#micky hoogendijk | Explore Tumblr Posts and Blogs

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

UIT KWETSBAARHEID ONTSTAAT KRACHT

“Ik wil iets met mezelf gaan doen”, was vroeger steevast het antwoord van Micky Hoogendijk op de vraag wat ze later wilde worden. En ze is inderdaad het een en ander met haar zelf gaan doen. Dat blijkt wel uit het boek “KRACHT, kwetsbaarheid” waarvoor kunsthistoricus Karin van Lieverloo de kunstenaar het hemd van het lijf heeft gevraagd. Voor deze uitgave, dat werkelijk een biografie mag heten, gaat Hoogendijk diep door haar eigenlijke zelf heen. Toont ze meerdere kanten, net als haar werk diverse zijden kent. Maar altijd is de emotie de drijfveer. De beelden die in haar karakter besloten lagen op het moment dat zij werd geboren vormen zich verder door dat wat het leven haar brengt, schrijft Van Lieverloo. Ze is dat wat ze heeft gezien, gevoeld, gelezen en gehoord. Maar aan haar verbeelding en dromen hecht Hoogendijk de meeste waarde, het onderbewustzijn. Die kleuren voor haar alles in.

Zoals waar de titel van het boek naar verwijst vullen tegenstellingen elkaar aan. Kracht en kwetsbaarheid is een optelsom om tot een geheel te komen. Er is geen onderscheid, de mens is volmaakt. Dat is wat Hoogendijk als boodschap in haar werken legt, in de fotografie en door de sculpturen. Het onderscheid heeft een grondslag in de schepping: dag en nacht, hemel en aarde, lichaam en geest, gevoel en verstand. In het paradijs komt Adam voor een keuze te staan. Blijven we goed of doen we kwaad. Keuze hebben is de ultieme vorm van vrijheid. Achteraf gezien hebben ze op gevoel het verkeerde pad gekozen, een onverstandige keus gemaakt. Ze krijgen besef van de verschillen tussen hen beiden, waar ze eerst nog één waren. Nu nog maken wij als mens onderscheid om onze eigen autoriteit op een presenteerblaadje aan te reiken. Gaan we over lijken als het moet. Het is wit of het is zwart, samen schijnt niet te kunnen. Door haar werk toont Micky Hoogendijk aan dat de mens heel wordt door juist wel wit met zwart te mengen. Voor Hoogendijk is het belangrijk dat je mag zijn wie je bent en altijd zelf kunt kiezen, waarbij het niet zou moeten uitmaken wat je draagt of uitdraagt, noteert Van Lieverloo. Identiteit mag volgens Hoogendijk nooit worden uitgevlakt, de kleur van je huid zegt niets en tegelijkertijd alles over wie je bent. En door je kwetsbaar op te stellen kun je een verhouding bekrachtigen. De naaktheid van de modellen symboliseert de openheid en eerlijkheid die zij nastreeft. Een relatie is meer dan de som der delen zonder daarbij volledig in de ander op te gaan.

Met haar werk vertelt Hoogendijk over de keuzes die het leven haar geeft. Ze kiest ervoor het leven te vieren, ondanks de tegenslagen en de pijn die ze heeft moeten dragen en nog steeds deel van haar zijn uitmaken. Maar deze pijn en die vreugde gebruikt ze als een twee-eenheid in haar werk. Ze toont universele tegenstellingen als licht en donker, leegte en vervulling, openheid en verhulling – vrijheid en bevrijding, geboorte en dood. Door de schoonheid van kunst kan zij de schaduwzijde van het leven omarmen. Door daar beeld aan te geven kan ze mij troosten. Vind ik mezelf in haar werk terug mits ik de symboliek kan volgen en begrijpen. Het verhaal van haar leven, uitgeschreven in het te bespreken boek, helpt me daarbij omdat de beelden niet altijd voor zichzelf spreken. “Je moet goed leren kijken, dan kun je pas echt zien.”

Hoogendijk is een hedendaagse symbolist. Door zinnebeeldige voorstellingen vertelt ze haar verhaal. Ze is een verhalenverteller. Maar haar werk kan niet worden uitgelegd zonder haarzelf te kennen. Ze is persoonlijk verbonden met haar werk, zoals iedere kunstenaar dat met het werk zou moeten zijn. Zij is een individualist voor wie verbeelding, dromen en intuïtie de essentie van haar beeldtaal zijn. Doordat Hoogendijk zich heeft open gesteld voor Van Lieverloo, het achterste van haar tong heeft laten zien, is het boek een goede handleiding en leeswijzer om deze kunstenaar te leren kennen.

