#parachutespringen | Explore Tumblr posts and blogs

mohair-schrijft · 5 years ago

Text

Texel

We rijden van de boot. Op het eiland schijnt de zon dapper door, er staat een briesje. De omgeving oogt glashelder, alsof ik net mijn brillenglazen heb gepoetst. Er ontstaat een kleine file, richting De Cocksdorp, het uiterste plaatsje noord op Texel. Twee hooiwagens voor ons. Lekker langzaam, in een optocht van auto’s, het onthaasten is begonnen. Man krijgt de kriebels, slaat rechtsaf, om toch maar weer terug te keren. De hooiwagens zijn inmiddels verdwenen.

Ons onderkomen is een vrijstaand huisje in de glooiende duinen. Twee konijnen huppelen op het terras. Een zeemeeuw krijst. ‘s Avonds na het eten wandelen we naar het strand. In het heldere licht, dat je alleen op een eiland treft. Het duinlandschap strekt zich uit aan twee kanten. Prachtige (grijs)groene en paarse tinten, af en toe een plukje geel, de lucht erboven gekleurd door een half ondergaande zon, het slingerende schelpenpad, de stilte.

Aan het eind van de kilometers, de weg loopt omhoog, zien we bovenaan in de verte de zee rollen. Onstuimig, met spierwitte schuimkoppen, niet het geelbruin wat ik ook wel ken van de Noordzee in het westen. Hup, erop af. De golven aan onze voeten. Het brede, lege strand. In de verte een boot. Zoon rent energiek heen en terug, met de zee mee. Hij joelt. Het aloude spel. We wandelen terug door de duinen. De opvallende stilte, de schoonheid van het landschap is overweldigend.

‘s Avonds in ons huisje is het muisstil, geen auto-geluiden, niets. Slechts het suizen van mijn oren en een zacht tikkende klok. ‘Mag het geluid aan, vraagt zoon. Anders is het zo stil’.

Ik ga mijn fiets ophalen. Thuis online vast gehuurd en betaald. Een damesfiets met zeven versnellingen. Man loopt met me mee. Het begint zachtjes te regenen. Daar zal je het hebben. De jonge vrouw komt met de fiets aan de hand aangelopen. Een Gazelle, ziet er uit als nieuw. Man zet het zadel wat hoger, nadat het mij niet lukt. Ik stap op. Perfect. Het is al weer droog.

Zoon ziet mijn fiets, wil een rondje. ‘Mama ik kan er makkelijk op fietsen, alleen het zadel staat te hoog’. Ik weet dat hij liefst zou ruilen van fiets. Zoon heeft een prima fiets. Vorig jaar nieuw gekocht. Ik weet een leuk onderwerp voor aan tafel, zei hij een week geleden. Verwachtingsvol keken we hem aan. Ik wil een nieuwe fiets, zei hij stellig. Dit keer waren zijn ouders onverbiddelijk. Laten we het gazellig houden, zei hij nog. We lachten. Hij zag het als een aanmoediging. ‘Ga er maar voor sparen’.

Ik zit met koffie en een stroopwafel in een streep zon voor het huisje. Twee meeuwen vliegen cirkels boven mijn hoofd, er volgen er nog twee. In een reflex verstop ik mijn stroopwafel onder mijn arm. nog een rondje en ze vliegen weg. Verbeeld ik het me, of heb ik ze om de tuin geleid? De betoverende stilte wordt steeds vaker onderbroken door vliegtuiggeraas. We blijken vlak bij Texel airport te zitten. Niets is wat het lijkt. ‘Nee, zegt man, je hoort de Efzestiens van vliegveld Leeuwarden’.

‘s Middags fietsen we door Nationaal park Texel, richting de vuurtoren. Flinke klimmetjes, het lukt me om in zijn twee, te blijven rijden. Als een slak, ik val nog net niet van mijn fiets. Al bijna negen maanden niet gesport, denk ik verbeten.

De natuur maakt alles goed. De zee, bijna groen, als een verlengstuk van het duinlandschap. Komt door de dreigende donkerblauwe lucht die er boven hangt. Ik zie twee lef-surfers. Zoon wil de vuurtoren bezoeken. We zetten de fietsen in het rek, wandelen er naar toe, links in de diepte het enorme strand, in de verte de zee. Hier en daar een vlieger, slechts een paar stipjes mensen. Aan deze kant oogt de zee niet groen, maar blauw met fantasierijke wolken erboven.

Weer het scheurende geluid van F16’s. Stelletje spelbrekers. We beklimmen de vuurtoren. Dat verklaart de lege stranden. Ik aarzel, al die mensen achter elkaar op de smalle treden in de benauwde toren naar boven. Om maar te zwijgen over de hoeveelheid mensen die tegelijkertijd naar beneden wil. Ik krijg het benauwd, loop naar buiten. Ga je nog mee? vraagt man. Ik verman me en loop braaf achter hem aan. Had me al bijna verzoend met mijn aftocht. nu ben ik definitief mijn moeder, dacht ik. Die wachtte ook regelmatig op ons door zelf achter te blijven. Het uitzicht vanaf de toren is als een ansichtkaart. Het duingebied verpletterend, zeker zo mooi als de kant van het brede strand met de zee. Texel doet me weer versteld staan.

