#pagmulat

[lihimlihamtinta]

Isang araw sa muli mong pagmulat, makikita mo ulit ang iyong mga piraso. Mga piraso na tila noong isang araw ay maayos naman at buo. Mapapaisip ka kung bakit nahandito ka nanaman sa simula at muling binubuong pilit ang sarili na sinira ng mga dati rin naman sumira. Binigyan mo ba ulit sila ng kapangyarihang durugin ka? Saktan ka? O baka ikaw na ang problema dahil paulit ulit kang nasasaktan? At sa kabila ng maraming tanong, tulad ng dati ay walang sumasagot kaya heto ka't tahimik, humihikbi at sugatan ang mga kamay na binubuo ang mga piraso ng pader na gagamitin mong pananggalang sa magtatangkang pumasok, humawak o sumilip. Kasunod nito ay ang dilim, lamig at pag iisa. Heto ka at mag isa nanaman. Hahanap ng kalinga, yakap at aruga kasabay nito ang muli mong pag guho at magsisimula ka ulit sa umpisa. Isang araw sa muli mong pagmulat, makikita mo ulit ang iyong mga piraso.

[lithegrace]

mamahalin kita gaya sa paraan ng nakasanayan ko / i will devote my being into you as i weave my existence into your life

lumaki ako galing sa isang katolikong pamamahay. lagi't laging bilin ni mama na sambahin ang diyos ng walang pag aalinlangan ngunit ikakagalit ba ng diyos kung ang kabuuan mo ang isasamba ng pagkatao ko?

i love you / ibibigay ko lahat ng mayroon ako kahit mapunit pa ang puso kong tumitibok para sa'yo. kaya natatakot ako magmahal ulit kasi sa oras na tumibok ang puso ko para sa isang tao, i know i will devote my whole being to them. laha't lahat ibibigay, buto't balat at aking mga pangarap iaalay. na sa bawat pagmulat ng aking mata, ikaw ang una kong naiisip.

isa lang naman pangarap ko, ang makasama ko sa habang buhay. that we will become one, na kasama kita sa lahat ng mga kasiyahan at balakid sa buhay. kaya't hayaan mo akong sambahin ka, mahal. ito lang pagmamahal na itinuro ng aking mga magulang, ang pagmamahal na walang hanggan at walang pag aalinlangan. let me worship your feet, let me love you in ways i can / pagmamahal na nakakapaso, hayaan mong yakapin ka ng init na dala ng pagmamahal ko

[wmab]

UMAGA

Umaga nang unang nagmulat ng mata.

Sabay sa paghinga,

Naitanong marahil kung ilang sakuna.

Anong pait, at ilang hagupit ng tadahana,

Ang dadantay sa mga balikat.

O kung paanong kahit paano maiaangat

Ang mga paa sa paglakad.

Siguro ay nagisip rin kung ano ba ang hinaharap.

Tapat na ang tanghali kaya't libre nang makatakbo't makalundag

Anong silbi ng kahapon bakit kailangang lumingon bago sumabak?

Masaya naman siguro ang ngayon at ang bukas

Susubok kasama ang mga kadikit ng bituka't

Malay mo naman kung anong kapalaran ang humatak

Magbabalik man sa tahana'y ang lumagay na sa tahimik marahil ang s'yang balak.

Humihigit na dibdib dahil nagtatampo sa paghagulgol

"Anong klaseng sagot ang mas mapait pa kaysa sa mga tanong?"

Nagparoo't parito na sa lumang kwarto't lugar na malalayo

Nagsimula mang maaga ay babalik rin pala pagdapit hapon.

Kung ang mga hinahawakang kamay ay sa huli'y dahilan ako ng pagkukuyom

Bukás kaya ang bukas sa mga marubdob na sumbong?

Pakikinggan kaya?

Humiling naman na sa parehong langit at lupa.

Tinatalukbungan na ng ulap ang karampot nang diwa.

Ngayong gabi na ay humahangos dahil nagagahol

Sa oras at baka di pa sumapat ang sumpang naghahabol

Kung pagsuko sa liwanag ang kapayapaan, bakit imbis na matagpuan lang ay tila hudas na sinusukol?

Sige't magpapahuli na lang sa Nagtatakda.

Na kung ang sagot man sa pag-iral ay ang pagpapantay lang rin ng mga paa,

Sabay sa huling hininga,

Nagtaas naman na ng tiwala at pag-asa,

Tatanggi na siguro sa pagmulat ng mga mata.

