soebo

[soebo]

20/X – Altijd lachen

Serieus? Heb ik de televisie op Cartoon Network opgezet? De geluiden van ‘Tijd voor Avontuur’ hebben mij gewekt na een dutje dat echt nodig was. Geen idee hoe lang de televisie aanstaat. Het is iets over half zes.

Tijd voor Avontuur is echt raar, maar ik vind het stiekem leuk.

De maffe avonturen die Finn, de blonde held in een witte muts, beleeft met zijn partner Jake; een gele hond die in alles kan transformeren. Vaak denk ik dat de bedenkers en de tekenaars van deze tekenfilmserie zwaar aan het trippen moeten zijn geweest om de avonturen en karakters te bedenken. Een van hun vrienden is bijvoorbeeld een levende Nintendo Gameboy; BMO. 7 Whatsapp.

Ed “Yoooo doe je vanavond iets?” “Gwen heeft pom gemaakt, dus je kan komen njang[i].” “Kom kletsen, maak ik je vanavond in met Fifa haha” “Raoul joint”

“Kom er zo aan. Was op de bank ingekakt na training” send.

Isabelle “Hey hoe was je avond?” “Klonk ernstig, dat over je vriend.” “Als je morgen niet meer kan. Dan kunnen we elkaar natuurlijk ook een ander keer zien.”

“Nee. We kunnen elkaar morgen gewoon zien. Ik wil je zien. Kan niet wachten tot morgen… kies maar alvast een leuke ‘film’. Knipogende emoticon” send. Vanavond heb ik ook met Eva afgesproken en haal haar van werk op. Zal ik mij nu dan netjes kleden of gewoon comfy? Geen idee wat we vanavond zullen doen. We hoeven niet echt ergens een drankje doen, aangezien ik vanmiddag pas uit haar huis vertrok. Ik kleed me wel als altijd eigenlijk; street casual.

“Hey man” “Goos.” “Ik kom er zo aan, maar ik kan niet een nacht doorhalen.” “Nee is boeng[ii]. Wil het vandaag ook niet laat maken. Gisteren had ik wel nodig, maar lijkt me gewoon tof om jullie vanavond thuis te zien.” “Nee joh. Prima. Uurtje of elf ga ik weg.” “Elf? Wat heb je weer een date?” Ik lach. “Ja, ik heb met Eva afgesproken vanavond.” Ed lacht. “Is goed. Zie je zo!”

Uit de wijnrek in de keuken pak ik twee flessen Pinot Grigio, eentje voor bij Ed en een voor het geval bij Eva. Wanneer had ik deze eigenlijk gekocht? Kan me niet echt herinneren, dat ik deze eerder heb gedronken.

“Zo dat is lang geleden!” “Hey Gwen.” Omhelzend geven we elkaar een kus op de wang. “Het verloren broertje. Ik heb je gemist.” “Ja, je weet hoe het gaat. Life. En geen nieuws is meestal goed nieuws. Hoewel ik gisteren het nieuws van jouw schoonvader van Ed hoorde. Je ziet er goed uit.” Ik geef Gwen de fles witte wijn. “Dank je, altijd attent. Echt lief dat je bent gekomen. Had ook niks anders verwacht.”

“Hey bille!” Ed verwelkomt mij met een stevige omhelzing. “Hey man.” “Hallo oompie bille” lacht een schattig kleutertje. Hurkend geef ik het kindje een knuffel. “Hoe is het, grote vriend? Alles goed met jou?” “Ja!” “Lust jij een Mentos?” Ik kijk Ed aan en hij knikt. “Ja! Oompie Mentos! Kijk eens wat ik kan!” Het kindje schopt een paar keer recht omhoog. “Doe maar rustig aan, Jayce. Je hebt een snoepje in jouw mond.” “Ja. Waar is Andwew, oompie?” “O Andrew is bij zijn mama. Maar de volgende keer neem ik hem mee, oké. Dan kunnen jullie weer samen spelen.” “Jee!” Jayce rent naar zijn speelhoekje en speelt met zijn speelgoed dat er verspreid ligt.

Ik draai mijn blik naar Ed en vraag: “Waar is Oela?” “Die komt later. Die was met zijn gezinnetje uit eten.” “Hoe is het?” “Ja gaat gaat. We zijn geen twintig meer hè. Voelde het avondje stappen wel vanmorgen.” Ik antwoord met een glimlach. Ed oogt vermoeid, eigenlijk dubbel vermoeid. Het is zichtbaar dat hij weinig heeft geslapen, maar ik zie dat hij kopzorgen heeft. “Wacht. Ik ga even snel de tafel dekken. Jayce, ga je pappa helpen met de tafel dekken?” “NEE IK SPEEL”

Ed lacht en schopt zijn zoontje zacht tegen zijn kont. “Luiwammes!” Het huis van Ed en Gwen is heel warm ingericht. In de woonkamer staat een cognac bruine lederen bank en twee bijpassende fauteuils. Op een crème gekleurde hoogpolige kleed staat een vierhoekige donkerbruine salontafel. Aan de overkant van de bank staat een hoge wandkast met de televisie erin gemonteerd. De kast is van dezelfde kleur bruin als de salontafel en bevat niet volledig doorzichtige glazen deurtjes aan weerzijde van de televisie. Door de glazen deurtjes is wel te zien dat er films, spellen en boeken opgeborgen liggen. De muren zijn wit, maar voorzien van veel foto’s en vakantie aandenkens. De eettafel bestaat uit een donkerhouten massieve tafelblad dat wordt ondersteund door bouw steigers. Zes witte leren hoge eetstoelen maken het eetgedeelte af.

Ed is de tafel aan het dekken. Hij legt witte tafellopers neer en daarop vierkante borden en bestek. Hij loopt van de woonkamer naar de aangrenzende gesloten keuken om van alles op tafel te leggen. “Ed zit er erg mee.” “Dat kan ik mij voorstellen.” “Je weet hoe hij is, wanneer hij ergens mee zit. Dat kropt hij alles op. Hij vertelt wel veel aan mij, maar ik weet ook dat hij andere dingen met jullie bespreekt.” “We hoeven ons nergens druk om te maken. Hij… maakt het goed naar omstandigheden. Maar ik heb wel erg trek in jullie pom!” “Ja, Ed vroeg vanmorgen of ik vanavond pom kon maken. Hij had er erg trek in. En eerlijk gezegd lustte ik het vandaag ook. Ik stelde toen meteen voor om veel te maken en om jullie uit te nodigen.” “Hoorde al van hem, dat Raoul al andere plannen had met zijn gezin.” “Ja, dat vertelde hij mij ook. Maar hij komt wel.”

Jayce roept: “Aan tafel!” Ik buig naar het ventje en hij buigt terug. Ed zit in een hoek. Gwen zit tegenover hem en Jayce naast haar. Ik neem plaats naast Ed, want daar ligt het vierde bord. Alle drie de gezinsleden zitten in bidhouding en Ed neemt het woord. Uit respect houd ik mijn hoofd omlaag. “Heer, wij vragen uw zegen over ons en over deze maaltijd, wij danken U voor het eten van elke dag. Help ons ook te delen, met hen die te weinig hebben. Amen.” “Amen!” roept de kleine.

De pom ziet er heerlijk uit. Het heeft een goudbruine krokante laag. Je hoort bijna de laag kraken, wanneer het mes erdoorheen gaat. De inhoud is mooi geel en Gwen heeft niet zuinig gedaan met de kip. Zoals wij het allemaal lekker vinden. Het rijst plakt mooi aan de pom, wanneer de lepel erdoorheen gaat. Een heerlijke zure ondertoon met het gekruide kip doet mij denken aan de poms, die ik vroeger op familiefeestje at. Een tijdreis door een zee van smaak herinneringen schieten in mijn hoofd voorbij. Ik herinner de eerste keer dat ik pom at op het verjaardagsfeestje van mijn oudste oom. Mijn vader gaf mij een hap en ik vond het zuur en schudde met heel mijn lichaam bij het nemen van de hap. Volgens mij was ik even oud als Jayce, maar hij geniet zichtbaar van het lekkers. Mooi hoe kinderen hun bestek in een gesloten vuistje vasthouden. “Ik heb echt heerlijk gegeten! Soulfood. Ik snap waarom jij zo een gelukkige man bent. Liefde van de man gaat door de maag.” “We hebben gezien, dat jij heerlijk hebt gegeten. Drie porties. Gelukkig heb ik veel gemaakt.” Gwen neemt een slokje van de wijn, die ik heb meegenomen. “Jayce-je, we gaan zo douchen. Maar nu mag je lekker nog een sapje drinken.“ “Jee! Guanabana sap!” “Ik ga wel even afruimen.” Zeg ik tegen de hosts. “Nee joh. Doe normaal, je bent onze gast.” “Gast? Er was een tijdje dat ik nagenoeg ieder weekend hier was.” “Ja. Dat is dan wel weer waar.” “Ik weet alles wel te vinden.” “Hoe laat komt die oen eigenlijk?” “Hij zei dat ie vroeg geen eten met zijn fam. Dus het zou mij niks verbazen als ie binnen nu en straks aanbelt.” Antwoordt Ed. Het zien van de twee whisky glazen op de salontafel of de gedronken whisky brengen rust in mijn hoofd. Zou het ook bij Ed helpen? Hij ziet er in ieder geval minder afwezig uit, dan gisteren. De koperkleurige whisky uit zijn glas beweegt nog een beetje heen en weer, nadat hij zijn glas op tafel legt. “Zullen we anders snel een potje Fifa doen?” “Ja joh. Prima. Kan jij weer jantje krijgen.” Pot na pot verlies ik van Ed. Het is niet dat ik hem laat winnen, maar ik merk echt dat ik de laatste tijd helemaal niet meer speel. Het mooiste vind ik wel de glimlach die op zijn gezicht geplakt is. Ik kan ervan genieten, wanneer anderen genieten. De deurbel gaat twee keer kort achter elkaar. Ed opent de deur en nog geen seconde later galmt Raoul’s stem door het huis: “Mi doro[iii]!” “Ey. Is er nog pom! Kan nog wel snel een lekkers eten hoor.” “Kill, je komt net van een dinner.” “Ja joh. Pretentieuze gezwab joh. Smaakexplosies blablabla. Was lekker, ga niet jokken. Maar soulfood boven al dat exclusieve shit hoor!.” “Er is nog zat in de keuken. Moet ik voor je opwarmen?” “Dalijk dalijk. Waar is je mooie vrouw, Edje?” “Boven. Ze kijkt boven tv. Jayce slaapt al. Is al laat toch. Voor hem dan.” “O ja, natuurlijk. Ik ga Gwen even groeten, ben zo terug. Weet je. Zet maar een kleine portie voor me. Niet veel hoor, maar gewoon een lekkers” Raoul geeft mij een boks en kijkt mij aan, alsof hij wilt vragen of het wel goed gaat met Ed. Ik knik met mijn ogen dicht.

“Ey sang! Fifa. Waktie. Ik ga jullie dalijk koek geven!” Lachend loopt Raoul naar de trappenhal. “Elke keer zeg ik het weer, boy. Je hebt echt getroffen met jouw vrouw. Mooie lieve dame.” “Alsof jij met een trol samen bent” zeg ik lachend tegen Raoul. “Ey. Ik heb niks, maar dan ook niks te klagen. Maar faffie[iv] met jou dan? Ik zag je gisteren wel vertrekken met die blonde oema[v]. Je hebt haar getikking[vi] hè!’ “Oela. Hoe vaak moet ik je vertellen. Wat ik doe met vrouwen zijn mijn zaken. Ik vertel neks.” “O. Je ging dus met die boeler[vii] weg. Is geen dame, dus gomang[viii] torie [ix]kan je wel vertellen!”Ed en Raoul schieten in de lach. Ik moest ook lachen om deze uitspraak. “Nee nee jongens. Het enige dat ik al verteld heb, is dat zij een mooi plafond heeft.” “Eigenlijk hè. Eigenlijk hebben wij samen echt veel meegemaakt. We kunnen volgens mij wel een tv serie vullen met onze tories.” Zegt Raoul, nadat Ed gescoord had tegen hem. “Weet je nog die ene keer, Boogie Nights in Tropicana. Of eerder het verhaal, dat we uit Den Haag vertrokken.” “Ja! Ik herinner mij die nog!” Roept Ed uit. “Wie was jarig? Jouw neef toch, Oela.” “Ja man. Was de verjaardag van Sam. We zaten in de keuken met al die dranken daar. Ach, we dachten allemaal dat we Superman waren. We mengden meer dan een DJ die back to back draait.” “Deze torie vergeet ik nooit!” zeg ik. “Ik zat meer in de woonkamer. Beetje lullen met iedereen.” “Ja jij lulde met een van die vriendinnen van mijn nichtje. Altijd lul jij meids.” “Lul niet man. Jij was casanova. Ik was gewoon gezelligheidsdier op fissa[x]’s... En je kon natuurlijk niks doen op jouw ‘familiefeest’” “We waren echt, echt, echt panja die avond!” voegt Ed toe. “Jij was al verkleed en liep heel de avond met die strakke broek, die zo wijd uitliep.” Raoul lacht weer luid. “Met je kaolo sexy shirt! Hals zo laag dat bijna je navel zichtbaar was!” We schieten alle drie in een lachsalvo. “Ja, jij ging nog snel snel verkleden bij je neef. Alleen Ed ging normaal gekleed uit.” “Die busreis, boy!” “Die busreis!” herhaal ik. “Stond jij dan aan de paal in je pik te knijpen, omdat je zo nodig moest pissen. Je had geluk dat er geen meids in de bus waren, alleen één of twee tatta mannen.” “Ik moest echt nodig pissen. Gekke was, dat ik eerst nog was geweest bij jouw neef. Maar halverwege moest ik zo nodig. Echt, het scheelde zo weinig of ik piste óf mijn broek onder… óf tegen een busbankje.” Ed vervolgt het verhaal. “Maar jij Oela.” Lachpauze. “Jij werd ineens bleek. Jij staarde gewoon naar de rugleuning voor je. We zaten op de bankjes tegenover elkaar en toen gaf je ineens in een harde straal over! Het vloog gewoon recht naar voren tegen de rugleuning en zitvlak voor ons. En dan ging je ook nog je hand voor mond houden, waardoor jouw kots iedere kant uitvloog. Gelukkig stonden wij allebei.” “Ik moest al pissen, maar jij liet mij echt echt bijna in mijn broek zeiken man. “Gewoon die solar flare van Dragon Ball Z” Ik lach nu zo hard, dat ik alweer bijna moet plassen. “Boys, boys. Maar het allermooiste was toen Oela ging staan, toen hij klaar was met kotsen. En het volgende zei.” Oela kijkt mij met tranen in zijn ogen aan en zegt: “Ey saaaaang! Mijn tas!” Ik laat mij achterovervallen op de bank en schreeuw het uit van het lachen. “Dat waren tijden man.” “Dat waren echt tijden!” We zijn allemaal weer op adem gekomen en kijken elkaar met een grote grijns aan. “En nog krijgt die flikker het voor elkaar om met zo een spange[xi] meid te zoenen.” “Ja, die Braziliaanse meid. Beetje loco. ” “En hoe!” roept Raoul uit. “Maar kijk ons nu. Goede baan, vader. En behalve deze bille allemaal in een goede relatie!” “Hoe heet ze ook alweer?” Vraagt Ed, terwijl hij met zijn wijsvinger op zijn kin tikt.

“Giselle.” Zeg ik kort. “Ja, inderdaad. Giselle. Net als de Victoria Secret model.” Zegt Ed en zakt meer onderuit op de bank. “Ik was natuurlijk altijd wel bezig met de dames.” Raoul wilt verder gaan met zijn zin. “Was?” “Ja, was. Ik ben nu echt trouw. Die player periode is voor mij allang voorbij. Ben die echte echte familieman geworden. Dus doe niet alsof ik nog een Casanova ben.” “Je hebt nog wel je maniertjes. Maar verder dan flirten ga je inderdaad niet meer.” Raoul kijkt mij aan. “Dus, zoals ik zei was ik altijd wel bezig met de dames. Maar ik snap niet, dat jij: Meneer goedlachs. Zo vaak in problemen komt, man. Ook gisteren nog. Weer was jij degene die moest knokken.” “Ey. we vielen en hij ging out. Ik heb niks gedaan.” “Maar kom op. Je was ook altijd wel aan het babbelen met de vrouwtjes, maar toch. Op de een of andere manier raak jij altijd in een ruzie verzeild.” “Ach. Is gewoon jaloezie bij die kerels joh. Die konden het niet hebben, dat ik of wij gezellig met dames aan het kletsen zijn.” Raoul maakt een kort ongemeend lachend geluidje en schudt zijn hoofd. “Geef toe. Je bent een beetje heetgebakerd.” “Nee joh. Je hebt mij volgens mij nooit betrapt op echt luide ruzies of scheldpartijen.” “Nee, nee, dat klopt. Maar die blik van jou verraad je altijd, man. Het is gewoon een open boek. Wanneer die ogen van jou vuur spuwen, dan weet ik dat de vuisten het woord willen overnemen.” “Kom op, Oela. Zo vaak heb ik toch niet gevochten?”

“Nee, inderdaad niet zo heel erg vaak. Maar meestal komt dat wel, doordat Ed of ik ertussen staat.”

Raoul heeft gelijk. Het is vaker dan eens voorgekomen, dat één van ze tussen mij en een opgefokte kerel sprong. “Weet je nog die ene keer, dat je die bodybuilder guy zo kort en giftig hoekte, dat hij met zijn arm over jouw hoofd zwaaiend out ging?” roept Ed ineens lachend. “Je was zijn meid aan het lullen. En daarna zei je natuurlijk weer eens iets fokop tegen hem. Geen rem jij.” Raoul lacht met Ed mee. “En toen de bewaker jou wou wegtrekken stootte jij hem ook meteen out met twee klappen.” “O die avond. Toen we met zijn drieën meteen de club uit renden.” Die avond kan ik mij nog wel herinneren. Ik was gewoon aan het kletsen met een vrouw en had helemaal geen onbehoorlijke dingen gezegd of voorgesteld. We hadden gewoon lol. Geen idee wie het was nu ik zo terug denk. Zo mooi was ze ook niet. Maar ze stond gewoon in de buurt aan de bar en ik zei iets over haar jurkje. Een brede donkere lelijke kerel duwde mij naar achteren met een hand en hij had zijn wijsvinger van zijn andere hand in mijn gezicht. Hij schreeuwde voor mij onverstaanbaar met het luide muziek dreunend door de club. Veel mensen begonnen om ons heen te staan en ik voelde mij een beetje bedreigd. Ik zei dat ik niet begreep hoe zo een leuke meid met een lelijke gorilla als hem aan de haal ging. Hij trok zijn wijzende vinger naar achteren in een vuist om uit te halen. Uit reactie gaf ik een korte hoek vol op zijn kaak onder zijn slow motion lijkende zwiep door. Na contact zwaaide hij zichzelf uit evenwicht. Ik voelde meteen een hand om mijn linker arm en draaide mij om. Bij het zien van een donker onbekende gezicht haalde ik twee keer voluit zonder erbij na te denken. Bij de tweede spetter zag ik pas de metalen V op zijn borst. “Dat is zeker vijftien jaar geleden. Was toen in A20 of heette het toen nog La Xala?” vraag ik nuchter. “Ja. Gelukkig was het in de zomer, want we sprintten wel erg snel de club uit. Bang dat de bewakers achter ons aan zouden komen. Of die groep grote blakka’s, die bij die gozer hoorde. “We waren daarna zeker twee maanden niet meer daarheen gegaan!” buldert Raoul letterlijk dij klappend.

Ed ligt met zijn hoofd op de rugleuning achter zich en lacht honderduit. Raoul lacht altijd, dus nu natuurlijk ook. Ik zit met een glimlach op de rand van de bank met mijn glas whisky in de hand.

 Raoul kijkt mij aan en heeft een wat minder uitbundige uitdrukking op zijn gezicht en vraagt: “Maar even serieus. Wat is die torie dan met jou en die dames nu?”

“Ik heb er eerlijk gezegd niet echt over nagedacht. Kijk. Isa, die brunette, die jullie alleen op de foto hebben gezien is echt een toffe meid. Mooie meid ook. Ze heeft wel bagage, maar dat heeft iedereen. Ze zit ook meer in zeg maar onze levensfase. Werk, ouder, gewoon volwassen dingen. En dan heb je Eva van gisteren. Eerlijk gezegd weet ik echt weinig van haar. Ze studeert en werkt bij Loos, maar… ze woont echt heel tof samen met Jort, die blonde jongen van gisteren.” “O ja. Hij is grappig man. Ik vind hem tof, heb veel gelachen met hem.” Zegt Ed tussendoor. “Maar ik weet niet hoe zij mij zien, weet je. Is het een aanloop naar een relatie toe of is het gewoon los los genieten samen?” “Wat heb jij gezegd dan?” vraagt Ed. “Eigenlijk niet veel, maar ik geniet wel met ze. Maar op andere manieren. Ik bedoel ze zijn allebei leuk en tof. Maar ook anders. Isa is wat meer verlegen en ik denk ook wat meer volwassen in haar doen en laten. Eva aan de andere kant is veel directer, maar ook wat jonger. Niet heel veel jonger, maar toch. Jonger.” Raoul kijkt mij aan met een blik vol ongeloof. “Eerlijk gezegd niet over nagedacht. Zomaar lul je. Dan hoe antwoord je dan zo snel en soepel hierover. Ey maar als jij gelukkig bent, dan ben ik gelukkig. Maar zou wel tof zijn als we allemaal gewoon met onze vrouwen een keer met z’n allen uit eten konden gaan. Altijd ben jij alleen! Meneer vijfde wiel.” “Maar ook vaak bob hè. Dus zie mij maar als een thuiskomertje.” “Je gaat toch nu niet de player uithangen hè. Daar ben je gewoon te oud voor.” Zegt Ed. “Laat die boy genieten joh. Hij komt uit een moeilijke periode.” “Ik wil niet met hun gevoelens spelen. Maar ik wil aan de andere kant ook nog niks op het spel zetten. Niet vertellen is niet netjes, maar wel vertellen kan echt wel leiden tot een noodstop bij een of beide dames.” “Jongen. Je bent fucking vier-en-dertig. Bepaal voor jezelf man. Boeit mij geen ene reet, zolang je maar niet met een vieze tollieziekte torie komt.” Zegt Raoul op een ongeïnteresseerde manier. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak. “Kom je zo nog binnen een drankje doen? Of haal je mij op na sluiting? We sluiten om 23u.” Het is nu kwart voor elf. “Hoe laat sta je dan ongeveer buiten? Ik zal wel in de auto in de buurt zijn. App maar wanneer jullie bijna de deur uit gaan. Dan haal ik je op. Heb eigenlijk geen idee wat we gaan doen, maar ik wil je wel zien.” Send. “Zullen we straks gewoon bij mij een filmpje kijken? Volgens mij is Jort de hort op. Het is niet druk, dus ik denk dat we 23:10 de toko sluiten.” De mannen kijken mij aan en wachten tot ik iets zeg. “Heren. Het was mij wederom een genoegen, maar ik heb helaas andere verplichtingen, die onze tijd samen tot een einde brengen vanavond.” “Je gaat gewoon naai. Zeg gewoon.” Zegt Raoul. “Ik ga gewoon naai.” We lachen allemaal. “Ik ga Gwen even groeten.” “Ja, ik ook. Ik ga ook gelijk naar huis.”

�}��?7^G鎖

[soebo]

19/X – Strijd

“WHAAAAAAAAAAAA!” schreeuwend en volledig overtuigend uit mijn kern klapt op hetzelfde moment mijn shinai (bamboezwaard) venijnig op de donkerblauwe polsbeschermer van mijn tegenstander, terwijl ik tegelijkertijd vol op de vloer stamp met mijn rechter voet. Mijn ziel, mijn zwaard en mijn lichaam zijn één. Snel vooruit bewegend met een schuifpas stuur ik mijn handen naar de zijne. Dit was wel een goede score op de kote (handschoen).