Via De Cocksdorp fietsen we terug. Niet voordat zoon nog even een ijsje scoort. Wij wachten op hem, mijmerend staan we naast onze fietsen. Daar zal je ‘m hebben. Hij houdt het ijsje omhoog. Ziet er uit als een bak voor drie personen. Het is een sundae ijs met chocoladesaus. ‘De stukjes kitkat is hij vergeten. Misschien verstond hij me niet’ zegt zoon met volle mond, neemt een grote hap waarbij de chocola om zijn mond blijft plakken.

We komen bij het huisje, parkeren onze fietsen en zien drie konijnen. Even later hupt een fazant op het terras. de fazant ruikt voorzichtig aan de trapper van mans fiets. Ik maak er een foto van. Onderweg in de duinen zagen we twee paarden. Zonder zadel of berijder. Althans, ik heb ze niet gezien.

De zon schijnt, ik installeer me met boek en drank voor het huisje, lekker lezen in ‘Het feest’ van Elizabeth Day. Even later valt er een buitje. Ik struikel naar binnen met boek, wasgoed en mijn glas. Nog geen kwartier later, is het weer stralend. De zon is weldadig met 21 graden in augustus.

Na het eten, vraagt zoon of ik met hem wil badmintonnen. Hier krijgt hij al snel spijt van. God wat ben ik slecht. ‘Mama, wel je best doen hoor’. Zijn opmerking maakt het treurig, beter dan dit kan ik niet. Gelukkig kan ik hem wel aan het lachen maken. Beetje de clown uithangen in tijden van (sportief) onvermogen. Zoon heeft het niet van een vreemde. De clown uithangen dan, verder is hij een en al sportiviteit. Zijn juf schreef in zijn rapport, hij zat op de kleuterschool, ‘Maarten, je hoeft niet altijd de clown uit te hangen’.

Fietstocht naar het Sluftergebied. De Slufter, Sluftervallei ook wel genoemd, is een grotendeels door duinen omsloten strandvlakte, die in open verbinding met de Noordzee staat, waardoor *een kwelderlandschap is ontstaan. Het pad er naar toe is heuvelachtig met tegenwind. Ik fiets in mijn favoriete versnelling.

Het Sluftergebied is indrukwekkend mooi. Net als de vorige keren. Maarten was drie maanden, lag in de groene kinderwagen, man liep erachter. Hier is een foto van, vandaar het beeld.

De tweede keer was zoon zes. Nu is hij elf. Net lang genoeg geleden om het weer eens te willen beleven. Zoon zorgt voor entertainment onderweg, bovendien kiest hij de route. We staan voor een watertje waar we alleen met natte enkels de overkant kunnen halen. Avontuur is soms nodig. Uiteindelijk maken we een flinke wandeling door de Slufter, door het mulle zand van de duinen, zo richting de zee. ‘Nieuwegein’ schrijft zoon in het natte zand. Niet voordat hij eerst een piemel heeft getekend. ‘Kijk eens, mama’. Op de terugweg rijdt langs ons een wagen met twee paarden ervoor (waar hebben we deze paarden eerder gezien). De vrouw op de bok van de wagen roept streng naar een man met een vlieger: ‘Mag hier niet, meneer’.

Die avond eten we pannenkoeken in het dorpje Oosterend. Ik wijs naar twee bordjes aan de muur: ‘pas op het opstapje’ en ‘pas op het afstapje’. Ze hangen nog geen dertig cm van elkaar. ‘Als je dan nog op je smoel gaat…’ zegt man. Zoon schiet in de lach, houdt zijn mond met chocomel, met moeite dicht.

Maarten heeft ‘South Park’ ontdekt. Ik kijk even mee, begrijp de charme. Het getetter van de karakters verbreekt wreed de stilte. Slapen is hier trouwens een surreële ervaring. Doodstil, aardedonker en een bed met dekbed waar je happend naar adem uit wakker schrikt.

Vandaag gaan we naar Den Helder om de laptop van zoon op te halen. Hij zou thuis bezorgd worden, niet handig, kunnen we niet checken of hij het doet voordat zoon straks naar de brugklas gaat. De laptop is naar Primera gestuurd, in een geestdodend winkelcentrum. Zullen we straks naar het onderzeeërmuseum gaan? vraagt man. Het Marine museum is vlak bij waar de Veerboot aanlegt.

Er zijn verschillende onderdelen, de historische afdeling, een rondleiding in een werkelijke onderzeeër. *De Tonijn’, leest zoon voor, ‘in de Potvisklasse’. Ik denk dat hij een geintje maakt, maar wat weet ik er nou van? Lange, trage rij naar boven. We kijken om ons heen, staan akelig hoog. ‘Dit is waarom ik aan parachutespringen niet eens ga beginnen’ zegt man. Ik knik begripvol. Ieder zijn angsten. Eindelijk zijn we aan de beurt.

‘Achterstevoren het trapje aflopen’ waarschuwt de begeleider. ‘Is het erg smal en laag daar beneden.. ? vraag ik nonchalant, terwijl ik me vast omdraai. ‘Ja’ zegt de man . Dus als je last hebt van claustrofobie, niet doen. het is druk, je kunt er niet zomaar uit’. Dan zie ik er toch vanaf, zeg ik en stap opzij. Man gaat verder, loopt het smalle trapje af het donkere gat in, blijft even hangen met zijn rugzak. Zoon is al binnen, zie nog net hoe hij naar me zwaait. Wacht maar hier, zegt de begeleider, over een kwartiertje komen ze daar uit, wijst hij. Een kwartiertje. Jezus, ik had minstens drie kwartier in gedachten. Te laat.