In het boek ontmoet de schrijver de kunstenaar en door de tekst beleef ik het zijn van deze mens, Micky Hoogendijk. “Waarom ben je wie je bent, doe je wat je doet en maak je wat je maakt? Waar is de tijd tussen geboorte en dood voor bedoeld? Is leven tijdverdrijf? Hoe geef je zin aan je bestaan?” Met deze vragen maakte Van Lieverloo veel los in Hoogendijk. Hoogendijk heeft haar toegelaten tot haar gedachten, haar meegenomen in haar leven en haar kunst. Daarom is het een uiterst openhartig verhaal geworden, waarin ik als lezer makkelijk mezelf kan vinden. In het boek ontmoet ik Micky Hoogendijk.

Het leven heeft Hoogendijk getekend, zoals ieder leven de mens schildert. Hoge pieken wisselen zich al te vaak af met diepe dalen. Het heeft haar kunst gevormd. Het is de kwetsbare voedingsbodem van waaruit haar krachtige werk groeit. Eerst is ze nog op zoek naar wat te doen met zichzelf. Na het najagen van mogelijkheden komt ze terecht voor de televisiecamera als slechterik in een soap. Zonder opleiding voor de leeuwen gegooid, zoals ze haar kunst ook zichzelf op autodidactische manier eigen maakt om de wilde dieren in haar te temmen. Om in het acteren dieper in zichzelf te kunnen gaan volgt ze een studie daartoe in Amerika. Ze zet het masker af en kan zichzelf laten zien, laten zijn.

Kort voor het overlijden van moeder Gine krijgt ze van haar een fotocamera. Het is de omslag in haar leven, Hoogendijk wordt beeldend kunstenaar. In haar fotografie legt ze zichzelf vast, het zijn portretten want de mens is het middelpunt, de omgeving het decor. Zelfportretten, hoewel ze zichzelf pas later op de prenten bloot geeft. Het naakt, het lichaam ontdaan van alle dracht en decoratie, heeft haar inspiratie. Met dat lijf zoals het in beginsel bedoelt is te zijn kan ze haar verhaal vertellen. In eerste instantie dus met modellen of voorbijgangers, later met zichzelf – haar eigen zijn. En ze laat zich inspireren door het water, de bron van alle leven. Met deze twee elementen, vast en vloeibaar, kan ze het zijn verbeelden.

Haar beelden vormen zich vaak in dromen, lees ik in het boek. Hoogendijk laat zich leiden door emotie. Het sentiment van een verleden, het gevoel bij het heden. In haar fotografie probeert ze de ander te ontmoeten. Deze ander, bijvoorbeeld ik die haar werk beschouw, kent ze uiteraard niet maar heeft wel haar interesse. De magie die het beeld teweeg brengt. De maker die zich inleeft in mij, ik kan me met het beeld inleven in haar. Hoogendijk staat tussen het beeld en de beschouwer in. In die onbegrensde ruimte, die er ook is tussen mensen onderling om elkaar te kennen, ontmoet ik Micky Hoogendijk. Door haar werk komen onze levens samen. Voor een moment, want sla ik het boek dicht dan is het mysterie verdwenen. Beklijft het nog even op mijn netvlies voordat het vervaagt.

In het werk geeft Hoogendijk zichzelf figuurlijk bloot, geeft ze haar diepste gevoel aan mij. Pas later wordt het een letterlijke beleving van haar wezen. Er is verstilling in haar werk, soms ook wel een verheerlijking van de leegte. In de eenzaamheid van het zijn vindt ze haar verbeeldingskracht. “Beeld je in, droom en creëer. Beeld je in hoe de dingen hadden kunnen zijn en ze zijn er, mits je erin gelooft” lees ik wanneer de fotografe haar poppenhuis tot model van beelden neemt. Het karakteriseert haar denken en doen. Het verleden wordt niet genegeerd, ze zet het verdriet om in iets moois, ze vult er haar leven mee. “Ik heb het allemaal niet voor niets meegemaakt. Ik ga altijd voor het positieve en zal altijd zorgen dat ik ergens gelukkiger uit kom.” Kracht uit kwetsbaarheid.

