#opperbevelhebber

[twafordizzy]

Ilios: knokken om een vrouw

bron beeld: welt.de De Ilios kennen we vooral als het verhaal van Homerus over een Trojaanse oorlog waarin een houten paard een rol speelt. Schrijfster Imme Dros (1936) maakte van dit eeuwenoude epos een eigentijdse versie die ook voor kinderen bedoeld is. Een verhaal over een oorlog die draait om een vrouw. Een vrouw waar een god zijn oog op heeft laten vallen. En als goden hun oog ergens op…

[blogger-theo-herbots]

Herdenking Einde WO I te Tienen 2024.11.10

Na ruim vier jaar vechten kwam het einde van de Eerste Wereldoorlog in het najaar van 1918 in zicht. In de vroege ochtend van 4 november kwamen de geallieerde opperbevelhebbers voor het laatst samen om de wapenstilstandsvoorwaarden te bespreken. Duitsland stond er slecht voor. Als de onderhandelingen slaagden, kon de oorlog een week later voorbij zijn. De ondertekening vond plaats op 11 november…

[rotterdamvanalles]

De voor- en zijkant van de Marinierskazerne aan het Oostplein in 1940.

De Marinierskazerne Oostplein was een militaire kazerne van het Nederlandse Korps Mariniers aan het Oostplein. De kazerne werd geopend in 1598 als arsenaal en werd verwoest tijdens het bombardement op 12 mei 1940.

De Marinierskazerne had, voordat hij dienst deed als kazerne, een andere functie. Hoewel het originele gebouw, na een bouwperiode van een jaar, al in 1598 gereed was, diende het lange tijd als arsenaal van het Tuighuis voor de Admiraliteit van de Maeze. In de loop der jaren volgden meerdere uitbreidingen en verbouwingen, en was het gebouw uiteindelijk ernstig toe aan vernieuwing en modernisering. De Italiaanse architect Jan Giudici kreeg de taak om dit te doen en deze renovatie werd in 1783 uitgevoerd.

In 1817 werd Rotterdam de marinestad van Nederland en in 1823 werd het gebouw voor het eerst als kazerne gebruikt. De mariniers vestigden zich in het oude Tuighuis, wat later bekend zou staan als de Marinierskazerne. Dit duurde tot 1850, toen de marinewerf werd opgeheven en de officiële locatie werd verplaatst naar Vlissingen, waarschijnlijk op besluit van Koning Willem I

Na een korte afwezigheid van 19 jaar, werd de Marinierskazerne opnieuw in gebruik genomen nadat in 1868 rellen uitbraken in de stad.[6] Na het De Vletter-oproer, zoals de rellen officieel heten, werden in 1869 de mariniers nu permanent overgeplaatst van Vlissingen naar Rotterdam op besluit van Koning Willem III.

De mariniers verbleven hierna nog tot mei 1940 in de Marinierskazerne. Echter, de kazerne barstte inmiddels uit zijn voegen en dus worden in 1938 de eerste plannen gemaakt voor een nieuwe kazerne bij de Eschpolder aan de rand van de stad. De Van Ghent Kazerne had meer ruimte maar lag op een meer afgelegen locatie dan de kazerne op het Oostplein, die inmiddels ook niet meer aan de benodigde eisen voldeed.[2] Na enige vertraging en twijfel over prijsstijgingen en mogelijke compensatie, wordt uiteindelijk besloten om toch door te gaan met de bouw van de Van Ghent kazerne in 1940. Dit was vlak voor de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog en de Duitse aanval op Nederland in 1940, die grote gevolgen had voor de stad en de kazerne. De Marinierskazerne werd al op 12 mei geraakt door een precisiebombardement van de Luftwaffe, ongeveer rond 11:30 uur. De kazerne vloog als gevolg in brand en werd grotendeels verwoest. Historische voorwerpen met betrekking tot het Korps Mariniers die verzameld waren als collectie sinds 1938, gingen hierbij ook allemaal verloren.[10] Ook andere prominente gebouwen en plekken in de stad werden geraakt door het precisiebombardement: Station Delftsche Poort, het Beursstation en het Maasstation waren een paar plekken die geraakt waren. Ook werden er bommen gegooid op de oude Diergaarde, het Oostplein en Rotterdam-Noord.[8] De commandant van de Marinierskazerne ter tijde van het bombardement was Frederik Lugt.

In vier dagen van harde strijd om de Maasbruggen in te nemen (beter bekend als de Meidagen), hield opperbevelhebber van het Nederlands leger Henri Winkelman stand tegen de troepen van Nazi-Duitsland. Een groot aantal Nederlandse mariniers wist de ongeveer 1000 man Duitse soldaten bij de Willems- en Maasbruggen succesvol terug te dringen naar het Noordereiland. Bij deze slag vielen 112 doden aan Nederlandse zijde. Een ultimatum werd vervolgens op 14 mei naar generaal Pieter Scharroo verstuurd: óf Nederland geeft zich over, óf Rotterdam zal worden gebombardeerd. Ondanks dat de overgave nog werd onderhandeld en er een nieuw ultimatum werd uitgeschreven, bereikte dit nieuws de Luftwaffepiloten niet. Hierdoor stegen ze alsnog op en bombardeerden de stad op 14 mei, met desastreuze verwoestingen en vele branden in de binnenstad tot gevolg.

Nadat de kazerne werd verwoest, besloot de gemeenteraad om, vermoedelijk in 1940, ook de laatste restanten te slopen. Gedurende de oorlog bleef het terrein van de voormalige locatie van de Marinierskazerne leeg. Na vijf jaar werd Nederland in 1945 bevrijdt. Hierdoor konden de werkzaamheden van de Van Ghent kazerne worden hervat en na een jaar kwamen de mariniers terug naar Rotterdam. Op 10 december 1946, om 08:00 uur 's ochtends - op de 281e verjaardag van het Korps Mariniers - werd de Van Ghent kazerne officieel in gebruik genomen. Alle hoop dat de Marinierskazerne aan het Oostplein terug zou kunnen komen, was hiermee van de baan.

Hoewel de Marinierskazerne volledig gesloopt was, werd besloten om een deel van de zijgevel - die zich boven een zijingang aan de kant van de Nieuwehaven bevond - te behouden. Deze werd toegevoegd aan de in/uitgang van Metrostation Oostplein. Ook de plakkat die zich naast het balkon bevond, werd gered van de sloop en staat aan de achterkant van de gevelmuur van de in/uitgang.

