#houten paard

[twafordizzy]

Ilios: knokken om een vrouw

bron beeld: welt.de De Ilios kennen we vooral als het verhaal van Homerus over een Trojaanse oorlog waarin een houten paard een rol speelt. Schrijfster Imme Dros (1936) maakte van dit eeuwenoude epos een eigentijdse versie die ook voor kinderen bedoeld is. Een verhaal over een oorlog die draait om een vrouw. Een vrouw waar een god zijn oog op heeft laten vallen. En als goden hun oog ergens op…

[hobbyhorsekopen]

Hobbyhorsekopen.com is dé online winkel voor liefhebbers van stokpaarden en alles wat daarbij hoort. Of je nu een fan bent van hobby horsing, dressuur of gewoon op zoek bent naar een leuk stokpaardje voor jouw kind, bij ons ben je aan het juiste adres.

Onze collectie bestaat uit hoogwaardige stokpaarden in verschillende stijlen en kleuren, evenals accessoires zoals dekens, halsters en bitloze hoofdstellen. Of je nu op zoek bent naar een klassiek bruin stokpaardje of een kleurrijk en speels exemplaar, wij hebben voor elk wat wils.

[rotterdamvanalles]

De melkboer in de Rubroekstraat, mei 1952.

Deze straat heet naar het vroegere ambacht Rubroek, dat reeds omstreeks 1283 wordt vermeld. De oudste vorm is Rubroke, later komt ook voor Ruychbroek en Ruychpolder. Ruw en ruig zijn verwanten woorden. Rubroek moet verklaard worden als woest, nog niet ontgonnen moerasland. De polder Rubroek, bestaande uit Achter- of Oud-Rubroek en uit Voor-Rubroek of Vorenbroek werd vroeger, wat betreft waterschapszaken, bestuurd door ambachtsheren of molenbewaarders. Deze werden reeds in het midden van de 16de eeuw door Rotterdam aangesteld. Achter- of Oud-Rubroek behoorde tot de jurisdictie van Hillegersberg, Voor-Rubroek tot die van Rotterdam. Beide gedeelten waren gescheiden door de Oude Zeedijk. Van 1897 tot 1949 had men in deze buurt ook het Rubroekspad.

Tot eind 19e eeuw werd melk door of namens de melkveehouder op melkmarkten verkocht of aan huis gebracht. De melk werd vervoerd in houten vaten, die vaak met slootwater werden schoongemaakt. Het rondventen van de melk ging in de stad vaak met een transportfiets met een houten bak en soms een laag plateau waarop twee melkbussen konden staan. Er werd ook gevent met paard en wagen en hondenkarren. Later kwam de bakfiets en daarna de ijzeren hond. De gemotoriseerde SRV-wagen markeerde de laatste fase van bezorging aan huis.

De foto is van de Persgroep en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

FANTASEREN IN DE GETEKENDE RUIMTES VAN GALERIE GETEKEND

In de vlechtwerken van Maurice van Daalen waan ik me door een omgeving te gaan die aanstaande is, in aanbouw. Ik zie de ingenieus geconstrueerde bouwwerken van getekende latjes in een tentoonstelling bij Galerie Getekend. Deze rechthoekjes in potloodlijnen leunen tegen elkaar en lijken zo bij weinig beweging als een kaartenhuis in elkaar te kunnen zakken. Maar de plankjes zijn geen latjes of stukjes hout. Deze zijn niet door een timmerman vastgespijkerd om een solide bouwwerk te krijgen. Op de uiteinden van de op houtjes lijkende vlakjes zitten geen puntjes die spijkers duiden. De delen schragen elkaar, er is nergens een dwarsligger want elk element helpt om een geheel te vormen. Ieder detail is belangrijk, elk aandeel van belang.

Eigenlijk zijn deze constructies een weerslag van de samenleving, waarin iedere eenheid en elk component van belang is om de hele maatschappij in stand te houden. Het met een onregelmatige schutting omheinde houten huis is een portret van deze tijd. De ramen en deuren zijn afgesloten, er kan niets in maar ook niet uit. Volgens de normaal aanvaardbare weg is het bouwwerk niet open, maar het is wel opengewerkt. Het nodigt niet uit er naar binnen te gaan, maar er is wel een mogelijkheid gelaten het te doen. De grenzen zijn gesloten, maar er zijn altijd sluipwegen. Op zolder staat iets wat een wieg kan zijn, een nieuw leven in het oude stramme lichaam. Vol goede moed aan een dood paard trekken.

Dat alle onderdelen los tegen elkaar liggen en toch niet gaan schuiven en onderuitgaan, kan alleen gesimuleerd worden in een tekening. Op papier in potlood kan een onmogelijke creatie makkelijk ontstaan. Het woord kunst omschrijft het zelf al: het is niet echt, het bestaat niet, maar toch is het er. Het lijkt echt. Is wel uit de realiteit genomen om het behendig te transformeren tot een gedachte, tot een emotie op het platte vlak. Met kunstgrepen als perspectief en kleurwerking kan een scherpte-diepte worden gecreëerd, maar het blijft een schets, een voorstelling van hoe de kunstenaar de wereld om zich heen bekijkt. Door met zijn ogen te kijken krijg ik een indruk van het leven dat boven dit ondermaanse zweeft. Dat niet zichtbaar is, maar tastbaar wordt gemaakt in de kunst. 

Van Daalen doet daaraan mee door onder meer te werken aan een ondergrondse stad, opgetekend en beeldend omschreven in talloze tekeningen. Een door hem bedacht architecturaal complex van kamers, gangen en trappenhuizen. Het staat er leeg, het is als een flat in aanbouw. Het kan niet bewoond worden nog, want de gangen en trappen leiden nergens toe. Het is een verzameling potloodlijnen die mij doet geloven er in perspectief een bouwwerk in te zien, een stapeling van etages. Zoals de plattegronden doen vermoeden dat ik als een vogel boven een stratenplan vlieg.

Het werk van Iris Frerichs is daarnaast ontspannen en kleurig van opzet. Zij brengt monumentale afbeeldingen in van niet bestaande constructies. Door collages met abstracte middelen is een mixed-media realiteit gebouwd. Een stapeling van vormen, waarbij structuren botsen maar ook weer goed samengaan en tot een eenheid worden. Een dynamisch karakter, mijn kijk erop is voortdurend en blijft telkens in beweging. Op verschillende plekken is een handeling, op diverse plaatsen valt iets te ontdekken. Het is vooral het grijpen naar omhoog of het tasten naar beneden, het hangen en het staan, dat fascineert. Zichtlijnen die de blik magnetiseren.

In dit schouwspel vraag ik me af wat ik eigenlijk zie, omdat herkenbare zaken minder typisch zijn vastgelegd. In samengestelde vormen en stapelingen is een zichtbaarheid geconstrueerd die eigenlijk niet kan bestaan, of althans nooit gezien is. In deze kunst wordt dode materie tot levend wezen. Door de afgebeelde gebouwen, in kleinere tekeningen met een monumentaal karakter, zoekt Frerichs naar bezieling in levenloze stof. De portretten van bedachte bouwsels zijn herkenbaar, maar geplaatst in een onbepaalde omgeving. Komen van het decor los of gaan op in de entourage. Komen uit de coulissen om voor het voetlicht een rol te spelen. 

