#malowidło

[arekmiodek]

Malowidło naścienne zdobiące apsydę w klasztorze poświęconym Czarnej Madonnie, który został wykuty w skalnej półce nad doliną Altindere (fot. Arkadiusz Miodek)

[witekspicsart]

Paintings

[jimharrisart]

James Wallace Harris: Ancient Alien Architecture - AU Microscopii d. Acrylic on canvas 23.75" x 28.75" 12.24.2024 https://www.saatchiart.com/en-jp/art/Painting-Ancient-Alien-Architecture-AU-Microscopii-d/292357/12377373/view #space #spazio #architecture #Kunst #konst #maalaus #peinture #surrealism #arte #artist #aerospace #pintura #그림 #malowidło #рисование #futurism #futurismo

[astroeznext]

Malowidło

[lamanie-litera]

Umarli na wzgórzu biją w stare, sterane dzwony, które obdzwaniają grzechy świata

Umarli przyszli zabrać żywych. Umarli całunami spowici, umarli jeźdźcy w szyku bojowym, szkielet grający na lirze korbowej.

Edgar stoi w przejściu między ławkami i próbuje dopasować sąsiednie stronice czasopisma, połówki reprodukcji. Ludzie przełażą przez ławki, krzycząc ochryple w stronę boiska. Edgar trzyma kartki tuż przy twarzy. Nawet nie wiedział, że ogląda tylko połowę obrazu, póki z góry nie spłynęła lewa strona, ta z rdzawobrunatnym polem i dwoma kościoludami ciągnącymi za sznury dzwonów. Musnęła ramię jakiejś kobiety i wirując, trafiła prosto w bogobojną pierś Edgara.

Thomson na środku boiska robi uniki przed kibicami, którzy nadciągają w podskokach i susach. Rzucają się na niego, chcą go przewrócić na ziemię i pokazać mu fotografie najbliższych.

Edgar czyta tekst w ramce na sąsiedniej stronie. Otóż jest to szesnastowieczny obraz flamandzkiego mistrza nazwiskiem Pieter Bruegel, zatytułowany Triumf śmierci.

Tytuł z tupetem, rzekłbym. Ale malowidło intryguje Edgara, i owszem – lewa strona jest chyba jeszcze lepsza od prawej.

Edgar uważnie przygląda się jaszczowi pełnemu czaszek. Patrzy na nagiego mężczyznę ściganego przez psy. Patrzy na wynędzniałego psa, który skubie zębami dziecko leżące w ramionach martwej kobiety. Psy na obrazie są smukłe, chude, wygłodniałe: to psy wojny, psy piekielne, psy z księżej obory dręczone plagą pasożytniczych roztoczy, psich tumorów, psich nowotworów.

Nasz miły, sterylny Edgar ma w domu specjalną instalację do filtrowania powietrza, dzięki której drobinki kurzu po prostu się ulatniają, ale fascynują go zgorzeliny, wszelkiego rodzaju zmiany chorobowe i rozkładające się zwłoki, pod warunkiem, że styka się z nimi wyłącznie za pośrednictwem obrazów.

W średnim planie znajduje drugiego trupa kobiety, na którym siedzi okrakiem szkielet. Ich wzajemne usytuowanie ma charakter niewątpliwie seksualny. Ale czy Edgar jest pewien, że szkielet okracza kobietę? A może jednak mężczyznę? Stoi w przejściu, wokół niego wszyscy wiwatują, a on tkwi nosem w kartkach czasopisma. Bezpośredniość obrazu Bruegla robi na nim wielki wrażenie. Owszem, umarli dopadają żywych. Ale Edgar stopniowo dostrzega, że ci żywi to grzesznicy. Karciarze, figlujący kochankowie, król w gronostajowym płaszczu przechowuje majątek w beczkach i cebrach. Umarli przybyli, aby opróżnić puchary wina, podać ucztującej szlachcie czaszkę na półmisku. Edgar widzi obżarstwo, żądzę i chciwość.

Jest zachwycony tymi wizjami. Edgar, Jedgar. Przyznaj się – jesteś nimi zachwycony. Z zachwytu jeżą mu się włoski na całym ciele. Szkielety z cieniutkimi chujkami. Umarli bębnią w kotły. Trup okryty pokutniczym workiem podrzyna pielgrzymowi gardło.