-Wag Mo Akong Bitawan (WMAB)

[watkahel]

sa pagbagtas at pagbatid.

ang batid bumagtas, babagtasin ang kabatiran. simpleng ayos ng chiasmus na nasa pormang ABBA.

ang batid bumagtas, babagtasin ang kabatiran. napili ang mga salita sa kagustuhang magkaroon ng magandang daloy sa dila gamit ang pakikipaglaro sa letrang 'b'. dagdag roon ay napili ang mga salitang nakasaad para sa mas maayos na konteksto ng kaisipan. ang pagbagtas ay kumakahulugan sa pagdaan o pagsuong, pero sa daang hindi pa nadadaanan o nalalaman. ang pagbatid ay pag-alam, isa sa malakas na pwersa sa buhay ng tao. karunungan. kung walang dunong ay walang pagpanday sa karanasan. dahilan sa kung bakit tayo nabubuhay.

ang batid bumagtas, babagtasin ang kabatiran. ang kabatiran ay ginawa para bagtasin, tanging daan para mapagpaigi ang sarili, para maiwasto ang mga mali, para matanaw ang tamang tahak gamit ang mga bagay na patuloy na malalaman. may mga puntong ang batis ng kabatiran na babagtasin ay nakakatakot, rumaragasa, at maingay. pero laging mayroong nakaambang kalma at ligaya sa kabila ng malalakas na agos. o kung hindi man ay may higit na aral, na magtuturo kung paano mas maging bihasa sa pagbagtas, para sa mas mabibilis, malalakas, at nakakalulang alon sa batis ng kabatiran.

laging banggit ng nanay ko noon na hindi sapat ang dunong kung walang sigsa at sikap. sabi niya kasi noon ay tamad ako, at wala akong patutunguhan kung puro talino. ang chiasmus na ito ay simple, pero ang simpleng aral na ito na natutuhan saking huling klase ay malapit sa puso. pumasok ako sa klase na laging may bitbit na takot, sapagkat hindi naman talaga sumusulat at kumakatha, na malaking manipestasyon ng impostor syndrome buhat nang pumasok sa komarts. cliché man kung pakinggan ang huling klase sa unibersidad ang nakapagbuod ng aking danas sa kolehiyo. kakayanin kung may kagustuhang matuto, kahit sa bagay na hindi mo gusto. kalaunan ay matututuhang mahalin ang bagay na hindi mo inaasahang mapapalapit sa iyong pagkatao. 

para kanino ko binagtas ang kabatiran ng pagtula? para sa dating sarili, at maaaaring para pa rin sa sarili ngayon na maraming kinatatakutan sa buhay. nakakatakot ang pagtanda, pero sa klase ay natutuhan sumuong sa maliliit na bagay tulad ng pagtula. ang klase ay nakapagbatid ng mensahe na kakayanin at kakayanin. hindi ko inisip na matatapos ang klase, o kung matapos man ay may mga kasamang pulang remarks at mga palyadong marka. pero ang pagtutula ang isa sa mga nagpaalala sa akin ngayong taon na walang madali sa buhay. patuloy na kakailanganin ang pagpanday ay pagpapahusay sa lahat ng bagay. ika nga sa isang kantang nalaman ko sa kapatid ko (Lights - Up We Go), nothing gives easy, easy gives nothing (ang galing kasi noong malaman ko itong lyrics na ito, hindi ko pa alam na chiasmus ang tawag sa mga ganito). gusto ko rin ialay ang dulo ng intro na ito na magpasalamat sa mga kaklase, vvi, shai, maya, at emil sa mga suhestyon, at kay emman, ang self-proclaimed evil kong propesor sa klase, sa pagmulat sa akin at sa amin sa panibagong perspektiba ng buhay, gamit ang kanyang mga talinhaga.

pagpasensyahan ang mga akda, hindi ako bihasa, pero sinikap kong kathain ang mga iyan. sana ay magustuhan ninyo.

