#plakkaten

[kronieken]

Geuzen in Veurne

De 17de augustus komen de geuzen nog een keer opdagen in Veurne. ‘Visite in Veurne’ lijkt me een leuke titel voor een of andere roman of kroniek, maar het plaatje hier en nu oogt helemaal niet zo idyllisch. Zeshonderd wel bewapende heretiekers staat te azen om binnengelaten te worden in de stad. Een groot deel van hen ‘bespringt’ het klooster van Sint-Niklaas vlakbij de stadsmuren. ‘Hetgeen ze…

[studiereis-2024]

Bezoek aan Central Park op vrijdag 16 februari

Na het bezoek aan Ellis Island ben ik zelfstandig naar Central Park geweest. Het was voor mij heel eigenaardig dat het geluid en de drukte van de stad totaal wegviel eens ik hier binnen was. Ik had al gehoord dat Central Park heel geluidsdicht is, maar ik had niet verwacht dat dit zo goed zou werken. De stilte in het park en gewoon het gevoel van rust was voor mij geweldig en heel onverwacht. De drukte van de stad viel letterlijk weg en maakte plaats voor natuur, met weliswaar nog altijd beton van de weg en de vele gebouwen die hier aanwezig zijn. Ik vond het park zelf ook heel mooi gebouwd en onderhouden voor zo een groot gebied. De restanten van de sneeuw die nog aanwezig waren gaven het park een feeërieke sfeer. 

Tijdens mijn wandeling in het park kon ik de vele standbeelden die hier aanwezig zijn bekijken en de rijke geschiedenis hierrond opzoeken. Zo ben ik op vele interessante verhalen gekomen die ik zelf niet kende over figuren die wat verloren zijn geraakt in geschiedenisboeken. Dit is een zijde van de Verenigde Staten die ik niet kende, maar ik ben blij dat ik het zelf mocht verkennen. Doordat ik wat verkeerd ben gelopen, ben ik zonder het te merken op the Mall en de Literary Walk terechtgekomen waar er vele standbeelden waren die ik kon bezichtigen.

Wat ik tijdens mijn wandeling ook opmerkelijk vond, waren de kleine herdenkingsplakkaten die op de banken hangen. Sommigen waren om liefde te vieren, anderen waren om een overledene niet te vergeten. Ik vroeg mij dan altijd af hoe het leven er voor deze mensen nu uit ziet. Hoe stellen ze het na al die jaren? Zijn ze nog altijd gelukkig samen? Wonen ze hier nog altijd? Bij de plakkaten van de mensen die waren overleden stelde ik mij altijd de vraag over hoe de persoon was. Wat waren andere gewoontes die ze hadden naast op dit bankje komen zitten? Hoe zag hun leven eruit? 

In het park waren er ook veel kunstenaars aanwezig. Dit toont volgens mij goed aan dat kunst overal aanwezig is in de stad. Het is ook een magneet voor mensen die zich een naam willen maken in een artistiek beroep. Dit is ook niet bizar aangezien er vele kunstscholen zijn met een internationale reputatie. New York City is ook de kapitaal van theaterstukken en musicals met zijn vele theaters rond Times Square en Broadway. 

Voor mijn wandeling had ik ook de geschiedenis van het park onderzocht, want eigenlijk kende ik hier heel weinig rond. Zo ben ik veel te weten gekomen over de rijke geschiedenis ervan. 

Dankzij mijn wandeling in Central Park ben ik veel meer te weten gekomen over de rijke geschiedenis van de stad en emblematische figuren die hier een standbeeld hebben. 

[houseofgram]

AVONDLAND

AVONDLAND Ik ben zopas terug van een bezoek aan Avondland waar plakkaten aan de bomen ordonneren in welke richting men moet lopen in het woud van het onomstotelijk gelijk. Achter de gordijnen, die het licht niet binnenlaten, fluistert men de waarheid. Het haardvuur brandt voor de gezelligheid, maar kan hen niet verwarmen. Vochtig hout wordt hier verstookt, het doet de schoorsteen walmen en elke…

[joostjongepier]

Wat?   Meyndert Sonck met vrouw, kinderen en min (1662) door Jan Albertsz. Rotius, Willem van der Dioes met vrouw en kinderen (1650) door Johannes Mijtens en Aanbidding van de herders (1617-1618) door Jacob Jordaens

Waar?   Museum Mayer van den Bergh, Antwerpen

Wanneer?   25 maart 2023

Ik had nog nooit van het museum gehoord, maar kwam er op weg naar en van het Museum voor Schone Kunsten toevallig langs. Nu ja, zo toevallig is het niet, want het museum ligt op een paar minuten lopen van het hotel waar ik overnacht. Terug in het hotel zocht ik op internet naar nadere gegevens over het museum en het leek me een bezoek waard. Wat ik uiteindelijk te zien kreeg overtrof echter al mijn verwachtingen.

Museum Mayer van den Berg - want daar heb ik het over – toont de zeer diverse kunstcollectie die Fritz Mayer van den Bergh (1858-1901) bijeenbracht. Zijn vader was ondernemer en zijn moeder stamde uit een ondernemersgeslacht. Vijf jaar na de dood van zijn vader liet Frits de handels- en industriële activiteiten over aan zijn broer Oscar en wijdde zich vanaf toen vooral aan zijn passie voor kunst, die hij deelde met zijn moeder. Frits bleef zijn hele leven ongehuwd. In 1901 kwam plotseling hij om het leven bij een ruiterongeval. Dankzij de inspanningen van zijn moeder, Henriëtte van den Bergh werd drie jaar later het museum geopend. Daarmee realiseerde ze postuum de droom van haar zoon. Sinds 1951 wordt het museum beheerd door de stad Antwerpen.