Tot slot stappen we in de Radarbol. De 3D-radarbol geeft de richting, afstand én hoogte van objecten aan, lees ik. Dus dat ronde ding kan ‘de vijand’ traceren. Het nadeel is dat ze door diezelfde radar zelf ook sneller in het vizier komen. Ik kijk met andere ogen naar de witte bol op het dek van een oorlogschip. De bol lijkt nog het meest op een onaf standbeeld, de ronde gipsen kop nog niet gevormd in het hoofd van een President of zo. Goed, een radar dus.

De Veerboot heeft ook een radar. Alleen niet 3D. En is niet uit op de vijand maar wel op objecten, als de kade, een walvis of een anders schip. Legt man uit in Jip en Janneke-taal.

‘Er is een Mac in Den Helder’ roept zoon opgetogen, als we na uren weer buiten staan. ‘En het is donderdag’. Man ziet mijn gezicht. ‘Het is een ritueel, daar houd jij toch zo van’. ‘Oké, op naar de Mac’. Ik neem zelfs een Mcflurry toe. De nieuwste met stukjes brownie, toffee en caramelsaus. Ik kan het afraden. De kaart voor Oma? Daar staat een brievenbus, man wijst naar buiten. ik kijk op mijn telefoon, snel! Ik ren de zaak uit.

Rond zevenen staan we weer op de Veerboot terug naar Texel. Vierde keer op de boot in korte tijd. Voelt bijna als routine. Man laat zich zelfs verleiden tot een selfie (‘threesie’).

Zoon en man hebben hun ochtendzwem achter de rug. Ik blijf achter in het huisje, want ik kom elke ochtend als laatste uit bed. Elke keer om half 9, zonder wekker, het tijdstip waarop zij vertrekken naar het zwembad. Anders is het te druk, aldus man. Het voelt als een nederlaag en toch is het iedere ochtend hetzelfde liedje.

Zoon en ik gaan midgetgolfen. ‘Weet je nog, vorig jaar in Saarburg? toen was het 34 graden en nergens schaduw’. Zoon weet het nog. Vandaag is het perfect. 21 graden, zonnig en de bekende (eiland)bries. Bij een baan, slaat hij in een keer raak. ‘Jij kan beter richten, ik sla harder’ aldus zoon.

We fietsen naar vliegveld Texel. We hebben forse wind tegen. Na ruim zeven kilometer zijn we er. Parachutisten in de lucht. Tandemsprongen worden gemaakt. Kleine vliegtuigen, als in de animatiefilm ‘Planes’ stijgen op en landen. Moeiteloos. Allemaal op hetzelfde veld. Gefascineerd kijken we naar het komen en gaan, als dat maar goed gaat. Het gaat goed. Zouden we zelf willen parachutespringen? Hm… liever niet.

Zullen we dezelfde route maar terugnemen, hebben we wind mee, stel ik voor. Ja leuk, zegt man spottend. ‘Nee, ik weet iets beters: stukje door, wind tegen, dan naar rechts, wind schuin komen we weer bij de Slufter uit, en dan naar huis, wind mee.’ Bij de Slufter weet man nog een geinig paadje tussendoor. Het is een klimmetje, dat wel. Hijgend kom ik uiteindelijk boven. Stuit op het bord Verboden voor fietsen. ‘Terug’. ‘Welnee’ zegt man en rijdt stug door. Ik pruttel nog wat maar fiets achter hem aan over de wiebelende stenen, duidelijk gemaakt voor wandelaars. ‘Kijk eens naar het uitzicht, gebaart hij. We fietsen tegen beter weten in. Weer een klim, stijl omhoog. Met de fiets aan de hand lopen we omhoog en aan de andere kant weer omlaag. Zoon en man kijken toe hoe ik voetje voor voetje naar beneden loop met mijn fiets. ‘Ik heb sandalen aan, jongens’ roep ik als excuses voor mijn slome geschuifel. Je kunt je handremmen inknijpen, adviseert man. Oh ja, reageer ik, moet hier zo hard om lachen, dat ik alsnog bijna mijn evenwicht verlies.

We fietsen de laatste kilometers op het heuvelachtige pad van de Slufter naar het huisje, met wind mee. De tegenliggers werken hard, sommige kijken alsof ze moeten poepen of in snikken willen uitbarsten. Meestal pubers.

Mijn moeder is vandaag jarig. Ik denk aan haar. Daarna aan mijn broer die op dit moment, samen met vrouw en kind, zijn uiterste best doet om haar feestje in goede banen te leiden.

Zon. Klein buitje. Weer felle zon. Zoon heeft een voetbaltoernooi(tje). We gaan kijken. Ploegje waarin hij speelt, oranje hesjes, wordt uiteindelijk tweede. Twee kleine jongens zitten bij hem in het team. Ik schat ze zes jaar. Vol vertrouwen rent het mannetje met de bruine krullen over het veld. Hij is niet bang voor de bal en al die grote lijzen om hem heen. ‘Laatste potje: de ouders tegen de kinderen’ roept de bebaarde jongen van het animatieteam, hij draagt zijn petje achterstevoren. Man aarzelt geen seconde.

Daarna willen we naar de muziek, krijgen zoon niet mee. Hoe we ook aandringen (motiveren), hij wil chillen na deze inspanning. Dan samen. We stappen in de auto. Eerst naar Oudeschild waar vandaag ‘het havenvistijn’ is. Het is druk, kleurrijk gezicht al die vissersboten in de kleine haven. Sommige vertrekken tussen twee kades door richting open Waddenzee. De zon glinstert in het water.

