#maar WEL een punt waar ik het mee eens ben

[pathsofoak]

NSC heeft toch echt wel het belangrijkste punt in hun plan staan: "Ook maken we afspraken over nieuwe stembussen, die minder op een kliko lijken."

[nihondave]

De laaste post over Vietnam al weer. Na een land bezocht te hebben, vind ik het altijd leuk om de dingen die me opvielen op te schrijven. Ik vond Vietnam een fijn land. Misschien wel omdat het een land is waar ik precies kon weten wat te verwachten. Weinig poespas en opsmuk. De mensen verwelkomen toeristen en doen hun best voor je omdat ze je geld willen. Zo zei de gids naar Ninh Binh het ook, in Vietnam zijn ze blij met toeristen omdat het geld in het laatje brengt. Vietnam is geen rijk land, maar de absolute armoede zijn ze veelal ontstegen. Deels door het toerisme, maar ook omdat ze elke kans aangrijpen en hard werken. Zo maken ze rietjes als alternatief voor plastic uit een bepaalde soort gras die ze inmiddels wereldwijd exporteren. Sowieso viel het me op dat ze veel initiatieven hebben op gestart voor een beter milieu. Tijdens de trip naar Ninh Binh kwamen we langs een openbare bijeenkomst waarbij de lokale bevolking uitleg kreeg over het verminderen van het gebruik van plastic en vangt een bergvolk tegenwoordig geen olifanten meer, maar fokt ze. Al blijven de tamme olifanten noodzakelijk voor de lokale bevolking. Dit contrasteert echter wel met de troep op straat in Hanoi mensen maken overal hun eigen afvalbergen. Maar in Ha Long Bay doen ze inmiddels hard hun best de vervuiling van de baai een halt toe te roepen met hoge boetes voor toeristen die plastic meenemen.

De zucht naar het geld van toeristen brengt ook mindere fijne dingen met zich mee. Je wordt als je over straat loopt, vrij continu toegeroepen om massages, eten of souvenirs te kopen. Over het algemeen levert dat echter geen problemen op. Ik beantwoordde gewoon hun begroeting of zei no thank you en liep door. Je kan het ze ook niet kwalijk nemen. Soms zijn ze echter heel hardnekkig en is 3x nee zeggen nog niet genoeg. Ik wordt dan per keer meer kortaf of reageer helemaal niet meer en 1x heb ik zelfs een flinke fuck off moeten gebruiken, maar dat was bij een irritant mannetje dat 'mooie vrouwen' aanbood. Maar ook bij het keer punt op de rivier in Ninh Binh waren ze veel te hardnekkig en moesten we ze negeren. Ook criminaliteit is een ding. Al heb ik zelf niets vervelends meegemaakt. Mijn hotel waarschuwde er wel expliciet voor, niet alleen voor zakkenrollers maar ook wisseltrucs omdat het soms lastig is om zicht te houden op alle nullen op het geld. Grappig genoeg was het juist ik die zo verkopers 10.000 gaf terwijl ik 100.000 wilde geven. Ook was ik inmiddels zo gewend aan nee zeggen dat ik een man probeerde af te wimpelen die me probeerde te vertellen dat ik gwwn straat maar het klooster in wandelde. Her en der zag ik overigens wel mensen loeren en 1 keer begon een man die me eerst tegemoet was komen lopen me te volgen. Ik stopte toen abrupt waardoor hij me weer passeerde en dat loste het op. Het is denk ik geen enorm probleem, maar het is wel goed scherp te blijven en makkelijke kansen weg te nemen, dus bijvoorbeeld niet je smartphone uit je kontzak laten steken. Als westerling ben je nu eenmaal biljonair in Vietnam en 100.000 dong is voor hun een dikke fooi, maar voor ons 4 euro.

De gids naar Ninh Binh vertelde ook dat met de toegenomen welvaart het allemaal wel beter is geworden. 15 jaar geleden was de criminaliteit veel erger en hadden maar weinig mensen een auto. Zelf moest hij als klein kind vaak tussen de stoelen van de bus zitten om een extra stoel te besparen. Zijn ouders moesten voor dag en dauw op en vele uren reizen om überhaupt te kunnen gaan werken. Dan nog hadden ze vaak alleen maar rijst te eten en soms niet genoeg voor iedereen. Dat is gelukkig voor veel mensen nu anders. Er zijn veel auto's in Hanoi en nog heel veel meer scooters, al zie je nog steeds flink wat armoede bij mensen aan de onderkant.

Het verkeer in Hanoi verdient tenslotte ook nog een eervolle vermelding. Het is totaal bizar. Stoplichten en zebrapaden, voor zover ze er zijn, betekenen niets. De strategie om de straat over te steken is gewoon in een rustig tempo en rechte lijn gaan lopen en het verkeer jou te laten ontwijken. Als je gaat anticiperen op het verkeer kan dat leiden tot ongelukken (het bekende alle twee steeds naar dezelfde kant stappen). Zelf had ik daarbij nog de lastige factor dat ik sneller loop dan de meeste Vietnamezen, waardoor het een paar keer is gebeurd dat ze dachten voor langs te kunnen terwijl ze eigenlijk achterlangs moesten. Heb mijn looptempo dan ook maar aangepast, het warme, klamme weer was sowieso geen uitnodiging tot haasten (32/34 graden met 85-95% luchtvochtigheid). Ook is het even wennen dat iedereen gretig gebruik maakt van zijn claxon, het beste is het maar om het te negeren. Het verkeer went wel, al blijft het spannend om een plein over te steken terwijl alles om je heen raast.

Ik vergeet vast nog wel zaken (zoals de aardige receptionisten in het hotel), maar tot zover Vietnam, de volgende post gaat over Taiwan.

Foto 1: de drukte in beer street, foto 2: een Amerikaanse legerhelicopter, de Huey, foto 3: ritueel geklingel in het oude keizerlijke citadel, foto 4:propaganda posters, foto 5: wisseling van de wacht bij het mausoleum van Ho Chi Min, foto 6: het huis van Ho Chi Min, foto 7: poppen voor water toneel, foto 8: one pilar pagode, foto 9: een taoistische tempel.

Ps. Als er mensen zijn die dit lezen is een like oid wel fijn

[euroadventure]

Lindau - Schmieden (Vilsalpsee) - Oy-Mittelberg

Dinsdag 6 augustus

Om half 7 heb ik mijn wekker gezet, want ik wil op tijd vertrekken. Ik heb namelijk een toffe lange wandeling gezien in Oostenrijk richting de Vilsalpsee. Het is nog 1,5 uur rijden en omdat het vanwege het mooie weer de kans groot is dat het druk is wil ik om half 8 wegrijden. Dat lukt zowaar! Meestal ben ik niet zo snel in de ochtend haha 😂

Iets na negen uur arriveer ik bij de parkeerplaats. Daar maak ik mij klaar voor vertrek. De route die ik heb gezien is een pittige. Maar liefst 6,5 uur geeft mijn app aan en 18 kilometers...😬. Ach, het is prachtig weer en ik heb alle tijd. Mocht het toch te ver zijn dan kan ik altijd omkeren (wat ik bijna nooit doe overigens, bang om wat te missen 😂).

Het eerste gedeelte van de route is vlak en loopt door het bos tot aan de oever van het meer. Het is er prachtig!

Ik maak wat foto's en loop een deel langs het meer voor ik het pad omhoog de bergen in wordt gestuurd. Het is erg warm, 28 graden, en dus behoorlijk pittig zo naar boven. Onderweg bij wat kleine stroompjes gooi ik een paar keer een plens water in mijn gezicht. Even opfrissen tussendoor is wel nodig, waarbij ik gelijk even geniet 😊.

Na een twee uur wandelen ben ik bovenaan op de eerste berggraad. Hier is een kleine hut waar ik wat te drinken neem voor ik weer verder ga.

Het ligt ook aan een meer de Traualpsee. Ook dit meer is weer geweldig!

Het is een van de redenen dat ik voor deze route heb gekozen vanwege de verschillende meren.

Ik wandel weer verder,  langs de Traualpsee naar de Landsbergerhütte. Ook deze hut ligt tof, op hoogte met uitzicht over de Traualpsee, maar ook het kleine broertje, het meer Lache.

