacht brengen. De verdeling van Ierland hindert de werkende klasse om het rechtmatige eigenaarschap over de rijkdom van het land op te nemen. De strijd tegen de verdeling van het noorden en zuiden en de betrokkenheid van imperialisme in Ierland is wat ons verenigt in onze strijd. Brexit in de context van Ierland DR: Saoradh publiceerde een tijdje geleden haar visie op het Brexit beleid. Dit is het eerste politieke document dat Saoradh ooit publiceerde. Kunnen we meer politieke beleidsdocumenten verwachten in de toekomst? BK: Ja, heel zeker. Specifiek focussen op Brexit in de context van Ierland heeft een grote impact op het leven in Ierland en dat zal ook in de toekomst zo zijn. In het samenstellen van dit document, trokken we het land rond en zochten naar de mening van de bevolking, vroegen om hun goedkeuring van dit document en we verschaften ook uitleg waarom we in die richting gaan. Door dit te doen kwamen we te weten wat er leeft bij de bevolking doorheen het land. Eigenlijk stelden we vast dat mensen op dezelfde wijze in sociale en economische kwesties geraakt worden, of ze nu in Belfast dan wel in Cork zijn, of het nu in Dublin dan wel in Galway is. We realiseerden ons dat we een visie op beleid moeten ontwikkelen inzake een breed aantal onderwerpen. We hebben de wens en de nood om programmateksten te produceren en uit te leggen waarom imperialisme ons land hindert. Dus, we zouden graag tegen midden 2019 een aantal programmateksten klaar moeten hebben. Op ons recente Ard-Fheis hebben we beslist om in het begin van 2019 bijeenkomsten te houden over een aantal onderwerpen waaronder dakloosheid, behuizing, drugs, legalisering en decriminalisering van drugs, verslavingsproblematiek en nog een hele reeks andere sociale kwesties. DR: Kan je even jullie Brexit standpunt toelichten? BK: Wij stellen dat Brexit, in de context van Ierland, eigenlijk de mislukking aantoont om de oorzaak van het conflict tussen de Britten en Ierland aan te wijzen. En dat is de verdeling van Ierland en het ontnemen van nationale soevereiniteit. Wij stellen ook dat discussiëren over een harde of een zachte grens eigenlijk de kern van de zaak mist. Onze hoofdtaak is om erop te wijzen dat de hoofdoorzaak van het conflict de verdeling van het noorden en het zuiden van Ierland is en dat dit een directe uitdaging kan inhouden voor welk mechanismen er ook mogen voortvloeien uit Brexit. Bijvoorbeeld, een harde grens zal het leven op social en economisch vlak zwaarder maken. Het zal een impact hebben van zodra er fysieke infrastructuur zal verschijnen op de zogenaamde grens die een Britse grens is. Dit zal mensen doen beseffen dat de Britten nog steeds heersen over de zes graafschappen van Ierland en dit zal leiden tot een hernieuwing van het conflict. Fysieke infrastructuur zal bestreden worden. Daar mag geen twijfel over bestaan. Wat wij zeggen is dat het politiek, economisch en strategisch van belang is dat Groot-Brittannië uit Ierland weg moet en dat Ierland uit de Europese Unie moet. Groot-Brittannië steekt haar kop in het zand met dit Brexit-beleid. Ik geloof dat het kapitalistische volk in Engeland werd gebruikt tegen de mensen in het noorden van Engeland. De mensen die de macht hebben, zijn allemaal in het zuiden van Engeland. En dus reageerde het volk ook op een xenofobe wijze. Ze zeggen dat immigratie de schuld is, mensen die in hun land binnenkomen en hun jobs afnemen. Het was echter Tory-beleid dat mensen hun job deed verliezen en mensen in het noorden van Engeland een lagere levensstandaard gaf met minder kansen op tewerkstelling, behuizing en andere dienstverlening. Het heeft niets met immigratie te maken. Het was het fout beheren van de Britse economie dat leidde tot deze mindset. Mensen zoals Nigel Farage en Boris Johnson fungeerden als agent provocateurs. Ze hebben de Britse bulldog-houding aangenomen. Door die arrogante houding kunnen ze de bomen door het bos niet meer zien, ze zitten erin vast. Ik geloof persoonlijk dat Theresa May graag zou willen zeggen dat ze een fout hebben gemaakt. Als ze morgen opnieuw zouden stemmen, zullen ze de Brexit verwerpen, maar ze zijn te arrogant om dat toe te geven. Dat is prima, dat is hun beslissing, ik heb geen zin om het denken van het Britse volk te beïnvloeden. Ze zitten vast aan Brexit en ze hebben geen uitweg, dus het is de kans voor Ierland. Saoradh is van plan om van deze gelegenheid maximaal gebruik te maken. DR: Ben je