Op 5 juli 1963 werd, tegenover de nu niet meer bestaande Marinierskazerne, het Mariniersmonument onthuld door Prins Bernhard. Het beeld is vervaardigd in opdracht van de Stichting Korps Mariniers, gemaakt door Titus Leeser en is bedoeld als dank en eerbetoon voor de mariniers die destijds vochten in de meidagen tegen de Duitsers in Rotterdam. Om het beeld heen is ook een kleine muur gebouwd met gedenkstenen die alle missies van de mariniers - van de Tocht naar Chatham van 1667 tot en met de Nederlandse deelname aan de Afghaanse oorlog sinds 2006 - benoemen. Tevens is er, dichter bij de voormalige ingang van de kazerne, een messing plaquette aangebracht. Ieder jaar wordt hier ook de herdenking gehouden ter ere van de mariniers die vochten en stierven om de vrijheid van Rotterdam te behouden.

In december 2015 werd op het Oostplein nieuwe belijning aangebracht, evenals vier uitvergrote historische foto's, ter ere van het 350-jarig jubileum van het Korps Mariniers. Het initiatief kwam van Jacques Broekhoven die zelf oud-marinier is, met hulp van de gemeente Rotterdam en vervoersbedrijf RET. Hij is van mening dat de band tussen het Korps Mariniers en de stad Rotterdam duidelijker zichtbaar moet zijn voor de bewoners. Het blijkt dat een deel van de gevel bij de metro-ingang die herinnert aan de verloren kazerne, evenals de tegel in de grond, al jarenlang op de verkeerde plek zijn aangelegd. Langs het fietspad dat richting de Oostzeedijk gaat, aan de rand van de drukke rotonde, is een rood-blauwe belijning geplaatst. Deze markering laat zien waar ooit de oostelijke muur van de voormalige gevel van de Marinierskazerne stond. Verder zijn aan de achterkant van de gevel bij de metro-ingang vier verschillende foto's toegevoegd, die herinneren aan het bestaan en de verwoesting van de kazerne in mei 1940.

De Marinierskazerne behoorde tot een van de oudste nog bestaande gebouwen in de stad, en had een voor die tijd deftige en aanzienlijke uitstraling. Het bestond uit drie delen: het originele gebouw stond op de hoek van het Oostplein met huisnummer 14 en de nu niet meer bestaande Nieuwehaven. Het oude en nieuwe deel wordt dan onderbroken door een gebouw waar een tijd lang de Koninklijke Boek- en Steendrukkerij Corn. Immig & Zoon heeft gestaan. Dit komt doordat dit deel van de kazerne was afgebroken voor de bouw van moderne woonhuizen. Hierna gaat het nieuwere gedeelte van de kazerne door vanaf de Nieuwehaven, voordat een ouder stuk op de hoek van de Nieuwehaven rechtsaf slaat en eindigt op het Groenendaal.

Het originele gebouw bestond in totaal uit drie bouwlagen. Het was gemaakt uit bakstenen, had grote raampartijen op de begane grond en eerste etage met kleine raampartijen op de tweede etage, en een triomfante hoofdingang met halfronde boog boven de twee zware deuren. Aan beide zijden van die deur stonden monumentale gevellantaarns. Langs de gehele voorgevel stond een verhoogde stoep die afgesloten was met hardstenen hekpalen, met daartussen zware hangende kettingen. Naast de grote deuren van de kazerne stond aan de linkerkant, achter de kettingen tegen de kazerne aan, een klein houten schildwachthuisje voor de permanente schildwacht die voor de hoofdpoort stond of stijf op-en neer liep. Het pannendak bestond uit een zware, houten kroonlijst met daarboven een gebeeldhouwd wapenschild die een admiraliteitswapen afbeeldde: dit wapen bestond uit twee ankers achter een leeuw met daarboven een kroon. Het wapen zelf werd verder omgeven door vier vlaggen en andere militaire attributen. Dit wapen symboliseert de Admiraliteit van de Maeze. De buitenmuur aan de Nieuwehaven bestond vooral uit stenen muren met een dak. Een deel van de ramen was aan de kant van de boek- en steendrukkerij dichtgemetseld. Aan de andere kant staat een zijingang met daarop wederom een reliëf van het wapen van de Admiraliteit van de Maeze. Ernaast staat een ouder stuk die bedekt is met Barokken details: de deur heeft een kleine balkon met raampartij die rijkelijk zijn bedekt, met erop nogmaals een reliëf met het wapen van de Admiraliteit van de Maeze, een kroon en erop het jaar '1778'. Naast het balkon staat een plakkaat. Tenslotte eindigt de kazerne bij het Groenendaal met een mix van simpelere, smallere raampartijen waarvan sommige halfrond zijn aan de bovenkant, en een kleine poort aan de achterkant.

De binnenkant bestond uit een binnenplein dat je makkelijk vanaf de poorten bij de zij- en achterkant kon bereiken. De binnenmuren bestonden eveneens uit baksteen maar hadden een stuk minder reliëfs en decoraties dan de buitenkant. De voornaamste decoratie bestond uit een klein standbeeld van de Nederlandse leeuw met vermoedelijk het wapen van Nederland, Rotterdam of de Admiraliteit van de Maeze.

Foto komt van @stadsarchief010 en de Informatie komt van wikipedia.

[ronnydeschepper]

90 jaar geleden viel koning Albert I van de rotsen in Marche-les-Dames

Op 17 februari was het negentig jaar geleden dat koning Albert I om het leven kwam na een val bij een klimpartij op de rotsen van Marche-les-Dames, in de provincie Namen. De dood van de koning-ridder kwam als een schok voor het land. De derde koning van België verwierf populariteit als opperbevelhebber van het leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. (VRTNWS) Continue reading 90 jaar geleden viel…

[artofvedas]

Wat is Vata Dosha?

Onthulling van de mysteries van Vata Dosha: de energieke essentie in Ayurveda

Hallo daar, beste lezers! Als Ayurvedische beoefenaar ben ik verheugd om je mee te nemen op een reis om een van de meest boeiende elementen in Ayurveda te verkennen-Vata Dosha. In dit artikel beginnen we aan een fascinerende reis, waarbij we de geheimen van Vata Dosha op een eenvoudige, duidelijke en informatieve manier ontrafelen. Dus laten we er meteen in duiken!

Wat is Vata Dosha?

Vata Dosha is een van de drie fundamentele energieën in Ayurveda, naast Pitta en Kapha. Het wordt vaak omschreven als de" Wind "Of" Lucht "Energie, gekenmerkt door kwaliteiten zoals mobiliteit, lichtheid en creativiteit. Vata is verantwoordelijk voor verschillende lichaamsfuncties en speelt een belangrijke rol in ons algehele welzijn.

De kwaliteiten van Vata Dosha

Vata Dosha wordt gekenmerkt door verschillende belangrijke kwaliteiten:

Mobiliteit : Vata's primaire kenmerk is beweging. Het regelt alle lichamelijke bewegingen, van het knipperen van onze ogen tot de bloedcirculatie en de stroom van gedachten in onze geest.

