#maurice de groote

[joostjongepier]

Wat?   Ambroise Vollard (1899) door Paul Cézanne, Hommage to Cézanne (1900) door Maurice Denis, Landscape with Ploughman (1889) door Vincent van Gogh, Vision of the Sermon (Jacob Wrestling with the Angel) (1888) door Paul Gauguin, The Pardon, Breton Women in a Meadow (1888) door Emile Bernard, Gustave Coquiot (19010 door Pablo Picasso, Interior with a Young Gill (Girl Reading) (1905-06) door Henri Matisse en Wilhelm Uhde (1910) door Pablo Picasso

Waar?   Tentoonstelling After Impressionism: Inventing Modern Art in National Gallery, Londen

Wanneer?    9 augustus 2023

De tentoonstelling After Impressionism heeft een brede doelstelling. Het wil laten zien hoe, na het impressionisme, kunstenaars braken met alle vaste tradities en de basis legden voor de kunst van de 20e en 21e eeuw. Het toont hoe in verschillende steden (Parijs, Barcelona, Wenen, Berlijn, Brussel) nieuwe wegen werden ingeslagen. En het toont de geboorte van nieuwe bewegingen als fauvisme, kubisme, Nabis, expressionisme en abstractie.

Parijs was bij uitstek de stad waar het gebeurde. Een sleutelspeler in het netwerk van kunstenaars was Abroise Vollard. Deze kunsthandelaar was er voor verantwoordelijk dat het werk van Cézanne, Van Gogh, Gauguin en Picasso onder de aandacht werden gebracht van een internationaal publiek. Paul Cézanne schilderde een portret van deze spin in het culturele web. Zelf had Cézanne ook een belangrijke positie, als beïnvloeder van een nieuwe generatie kunstenaars. Zijn pogingen om een realistische weergave van voorwerpen te geven en tegelijkertijd naturalisme los te laten, had grote invloed op veel schilders na hem. Maurice Denis schilderde een groep kunstenaars, de Nabis (de Profeten), staand om een stilleven van hun inspirator. De bijeenkomst vindt plaats in de Parijse studio van Vollard. Aan de wand hangen schilderijen van Paul Gauguin (die eigenaar was van het stilleven van Cézanne) en van Auguste Renoir. Vollard staat rechts naast het schilderij. Grappig is de kat van Vollard die ons van onder de ezel met een achterdochtige blik aankijkt.

Vincent van Gogh ontwikkelde een heel eigen visuele taal. Hij schilderde Landscape with Ploughman vanuit het raam van de inrichting in St. Rémy. De scène is gebaseerd op directe observatie, maar was tevens geladen met persoonlijke betekenis. Het schilderij heeft een uitdrukkingskracht die onafhankelijk is van de afgebeelde objecten.

Van Paul Gauguin hangt hier een werk dat ik al lang bewonder, maar nog nooit in het echt had gezien: Vision of the Sermon. De achtergrond van het schilderij is effen rood. Een boomstam deelt het werk diagonaal in tweeën. De onderste helft toont een groep Bretonse vrouwen in traditionele kostuums die hun hoofd buigen in gebed. Rechts zien we het hoofd van de priester die zojuist een preek heeft gehouden over Jacob worstelend met de engel. En in het deel rechts boven zien we hoe Jacob in gevecht is met de engel. Het werk is allesbehalve naturalistisch. We zien een visioen, een droom. Gauguin geloofde dat kunstenaars, net als priesters, in staat waren om grote ideeën fysiek vorm te geven.

The Pardon van Emile Bernard toont Bretonse vrouwen die een ‘Pardon’, een soort religieuze bedevaart, bijwonen. De achtergrond van het werk is effen groen. Het werk roept een sterk déjà vú-gevoel op. De overeenkomsten met Gauguins Vision of the Sermon zijn groot. Stijl en idee komen dermate overeen dat het geen toeval kan zijn. Dat is het dan ook niet. Gauguin en Bernard schilderden beide werken tijdens een gezamenlijke trip naar Pont-Aven. Later ruzieden de twee erover wie als eerste deze radicale niet-naturalistische manier van schilderen had bedacht.

Pablo Picasso schilderde schrijver en criticus Gustave Coquiot in avondkleding en met een maskerachtig gezicht voor zijn eerste Parijse tentoonstelling, georganiseerd door Vollard. Coquiot stond als kunstcriticus welwillend tegenover avant-garde-kunstenaars. Hij schreef het voorwoord voor die eerste Parijse expositie van Picasso.

Matisse schilderde zijn dochter Marguerite in een interieur met tal van decoratieve objecten. Het geheel is een en al kleur. Het werk vormt een overgang naar het fauvistische werk waar hij bekend mee zou worden. Kunstdealer, verzamelaar en kunstcriticus Wilhelm Uhde werd door Picasso in kubistische stijl weergegeven. Gezicht en achtergrond worden opgebroken in een grote hoeveelheid monochrome facetten.

Zo staan twee belangrijke kunststromingen die de twintigste-eeuwse kunst zouden gaan bepalen, tegenover elkaar: het fauvisme, waarin kleur centraal staat en het kubisme waarin de lijn de overhand heeft.

[devosopmaandag]

Schoonheid op aarde I

De tweede door Rokus Hofstede vertaalde roman van Charles Ferdinand Ramuz heet 'Schoonheid op aarde'*, dat zich afspeelt in een dorp aan het meer van Genève. Het is niet minder dan een betoverend boek, het verhaal en de stijl – maar over dat laatste een volgende keer. Ik raakte al snel vertrouwd met de dorpelingen, die door de komst van een jonge vrouw van slag raken. Als eerste is er de bijna twintigjarige Cubaanse Juliette, een vrije geest en zuivere schoonheid, haar oom, de bekrompen, opportunistische Milliquet, zijn lastige en jaloerse echtgenote, de dikke, vrijgezel Rouge, die leeft van de visvangst en die zich over Juliette ontfermt, zijn lange en magere hulp, de volgzame Décosterd, Marguerite, het nieuwe dienstertje, de gebochelde Italiaanse muzikant, Maurice, de jongeman die Juliette bespiedt, het meisje Émily, dat verliefd is op Maurice, de duistere Savoyaard. Zo opgesomd lijken ze universele en tijdloze romanpersonages. Het dorp, de bergen en het meer vormen het decor voor verhaal van Ramuz.

Twee weken zijn we nu in een klein dorp in de Allier, in de noordelijke Auvergne. We zijn voor twee maanden bewoners in een heel oud huis, met muren zo dik als je onderarm. Er is een flinke steen voor het tuinhekje geplaatst, want het gaat er stijl naar beneden. Vanuit de tuin hoor je het ruisen van de diepgelegen Bouble, die zich door een 'gorge' een weg baant. Hier zijn het de groene heuvels, de koolzaadvelden, het riviertje, de kloof, en de abdij van de Benedictinessen die de enscenering vormen van ons tijdelijke leven op deze plek.