De verzameling van Frits Mayer van den Berg is enorm en, zoals gezegd, zeer gevarieerd. Van munten en archeologische opgravingen tot schilderijen en beelden en van plakkaten en kant tot zuilen en kasten. Al die voorwerpen zijn ondergebracht in een zeer huiselijk aandoend museum. Frits zag ‘zijn’ museum als een huiselijke en bewoonbare plaats. Voor de inrichting daarvan verzamelde hij meubels en decoraties. Zijn moeder heeft de visie van haar zoon op voortreffelijke wijze vormgegeven.

De eerste zaal in het museum is gewijd aan portretten. Er hangen werken die zo groot zijn dat ze vrijwel zeker niet in zijn oorspronkelijke woonhuis opgehangen konden worden. Dat belette Mayer van den Bergh echter niet ze aan te schaffen. Drie grote familieportretten hangen naast elkaar. Ze dateren allemaal uit vrijwel dezelfde periode. Toch hebben ze elk een totaal andere stijl. Het portret van Meyndert Sonck en familie is het meest recente, maar ook het minst dynamische werk. Sonck bekleedde allerlei officiële functies in de stad Hoorn. Het familieportret is strak, formeel en stereotiep. De kinderen zijn rijk uitgedost, wat de welstand van de familie etaleerde.

Willem van der Does, die later burgemeester van Den Haag zou worden, liet zijn gezin op een aanzienlijk dynamischer manier vastleggen door schilder Johannes Mijtens. Ze bevinden zich in de buitenlucht en dragen deels fantasiekleren, maar hun kapsels zijn modieus voor de tijd. De gezichten komen heel levensecht en spontaan aan. Wat ook opvalt is de positie van de handen, die bij de meeste gezinsleden een prominente rol spelen.

Bij de aanbidding van het pasgeboren Kind Jezus door de drie wijzen (of voor de katholieken onder ons: de drie koningen) bieden zij het kind cadeaus aan. Op de meeste schilderijen waarop de herders het Kind komen aanbidden, blijven geschenken achterwege. Wat hadden die arme herders immers weg te geven? Toch staan ze bij Jacob Jordaens niet met lege handen. Een van de herders blaast het vuur aan, een tweede speelt voor de Heilige Familie op de fluit en vooraan biedt een herder Maria een kom met melk aan. Warmte, muziek en melk; daar kunnen geen goud, mirre of wierrook tegen op!

[peterpauldoodkorte]

hervormingsagenda jeugd

als ik de vele plakkaten lees waarmee zij elkaar bestoken met verwijten over en weer dan vraag ik mij stilletjes af komt er ooit eindelijk iemand die nu van doorpakken weet met gewoon gezond verstand de perspectieven wegen durft met gevoel voor urgentie ook de dans om de hete brij heen met moedige lef doorbreekt door keuzes te durven maken  die gewoon durft te erkennen dat nooit iedereen tevreden…

[emmadewereldover]

Ja daar komt ie, het hippie verhaal. Hou je vast. Mark en ik bedachten ons dat we onder andere naar Australië gekomen waren voor de chille mensen, layd back leven, hippie canabis achtige plekken, maar geen van beiden enig van dit soort gehad hadden. Dus gingen we op zoek naar illegale hippie feestjes: ‘Doofs’. Lastig, je moet mensen kennen om daar bij te komen, maar een grondige Facebook search leidde ons tot een feest bij iemand thuis met in de beschrijving dingen als ‘for our own slice of heaven’ en ‘a safe place to play’ en een heleboel mushroom emoticons, dus wij dachten hoppa daar gaan we. Naja, dat dacht ik. Na wat wikken en wegen, andere kant van de wereld, wildvreemde stad, wildvreemd huis, wildvreemde mensen, dat soort, kreeg ik Mark zover om te gaan. Prima, koude douche in een openbare douche kabine, langs de supermarkt en hup ernaartoe. Geen idee waar we precies terecht zouden komen, proost op het avontuur dan maar.

Auto geparkeerd in een woonwijk ergens in de buurt, gelopen naar de blijkbaar voormalige kerk, wit hout op hoge palen en een klein steegje langs het huis leidend naar de achtertuinen. Goed, we zijn er, uhhh tja.. wie spreek je aan als je letterlijk niemand kent en geen idee hebt waar je moet wezen. Met de vraag waar we onze eetdingetjes konden leggen werden we omarmd en begroet met een ‘Namaste’. Nou, de toon was gezet. Twee huizen, twee achtertuinen vol kleden, geïmproviseerde meubels en lampjes. Mensen in flubber broeken, dreadlocks, aarde achtige flabber bloesjes. Mensen vrij trommelend op links, mensen met vuurballen op rechts, glitter hoelahoop meisjes hun heupen wiegend, mensen knuffelend en kroelend overal.

Om te beginnen werden we uitgenodigd voor een adem sessie. Vijftig keer diep in en uit ademen en je adem inhouden. ‘For a natural high’ zei de jongen met een half geschoren hoofd aan de ene kant, een half geschoren snor aan de andere kant, lippenstift en een witte flabber jurk. Ondertussen stappen er mensen een voor een in hun onderbroek in een ijsbad naast ons, waar ze in het bad gekroeld en toegejuicht worden voor hun ijs prestatie tijd. Knuffelende mensen links, knuffelende mensen rechts.

Zittend op een bank werd ons weed en rode wijn aangeboden, waar ik in een gesprek verloren raakte over veganisme. Kijkend naar de rondvliegende hoolahoops en de mensen in een jam sessie. Meer dan tien mensen beetje geluiden aan het maken op allerlei instrumenten in de tuin, tot twee meisjes met kort haar en flabber broeken de microfoon namen en ons een ‘throat opening’ sessie in leiden. Zo lang mogelijk vrij geluiden en klanken maken met je stem, maakt niet uit hoe het klinkt. Observe the sounds your body is able to produce’ ‘let it go free, let it go, let it go’. Is goed, nou hup Em laten gaan die handel. AAAAAHHHH OOOHHHH IEEEEEEEE.