Met zijn hoofd knikkend stemt hij in dat hij het een ippon is. Een zweetdruppel druipt langs mijn rechter onderarm naar mijn elleboog. We stappen allebei achteruit, totdat de met wit leer vastgebonden uiteinden van de shinai elkaar net niet kruizen. Het gevecht begint opnieuw. Met korte stapjes voor en achteruit probeer ik onopvallend mijn sprongafstand te vinden. Hij doet hetzelfde. Zijn shinai kleeft niet tegen de mijne, dus voel ik niet aan de druk of hij iets van plan is. Ik duw licht tegen de zijkant van zijn zwaard aan, zonder dat ik die van hem echt uit het midden duw. Ik voel dat hij druk zet en beweeg zelf kort naar voren. Geen contact. Shit, hij komt eraan, maar ik sta aan de grond genageld. Uit reactie zet ik af met mijn linkervoet en strek mijn armen naar voren, duw mijn polsen kort naar beneden om hem op zijn men (gezichtsmasker) te treffen. Op hetzelfde moment stamp en schreeuw ik. Mijn impact is een fractie later dan de zijne. Een scherpe klap recht op mijn hoofd ringelt in mijn oren; een voltreffer. Mijn zwaard raakt hem ook op zijn hoofd, maar te laat. Wij bewegen heel snel langs elkaar heen en na twee snelle schuifpassen draai ik mij tegelijk om met hem. Onze zwaarden zijn gericht naar de kelen van elkaar. Mijn zwaard beweeg ik uit het midden en even naar beneden en knik om zijn punt te erkennen. Mijn oor ringelt nog steeds door de klap. Leuk trainingsgevecht.

We hervatten ons gevecht door onze spirit te versterken met een harde schreeuw. De punten van onze zwaarden zoeken het midden weer op en duwen elkaars zwaard telkens iets minder dan een centimeter weg. We zijn nu voorzichtiger en zoeken beiden een opening om een aanval in te zetten. Hij staat stil, maar wel klaar om aan te vallen. Niet zomaar blind invliegen; het is een val. Ik kruipt langzaam een halve centimeter naar voren en beweeg meteen kort en krachtig nog twee centimeter naar voren, terwijl ik de punt van mijn shinai naar zijn linker oog richt. Zijn armen bewegen heel kort omhoog en ik werp mijn handen naar voren en ga voor zijn kote. “KOOOTEEE!” Kut. Hij blokte de slag met zijn tsuba (ronde hilt van het zwaard), maar hij staat bevroren op zijn plaats. Terwijl ik nog in een voorwaartse beweging ben, strek mijn armen weer naar voren en zet mij af met mijn linker voet. De shinai beweegt snel naar zijn hoofd en maakt hard impact. “MEEEEEEEEEENNNN!!!” Al schreeuwend schiet ik vooruit en knal met mijn zwarte do (buik en borstbeschermer) tegen hem op. Zijn zweet is ruikbaar en zijn bezwete gezicht is duidelijk zichtbaar door de metalen horizontale rooster van zijn men (masker). Mijn armen zijn vlak voor de impact al uit reactie omhoog gegaan en ik houd mijn zwaard nu boven mijn hoofd met de punt schuin omhoog naar achteren gericht. Direct na de botsing met hem draai ik iets meer dan een kwartsslag naar rechts en beweeg met drie korte vlugge passen achteruit. Hij buigt respectvol en geeft waardering aan de zojuist gemaakte kote-men-slag, terwijl ik mijn zwaard weer naar zijn keel richt. Hij richt langzaam zijn zwaard naar mij.

“WHAAAAAAAAAAAAAAAAAA” De spanning moet eruit worden geschreeuwd. Hij volgt met zijn schreeuw. Hij schudt zijn hoofd en schouders om zich te ontspannen en weer klaar te staan. Ik maak mijn rechter grip iets losser. De witte punten van de shinai naderen elkaar. 

“YAAAMEEEE” klinkt vanuit het midden van de zaal. Deze ronde zit er op en we lopen weer naar het midden van de zaal, waar wij begonnen. Door naar links te kijken controleer ik of ik ongeveer gelijk sta als aan het begin. We kijken elkaar aan en squaten met de knieën naar buiten gericht omlaag met het zwaard naar voren gericht. Wanneer wij zo laag mogelijk gehurkt zitten, zetten wij onze zwaard weg in onze linkerhand met de punt naar achteren. Met het zwaard naar achteren gericht in de linkerhand staan wij weer op en nemen vervolgens vijf kleine stappen achteruit. We buigen respectvol naar elkaar toe. “Arrigato gozaimas” “KOTAI!” klinkt uit het midden. Iedereen schuift een plaats naar rechts op en staat tegenover een andere tegenstander om nog een potje jigeiko (sparren) te doen.

[soebo]

18/X – Gesneden fruit

“Hey met Eva. Hey… Kom je nog lunchen?” “Ja, hoezo?” “Nou… je bent al bijna een uur weg en je zei dat je iets na twaalven weg moest.” Op het dashboard klokje staat inmiddels zeven over elf. Het voelde alsof ik maar vijf minuten in gedachten verzonken was. “O… ik kom er zo aan. Was eh… was “ Wat zal ik zeggen? Kan niet vertellen dat ik gewoon zo lang in de auto zat, of wel? Wel snel iets geloofwaardig zeggen. Kom op. Doe het! “… was gaan tanken, zag dat de tank zowat leeg was… En reed zomaar naar de Esch in plaats van naar Hofplein. Ben er zo.” “O… oké. Ik maak zo dan alvast lunch. Tenminste, als je dat wilt.” “Ja lekker. Kan wel een lunch gebruiken.” “Ok zie je zo.” “Ben er over vijf ofzo.” 

Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Wrijvend in mijn ogen start ik de auto. Schiekade. Ik trap de koppeling in en schakel naar de eerste versnelling.

Er is geen parkeerplaats voor de deur.

Deze deur, maar welk nummer? Geen idee wat haar achternaam is… of die van Jort. Received Calls. Call back. “Hey… kan je open doen? Ik weet niet meer op welk nummer je woont. Keek net niet toen ik naar beneden liep. En gisteren was ik euh, nogal gefocust op euh… ja jou.” Een vrolijke lach klinkt. “Kom maar naar boven. Ik sta wel voor de deur, zodat je weet waar je naar binnen moet oké!”

“Ik dacht dat je gewoon weg was gegaan, maar dat leek me helemaal niks voor jou. Ja, ik snap wel dat we elkaar nog niet kennen, maar zo’n vibe heb je niet. Dat je dat zou doen.”

Ze ziet er eigenlijk echt heel leuk uit. Vanmorgen heb ik haar goed kunnen bekijken in natuurlijk licht. Vlasblond haar tot haar schouders. Hele heldere blauwe ogen, wat lichte lachrimpeltjes en donkere wenkbrauwen erboven. Een heel licht wipneusje. Een beetje uitstekende jukbeenderen, maar een smal ogend gezichtje met een bijpassende smalle kaak en klein kinnetje. Mooie roze lippen heeft Eva eigenlijk, of is dit lipgloss? “Laat me dat maar als compliment beschouwen.” “Ja, dat is het ook!” “Ik ga hangen. Want ik zie je.” Zij loopt naar binnen, zodra wij in elkaars zicht zijn. 

Gesneden mango, peer, banaan en druiven in drie schaaltjes op de salontafel van geverfde fruitkistjes. Naast elk schaaltje is een bordje met twee beboterde getoaste sneetjes brood. Aan de verre kant van de bank staat een pak kwark.  “Zo, dat ziet er wel heerlijk uit. Verwen jij iedereen zo?” Dat kwam er een beetje verkeerd uit. Ik kijk Eva aan, maar zij interpreteerde het kennelijk niet vervelend aangezien zij lacht. “Ik word vooral verwend hoor. Het is gewoon pure luck voor jou, dat jij nu bij mij bent.” Daar zit wel wat in. Als ik nu thuis was at ik niet meer dan een half zwarte banaan en misschien een of twee sneetjes goedkope supermarkt kaas. “Eet je altijd zo luxe thuis?” “Jort eet altijd zo luxe thuis. Hij heeft het gemaakt” zegt Eva, wanneer zij de kussen naast zich slaat als uitnodiging om daar te gaan zitten. Waar is hij eigenlijk? Hij zal vast wel mee eten, aangezien er drie schaaltjes op tafel te vinden zijn.

Harry Potter, Lord of the Rings, De Kronieken van Narnia, Magicians, The Kingkiller Chronicles, A Song of Ice and Fire… “Aardig wat fantasy.” “O dat is Jort’s treasure hoor. Hij is de boekenwurm.” Eerlijk gezegd verbaast mij dat niet echt. Eva lijkt mij niet iemand die veel leest. “Welk plankje is dan van jou?” “Als je twee plankjes hoger kijkt, dan zie je mijn fictie.” Kite Runner, Girl on the Train, 50 shades… “Ja, dat is wel een iets ander lijstje.” 

“Heb jij geen blauwe plekjes?” vraagt Jort vanuit de gang naar binnen lopend. “Blauwe plekken? Hoezo?” “Nou die jongen had je toch zo geduwd in Bird en toen vielen jullie best hard tegen de bar.” “Ik heb nergens last van… Had gewoon geluk.” “Ja, gelukkig wel. Ik kan zo niet tegen bloed. Ging al bijna over mijn nek, toen ik het bloed op die jongens hoofd zag. O. Mijn. God. Maar jongen, kom lekker met ons eten. Eefje zei dat je weer vroeg weg moet. Beetje jammer.” Jort draagt een grof gehaakte lange zwarte trui met een erg brede hals. Zijn trapezius is goed zichtbaar, wanneer hij voorbij loopt. Net onder zijn nek, tussen zijn schouderbladen is een kleine tatoeage zichtbaar. “Zo… we hebben zo te zien een echte Harry Potter fan. Een tattoo van de Relieken van de Dood, of moet ik Deathly Hallows zeggen?” “Schijnbaar ben ik niet de enige Rowling fan. Stupefy” Alsof ik met een toverwand op Jort richt zeg ik vlug: “Expelliarmus” Jort beweegt zijn rechterarm dramatisch naar achteren en lacht erna.

“Stelletje nerds.” Zegt Eva op een denigrerende toon.

“Let maar niet op die Muggle. Waarom moet je op de zaterdag trainen?” Vraagt Jort met zijn open hand in een stopgebaar gericht naar Eva. “O het is eigenlijk een extra training. Wij gaan met een groepje bij een andere dojo trainen. Extra training om voor te bereiden op een toernooi, die over een paar weken is.” “Wat train jij dan?” “Kendo.” “Kendo? Als in samurai zwaardvechten met bamboe?” “Je kent het.” “Ja… ben een beetje een Star Wars-nerd, dus het is weleens via Google of Facebook voorbij gekomen.” “Dit had ik echt niet achter je gezocht.” “Don’t judge a book on its covers en zo. Ga zitten en eet, voordat je straks nog te laat komt.” “Maar eh. Heb jij interesse in kendo? We hebben binnenkort een proefles voor geïnteresseerden.” “Ja, daar zal ik wel over nadenken.” “Het is gratis en kost je alleen anderhalf uur. Wie weet vind jij het geweldig.” “Misschien.” “Voeg mij anders toe op Facebook, dan wordt jij vanzelf op de hoogte gehouden.”

Eva eet met een verveeld gezicht haar fruitschaaltje leeg. Is zij jaloers op Jort, omdat wij gesprekstof hebben? “Ik zag een aantal management boeken. Van wie zijn die?” “O. Die zij van mij.” Antwoordt Eva onverschillig. “Studie?” “Ja. Wanneer ik niet een leuke serveerster ben, dan ben ik derdejaars student bedrijfskunde aan de EUR.” Als zij alles in een keer heeft gehaald en hiervoor de VWO heeft gedaan, dan is zij nu twintig of eenentwintig. “Eerste studie?” “Nee. Ik had hiervoor twee jaar bedrijfseconomie gedaan, maar het lag me niet.”

Twee jaar een andere studie, dan is zij minstens drieëntwintig. Een dame mag je niet om haar leeftijd en al helemaal niet om haar gewicht vragen. Hoe kom ik dan haar leeftijd te weten? Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om over studies te praten, maar begon er zelf over. Waarom wil ik het toch altijd iedereen een beetje naar zijn of haar zin maken? Volgens mij is het fijner om deze vork nu in mijn oog te prikken en de oogbal eruit te lepelen. De vraag gaat echt komen wat ik gestudeerd heb. Of is er nog een manier om dat te omzeilen?

“Toe maar. En jij? Woon je hier alleen of heb jij ook andere dagbesteding, dan avonturen in fantasiewerelden beleven?“ “O. Ik studeer bouwkunde. Ja, ik wou een stoere engineer worden, toen ik mij vier, o nee vijf jaar geleden inschreef.” Antwoordt Jort spottend en maakt het aanhalingstekens gebaar bij het woordje stoere. “Maar gelukkig ben ik bijna klaar. Alleen mijn scriptie nog, waar ik nu zo super druk mee ben.”

Best lekker; vers gesneden fruit, getoast brood en kwark. “Jullie hebben echt een heel leuk huis als studenten. Ik woonde echt in een kut hokje. Woonde destijds met twee jongens in een niet al te schone woning. Niet dat de woning vies was, maar gewoon… omdat wij dat waren.” Klinkt schaapachtig uit mijn mond en ik richt mijn blik van mijn schaal naar naar Jort. “Werk jij er ook naast?” “Tuurlijk. Ik ben manhoer! Nee, nee geintje. Ik werk in de avonduren bij een callcenter. Klantenservice van Coolblue midden in de stad.” “Jij bent nu ons wel een beetje aan het ondervragen... Maar wat doe jij dan, wanneer je niet samurai krijger speelt?” Vraagt Eva ineens.

“O. Boring ass stuff joh. Ben global compensation manager. Samen met mijn team houden we de salarissen, bonussen en vergoedingen in de gaten binnen het bedrijf en doen wij voorstellen voor de budgetten voor salarisrondes en hoe wij vinden dat dit het beste verdeeld kan worden. Uiteindelijk wordt lokaal bepaald hoe ze de verdeling doen, maar de budgetten staan wel soort van vast. Lokaal wordt dan wel rekening gehouden met een marge, zodat aan het eind van de rit wel aan het budget wordt gehouden.” “Is dat waar je voor gestudeerd hebt? Compensation manager?” vraagt Eva met opgetrokken wenkbrauwen. “Nee, niet helemaal, soort van. Heb Personeelszaken en arbeid gestudeerd. Ooit in een ver verleden.” “In a galaxy far away” voegt Jort er aan toe. “Quoting Star Wars. Straks vind ik jou leuker dan haar.” Zeg ik wijzend met mijn kin naar Eva. “Je mag hem hebben hoor. Misschien houdt hij wel van pik.” Zegt Eva tegen Jort met haar hand voor haar mond alsof zij een pik vast heeft. “Hé!” zeg ik een beetje verontwaardigd. ”Ja, vannacht was natuurlijk allemaal gespeeld.” “Ik ben de bitchy one hier hoor. Niet ineens de rollen omdraaien, kutje.” Jort kruist zijn benen en recht zijn rug.

“Ik moet er zo echt vandoor. Moet mijn spullen inpakken en daarna nog wat mensen ophalen. Bedankt voor de heerlijke lunch. Kan ik wel aan wennen.” “Ik moet over een poosje ook aan het werk.” “Doe je iets na werk? Anders haal ik je op en doen we ergens een drankje. Tenminste, als je wilt natuurlijk.” “Ja, dat lijkt me wel leuk. Je weet hoe laat we klaar zijn” Antwoord Eva met een knipoog.

“Nou als ik met een vriendje thuiskom… of al thuis ben. Hoop ik maar, dat we niet in de woonkamer bezig zijn of de kamerdeur open hebben staan...” Zegt Jort met een beschuldigende blik. “Net als jullie. Stelletje konijntjes!”

Wat is dit eigenlijk? Gisteren ontmoet en diezelfde avond mee naar huis gegaan. Teruggekomen, nadat ik al de deur uit was. En eerlijk gezegd echt een leuke lunch achter de rug. Dit lijkt gespeeld, maar het voelt toch natuurlijk.  Shit. Morgen heb ik ook met Isa afgesproken. Maar als ik Eva vanavond ophaal van werk, dan eindig ik hoogstwaarschijnlijk weer hier. Wat verwacht Eva eigenlijk? Wilt ze mij als vriend? Of wilt ze gewoon even een leuke tijd met mij. Misschien kom ik er wel vanavond achter. We zijn niet eens vierentwintig uur verder sinds we ons aan elkaar hebben voorgesteld.

“Let maar niet op die nicht hoor. Hij is gewoon jaloers.” Jaloers op wat? Op het feit dat jij vannacht niet alleen was, of omdat jij eindelijk niet alleen was? Of jaloers omdat ik het ben? “Waarom zou hij dan jaloers moeten zijn? ’t Is niet dat ik bi ben. No offense.” “O none taken hoor.”

 3 WhatsApp.

“Beter bestel je blauwe pillen, opa.” “LOL”

 “11:55 CS bij de bussen.”

 Kut. Dat red ik nooit. Het is nu tien voor twaalf. “Ik rijd meteen door naar Den Haag” send.

“Ik moet er echt vandoor. Moet over vijf minuten op CS zijn, maar ik moet mijn spullen nog thuis halen. Ik… Ik zie jou vanavond.” Moet ik nou wel of geen afscheidskus geven? Weet niet wat voor boodschap dat geeft, maar vertrekken zonder voelt ook niet goed. Ik geef vlug een zoen aangezien ik naast haar zit. Het is wel een fijn zoentje. Voel me er lekker door.

“Doei, konijntje. Waar blijft mijn kus?” Jort lacht en gooit een luchtkus.

[soebo]

17/X – You mad bro?

Het was drie jaar geleden op het dertigste verjaardagsfeestje van Raoul, dat ik Mike’s vertrouwen had beschadigd. Niet lang voor dat feestje was mijn relatie van zeven jaar, waarvan twee jaar getrouwd, op de klippen gelopen. Ik was er kapot van. Niet zozeer om het feit dat zij mij verlaten had, maar meer omdat ik niet meer dagelijks een papa zou zijn. Mijn kind ging, zoals het in Nederland bijna altijd het geval is, met zijn moeder mee. Ik had geen zin in rechtszaken en geruzie, dus ging ik akkoord met haar eisen, zolang ik hem maar kon blijven zien. Zij bleef ook in het huis en ik had na een korte tijd een woning gevonden. De eerste drie weken leefde ik op een bed met een tv op de grond. Vaak voelt het thuis nog steeds zo leeg.

Mike was er natuurlijk ook. Aangezien Raoul wel goed met iedereen kan opschieten, is hij ook altijd bevriend geweest met het broertje van een van zijn beste vrienden. Ik stond met Mike aan de bar en we hadden het over het UFC gevecht, dat een week daarvoor had plaatsgevonden. Het hoofdgevecht was een titelgevecht tussen Chris Weidman en Anderson Silva. Weidman won op TKO, nadat Silva een loeiharde lowkick gaf, die met de knie geblokt werd door Weidman. Het been van Silva brak ogenblikkelijk als een luciferhoutje na impact en in de herhaling zag je hoe zijn onderbeen halverwege de scheen door klapte om de knie van Weidman heen en daarna bungelend terug bewoog. Met een pijn vertrokken gezicht ging Silva neer en was de wedstrijd meteen beëindigd. Een nieuw kampioen. Mike en ik waren beide geen fan van Weidman en hoopten dat Silva snel zou herstellen, omdat wij Silva beide toch wel de beste vechter in het middengewicht klasse vonden.

Aan de bar vertelde Mike mij dat hij een oogje had op een van de vriendinnen van Raoul. Hij wees onopvallend naar een dame, die een paar tafels verderop zat met twee andere vrouwen. Ze had zwarte krullen en een lichte huidskleur. Een leuk gezichtje, niet de mooiste die avond, maar absoluut een dame die niet onopgemerkt bleef. Mike vertelde dat ze elkaar een paar maanden daarvoor hadden gesproken op het feestje van Raoul’s vrouw en elkaars telefoonnummer hadden uitgewisseld. Ik kon niet bij het feestje zijn, omdat ik met vakantie was. Hij vertelde dat ze wel vaker berichtjes naar elkaar verstuurden, maar dat ze nooit wat hadden afgesproken. Hij vond haar echt leuk, maar wist niet… of durfde haar niet uit te vragen. Ik zei nog, loop naar haar toe praat even en stel voor om ergens in de loop van de week samen een drankje te doen. Volgens Mike begreep zij hem. De chats gingen wel vaker tot diep in de nacht door. Bijzonder hoe passioneel hij over haar sprak, terwijl ze alleen via een schermpje met elkaar communiceerden.

Mike is wel een knappe jongen. Hij ziet eruit als zijn broer Ed, zelfde type krullend haar, een mokka bruine huidskleur, alleen heeft hij een typische vechterskop. Het is overal een beetje opgezwollen en zijn neus heeft een klein knikje in het midden, als gevolg van een breuk. Hij heeft een horizontale litteken onder zijn wenkbrauw, die redelijk zichtbaar is door het wat dikkere littekenweefsel. Behalve zijn grof uiterlijk is hij ook aardig ruw in zijn gedrag. Ik ken hem natuurlijk al jaren en heb heel lang met hem getraind, dat ik niet meer opkijk van zijn doen en laten. Ik vroeg Mike waarom hij dan niet een babbeltje met haar maakte. Hij vertelde dat hij niet wist hoe hij moest aanschuiven aan tafel om te socializen. Toen vroeg hij of ik zijn wingman wilde zijn. Ik vond het een beetje raar, aangezien hij al eerder met haar had gesproken en veel contact via de telefoon had. We liepen samen op de drie dames af.

“Dag dames!” “Hoi” hoorde ik een van ze zeggen. “Hoi Mike!” zei de zwart gekrulde vrouw. “Dat is wel een tijdje geleden. Waarom zei je niet dat je er ook zou zijn?” Dit zinnetje herinnerde ik mij nog, omdat ik hierdoor het gevoel had, dat Mike niet helemaal eerlijk was over wat hij mij aan de bar vertelde. “Ja, Mike vertelde dat jullie elkaar al eerder ontmoet hadden, dus dacht ik laat me maar met wat bekenden zitten, aangezien Raoul toch altijd en overal en met iedereen tegelijk bezig is en dus niemand echt spreekt.” “Typisch Raoul” zei een van de anderen.

We spraken over koetjes en kalfjes en vertelden allemaal hoe we Raoul ontmoet hadden en de veel te  grote vriendelijke bek, die hij altijd en overal liet horen. Het mooiste vond ik toch wel het verhaal van een van de andere dames. Raoul redde haar door een wijntje in haar handen te duwen, toen zij versierd werd door een hinderlijke en opdringerige kerel. Hij gaf het wijntje aan haar en zei dat hij haar ook niet maar een minuutje alleen kon laten, zonder versierd te worden. De andere kerel droop af en Raoul stelde zich voor en zei, dat hij daarna gewoon verder ging feesten en dat zij zich niet druk hoefde te maken over het wijntje. Niet veel later op hetzelfde feestje introduceerde hij haar aan zijn vrouw en sindsdien kennen ze elkaar. Mike was nogal stil, zelfs voor zijn teruggetrokken doen. Ik vroeg me af of ik niet te aanwezig was, terwijl ik nietszeggende gesprekken voerde met iedereen aan tafel. Slap ouwehoeren kon ik altijd wel. Ik weet nog wel dat ik dichtklapte, toen een van de twee andere dames het over haar kind had. Ik moest denken aan mijn zoon en dat ik hem vanaf dat moment veel minder zou zien; een weekend om de twee weken en met vakanties. Jennifer, op wie Mike een oogje had, merkte waarschijnlijk dat ik ergens mee zat.

Mike en ik bleven natuurlijk niet heel de avond aan hun tafeltje zitten, maar ik probeerde ze wel met elkaar aan de praat te krijgen. Ik probeerde hem te betrekken bij de gesprekken, maar hij had er net als altijd moeite mee om aan de conversaties deel te nemen.

Op een gegeven moment stond ik alleen aan de bar met een glas whisky om alleen te zijn in de drukte. Jennifer kwam bij mij staan. Het gesprek dat volgde was veel persoonlijker, dan aan tafel. Ik sprak over mijn situatie en ik weet dat ik vertelde, dat ik eigenlijk helemaal geen zin had om mensen te zien. Raoul had mij natuurlijk zonder enige moeite overgehaald om toch te komen. Mike zag dat we spraken en ik seinde hem om onze kant op te komen, zodat zij even met zijn tweeën konden spreken. Ik verontschuldigde mij, door te zeggen dat ik even alleen wou zijn en stelde voor dat zij samen verder gingen babbelen. 

Het had niet echt geholpen, want een half uurtje later spraken Jennifer en ik weer. Het praten met haar was prettig, maar ik was toch een beetje down door mijn persoonlijke situatie. Volgens mij liet ik dat niet echt doorschemeren, want er werd die avond wel flink gelachen door ons twee. We hadden elkaar op Facebook toegevoegd en ik had eigenlijk geen verdere intenties. Het zat me een beetje dwars, dat ik meer met Jennifer aan het hangen was dan Mike. Hij liet me al eerder weten, dat ze wat langer contact hadden. Maar… er was niks gaande tussen hen.