Lichtheid : Vata geeft een gevoel van lichtheid aan ons lichaam en onze geest. Het is de kracht achter ons enthousiasme, creativiteit en nieuwsgierigheid.

Koudheid : Vata wordt vaak geassocieerd met kilheid. Het kan leiden tot koudere handen en voeten, vooral bij personen met een Vata-constitutie.

Droogte : Deze Dosha kan een droge huid, haar en zelfs constipatie veroorzaken als ze in evenwicht zijn.

Ruwheid : Wanneer Vata wordt verergerd, kan dit resulteren in een ruwe en ongelijke huidtextuur.

Onregelmatigheid : Vata's inherente aard is onvoorspelbaar, wat kan leiden tot onregelmatige lichaamsfuncties als ze niet in balans zijn.

De rol van Vata Dosha

Vata Dosha is de opperbevelhebber van alle bewegingen en transformaties in het lichaam. Het regelt activiteiten zoals ademhaling, bloedsomloop, eliminatie en de overdracht van zenuwimpulsen. Het is ook verantwoordelijk voor ons vermogen om ons aan te passen aan verandering, creatief te denken en effectief te communiceren.

Vata Dosha en onevenwichtigheden

Hoewel Vata Dosha van vitaal belang is voor ons welzijn, kan een overmaat of onbalans leiden tot verschillende gezondheidsproblemen. Veel voorkomende symptomen van Vata-onbalans zijn angst, slapeloosheid, spijsverteringsproblemen en gewrichtspijn. Het kan zich ook manifesteren als mentale rusteloosheid, vergeetachtigheid en een neiging tot overdenken.

Wat veroorzaakt Vata onbalans?

Verschillende factoren kunnen bijdragen aan de onbalans van Vata, zoals:

Onregelmatige routine : Onregelmatige dagelijkse routines, zoals onregelmatige maaltijden of grillige slaappatronen, kunnen het evenwicht tussen Vata verstoren.

Stress : Hoge stressniveaus kunnen Vata uit de harmonie duwen, omdat het de neiging heeft om de angstige en verspreide eigenschappen van de geest te versterken.

Koud weer : Blootstelling aan koude, droge klimaten kan Vata verergeren, wat leidt tot een droge huid en ademhalingsproblemen.

Onvoldoende voeding : Het overslaan van maaltijden of het eten van te veel droog en rauw voedsel kan de onbalans van Vata verergeren.

Evenwicht tussen Vata Dosha

Het goede nieuws is dat Ayurveda praktische en natuurlijke manieren biedt om Vata Dosha in evenwicht te brengen en het algehele welzijn te bevorderen. Hier zijn enkele belangrijke strategieën:

Warm en voedend dieet

Geef de voorkeur aan warm, voedzaam voedsel dat uw lichaam en geest troost biedt. Kies voor gekookte granen, soepen, stoofschotels en kruidenthee. Voeg gezonde vetten zoals ghee (geklaarde boter) en sesamolie toe, die de droogte helpen bestrijden.

Routine en regelmaat

Breng een dagelijkse routine tot stand die regelmatige maaltijden, lichaamsbeweging en slaap omvat. Consistentie is de sleutel tot het kalmeren van Vata's grillige aard.

Blijf warm

Houd jezelf warm, vooral bij kouder weer. Kleed je in lagen, drink warme dranken en geniet van massages of baden met warme olie om de kou te bestrijden.

Mindfulness en stressmanagement

Neem deel aan ontspanningstechnieken zoals meditatie, diepe ademhaling en yoga om de rusteloze geest te kalmeren die vaak gepaard gaat met Vata-onbalans.

Kruidenondersteuning

Ayurvedische kruiden zoals Ashwagandha en Shatavari kunnen Vata Dosha helpen kalmeren en in evenwicht brengen. Je kunt Raadpleeg Art of Vedas Ayurvedische arts voordat u kruiden in uw routine verwerkt. Het consult is gratis en de arts begeleidt u hoe u de kruiden in uw dieet kunt toevoegen.

Conclusie

Tot slot is Vata Dosha een Dynamisch En Essentieel Energie in Ayurveda, het besturen van beweging, creativiteit en aanpassingsvermogen. Wanneer het in balans is, draagt het bij aan ons algehele welzijn. Onevenwichtigheden kunnen echter leiden tot verschillende lichamelijke en geestelijke gezondheidsproblemen. Door de kwaliteiten van Vata te begrijpen en Ayurvedische praktijken toe te passen, kunnen we deze Dosha harmoniseren en gezondheid, vitaliteit en een gevoel van vrede in ons leven bevorderen. Vergeet niet dat Ayurveda je in staat stelt om de leiding te nemen over je welzijn en in harmonie te leven met je unieke constitutie. Dus, omarm de wijsheid van Ayurveda, en moge uw reis naar balans en welzijn een bevredigende zijn!

[keynewssuriname]

Grootste NAVO-oefening sinds Koude Oorlog: 90.000 militairen nemen deel aan Steadfast Defender 24

Grootste NAVO-oefening sinds Koude Oorlog: 90.000 militairen nemen deel aan Steadfast Defender 24 Binnenkort zal de NAVO de grootste militaire oefening sinds het einde van de Koude Oorlog houden, met naar schatting 90.000 deelnemende militairen, zoals aangekondigd door NAVO-opperbevelhebber Chris Cavoli na een top in Brussel.... lees meer op: Read the full article

[joostjongepier]

Wat?   Zelfportret (1615-1618), Het vertrek van een hoogwaardigheidsbekleder uit Middelburg (1615), De winter (1614), De winter (1625) met detail, Boerenvastenavond (ca. 1625) met detail, De Schilder-winckel (1623), Zeeuwsche Nachtegael (1623), Frederik V, keurvorst van de palts, koning van Bohemen, en zijn echtgenote Elizabeth Stuart te paard (1626) en ‘Wat maeckme[n] al om gelt!’ (1631) door Adriaen van de velde

Waar?   Tentoonstelling De omgekeerde wereld van Adriaen van de Venne in het Zeeuws Museum, Middelburg

Wanneer?   27 december 2023

Adriaen van de Venne (1590-1662) is voor veel mensen een onbekende kunstenaar. Zelf kende ik voor het zien van de tentoonstelling in het Zeeuws museum één werk van hem: De zielenvisserij. In dat schilderij wordt weergegeven hoe protestanten en katholieken proberen de meeste zieltjes op te vissen. Dit schilderij ontbreekt helaas op deze expositie, maar wat er wél hangt is ook zeker de moeite waard en laat zien hoe veelzijdige Van de Venne was. Hij was schilder, dichter en ontwerper van prenten en boekillustraties.