Na een toneelstukje en een speech over hoe we allemaal gelijk zijn en je er niet op een bepaalde manier uit hoefde te zien of je moest gedragen om bij deze groep te passen, werden de deuren geopend tot het feestje wat zich binnen zou gaan afspelen op de zwart wit geblokte dansvloer in de woonkamer. Bewegende mensen eerder dan dansende mensen, psychedelic techno achtige muziek, vrij om te doen en laten wat je wilt, je te uiten zoals je wilt, deinende elfen pakjes, springende rijpe lichamen en stuiterende oorlellen met grote plakkaten erin.

Even op adem komen bij het vuurtje, nogsteeds mensen af en aan muziek aan het maken samen. Zachte deuntjes gezongen met de halve snor en haar jongen, waar steeds meer mensen zich bij aansloten, geknuffeld met de absoluut liefste mensen, vier uur ‘s ochtends starend naar de wolken en gesprekken over het leven. Types waar je nog even een extra keer goed naar kijkt om te snappen wat er allemaal gaande is, dreadlocks over de billen, blote voeten meer dan schoeisel. Als een van de laatsten en na een hoop knuffels terug gestommeld naar de auto om niet geheel legaal de laatste uurtjes van de nacht daar door te brengen in de woonwijk.

Zoveel kleine compleet gekke momentjes, mensen en gesprekken. Terwijl ik dit schrijf kan ik nogsteeds bijna niet geloven dat ik dit alles heb meegemaakt en hoeveel er zelfs nog niet in deze ellenlange blog staat. Ik dacht altijd bij hippie communities, zovan ja beetje chillen, beetje blowen, beetje vrij zijn met zijn allen. Allemaal waar, maar nog veel meer dan dat ben ik achter.

[goth-metal-and-burtonfreak]

Pacificatie van Gent

Vandaag op 8 november 1576 ondertekende de 17 gewesten, in opstand tegen Spanje, de pacificatie van Gent. Deze document is een belangrijke stap geweest richting een onafhankelijk Nederland en laat ook goed de tolerante en liberale idealen zien waar Nederland naar streefde.

Deze pacificatie werd getekend slechts een paar dagen nadat de Spaanse troepen een ware bloedbad hadden veroorzaakt in Antwerpen, nu bekend als de Spaanse furie. Deze slachting aan de hand van de Spanjaarden zorgden ervoor dat de verdeelde Nederlandse gewesten nu eindelijk de handen in een sloeg om de Spanjaarden voorgoed uit de lage landen te jagen.

Dit zijn een paar van de afspraken die werden gemaakt: -De Spaanse troepen moeten direct uit Nederland verdreven worden. -Willem van Oranje wordt de regeringsleider van de gewesten. -De Staten-Generaal kunnen op eigen initiatief samenkomen in plaats van alleen maar op de initiatief van de vorst. -Het gezag over de Nederlandse gewesten ligt in handen van Nederlandse edelen, niet meer in de handen van Filips II. -Plakkaten tegen ketters en andersdenkenden mensen worden verwijderd. -Rooms-Katholieken worden niet meer vervolgd en er worden ook geen verdere acties ondernomen tegen dit geloof.

Hier is een fragment uit het document: "De voornoemde Staten van Brabant, Vlaanderen, Henegouwen etc mitsgaders mijnheer de Prins, de Staten van Holland en Zeeland en met met hen verbondenen beloven ongeveinsd en in goede trouw van nu af aan een vaste en onverbrekelijke vriendschap en vrede te onderhouden. Voort beloven zij elkaar te allen tijde en bij alle gebeurtenissen bij te staan met raad en daad, goed en bloed. In het bijzonder beloven zij de Spaanse en andere uitheemse soldaten uit het gewesten te verdrijven en weg te houden.

Voortaan mogen alle inwoners overal komen en gaan, wonen en handeldrijven, als koopman of anderszins, in alle vrijheid en veiligheid. Maar het zal niet toegestaan zijn iets te ondernemen, behalve in de gewesten Holland en Zeeland, tegen de algemene rust en vrede, in het bijzonder tegen de rooms-katholieke religie en de uitoefening van die godsdienst.

En opdat niemand gevaar loopt, zullen alle plakkaten, eerder gemaakt en gepubliceerd ter zake van heresie (ketterij), en ook de strafwetten van Alva, worden opgeschort, totdat de Staten-Generaal erover beschikt hebben. Mijnheer de Prins zal stadhouder van Zijne Majesteit blijven in Holland en Zeeland, totdat de Staten-Generaal na het vertrek van de Spanjaarden anders zal beschikken."

Ondanks deze nobele afspraken, was de vrede en eenheid tussen de Nederlandse gewesten slechts van korte duur. De Protestanten en de Katholieken bleven maar elkaar in de haren zitten en er brak zelfs opnieuw geweld uit in Gent.  Uiteindelijk viel Nederland uiteen in twee unies, de unie van Atrecht en de unie van Utrecht. Dit gebeurde 3 jaar na de ondertekening van deze pacificatie.

Hier is een afbeelding van het document wat zich bevindt in de archieven van Den Haag.

[tevens-tekst]

zelfisolatie dagboek - donderdag 7 mei

Vanuit mijn raam heb ik zicht op een grote boom. Op de eerste vertakking wonen twee duiven en sinds een week hebben ze een logee in de vorm van een klein tortelduifje. De knappe verstekeling met haar zwarte halsband zat gebroederlijk naast het verlopen stel. Het is een solidariteitsactie van het duivenpaar. Het aanbod aan verloren frietjes is flink geslonken, laat staan de door dronken toeristen achtergelaten plakkaten braaksel. Gelukkig is er op het plein een buurman die elke dag een zak oud brood leegkiepert. 
Het tortelduifje verbleef vandaag op de rand van de flat. Haar gastvrouw en heer alert op hun vaste tak. De solidariteit bleek van korte duur. Geven wat je ten overvloede hebt is voor niemand lastig, pas als beide partijen het moeilijk hebben wordt de waarde van hun saamhorigheid getest. De broodkruim was op. Net als het geduld dat wij ten overvloede hadden aan het begin van de lockdown wordt het met de tijd schaarser. Alle spandoeken en t-shirts voor het zorgpersoneel ten spijt, de solidariteitstest is pas net begonnen.