Dit keer geen stop bij de hut. Ik wandel ook om dit meer heen om vervolgens naar boven te wandelen.

Halverwege keer ik mij om en heb ik uitzicht over de laatste twee meren die ik ben gepasseerd.

Ik eet wat en klim nog naar het hoogste punt de Schochenspitze op 2068m. Op dit punt heb ik zicht op alledrie de meren, wauw 🤩!

Wel is het erg druk op het kleine topje. Ik maak een paar foto's en ga gauw weer terug naar beneden.

Ik vervolg mijn weg via een andere route, ik loop liever een ronde dan dezelfde weg terug. Deze route is ook nog mooi, maar wat saaier. Het gaat door bos en langs weides met koeien.

Tot ik weer terug ben bij de Vilsalpsee! Het is inmiddels zo warm dat ik nog een duik neem in het meer. Gelukkig had ik last minute nog mijn bikini en handdoek in mn tas gestopt 😊. Ik koel heerlijk af en de laatste paar vlakke kilometers zijn een eitje 💪🏻.

Bij de parkeerplaats spreek ik nog een Duits stel. Zij hebben hun auto naast de mijne geparkeerd, maar zijn hun autosleutels verloren onderweg 🙈 ai dat is echt sheize! Hun auto wordt weggesleept en over een paar dagen wordt de sleutel vanuit België naar hun vakantie adres gebracht (wat ik even niet begrijp, omdat ze Duits praten en een Duits kenteken hebben).

Ik stap weer in en heb een camperplaats een half uur verder gevonden, net weer over de grens in Duitsland, omdat in Oostenrijk het verboden is om wild te kamperen. Onderweg vul ik mijn tank nog even vol, in Oostenrijk kost de benzine haast niks in vergelijking met Nederland.

Ik eindig in het plaatsje Oy-Mittelberg. Het is weer een parkeerplaats met niks bijzonders, maar ook hier staan er aan het einde van de avond al weer 5 campers, waaronder Nederlanders waar ik nog even kort een praatje mee maak.

Morgenmiddag wordt het slechter weer, dus ik wil weer op tijd vertrekken om nog een mooie wandeling te gaan doen in de bergen 😊.

[patriciaidsinga]

Festival

NHD 13 juli 2024

Doef doef doef doef. Het zweet druipt van me af. Ik heb m’n ogen dicht. En ik laat me meevoeren op de beats van de DJ. Doef doef.

Met twee vrienden ga ik elk jaar naar muziekfestival Down the Rabbit Hole. Een paradijs voor een muziekliefhebber als ik. Een groot natuurgebied in Beuningen met overal grote tenten met podia waar allemaal leuke bands en DJ’s spelen. Meer dan de helft van de line-up ken ik niet, maar ik sjok rustig achter mijn vrienden aan en als ik ergens een leuk deuntje hoor, duik ik die tent in.

Het festival duurt drie dagen en ik slaap op de camping waar de haringen van je buurman in jouw tent staan. Ook al weet ik dat ik op maandag helemaal naar de filistijnen ben, geniet ik elk jaar weer vol overgave van deze onderdompeling. Je bent hier geen vrouw-van, collega, vriendin of moeder, nee, je bent gewoon één van de 45.000 muziekliefhebbers. En ik voel me weer 25.

Ik doe dit weekend één ding voor mijn kinderen en dan vergeet ik ze, dat is het filmen van een zangeres RAYE op vrijdagmiddag die B. van Tiktok kent. Verder ben ik even helemaal anoniem en los van alles en iedereen.

’s Nachts veranderen de tenten in duistere discotheken met dj’s die door hun zware beats de prachtigste vrouwenstemmen vlechten. Deze 25-jarige staat sinds 1:00 uur ’s nachts al een paar uur in een donkere tent te dansen, compleet ondergedompeld in de beats. Armpje in de lucht, laat je gaan. Het doordringende ge-‘doef’ is als een hartslag en je kunt niet anders dan je mee laten voeren en bewegen op wat je hoort. Noem het dansen. Noem het meditatie. Geen idee wie er naast me staan, ik ben alleen met de muziek.

Dan wordt ineens heel hard “HEE!” in mijn oor geschreeuwd. Ik open mijn ogen en kijk in een gezicht dat me vaag bekend voorkomt. Wanneer de vormen wat scherper worden, herken ik een vader van het schoolplein. Ik groet vaag. En doe mijn ogen weer dicht. Alsof ‘ie er niet is. Doef doef doef doef.

“LEUK JOU OOK HIER TE ZIEN,” schreeuwt de vader van het schoolplein met ook zijn handje in de lucht. Ik knik al dansend van ja maar probeer hardnekkig in mijn meditatieve stand te blijven.

“HOE IS HET MET B.?” Geen idee, eigenlijk – dat is het hele punt van dit weekend. “GAAT HET GOED OP SCHOOL?” schreeuwt ‘ie verder. Ik wil alleen maar dansen.

“SORRY, HIER HEB IK GEEN KINDEREN,” schreeuw ik terug, terwijl ik naar de andere kant van de dansvloer huppel. De vader en zijn handje verbluft achterlatend. Ik maak het op het schoolplein wel weer goed.

Doef doef doef.

[dromen]

Ik denk dat het te veel is, dat ik te vol zit. Ik ben lang en ver voorbij mijn moeheid. Mijn binnenste voelt leeg als een laatste nacht in een huis voor je verhuist. Alles is ingepakt in dozen en ik zie er zo erg tegenop het alles weer te moeten ontplooien, uitpakken, een plekje geven. En nooit past het op dezelfde manier weer in dezelfde kast. Het lijkt wel alsof alles altijd meer wordt.

In een poging mijn ogen en binnenste bezig te houden met alles behalve voelen of landen of uitpakken sleur ik mezelf urenlang door de eindeloze stroom van filmpjes. Katten spinnen, honden doen kunstjes, mensenrechten worden verdedigd en genocide wordt gepleegd voor mijn ogen. Het wisselt elkaar in razend tempo af (mijn duim is getraind in afleiding swipen). De balans tussen belangrijk en vermijden is een haardunne lijn. Ik wil mijn contact met de werkelijkheid niet verliezen, maar ook wil ik er niet aan geloven.

Ik wil terug naar mijn vorige save. Of misschien gewoon eentje heel ver terug. Niet het allerbegin, dan moet je zo veel weer opnieuw doorlopen. Gewoon, op dat punt waar het net interessant wordt. Of misschien een nieuwe file creëren. Kies een nieuw startveld. Ga dit keer voor de makkelijke optie.

Misschien is in het holst van de nacht naakt door mijn huis dwalen en ijsberen tussen bed-wc-bank-koelkast-bed wel mijn manier van de dingen aankijken. Zien dat het te veel is en dat ik het nog geen plek kan geven, dat ik nu gewoon uit verhuisdozen met gevoelens besta. Alles door elkaar ook vooral, de labels kloppen niet en er was nog zo veel wat ‘even snel’ ergens bij in is gegooid. Het paste nergens meer, en hier eigenlijk ook niet. Maar het is deel van mij, dus het moet mee.

Ik wil niet weer mijn binnenste verhuizen, alles had net een plek. Plus met elke nieuwe verandering raakt alles weer een beetje meer gebutst en gedeukt. Het heeft tijd nodig. Ik wil het geen tijd geven, maar het heeft tijd nodig. Om te ontplooien, uit te deuken.

Ik moet gewoon even uitdeuken.