-zai

[walang-pamagat]

isa, dalawa, tatlo. tatlo. tatlong takal sa kutsara.

isang baso ng yelong isinalin

dalawang malumanay na tapik at kislap sa daliri

at ang ikatlong ulit sa kanyang ibig sabihin.

bago tuluyang mabulahaw ang aking pandinig at paningin

na tila tumining maitanggi lang ang kanyang mga salita.

bihira ang mga pagkakataong makatatanggap ng papuri

lalo't higit mula mismo sa aking mga sinasamba

"kailangan ko palang magdagdag ng lima"

"ha?", kanyang pagtataka

nakalimutan kong magkaiba ang aming nakikita

ngunit pinakawalan niya ako nang walang pag-aalala

dahil alam niya, at alam din nung matandang kahera na

hindi ako lalayo, labing-siyam na hakbang kung titiyakin

hindi sapat na bilang upang ang atensyon niya'y maibaling

kaya inilakas ng ale sa tapat ang pagpapaypay,

at dahil sabay na umiikli ang pila at kanyang pasensya,

inalok niya ako at iisa pa rin ang sagot ko.

ang kanyang pagngisi ang pinakamalinaw kong alaala.

sa pagkupas ng kanyang ngiti, nagbitaw siya ng limang iling

bitbit ay diwa ng tugon sa nais kong iparating

saka ko lang napansin ang aliwalas ng pamamaalam

at saka ko lang napansin ang lumalayong init kahit kami'y nasisinagan.

ngunit bago ko pa subukang basagin ang namamagitang iláng at ginaw,

umalingawngaw ang pangalan niyang sa aki'y nagpamangha

tumaas ang mga kilay niyang may ibig itanong

ngunit isinauli ko ang pag-iling at sinabayan siya sa pagtayo

bigla ko lang napagtanto

kung gaano kadaling dumudulas ang pangalan niya sa dila

at kung gaano ito kadalas tumatakas sa aking mga labi

tig-dalawang baso ng tubig, tinidor at kutsara.

sa aming paghaharap, muling nangusap ang mga kilay niyang mas malambing mula sa nakaraan

saglit siyang ipinasyal sa pasilyong likha ng mga kaluluwang naghihimok magpasiyá

sa kanyang pagyuko ay ang aking pagtingala

at sa pagpatong ng kanyang mga siko ay nagmistulang altar ang mesa

sandaling tumahimik ang paligid na humihimbing at nagpapakumbaba sa kahinaan ng kanyang mga pilikmata

at kahit siya ang tumawag sa isang bathala,

sa akin naman ibinunyag ang isang rebelasyon

aking napatunayan sa mga oras na iyon

sinungaling si Galileo,

saksi ako sa pagkurba ng mga aksis sa kanyang mukha,

sa káyo ng kanyang paglapit at paglayo,

at sa hatak ng mga alon sa aking palad at pulso—

hindi ito isang teorya—

malinaw na araw ang umiikot sa mundo.

ngunit hindi ko rin magawang tumitig nang hindi humihingi ng tawad sa kanyang panginoon kaya

bago ko pa tangkaing samantalahin ang pagkakataon,

'di ko namalayang sinundan ko siya sa pagpikit

ngunit nananatiling malinaw ang paligid

nakikilala ko ang bawat yabag sa daan,

nabibilang ang bawat siklo ng mga bisikleta at sasakyan,

ramdam ko ang alinsangang hatid ng kanyang katapatan

at ang rebolusyon ng hanging tumatangay sa'king kamalayan

siya nga ang sentro ng santinakpan.

sa kanyang pagmulat, nahuli niya akong hinahabol ang aking hininga,

pinihit niya ang kanyang ulo pakaliwa na

nagbigay sa'kin ng pagkakataong masilip ang kanyang mga matang pinatitingkad ng kabubukas na ilaw sa kalsada

at sa lalim ng kanyang titig ay may nabuong paliwanag sa aking isipan, taliwas sa mga naranasan

walang bigat sa dibdib na sa iba'y lulunod

malayo sa bingit kung sa'n maaaring mahulog

at hindi kailangan ng init kung saan ako ang nasusunog.

wala ang madalas na salaysay sa pagbagal ng oras

kahit na labing-isang minuto pa lang ang lumilipas,

sa inip at ikapat na muling pananabik kanya nang inulit

"paano ka nakakasulat...

...ng ganitong kaibig-ibig?"

at iisa pa rin ang sagot ko

maliit na platito, kalamansi, toyo, at kutsara

ang pangalan niya ang pinakamahabang sinulid

na humahabi at nagtutugma sa mga salitang aking nasasambit

ganito ko siya nakita

ngunit hindi ko siya minahal gaya ng pagkakasulat ko sa kanya

—

"x, 'kung akin si sara', 2023"

[m--a-r-i--a]

Pagkabigo

Sa bawa't balikwas ng hinihigaang kama

kada pagmulat at pagsara ng mga mata,

tila'y para bang mga munting guhit sa'king mga alaala,

pagsulyap mong inaaninag ko sa tuwina.