voorstander van een tweede referendum? BK: Neen, vanuit een Brits perspectief denk ik dat veel mensen zouden oordelen “Laat ons een tweede referendum houden”. Als je naar onderzoeken kijkt, zou meer dan 50% van de bevolking voor een nieuw referendum kiezen, maar ik pleit er niet voor. Het is niet mijn zorg; de Britse regering kan doen wat ze wil. Jeremy Corbyn zit gewoon achterover, doet niets en wacht erop dat de overheid zal imploderen zodat hij naar binnen kan lopen. Hij probeert populistisch te zijn, zelfs onder zijn eigen zogenaamde linkse achterban. Maar hij is ook niet bereid het aan te grijpen en te zeggen: "We hadden het mis, we willen een tweede referendum." Ik bepleit het niet, het is hun keuze, maar ze zijn te arrogant om dat toe te geven. Wij zouden de Europese Unie verlaten, maar ik denk dat de Britse bevolking gestemd heeft voor het verlaten van de EU omwille van de verkeerde redenen. Als ze morgen een tweede referendum zouden houden, zou het voor ons geen enkel verschil uitmaken omdat de Britten de 6 graafschappen van Ierland nog steeds illegaal zouden bezetten. En het verandert niets aan de positie van Saoradh in de richting van de EU. We willen de EU verlaten. We willen een situatie voorbereiden waarin het hele land de mogelijkheid heeft om een beslissing te nemen over wat voor soort regering we willen hebben. Ik geloof dat het een socialistische regering zou moeten zijn en deze regering zal dan in staat zijn om met andere regeringen over de hele wereld te onderhandelen en als een verenigd land te fungeren en elke overeenkomst in te voeren waar ze het allemaal mee eens zijn. Maar dat kan niet gebeuren als je een imperialistische opgelegde staat hebt in de 6 graafschappen en een neokoloniale staat in de 26 graafschappen. Totdat het Ierse volk als geheel kan zeggen welke regering ze willen, heb ik geen interesse in wat de Britten doen. DR: Wat als het tot een tweede referendum komt, hoe zou Saoradh zich daarin positioneren? BK: We hebben er geen interesse in. Het is een Brits referendum. We zouden de EU verlaten, maar ik geloof dat de Britten hebben gestemd om de EU om de verkeerde redenen te verlaten. Geweld en de Ierse grens DR: Zal Brexit leiden tot toenemend politiek geweld ? BK: Ik denk dat het onvermijdelijk is. Het hangt er van af wat voor soort deal er zal gebeuren. Maar als er een no-deal is, ik weet dat het erg onduidelijk is en het verandert elke dag, dat er is een vereiste voor een fysieke harde grens wordt vastgesteld en deze fysieke harde grens is bemand door Britse veiligheidstroepen, dan is de kans en de motivatie voor geweld in dat gebied groter en dit geweld zal hoogstwaarschijnlijk ook gebeuren. DR: Ik herinner me dat Paul Duffy hetzelfde zei in de BBC-documentaire met Peter Taylor. Waarom verhogen veiligheidstroepen langs de grens de kans op aanvallen? Er zijn Britse veiligheidstroepen overal in Noord-Ierland, waarom zouden grensposten enig verschil maken? BK: Omdat er dan een fysieke manifestatie van de Britse overheersing zal zijn in Ierland. Mensen zullen het dagelijks zien. Mensen zullen worden onderworpen aan sektarische intimidaties en misbruiken bij grenscontroles. Dat behoort niet tot het dagelijks leven van gewone mensen. Het is wel een kenmerk van het leven voor nationalisten. Maar de nationalisten zijn op dit moment in een minderheid. Maar de grens zal, zoals het in het verleden was, een kenmerk worden van het leven voor de gewone burger, Noord en Zuid. Mensen die op doorreis zijn en mensen kunnen ook land hebben aan beide kanten van de Zuid-Armagh-grens en dit zal hun dagelijkse activiteiten beïnvloeden, zoals het verplaatsen van het vee, of gewoon gaan winkelen of naar de bank gaan. Ze bevinden zich in lange rijen bij grenscontroleposten met persoonlijke controles, auto's die worden doorzocht, bussen gestopt, bezittingen doorzocht, en sektarische opmerkingen of bedreigingen die worden gemaakt. Al deze dingen gebeurden in het verleden. Aangezien dat een normaal kenmerk van het Ierse leven wordt, zullen mensen van nature gevoeliger worden en erop reageren en dit zal het idee doen herleven dat dit een kunstmatige grens is die wordt afgedwongen door een buitenlandse bezettingsmacht. Als we teruggaan naar de late jaren 80 toen Aidan McAnespie werd doodgeschoten toen hij van Aughnacloy, County Tyrone, naar Monaghan overstak en hij de grenscontrolepost daar passeerde. Hij was een jonge GAA-voetballer en dat was een