Het was net zo een avond als gisteren, dat de drankjes bleven worden bijgevuld en iedereen uiteindelijk wel lekker aangeschoten was.. Ook toen was ik stukken ongeremder, dan ik normaliter ben. Ik ging destijds niet meteen mee naar huis met Jennifer, maar er was absoluut een click. Een click waarvan ik eigenlijk vooraf hoopte, dat Mike die met haar zou hebben. Maar als je de kans niet grijpt, dan is deze zo vervlogen. 

Normaal hang ik veel met Ed, wanneer we samen ergens aanwezig zijn. Maar die ene keer, die verjaardag van Raoul had ik erg veel tijd doorgebracht met Jennifer.

Het moment dat zij aangaf om met haar vriendinnen te vertrekken, zei zij dat ze helaas met haar vriendinnen mee terug reed. Het woordje helaas zorgde bij mij voor een uitnodigend gevoel. Ik vroeg of zij zin had om een keer een drankje te doen of een bioscoopje te pakken. Ik zei nog dat we het niet als een date moesten beschouwen, maar gewoon leuk en gezellig elkaar zien en hopelijk de prettige manier van kletsen konden voortzetten. Ze hoefde er niet over na te denken en zei dat het haar ook heel erg leuk leek. 

Toen zij wegging, kuste zij mij half op mijn wang en half op mijn mond. Mike zag dat en keek mij daarna best intimiderend aan, zoals hij tegenstanders aankijkt vlak voor een gevecht, ook al heb ik maar drie partijen van hem bijgewoond. Ik vertelde hem dat we een keertje wat zouden gaan drinken, maar gewoon als vrienden. Hij zei wel dat hij het oké vond, maar zijn lichaamstaal liet dat niet zien. 

Jennifer en ik spraken een paar dagen later af in het nieuwe jaar en we waren naar The Wolf of Wall Street gegaan. Achteraf dronken wij een drankje bij café Floor aan de Schouwburgplein om de film na te bespreken. Net als op het feestje van Raoul hadden we het goed naar onze zin en vlotte het gesprek moeiteloos. Ik merkte toen wel, dat zij mij leuk vond. Ik herinner mij ook dat ik vond dat ik de bro-code al had overtreden, door met Jennifer af te spreken. Op een gegeven moment had ik lak aan heel die code een ging ik ervoor en vroeg ik me af wat er tussen Jennifer en mij zou kunnen gebeuren. Misschien was het wel de drank. Als Mike echt iets wilde doen, dan zou hij toch meer moeten hebben laten blijken? Ik gaf hem alle gelegenheid om met haar te babbelen, maar hij had er niks mee gedaan. Mijn rol als wingman had ik toch echt wel goed uitgevoerd. Haar tafelgenoten waren afgeleid door mijn slap gelul. De code had ik laten varen en ben naast haar gaan zitten in plaats van tegenover haar. Na ons derde wijntje vertelde ik dat ik haar wel naar huis moest brengen, omdat het met meer drank op onverantwoordelijk zou zijn om nog te rijden. In de auto voor haar deur zeiden we elkaar gedag, maar bleven zitten. We zaten beide, of in ieder geval ik, met het gevoel dat we iets vergeten waren. Dat gevoel dat je net in de auto zit, de straat uit bent gereden en je jezelf afvraagt of je wel de strijkijzer uit de stopcontact heb gehaald. Onzeker of je moet terug gaan of niet.  Ik was net een maand of twee echt alleen in mijn nieuwe woning. Mijn ex en ik spraken wel in de periode dat we nog samen in het huis waren, maar er was geen intimiteit. Het leek die periode net of ik met een huisgenoot leefde. Toen zij de relatie verbrak, zei zij al meer dan een jaar ongelukkig te zijn geweest. Ik had echt helemaal niks door. Dit gevoel maakte het mij lastig om te reageren op een normale situatie na de goed verlopen date met Jennifer. Meer dan een half jaar had ik geen vrouw gezoend. Ik had daarnaast het gevoel, dat ik vrouwen echt helemaal niet begreep. Ik was onzeker. Wou Jennifer nou wel of geen afscheidszoen. Heel houterig deed ik mijn arm om haar schouders en bewoog mijn mond naar de hare. We zoenden onwennig, of ik zoende onwennig. Ik wist natuurlijk niet hoe Jennifer zoende en zij ook niet van mij. 

“Ik heb boven nog wat wijn liggen als je trek hebt…” waren haar woorden direct na de zoen. Ook Jennifer zei drie jaar geleden, dat ze dit normaal nooit deed, zoals Isa en Eva dat gisteren hebben gezegd. 

Nadat Jennifer en ik twee weken aan het daten waren, zei zij dat zij Mike had verteld dat wij elkaar zagen. Hierna stuurde hij haar niks meer terug. Hij had drie dagen geen antwoord gestuurd na herhaaldelijke vragen van haar kant uit. Ze zei bang te zijn dat hun vriendschap over was. Hij had een oogje op haar, maar zat dus zwaar in de friendzone. Ik voelde me niet eens schuldig, toen zij mij dit allemaal vertelde. Ik voelde in die periode eigenlijk vrij weinig. Dat is ook de oorzaak geweest, dat Jennifer en ik niet langer dan twee-en-een-halve maand zagen.

Een paar dagen later stuurde Mike een berichtje: “Zogenaamd ging je gewoon vriendschappelijk een drankje doen.” Ik had mij schuldiger verwacht na het lezen van dat berichtje, maar het deed mij vrij weinig. Ik was altijd in de veronderstelling dat een vrouw nooit tot ruzie of zelfs wrijving zou kunnen leiden tussen Mike en ik. Maar aan de andere kant had ik wel een hele andere band met hem, dan dat ik met Ed heb. 

Ik vertelde Jennifer binnen een week, dat ik niet klaar was voor een relatie, maar dat ik haar wel wou blijven zien. Misschien deed ik het voor de afleiding, of om over mijn ex te komen, maar ik deed het niet omdat ik een toekomst samen met Jennifer voor mij zag.

Elke keer wanneer ik alleen thuis was, dan dacht ik alleen maar aan mijn ex en probeerde ik te achterhalen wat haar zo ongelukkig had gemaakt. We waren immers niet zo lang uit elkaar, althans we deelden sinds kort niet meer een woning. Soms dacht ik aan momenten die zij en ik hadden, wanneer ik naast Jennifer lag. Hoe vaker Jennifer en ik elkaar zagen, des te holler ik mij van binnen voelde. Ik deed en zei wel de dingen, die een vrouw van haar vriend verwacht, omdat dit hoorde, maar het deed mij niks. Seks was net een verplichting. Ik deed dat meer als training, dan dat ik er echt van genoot. Ik genoot nergens van en leefde alleen op, wanneer mijn zoontje om het weekend met mij was. 

Ik zei op een gegeven moment, dat ik niks voor haar voelde. Dat ik gewoon blij was, dat ik na lange tijd aandacht van een vrouw kreeg en dat verwarde met gevoelens. Zij zou beter af zijn met Mike, dan met mij. Ik vertelde haar, dat hij een oogje op haar had, maar dat door verloop van omstandigheden of eigenlijk meer het ontbreken ervan van zijn kant uit, dat wij aan de praat raakten en datgene groeide tot wat we ook hadden. Ik had er gewoonweg niet tussen moeten komen.

Die avond stuurde ik Mike nog een berichtje, dat hij haar mocht hebben als hij de ballen had om haar te benaderen. Ik had hem doorgegeven, dat ik Jennifer vertelde dat hij haar leuk vond. Veel dingen had ik niet moeten doen en heel dit gebeuren met Jennifer was er absoluut één van. Ik kreeg geen antwoord terug, maar had ook niks anders verwacht.

Bijna een jaar later tijdens een avondje stappen met Raoul en Ed, vertelde Ed dat zijn broertje ging samenwonen. Hij liet een foto van Mike en Jennifer zien. Raoul en ik herkenden haar natuurlijk meteen. Ik herinner mij nog dat Ed zei wat een leuke meid zij wel niet is. Kennelijk hebben Jennifer en Mike niet verteld, dat zij en ik elkaar een korte tijd zagen. Maar ja, ik heb ook niets verteld. 

Diezelfde avond stuurde ik Mike nog een berichtje om hem te feliciteren met het samenwonen. Ook toen kreeg ik niks terug. Ik wist toen zeker dat hij de pik op mij had of dat zij er zelfs nog meer voor had gezorgd.

Maar nu zijn vader zo ziek is… zou ik het toch wel goed met hem willen maken. Heb ik eigenlijk altijd al willen doen. Althans goed maken. Ik wil weer contact met hem hebben. Een vrouw kan toch niet tussen ons beide komen? 

“Onbekend nummer belt” verschijnt op mijn autodisplay. Ik pak mijn telefoon en zie een onbekend mobiele telefoonnummer op mijn scherm staan.

“Hallo?” vraag ik onzeker.

[soebo]

16/X – Walking down Memory Lane

Had ik dit wel moeten doen? Dezelfde avond dat ik voor het eerst met Isa intiem ben geweest ga ik mee naar huis met een vreemde. Natuurlijk niet een volstrekt onbekende, aangezien ik haar via Anouk heb leren kennen. Maar ik heb haar nooit eerder gezien, laat staan gesproken. We waren allebei wel erg dronken. Dit is niet eerlijk naar Isa toe, maar ook niet eerlijk naar Eva. Jezus wat een koude wind.

Een half jaar niet aan het daten geweest en dan deel ik het bed ineens met twee vrouwen binnen vierentwintig uur. Dacht dat zulke dingen alleen in films gebeuren. Voel mij nu wel een beetje James Bond. Zouden zij mij willen delen… Zouden zij mij tegelijkertijd willen delen? Niemand die mij ziet glimlachen.

Volgens mij is het veel minder lang lopen, dan de tien minuten die Eva gisteren beweerde. Maar met drank op heb ik totaal geen notie van tijd. Ze is wel zorgzaam. Ze bracht ontbijt op bed. Zou dat eigenlijk niet andersom moeten, dat ik ontbijt voor haar zou moeten hebben gemaakt? Misschien zou dat wel raar zijn, aangezien ik bij haar of hen thuis was. Van Isa weet ik eigenlijk niet of zij zorgzaam is. Zij bestelde een lunch, terwijl Eva zelf ontbijt maakte en dat best vroeg in de ochtend na een nacht doorhalen. Eva heeft geen kinderen en waarschijnlijk ook geen ex-man in de gevangenis. Maar volgens mij is zij wel wat jonger. Ik heb eigenlijk helemaal geen idee hoe oud ze is. Hoewel jonger, Anouk is ook allang geen twintig meer. Weet Eva eigenlijk wel hoe oud ik ben? Weet ze dat ik vader ben? 

Langzaam tikkend geluid van boven. Rood. Ik kan oversteken, aangezien er geen auto in de buurt is. Waarom loop ik niet? Ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Geen nieuwe berichten.

Een wat oudere dame fietst mij tegemoet en rijdt wel door het rode licht. Rebel. Als ik spring en met een indraaiende trap vol op haar gezicht schop. Zou zij dan naar achteren vallen en een wheelie maken, omdat zij haar fiets vast heeft? Of zou ik door haar voorwaartse beweging in de lucht terugdraaien? Misschien heffen onze bewegingen elkaar op, waardoor ik stil in de lucht kom te hangen en zij als een zak aardappelen in elkaar zakt? Ze gaat in ieder geval niet dood van een schop, maar houdt er hooguit een gebroken kaak aan over. Ze is te jong om osteoporose te hebben, dus een val zal niet meteen leiden tot een heupbreuk. Ik knik hoffelijk mijn hoofd naar haar, wanneer zij voorbij rijdt. 

Eigenlijk wel handig dat Eva een mannelijke huisgenoot heeft. Mijn haar is tenminste in model en sprayde ‘gewoon’ een mannelijke deodorant op na het douchen. Wel een geil ding, die Eva. Nog snel een vluggertje voor het douchen.

Het getik versnelt en het voetgangerslicht is op groen gesprongen. Nu komt er pas een auto aan.

Linksom, niet onder het viaduct door richting het Hofplein.

Die jongens zullen vast nog wel slapen. “Mooi plafond. Ze heeft van die lambrisering langs de rand. Zei Anouk er nog iets van?” send

Ik verwacht geen reactie tot later. Hoewel ze natuurlijk wel beiden vader zijn en best wel gewekt kunnen zijn door hun kroost. Nooit meer naar huis, maar ook nooit meer uitslapen! Mijn kind maakte mij ook altijd wakker, toen ik we nog een gezinnetje met zijn drieën waren. Zou hem wel willen zien, maar volgend weekend is hij weer bij mij. Misschien dat ik hem straks zal bellen, ook al zeggen we niet veel meer dan hoi en doei en ik houd van jou. Mijn boefje. Een warm gevoel stijgt vanuit mijn borst richting mijn hoofd. Is dit liefde? Het gevoel van onvoorwaardelijke liefde? 

“10:11” Opporto; daar wil ik nog wel een keer heen en lekker vis eten. Zal ik een keer met de jongens gaan of ga ik er samen eten met Ev... Isa… Eva. Uit eten kan toch geen kwaad?

Mijn auto staat eenzaam geparkeerd aan de Heer Bokelweg. Gelukkig bevindt er geen wit papiertje onder mijn ruitenwisser.

Heeft Ed het nieuws eigenlijk al aan iedereen verteld? Of heeft hij het nu alleen met Raoul en mij gedeeld. Zou Anouk het eigenlijk weten? Ze zijn natuurlijk niet heel close, maar we waren gisteren wel met z’n allen in Bird. Hoe zou het eigenlijk met Mike gaan? Die zal het natuurlijk ook weten als broertje van Ed. Ik heb hem echt lang niet gesproken. Zal ik hem straks bellen? 

Koude stuur.

Ik heb veel herinneringen aan Mike. We zagen elkaar vaak, omdat ik natuurlijk veel bij ze op bezoek ging. Vanaf mijn twaalfde, dus vanaf de middelbare school ging ik om met Ed. Ik herinner mij nog dat ik voor het eerst na schooltijd mee ging en dat we Street Fighter II speelden op de Amiga 500. We hadden een verkort rooster, omdat de bovenbouw tentamens had. En als tiener in die tijd had je niet zoveel te doen, dus ging je maar gamen. Diskette erin, letterlijk een paar minuten wachten en dan eindelijk spelen. Het speelde wel heel lastiger dan in de arcadehal, aangezien je bij Street Fighter II zes knoppen kon gebruiken in de speelhal en er maar twee tot je beschikking had op de joystick van de Amiga. 

Al die kung fu films herinner ik mij nog, die we met z’n allen; Ed, Mike en ik… en oom Dolf, bekeken. Ik kwam zo vaak bij ze over de vloer, dat ik hun vader gewoon oom noemde. Het voelde na een tijd raar om meneer tegen hem te zeggen en ook al waren we niet familie in bloedlijnen, voelde het wel zo. Hoe oud waren we toen we allemaal op karate gingen? Als Ed en ik vijftien waren, dan was Mike twaalf toen we begonnen. Ed was altijd al wel rustig geweest en nooit een fysiek ingestelde jongen. Hij stopte ook al binnen een jaar of twee. Mike en ik gingen wel verder. Twee keer per week karate tot we na iets meer dan vijf jaar onze zwarte band hadden gehaald. 

We kochten geregeld van die vechtsport magazines en lazen over kooigevechten en bare knuckle fights. Zodra we de naam Gracy op de kaft zagen, was het exemplaar van hem of mij. Mike stelde voor om samen ook Brazilian Jiu Jitsu te doen, omdat we zo een fan van de Gracy’s waren. Destijds kon je alleen nergens BJJ trainen in Rotterdam, dus zochten we een lokale Jiu Jitsu school. De wekelijkse training was wel op een avond dat we karate training hadden. We trainden dus samen een keer karate en een keer Jiu Jitsu per week. 

De eerste training kwamen we beide in onze witte karate pak aan en zei de sensei, dat we verkeerde pakken hadden gekocht. Mike zei meteen dat we jaren karate beoefenen en niet in shirtje en joggingsbroek wilden komen. Sensei moest erom lachen en vond het allemaal prima. Hij waarschuwde wel, dat indien we verder wilden gaan, dat we echt een veel dikker en steviger pak nodig zouden hebben. Als karateka dachten we dat we konden vechten, totdat we voor het eerst werden beetgehouden en op de grond als  lappenpoppen heen en weer werden gesmeten. Voor mij en Mike was dit een wake up call. Mike had na een tijd veel meer talent op de grond, dan ik had. Hij was al snel beter in het grondwerk en de verschillende klemmen. Staand sparren tijdens karate ging gelijk op, maar met Jiu Jitsu delfde ik altijd het onderspit. 

Niet heel veel later is Mike ook nog begonnen met kickboksen. Hij vroeg mij natuurlijk om ook daar zijn trainingsmaatje te worden, maar drie sporten was te veel voor mij. Ik kon en wou het niet opbrengen om vier tot zes keer per week te trainen. Ed en ik gingen natuurlijk ook veel met elkaar om en als ik dan ook zou kickboksen, dan zou bijna al mijn vrije tijd uit vechten bestaan.

Wel grappig; uitgaan deed ik altijd met Ed en knokken altijd met Mike. Mike en ik hebben tot zo’n tien jaar geleden wekelijks samen getraind. Wat kan ik ervan zeggen; een vrouw veranderde mijn agenda. En een andere vrouw veranderde onze relatie. 

Ik heb wel spijt van wat ik had gedaan, maar heeft hij mij echt vergeven?

[soebo]

15/X – Verplicht nummertje

Wedden dat ze gaat zeggen, dat ze dit normaal niet doet. “Normaal doe ik dit niet. Iemand meenemen naar huis, die ik net heb ontmoet.” We zoenen, terwijl ze ongeduldig mijn riem losmaakt. Ik trek mijn trui uit en neem daarna nog een slok wijn. Mooie wijn, niet van dat goedkope spul. Mooi glas ook.

Eva heeft mijn riem en de knoop van mijn skinny jeans losgemaakt. Bryson Tiller’s Don’t klinkt uit haar radio. “Stop” zeg ik haar handen vasthoudend. Ze kijkt me verbaasd aan. “Ik sta halfnaakt in jouw woonkamer, terwijl jij nog al je kleren aan hebt. Niet eerlijk hè...” Ze lacht met haar vingers in mijn broekrand. “Strip voor me.” 

Eva staat op en danst langzaam op het muziek. Haar heupen bewegen mee op de beat van het liedje. Het knoopje van haar broek maakt ze los en trekt de rits langzaam naar beneden. Ze draait zich om, kijkt om en duwt haar broek voorovergebogen omlaag tot haar knieën. Ze draagt een simpele zwarte string. Ik klap op haar kont. Met buiten handbereik zit zij op de bank en kijkt mij aan. Zij leunt naar achteren en doet haar benen omhoog. Met haar wijsvinger roept zij mij naar zich toe, maar door haar benen voor mij te houden, dwingt zij mij om haar zwarte neplederen strakke broek uit te trekken. Met haar voet duwt zij mij terug op de bank. Ik neem een slok wijn, terwijl ik verder naar de show kijk. Ze draait zich ondeugend om en twerkt in slechts haar string en topje. Plagend trekt zij haar top over haar hoofd. Haar haren vallen mooi langs haar rug naar beneden. Met haar handen om mijn nek zit Eva op mijn schoot. Haar bh glijdt langs mijn gezicht. “Ik heb zin in je… maar ik wil eerst douchen, heb wel flink gezweet in Bird. Kom je zo naar de douche?” We gaan straks nog meer zweten, maar ik kan ook een douche gebruiken. Ze vraagt mij niet meteen mee. Gaat ze zo’n vaginale douche gebruiken; Lactacyd en mag ik niet zien hoe zij het tuitje inbrengt. Vreemd, want ik zie haar straks toch helemaal naakt. “Ja, ik kan ook wel eerst een douche gebruiken… Het is toch lekkerder om schoon…” Zoenend snoert zij mijn mond. “Kom maar wanneer ik je roep.”

Eva loopt de woonkamer uit en kijkt nog even om. Zichtbaar geniet zij van mijn gestaar.

 Mijn telefoon toont nog steeds 18 berichten.

“Hoi” “Hoe is het etentje?” “Lucy is denk ik ziek aan het worden.” Foto van een slapend kindje onder een deken verwikkeld. “Mijn prinsesje” “Ik ga zo slapen” “kan niet wachten tot ik je zondag weer zie” Kussend emoticon

“Een van mijn vrienden had heftig nieuws. Ik leg het wel uit zondag of morgen. We zijn na het etentje nog gaan borrelen. X bel je morgen“ Send

Halfnaakt op de bank van eigenlijk een vreemde staar ik voor mij uit. Ik weet niks van Eva, alleen dat ze een collega van Anouk is. Haar stapeltje kleren ligt naast mijn voeten.

Het is een hoekige zwarte driezitsbank van soepele luxe leer. De muur achter de tv heeft een bloemenprint in zwarte lijnen op een bronzen kleur. Een lage glanzende wit gelakte tv meubel met slechts een lade in de volle breedte  met twee modern ogende mat grijze hendels. Naast de meubel staat een donkergrijze vaas met een dunne rode verticale rechte lijn. In de vaas zijn een aantal geschuurde takken van verschillende kleur en dikte, maar ongeveer even lang.

De salontafel bestaat uit vier fruitkistjes, die tegen elkaar vast gemonteerd zijn in een ‘cirkel’. De kistjes zijn in dezelfde glanzende witte lak geverfd als de tv meubel. Het gat in het midden is gevuld met gladde grijze matte kiezelstenen. Onder het tafeltje ligt een donker rood kleedje. De vloer is van donkerbruin laminaat.

Aan de korte muur bij de deur staat een redelijk grote boekenkast gevuld met veel boeken en kleine houten accesoires. De boeken zijn op kleur gesorteerd. Tussen de tv meubel en de boekenkast staat een rode moderne gekromde fauteuil zonder armleuning.

Er hangt een grote lamp boven de salontafel. Het lijkt op zo een grote Ikea lamp.

In de hal hangt een moderne schilderij. Felle kleuren met lijnen in twee kleuren. Geen idee van wie, maar de schilderij intrigeert mij. Een laag wit kastje met een glazen blad staat onder het schilderij met een metalen schaaltje erop. De donkerbruine vloer loopt door heel het huis. Zou zij de inrichting hebben gedaan of hij? Het past wel allemaal mooi bij elkaar.

“Kom je erbij?”

Het is een kleine douche. Achter de wasbak hangt een open douchegordijn, waarachter Eva naakt en glimmend van zeep op mij wacht. De douchekop hangt laag, zodat haar knotje niet nat wordt. Ze is niet zo slank als Isa, maar heeft een mooi vrouwelijk lichaam, met rondingen op de juiste plaatsen.

We zoenen elkaar naakt en ik streel haar langs haar rug. Ze pakt een mannendouchegel uit een mandje, dat in de hoek gemonteerd is. Mijn hand beweegt van haar schaambeen naar haar borsten. “Is van Jort, maar mag je vast wel gebruiken.” Rituals Samurai. In het mandje ligt een flacon met tuitje van Lactacyd.

Ik begin mij overal in te zepen. Tijdens het afspoelen, staat ze tegen me aan en zoenen we weer. Ze zuigt plagerig aan mijn tong en stapt bijna abrupt uit de douche om zich af te drogen. Het muziek staat wat harder. In de badkamerkast op de bovenste plank is een kleine Sonos speaker. Haar handdoek ligt op de grond en een schone handdoek hangt naast de wasbak. Ze kijkt mij even aan en loopt de badkamer uit. “Je vindt me zo meteen vast wel.”

Ik spoel mij snel af en droog mij voor zover mogelijk nog sneller af. Het muziek in de badkamer en woonkamer zijn uit, maar uit een kamer galmen zwoele muzikale klanken. Ook de enige kamer waar nu gedimd licht vandaan komt.

Eva leunt op een arm en light op haar deken. “Ik heb niks bij me… we hadden niks gepland na het etentje bij Loos.” Met een lichte en langzame beweging van haar vinger roept zij mij naar haar toe. Mijn hand beweegt langs haar heup. Ik zoen haar wild en duw haar plat op haar bed. Mijn hoofd beweegt naar haar borsten. “Ik heb volgens mij wel iets… en anders pik ik toch iets uit Jort’s kamer…”

Zij duwt mij opzij, gaat op mij zitten en begint mij nat en slordig te zoenen. Haar mond gaat naar mijn nek en naar mijn borst en steeds lager.

