#plaatsmaken

[rotterdamvanalles]

De Lusthofstraat met Vos schoenen en tassen, 1980.

Deze straat ontleent haar naam aan de vroegere buitenplaats Lusthof. Ze lag ten oosten van de Adamshoflaan aan de Beneden-Oostzeedijk en strekte zich uit tot aan de Groene Wetering. Deze grote buitenplaats komt reeds voor in de 18de eeuw.

Lusthof was gebouwd aan het einde van de 17e eeuw, mogelijk op grond die beschikbaar was gekomen bij de afbraak van het slot Honingen (1668). Maar de eerste duidelijke vermelding van het huis waarbij deze als een buitenplaats wordt beschreven, dateert van 1782. In dat jaar erft Maria des Armorie het buiten Lusthof van haar man Michiel Viruly, een rijke Rotterdamse verzekeraar en koopman. Het landgoed is dan 7 morgen en 512 roeden.

Het grootste gedeelte van de 19e eeuw is de buitenplaats, in de buurt ook het buiten van Fauchey genoemd, door de gelijknamige familie bewoond geweest. De familie Fauchey is mogelijk ook de bouwer geweest van het huis dat in ca. 1885-1890 afgebroken wordt.

In 1865 overlijdt Pierre Jean Marie Fauchey (1792-1865), de buitenplaats wordt daarna in 1866 te koop aangeboden. Blijkbaar gaat de verkoop niet door, want de beide zonen overlijden eveneens op Lusthof, Corneille André Elisa in 1873 en zijn jongere broer Pierre Charles Jean in 1879. Beide overleden al jong. In 1880 overlijdt dan hun moeder mevrouw P.J.M. Fauchey geboren Cantier Certon.

In 1880 wordt de buitenplaats, door de schoondochters, verkocht aan Jacob Bosman. Hij laat plannen maken voor een fraaie verbouwing, maar het jaar erop verkoopt hij het zonder dat er iets gebeurd is. Koper is B. Hooykaas die de woning laat plaatsmaken voor de ontwikkeling van een woonwijk. Later dat jaar wordt hout van de omgezaagde bomen te koop aangeboden en het jaar erop deuren, ramen en stenen van het gesloopte huis.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van www.buitenplaatseninnederland.nl/rotterdam-lusthof.html.

2022

[keynewssuriname]

Opening Olympische Spelen Parijs ingeschaald wegens veiligheidsmaatregelen

De opening van de Olympische Spelen in Parijs, deze zomer, wordt een stuk minder groots dan eerder aangekondigd. Bij de opening aan de Seine in het centrum mogen ruim 300.000 toeschouwers komen kijken. Eerder werd gesproken over een aantal rond de 600.000. De Olympische Spelen zal op 26 juli beginnen. De afgelopen jaren is aan de rand van de hoofdstad gebouwd aan het olympisch dorp. Er worden straks 14.500 atleten en medewerkers ondergebracht. Het moest een luisterrijke opening worden, grotendeels gratis bovendien. Een evenement van jewelste langs en op de Seine met een botenparade voor deelnemers. Anders dan anders, want niet zoals gebruikelijk in een stadion. Het zou passen bij het motto van deze Spelen: 'Games Wide Open'. Vanwege onder meer veiligheidsoverwegingen wordt nu afgeschaald. Ook op logistiek gebied blijkt minder mogelijk. Eerder was bedacht dat de bekende boekenstalletjes langs de rivier moesten plaatsmaken. Dat leidde tot protest onder de verkopers, waarna Macron al liet weten dat een dergelijke tijdelijke verhuizing van de stalletjes van de baan was. De Seine staat niet alleen centraal tijdens de opening, de rivier wordt tijdens de Spelen ook gebruikt voor zwemwedstrijden. Maar het water is nog te vervuild. Er is anderhalf miljard euro uitgetrokken om de waterkwaliteit te verbeteren. Volgens president Macron komt dat de Parijzenaars ten goede. "De rivier zal niet meer dezelfde zijn, er wordt enorm in geïnvesteerd. Dat is geweldig." Op vragen van journalisten liet president Macron weten zelf ook zeker een duik te zullen nemen als de Spelen voorbij zijn. "Maar ik ga u geen datum geven, want straks komt u nog kijken." Read the full article

[gpfansnl]

De Spanjaard weet wat hem te wachten staat.

[se-coaching]

Obsessief verliefd en limerence: Wat is het verschil?

In verliefdheid schuilt altijd wel iets obsessiefs. Overmand door kriebels en vlinders, is immers je hele ik vooral bezig met die ene, o zo speciale persoon. En daar is niets mis mee, want geleidelijk zal het obsessieve steeds meer plaatsmaken voor waar het werkelijk om draait: liefde. Maar dat gebeurt niet altijd. Soms blijven mensen ‘hangen’ in dat obsessieve gevoel, wanhopig smachtend naar…

[betheproduct]

Stel je voor dat je een droomleven wil maar hoopvol zit te wachten terwijl je verstrengeld bent in de greep van angst. Elke dag is een worsteling met die knagende onzekerheid, en het lijkt alsof angst een constante metgezel is geworden. Wat je diep van binnen verlangt, is innerlijke rust – de vervulling van zelfzekerheid die steeds aan je lijkt te ontsnappen.

Deze voortdurende angst heeft je leven beperkt. Het heeft je belet om volledig van het leven te genieten, en het heeft je gedachten overheerst, waardoor je te vaak de vreugde van het moment hebt gemist.