Als eerste is er de beetje gedistingeerde Deen, van wie het huis huren en die hier veel oude huizen bezit. Onlangs kocht hij het 12e-eeuwse Hôtel de Dieu. Er is de Schotse overbuurvrouw die met haar Franse echtgenoot uit Thailand hierheen is verhuisd, er is de oude Engelse hippie-kunstenaar. De windgong, die aan de bloeiende appelboom in zijn boventuin hangt, verzacht de gure wind. Er is de bakkersvrouw, die op zondagmorgen nerveus wordt van de lange rij wachtenden. Dan is er de vrolijke zoon van het kruideniersechtpaar, die mij vol trots het potje ansjovis overhandigde, de hele dikke winkelier die mij de enige emmer toonde die hij in de winkel had en die me te groot was. Er is de kwezelachtige non in de winkel van de abdij, die al die geurende luxigheden die de nonnen zelf maken, absoluut niet nodig heeft. Naast ons woont een jong echtpaar met een engelachtig en ernstig meisje met zwarte krullen. En dan is er nog de licht verontrustende jongeman, die rondjes loopt voor de kerk en die verzonken in gedachten je overal in het dorp tegenkomt.

Je kan de werkelijkheid tegemoet treden als het binnenstappen in de Vival, je boodschappen doen en klaar ben je. Is de werkelijkheid van dit dorp en zijn bewoners wel stof voor een roman? Misschien niet, maar ik ben er zo ontvankelijk voor geworden door Ramuz – en Rokus Hofstede.

* 'Schoonheid op aarde' | Charles Ferdinand Ramuz (1878-1947) | oorspronkelijk verschenen in 1927 | vertaling Rokus Hofstede | Uitgeverij Van Oorschot | 2022

[rotterdamvanalles]

De Rotterdamsche Schouwburg aan de Aert van Nesstraat, 1952.

Uit het Algemeen Handelsblad van 11 januari 1947:

ROTTERDAMS KUNSTTEMPEL INGEWIJD

Shakespeare's Driekoningenavond

Rotterdam heeft weer een schouwburg. Op dien wonderlijken kloosterlijken bouw temidden van de troostelooze vlakten waaide feestelyk het nationale rood-wit en blauw naast het stedelyk groen-wit-groen. Vlak by de plaats, waar eens de „Groote Schouwburg" stond was het feest bijkans zeven jaar nadat die schouwburg tot asch verpulverde. Want al wat men dan zonder uiterlyk vertoon van feestelykheid byeen gekomen, binnen de wanden van dezen uit puin gebouwden kunsttempel zag men louter verheugde gezichten.

En was het geen festyn toen na de voorstelling het doek weer open ging en burgemeester Oud in een geurige weelde van zacht kleurige bloemen stond met dr. J. Drost den voorzitter van de Rotterdamsche Kunststichting en de leden van de bouwcommissie, welker voorzitter dr. J. Ph. Back den nieuwen schouwburg met eenige Rotterdamsch kernachtige en sobere woorden aan den burgemeester overdroeg? De burgemeester droeg den schouwburg op zijn beurt weer over ter exploitatie aan den voorzitter van de Rotterdamsche Kunststichting. Er volgde nog een rij van sprekers en toen was deze voor de Maasstad zoo uiterst verbiydende avond voorby: een avond waaraan de Koningin luister bijzette, door zich te doen vertegenwoordigen door haar kamerheer in buitengewonen dienst, mr. K. P. van Der Mandele, terwijl tevens de minister-president, dr. L. J. M. Beel met verscheidene leden en tal van andere autoriteiten tegenwoordig waren.

Op dit gedenkwaardige feest was het een byzondere vreugde Marie van Eysden-Vink aanwezig te zien en den krassen Bouwmeester van Rotterdam's verwoesten schouwburg, den architect J. Verheul Dzn. Rotterdam's schouwburg is ingewyd met een sprankelende, fonkelende vertooning van Shakespeare's Driekoningenavond. Het leek wel of de Start haar beste nummer voor dezen avond had bewaard, want deze voorstelling was een verrassing voor het oog en voor zoover de nog niet geheel perfecte acoustiek toeliet dit te beoordeelen. evenzeer voor het oor. Het Rotterdamsch Philharmonisch Orkest, dat onder leiding van Piet van Mever voor den officieelen overdracht Johan Wagenaar's ouverture Cyrano de Bergerac verklonkte, omlystte het kleurenspel der tafreelen onder aanvoering van Maurice van Ijzer met Humperdinck's dartele muziek. Gaby Destree verbond de schets met speelsche dansen, terwyl de changementen bij open doek werden verricht. Het geheel werd gevangen in even ingenieuze als smaakvolle décors van Wim Vesseur, die met zijn achterdoeken Tintoretto-verschieten opende of, by de tuinscènes, doeken die kennelijk zyn geïnspireerd op de tapyten a fonds de fleurettes. Het spel localiseerde zich in hoofdzaak binnen een sierlyke collonade. De voorstelling als geheel was uitgelaten dartel, Mary Smithuyzen speelde Olivia met den juisten toets. Annie de Lange verraste als Viola en Marie Hamel was een schalksche Maria, die niettemin

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Algemeen Handelsblad van 11 januari 1947.

[tumblingmaurice]

Iets wat ik van me af moet schrijven. 

En iets wat ik wil delen met jullie :)

Want ja! Waarom niet?

Mijn vader liet het leven op 8 januari 2024. 

Sindsdien probeer ik te begrijpen wat dat betekent. En wat het met me doet. Tot dusver is het vrij simpel; ik snap er geen zak van. Het besef blijft uit. En het doorklooien op de manier zoals ik al deed, dat gaat me prima af. 

Alsof er niets gebeurd is. 

Op de dag van zijn overlijden zei ik tegen mijn familie dat ik het accepteerde. Ik ben voor 90% een kopie van mijn pa. Mien moathad eindelijk rust.

En de band die ik had met mijn vader was er één om door een ringetje te halen; dezelfde interesses, dezelfde humor, dezelfde ergernissen, dezelfde verwonderingen. 

Maar hij had de knoll’n op*. 

En al een lange tijd had hij de knollen op. Dat betekent niet dat hij alles had opgegeven. Hij was gewoon moe. Ontzettend moe. Zijn geest wilde wel, zijn lichaam niet meer. En nu is hij weg. Alleen is ie niet helemaal wég weg. Maar ik merk wel degelijk dat er iets is veranderd, binnenin mij. 

En aan de hand van de komende analogie poog ik tot een zo helder mogelijke uitleg;

Sinds 8 januari is er een draaikolk. Een vortex. Een orkaan. Hij is binnenin mij gaande. Visualiseer die draaikolk van bovenaf. Dan zie je het oog, en de cirkels die steeds kleiner worden. Dat oog was er altijd al. Gitzwart, dreigend en onvermijdelijk. 

Het oog was eerst ter grootte van een punaise, zoiets.

Heden is dat oog zo groot als een fikse pizza. 

Hij zuigt onverbiddelijk alles op wat in zijn buurt komt. Ik draai op een enorme snelheid de diepte in. Snap je het nog? Dondert niet…

Afijn.

Ik kon relatief makkelijk tegen de stroming in blijven zwemmen, toen dat oog nog een punaise was. Nu heeft dat kreng de grootte van een pizza, waardoor de stroming keihard is. En ik moet nu zwemmen als bezetene, om maar niet in dat oog te verzeilen. Doodsbang om te verdrinken in het gitzwarte onbekende. 

Doodsbang om te verdrinken. Om te verdwijnen.

Oké.

Wat nou als het oog júist de onvermijdelijk plek is waar ieder mens eens in zijn leven zich in moet laten opzuigen? Het is een paradoxaal idee; alles wat angst inboezemt, is alles wie jij bent.  En des te harder je jezelf er van af wilt worstelen, de vermoeider je wordt. De banger je wordt.  De verder je bent verwijderd van je echte zelf. 