Daarna op naar Strender pop in Oosterend. We gaan op de muziek af. Daar is het terrein, midden tussen de dorpshuizen. We krijgen fluorescerende polsbandjes om. Bedaard staan we tussen het publiek. Om ons heen alle leeftijden. De band die bezig is, klinkt niet onaardig. Amy Macdonalds, met ‘this is the life’ schalt over het veld. Rond zessen zijn we weer terug. We wagen het restaurant op het park. Er is nog een tafeltje. Zoon gaat tussendoor op het springkussen. Sluit het etentje er ook mee af. Ik lees thuis ‘Het feest’ uit.

We fietsen naar het strand, maken een wandeling langs de zee. Forse wind, fantastische zee, lucht en wat een breed strand. Als we terugkeren, slaat zoon af richting springkussen. Naar zijn vrienden. Ik ga zitten in de zon met een nieuw boek. Het is zomer! Behalve dat dit boek ‘t Hooge Nest’ van Roxane van Iperen, verpletterend is. Wat een aangrijpend verslag. ’s Avonds kijk ik Zomergasten helemaal uit. Maxim Februari. Vriendelijk, intelligent, onderhoudend. Mooie fragmenten, zinnig commentaar.

Op naar Ecomare, wens van zoon. Ik herken alles nog. Zoon ziet de waterspeelplaats, brengt daar veel tijd door. De zeehonden vindt hij de moeite waard, terug in de auto heeft hij al hun namen onthouden. Skinny en Rohan, Boelie en Beer, Michael en Dennis, somt hij op, ‘oh nee, dat waren Bruinvissen’. Bruinvissen zijn geen vissen en ze zijn ook niet bruin. Bruinvissen lijken op dolfijnen, ze zijn beiden familie van de walvisachtigen, maar je ziet zelden een Bruinvis met een boog boven het water uitspringen.

De roggen vind ik de leukste vissen. Een steekt zijn kopje boven het water uit, een plat wiebertje met een lief gezichtje. Zijn kleine ronde kieuwen gaan open en dicht, net ogen die knipperen. Op het allerlaatste moment wil zoon toch de roggen zien. ‘Ik heb er mijn spreekbeurt over gehouden’ verklaart hij. Als we weer thuiskomen, barst het in alle hevigheid los. Voor het eerst sinds we hier zijn.

Zoon heeft vrienden gemaakt. Jayden, Daan en zijn broertje. Hij vertelt ons dat hij het broertje van Gerco tegenkwam op het springkussen. Gerco zat bij zoon in de klas. Ooit op zijn eerste feestje geweest. Nooit echt vrienden geworden. Broertje vertelde dat ze ieder jaar naar deze camping komen. Wat een toeval.

Vandaag een fietstocht naar De Koog, we hebben de hele weg tegenwind. Zoon gooit om de paar kilometer, demonstratief zijn fiets in het gras. Hij slaat zijn armen over elkaar, kijkt stuurs en zegt dat hij er nu echt mee stopt. ‘Ik ga terug’. Jij houdt het nog het beste vol, zeg ik hijgend en voel aan mijn natte rug. ‘Je wilt toch niet verliezen van je moeder?’ ‘Ik kan het wel, maar vind het saai’. Saai? echoot zijn vader en gebaart demonstratief om zich heen. Dan stapt zoon toch maar weer op en gaat er als een speer van door. Hij fietst staand. Misschien moet je gewoon blijven zitten, adviseer ik hem later, mijn hoofd gloeit van de inspanning. ‘Blijf jij maar lekker zitten hoor, mama’ zegt hij spottend.

Na een aantal kilometers, houdt hij het weer voor gezien. Weer smijt hij zijn fiets in de berm. Ik wijs naar het bordje De Koog, ‘krijg je daar een ijsje’. Een simpele en effectieve oplossing. De Koog is de grootste badplaats op Texel. Ik loop het boogbruggetje op naar de zee. Altijd fijn om de zee te zien. Ik vind de weg naar het strand vanaf ons huisje, mooier. Kleiner, eenvoudiger.

Op de terugweg racet zoon keihard op huis aan. Lekker voetballen of naar het springkussen. Daar is hij tenminste onder gelijkgestemden. Hij rijdt een heel stuk voor ons uit. Ik vraag me af of hij nu rechtdoor is gefietst of toch dezelfde weg langs de Slufter, net als wij. Vertwijfeld kijk ik man aan. Wat wou je er aan doen? reageert hij. Ik denk aan de middelbare school waar hij over twee weken op zit, en probeer het los te laten. We hebben wind mee. Veel tegenliggers. Sommige hebben hun fietslamp aan staan. Wat zijn dat voor idioten? vraag ik me af.

Halverwege staat zoon vast op ons te wachten, bij het restaurant aan de Slufter bijvoorbeeld. Nee, mis. Uiteindelijk komen we bij het park, rijden langs het springkussen. Nee. Ik fiets naar het huisje. Nee, ook niet. Dan komt man aangefietst. Hij is er niet, zeg ik. ‘Jawel hoor, op het voetbalveldje’. ‘s Avonds heeft zoon weer een voetbaltoernooi. Hij kijkt in zijn schermpje. Ja, tijd om te gaan. Snel strikt hij zijn veters, pakt zijn fiets, steekt zijn hand naar ons op.