Het heeft ook je gevoelens in een verwarrende wirwar van twijfels en onrust gevangen gehouden. Je snakt naar een uitweg uit deze emotionele gevangenis. Wat als je die verstikkende angst zou kunnen ruilen voor innerlijke rust?

Stel je voor hoe het zou zijn om vol passie en zelfliefde te stralen, bevrijd van de ketenen van onzekerheid. Dankzij onze eigen zelfzekerheid voelen wij ons op ons gemak en bekwaam om anderen te begeleiden.

Nu kan iedereen snel deze transformatie zelf ervaren. Onze unieke methode biedt snelle hulp bij het overwinnen van angsten en onderscheidt zich door de kracht van zelfleiderschap. We zullen je de vaardigheden bijbrengen, zodat jij ook je eigen meester wordt.

Het is de hoogste tijd om de verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven en de angsten die je veel geld, tijd en geluk hebben gekost achter je te laten. We hebben talloze mensen geholpen om hun angsten te overwinnen en hun wilskracht te herwinnen.

Geloof in jezelf is de sleutel, en de eerste stap is eenvoudig: kom nu in actie. Het is hét moment om je angst in te ruilen voor innerlijke rust en zelfzekerheid.

Dit is het begin van een nieuw hoofdstuk in je leven, vol nieuwe hoop en schitterende mogelijkheden. Laat angst plaatsmaken voor innerlijke rust, zelfzekerheid en kracht. Kies voor verandering en groei.

Ruil nu je angst in voor innerlijke rust. Boek en reserveer vandaag nog jouw intro-groeisessie voor wilskracht tot zelfzekerheid. Ik sta voor je klaar, dus ga ervoor.

#wilskracht #zelfleiderschap #geluk #succes #betekenisvol

[maartenbuser]

Artikel over kunstklimaat Arnhem

Nu te lezen op de website van Metropolis M: hoe staat het met het kunstklimaat in Arnhem? Ik ging erover in gesprek met de leiders van drie onafhankelijke kunstinitiatieven in die stad: Omstand, POST en Productiehuis Plaatsmaken.

[sadweeper666]

The RATS banner is a banner created for the exhibition World Reciever in Opstand, Arnhem. This exhibition resulted from the Master-Apprentice program of KunstpodiumT. The art was also created for the Rotterdam-based anarchist collective RATS, short for Rotterdamse Anarchisten Tegen Supermarkten (Rotterdam Anarchists Against Supermarkets). I printed this at Plaatsmaken, Arnhem, because both the institute and the gallery heavily encouraged us to make use of this space, offering us a reduction if we worked there. This reduction was unfortunately only offered verbally and by the time I had already printed the banners, it turned out to be a false promise and I had to pay the full price. Valuable life lesson learned Klaartje you fucking bitch :)

[shittymarketing]

[liefhebberdesign]

Terrarium Experimetal etching. 

More info at: http://www.liefhebber.biz/illustration/terrarium

[wendymegens]

Oude rugzak, maak plaats voor een nieuwe. Kijk op de website voor mijn reis bij deze quote. #linkinbio🔥🔥🔥🔥. #quote#quotesdaily#zelfliefde#rugzak#plaatsmaken#oudepijn#angst#growyourselff. Lieve groet, Growyourselff 😘 https://www.instagram.com/p/B1o8A5gIiFj/?igshid=1x1jjuai8yhzw

[stefselfslagh]

Murielle Scherre: ‘Als ik ooit mijn dagboeken kwijtraak, heb ik nog altijd mijn tattoos.’

Dit stuk verscheen in De Morgen Magazine, de weekendbijlage van De Morgen.

In juni stelt Murielle Scherre nieuwe intieme stofjes voor: een collectie genderneutrale lingerie. Drieënveertig is de ontwerpster inmiddels: een leeftijd waarop zekerheden niet zelden plaatsmaken voor twijfels. Maar niet bij Scherre. "Mijn midlifecrisis was een openbaring."

Murielle Scherre laat zich sinds een paar jaar Murielle Victorine Scherre noemen. Niet omdat een meervoudige voornaam haar - komt-ie - voornamer doet lijken, wel omdat Murielle Victorine nog weerbarstiger klinkt dan Murielle. "Veel mensen hebben het moeilijk om mijn naam te onthouden", vertelt ze. "Murielle wordt vaak Mireille, Scherre verandert meestal in Scheirre. En dus dacht ik: als ik dan toch zo'n lastige naam heb, maak ik hem gewoon nog wat moeilijker. Mijn oma zei altijd: 'Als ge het niet kunt wegsteken, moet ge het doen opvallen.' Dat zijn woorden waar ik in mijn leven al veel aan gehad heb." (lacht)

En zo neemt Murielle Scherre me al tijdens de eerste minuut van ons gesprek mee naar haar karakteriële epicentrum. Als je niet makkelijk kan zijn, wees dan moeilijk. Als je niet stil kan zijn, wees dan luid. Als je jezelf niet kan verstoppen, trek dan wild gesticulerend en desnoods hevig hinnikend de aandacht. "Op school kreeg ik voortdurend te horen dat ik te druk was. Dat ik te veel plaats innam. Twaalf jaar lang heb ik geprobeerd om mezelf te veranderen. Om minder aanwezig te zijn. Het was de ongelukkigste periode van mijn leven. Iemand anders proberen te zijn dan wie je bent: het vreet belachelijk veel energie. En het is gedoemd om te mislukken. Tegen een begonia zeg je toch ook niet dat hij een perzikboom moet worden?"

