#maar ik vind het wel dik oke om eerlijk te zijn | Explore Tumblr posts and blogs

soebo · 8 years ago

Text

13/X - Bird

“Ey je laat straks wel je wagen hier hè! Want dit stukje kon nog wel, maar ik durf te wedden dat jij straks zo panja bent, dat je niet meer kan rijden!” “Ja, ik laat de auto later staan, Ed. Pak straks wel een taxi of ga lopen. Waar is Oel?” “Bij de bar waarschijnlijk.”

We staan in de rij voor de garderobe. Het is niet superdruk, maar de leuke garderobedames zijn bezig met de spullen van andere gasten, die voor ons staan. Er is vannacht een pizzabakker bezig. Misschien dat we vannacht een pizza doen, aangezien ze meer dan prima zijn.

Bird is altijd wel een beetje donker. Alleen de wc’s en de garderobe zelf zijn goed verlicht. Er staan twee bouncers bij de deur. Niet echt vriendelijk ogende mannen met een ietwat agressieve houding. Het is wel meteen duidelijk, dat zij kunnen knokken, iets te duidelijk naar mijn mening. Er zullen vast nog wel een of twee bewakers rondlopen. Sinds Bird is uitgebreid, staan ze met drie of vier man. Heb hier eigenlijk nooit echt gevechten gezien, maar aan de andere kant ben ik niet zo vaak in Bird. Het zaaltje rechts vind ik vaker wel leuker dan achter, aangezien rechts over het algemeen minder commercieel wordt gedraaid. Vroeger was dit Bird en de rest was niet in gebruik.

Geen idee welk feest er vandaag is, maar het publiek is lekker gemengd. Ik zie modieus geklede mensen, studentenballen, mensen van onze leeftijd en aardig wat dansers. Dansers zijn over het algemeen of heel modieus of juist heel comfortabel gekleed. Vind het wel altijd geweldig om te zien hoe zij zo uit hun dak gaan op een feest. Zij doen echt, wat je naar mijn mening in een club moet doen; dansen, dansen en dansen! En ze dansen van begin tot eind.

De dame voor me stapt plots naar achter en staat vol op mijn voet met haar rechter hak. Uit reactie houd ik haar net boven haar middel vast. “Je hoeft me geen pijn te doen om mijn aandacht te krijgen hoor… Je bent al leuk zat.” “O sorry. Dat was echt lomp van mij.” Zegt de dame geschrokken met haar hand voor haar veel te dik opgemaakte gezicht. Bij het zien van haar gezicht laat ik haar meteen los, trek ik een vies gezicht en krijg ik onmiddellijk een beetje spijt van mijn laatste zinnetje. Er zullen vast wel mannen zijn, die haar leuk vinden, maar ik totaal niet! Ze heeft veel te veel foundation op en in een verkeerde tint wit. Haar wenkbrauwen bestaan daarnaast alleen uit houtskool lijntjes. Ze heeft ook nog eens een veel te vet lichaam. Kijk ik heb vaker stevige dames gezien, die er goed uitzien. Maar dit exemplaar niet. Haar figuur is het best te beschrijven als een snoepappel aan een stok! Dunne benen en rond bovenlichaam. Ze draagt een zwarte legging met glittertjes in het stof en los van haar veel te strak broekje een strapless topje met daarover een kanten doorzichtig topje. Haar broek en topje zijn echt een aantal maten te klein, aangezien een witte vetrol er letterlijk tussenuit steekt.

Ze is een mix van een lopende rollade en een oreokoekje met teveel vanille in het midden… “O wacht… Ik had niet naar je gekeken, lelijkerd.” Komt ineens uit mijn mond. Ik duw haar een beetje grof van mij af, terwijl ze iets tegen mij zegt en leg de jassen op de toonbank. “Arrogante lul!” Hoor ik achter me.

Ed lacht zich helemaal suf en pinkt een traantje weg. “En dan zeg jij dat Oela een flapuit is!”