Mien god. Ik erger me dood aan mijn eigen gelul. 

Het is was het is. Ik haal het niet weg. Zo werkt de binnenkant van mijn hersenpan momenteel.

‘You can dance in a hurricane. But only if you’re standing in the eye’.

Brandi Carlile

Goed.

Genoeg over die kut metafoor. Het moge duidelijk zijn dat er geen fuck van te snappen valt. Maar één ding weet ik zeker: het is gewoon de leven, jatog.

Ik zocht een passend stukje muziek. Tijdens de uitvaart wist ik bij voorbaat dat ik geen noot uit de vingers kon krijgen. Dus dan maar via deze weg.   

En het is een kleine compositie genaamd ‘Keep the faith’.

Geschreven door me, myself and eye. 

Keep the faith, my dear friends.

X

Maurice

——-

*Voor de niet Twentse/Achterhoekse dialectici:

‘De knoll’n op.’  

Dat betekent da’j kats an de latt’n bunt. 

[stanggubbels]

Stang tekende voor gro-up een groeipad en hele familie figuren en illustraties. Elk groeidomein (Kraamzorg, Buurtwerk, Kinderopvang, Onderwijs en Jeugdhulp) kreeg een eigen team ‘Gruppets’, die als een grote samenwerkende familie bijdragen aan de groei van kinderen van alle leeftijden in gezinnen en buurten. Allemaal tot stand gekomen door een groot team: Marcel Kampman & Dennis van Aalst, Alrik Koudenburg, Maikel Kersbergen, Martine Eyzenga, grndpa, Maurice Mikkers, Pim Gerrits, Theo van der Vlugt, Bob Torenaar, Frank de Smit, Ben of All Trades, Cubord, Arlanet en natuurlijk het gehele team van gro-up.

Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt: iedereen verdient de kans om het mooiste uit zichzelf te halen. Daarom bestaat gro-up. Hier creëren we samen met gezin en buurt een omgeving waarin kinderen van alle leeftijden kunnen groeien en ontwikkelen. We zijn actief in kraamzorg, kinderopvang, buurtwerk, zorg en onderwijs. Dus we voelen ons verantwoordelijk voor elke stap in het groeipad van een kind, van zwangerschap tot zelfstandigheid. www.gro-up.nl @gro_uptogether

[ckv4life]

Eindopdracht fotografie:

De volgende foto's zullen mij op een manier omschrijven, ik zal per foto uitleggen wat de foto voor mij symboliseert.

Dit is een foto van mij, Faye , Dominique en Jun Dong in de rij in Walibi. De foto laat zien dat vrienden een belangrijk deel van mijn leven zijn. Ik heb het deze avond in Walibi heel erg gezellig gehad, maar ook op school kan ik mijn vrienden niet missen.

Uiteraard niet te missen is mijn liefde voor reizen. Reizen zorgt dat ik een nieuwe blik krijg op veel dingen. Door het ontdekken van nieuwe culturen en het ontmoeten van nieuwe mensen realiseer ik mij vaak dat ik veel dingen als vanzelfsprekend beschouw, terwijl andere mensen hier alleen van kunnen dromen. In deze foto was ik onderweg naar Israël. Hier heb ik ook veel geleerd over geloof en de hoop die een geloof kan brengen. Ik heb in Israël tientallen mensen ontmoet, allemaal met een ander uitzicht op het leven. Zo veranderden deze mensen ook mijn blik op bepaalde dingen. Om deze reden is reizen een groot onderdeel van mijn leven geworden.

Er zijn op de foto hierboven boeken te zien, deze boeken staan voor 2 dingen: Ten eerste zijn dit boeken uit de school bibliotheek, dus ze weergeven dat school een belangrijk aspect is in mijn leven. School is soms erg stressvol en lastig, maar er zijn ook veel dingen die verbeterd worden door school, zoals routines in mijn dagelijks leven, mijn sociale leven en mijn wil om nieuwe dingen te leren. Ten tweede hou ik erg van lezen. Ik neem er momenteel niet vaak genoeg de tijd voor, maar vroeger was lezen bijna het enige wat ik in mijn vrije tijd deed. Ik vind boeken de beste manier om situaties of toestanden uit te drukken. Bovendien is er bij boeken veel ruimte voor je eigen fantasie, waardoor het verhaal meer tot leven komt.

Op deze foto zie je mij en mijn zusje Phoebe, terwijl wij uit eten waren met het gezin. Mijn gezin is zonder twijfel het belangrijkst voor mij. Ik kan bijvoorbeeld al mijn hele leven goed overweg met mijn zusje. Ze is altijd haarzelf en daardoor een van de leukste personen die ik ken. Daarnaast heb ik nog een kleiner broertje: Jayder. hij kan soms druk en vervelend zijn, maar hij probeert je wel altijd op te vrolijken als hij merkt dat er iets mis is. Bovendien geniet ik er erg van om spelletjes te spelen met hem en lach ik veel om zijn chaotische acties. Mijn moeder (Mireille) is het liefste persoon die je ooit zal ontmoeten, ze weet altijd precies wat er aan de hand is en hoe ze kan zorgen dat je je beter voelt. Ze heeft altijd goed voor het gezin gezorgd en ik bewonder haar hiervoor. Het zit in mijn genen om ambitieus te zijn, mijn vader (Maurice) is een harde werker, maar maakt ons ook dagelijks aan het lachen. Ik heb graag goede gesprekken met hem over dingen zoals muziek en films. Ze betekenen heel veel voor mij.

[mitsi-be]

W what en William Blake; Zijn beelden die gedeeld zijn gemaakt beter dan gedeeld begrepen beelden?

Onbewust ben ik al vroeg beïnvloed door mijn oma’s samenwerking met W wh at (https://www.wwhat.org/info/). Als organisatie en VZW werken ze vandaag voornamelijk samen met kunstenaar Vaast Colson. What vertrekt vanuit een sterk geloof in de kracht van de ‘gedeelde beeldende praktijk’. Dat ze zodoende voornamelijk projecten doen met verschillende mensen en groepen die niet al te bekend of vervlochten met de kunstwereld zijn, lijkt me logisch. Ik kwam voor het eerst in aanraking met what door Moo Laforce, de mama van mijn stiefmama Lot Wildemeersch en een bijzonder progressieve vrouw. Daarbuiten maakt Moo prachtig beeldend werk. Haar eigen creaties zal ze wel nooit als werk benoemen. Moo heeft in Leuven VZW de Ruimtevaart opgericht; een organisatie die zich inzet voor mensen in (kans)armoede. De Ruimtevaart wil dit voornamelijk doen door ruimte te creëren en mensen te betrekken bij collectief project en realisatie. Zo kwam Moo Laforce bij What uit.  Ik maakte zo al op jonge leeftijd enkele boeiende projecten mee. (Beuys/Fred Bervoets) De projecten van What worden aanvankelijk nog door mijn ouders vertaald als performances. Maar net zoals de richting ‘interaction’ die ik volgde aan Head Genève gaat het hier eigenlijk meer over een constructie die niet negerend en in de wereld wil staan. Want waarom iets in een nieuwe constructie vertalen om zichtbaar en gedeeld te maken, als je geen rekening houdt met de enscenering en alles rondom. 

Het is me pas recentelijk overvallen en opgevallen dat de boeken en beelden die Moo me al lang toestopt, allemaal eenzelfde filosofie en beeldtaal delen. Een samenvattend/passend citaat vind ik bovendien terug op de pagina van what; ‘goed werk werkt verder.’  