De karaktertrekken die haar vroeger op schooltuchtelijke reprimandes kwamen te staan, worden vandaag geprezen: haar koppigheid is vastberadenheid geworden, haar brutaliteit bravoure. Al negentien jaar is ze de bezielster, ontwerpster en chief ethics officer van La Fille d'O: het lingeriemerk dat het vrouwelijke schoonheidsideaal in het overdadig gemaquilleerde gezicht uitlacht. La Fille d'O-catalogi worden niet bevolkt door multi-orgasmes veinzende fotoshopmodellen, maar door vrouwen met striemen, vetplooien en schaamhaar.

Tussen het ondernemen door houdt Scherre nu en dan onorthodoxe pleidooien voor meer bewegingsvrijheid in de liefde ('Volgens mij heeft liefde geen exclusiviteitscontract met seks') en minder winstbejag in de economie ('Wie op een eindige planeet leeft, kan niet blijven gaan voor eindeloze groei'). Soms wordt ze een 'avantgardistische amazone' genoemd, dan weer 'de rebelse lingeriekunstenares'. Kwalificaties waartoe ze zich verhoudt zoals sterren tot astronomie: met de grootst mogelijke onverschilligheid. "Mijn doel is niet om tegendraads bevonden te worden. Mijn doel is om te kunnen doen waar ik zin in heb. Dat zijn twee wezenlijk verschillende dingen."

De gelaagde mens We hebben afgesproken in het voormalige gemeentehuis van Desteldonk: een tot voor kort vereenzaamd gebouw dat ze samen met haar lief - kunstenaar, muzikant en La Fille d'O-vormgever Jan Verstraeten - heeft omgetoverd tot een bohemienpand met een majestueuze lichtinval. Aan de muren hangen schilderijen die nog lijken te twijfelen tussen een figuratief en een abstract bestaan, op de houten vloer staat een zetel die na de werkuren bijklust als slaap-, sluimer- en streelplaats.

Terwijl Jan Verstraeten zich achter een breedgeschouderde iMac terugtrekt, zetten Murielle Scherre en ik het op een gemondmaskerd keuvelen over de nieuwe La Fille d'O-collectie: een verzameling genderneutrale lingerie die ze ontwierp tijdens een een-tweetje met Sébastien Meunier, de vroegere artistiek directeur van Ann Demeulemeester. In juni wordt de collectie voorgesteld, in oktober ligt ze in de winkels.

De samenwerking tussen Scherre en Meunier leidde tot 'lingerie die rekening houdt met non-binaire lichamen, cis- en transgenderlichamen en lichamen die door een transitie gaan.' Omdat Scherre voor de tijdsgeest wel vaker als haas heeft gefungeerd, informeer ik of haar genderneutrale collectie in lingerieland een nieuwigheid is. "Nee, er bestaat al een klein aanbod van genderneutrale lingerie. Maar dat is louter functionele lingerie, vaak gemaakt door transpersonen zelf. De collectie die Sébastien en ik straks op de markt brengen, is behalve functioneel ook esthetisch."

Ze zal zich nog eerder laten opsluiten in een vochtige kelder vol ratten en stroboscooplampen dan dat ze ooit borstvergrotende lingerie zal maken. Maar staan transvrouwen net niet te popelen om zich aan het traditionele schoonheidsideaal te conformeren? "Sommige transvrouwen gaan onze genderneutrale lingerie niet vrouwelijk genoeg vinden, dat klopt. Maar er zijn ook transpersonen die zich in het non-binaire vakje situeren. Mensen die de ene dag mannenkleren en de andere dag vrouwenkleren dragen. Zij gaan wél blij zijn met onze genderneutrale collectie."

Aan genderlabels is er anno 2021 geen gebrek. Het lijkt wel alsof de LGBTQ-gemeenschap elke week met een nieuwe letter wordt uitgebreid. Maar als je mensen in steeds kleinere categorieën opsluit, dreigt hun echte persoonlijkheid je dan niet te ontglippen? "Ik snap wat je bedoelt. En ik snap ook dat mensen zeggen: 'Non-binaire transvrouwen? Wat gaat ze nog allemaal verzinnen?' Maar toch denk ik dat de huidige verfijning zinvol is. Dat al die nieuwe gendercategorieën nodig zijn om die kolossale, achterhaalde M/V-rots te doen afbrokkelen."

Ze wijst erop dat de nieuwe genderlabels het leven niet ingewikkelder, maar juist eenvoudiger maken. "Ik koop al jaren bijna al mijn kleren in de mannenafdeling. Daar is niks mis mee, maar toch zijn er nog altijd mensen die mij raar bekijken omdat ik mannenkleren pas. Mochten alle klerenwinkels vanaf nu non-binair zijn, zou ik daar geen last meer van hebben. Dan zou ik gewoon iemand zijn die kleren past, punt."

"Waar ik mezelf op de genderas situeer? Dat varieert. Mijn mannelijke kant manifesteert zich doorgaans wat makkelijker dan mijn vrouwelijke: ik ben vaker daadkrachtig en uitgesproken dan zoekend en scheppend. Maar eigenlijk schuif ik op de genderas voortdurend heen en weer. Zoals de meeste mensen, trouwens. Geen enkele vrouw heeft uitsluitend vrouwelijke energie, geen enkele man alleen maar mannelijke energie."