De beste foto ontstaat volgens Hoogendijk in het moment dat het model dicht bij zichzelf blijft, zich niet anders voordoet en geen pose aanneemt – het masker afzet, geen rol speelt. Dat moment wil ze vangen, de verstilling van het wezen. Met deze emotie maakt ze haar werk. Om een speciaal effect te bereiken in de foto bewerkt ze het beeld op de computer. Letterlijk wordt er dan een masker over de persoon gelegd. Een masker dat niet het individu verbergt, maar het verhaal meer duidelijk maakt. In haar fotografie toont Hoogendijk verschillende lagen: naast die van de beeldmanipulatie en haar eigen verbeeldingskracht is er de gelaagdheid van de persoon die zij weergeeft. Door beeldmanipulatie weet ze haar eigen dromen te realiseren, de vervorming van de werkelijkheid is haar manier om haar nachtelijke visioenen in beeld te brengen.

In de coronatijd is het maken van sculpturen ontstaan, daar Micky Hoogendijk toen op zichzelf moest terugvallen en nauwelijks andere mensen zag, laat staan met modellen op pad kon. Ze maakt gestileerde draadfiguren die met klei en later brons zijn omwikkeld. Het belichaamt de verbinding tussen mensen, want de figuren zijn aan elkaar verbonden en vormen een homogene groep. Allemaal individuen, maar deze functioneren niet alleen. In de beeldtaal gebruikt ze de essentie van het lichaam. Weergegeven in simpele lijnen, zoals een kind een mens tekent. Gevormd door haar gemoed, maar de gestalten worden tot emotie van de ander. Door het maken van haar werk hoopt Hoogendijk terug te komen bij de grote vraagstukken die zij als kind had. “Ik hoop dat ik mijzelf nooit vind. Want dan zou ik klaar zijn op deze wereld. Ik ben meer op zoek naar een gevoel. Mijn kunst gaat over kwetsbaarheid en kracht, over de weg naar vrijheid. En vrijheid is voor mij het begin van creativiteit.”

Ze creëert vanuit haar hart en schept vanuit haar ziel. De oneindigheid, infinity, is haar drijfveer – dat heeft geen woorden nodig, maar heeft aan beeld genoeg. Eén van de grootste talenten van de beeldend kunstenaar is dat deze, door het gebruik van zijn verbeeldingskracht, de fantasie van de beschouwer kan raken en stimuleert tot reflectie. Het oog van de beschouwer zorgt voor verbinding: door te kijken naar Hoogendijks werk verbind ik me met haar emoties en voel ik tegelijkertijd mijn eigen gemoed. De verschillende perspectieven van de beschouwer doen er voor haar niet toe, want uiteindelijk gaat het niet om wat je ziet, maar juist om dat wat je niet ziet: om wat je voelt dus. Door het boek KRACHT – kwetsbaarheid lijkt Micky Hoogendijk een vriendin geworden. Zo voel ik dat.

KRACHT – kwetsbaarheid – Micky Hoogendijk. Fotografie en sculpturen. Tekst Karin van Lieverloo. Waanders Uitgevers, 2022.

KRACHT - kwetsbaarheid - Micky Hoogendijk - Waanders Uitgevers

#micky hoogendijk #kracht kwetsbaarheid #karin van lieverloo #fotografie #sculpturen

0 notes

kundstphoto · 5 years

Text

Micky Hoogendijk (NL 1970)

Serene Nudes (2019)

#micky hoogendijk #serenity #dutch photographer #2019

130 notes · View notes

federer7 · 6 years

Photo

Wandering

Photograph by Micky Hoogendijk

Enlarge

#Micky Hoogendijk

8 notes · View notes

worldofdreaminghearts · 7 years

Photo

by Micky Hoogendijk

#Micky Hoogendijk #septum #piercing #cheesecake #photography #art #smooth #portrait

2 notes · View notes

justjensenanddean · 6 years

Text

CW Star Jensen Ackles Invites AD Inside His Family Home in Austin

Jensen and his wife, Danneel, worked with a local Austin team to devise a lakeside home with tongue-in-cheek touches and a musical through line