“Drie stuks.” “Dat is dan drie euro” zegt een mooie donkere meid, met mooie volle lippen en een tandpasta smile. Ze heeft verzorgde volle krullen, die aan weerszijden van haar pet tot haar schouders komen. Dit zijn echte krullen, niet van dat nephaar. “Wil je gelijk consumptiemuntjes hebben?” Er hangt een vel papier aan het wandje met de prijzen. “Ja, doe maar dertig” “Dertig euro?” “Nee, dertig stuks.” “Wil je er dan tweeëndertig? Dat is dan tachtig euro, laat die drie euro dan maar zitten. ” Ik pak mijn portemonnee, maar Ed rekent al af. “Ik maak wel veertig euro over.” “Je maakt geen moer over, ik trakteer!” “Dankjewel.” Zeg ik tegen haar. En zij geeft de munten aan Ed. Ik zou het niet erg vinden om vannacht onze spullen weer van deze dame terug te krijgen.

Ed geeft een handvol munten aan mij en we lopen samen naar de rechterzaal. Ik zie Raoul meteen staan groot gebaren makend. Hij heeft alweer een publiek gevonden; drie meiden en een jongen. We lopen op hen af en ik tik Raoul op zijn schouder. “Wil je een Jack & Coke?” Roep ik in zijn oor. “Dit is mijn neefje… En dat… Samen” Ik versta er niks van. Ik geef de dames een hand en zijn neefje ook. Ze noemen hun namen, terwijl ik ze een hand geef, maar het enige dat ik hoor en voel zijn de diepe geluiden van de soulful housemusic die gedraaid wordt. Raoul kent volgens alleen maar mooie mensen. Ik draai weer naar Raoul, doe mijn arm om zijn schouder en herhaal of hij wilt drinken. Hij steekt zijn duim omhoog en ik wandel naar de bar.

“Drie Jack & Cokes alsjeblieft!” “Three?” Ik knik. Tof shirtje draagt het personeel vanavond. Een zwarte shirt met de tekst ‘Hoeveel bier?’. De barman schenkt de Jack Daniel’s via een stellage in, waarbij de drank altijd met dezelfde hoeveelheid wordt ingeschonken. De cola spuit hij met met een aanlengsproeier in de glazen. “Hey” zeg ik tegen de blonde dame in een strak elegant zwart cocktailjurkje, die naast mij staat met een wit wijntje in haar hand. “Hoi” ze kijkt me aan met een blik, die conversatie verwacht. “Hoe zijn de wijntjes?” “Ok. Kan natuurlijk beter.” “Toevallig hier of kom je speciaal voor dit feest of een dj?” “Mijn vriendinnen en ik zouden sowieso hierheen gaan, maar heb geen idee wat voor feestje dit is.” Antwoordt zij lacherig. “That’s nine coins, please” Ik tel de munten, stop een in mijn zak en geef er negen aan de barman. “Cheers” zegt hij na het aannemen van de punten, die hij vervolgens in een wijnemmer gooit. “Misschien spreken we zo nog of kom ik je wel tegen op de dansvloer” “Wie weet?” Zegt ze, terwijl zij haar hoofd lichtjes opzij knikt.

Ik loop met de drie glazen terug naar waar Ed, Raoul en zijn - wie het ook mogen wezen - staan en geef de jongens hun drank. “NOOIT MEER NAAR HUIS!” roepen we in koor.

Ik sta langs het dansend publiek en geniet al drinkend hoe mensen zich helemaal overgeven aan het muziek. Soms staat Ed naast me en dan haalt een van ons beide nog een rondje. Hij is wel aanwezig en beweegt klein op het muziek, maar ik zie dat hij zich forceert om het naar zijn zin te hebben. Zal ik een praatje met hem maken of zal ik echt met hem praten? Kon ik maar zo makkelijk als Raoul zeggen wat ik vind. Een praatje maken lukt mij wel, maar zodra het persoonlijk word, dan raak ik geregeld overspoeld door emotie en weet ik mijn gevoel niet onder woorden te brengen. Hij ziet dat ik hem aankijk en heft zijn glas met een verplichte glimlach. Ik doe een arm om zijn schouder en klink zijn glas. Ed knikt zijn hoofd op een manier dat hij weet wat ik bedoel. Ik knik terug.

Raoul zie ik geregeld voorbij komen, steeds pratend of dansend met andere mensen en altijd met een grijns van oor tot oor. Ben toch altijd blij, wanneer ik met hem ga stappen. Het is altijd, net als nu, een explosie aan gezelligheid. Hij praat nu met een groep dames, die we volgens mij niet kennen. Ik ken ze in ieder geval niet. Is het dat zijn lach zo aanstekelijk is, dat iedereen met hem mee lacht? Of zijn het zijn looks en zijn lichaam? Misschien moet ik maar eens met hem meegaan naar een training. Crossfit. Wanneer hij zijn trainingssessies uitlegt, dan voel ik de pijn al in mijn benen en schouders. Maar ja, zo te zien is crossfit erg effectief. Niet dat ik dan met hem kan wedijveren in knap zijn, maar dan ben ik tenminste ook in shape.