Wanneer ik mompel dat ik tijdens het shoppen ook weleens naar een coltrui uit de vrouwenafdeling gelonkt heb, evolueert haar pleidooi voor genderschakeringen naar een warme ode aan de gelaagde mens. "Binair denken is ontzettend beperkend. We verplichten onszelf toch ook niet om een leven lang maar naar twee bands te luisteren? Het zou nogal een verarming zijn. Vroeger werd de mensheid opgedeeld in vleeseters en vegetariërs. Vandaag zijn er ook flexitariërs, veganisten, raw food-liefhebbers, one meal a day-adepten, noem maar op. Ik vind dat fantastisch. Hoe geraffineerder de wereld, hoe makkelijker je jezelf kan zijn. Ook al ben je een megavreemde mix van allerlei voorkeuren en overtuigingen. Ga je graag naar de kerk, maar geloof je totaal niet in God? No problem. Mensen zijn multidimensionele wezens. We zitten boordevol bijzonderheden en contradicties. Die gaan we toch niet begraven onder een laag geveinsde rechtlijnigheid, zeker? Onze complexiteit maakt onze soort net zo boeiend."

Een professionele amateur Terug naar haar dwarse lingeriebedrijf. La Fille d'O ontleent haar naam aan Histoire d'O, de erotische/seksistische/literaire/tegenstrijdige/gevaarlijke/ bevrijdende (u kiest maar) roman van de Franse schrijfster Pauline Réage. Hoofdpersonage O is een jonge fotografe die zich uit liefde voor haar vriend laat bezitten door elke man die haar maar wil en en passant nog wat huidretoucherende zweepslagen in ontvangst neemt. La Fille d'O, aka Murielle Scherre, is haar geestelijke dochter: de vrouw die zich afvraagt of je ook liefde kan krijgen zónder je te onderwerpen.

"Toen ik twintig was, stonden de vrouwentijdschriften vol titels als 'Hoe geef je hem de beste blow-job?' De boodschap was duidelijk: om geliefd te worden, moest je pleasen. En eigenlijk is er nog niet veel veranderd: de reclamecampagnes van lingeriemerken tonen nog altijd vrouwen die - met de lippen alvast uit elkaar - liggen te wachten op hun caballero. Dat is een beeld waar ik weinig mee heb. In mijn wereld moeten vrouwen niet behagen om voor liefde in aanmerking te komen."

Toch lieten de schoonheidsvoorschriften van de mode-industrie haar vroeger ook niet ongevoelig, zegt ze. "Gedurende jaren pimpte ik mijn borsten, droeg ik hoge hakken en gebruikte ik rode lippenstift. 'Dat is wat een vrouw van de wereld doet', dacht ik. Tot ik besefte: 'Scherre, de aandacht die je hiermee trekt, is niet het soort aandacht dat je wilt.' Vervolgens heb ik een periode gehad waarin ik mijn lijf in vormeloze kleren begroef en zelfs het kleinste veegje make-up als een verraad aan mijn persoonlijkheid beschouwde. Pas nu begin ik stilaan tot een synthese tussen beide uitersten te komen."

Haar ogen zoeken even de horizon op. Alsof zich ter hoogte van de einder een visie op schoonheid bevindt die alle andere overbodig maakt. Even later zegt ze: "De opdracht is hoe dan ook: je lichaam aanvaarden zoals het is. Je mag het mooi of lelijk vinden - of geen van beide - maar het heeft weinig zin om je ertegen te verzetten. Je mag je lijf ook niet uitsluitend op zijn esthetische merites beoordelen. Een lichaam is per definitie een ongeëvenaarde, wonderbaarlijke machine. "

"Daarom wil ik ook geen lingerie die mijn lichaam verandert. Ik wil dat het onder-steund wordt zoals het is. In het Frans hebben ze het over le soutien. Dat is precies wat lingerie moet doen: vrouwen steunen. Hen helpen om opnieuw vriendjes te worden met hun lijf. Merken zoals Wonderbra en de katholieke kerk zeggen ons voortdurend dat ons lichaam niet goed genoeg is. Van Wonderbra moeten we onze borsten groter doen lijken, van de kerk moeten we ze verstoppen. Geen wonder dat zoveel vrouwen hun lichaam haten. Terwijl dat nergens voor nodig is."

Hoewel Scherre geroemd wordt om haar technische bagage, noemde ze haar bvba l'Amateur. Een verwijzing naar haar grotendeels autodidactische status? Of een doorzichtig gevalletje van valse bescheidenheid? "Amateur betekent zowel prutser als liefhebber. Die dualiteit vind ik cool: de context waarin je het woord gebruikt, bepaalt of het een positief dan wel een negatief begrip is. Maar er schuilt sowieso veel schoonheid in amateurs. Iemand die de Eiffeltoren met lucifers nabouwt, doet dat niet omdat hij er geld mee kan verdienen, maar omdat hij erdoor gepassioneerd is. Daar herken ik mezelf in. Ik maak al negentien jaar lingerie. Dat doe ik niet omdat het nu eenmaal mijn job is, maar omdat ik het verschrikkelijk graag doe."