Het vertrek van een hoogwaardigheidsbekleder uit Middelburg toont waarschijnlijk het vertrek van de graaf van Nothingham, Charles Howard, opperbevelhebber van de Engelse vloot tegen de Spaanse Armada. Ook de Zeeuws-Hollandse vloot had aan deze strijd deelgenomen. Op de achtergrond zien we een fraai panorama van de stad Middelburg met onder meer het stadhuis en de Nieuwe Kerk.

Van de Venne schilderde vaak de seizoenen in de vorm van landschappen. Soms als tweetal van alleen zomer en winter, soms als serie van alle vier seizoenen. Niet zozeer de seizoensgebonden activiteiten staan bij Van de Venne centraal, maar aanvankelijk vooral het vermaak van de elite en later met name de onhebbelijkheden van het gewone volk.  De titel van de Middelburgse expositie is ontleend aan het feit dat de kunstenaar in veel van zijn werk laat zien hoe het niet hoort.

Op Boerenvastenavond trekt een carnavaleske optocht door het dorp. Rechts op de voorgrond gaan een aantal dorpsbewoners met elkaar op de vuist. Zowel Boerenvastenavond als Winter tonen een poepende man, met op enige afstand een hond die hetzelfde zit te doen. Het gedrag van de mens lijkt niet veel beter dan dat van een simpel dier.

Vanaf 1618 gaat Adriaen nauwer samenwerken met zijn broer Jan, die zich als prentverkoper in Middelburg heeft gevestigd. In 1618 vestigt Jan een uitgeverij, drukkerij en kunsthandel aan de Korte Burg, die bekend wordt onder de naam Schildery-winckel. De meeste ontwerpen voor prenten en boekillustraties worden door Adriaen aangeleverd. In 1623 neemt Jan een drukpers in gebruik, met als eerste publicatie de dichtbundel Zeeuwsche Nachtegaal. Deze bundel is een samenwerking tussen Zeeuwse dichters met als doel Zeeland cultureel op de kaart te zetten. Naast alle illustraties levert Adriaen ook een gedicht waarin de innige relatie tussen schilder- en dichtkunst centraal staat.

Na zijn vertrek naar Den Haag gaat Adriaen van de Venne zich specialiseren in het gebruik van de grisailletechniek: het schilderen in nuances van één kleur. Zelden is deze techniek eerder gebruikt voor op zichzelf staande schilderijen. Van de Venne doet dit wel, bijvoorbeeld in het portret van Frederik V en Elizabeth Stuart te paard. Maar hij maakt ook veel ‘grauwtjes’, zoals de grisailles genoemd worden, met als hoofdonderwerp boeren of bedelaars, die zich niet gedragen zoals het hoort. Op ‘Wat maeckme[n] al om gelt!’ zien we een boer die op het punt staat een bordeel binnen te gaan. Het opschrift slaat op de vrouw achter het venster, die zichzelf verkoopt voor geld. In het bordeel zal de boer beroofd worden van zijn geld, zodat hij al het geld dat hij met zijn waren in de stad heeft verdiend, weer verliest. Moraal: hou je seksuele lusten in bedwang.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Alles wat uw hand vindt om te doen, doe dat met uw macht; want er is geen werk, noch verzinning, noch wetenschap, noch wijsheid in het graf, daar gij heengaat. Prediker 9:10 Verder lezen: Lukas 22:24-27 George Washington, de opperbevelhebber, ging zijn soldaten langs. Ze waren hard aan het werk en hesen bij een of ander vestingwerk een zwaar stuk hout omhoog. Daar stond de korporaal van het regiment naar zijn mensen te schreeuwen: 'Hela, ophijsen daar!', en hij gaf hen allerlei soorten aanwijzingen. De beste korporaal gebruikte zo veel mogelijk woorden. Dus stapte Washington van zijn paard af en zei tegen hem: 'Wat heeft het voor nut dat je zo tegen die mannen schreeuwt? Waarom help je zelf niet en doe je niet een deel van het werk?' De korporaal ging rechtop staan en zei: 'Misschien hebt u er geen erg in tegen wie u spreekt, meneer; ik ben korporaal.' 'Neemt u mij niet kwalijk,' zei Washington, 'u bent korporaal, natuurlijk. Het spijt me dat ik u beledigd heb.' Vervolgens trok hij zijn eigen jas en vest uit en ging aan het werk om de mensen te helpen bij het bouwen aan het vestingwerk. Toen hij klaar was, zei hij: 'Korporaal, sorry dat ik u beledigd heb, maar als u nog meer vestingwerken moet bouwen en als uw mensen u niet willen helpen, laat dan George Washington de opperbevelhebber halen, en dan kom ik om ze te helpen.' De korporaal maakte zich stilletjes uit de voeten en schaamde zich ontzettend. Zo zou Jezus Christus tegen ons kunnen zeggen: 'O, houdt u er niet van om de armen te onderwijzen? Is dat beneden uw waardigheid? Laat uw Opperbevelhebber het dan maar doen. Hij kan de armen onderwijzen. Hij kan de voeten van de heiligen wassen, Hij kan de zieken en beproefden bezoeken. Hij kwam uit de hemel neer om dit te doen en Hij zal u het goede voorbeeld geven.’ We moeten ons zeker schamen, ieder van ons, en we moeten verklaren om als er van nu af aan iets op onze weg komt, of het nu iets kleins is of iets groots, het met al onze krachten te doen, als God ons maar wil helpen en ons er de genade voor wil geven. Ter overdenking Onze Meester wist hoe Hij nederig moest zijn (Filip. 2:6-9). Hij weet ook hoe Hij moet omgaan met mensen die trots of die nederig zijn (1 Pet. 5:5 en 6). Preek nr. 259

[arun-pratap-singh]

Waarnemers voorzien nieuw offensief in Oekraïne na aanstelling nieuwe opperbevelhebber Rusland

Vladimir Poetin heeft gisteren opnieuw geschoven in de legertop. De pas vier maanden geleden als bevelhebber van de Russische troepen in Oekraïne aangestelde generaal Sergej Soerokin is volgens Russische bronnen alweer vervangen. Zijn taken zouden worden overgenomen door opperbevelhebber Valeri Gerasimov. Volgens waarnemers kan dat erop wijzen dat nieuwe Russische offensieven aanstaande…

[rijksmuseum-art]

Portrait of Ambrogio Spinola, Museum of the Netherlands

Portret van Ambrogio Spinola. Opperbevelhebber van de Spaanse troepen in de Zuidelijke Nederlanden. Om de hals de keten met het Gulden Vlies. Buste naar rechts, in wapenrusting. Onderdeel van de reeks portretten afkomstig uit het Stadhouderlijk Hof te Leeuwarden.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.6922

[goth-metal-and-burtonfreak]

Maurits van Oranje

Vandaag op 14 november 1567 werd Maurits van Oranje geboren in Dillenburg, Duitsland. Maurits was de prins van Oranje, graaf van Nassau, stadhouder en legeraanvoerder van de republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Hij is ook wellicht de meest succesvolle familielid van de Oranjes.