heel normale bezigheid voor hem om naar de voetbaltraining te gaan. En toen hij op zondag een match had, moest hij fysiek een paar honderd meter lopen van de bezette 6 graafschappen naar de 26 graafschappen. Op regelmatige basis, zoals veel jonge mensen van zijn leeftijd, werd hij blootgesteld aan racistisch misbruik, sektarisch misbruik, bedreigingen met geweld, pesterijen. Op een matchdag werd hij doodgeschoten, er hij onderging hetzelfde niveau van misbruiken. Hij werd vanop de grenspost in de rug neergeschoten en stierf. Dat was slechts een extreme versie van wat er gaande was voor mensen van alle leeftijden. En dit zal opnieuw gebeuren omdat het onvermijdelijk is, en het zal het nationalisme in Ierland opnieuw doen ontwaken. De Britse aanwezigheid zal worden weerstaan, het volgt er gewoon vanzelf uit. Unionisme en loyalisme DR: In de afgelopen tijd hoorde je een aantal opmerkingen van loyalistische figuren zoals Jamie Bryson, waarin werd opgeroepen tot mobilisaties tegen de Brexit-deal die op tafel ligt. Een situatie die lijkt op de protesten tijdens de vlaggenkwestie die een paar jaar geleden mogelijk waren. Hoe zal Saoradh reageren op een loyalistische negatieve reactie op de Brexit? BK: Zoals de nationalisten het in het verleden moesten doen. Nationalisten verdedigden hun gebieden altijd tegen de door de Britten gesteunde loyalistische doodseskaders. Helaas voor de loyalisten, zitten ze in een gebied van schizofrenie. Ze willen Brits zijn, maar de Britten zien ze niet als Brits. In Groot-Brittannië noemen ze hen “Paddy's”, gebruiken ze veel minachtende bewoordingen en zien ze hen als Iers. Zoals te zien was met de Brexit-deal, waren Theresa May en Dominic Raab vorige week behoorlijk bereid om de DUP en de rest van het unionisme dwars door de 6 graafschappen te laten vallen om een verbeterde handelsrelatie met de EU te hebben. Dus, de unionisten denken dat ze Brits zijn, maar de Britten hebben geen tijd voor unionisme in de 6 graafschappen. Er was altijd een zeer klein aantal unionisten in Groot-Brittannië die een relatie hadden met unionisten in Ierland en dat is waar de huidige situatie van Ulster uit voortkwam. Maar de gewone mensen in Engeland zouden de gewone loyalistische arbeidersklasse in de 6 graafschappen niet als Brits zien en zouden hen van vandaag op morgen laten vallen. Ze zitten in een paradoxale situatie met aan elkaar tegengestelde regels. Maar we moeten misschien voorbereid zijn om Ierse nationalistische gebieden te verdedigen tegen elke inval van loyalisten naar deze gebieden. Net zoals de nacht op de dag volgt, zou dit gebeuren en wij zullen klaar zijn voor die taak. Dublin drugsoorlog DR: Terugkomend van Brexit en de 6 graafschappen naar Dublin. Vooral hier in Dublin, heb je de aanhoudende vete tussen grote drugsbendes. Niet zo lang geleden werd een lid van de IRA, Michael Barr, gedood als gevolg van deze vete. In krantenartikelen uit de jaren negentig werd je beschreven als een anti-drugsactivist, je was actief in "Concerned Families Against Drugs". Welke rol speelt het anti-drugsactivisme in de nationalistische beweging en welke rol speelt de nationalistische beweging in het anti-drugsactivisme? BK: Mijn eigen betrokkenheid bij anti-drugsactivisme was ontstaan uit de behoefte om onze gebieden te beschermen tegen de plaag van heroïne. De heroïne-epidemie kwam in het begin van de jaren tachtig, verdween toen en kwam terug in de jaren 1990 en is sindsdien voortgezet. Ik had mijn betrokkenheid bij de anti-drugsbeweging gezien als een noodzakelijk iets om mijn eigen gemeenschap te verdedigen tegen grote drugsdealers en ook om diegenen te beschermen die in de kringen van drugsdealers terecht kwamen en verslaafd raakten. Ikzelf, persoonlijk, werkte als drugspreventie-adviseur voor de openbare gezondheidszorg in Ierland. Dat was in deze problematiek de hulporganisatie van de regering in Dublin. Ik werkte met mensen die getroffen zijn door drugs, verslaafd aan drugs. Ik zie dat als absoluut consistent met mijn houding tegenover drugs. Ik ben tegen drugshandel, maar ik begrijp dat het vooral jongeren zijn in sociaal achtergestelde gebieden die geen toekomst voor zichzelf zien en die in het standaardonderwijs waar iedereen baat bij heeft, hun weg niet vinden. Ik was bereid om dagelijks te werken met mensen die getroffen zijn door drugs en ook te kijken naar kwesties van revalidatie en verslavingsbehandeling en de impact van drugs op het