#onderwerpkeuze

[jurjenkvanderhoek]

BREITNER: EEN LEVENLANG TWIJFELEN AAN EIGEN KUNNEN

“Je maakt nu eenmaal vóór je veertigste betere dingen dan daarna.” Met deze uitspraak kwalificeerde George Hendrik Breitner zijn eigen werk. In de uitgave ‘Breitner schilderbeest’, catalogus bij de tentoonstelling in Singer Laren, richt gastconservator Suzanne Veldink haar blik daarom op zijn werk van voor 1900. En inderdaad ontwikkelde zijn werk in die periode zich door alsmaar te kijken en steeds weer te oefenen tot het niveau waarop Breitner als schilder bekend geworden is. In het boek en bij de tentoonstelling beschouw ik het verhaal over wat ik zie wanneer ik naar de schilderijen en de tekeningen kijk. En op welke manier Breitner vlak, vorm en kleur heeft geschikt kan ik tevens door de tentoonstelling en in het boek gewaarworden aan de hand van vijf thema´s die binnen de alledaagse kunstenaarspraktijk in elkaar overlopen: oefenen, figuur, licht/donker, lijn, kleur. Daaraan kan ik na het lezen en bekijken nog het experiment toevoegen, en, niet onbelangrijk: de inspiratie.

De uitgave van WBOOKS, het boek “BREITNER schilderbeest”, is een tentoonstelling op zichzelf. Door details uit schilderijen over een spread van twee pagina’s af te drukken zit de lezer bij wijze van spreken met de neus op het doek. De afzonderlijke penseelstreken zijn zichtbaar, de contourlijnen na te gaan. Maar ook de complete werken als illustratie bij de teksten zijn subliem opgenomen en afgedrukt. Helemaal naar Breitners doelstelling om de nadruk te leggen op vlak en kleur, lijnvoering en stofuitdrukking. Ieder schilderij en elke tekening is voor de beschouwer een lust zich in de verbeelding te begeven. Maar natuurlijk verdient een bezoek aan Singer Laren om de werken live te zien de voorkeur. Het boek is een uitstekend surrogaat, hoewel de kwaliteit absoluut niet minder is.

In zijn twintiger jaren was Breitner zoekende en bleef eigenlijk zijn hele schildersleven naarstig op zoek de juiste vorm en het beste uitdrukkingsvermogen te vinden. Op het moment van zijn niet wetende dat deze allang gevonden is. Want al tijdens zijn leven wordt hij door vriend en vijand gewaardeerd en geprezen. Altijd blijft echter de twijfel. Het uitdrukken van wat gezien is komt daarmee op een hoger plan. De onderscheidende artistieke kwaliteiten van Breitner en de vernieuwende bijdragen aan de Nederlandse schilderkunst rond 1900 staan buiten kijf. Niet beseffend dat hij een pioniersrol vervulde hield hij vast aan zijn eigen manier van zien. Elk genre dat hij onder handen nam maakte hij zich eigen en vernieuwde deze door voorbij te gaan aan bestaande regels en gewoontes in de kunstwereld. Daardoor had zijn artistieke ontwikkeling geen rechtlijnig karakter, het wisselde van onderwerpkeuze en aanpak, gedurfd kleurgebruik en expressief lijnwerk.

Hoewel het impressionisme in zijn tijd werd gezien als een schetsmatige schilderstijl, paste het helemaal aan bij zijn manier van kijken en werken. Hij nam als basis het tonale palet en de losse penseelstreek van de kunstenaars van de Haagse School en voegde daar eigenheid aan toe. Door weinig academische ervaring kon hij brutaler en vrijer omgaan met de regels. Misschien dat zijn gebrek aan een voltooide academische opleiding zijn voortrekkersrol positief heeft beïnvloed, hoewel in het geval van Breitner niet van een gebrek als wel van een voordeel gesproken kan worden. Hij haalde zijn kennis en vaardigheden uit het veld, bij kunstenaars die hem inspireerden. In verschillende fases van zijn carrière bleef hij echter wel op zoek naar een grondige technische scholing, in de hoop zo de sluimerende onzekerheid over zijn eigen kunnen te beteugelen. Daardoor kon hij een eigen weg gaan en was het hem mogelijk zonder klassieke ballast te experimenteren en te komen tot waar hij de geschiedenis in is gegaan, als Nederlands impressionist – de kopman van de avant-garde. Zoals hij zelf zei: “Mij dunkt voortbrengingskracht en verbeeldingskracht maken de kunstenaar + een groote X.”