Maar ik wil eigenlijk niet meteen weten wat alles betekent, wat alles is dat ik zie. Ik wil gewoon genieten van waar ik naar kijk. Ik wil mijn verbeelding het werk laten doen, en dan als vanzelf een voor mij veelzeggende eenheid ontdekken. In het harnas dat met opengeklapt vizier met lange tong een boom tekent. In de zwierige boom met takken in evenwicht op de rand van de afgrond. In de takken en bladen die ik door een gat in de tekening bekijk. Ruimtes waarin mijn fantasie kan zijn, voordat mijn verstand zich realiseert dat wat ik zie een luchtspiegeling is.

Expositie tekenwerk van Maurice van Daalen en Iris Frerichs bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 31 oktober 2021.

[rijksmuseum-art]

The Farrier, Museum of the Netherlands

De hoefsmid. In een Italiaans heuvellandschap heeft een hoefsmid zijn werkplaats bij een ruïne op een heuvel. De smid beslaat een paard. Enkele reizigers wachten met hun paarden bij de ingang naar de werkplaats. Links een man te paard bij houten brug.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.6593

[antongecensureerd]

Ave Greta

Soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Vandaag is het zo'n dag. Je staat op en het eerste waar je oog op valt is de zoveelste handtekeningen actie van BNers. Waarbij ik meteen moet aantekenen dat het bij dit soort acties altijd dezelfde BNertjes zijn. Of het nou gaat om het willen verbieden van dieren in het circus, het sluiten van dierentuinen, het protesteren tegen mensen als Trump, het veroordelen van mensen die pro-Brexit zijn, het collaboreren met terroristen van de anti-Zwarte Pieten clubjes, het opkomen voor IS bruidjes en hun bloedjes van kinderen, het steunen van genderneutraal speelgoed, het protesteren tegen de aanleg van een snelweg ivm het broedseizoen van de linksdragende bosnegers, het maakt ze geen flikker uit. Deugen voor de bühne. Deugen voor de centjes. Het zijn de vaste namen die je ieder seizoen één of meerdere keren ziet langskomen bij DWDD, Pauw en Jinek.

Ze staan massaal achter Greta Thunberg, een gehersenspoeld meisje. De autistische Pipi Langkous 2.0. Met het grote verschil dat Pipi gelukkig was en dat bij Greta de wens van suïcide van haar diep ongelukkige smoeltje straalt. Misschien kan iemand contact met de Thunbergjes opnemen en preventief het nummer van de zelfmoordlijn doorgeven: noll-nio-noll-noll-noll-ett-ett-tre  (09000113). Ja ja, ik spreek mijn talen. Dit wicht wordt geprostitueerd door het klimaat activisme. Haar grootse klant is George Soros. Iedereen ziet een beschadigde tiener struggelen en volledig doorslaan, maar de klimaat gekkies zien het arme kind als een moderne messias. Greta's woorden gaan erin als God's woord in een ouderling. Jesse Klaver krijgt spontane zaadlozingen van zijn Greetje. Dat noem ik spuiten voor het klimaat.

Vandaag verscheen er een brandbrief en die werd natuurlijk ondertekend door de vaste kern uit de rolodex van de NPO, Het betoog is onder meer ondertekend door Angela Groothuizen, Carice van Houten en Geraldine Kemper. Ik ga kort uitleggen waarom ik juist deze namen eruit pik. Angela Groothuizen is momenteel op tv met een onzinnig programma dat gaat over probleemgezinnen die verblijven bij de Amish. Zoals jullie weten wonen die mensen in de VS en niet in de Achterhoek. Ik durf te beweren dat onze Angela en haar volledige crew niet per kajak naar Amerika zijn afgereisd. Zo is ze vroeger ook de hele wereld overgevlogen met de Dolly Dotts. Dan hebben we ook nog Geraldine Kemper. Presentatrice van BNN op reis. Een reisprogramma! Geraldientje reisde heeft de hele wereld over. Met het vliegtuig. Hoe durven die dames zo'n brief te ondertekenen.

Carice van Houten is de bestbetaalde actrice van ons land. Ze zit meer in het buitenland dan in eigen land. Reist jaarlijks duizenden kilometers met het vliegtuig. De retourtjes Hollywood zijn niet meer te tellen. Momenteel is onze diva op een internationale promotietour voor haar nieuwste film en ook dat gebeurt niet met paard en wagen. Carice heeft bij wijze van spreken voor de opslag van haar airmiles een pakhuis moeten huren. Dan nog iets. Dachten jullie dat Carice met de trein reisde naar haar lover Guy Pearce in Berlijn? No way. Toch tekent Mrs Hypocriet zonder enige gêne het zoveelste vod. Voor de extra  aandacht. Puur voor de publiciteit. Als er morgen iemand een brandbrief publiceert ten faveure van Afrikaanse islamitische homo's met een klompvoet en een hazenlip kunnen we dezelfde namen verwachten. Tot slot. Kennen jullie die mop van die BNers die allemaal een vluchteling in huis zouden nemen? Dat deden ze niet.

Prettig weekend!

[charleshaddonspurgeon]