[kattentrimsalonfelis]

Deze lieverd had een paar flinke plakkaten vilt op zijn rug Gelukkig was de rest van zijn vacht goed in conditie en kon mooi doorgekamd worden Ze kan er weer tegen aan #kattentrimsalonfelis #kattenliefde #katten #kattentrimster #kattentrimmer #kattentrimsalon #katvriendelijkevachtverzorging #katvriendelijktrimmen #katvriendelijktrimmen #kattenleven #kattenvrouwtje #catsofinstagram #catgrooming #catgroomingsalon #catgroomers #catgroomerslife #catsofholland #catloversclub #catagram #kattenvannederland🇱🇺 #kattenliefhebber #kattenfoto #kattenopinstagram #broekoplangedijk #dijkenwaard #gemeentedijkenwaard #verbinding #hartvanlangedijk #gemeentedijkenwaard #dijkenwaard (bij Broek Op Langendijk, Noord-Holland, Netherlands) https://www.instagram.com/p/CmwT2JOozTR/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[jurjenkvanderhoek]

DE KUNST VAN BRAM BOGART ADEMEN

Hij is bezeten van verf. De catalogus bij de tentoonstelling in Museum Prinsenhof Delft doorbladerend zie ik alleen maar verf. Bram Bogart is verf. Op de omslag staat een jonge Bram die opgaat in zijn werk, leunend tegen een ruw gepleisterde muur. Hij is die muur, hij is zijn werk. "Schilderen is voor mij hetzelfde als ademen." De verf stroomt hem door de aderen, het zit in zijn hoofd. Hij is de verf. En daardoor komt die pure verf als materiaal op zijn zelf geprepareerde dragers terug. Want de gedachte verf moet een uitweg hebben. Het moet beeld krijgen. Er moet geschapen, gecreëerd worden. Het is een geïnspireerde invulling van het leven.

Hij is geen schilder van de realiteit, van het stilleven of het landschap. De kunstenaar of zijn omgeving bepaald niet, maar het materiaal schrijft voor wat de abstracte figuratie zal zijn. De carrière van Bram Bogart begint wel met bloemen, blauwe luchten, een molen en het zelfportret. Maar dat is om het doek te verkennen, de verf te leren kennen. Dan al wel is in de toets de latere kracht van de penseelstreken, de kwastvoering te zien. Dan al gaat hij de verf op een onorthodoxe manier te lijf. De vlakken en kleuren samen hebben dan eerst nog een uitstraling als beelden ze de werkelijkheid uit. Later ontdekt Bogart de kracht van de materie als op zichzelf staande uitdrukking.

Op weg naar zijn uiteindelijke vorm spatelt hij de verf in gemengde techniek als stuukt de man een wand. Zo staat hij op dat omslag van die catalogus "Schilder van formaat". Als stukadoor met koffiepauze, in rust kijkt hij de wereld in, kijkt hij mij aan. Zelfbewust, de waarde van zijn eigen kunnen inziend. Zo is hij ook in de rest van de uitgave geportretteerd. Via beeld en door middel van tekst. "Er mag een bom naast me ontploffen, dan werk ik nog door..." Want er moet gewerkt doen, iedere geringe afleiding of overmatige storing is ongewenst. Waar anderen in de smeltkroes Parijs het uitgaansleven opzoeken werkt hij door, en niet alleen omdat hem de middelen ontbreken een pintje te vatten.

Hij is een schilder van formaat. Figuurlijk gesproken, maar zeker ook letterlijk. In machtige bewegingen wordt de materie op grote dragers gekalkt, waarbij de magie in kleurgebruik en de behandeling van de verf zit. Het werk komt letterlijk op je toe in een verticale dimensie. Door de verf in dikke klodders en zware vegen op te brengen ontstaat een reliëf. Uiteindelijk komt er rust in de complexe dynamiek. De verf wordt in grote plakkaten en met dikke klonters  opgebracht, als gespoten uit een spuitzak. In de natte brei strijkt Bogart wel met een spatel vlakken uit. Het worden composities die zich maar nauwelijks laten temmen en daadkrachtig over de rand reiken. Het heeft geen beeld, maar toch vindt de blik houvast. In de abstracte vormgeving zoekt het oog een realistische figuratie.

Een werkstuk kan niet niks voorstellen, Bogart vult er een naam in en hangt er een titel aan. Zo zodat mijn gedachte aansluiting zoekt, een verband vindt met de werkelijkheid. Zo werkt dat toch. In alles om je heen speur je naar herkenning, een overeenkomst met dingen die je eerder zag. Het lijkt ergens op, het doet aan iets denken. De gedachte uitschakelen en onbevooroordeeld - objectief en onbevangen - kijken naar niets wat iets is lijkt een onmogelijke opgave. Bij het werk van Bram Bogart is dat minder moeilijk dan dat het lijkt. Ik kan als vanzelf wegglijden in die spontane rust van kleur en verf. Mijn ogen kunnen zich laven aan alleen maar kijken, niets anders dan dat. Kijken en niet hoeven weten. De titel geeft een ingang, maar kan ook het ongekunstelde genieten in de weg staan.

