#oddział leczenia uzależnień

[ima-nobody]

Retrospekcja - pierwszy detoks domowy w 2016.

Z perspektywy czasu już wiem, że błędem było to, że nie zgłosiłam się na detoks szpitalny. Zrobiłam to rok później. Dlaczego w domu jest gorzej?

1. Za szybko weszłam na dużą dawkę leku, przez co z serduchem zaczęły się dziać dziwne rzeczy.

2. Mimo, że do tego nie doszło, to miałam w każdej chwili możliwość skołowania dawki.

3. Nie powiedziałam nikomu (i nikt nie zauważył). To może być dla niektórych zaletą, ale ja sądzę, że bliskie otoczenie powinno wiedzieć i wspierać. Albo świadomie odejść.

4. Gdybym mogła porozmawiać z lekarzem, pielęgniarką czy współpacjentami to wychwyciliby oni, że zaczyna mi się psychoza.

5. Na detoksie szpitalnym proponują od razu i załatwiają szybko ośrodek terapii, często współpracują z takowymi i kolejki są krótsze.

6. Nie miałam jak zapytać kogoś kompetentnego, czy niektóre z objawów mogą być niebezpieczne dla życia, przez co strach napędzał psychozę.

7. Możliwość porozmawiania z ludźmi, którzy przechodzą przez to samo lub przez coś podobnego jest bardzo dużą otuchą.

8. Wiedza, że w dyżurce są doświadczone pielęgniarki, które mogą również załatwić lekarza w 5 minut tworzy bezpieczną atmosferę.

9. Na detoksach szpitalnych są zajęcia terapeutyczne (na jednym była godzinna grupa codziennie, na drugim terapeuta dwa razy w tygodniu prowadził wykład z dyskusją).

10. Na detoksach szpitalnych praktycznie zawsze można naoglądać się ludzi w gorszym stanie, co może skutecznie zrazić do brania.

11. W szpitalu robią morfologię z rozszerzoną diagnostyką kondycji wątroby, nerek i trzustki. Często jest też EKG, TK głowy. Można dowiedzieć się czegoś o stanie swojego zdrowia. Jeśli coś jest nie tak, od razu idzie się na konsultację do specjalisty, który wdraża plan leczenia.

12. Przy wyjściu z detoksu szpitalnego dostaje się receptę na leki, które nie uzależniają, a pomagają utrzymać abstynencję.

13. Kroplówki przyspieszają oczyszczanie się organizmu z substancji psychoaktywnych.

[czerwona-herbata]

06/10

Szpital psychiatryczny. Obce mi miasto, nieobcy mi ludzie. Twój uśmiech, rozmowy na ławce, papierosy i ciepła herbata. Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek poczuję się gdziekolwiek jak w domu. Mój dom to oddział leczenia uzależnień.