"Ik ben liever een professionele amateur dan een amateuristische professional. In onze genderneutrale collectie zitten stuks die we in dertien verschillende maten gemaakt hebben. Rendabel is dat niet, maar het is wel een technisch huzarenstukje. Een triomf voor de lingerienerd in mezelf. Als ik al die verschillende maten voor me uitstal, denk ik: 'Hihi. Alweer iets dat niemand ons ooit heeft voorgedaan.'"

Getatoeëerde biografie En dan heeft de ongekroonde lingerieprinses plots een vraag voor me: "Doe je het nog graag, met me praten?" (lacht) Ik antwoord dat ze een plezier is om naar te luisteren en daar is geen woord van gelogen: de vrouw die door haar leerkrachten met een strekenwijf verward werd, is één en al verbale voorkomendheid. Je hand is braaf, maar je mond is stout, staat er nochtans op haar linkerarm getatoeëerd. Wanneer ze me naar de tattoo in kwestie ziet kijken, zegt ze: "Bij veel mensen is het precies omgekeerd: hun hand is stout, maar hun mond is braaf."

Heeft eveneens een stukje Scherre-huid gekregen: een lynx, de kat met de brede poten en de gepluimde oren. "Mijn spirit animal", verduidelijkt ze. "De lynx waarschuwt me voor bedrog. Voor mensen die zich anders voordien dan ze zijn. Hij zorgt ervoor dat ik op mijn hoede blijf."

  Ook haar nek, hals, benen, voeten, handen en oorlellen zijn met inkt versierd. Zou ik aan de hand van haar tattoos haar biografie kunnen schrijven? "Dat denk ik wel, ja. Mijn tattoos geven je in ieder geval een zicht op de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Zoals jaarringen vertellen hoe oud een boom is, zo vertellen mijn tattoos welk spiritueel pad ik heb afgelegd. Ik vind dat mooi. En handig bovendien. Ik schrijf al heel mijn leven dagboeken. Als ik die ooit kwijtraak, heb ik nog altijd mijn tattoos." (lacht)

Na een zuinig slokje van haar thee: "Het is goed dat we het leven stapsgewijs leren. Mochten we al op jonge leeftijd de waarheid over onszelf kennen, zouden we in puin vallen. Je had mij twintig jaar geleden niet moeten zeggen dat ik behaagziek was. Ik zou er er furieus tegenin zijn gegaan. Terwijl het wel degelijk de waarheid was."

Ze ziet de vraagtekens in mijn ogen en verklaart zich nader. "Ik heb heel lang gedacht dat ik een vrijgevochten vrouw was. Maar in werkelijkheid was ik totaal afhankelijk van de aandacht van mannen. Ik moest voortdurend gezien en geliefd worden. Ik ging er echt van uit dat ik, als ik even geen relatie had, in een plooi van het universum zou vallen en nooit meer zou terugkeren. (lacht) Dat is vandaag wel even anders. Onlangs hebben Jan en ik tegen elkaar gezegd dat we elkaar niet nodig hebben. Dat is voor mij het summum van romantiek. De ultieme liefdesverklaring. Jan en ik hebben elkaar niet nodig en toch flaneren we samen door het leven: dat zegt alles over hoe graag wij elkaar zien."

"In vroegere relaties - of ze nu professioneel of privé waren - was ik alsmaar aan het geven. Maar het was geen onbaatzuchtig geven. Het was geven om te krijgen. Ik zei altijd 'ja' omdat ik bang was dat er anders niet van me gehouden zou worden. Pas recent ben ik gaan beseffen dat 'nee' zeggen - of 'misschien' - ook een optie is. Dat ik me niet voortdurend voor mensen moet uitsloven. Dat ik ook eens stil mag zitten. Voor jou is dat misschien een evidentie, maar voor mij is het niets minder dan een openbaring."

Ze trekt zich even terug in haar gedachten. In haar hoofd wordt een onzichtbaar bruggetje gelegd. Dan buigt ze zich naar me toe en zegt: "Zal ik je eens een geweldige leestip geven? Making Love van Barry Long. Een boek met een afschuwelijke cover. En de foto van de heer Long op de achterflap hadden ze ook beter achterwege gelaten. Maar het is wél het enige boek over seks - en bij uitbreiding liefde - waarvan ik blij ben dat het bestaat. Het liefdesspeladvies van Barry Long luidt, kort samengevat: trek je kleren uit, laat het licht aan en doe verder niks. Vergeet het voorspel, vergeet de kaarsen, vergeet de vibrators en de penisringen. Het enige wat je nodig hebt, is je lijf. Wees aanwezig, praat met elkaar, en geef je over aan je lichaam. Beste aanbeveling ever. Ik zweer het je: wie Making Love gelezen heeft, heeft in bed niks anders meer nodig."

Geen Libelle-mama De wekker van haar telefoon gaat af. Vier uur, nog even en het is tijd om dochter Rocci te gaan halen. Drie jaar geleden verliet ze de vader van Rocci. Sindsdien pendelt haar moederhart tussen Desteldonk en Oostende. En tussen navigeren en loslaten.

"Ik wil Rocci een minimum aan levensbeschouwelijk advies geven. Maar ik wil haar ook aanmoedigen om zichzelf te blijven, om op te komen voor wat ze denkt en voelt. En het is niet altijd even gemakkelijk om die twee doelstellingen met elkaar te verzoenen."