individu proberen te verminderen. Saoradh is hetzelfde. Wij zijn nationalisten en we zijn tegen de plaag van de drugshandel en de effecten ervan op de arbeidersgemeenschappen maar ook op de plattelandsgemeenschappen. We hebben een veel meer betrokken houding ten opzichte van de redenen voor het bestaan van de drugsplaag in Ierland. Met betrekking tot drugsbendes. Er is een vete, oké. Maar de vete wordt waarschijnlijk beheerst door een handjevol mensen aan de ene kant en een heel klein handvol mensen aan de andere kant. Het lijkt erop dat er enorme aantallen zijn, dat er twee drugsbende-legers zijn, zoals een Mexicaans kartel of een Colombiaans kartel. Maar dat is niet het geval in Ierland. Er is een klein aantal mensen die enorm veel geld verdienen aan de ene kant en een klein aantal mensen die een enorme hoeveelheid geld verdienen aan de andere kant. Wat ze doen is, dat ze aan de basis jonge mensen, drugsverslaafden, huren en als wapens gebruiken. Wanneer deze mensen worden betrapt en naar de gevangenis gaan, worden ze niet ondersteund door enig drugskartel of een drugsorganisatie. In de meeste gevallen hebben ze niets te winnen. De overgrote meerderheid van de mensen die bij deze vetes betrokken zijn, zijn gewone mensen die helaas in de drugs verzeild zijn en ik heb grote sympathie voor hen allemaal. Het probleem is dat het hier in Dublin het dagelijks leven beïnvloedt. De regering in Dublin reageerde niet op de gesel van drugs totdat het een groot probleem werd en daarom werden een paar onschuldige mensen neergeschoten. Er was een onschuldige man neergeschoten in Spanje en onlangs nog een paar honderd meter hiervandaan, vlakbij Connolly Station, was er nog een onschuldige man doodgeschoten, opnieuw omdat hij dezelfde jas droeg als het beoogde doelwit. Toen dat gebeurde, zei de regering dat er zou worden ingegrepen. Ik zou zeggen dat alle 20 mensen die doodgeschoten zijn in deze vete, het slachtoffer zijn van het beleid van de regering in de 26 graafschappen met betrekking tot het drugsprobleem. Mensen worden betrapt met een kleine hoeveelheid cannabis, worden veroordeeld en dit feit betekent meteen dat ze hun kansen op tewerkstelling zien dalen, of dat ze niet naar Amerika, Canada of Australië kunnen reizen. Jongeren die uit verveling of een laag zelfbeeld drugs gebruiken, worden dan door de staat zelf verbannen. En wanneer ze drugs gebruiken, is het niveau van revalidatie of behandeling vrijwel nul. Dus, ze gaan door in een spiraal van drugsgebruik en misbruik en hebben dan geen andere keuze dan betrokken te raken bij de activiteiten van drugsbendes. Ja, er zijn twee drugsbendes die betrokken zijn bij deze vete, maar de overheid speelt hier ook een grote rol in. Nationalisten zijn tegen drugs, drugsbendes en tegen de verkoop van illegale drugs en de overstroming van onze gemeenschappen met illegale drugs, maar we hebben er begrip voor dat drugs niet bij het individu beginnen. Ze beginnen met de sociale omstandigheden die mensen ertoe brengen te geloven dat ze geen andere ontsnapping hebben dan drugs te gebruiken. Net als het Brexit-document, denk ik dat we later dit jaar in 2019 een zeer goed uitgewerkt programma zouden moeten hebben over drugs in Ierland. Alle mensen die in de afgelopen twee jaar in de drugsvete zijn gestorven, elk van hen is een slachtoffer. Alleen omdat ze misschien betrokken zijn geweest bij een drugsbende betekent nog niet dat het hun families, hun partners, hun kinderen, hun ouders en hun broers en zussen geen miserie opleverde. De overheid heeft hierin voortdurend mee gefaald en daar ligt ook de schuld. Deelname aan verkiezingen DR: Brian Leeson van éirígí heeft onlangs zijn campagne voor de lokale verkiezingen hier in Dublin gelanceerd. U hebt eind jaren negentig aan verkiezingen deelgenomen voor Sinn Féin. Zal Saoradh aan toekomstige verkiezingen deelnemen? BK: Allereerst zijn we een partij die de afwezigheid in de huidige parlementen steunt. Dat betekent dat als we gekozen worden, we niet van plan zijn onze zetels in een van de gescheiden parlementen van Stormont of Leinster House op te nemen. Onze statuten zeggen dat we een verzoek om deel te nemen aan de gemeenteraadsverkiezingen moeten overwegen en dat zullen we na een strategische evaluatie doen. We haasten ons niet om populistisch te worden en onszelf aan het electoraat te verkopen, alleen maar voor een beetje macht. We zijn niet van plan dat te doen. Momenteel zijn we