Mięsnokrwawe barwy, stłoczone ciała, pełen rejestr straszliwych sposobów umierania. Edgar patrzy na rozpłomienione niebo wypełniające najdalszy plan, aż za wzniesieniami po lewej stronie obrazu – Śmierć nietutejsza, Pożoga wszędobylska, Zgroza powszechna, wrony, kruki bezszelestnie szybujące, kruk przycupnięty na zadzie siwej szkapy, czerń z bielą raz na zawsze, a Edgar myśli o samotnej wieży na Poligonie Kazachskim, o wieży zbrojnej w bombę, i prawie słyszy wiatr wiejący nad stepami Azji Środkowej, tam gdzie żyją wrogowie odziani w długi chałaty i futrzane czapy, mówiący tym swoim starym, brzemiennym językiem, liturgicznym i poważnym. Jakąż spisują sekretną historię? Sekretem jest sama bomba, a istnieją też sekrety powstałe z jej natchnienia, sprawy i sprawki, jakich nie domyśla się nawet Dyrektor – człowiek, którego izolowane serce skrywa w sobie komplet ropiejących sekretów świata zachodniego – bo te spiski dopiero się zawiązują. Tyle akurat wie, że geniusz bomby to nie tylko fizyka, cząsteczki i promienie, lecz i sposobność tworzenia nowych sekretów, jaką stwarza bomba. Na każdy wybuch atmosferyczny, na każde dane nam przelotne mgnienie obnażonej siły przyrody, na każdy błysk tej obranej z powiek, przedziwnej gałki ocznej eksplodującej nad pustynią, otóż na każdy taki fenomen przypada zdaniem Edgara chyba ze sto spisków, które schodzą pod ziemię, żeby się mnożyć i motać.

A co łączy Nas z Nimi, ile splątanych ogniw znajdujemy w labiryncie nerwów? Nie wystarczy nienawidzić wroga. Trzeba też zrozumieć, w jaki sposób wzajemnie umożliwiające sobie dogłębne spełnienie.

Starzy umarli jebią nowych. Umarli wydobywają trumny z ziemi. Umarli na wzgórzu biją w stare, sterane dzwony, które obdzwaniają grzechy świata.

Edgar na chwilę odrywa wzrok od stronic czasopisma. Odsuwa je od twarzy – z bolesnym trudem – i spogląda na ludzi wypełniających boisko. Na tych, którzy są półprzytomni ze szczęścia. Którzy biegają wokół baz, głośno obwieszczając wynik. Którzy z podniecenia nie zasną tej nocy. Których drużyna przegrała. Którzy drwią z przegranych. Na ojców, którzy pospieszą do domów i opowiedzą synom, co widzieli. Na mężów, którzy sprawią żonom niespodziankę – kwiaty i wiśnie w czekoladzie. Na kibiców, których ciżba na schodkach wiodących do pawilonu śpiewnie wykrzykuje nazwiska zawodników. Na kibiców, którzy jadąc metrem do domu, będą się okładać pięściami. Na krzykaczy i na tych, co wpadli w amok. Na przyjaciół sprzed lat, którzy przypadkiem spotkają się przy drugiej bazie. Na tych, których euforia rozjaśni całe miasto.

Don DeLillo, Podziemie, tłum. Michał Kłobukowski.

[witeksphotosart]

Paintings and decorations of Hochberg chapel in St. Vincent’s & St. Jacob’s cathedral in city Wroclaw, Poland.

[witeksphotoseurope]

A hotel & restaurant on Transfogarska route in Carpathians - Romania.

[witeksphotospoland]

Artefacts in interior of the cathedral in Poznań, Poland.

[foggy-error]

[kronika-ilustrowana]

Оригинальная настенная роспись, элегантный туалетный столик. Уютный уголок будуара, приглашающий к отдыху. 

[kasperowiczpiotr]

Konrad Swinarski, aktor. #swinarski #aktor #teatrstary #kraków #portret #obraz #malowidło #teatr

[narciusz]

Agien practice. 🎨 #color #wathercolors #painting🎨 #paint #plants #livs #oranges #green #blue #kolor #farbywodne #farby #malowidło #pomarańcza #liście #malowidłowbegatywie #ćwiczenie #orginakart https://www.instagram.com/p/BsdvGbMhOZG/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=y9weypi3sf4c

[witekspicsart]

Interior & artefacts of St. Emmeram basilika in Regensburg, Germany.

[zyciestolicy]

Oddychający mural na Woli oficjalnie ukończony

Oddychający mural na Woli oficjalnie ukończony

Antysmogowe malowidło, które stopniowo pojawiało się na kamienicy na Odolanach, oficjalnie zostało ukończone. Można je już podziwiać w pełnej krasie – na trzech ścianach budynku. Na Odolanach pojawił się nowy mural, którego autorem jest Tytus Brzozowski. Dzieło powstało na przedwojennej kamienicy przy ul. Wschowskiej 10. Pomysłodawcą i inicjatorem jest deweloper Waryński S.A. Grupa Holdingowa, a…

[semtituloh]

Artwork by SAINER in Łódź, Poland:

#mural z 2012 r. namalowany przez Sainera, czyli Przemysława Blejzyka, który wraz z Mateuszem Gapskim (podpisującym się jako Bezt) tworzy zespół Etam Cru. Malowidło pt. "Primavera" powstało przy ul. Uniwersyteckiej 12 w ramach projektu wspierania przez Fundacja Urban Forms prac dyplomowych studentów V roku łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych realizowanych w formie murali. Fot. Krzysiek Cegiełka / Kolorowy Olsztyn

--

#streetart #urbanart by SAINER in Łódź, Poland

[witeksphotosart]

Interior & artefacts of Basilica of St. Mary of the Altar of Heaven -  Roma, Italy.