Bijna ongelukken Mijn tijden zijn in Uw hand. Psalm 31:16 Er gebeuren voortdurend ongelukken. Sommige mensen geloven, in plaats van op God te vertrouwen, in geluk en toeval. Als zij ontsnappen aan een of ander onheil, zeggen zij: "Ik heb geluk gehad!" Spurgeon werd bij een aantal gelegenheden behoed voor ernstige ongelukken en catastrofes, maar hij wist dat het niet door geluk kwam, maar omdat de Heere voor hem zorgde. Ik zal je een aantal verhalen vertellen waarin Spurgeon voor ongelukken bewaard werd. Op een keer verbleef hij in een herberg op het eiland Wight. Het had een rieten dak. Hij logeerde er tot zaterdag, want hij moest terug naar Londen om de volgende dag in de Tabernakel te preken. Maar op die zondag, toen Spurgeon veilig terug was in zijn eigen kerk, was er een verschrikkelijke storm op het Isle of Wight, en een hoge iepenboom waaide om en verwoestte de kamer waarin hij verbleef! Een andere keer bevond hij zich in Schotland en zat hij in een paardenkoets. Een deel van het tuig brak, en paard en wagen - met Spurgeon erin - raasden stuurloos van een heuvel naar beneden. Er was niets dat hij of iemand anders kon doen om het paard te stoppen of te sturen. Toen het de onderkant van de heuvel bereikte, moest de wagen naar links of naar rechts. Als het met zo'n grote snelheid naar links zou gaan, zou de koets in de bocht omvallen, maar als het naar rechts zou gaan, was er een berm die de koets zou beletten om om te vallen. Welke kant zou het paard opgaan? Het paard sloeg rechtsaf, de koets viel niet om, en paard en koets kwamen spoedig tot stilstand - en Spurgeon was veilig! Tijdens een van zijn jaarlijkse bezoeken aan Zuid-Frankrijk reisde hij met een andere trein dan hij gewend was. Later vernam hij dat de trein die hij normaal gesproken nam betrokken was bij een ongeluk, en dat veel mensen gewond waren geraakt. Eens sprak Spurgeon in Halifax. Speciaal voor deze gelegenheid werd er een enorme houten constructie neergezet, zodat veel mensen hem konden horen preken. Er kwamen zesduizend mensen. Die dag werd er twee keer gepreekt, en er viel veel sneeuw, en sneeuw is erg zwaar. Misschien hebt je wel eens sneeuw over de grond gerold, zodat de sneeuwbal steeds groter en zwaarder werd! Na afloop van de avondbijeenkomst, toen de mensen vertrokken, begaf een van de steunen die de galerij overeind hielden het door het gewicht van de sneeuw op het dakzeil, en twee personen braken hun benen. Drie uur nadat alle mensen vertrokken waren, stortte het hele gebouw in. Spurgeon zei dat als dat tijdens de bijeenkomst was gebeurd, er veel mensen zouden zijn omgekomen, waaronder hijzelf! Dat waren allemaal 'bijna-ongelukken', toch? Als Spurgeon nog een nacht in die herberg op het eiland Wight was gebleven, als het paard naar links was gedraaid in plaats van naar rechts, als hij in Frankrijk zijn gebruikelijke trein had gepakt, of als het dak een paar uur eerder was ingestort, was Spurgeon misschien ernstig gewond geraakt of zelfs gedood. Was het geluk of toeval? Nee! God heeft alles onder controle, en Zijn wil geschiedt. Dat betekent niet dat we nooit een ongeluk zullen krijgen, maar wel dat als we op Hem vertrouwen, we nooit bang hoeven te zijn. De Psalmist zei: "Mijn tijden zijn in Uw hand" (Psalm 31:15). Vertaald uit: A Fly on The Nose and 51 other great stories

[pedaalridder]

22 september - In Warschau

Ik kan mijn eerste woord in het Pools zeggen! Kavè…je schrijft kawy, dat de w als v wordt uitgesproken wist ik inmiddels, maar hoe ben ik daar achter gekomen? Wel nadat wij eerst dachten als notoire zwartrijders door het leven te gaan komende uit een bus waar de kaartenautomaat niet werkte, om over te stappen bij het begin van de metro en daar op het station Kabaty geheten, een biljet wilden kopen en een aardige Poolse vrouw in het Engels tegen ons zei: “néé niet nodig, het ov is vandaag gratis”, ik mij herinnerde hoe dit station in de bus werd omgeroepen…”Kabatè”, ah dacht ik kawy = koffie is dus: “kavè”.

Midden in het centrum stapten we uit voor een kleine wandeling naar het Museum van de Opstand van Warschau. Deze opstand duurde van 1 augustus tot 2 oktober. Een dramatische geschiedenis. Op die eerste augustus van 1944 bonden bijna 20.000 soldaten van het Poolse Thuisleger (Armia Krajowa) de strijd aan met de Duitse bezetter. Ze wilden hun stad bevrijden vóórdat die ingenomen werd door het Rode Leger van de Sovjets. Heldhaftig waren deze strijders zeker. Toch kregen ze van de geallieerden geen hulp. Zonder dat iemand het wist was op de conferentie van Teheran in 1943 al door Roosevelt, Churchill en Stalin besloten dat de Sovjet Unie het oostelijke deel van Polen zou ‘inpikken’ en het land westelijker gelegd zou worden. De strijd van de Armia Krajowa leidde er toe dat de Nazi’s besloten dat elke Pool dood moest. Nadat de strijd helaas wel door allerlei onttoereikbare middelen gestopt moest worden en het Rode Leger de Nazi’s verpletterden kwamen de Poolse communisten met behulp van de Sovjets aan de macht, en die draaiden de geschiedenis zo dat de leden van de Armia Krajowa in een kwaad daglicht werden gesteld, niet zij maar de communisten zouden alles gedaan hebben om Polen van de ondergang te redden, met als gevolg dat vele strijders van de Armia Krajowa jaren gevangen werden gezet of zelfs ter dood veroordeeld werden. De SSer die tijdens de opstand de leiding in Warschau had, Heinz Reinefarth ging na de oorlog vrijuit, sterker nog hij was van 1951 tot 1964 burgemeester op het Duitse eiland Sylt. Verbijsterend dat dit toch allemaal plaatsgevonden heeft.

23 september

Van Warschau naar Bialystok

Heel anders is het gebied voorbij Warschau dan er naar toe. Veel landelijker, idealistischer. Je ziet ‘opeens’ houten huizen, waar rondom kippen scharrelen en uit een stal kijkt een paard toe, dan vlak na de middag zijn we bij een verschrikkelijk oord…Treblinka. Een vernietigingskamp dat bestaan heeft van 1941 tot 1944. Bijna een miljoen mensen zijn er vermoord. De slachtoffers kwamen per veewagons aan op het ‘station’ waar een facade was met vertrekborden en een klok, die trouwens altijd op zes uur stond. Dit was een poging om één ieder die hier aankwam gerust te stellen, dat dit een ‘normaal’ station was. Echter meteen werden de vrouwen en kinderen van de mannen gescheiden en moesten zich van hun kleding ontdoen voor een ‘hygiënische douche’, via een pad waar een bocht in zat werden ze meteen afgevoerd naar de gaskamers. Wat meters verder op het terrein waren de luxe woningen met een kleine dierentuin van de SS te vinden. Daar waar ooit de gaskamers stonden zie je nu de markering van een monument omringd door talloze stenen…het overvalt je, de stilte slechts onderbroken door het gefluit van vogels, het lijkt of je huilt zonder tranen, je keel knijpt dicht als je aan al die arme mensen denkt die hier zijn omgekomen.

Het duurt wel even tot je je weer bezig kan houden met deze opzich mooie streek, niet zover van Wit-Rusland en Litouwen. Aan het eind van de middag zijn we in Bialystok. Een stad met zo’n 300.000 inwoners. Interessant is het Branickipaleis. Gebouwd in de 17de eeuw in opdracht van Stefan Mikolaj Branicki. Een edelman die gekozen had willen worden tot koning van Polen. Toen dat niet geschiedde liet hij een paleis bouwen dat groter en vele malen mooier was dan het koninklijk paleis in Warschau. In 1944 werd het in de oorlog vernietigd, om weer deels opgebouwd te worden. Tegenwoordig is het een medische universiteit.