niet van plan om deel te nemen aan verkiezingen, maar we zullen de mogelijkheid overwegen of en wanneer deze situatie zich voordoet. Het idee om bij verkiezingen deel te nemen, zou niet alleen draaien rond verkozen worden. Als we overwegen om bij verkiezingen deel te nemen, zal dat een strategische overweging zijn van waaruit een aantal gekozen Saoradh-vertegenwoordigers in de bredere Ierse politieke scène zouden passen. Het zou niet zo zijn dat, laat ons zeggen, dat een persoon als jij succesvol zou kunnen zijn in één kiesdistrict, dat zou niet genoeg rechtvaardiging inhouden om aan verkiezingen mee te doen. Het moet passen in een algemene socialistische, anti-imperialistische strategie. Maar de partij zal erover vergaderen en het bespreken als deze situatie zich voordoet. IRPWA (Irish Republican Prisoner Welfare Association) en de Saoradh afdeling krijgsgevangenen DR: Er zijn een groot aantal nationalistische gevangenen die momenteel in de gevangenis zitten in Portlaoise, Maghaberry, Hydebank ... BK: …and Mountjoy. DR: De meerderheid van deze gevangenen wordt gesteund door de IRPWA, maar Saoradh heeft onlangs een eigen afdeling voor krijgsgevangenen opgericht, die een aantal wenkbrauwen deed fronsen. Is de relatie met de IRPWA en de rol van de IRPWA veranderd? BK: Mensen hebben me gezegd dat er een beetje verwarring was en ik begrijp dat. Voor iedereen die zich daarover iets afvraagt, daar heb ik geen probleem mee. Wat ik tegen je zou zeggen, is dit. De IRPWA, en ik ben zelf lid, is voornamelijk een welzijnsorganisatie om de belangen van gevangenen en hun families te behartigen. Ik wil geen nadruk leggen op het financiële deel omdat financiën maar een heel klein deel uitmaken van de kwesties die de nationalistische gevangenen aanbelangen, alsook hun gezinnen en hun kinderen. Het is een welzijnsorgaan en we doen wat we kunnen om de gezinnen te ondersteunen in de moeilijke situaties waarin ze zich bevinden. De IRPWA ondersteunt republikeinse gevangenen. Het belangrijkste aan de IRPWA is dat het nationalistische gevangenen ondersteunt die zich in de gevangenis bevinden en niet door een bepaalde organisatie worden ondersteund. U bent bij de IRPWA, of u bent niet bij een organisatie aangesloten en u zoekt steun van de IRPWA. De IRPWA zal je ondersteunen, maar het is in de eerste plaats een welzijnsorganisatie. De meeste mensen in Saoradh zijn betrokken bij de IRPWA en dat zullen we blijven doen. Maar u kunt een voorstander van de IRPWA zijn en niet noodzakelijk een lid van Saoradh. Binnen de IRPWA is de ideologie geen verplichting, je hoeft niet van een bepaalde overtuiging te zijn om deel te nemen aan de IRPWA-activiteiten. Toen Saoradh werd opgericht, voelden we aan dat we binnen Saoradh een afdeling moesten ontwikkelen om te kijken naar de andere kwesties die ook beleidskwesties in de gevangenissen zouden omvatten, advies aan mensen in de rechtszaken enzovoort. We moedigen gevangenen aan om zelf beleid te ontwikkelen. Dit zou nationalisten buiten de gevangenismuren kunnen beïnvloeden en vaak doet het dat ook. Enkele van de meest inzichtelijke documenten die we in de Ierse nationalistische geschiedenis hebben gezien, zijn ontstaan binnen de gevangenissen en hebben erbuiten hun bereik gemaakt. Dus, Saoradh vond dat er behoefte is aan een specifieke afdeling voor gevangenen die kijkt naar het beleid tussen Saoradh als organisatie en nationalistische gevangenen die zich tot Saoradh bekennen. Het is niet bindend voor iemand die niet in Saoradh is. De IRPWA zal nog steeds werken namens elke willekeurige nationalistische gevangene die hun steun zoekt en het zal de gezinnen steunen, ongeacht of ze verhuizen. Stel dat een gevangene op Saoradh is afgestemd en hij zich ideologisch van Saoradh verwijdert, de IRPWA heeft nog steeds de verantwoordelijkheid om zijn familie en zijn nabestaanden te ondersteunen. Het verschil is dat het nu duidelijker wordt geïdentificeerd als een welzijnsorgaan, terwijl onze afdeling voor krijgsgevangenen een verantwoordelijkheid heeft om het beleid van Saoradh te bespreken met gevangenen die zich tot Saoradh rekenen. Je hebt het zelf gehoord, het hele debat en ik begrijp het. Iemand zei tegen mij: "Oh, je laat de hele IRPWA-zaak vallen." Neen, niets daarvan. De meeste mensen in Saoradh zijn betrokken bij de IRPWA en dat zullen we blijven doen. Maar u kunt een voorstander van de IRPWA zijn en niet noodzakelijk een lid van Saoradh. Binnen