De dansers zijn geweldig. Zij vertalen het muziek in beweging en emotie. De diepe bass wordt vertaald via grote bewegingen met hun bovenlichaam. Het lijkt alsof zij in een trance zijn, wanneer ze met zoveel overgave en controle opgaan in het muziek. Hun trance lijkt de mijne te worden. De bewegingen onder begeleiding van diepe, voelbare klanken brengen mij mee in een extase. Ik voel mijn buik en rugspieren samenspannen op de beat en mijn voeten bewegen voorzichtig en klein op de ritme. Mijn voeten en schouders volgen dezelfde ritme en mijn armen bewegen met mijn lichaam en het muziek mee. Het lijkt alsof er geen mensen meer om mij heen zijn. Het lijkt alsof ik alleen ben in een warme donkere kamer gevuld met alleen housemusic. De bass trilt door mijn lichaam. Ik stop en ben weer terug in Bird. Alles en iedereen beweegt en praat nog steeds als toen voor mijn ogen gesloten waren. Ed beweegt zijn hoofd op en neer op de beat met een glas whisky cola aan zijn mond.

“Hey jij.” Rechts van mij zie ik blauwe ogen en blond haar. Ik concentreer mij op haar gezicht. Ze heeft haar haren niet meer in een knotje. “Hey Eva” antwoord ik na haar gezien te hebben. “Wauw. Dat is een verschil zeg met net.” We begroeten elkaar met een halve knuffel en onze wangen maken kort contact. “Ik bedoel, wat zie je er leuk uit! Je zag er net ook leuk uit hoor in je zwarte overhemd en restaurantschortje.” Het is eerlijk, maar het lijkt alsof ik iets anders wil zeggen. “Dankjewel” zegt ze in mijn oor, zonder te schreeuwen. “Dit is Jort.” “Haaai ik ben Jort.” Zegt een lange, slanke blonde man gekleed in een zwarte smalle broek en zwart getailleerde overhemd op een meisjesachtige manier. Het valt mij op dat zijn haar perfect zit. “O mijn god Eva. Je had geen wooooordje gelogen. Ik ben Eva’s huisgenootje en tijdens het omkleden had ze het even over jou.” Hij steekt zijn tong uit naar Eva. Zij knijpt in zijn tepel en hij roept lachend: “Aaaaaaaau kutje!” Ik kijk naar links en zie Ed en Anouk omarmend dansen. Ik gooi een luchtkus naar haar en krijg er een terug met overdreven getuite lippen gevolgd door een knipoog.

Met mijn glas en blik gericht naar Anouk schud ik lichtjes mijn glas. Zij antwoordt zonder dat ik haar versta ‘witte wijn’. Ik kijk weer rechts van me en vraag: “Willen jullie iets van mij drinken?” “Doe mij maar ook een wit wijntje.” Zegt Eva dansend langs mij lopend richting Ed en Anouk. “Ik kan ook wel een wijntje gebruiken. Vind je het goed dat ik mee loop, dan kan ik je gelijk helpen met de glaasjes.“ Ik knik met een glimlach en tik Ed op zijn elleboog en maak een ‘betalen’ handgebaar met mijn wijsvinger, middelvinger en duim. Hij grijpt in zijn zak en geeft me een handvol muntjes.

“Vind je het goed als ik een Pinot Gris neem?” “Nee joh prima. Ik vroeg toch of ik iets te drinken voor jullie kon halen.” “Ja hallo, maar we hebben elkaar net pas aan elkaar voorgesteld. Straks denk je nog dat ik een slet ben, maar dat ben ik ook!” zegt Jort lacherig. “Nee, ik weet ook wel dat ik niet jouw type ben aangezien ik geen kutje heb.” Jort lacht voluit met zijn hand voor zijn mond en buigt een beetje naar voren.