Schilderachtig wilde hij historiestukken neerzetten. Op detail de realiteit vangen. Maar hij besefte al snel dat hij het juist moest hebben van de dingen die hij om zich heen zag gebeuren in plaats van anekdotes uit het verleden aan te halen. Dynamisch en met brede verftoets bracht hij figuren in beeld. Het beeld werd monumentaal. Hij voelde zich steeds meer aangetrokken tot een opkomende, anti-academische richting in de Haagse schilderkunst. Het vastleggen van een bepaalde sfeer op een zeker moment was daarbij meer belangrijk dan een verhalend onderwerp. Voor Breitner was een verhaal vertellen met veel details en een correcte tekening gaandeweg van minder belang dan kleur, lijn en expressie. Hij schetste de rauwe werkelijkheid tot een stemmige impressie. Zijn werk oogt speels en spontaan. Eerst nog modelleerde hij zijn beeld zorgvuldig met oog voor detail, later werd zijn penseelvoering krachtig en sprekend. Alledaagse figuren werden met ferme streken in soms hoekige vormen en met harde contouren tegen een donkere achtergrond geplaatst. Gebeeldhouwd in verf, uit de verf ontstaan. Na een zichtprobleem viel hij terug op het detail in de nauwkeurige stofuitdrukking. Hij leek geland op zijn artistieke basis, maar vandaar uit werd hij colorist. Hij had voordien de werking van kleur en vorm perfect onderzocht en kon opnieuw loslaten. Het werk robuust in kleurvlakken opbouwend.

In kleurrijke, vrij geschilderde werken lijkt Breitner, na jaren van zoeken, zijn artistieke streven te hebben verwezenlijkt. Door thema’s telkens opnieuw onder handen te nemen en zichzelf bij elke versie uit te dagen was hij op dit punt aangekomen, steeds zoekend naar vooruitgang. Met de nadruk op kleur en expressie in plaats van vormvastheid was Breitner zijn tijd vooruit. Hij maakte een nieuwe realiteit door bestaande en bedachte elementen te combineren. Inspiratie kon Breitner vinden in een bijzondere vorm, opvallende kleur of toevallige beweging. Hij zette geen feitelijke weergave op doek, maar koos bewust voor wat hij de kijker wilde laten zien. Selecteerde en componeerde naar hartenlust, daarbij proberend zo dicht mogelijk bij de realiteit te blijven. Hij gebruikte later zelf genomen foto’s als instrument bij het componeren van zijn schilderijen. Maar maakte ook getekende en geschilderde schetsen en plein air, daardoor kon hij in zijn atelier diezelfde sfeer oproepen als dat hij ter plekke had ervaren.

Zijn beeldopbouw lijkt eenvoudig, maar met enkele verfstreken kon Breitner doeltreffend een figuur neerzetten. Hij wist een schetsmatige uitvoering perfect te combineren met een volwaardige compositie. In dit vrije schilderen maakten de figuren zich los en ontstonden op afstand gezien ‘uit de verf’ – een ruimtelijke illusie. Men had kritiek op de schetsmatige wijze van schilderen en het ogenschijnlijk onvoltooide karakter van zijn werk. De beoordeling op stijl en techniek boven het onderwerp bleef hem levenslang achtervolgen. Breitner werkte vanuit zijn eigen visie op de werkelijkheid, waarin hij de schoonheid van het dagelijkse leven zonder hang naar nostalgie uitdrukte in gedurfde heldere kleuren en een brede markante verftoets. Hij zocht stug door naar een eigen handschrift. Zo vond hij uiteindelijk zijn ‘groote��� X.

BREITNER schilderbeest. Tekst Suzanne Veldink. Voorwoord Jan Rudolph de Lorm. Verschenen ter gelegenheid van de tentoonstelling in Singer Laren van 15 mei tot en met 8 september 2024. Uitgave WBOOKS Zwolle in samenwerking met Museum Singer Laren, 2024.