de IRPWA is de ideologie geenverplichting, je hoeft niet van een bepaalde overtuiging te zijn om deel te nemen aan de IRPWA. DR: Ik ben één van degenen die verbaasd waren toen ik een verklaring zag van de Saoradh-afdeling voor krijgsgevangenen. BK: Het is een noodzakelijk onderscheid omdat je een welzijnsorgaan niet kunt laten beïnvloeden door de politieke beslissingen van de gevangenen. Beslissingen worden genomen in de gevangenis en ze kunnen enorme implicaties hebben. Het is nu erg vergelijkbaar met het soort krijgsgevangenenafdeling die Sinn Féin vele jaren geleden had en waar veel gevangenen toe behoorden. Maar er is geen breuk. Als je een onafhankelijke republikein bent, ongeacht welke ideologie je hebt, heb je het recht om steun te zoeken bij de IRPWA en zullen jij en je familie steun krijgen. Er is geen overname of poging om een organisatie te domineren. De toekomst van Saoradh DR: Dat brengt me bij de laatste twee vragen. Hoe lang blijf je de voorzitter van Saoradh? BK: Dat is een goeie (lacht). We verwerpen de cultus van persoonlijkheid. We willen niet dat mensen in een dictatoriaal type van rol aan de organisatie vertellen wat ze moeten doen en deze op een bepaalde manier leiden. We moedigen de ondersteuning vanuit de basis aan. We hebben een motie aangenomen die aanbeveelt dat een voorzitter een termijn van vier jaar kan vervullen, maar het is een aanbeveling. Ik herhaal gewoon wat ik eerder zei over de Ard-Fheis. Er is echt een schat aan politiek potentieel onder de leden van Saoradh. Het is geen vraag of ik klaar ben voor de taak of ik niet goed genoeg ben voor de taak. Als ik niet goed genoeg ben, zal ik worden vervangen, maar dat is niet relevant. Als mensen naar voren komen en het is strategisch gezien verstandig om volgend jaar of het jaar daarna al in te grijpen, is dat maar zo. Er is geen beperking aan en er is geen harde of snelle regel op. We worden aangemoedigd om de stabiliteit te behouden, maar kijk je kan op elk moment vervangen worden. Zolang mij wordt gevraagd om het werk te doen, zal ik het werk doen maar als er iemand beter wordt beschouwd, ben ik bereid om een stap terug te doen. Ik weet niet hoe lang dat zal duren, maar ik ben heel blij dat ik er nu voor ga (lachend). DR: Los van de lengte van uw termijn als voorzitter. Wanneer u ermee stopt, hoe moet de organisatie eruitzien wanneer u haar overhandigt aan uw opvolger? BK: Ik zou graag zien dat de organisatie meer betrokken raakt bij de grote sociale en economische kwesties in heel Ierland die de Ierse bevolking in alle 32 graafschappen treffen. We zouden nog meer betrokken moeten zijn bij gemeenschapsgroepen, vakbondsbewegingen, woningcorporaties, anti-imperialistische groepen, we zouden betrokken moeten zijn bij campagnes als "De stad terugnemen", we zouden naast de werkende klasse moeten staan, werklozen, mensen die lijden van de effecten van het soort samenleving waarin we leven, mensen die benadeeld zijn, rechteloos zijn. We moeten meer en meer mensen aanmoedigen om onze nationalistische ideologie opnieuw te bekijken. We moeten enorme inspanningen doen om deze mensen bij de partij te betrekken, zodat we hun collectieve bijdrage kunnen gebruiken en deze op een veel meer uniforme manier presenteren. Dit is geen grotere partij met meer leden, maar een effectievere partij, die het Ierse politieke leven echt doordringt en het idee van een revolutionaire socialistische republiek aan de burgers in het Ierland van alle 32 graafschappen voorstelt. *************************** Ik zet mijn opnameapparaat uit en bedank hem voor het interview en de tijd. Kenna schakelt meteen over op het onderwerp van het aanstaande protest tegen het Speciale Strafhof in Dublin. Hij nodigt me uit voor het protest en ik beloof dat ik zal komen als ik tijd heb. Nu ben ik een beetje oneerlijk. Ik had al kaartjes voor Linfield tegen Cliftonville (uiteraard supporter ik voor de laatste). Toch was ik te aarzelend om hem te vertellen dat ik een politiek protest voor een voetbalwedstrijd oversla. Ik drink mijn thee op en we verlaten het hotel, ik probeer mijn trein naar Belfast te halen. Op weg naar buiten zegt Kenna tegen me: "Ik hoop dat dat goed was. Ik denk dat dit het eerste echte interview was dat ik ooit heb gedaan." Ik stop even voordat ik antwoord:" Het is niet aan mij om te oordelen, maar ik denk dat er geen reden is om zich zorgen te maken over toekomstige interviews. " Read the full article