Met gesloten ogen zie ik voor mij hoe die jongen vol op de bar knalde. Zijn ogen draaiden weg bij impact. Het naar mij toe en naar beneden trekken, zorgde voor zo een versnelling in zijn voorwaartse beweging. Hij kon zijn hoofd niet eens bewegen om de impact te ontwijken. Het kon natuurlijk ook komen, doordat hij zelf dronken was. Er hing namelijk een sterke whisky lucht om hem heen, hoewel dat ook de mijne had kunnen zijn. Ik had volgens mij vier glazen op in een korte tijd. Jammer dat hij eigenlijk meteen knock out ging. Eigenlijk wel lief, dat hij voor zijn lelijk zusje opkwam. Maar ja, ik laat me niet intimideren. Hij had gewoon met zijn klauwen van mij af moeten blijven. Gelukkig raakte hij de rand met zijn hoofd en niet met zijn mond. Anders zou ik onder het bloed en misschien wel onder zijn tanden hebben gelegen. Als er iets is waar ik een hekel heb is het bloed van een ander in mijn mond.

Eva kreunt, terwijl ze op en neer beweegt. Ze is bezweet en kijkt mij aan met haar handen op mijn borst. Heb ik wel een condoom om? Ik voel en merk snel het randje van de condoom langs mijn vingers. Jhene Aiko speelt nu op haar Sonos.

Ik dacht dat die ene bewaker mij in een greep wilde nemen. Hij kwam op een dreigende manier aangelopen. Denk niet dat ik hem aan zou kunnen. Hij zag er uit als een getrainde vechter. Gelukkig bleef hij kalm en gaf hij mij ook nog eens props toen ik met Eva op de bank zoende. Knappe mensen hebben nou eenmaal meer privileges.

Eva duw ik van mij af en draai haar om. Ze gaat op haar knieën en maakt een holle rug met haar gezicht op het matras.

Wie heeft mij eigenlijk nog meer geappt? Ik heb alleen de berichten van Isa gelezen. Mijn telefoon is nog op haar bank. Eva kreunt met haar gezicht in haar kussen en zij grijpt in de deken. Haar linkerhand houdt zij tegen mijn heup aan. Ik trek haar naar de rand van haar bed, zodat ik kan staand verder kan.

Ze schokt en is even stil. Volgens mij faket ze. Ik ga denk ik maar geluid maken. Dat hoort wel nu. Mijn handen knijpen in haar billen en ik stoot harder en sneller. Ben moe aan het worden en begin verzuring in mijn buik te voelen.

Eva kijkt mij aan met een half open mond in de deken. Ik draai haar om, zodat ik haar gezicht kan bekijken. Haar handen gaan over mijn rug en ik voel dat ze haar nagels in mijn rug wilt zetten. Ik trek haar armen weg en houd ze boven haar hoofd, terwijl ze op haar rug ligt. Ze bijt op haar onderlip en begint weer te schokken. Ze plaatst haar handen tegen mijn liezen, terwijl ik door ga. Ik voel druppels zweet langs mijn rug glijden.

Een schaduw bij de deur verdwijnt snel, wanneer ik mij omdraai. Zou die bolle denken dat Jort en ik een stelletje waren? Nee, zie ik er dan gay uit? Bij Jort is dat wel meteen duidelijk zichtvaar. Ach hij mag wel kijken.

Moet mijn focus er even bij houden. Ik kijk naar Eva’s lichaam. Zij houdt haar kussen voor haar gezicht en kreunt er in. Zal ik met twee handen haar kussen op haar gezicht duwen? Hoe snel verstikt iemand eigenlijk op die manier? Ze laten het best vaak zien in films, wanneer ze iemand in hun slaap willen vermoorden. De kussen gooi ik opzij. Eva’s armen zijn om mijn nek en zij hijgt haar warme adem in mijn gezicht. Het ruikt naar een zure witte wijn lucht.

Het licht schijnt in de kamer. Dit is niet mijn kamer. “Heb eitjes voor je gebakken, toen je sliep. Wist niet hoe je ze wilt hebben, dus heb spiegelei, roerei en een omeletje gebakken. Ik heb ook wat bacon apart gebakken, weet niet of je varken eet.” Een knallende koppijn verspreidt zich achter mijn ogen, wanneer ik ga zitten en mijn ogen open. “Hoi…” Ik kijk Eva aan. “Heb je misschien iets te drinken?” “Er is een kopje thee en een glas sinaasappelsap op het nachtkastje.” Na een flinke slok thee, neem ik een hap van het sneetje met omelet. “Eet jij ook? Of is dit allemaal voor mij?” vraag ik haar kussend. Ze pakt een boterham en neemt een hap. Ik stap uit bed en ga richting het toilet.

Na het plassen was ik mijn handen en schud ik mijn handen elf keer, voordat ik de handdoek gebruik om mijn handen af te drogen. In de woonkamer hoor ik overdreven: “O mijn god. Een naakte naar seks stinkende man in mijn huis!” “Hey Jort.” Ik kijk naar hem, omdat hij op de bank zit en ik mijn kleren niet zie. “Waar zijn mijn kleren?” “O die zijn al in mijn kamer. Heb vanmorgen jouw spullen hierheen gebracht.” Roept Eva. “Genoten van het schouwspel?” vraag ik net hoorbaar aan Jort. Met een rood gezicht vraagt hij fluisterend: “Ben je echt niet een beetje bi-curious?” Mijn hoofd schuddend en met een glimlach loop terug naar Eva’s kamer en trek de deur achter mij dicht.

“Heb je misschien een paracetamolletje? Hoe laat is het eigenlijk?” “Bijna half negen?” “Waar zijn mijn spullen?” Zij wijst naar een stoel in de hoek van haar kamer. Mijn kleren liggen keurig opgevouwen en mijn telefoon ligt daar bovenop.

“8:24” “9 WhatsApp”

Na het invoeren van mijn code klik ik op het WhatsApp icoontje.

Groepsgeprek “Ben je alweer verdwaald? Hahaha” “En… hoe is haar plafond?” “Woef woef woef hahahahha”

Kendo “Wie gaan er morgen in Den Haag trainen?” “ik” “yesssssss ik” “misschien” “ik pas” “jammer”

“ik kom er ook zo aan. rijd iemand mee?” Send

Eva grinnikt, terwijl ze naar de deur kijkt. “Maar liep je nou gewoon helemaal naakt naar Jort toe?” “Ja.” Antwoord ik met een vanzelfsprekendheid en een frons. “Gewoon zo, met niks aan?” Vannacht stond Jort te gluren, toen hij terugkwam van Bird. Volgens mij wist hij dat ik hem heb zien kijken en ik wilde hem gewoon kutten. “Ja gewoon zo. Alsof hij nooit een naakte man heeft gezien.” Een plotselinge lach klinkt uit Eva’s mond en zij kruipt op het bed naar mij toe.

“Kut… mijn auto staat nog bij Bird. Ik ga ‘m maar zo ophalen, voordat ik een boete krijg wegens onbetaald parkeren.” “Kan je niet een paar minuten later naar buiten?” Ze zoent op mijn schouder en beweegt haar hoofd naar mijn borst. Ik duw haar hoofd naar beneden en zij begrijpt de hint.

“Kom je straks dan weer terug?” zegt ze omhoog kijkend. Dan hoef ik waarschijnlijk niet zelf voor lunch te zorgen. “Uh ok ja, maar ik moet wel rond kwart over twaalf weg. Ik ga straks trainen in Den Haag.”

Wat zou Isa nu doen?

[soebo]

14/X – Vergelijkbaar, maar anders

Het lijkt alsof ik nuchter ben geworden door die plotselinge adrenaline stoot. Ed staat voor mij en kijkt mij in mijn ogen aan. “Was bewust hè?” Vraagt hij zacht. Het was inderdaad bewust, maar ik verdedigde mijzelf, vind ik dan. Ik ga dit alleen niet zeggen, aangezien er anderen bij staan. Ik ontwijk zijn blik en draai naar de bar om een glas whisky cola te pakken en zeg op een droge toon: “Jongens, jullie drankjes.” Mijn hartslag is weer normaal, maar het beneveld gevoel is verdwenen. De zoete Jack & Coke smaakt goed en drinkt even makkelijk weg als een pure cola. Mijn lege glas zet ik hard neer op de bar. Ed staat weer voor me en kijkt mij weer aan.  “Blijf wel rustig hè. Geen gelul dit keer ok!” Gek dat hij mij probeert te kalmeren, terwijl hij eerder degene zou zijn, die kwaad of verdrietig hoort te zijn. Ik ben hartstikke kalm en begin weer van het muziek te genieten. “Ik ga ff naar de plee man. Heb allemaal bier van de vloer op mijn handen.”

 Voor de ingang van de wc staat een tafeltje met daarachter een lief ogend dametje. Op het tafeltje ligt een schaaltje met een tekstbordje erachter: “Ik moet jullie gezeik de hele avond aanhoren. 0 – 100 euro.” Ik glimlach naar de dame en pak wat muntgeld uit mijn broekzak. Ik leg een aantal in het schaaltje en loop naar de piswand; zo een RVS wand waar om de 40 centimeter een straaltje water naar beneden glijdt. Drie man staan met een arm leunend tegen de muur boven het wandje met hun benen een klein beetje uit elkaar. Ik sta er wijdbeens naast, maar heb beide handen rond mijn kruis, één om mijn short opzij te houden en de andere om te richten. Naar rechts kijkend zie ik een zwaar bezopen gezicht. Ik bemoei mij weer mijn eigen gezeik, kijk naar beneden, schud af en doe mijn broek dicht.

 Ik was mijn handen met zeep en spoel ze goed schoon. Elf keer schud ik mijn handen boven de wasbak, voordat ik een papiertje pak en mijn handen verder afdroog. Rechts heb ik zicht op de wasbak van de dames wc en ik zie drie dames zichzelf voor de spiegel bekijken.

 Mijn groepje staat op dezelfde plek als voor het gevecht, dichtbij de dansende menigte, voor zover het een gevecht genoemd kan worden. Ed staat met twee glazen in zijn handen en geeft het volle van de twee aan mij. Eva, Anouk en Jort dansen voor Ed met hun gezichten richting de bewegende mensenmassa. Ik heb al een tijd niet getwijfeld. Komt dat door de drank? Eva draait zich om en stapt dansend mijn richting op. “Kom dans mee met ons.” “Ik… ik ben eigenlijk een te beetje warm gekleed voor een avondje stappen. Ik ga straks zo erg zweten, wanneer ik dans.” “Dat maakt toch niet uit? In Bird is dat normaal. Aan het einde zweet iedereen!” Ze heeft gelijk. Wanneer ik wel in een dun shirtje of overhemd gekleed zou zijn en zou dansen, dan zou ik sowieso ook bezweet eindigen. Ik beweeg mee op het muziek. We dansen dicht op elkaar en maken net geen contact.  Fris en fleurig. Het ruikt bekend, maar net anders. Ik pak mijn telefoon kort uit mijn zak om de tijd af te lezen, hoewel ik een Tagheuer Carrera om mijn linker pols draag. “1:58” “18 WhatsApp”

Ik kijk Eva in haar ogen aan. Ze glimlacht en kijkt weg. Een stapje dichterbij elkaar dansen we verder.

“Wat hoorde ik nou. Heb je een gozer buiten westen geslagen?!” Raoul. Een hand op mijn schouder draait mij naar rechts. “Ed en die blonde jongen vertelde wat er is gebeurd. Maar vertel dan. Wat gebeurde er precies precies?” Raoul herhaalt vaak het laatste woordje en wanneer hij dat doet, dan doet hij dat met een uitdrukkelijk Surinaams accent. “Was een ongelukje. Hij duwde, gleed uit ofzo en viel samen met mij tegen de bar.” Lieg ik. “Tuurlijk… En daarom had hij een jaap in zijn hoofd en jij precies niks. Niet liegen tegen mij hè… ik ken je langer dan vandaag! Veel langer! Heb geen zin in weer gezeik.” “Maak jezelf nuttig man… mijn whisky is op.” Raoul steekt zijn middelvinger op, maar vraagt aan iedereen of een drankje gewild is.

Ik dans verder en draai mij om, om verder met Eva te dansen. Ze heeft zich omgedraaid, toen ik met Raoul sprak. Ik stap dichterbij, dans achter haar en beweeg mijn gezicht dicht naast de hare zonder haar aan te raken. Wanneer ze merkt dat ik dichtbij haar dans, draait zij zich om en danst met haar armen langs zich, bijna tegen mij aan. Ze kijkt mij aan en bijt op haar onderlip. Dit komt ook bekend voor. Ze bijt een beetje op dezelfde manier op haar onderlip, zoals Isa dat ook doet. “Zie je. Je zweet al.” Fluistert zij half lacherig in mijn oor.

Raoul en Ed komen aangelopen met beide drie drankjes in hun handen. Ik pak een wijntje en een glas cola met een kort rietje uit de handen van Raoul en geef het wijntje aan Eva. Ik ruik aan de cola en neem een slokje na de geur van whisky te herkennen. “Kom” zeg ik tegen Eva, pak haar vrije hand en loop richting de zaaldeur. Langs de muur aan de overkant staan tafeltjes en bij het raam wachten twee lege banken op bezetters. Ik loop met Eva’s hand vast naar een van de banken en ga rustig zitten. Wanneer zij naast mij plaats neemt, maken onze knieën contact. We bewegen beiden onze knie niet en kijken elkaar aan. Ik zal er wel weer dronken uit zien met half dichte oogjes.

Nu met wat meer verlichting zie ik wat ze draagt. Een zwarte nepleren broek en een los zwart topje met zilverdraad door de stof verwerkt. Ze ziet dat ik haar bekijk en neemt een slokje wijn. “Jij bent niet echt een prater hè.” Ik heb inderdaad niet veel tegen haar gezegd. “Ja, daarbinnen moet je tegen elkaar schreeuwen om elkaar te verstaan. Daarom bracht ik je hierheen. Wou gewoon even kletsen.” “Ik zag je wel kijken bij Loos. En ik weet ik ook wel dat jij doorhad dat ik keek.” Wauw, wat is zij assertief en opmerkzaam. “Ja, ach. Ik dacht achteraf dat je keek, omdat jij ons tafeltje het gezelligst vond. Dat zei je nog in Loos, toen ik je aansprak.” Haar arm is slank, maar mooi gevormd. She must work out. De beveiliger, die net voor mij stond, kijkt mij aan vanaf het gordijntje bij de deur en knikt langzaam met een ‘not bad’ uitdrukking op zijn gezicht. “Maar dat was ook zo. Er waren een aantal stelletjes, een paar double dates en naast jullie één andere groep. Hoewel groep, jullie waren maar met z’n drieën, het was een bedrijfsetentje. Allemaal van die obnoxious kantoorlulletjes. Beetje van die hautaine jongens. Denk van een van de advocatenbureaus in de buurt.” “Ja ik zag ze staan, toen ik binnenliep. Van die brallende en pochende oud-korpsballen.” Ik neem een slok en leun achterover tegen de leuning met mijn arm op de rugleuning achter haar. Ik merk dat ik glimlacht. Ik pak een rol Mentos uit mijn zak en neem een snoepje. Ik bied haar het rolletje aan, maar ze geeft aan niet te hoeven.

“Je danst leuk.” Zegt Eva zoekend naar worden om het gesprek op gang te houden. Vergeleken met al die dansers stel ik helemaal niks voor. “Dankjewel. En jij… Jij danst sexy.” Ik schud mijn hoofd en blaas alsof ik probeer om belletjes te blazen uit zo’n plastic ringetje aan een zelfde kleur plastic staafje. “Vind je?” zegt ze en zij leunt ook tegen de leuning. Mijn duim raakt haar rug nu. Ze doet haar linkerarm over mijn rechter arm. “Nou vertel.” Vertel wat? Ze kijkt vragend en flirterig tegelijk. Wilt ze dat ik iets over mijzelf vertel of wilt ze dat ik ga flirten? Of wilt ze dat ik iets over haar vraag? “Beweeg jij vannacht ook zo sexy?” Ze lacht. “Je bent wel een beetje stout hè?” “Wie ik?” “Nee, jouw opa! Nou goed.” “Ik geef Jack de schuld!” “Alleen Jack… of gewoon ook jezelf?” De drank maakt mij wel minder terughoudend. En zonder dat ik het door heb, beweeg ik mijn mond naar haar mond.

“Wat gebeurde er eigenlijk net bij de bar” zegt ze, wanneer ik op ongeveer een centimeter van haar lippen ben met mijn mond. Ok, dus een verkeerde inschatting.

“Nou schijnbaar had ik zijn zusje geslagen. Dat dik meisje dat erbij stond. Had haar niet geslagen hoor, maar heb mij wel lullig tegen haar gedragen.” “Ken je haar dan?” “Nee, ze stond daarzo op mijn voet en uit reactie duwde ik haar weg. “ Ik wijs met mijn kin naar de garderobe. “Een ding wat ik nooit zou doen is een vrouw slaan.” “Jort zei dat die kerel jouw wou slaan, maar dat jullie toen omvielen.” Hij heeft dus niet gezien, dat ik hem naar me trok en ervoor zorgde dat hij mijn zijn kop tegen de bar knalde, waardoor hij out ging. Gelukkig. “Ja, ik weet niet precies wat er gebeurde. Maar gelukkig is het niet tot een gevecht gekomen.” Zeg ik onverschillig. “Volgens mij kan jij wel goed overweg met jouw handen.” “Ik kan wel goed overweg met mijn handen” herhaal ik met een knipoog. “Waar woon je eigenlijk? In de buurt? Jort zei dat jullie lopend waren gekomen.” “Ja. Ik woon op de Schiekade. Echt iets van tien minuutjes hiervandaan. Hoezo… wil je met me mee dan?” Vraagt Eva een beetje uit de hoogte. “Als ik welkom ben, dan zeg ik echt geen nee… Ga niet liegen.” “Wie zegt dat ik geen vriendje thuis heb?” “Jort. Die had zich voorgesteld als jouw huisgenootje. Kan me niet voorstellen, dat je samenwoont met een man én een gay huisgenootje heb.“ “Scherp.” “Ik heb mijn momentjes.”

Ze neemt nog een slok wijn en friemelt daarna met haar linkerhand aan mijn trui bij mijn schouder. Ik beweeg mijn hoofd weer naar haar en blijf haar dit keer aankijken. Ze beweegt haar hoofd niet weg. Een centimeter voor haar mond zit ze nog stil en zegt ze niks. Ik pauzeer mijn beweging heel kort. Haar ogen zijn dicht. Ik proef witte wijn van haar lippen. Het gezicht van Isa zie ik in gedachten voor me, terwijl ik met Eva zoen.

“Ik ben zo teut.” “Dat is niet erg. Ik ben ook echt erg flink aangeschoten. Maar heb je een vriend dan?” “O nu je mij gezoend hebt, wil je pas weten of ik een vriend heb. Homewrecker!” zegt ze lachend. Ze duwt me zachtjes van zich af. “Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven.” “Heb jij een vriendin?”

Ik was vanmorgen nog bij Isa… en niet om te ontbijten. We zijn op één date geweest en vanmorgen was ik bij haar na haar uitnodiging. Is zij dan mijn vriendin? Ik vind haar wel leuk. Maar ze heeft wel issues. Jeugdzorg die haar ongeschikt vindt als moeder. Een ex-man, die ook nog eens in de gevangenis zit. Maar iedereen heeft issues, alleen ben ik geen therapeut, die defecte dames helpt. Wil ik het een kans geven? We kunnen niet spreken over een relatie. Ga ik dan vreemd of telt het nog niet mee? We hebben elkaar niet expliciet verteld dat we vriend en vriendin zijn. Meer dan ‘ik vind je echt leuk’ hebben ook niet gezegd.

“Nee, ik heb geen vriendin.”

Eva trekt mij met twee vingers in mijn kraag naar haar toe en zoent mij voorzichtig en houdt meteen haar hand tegen mijn borst om de rust te bewaren.

“Zullen we even tien minuten wandelen en bij mij… een wijntje drinken?

[soebo]

13/X - Bird

“Ey je laat straks wel je wagen hier hè! Want dit stukje kon nog wel, maar ik durf te wedden dat jij straks zo panja bent, dat je niet meer kan rijden!” “Ja, ik laat de auto later staan, Ed. Pak straks wel een taxi of ga lopen. Waar is Oel?” “Bij de bar waarschijnlijk.” 

We staan in de rij voor de garderobe. Het is niet superdruk, maar de leuke garderobedames zijn bezig met de spullen van andere gasten, die voor ons staan. Er is vannacht een pizzabakker bezig. Misschien dat we vannacht een pizza doen, aangezien ze meer dan prima zijn. 

Bird is altijd wel een beetje donker. Alleen de wc’s en de garderobe zelf zijn goed verlicht. Er staan twee bouncers bij de deur. Niet echt vriendelijk ogende mannen met een ietwat agressieve houding. Het is wel meteen duidelijk, dat zij kunnen knokken, iets te duidelijk naar mijn mening. Er zullen vast nog wel een of twee bewakers rondlopen. Sinds Bird is uitgebreid, staan ze met drie of vier man. Heb hier eigenlijk nooit echt gevechten gezien, maar aan de andere kant ben ik niet zo vaak in Bird. Het zaaltje rechts vind ik vaker wel leuker dan achter, aangezien rechts over het algemeen minder commercieel wordt gedraaid. Vroeger was dit Bird en de rest was niet in gebruik. 

Geen idee welk feest er vandaag is, maar het publiek is lekker gemengd. Ik zie modieus geklede mensen, studentenballen, mensen van onze leeftijd en aardig wat dansers. Dansers zijn over het algemeen of heel modieus of juist heel comfortabel gekleed. Vind het wel altijd geweldig om te zien hoe zij zo uit hun dak gaan op een feest. Zij doen echt, wat je naar mijn mening in een club moet doen; dansen, dansen en dansen! En ze dansen van begin tot eind. 

De dame voor me stapt plots naar achter en staat vol op mijn voet met haar rechter hak. Uit reactie houd ik haar net boven haar middel vast. “Je hoeft me geen pijn te doen om mijn aandacht te krijgen hoor… Je bent al leuk zat.” “O sorry. Dat was echt lomp van mij.” Zegt de dame geschrokken met haar hand voor haar veel te dik opgemaakte gezicht. Bij het zien van haar gezicht laat ik haar meteen los, trek ik een vies gezicht en krijg ik onmiddellijk een beetje spijt van mijn laatste zinnetje. Er zullen vast wel mannen zijn, die haar leuk vinden, maar ik totaal niet! Ze heeft veel te veel foundation op en in een verkeerde tint wit. Haar wenkbrauwen bestaan daarnaast alleen uit houtskool lijntjes. Ze heeft ook nog eens een veel te vet lichaam. Kijk ik heb vaker stevige dames gezien, die er goed uitzien. Maar dit exemplaar niet. Haar figuur is het best te beschrijven als een snoepappel aan een stok! Dunne benen en rond bovenlichaam. Ze draagt een zwarte legging met glittertjes in het stof en los van haar veel te strak broekje een strapless topje met daarover een kanten doorzichtig topje. Haar broek en topje zijn echt een aantal maten te klein, aangezien een witte vetrol er letterlijk tussenuit steekt.

Ze is een mix van een lopende rollade en een oreokoekje met teveel vanille in het midden… “O wacht… Ik had niet naar je gekeken, lelijkerd.” Komt ineens uit mijn mond. Ik duw haar een beetje grof van mij af, terwijl ze iets tegen mij zegt en leg de jassen op de toonbank. “Arrogante lul!” Hoor ik achter me.

 Ed lacht zich helemaal suf en pinkt een traantje weg. “En dan zeg jij dat Oela een flapuit is!”

“Drie stuks.” “Dat is dan drie euro” zegt een mooie donkere meid, met mooie volle lippen en een tandpasta smile. Ze heeft verzorgde volle krullen, die aan weerszijden van haar pet tot haar schouders komen. Dit zijn echte krullen, niet van dat nephaar. “Wil je gelijk consumptiemuntjes hebben?” Er hangt een vel papier aan het wandje met de prijzen. “Ja, doe maar dertig” “Dertig euro?” “Nee, dertig stuks.” “Wil je er dan tweeëndertig? Dat is dan tachtig euro, laat die drie euro dan maar zitten. ” Ik pak mijn portemonnee, maar Ed rekent al af. “Ik maak wel veertig euro over.” “Je maakt geen moer over, ik trakteer!” “Dankjewel.” Zeg ik tegen haar. En zij geeft de munten aan Ed. Ik zou het niet erg vinden om vannacht onze spullen weer van deze dame terug te krijgen.

Ed geeft een handvol munten aan mij en we lopen samen naar de rechterzaal. Ik zie Raoul meteen staan groot gebaren makend. Hij heeft alweer een publiek gevonden; drie meiden en een jongen. We lopen op hen af en ik tik Raoul op zijn schouder. “Wil je een Jack & Coke?” Roep ik in zijn oor. “Dit is mijn neefje… En dat… Samen” Ik versta er niks van. Ik geef de dames een hand en zijn neefje ook. Ze noemen hun namen, terwijl ik ze een hand geef, maar het enige dat ik hoor en voel zijn de diepe geluiden van de soulful housemusic die gedraaid wordt. Raoul kent volgens alleen maar mooie mensen. Ik draai weer naar Raoul, doe mijn arm om zijn schouder en herhaal of hij wilt drinken. Hij steekt zijn duim omhoog en ik wandel naar de bar.