“Two Jack & Cokes, two white wines and a Pinot Gris, please. No wait, make that three Pinot Gris. “ “Ok so two Jack & Cokes and three Pinot Gris… Nine… Ten and a half coins.” De barjongen neemt de muntjes in ontvangst, telt na en breekt een munt in twee, waarvan hij een halfje teruggeeft. “Als ik vervelend word, moet je het zeggen hoor. Heb al zoveel gedronken!” lacht Jort. Ik draai mij om naar de bewegende menigte.

Terwijl ik mijn hoofd op de beat beweeg voel ik een klein duwtje op mijn borst. Ik volg de handen en kijk naar een stevige Hollandse jongen in een lang geruite rood-zwarte overhemd. Dikke mannen moeten niet van die lange shirtjes of hemden dragen. Het lijkt net op een lange meisjespyjama bij gezette kerels. “Ben jij die kankerhomo die mijn zusje net sloeg!?” Verdwaasd kijk ik de jongen aan. “Jij noemde mijn zusje net toch lelijkerd. En je sloeg haar! Niemand zit aan mijn familie!” “Waar heb je het over man. Doe rustig.” De jongen kijkt naar Jort en weer naar mij. “Je bent echt een vuile kanker homo!” Hij pakt mij bij mijn trui en duwt me naar achteren. Ik ruk hard aan zijn beide armen mijn richting op en laat mij vallen, zonder mijn grip los te laten. Ik val met mijn rug tegen de bar en hij klapt vol met zijn gezicht tegen de rand van de bar. Voordat hij op mij valt duw ik hem naar rechts richting de bar. Mensen stappen opzij en kijken naar ons. Gadverdamme, een plasje bier op de grond waar ik mijn hand neer zet om op te staan.

Die bolle blijft met zijn hoofd schuin omhoog tegen de bar liggen. Dat meisje dat op mijn voet stond snelt naar haar broer, tikt hem op zijn schouder en neemt een stap naar achteren met haar handen voor haar mond. Ik kijk naar zijn gezicht en zie een bloedende snee op zijn voorhoofd. Het valt wel mee, niet meer dan een licht scheurtje en wat bloed dat eruit sijpelt. Ik kijk naar de deur van de zaal en zie twee mannen van de beveiliging snel mijn kant op bewegen.

Een van de mannen kijkt naar de dikke jongen op de grond en de andere staat voor mij en zegt iets op een rustige manier in zijn intercom. Ik steek mijn handen omhoog en trek een verbaasd gezicht, alsof ik niet door heb wat er is gebeurd. Jort roept wijzend naar die jongen: “Die jongen sloeg hem en toen vielen ze tegen de bar.” De beveiliger vraagt aan mij: “Klopt het wat hij zegt? Ben jij gewond?” “Ja, zo ging het. Ik heb niks, beetje last van mijn rug, maar dat gaat wel over.”

Het dik meisje schreeuwt hysterisch naar de andere bewaker. De twee beveiligers helpen de dikke jongen, die nu half is bijgekomen, overeind en houden hem samen vast. Wijzend naar het meisje en haar vriendin beveelt hij: “Jij en jij. Meekomen!”

Ze lopen met z’n vijven naar de deur. Naast Jort staan nu ook Eva, Anouk en Ed. Jort roept dramatisch: “O. MIJN. GOD. What the fuck!”

Ik kijk naar de bar en zie twee glazen whisky cola en drie wijntjes staan.

0 notes

soebo · 8 years ago

Text

4/X - De onontkoombare verveling

Zij raakt lichtjes haar wang aan met haar rechter vingers en het topje van haar pink beweegt ze langzaam en voorzichtig langs haar lippen rond haar mondhoek. Ze zit met haar elleboog op tafel en haar andere arm half gekruist. Ik doe mijn sjaal af en trek mijn jas uit en leg beide nonchalant gevouwen naast mij neer op het stoeltje. Naar de wandtekening en langs haar heen kijkend neem ik in een rustige vloeiende beweging plaats tegenover haar.

“Wil jij de kaart zien of heb je al een idee wat je wilt drinken?” vraag ik terwijl ik de grijze menukaart van Café Ter Marsch in mijn handen heb. “Ik heb zelf geen trek, maar we zijn nog wel op tijd voor eventueel wat hapjes.” Ik draai de menukaart om en schuif deze naar haar door over het glad gelakte donkere tafelblad. Haar linker hand haalt ze van haar rechter arm af en kantelt de kaart een beetje met haar wijsvinger. Bijzonder hoe haar hoofd vanzelf lijkt mee te bewegen. Waarom heeft zij eigenlijk een penkrabbel op haar hand? Ook al heb ik haar in de auto bekeken, grijp ik nu de kans om haar beter te zien. Het is verlicht binnen, maar gelukkig niet fel. De lampen hangen hoog, waardoor je niet in een ongezellige overbelichte ruimte zit. Ik vind het wel sfeervol. Het helpt in ieder geval mee aan de sfeer, dat de wanden wat donkerder van kleur zijn.