'Di na mararanasan, 'di na mararamdaman,

guni-guni't gawa-gawa na lang ng isipan

ang iyong pag-irog na siyang ipinadadama

tila salaming pinunasan at luminaw na.

Pawang mga kendi sa kay tamis sa umpisa,

ngunit napalitan ng pait ng ampalaya,

nagugulumihanan, nalilito, ang preso,

kagaya ko ay nakakulong na sa'yong mundo.

Tila'y may umaaligid na mga anino,

at hindi malaman-laman kung kanino ito,

'sang-libong kutsilyo ang sumaksak sa dibdib ko,

'lang katapusang luha'y bumuhos sa mukha ko.

Pagtataksil, halo-halong emosyo'y umulan.

Ang paninisi sa sarili nang walang hanggan.

Ikaw ang payaso, at ako ang manonood.

Ang pagbibigay ng lugod, naging pagtalikod.

[chrlsmsrg]

lapida

mesiyas ang masa na magbangon muli sa dantaong pagluhod. ni ilan mang butil ng palay ang pagtuluin o kaya ay ang simoy ng bagong silang na tinapay sa panaderya ang maamoy ay di pagtitigilin ang pangkaraniwan sa kanyang dasal. sapagkat ang pagmulat ay apoteyotiko, at banal ang ideyang dunong sa materyal na konsekrasyon ng kanyang pagdanas. santipikasyon ang magbuhat ng armas, sagrado ang mandigma; at sa huling paghuhukom ay dadanak muli ang dugong binusilak sa nobenang pula.

Los Baños, March 2017

[walaumalistulog]

Apology Letter sa Universe

Kumusta?

Pitong taon na ang nakalipas nang huling beses akong nag-Tumblr, pero parang walang nagbago—'yung Dashboard, ganoon pa rin. 'Yung mga nakikita at nababasa, halos walang pinagkaiba sa kung paano ko iniwan ang digital na mundong ito—kahambing nito ang pakiramdam na umuwi ka galing Maynila, bilang doon ka nag-aaral o 'di kaya ay nagtatrabaho ka. Nakikipagsapalaran sa gulong ng buhay. Sa bawat pagmulat, aasahan mong aayon sa iyo ang tadhana ang magsilibing bagong hudyat ng pag-asa ang iyong dadatnan sa bawat hakbang na iyong tatahakin. Sa iyong muling pagbalik, bukas-bisig kang tinatanggap ng iyong tahanan—wala mang mga galamay na kayang yakapin ang mura mong pangangatawan o walang labing hahagkan ang iyong kapayakan, ngunit ramdam mong ito ang iyong tahanan.

Sa muli kong pagbabalik sa mundong 'to, nawa'y maging salamin ito ng aking pagkatao na walang takot na ilalahad ang sarili—sa iyo, sa kanya, at sa taong may pananaw na liban sa akin.

Humihingi ako ng tawad sa aking pagkawala, sa mga kwentong sana'y dito ko napiling isulat. Sa mga sikretong dito ko na lang sana ibinulong, sa mga pagkakataong bumabalik ang pagmamahal ko sa pagsulat, at sa pagkakataong walang kayang makaunawa kundi ang pindutan ng aking keyboard ang natatangi kong kakampi.

Muli, patawad.

[masniamanta]

Opening my eyes to the sight of my own feminine curves, a dreamcome true.

눈을 뜨고 나의 여성스러운 곡선을 보는 것, 꿈이 이루어졌다.

ลืมตาและเห็นส่วนโค้งเว้าของตัวเอง ความฝันเป็นจริง

Pagmulat ng mata at makita ang aking mga kurbang pambabae, natupad ang pangarap.