[boekreviewsvannenad]

Boekreview 1 De Leeuw Van Vlaanderen

https://literairecanon.be/nl/werken/de-leeuw-van-vlaenderen

De recensie over het boek dat ik heb gelezen, De leeuw van Vlaanderen geschreven door Hendrik Conscience, vind ik opzich wel goed. Het geeft ons een duidelijke kijk op het boek en de invloed op de Vlaamse culturele identiteit. Over het algemeen ben ik het eens met de meeste punten dat er in de recensie word geschreven, maar er zijn ook een paar punten waar ik het juist niet mee eens ben. De recensent prijst Hendrik om zijn goede documentatie en zijn vermogen om verbeelding te mixen met de historische feiten, waardoor de roman door iedereen in elk tijdperk kan worden gelezen, hiermee bedoel ik dat dit boek tijdloos is. Consience weet een feodaal conflict te veranderen in een epische nationale vrijheidsstrijd. Deze verandering, om het in een epische vrijheidsstrijd te maken,  is belangrijk voor de impact van het boek op het Vlaamse nationale bewustzijn. Door een historische feit te verheffen tot een mythische strijd voor de vrijheid van Vlaanderen, heeft dit verhaal wel iets. Iets waar veel Vlamingen trots op zijn. De recensent merkt ook op dat De leeuw van Vlaanderen meer is dan een historische roman, dit boek heeft iets bijgedragen aan de vorming van een speciale identiteit, een Vlaams identiteit. Dit punt is heel belangrijk en mogen we niet over het hoofd zien. Het werk van Conscience verscheen toen België net onafhankelijk was geworden, in 1830 dus. En dit gaf de Vlaming een trots verleden, wat heel belangrijk was voor hun zelfbeeld. De invloed van de roman op heel Vlaanderen, zoals de invoering van symbolen als de Vlaamse leeuw en de viering van 11 juli, is enorm. Een kritiekpunt dat de recent aanhaalt, is dat Hendrik’s werk door de tijd heel anders werk bekeken. Met de komst van de kunst-om-de-kunstopvattign verloor het werk aan populariteit en werd hij gezien als een ouderwetse schrijver. Dit is een goede en terechte observatie. Literatuur en kunst veranderen van smaken doorheen de tijd, wat ooit werk gezien als revulotionaire kan later ouderwets lijken. Dit laat zien dat historische werken hun eigen tijd moeten worden beoordeeld en niet alleen met de normen van vandaag. In de recensie zegt het ook dat, ondanks dat Hendrik’s werk minder populaire werd, het een mythische status kreeg in de Vlaamse cultuur. Dit vind ik opzich wel een interessant verschijnsel. De symbolen en personages uit het boek hebben een belangrijke bijdrage aan het politieke Vlaams-nationalisme. Dit bewijst dat literatuur een blijvend invloed kan hebben op, niet alleen onze, maar op elke cultuur, zelf al is de literaire genre niet echt meer populaire. In conclusie ben ik het grotendeels eens met de recensie, vooral over Hendrik’s rol in de vorming van de Vlaamse culturele identiteit. Hendrik’s werk blijft een belangrijk cultureel artefact, zowel literaire als politiek gezien, en verdient een plaats in de Vlaamse geschiedenis. Ik vond dit een leuk en boeiend boek en zou het aanraden aan mensen die geïnteresseerd zijn in de Vlaamse geschiedenis.

[positionerenrenaatvinckier]

De Onverwachte Ontmoeting

Rudolf kwam na een lange dag uit de donkere krochten van de metro gekropen, ergens bij Jaques Brel, zijn benen loodzwaar en zijn maag knorrend als een boze Tijger. Hij maakte een omweg langs het marktkraam op de hoek van de Abbatoir, waar de stoep en de halve straat volstonden met heerlijk oververs fruit. Iets dat hij goed kon gebruiken. "Goedenavond, mijnheer!" begroette de verkoper hem met een brede glimlach. Rudolf knikte vriendelijk terug en begon nauwkeurig een aantal sappige rode appels te selecteren. “Mmm, deze en o ja deze en ook die ja, die ziet er lekker uit.” De verkoper stopte ze prompt in een plas,c zakje en overhandigde ze met een kleine knipoog. "Alstublieft, mijnheer. Altijd een genoegen om u te zien." Rudolf bedankte de verkoper en knikte waarderend, hoewel hij in stilte dacht dat de extra verpakking een beetje belachelijk was. Maar hij was te moe om er iets van te zeggen. Hij vervolgde zijn weg naar huis richting Albert en nam onderweg een appel uit het zakje. “Nee, nee, nee toch! Stommerik dat ik ben!” Bij het openen ervan liet hij alles knullig vallen, waardoor de volledige inhoud via een werfput enkele meters verderop onnavolgbaar wegsijpelde.

Dagen gingen voorbij toen Otis, de prachtige bruingele stadseend, uit zijn ooghoek onverwacht langs het water datzelfde zakje zag voorbijdrijven. Zonder aarzelen jumpte hij het water in en worstelde zich met alle moeite van de wereld naar het zakje toe. Hij sleepte het naar de rand van de oever en hijgde uit terwijl hij op de kant zat. ”Nou, wat was me dat voor een felle stroming zeg.” Plotseling dook Rocky op en maakte zich zoals een grote mantelmeeuw dat doet meteen ostentatief kenbaar. "O,s, wat zit je nu weer voor vuil uit de rivier te vissen? Wat heb je daar naast je liggen?" O,s boog zijn kop stilletjes aan naar boven, keek Rocky in de ogen en antwoordde: "Ik heb al een hele tijd zeer aan mijn maag en een fruitig appeltje zou me nu echt wel smaken. Het zou toch zonde zijn mocht die verloren gaan?"

"Dat klopt, daar heb je een punt," zei Rocky de meeuw. "Pas op!" riep hij onverwacht uit, "kijk uit voor die tram!" Kleine Otis schrok en rende instinctief naar de andere kant van het pad. Sluw en snugger als Rocky was, vloog hij op dat moment naar het zakje toe en nam het mee richting het grote bos aan de rand van de stad. O,s keek moedeloos toe hoe zijn vieruurtje er in de mist vandoor ging. “Nou, dat is nu al de tweede keer dat hij me dit deze week lapt, dit is niet eerlijk.” Maar Rocky's plan draaide niet uit zoals hij had verwacht. De buren en enkele toevallige passanten hoorden namelijk uit het niets een luide knal. "Boenk!" “Mama mia, que pasa?” Ricardo, de restaurantuitbater, was niet te spreken toen hij voor de zoveelste keer dit jaar moest opdraaien voor een kapotgeslagen vitrineraam. Rocky vloog tegen een onzichtbare muur en viel gehersenspoeld en totaal verward naar beneden, waar de appel uit zijn mond rolde. Die belandde met een gestage maar aanzienlijke snelheid op een braakliggend perceel tegenover het restaurant, naast een kleuterschool. Precies op die plek staat nu Beatrix, een stralende en mooironde gulle dame die in de zomermaanden de kleine jongens en meisjes van de kleuterschool voorziet van een gezonde versnapering. Na een weelderige bloeiperiode waarin ontelbare appels op de grond blijven liggen, komt de marktkramer jaarlijks rond dezelfde tijd langs met zijn mandje. “Heerlijk zeg”, zegt hij luidop als hij voorover gebukt een eerste lading appels in zijn mand legt. “Dit is een traditie die al vele jaren standhoudt: de eerste zondag van oktober serveer ik op de abbatoir versgebraden kip met huisgemaakte appelmoes,” vertelde hij aan Miriam en Lars van de Kinderschool. “Jullie zijn ook van harte welkom, kom gerust af met je ouders en vriendjes,” overtuigde hij hen. Op deze manier komt de gemeenschap samen en genieten ze na van een mooie zomerperiode in hartje Brussel onder het genot van een smakelijke maaltijd. Eten doet stilzwijgen, stilzwijgen doet nadenken, nadenken over hoe je je medemens en de stad liefhebt.

[dagenvanonrust]

Mijn nachtelijke bewaker in de donkerte van de nacht

Lieve Maan,

Het is weer even geleden dat ik je om troost vroeg. Niet dat ik je de afgelopen tijd niet nodig had, in tegendeel, ik had je nodig, meer dan ooit, het is soms gewoon zo verdomd moeilijk om het toe te geven wanneer het even niet gaat, zelfs als diegene aan wie je het vertelt niets terug kan zeggen. Bovendien ben ik bang dat ik je na verloop van tijd zal beginnen te vervelen. Of misschien doe ik dat al, je vervelen, bedoel ik. Misschien ben je zelfs helemaal gestopt met naar me te luisteren, als een telefoongesprek dat maar blijft duren en duren en duren en je gedachten de hele tijd afdwalen naar interessantere plekken en die na verloop van tijd zodanig afgedwaald zijn dat je vergeet wie je ook weer aan de lijn had en je alleen maar ‘ja’ of ‘hm’ kunt zeggen of te knikken en je pas later beseft dat die persoon je geknik niet kan zien.