Ze heeft grote sprekende donkerbruine ogen met mooie lange wimpers. Een fijn en echt vrouwelijk gezichtje met mooi stijl kastanjebruin haar. Weinig make-up, dat is een pluspunt. Volgens mij heeft ze alleen haar lippen en wimpers gedaan. Buiten voor haar woning zag ik dat ze een pony heeft tot aan haar wenkbrauwen, maar nu zie ik dat het haar ook echt staat. Dat is niet voor iedere dame weggelegd. Ik heb vaker dames met een pony gezien, maar dat was vaak net - of helemaal niet. Misschien dat het aan haar smal gezichtje ligt en de smallere pony met lange bangs, die speels langs haar gezicht zwieren. Of ligt het aan het feit dat haar haarkleur niet super donker is vergeleken met haar witte huidskleur? Misschien wel een combinatie van beide. Elke keer dat ik trouwens een pony zie, denk ik aan de scene uit American Psycho, waarin Patrick Bateman, perfect vertolkt door Christian Bale, het volgende roept: “You’re a fucking ugly bitch! I want to stab you to death... and play around in your blood.” Wat eigenlijk nergens op slaat, want ik weet dat de bardame in die desbetreffende scene geen pony heeft.

Ze verplaatst een hangende lok achter haar oor, hierdoor zie ik haar klein oorknopje en is een moedervlekje op haar wang zichtbaar. Deze heb ik niet op een van haar verstuurde foto’s gezien, maar dat komt dan omdat haar lange haren er altijd voor hangen. Het is zichtbaar, maar het stoort niet. Of toch wel een beetje? Ach, niemand is perfect. Ze is een hartstikke leuke dame om te zien, natuurlijk geen covermodel. Maar kom op, ik zou nooit van mijn leven een echt model aan de haak kunnen slaan.

“Waat?” vraagt ze een beetje ongemakkelijk, terwijl haar donker bruine ogen een half cirkeltje naar beneden maken. “Gewoon... ik kijk naar je. Het is de eerste keer dat ik tegenover je zit”. “Hou op. Je maakt me verlegen.” Weer dat verlegen. Ik zal nooit begrijpen, waarom leuke dames zich verlegen voelen, of verlegen spelen. Laat ook maar, ik zal het toch nooit begrijpen. “Ik vertelde toch, dat ik altijd zeg maar dichtklap bij sollicitatiegesprekken, omdat alle aandacht dan op mij gericht is en dit is toch een beetje hetzelfde.” In essentie heeft ze gelijk en is een eerste date net een kennismakende sollicitatiegesprek. “Ok... Weet je wat, ik kijk wel de hele tijd naar de barman. Maar als hij mij later zijn nummer geeft, dan is dat jouw schuld.” Gelukkig, een glimlachje. “En dan mag, nee moet je het wel met mij goedmaken.” “Is goed, we hebben nog geen ruzie gehad, maar we kunnen misschien al wel weer iets goedmaken. Slim.” antwoord zij lachend. “Ik hoef trouwens geen hapjes hoor. Ik ga denk ik een thee drinken. Heb het een beetje koud.” Thee in een café? Het is na negenen. Is dat koud hebben een hint? “Thee? Gewoon, groen of munt? Ik neem een van de speciaal biertjes van de tap.”