We zijn op weg naar Oudeschild. Met de auto. De bekende hit van de Beegees klinkt. Ik denk even aan mijn vader. ‘Pa was een van de eersten die deze elpee kocht’. In gedachten hoor ik de trots in mijn broers stem. Ondertussen schiet de natuur van Texel aan ons voorbij. Ha! ha! ha! ha! Stayin’ alive.

Texel 44 staat op de boot. We zijn niet de enigen. De boottocht is op de Waddenzee en zal twee uur duren. Het is windkracht 3. Gisteren nog ruim 5 en de dag ervoor zeker 6. Ik bof maar weer. Het is heerlijk op zee. Felle zon, mooie blauwe lucht met Hollandse wolken. We varen naar Den Helder, richting de marine basis. Ze zijn met oefeningen bezig. Er vaart een oranje, twee persoonsreddingsbootje een tijdje keihard met ons mee. Ze lijken er plotseling te zijn. En net zo snel, zijn ze ook weer verdwenen. We zien een zeebank met zeehonden. Af en toe een zeilbootje of ander schip. Gaaf hè, lach ik naar zoon. Mag ik een ijsje? vraagt hij.

’s Avonds fietsen we naar De Cocksdorp. Ze hebben er wel 57 pizza’s zegt man opgetogen. We komen aan. Gesloten. Op een woensdagavond? Dan maar een ander restaurant. ‘Pangkoekehuus’. ‘Grappig, zegt zoon, ‘hier wil ik naar binnen’. Op de terugweg, zie ik twee vage lichten in de struiken. Staat mijn fietslicht nou aan? Ik stop. ‘Jongens brandt mijn voorlamp?’ Al fietsend draait zoon zich om. ‘Ja, al dagen, hoezo?’

Laatste dag. Ik wil naar het strand en in de zee zwemmen. Wie gaat er mee? Zoon niet, gaat met zijn vrienden springen en voetballen. Duimpje. Man wil wel mee. Vanaf morgen wordt het aanzienlijk warmer, komend weekend begint een hittegolf. Vandaag nog niet. Man loopt voorbij al het gepeupel voor een rustig plekje aan zee. Drie keer denk ik: Stop dit is een goeie plek. Hebben we profijt van het windscherm dat er al staat. Man loopt en loopt. Eindelijk stopt hij. Inderdaad een rustig plekje. Wel volop wind.

Het is een overweldigende zee met flinke schuimkoppen en een stevige stroming. Godsamme wat koud. Man loopt heldhaftig door zonder twijfel. Ik ogenschijnlijk ook. De ultieme ervaring. Doet me aan vroeger denken. Sommige mensen denken vooruit, ik denk regelmatig terug. Zo vaak zwem ik niet meer in de zee, en zeker niet met man. Ik krijg de slappe lach van zoveel vastberadenheid. Ik ga onderuit door de stroming. Heerlijke afsluiting zo’n laatste dag.

De volgende ochtend staan we op het dek van de Veerboot, op weg naar huis. We kijken naar die prachtige zee, die nooit verveelt, de wind waait om ons hoofd.

‘Ik vond dit de leukste vakantie tot nu toe, zegt zoon. ‘Nou ja, samen met Berlijn dan’.

—–

*Texel heeft een landoppervlak van ongeveer 170 km². De lengte van Texel is 20 km en de gemiddelde breedte 8 km.

*Kwelder: Bij het onderlopen van een slik tijdens vloed, blijft er telkens wanneer het water wegloopt wat nieuwe modder liggen. Hierdoor ontstaat de kwelder, die langzaam maar zeker steeds droger wordt. De laagste delen van een kwelder worden gevormd door geulen, slenken en kreken. De kwelderwal is een hoger gelegen deel van de kwelder, waar bij overstromingen vaak grover materiaal werd afgezet.

Kenmerkende planten van de kwelders zijn zeekraal, lamsoor, Engels slijkgras, kweldergras, zilte rus, roodzwenkgras, zulte, schorrenkruid, strandkweek, heen, zeegroene ganzenvoet, zee weegbree en schorrenzoutgras.

*De Tonijn is een driecilinder onderzeeboot van de Potvisklasse. Tussen 1960 en 1992 vormden de driecilinder onderzeeboten de kern van de Nederlandse onderzeedienst. Hun primaire taak was het bestrijden van Sovjetonderzeeboten. Door hun onzichtbaarheid en geruisloosheid waren ze uiterst geschikt om gegevens te verzamelen over schepen van het Warschau Pact. Hiertoe werden regelmatig geheime patrouilles uitgevoerd in de Noordelijke IJszee en de Middellandse Zee.

De Tonijn werd bij de werf Wilton-Fijenoord in Schiedam gebouwd. De Nederlander M.F. Gunning (1895-1972) ontwikkelde het principe van de driecilinder voor onderzeeboten. Deze constructie verbeterde de stabiliteit en de boot kon dieper duiken dan andere onderzeeboten uit dezelfde tijd.