[haarlemupdates]

Tentoonstelling In de wolken / Bethany de Forest en Suzanne Glerum

Tentoonstelling In de wolken / Bethany de Forest en Suzanne Glerum

Vanaf 20 november is de duo tentoonstelling ‘In de wolken’ met geschilderde wolkenluchten van Suzanne Glerum en fabelachtige foto’s van Bethany de Forest te zien in de galerie van Kunst Centrum Haarlem. Het werk van Suzanne Glerum en Bethany de Forest verschilt in kleur- en materiaalgebruik echter in onderwerpkeuzes en het landschappelijke zijn er overeenkomsten. Bethany de Forest maakt haar…

[skhouwie-blog]

#MijnRembrandt is in principe geen slechte film. De cinematografie en montage zijn zeker erg sterk in deze film. Echter vallen de regiekeuzes en onderwerpkeuzes bij mij zo slecht binnen, dat ik me erg heb geërgerd en verveeld tijdens het kijken van Mijn Rembrandt. Benieuwd naar wat ik nog meer te zeggen heb over deze nieuwe #Nederlandse #Documentaire van #OekeHoogendijk? Lees dan mijn #FilmRecensie verder via de link hieronder!https://sebkijk.nl/mijn-rembrandt-film-recensie/

[allesisalgedaan]

Philip Akkerman en zijn kijk op stijl, wat is allemaal al gedaan

[antidotetriptych-blog]

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Andy_Warhol • vlakke en contrastrijke schilderijen en zeefdrukken van verpakte producten en

alledaagse objecten. • Campbell’s-soepblikken, bloemen en de banaan. • Zeefdruktechnieken • Commercieel • Amerikaanse populaire cultuur • Provocerende werk in jaren 60 • Pop art • all is pretty • zijn werk ; koele afstandelijkheid waardoor de kijker zelf moet interpreteren wat de

echte andy denkt. • zowel humoristisch als ernstig • Conceptueel • Commentaar op kunst en wat kunst zou kunnen zijn • Warhols onderwerpkeuze was dat de onderwerpen een zekere filosofische notie

moesten vertegenwoordigen en metaforische kwaliteit moesten bevatten. • Warhols modewerk omvat gezeefdrukte kledij. • ‘ in the future everyone will be famous for fifteen minutes’ later ‘ in 15 minutes

everybody will be famous’

[kamielchoi]

Gelukt! De wereld bestaat nog in 2018!

De eerste column van het nieuwe jaar is altijd een beetje een feestje. Just kidding. Ik schrijf deze vluchtige woorden laat op de avond in Seoul, vanuit een heilig plichtsbesef tegenover mijn Nederlandse lezers. De onderwerpkeuze verloopt zo stroef als de vastgeroeste schroef van een oude sloep. Oudjaar was voor mij zonder Freek, zonder Youp, zonder oliebollen, geen kiloknallers (ik bedoel…

[jurjenkvanderhoek]

BEELDENDE ABSTRACTIE BIJ  MUSEUM GALERIE HEERENVEEN

De beeldende gebaren van Ingrid Simons en Hieke Luik zijn losjes geïnspireerd op de schilderijen van Jan Mankes. Zijn verstilde aandacht, de nevelige atmosfeer en de bijna onzichtbare contouren zijn echter niet meteen terug te zien in de schilderijen en objecten, zoals op dit moment te zien bij Museum Galerie Heerenveen onder de titel “Spiegelen”. De dames reageren in hun werk op de schilderijen van Mankes. Gebruiken zijn beroemde blik als leidraad. Aldus stelt de inrichter van de expositieruimte, maar dit lijkt meer een kapstok te zijn om de tentoonstelling een jas te geven. Zo geconcentreerd als Mankes zijn wereld bekeek zo kijken ook Ingrid en Hieke hun omgeving in.

“De sculpturen, tekeningen en collages van Hieke Luik laten een wereld zien die ze door haar handen laat gaan”, lees ik op het tekstbord bij de tentoonstelling. “In alles is het werk op de tast. In feite maakt ze geen werk naar de waarneming. Haar beelden zijn gemaakt door letterlijk iets naar haar hand te zetten”. Ze laat dus niet haar handen het werk doen zonder dat de geest daarbij de leiding neemt. Het is andersom, de gedachte door observatie laat de vingers het beeld betasten en vormen. Ergens tussen de abstracte gedachte en de handgevormde realiteit ligt de resulterende beeltenis. Een handige werkelijkheid die door beleving tot stand is gekomen. Bij MUGA liet Luik enkel sculpturen achter, dus van de andere werkvormen krijg ik geen beeld. Uit brons en in messing ontstaan door haar handen plantaardige vormen, die eenvoudigweg uit Mankes’ slootje met overhangende dopheide geschept kunnen zijn. Of gesneden kunnen zijn van de bomen langs de Woudsterweg. Maar bij de andere objecten blijft de spiegeling steken voor wat betreft de onderwerpkeuze. Wel is er het oog voor detail, het turen naar de kleine elementen die het grote geheel levendig en speels maken, eenzelfde sfeer makend als bij de meester van Het Meer dat het geval was.