Maurits was de zoon van Willem van Oranje en zijn tweede vrouw, Anna van Saksen. Maurits groeide echter op bij zijn oom, Jan van Nassau omdat zijn moeder vlak na zijn geboorte vertrok en krankzinnig werd verklaard en zijn vader was druk bezig met de opstand tegen Spanje. Maurits was slechts 16 jaar oud toen zijn vader werd doodgeschoten in Delft op 10 juli 1584.

Iets meer dan een jaar na zijn vader's dood, werd Maurits op 1 november 1585 tot stadhouder van Holland en Zeeland benoemd. Maurits boekte grote militaire successen zoals de verovering van het noordoosten van Nederland en de inname van Breda in 1590. Ook was Maurits begaafd in oorlogsstrategieën. Zo was Maurits de uitvinder van een nieuwe methode van oorlogsvoering die door heel Europa werd overgenomen. Deze nieuwe strategie werd pas echt zichtbaar tijdens de slag bij Nieuwpoort.

Maurits werd in het jaar 1600 door de Staten-Generaal, onder leiding van raadpensionaris Johan van Oldenbarnevelt, naar Vlaanderen gestuurd om de stad Duinkerke in te nemen. Deze stad was een ware nest van Kaapvaarders die grote schade toebracht aan de Nederlandse handelsvloot. Tegelijkertijd was er ook een Spaans leger onderweg naar Vlaanderen. Beide legers kwamen elkaar plotseling tegen nabij Nieuwpoort wat tot een veldslag leidde op 2 juli 1600.

Maurits wist op het nippertje een overwinning te behalen dankzij zijn geavanceerde oorlogsstrategie maar hij was wel woest op van Oldenbarnevelt vanwege het in gevaar brengen van het voortbestaan van het land door deze missie. Na deze veldslag werd de relatie tussen de twee mannen steeds slechter en slechter.

De relatie verzuurde helemaal na het ingaan van het twaalfjarige bestand in 1609. Maurits wilde namelijk de strijd voortzetten maar van Oldenbarnevelt wilde de strijd tijdelijk staken om de handelspositie van het jonge land te verstevigen. Van Oldenbarnevelt begon ook te vrezen dat Maurits misschien een staatsgreep zou plegen waardoor hij de Scherpe Resolutie aannam. Hierin stond dat soldaten die door Holland werden betaald, ook alleen maar aan Holland gehoorzaam mochten zijn. Deze resolutie zat niet echt lekker bij Maurits die vreesde dat dit zijn macht als opperbevelhebber van het leger zou aantasten.

Uiteindelijk werd van Oldebarnevelt gearresteerd en beschuldigd van hoogverraad. Op 12 mei 1619 werd hij dan ook onthoofd in Den Haag. Uiteindelijk werd Maurits ook nog stadhouder van Groningen en Drenthe na het overlijden van zijn neef in 1620. In 1623 werd er een aanslag op Maurits gepleegd. Deze aanslag mislukte en bleek te zijn opgezet door de zonen van de onthoofde van Oldebarnevelt. Één van de zonen, Reiner, werd ook onthoofd maar de andere zoon, Willem, wist te ontsnappen naar Brussel.

Terwijl het beleg van Breda in 1624 nog gaande was, werd Maurits ziek en verbleef hij in Den Haag om staatszaken te regelen. Hij stierf op 23 april 1625 en zijn lichaam is begraven in de nieuwe kerk in Delft. Het is niet bekend aan welke ziekte Maurits nou precies stierf.

Dit zijn nog een paar punten van Maurits' revolutionaire militaire ontwikkeling: De meeste legers rond zijn tijd bestonden voornamelijk nog uit huurlingen die meestal voor slechts één seizoen werden gehuurd om te vechten. Zij waren dan ook meestal ongedisciplineerd en moeilijk te commanderen. Maurits besloot om hierop een oplossing te vinden en hield de meeste van zijn inspiratie uit klassieke militaire geschriften van de Grieken en de Romeinen.

Hij voerde de systematische troepenexercitie in zodat soldaten meer gedisciplineerd waren en beter hun wapens onder controle hadden. Ook voerde hij een gemeenschappelijke commandotaal in zodat communicatie sneller en beter verliep tijdens veldslagen. Verder voerde Maurits het systeem in waarop soldaten in lijnen stonden en schoten. De eerste lijn schoot en sloot zich daarna achteraan de lijn om te herladen. Tijdens het herladen schoot de tweede lijn, dan de derde enzovoort. Zo was de eerste lijn klaar om te schieten als zij weer vooraan stonden. Hierdoor werd het mogelijk voor een regiment om constant te vuren.

Verder richtte Maurits ook nog twee militaire opleidingen op voor officieren en stelde diverse handboeken op met militaire doctrines. Ook standaardiseerde hij de wapens en munitie van het staatse leger waardoor er minder verschillende soorten munitie en onderdelen hoefden te worden geproduceerd en meegenomen.

Deze veranderingen waren zo revolutionair dat snel alle machten van Europa zijn systeem overnamen. We hebben de uitvinding van moderne oorlogsvoering dus eigenlijk te danken aan Maurits van Oranje.

Hier zijn afbeeldingen van: Een jonge Maurits van Oranje door Daniel van den Queborn, 1588. Maurits tijdens de slag bij Nieuwpoort door Hendrick Ambrosius Pacx. Portret van een wat oudere Maurits van Oranje door Michiel Jansz van Mierevelt in 1609.

[saulsplace]

Voormalig NAVO-opperbevelhebber laat zich ontvallen: ‘Wij gebruiken de Oekraïners als onze proxytroepen’

De Amerikaanse president Joe Biden zei onlangs dat Vladimir Poetin ‘niet aan de macht kan blijven’. Daarnaast heeft hij het Congres gevraagd om 33 miljard dollar voor steun aan Oekraïne. Dat is een verveelvoudiging van het bedrag dat de Verenigde Staten tot dusver al beschikbaar hebben gesteld. Verreweg het grootste deel is rechtstreeks bestemd voor militaire doeleinden.

Er is veel bewijs waaruit blijkt dat de VS uit waren op een oorlog met Rusland, hoewel sommige commentatoren dit afdoen als ‘Russische propaganda’. Congreslid Adam Schiff zei in de Senaat: “De VS steunen Oekraïne en haar bevolking zodat we daar tegen Rusland kunnen strijden.”