De beroemste inwoner van Bialystok is Lodewijk Zamenhof geweest. De uitvinder van het Esperanto. In het begin van de twintigste eeuw bestond de bevolking van deze stad uit Polen, Russen, Wit-Russen, Duitsers en Joden, in deze stad die toen in het Russische Tsjarenrijk lag, waren de etnische conflicten dagelijks praktijk. Zamenhof wou door middel van één taal hier een oplossing voor vinden. In het Esperanto zou de laatste zin, zo klinken: ‘Zamenhof volis trovi solvon por tio per unu lingvo.’

[cherryxberry]

🎶 'Draaien, draaien Speel op de trompet en trommel! Draaien, draaien Gooi confetti, maak maar rommel Ezels zijn 't beste paard van stal ’t Is weer tijd voor leut en larie Op de zesde januari Iedereen viert zottenfestival!' 🎶 Met deze tollen hadden vroeger heel veel kinderen uren speel plezier! De meeste van deze tollen werden aangedreven met een touwtje. Kinderen konden er wedstrijdjes mee doen, hoe lang zo'n tol bleef draaien. Er zaten zelf een paar coole kinderen tussen die trucjes konden uithalen met deze houten tollen. Waneer wij deze tollen op de toonbank zien liggen, doen wij het toch even denken aan een liedje uit één van onze favoriete Disney films 'De klokkenluider van de Notre Dame'. Maar zeg nou zelf? Is het geen feestje om met zo'n tol te kunnen of mogen spelen? 🤭 #weesloyaalkooplokaal #zierikzee #ZierikzeeMonumentenstad #tol #tollen #hout #houtenspeelgoed #oudenvertrouwd #oudspeelgoed #speelgoed #opnieuwgebruiken #hergebruiken #sustainablelife #sustainable #spelen #buitenspelen https://www.instagram.com/p/CGhOpfygKMe/?igshid=1ol7uixgzipiq

[havenpoort]

Het Langeveld

Het Langeveld

Het gebied gelegen tussen de noordelijke rand van Noordwijk en de Duinafslag Langevelderslag heet het Langveld. De naam komt al voor op de kaart van Hondius uit 1629. In 1134 werd melding gemaakt van een kapel aldaar en in 1415 gaf graaf Willem VI opdracht om er een nederzetting te stichten. Het gebied was historisch veel groter, het omvatte bijna geheel Noordwijkerhout

In 1963 is het Langeveld geheel vergraven en door ruilverkaveling tot landbouwgrond omgevormd. Dit markeert het ontstaan van het Oosterduinsemeer in de volksmond “Comomeer” genoemd. Helaas zijn door de verkaveling veel archeologische resten verdwenen.

Langevelderslag is een oude slag naar zee, die in de 17e eeuw al in gebruik was, mogelijk eerder. In 1963 werd het pad er naar toe verbreed en verhard (de Langevelderweg) om toegang te geven tot het bad centrum Langeveld.

De Oorlogsweg die bij de rotonde vlak voor de strandafslag links en rechts loop naar respectievelijk Noordwijk en Zandvoort is in 1914-1918 aangelegd ten westen van de Blink, als een militaire verbindingsweg.

Als men de Oorlogsweg richting Noordwijk in gaat dan zou er volgens de overlevering links van u in het duin op een hoge duintop in de Blink een houten seinpost hebben gestaan die daar in het begin van de 19e eeuw was gebouwd. Dit duin wordt nog steeds de Berg van de ‘Postpaal’ genoemd.

Deze behoorde bij de zogenaamde Chappe-telegraaf, ontwikkeld door Claude Chappe en zijn broers, bestond uit een keten van seintorens op onderlinge afstanden van 10 à 20 km. Op een toren bevond zich een seinpaal met armen die in 196 verschillende standen konden worden gezet. Het (geheime) codeboek bevatte 8464 woorden. De telegrafist had met twee krachtige telescopen zicht op de vorige en volgende toren en kon zo berichten ontvangen en doorgeven.

In 1794 werd de Chappe-telegraaf tussen Parijs en Rijsel (ca. 220 km) voor het eerst in gebruik genomen. Via de 16 seinstations deed een bericht er 15 minuten over. Een koerier te paard had daar minstens 20 uur voor nodig. De snelheid van de Chappe-telegraaf was voor die tijd dus verbluffend.

Het was vooral Napoleon die het militaire belang van een goede, snelle communicatie binnen het keizerrijk zag. Zo werd tussen 1798 en 1811 een netwerk aangelegd dat Frankrijk, Italië, Spanje, Duitsland, België en Nederland verbond.

De optische telegraaf van Chappe heeft in Frankrijk ruim 50 jaar zijn werk gedaan en werd pas rond 1850 door de elektrische telegraaf verdrongen. In die vijftig jaar was het net dermate geperfectioneerd dat het als een web over geheel Frankrijk lag met Parijs als middelpunt. Het netwerk was 5000 km lang en telde ongeveer 500 seintorens. Het netwerk heeft in Frankrijk tot 1854 gefunctioneerd. In Frankrijk zijn zo’n twintig exemplaren van de Chappe-telegraaf bewaard gebleven.

Op een toren bevond zich een seinpaal met armen die in 196 verschillende standen konden worden gezet. Het (geheime) codeboek bevatte 8464 woorden. De telegrafist had met twee krachtige telescopen zicht op de vorige en volgende toren en kon zo berichten ontvangen en doorgeven. Via de 16 seinstations deed een bericht er 15 minuten over. Een koerier te paard had daar minstens 20 uur voor nodig. De snelheid van de Chappe-telegraaf was voor die tijd dus verbluffend.

De telegraaflijn heeft gefunctioneerd tot najaar 1813, toen Napoleon werd verslagen. Dat betekende het einde van de seinstations buiten Frankrijk. Als symbool van de Franse overheersing werden de toestellen overal verwijderd of door de bevolking vernield.

Zodra de Fransen hier in 1795 gelegerd waren, volgde een oorlogsverklaring aan Engeland. Om niet door de Engelse vijandelijkheden op onze kust te worden overrompeld, moest een goed georganiseerde kustwacht worden ingesteld. Nadat in 1796 het Seinwezen naar de Marine was overgegaan, werd in 1799 een stelsel van kust beseining opgericht. Geseind werd vanaf houten stellingen op hoge duinen, o.a. te Zandvoort, de duinen van het Langeveld en te Noordwijk aan Zee.

Op oudere topografische kaarten staat nog steeds op veel duinen langs de Nederlandse kust het woord ‘seinpaal’.

Radio Nora (afkorting van Noordwijk Radio)

Als men de Oorlogsweg verder volgt in de richting van Noordwijk ziet u in het duin zendmasten en schotels. Dit is Radio Nora is een radio-ontvangststation,

Tussen 1920 en 1930 ontwikkelde de radio zich snel. Naast de al sinds de jaren tien in gebruik genomen lange golf ging met ook gebruik maken van de middengolf en de korte golf.

Voor Nederland waren verbindingen over lange afstand van belang om contact te kunnen onderhouden met de Nederlandse koloniën (Nederlands-Indië in het oosten, Suriname en de Nederlandse Antillen in het westen) en het scheepvaartverkeer dat de verbindingen daarmee onderhield.