"Nu goed, ik denk niet dat Rocci zich snel op een gebrek aan mondigheid zal laten betrappen. Onlangs zat ik met haar in bad. Ik was een boek aan het lezen, zij gebruikte mijn scheenbenen als rugleuning. Plots vroeg ze: 'Wat ben je aan het lezen, mama?' 'Een boek over de liefde, schat. Over hoe je met relaties moet omgaan.' Waarop ze zich met gefronste wenkbrauwen naar me omdraaide en zei: 'Dat kan ik jou toch ook leren?'"

Haar ogen lachen, achter haar mondmasker krullen ongetwijfeld twee mondhoeken omhoog. Toch wordt haar stem niet honingzoet wanneer ze over haar dochter praat. En evenmin splitst ze me een album vol Rocci-foto's in de maag. Ook als mama is er aan Murielle Scherre geen Libelle-vrouw verloren gegaan.

"Ik vind het belangrijk dat Rocci een 360°-zicht krijgt op haar ouders. Dat ik haar niet alleen onder ogen kom wanneer ik me goed voel, maar ook wanneer ik gestresseerd of verdrietig ben. Kinderen hebben niks aan ouders die voortdurend de schijn ophouden. Soms kom ik afgepeigerd thuis en is Rocci tsjingel-tsjangel-liedjes aan het zingen. Dan zeg ik haar eerlijk dat ik doodop ben en op het punt sta uit elkaar te vallen. Zo hoef ik haar niet geërgerd te vragen 'of ze godverdomme eens wil ophouden met dat gebleir.' Dat doet ze dan wel uit zichzelf. (glimlacht) Kinderen mogen best de gelaagdheid van hun ouders zien. Je hoeft niet altijd de grapjas of de reddende engel te zijn. Je mag ook je zwakheden tonen."

Een handjevol is goed Ooit heette één van haar manco's: koopdrift. In haar slaapkamer logeerden vierhonderd paar schoenen. Tot ze zich realiseerde dat ze nog altijd maar twee voeten had. Ze besloot de hamsteraar in zichzelf aan banden te leggen en haar zelfbeeld los te weken van haar bezittingen. 'Voor mij geen laarsjes met plateauzolen van zelfvertrouwen meer', schreef ze in Knack Weekend. En ook: 'Wat we hebben, bezit, verankert en verzuipt ons.' Ik teken protest aan en zeg dat spullen ons ook kunnen optillen. Dat ze nu en dan wat tegengewicht kunnen bieden aan de vermoeiende banaliteit van het bestaan.

Ze neemt mijn woorden in overweging en zegt dan: "Ik kan begrijpen dat mensen dromen van een villa in Toscane. Dat ze denken dat ze in zo'n villa evenwichtiger en liefdevoller door het leven zullen gaan. Maar het is nóg mooier wanneer ze ook in een rijhuis in Evergem evenwichtig en liefdevol door het leven kunnen gaan. Het zou nogal sneu zijn mocht je enkel op een Toscaanse heuvel je geluk kunnen vinden."

Het hoofd van lief Jan verschijnt van achter het computerscherm. "Weet je wat ík zalig zou vinden? Een huis waarin helemaal niks staat. Spullen zijn altijd zo'n gedoe. Hoe minder plaats ze innemen, hoe beter." Murielle: "Sommige huizen staan boordevol objecten. En toch zie ik er alleen maar leegte. Koopdrift is vaak het resultaat van een existentiële angst: als ik geen materiële sporen nalaat, besta ik dan wel? 'Ik ben want ik koop', lijken sommige mensen te denken.  Maar die ingesteldheid is onhoudbaar. Al onze grondstoffen raken op. Voor de generatie van mijn vader was hippie worden nog optioneel. Voor ons niet meer." Jan: "Anderzijds: mocht ik ooit de kans krijgen om als drugscrimineel verschrikkelijk veel geld te verdienen..." Murielle: "De kans krijgen? Je zal die toch zelf moeten grijpen, Jan." (lacht) Jan: "Ik bedoel: mocht ik in een volgend leven ooit terugkeren als maffiabaas, dan zie ik mezelf ook wel in een vette Cadillac rijden. Niet omdat ik dat zo'n fantastische auto vind, maar gewoon omdat ik weleens zou willen weten of het een kick geeft om het op materieel gebied eens helemaal uit te hangen." Murielle: "Ik ga het toch houden op wat mijn vader altijd zei: 'Een handjevol is ook goed.' Dat is een mooi leidmotief als het om bezit gaat: het is niet omdat je je zakken kán vullen dat je het ook moet doén."

Een handjevol is ook goed: wat een uitstekende slogan voor een lingeriemerk dat erop uit is om vrouwen met hun lichaam te verzoenen, denk ik. Maar ik zeg het niet, want onze tijd zit erop: Rocci wacht op haar mama.

Eenmaal buiten ziet Murielle Scherre hoe twee ambtenaren van de groendienst van Desteldonk aanstalten maken om het onkruid dat zich voor haar voormalige gemeentehuis naar boven heeft gewurmd weg te maaien. Ze loopt naar hen toe en vraagt hen om de baldadige gewassen te laten staan. De ambtenaren gaan zonder gemopper op haar verzoek in en rijden verder. De amateur heeft het alweer gewonnen van de professionals.

[rotterdamvanalles]

De Lusthofstraat met Vos schoenen en tassen, 1980.