Scenes en hoofdstukken uit American Psycho spelen zich in willekeurig volgorde af in mijn hoofd. Terwijl ze haar thee maakt en het heeft over de kijk op het leven vanuit een gelovig en ongelovig oogpunt, zie ik voor me hoe Patrick Bateman woest met een hamer op Paul Allen inslaat. In de film zie je niet hoe de hamer het hoofd van de slachtoffer open splijt. Ik had dat wel willen zien, hoewel de kans dan te groot zou zijn, dat het meer een Evil Dead-achtige film zou zijn geworden in plaats van de psychologische thriller. Raar eigenlijk, in films en boeken heb ik nooit problemen met bloederige gory scenes, maar zodra echt bloed in beeld of in zicht is, dan is de fascinatie volledig weg. In mijn fantasie is alles mogelijk, maar ik doe er niemand pijn mee, toch? “Nou, ik vind geloof iets persoonlijks. Het moet vanuit je eigen kern komen, jouw innerlijke ik. Het gevoel moet er zijn en dat is naar mijn idee niet iets dat je kan dwingen.” zeg ik op de vraag of kinderen van huis uit met geloof opgevoed dienen te worden of niet. “Het ligt natuurlijk aan de ouders, zij bepalen grotendeels of hun kind gelovig wordt of niet. Maar nu is het niet meer als vroeger toen wij kinderen waren.” Ze luistert wel naar wat ik zeg. Het onderwerp boeit mij eigenlijk weinig, maar hoe is het gesprek in hemelsnaam bij god gekomen? Ik moet mijn aandacht er meer bij houden, maar ook het gesprek een ander kant op sturen, zonder dat het er dik bovenop ligt dat ik van onderwerp verander. “Maar wie ben jij dan? Wat is jouw ik?” Deze vraag had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar het geeft wel aan dat ze luistert. “Wie ik ben? Je bedoelt niet de persoon die je nu voor je ziet, maar de innerlijke ik? Geen idee. Dat is nogal een diep filosofische vraag, die je op een eerste date wilt bespreken. Zelfs de grote filosofen konden deze vraag niet volledig beantwoorden, of toch wel... maar er is geen universele antwoord hierop vrees ik. Ja vanuit religie, zou je wel iets kunnen geloven. “Maar vertel dan, wat denk jij?” “Ik ben ik, maar heb geen idee wie die ik werkelijk is. Wat IK wel weet is dat graag met je praat.“ “Nou ik praat ook graag met je. Je bent wel een erg makkelijke prater, moeiteloos lijkt het wel en je luistert tenminste aandachtig.”

Als ik alles zou zeggen, wat in mijn hoofd afspeelt, dan zou jij mij misschien wel een rare vinden. Aandachtig. Kennelijk kan ik mijn gedachtegang goed maskeren. “Nou moeiteloos is het niet hoor, ik wil er gewoon een leuke avond van maken. Wat IK mij trouwens afvraag is waarom jij eigenlijk iets met pen op jouw handen geschreven hebt staan?” Deze vraag zorgt ervoor, dat ze haar handen voor zich houdt en met haar vingers over de geschreven teksten voelt. “Ik had vanavond rijles en mijn rij-instructuur had ‘links’ en ‘rechts’ op mijn handen geschreven, omdat ik moeite met de richtingen heb. Als ezelsbruggetje gebruikte hij dat de leerling en links beide met de letter L beginnen en dit zou makkelijker te onthouden zijn. Zijn naam begint met een R en hij zit rechts. Maar ik raak alsnog in de war.” Ik heb dat wel vaker gehoord, dat mensen moeite met links en rechts hebben, maar meestal zijn de vergissingen na een les of twee verdwenen. Maar aan de andere kant; kom op hoor hé. Je kan toch wel de richtingen links en rechts onderscheiden? “Dat gaat vanzelf wel goed komen. Je zei dat dit pas je derde les was.” Haar handen zijn nog steeds ver van haar af op tafel en ze kijkt mij een keer wat indringender aan. Is dit een hint, om haar handen aan te raken? “Wel een beetje raar hoor, dat hij op jouw handen heeft geschreven.” zeg ik en raak voorzichtig haar rechter hand aan waar de krabbels zijn aangebracht. Haar huid voelt zacht en soepel aan. Ik laat haar hand los en doe vervolgens alsof ik een stuur vast heb. “En hartstikke onlogisch om het aan de kant van je pinken te schrijven in plaats van aan de kant van je duimen. Doe maar alsof jij een stuur tien voor twee beet hebt, dan zie je toch de kant van je duim.” Terwijl ik dit zeg pak ik haar handen en houdt ze op borsthoogte voor haar in het luchtledige. Wat kan ik mij toch druk maken om niets, maar haar handen vasthouden is fijn. Ik laat los en zij neemt nog een slokje van haar wijn.