Stap verder

Philip Breedlove, voormalig opperbevelhebber van de NAVO, ging nog een stap verder. Tijdens een recent interview met de New York Times liet hij zich ontvallen: “We voeren een proxyoorlog tegen Rusland. We gebruiken de Oekraïners als onze proxytroepen.”

Journalist Wyatt Reed merkte op dat de media geen enkele ruchtbaarheid hebben gegeven aan de uitspraken van Breedlove. De westerse media reppen nog altijd met geen woord over het feit dat de voormalige NAVO-opperbevelhebber naar Oekraïners verwijst als ‘onze proxytroepen’.

Wie moeten we geloven?

Dit is buitengewoon opmerkelijk, aangezien Biden deze week tijdens een persconferentie ontkende dat de NAVO een proxyoorlog voert tegen Rusland. Dat is ‘niet waar’, aldus Biden. Wie moeten we geloven? De man die jarenlang leiding gaf aan NAVO-operaties in Europa of een Amerikaanse president wiens populariteit tot een dieptepunt is gekelderd?

[rotterdamvanalles]

De Prins Hendriklaan, 1942.

Willem Frederik Hendrik (Paleis Soestdijk, 13 juni 1820 – Kasteel Walferdange, Luxemburg, 13 januari 1879), prins der Nederlanden, prins van Oranje-Nassau, was de derde zoon van koning Willem II der Nederlanden en Anna Paulowna.

Hij is de enige Oranje die Nederlands-Indië (het latere Indonesië) bezocht, toen het nog een kolonie van Nederland was. Hendrik vergaarde een vermogen met onder andere een aandeel tinerts in een bedrijf op het eiland Billiton tussen Borneo en Sumatra, alsook met deelname in andere Indische fondsen.

Prins Hendrik had een lange carrière in de marine en werd daarom ook wel (Hendrik) de Zeevaarder genoemd. Op zijn sterfbed werd hij nog tot admiraal benoemd. In 1837 bezocht hij Nederlands-Indië. Hij verbleef er zeven maanden. Tevens werd hij door zijn broer, koning Willem III der Nederlanden op 5 februari 1850 aangesteld als stadhouder van het groothertogdom Luxemburg. Zijn residentie als stadhouder was het kasteel Walferdange (Luxemburgs: Walfer, Duits: Walferdingen).

Bij zijn overlijden had zijn aandeel in de Billiton Maatschappij een waarde van iets meer dan vier miljoen gulden. In totaal liet hij ruim twaalf miljoen gulden na. Meer dan de helft bestond uit effecten. De erfenis ging naar zijn broer en zuster. Weduwe Maria leek na Hendriks dood zonder een cent achter te moeten blijven omdat zij en haar echtgenoot niet in gemeenschap van goederen getrouwd waren. Haar vader, Frederik Karel, ging naar Den Haag om bij Willem III te pleiten voor een gedeelte van Hendriks erfenis voor zijn dochter, maar hij kreeg nul op het rekest. Willem III kon het geld van zijn broer uitstekend zelf gebruiken, zeker omdat hij net zelf getrouwd was met Emma van Waldeck-Pyrmont. Marie kreeg van de koning en diens zuster echter wel een royaal jaargeld toebedeeld. Natuurlijk voelde de Hohenzollerns zich toch gekrenkt en met hen voelde geheel Pruisen zich in zijn eer aangetast. Frederik Karel was immers een man met een groot prestige: neef van keizer Wilhelm I, neef en wapenbroeder van kroonprins Frederik Willem, opperbevelhebber van het Tweede Duitse Leger in de oorlog van 1870, veroveraar van Metz, drager van de Pour le Mérite, een geestrijke persoonlijkheid en een opvallende verschijning in de Berlijnse society in zijn karakteristieke uniform van het 3. Husarenregiment Von Zieten, dat hem de bijnaam "der rote Prinz" verleende.

De fotograaf is Hendrik Ferdinand Grimeyer en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[havenpoort]

Opzij voor de Atlantikwall

In de eerste jaren van de oorlog beheerste Duitsland het strijdtoneel, een vijandelijke tegenaanval lag buiten hun verwachtingen. De bouw van een kustverdediging kwam dan ook slechts traag op gang, de posten die de SS al in 1940 aan de kust plaatste (zgn. Küstenwache’) stelden niet veel voor. Aan het 9 km lange strand voor de duinwaterwinplaats waren in Küstenwache 13 en 14 slechts 2 onderofficieren en 20 manschappen gestationeerd, extra bewapend met 2 lichte mitrailleurs. Pas in 1942 vaardigde het Duitse opperbevel richtlijnen uit om de kustverdediging goed op te bouwen. De SS had onze kust toen al enige maanden de rug toegekeerd en was ook bij Zandvoort vervangen door eenheden van de Wehrmacht. Overigens werd de hele oorlog door geschoven met legeronderdelen.

In december 1941 besloot Hitler tot de aanleg van de zogenaamde Atlantikwall. Alhoewel de naam anders doet lijken is de Atlantikwall geen aaneengesloten muur die moest lopen vanaf de Noordkaap tot aan de grens met Spanje.

Aan de kust van Noord- en Zuid-Holland werden ook bunkerstellingen aangelegd. Aan de kust van Zuid-Holland waren vijf verdedigingsgebieden: bij Katwijk/Noordwijk, Scheveningen/Den Haag, Hoek van Holland en de eilanden Voorne en Goeree. De verdedigingswerken in de Amsterdamse Waterleiding duinen vielen onder Stutzgruppe Zandvoort.

Voor de bouw was een organisatie opgezet onder de naam Organisation Todt, genoemd naar de oprichter Fritz Todt. Het werk werd lokaal uitgevoerd door Duitse en ook Nederlandse bouwondernemingen. De meeste bunkerbouwers in Nederland waren Nederlandse mannen die vanuit de Arbeidseinsatz verplicht tewerkgesteld werden.

Aanvankelijk worstelden de Duitsers met de situatie aan de vaderlandse kust. Het gebied was hier en daar dichtbevolkt, er lagen belangrijke steden en de te evacueren bevolking zorgde voor logistieke problemen.

De Atlantikwall had een grote impact op het landschap en hiermee de bevolking. De duinen, het strand en de boulevards met hun levendige badcultuur werden verboden gebied. Huizen die in de weg stonden werden gesloopt. Bewoners werden gedwongen te verhuizen. Complete wijken in Katwijk, Noordwijk en Zandvoort werden met de grond gelijk gemaakt.

Na het vastlopen van de invasie van de Sovjet-Unie waren aan het Oostfront veel soldaten nodig. Die werden deels vanuit Nederland overgeplaatst. Daardoor waren er te weinig Duitse troepen om de geplande Atlantikwall te bemannen. Toch werd het voornemen doorgezet, mede door toedoen van de Duitse opperbevelhebber generaal Christiansen. In diens ogen was een geallieerde landing op de Nederlandse kust niet ondenkbaar.