Soms vraag ik me af of jij je ook weleens eenzaam voelt, daar helemaal alleen aan de hemel. Je bent weliswaar omgeven door sterren, maar die zijn lichtjaren van je verwijderd en de meeste ervan zijn allang dood, geëxplodeerd, supernova’s, opgevlamd met de lichtkracht van miljoenen zonnen. Maar ik hoop dat je je desondanks niet eenzaam voelt, want als er iemand is die het verdient om zich oneenzaam te voelen, ben jij het wel, mijn nachtelijke bewaker in de donkerte van de nacht. 

Op dit moment sta je laag aan de hemel, zo laag dat het lijkt alsof ik je aan zou kunnen raken als ik mijn hand uit het raam zou steken. Ik wou dat ik het kon. Maar waar ik het vannacht over wilde hebben: ik ben me onlangs bewust geworden van een gedachte die me maar niet los wil laten, een gedachte die altijd wel ergens achterin mijn hoofd sluimerde maar die ik maar niet onder woorden kon brengen, tot nu. Die gedachte houdt in dat het bijzonder beangstigend is als we ons bewust worden van het idee hoeveel vrijheid we wel hebben, dat die vrijheid geen grenzen kent, dat er een onuitputtelijke hoeveelheid aan keuzes zijn die we op elk moment, letterlijk élk moment, in ons leven zouden kunnen maken.

Het beangstigende ligt dan niet zozeer in die veelheid aan keuzes, maar in de verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gaan. With great power comes great responsibility, een quote bedacht door Spider-man bedenker Stan Lee dat bekend staat als het Peter Parker-principe dat zijn oorsprong vindt in de Franse Revolutie maar die ook centraal staat in de filosofie van de Deense theoloog en filosoof Kierkegaard en zelfs al terug te vinden is in de werken van Montaigne, en - het spijt me, ik dwaal af. Dat heb je dan met mensen die te veel lezen en te weinig doen. 

Punt is dat ieder van ons de kracht heeft tot verandering, dat we zoveel vrijheid hebben dat het als een overrompeling aanvoelt en we erdoor verstijven en liever blijven waar we zijn om maar aan die verantwoordelijkheid te ontsnappen. Maar er is zoveel dat we zouden kunnen doen, zo oneindig veel. Ik zou mijn lerares van het vierde middelbaar kunnen opzoeken, haar zeggen hoeveel ze voor mij betekend heeft, haar bedanken om mij door dat aartsmoeilijke jaar heen te sleuren. Je zou op dit eigenste moment kunnen besluiten om te stoppen met roken, of er net mee beginnen. Je zou je job kunnen opgeven, je huis kunnen verkopen en ergens ver weg helemaal opnieuw beginnen, aan de voet van de berg Fuji in Japan, of Bali, of de Malediven, en een cursus scuba diven volgen. 

Je zou je jeugdliefde op Facebook kunnen opzoeken, nagaan of ze getrouwd is, kinderen heeft, en vragen om iets te gaan drinken wanneer blijkt dat dat niet zo is. Een wandeling met haar maken in het stadspark, herinneringen oprakelen en te weten komen dat zij de laatste twintig jaar ook aan jou gedacht heeft. Vragen of ze na dat etentje in het veel te dure restaurant mee naar binnen wil. Alsnog aan kinderen beginnen en ze Roos en Maya noemen als het twee meisjes zouden zijn. Scheiden voor je vijftig bent. Voor de eerste keer een fles rode wijn in je eentje opdrinken. De teleurstelling zien in de ogen van je dochter wanneer je bent vergeten dat vandaag haar toneeloptreden was. 

Je zou een instrument kunnen leren spelen, gitaar bijvoorbeeld, een band oprichten, een eerste single uitbrengen dat zeven keer per dag op de radio gedraaid wordt. Een album uitbrengen dat door muziekcritici als ‘verfrissend’ of ‘vernieuwend’ of ‘the next best thing’ omschreven wordt en je verliezen in drank en drugs en losbandigheid en uiteindelijk in een hotelkamer in Los Angeles overlijden aan een overdosis heroïne. 

Er is zoveel dat we zouden kunnen doen, en er is zoveel dat mis zou kunnen gaan. En net daarom blijven we liever tussen de veilige muren van de woonkamer, kijkend naar de laatste aflevering van Married At First Sight Australia of verdiept in de boeken van Santa Montefiore terwijl de tijd verder tikt en we pas op ons sterfbed beseffen wat we allemaal gemist hebben, wat we allemaal hadden kunnen doen. 

Lieve maan, ik verbaas me er nog steeds over dat zoveel mensen bang zijn om te sterven terwijl het zoveel angstaanjagender is om te leven en ik wou dat ik wist waarom. Ik verbaas me er ook nog steeds over dat zoveel mensen wensen dat ze konden vliegen maar niet weten waar ze dan heen zouden gaan, er is zoveel dat ik me afvraag. Maar waar ik wel zeker van ben, is dat jij er altijd zult zijn, laag of hoog aan de hemel, omringd door dode sterren, draaiend om al die levens, een van de weinige zekerheden in een oceaan van willekeurigheid, en daar ben ik je dankbaar voor, mijn nachtelijke bewaker in de donkerte van de nacht.

[manonfontaine]

Opdracht recensie

Eerste recensie:

"Dit boek beschrijft een situatie die me meteen intrigeerde, en de eerste helft was dan ook wervelend. Het is zo slim en knap geschreven, met zo veel details voor betrekkelijk... weinig concrete gebeurtenissen om op te leunen. De 'suspence' over hun positie als bewakers en de apocalyptische wereld buiten hun sleepte me volledig mee. Dat Terrin er niet he-le-máál in slaagde om die spanning in te lossen was jammer (ik had er immers al flink over rondgebazuind in mijn vriendenkring), maar te vergeven. Wie zo'n klein verhaal zo groots kan maken, mag van mij wel hier en daar wat vreemde, wilde, verwarrende afslagen nemen. Ik ga rustig door met mijn Peter Terrin marathon!"

Tweede recensie:

"In De bewaker tasten de twee bewakers op de kelderverdieping in het duister. Letterlijk en figuurlijk. Waar zijn alle rijke bewoners van het appartementengebouw naartoe? Wat is er aan de hand in de stad? En zullen ze nog bevoorraad worden? Een knap staaltje vertelwerk, dat hier en daar toch wat moeilijk leest. Ook het einde was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Maar dat neemt niet weg dat het beklemmende verhaal van Peter Terrin fascineert. Zelfs de lezer wordt claustrofobisch van de situatie."

Mijn recensie:

De eerste recensie gaat vooral over hoe intrigerend en wervelend het boek is en dat het intelligent geschreven is met veel details en met weinig concrete gebeurtenissen om op te leunen. Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. "De bewaker" is een boek waarbij je vanaf het begin geïntrigeerd bent door wat er gebeurt en wat er in de rest van het verhaal gaat gebeuren. Je weet nooit wat er kan gebeuren. Maar dat is voor mij vaak een probleem geweest. Het boek is inderdaad intrigerend, maar het is misschien een beetje te intrigerend tot het punt waarop je soms niet echt weet wat er aan de hand is en wat het verschil is tussen de momenten van het echte leven en de verschillende hallucinaties waaraan de hoofdpersoon lijdt. Ik denk niet dat dit boek op een intelligente manier is geschreven, want het zou veel mensen, waaronder mij, in verwarring kunnen brengen. Aan de andere kant, zoals dit recensie zegt, beschrijft dit boek heel gedetailleerd de scènes waarin de personages zich bevinden en wordt de nadruk gelegd op de details van geuren, die een grote rol spelen in het hele boek.