De ruwe manier van werken van Ingrid Simons en het door haar in beeld zetten van de omgeving herinnert evenwel nergens aan de tere beschouwing van Jan Mankes. Zijn oprijzende bomen, zijn muisjes en uilen, de geit en de haan verwaaien in de atmosfeer van haar op landschappen lijkende composities. Zijn de schilderijen van Mankes gedrenkt in een verfmengsel van romantische aandacht en fijne impressie, Simons laat de breed opgebrachte materie in dikke klodders en ferme uithalen over het doek stromen waarin de nevel verwatert. De concentratie op het detail, de opmerkzaamheid van bijzonderheden om een realistische eenheid te scheppen, is omgeslagen in een abstracte emotie. Mankes’ beeld waarbij geen twijfel bestaat over de betekenis van het zichtbare, spiegelt zich bij Simons in een sensationele compositie om de impressie een beeltenis te geven.

Het vermoeden bestaat dat ik hier een landschap zie. Maar voor Ingrid Simons is die omgeving wel het uitgangspunt, maar voor het afbeelden niet het doel op zich. Ze beeldhouwt de verf in weidse vlakken tot beeltenis, met stil rumoer de grens opzoekend tussen abstracte werkelijkheid en werkelijk simplisme. Maar uit die essentiële beperking om het zichtbare tastbaar te maken breekt Simons met gemak. De waarheid is minder oprecht en hoeft dat ook niet te zijn. Haar wereld beweegt zich op het vlak van de emotie, het gevoel bij een gezien beeld. Die dimensie staat op het netvlies gebrand en is als ruimte in gedachten opgeslagen. De weergave is achteraf en kan sterk afwijken van wat gezien is. De herinnering maakt het werk.

Ingrid Simons breekt het landschap af en bouwt zich vervolgens van de brokstukken een nieuwe wereld. Het panorama vervaagt als werkelijkheid. De atmosfeer spat uiteen, omdat de opgebouwde energie van kijken en in doen een uitweg moet hebben. De gedachte moet beeld krijgen. De dan gemaakte expressieve landschappen zijn uit alle tijden en van elke plaats. Ergens in een omgeving heeft Simons wel de inspiratie op gedaan, maar de uitwerking is wereldwijd en zelfs van daarbuiten. De materie verf is door Ingrid gezwollen opgezet; dikke klodders aan de kwast en zware spetters van het paletmes. Het bezwangerd de lucht en impregneert de aarde. Wel zoekt de natte verf een eigen weg en stroomlijnt de atmosfeer. 

Door de structuur denkt de kijker dat de maker een landschap in beeld heeft gebracht. De inspiratie is ruw op doek gesmeten. In wilde vlagen en brede handgebaren beweegt de verf over het doek van links naar rechts, heen en weer, zodat als vanzelf een horizon zich schijnt te vormen. Op deze manier moet de schepper ook die eerste dag gezien hebben. Een abstractie die langzaam een werkelijkheid werd. Woest en ledig kreeg vorm en sfeer. 

De composities zijn niet doorwerkt, niet netjes klaar, maar de schilderijen zijn wel af. De emotie is in een moment van vastberadenheid daar geplaatst. Een explosie van bevrijdend gevoel. Hoewel in de zetting van slechts een tweetal kleuren de beeltenis eenvoudig lijkt, blijft door dit beperkte palet de complexe kracht meervoudig intact. De landschappelijke indrukken hebben een ingetogen uitdrukking, die een veelvoud aan beschouwende aandacht heeft. Ik zou willen dat het vooral niets is, om maar ongedwongen en niet bevooroordeeld te kunnen genieten. Zware regenval op te merken met harde wind die wolken voortjaagt, spannend als weerlicht en donderslag. Spiegeling op woest water zien. Het zomerzonlicht kleurt goud. Ik lees de titels bij het werk maar niet, maar zet mijn eigen gedachte eronder. De abstractie hoeft voor mij geen werkelijkheid te worden. In het niets wil ik geen iets zien. Weg van de vloer uit deze ruimte dromen, zoals Jan Mankes de sfeer heeft geproefd van zijn wereld. De werkelijkheid met een abstracte emotie bezien. Zou Mankes ooit vanuit de nevelige verstilling een schreeuwende abstractie hebben kunnen maken? Ik zal het niet weten, want zijn groei in de kunst viel zoals bekend is voortijdig stil.