Ik heb een groot deel van mijn leven gedacht dat Moo Laforce wel erg vaak tegendraads deed. Nu begrijp ik echter dat dit eigenlijk een ‘eeuwig bevragen’ is. De enige mogelijkheid om een vormelijke verandering tot stand te brengen die afgestemd is op de mens en wereld. Mensen noemen Moo wel vaker; ‘een doener’ en begrijpen verder niet waarom ze een keukeneiland op wielen in haar huis heeft geplant. Maar gelijk heeft ze, want zijn woorden en architectuur niet de verwezenlijking van dode en gesloten dingen? Vormen die niet voor verandering openstaan? Ze delen immers wel een broodnodig, gedeeld en functievol bestaan. Maar gedeelde universele woorden, stellen zichzelf misschien minder snel in vraag. Deze woorden gaan bovendien minder snel op zoek gaan naar een vorm die dichter bij de oorsprong staat/komt. Kan er niet enkel door eeuwig bevragen, toch vaart zitten achter de verandering van een ruimte die voor de mens en wereld wil zijn? Mensen en noden die veranderen in een wereld die niet stilstaat. Een wereld die we, om toch maar wat vat te krijgen op de chaos die we anders niet kunnen vatten of gebruiken, vol bouwen met plekken en doen bestaan uit vormen, die enkel vast, roerloos en immobiel bestaan. 

In een boek dat ik van Moo kreeg, genaamd; ‘Het beest verbeeld.’ wordt er verwezen naar een citaat van William Blake. Dit citaat luidt; The tigers of wrath are wiser than the horses of instruction. Volgens de schrijver zou Blake, ‘bedoelen dat de meest authentieke gidsen voor het leven niet de intellectuele constructies, maar spontaniteit en natuurlijk instinct zijn.’ 

Maurice Blanchot zegt dat schrijven de meest open taal kan zijn. 

Under construction

[mariocki]

La plus longue nuit du diable (The Devil's Nightmare, 1971)

"Personally, I do not believe these things."

"Me neither."

"Do you deny the existence of the Devil?"

"I don't believe in vampires or succubus; I am athiest. Thank God for that."

[disneydude94]

Amphibia: Calamity War - Fancast

Here are some lists I made for each characters for fancast when you hear some voices inside of your head.

Brenda Song - Anne Boonchuy

Justin Felbinger - Sprig Plantar

Amanda Leighton - Polly Plantar

Bill Farmer - Hopadiah Plantar, Goofy, Pluto, Horace Horsecollar, and Sleepy

Anna Akana - Sasha Waybright

Haley Tju - Marcy Wu

Troy Baker - Captain Grime, Hawkeye/Clint Barton, Loki Laufyson, and Whiplash

Bret Irwin - Mickey Mouse

Kaitlyn Robrock - Minnie Mouse, Webby, Clara Cluck, Fauna, and Felicia Sundew

Tony Anselmo - Donald Duck, Huey, Dewey, and Louie

Tress MacNeille - Daisy Duck, Chip, Gadget Hackwrench, Kanga, Merryweather, Princess Tatiana (TLK), Cannonball, Felix, and Doris

Corey Burton - Dale, Yen Sid, Ludwig Von Drake, Magic Mirror, Grumpy, Mad Hatter, Captain Hook, Frollo, and Chernabog

Matt Braly - Frobo and Chuck

On Braly - Mrs. Boonchuy

Brian Sounalath - Mr. Boonchuy

Keith David - King Andrias and Dr. Facilier

Michelle Dockery - Lady Olivia

Zehra Fazal - General Yunan

Susanne Blakeslee - Maleficent, Evil Queen, Cruella De Vil, and Valeriana

Jim Cummings - Pete, Darkwing Duck, Monterey Jack, Winnie the Pooh, Tigger, King Louie, Kaa, Cheshire Cat, Ed, Don Karnage, Negaduck, Big Bad Wolf, Hondo Ohnaka, the Shocker

Dee Bradley Baker - Bessie, Perry the Platypus, Pinky the Chihuahua, Diogee, Waddles the Pig, and Tick Tock the Crocodile.

April Winchell - Clarabelle Cow, Queen of Heart, Braddock, Fens, Tuti, and Sylvia (Wander Over Yander)

Katie Michelle Crown - Ivy Sundew

Jill Bartlett - Maddie Flour

James Patrick Stuart - One-Eyed Wally and Evil Emperor Zurg

Stephen Root - Mayor Toadstool

Laila Berzins - Sadie Croaker

Brian Maillard - Leopold Loggle

Marlow Barkley - Rosemary Flour

Mia Allan - Lavender Flour

Ella Allan - Ginger Flour

Mona Marshall - Sylvia Sundew

Matt Jones - Percy

Darin De Paul - Bog

Nicole Byer - Gertie

RuPaul Charles - Head of FBI Agent

Jason Marsden - Max Goof

Bernardo De Paula - Jose Carioca

Jaime Camil - Panchito Pistoles

Enn Reitel - Scrooge McDuck

Breck Bennett - Launchpad McQuack

Paget Brewster - Della Duck

Michael Bell - Quacker Jack

Maurice LaMarche - Mortimer Mouse

Rod Roddy - Microphone Mike

Daveigh Chase - Lilo Pelekai

Chris Sanders - Stitch

Tara Strong - Angel and Mary Jane Watson

Kevin Hamilton McDonald - Pleakley and Albus Duckweed

Kevin Michael Richardson - Gantu, Groot, and Mr. Flour

Rob Paulsen - Reuben, Steelbeak, and Gladstone Gander

Christy Carlson Romano - Kim Possible

Will Friedle - Ron Stoppable

John William DiMaggio - Dr. Drakken and Stumpy

Nicole Julianne Sullivan - Shego

Vincent Martella - Phineas Flynn

David Errigo Jr. - Ferb Fletcher

Ashely Tisdale - Candace Flynn

Alyson Stone - Isabella Garcia-Shapiro

Maulik Pancholy - Baljeet Tjinder

Bobby Gaylor - Buford Van Stomm

Dan Povenmire - Heinz Doofesnhmirtz

Jeff "Swampy" Marsh - Major Monogram

Mitchell Musso - Jeremy Johnson

Kelly Hu - Stacy Hirano

Michaela Zee - Ginger Hirano

Ariel Winter - Gretchen

Madison Pettis - Adyson Sweetwater

Diamond White - Holly

Isabella Acres - Katie

Isabella Murad - Milly

Olivia Olson - Vanessa Doofenshmritz

Tyler Alexander Mann - Carl Karl

Jason Ritter - Dipper Pines

Kristen Joy Schaal - Mabel Pines, Trixie, and Bella the Bellhop

Alex Hirsch - Stanley Pines, Soos, Bill Cipher, King Clawthorne, and Hooty

J.K. Simmons - Stanford Pines

Linda Edna Cardellini - Wendy Corduroy

Eden Sher - Star Butterfly

Adam McArthur - Marco Diaz

"Weird Al" Yankovic - Milo Murphy

Sabrina Carpenter - Melissa Chase

Mekai Curtis - Zack Underwood

Chris Houghton - Cricket Green

Marieve Herington - Tilly Green

Bob Joles - Bill Greens and Sneezy

Wendi McLendon-Covey - Nancy Green

Artemis Pebdani - Alice Green

Jeff Bennett - Merlin, Lumiere, White Rabbit, March Hare, Bashful, Mr. Smee, Zazu, and Hamsterviel