De koetjes en kalfjes gesprekken gingen wel goed en gelukkig waren de gesprekken over werk kort, maar ben ik te heftig geweest in mijn kijk op religie? En over de in mijn ogen domme methode om links en rechts duidelijk te maken? “Sorry... ik moet even naar de wc.” “Daar hoef je toch niet voor te verontschuldigen.” Ik steek mijn hand op naar de barman. “Pardon. Waar is de wc?” “De trap af en dan deze kant op. Je loopt er zo tegenaan.”

Zij staat op en loopt naar beneden. Ik merk dat dat derde biertje toch harder aan is gekomen dan ik vooraf heb verwacht. Filou. Ik pak eindelijk mijn telefoon erbij en zoek het biertje op. Jeetje, acht-en-een-half procent. Gelukkig heeft ze na haar thee wel wijntjes besteld. Wat is mijn mening eigenlijk over haar. Ik heb niet echt een mening kunnen vormen, tot nu toe is het puur op uiterlijk. Ze is in ieder geval niet dom, tenzij ik haar moeite met links en rechts hierin mee weeg. Leuk tentje en heerlijk muziek, momenteel klinkt Sweetest Taboo van Sade uit de boxen. Ik kijk de barman aan en vraag: “Word hier altijd zulk lekkere muziek gedraaid? Soul, funk en house?” “Alleen als ik er sta, dit is mijn playlist. Maar bedankt voor het compliment.”

Mijn blik gaat naar mijn scherm. Het is alweer na elven. Ik scroll door mijn Instagram en Facebook feed en like hier en daar wat posts. Dat smartphone besturingssystemen gespreksonderwerp zijn geweest. Het zal wel een vleugje nervositeit van een van ons zijn geweest. Even de WhatsApp berichtjes doornemen en enkele met een LOL of een huilend van het lachen emoticon beantwoorden.

Drie jongens lopen langs het raam en staren naar binnen. De langste van hen, in een bruin leren jas met rode stoffen capuchon, loopt naar binnen en stapt direct op de barman af. Ik hoor maar net, dat hij zegt dat ze nog een uur open zijn. De jongens hebben buiten in de kou plaatsgenomen aan een hoge tafel. Ik ben benieuwd naar het restaurant menu en lees de gerechten met enige aandacht door.

Nu valt het mij pas op dat de vier goedgeklede heren bij de ingang al vertrokken zijn. Was ik toch zo gefocust op haar, dat mij dat niet is opgevallen? Ik scroll weer door mijn feeds en merk dat zij toch al wat minuutjes beneden is. Zal ik de barman en dat Indisch meisje vragen om even poolshoogte te nemen?

Een van de drie jongens loopt, of strompelt naar binnen. De jongen is volledig gekleed in het wit en loopt erbij alsof hij iets in zijn kont smokkelt, althans ik denk dat je dan zo ongemakkelijk loopt. Wanneer hij langs mij naar de bar loopt, valt het mij op dat hij twee vingertoppen van zijn rechterhand mist. Hij lijkt mij geen Yakuza, aangezien hij geen Japans uiterlijk heeft, maar vertrouwen doe ik het niet. Zou zij de jongens hebben ingelicht? Want de andere twee lijken mij wel echt in de gaten te houden. “YOU HAVE WHISKEY? RED LABEL” hoor ik de jongen in het wit in gebroken Engels schreeuwend vragen. De barman schud zijn hoofd en toont de drankkaart, terwijl hij een en ander uitlegt. De andere twee kijken nog steeds mijn kant uit. Het is toch niet zo een date, waarbij de man, ik, later beroofd wordt? Niet dat ik drie man aan zou kunnen, maar wat kan ik doen als dat wel het geval blijkt te zijn? Ik zou denk ik eerst de kreupele vol in zijn ballen trappen. Hopelijk zorgt dit voor enig verbazing bij de andere twee en dan smijt ik wat ik maar vinden kan in het gezicht van de degene die het dichtstbij staat. Die lange heeft wel een bokshouding met zijn schouders lichtjes naar voren, misschien dat een glas in zijn gezicht het beste zou zijn. “RED LABEL”

De jongen in het wit verlaat het café en zijn maten lopen met hem weg. Ok, niet zo paranoia denken. Ik geef de barman een knikje en vraag: “Gebeurt dit vaker hier? Dat je van de rare vogels binnen krijgt.” “Elke avond. En altijd ruim na elven.” Ik kijk weer naar de tijd op mijn toestel en ben geneigd om haar te bellen of minstens een berichtje te versturen. Op het moment dat ik naar de trap kijk, zie ik haar naar boven lopen.