#MATIG INTERESSANT VOOR DERDEN #vakantieverslag #augustus 2019 #Mohair schrijft #Texel #Veerdienst #De slufter #Ecomare #Oudeschild #De cocksdorp #Den Helder

1 note · View note

jouregio · 2 years ago

Text

Grote oefenactie defensie van 5 tot en met 17 september

07-08-2022 JOURE – Van 5 tot en met 17 september vindt de oefening Falcon Leap plaats in een groot deel van Nederland. Tijdens de oefening wordt laag gevlogen voor parachutespringen en zodat vliegtuigen vracht kunnen droppen. Wanneer wordt er gevlogen?Week 36 maandag 5 september van 9.00 tot 20.30 uur;dinsdag 6 september van 9.00 uur tot 20.30 uur;woensdag 7 september van 9.00 tot…

View On WordPress

0 notes

pegsstuff · 2 years ago

Photo

N E W I M P R E S S I O N S ... Ken je dat? Dat er iets uit de lucht vlak langs je schouders komt vliegen? Nou ík heb dat meegemaakt vandaag!! Nadat we een leuke boswandeling hadden gemaakt namen mijn baasjes mij mee naar een terrasje. Ik had heerlijk los gelopen en rond lopen rennen... maar ik hing al snel met mijn tong uit de bek. Met die dikke zwarte vacht heb ik het gewoon snel warm. Vrouwtje zei... we gaan lekker een drankje pakken op het terras en dan naar het parachutespringen kijken. Dáár waait meestal een fris windje en is het lekker koel onder de parasols. Ik als relaxte hulphond sjokte gezellig mee... en nadat ik een bak vers water naar binnen had gewerkt keek ik op mijn gemak rond en nam allerlei dingen waar. Eerst zag ik mensen in rare pakken langs lopen die in een grote grijze vogel stapten. Die steeg op in de lucht en toen was het ff rustig... opeens zei baasje dat hij ze in de lucht hoorde. Wat bedoelde hij daarmee??? Hij liep naar het hek en nam mij mee. We zaten sámen naar het veld te kijken toen er ineens een groot gevaarte... wat dus een parachute was... over ons heen kwam vliegen... uit het niets... ècht héél dichtbij. Ik schrok me kapot en er trok een streep over de haartjes in mijn rug. Dat betekent dat ik iets erg spannend vind.... maar ineens zag ik vanuit de andere kant nog veel meer parachutes uit de lucht op het veld landen.... Wow... ik keek mijn ogen uit.. dát was spannend... het geluid... nog groter dan een vogel!! Gelukkig herstelde ik snel en ook was ik snel over mijn angst heen. Want baasje was immers bij me ... máár ik nam óók een ander hondje op het terras waar... die had natuurlijk meteen mijn volle aandacht!!! Én mijn baasjes? Die waren tevreden omdat ik volgens hun zo goed gereageerd had......en.. zo blijf ik nog steeds in ervaringen bij leren 🐾🐕🦮 #Cato #moederhond #gastgezin #hulphond #dogsofinstagram #labrador #labrador #empuriabrava #holiday #yggep63 (at EmpuriaBrava sur la Costa Brava (Y)) https://www.instagram.com/p/Ceg9pljjoMT/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#cato #moederhond #gastgezin #hulphond #dogsofinstagram #labrador #empuriabrava #holiday #yggep63

0 notes

ideamonk · 3 years ago

Text

2 Army Officers Get Tenzing Norgay National Award

De een kreeg de prijs voor zijn parachutespringen, de ander voor zijn landactiviteiten (Representational) Nieuw-Delhi: Twee Indiase legerofficieren hebben de prestigieuze Tenzing Norgay National Adventure Award ontvangen van het Ministerie van Jeugdzaken en Sport. “Luitenant-kolonel Servesh Dhadwal van het Indiase leger en kolonel Amit Bisht hebben de Tenzing Norgay National Award 2020…

View On WordPress

#Algemeen nieuws #Indiase leger #nationaal #Tenzing Norgay National Award 2020

0 notes

elkedagvakantie · 3 years ago

Text

Top 10 leukste bezienswaardigheden Texel

De vuurtoren van Texel. Foto: Unsplash Zit je er over na te denken om een vakantie of weekendje weg naar Texel te boeken? Doen! Texel is een mooi eiland met leuke bezienswaardigheden. Er hangt een fijne vakantiesfeer en er is veel te zien en te doen. Van zeehondjes kijken bij Ecomare tot ontspannen strandwandelingen maken en van parachutespringen uit een vliegtuig tot vogels spotten bij…

View On WordPress

0 notes

podcastgemist · 2 years ago

Text

#parachutespringen #vliegen #PodcastGemist #podcast #tandemsprong #skydive #zestienhoven #rtvRijnmond #schieTV #schiedam #sdam #JACKenJOZEF #vakantie #sport

0 notes

jerrelstoelproject · 4 years ago

Text

Waarom?

Ik heb de elastische stoel/ ruimte bedacht omdat: Ik heb mijn ruimte gecreëerd met de intentie van vrijheid. De klassieke muziek bracht bij mij filmstukken/ beelden (zoals Disney’s fantasia) naar boven. Deze beelden gingen vooral over vrij zijn, mentaal of fysiek en vliegen. Zo kwam ik op de ideeën van bungeejumpen, parachutespringen en trampolinespringen. Met die beelden in mijn hoofd heb ik een positie/ ruimte bedacht om in te zitten waar je los bent van de grond en dus op die manier fysiek vrij de muziek kunt luisteren. Ik wil met mijn ruimte het gevoel geven van vrijheid/ vliegen, los zijn van het stilstaan op de grond. Als je dat combineert met de klassieke muziek geeft dat in mijn visie een echt gevoel van vrijheid en los zijn van de grond.