Frank Welker - Oswald the Lucky Rabbit, Figaro, Abu, Rajah, Pegasus, Cri-kee, Sparky, Kixx, Spooky, Yin, Yang, Splodyhead, and Slushy

Audrey Wasilewski - Ortensia the Cat

Cary Elwes - Gus the Gremlin

Brad Garret - Eeyore

Travis Oates - Piglet

Tom Kenny - Rabbit

Aidan McGraw - Roo

Pamela Ribon - Snow White

André Sogliuzzo - Doc

Joseph Ricci - Pinocchio

Joe Ochman - Jiminy Cricket

Rosalyn Landor - Blue Fairy

Jennifer Hale - Cinderella

Grey Griffin - Fairy Godmother, Captain Marvel/Carol Danvers and Roxanne

Blayne Weaver - Peter Pan

Kate Higgins - Princess Aurora

Barbara Dirickson - Flora

Charles Fleischer - Roger Rabbit and Benny the Cab

Jodi Benson - Princess Ariel

Philip Lawrence - Sébastien

Pat Carrol - Ursula

Paige O'Hara - Belle

Robby Benson - Beast

Richard White - Gaston

Scott Weinger - Aladdin

Linda Larkin - Princess Jasmine

Dan Castellaneta - Genie and Megavolt

Johnathan Freeman - Jafar

Gilbert Gottfried - Iago

Cam Clarke - Simba

Kevin Schon - Timon and Happy

Ernie Sabella - Pumbaa

Khary Payton - Rafiki

David Oyelowo - Scar

Whoopi Goldberg - Shenzi

Cheech Marin - Banzai

Irene Bedard - Pocahontas

Tom Hanks - Woody

Tim Allen - Buzz Lightyear

Joan Cusack - Jessie

Annie Potts - Bo Peep

John Ratzenberger - Hamm and Yeti

Wallace Shawn - Rex

Pat Fraley - Mr. Potato Head

Estelle Harris - Mrs. Potato Head

Blake Clark - Slinky Dog

Jeff Pidgeon - Little Green Men

Tony Hale - Forky

Madeleine McGraw - Bonnie Anderson

Tate Donavan - Hercules

Susan Egan - Megera

James Woods - Hades

Bobcat Goldthwait - Pain and Nosey

Matt Frewer - Panic

Ming-Na Wen - Fa Mulan

Mark Mosely - Mushu

Billy Crystal - Mike Wazowski

John Goodman - James P. Sullivan and Baloo

Hayden Rolence - Nemo

Albert Brookes - Marlin

Ellen DeGeneres - Dory

Craig T. Nelson - Mr. Incredible

Holly Hunter - Elastigirl

Sarah Vowell - Violet Parr

Huck Milner - Dash Parr

Owen Wilson - Lightning McQueen

Larry the Cable Guy - Tow Mater

Anika Noni Rose - Princess Tiana and Dr. Jan

Bruno Campos - Prince Naveen

Michael-Leon Wooley - Louis

Mandy Moore - Rapunzel

Zachery Levi - Flynn Ryder

Kelly Macdonald - Merida

John C. Reilly - Wreck-It Ralph

Sarah Silverman - Vanellope VonSchweetz

Jack McBrayer - Fix-It Felix Jr., Toadie, Irving Du Bois, and Wander

Jane Lynch - Sergeant Calhoun

Idina Menzel - Elsa

Kristen Bell - Anna

Johnathan Groff - Kristoff

Josh Gad - Olaf

Scott Adsit - Baymax

Ryan Potter - Hiro Hamada

Jamie Chung - GoGo Tomago

Khary Payton - Wasabi

Genesis Rodriguez - Honey Lemon

TJ Miller - Fred Fredrickson

Kaitlyn Dias - Riley Anderson

Amy Poehlher - Joy

Phyllis Smith - Sadness

Mindy Kaling - Disgust

Lewis Black - Anger

Bill Hader - Fear

Ginnifer Goodwin - Judy Hopps

Jason Bateman - Nick Wilde

Auli'i Cravalho - Moana

Dwayne Johnson - Maui

Drake Bell - Spider-Man/Peter Parker

Dove Cameron - Spider-Gwen/Gwen Stacy

Ogie Banks - Kid Arachnid/Mile Morales/Spider-Man

Roger Craig Smith - Captain America/Steve Rogers and Sonic the Hedgehog

Mick Wingert - Iron Man /Tony Stark

Travis Willingham - Thor Odinson

Frederick Owen Tatasciore - Hulk and Soggy Joe

Laura Bailey - Black Widow/Natasha Romanoff

James C. Mathis III - Black Panther/T'Challa

Kathreen Khavari - Ms. Marvel/Kamala Khan

Jack Coleman - Doctor Strange

A.J. LoCasio - Star Lord/Peter Quill

Vanessa Marshall - Gamora

David Sobolov - Drax the Destroyer

Nolan North - Rocket Raccoon and Deadpool/Wade Wilson

Samuel L. Jackson - Nick Fury and Frozone

Clark Gregg - Phil Coulson

Matt Lanter - Venom

Liam O'Brian - Red Skull

Charlie Adler - M.O.D.O.K.

Clancy Brown - Taskmaster and Red Hulk

Anthony Daniels - C-3PO

Daisy Ridley - Rey

John Boyega - Finn

Oscar Isaac - Poe Dameron

James Arnold Taylor - Lieutenant Bek

Adam Drivers - Kylo Ren

Domhall Gleeson - General Hux

Michael Giacchino - FN-3181

Daniel Craig - First Order Stormtrooper

Jeff Leech - First Order Stormtrooper

Matt Vogel - Kermit the Frog, Floyd Pepper, Sweetums, Uncle Deadly, Camilla the Chicken, and Crumpet the Frog

Eric Jacobson - Miss Piggy, Fozzie Bear, Animal, and Sam the Eagle

Dave Goelz - Gonzo, Dr. Bunsen Honeydew, Zoot, Waldorf, and Figment

David Rudman - Scooter, Beaker, and Janice

Bill Barretta - Pepe the King Prawn, Swedish Chef, Dr. Teeth, Rowlf the Dog, and Big Mean Carl

Peter Linz - Walter and Statler

Ikue Otani - Pikachu

Sarah-Nicole Robles - Luz Noceda

Wendie Malick - Eda Clawthorne

Mae Whitman - Amity Blight

Tati Gabrielle - Willow Park

Isaac Ryan Brown - Gus Willow

Zeno Robinson - Hunter

Matthew Rhys - Emperor Belos

[met-american-paintings]

Group of Figures, Maurice Brazil Prendergast, ca. 1918–23, American Paintings and Sculpture

Bequest of Miss Adelaide Milton de Groot (1876-1967), 1967 Size: 23 1/4 x 27 3/4 in. (59.1 x 70.5 cm) Medium: Oil on canvas

https://www.metmuseum.org/art/collection/search/11809

[saulsplace]

Het is geen ebola! We moeten snel terug naar normaal! - George van der Leeden met Wybren van Haga

Interview Wybren van Haga: “Hugo de Jonge gaat toch niet ons leven bepalen?”