Al snel bleken onvoldoende bouwvakkers en materialen voorhanden om de beoogde 15.000 bunkers uit de grond te stampen. Men koos voor lichtere varianten en andere verdedigingswerken, zoals tankgrachten. Die werden vaak aangelegd midden door woonwijken en de parken bij de buitenplaatsen.

Hele straten werden ontruimd, burgers geëvacueerd. Vervolgens werd de boel tot maaiveldniveau afgebroken.

Ontruimingen

In de kuststreek lag een aantal psychiatrische inrichtingen. In het midden van de 19e eeuw was wettelijk vastgesteld dat iedere provincie over zo’n instelling diende te beschikken. Artsen waren er van overtuigd dat verblijf in rustige landelijke omgeving de patiënten goed zou doen. Vooral buitenplaatsen bleken geschikte locaties, door hun combinatie van huis en tuinen.

Op last van de Duitse bezetter moesten de patiënten elders worden ondergebracht en kwamen de gebouwen leeg te staan. Het gebied werd leeggemaakt om ruimte te maken voor de Atlantikwall.

Endegeest Een buitenplaats annex instelling voor ggz was Endegeest in Oegstgeest. Al in de 14e eeuw is sprake van een kasteel op deze locatie. In het midden van de 17e eeuw, vlak voordat het middeleeuwse gebouw werd vervangen door een nieuw landhuis, logeerde de Franse filosoof en wiskundige René Descartes er nog.

In de 19e eeuw was het huis eigendom van de Rotterdamse regentenfamilie Gevers, die het in 1895 verkocht aan de gemeente Leiden. Zij richtte het in als opvanghuis voor krankzinnigen. In de zomer van 1942 kregen de artsen te horen dat ze de ‘betere’ patiënten naar huis dienden te sturen en dat de rest elders in Nederland zou worden ondergebracht. Dat was een beter lot dan hetgeen de Duitse geesteszieken te wachten stond: daar lag euthanasie in het verschiet.

Ondanks dat de buitenplaats deel uitmaakte van het Duitse verdedigingswerk, bleef Endegeest gespaard en bestaat het huis nog steeds. Dat geluk had ook Huis te Warmond. Dit classicistische landhuis werd op last van de Wehrmacht ontruimd omdat in de tuin een V1 raketinstallatie werd aangelegd.

De lanceringsplaats is nooit afgebouwd, maar betonnen resten van de lanceerplek zijn nog herkenbaar.

Dat kan niet gezegd worden van andere buitenplaatsen langs de kust. Leeuwenhorst bij Noordwijk bijvoorbeeld werd afgebroken. Dit landgoed was begonnen als klooster. In 1880 was daar een imposant neogotisch gebouw verrezen, met terras rondom en een grote tuin. In januari 1943 werd Leeuwenhorst afgebroken om plaats te maken voor een tankval, een rij betonnen blokken, soms met een gracht. Om vrij schootsveld te verkrijgen werden de bomen in het park gekapt. Eenzelfde lot onderging landgoed Reigersbergen aan de Haagse Benoordenhoutse weg. Dit huis, begonnen als boerderij, breidde in de 19e eeuw uit tot buitenplaats met een landschappelijke tuinaanleg. Ook hier moesten huis en tuin wijken voor de Atlantikwall. Aan het einde van WOII werd de omgeving zwaar gebombardeerd. Van de buitenplaats bleef weinig over.

Bij Santpoort lag in de 17e eeuw hofstede Hageveld. Na aankoop van gronden in de omgeving werd hier een buitenplaats aangelegd. Die kwam in 1817 in handen van de familie Elias. Later werd er een seminarie in ondergebracht.

Toen de gebouwen te bouwvallig werden, verhuisde het seminarie naar Voorhout. Het oude herenhuis werd vervangen door een boerderij, die op last van de Duitse bezetter is afgebroken.                                        

vijand konden bestoken. Zulke versterkte stellingen noemde men steunpunten. Deze steunpunten werden ook langs het strand gebouwd. Op de afbeelding hieronder is een overzicht gegeven van de belangrijkste steunpunten en andere verdedigingsmaatregelen.

Het was allemaal niet zo best voor  Zandvoort en omgeving wat de bezetter daar voor het inrichten van zijn  verdediging uithaalde. In mei 1942 werd het strand afgesloten en mocht men  het nog slechts betreden met een speciale vergunning (‘Ausweis’). Dat was  echter een hachelijke zaak, want de Duitsers waren niet zuinig met het leggen  van mijnen aan de kust. Duizenden mijnen lagen onder het zand of waren op  houten staken gebonden. Na het afsluiten van het strand ging het met heel  Zandvoort dezelfde kant op. Het leeuwendeel van de bevolking werd geëvacueerd  en in de duinen begonnen de bouw- werkzaamheden.

Bunkerdorp Zandvoort

Als bouwsteen voor een verdedigingsgordel die de naam ‘Stützpunktgrüppe Zandvoort’ (steunpuntgroep Zandvoort) droeg, waren de duinen van groot belang. Het territorium van deze steunpuntgroep was aan de landzijde omsloten en beveiligd door anti-tank maatregelen; hoge betonnen muren en nog hogere aarden wallen moesten de vijand buiten houden.

In opdracht van de Duitse bezetter werd een groot deel van de Amsterdamse Waterleidingduinen omgetoverd tot spergebied.

In de duinwaterwinplaats maakten de bezetters handig gebruik van de reeds aanwezige kanalen om hun tankverdedigingsgordel te voltooien. De tankgordel vormde een afbakening en was een moeilijk te nemen hindernis die een geallieerde aanval tot staan moest kunnen brengen. Om dit tactische voordeel maximaal te benutten bouwden de Duitsers langs de tankgordel versterkte stellingen van waaruit ze een naderende vijand konden tegenhouden.

Er werd ook een grote Duitse kustbatterij gebouwd, met tal van grote en kleine bunkers. Er zijn nog steeds betonnen restanten van terug te vinden.

Als onderdeel van het landfront van de Stp. Gr. Zandvoort zijn hier tussen 1942 en 1945 circa 16 stellingen gebouwd die hoofdzakelijk het doel hadden om een invasie uit het achterland te voorkomen. Honderden bunkers werden er in het gebied gebouwd die allemaal uit eenvoudig metselwerk bestonden.

Slechts 1 stelling kreeg de naam "Batterie" mee en deze batterij bevond zich op het Rozenwaterveld. Hier zijn tegenwoordig nog de meeste bunkers van terug te vinden en deze stelling in ook verre weg de bekendste in het gebied.

Echter voor wie een oplettend oog heeft en zeker niet vies is voor een flinke wandeling zijn er nog veel en veel meer sporen zichtbaar uit deze bewogen tijd.