Deze straat ontleent haar naam aan de vroegere buitenplaats Lusthof. Ze lag ten oosten van de Adamshoflaan aan de Beneden-Oostzeedijk en strekte zich uit tot aan de Groene Wetering. Deze grote buitenplaats komt reeds voor in de 18de eeuw.

Lusthof was gebouwd aan het einde van de 17e eeuw, mogelijk op grond die beschikbaar was gekomen bij de afbraak van het slot Honingen (1668). Maar de eerste duidelijke vermelding van het huis waarbij deze als een buitenplaats wordt beschreven, dateert van 1782. In dat jaar erft Maria des Armorie het buiten Lusthof van haar man Michiel Viruly, een rijke Rotterdamse verzekeraar en koopman. Het landgoed is dan 7 morgen en 512 roeden.

Het grootste gedeelte van de 19e eeuw is de buitenplaats, in de buurt ook het buiten van Fauchey genoemd, door de gelijknamige familie bewoond geweest. De familie Fauchey is mogelijk ook de bouwer geweest van het huis dat in ca. 1885-1890 afgebroken wordt.

In 1865 overlijdt Pierre Jean Marie Fauchey (1792-1865), de buitenplaats wordt daarna in 1866 te koop aangeboden. Blijkbaar gaat de verkoop niet door, want de beide zonen overlijden eveneens op Lusthof, Corneille André Elisa in 1873 en zijn jongere broer Pierre Charles Jean in 1879. Beide overleden al jong. In 1880 overlijdt dan hun moeder mevrouw P.J.M. Fauchey geboren Cantier Certon.

In 1880 wordt de buitenplaats, door de schoondochters, verkocht aan Jacob Bosman. Hij laat plannen maken voor een fraaie verbouwing, maar het jaar erop verkoopt hij het zonder dat er iets gebeurd is. Koper is B. Hooykaas die de woning laat plaatsmaken voor de ontwikkeling van een woonwijk. Later dat jaar wordt hout van de omgezaagde bomen te koop aangeboden en het jaar erop deuren, ramen en stenen van het gesloopte huis.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van www.buitenplaatseninnederland.nl/rotterdam-lusthof.html.

[borsgeschiedenislokaal]

Back to school (partially)

Halverwege maart ging de school dicht en moest fysiek onderwijs plaatsmaken voor online lessen. Een grote opgave voor collega's in het hele land, zeker voor diegenen die zich als een vis in het water voelen wanneer er niet teveel aan de 'veiligheid van frontaal onderwijs kunnen geven' wordt getornd. Voor een docent die al veel gebruik maakte van digitale hulpmiddelen tijdens zijn lessen, zoals ik, zou het allemaal wel meevallen dacht ik nog. Niets is minder waar. Het is toch echt anders of je lesmateriaal (al dan niet ondersteund door verschillende digitale hulpmiddelen) ontwikkeld met blended learning als uitgangspunt, of je moet je lessen zo herschrijven dat leerlingen zich deze echt zelfstandig kunnen volgen. Het kost niet alleen een investering in tijd, maar vooral ook een herijking van de visie op onderwijs. Vandaag zijn de meeste van mijn 287 leerlingen begonnen aan een mix van online, zelfstandig (t)huiswerk en contactmomenten in (aangepast) klassenverband. Ik ben benieuwd wat de aankomende tijd aan veranderingen blijken te blijven bestaan en welke krachten er worden ontketend om alles weer zo snel mogelijk 'back to normal' te (willen) krijgen. Ik hoop dat er ook ruimte blijft bestaan om het met elkaar te hebben over wat dit 'nieuwe normaal' op onderwijsgebied eigenlijk zou moeten zijn. Mid-March our school closed its doors. No more physical, face-to-face lessons. It appeared to be a major challenge for many teachers to rewrite their lessons to enable their students to continue their compulsory education online. Even for teachers like me who already used a lot a digital tools in their lessons this proved to be a time consuming endeavor. It is quite different whether you write a series of lessons from a blended learning point of view or you write it to followed completely online. Not only did this take time, but it also called for a reassessment of my vision on education. Today most of my 287 students started a mix of online, independent work at home and contact moments at school. ​I am curious about what changes will continue to exist in the near future and which forces will be unleashed to (want to) get everything 'back to normal' as soon as possible. I hope that there will also remain room to discuss what this 'new normal' in education should actually be. Mijn pogingen om online en face-to-face onderwijs te combineren zijn op mijn website te vinden/ My attempts to maintain a good balance between online and face-to-face learning can be found on my website: ​https://borsgeschiedenislokaal.weebly.com/borrsquos-leereenheden-borrsquos-learning-units-oer.html

[philomon]

Tchoum, tsjoem, tschang

De impact van het Coronavirus is enorm. En dit is nog maar het begin van een lange weg. Onze samenleving zal er anders uit gaan zien. Wat meer afstand, vaker thuiswerken, misschien een toenemende waardering voor bepaalde beroepen als verpleegkundigen en verzorgers, iets minder verre reizen, meer zorg om natuur en klimaat, een duurzame en prominente rol voor videocommunicatie. Ik ben benieuwd.  Ik zie ook ontwikkelingen waarvan ik niet vrolijk word. De groep kwetsbare ouderen, zij die boven de 70 zijn, soms nog best gezond maar vaak ook met allerlei kwalen, zij zullen vermoedelijk ernstig vereenzamen. De belangrijkste reden is, dat het voor de samenleving als geheel en voor de jongeren in het bijzonder niet vol te houden is, om economische en vooral ook sociale redenen, steeds maar afstand te houden. Vooral voor de jongeren en de sterken is die stomme Coronaziekte statistisch minder heftig en gevaarlijk. Het kan om redenen van pure overleving toch niet zo zijn, dat solidariteit met en empathie voor die oudjes hun hele leven duurzaam ontwricht? En eerlijk gezegd, ik voel met ze mee. Sowieso moeten ouderen, in de politiek, in het bedrijf, op kantoor, ja in de gehele samenleving ruimte geven aan jongeren, plaatsmaken voor de generatie van de toekomst.