Er waren vier plaatsen waar de uitzendingen vandaan kwamen:

(tot 1941) vanuit Huizen (waar destijds ook de zendantennes van de andere omroepen stonden) de omroepuitzendingen van de Philips Omroep Holland-Indië (PHOHI)

(tot 1980) vanuit Radio Kootwijk op de Veluwe de telegrafie- en telefonie-uitzendingen

(tot 1942) vanuit Batavia en andere plaatsen in Nederlands-Indië de omroepuitzendingen van de Nederlandsch-Indische Radio Omroep Maatschappij (NIROM)

(tot 1942) vanaf de hoogvlakte Malabar bij Bandoeng telegrafie- en telefonie-uitzendingen.

Voor de ontvangst bleek het beter niet te dicht bij de zender een ontvangststation te bouwen. In Nederland werd eerst gekozen voor Sambeek bij Boxmeer, later Meijendel bij Wassenaar, maar vanwege de vrije ligging en minder storing door de ontstekingen van automotoren werd in 1928 door het Ministerie van Verkeer en Waterstaat gekozen voor het Langeveld in Noordwijk aan de kust. Hier aan de kust stonden met name “de oren”. Dit was de tegenhanger van Radio Kootwijk op de Veluwe vanwaar berichten verzonden werden.

Er werden zowel ontvangstantennes aangelegd, die op het zuidoosten en op het zuidwesten gericht waren, als draaibare antennes. De in een houten barak gevestigde technische staf kreeg per telegraaf of telefoon, vanaf 1933 ook per telex, opdracht de draaibare antennes te richten of de radio's af te stemmen op bepaalde golflengten.

De ontvangen signalen werden via telefoonkabels verzonden naar de centrales, de ministeries en de generale staven van het Nederlandse leger en de marine. Ook Radio Scheveningen kon desnoods beschikken over de ontvangstmogelijkheden.

Vanwege het militaire belang werden er in 1939 militairen gelegerd in de gebouwde  betonnen bunkers.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het station door de Duitsers gebruikt voor het contact met de U-boten op de Atlantische Oceaan en het afluisteren van vijandelijk radioverkeer. De Duitse bezetters bouwden nieuwe bunkers en een geschutskoepel, die in nauw contact stond met de kustbatterijen in Noordwijk, Zandvoort en IJmuiden als deel van de Atlantikwall West-Holland.

Het verzet was ruim geïnfiltreerd tussen de bouwvakkers en saboteerde de aanleg door mortel en cement achter te houden dan wel verkeerd te mengen. Ook pogingen om voor te doen alsof de Luftwaffe er vliegtuigen gestationeerd hadden mislukten aldus. Vanwege de te smalle betonnen toevoerpaden (nu nog in gebruik als fietspaden) was het onmogelijk er een lanceerplaats voor V2's aan te leggen.

Na de bevrijding bleef het ontvangststation in militaire handen, nu vooral als ontvangststation voor de Marine Luchtvaartdienst en tot de sluiting in 2006 het Marine Vliegkamp Valkenburg, de communicatie met de onderzeeërs van de Koninklijke Marine en (tot 1999) incidenteel van de koopvaardij via Radio Scheveningen.

Sinds 2004 was het een onbemand station. De verbindingen met elders vinden inmiddels plaats via glasvezel. Ook zijn er satellietschotels geplaatst. Sinds begin 2017 is het radiostation weer bemand door medewerkers van defensie.

4 januari 2020

[horatiuswillneverdie]

Fata morgana

In de verte meen je een houten trein te onderscheiden. Kleine mensen ruziën over wie mag besturen wat nooit in beweging komt.

Eén kind denkt er het zijne van, ziet een rood paard op een veer, kruipt erop, het buigt heen gaat niet vooruit, maar beweegt.

De kleine mensen stormen erop af, duwen het, duwen het kind eraf. Een man zet het naast zich op de bank. Fijne korrels glijden van hand tot hand.

[hildeshongarije]

Voorbijvliegen ....

Zondag 27 oogst 2017

Wat vliegt de tijd! Het is vandaag alweer de laatste dag voor de zoon en de kleinkids.  Maar het was een heel leuke week en we hebben veel toffe dingen gedaan!

Vrijdag bezochten we het openluchtmuseum in Szenna-Skagen.  Hoe woonden de mensen vroeger in die kleine lemen huisjes? Waarvoor dienen die grote korven? De kids mochten wol helpen pluizen en zagen hoe een spinnewiel werkt.  Ook oude volksspelen kan je zelf uitproberen.  Een tof intermezzo.

Het smalspoortreintje rijdt enkel in het weekend.  Een ritje van Almamellék naar Sasrét duurt een half uurtje.  Dwars door mooie natuur, over twee bruggetjes, onder een brug door, enkele bochten …  Echt een aanrader voor een uitstapje!  Al vonden we het wel een wonder dat we op de rails bleven … zo schots en scheef …we werden dus stevig door elkaar geschud!

Na het kopen van de kaartjes, is er nog tijd om het treinmuseum te bezoeken.  Heel kleinschalig, maar wel interessant om te leren hoe men vroeger met paarden de gekapte boomstammen uit het bos haalde en ze dan verder met zulk smalspoortrein vervoerde.  

Zelfs een heuse paardentram met een levensecht paard er voor kan je bewonderen.  De kindjes vonden dat wel interessant.  Een trein zonder motor?  Moest dat paard die dan vooruit trekken?

Maar het allerleukste was toch de houten fluit die ze kregen.  Knap gemaakt, hoor … een houtenbalkje met drie gaten in, zodat je het echte meerstemmig fluitsignaal van de machinist hoort!  Ooit krijgt Wouter daar spijt van … hahaha … Maar voorlopig was Eirik wel bereid om de machinist te helpen ….

Op de plaats van bestemming is er ongeveer anderhalf uur de tijd om een wandelingetje te maken naar …. een speeltuintje!  Dat is natuurlijk echt een beloning na het stilzitten in het treintje.  De toestellen zijn uit hout vervaardigd en sommige zijn echt mooi versierd.

Naast de bos-school werd de wintervoorraad hout op een originele manier gestapeld.  Maar opa, ze zijn de deur en de ramen vergeten in dat huisje!

We waren erg blij dat we in de voormiddag dit uitstapje planden, want het werd erg warm.  De terugrit schommelde Lavinia dan ook in slaap …

Vandaag stond nog een bezoek aan de zondagsmarkt van Pécs op het programma. Vooral het gedeelte waar hondjes, poesjes, kippen, eenden, konijnen, vissen … verkocht worden is een aantrekkingspunt voor de kinderen.  En als je dan nog een ritje op een pony kunt versieren … kan de pret niet op.

Maar daarna is het tijd om het zwembad weer te bestoken met bommetjes, duikende kids, een rillende Sophie en een plaagzieke papa.  Intussen snijdt oma de groentjes voor de Pörkölt.  Opa stookt het openluchtvuur heet en hangt de bogracs aan de driepoot. Een uurtje later prikkelen de lekkere geuren onze reukorganen.  Want de Hiluc-ház-traditie wil dat het de laatste avond kampvuuravond is, hé!