Bij deze tweede recensie wordt er gezegd dat het boek soms moeilijk te lezen is. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik moet toegeven dat dit boek een van de boeken is die ik het moeilijkst heb kunnen begrijpen en lezen in mijn hele leven. Hoewel de hoofdstukken erg kort zijn en daardoor snel te lezen, moet ik eerlijk toegeven dat ik me echt moest concentreren om te proberen te begrijpen wat er aan de hand was en dat was niet altijd makkelijk. Er staat dan dat het einde niet was wat deze persoon had verwacht. Nogmaals, daar ben ik het helemaal mee eens. Ik had een einde verwacht dat misschien iets spectaculairder was of met meer uitleg. Uiteindelijk krijgen we niets te horen over wat er echt gebeurd is in de buitenwereld en wat er echt aan de hand is met de verschillende personages. Het was eerder nogal teleurstellend en wederom moeilijk te begrijpen. Tot slot wordt er gezegd dat dit boek de lezer een beetje claustrofobisch laat voelen, en daar ben ik het helemaal mee eens. Je krijgt de indruk dat de personages nooit het daglicht zien, dat ze altijd opgesloten zitten, en dit gaf me het bizarre gevoel niet goed te kunnen ademen en er duidelijk naar buiten te willen. Deze sensatie dat dit boek ons geeft is echt indrukwekkend, en ik moet toegeven dat de schrijver het goed heeft gedaan.

Concluderend, als ik mijn mening over dit boek zou moeten geven, zou ik zeggen dat het absoluut geen slecht boek is, maar ik zou het niet herlezen. Dit boek was veel te ingewikkeld voor mij en ik zou het absoluut niet aanraden aan mensen die het soms moeilijk vinden om verhalen in boeken te begrijpen. Zoals ik al zei had ik soms enorme moeite om me op het verhaal te concentreren en als ik dat deed was het soms zelfs vermoeiend. Ook het einde vond ik teleurstellend. De spanning is er wel maar helaas niet genoeg naar mijn smaak en het plot had ook verder kunnen gaan. De "verstikkende" sensaties zijn erg goed geschreven door de schrijfster en inderdaad heb je soms het idee opgesloten te zitten in deze kelders met de personages. Het boek leest zich snel maar niet gemakkelijk, althans voor mij, maar misschien ben ik het probleem, wie weet?

[autimind]

Autismeweek - toegift

Wat betekent inclusiviteit werkelijk?

Samenleving kan, nee mag betekenen ‘samen leven’

Wat is inclusiviteit? Wat betekent het om allerlei verschillende mensen in te sluiten? We hebben trainingen genoeg gehad in verschillende persoonlijkheidstypes en wat niet al. We schijnen daar ook nog rekening mee te houden? Of zetten we onze kennis en vaardigheden in om er zelf beter van te worden?

Heb je het gebouw van je werk wel eens goed bekeken op toegankelijkheid voor rolstoel-gebruikers? Is het duidelijk waar bezoekers naartoe moeten? Het wrange is vaak dat routebordjes worden opgehangen door mensen die allang weten waar alles is. Vraag het dus een keer aan een sollicitant, zou ik zeggen.

Heb je een collega met autisme dan werk je misschien wel prettig met haar samen. Die koptelefoon die hij vaak draagt.. daar kan je mee omgaan. Geweldig. Maar zou je iemand aannemen die op het CV vrijwilligerswerk voor de Nederlandse Vereniging voor Autisme heeft staan? Zou je zo iemand uitnodigen voor een gesprek, precies zo behandelen als iedereen omdat de werknemer toch echt mee zal moeten doen in het team? Een belangrijk detail is nu net dat autisten flink in de war kunnen raken van strikvragen en een al te overtuigde houding. Soms wordt als uitdaging gesteld dat een bepaald punt op het CV eigenlijk heel negatief opgevat kan worden. Ik vraag me op zo’n moment af waarom je dat zou doen.

Of.. houd je misschien helemaal geen gesprekken meer? Zoals orkesten tegenwoordig wel eens ‘blind’ audities houden – de sollicitant speelt een stuk achter een kamerscherm – zo kun je assessments afnemen, oefeningen laten doen en zo meer. Kijk je dan ook naar de exacte tekst van de vragen? Niet iedereen vindt het volkomen evident dat je het wel zus of zo bedoeld zal hebben. Als je mij vraagt of ik altijd kies voor die of deze manier dan zal ik volautomatisch ‘nee’ antwoorden. Het hangt van de situatie af. Heb ik neigingen en gewoontes? Ja, natuurlijk. Daar vroeg je niet om. Niet in de tekst.

Ben je bereid om je vergaderingen rustig en zakelijk te houden? Eerlijk gezegd, ik wou dat iedereen dat deed. Het zou nog sneller en efficiënter gaan ook. Vergaderingen zijn geen theekransjes en als mensen bij willen praten over het weekend of klagen over een leidinggevende dan kan dat bij de koffieautomaat.

Ben je bereid om open kaart te spelen over je bedoelingen en wat je alvast zeker weet? Ik heb meerdere keren in m’n leven een heel plan uitgewerkt om dan te horen te krijgen dat het niet uitgevoerd wordt omdat de organisatie iets anders wil. Tja, als ik dat geweten had dan had ik een ander plan gemaakt.

Ben je in staat om door iemands ‘toon’ heen te prikken?  Ik weet dat ik stellig over kan komen. Veel mensen vinden dat onbescheiden en luisteren daardoor al niet meer naar wat ik precies zeg. Ik heb de gewoonte om bewijzen te hebben voor wat ik beweer. Het is me serieus een keer overkomen dat ik flink wat werk had gestoken in een opzet voor een proces en ik op m’n lazer kreeg omdat ik er in mijn onervarenheid ‘beleidsnotitie’ boven had gezet. Manager serieus kwaad. Hoe durfde ik?! Ik maakte excuses en vroeg of we het nog over de inhoud van het voorstel konden hebben. Nee.

Niet iedereen is voortdurend bezig met zijn/haar/hen positie in de complexe en voortdurend verschuivende sociale verhoudingen in een groep of is zich daar zelfs maar bewust van. Is dat erg? Kun je dat accepteren? Sommige mensen spreken recht voor hun raap de waarheid, zoals zij die zien tenminste. Sommige mensen leven in een wereld van feiten, structuren en processen. Kun je het mooie en nuttige hiervan inzien en inzetten? Ook als dat betekent dat die persoon niet exact de woordkeus, het tempo én de mimiek gebruikt die jij eigenlijk wil?

Inclusiviteit betekent niet dat we mensen die wat anders zijn tolereren. Ik kan me herinneren dat lang geleden een keer een collega op ‘die homo’s’ aan het schelden was. Ik herinnerde hem eraan dat ik zelf homo ben en hij zei: ‘Ja, maar jij bent tenminste normaal.’ Tja, en autistisch maar dat wist ik toen zelf nog niet. Wat is normaal? Tja. Mijn punt is dat diversiteit helemaal niet moeten tolereren maar juist moeten verwelkomen. Ons open moeten stellen voor wat we niet verwacht hadden en zelfs wat ons misschien eerst tegen de haren instrijkt.

Dat moet ik mezelf ook aantrekken. Ik heb geen zeven vinkjes maar ik ben wel wit én cis-gender man. Perspectieven van anderen kunnen ook mijn leven verrijken als ik mij openstel voor hoe het blijkbaar ook nog kan. Sommige dingen zal ik uiteindelijk afwijzen. Natuurlijk. Maar toch.

Op de laatste dag van de Autismeweek 2024 wil ik eigenlijk niet schrijven over begrip en tolerantie, misschien een plekje erbij. Ik ben er al. Ik hoor er al bij. Mensen kunnen me afwijzen maar dit nemen ze me nooit meer af. Voor alle jong-volwassenen die net van de psychiater gehoord hebben dat ze inderdaad ASS hebben wil ik zacht maar dringend fluisteren: Je bent niet stuk. Je bent gewoon wie je bent, met alle mitsen en maren die erbij horen, met al je sterke en zwakke kanten. Net als elk anders mens. Je hebt niet alleen recht jezelf te zijn, je bent het al. Als ik meditaties begeleid zeg ik het eigenlijk altijd wel een keer: ‘Je hoeft niks te doen. Je hoeft nergens naartoe. Je hoeft niemand te zijn.’

En straks kun je altijd nog groeien en je ontwikkelen. Dat geldt voor iedereen. We zijn in deze maatschappij veel rijker dan we maar denken.. als we in staat zijn om verschillen te omarmen, om niet uit te sluiten maar in te sluiten.