 “Drie Jack & Cokes alsjeblieft!” “Three?” Ik knik. Tof shirtje draagt het personeel vanavond. Een zwarte shirt met de tekst ‘Hoeveel bier?’. De barman schenkt de Jack Daniel’s via een stellage in, waarbij de drank altijd met dezelfde hoeveelheid wordt ingeschonken. De cola spuit hij met met een aanlengsproeier in de glazen. “Hey” zeg ik tegen de blonde dame in een strak elegant zwart cocktailjurkje, die naast mij staat met een wit wijntje in haar hand. “Hoi” ze kijkt me aan met een blik, die conversatie verwacht. “Hoe zijn de wijntjes?” “Ok. Kan natuurlijk beter.” “Toevallig hier of kom je speciaal voor dit feest of een dj?” “Mijn vriendinnen en ik zouden sowieso hierheen gaan, maar heb geen idee wat voor feestje dit is.” Antwoordt zij lacherig. “That’s nine coins, please” Ik tel de munten, stop een in mijn zak en geef er negen aan de barman. “Cheers” zegt hij na het aannemen van de punten, die hij vervolgens in een wijnemmer gooit. “Misschien spreken we zo nog of kom ik je wel tegen op de dansvloer” “Wie weet?” Zegt ze, terwijl zij haar hoofd lichtjes opzij knikt.

 Ik loop met de drie glazen terug naar waar Ed, Raoul en zijn - wie het ook mogen wezen - staan en geef de jongens hun drank. “NOOIT MEER NAAR HUIS!” roepen we in koor. 

Ik sta langs het dansend publiek en geniet al drinkend hoe mensen zich helemaal overgeven aan het muziek. Soms staat Ed naast me en dan haalt een van ons beide nog een rondje. Hij is wel aanwezig en beweegt klein op het muziek, maar ik zie dat hij zich forceert om het naar zijn zin te hebben. Zal ik een praatje met hem maken of zal ik echt met hem praten? Kon ik maar zo makkelijk als Raoul zeggen wat ik vind. Een praatje maken lukt mij wel, maar zodra het persoonlijk word, dan raak ik  geregeld overspoeld door emotie en weet ik mijn gevoel niet onder woorden te brengen. Hij ziet dat ik hem aankijk en heft zijn glas met een verplichte glimlach. Ik doe een arm om zijn schouder en klink zijn glas. Ed knikt zijn hoofd op een manier dat hij weet wat ik bedoel. Ik knik terug.

Raoul zie ik geregeld voorbij komen, steeds pratend of dansend met andere mensen en altijd met een grijns van oor tot oor. Ben toch altijd blij, wanneer ik met hem ga stappen. Het is altijd, net als nu, een explosie aan gezelligheid. Hij praat nu met een groep dames, die we volgens mij niet kennen. Ik ken ze in ieder geval niet. Is het dat zijn lach zo aanstekelijk is, dat iedereen met hem mee lacht? Of zijn het zijn looks en zijn lichaam? Misschien moet ik maar eens met hem meegaan naar een training. Crossfit. Wanneer hij zijn trainingssessies uitlegt, dan voel ik de pijn al in mijn benen en schouders. Maar ja, zo te zien is crossfit erg effectief. Niet dat ik dan met hem kan wedijveren in knap zijn, maar dan ben ik tenminste ook in shape.

De dansers zijn geweldig. Zij vertalen het muziek in beweging en emotie. De diepe bass wordt vertaald via grote bewegingen met hun bovenlichaam. Het lijkt alsof zij in een trance zijn, wanneer ze met zoveel overgave en controle opgaan in het muziek. Hun trance lijkt de mijne te worden. De bewegingen onder begeleiding van diepe, voelbare klanken brengen mij mee in een extase. Ik voel mijn buik en rugspieren samenspannen op de beat en mijn voeten bewegen voorzichtig en klein op de ritme. Mijn voeten en schouders volgen dezelfde ritme en mijn armen bewegen met mijn lichaam en het muziek mee. Het lijkt alsof er geen mensen meer om mij heen zijn. Het lijkt alsof ik alleen ben in een warme donkere kamer gevuld met alleen housemusic. De bass trilt door mijn lichaam. Ik stop en ben weer terug in Bird. Alles en iedereen beweegt en praat nog steeds als toen voor mijn ogen gesloten waren. Ed beweegt zijn hoofd op en neer op de beat met een glas whisky cola aan zijn mond.

“Hey jij.” Rechts van mij zie ik  blauwe ogen en blond haar. Ik concentreer mij op haar gezicht. Ze heeft haar haren niet meer in een knotje. “Hey Eva” antwoord ik na haar gezien te hebben. “Wauw. Dat is een verschil zeg met net.” We begroeten elkaar met een halve knuffel en onze wangen maken kort contact. “Ik bedoel, wat zie je er leuk uit! Je zag er net ook leuk uit hoor in je zwarte overhemd en restaurantschortje.” Het is eerlijk, maar het lijkt alsof ik iets anders wil zeggen. “Dankjewel” zegt ze in mijn oor, zonder te schreeuwen. “Dit is Jort.” “Haaai ik ben Jort.” Zegt een lange, slanke blonde man gekleed in een zwarte smalle broek en zwart getailleerde overhemd op een meisjesachtige manier. Het valt mij op dat zijn haar perfect zit. “O mijn god Eva. Je had geen wooooordje gelogen. Ik ben Eva’s huisgenootje en tijdens het omkleden had ze het even over jou.” Hij steekt zijn tong uit naar Eva. Zij knijpt in zijn tepel en hij roept lachend: “Aaaaaaaau kutje!” Ik kijk naar links en zie Ed en Anouk omarmend dansen. Ik gooi een luchtkus naar haar en krijg er een terug met overdreven getuite lippen gevolgd door een knipoog.

Met mijn glas en blik gericht naar Anouk schud ik lichtjes mijn glas. Zij antwoordt zonder dat ik haar versta ‘witte wijn’. Ik kijk weer rechts van me en vraag: “Willen jullie iets van mij drinken?” “Doe mij maar ook een wit wijntje.” Zegt Eva dansend langs mij lopend richting Ed en Anouk. “Ik kan ook wel een wijntje gebruiken. Vind je het goed dat ik mee loop, dan kan ik je gelijk helpen met de glaasjes.“ Ik knik met een glimlach en tik Ed op zijn elleboog en maak een ‘betalen’ handgebaar met mijn wijsvinger, middelvinger en duim. Hij grijpt in zijn zak en geeft me een handvol muntjes.

“Vind je het goed als ik een Pinot Gris neem?” “Nee joh prima. Ik vroeg toch of ik iets te drinken voor jullie kon halen.” “Ja hallo, maar we hebben elkaar net pas aan elkaar voorgesteld. Straks denk je nog dat ik een slet ben, maar dat ben ik ook!” zegt Jort lacherig. “Nee, ik weet ook wel dat ik niet jouw type ben aangezien ik geen kutje heb.” Jort lacht voluit met zijn hand voor zijn mond en buigt een beetje naar voren. 

“Two Jack & Cokes, two white wines and a Pinot Gris, please. No wait, make that three Pinot Gris. “ “Ok so two Jack & Cokes and three Pinot Gris… Nine… Ten and a half coins.” De barjongen neemt de muntjes in ontvangst, telt na en breekt een munt in twee, waarvan hij een halfje teruggeeft. “Als ik vervelend word, moet je het zeggen hoor. Heb al zoveel gedronken!” lacht Jort. Ik draai mij om naar de bewegende menigte. 

Terwijl ik mijn hoofd op de beat beweeg voel ik een klein duwtje op mijn borst. Ik volg de handen en kijk naar een stevige Hollandse jongen in een lang geruite rood-zwarte overhemd. Dikke mannen moeten niet van die lange shirtjes of hemden dragen. Het lijkt net op een lange meisjespyjama bij gezette kerels. “Ben jij die kankerhomo die mijn zusje net sloeg!?” Verdwaasd kijk ik de jongen aan. “Jij noemde mijn zusje net toch lelijkerd. En je sloeg haar! Niemand zit aan mijn familie!” “Waar heb je het over man. Doe rustig.” De jongen kijkt naar Jort en weer naar mij. “Je bent echt een vuile kanker homo!” Hij pakt mij bij mijn trui en duwt me naar achteren. Ik ruk hard aan zijn beide armen mijn richting op en laat mij vallen, zonder mijn grip los te laten. Ik val met mijn rug tegen de bar en hij klapt vol met zijn gezicht tegen de rand van de bar. Voordat hij op mij valt duw ik hem naar rechts richting de bar. Mensen stappen opzij en kijken naar ons. Gadverdamme, een plasje bier op de grond waar ik mijn hand neer zet om op te staan. 

Die bolle blijft met zijn hoofd schuin omhoog tegen de bar liggen. Dat meisje dat op mijn voet stond snelt naar haar broer, tikt hem op zijn schouder en neemt een stap naar achteren met haar handen voor haar mond. Ik kijk naar zijn gezicht en zie een bloedende snee op zijn voorhoofd. Het valt wel mee, niet meer dan een licht scheurtje en wat bloed dat eruit sijpelt. Ik kijk naar de deur van de zaal en zie twee mannen van de beveiliging snel mijn kant op bewegen.

Een van de mannen kijkt naar de dikke jongen op de grond en de andere staat voor mij en zegt iets op een rustige manier in zijn intercom. Ik steek mijn handen omhoog en trek een verbaasd gezicht, alsof ik niet door heb wat er is gebeurd. Jort roept wijzend naar die jongen: “Die jongen sloeg hem en toen vielen ze tegen de bar.” De beveiliger vraagt aan mij: “Klopt het wat hij zegt? Ben jij gewond?” “Ja, zo ging het. Ik heb niks, beetje last van mijn rug, maar dat gaat wel over.” 

Het dik meisje schreeuwt hysterisch naar de andere bewaker. De twee beveiligers helpen de dikke jongen, die nu half is bijgekomen, overeind en houden hem samen vast. Wijzend naar het meisje en haar vriendin beveelt hij: “Jij en jij. Meekomen!”

Ze lopen met z’n vijven naar de deur. Naast Jort staan nu ook Eva, Anouk en Ed. Jort roept dramatisch: “O. MIJN. GOD. What the fuck!”

Ik kijk naar de bar en zie twee glazen whisky cola en drie wijntjes staan.

[soebo]

12/X - Nooit meer naar huis!

"Omdat jullie net zo onverschillig waren bij het bestellen... Krijgen jullie het nu toch alsnog te horen. Voor jou een ravioooli van bospaddenstoele in een roomsausje. Jij heb een gesne'e gebakke hertuhrug in een saus van Yimenez Peedroo. En jij een Hoevekippetje uit de oven met herrufstgroente en patat." Zegt Anouk met een gemaakt Rotterdams accent. "En omdat jullie het zijn, heb ik ook een drietal passende wijntjes erbij gepakt." Anouk legt de wijnen in geuren en kleuren uit, maar ik geef er niks om. Ik vind sommeliers vaak pretentieuze eikels. Behalve Anouk, zij is anders. "Heren. Eet smakelijk!" Tijdens het eten praten we nauwelijks met elkaar. We genieten van onze maaltijden. Meer dan een 'zo lekker zeg' en een 'moet je een keer proberen' wordt er tijdens het eten bij ons niet gezegd. Het vlees ligt op een bedje van herfstgroente en bedekt met een dun krokantje pastinaak. Een dikke streep saus ernaast. Prachtig. Zoals iedere moderne restaurantbezoeker maak ik meteen een foto voor op Instagram. Geen filter. Het vlees is mooi roze van binnen en smelt op mijn tong. De saus is echt voortreffelijk. De groente passen goed bij dit gerecht. Lekker knapperig en vol van smaak. De rode wijn is lekker zwaar en complementeert het gerecht perfect. "Alles naar wens, heren?" In koor antwoorden wij "Hmmmmm" en ik maak een ok handgebaar naar Anouk en wijs naar mijn wijntje. "Mooi." Ed is snel klaar met zijn pasta en is met zijn telefoon bezig. Raoul heeft niks te maken met tafel etiquette en eet het gevogelte met de hand en kluift alsof zijn leven ervan af hangt. Ik staar tijdens het eten een beetje naar Eva, terwijl ze aan het werk is. Ze is een leuke dame om te zien. Blond haar in een knotje, blauwe ogen en slank. Ze is iets korter dan ik ben, maar wel langer dan haar. Waarom noem ik haar niet bij haar naam in mijn gedachten. Isa. Isabelle. Ik vind haar leuk, maar ik twijfel wel. Ex-man die vast zit. Jeugdzorg. Kijken mag altijd. Leuk om te zien hoe Eva zo opgewekt en vol overgave haar werk doet. "Toetje jongens?" Zegt Raoul met een botje tussen zijn wijsvinger en duim. "Ik dacht aan een schaal bitterbalgarnituur." Lacht hij. Ed doet zijn duim omhoog, houdt zijn hand een seconde in deze houding vast en doet daarna alsof hij een groot glas bier achterover slaat. Anouk staat al aan tafel en kijkt ons vragend aan, alsof ze al een vraag had gesteld. Raoul zegt met een aardappel in zijn keel: "Doet u ons maar voorzien van uw voortreffelijke grote deluxe bitterbalgarnituur! Of wilt een der tafelgezelschap een daadwerkelijk desert?" Ed en ik schudden onze hoofden. "Doe mij maar weer een wit wijntje, Noeks." Zegt Raoul nog. "Mag ik een cola?" Vraag ik aan Anouk. "Cola?" "Ja. Jack & Coke vind ik een beetje overdreven met hapjes. Drink zo wel weer whisky." "Doe maar een Remy" zegt Ed. Anouk ruimt de tafel af en ik pak mijn telefoon. Isa "Zullen we zondagavond weer 'film' kijken net als vandaag? duivel emoticon Ik ben 20:15 op cs. Haal je mij op?" "Ik kijk ook heel graag 'film' met je..." Send Ik moet me niet druk maken zei ze. We zien elkaar tenminste zondag. Ik kijk Ed aan en zeg: "Vanavond gaan we zeker nooit meer naar huis?" "Nooooit meeeer naaaar huiissss" zegt Raoul met zijn arm omhoog. "Ik ga ff naar de wc, boys. Handen wassen. Maar we gaan er vanavond dus helemaal af?" Met twee duimen omhoog en een grote grijns loopt hij weg. Ed staart nog steeds naar zijn scherm. Ik kijk weer rond en kijk naar de gasten. "Zijn the bitter balls ganarniture er nog niet?" Roept Raoul met een nep Engels accent. "Thanks man" zegt Ed ineens. Ik kijk hem aan met een opgetrokken wenkbrauw en Raoul gaat zitten. "Nou gewoon. Jullie zijn er altijd, wanneer ik jullie nodig heb. Ben echt blij met vrienden als jullie. Maar maak je niet teveel zorgen om mij. I'll manage. Maar vanavond ff niet meer erover vragen ok?!" "Ok." Zeg ik half verbaasd. Zal ik snel laten weten, wat Isa net allemaal verteld heeft? Haar historie. Nee, Ed heeft meer dan genoeg aan zijn hoofd. Het zal natuurlijk wel voor de nodige afleiding bij hem zorgen. En ik heb nu even geen zin in Raoul's mening. "Je weet 't hè Ed. Maakt niet uit wat. We regelen het." De drankjes worden geserveerd door Anouk, wanneer zij half achter mij staat en een glas cola voor mij neerzet, dan zegt zij: "Ik meende net wat ik zei over Eef." ... "Heren. Laatste ronde. Zelfde?" Vraagt Anouk. "Yessssss" zeggen we met z'n drieën. Ik sta op en merk dat mijn evenwicht een beetje door de drank is aangetast. Ik wijs naar de wc, terwijl ik de jongens aankijk. Ze hebben het over 'the Big Bang Theory' en geven hun mening over wie zij lekkerder vinden; Penny of Bernadette. Ik merk lopend, dat ik niet dronken ben. Maar nuchter ben ik allesbehalve. Na te hebben geplast, was ik mijn handen met zeep en bekijk ik mijzelf in de spiegel. Nog steeds ok-ish. Mijn haar zit voor de verandering goed. Ik kijk naar mijn bordeaux sweater. Anouk neemt me gewoon in de maling. Eva heeft dat echt niet tegen haar gezegd. Ik schud mijn handen elf keer boven de wasbak, voordat ik een papieren doekje pak. Met het papiertje open ik de wc-deur en gooi het daarna in een mandje naast de deur. Eva staat in de buurt een cafétafel af te nemen en kijkt mij met een glimlachje aan. "Hey" zeg ik iets te zeker. "Hoi" antwoordt zij liefelijk. "Het was gelukkig niet superdruk vanavond. Of zie ik dat verkeerd?" "Nee hoor, het viel inderdaad mee. Jullie waren wel de gezelligste tafel hoor." "Waarom kwam jij dan niet een keertje iets brengen of een bestelling van ons opnemen?" "Nou ik had jullie blok niet vanavond. Zo simpel is het." Ik wist dit natuurlijk. Geen idee waarom ik het vroeg. "Gaan jullie straks nog iets doen? Kan me niet voorstellen dat jullie hierna niks gaan doen." Ze veegt een loshangende lok achter haar oor. Het komt heel bekend voor. "Nou... We hebben nog geen concrete plannen, maar het plan is om nooooit meer naar huis te gaan." Zeg ik veel te guitig. Uit schaamte sluit ik mijn ogen, dan hoef ik haar reactie niet te zien. "Heeft Anouk dan niet verteld, dat wij naar Bird gaan vanavond? Anders komen jullie toch ook. Lijkt mij gezellig." Is dit een uitnodiging of is het omdat zij ervan uit gaat dat Anouk het al doorgegeven heeft of nog zal vragen. "Nee nog niet. Aan de andere kant hadden we ook niet gevraagd wat haar plannen zijn. Ik eh... Ik gooi het balletje zo op bij de mannen. Bird is eigenlijk wel altijd prima." "Nou misschien zien we elkaar straks weer." Jongen, niet zo flirten. Je hebt soort van een vriendin. Toch? "Boys Bird? Hoorde net van mijn fan volgens Anouk, dat zij naar Bird gaan." "Kijk hem dan. Een date achter de rug na een lange tijd en hij is meteen Don Juan. Ik vind 't goed hoor. Bird is dope." Ed knikt en zegt: "Nooit meer naar huis!" Anouk komt met de bon en Raoul pakt het uit haar handen. Hij pakt zijn pinpas uit zijn portemonnee en rekent af. "Heb jij niet alles aangeslagen?" "Shhhhht..." "Topwijf ben je!" "Hey Noek, wat is er vanavond in Bird? Hoorde net van Eva dat jullie gaan." "O geen idee. Maar komen jullie ook? We hebben wel wat in te halen qua drank vergeleken met jullie." Zegt ze lacherig. "Ja. Als jij er niks op tegen hebt." Uiteraard zegt Raoul hier iets op: "Fuck wat zij denkt. Wij gaan! En als zij gaan... Tofffff!" Eva staat ineens naast Anouk. "O ja. Jongens, dit is Eva. En Eva meet the boys." "Mannen hè, Anouksanamountje. Raoul." Hij geeft haar een hand. "Edison, Ed." Ik geef Eva mijn hand en noem mijn naam.

[soebo]

11/X - Ongemakkelijkheid

Zo leeg en kil ben ik toch niet van binnen. Een opwelling van emotie nam net kort de overhand en ik ervoer een tinteling vanaf mijn ruggengraat tot de topjes van mijn vingers. We staan nog steeds omhelzend aan tafel. Het oud stelletje kijkt elkaars arm vasthoudend onze richting op. Een vragende en medelevende blik heeft de vrouw nu in haar ogen gekregen en haar man geeft een kort knikje, wanneer onze blikken ontmoeten. Zo een knikje, die je een onbekende geeft, wanneer je zomaar oogcontact heb bij het passeren. "Boys... We hoeven toch niet alle aandacht hier in Loos?" Zeg ik voorzichtig. Het klinkt minder rumoerig, terwijl wij nog met onze hoofden tegen elkaar staan. "Ja... Je hebt gelijk. Ik ja... Je weet. Ik zeg gewoon hoe het zit." Stamelt Ed. De zelfverzekerde, maar sarcastische toon, waarmee hij normaliter spreekt is helemaal weg. Ook niet raar natuurlijk, wanneer je zulk heftig nieuws te horen krijgt. Mijn verhaal kan wel wachten. Ik ga niet als een ongevoelige hork hierover heen walsen. Ik laat los en neem weer plaats. Ik neem snel een slok en zie hoofden weer naar hun eigen tafelgenoten draaien. Ik neem het ze niet kwalijk, wij doen exact hetzelfde. Ed zit en Raoul masseert zijn schouders twee seconden. We zitten alle drie naar de kaarshouder te staren. Ik leeg het restant van mijn whisky in een teug. Raoul seint Anouk met een ronddraaiend handgebaar boven de tafel, beweegt zijn mond met overdreven articulerende lippen 'zelfde' en steekt vervolgens drie vingers in de lucht. Zonder een woord te zeggen pakken wij de menukaarten. Ik wil wat zeggen, maar ik weet niet hoe ik moet beginnen. Wat zeg je tegen iemand, die net te horen heeft gekregen dat een naaste terminaal ziek is. Raoul zegt: "Ik weet dat het niks aan de situatie verandert, maar als je mij voor wat dan ook nodig hebt. Alles. Dan sta ik gewoon voor je klaar. Die bille naast je waarschijnlijk ook. Toch?" Mijn hand rust op Ed's schouder en ik zeg op een ongemakkelijke manier: "Ja... Sowieso." "Sip zijn zal niks veranderen jongens. Verdrietig zijn is natuurlijk normaal... Ed, maak de laatste maanden onvergetelijk met elkaar. Ik durf te wedden, dat je pa nu nog meer zal willen genieten! Anything Ed... Je hoeft het maar te zeggen en ik zorg dat het gebeurt." "Thanks." Zegt Ed en hij toucheert zijn borst drie keer kort met de duimkant van zijn rechter vuist. "Vandaag betaal ik" zegt Raoul, "en ik wil geen shit horen, Destiny's Child independent bitches!" Een voorzichtig lachje verschijnt bij Ed. "Denk maar niet dat een etentje betalen jou wat booty bezorgt. Dan moet je maar verderop naar Whites gaan!" Gelukkig is de spanning er een beetje af. Anouk brengt de drankjes en vraagt: "Weten jullie het al?" Aan haar blik te zien, heeft ze door dat er iets is. "Doe mij maar het kippetje, kippetje." Zegt Raoul als eerste. "Ik neem het vlees van het dagmenu." Geef ik door aan Anouk. "Ja, doe maar de dagpasta." "Maar ik heb niet eens verteld wat er op het dagmenu staat, jongens." Ik doe mijn schouders omhoog en zeg: "Maakt niet uit... Het is toch altijd lekker." "Net zo lekker als jij, Noekie! Eerlijk... Als je niet gay was, wie van ons zou dan kans bij je maken?" Flapt Raoul uit. Anouk stuurt een luchtkus naar hem en doet op haar beurt haar schouders omhoog. "Jij bent af en toe echt een onbehouwen lul hè." Zeg ik tegen hem. Ed kijkt naar ons en neemt een slokje van zijn cognac. "Ach... Jullie willen het toch ook weten!" Buldert Raoul. "Alleen ik trek gewoon mijn muil open!" Ed draait naar mij en vraagt: "Was je met die brunette, die je laatst op je telefoon liet zien?" "Ja. Gister... En was vanmorgen ook bij haar." Raoul heeft een cirkeltje met zijn linkerhand gemaakt en steekt zijn rechter wijsvinger erin, terwijl hij seksgezichten trekt. "Gedraag je een beetje, Oel" zeg ik, terwijl ik mijn hoofd zijdelings richting Ed knik. "Nee nee, no spang joh. Ik heb juist dit nodig. Ff eruit ff jullie gelul en geklier aanhoren." "Zomaar ye lul lul" zegt Raoul, terwijl hij zijn glas wijn pakt. "Kom op jongen. Vertel." "We waren gister bij Café Ter Marsch en hebben gewoon gesproken en gedronken. Ging wel goed. Bracht haar naar huis en had 'r alleen gezoend. En ben daarna weer naar huis gereden." "Pleurt op joh" "Nee echt. Gewoon zo. Niks, gewoon naar osso." "En vandaag?" "Vandaag heeft die bille zijn lans laten smeren." Zegt Raoul. "Maar is ze leuk. Kan 't wat worden denk je? Of gewoon daten en je ziet wel?" Wat klinkt Ed ineens vaderachtig. Ben dit niet van hem gewend, maar het kan niet anders, dan komen door de omstandigheden, waarin hij verkeert. "Ja, ze is leuk. Ze heeft natuurlijk wel haar bagage, maar dat heeft iedereen wel, toch?" Ik laat wat ik vanmiddag heb gehoord toch maar in de koelkast. "Yep. Dat is zo." "Yo, hoe is in bed dan. Gezien je plafondcontrole!" "Jij denkt echt alleen aan seks hè" zeg ik tegen Raoul. "Tuurlijk. Kom met de kinky verhalen dan!" "Nee man. Wat ik in bed doe, dat deel ik alleen met mijn bedgenote." "Vroeger was je anders man!" Ed kijkt mij aan met een 'Wat moet je hier nou mee' blik. Er is een lach zichtbaar, maar zijn ogen vertellen een ander verhaal. "Hey man. Maar hoe is het gekomen? Als je er niet over wilt praten, snap ik t wel hoor. Jouw pa is echt een oom voor me." "Ik... Mijn vader..." Hij kijkt naar het tafellaken en zoekt zijn woorden. "Mijn vader heeft al best lang last van buikpijn, maar die man was altijd te koppig om zich te laten onderzoeken. Mijn ma ging minder gekruid koken om te kijken of het misschien daardoor kwam. Maar zijn pijnen bleven. Iedere keer dat ik bij ze op bezoek was leek alles ok. Maar ja. Op een gegeven moment was pa flauwgevallen na een pijnaanval en toen belde ma mij. Ik reed meteen naar ze en bracht ze naar het huisartsenpost. Ze gaven sterke pijnstillers, maar hadden ook meteen een doorverwijzing gegeven naar een specialist. Een paar weken later zijn meerdere tests uitgevoerd naar aanleiding van wat hij aangaf waar hij last van had. Een paar tests moest hij daarna nog eens ondergaan. Vanmorgen was ik met pa en ma naar het ziekenhuis gegaan, omdat ze de uitslag wilden bespreken. En toen zei de arts dat ze darmkanker hebben gevonden en dat het was uitgezaaid. De mate waarin het is uitgezaaid, is te veel om te bestrijden. Enige wat ze kunnen doen is de pijn verminderen." Het is stil aan tafel, tot Anouk met het eten komt. De dame, die mij verwelkomde staat een tafel te bedienen en kijkt mij recht in de ogen aan. Een lachje volgt, terwijl ze de bestelling opneemt. Ze vraagt iets aan haar gasten en kijkt weer mijn richting op met een lach. Ik lach terug. Raoul ziet mij voorbij Anouk kijken en lachen en draait zich ogenblikkelijk om. Hij kijkt mij weer aan en schudt zijn hoofd. "Deze man! Deze man is echt zijn streken niet verleerd!" "Ik zag het ook." Zegt Ed. Anouk kijkt om en zegt heel plagerig: "O Eva. Eva vroeg welke van de drie de single one was. En zei dat ze hoopte, dat het diegene in de bordeaux sweater was." Ik kijk naar mijn bordeaux gekleurde mouwen.