[rotterdamvanalles]

Melkbezorging aan huis op de Beukelsdijk, november 1959.

De naam van de Beukelsdijk is ontleend aan het geslacht Bokel of Beukel. Het ambacht Beukelsdijk van heer Ghisebrecht Bokel (Buekel) wordt reeds in 1281 genoemd. De Beukelsdijk, maakt deel uit van de oude zeedijk, die in de 12de eeuw werd aangelegd. Daartoe behoorden ten westen van de Rotte de Blommersdijk en ten oosten van de Rotte de Oudedijk. In 1200 wordt Theodericus Bokel vermeld als getuige voor de graaf van Holland.

Tot eind 19e eeuw werd melk door of namens de melkveehouder op melkmarkten verkocht of aan huis gebracht. De melk werd vervoerd in houten vaten, die vaak met slootwater werden schoongemaakt. Het rondventen van de melk ging in de stad vaak met een transportfiets met een houten bak en soms een laag plateau waarop twee melkbussen konden staan. Er werd ook gevent met paard en wagen en hondenkarren. Later kwam de bakfiets en daarna de ijzeren hond. De gemotoriseerde SRV-wagen markeerde de laatste fase van bezorging aan huis, toen was de melkboer inmiddels gepromoveerd was tot 'melkman'.

Er was veel concurrentie. Vaak verscheen in een trappenhuis meer dan een melkboer en na een verhuizing stonden meerdere melkboeren op de stoep om hun diensten aan te bieden. De melkboer had soms een 'loper'; een sleutel die op alle deuren paste, of de keukendeur was open zodat een klaarstaande pan met melk kon worden gevuld. Vaak werd aan klanten krediet verleend, het zogenoemde poffen.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[missmamamie]

...en het klimaat.

Het klimaat, ik durf er bijna niet over te beginnen… Bang om iemand tegen de borst te stoten. Ook te weinig onderlegd in de materie, dat geef ik grif toe, om hierover zomaar mijn mening neer te schrijven. Nu een ding is zeker, het moet anders! Er is ook het voorbije jaar aangetoond, dat we allemaal het beste voor onze groene planeet willen, weliswaar, en ik zal het heel stilletjes zeggen, liefst zonder onze eigen privileges op te geven. Hieronder enkele losse bedenkingen…

Ga je graag op reis, zie je vliegtaks niet zitten. Wat begrijpelijk is en volgens mij ook geen oplossing. Het vermindert de uitstoot niet en verheft het vliegen tot een privilege voor de betere burger... gewoon wat meer centjes neertellen en voilà, het geweten is gesust…op naar Ibiza! Jiha! Neen, ik wil zeker niet terug naar een houten galjoen en weken met scheurbuik op zee, maar het beperken van korte afstand vluchten is misschien iets om over na te denken…

Idem dito met de lage-emissiezone, maar koop gerust je schuldgevoel af met een jaarpas, die je wagen wel tolereert in de stad… met maximaal 430 euro voor een wagen van 8 zitplaatsen bent u er al volledig klaar mee. Zou het niet beter zijn effectievere roetfilters te ontwikkelen die mensen voor dit zelfde bedrag kunnen laten installeren op hun wagen? Zodat de uitstoot gewoon blijft waar hij zit? Het is misschien iets om over na te denken…

Daarnaast kunnen we om de uitstoot te verminderen, ook simpelweg, de bedrijfswagens afschaffen… Ja, da-ag! Ik kan me zo voorstellen dat elkeen zit te springen om deze in te ruilen voor het openbaar vervoer… Een sector die niet echt reclame maakt voor zichzelf, steeds stijgende tarieven, het schrappen van ritten en een uurschema waaraan geen enkele trein of bus zich houdt… Je kan al best een uur of twee vroeger vertrekken om zeker je eindbestemming op tijd te halen…Cliché, maar bevestigd. Gratis openbaar vervoer, flexibelere werktijden en werkplekken, kunnen misschien de dagelijkse kilometers stapvoetsverkeer verminderen…wie weet? Misschien iets om over na te denken…

Zoals u ondertussen misschien zou gaan denken… Neen, ik zit niet te wachten om terug te grijpen naar paard en kar, hoe romantisch dit beeld me ook soms lijkt, trouwens die dieren laten waarschijnlijk voldoende methaanscheetjes… Dus als je portemonnee het toelaat, begin je beter alvast te dromen van een Tesla, maar, om in herhaling te vallen, ook hier zit een vuil luchtje aan… Is de oplossing dan een wagen op waterstof? Dit is mogelijk. Of moet je daar onmiddellijk aan toevoegen dat we binnenkort het water uit de kraan de prijs van vloeibaar goud zal halen…

Ongelofelijk, mijn eerste A-viertje is al vol en ik heb me nog alleen maar even laten gaan over transportmiddelen. Om op dat pijnpunt, je ecologische voetafdruk nihil te maken lijkt het me best je te verplaatsen te voet of met de niet-elektrische fiets/step, want batterijen... Of wie dan echt ver op reis wil gaan, ploft zich beter neer in zijn zetel, kijkend hoe een of andere BV de wereld voor hem ontdekt… Niet echt wat we in gedachten hebben voor onze volgende zomervakantie, niet?

Het blijft een heel moeilijke en speelt zich natuurlijk ook af op een ander niveau, dan op het niveau waarin ik als kleine burger mijn steentje kan aan bijdragen. En er is natuurlijk geld mee gemoeid veel geld…

Maar het loopt mis, grondig mis… De lijst groeit zienderogen: de industrie dient aan banden gelegd te worden, de plastiekzeeën, het smelten van de ijskappen, de verstoring van het ecologisch evenwicht, … Ik word er stil en tegelijkertijd opstandig van. Er moeten knopen doorgehakt worden, grote, dikke, vette knopen! Van boven af! Zo en niet anders! IKHEBGEZEGD!

Want nu de vakantie is ingezet, de A-attesten binnen gehaald en de scholieren niet langer luid en uitbundig hun klimaatmarsen organiseren, is het plots terug muisstil …. Geen zomers vuiltje aan de lucht, bij toch veel te warme temperaturen.

Zo lijkt het… Als ik ’s ochtends de buitenontbijttafel afkuis merk ik snel, hoeveel stof er in de lucht zit en toch wil ik niet opgeven,… voor mijn eigen deurtje vegen, linnen boodschappentassen meepakken, wasbare luiers gebruiken, eco-kuisproducten kopen drie maal duurder dan de gewone, fietsen, douche en -bad water opvangen om daarna het toilet te spoelen, kippen restafval voederen, eigen eieren eten, recycleren, composteren, … Het is niet altijd even eenvoudig, maar ik blijf hopen dat deze kleine beetjes helpen!!!