#logboek

0 notes

iemandzoalsik · 5 years ago

Text

Berlijn - door Gezinus

Hoe doet u dat: uw handicap combineren met uw vakantie? Misschien wel helemaal niet. Maar misschien ook zoekt u juist de grenzen op van het mogelijke: rolstoel skiën, tandem parachutespringen, rolstoel bergwandelen, etc. Aan mij niet besteed, ik vind de heisa die gepaard gaat met een zo comfortabel mogelijke vakantie al meer dan genoeg. Zo mijd ik ook vliegvakanties, teveel gedoe, te weinig profijt. Ik heb grote bewondering voor mensen die vliegen met een handicap juist een interessante uitdaging vinden.

Onze vakanties gaan dus meestal naar een grote stad die met de auto bereikbaar is: Parijs, Londen, Berlijn, Barcelona, etc. De belangrijkste ingrediënten van zo’n vakantie: musea, terrasjes, restaurants. We hebben ook wel eens de trein overwogen, maar dat heeft toch teveel nadelen. Gesjouw met veel bagage, gedoe met assistentie bij in- en uitstappen, afhankelijkheid bij vervoer ter plaatse, etc. Toch maar liever met de auto zolang dat nog mogelijk is. Deze zomer waren we naar Berlijn. Al jaren niet meer geweest, maar nog wel in onze herinnering als een heel aangename stad. Maar hoe zat het ook al weer met de toegankelijkheid? Maar even gegoogled. Dat lijkt best prima. Ik citeer: “Voor minder validen is Berlijn een super stad om te bezoeken. De stad is zeer rolstoelvriendelijk, stoepen zijn vlak, breed en hebben vaak speciale heuveltjes in plaats van hoge afstappen” en ook “Berlijn staat bekend om haar toegankelijke netwerk van openbaar vervoer, brede trottoirs en barrièrevrije treinstations, winkelcentra en musea”. Dat zit wel goed, dus. Nou vergeet het maar. De auteurs van dit optimistische proza zijn vast niet zelf met een rolstoel door Berlijn getrokken. Superslecht is het ook weer niet, maar wel veel slechter dan de gemiddelde Nederlandse stad en niet te vergelijken met Barcelona, een voorbeeld in dit opzicht. Het meest hinderlijke is wel dat de meeste winkels en restaurants niet rolstoeltoegankelijk zijn. Verder zijn de trottoirs meestal gemaakt van basaltkeien of van granietplaten met grote naden daartussen. Super oncomfortabel met een rolstoel. De op- en afritten van trottoir naar de weg, bijvoorbeeld bij oversteekplaatsen hebben niet zoals elders schuine afritten, maar hebben altijd een 5 à 10 cm hoge drempel. Waarom? En dan het openbaar vervoer. Complex in zo’n grote stad. Je hebt de S-Bahn (grofmazige metro), de U-Bahn (fijnmaziger), de tram en de bus. In principe allemaal toegankelijk. De S-Bahn treinen kun je zelf binnenrijden. Maar af en toe niet, dan is het hoogteverschil tussen perron en treinvloer te groot. De U-Bahn is heel bijzonder. Je moet je dan opstellen bij de kop van de trein en aan de bestuurder aangeven dat je mee wilt. Hij stapt dan uit om je met een oprijplank te laten instappen. Je zegt waar je er weer uit wilt en hij stapt dan weer uit om je te assisteren. Trams hebben we niet gebruikt. Bij bussen gaat het net als hier, de chauffeur stapt uit om een oprijplank uit te klappen. Nu is het als nieuwkomer altijd lastig om uit te vogelen welke bus je kunt nemen. Hiervoor heb ik een prima tip: er is een app Moovit, waarmee je fantastisch je OV-reis kunt plannen. Beter nog dan Google Maps. Ook in Nederland te gebruiken. Wel prima in Berlijn is dat je ook heel goed je auto kunt gebruiken, rijden en parkeren gaat relatief goed. Heel anders dan bijvoorbeeld in Londen, waar zowel rijden als parkeren vrijwel onmogelijk is. In Barcelona gaat rijden prima maar is parkeren onmogelijk en in Parijs is het allebei lastig, maar niet onmogelijk. Maar alles is relatief, het zijn allemaal tekortkomingen waarmee valt te leven. Natuurlijk, het is vervelend als je een restaurant niet binnenkomt dat je door vrienden is aangeraden. Of dat je buiten op je vrouw moet wachten als ze een winkeltje wil bekijken dat ze echt moet zien. Of dat je een metrostation verderop moet uitstappen en weer teruglopen omdat het perron onneembaar is. Of dat je volkomen geschud bent na een stuk kinderkopjes trottoir. Of als een wandelpad na een kilometer doodloopt tegen een trap zodat je terug moet. Maar dat mag allemaal de pret niet drukken. Berlijn is een fantastische stad en je kunt er een fantastische vakantie doorbrengen. Wat we hebben gedaan. Alleen niet super rolstoelvriendelijk zoals werd beweerd. Bovendien: Berlijn is van heel ver gekomen. Na de oorlog lag de hele stad in puin. Dertig jaar geleden was de stad nog in tweeën verdeeld door een muur. Logisch dat bij de wederopbouw toegankelijkheid niet de allereerste prioriteit was. Als je, via films en tentoonstellingen, terugkijkt naar en kennis neemt van die perioden kun je alleen diep medelijden hebben met Berlijnse gehandicapten van toen. Leven tussen de puinhopen of in een Oost-Berlijns woonpakhuis zonder lift. Het moet een hel zijn geweest. Onze problemen zijn luxe problemen. Klagen is luxe, ergernis is verwendheid. Berlijn is fantastisch. Onze vakantie was fantastisch. We zijn geluksvogels. Relatief natuurlijk.