Wybren van Haga, de nummer twee van de FVD, heeft het afgelopen jaar tijdens de coronacrisis grote indruk gemaakt met zijn optredens in de Tweede Kamer. Hij was vrijwel de enige die fundamenteel oppositie voerde tegen het coronabeleid van de regering en hij deed dat altijd op een zakelijke, kalme wijze met goed onderbouwde argumenten. In dit uitgebreide interview met George van der Leeden gaat hij in op de “kolder” van de coronamaatregelen, die volgens hem aantoonbaar zinloos zijn, maar ook op zijn overstap van VVD naar FVD, het vermeende racisme binnen de FVD, de appjes-affaire en de poging tot “staatsgreep” binnen de partij, het politiegeweld tegen corona-demonstranten, de censuur op YouTube en andere social media, verkiezingsfraude, en de rol van het World Economic Forum en internationale instellingen als de EU.

“Ik geloof niet in complot-theorieën,” zegt hij. “Maar wel in domheid, incompetentie en perverse belangen.” Hugo de Jonge is volgens hem “niet opgeleid voor de baan die hij nu heeft. Als ze mensen als Maurice de Hond hadden toegevoegd aan het OMT hadden we nu een andere samenleving gehad.”

Van Haga vindt dat het hoog tijd wordt dat we weer terugkeren naar het oude normaal. “We weten nu dat corona net zo gevaarlijk is als een stevige griep. We weten dat alle maatregelen – afstand houden, mondkapjes, lockdowns, avondklok – zinloos zijn geweest. We hoeven niets meer op slot te doen.”

Maar hij ziet bij collega-politici een onwil om het coronaverhaal los te laten. “Ze willen helemaal niet terug naar het oude normaal. Ze willen ieder jaar iedereen vaccineren, ook kinderen. Ze willen de mondkapjes erin houden, de anderhalve meter.” 

Voor Van Haga is dit een heilloze weg. “Ieder jaar hebben we een coronagolf, dat is altijd zo geweest. Ik wil gewoon weer terug naar het normale leven.” 

De huidige maatregelen zijn volgens Van Haga niet meer te rechtvaardigen. “Er is geen enkele basis voor.” Zelf wil hij geen coronavaccin nemen. “Ik ben 54, ik ben kerngezond. Waarom zou ik dit vaccin nemen?” Hij draagt ook geen mondkapje.

Het FVD is dan ook faliekant tegen de test- en vaccinatiesamenleving die op ons af stormt. “Wij zijn mordicus tegen al deze rare vormen van uitsluiting. Het is te bizar voor woorden dat je voor een relatief ongevaarlijke ziekte zo’n systeem voor optuigt. Hugo de Jonge gaat toch niet bepalen hoe wij moeten leven?”

Wat Van Haga betreft staat het FVD vooral voor vrijheid en decentralisatie. “De beslissingen terugbrengen bij de mensen zelf. Al onze standpunten staan in dat teken: de vrijheid van kleine gemeenschappen willen vergroten. Minder een provincie van Europa zijn. Het draait allemaal om vrijheid. De weerstand tegen een heel groot systeem waarbij de overheid alles van je weet en alles controleert.”

In het interview pleit hij voor meer tolerantie in de samenleving, meer ruimte voor andersdenkenden. Hij is geschokt door het politiegeweld bij de demonstraties op het Malieveld en Museumplein. “Weerloze vredelievende oudere mensen worden gewoon in elkaar geslagen. De politie hoort te de-escaleren. Demonstreren is een grondrecht.”

Ondanks alles is hij optimistisch over de toekomst. “Mensen worden wakker. Op een gegeven moment accepteren ze dit niet meer. Ze willen zelf bepalen hoe ze leven en wat voor risico’s ze willen leven.”

Deze video is geproduceerd door Café Weltschmerz. Café Weltschmerz gelooft in de kracht van het gesprek en zendt interviews uit over actuele maatschappelijke thema's. Wij bieden een hoogwaardig alternatief voor de mainstream media.

Café Weltschmerz is onafhankelijk en niet verbonden aan politieke, religieuze of commerciële partijen. 

[joostjongepier]

Wat?   Stilleven met vergulde bokaal door Willem Claesz. Heda, Het melkmeisje door Johannes Vermeer, Isaak en Rebecca, bekend als ‘Het joodse bruidje’ door Rembrandt van Rijn en Zittende Amor door Étienne-Maurice Falconet.

Waar?   Rijksmuseum, Amsterdam

Wanneer?   29 juni 2020

Drie maanden in kunstquarantaine valt niet mee. Vandaag komt daar een einde aan. Ik moet mij vanochtend in Amsterdam melden bij mijn tandarts, dus moet ik, compleet met mondkapje, naar de hoofdstad. Dat lijkt mij een uitgelezen gelegenheid om voor het eerst het fenomeen ‘museum in coronatijd’ te verkennen. Onmiddellijk toen het Rijksmuseum weer openging, heb ik dan ook mijn tijdslot voor vandaag gereserveerd.

Zoals het een beetje toerist betaamt, begin ik mijn rondgang in de eregalerij, een zaal die ik, vanwege drukte en meutes toeristen, meestal weer zo snel mogelijk verlaat. De rust in de ruimte doet dit keer echter weldadig aan. Ik kan elk gewenst schilderij in alle rust bekijken zonder andere bezoekers voor de voeten te lopen (of voor de voeten gelopen te worden). Het eerste schilderij waar mijn oog op valt, is direct al een gevalletje ‘déjà vu’. Vanochtend in de wachtkamer van de tandarts hing, net als altijd, de reproductie van Willem Claesz. Heda’s Stilleven met vergulde bokaal. Nu mijn tandarts verantwoordelijk is voor het doorbreken van mijn kunstquarantaine, voelt het dan ook als gepast dat het eerste schilderij waar in de eregalerij mijn oog op valt juist ditzelfde werk is. Geen reproductie uiteraard, maar het echte doek. Nu ben ik in zijn algemeenheid geen groot liefhebber van stillevens, maar die van Heda vormen een belangrijke uitzondering op deze regel. Als ik een museumzaal betreed en er hangt een werk van Heda, herken ik het onmiddellijk. Niemand anders schildert zijden tafellakens zoals hij. Zijn doeken vallen niet op door veelsoortig kleurgebruik. In de zeventiende eeuw stonden ze dan ook bekend als ‘monochrome banketjes’. Maar als je wat beter kijkt, is er niets monochroom aan. Elk materiaal is weergegeven met een ongeëvenaarde precisie, of het nu gaat om het gouden oppervlak van de bokaal, het tin van kan en borden, de zijde van het servet, het glas van de roemer of het parelmoer van de oesterschelpen. Als je de materialen beter bekijkt, zie je hoe Heda voorwerpen erin laat weerspiegelen. Kijk bijvoorbeeld eens naar de tinnen kan. Helemaal onderin zie je de voet van het omgevallen glas, daarboven de servet, links de vergulde bokaal en midden boven een venster. Bij mijn volgende tandartsbezoek, eind augustus, moet ik toch eens kijken of de details op de reproductie net zo goed zichtbaar zijn als op het origineel.

Op naar een schilderij waar gewoonlijk een dikke rij mensen voorstaat: Het melkmeisje van Johannes Vermeer. Zoals altijd, trekt de tamelijk ruwe wand rechts mijn aandacht. Vooral dat ene spijkertje dat daar nutteloos uit de muur steekt, houdt nooit op me te fascineren. Eigenlijk is de keuken best een onordelijk geheel. De muur is niet bepaald netjes gestuukt, een van de raampjes is kapot en op tafel liggen hompen brood naast de broodmand. Toch doet het schilderij buitengewoon verstild aan. Dat is vooral te danken aan de figuur van de meid. Uiterst geconcentreerd giet ze de melk in een kom. Het is dat we ons in de zeventiende eeuw bevinden, anders zou ik er het etiket ‘mindfulness’ op plakken. Haar geconcentreerde houding straalt een ongekende rust uit. Je kunt de melk haast horen stromen. Je zíet de melk trouwens ook stromen. En dat is dan weer niet zozeer aan de meid, als aan Vermeer te danken.