Want hé, i signed for the future! Not mine but ours

Yours truly, MissMamaMie

[rijksmuseum-art]

River Landscape with Boar Hunt, Museum of the Netherlands

Weids rivierlandschap met everzwijnenjacht. Landschap met een stad gelegen aan een rivier of meer in een vallei. Op het water bevinden zich enkele schepen. Op de voorgrond doden jagers te paard en honden een everzwijn. Rechts een ruiter op een houten brug, op de heuveltoppen staan kastelen.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.4621

[derandpsychotischeautist]

Hobbelen

De vloer was geplaveid met vagina’s. Als de zon scheen gingen ze open, net als bloemen. Zodra het donker werd sloten ze zich weer, met een meerstemmig, smakkend geluid. Rudy en Guy vonden het leuk om de vaginavloer te foppen door met het lichtknopje te spelen. Aan, uit, aan, uit. Een kakafonie van openploppende en zich dichtzuigende vleesflapjes.

Ze konden er uren lol aan beleven, net zolang tot Mama Beer binnenkwam. Mama Beer was een grote Hongaar van wie het geslacht niet helemaal duidelijk was. Ze droeg standaard een lange katoenen jurk met een gebloemd schort om haar fikse boezem (ze was zo’n vrouw wier borsten niet als twee objecten, maar als één massief geheel op je afkwamen), maar ze had ook een beetje een vacht. Vandaar Mama Beer.

Mama Beer placht dan in stilte, met een minzame uitdrukking op haar donzige gelaat, de twee belhamels bij hun nekvel te grijpen en hen vervolgens met zachte doch dwingende hand de kelder in te duwen. Er waren geen ramen in de gleuvenkamer, alleen een kleine opening in het plafond; hij was louter bedoeld als ontspanningsruimte en er was dientengevolge zo weinig mogelijk afleiding aanwezig.

Toch was het in de kelder wel twee keer zo donker. De eerste keer dat Rudy en Guy kattenkwaad hadden uitgehaald, hadden ze geschreeuwd en gegild als krankzinnige varkens, maar tegenwoordig wisten ze waar ze aan toe waren. Iedereen kende hun heldenverhalen, ze hadden eenzelfde legendarische status als de beruchte voorlichtingsfolder “De puberteit: geen pretje!” die Vette Flip onder zijn matras had liggen.

Na exact twintig minuten in de vochtige, naar aarde ruikende ruimte ging het luik open. Een straal licht die je ogen een moment lang pijnlijk deed samenkrimpen viel naar binnen. Als je daarna een vlugge blik om je heen wierp, kon je een glimp opvangen van indrukwekkende glazen potten met allerlei troebele, vlokkerige substanties erin. Eén keer had Rudy een etiket opgemerkt met het raadselachtige opschrift “strengetjes oogst 08 – bikkeltje bal”.

Dan werd er een grote, kordate hand door het luik gestoken. Nog steeds geen geluid. De hand bleef daar hangen totdat je hem vastgreep. Daarop een harde ruk, je pols werd bijna fijngeknepen, en voordat je het wist stond je weer met je blote voeten in het wurmachtige gebreide tapijt in de gang. Mama Beer gunde je geen blik waardig en beende met grote stappen weg. Haar voetstappen waren nog een paar seconden zichtbaar in de gedaante van platgetrapte wollen regenwormen.

Nee, dan Dikkie Blitskous. Die kleine rakker was nog niet tot de minste ballorigheid in staat. Hij speelde liever in het daarvoor bestemde vertrek op de vliering. Daar stond een grote houten kist vol met enge pluchen clowns die een muziekje afspeelden als je aan hun neus draaide en blikken autootjes met roestige deurtjes. Op een kleed in de hoek ging Dikkie Blitskous dan zitten spelen, vroem vroem, kijk uit, straks knalt-ie nog! Maar botsen deden de karretjes van Dikkie nooit. Hij zette op elk kruispunt kartonnen verkeersborden op satéprikkers neer en als er iemand linksaf sloeg, tiktakte hij netjes tot zijn blikken vrienden hun richtingsaanwijzer weer uit mochten zetten. Behalve de langpootspinnen in de hoeken van het schuine dak kwam er nooit iemand op de speelzolder, maar dat maakte Dikkie Blitskous niets uit. Hij was graag alleen.

 *

In de zomer ging het hele stel naar buiten. Meisjes waren er niet, op de twijfelachtige verschijning van Mama Beer na. Ze renden elkaar achterna in de tuin en schoten elkaar dood met geknikte takken totdat ze er genoeg van kregen. “Ik ga”, zei Rudy dan, en natuurlijk ging Guy ook.

“Ik ga” betekende altijd hetzelfde. Als één man slopen ze naar de dichte heg aan het einde van het grasveldje, behoedzaam om zich heen kijkend als echte spionnen, om naar Jeannetje Mettenaer te gaan gluren. Jeannetje Mettenaer woonde in het witte huis tegenover de Vriezinkhof. De heg was te hoog om haar daadwerkelijk te kunnen zien, maar als ze omhoog keken konden ze haar dunne witte sokken over een tak van de vlierbes zien hangen.

De familie Mettenaer had een zwemvijver. Wat dat precies betekende wisten ze niet. Zou je in je blootje tussen de kikkers moeten zwemmen? Zouden je tenen in zacht opwolkend zand staan als je over de bodem liep? Aan Jeannetjes gekir en gegiechel te horen was het in ieder geval erg leuk. Ademloos stonden de jongens te luisteren, hun oren geconcentreerd tegen de heg aan gedrukt, hun mond een beetje open, als twee opgewonden mongoloïde bordercollies die een hondenfluitje hadden gehoord. Het liefst hadden ze hun armen door de prikstruik gestoken en met geschramde vellen de takken aan de kant getrokken, het verboden eiland Jeannetje tegemoet. Maar er was nog altijd Mama Beer.

 *

Soms, als het heel erg warm was, aten ze buiten. Dan zette Mama Beer de parasol die op een verschimmelde legertent leek op en moesten ze allemaal helpen om het servies buiten te zetten. De chique borden met de randjes. De soepkommen. Het bestek. Rudy droeg de pannen, Guy dekte de tafel en Dikkie verlegde alles weer zodat de messen rechts lagen en de vorken links. Ze aten aardappels met jus en vlees, zoals altijd, maar vandaag kregen ze pudding na. Lang gekookte griesmeelpudding met een vel erop. Ze aten tot hun buiken als opgeblazen ballonnen de lucht in priemden.

Op een avond zaten ze met zijn allen onder de parasol. Rudy en Guy en alle anderen zaten in een kring en vertelden moppen, waar vooral de spreker zelf ontzettend hard om moest schuddebuiken. Het werd donker.

“Kijk, de maan”, zei Rudy.

“De maan is van kaas”, antwoordde een jongen wiens voortanden de wetten van de zwaartekracht heldhaftig tartten.

“Niet, want de maan is wit”, zei Rudy.

“De maan is geel”, verweerde het menselijke knaagdier zich.

“De maan is een klootzak”, zei Guy.