[soebo]

10/X - De jongens

Het is hier rustig. Ik heb de auto op de Parklaan geparkeerd, omdat het daar maar tot zes uur betaald parkeren is. Die zes minuten durende wandeling neem ik wel voor lief. Het scheelt me toch wel een biertje. Ik loop nu langs de jachthaven en het is vanavond droog en windstil. Langs de kade rennen twee dames al kletsend in een rustige tempo naast elkaar. Loos is gelukkig niet superdruk vanaf hier gezien. Het gebral van de maatpakken aan de bar knalt op mijn trommelvliezen. Ze overstemmen iedereen, die hier vooraan zitten. Het zullen vast advocaten en juristen zijn van het advocatenkantoor verderop. Dat vijf mannen zo luid kunnen zijn is onvoorstelbaar. “Goedenavond, welkom bij Loos. Heeft u gereserveerd?” “Ik zelf heb niet gereserveerd, maar ik zie een van mijn maatjes al zitten.” en wijs naar Raoul. “O ben je een van Anouk’s vrienden?” zegt ze met een veel vriendelijkere stem. “Kan ik je jas aannemen?” “O, ik hang ‘m wel zelf op hoor. Maak je niet druk.” “Kan ik iets voor je inschenken of wil je eerst de kaart bekijken?" Ik kijk naar de tafel waar Raoul zit en zie een glas witte wijn staan en bedenk me, dat ik geen trek in een wijntje heb. Ik ben wel aan een drankje toe. Het verhaal van haar spookt namelijk de hele tijd in mijn hoofd sinds ze het vanmiddag vertelde. Ook raar, dat zij deed alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. We hadden Horns uitgekeken. “Ja, doe maar een Glenfiddich. Dankjewel.” Ik loop langs de borrelende mensen het verhoogd eetgedeelte op met gedekte tafels. Om mij heen zitten voornamelijk overhemdjes aan tafeltjes. Zo te zien zitten een paar pas datende stelletjes verspreid en een stil oud stelletje in het midden, die mij beide aankijken. Er is nog maar een ander tafeltje vrij. Tussen al die net geklede mensen in zit één man, die wel heel erg afsteekt van de rest met zijn huidskleur, grijze Supreme box logo hoody en sneakers. Hij is in ieder geval niet meer alleen zo gekleed nu ik er ben en ik loop richting zijn tafeltje. Het verbaast mij niks, dat Ed er nog niet is, als hij er wel was, dan zou het argwaan bij mij opwekken. “Sup” zeg ik nonchalant. “Sup, dude” Onze vuisten ontmoeten met een lichte aanraking en ik neem plaats aan het met witte linnen gedekt tafeltje langs het raam. "Hoe is t man… lijkt toch alsof ik jou een tijdje niet heb gezien." “Echt hè! Ja ach, je weet als geen ander hoe het is met een kind. Ik hoef je niks uit te leggen.” “Nee, nu snap je waarom ik een paar jaar geleden minder kon afspreken. Heerlijk toch zo een mensje dat zo tegen je opkijkt.” “En hoe! Ja joh, maar zo nu en dan moet ik toch mijn matties zien!” zegt hij, terwijl hij mij op mijn schouder slaat met een vuist. “Is Ed eigenlijk al uit huis?” De man van het oud stelletje draait zich zogenaamd toevallig om, om naar een lege straat te kijken. Zijn vrouw fluistert volgens mij ‘Niet zo opvallend!’ naar hem, aangezien hij nu nog theatraler achter ons iets ziet gebeuren op straat, dat er toch echt niet is. “Geen idee. Ik bel 'm ff.” Hij pakt zijn telefoon van tafel, tikt een paar keer op zijn scherm en kijkt dolend door het restaurant. “Eddepetje, waar ben je? Hoe lang nog dan? Ooooh, zal ik alvast een drankje bestellen? Ja, is goed. Zie je zo. Ja die is er al. Cool. Later” Hij houdt zijn telefoon voor zich en zegt: “Hij is er zo joh. Hij loopt nu langs Appie.” “Jullie kunnen ook een keer in een overhemd komen, jongens” Ik draai me om en zie een getatoeëerde damesonderarm op mijn rugleuning leunen en in haar andere hand een glas whisky, die op tafel wordt gezet. Ik sta op en omhels de dame. “Hey Anouk, hoe is het?” “Ja goed hoor. Jou heb ik een tijd niet gezien. Je ziet er goed uit. Je haar zit leuk zo.” “Dank je. Hoe is 't met Stace?” “Ja joh. Druk als altijd eigenlijk. Ze heeft nu een project voor de centrale bibliotheek. Er is binnenkort een expo’tje en zij mag samen met die mafferd een mooi groot stuk voor de ingangshal bouwen.” “Lekker toch. Brengt vast wel een leuk bedragje binnen” “Ja, dat wel, maar we hebben elkaar de afgelopen week echt in totaal twee uurtjes gezien of zo. Je weet hoe ze is, wanneer een deadline nadert. Hey Oela” zegt ze, terwijl ze Raoul omhelst en een kus op de wang geeft. “Alles goed met je engeltje?” “Ja, nog steeds de baas in huis.” Lacht Raoul. “Dus zo’n engeltje is ze niet hoor.” Heerlijk, die argeloze rust. Het kan zelfs beter worden, wanneer Ed er is. “Hey Noekie, kan je straks een Remy voor Ed brengen. Hij is er ook zo.” “Ja tuurlijk. Ik ga even dat tafeltje verderop bedienen, maar zodra Edje er is, dan heeft hij zijn drankje wel hoor.” Anouk loopt naar achter en neemt de bestelling op van een stel van onze leeftijd. “Eerste date?” zeg ik tegen Raoul, terwijl ik langs Anouk kijk. “Ja, denk het wel. Die jongen doet veel te veel zijn best om interessant te lijken. Kijk dan. Wedden dat hij doet alsof hij zogenaamd wijnkenner is.” We kijken ongegeneerd naar het tafeltje en de dame ziet ons dat doen. Leuk meisje. Ze lijkt wel te genieten van haar gezelschap, dus zo slecht doet hij het niet. “Maar vertel! Bij wie was je net verdwaald?” “Net? Je doet net of ik elke week een nieuw schatje heb. Je weet toch, die dame waarvan ik haar foto twee of drie weken geleden liet zien in Sijf?” “Die milf?” Ik lach ongemakkelijk en antwoord: “Ja, zij.” “Kunnen we vandaag dan de L weglaten van milf?” zegt hij hard lachend. “Kom op jongen. We zijn toch geen twintig meer, dat we alleen maar praten over wie we genaaid hebben.” “Ik hoor het al. Deze vos is zijn trucjes niet verleerd. SLET! Jij dan hè, want haar ken ik niet… maar jij!” “Hou op hoor. Dat was vroeger, heel vroeger! En lul niet, jij was minstens net zo erg!” Raoul schaterlacht, heft zijn glas naar mij en neemt een slokje van zijn wijn. “Alles goed met je vrouw, Oela?” “Ja, heel goed eigenlijk. Ze heeft niet zo lang geleden promotie gemaakt op werk. Althans promotie. Ze zit nu in een hogere schaal en doet eigenlijk hetzelfde werk, maar dan eindelijk wel betaald naar de functie.” “Beter!” Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en zie het WhatsApp icoontje in de notificatiebalk. “Ja, sorry. Ik weet dat het net wel koud op je dak viel en ik wist me even geen houding aan te nemen, maar dat heb je vast wel gemerkt. Maar ik vind je echt leuk.” “Glimlachend emoticon en kussend emoticon ik vind jou ook leuk” send. “Op waardering, goos. Proost” De eerste slok van de whisky stroomt door mijn keel en ik voel de hitte verspreiden. Heerlijk. Ik had dit echt nodig. Ik moet me denk ik niet zo druk maken, om haar situatie. Ze gaf zelf aan dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Dat kwam er wel geloofwaardig uit. Maar ik vraag me toch af hoeveel van wat ze zei echt waar is. Zal ik dit zo met de jongens bespreken of niet? Eigenlijk gaat het ze nog niks aan, want we daten pas twee dagen, althans... We hebben elkaar twee keer gezien. Ik zie wel, na een paar glaasjes bespreken we toch van alles. Het kan zomaar zo zijn, dat ik dit op tafel gooi, maar misschien ook niet. "Hey check dit." Ik laat aan Raoul een filmpje zien van een donkere vrouw met lichte obesitas, die op Schiphol in de tegenovergestelde richting van zo een fastlane waggelt met haar trolly. Ze komt nauwelijks vooruit. Na een seconde of vier stopt ze en wordt ze mee teruggevoerd door de automatische band en doet zij haar jas, die zij vast had om haar arm. "Wait for it!" Zeg om de spanning op te bouwen. En de vrouw gaat vervolgens doorlopen in de verkeerde richting. Raoul lacht met een diepe en luide HA. "Wat een stugge kaolo sma!" "Hey faka Edje! Zag je niet aankomen man." Zeg ik, wanneer hij naast het tafeltje staat. Ik sta op om hem te begroeten met een hand en omhelzing. "Hey" zegt Ed heel kort en droog. "Ettepette!" Roept Raoul en begroet hem op dezelfde manier als ik deed. "Hey Eddie." Klinkt achter hem en Anouk zet een glas cognac op tafel. "O hey Noeki. Leuk je te zien." Ze geven elkaar twee kussen op de wang. "Ik spreek jullie later wel, neem ik ook jullie bestelling af." En ze loopt naar een ander tafeltje. Ed neemt plaats op de stoel naast de mijne. Achterover leunend pakt hij zijn glas en neemt drie sipjes. Hij kijkt catatonisch voor zich uit. "Yo Ed... Gaat 't?" Zegt Raoul nu op een bezorgde toon. Ed kijkt hem aan en daarna mij. "Mijn vader heeft kanker." Zegt hij met een overslaande stem met zijn blik naar beneden richtend. Een steen in mijn maag trekt mijn opgewekt gevoel in een klap weg. Ik voel mijn ogen prikken en een traan ontsnapt langs mijn rechter jukbeen. "Ze zeggen dat hij maar een half jaartje heeft." Ed giet de rest van zijn cognac achterover. Raoul komt uit zijn stoel en loopt naar Ed, die meteen opstaat. Ze omhelzen elkaar. Ik sta inmiddels ook en doe mijn armen om de schouders van beide mannen.

[soebo]

9/X - Ik wilde het zelf weten

“Mijn ex-man”  Man? Ok, dit is nieuw. Ze heeft nooit verteld, dat ze getrouwd is geweest. Zal ik vragen hoe lang ze getrouwd is geweest of hoe lang ze eigenlijk gescheiden is? “heeft mij drie jaar geleden het ziekenhuis in geslagen.” Zegt ze op een luchtige manier, alsof ze het over een film heeft. Ik zie overal stoptekens in gedachten opduiken. Veel bagage! Wil ik dit wel?

“De politie werd eigenlijk gelijk ingelicht, door mijn behandelende arts in het ziekenhuis en hij werd vierentwintig uur vastgehouden wegens vermeend huiselijk geweld. Ze konden hem pas echt arresteren, nadat ik een aanklacht had ingediend. Bij huiselijk geweld wordt schijnbaar Jeugdzorg meteen ingeschakeld vanwege mogelijke kindermishandeling. Ze wilden Lucy meteen tijdelijk bij een pleeggezin onderbrengen, maar mijn moeder had dat gelukkig kunnen voorkomen. Ze zei dat haar kleindochter voorlopig wel bij haar kon blijven, tot ik het ziekenhuis uit was. Ik had trouwens op aandringen van mijn moeder een aanklacht ingediend. Hij kreeg daarna gelijk een huisverbod en later was dit tot een contactverbod omgezet door een rechter. Die had hij echt heel snel overtreden, waardoor hij eerst drie maanden het gevangenis in moest.“ “Eerst?” “Ja, hij heeft in totaal het contactverbod drie keer overtreden en iedere keer gaf hij dat ook toe, nadat hij werd opgepakt.” Het verbaast mij met welk gemak zij haar verhaal vertelt.

“Sinds Jeugdzorg was ingeschakeld, moesten mijn dochtertje en ik geregeld in een periode van achttien maanden evaluatiegesprekken houden. Mijn moeder moest ook mee, omdat wij bij haar inwoonden. Uiteindelijk vonden ze mijn situatie niet stabiel genoeg, omdat ik geen eigen woning had, geen zekerheid had wat inkomen betrof en ook omdat ik echt bang was. Het is toch niet zo gek, dat ik last had van post traumatische stress?” Ik schudde voorzichtig mijn hoofd en voelde, dat ik licht fronste van verbazing en ongeloof.

“Ik kreeg wel hulp hoor om mijn trauma te verwerken. Maar omdat de Jeugdzorg consulent negatief advies gaf over mijn geschiktheid als ouder, had ik mijn moeder gevraagd of zij de volledige voogdijschap van Lucy wou hebben. Mijn ex had sowieso geen gezag meer, nadat de rechter een uitspraak had gedaan na de aanklacht op geweldpleging. Natuurlijk zei mijn moeder ja en hebben we het traject in gang gebracht met hulp van Jeugdzorg. Ik moet er niet aan denken, dat mijn dochtertje opgevoed zou worden door onbekenden. En daarom woont zij bij haar.”

Is dit echt? Neemt ze mij in de maling, want de manier waarop zij het vertelt lijkt zo ongeloofwaardig. Ik vroeg  natuurlijk wel waarom haar dochter niet bij haar woont en ze geeft zonder meer antwoord. Maar is dit wel echt? “Waar is je ex nu? Zit hij nog vast?” vraag ik heel voorzichtig. “Ja, nog iets van vier maanden. Hij krijgt hierna ook een tijd een enkelband om, omdat de kans aannemelijk is dat hij alweer in herhaling zal vallen. Ze zeggen dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot. Ezels zijn dan hyperintelligent vergeleken met mijn ex.”

“Ik zei je toch dat ik gek ben!” Roept ze spottend uit. Ik zie in gedachten weer allemaal stopborden verschijnen en er klinkt dit keer ook een alarm in mijn hoofd. “Maak je niet druk hoor. Het gaat goed met mij. Ik snap wel dat je nu zoiets hebt van what-the-actual-fuck?! “En hoe!” Zei ik dat echt? Ik kijk haar nu volgens mij aan, alsof ik betrapt ben. “De situatie is natuurlijk niet perfect, dat weet ik ook wel, maar omdat Lucy bij mijn moeder woont kan ik altijd langs. Ik hoef in ieder geval geen afspraken te maken om haar te zien.”

“Waarom woon jij dan in Rotterdam? Want je moeder en je dochter wonen toch in Abcoude?” “En stiefvader en twee halfbroertjes. Nou, omdat ik werk in Rotterdam. Ik probeer mijn situatie te verbeteren, zodat Lucy gewoon weer bij mij kan wonen. Het ding is, dat er geregeld huisbezoeken zijn om vast te stellen, dat zij ook echt bij mijn moeder woont. Het is eigenlijk ook idioot, want ze staat ingeschreven op een school in Abcoude en ze weten dat ik hier woon. Maar ik wil natuurlijk wel dat ze gewoon bij mij woont.”

Ze kijkt me eindelijk aan. Heel de tijd keek ze richting haar door de rolgordijnen verborgen ramen. “Kijk niet zo geschrokken. Ik weet dat ik bleek ben, maar ik zie er toch niet uit als een spookje?” “Het… het is gewoon zoveel… en heftig. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dat zou moeten zijn geweest.” Ben je nog wel ‘normaal’? is wat ik wil vragen, maar haar afwezige blik is weer verdwenen en ze kijkt me weer aan, zoals net onder de douche.

“Is hij die keren dat hij dus contact zocht of in de buurt was of iets. Ik weet niet wat er gebeurde of hoe het werkt. Is hij toen agressief geweest?” “Nee, niet echt. Hij heeft mij, mijn ma of mijn dochtertje niks aangedaan. Hij had wel een keukenraam ingegooid. Het is vooral schelden en lawaai maken en roepen dat hij zijn dochter mee zal nemen. Maar ik geloof niet dat hij dat zal doen. Hij heeft nu echt niks meer, want ja hij heeft natuurlijk niet kunnen werken toen hij vast zat. Dus ik denk niet, dat hij het land zou kunnen ontvluchten en zo.” “Weet hij waar je woont?” “Nee, ik denk het niet. Ik ben hierheen verhuisd, nadat hij de laatste keer werd opgesloten.”

Ze zit op het puntje van de salontafel met haar benen gekruist, haar elleboog steunend op haar knie en haar kin leunend in haar handpalm. Ze knipoogt naar me, staat op en kust mij op de mond met een zorgvrije air.  “Je hoeft je echt niet druk te maken hoor. Het gaat echt goed met mij en mijn dochtertje. Die idioot zit toch vast.” zegt ze op een geruststellende manier. Ze zit naast me en doet de televisie weer aan, deze was vanzelf uitgeschakeld.

“Zullen we toch maar een filmpje kijken? Normaal kijkt men toch eerst een filmpje, voordat ze heftige seks hebben.” Ik kan nu wel de afleiding gebruiken, gelukkig stelt ze dit voor.

Horns wordt in het groot aangegeven als suggestie door Netflix. “Horns is wel leuk. Althans… ik heb niet zo heel lang geleden het boek gelezen.” Zeg ik nu op een gemaakte onbekommerde manier. “O ok.” “Wist je dat Joe Hill, de auteur van het boek, de zoon is van Stephen King? Lijkt wel alsof hij het pad van zijn vader wilt volgen.” Ze leest de omschrijving van de film op Netflix en wrijft over mijn been. “Ja, lijkt me wel een leuke film.” En ze speelt de film af.

De scene is in beeld waar Daniel Radcliff in de wachtkamer van de dokter zit, om zijn horens, die in de ochtend ineens verschenen, te laten analyseren. De doktersassistente schreeuwt naar de moeder van het blèrend kind of zij niet fucking rekening kan houden met anderen en haar verwend kutkind naar buiten zeult, waarop de moeder de doktersassistente uitscheldt.

De luide deurbel laat mij ineens schrikken.“Subway!” zegt ze vrolijk en kust me voor de verandering weer eens.

[soebo]

8/X – trek

“Ik dacht dat jij geen gekleurde kleding kocht.” zeg ik nu ik weer op adem ben. We liggen bezweet tegen elkaar aan met onze hoofden op een kussen. Haar deken ligt half op de grond aan het voeteneinde en ik heb geen idee waar het andere kussen is. Ik heb er echt twee gezien.

God, wat ruikt ze lekker. Waarom gebruik ik eigenlijk het woord of de naam God, indien God als naam kan worden gekwalificeerd, in mijn gedachten? Het is niet dat ik geloof. Het zal wel. “Ik shop soms met een vriendin van mij en zij dwingt mij altijd om iets niet-zwarts te kopen. Zij is dan ook degene, die altijd gekleurde kledingstukken voor me pakt.” Zij draait zich half om en zoent mij kort en lief. “En jij bent ook ineens veel minder gereserveerd.” Ik zoen haar nu op mijn beurt kort. Ze steunt haar hoofd op mijn linker schouder en veegt een pluk haar uit haar gezicht achter haar oor.

Zo kort na een eerste sekspartij is het niet het beste moment om een serieus onderwerp aan te snijden. Waarom woont haar kind eigenlijk bij oma? Er ligt een naakte vrouw met een leuk gezichtje en een mooi lichaam naast mij, maar ik denk aan haar rol als moeder van haar kind met haar ex. Het is mij opgevallen, dat ik nergens foto’s van haar kind heb zien hangen. Ik geloof wel dat ze een kind heeft, want ze heeft laatst nog een filmpje daar mij doorgestuurd, waar het meisje haar mama noemt.  Haar linker been ligt tussen mijn benen in en met haar linker hand streelt zij mijn borst. Het zou best kunnen dat zij nog niet toegekomen is aan het ophangen van foto’s of andere muurdecoratie. In het midden van het plafond van haar slaapkamer hangt een zwarte bouwfitting. Het is niet de enige, want in de gang hangen er twee.

“Normaal doe ik dit niet, zo kort nadat ik iemand heb leren kennen.” Ik geloof er weinig van. Het is niet de eerste keer, dat ik deze woorden heb mogen horen. Niet dat ik denk, dat zij sletterig is. De manier waarop zij gekleed is en hoe zij zich gedraagt is allesbehalve sletterig in mijn boekje. Ik was degene die net begon, dus het initiatief lag bij mij. Ben ik dan een slet? Zou zij mij als een slet bestempelen? Misschien wel. “We wilden het allebei. We zijn toch volwassen genoeg om te bepalen wat we wel of niet doen. Als je het mij vraagt ging het net gewoon helemaal vanzelf.” Ik pak haar hand vast, onze vingers sluiten om elkaar heen en vormen een biddend paar handen. Ben ik verliefd aan het worden? Ik zie haar pas voor de tweede keer en dat zelfs in twee dagen. We hebben al wel ongeveer drie weken best intensief contact via WhatsApp. De gesprekken varieerden tussen hele luchtige grapjes, saaie bijna verplichte delen over studie en werk, maar zo nu en dan was het ook echt persoonlijk. Ik heb denk ik wel meer over mijzelf vrijgegeven, dan zij over haarzelf. Maar daarentegen stelde ik sommige vragen niet, die ik eigenlijk wel beantwoord zou willen hebben. Nee, ik voel me nu waarschijnlijk goed bij haar, omdat we net hebben genaaid. Kan ik het wel zo plat vinden? Naaien. Past liefde bedrijven meer? Nee, dat kan pas wanneer je echt van elkaar houdt, zo ver is het nog lang niet, maar het was niet gevoelloos; het was passioneel en tegelijkertijd intiem.

We zoenen en strelen elkaar. Ik voel een tweede ronde opkomen en zij kennelijk ook, want zij heeft mij nu vast. 