Even verder nog zo’n doek waar ik gewoonlijk nauwelijks aan toekom door het vele volk: Isaak en Rebecca, bekend als ‘Het joodse bruidje’. Vincent Van Gogh was zo onder de indruk van dit werk, dat hij tegen de vriend met wie hij het bekeek, opmerkte: “Geloof je nu wel, en dat meen ik oprecht, dat ik tien jaren van mijn leven wilde geven, als ik hier voor dit schilderij veertien dagen nog kon blijven zitten met een korst droog brood voor voedsel”. Als je naar de mouw van Isaac kijkt, begin je iets te snappen van Vincents fascinatie. Dikke klodders verf doen denken aan een schilder als Anselm Kieffer. De mouw krijgt door de verfklonten een haast sculpturale vorm.

Na de eregalerij bezoek ik de, altijd rustige, afdeling 1700-1800, die ik nu voor mezelf alleen heb. In de sectie rococo staat hier het vermakelijke beeldje De zittende Amor van Étienne-Maurice Falconet. Het werd oorspronkelijk gemaakt voor Madame de Pompadour, de maitresse van koning Lodewijk XV van Frankrijk. Het stoute liefdesgodje kijkt me samenzweerderig aan en legt een vinger op zijn mond. Hij maakt mij, de toeschouwer, medeplichtig aan zijn snode plannetje. Stiekem grijpt Amor een pijl uit de koker die op de grond ligt. Ik vraag me af wie zijn slachtoffer gaat worden. Zeker is dat ik het knaapje niet zal verraden.

[wolkenlichtblitz]

my favourites in:

5 Seconds of Summer

Calum Hood

One Direction

Louis Tomlinson

Little Mix

Perrie Edwards and Jade Thirlwall

Dat Adam (german band)

Taddl

Brooklyn 99

Jake Peralta and Rosa Diaz

Shameless

Fiona Gallagher, Carl Gallagher, Ian Gallagher, Mickey Milkovich, Mandy Milkovich

La casa de papel / Money Heist

Nairobi and Berlin

Shadowhunters

Alec Lightwood

Marvel

Peter Parker (!), Tony Stark, Peter Quill, Rocket, Groot, Thor, Loki

Descendants

Carlos DeVil, Harry Hook, Evie and Uma

Harry Potter

George Weasley (!),Fred Weasley, Ron Weasley, Cedric Diggory, Viktor Krum, Draco Malfoy, Luna Lovegood, Hermione Granger, Rubeus Hagrid, Remus Lupin, Sirius Black

Lemonade Mouth

Wendel Gifford

Winx Club

Bloom, Flora

Glee

Finn Hudson, Sam Evans, Ryder Lynch, Santana Lopez

Sex Education

Eric Effiong, Adam Groff, Maeve Wiley, Ruby, Isaac

Teen Wolf

Isaac Lahey, Lydia Martin, Allison Argent, Liam Dunbar, Brett Talbot

The Walking Dead

Carl Grimes, Rick Grimes, T-Dog, Daryl Dixon, Carol Peletier, Enid

The Umbrella Academy

Diego Hargreeves, Five Hargreeves, Klaus Hargreeves, Grace Hargreeves, Hazel

Doctor's Diary (german tv show)

Gretchen Haase, Mark Meier, Maurice Knechtelsdorfer, Sabine Vögler, Gabi Kragenow, Alexis von Buren

Der letzte Bulle (german tv show)

Michael Brisgau, Andreas Kringge, Tanja Haffner, Roland Meißner, Uschi

Supernatural

Dean Winchester, Charlie Bradbury, Bobby Singer

911

Evan Buckley, Edmundo Diaz, Christopher Diaz, Maddie Buckley

Stranger Things

Mike Wheeler, Steve Harrington, Dustin Henderson, Billy Hargrove, Robin Buckley, Jane Hopper, Max Mayfield

Criminal Minds

Aaron Hotchner (!), Spencer Reid, Jeniffer Jerau, Emily Prentiss, Penelope Garcia, William La Montagne, David Rossi

Twilight

Edward Cullen, Alice Cullen, Jasper Hale, Emmett Cullen, Rosalie Hale, Carlisle Cullen

[rotterdamvanalles]

De Rotterdamsche Schouwburg aan de Aert van Nesstraat, 1952

Uit het Algemeen Handelsblad van 11 januari 1947:

ROTTERDAMS KUNSTTEMPEL INGEWIJD

Shakespeare's Driekoningenavond

Rotterdam heeft weer een schouwburg. Op dien wonderlijken kloosterlijken bouw temidden van de troostelooze vlakten waaide feestelyk het nationale rood-wit en blauw naast het stedelyk groen-wit-groen. Vlak by de plaats, waar eens de „Groote Schouwburg" stond was het feest bijkans zeven jaar nadat die schouwburg tot asch verpulverde. Want al wat men dan zonder uiterlyk vertoon van feestelykheid byeen gekomen, binnen de wanden van dezen uit puin gebouwden kunsttempel zag men louter verheugde gezichten.

En was het geen festyn toen na de voorstelling het doek weer open ging en burgemeester Oud in een geurige weelde van zacht kleurige bloemen stond met dr. J. Drost den voorzitter van de Rotterdamsche Kunststichting en de leden van de bouwcommissie, welker voorzitter dr. J. Ph. Back den nieuwen schouwburg met eenige Rotterdamsch kernachtige en sobere woorden aan den burgemeester overdroeg? De burgemeester droeg den schouwburg op zijn beurt weer over ter exploitatie aan den voorzitter van de Rotterdamsche Kunststichting. Er volgde nog een rij van sprekers en toen was deze voor de Maasstad zoo uiterst verbiydende avond voorby: een avond waaraan de Koningin luister bijzette, door zich te doen vertegenwoordigen door haar kamerheer in buitengewonen dienst, mr. K. P. van Der Mandele, terwijl tevens de minister-president, dr. L. J. M. Beel met verscheidene leden en tal van andere autoriteiten tegenwoordig waren.

Op dit gedenkwaardige feest was het een byzondere vreugde Marie van Eysden-Vink aanwezig te zien en den krassen Bouwmeester van Rotterdam's verwoesten schouwburg, den architect J. Verheul Dzn. Rotterdam's schouwburg is ingewyd met een sprankelende, fonkelende vertooning van Shakespeare's Driekoningenavond. Het leek wel of de Start haar beste nummer voor dezen avond had bewaard, want deze voorstelling was een verrassing voor het oog en voor zoover de nog niet geheel perfecte acoustiek toeliet dit te beoordeelen. evenzeer voor het oor. Het Rotterdamsch Philharmonisch Orkest, dat onder leiding van Piet van Mever voor den officieelen overdracht Johan Wagenaar's ouverture Cyrano de Bergerac verklonkte, omlystte het kleurenspel der tafreelen onder aanvoering van Maurice van Ijzer met Humperdinck's dartele muziek. Gaby Destree verbond de schets met speelsche dansen, terwyl de changementen bij open doek werden verricht. Het geheel werd gevangen in even ingenieuze als smaakvolle décors van Wim Vesseur, die met zijn achterdoeken Tintoretto-verschieten opende of, by de tuinscènes, doeken die kennelijk zyn geïnspireerd op de tapyten a fonds de fleurettes. Het spel localiseerde zich in hoofdzaak binnen een sierlyke collonade. De voorstelling als geheel was uitgelaten dartel, Mary Smithuyzen speelde Olivia met den juisten toets. Annie de Lange verraste als Viola en Marie Hamel was een schalksche Maria, die niettemin

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Algemeen Handelsblad van 11 januari 1947.