Gezinus.Wolters(@gmail.com) / gezinuswolters.blogspot.com

0 notes

philomon · 4 years ago

Text

Scheveningen

Er is vorige week iets verschrikkelijks gebeurd. Vijf jonge mensen, ervaren bodysurfers, zijn op de vroege maandagavond bij het surfen in Scheveningen dodelijk verongelukt, vermoedelijk door een plotselinge extreme ophoping van zeeschuim waarin ze zijn gestikt. Ik zag het bericht ’s avonds op tv en kon verder aan niets anders meer denken. Zulke jonge kerels, net als de kitesurfers van die helden, waar ik wandelend over het strand graag naar kijk, terwijl ze liefst met harde wind de zee en de golven opzoeken. Soms voelt het dan, ik durf het nauwelijks te zeggen, alsof ik er stiekem bij hoor, nou ja, zou willen horen. Want als jonge dertiger was ik een fanatiek windsurfer die vele keren per week met de plank op z’n autootje naar de stranden reed. Maar naar mij zal nooit iemand gekeken hebben, want ik kon er niks van. Het was meer zoiets als mijn skiën of fietsen of hardlopen. Ik ben helaas nooit boven het niveau van de beginnende recreant uitgekomen.

Eén keer heb ik flinke angsten uitgestaan. In ’78 was ik met een vriend een weekje aan de Spaanse kust bij Cadaqués. Op een avond gingen we surfen. De wind en de golven hadden we totaal onderschat en voor ik het wist zat ik ofwel in een dal omringd door bergen van water ofwel bovenop zo’n berg omgeven door andere toppen en dalen. Nergens zag ik mijn vriend. Of andere surfers. Of de kust. Het begon bovendien al flink te schemeren en plotseling raakte ik in paniek. Ik verloor steeds meer controle en bleef door die wind en golven alsmaar vallen en dan moest ik weer met veel inspanning op die plank klimmen, sjorren aan het zeil, weer vallen, en nog een keer op de plank klimmen, na een tijdje met inmiddels bloedende knieën en handen opnieuw sjorren aan het zeil en dan eindelijk weer een stukje surfen, daarbij niks en niemand ziend en in groeiende paniek over het lot van mijn vriend die er nóg minder van kon dan ik, het was een nachtmerrie waar geen eind aan kwam. Maar het is gelukkig goed afgelopen. Toen ik uiteindelijk toch de kust zag en even later op het strand arriveerde, trof ik daar mijn vriend en vielen we elkaar huilend in de armen.

Ik heb trouwens nóg een angstige sportervaring. Ik was net 40 geworden en zou met een paar jonge vriendinnen een snelcursus parachutespringen op het Canadese platteland volgen. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Het vliegveld waar we aankwamen bleek te bestaan uit een groot weiland met een houten keet waarvoor een klein vliegtuig stond. Dat was alles. Dat vliegtuig had twee vleugels en evenwijdig op anderhalve meter daaronder zat een iets kortere stang met aan het eind de wielen. Achteraf bleek dat er maar één stoel was, namelijk die van de piloot. Na een instructie van twee uur gingen we met onze instructrice naar dat vliegtuigje en werden we met z’n allen naast de piloot op de ijzeren vloer gepropt. We zaten met onze helmen en rugzakjes heel dicht op elkaar. Ik aan de buitenkant om als eerste te springen. Naast mij zat een rond luik met een dwarsbalk De piloot startte de motor en dat maakte een enorm kabaal. Je voelde het vliegtuigje over het gras rijden, maar we konden niks zien omdat we op de vloer zaten. Even later voelde je dat we vlogen en hoorden we onze instructrice door de microfoon in onze helmen zeggen, dat we binnen enkele minuten met korte tussenpozen zouden gaan springen. Samen met haar draaide ik aan de houten balk voor het luik naast mij en trokken we dat luik naar binnen. Het lawaai en de wind waren vreselijk. Ik wilde en durfde dit niet, maar er was geen weg meer terug. Hoog in de lucht frommelde ik mij door de opening aan de zijkant naar buiten, pakte het eerste handvat onder vleugel en ging met doodsangst over de stang waaraan de wielen zaten onder de vleugel door tot voorbij die wielen. Toen hing ik met mijn handen aan het laatste handvat onder die vleugel. De instructrice vertelde nog één keer via het microfoontje in mijn helm dat ik na het loslaten aan het touwtje met die en die kleur moest trekken om de parachute te openen en daarna zo nodig aan andere touwtjes met andere kleurtjes om die parachute kwijt te raken en de reserve te openen. Ik ben gesprongen en heb kennelijk aan het goeie touwtje getrokken. De volgende dag sprong daar een ervaren parachutespringer, maar het touwtje werkt niet. Nog diezelfde dag werd het vliegveldje definitief gesloten. De beelden van die sprong in Canada zijn mij altijd blijven achtervolgen.

Maar die ervaring in Cadaqués was ik eigenlijk zo’n beetje vergeten. Totdat vorige week die jonge helden in de koude met zeeschuim bedekte Noordzee hun eenzame strijd en hun leven verloren.

Amsterdam, 19 mei 20

0 notes