Waarnemingspost Katwijk

De waarnemingspost is een bunker in de duinen van Katwijk. Sinds 1998 staat de bunker ingeschreven  als Rijksmonument. Met zijn 37 meter boven  NAP is het Vlaggeduin het hoogst gelegen natuurlijke punt van de provincie Zuid-Holland.

De waarnemingspost dateert uit 1942 en is gebouwd in opdracht van de Duitse bezetter. Oorspronkelijk was hij voorzien van camouflagekleuren. Hij was een onderdeel van de Stützpunktgruppe Katwijk-Noordwijk, een van de defensieve eenheden van de Atlantikwall  in Nederland, die liep tussen Noord-Noorwegen en Zuid-Frankrijk.

De post bestaat uit een bovengrondse zeskantige koepel en twee ondergrondse vertrekken. Hij ligt 37 meter boven de zeespiegel en diende om een aanval vanaf de landzijde te signaleren. De bunker had alleen een functie als uitkijkpost en was niet beschermd tegen aanvallen van buitenaf zoals bombardementen of beschietingen. Oorspronkelijk was de koepel meer ingegraven in het duin. Tegenwoordig is de koepel vanaf de buitenkant bespoten met graffiti. Vaak wordt de waarnemingspost gespoten in de kleuren van een Katwijkse voetbalclub, als deze kampioen wordt, bijvoorbeeld in wit en blauw bij.

De muren van de ondergrondse bunker en de koepel zijn 65 centimeter dik en bovengronds aangesmeerd. De twee ondergrondse vertrekken meten elk 3 x 3,8 meter. Er zijn twee ondergrondse ingangen. De koepel wordt afgesloten door een dikke betonnen plaat van 50 centimeter dik.

Noordwijk

De noord duinen van Noordwijk werden voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog gebruikt als golfterrein. Eind 1940 is dat veranderd, de Duitse marine had het oog laten vallen op dit stuk duingebied en legerde er ruim honderdtachtig soldaten. Voor deze soldaten moesten woonverblijven, wasruimtes en gevechtsopstellingen gebouwd worden.

Zo'n 80 werken zijn er gedurende de oorlog gebouwd, variërend van een houten douchegebouw tot zware bunkers met wanden van soms wel drie meter dik. De bouw van de grootste bunker, de S414, ging gepaard met een betonverbruik van 1800 kubieke meter. Vandaag de dag zou een grote beton-vrachtauto driehonderd ritten moeten maken voor enkel die ene bunker. Het is dus geen wonder dat de Duitsers een spoorlijn tot bij de bunkers maakten om het beton aangevoerd te krijgen. Een enorme logistieke klus.

Bij het operationeel houden van de stelling in de noord duinen kwam ook veel kijken. Er moest iedere dag weer voor 180 man eten op tafel staan; er moesten roosters zijn wie wanneer wacht zou lopen en vooral moesten er plannen zijn hoe te verdedigen als de geallieerden zouden komen. Dan waren er nog de oefeningen die georganiseerd moesten worden, de voorraden die bijgehouden moesten worden en heel belangrijk: er moest een zinvolle dag invulling zijn voor de soldaten.

Deze dag invulling zou voornamelijk bestaan hebben uit het bouwen van nog meer bunkers. Uiteindelijk bijna één bunker per twee soldaten. Alle bunkers werden na de bouw onder het zand geschept en op dit zand werden grasmatten geplaatst die van het golfveld waren weggenomen. Dit bouwen ging bijna de hele oorlog door totdat bij de bevrijding het merendeel van de soldaten wegtrok, de kanonnen en uiteraard de bunkers achterlatend.

Atlantikwall museum

Op 250 meter van de Bosweg ligt aan het fietspad in de duinen een vuurleidingpost en een gangenstelsel, dat onderdeel uitmaakte van “Batterij Noordwijk”.

24-1-22

[keynewssuriname]

Grootste NAVO-oefening sinds Koude Oorlog: 90.000 militairen nemen deel aan Steadfast Defender 24

Grootste NAVO-oefening sinds Koude Oorlog: 90.000 militairen nemen deel aan Steadfast Defender 24 Binnenkort zal de NAVO de grootste militaire oefening sinds het einde van de Koude Oorlog houden, met naar schatting 90.000 deelnemende militairen, zoals aangekondigd door NAVO-opperbevelhebber Chris Cavoli na een top in Brussel.... lees meer op: Read the full article

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Morgen En er waren nog andere scheepjes bij Hem Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Morgen" En er waren nog andere scheepjes bij Hem. Markus 4 vers 36 Jezus was in deze nacht de Opperbevelhebber van de zee, en omdat Hij erbij was, bleef iedereen in leven. Het is heerlijk om met Jezus te varen, al vaar je maar in een klein schip. Als wij varen in het gezelschap van Christus, kunnen we er niet op rekenen dat we altijd mooi weer hebben, want heftige stormen kunnen zelfs het schip waarin Jezus Zelf aan boord is, heen en weer laten slingeren. Wij kunnen niet verwachten dat de zee rondom ons bootje minder onstuimig zal zijn. Als wij met Jezus gaan, moeten we er tevreden mee zijn dat wij reizen zoals Hij reist. Als de golven tegen Zijn schip aanbeuken, zullen ze het ook tegen het onze doen. Maar we zullen onze voet zeker op de wal zetten, en op onze bestemming aankomen. Toen de storm over het donkere meer van Galilea woedde, verbleekten alle gezichten en iedereen dacht dit niet te zullen overleven. Toen alle menselijke hulp niet meer kon baten, ontwaakte de Heiland, en Hij herschiep de woedende storm met een enkel woord in de diepste stilte. Toen kwamen alle scheepjes tot rust. Laat de Heere Jezus het anker, het roer, de vuurtoren, de reddingsboot en de haven van onze ziel worden. Zijn Kerk is het grote schip; laten wij daar aanwezig zijn. Hij Zelf oefent Zijn aantrekkingskracht op ons uit. Laten we Zijn schip volgen, Zijn signalen opmerken, volgens Zijn aanwijzingen reizen, en nooit bang zijn zolang Hij binnen ons bereik is. Geen enkel schip zal schipbreuk lijden. De grote Opperbevelhebber zal elk vaartuig naar de gewenste haven leiden. Door het geloof zullen wij verder varen op de onstuimige zee. De winden en golven zullen ons niet sparen, maar we zijn Hem gehoorzaam. Welke rukwinden er ook mogen woeden, het geloof zal ons van binnen een zalige rust geven. Hij is altijd in het midden van de scheepjes aanwezig. Laten we ons in Hem verblijden. Zijn vaartuig heeft de haven bereikt en het onze zal die ook eens binnenlopen!