[reka-desmecht]

Missie 3-Ballet

Op 31 januari ben ik naar het ballet Bolèro gegaan in de Stadsschouwburg Antwerpen. De voorstelling bestond uit drie delen. Het begint met ‘Fall’ van Sidi Larbi Cherkaoui, een Vlaams-Marokkaanse danser en choreograaf. Die werd gevolgd door ‘Chronicle’ een stuk van Martha Graham. And last but not least ‘Bolero’ van de Franse Maurice Béjart. Dit was mijn allereerste balletvoorstelling. Ik zat helemaal achterin op de drieëntwintigste rij. Het was verboden om foto’s te nemen (ik zat toch super ver dus ik zou geen mooie foto’s gehad hebben) dus gebruik ik er een paar van de officiële website. 

De foto is om een of andere reden super slechte kwaliteit

Review:

Fall - Chronicle - Boléro - zaterdag 26 januari 2019 - Staddschouwburg Antwerpen (Ballet Vlaanderen)

Ballet Vlaanderen stelde weer een drieluik aan choreografieën samen, van de hand van Sidi Larbi Cherkaoui, Martha Graham en de legendarische Maurice Béjart. Het werd een afwisselende avond, die wat mij betreft helemaal juist zat. Ballet Vlaanderen deed het publiek uit de stoelen rechtveren, niet in het minst omdat er weer gepresteerd werd op topniveau!

"Fall" ging in première in 2015, en wordt deze dagen weer opgevoerd in Antwerpen. Deze evocatie van de herfst is een prachtig staaltje esthetiek. Om te beginnen zijn er de zachte kleuren van de kostuums die zorgen voor een bijzonder mooi geheel, naast de wanden opgetrokken uit doeken die zich laten leiden door de wind die hen doet "dansen". De dansers zelf zijn als blaadjes, meegevoerd door de wind, zachtjes dwarrelend, door elkaar. Het geheel is een streling voor het oog! De muziek van Arvo Pärt die het geheel ondersteunt werkt meditatief. Wat een choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui! Daarna is "Chronicle" van Martha Graham aan de beurt. Dit stuk, dat gecreëerd werd in 1936 wordt uitsluitend door de vrouwen gedanst en heeft voor mij dezelfde energie als "Giselle", de wervelende productie van enkele maanden geleden. Twee ballerina's die opvallen voor mij zijn Lara Fransen en Nicha Rodboon. Dit is een stukje naar hun hand (en voeten)! De Boléro van Béjart, het iconische werk dat in De Munt werd gecreëerd in januari 1961, blijft een prachtige apotheose. Het ritmische werk, sommige mensen noemen het orgastisch, blijft zorgen voor o's en a's vanuit het publiek. Het is een buitengewoon krachtig werk, en ik ben blij het eens gezien te hebben met een vrouwelijke "Melodie": Drew Jacoby! Haar interpretatie kan mij zeker bekoren. De prestatie van de twee dansers die het Ritme uitbeelden, Philipe Lens en Brent Daneels, behoort voor mij mee tot de hoogtepunten van de avond. Deze twee dansers die we eerder op de avond zagen in "Fall", beelden kracht uit, precisie en tomeloze passie. Dit is wat een mens gelukkig maakt, en doet snakken naar nog meer ballet! 

Mijn reactie hierop:

Ik hou van de zachte kleuren die Cherkaoui heeft toegepast. In plaats van de typische gele, oranje en bruine kleuren ging hij voor wit, grijs en beige. Ik herinner me nog een bepaald stuk zeer goed. Een danser werd opgeheven achter het gordijn, maar zijn lichaam zat voor het gordijn waardoor het leek dat de man aan het zweven was op het doek. Mannen en vrouwen draaiden in het rond net als blaadjes in de wind. Ik vind het heel straf dat ze niet duizelig zijn geworden van al dat draaien. De meisjes stonden alsof het niets was op hun pointes. Ik zag wel een minpuntje: De dansers waren niet altijd even synchroon. Ik heb het mijn vrienden gevraagd en zij dachten net hetzelfde. 

Het tweede stuk was een totale wending. Het podium was zwart evenals de kleren. De muziek was krachtdadig en abrupt. Ik heb nog nooit van het stuk ‘Giselle’ gehoord, maar ik hoop dat het even leuk is. De dans bestond uit terugkerend elementen: vrouwen die paraderen in een stoet en sterke sprongen (ik was zeer geïnspireerd en heb ze daarna zelf geprobeerd. Ik heb zeer veel respect voor mensen die zo een inspanning kunnen volhouden)

Ik kende het stuk Bolèro van Ravel al. Ik heb zelf een vereenvoudigde versie van dit gespeeld op mijn viool.                                                                                De voorstelling heeft inderdaad voor een paar o’s en a’s gezorgd. Het was helemaal donker en plots verschijnen er twee bleek-witte armen (zo wit dat sneeuwwitje jaloers zou zijn). De armen leken op de vleugels van een zwaan en het leek net alsof hij op water aan het dobberen was        .                                  Ik heb geen idee waarom ze hier over Drew Jacoby spreken, want ik heb een man gezien: Wim Vanlessen. Hij sloot zijn danscarrière af met deze Bolèro. De review is wel geschreven over 26 januari terwijl ik op 31 januari ben gaan kijken. Wim omschrijft Bolèro als een soort trancedans en ik geef hem daarin volledig gelijk. Ik werd bij wijze van spreke gehypnotiseerd door de herhaaldelijke bewegingen.                                                                                                            Dit ballet was een groot succes en heeft mij inderdaad doen snakken naar nog meer.

[stanggubbels]

Ik ben niet groot maar nu lijk ik wel heel klein tussen deze meer dan levensgrote figuren voor gro-up.

Stang tekende voor gro-up (voorheen SWK Groep) de hele familie figuren en illustraties. Elk groeidomein (Kraamzorg, Buurtwerk, Kinderopvang, Onderwijs en Jeugdhulp) kreeg een eigen team ‘Gruppets’, die als een grote samenwerkende familie bijdragen aan de groei van kinderen van alle leeftijden in gezinnen en buurten. Team: Marcel Kampman & Dennis van Aalst, Alrik Koudenburg, Maikel Kersbergen, Martine Eyzenga, grndpa, Maurice Mikkers, Pim Gerrits, Theo van der Vlugt, Bob Torenaar, Frank de Smit, Ben of All Trades, Cubord, Arlanet en natuurlijk het gehele team van gro-up.

Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt: iedereen verdient de kans om het mooiste uit zichzelf te halen. Daarom bestaat gro-up. Hier creëren we samen met gezin en buurt een omgeving waarin kinderen van alle leeftijden kunnen groeien en ontwikkelen. We zijn actief in kraamzorg, kinderopvang, buurtwerk, zorg en onderwijs. Dus we voelen ons verantwoordelijk voor elke stap in het groeipad van een kind, van zwangerschap tot zelfstandigheid. www.gro-up.nl