[ollekebollekeinthailand-blog]

STADSNIEUWS | THAIS EN BUITENLANDERS NAMEN DEEL AAN DE ANTI-MENSENHANDEL CAMPAGNE “WALK FOR FREEDOM” IN PATTAYA PATTAYA:- Gistermiddag namen meerdere Thais en buitenlanders deel aan de anti-mensenhandelcampagne 'Walk For Freedom' in Pattaya. De campagne werd gehouden bij het Central Festival Pattaya Beach en werd geleid door de plv. politiecommissaris Ronnakit Eakkasing van Pattaya, samen met generaal-Tanasak Rittidetpaiboon van de politie regio 2 Meer dan 200 Thais en buitenlanders sloten zich aan bij de ‘Walk for Freedom’ protestactie om anti-mensenhandel te stoppen die werd gehouden en gesponsord door de A21 Thailand Foundation. De Walk For Freedom protestactie is een wereldwijd antwoord op mensenhandel. Het is een bewustmaking’s en fondsenwervingsevenement dat tienduizenden mensen bijeenbrengt waarbij er miljoenen stappen in honderden steden over de hele wereld worden gezet. Sommige leden beweren dat mensenhandel en gedwongen prostitutie overal ter wereld voorkomt, meer dan U en Olleke Bolleke zouden denken. Olleke Bolleke in Pattaya https://www.instagram.com/p/B3_Fg1AnTaT/?igshid=sjcqfz1sugi0