Met de tentoonstelling "Schilder van formaat" is Bram Bogart terug op honk. Geboren in 1921 als Abraham van den Boogaart te Delft weet hij al op jonge leeftijd schilder te worden en te zijn. Onder de artiestennaam Bram Bogart zwerft hij door de wereld en de kunst. Hij zoekt vooral grote historische gebouwen met veel en grote kamers, zodat hij de ruimte heeft om zijn imposante werken te maken en uit te zetten. Start hij eerst nog met huiskamerformaat schilderijen, hij finisht met museale afmetingen. Zijn pasteuze,  kleurrijke, krachtige, zeer expressief en eigenzinnige composities dijen gaandeweg uit. Worden in gewicht steeds zwaarder, omdat de huid in de specie-achtige verfsamenstelling almaar dikker wordt. 

Dit kan geen linnen doek verdragen, dus gaat Bogart zelf stevige dragers maken van houten panelen, diverse lagen jute met een sterk zuigende werking en daarop een eigen verfspecie waarin hij handmatig een structuur knijpt zodat de toplaag in verf daarop beter zal hechten. Door het gewicht worden deze dragers horizontaal en steunend op de vloer beschilderd in een sculpturale beweging. De schilder wordt als het ware beeldhouwer. Het monumentale karakter nodigt uit in het werk te duiken en je als het ware onder te dompelen in het reliëf. Dat is wat deze kunst met je doet. De eenvoud is bovenmatig, daarin heeft het meervoud aan ruimtelijke lijnen en vlakken een magnetische aantrekkingskracht. Staan de polen goed dan vreet het werk je op. Stoten de polen elkaar af dan loop je er aan voorbij. Het is alles of het is niets. In het niets is het alles. 

Terug op honk, want Delft liet Bogart zijn leven lang - hij stierf in 2012 - niet ongemoeid. Zijn geboortestad komt in kleurgebruik, titel, materiaal als in voorstelling terug in zijn werk. Het Delfts blauw gebruikt hij meermalen als karaktervolle kleur voor de plek waar het allemaal voor hem is begonnen. Het Museum Prinsenhof, plaats van handeling voor een Bogart tentoonstelling op dit moment, is een beladen historische plek. Want immers is Prins Willem van Oranje er vermoord!? Het kogelgat zit nog in de muur. Op nog geen halve kilometer afstand staat Bram's geboortehuis. De Prinsenhof kan zijn kunst omarmen, want de grote ruimtes met de zware balken komen overeen met de ateliers waarin het werk is ontstaan. Bogart heeft een voorliefde voor dergelijke plekken om te werken en heeft het grootste deel van zijn oeuvre laten ontstaan in kastelen. 

In de catalogus gaat conservator Anita Jansen breedvoerig in op leven en werken van de kunstenaar. Ze beschrijft de ontwikkeling van zijn schilderkunst, die eigenzinnig is en waarvan niet hijzelf maar het materiaal de vorm bepaald. Bram Bogart is grondlegger van de Nederlandse informele kunst. Maar hij zocht eerst een weg in de kunst die werd geïnspireerd door de durf en het experimentele karakter van vooral de landschappen die hij ziet bij Vincent van Gogh en Constant Permeke. Jansen merkt op dat hoewel in die tijd zijn werk nog figuratief is "ook in deze vroege werken al het later zo kenmerkende handschrift met de prominente pasteuse, in dikke lagen opgebrachte verf en het intense kleurgebruik van Bogart te herkennen is". Hij zoekt naar het meest geschikte mengsel van materialen en voelt zich aangetrokken door het abstract expressionisme, de stijl die een uiting is van het verlangen naar vrijheid.

Zijn werken worden gaandeweg abstracter en langzamerhand verdwijnt elke verwijzing naar de werkelijkheid. "Zijn gebaren worden groter, de verfstreken wilder en de materie alsmaar dikker. De toetsen druipen langs de steeds groter wordende doeken." Hij wordt de eerste Nederlandse materieschilder. De verf is materie, gemengd met allerlei materialen zoals zand, gips, glas of textiel. Wordt de dikke massa op een drager aangebracht ontstaat een reliëfachtig oppervlak. Het schilderij wordt driedimensionaal, ruimtelijk als een beeldhouwwerk. In deze stroming echter is Bogart een buitenbeentje, zoals hij eigenlijk in de hele beeldende kunst als richting dat is. Al was hij materieschilder hij is trouw gebleven aan het gebruik van de pure verf; "hij wilde de onschuld, de spontaniteit en het snelle karakter van de verf niet verliezen". 

Echt een schilder wil hij zijn, maar zoekt wel de grenzen van het klassieke doek op de ezel. Het formaat groeit, het verfmengsel van eigen receptuur wordt zwaarder en dikker. Het werken wordt als inspanning fysiek steeds minder gemakkelijk, maar tot op hoge leeftijd blijft hij met onverminderde toewijding en passie deze schilderijen maken. De afzonderlijke werken wegen soms wel honderden kilo's. De dikke verf, dat eenzelfde aard heeft als de specie van de gemiddelde stucadoor, bewerkt hij met troffels en grote messen - trekt er banen in en druppelt klodders. Telkens pure kleuren, ongemengd. De lichtval, de ieder uur van de dag veranderende aanschijning van het licht trekt schaduwen en wijzigt vorm en aanblik. De structuur is voortdurend in beweging. Het schilderij leeft.

In "de nalatenschap" is journalist en schrijver Sander Donkers in gesprek met Bram jr. De zoon heeft er zijn levenstaak van gemaakt het oeuvre van zijn vader op een juiste manier te archiveren, rubriceren en aan de man te brengen. Dat wil zeggen dat hij de collectie beheert en de aandacht erop wil vestigen. Junior weet uiteraard veel te vertellen over leven en werken van senior. Het geeft samen met de biografische gegevens een welhaast compleet beeld van deze bijzondere kunstenaar. Een beeldend schilder. Grondlegger van de informele schilderkunst in Nederland. Een compositie ontbreekt in de informele kunst en bij de uitvoering wordt meestal een beperkt kleurenpalet gebruikt. Het is onbezorgd kijken en genieten, want je hoeft niets te zien en er dus ook niets van te vinden. Het is een ontspannen opnemen van kleur en vorm. Door het te beschouwen adem ik de kunst van de maker.