SPIEGELEN, sculpturen van Hieke Luik en schilderijen van Ingrid Simons, bij Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Tot en met 10 april 2022.

[jurjenkvanderhoek]

ARCHIEFSTUK: recensie januari 2002

DE KLARE LIJN EN DE PRIMAIRE KLEUR VAN ZAADNOORDIJK

Daar wordt je echt wel vrolijk van. Van de expositie in de polikliniek van het Tjongerschans ziekenhuis. Op dit moment hangt daar in de gang en de hal werk van Titi Zaadnoordijk. Het is daar in de kliniek overdag een drukte van belang, een komen en gaan van mensen waaraan iets mankeert. Dat mankement wordt door doktoren en verplegend personeel naar kunnen en behoren onderkent, opgelost en verholpen. Er zijn de bekende lange wachttijden. Maar dat wachten wordt bekort door de wisselende tentoonstellingen, vooral opgezet en georganiseerd door een team onder leiding van kinderarts Chris Weijer.

Met eender wat voor kwaal behept, van de schilderingen en het grafiek van Zaadnoordijk wordt de bezoeker hoe dan ook een beetje minder zwartgallig en depressief. De vrolijke beeltenissen van een dagelijks leven zetten aan tot een pessimistische kijk op de eigen omstandigheden. En dat gaat dan als vanzelf. Onbewust worden negatieve gedachten omgebogen tot positieve prikkels. Daartoe is kunst in staat. Die macht oefent het plaatje uit op de mens. Door helder kleurgebruik, een klare zwarte lijn en ongecompliceerde onderwerpkeuze blijft de kijker bij de les. De reden waarvoor men naar de poli is gekomen wordt voor een moment los gelaten. Er is even de overgave.

Hoewel de afgebeelde figuren niet van deze werkelijke wereld lijken te zijn, spreken ze toch tot de verbeelding van het moment. Een enkele handeling van een enig individu, hoogstens een persoon meer, is aan het papier toevertrouwd. Vertrouwde handelingen, een leefbaar moment. De tegen de strip en de cartoon aan hangende tekeningen zijn gevat in primaire kleuren, of althans zijn de gemaakte vlakken opgevuld met ongemengde tinten aan een stuk. De acteurs in het theater van Zaadnoordijk spelen een herkenbaar spel, maar zijn een karikatuur van de begrijpelijkheid. Er wordt gezwommen of een bad genomen. Er is een circus dat voorbij trekt. Er is eenvoud en helderheid. Het werk is direct, maar roept toch enigszins een droomwereld op. De blikken van de meeste afgebeelde figuren staan op oneindig en lijken langs de bezoeker heen te kijken. Maar toch priemt de blik dwars door alles heen en voelt de kijker zich op de plaats rust gezet.

Het werk van Titi Zaadnoordijk is van een pure simpelheid. In die eenvoud houdt het de aandacht langer dan een tel vast. In elke techniek die wordt gehanteerd is de werkwijze dezelfde. Een dikke puur zwarte omtreklijn waarmee de beeltenis wordt neergezet. Kracht wordt bijgezet door een enkel vlak primair te kleuren. Zo ontstaat een compositie die zich eenvoudig in druk om laat zetten en dat gebeurt ook. Naast de schilderingen en tekeningen geeft de kunstenaar ook beelden grafisch weer. Schetsen in kleurpotlood en waterverf zijn minder daadkrachtig. De lijnen worden wollig en knullig weergegeven. De eenvoud wordt geweld aan gedaan en wat overblijft is schetsmatig geklieder. Dan liever over naar de motorrijders opgezet in inkt met penseel. Hoewel de lijnen niet klaar zijn, maar zich een grillige weg zoeken om tot een beeld te komen, is de eenvoud terug. Het is een kunstzinnige variatie op het thema.