Oneindige Verscheidenheid in Oneindige Combinaties

[robbe-nederlandse-held7]

Het Koninklijk Huis van Herman koch recensies

Recensie 1: van Pieter Jan: https://www.hebban.nl/recensie/pieter-jan-over-het-koninklijk-huis

Recensie 2: van Sam de Wilde: https://www.standaard.be/cnt/dmf20220923_97034825#:~:text=In%20zijn%20nieuwe%2C%20onverwacht%20gedropte,schaamstreek%20van%20de%20Europese%20royalty.&text=Herman%20Koch%20neemt%20je%20in,erogene%20zones%20van%20koningin%20Máxima.

Recensie 1 reactie

Ik zal maar meteen beginnen met het vermelden van mijn standpunt, ik ben het compleet oneens met de recensie van Pieter Jan. Pieter Jan vermeld dat hij vindt dat het boek “niet leuk is “en “mee snoept” van alle roddels. Sowieso denk ik dat “niet leuk” er subjectief is, ik vond het boek namelijk erg vermakelijk juist omdat het gebruik maakt van bestaande roddels. Een voorbeeld hiervan is de correlatie tussen Prins Karl (fictioneel) en Prins Claus (echt bestaan). Een van de grotere schandalen van het Nederlands koningshuis was de achtergrond van meerdere aangetrouwde familie leden. Prins Karl in het boek is een Duitse man van hoge komaf die in de tweede wereldoorlog voor het Duitse leger heeft gediend en ook lid was van de NSDAP. Dit was ook het geval met Prins Claus in het echt die precies dezelfde achtergrond had. Ik vond dat de toevoeging van dit karakter veel goeds deed voor het verhaal omdat het boek hierdoor realistischer werd. Dus hoewel Pieter Jan dit niet goed vindt, vind ik het een verbetering. 

Ook vermeld Pieter Jan dat hij vindt dat het boek weinig tot geen diepgang heeft. Hoewel ik het eens ben met die conclusie denk ik dat Pieter Jan het doel hiervan niet in ziet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit opzettelijk door Herman Koch is gedaan. De oppervlakkigheid van het boek weerspiegeld volgens mij de oppervlakkigheid van het koningshuis.

Het laatste kritiek punt van Pieter Jan is dat de afloop van het boek voorspelbaar zou zijn. Hier ben ik het helemaal niet mee eens. Hoewel erdoor heen het boek bepaalde elementen van de afloop vermeld worden en er een opvoerende druk is. Was het einde onvoorspelbaar ook omdat de karakters handelde op manieren die niet standaard zijn. Je zou kunnen zeggen dat de karakters uit karakter gingen. 

 

Recensie 2 reactie

Ik ben het eens met deze recensie, Ten eerste vermeld Sam de Wilde zijn goedkeuring voor het element werkelijkheid. Dit element vond ik ook al erg aantrekkelijk zoals vermeld in de eerste reactie. Zonder de herkenbaarheid zou het gewoon een oppervlakkig, leeg en nietszeggend verhaal zijn. Dit element is het puzzelstukje wat dit boek nodig had.

Verder vermeld de recensie ook de correlatie tussen het boek en de serie ‘the Crown’. Aan het begin van het boek keek de koning (Hendrik) naar The Crown op netflix en vroeg hij zich af of hun leven ook interessant genoeg was om een serie over te maken. Beetje bij beetje werd het duidelijker dat Herman Koch dit boek ook als een soap serie geschreven heeft de hoofdstukken zijn namelijk betiteld “aflevering …” vervolgd door een korte samenvatting van wat eraan zat te komen. Als het ware heeft de schrijver dus indirect de vraag beantwoord. Het koninklijk huis is gewoon een netflix drama over een verkloot gezin.

Conclusie

Hoewel ik het compleet oneens ben met de eerste recensie vind ik de tweede veel beter. Ik denk dat de recensie van Pieter Jan iets te subjectief is waar de tweede recensie van Sam de Wilde iets objectiever is. Verder vind ik dat Pieter Jan ook de bedoeling van de roman heeft gemist waar Sam de bedoeling wel inziet. Het is namelijk een satire, de schrijver bespot het koninklijk huis met al hun drama’s en oppervlakkigheid, en doet dit door het boek zo realistisch mogelijk te maken.

[keynewssuriname]

Opening Suriname Major League: "begin van iets heel speciaals"

Na anderhalf jaar hard werken ging vrijdagavond eindelijk een historisch moment voor voetbalminnend Suriname in vervulling met de aanvang van een profcompetitie. De de commissie herstructurering Surinaams voetbal, onder wiens auspiciën de Suriname Major League (SML) wordt gerund, heeft bergen werk verzet om deze jarenlange droom waar te maken. In een bomvol Franklin Essedstadion hadden Robinhood en Transvaal de eer voor de openingswedstrijd. “Ik ben zeer content. Dit realiseren wij voor Suriname. Eigenlijk zijn wij aan het begin van iets heel speciaals”, aldus een breed glimlachende Rolf Verwey. De voorzitter van de commissie herstructurering Surinaams voetbal keek vol trots terug op de officiële start van de SML. “Wij hebben een nieuwe beleving gehad.” Hij doelde hiermee op de grote opkomst van het voetbalminnend publiek. “Wij hebben gezien dat mensen hier stonden te wachten, voordat de poorten open gingen en toegangskaarten werden verkocht. Die hype was er en wij weten dat bij een wedstrijd tussen Robinhood en Transvaal gegarandeerd emotie loskomt.” Verwey geconfronteerd met de vraag als hij had verwacht dat het zo druk zou worden: “zeker weten. Je probeert je marketingstrategie daarop af te stemmen door de uitingen die je hebt, maar Robinhood tegen Transvaal is altijd spang en dat is ook weer vandaag gebleken.” Over de hoogte van de bedragen voor de toegangskaarten zegt Verwey dat het belangrijk is “dat je wat te bieden hebt. Als de waarde die ik daarvoor terugkrijg een veelvoud daarvan is dan zijn mensen bereid ervoor te betalen. Het is een speciale ontmoeting, maar entertainment hoort er ook bij zodat mensen meer hebben dan alleen 90 minuten voetbal.” Naar zeggen van Verwey werkt het tegenwoordig zo in de sport. “En op die manier proberen wij de mensen naar hier te krijgen.” De commissievoorzitter wist verder te vertellen dat de partners willing zijn in dit project mee te gaan. Een van de nieuwigheden was het koppelen van de toegangskaarten aan het winnen van mooie prijzen. Zo konden de toeschouwers naar verluidt een iPhone 14 (Telesur) en tankbonnen ter waarde van SRD 5000,- (GOw2) winnen. Verder werd het publiek vermaakt met het nodige entertainment van topartiesten. “Dit is interessant voor mensen, waardoor je meer krijgt dan alleen voetbal. Het moet een beleving worden en dat is waar wij naar streven.” Verwey erkende weliswaar dat niet bij elke wedstrijd het stadion vol zal lopen. “Wij weten natuurlijk dat wij niet bij elke wedstrijd een vol stadion zullen hebben, maar het is wel de bedoeling dat wij met elke club juist dat traject gaan uitzetten, waardoor er meer clubliefde komt en mensen naar het stadion komen.” Hoewel het stadion al uitverkocht was stroomden heel wat mensen nog naar binnen. Deze laatste groep moest staand van achter het dranghek kijken naar de ontmoeting. Verwey hiermee geconfronteerd ontkende dat er meer kaarten zijn verkocht dan het Essedstadion kan bevatten. “Dat is absoluut niet het geval.” Hij erkende weliswaar dat de organisatie er werk van moet maken om de toegangskaarten in het vervolg op stoelnummer te verkopen. Zijn organisatie geeft de garantie nooit aan zulke praktijken (meer kaarten verkopen dan de beschikbare capaciteit van de speellocatie toelaat) mee te zullen doen. “Die vlieger gaat bij ons niet op.” Een ander punt is het ‘dwingen’ van de stadionbezoekers voor het opzoeken van zitplaatsen. “Je moet gaan zitten, want wij krijgen anders een uitdaging met de veiligheid. Dus ik denk dat wij daarin nog strakker moeten zijn.” Bij de internationale wedstrijden onder auspiciën van de Concacaf is bovengenoemde situatie niet toegestaan. “Ook hier moeten wij dat niet hebben, omdat het gewoon een gevaar vormt.” Verwey benadrukte dat de gehele opzet van de SML een proces is. “Wij kunnen en mogen niet verwachten dat alles op dag 1 honderd procent zal zijn.” Naar verluidt zal de organisatie evalueren. Overall is Verwey tevreden met het behaalde succes van de openingsdag, “maar wij moeten kijken hoe wij kunnen verbeteren. Tijdens de evaluatie zal een aantal zaken naar boven komen om het geheel nog efficiënter te maken.” Read the full article

[euroadventure]

Tórshavn

Maandag 3 juni

Ik heb gelukkig heerlijk geslapen vannacht, ik had misschien nog wat in te halen 🫣. Toch ben ik op tijd wakker. Het is hier namelijk een uurtje vroeger dan bij ons. Dus wanneer ik wakker word om half acht is het in Nederland dus al half negen. 