目を開けて、自分の女性らしい曲線を見ること、夢が叶った

[ruriander]

sa akin, at sa sampu nating segundo.

sa sampung segundo nating katahimikan, isang hinga na siyam lang ang pagitan. walang tabas sa walo kapag loob mo'y buo, ngunit 'di maka-angat sa pito sa madalas na rekisito.

nakakapagod din palang magtugma. sumumpa akong babagalan ko ang lakad ko para sa mundo, hindi muna lilingon para magpangabot, sa mata mong hindi makilala ang akin. anim na beses ka yatang humakbang palayo sa akin.

sa panlimang hatid ko ng problema sa hapag, hindi ko batid malaman kung bakit ang buwan ay hilaw sa hilag, wala upuan at ang tanging lugar para sa akin ay ang malawak na lapag. ika-apat na araw ng linggo, sinabi mong mahal mo ako, sa ika-tatlong oras ng pagmulat at muling pagtulog, namalikmata ang tainga ko.

siguro sa dalawang kaluluwang meron ang bahay na 'to, 'yung sa iyo lang ang payapa. at kung hindi man, baka presensya mo sa aki'y pahapyaw lamang.

walang labis, at maraming kulang, hindi kaya ng taon maging sapat para kanino. isang subok, muli. kahit malabo at malamig. kahit madugo at mahapdi. isang subok, kahit orasa'y kalawangin, isang oras muli, sa susunod na minuto, sa segundo, isang ikot muli sa pwesto. isang lapit nang walang diskreto. isa muna at hindi pa rin ako.

hindi pa rin mauuna sa'yo.

[adobongtakoyaki]

kanina bandang madaling araw ata, I woke up nang basa ung pants ko warafrikk jajahahahahaha kagabi pa kasi me naiihi tapos sofer antok ko na, sabi ko pa non (nung gabi na) na maya maya me iihi kasi tinatamad ako tumayo tsaka hindi pa naman me matutulog. sabi ko pipikit lang ako. pagmulat ko ng mata q 12am na, hindi na me nakatayo (sabi ko bukas na lang me iihi) tapos nasa gitna me ng panaginip ko, nasa cr ako sa panaginip ko while peeing, nd nahihirapan me ilabas yung wiwi ko (ramdam ko siya kahit tulog, ang sakit sa pantog) kinapa ko yung pants ko, and nagulat ako kasi HWHWHAHAHAHWHAHHAH it’s wet. tapos pagmulat ko ng mata ko, naihi na ko (ang gaan pa non sa feeling kasi nakaihi na rin finally, tapos totoo nga) HWHWHAHSHSHSJJDJJAKASKKSSJ 😓🥲😭☹️😩😥😭😭😭😭😭

[shingpangfu]

Sobrang lungkot ko ngayon. Yung taong pinakamamahal ko nakita ko na masaya na kasama ung ibang tao . Dapat maging masaya ko para sa kanya dba.

Pero ung puso ko, nararamdaman ko na sobrang sakit. Naiiyak na lang ako bigla. Mananaginip na siya ung topic. Maggising na siya ung unang makikita sa pagmulat ng mata.

Sana soon makaahon na ko. 1 taon na kong malungkot, magisa at walang buhay.

[jashuaalimagno]

Dalangin

dalangin ko na dumating ang araw na ang mga isipang dati'y magulo, sa wakas ay maging payapa

at sa huli, ang tibok ng ating mga puso ay magtugma

tila tinadhana ng May Kapal na muling magtagpo ang ating landas

kaya ngayon, ipagkakatiwala ko sa kanya ang bawat bukas

mga bukas na sana ay mag-umpisa na ika'y kapiling,

at magwakas sa mahihigpit mong yakap

mamuhay sa ilalim ng iisang bubong at apat na dingding

at makasama mo sa pagtupad ng mga pangarap

mga araw na malulunod ako sa iyong mga titig,

at sa pagdating ng dapit-hapon ay humimbing sa iyong tinig

sa pagdalaw ng lungkot, mananatili sa tabi mo upang maging sandalan

ang aking mga bisig ang magsisilbi mong tahanan

mga sandali sa piling mo ay pupunuin ng pagmamahalan,

hanggang sa huling hininga, pangako sa isa't isa ay aking panghahawakan

at sa pagpikit ng iyong mga mata ngayong gabi,

sana ay ako ang huling tao na sumagi sa iyong isipan

wala man ako sa iyong tabi,

panaginip ang magsisilbi nating tagpuan

at sa darating na umaga, sa pagmulat ng iyong mga mata,

pangalan ko sana ang iyong unang maalala

na maglalagay ng ngiti sa magaganda mong labi,

at kailanman ay hindi maging dahilan ng paghikbi

naisulat sa ating mga palad na tayong dalawa ay muling magkita

isang biyaya mula kay Bathala na ikaw ay makilala

[lithegrace]

ipapahiram ko sa iyong ang aking dalawang mata para makita mo kung gaano ka kaganda sa aking paningin / beauty is subjective, let me show you how you’re the definition of mine

sabi nila beauty is in the eye of the beholder— the essence of it lies in how beauty is defined and how beauty is to others. ang katagang, “maganda ba ako?” comes out of your mouth everytime and sa bawat tanong mo, i would say the same thing to remind you each time, “yes, you are. i believe God must have made you with so much love because you are bursting with beauty and kindness. mahal kita / sana makita mo kung gaano ka kaganda sa aking mga mata.”