Uitgave bij tentoonstelling "Bram Bogart, Schilder van formaat". Museum Prinsenhof Delft, Waanders Uitgevers Zwolle, 2022.

https://www.waanders.nl/en/bram-bogart.html

[odettegude]

Wandelen in Naarden-Bussum: dag 625

Het heeft geregend... En hoe. De straten in Bussum stonden blank. 

Of nu alle haartjes van de rupsen weggespoeld zijn weet ik niet, maar voor de wandeling van vandaag namen we nog maar geen risico.

Daarom maar weer een stratenroute uitgezet. Ons door de vakantietijd uitgedunde groepje wandelaars van vandaag vond het in ieder geval een leuke route...

We vertrokken vanaf station Bussum-Zuid. 

Ik heb er maar even een kaartje van Bussum bij gepakt om jullie te kunnen vertellen dat we op de grens van Bussum Centrum en het Eng hebben gewandeld, rond Sportpark Zuid en daarna door het Eng terug. ‘t Is maar dat je het weet...

Ik was nog nooit in de Spijkerstraat geweest. Het is een hofjes achtige straat die je echt even moet vinden. Dat zijn vaak de leukste straten, wat ook hier weer het geval was. Bij verschillende huizen hingen bijvoorbeeld dit soort plakkaten aan de muur:

We liepen dus om het sportpark heen en staken de Ceintuurbaan over richting de “Groene Long” (een parkje) en de kinderboerderij. In de berm (gelukkig) veel wilde bloemen, goed voor “de beestjes” 🦋🐞🐛

Bij de kinderboerderij kregen de dieren net eten. 

Er zitten hier ook wallabies, van die mini kangoeroes. Zo leuk...

Verder door de wijk lopend zagen we deze appelboom. Netjes aan de bewoner gevraagd of we even mochten fotograferen... Ja, als hij toch in de tuin bezig is, wel zo netjes...

Bij de vijver nog maar even een foto van de fontein genomen. 

En toen waren we alweer terug bij het station, keurig op tijd...

[hickorywindnl]

In My Hour of Darkness (2)

Het is stil op het binnenpleintje van ons hotel. Het is acht uur, de tuinman heeft net de planten water gegeven. Henk werd er wakker van en dacht meteen aan Gerard. Het valt allemaal mee.

Vandaag is de laatste reisdag van onze roadtrip, die zal eindigen in Houston, Texas.

Voor we New Orleans achter ons laten is er nog een missie te volbrengen: Even buiten het centrum ligt op een ruime, goed onderhouden begraafplaats het graf van onze held en founding father van de Counrtyrock: Gram Parsons. 

We hebben het hier over het uiteindelijke graf want zoals jullie, vaste lezers van onze website misschien nog wel weten, is Gram in eerste instantie door vrienden verbrand in de woestijn van de Joshua Tree Desert. Vrienden hadden zijn lichaam ontvreemd uit de hangaar van het vliegveld van Los Angeles nadat hij aan een overdosis bezweken was in kamer 8 van de Joshua Tree Inn. Nou waren we al in de woestijn geweest, in de kamer waar hij overleden is en het bezoek aan zijn graf completeert de bedevaart.

Het is even zoeken op de begraafplaats zelf. Een grote weide met veel bronzen plakkaten die overal verspreid liggen. We hebben enige aanwijzingen waar we moeten zoeken en Gerard vindt in de buurt van een grote eik, in section R, het graf. Een bronzen plaat met afbeelding van de zanger, voorzien van een deel een van zijn songteksten;

Another young man safely, strummed

His silver string guitar

And He played to people everywhere

Some say he was a star

But he was just a country boy,

His simple songs confess

And the music he had in him

So very few possess

From: “In My Hour Of Darkness”

Nadat we beiden even ons momentje hebben met Gram, vervolgen we onze route door het diepe zuiden van Louisiana richting Texas. De muziek gaat aan en de blik op oneindig. Als Henk na een paar uur even opzij kijkt ziet hij dat Gerard nog steeds in zijn momentje zit. Wat worden we toch een stel oude sentimentele mannen.

Hotel Derek heeft Valet Parking. De auto staat nog niet stil of onze deuren worden links en rechts opengetrokken door enthousiaste jongens in blauwe polo’s die zeker weten dat we hun hulp hard nodig hebben. We proberen nog uit te legen dat we alleen even inchecken en dan meteen door gaan naar een concert, maar het systeem is al onomkeerbaar in werking.

Terwijl de ene jongeman aan onze tassen trekt en de ander even aarzelt wat hij met de rotzooi op de achterbank moet, start een derde al fanatiek de auto. Gerard kan zich ter nauwer nood uit de auto wurmen. Na het inchecken brengt een andere jongeman de tassen naar de kamer op de tiende etage. Wij denken dat de service hiermee wel afgerond is maar we vergissen ons. Deze heer wil ook onze tassen wel uitpakken en, Gerard en Henk weten niet helemaal zeker of ze het goed verstonden, ook nog wel even onze bedden opwarmen. We trekken een duidelijke grens en sturen hem met 5 dollar terug naar zijn eigen leven. Als we weer beneden zijn is de auto net weg gebracht maar zonder enige wanklank wordt hij meteen weer opgehaald.

We trakteren ons de laatste avond op een beetje Austin in de vorm van een optreden van Mickey and the Motorcars, the band van twee van de broers uit de muzikale familie Braun. We kennen de band goed uit Texas, net als die band van hun andere broers, Reckless Kelly.

Prima tent die Goode Company Amadillo Palace. We eten Texaans met de Texanen en kennen de muziek net zo goed als zij. We vallen dus niet op, behalve dan door ons accent. Het is al diep in de nacht a we de sleutel van de auto geven aan de enig achtergebleven jongeman met blauw shirt.