Ik had blijkbaar geen ontbijt erbij geboekt  maar dat vind ik niet heel erg. Ik vind het altijd leuker om bij een bakkertje een lekkere lokale specialiteit te halen met bijvoorbeeld een lekkere latte 😉.

Ik wandel al op tijd door de kleine straatjes. Nu schijnt de zon, maar een uurtje geleden regende en hagelde het zelfs. De wind is niet afgenomen integendeel het lijkt wel net zo hard te waaien dan gisteravond op de boot.

De bakker is nog niet open dus loop ik maar door naar de supermarkt. Kan ik gelijk eens kijken of er echt niet veel meer is....

Jeempie het lijkt wel geplunderd! Zoveel is er leeg. Het brood daarentegen weer niet, dat ligt er volop. Ik kies een paar lekkerevbroodjes uit en mijn oog valt op een zak krentenbollen. Daar neem ik er gelijk maar 2 van mee, dan heb ik voor de komende dagen in ieder geval al genoeg ontbijt en lunch. Ik weet natuurlijk niet wat er is in de plaatsjes waar ik straks naartoe ga nog aan voedsel aanwezig zal zijn.

Ik wandel met een broodje in mijn hand een kleine route langs de buitenkant van de stad. De route is maar 5 kilometer maar ik doe er weer extra lang over. De zon komt namelijk af en toe mooi door en het uitzicht onderweg is echt fantastisch!

Helaas begint het tussendoor ook nog even flink te regenen, maar ik kan net op tijd een bushalte induiken.

Ik kom langs een kiezelstrand waarvandaan ik een mooi uitzicht heb over het eiland Nólsoy.

Iets verderop loop ik over aangelegde paden een ander kiezelstrand op en langs een kleine waterval, nou ja dat mag misschien niet zo een naam hebben, wel is het mooi 😃.

Uiteindelijk ben ik tegen half 12 terug in het hotel. Ik was vergeten dat ik gisteravond mijn fiets op slot gezet had aan een tafel in het café. Mijn fiets mocht hier staan omdat de 'luggageroom' vol was gisteravond. 

Mijn Duitse fietsvrienden zijn al vertrokken en de koffers zijn eruit. Omdat het café al om 11 uur open ging en ik nog niet terug was, hebben ze mijn fiets inclusief tafel opgetild en in de luggageroom gezet 🤣...oepsie, volgende keer maar op tijd terug.

Ik rommel even wat op mijn hotelkamer en ik zie dat de regen, die ondertussen weer was begonnen, gestopt is. De lucht wordt weer wat blauwer dus ga ik vanmiddag ook nog een leuke wandeling maken. Vanaf het hotel is de route die mij werd aanbevolen wel een extra lange route geworden. Ik kijk wel waar ik strand, als het echt slecht weer is dan kan ik altijd eerder terug wandelen. Ik wil wandelen naar Kirkjubøur, ongeveer 9 kilometer enkele reis.

Ik loop langs de haven langzaamaan de stad uit. De route stuurt mij over een leuk wandelpad wat de gehele tijd een stroom van de rivier volgt. Uiteindelijk wordt ik de bergen in gestuurd, of zijn het heuvels? 🤔 De lucht trekt open en weer dicht. Ik krijg zelfs halverwege even een hagelbui op mijn hoofd. Maar zo snel als het komt, waait het ook door de harde wind net zo snel weer over. Prachtig uitzicht op Tórshavn!

Ik volg de 'carns', zuilen van losse stenen die langs het pad staan en de route markeren. Het wordt steeds mooier!

De zon op het water echt magisch! Ik kijk nu op de eilanden Hestur en Koltur. Koltur is kleiner en heeft een hoge punt, Hestur is breed en zo te zien is dat eiland nog bewoond.

Uiteindelijk loop ik net niet door tot Kirkjubøur, ik ben wat gaar en het is nog een heel eind terug. Reken daar ook nog de wandeling van vanmorgen bij op en ik vind het meer dan genoeg.

De terugweg die dezelfde route volgt is net zo mooi, soms net weer mooier omdat op de heenweg het net bewolkt was of regende waar nu de zon schijnt.

Rond half zes ben ik terug in de lobby. Tussen 17 en 18uur krijgt blijkbaar elke gast een gratis glas wijn. Nou ja, dat smaakt vast wel!

Ik ga lekker zitten en maak het mij comfortabel. Ik word opeens aangesproken door een mevrouw die de hotelkamer naast mij heeft. We kwamen gisteravond tegelijk aan en maakte heel kort even een praatje. We raken nu wat uitgebreider aan de praat. Ze gaat bijna dezelfde richting op als ik. Met de auto, want haar fiets die ze wel mee heeft blijkt kapot. Morgen gaat het net als vandaag keihard waaien. Ik zie daar met mijn bepakking wel een beetje tegenop. De wind ok, dat ben ik redelijk gewend, maar het is ook veel klimmen en dan met de zware tassen door het vele eten wat ik mee heb, toch er uitdagend. Plots biedt ze mij aan om een deel van mijn spullen mee te nemen met de auto. Ze gaat toch dezelfde kant op. Wat superfijn! Eerst denk ik nog wel 'doe niet zo kinderachtig, die wind hoort erbij, dat is de uitdaging', maar die gedachten gaan ook snel weer voorbij. Ik maak dankbaar gebruik van haar aanbod en ga straks mijn tassen 'her-organisen'.

Eerst een douche en voor het gemak een hapje eten in het café waar tot vanmorgen mijn fiets stond 😉. Een mooie afsluiting van deze eerste geweldige dag!

[regioonlineofficial]

Het campagneteam ‘Maak een punt van nul’ staat op maandag 25 september op de jaarmarkt van Lisse. In opvallende gele shirts vraagt het campagneteam op een ludieke manier aandacht voor verkeersveilig gedrag. Wethouder Jolanda Langeveld; “We willen dat Lisse een veilige woon- en leefomgeving is voor onze inwoners. In het mobiliteitsplan staat wat we doen om dat te kunnen realiseren. Zo willen we ons inzetten voor het terugbrengen van het aantal verkeersslachtoffers door structureel aandacht te vragen voor verkeersveiligheid. Iedereen heeft daar een eigen verantwoordelijkheid in. Ik ben blij dat het campagneteam zich hiervoor inzet en ons helpt om het bewustzijn over verkeersveilig gedrag te vergroten”.  Verkeersveiligheid en de jaarmarkt: een vreemde combinatie?  Alle bezoekers van de jaarmarkt zijn verkeersdeelnemers. De gemeente vindt het belangrijk dat bezoekers veilig naar het centrum van Lisse komen en ook weer veilig thuiskomen. Daar hoort een bepaald soort gedrag bij waar mensen niet altijd bij stil staan. Dat blijkt ook uit de cijfers. Jaarlijks vallen er meer dan 7.869 ernstige verkeersslachtoffers in Zuid-Holland. Dat zijn 22 mensen per dag. Vaak komt dit door te hard rijden, afgeleid zijn, op de telefoon kijken of geen licht aan op de fiets. Samen kunnen we dit onveilige gedrag veranderen. Mensen die betrokken waren bij een ernstig verkeersongeval, zeggen vaak: “Kon ik de klok maar terugdraaien!” Helaas is dat niet mogelijk, maar u kunt wel van tevoren al nadenken over het veranderen van uw verkeersgedrag. Aan de slag met verkeersveilig gedrag Het campagneteam daagt mensen op de Jaarmarkt uit om hun verkeerskennis te toetsen met als doel: mensen bewust maken van de risico’s in het verkeer én ze laten zien dat ze zelf kunnen zorgen voor meer veiligheid. Aan de ene kant als opfrisser, bijvoorbeeld ‘Waar hoor je met je e-bike op de weg?’ en aan de andere kant informatie geven over actuele zaken zoals het gebruik van de mobiele telefoon en alcohol en drugs in het verkeer. Doe mee met de verkeersquiz en kijk wat u zelf kunt doen om uw verkeersgedrag te veranderen. Het campagneteam ondersteunt met het maken van een belofte en met tips om je daaraan te houden. Maak een punt van nul! Samen komen we veilig thuis.