Kathryn Romeyn

NOVEMBER 27, 2018 10:30 AM

There’s a lot going on inside the Lake Austin home of actors Jensen and Danneel Ackles—a lot of color, a lot of texture, endless elements begging their stories to be told. If you need a quick snapshot: The living room is scattered with guitars and, on the shag rug, Technicolor floor pillows; antique Venetian dioramas of Lilliputian-sized rooms are embedded into the white-oak walls, while a hanging cage traps gilded Barbie dolls by Micky Hoogendijk; on top of a shelf housing a record player, a photograph of Tom Waits sits next to a chicken skeleton; a regal white peacock perches on the side of the mercantile-style bar. There’s the master bedroom swaddled in Trove wall covering bearing vintage photography of 1920s opera boxes. And the two-story screened-in porch holds a table crafted from a 2,000-year-old cypress sinker log, a storied Boyd Elder cow skull, and four-foot glass lanterns from Tony Duquette’s estate.Indeed, Danneel and Duquette share a similar philosophy. “More is more is more!” Danneel says emphatically. “More is the most.” Still, the Ackleses' five-bedroom, 7,500-square-foot residence isn’t actually an ode to opulence but rather an evocative tribute to key passions at the core of their personalities: the music and aesthetics of the late ’60s, Austin’s art scene, and imaginative oddities and occultist ephemera, perhaps appropriate considering Jensen’s longtime role on the CW’s Supernatural.After deciding to leave Brentwood, California, and coming this close to putting in an offer on a Lake Austin fixer-upper, the couple set their gaze on a house three doors down, sans “for sale” sign. “As we drove by, Danneel and I both looked at our real estate agent and were like, ‘See, that is the kind of house we’re looking for,’” recalls Jensen. Adds Danneel, “we wanted something less ostentatious.” Fortunately, the owner was willing to sell, but the property was far from turnkey and required an overhaul to go from what Danneel calls the “Texas Tuscan look"—generic stuccoed track mansion—to a wood-clad ranch-style stunner.

Danneel, a Tony Duquette superfan, was over the moon when Santini brought the stained glass pendants she’d bought from his estate. Photo: Douglas Friedman

The slightly sunken living room with the deep blue banquette couch, white shag rug, macrame chair, and muscular oak beams is Jensen’s favorite space.Photo: Jeff Wilson

Jensen and Danneel enlisted Austin architect Paul Lamb and Abode principal interior designer Fern Santini to kickstart what ended up being a very collaborative renovation—even the Ackleses' eldest child, five-year-old JJ, got into the fun, choosing everything in her Pinterest-worthy bedroom. At their initial meeting with Santini, the potential for partnership was evident when she pulled up in an auspicious 1967 E-Type Jaguar. “I mean, it’s just like the coolest thing ever,” says Jensen of the car, which was made in the same year Danneel had said she wanted to recreate in the Austin home so as to pay tribute to the Laurel Canyon bungalow where the couple once lived. “People like Carly Simon had played guitar there,” Danneel says. “It was a magical little place. So when Fern pulls up in that car ... We just bonded over music and a love of that time period and had our vision right off the bat.”

Executing that vision involved blowing out the majority of the house’s interior, taking it down to the studs, and reconfiguring it. “It was very closed and very ‘90s,” says Santini. Extensive structural work was devised by Lamb, one of Santini's frequent creative conspirator. “Paul is from New Orleans and I’m from Louisiana, and we have the same odd sense of humor and style,” says Danneel, who saw a residential elevator he’d done entirely in red velvet and said, “That’s the guy for me!” The foursome worked beautifully together—that is, after Jensen learned early on to keep his mouth shut if and when he doubted any stylistic choices. When shown the idea for a rich, royal blue sofa, “I was like, ’Y’all are crazy!’” says Jensen. “But then I just thought, I’m not going to get in their way.”

Smart man, considering a highly personalized space began to unspool under Santini and Lamb's direction. “It was imperative that the house express the Ackleses—young, bold, and irreverent,” Lamb says. “It had to be full of humorous and endearing eccentricities and it needed to radiate a comforting yet exotic familiarity.” He simplified and opened spaces, flipped the feel from a masonry house to a wood-framed home—thanks to exposed beams, larger expanses of windows, and rich wooden ceilings—and, perhaps most transformational, added a breezy two-story screened porch that altered the entire profile. “The former house was straight-laced and vaguely Mediterranean,” Lamb says. “Now it is an eclectic, free-spirited, Austin-style lake house.” Santini calls it “a cross between Joni Mitchell and the Serge Gainsbourg–Jane Birkin thing that was going on in Paris at the same time. It’s very hip but it’s low-key.”