“Hey, gaat het? Je was best lang weg.” “Dat valt toch wel mee, hooguit tien minuten toch?” “Nou het leken er eerder twintig dan tien.” “Echt niet...” Ze kijkt heel vermoeid, veel vermoeider dan voordat ze naar de wc ging. Niet zo heel raar, aangezien ze vandaag heel de dag gewerkt heeft en dat het nu na elven is op een doordeweekse avond. “Gaat het? Je ziet er best moe uit ineens. Ik heb het erg naar mijn zin, but shall we call it a night?” Ik had geen verwachtingen vooraf, dus ik hoef me niet teleurgesteld te voelen. “Ja ok. Ik ben ook echt ineens erg moe.” Ik loop naar de barman en reken af. Terwijl ik een pinbetaling doe, trekt zij haar jas aan. “Hey bedankt. En hopelijk tot een volgende keer.” zegt de barman nog.

Ik houd het zwart leren gordijntje en de deur voor haar open en schrik meteen wakker door de koude wind. Ik doe mijn arm om haar middel, maar vind dat onhandig lopen. Ik houd mijn arm licht omhoog, terwijl ik haar aankijk. Zij begrijpt het voorstel en houdt mijn arm vast. Het voelt een beetje onwerkelijk, aangezien ik jaren niet zo met iemand aan mijn arm heb gelopen. Maar het voelt tegelijkertijd fijn aan.

Nadat ik de autodeur heb gesloten, zie ik haar met haar handen in haar gezicht zitten. Vermoeid. Ik lul ook echt veel te veel. “Ik hoop dat je het naar je zin hebt gehad. Misschien hadden we een drankje eerder al moeten vertrekken gezien de tijd.” “Nee, ik had het echt naar mijn zin, tot ik ineens wegtrok. Sorry hoor... ik werd ineens heel erg moe. Ik voel me nu zo stom.”

De navigatie hoeft niet aan en ik rijd richting haar huis. Onderweg denk ik of een afscheidszoen gepast is of niet. We hebben het naar ons zin gehad, elkaar wel kort aangeraakt en de telefoons waren constant uit het zicht gebleven. Ik voel me nu net een onzekere tiener. “Je hoeft me niet helemaal voor de deur af te zetten hoor. Ik kan wel een stukje lopen zo meteen, dan hoef je niet helemaal om te rijden.” “Doe niet zo gek. Het is niet alsof ik door ruig terrein hoef te rijden.” “Nee, stop hier maar.” Haar verzoek was aan doveman’s oren gericht. Op dezelfde parkeerplaats als waar ik haar ophaalde sta ik stil. “Echt sorry, dat ik ineens zo moe werd. Ik heb het echt naar mijn zin gehad. Je bent echt leuk en gezellig. Het is misschi” Mijn lippen raken de hare en we zoenen voorzichtig. Wetende dat zij moe is en ik vooraf sowieso er niet van uitging, dat er meer dan een kus zou volgen, ben ik blij dat de avond zo eindigt. Ze haalt haar gezicht weg en zegt: “Bedankt voor de leuke avond.” maar blijft stil zitten, met haar gezicht naar mij gericht. Ze pakt niet eens haar tas van de grond. Ik pak haar voorzichtig met twee handen en zoen haar nogmaals. Dit keer is de zoen met meer passie, maar nog zonder tong. Het voelt als een filmzoen, maar ik laat het zo. Ik wil mijn hand langs haar gezicht richting haar borsten glijden, maar dat past niet tijdens een eerste zoen als deze. Eigenlijk erg ongemakkelijk; zoenen in de auto. Door haar mond een beetje naar beneden te bewegen geeft zij aan dat er een eind komt aan deze avond. “Dat was lief.” “We zien elkaar toch wel weer snel?” “Ja als het aan mij ligt wel. Blijf maar in de auto hoor, ik loop zo vaak laat naar binnen, wanneer ik van werk kom.” ze trekt de autodeur open en loopt richting de voordeur, halverwege draait ze nog even om en neemt dan drie langzame stapjes achteruit. Ik wacht tot zij binnen is en uit het zicht, voordat ik mijn auto start.

Ben ik godverdomme weer lief, sukkel. Start. Schakel. Stuur. Spiegel. Schouder. Koppeling. Gas.

youtube

0 notes