[antwerpenize]

Bewonersgroep ’30 MAX!’ plant stRaatsgreep

Gisteravond blies een vijftigtal bewoners van Antwerpen-Noord en Borgerhout verzamelen in de Rataplan voor de inspiratieavond van de actiegroep ’30 MAX!’. Het verhaal begon met een open brief van bezielster Fenna Bouve in oktober vorig jaar. Zij maakte zich boos over het feit dat veel chauffeurs tegen hoge snelheid door de straten van Borgerhout razen. Tegelijk kwam zij tot de vaststelling dat veel mensen, zowel bewoners als bezoekers, er niet van op de hoogte zijn dat de ganse binnenstad, op de invalswegen na, zone 30 is. De verontwaardiging van Fenna werd gedeeld door veel buurtbewoners. De bewoners-actiegroep 30 MAX! zag het levenslicht. Er volgden twee bewonersavonden waar zwarte straten werden opgelijst en gebrainstormd werd over mogelijke oplossingen. Eind december was er een overleg met schepen van mobiliteit Koen Kennis en politiecommissaris Rooses. Het nieuwe bestuursakkoord voorziet een verdere uitrol van de zone 30. Maar vooralsnog staan er geen ingrijpende infrastructuuraanpassingen om het verkeer af te remmen of doorgedreven handhaving op de agenda. ‘Behalve door een camera aan de kleine tunnel aan het stadspark wordt er nergens gecontroleerd of bestuurders zich aan de limiet van 30 km per uur houden’ volgens Bouve.

Dirk Lauwers, mobiliteitsdeskundige van UAntwerpen en UGent, maakt de vergelijking met Amsterdam. In 1972 bond het burgercollectief ‘Stop de Kindermoord’ de strijd aan met de auto die toen nog heer en meester was in. Met succes. Het huidige straatbeeld in Amsterdam is dag en nacht verschil met dat van toen. Lauwers vraagt zich luidop af of een dergelijk momentum nu ook in Antwerpen aanwezig is. Hij verwijst naar het trieste najaar van 2017 toen in Antwerpen op twee weken tijd drie fietsers het leven lieten. Er rolde een golf van verontwaardiging over de stad. Met ons mobiliteitspact in de hand, toont Lauwers aan dat er werk aan de winkel is op het vlak van verkeersveiligheid. Hij wijst er fijntjes op dat je in een SUV, waarvan er steeds meer rondrijden, tweemaal minder kans hebt om het leven te laten maar dat het risico op overlijden bij de zwakke weggebruiker die door een SUV wordt aangereden wel maar liefst vier keer hoger ligt.

Vervolgens houdt Bram Dewolfs een pleidooi voor burgerlijke ongehoorzaamheid. Dewolfs was één van de drijvende krachten achter Picnic the Streetsin Brussel, een actie die leidde tot de voetgangerszone rond de Beurs in Brussel.  Hij organiseerde ook acties die zorgden voor de aanleg van een nieuw park langs het kanaal in Molenbeek, net als Borgerhout één van de dichtstbevolkte gemeentes van het land. De acties in Brussel doen dromen van wat er in Antwerpen mogelijk is.

‘Het voorspel is gedaan. Tijd voor actie !’, besluit Bouve. In februari wil de groep met alternatieve ‘zone 30’-borden, een eigen ontwerp, de huidige gebrekkige signalisatie blootleggen. In maart volgt een meetweek waarin de racers een vinkje krijgen en zij die zich wel aan 30 houden applaus. Op 27 april, een maand voor de verkiezingen, plannen ze een heuse stRaatsgreep. Het publiek mag ideeën leveren hoe ze hun straat willen pimpen. De bedoeling is om in zoveel mogelijk straten kinderen tot straatprins(es) te verheffen om koning auto van de troon te stoten. In mei willen de actievoerders trage marsen houden op gevaarlijke kruispunten en straten.

Discobar A Moeder sloot de avond toepasselijk af met ‘Opzij, opzij, opzij’ van Herman Van Veen, waarna de DJ’s gas terug namen met enkele trage nummers.

Door Pieter Leenknecht

[denktanks]

Politiecommissaris over falend diversiteitsbeleid: 'Te witte politie verliest ... - Volkskrant

Volkskrant

Politiecommissaris over falend diversiteitsbeleid: 'Te witte politie verliest ... Volkskrant Samen vormen ze sinds 2007 de onafhankelijke denktank Parresia - Grieks voor vrijmoedig spreken. De leden zijn werkzaam in leidinggevende functies en komen geregeld samen voor intervisie op het gebied van diversiteit. Morgen scharen zij zich in een ... en meer »

from denktank - Google Nieuws http://ift.tt/2l26CNV