Dikkie Blitskous hoefde niet te lachen. Hij wilde liever niet bij de anderen zitten, want ze schreeuwden zo hard en de tuinstoelen deden pijn aan zijn achterwerk. Hij drentelde een beetje beteuterd rond bij de waterpomp. Niet op het grasveldje bij de heg, want daar woonde ’s nachts een paard dat graag soep met balletjes at. En Dikkie haatte soep met balletjes.

De kiezels knarsten onder zijn vochtige schoenzolen. Vanonder de parasol klonk een nieuwe stortregenende lachbui. Hij drukte zijn handen tegen zijn oren en keek mismoedig naar de moestuin. Daar stond een ander paard, een zielig paard dat moest huilen omdat het niet op een hobbelpaard kon hobbelen. Dikkie nam zich voor om morgenochtend een hobbelmens te figuurzagen. Zijn benen waren moe. Hij plantte zijn billen in het lauwe grind en wachtte tot zijn huid schors werd.

*

Een week later zat Dikkie op zijn oude plek op de vliering te schilderen. Zijn hobbelmens was al bijna klaar; het was een vrouwtjeshobbelmens. Hij voelde zich opgetogen. De zon was eindelijk wat minder woest gaan schijnen en dat betekende dat er een eind in zicht kwam voor Dikkies ellende. Hij had namelijk de vervelende gewoonte om buitensporig veel te zweten, en in combinatie met zijn twee maten te grote gespsandalen leidde dit tot een pijnlijke en doorlopende stroom van dagelijkse uitglijpartijen. Hierbij knapte telkens de bloedkorst in zijn neus weer open, waardoor het terrein van de Vriezinkhof er op den duur uit kwam te zien alsof er een enthousiasteling lukraak in een stel flinke loopse teven had staan knijpen. Maar met deze misère was het, zoals gezegd, tot Dikkies grote vreugde binnenkort gedaan.

Ook had Dikkie op een goede dag de stoute schoenen aangetrokken en had hij het aangedurfd te onderzoeken wat er eigenlijk in de verhuisdozen zat die naast de houten kist stonden. Wat hij toen had gevonden was bijna niet te geloven zo mooi: een heuse ouderwetse typmachine. Met een lint en een flesje tipp-ex en een stapeltje papier. Met bevende knieën was hij naar Mama Beer gegaan om te vragen of hij misschien alsjeblieft op de typmachine mocht. Het mocht, maar alleen als hij geen vieze woorden zou typen.

De hobbelvrouw kreeg een stoma, had Dikkie besloten. Hij had bedacht dat een anus misschien rare neigingen zou opwekken bij het huilende moestuinpaard.

Vooralsnog moest hij dus wachten op een plastic zakje met natte ontbijtkoek. Dat ging nog wel even duren, want Mama Beer deed altijd pas op zaterdag de boodschappen. Gelukkig had hij nu zijn typmachine. Hij zat met een intens tevreden gezicht in een hoekje te tikken, de machine op zijn schoot. Het maakte een lekker klakkend geluid elke keer dat hij een letter op het papier drukte. Dikkie was bezig de minst vieze woorden die hij kende te typen, om te beginnen met een lijst van alle snacks die ze bij Mobiele Snackbar De Bamisnuit verkochten.

Opeens klonk er gestamp op de trap. Dikkie schrok, hij drukte per ongeluk op de a. Nu stond er ‘bamisna’, en dat was helemaal geen woord. Een hoopje zaagsel dat nog op de grond lag veerde op bij iedere stap.

Een tanig hoofd stak door het trapgat. Het hoofd zat vast aan Rudy, maar dat wist Dikkie allang want Rudy’s droge oksels maakten altijd krantachtige geluiden wanneer hij liep.

 *

“Wat heb je daar”, zei Rudy. Het was een bevel, geen vraag. Dikkie Blitskous kreeg een vervelend voorgevoel.

“Een typmachine”, antwoordde hij naar waarheid.

Rudy keek met samengeknepen oogjes naar het gezicht van Dikkie Blitskous. Hij had een extreem klein mondje, en dat ergerde Rudy. Het was net alsof iemand de vochtige, slakachtige lipjes van een baby eraf had getrokken en die op Dikkies smoel had geplakt. Nee, vond Rudy, iemand met zo’n kleine mond, die verdiende het eigenlijk niet om te leven.

“Is dat jouw typmachine?” vroeg hij.

“Nou”, zei Dikkie, “eigenlijk…”

“Nu niet meer.”

 *

Naast de gleuvenkamer was een gangkast met kleren. Versleten jackies, opgeborgen winterschoenen en een sobere lange mantel hingen op kleerhangers aan een lange grijze stang. Het was er bedompt en het rook er naar oud jongenszweet. Dikkie kwam er niet graag, maar soms moest het.

Als je je door de jassen heen worstelde, kreukelig katoen langs je bovenarm, vond je een geheim.

Daar in de linkerhoek, bij de plint, sliep Kipman. Kipman was klein en bewoog zich voort op een onnavolgbare manier die nog het meest deed denken aan een ambitieuze bejaarde die per se rechtopstaand zijn sokken aan wil trekken.

“Kipman?” vroeg Dikkie. “Ik ben iets kwijt.”

Kipman blafte.

“Heb jij niks gevonden? Geen dingen die je nog niet eerder had gezien?”

Twee lodderige ogen staarden hem aan vanboven een veelkleurige pedofielenbaard. Kipmans stakerige ellebogen prikten gaten in de taaie lucht van het jassenhok. Er vielen dingen.

Dikkie Blitskous besloot zijn heil elders te zoeken.

 *

De boodschappen kwamen in kartonnen dozen het bestelbusje uit. De slaven van de week, oftewel de corveeërs, moesten helpen om de dozen met aardappels, vlees en brood naar de voorraadkast te dragen. Als ze geluk hadden had er shag in de dozen gezeten en geen bananen of instant soep, want al het papierafval ging de kachel in en dat shagvleugje rook zo lekker naar boterhamworst en oude mannen met borstelsnorren.

Daarna was er geen tijd meer om nog uitgebreid te koken, dus stond er zaterdags macaroni met ketchup op het menu.

Rudy droeg de pannen, Guy dekte de tafel en niemand verlegde alles weer zodat de messen rechts lagen en de vorken links. Tijdens de maaltijd bleef er één bord onbesmeurd.

“Van wie is dat bord?” vroeg Mama Beer.

Ze keken om zich heen met monden vol saus.

“Hé! Volgens mij is Dikkie weg!” riep toen een kind met een slijmerig glimmend neusgootje.

Mama Beer stond op. Haar borstpartij wierp een schaduw over de tafel. In haar ogen was iets dat zelfs Rudy ervan weerhield zijn mond open te trekken.

“We gaan nu zoeken.” En ze rende. Haar beenhaar wuifde in de wind.

De billen van Dikkie Blitskous stonden nog altijd buiten in het grind. Twee kuilen, meer niet. Nu hadden ze voor niks ontbijtkoek gekocht.