[jurjenkvanderhoek]

TITI ZAADNOORDIJK ZET DE KLARE LIJN

Het is alsof Titi Zaadnoordijk me op het hart wil drukken: blijf bij jezelf. Bega niet veilig het geëffende pad waar een ieder gaat, maar stap er ook eens naast en zie wat ervan komt. Buiten de piste is gevaar maar ook uitdaging. Ben liever een buitenbeentje dan een huismus. Loop niet met de massa mee, maar er juist aan vooruit.

Titi zelf conformeert zich ook niet aan iets of iemand, dan aan haarzelf. In een duidelijk herkenbaar handschrift zet zij haar beelden op papier. In een eenvoudige duiding, helder en zonder dubbele bodem. De klare lijn noemen ze dat in de stripwereld. De figuren zijn karikaturen van het echte leven, illustraties bij de loop van alle dag. Want ook in de onderwerpkeuze blijft ze op basisniveau. Zaadnoordijk beheerst de kunst van het weglaten, overbodige details zijn vermeden. Er is een heldere vlakverdeling en nauwelijks kleurverloop.

In haar galerie ben ik voor Titi’s zomerexpositie Zij laat daar tekeningen, foto’s, objecten en boeken zien. Haar oeuvre heeft een grote oplage. Haar laatste werk toont ze en dat wat haar daar bracht staat langs wanden gestapeld. Zo krijg ik een goed inzicht in waar zij aan werkt en mee bezig is. Maar meer interessant is het even door te lopen en een blik te werpen in het atelier dat meteen grenst aan de galerie. Ik voel me voyeur, dat wel. Durf nauwelijks een stap te zetten in dit heilige der heiligen waar de kunst zich vormt en beeldt. De kraamkamer met camera en pers. Onvoltooide werken liggen her en der. Het is de grondslag voor waar ik eigenlijk om kwam.

Er valt voldoende te zien in de galerie van Titi Zaadnoordijk. Zo veel dat ik er eenvoudig lange tijd zal kunnen doorbrengen en mijn ogen kan uitkijken. Vooral uit het werk in stock komen verrassingen naar boven. Het is een bijzondere kijkplaat daar langs het Voetpad in Scherpenzeel.

Langs de wand van de galerie hangt een waslijn vol dames in klederdracht. Op andere plekken mengen deze zich ook tussen de composities. De dracht is kleurig uitgewerkt, terwijl de grimas van het model nors is. De Staphorster of Volendamster is al die aandacht van toerist en fotograaf zat. Dat is te lezen op de gezichten. Meestal staat de blik bij Titi’s figuren op tien voor tien, maar ook komt het voor dat de mondhoeken slap neerhangen. De mimiek is eenvoudig, alleen de essentie spreekt boekdelen in elke taal.

Uit koperdraad vormt de kunstenaar visjes, die in grote scholen door de ruimte zwemmen. Uit karton zijn lichaamsdelen gesneden, die als trekpop een weg vinden. Met een duidelijke sixpack en breed beschouderd, maar gestoken in een rok of jurk snijdt het een actueel onderwerp aan: de transgender, trek maar aan het touwtje. Van delfts blauwe stenen handvaten heeft Titi figuurtjes gevormd door er voeten en een hoofd aan te draaien. Zo heeft haar kunst vele uitwassen. Maar voortdurend met een vrolijke ondertoon, een frisse blik op de wereld om haar heen.

In boekjes werpt zij een nieuw licht op wat geweest is. Vroeger is niet voorbij vindt ze. De unieke uitgaven zonder oplage bevatten gevonden materialen in combinatie met nieuwe tekeningen. Details uit haar eigen leven vertellen het verhaal van wie zij is. Behangsnippers uit de huizen waar ze ooit woonde, nagelaten patronenbladen van haar grootmoeder, oude etiketten, kaftpapier en restjes bindgaren vormen de leidraad voor simpele cartoonachtige taferelen. Ze blijft erin vooral dicht bij haarzelf, bij wie ze is: een gek mens met uiterst zichtbaar gemaakte emotie.

Zomerexpositie met werk van Titi Zaadnoordijk in de galerie aan huis, Voetpad 69 in Scherpenzeel. Tot en met 11 augustus 2019.