…

“Jezus… Jij bent ECHT jouw behouden kant in een dag kwijt geraakt, of was dat voorzichtige allemaal gespeeld?” Zegt ze hijgend, nadat we klaar zijn. “Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat jij zo wild kon zijn. Ik vind het niet erg hoor. Mij hoor je echt niet klagen.” glimlacht ze. “Ik moet even naar de wc… niet weg gaan hè.” Ik krijg een zoen. Ik sta ook op, wanneer zij uit het bed stapt en volg haar naar de hal. Voordat zij de badkamer in stapt klap ik op haar kont en knijp zoals ik dat net tijdens de seks ook heb gedaan. Haar gezicht draait mijn kant op met een gelukkig ogend lachje. Terwijl zij de badkamer in loopt, ga ik de woonkamer in. Ik pak mijn broek, die half op haar witte salontafel ligt en haal mijn telefoon uit de rechter broekzak.

“13:39” “6 missed calls” “9 WhatsApp”

Ik tik op het telefoon icoontje en zie dat Ed en Raoul mij hebben gebeld. Best raar, dat zij mij tijdens kantooruren hebben gebeld. In WhatsApp zijn de negen chatberichten allemaal van onze groepsgesprek.

Ed “Hey” Ed “Kunnen jullie straks” Ed “naar Loos komen?” Ed “ff een happie en sapje doen.” Ed “hoop dat jullie kunnen.” Raoul “tuurlijk… hoe laat?” Ed “19u” Raoul “moet ik je ophalen? Is makkelijker toch carpoolen enzo, zogenaamd aan het milieu denken” Ed “nee, ik ga lopen… is dichtbij. ik moet jullie wat vertellen… maar niet via de telefoon”

Gemiste oproepen Ed (2) Raoul (1) Ma (1) Raoul (2)

Wat zou er zijn? Krijgt Ed nog een kind? Nee, dan zou hij vast wel een echo hebben verstuurd via de app. 

“is goed. zie je daar ben er om 7. O ja… ik ken dit plafond niet” send Raoul is typing… “sletje!” “wie zij?” “nee joh… jij! LOL ik zie je vanavond” 

Ik loop richting haar kamer en bij het binnentreden komt de lucht van seks mij tegemoet. Dat was wel een prima eerste keer, denk ik met een zelfingenomen voelende glimlach. Ik hoor dat zij haar douchekraan heeft opengedraaid. Ik loop de gang weer op en open de badkamerdeur. In een glazen douchehok staat zij met haar rug naar mij toe. Ongelofelijk dat zij mij leuk vindt… Ik open het deurtje en stap ook de douche in. “Ik kan ook wel een douche gebruiken” Ze draait zich om en zoent mij, terwijl ze op haar tenen staat. “Ik heb alleen maar vrouwen zeepjes en zo… vind je toch niet erg?” Ik weet in ieder geval zeker, dat hier geen man woont. Niks op de bouwfitting na wijst namelijk op een mannelijke bewoner.

Onder de douche raken we beiden weer opgewonden, ieder contact zorgt bij mij voor een gevoel van intense begeerte, maar we gaan niet voor nog een ronde. Waarschijnlijk denkt zij hetzelfde als ik; we hebben geen condoom binnen handbereik en water en rubber zijn volgens mij geen fijne combinatie voor haar.

“Ik ga vanavond met twee vrienden een hapje eten. Zag net een aantal gemiste oproepen en een lijstje appies.” zeg ik al afdrogend. “O ok. Is toch prima. Ik ga straks richting mijn moeder en dochtertje. Het is natuurlijk vrijdag en ’s weekends ben ik vaak daar.” “Als je wilt kan ik wel op en neer rijden. Ik heb toch pas om zeven uur afgesproken.” “Nee, joh. Dat is veel te ver rijden. Ik kan gewoon met de trein gaan, ben toch niks anders gewend… tot ik eindelijk mijn rijbewijs heb… en auto.” “Ik doe het graag hoor. Ik stel nooit dingen voor, waar ik zelf geen zin in heb. Zo egoïstisch ben ik wel haha” “Nee erg lief, maar naar het station is al echt meer dan genoeg.”

Poedelnaakt lopen wij naar de woonkamer om onze kleding van de grond te rapen en weer aan te trekken. Ik had haar bh natuurlijk niet gezien, omdat zij die zelf had uitgetrokken, maar samen met het lila slipje is het een leuke set. De cups zijn licht glanzend met kanten details in dezelfde kleur. Het zal vast wel iets van de Hunkemöller zijn, maar smaak heeft ze absoluut. “Ik heb best trek. Wil jij wat eten? Heb alleen brood in huis, maar we kunnen via Thuisbezorgd ff wat bestellen.” “Ja, ik heb ook wel honger. We hebben net toch wel wat verbrand, maar een boterhammetje vind ik ook goed hoor.” “Ik heb nu gewoon geen zin in een saai boterhammetje hagelslag” zegt ze lachend. “Wat lust je? Shoarma? Wok? Pizza? Hamburger? Subway?” “Ja, ik lust wel een Subway, dat heb ik een tijdje niet op… Doe maar een bruin halfje Italian BMT met alles behalve ui en Southwest saus.” “Zo jij kent het menu van ze aardig goed haha” “Er is een Subway dichtbij ons hoofdkantoor en ja, je kan aannemen dat ik wel vaker dan eens met mijn collega’s een sub ben gaan halen.” “Ik trakteer… Punt uit!” zegt ze op een ongeloofwaardige strenge toon, gekleed in slechts haar slipje en bh, terwijl ik net mijn shirtje aantrek. 

Ik kijk naar hoe zij zich aankleedt vanaf de bank. “Dat jij mij zo zou aankijken, wanneer ik mij zou uitkleden kan ik nog wel begrijpen. Heb ik iets van je aan ofzo?” Haar toon is veel zelfverzekerder geworden vergeleken met gisteren. 

“Weet je zeker dat ik je niet naar je ma moet brengen?” “Nee gekkie.” Nu is wel een goed moment op de vraag te stellen. Het komt nu niet ineens als donderslag bij heldere hemel. Nu of nooit! 

“Waarom woont je dochter eigenlijk bij je moeder?” Haar zelfverzekerde blik verandert en ze oogt in een klap afwezig.

[soebo]

7/X - Netflix and ...

“88. Het is op de eerste verdieping. Rechts.” “Ok. Ik stap zo uit de auto. Bel zo aan.”

De grote automatische glazen dubbele schuifdeuren openen en geven toegang tot een brede lichte hal met grote matte witte vloertegels. Links is een doorgang naar een ander vertrek en rechts zijn rijen brievenbussen met in het midden een geborsteld metalen deurbel systeem. Mijn eenzame stappen echoën door de hall. Ik druk de acht tweemaal in en daarna het knopje met een telefoon icoontje. “Belt 88” verschijnt op een smalle kleuren display boven de knoppen.

“Hey, ik ben r.” “Hoi. Als je boven bent is het rechts. Loop maar naar de liften en dan laat ik je door.” klinkt opgewekt door de intercom. Zo moe klinkt ze niet. “Daarzo?” Zeg ik in de richting van de liften wijzend vlak voor de camera boven het schermpje. “Ja.”

In metaal zilveren letters staat het woordje ‘LIFT’ op wit glas geplakt. De doorzichtige deuren openen zich, terwijl ik zoek naar de camera die mij registreert. De twee liften in de hal zijn van hetzelfde geborstelde metaal als het deurbel systeem. Rechts van de liften is een deur naar de trappen en die open ik, want een lift nemen voor een verdieping is onacceptabel voor een gezond iemand.

Boven loop ik rechts de gang in en zie haar bij haar deuropening staan. Het liefst zou ik een sprintje trekken, maar dat hoort niet. Ik snap wel dat zij, of ieder ander persoon, zich ongemakkelijk voelt, wanneer ze aangekeken wordt. Hoe is mijn loopje eigenlijk? Het moet natuurlijk niet een overdreven stoer hinkende hiphop-luisterend tienerloopje zijn, maar ik moet ook geen stijve bovenlichaam voortbewegende robot tred hebben; de stereotype Asian walk. Het feit dat ik mijn loop analyseer, zorgt ervoor dat ik mij onnatuurlijk beweeg voor mijn doen. “Hey…” zegt ze wanneer ik binnen een armlengte afstand van haar vandaan ben. “Hey.” Onze hoofden bewegen langzaam naar elkaar toe en onze lippen maken teder contact. “Hey…” zegt ze weer zachtjes. “kom binnen.” Mijn rechter hand is opeens net boven de grens van haar linker bil en onderrug. Met mijn vingertoppen duw ik zacht tegen de spier naast haar ruggenwervel. Dezelfde bloemige frisheid als gisteren.

Ze loopt voor me haar appartement in, gekleed in een zwarte skinny jeans. Ik denk niet dezelfde als gisteren, but who cares? Ze draagt een basic bordeaux strak geweven truitje met een ruime hals. Nu zie ik haar eens goed van achteren. Een klein stevig kontje met een smalle taille erboven. Ze is slank gebouwd, maar ziet er gelukkig niet dun uit. Haar opgestoken haar in een knotje accentueert haar mooie slanke hals en vrouwelijke schouders. Ze loopt hier erg op haar gemak vergeleken met gisterenavond, maar dat is niet raar; ze is thuis. “Kan ik mijn jas aan jouw rek hangen?” Een wit gelakte sierplank aan de muur met subtiele ornamenten op de hoeken met zwart gietijzeren krullerige haakjes. “Natuurlijk.” Mijn schoenen trek ik uit, omdat ik haar op blote voeten zie lopen. Het zal dus wel schoon zijn. Pluspuntje.

“Heb net water gezet, wil je ook thee?” Ik knik en sta onder de deurpost van haar woonkamer met open keuken, waar zij voor een standaard witte keukentje staat. Ze pakt twee mokken met tekstjes en afbeeldingen erop uit een bovenkast, zet ze neer en kijkt mij aan. “Ik heb earl grey, munt, groen en een winterthee.” “Doe maar groen” zeg ik lopend naar haar. Ik zou haar nu kunnen omarmen en voorzichtig haar nek zoenen, maar dat lijkt mij te klef, maar haar kont grijpen is te vroeg om te doen. “Lief dat je bent gekomen.” “Ja ach. Ik had mezelf uitgenodigd, hoewel je het me niet moeilijk maakte om dat te doen, aangezien je de deur niet uit wilde.” Een fijn glimlachje verschijnt op haar make-up loze gezicht. Het voelt alsof ik van binnen mijn borst naar beneden wordt getrokken.

Ze legt de twee doosjes terug in de bovenkast en doet dit door licht op haar tenen te staan. Op het moment dat zij de doosjes wilt neerleggen lijkt het of ze haar billen een beetje naar achteren duwt. Doet ze dit expres? Hoe dan ook, ik vind het niet erg. De drang om te grijpen is groter, maar ik weet mij als altijd in te houden. Yep, mister gereserveerd.

Haar diepe, grijze bank met verschillende paarse kussentjes om het op te sieren zit comfortabel of komt het doordat zij best dichtbij mij zit? Grijze licht doorlatende rolgordijnen hangen voor het raam en de verduisterende donker grijze gordijnen hangen ernaast. Het geeft haar huisje wel een intiem sfeertje zo in de late ochtend.

Ik beweeg mijn hand langs haar onderrug, pak haar bij haar heup en trek haar dichter naar me toe. “Zal ik een filmpje opzetten? Ik heb Netflix.” Ze doet de tv aan. Ik fluister “and” en zeg duidelijk “Chill” met een slecht onderdrukt lachje. Chill, kom op hoor. Sinds wanneer gebruik ik het woordje chill? De jongens zouden mij moeten horen. Het is zo een typisch jong en vooral Hollands woordje, dat het mij niet past om te gebruiken. Straks zeg ik nog iets als kak of uber. “Wat is er?” “O niks. Stom binnenpretje.”

Met haar gezicht zo dichtbij de mijne kan ik niet anders doen dan naar haar te leunen. Zij doet hetzelfde. Zonder enige twijfel zoenen we elkaar en voel ik haar handen op mijn nek en achterhoofd. Mijn linker hand heeft nu contact met haar dijbeen net boven de knie. Ik stop om haar aan te kijken. Ze heeft een lichte blos in haar gezicht en laat niet toe dat ik stop, want ze trekt mij haar kant op. Mijn handen bewegen onder haar trui langs haar zij omhoog via haar ribbenkast naar haar rug tussen haar schouderbladen. Ik voel de bh band in mijn hand, maar doe geen poging om de sluiting los te maken.

Let Jesus fuck you! Let Jesus fuck you! Echt, moet ik nu dat beeld van the Exorcist met mijn gesloten ogen zien? Ik zit hier met een leuke dame, met wie ik waarschijnlijk graag tijd doorbreng, want anders was ik vandaag niet zo out-of-the-blue naar haar toe gekomen. En dan zie ik een onsmakelijke scene van the Exorcist voor me in mijn hoofd, terwijl we aan het zoenen zijn. Something is very wrong with me.

Ik duw haar tegen de armleuning en ga verder met mijn ogen open. Be gone demon! May the power of Christ compel you! Dit is trouwens een ongemakkelijke houding, omdat mijn linker elleboog op de leuning steunt om niet met mijn volle gewicht op haar te liggen en mijn rugspieren zijn heel raar aanspannen om goed te liggen. Ik zit even op mijn knieën en trek haar aan haar heupen naar onder, zodat zij plat op haar bank ligt. Mijn linker hand verdwijnt half onder haar broekrand en ik steun op mijn rechter elleboog met mijn onderarm onder haar nek. Zij heeft inmiddels haar handen onder mijn trui gedaan en krabt heel lichtjes in mijn rug. Gelukkig heeft ze geen lange nagels.

“Ik wil je.” fluistert zij in mijn oor. Deze drie woordjes laten onder andere mijn hartslag stijgen. Mijn linker hand heeft een goede grip op haar kont, terwijl mijn rechter hand haar linker been langs mij heen trekt. Haar been trek ik licht gebogen omhoog en laat mijn hand via haar been, heup, zij naar de zijkant van haar borst glijden. Haar nagels gaan dieper mijn rug in en zij wikkelt haar benen om mijn middel. Ik duw haar tegen mij aan en met haar benen duwt zij mij dichter tegen haar aan. Ik krijg het warmer. Mijn rechterhand gaat naar haar rug, maakt haar bh met de duim en wijsvinger los en glijdt weer terug naar de zijkant van haar borst. Voorzichtig beweegt mijn hand onder haar bh door om haar borst heel lichtjes, maar stevig vast te houden. Mijn beide handen gaan naar haar heupen en ik zit op mijn knieën. Van de zijkant beweeg ik mijn handen naar het knoopje van haar broek en maak deze los.  Zij ontdoet zich van haar bh zonder haar truitje uit te trekken. Ik trek haar rits langzaam open en trek vanaf de zijkant haar broek naar beneden. Ze werkt mee door haar benen zo te positioneren, dat de broek makkelijker uitgaat. Een lila gekleurd half doorschijnend slipje heeft zij aan. Ik gooi de broek naast ons neer op de grond en leun weer naar voren om haar te zoenen.  Zij kruist haar armen op mijn rug en trekt mijn trui en shirt tegelijkertijd omhoog. Wanneer haar handen halverwege mijn rug zijn, leun ik naar achter en trek ik mijn trui en shirt snel uit. Zij trekt op haar beurt haar truitje heel langzaam uit kijkt mij ondeugend aan en laat mij op mijn knieën wachten. Wanneer haar trui over haar hoofd is, dan bedekt zij met haar rechterarm haar borsten en bijt ze licht op haar onderlip. Zelfs naakt is ze op de een of andere manier toch een beetje verlegen. Ik grijp haar beide dijbenen net boven haar knieën en beweeg ze heel rustig naar haar middel. Mijn duimen zijn aan de binnenkant van haar bovenbenen en glijden uiteindelijk langs de zijkant van de voorkant van haar slipje omhoog. Ook haar slipje trek ik naar beneden. Ik zit op de bank en trek mijn jeans uit en wil weer half op haar liggen, maar zij beweegt zich naar voren, zodat zij op haar knieën rust en duwt mij naar de andere kant van de bank om daarna op mij te zitten. We zoenen wild en gloeien allebei. Ik duw mijn onderlichaam omhoog en terwijl zij op mij zit trekt zij mijn boxer half omlaag van de zijkant. Onhandig krijg ik mijn short uit met mijn handen en vooral mijn benen. Nu houd ik haar beet bij haar billen. Ik grijp ze met wat kracht vast. Haar warmte voel ik tegen mij aan.  “Heb je iets bij je?” Ja, ik heb condooms in mijn jas in de gang, maar ik heb echt geen zin om opgewonden de woonkamer uit te lopen en daarna ongemakkelijk weer terug te komen. “Ja, maar het is in mijn jas.” “Geeft niet, dan gaan we toch naar mijn kamer, baby.” Baby? Zei ze nou echt baby, dacht ik met wenkbrauw opgetrokken van mijn innerlijke ik.

We staan beiden op en voor ik een stap richting de deur doe, zie ik dat de televisie op het inlogscherm van Netflix staat.

“Netflix wie kijkt er?” en daaronder drie namen; eerst de hare gevolgd door twee mannelijk klinkende namen.

[soebo]

6/X - Een vrije ochtend

Het plafond lijkt donkerder dan de muur, hoewel ze beide met dezelfde witte latex zijn geverfd. Ik kijk naar rechts en zie in nagenoeg dezelfde amber gekleurde digitale cijfers als in de auto “06:01” staan. Zelfs op mijn vrije dag ben ik vroeg op. Links van mij is mijn beste vijand te vinden; de niets vullende koude leegte. Deze leegte heeft in de loop der tijd veel invloed op mij gehad. Eigenlijk was die altijd in de buurt. Ik kon altijd rekenen op de leegte bij tegenslag in mijn leven. Na een beëindigde relatie of verlies was leegte altijd daar. Geen troost, geen luisterend oor, geen schouder om op te huilen. Niets meer dan kou en leegte.

Natuurlijk had ik bij vrienden mijn verhaal kunnen doen, maar het voelde op een gegeven moment alsof ik iets te vaak tegenslag te verduren had, dat ik ze daar niet meer mee wilde lastig vallen. Erg vaak gebeurde het eigenlijk niet, maar wanneer jij binnen achttien maanden twee keer opeenvolgend in dezelfde situatie ben beland, ja… dan houdt het gewoon een keertje op.

Ik ben heel blij met en vooral voor ze, echt. Mijn vrienden leiden een leven, zoals iedereen die wel zou willen hebben. Een goede baan, een leuke woning, een lieve partner en de ene helft van de club ook met kind. Deze pilaren zorgen voor een stabiliteit, die ik zie als de fundering in het leven. Natuurlijk heeft ieder huisje wel zijn kruisje, maar het huisje blijft intact en de bewoners lossen samen hun problemen op. Maar neem een van de pilaren weg en de stabiliteit is al veel minder. Niks valt meteen om, maar het kost wel meer inspanning om overeind te houden. Te lang zonder een van de pilaren en de woning kan scheuren vertonen en op den duur misschien instorten.

De leegte heeft ook gezorgd voor de grootste masker die ik heb; mijn glimlach. Wanneer mensen mij zien lachen, dan veronderstellen ze dat het goed met mij gaat en word ik met rust gelaten. Ik hoef geen medelijden van anderen, want ik voel mij niet zielig. Echter is medeleven moeilijker op te brengen. Ik vind het niet erg. Ik weet dat ik niet de meest makkelijke persoon ben. Soms begrijp ik mezelf niet en dan kan ik toch niet van een ander verwachten zich in mijn schoenen te kunnen verplaatsen.

De nachten dat ik met pijn in mijn hart of met kopzorgen in bed lag, waren altijd vergezeld met leegte. Vergeleken met jaren geleden ben ik emotioneel afgevlakt. Ik vraag me af of in de loop der jaren mijn hart gevoelloos is geworden of dat er juist een steeds dikkere laag ijs op rust. Ik hoop het laatste, want dan kan  warmte mijn hart weer vinden.

Liefhebben is mij niet onbekend, want dat doe ik. Ik houd van mijn kind, mijn familie en mijn vrienden.  Maar kan ik een nieuw iemand in mijn leven liefhebben? Kan ik iemand in mijn hart sluiten, zoals ik dat als tiener en twintiger deed? Ik durf wat dat betreft niet meer roekeloos om te gaan met mijn gevoelens. Vaker dan ik zou willen rende ik voluit op liefde af om keihard tegen een dik doorzichtige muur te knallen. Mijn liefdesleven zou het best omschreven kunnen worden als een reiziger, wiens reis altijd geannuleerd wordt. Je denkt samen de reis te maken en heb alle voorbereidingen getroffen, maar dan kom je voorbij de douane achter dat jullie beide een andere eindbestemming hebben. Of  dat alleen mijn ticket overboekt is en ik achterblijf in de terminal, terwijl zij verder reist met een andere man op mijn plek.

Het is nu stil. Je hoort de meterkast tikken vergezeld met het tikkend geluid van druppels op het raam, die in deze stilte klinken als brassband met zomercarnaval.

Ik heb de leegte geaccepteerd en de leegte discrimineert niet.

07:41

Ze moet vandaag werken en volgens mij is zij nu wel wakker. Ik weet alleen niet hoe haar humeur in de ochtend is; heeft zij een ochtendhumeur? Of is ze net zo bubbly als hoe zij gisterenavond was. Hoewel bubbly, ze is wel aan de verlegen kant. Dat zal wel minder worden naarmate we elkaar vaker zullen zien... Als we elkaar vaker zullen zien.

Maar zou ze al wakker zijn? Of is ze nu aan het douchen, of aan het omkleden of een ontbijt aan het eten. Eigenlijk zou ik geen bericht moeten sturen, want dat komt erg needy over. Ik bedoel; ik was gisterenavond ook degene die dezelfde avond nog snel een berichtje stuurde. Ik laat het. 

Het scheelt, dat zij ook een single parent is. Eigenlijk niet heel schaars als single (bijna)dertiger. Maar zij begrijpt in ieder geval, dat dagen met mijn zoontje echt dagen met mijn zoontje zijn. Hem aan een nieuwe vriendin laten kennismaken, doe ik pas nadat wij beide echt ervoor willen en zullen gaan. Het is lastig om iemand in deze tijd te vinden, die er ook echt voor wilt gaan. Want bij ieder kleine tegenslag lijkt men tegenwoordig gelijk zijn of haar biezen te pakken en elders geluk te zoeken. Was het vroeger zoveel anders dan nu? Of is dit niet meer dan een romantische gedachte die in mij leeft, omdat ik in de tijd ben opgevoed toen het leek dat iedereen werkte aan diens relatie. Ik wil dat geloven verdomme! Het verschil met nu is dat men vroeger niet altijd en voor iedereen ‘beschikbaar’ was en benaderbaar met een privé bericht optie. Vroeger moest je nog ergens heen om iemand te ontmoeten. Dat is natuurlijk ook nog steeds zo, maar het hoeft niet per se. Kennismaken en een babbeltje maken kunnen letterlijk met een druk op de vinger op ieder moment van de dag.

Ben ik de enige waarmee ze appt, of ben ik alleen de enige met wie ze nu afspreekt? Of moet ik haar aandacht en haar tijd delen met anderen. Ignorance is bliss zegt men altijd, maar ik wil het anderzijds wel weten. Moet ik haar dit gewoon vragen of moet ik het zelfs eisen, wanneer ze met mij verder wilt? Als ik met haar verder wil. Misschien kan ik het beter in het midden laten en zien we wel waar de stroming ons meevoert en het schip uiteindelijk strandt? Ik heb toch moeite met onduidelijkheden.

Hoewel zij een single moeder is vind ik het wel op zijn minst gezegd bijzonder, dat haar kind bij haar moeder woont. Het zijn niet mijn zaken, maar het knaagt. Is het vanwege gemak of heeft het een financiële oorzaak. Buitenschoolse opvang is erg duur. Met tijd zullen natuurlijk wel meer onderwerpen besproken worden en zoiets belangrijks als dit zal toch wel de revue passeren. Waarom vroeg ik hier gisteren niet naar? Het kwam vluchtig ter sprake, maar ik was bang dat erop ingaan de avond misschien wel zou kunnen verpesten.

 “Ja dat mag van mij. kussend en knipogend emoticons” Nee, niks sturen. Laat haar maar een goedemorgen berichtje verzenden. 

Het licht schijnt lichtjes tussen het rolgordijn en het kozijn naar binnen.