Toch zie ik wel een verschil tussen plaatsmaken op vrijwillige basis of feitelijk gedwongen. Het eerste is een kwestie van wijsheid en vrije wil. Het tweede is een opgedrongen keurslijf. Ik zie een toch enigszins somber nabij toekomstbeeld voor me. Een samenleving waarbij die oudjes nog uitsluitend welkom zijn bij de supermarkt tussen 9.30 en 11.00, bij de bioscoop tussen 11.00 en 14.00, in het restaurant tussen 16.00 en 18.00, op de sportclub tijdens de daluren, in het openbaar vervoer tussen 9.00 en 16.00 en dan alleen nog met mondkapje, in een gewone kroeg nergens. Wellicht geen wettelijke regeling, maar slechts een ongeschreven gedragscode. Dat wel. Maar geen vrolijk vooruitzicht.

Gelukkig is er bij deze crisis ook veel te lachen. Vandaag ging ik even een stukje fietsen en bij goeie vrienden langs. Natuurlijk op gepaste 2 à 3 meter afstand in hun zeer royale tuin. En toen ze een heerlijke cappuccino voor me neerzetten, trok ik eerst nog eens handschoentjes aan ook, want zo overdreven voorzichtig ben ik. Gezellig kletsend en nippend aan mijn koffie keek ik tevreden om me heen, maar een zonnestraal raakte mijn ogen, en ja hoor, allergisch als ik ben voor zonlicht en pollen in de lucht, moest ik plotseling enorm niezen. Dat heb ik altijd gehad. Ik kon het kopje niet zo snel neerzetten en dus ook niet in mijn ellenboog proesten. Ik kon mij nog wel snel omdraaien van mijn vrienden vandaan, en nieste toen in alle vrijheid op hun gazon achter mij. Terugdraaiend zag ik nog net hoe mijn beide vrienden als door een wesp gestoken waren opgestaan, tegen elkaar aanbotsten, waarbij zij met een pijnlijk hoofd weer ging zitten en hij snel van tafel wegliep. Hij kwam twee tellen later terug met een pakje mondkapjes. Even niezen kan niet meer.

Amsterdam, 5 mei 2020

[banffcentrelibraryandarchives]

Artists’ Book Display for the week of September 16th, 2019

Case of the not-so-nice nurse by Mabel Maney- San Francisco, CA: World Ogirls Books, 1991

Scrapetool : Priemier Issue by Carolyn Leith- Seattle, WA: 1993

Is that wool hat my hat? by Jackson Mac Low- Milwuakee: Membrane Press, 1982

Heat & Draft by Karel Den Biggelaar- Arnhem: Uitgeverij Plaatsmaken, 1989

Metope Published in New York 1993

[sunsetsinstereo]

de nacht zal altijd komen

laat je jezelf leven? de platmakende bulldozers zullen jouw licht doven, agressief en zonder medelijden. platvloers en ongecompliceerd, je zult het meteen begrijpen, meteen inzien, het is klaarblijkelijk. maar dat wil je niet. je probeert het te stoppen. alles is zo helder. het is te duidelijk, te gedefinieerd. het licht verblindt, de mist is weggetrokken. alle paden zijn gemaakt, zijn bewandeld. de instructies uitgeschreven, de uitkomst voorbepaald. de donkere bossen zijn gekapt, er is nu een multifunctionele wijk/accommodatie gerealiseerd. je weet precies waar je bent.

maar als de nacht valt… dan blijkt het schijn te zijn. we dachten dat we alles wisten, maar we weten helemaal van niets. waar het ontworpen, het gemaakte, het uitgewerkte, de professioneel ontworpen kinderspeeltuin en de scandinavische woonkamer ophouden, is er het ruwe, het onbekende, alles wat we nog niet weten. het land is tot aan de horizon verkend, maar dan kijken we naar boven en we blijken weer niets te weten. een tevergeefse zoektocht.

dus we zijn, willig of onwillig, vrienden met het donker, we houden van de nacht. dan maakt de stuwende zon plaats voor rust en reflectie. stil zitten we, in een kring, rondom het gedoofde kampvuur, in lotushouding met onze ogen dicht, en we mediteren. vandaag namen we een pad ergens naartoe, maar we zijn hier en nu al goed. de dag was evenals de nacht tijdelijk, ze zijn goede vrienden met elkaar. de nacht zal altijd komen, wat je dan ook doet.

wat een chaos, wat een gezeik, wat een gedoe allemaal ! je bent zo bang dat het allemaal mis gaat , maar dat is helemaal niet nodig. aan het einde van de dag zal de zon altijd zakken, groei en ontdekking zal plaatsmaken voor rust en reflectie. de nacht zal altijd komen. rustig aan.