isang beses, nagkwekwentuhan tayo at nabanggit mo na nakakita ka ng supermodel kasing ganda ng mga tao sa pelikula pero mahal, para kang mga tala. the universe made your features so intricate that your eyes, your face and every mole in your body sits just right. your being is meant to be devoted to; your beauty is so breathtaking that it takes away my breath whenever i get the chance to see it up close.

i have read one time that the moles in your body are the places your past life lover has kissed. is it too much for me to believe that it should be me that has kissed you in those places? if it is, then i’ll kiss every place to show them the testimony of my love— my very being weaved into the kisses I planted in your body.

everytime you doubt that you are beautiful, i will remind you in these ways; through my gentle kisses, through showering you with compliments and through tracing every mole to make you feel that your being is meant to be devoted and loved. i love you / nakikita mo na ba ang iyong kagandahan sa pamamagitan ng aking mga mata? kung hindi pa, ipapaalala ko sa iyo sa bawat pagmulat ng aking mga mata

[parasakaniya]

ang pagmulat

ilang relasyon na ang napasukan,

ilang beses nang nasaktan,

ilang beses nang sumuko,

ilang beses nang umibig.

ngunit, totoo ba ito? ang pag-ibig na tinutukoy.

sa labing-walong taon kong nanirahan sa mundo,

ako'y nagmahal nang iilang tao,

ikaw lang ang nakapag-bago.

sa huli, naunawaan ko rin na hindi pa pala nagmahal ang puso ko,

dahil 'nung unang beses itong tumibok sa'yo,

ay ang pagmulat din nito.

ang tulang ito ay tungkol sa pagmulat ng takot kong puso sa mundo

sa mundo mo, aking iniirog.

[tipsyave]

at sa aking huling pagmulat, nagising ako mula sa isang kalahating-taong panaginip.

hinandugan ako ng enero ng banaag ng hirasol na siyang nag-udyok sa aking muling tumindig at humakbang. umalimbukad ang hangarin at pag-asang sa hayag na pinaka-unang pagkakataon, ako’y mapahihintulutang magkaroon ng adhikaing matatawag kong tunay na akin.

“kaya mo ‘yan.”

ngunit, ano nga ba ang aking kaya? kaya ko lamang mangarap. ang tanging saklaw ng aking kakayahan ay iluhod ang aking pasa-pasang tuhod sa hile-hilerang balayang na kung hindi nagbabaga ay siya pa rin namang nakapapaso sa lamig. ang kaya ko lamang ay iriin ang aking upos sa aking mga daliri tuwing dilim ang naghahari sa papawirin. siyang nag-iisang kakayahan ko lamang ay magpadanak ng dugo mula sa pares ng aking mga matang parating nasisindak tumitig.

kinamumuhian ko ang agham at matematika dahil kaya ako nitong daanin sa sukat ng tulin, talaro, at iba pang kababalaghang nangangailangan ng sali-salimuot na pagtutuos upang mabisang maunawaan. kinamumuhian ko ang agham at matematika dahil bagamat hindi nito pisikal na itinatanghal ang sarili, tila ba isa akong bulak kung iwasiwa sa ere.

kinamumuhian ko ang agham at matematika sapagkat sa kabila ng magkaka-ugnay nitong pormula upang malutas ang mga alhebrang inilalatag, partikular sa korteng sirkulo, walang umiiral na ekwasyon kung papaano kalkulahin ang kailangan kong bilis nang hindi na ako muling mahulog sa likis nito.

bumati ang agosto, nandito na naman ako; nandito pa rin ako. paikot-ikot at walang progreso. ligaw sa iisang pilapil ng bilog.

taliwas sa buong akala kong yayabong ang mirasol na aking dinidiligan sa buong pag-inog ng daigdig sa araw, nasalanta ng sigwadang dala ng halimaw sa aking sarili. nalanta, bago pa ako mabigyan ng pagkakataong malanghap ang taglay nitong halimuyak.

nagising ako sa kalahating-taong panaginip, isang beses pang may agos, hindi sa sapa o sa ilog, kundi sa aking mga pisngi.