[saulsplace]

‘Ons’ coronavaccin wordt getest op arme Afrikanen. Deze wetenschapper onthult wie het onderzoek financiert

In Zuid-Afrika testen wetenschappers momenteel het coronavaccin dat wordt ontwikkeld door de Oxford-universiteit, ‘ons’ vaccin dus. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Afrikanen komen in verzet omdat het vaccin wordt getest op arme mensen die niet weten wat de risico’s zijn. Buiten de Universiteit van Witwatersrand in Johannesburg, één van de universiteiten waar de tests plaatsvinden, verzamelden zich betogers die plakkaten omhoog hielden met daarop teksten als ‘Afrika is geen dumpplaats’ en ‘Geen veilig vaccin’.

Minister Hugo de Jonge heeft met farmaceut AstraZeneca een overeenkomst gesloten voor 300 tot 400 miljoen doses van dit Oxford-coronavaccin.

De Afrikaanse wetenschapper en schrijfster Obianuju Ekeocha besloot zich te verdiepen in de tests en was vooral benieuwd waar het geld vandaan komt. Bij het onderzoek is onder meer professor Glenda Gray, voorzitter van de South African Medical Research Council (SAMRC), betrokken. “Zij weet ons te vertellen wie dit vaccin in Afrika heeft gedumpt en laat testen op Afrikanen,” aldus Ekeocha.

Bill Gates

“De SAMRC is een belangrijke geldschieter van dit programma. We raakten erg geïnteresseerd in het financieren van de ontwikkeling van vaccins. We keken naar samenwerkingsmogelijkheden met internationale groepen en dit is de reden dat we zijn gaan samenwerken met de Gates Foundation om dit hele belangrijke onderzoek te financieren.”

Bedankt professor Glenda Gray voor het beantwoorden van onze prangende vraag: ‘Wie financiert deze vaccintests en betaalt ervoor om Afrikanen te gebruiken als proefkonijnen?’ Bill Gates! Wie anders?

Ekeocha verwijst daarnaast naar een artikel van vorige maand waarin valt te lezen dat Oxford-wetenschappers 750 miljoen dollar van de Gates Foundation krijgen voor hun coronavaccin. “Bill Gates financiert dus eigenlijk deze hele operatie.”

“De westerse elites gebruiken ons voor klinische onderzoeken, voor tests, ze experimenten op ons,” zegt ze. “Maar als Afrikaan zeg ik: tot hier en niet verder. Ik roep met deze video iedereen op om op te staan en je hiertegen uit te spreken.”

“Afrikanen moeten niet langer op deze manier worden behandeld. Mensen moeten dit te weten komen. Mensen moeten zich ertegen uitspreken. We moeten deze organisaties ontmaskeren. Oxford, jullie moeten je schamen.”

[superstore3291-blog]

20x stuks plafond ophang clips

20x stuks systeem plafond ophang clips Handige clips geschikt voor systeemplafonds voor het ophangen van kettingen touw of plakkaten Materiaal aluminium Voor S-haken en touw kunt u ook terecht in deze winkel http://dlvr.it/RJzQZs

[office-deals-blog]

Wandpresenter Hebel zilver

Voor het presenteren van informatie plakkaten posters drukproeven technische tekeningen flipoverbladen br Zwenkarmen met verschuifbare magneetclips voor de documenten die aan beide kanten kunnen worden gehangen br Indien buiten gebruik kunnen de armen plaats besparend ingeklapt worden br Voordeel van de magneetclips documenten tegen de open clips drukken en deze klikken vanzelf dicht - zodat ook grote documenten door n persoon kunnen worden opgehangen br Zeer functioneel - attractieve vormgeving br Om aan de wand te bevestigen br Verticaal 1 m lange zilver geloxeerde aluminium buis br 2 Aluminium zwenkarmen A0 132 cm met elk 3 verschuifbare magneetclips br Opgave van formaat heeft betrekking op 80 grams papier br Arm met gentegreerde rem om hoogte naar wens in te stellen br Arm waterpas te stellen en documenten aan beide kanten op te hangen br Kan worden uitgebreid tot in totaal 8 armen br Verpakking kartonnen doos inclusief montagemateriaal br VE 1 st br garantie 3 jaar http://dlvr.it/RC1FS2

[nomadenbestaan1983world]

Turkije en zijn voormalige hoofdstad Istanboel

Istanboel: ooit de hoofdstad en het centrum van twee machtige wereldrijken. Zowel de Romeinse of Byzantijnse en de Ottomaanse invloeden zijn nog duidelijk zichtbaar in deze stad. Haar mix van Christelijke bouwkunst en Islamitische architectuur doen deze stad echt wel eer aan en het is absoluut terecht als men beweert dat dit een van de mooiste cultuursteden is op onze planeet! East meets West at his best!

Tip: vliegen naar Istanboel kan soms duur zijn. Wij ontdekten Istanboel de eerste keer tijdens een tussenstop met Turkish Airlines op een reis naar India, en een tweede keer als tussenstop op de terugweg uit Georgië. Leuk om een paar dagen in Istanboel te zijn en de oriëntaalse sfeer te kunnen opsnuiven. Een goedkoop alternatief is lagekostenmaatschappij Pegasus.

Tip: indien je tijd zou hebben, ga eens je haar laten knippen bij een traditionele kapper. Ze gebruiken vuur om de uiteinden van de haarpunten dicht te schroeien. Vuurwerk gegarandeerd!

Tip: wij verbleven in een hotel met de naam Orka (echt een aanrader!). Vriendelijke mensen en zeer lekker en uitgebreid ontbijtbuffet. Het hotel ligt niet ver van de Blauwe Moskee en de Aya Sophia.

Tip: als vrouw mag je niet zomaar de moskee bezoeken, je moet (een beetje) gesluierd zijn.

Breng daarom een sjaal mee om je hoofd te kunnen bedekken, als je niet telkens de sjaals wilt moeten gebruiken die zoveel andere dames al op hun hoofd hadden.