10:02

“Hey, hoe is het? Kussend emoticon” Goed dat ik niet het initiatief heb genomen, toch? Ik snap de spelregels van daten nu niet meer zo. Is er geen ‘Daten voor Dummies’ editie 2016? “Ja goed hoor. Hoe is het met jou? Beetje uitgerust?” “Ja, ook goed. Nou ik was wel erg moe en heb maar een dagje vrij genomen. Ben nog steeds wel een beetje moe. Heb vandaag niet zo een zin om de deur uit te gaan. Jij bent toch ook vrij vandaag?” Is dit een uitnodiging? Ik had haar verteld dat ik vandaag sowieso een vrije dag heb. Een verplichte extra vrije dag, die niet in te wisselen is voor een andere dag. Ik vraag me af of dit bij meerdere werkgevers gehanteerd wordt. Wilt ze met mij afspreken, omdat ze aangeeft vrij te hebben genomen. Wilt ze met mij bij haar thuis afspreken? “Ja. Ik kan je ophalen en dan kunnen we ergens een theetje drinken.” Ik ben af en toe ook zo een schijtluis, of zoals zij gisteren nog via de app liet weten; gereserveerd. “Of… we kunnen bij jou een theetje drinken, aangezien je zegt niet de deur uit te willen… ondeugend glimlachend emoticon”

 “Je mag komen hoor… kom je nu?”

[soebo]

5/X - titel

De deur slaat rustig dicht. Met een diepe zucht loop ik de hal in naar de jassenrek waar mijn andere jas hangt. Ik schop mijn schoenen los, hang mijn jas op en slenter naar het toilet. Wat erin komt, moet er ook weer uit. De biertjes hebben goed gesmaakt. Dit handdoekje kan wel de was in. Dorst.

In de keuken schenk ik een glas water in en drink deze leunend tegen het aanrecht op, terwijl ik naar buiten kijk. Ik zie niks in de reflectie van het raam weerkaatsen, behalve mijzelf, niks. Donkerblauwe overhemd en een zwarte ‘worn’ jeans. Ik zie er toch wel ok uit? Ach alle mannen vinden van zichzelf dat ze er minstens ok uitzien; ik denk dat dus natuurlijk ook. Maar wat zien vrouwen, wanneer ze mij zien? Het geluid van een inkomend bericht klinkt vanuit mijn broekzak. Swipe. Code. “Groupon Producten” Fucking spam. Ik moet echt een ander geluidje kiezen voor emails of misschien zelfs uitschakelen.

Natuurlijk gaat zij mij niet een half uur na onze date appen. Dat is tegen de date etiquette. In de auto gaf ze aan dat ze een leuke tijd heeft gehad, ze draaide nog even om toen ze naar huis liep en haar lichaamstaal loog niet. Was het ongepast om haar lichtjes te strelen tijdens de zoen? Niet dat ik mij daar druk om hoef te maken, aangezien ik het natuurlijk als altijd alleen maar dacht. En ik zou niet net als Trump haar by the pussy grabben. Ik ruik haar haren en parfum nog van onze korte zoen.

WhatsApp. “yooo kerel.” ***** is typing. “sup” “die chick die ik laatst liet zien. was net wat wezen drinken met r” “kijk je nu naar een ander plafond?” “nee man gewoon osso” (thuis) “homo”

Met de afstandsbediening in de hand zit ik op de bank. Het enige licht dat schijnt is die van mijn telefoonscherm. Onze chatgesprek heb ik geopend. “ok tot zo” staat er. Zal ik nu een berichtje sturen? Ze was wel moe, maar nu… of is het beter om morgen iets te sturen? “I really had fun. Xx” versturen of niet? Backspace.

De televisie staat nog steeds uit. Ik ben niet moe, maar zal ik nu Netflix opzetten en een filmpje kijken? Weer twijfels. Mijn blik gaat weer naar de telefoon in mijn hand. “x” verstuur. Geen film, loop de lange weg naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Ik ontknoop mijn overhemd, maak er een bal van en gooi het met een basketbal worp in de mand. He scores! Nou eigenlijk vanavond toch niet. Het water uit de kraam stroomt over de borstel. De driekleurige tandpasta smeer ik op de borstelhaartjes, zoals dat in de oude tv reclame ook werd gedaan. Ik houd de borstel weer onder de kraan. Waarom doe ik dat eigenlijk? De borstel is al nat en tandpasta is niet vies, het is juist om mijn tanden schoon te maken. Dooie blik heb jij zeg.

Notificatie geluidje. Zal die gozer wel weer zijn, wat heeft ie te zeggen?

“Ik vond het echt leuk. Welterusten. Kussend emoticon.” Glimlachend met een tandenborstel in mijn hand stuur ik een eenletterig antwoord terug. “x” Ok toch wel meer typen. “me too” send. “spreek je morgen. Gnight x” send Gadverdamme tandpasta op mijn scherm. Ik veeg mijn scherm aan de handdoek, die aan de verwarming hangt en sta weer voor de wasbak, tandenpoetsend. Meer leven in je ogen.

Het scherm licht weer op. “waarom ben jij eigenlijk zo gereserveerd?” Na het lezen van dit bericht krijg ik een zwaar gevoel op mijn borst. Ik wilde wel meer aan haar zitten, gewoon haar handen en armen enzo. Gewoon netjes. Meer flirterige toespelingen doen. Maar ik voelde daar geen 'moment’ voor. Een perfect moment of aanleiding, dat het klopt om een bepaalde actie te ondernemen of uitspraak te doen, ze waren er niet. Natuurlijk ben ik aangetrokken tot haar en zij schijnbaar tot mij, maar ik wil haar niet het verkeerde idee geven. Hoewel verkeerd, in ieder geval niet bij een eerste date? Of twijfelt zij nu aan haarzelf? “Het was een eerste date. En elkaar in het echt zien en spreken is toch anders, dan zo via een chatvenster. De volgende keer zal ik wel veel minder gereserveerd zijn ok? Dom lachend emoticon” send. **** is typing. “Ja dat mag van mij. kussend en knipogend emoticons”

Waarom hebben vrouwen altijd issues of bagage. Natuurlijk zijn wij allang geen twintig meer, maar soms denk ik dat alle vrouwen gewoon een beetje defect zijn. De goeie zijn natuurlijk al in een lange en gelukkige relatie, zoals ik dat genoeg om mij heen zie. Totdat deze op de klippen loopt en zij haar gebroken en/of verbitterd hart in een tas met zich mee draagt in haar leven. En zo niet, dan leven ze nog lang en gelukkig met hun gezin. Ik wil dat voor iedereen, maar ook voor mezelf; gelukkig samen zijn. Of trek ik alleen dames met problemen aan? Zoeken ze een lieve kerel, omdat hun ex zo een eikel was. Om er vervolgens achter te komen, dat ze toch weer een badboy willen… en zoeken… en vinden. Thanks for the uplifting time, I needed that. Bye… Jonge, niet zo zwartgallig denken. Er zijn overal goede mensen en dus ook vrouwen.

Of ben ik juist degene met issues en bagage?

Ben benieuwd waar dit heen zal leiden. Ja, ze heeft natuurlijk niet een ongeschonden ziel, maar dat heeft niemand na een bepaalde leeftijd.

Ben al gewend aan het leven van een single dad-iger, maar een relatie zou leuk zijn. Wie weet.

[soebo]

4/X - De onontkoombare verveling

Zij raakt lichtjes haar wang aan met haar rechter vingers en het topje van haar pink beweegt ze langzaam en voorzichtig langs haar lippen rond haar mondhoek. Ze zit met haar elleboog op tafel en haar andere arm half gekruist. Ik doe mijn sjaal af en trek mijn jas uit en leg beide nonchalant gevouwen naast mij neer op het stoeltje. Naar de wandtekening en langs haar heen kijkend neem ik in een rustige vloeiende beweging plaats tegenover haar.

“Wil jij de kaart zien of heb je al een idee wat je wilt drinken?” vraag ik terwijl ik de grijze menukaart van Café Ter Marsch in mijn handen heb. “Ik heb zelf geen trek, maar we zijn nog wel op tijd voor eventueel wat hapjes.”  Ik draai de menukaart om en schuif deze naar haar door over het glad gelakte donkere tafelblad. Haar linker hand haalt ze van haar rechter arm af en kantelt de kaart een beetje met haar wijsvinger. Bijzonder hoe haar hoofd vanzelf lijkt mee te bewegen. Waarom heeft zij eigenlijk een penkrabbel op haar hand? Ook al heb ik haar in de auto bekeken, grijp ik nu de kans om haar beter te zien. Het is verlicht binnen, maar gelukkig niet fel. De lampen hangen hoog, waardoor je niet in een ongezellige overbelichte ruimte zit. Ik vind het wel sfeervol. Het helpt in ieder geval mee aan de sfeer, dat de wanden wat donkerder van kleur zijn.

Ze heeft grote sprekende donkerbruine ogen met mooie lange wimpers. Een fijn en echt vrouwelijk gezichtje met mooi stijl kastanjebruin haar. Weinig make-up, dat is een pluspunt. Volgens mij heeft ze alleen haar lippen en wimpers gedaan. Buiten voor haar woning zag ik dat ze een pony heeft tot aan haar wenkbrauwen, maar nu zie ik dat het haar ook echt staat. Dat is niet voor iedere dame weggelegd. Ik heb vaker dames met een pony gezien, maar dat was vaak net - of helemaal niet. Misschien dat het aan haar smal gezichtje ligt en de smallere pony met lange bangs, die speels langs haar gezicht zwieren. Of ligt het aan het feit dat haar haarkleur niet super donker is vergeleken met haar witte huidskleur? Misschien wel een combinatie van beide. Elke keer dat ik trouwens een pony zie, denk ik aan de scene uit American Psycho, waarin Patrick Bateman, perfect vertolkt door Christian Bale, het volgende roept: “You’re a fucking ugly bitch! I want to stab you to death... and play around in your blood.” Wat eigenlijk nergens op slaat, want ik weet dat de bardame in die desbetreffende scene geen pony heeft.

Ze verplaatst een hangende lok achter haar oor, hierdoor zie ik haar klein oorknopje en is een moedervlekje op haar wang zichtbaar. Deze heb ik niet op een van haar verstuurde foto’s gezien, maar dat komt dan omdat haar lange haren er altijd voor hangen. Het is zichtbaar, maar het stoort niet. Of toch wel een beetje? Ach, niemand is perfect. Ze is een hartstikke leuke dame om te zien, natuurlijk geen covermodel. Maar kom op, ik zou nooit van mijn leven een echt model aan de haak kunnen slaan.

“Waat?” vraagt ze een beetje ongemakkelijk, terwijl haar donker bruine ogen een half cirkeltje naar beneden maken. “Gewoon... ik kijk naar je. Het is de eerste keer dat ik tegenover je zit”. “Hou op. Je maakt me verlegen.” Weer dat verlegen. Ik zal nooit begrijpen, waarom leuke dames zich verlegen voelen, of verlegen spelen. Laat ook maar, ik zal het toch nooit begrijpen. “Ik vertelde toch, dat ik altijd zeg maar dichtklap bij sollicitatiegesprekken, omdat alle aandacht dan op mij gericht is en dit is toch een beetje hetzelfde.” In essentie heeft ze gelijk en is een eerste date net een kennismakende sollicitatiegesprek. “Ok... Weet je wat, ik kijk wel de hele tijd naar de barman. Maar als hij mij later zijn nummer geeft, dan is dat jouw schuld.” Gelukkig, een glimlachje. “En dan mag, nee moet je het wel met mij goedmaken.” “Is goed, we hebben nog geen ruzie gehad, maar we kunnen misschien al wel weer iets goedmaken. Slim.” antwoord zij lachend. “Ik hoef trouwens geen hapjes hoor. Ik ga denk ik een thee drinken. Heb het een beetje koud.” Thee in een café? Het is na negenen. Is dat koud hebben een hint?  “Thee? Gewoon, groen of munt? Ik neem een van de speciaal biertjes van de tap.”

Scenes en hoofdstukken uit American Psycho spelen zich in willekeurig volgorde af in mijn hoofd. Terwijl ze haar thee maakt en het heeft over de kijk op het leven vanuit een gelovig en ongelovig oogpunt, zie ik voor me hoe Patrick Bateman woest met een hamer op Paul Allen inslaat. In de film zie je niet hoe de hamer het hoofd van de slachtoffer open splijt. Ik had dat wel willen zien, hoewel de kans dan te groot zou zijn, dat het meer een Evil Dead-achtige film zou zijn geworden in plaats van de psychologische thriller. Raar eigenlijk, in films en boeken heb ik nooit problemen met bloederige gory scenes, maar zodra echt bloed in beeld of in zicht is, dan is de fascinatie volledig weg. In mijn fantasie is alles mogelijk, maar ik doe er niemand pijn mee, toch? “Nou, ik vind geloof iets persoonlijks. Het moet vanuit je eigen kern komen, jouw innerlijke ik. Het gevoel moet er zijn en dat is naar mijn idee niet iets dat je kan dwingen.” zeg ik op de vraag of kinderen van huis uit met geloof opgevoed dienen te worden of niet. “Het ligt natuurlijk aan de ouders, zij bepalen grotendeels of hun kind gelovig wordt of niet. Maar nu is het niet meer als vroeger toen wij kinderen waren.” Ze luistert wel naar wat ik zeg. Het onderwerp boeit mij eigenlijk weinig, maar hoe is het gesprek in hemelsnaam bij god gekomen? Ik moet mijn aandacht er meer bij houden, maar ook het gesprek een ander kant op sturen, zonder dat het er dik bovenop ligt dat ik van onderwerp verander. “Maar wie ben jij dan? Wat is jouw ik?” Deze vraag had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar het geeft wel aan dat ze luistert. “Wie ik ben? Je bedoelt niet de persoon die je nu voor je ziet, maar de innerlijke ik? Geen idee. Dat is nogal een diep filosofische vraag, die je op een eerste date wilt bespreken. Zelfs de grote filosofen konden deze vraag niet volledig beantwoorden, of toch wel... maar er is geen universele antwoord hierop vrees ik. Ja vanuit religie, zou je wel iets kunnen geloven. “Maar vertel dan, wat denk jij?” “Ik ben ik, maar heb geen idee wie die ik werkelijk is. Wat IK wel weet is dat graag met je praat.“ “Nou ik praat ook graag met je. Je bent wel een erg makkelijke prater, moeiteloos lijkt het wel en je luistert tenminste aandachtig.”

Als ik alles zou zeggen, wat in mijn hoofd afspeelt, dan zou jij mij misschien wel een rare vinden. Aandachtig. Kennelijk kan ik mijn gedachtegang goed maskeren. “Nou moeiteloos is het niet hoor, ik wil er gewoon een leuke avond van maken. Wat IK mij trouwens afvraag is waarom jij eigenlijk iets met pen op jouw handen geschreven hebt staan?” Deze vraag zorgt ervoor, dat ze haar handen voor zich houdt en met haar vingers over de geschreven teksten voelt. “Ik had vanavond rijles en mijn rij-instructuur had ‘links’ en ‘rechts’ op mijn handen geschreven, omdat ik moeite met de richtingen heb. Als ezelsbruggetje gebruikte hij dat de leerling en links beide met de letter L beginnen en dit zou makkelijker te onthouden zijn. Zijn naam begint met een R en hij zit rechts. Maar ik raak alsnog in de war.” Ik heb dat wel vaker gehoord, dat mensen moeite met links en rechts hebben, maar meestal zijn de vergissingen na een les of twee verdwenen. Maar aan de andere kant; kom op hoor hé. Je kan toch wel de richtingen links en rechts onderscheiden? “Dat gaat vanzelf wel goed komen. Je zei dat dit pas je derde les was.” Haar handen zijn nog steeds ver van haar af op tafel en ze kijkt mij een keer wat indringender aan. Is dit een hint, om haar handen aan te raken? “Wel een beetje raar hoor, dat hij op jouw handen heeft geschreven.” zeg ik en raak voorzichtig haar rechter hand aan waar de krabbels zijn aangebracht. Haar huid voelt zacht en soepel aan. Ik laat haar hand los en doe vervolgens alsof ik een stuur vast heb. “En hartstikke onlogisch om het aan de kant van je pinken te schrijven in plaats van aan de kant van je duimen. Doe maar alsof jij een stuur tien voor twee beet hebt, dan zie je toch de kant van je duim.” Terwijl ik dit zeg pak ik haar handen en houdt ze op borsthoogte voor haar in het luchtledige. Wat kan ik mij toch druk maken om niets, maar haar handen vasthouden is fijn. Ik laat los en zij neemt nog een slokje van haar wijn.

De koetjes en kalfjes gesprekken gingen wel goed en gelukkig waren de gesprekken over werk kort, maar ben ik te heftig geweest in mijn kijk op religie? En over de in mijn ogen domme methode om links en rechts duidelijk te maken? “Sorry... ik moet even naar de wc.” “Daar hoef je toch niet voor te verontschuldigen.” Ik steek mijn hand op naar de barman. “Pardon. Waar is de wc?” “De trap af en dan deze kant op. Je loopt er zo tegenaan.”

Zij staat op en loopt naar beneden. Ik merk dat dat derde biertje toch harder aan is gekomen dan ik vooraf heb verwacht. Filou. Ik pak eindelijk mijn telefoon erbij en zoek het biertje op. Jeetje, acht-en-een-half procent. Gelukkig heeft ze na haar thee wel wijntjes besteld. Wat is mijn mening eigenlijk over haar. Ik heb niet echt een mening kunnen vormen, tot nu toe is het puur op uiterlijk. Ze is in ieder geval niet dom, tenzij ik haar moeite met links en rechts hierin mee weeg. Leuk tentje en heerlijk muziek, momenteel klinkt Sweetest Taboo van Sade uit de boxen. Ik kijk de barman aan en vraag: “Word hier altijd zulk lekkere muziek gedraaid? Soul, funk en house?” “Alleen als ik er sta, dit is mijn playlist. Maar bedankt voor het compliment.”

Mijn blik gaat naar mijn scherm. Het is alweer na elven. Ik scroll door mijn Instagram en Facebook feed en like hier en daar wat posts. Dat smartphone besturingssystemen gespreksonderwerp zijn geweest. Het zal wel een vleugje nervositeit van een van ons zijn geweest. Even de WhatsApp berichtjes doornemen en enkele met een LOL of een huilend van het lachen emoticon beantwoorden.

Drie jongens lopen langs het raam en staren naar binnen. De langste van hen, in een bruin leren jas met rode stoffen capuchon, loopt naar binnen en stapt direct op de barman af. Ik hoor maar net, dat hij zegt dat ze nog een uur open zijn. De jongens hebben buiten in de kou plaatsgenomen aan een hoge tafel. Ik ben benieuwd naar het restaurant menu en lees de gerechten met enige aandacht door.

Nu valt het mij pas op dat de vier goedgeklede heren bij de ingang al vertrokken zijn. Was ik toch zo gefocust op haar, dat mij dat niet is opgevallen? Ik scroll weer door mijn feeds en merk dat zij toch al wat minuutjes beneden is. Zal ik de barman en dat Indisch meisje vragen om even poolshoogte te nemen?

Een van de drie jongens loopt, of strompelt naar binnen. De jongen is volledig gekleed in het wit en loopt erbij alsof hij iets in zijn kont smokkelt, althans ik denk dat je dan zo ongemakkelijk loopt. Wanneer hij langs mij naar de bar loopt, valt het mij op dat hij twee vingertoppen van zijn rechterhand mist. Hij lijkt mij geen Yakuza, aangezien hij geen Japans uiterlijk heeft, maar vertrouwen doe ik het niet. Zou zij de jongens hebben ingelicht? Want de andere twee lijken mij wel echt in de gaten te houden. “YOU HAVE WHISKEY? RED LABEL” hoor ik de jongen in het wit in gebroken Engels schreeuwend vragen. De barman schud zijn hoofd en toont de drankkaart, terwijl hij een en ander uitlegt. De andere twee kijken nog steeds mijn kant uit. Het is toch niet zo een date, waarbij de man, ik, later beroofd wordt? Niet dat ik drie man aan zou kunnen, maar wat kan ik doen als dat wel het geval blijkt te zijn? Ik zou denk ik eerst de kreupele vol in zijn ballen trappen. Hopelijk zorgt dit voor enig verbazing bij de andere twee en dan smijt ik wat ik maar vinden kan in het gezicht van de degene die het dichtstbij staat. Die lange heeft wel een bokshouding met zijn schouders lichtjes naar voren, misschien dat een glas in zijn gezicht het beste zou zijn. “RED LABEL”

De jongen in het wit verlaat het café en zijn maten lopen met hem weg. Ok, niet zo paranoia denken. Ik geef de barman een knikje en vraag: “Gebeurt dit vaker hier? Dat je van de rare vogels binnen krijgt.” “Elke avond. En altijd ruim na elven.” Ik kijk weer naar de tijd op mijn toestel en ben geneigd om haar te bellen of minstens een berichtje te versturen. Op het moment dat ik naar de trap kijk, zie ik haar naar boven lopen.

“Hey, gaat het? Je was best lang weg.” “Dat valt toch wel mee, hooguit tien minuten toch?” “Nou het leken er eerder twintig dan tien.” “Echt niet...” Ze kijkt heel vermoeid, veel vermoeider dan voordat ze naar de wc ging. Niet zo heel raar, aangezien ze vandaag heel de dag gewerkt heeft en dat het nu na elven is op een doordeweekse avond. “Gaat het? Je ziet er best moe uit ineens. Ik heb het erg naar mijn zin, but shall we call it a night?” Ik had geen verwachtingen vooraf, dus ik hoef me niet teleurgesteld te voelen. “Ja ok. Ik ben ook echt ineens erg moe.” Ik loop naar de barman en reken af. Terwijl ik een pinbetaling doe, trekt zij haar jas aan. “Hey bedankt. En hopelijk tot een volgende keer.” zegt de barman nog.

Ik houd het zwart leren gordijntje en de deur voor haar open en schrik meteen wakker door de koude wind. Ik doe mijn arm om haar middel, maar vind dat onhandig lopen. Ik houd mijn arm licht omhoog, terwijl ik haar aankijk. Zij begrijpt het voorstel en houdt mijn arm vast. Het voelt een beetje onwerkelijk, aangezien ik jaren niet zo met iemand aan mijn arm heb gelopen. Maar het voelt tegelijkertijd fijn aan.

Nadat ik de autodeur heb gesloten, zie ik haar met haar handen in haar gezicht zitten. Vermoeid. Ik lul ook echt veel te veel. “Ik hoop dat je het naar je zin hebt gehad. Misschien hadden we een drankje eerder al moeten vertrekken gezien de tijd.” “Nee, ik had het echt naar mijn zin, tot ik ineens wegtrok. Sorry hoor... ik werd ineens heel erg moe. Ik voel me nu zo stom.”

De navigatie hoeft niet aan en ik rijd richting haar huis. Onderweg denk ik of een afscheidszoen gepast is of niet. We hebben het naar ons zin gehad, elkaar wel kort aangeraakt en de telefoons waren constant uit het zicht gebleven. Ik voel me nu net een onzekere tiener.  “Je hoeft me niet helemaal voor de deur af te zetten hoor. Ik kan wel een stukje lopen zo meteen, dan hoef je niet helemaal om te rijden.” “Doe niet zo gek. Het is niet alsof ik door ruig terrein hoef te rijden.” “Nee, stop hier maar.” Haar verzoek was aan doveman’s oren gericht. Op dezelfde parkeerplaats als waar ik haar ophaalde sta ik stil. “Echt sorry, dat ik ineens zo moe werd. Ik heb het echt naar mijn zin gehad. Je bent echt leuk en gezellig. Het is misschi” Mijn lippen raken de hare en we zoenen voorzichtig. Wetende dat zij moe is en ik vooraf sowieso er niet van uitging, dat er meer dan een kus zou volgen, ben ik blij dat de avond zo eindigt. Ze haalt haar gezicht weg en zegt: “Bedankt voor de leuke avond.” maar blijft stil zitten, met haar gezicht naar mij gericht. Ze pakt niet eens haar tas van de grond. Ik pak haar voorzichtig met twee handen en zoen haar nogmaals. Dit keer is de zoen met meer passie, maar nog zonder tong. Het voelt als een filmzoen, maar ik laat het zo. Ik wil mijn hand langs haar gezicht richting haar borsten glijden, maar dat past niet tijdens een eerste zoen als deze. Eigenlijk erg ongemakkelijk; zoenen in de auto. Door haar mond een beetje naar beneden te bewegen geeft zij aan dat er een eind komt aan deze avond. “Dat was lief.” “We zien elkaar toch wel weer snel?” “Ja als het aan mij ligt wel. Blijf maar in de auto hoor, ik loop zo vaak laat naar binnen, wanneer ik van werk kom.” ze trekt de autodeur open en loopt richting de voordeur, halverwege draait ze nog even om en neemt dan drie langzame stapjes achteruit. Ik wacht tot zij binnen is en uit het zicht, voordat ik mijn auto start.

Ben ik godverdomme weer lief, sukkel. Start. Schakel. Stuur. Spiegel. Schouder. Koppeling. Gas.