Musically, the home is rich with sound, thanks to Jensen’s collection of guitars and the McIntosh turntable Santini says she “has real fetish for, after spending my entire career trying to hide stereo equipment.” There’s also a surfeit of historical and meaningful music-related artwork—think photographs of Yasgur’s Farm in Woodstock and a house where Bob Dylan recorded. “The hand-scraped wood floors undulate quite heavily, and we’ve got these giant beams and wood all around that feel like you’re in the hull of a giant ship,” Jensesn says. “What that does is it creates an amazing acoustic sound. We’ve always had music in our lives, and we wanted to pass on that tradition.”

The parents of three also are active supporters of local art. “We’re not the type who need it to all be the same. That’s criminal to me, almost,” says Danneel of their home full of diverse pieces from Austin and Marfa, including female artists from galleries like Women and Their Work. Santini describes the pair as risk-takers who both led the charge on outside-the-box thinking and let her push the limits. In their third home together, the Ackleses hit their stride, nailing a personally reflective infusion of edge, humor, and spirit.

“It goes to that having a history, having a story,” says Jensen, who, with his wife, selects works based on a gut feeling as opposed to popularity or perceived value. It’s the same way Danneel approached design. “We have so many friends who come into the house and are like, ‘Oh my gosh, I love this—it’s so crazy and unexpected. But man, I would have never picked out all these things, and I wouldn’t have been brave enough to do it!’” she says. “I’ve heard this over and over, and I wish more people would just be brave and go with what makes them happy.”

The home’s entry was designed to feel like an outdoor living space according to Santini, who sourced an 1850s English table and unusual Swedish lantern from the 1820s to anchor the room. The woven stools are from Tidelli, and the headless deer with ferns are by Italy’s Imperfetto Lab.

Architect Paul Lamb’s significant removal of walls led to a feel-good expansiveness where there are no boundaries. “It all kind of flows,” says Jensen. “You never feel like you’re in just one room.” In the media room, they did the least amount of work, painting the dark ceiling trusses to lighten the space and putting a German smear on the orange-y fireplace to tone it down.

The most Texas room in the house is the Marfa-imbued dining space, where the couple’s cherished Boyd Elder bull skull hangs. It’s part of a 10-piece series from the ’70s, the most famous of which was on the cover of the Eagles’ Their Greatest Hits album. “Back in the ‘60s and ‘70s bands on tour wanted to have an artist with them, and Boyd was like the muse for the Eagles,” says Danneel, adding of the late artist, “I believe he dated Joni Mitchell, and she has one of the pieces.”

The slightly sunken living room with the deep-blue banquette couch, white shag rug, macrame chair, and muscular oak beams is Jensen’s favorite space. “There are just so many textures in that living room and vibrant colors, and it’s all surrounded by this amazing wood. I can just sit there and pick away at a guitar or play records all day long,” he says.

Behind the sofa is a gold birdcage artwork by Austin artist Micky Hoogendijk. It’s an observation on “women who seem to be trapped by money and possessions and they’re OK with it; they like living in that gilded cage,” says Danneel. “It looks intense but when you get close to it they’re all smiling and happy and unaware that they’re in this cage because they’re gold and perfect. For me that’s just somewhere I never want to be, so I was really attracted to that.”

Danneel spends a lot of time in the babies’ room (22-month-old twins Zeppelin and Arrow) and the kitchen, where the kids’ favorite toy is a rolling acrylic table from the ‘50s. (“Fern would have a heart attack,” she laughs.) They tore the space down to nothing and built it back from scratch. “It was a totally different feel, and very kind of country looking, which didn’t blend well with the rest of the house,” Jensen says. Now, to Lamb, “the kitchen’s glossy painted wood boards look like pinstripes, crisp and good-natured, like a happy kitchen in the Hamptons.”

“There’s not a space they don’t use,” says Santini of the house she worked on with Jensen and Danneel. The reimagined pool room taps into their proclivity for spooky oddities with framed tarot cards and a game table that could work for board games or even séances, says Lamb, who added a secondary kitchen for big gatherings with access to a barbecue area on the lawn, and a wine room.