Istanboel

In de voormalige Ottomaanse en Byzantijnse hoofdstad is het moeilijk om niet te struikelen over de bezienswaardigheden, er zijn er zo veel zodat je zeker echt een paar dagen nodig hebt om alles te verkennen. De bekendste bezienswaardigheden zijn natuurlijk de Blauwe Moskee en de Aya Sophia, beide gelegen aan het centrale plein. Een bezoek aan de Blauwe Moskee is gratis (je kunt vrijwillig een bijdrage geven). Wat ook niet mag ontbreken is een bezoek aan de hippodroom. In de tijd van het Byzantijnse rijk was dit het plein waar paardenrennen werden gehouden. Nu heet dit plein het Sultanahmet plein.

Een bezoek aan de Aya Sophia is betalend maar zeker de moeite. Deze voormalige moskee (nu een museum) was voorheen een kerk, en zelfs de belangrijkste kathedraal van de orthodoxe kerk. Toen Constantinopel (het latere Istanboel) nog de hoofdstad was van het Oost-Romeinse of Byzantijnse rijk was dit al een architecturaal wonder (en nu nog steeds!). Een koepel als in deze kerk was toen nog nooit eerder gerealiseerd. Het was architectuur avant la lettre in die tijd. Vergeet niet bij je bezoek aan de Aya Sophia de wereldberoemde fresco's te bezichtigen. Tijdens het Ottomaanse rijk werden deze fresco's bedekt (met plaaster) maar later heeft men deze fresco's herontdekt. 

Wandelen over het plein en de omgeving is echt heel leuk. Leuke restaurants en vele standjes om snacks te kopen (een 'sesamring' broodje met een granaatappelsapje → lekker!). 

Wat ook een bezoek waard is de grand bazaar. Je kunt er leuke souvenirs kopen, thee etc...wel goed onderhandelen over de prijs. Zeker de moeite waard om eens rond te lopen - die overdekte markt met vele “straatjes” lijkt wel eindeloos groot.  Om te pauzeren is een Turkse koffie of thee met baklava niet te missen. Even op adem komen van al dat shoppen! De verkopers kunnen nogal opdringerig zijn dus je kunt beter stevig in je schoenen staan en zeker je niet niet laten afzetten door te veel te betalen.

Als je dit graag doet kun je een cruise maken over de Bosporus richting Zwarte Zee. Deze trips zijn goedkoop (al vanaf 10 euro per persoon in een “chiquere” boot, of zelfs maar een paar euro in de vollere boten van de staatsrederij waar ook heel wat locals van gebruikmaken). Zo kun je de stad en haar glorie goed bezien vanaf het water. Ook gezellig is langsheen de oevers wandelen bij het vallen van de avond. Met het licht krijgt de stad echt een feeërieke sfeer over zich heen. Je kunt in de vele restaurants langsheen het water stoppen voor een koffie met gebak.

Een absolute topper is ook een bezoek aan het Topkapipaleis. Dat bevindt zich op een heuvel. De toegang is betalend maar zeker de moeite waard. Voor de harem betaal je extra. Dagdromen over weelde van de toenmalig sultans zijn dan ook niet ver weg... Vergaap je aan deze pracht van een paleis en het prachtige interieur. Dit is gelegen op de Camlica heuvel. Vanaf hier heb je een prachtig zicht op de omgeving en stad.

Bezoek zeker de talloze voormalige kerken in de stad. Deze zijn in de Griekse stijl en vaak zijn de prachtige fresco's, muurschilderingen en mozaïeken er nog goed bewaard gebleven.

De metro van Istanboel is ook wel een klein wonder op zich. De Marmaray-lijn van Europa onder de Bosporus naar Azië. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze op een dag twee continenten hebben aangedaan. 

Tip: bekijk in de metro ook de muurschilderingen/plakkaten zeer goed. Zeer mooi gemaakt en ze geven een uitleg over de metro door mooie tegeltjes (echt wel een meesterwerkje). De meeste mensen lopen er gewoon door maar bekijk de metrokunstwerken goed, ze stellen niet teleur. 

Een kort metroritje brengt je ook naar de overkant van de Gouden Hoorn, richting de Galatatoren (galata zou afkomstig zijn van melk lactos, dus de wijk waar ze melk verkochten). Deze toren was tijdens het Ottomaanse rijk een gevangenis en diende ook als vuurtoren. Je kunt de toren bezoeken (betalend) en zo heb je een 360° zicht over de stad. Deze kant van de stad is pittoresk en er rijdt ook een oude tram doorheen de straten. Het oogt allemaal nogal nostalgisch. Wel een mooie buurt en gezellig om eens te verkennen. Je kunt over de brug ook te voet terug naar de andere kant. Op de brug zijn vele mensen aan vissen, het lijkt wel de nationale hobby van de lokale mensen.

Tip: opgepast voor schoenenpoetsers!! Ze doen alsof ze hun borstel verliezen. Ze hopen dat je hen hierop wijst en ze bieden je als dank een 'gratis' poetsbeurt aan. Daarna vragen ze toch een fooi. Laat de borstels dus maar gewoon liggen!

Tip: mocht je tijd hebben ga dan zeker naar een Derwisj voorstelling. Iedereen kent deze godvrezende mannen wel, met hun jurken en hoge hoeden. Door te dansen (of beter door te draaien rond hun as) raken ze in een trance. Hierdoor zouden ze dichter bij God komen…

Er zijn nog tal van andere bezienswaardigheden in Istanboel – zoals de ondergrondse waterciterne dichtbij de Aya Sofia – en het het is zeker een stad dat je niet teleur zal stellen. Ik vond onze tussenstops in Turkije echt wel de moeite waard. Ik zou zeker nog vaker naar Turkije willen gaan maar ik wacht misschien beter tot ze een nieuwe president hebben verkozen en de rust tussen Europa en Turkije terugkeert...