A native Southerner, Danneel fought hard for the addition of a screened-in porch, which Lamb had the vision—inspired by Greenwood Plantation in St. Francisville—to make two stories tall. “I wanted more than anything to be able to sit out there, not get eaten alive by mosquitos, and look at the lake and watch the boats go by,” says the actress. Jensen’s favorite piece in the house is the long table, custom made using a 2,000-year-old cypress log that had sunk and was buried on the West Bank of New Orleans.

The bar—black walnut with black and white veined marble—is on one end of the large living room and is the site of frequent small parties involving music, either live or from the McIntosh turntable. The cabinets were specially made to light prized bourbons, and on the side is a white taxidermy peacock Santini tracked down over months. Flooring throughout the house is hand-scraped Texas post oak with character to spare.

The master bedroom and the adjacent sitting room are clad in reclaimed barn wood, juxtaposing the whimsical wallpaper covered in sections by Japanese-inspired barn door panels that allow for flexible boundaries. Jensen said of the scheme, “You guys are losing me, but it sounds awesome, so knock it out!” Danneel already owned the two petrified wood and resin log tables that sit in front of the vintage ‘50s daybed with Mongolian lamb, though the majority of what’s in the home was selected or made specifically for it.

Inspiration for their master bathroom shower came from an Architectural Digest story featuring a steel and glass shower in the home of Neil Patrick Harris and David Burtka. Lit by Apparatus fixtures, Lamb conceived a simple vaulted space with a white oak board ceiling and fumed and cerused walnut cabinets with a slight Tansu feel. A Kyle Bunting cowhide rug is centered on the room, and Holly Hunt ombre-dyed handkerchief linen window treatments frame the lake view.

The pair’s five-year-old daughter, JJ, helped pick out all her own bedroom decor. “The more color the better,” says Danneel. Santini calls it “hippie in training.” Like in the rest of the home, her walls are plaster.

The ultra-private home looks out at a nature preserve across the water. Durable throw pillows around the house were made of old quilts purchased online. “We bought a lot of them and mixed them all up,” says Santini. “There’s nowhere in the house where you feel like you have to tip toe around or can’t sit. That was definitely intentional.”

Inside and out, Lamb and Santini ensured that the Ackleses’ Austin home “expresses them—young, bold, and irreverent. It had to be full of humorous and endearing eccentricities and it needed to radiate a comforting yet exotic familiarity.”

architecturaldigest

#Jensen Ackles #Danneel Ackles #JJ Ackles #Zeppelin Bram Ackles #Arrow Rhodes Ackles #Ackles Home: Austin #Architectural Digest Photoshoot 2018 #*#long post for ts

3K notes · View notes

spn-j2-blog · 6 years

Text

CW Star Jensen Ackles Invites AD Inside His Family Home in Austin

Danneel, a Tony Duquette superfan, was over the moon when Santini brought the stained glass pendants she’d bought from his estate.

The slightly sunken living room with the deep blue banquette couch, white shag rug, macrame chair, and muscular oak beams is Jensen’s favorite space.

(c)architecturaldigest

Indeed, Danneel and Duquette share a similar philosophy. “More is more is more!” Danneel says emphatically. “More is the most.” Still, the Ackleses' five-bedroom, 7,500-square-foot residence isn’t actually an ode to opulence but rather an evocative tribute to key passions at the core of their personalities: the music and aesthetics of the late ’60s, Austin’s art scene, and imaginative oddities and occultist ephemera, perhaps appropriate considering Jensen’s longtime role on the CW’s Supernatural.

After deciding to leave Brentwood, California, and coming this close to putting in an offer on a Lake Austin fixer-upper, the couple set their gaze on a house three doors down, sans “for sale” sign. “As we drove by, Danneel and I both looked at our real estate agent and were like, ‘See, that is the kind of house we’re looking for,’” recalls Jensen. Adds Danneel, “we wanted something less ostentatious.” Fortunately, the owner was willing to sell, but the property was far from turnkey and required an overhaul to go from what Danneel calls the “Texas Tuscan look"—generic stuccoed track mansion—to a wood-clad ranch-style stunner.

#jensen ackles #danneel ackles #family

146 notes · View notes

onlyjensen · 6 years

Photo