[fransopdefiets]

12-7 Sandringham

Ik sprong na de lang verwachte bui die dan om vijf uur eindelijk langs kwam, op de fiets en racete naar het dichtstbijzijnde stadje. Dinsdag avond is geen uitetengaansavond in Long Sutton. Alles is gesloten en de pubs hebben de keuken dicht. Uiteindelijk slaag ik toch in Palmers Ale House met een gevel die iets 18e eeuws suggereert, klein en donker, maar achter die gevel staat je reinste nieuwbouw. Een enorm restaurant en ik ben de enige eter.

Verder zit er de eigenaar met twee hele dikke vrouwen puzzels op te lossen die over popmuziek uit de jaren 50 en 60 gaan. Hij geeft een heel college over waarom Buddy Holly een breekpunt inde muziekgeschiedenis is . De serveerster is duidelijk niet Engels maar ik kan haar niet goed plaatsen. Zwart haar, niet zo veel en half lang, heel strak naar achteren gebonden, ovaal hoofd, kleine mond, neus en ogen. Eerst hou ik haar voor Indisch, naderhand denk ik Bengaals? Of misschien Caribisch? Uiteindelijk besluit ik Ethiopisch. Bij alles zegt ze No worries, dat klinkt wel grappig maar wat bedoelt ze er mee?? Ik heb het nog niet eerder gehoord. Of is dat het equivalent van “komt in orde”?

Vooraf neem ik Kimchi fritters, twee dikkerdjes van iets kazigs met pitjes. Die spoelde ik weg met twee pints Amber ale, ik was nogal dorstig. Als hoofdgerecht pappardelle met cavolo nero en plakjes rosevalaardappel, nogal gepeperd maar dat helpt tegen de verstopte neus, met een klein glas Syrah, iets te warm geserveerd, maar dat is engels denk ik. Toe nam ik de summer pudding, dat is een kegel griesmeelpudding, paars gekleurd met bessensap, gevuld met verse bosbessen en op de punt van de kegel een aardbei. En het geheel staat in een badje van room.

En toen moest ik nog vijf kilometer terug naar de tent fietsen! Ik kon niet meer!

Vanmorgen een uur later dan normaal wakker geworden, dus ik zat pas om acht uur op de fiets. Het is heel ander weer dan gisteren, er staat een frisse zuidwesten wind en de zon schijnt. Daar zou ik nu toch weer tegen moeten kunnen.

In Wisbech is er gelegenheid voor koffie. Het is een stadje met een prachtig centrum bestaande uit een grote ovaal van huizen met een tuin en burchtje in het midden.

In West Walton stop ik nog een keer voor een 12e eeuwse kerk met losse toren.

Lunch in Kings Lynn ook al weer zo’n naargeestige kustplaats. Best mooie oude huizen en gebouwen. Maar alles is versleten en de inwoners zijn dat ook. In de winkelstraat zit tussen de kortingswinkels en gokkantoren een grote lunchroom. Ik neem er een vegetarian breakfast (available all day), bestaande uit een groenteburger, gebakken ei (op toast uiteraard), twee visschijven en een heleboel grote champignons. Vanavond eet ik een niemendalletje, een liflafje met een glas water en niks meer dan dat, echt waar.

Tegen tweeën kom ik langs een camping aan de toute, zo eentje waar je korting krijgt met je camping key card. Heel wat campings zijn aangesloten bij de campingandcaravaningclub en daar kun je dan goedkoop staan. Ik vind het prima zo, het is een mooi dennenbos en volgens de Met Office krijgen we vanmiddag onweer.

Gefietste tijd: 4,5 uur

Afstand ca 60 kilometer

[peterpijls1965]

Gustave Flaubert. Photograph: Culture Club/Getty Images.

Vuriger dan blondines

Gustave Flaubert schreef Het Woordenboek Van Pasklare Ideeen (Dictionaire des idées reçues). Volgens mij zijn eigenlijke meesterwerk, hoewel niet meer dan een opsomming van wezenloze cliches die burgemeesters en actrices nog steeds uitbraken op feestjes en partijen.

Ruim voor het begin van de 20ste eeuw voorzag Flaubert als postmodernist de opkomst van de democratie. Daar moest hij als rentenier weinig van hebben. Verder vond deze boezemvriend van George Sand het nodig de Eerste Wereldoorlog te voorspellen.

Een selectie uit Het Woordenboek Van Pasklare Ideeen:

absalom – Als hij een pruik had gedragen, had Joab hem niet kunnen doden. Grappige naam om aan een kale vriend te geven.

absint – Zeer sterk gif: één glas en je bent er geweest. Journalisten drinken het als zij hun artikelen schrijven. Er zijn meer soldaten gedood door absint dan door de bedoeïenen.

académie française – Er op afgeven, maar wel proberen er deel van uit te maken.

achilles – Daar aan toevoegen: ‘de snelvoetige’; dat wekt de indruk dat je Homerus hebt gelezen.

actrices – Het verderf voor de zonen van goeden huize. Zijn verschrikkelijk hitsig, gaan zich te buiten aan orgiën, slokken miljoenen op, vinden hun eind in het ziekenhuis. Pardon! sommigen zijn goede huismoeders.

adolescent – Begin een toespraak bij een prijsuitdeling nooit anders dan met ‘Jonge adolescenten’ (hetgeen een pleonasme is).

afgodendienaars – Zijn kannibalen.

aftakeling – Altijd vroegtijdig.

albast – Dient ter beschrijving van de mooiste delen van het vrouwelijk lichaam.

albion – Altijd voorafgegaan door ‘wit, perfide, nuchter’. Het heeft maar weinig gescheeld of Napoleon had het veroverd. Je moet het roemen: ‘Het vrije Engeland’.

alcoholisme – Oorzaak van alle moderne ziekten (zie absint).

algemeen kiesrecht – Het hoogste goed in de politiek.

ambitieus – In de provincie iedereen die de aandacht weet te trekken. ‘Ik ben niet zo ambitieus!’ betekent: egoïst of onbenul.

ambitie – Altijd voorafgegaan door ‘niets ontziende’, behalve wanneer het een edele ambitie is.

amerika – Mooi voorbeeld van onrecht: het werd ontdekt door Columbus, en het dankt zijn naam aan Amerigo Vespucci. Als Amerika niet was ontdekt, zouden we nu geen druifluis en syfilus hebben. Zing er desondanks de lof van, vooral wanneer je er zelf niet bent geweest. Ga breedvoerig in op het self-government.

antiek – Is altijd van moderne makelij.

arbeider – Altijd een braaf man, zolang hij geen oproer maakt.

archimedes – Zeg bij zijn naam: ‘Eureka! Geef mij een punt waar ik kan staan, dan til ik de aarde op.’ Je hebt ook nog de schroef van Archimedes, maar wat dat is, hoef je niet per se te weten.

architecten – Allemaal achterlijk. Vergeten altijd de trap in het huis.

arm – Om het land te regeren, moet je een sterke arm hebben.

artiesten – Niets dan losbollen. Hun onbaatzuchtigheid roemen (oud). Je erover verwonderen dat ze net zo gekleed gaan als iedereen (oud). Verdienen uitzinnige bedragen maar smijten hun geld over de balk. Worden dikwijls gevraagd om mee uit eten te gaan. Als het een vrouw is, kan het alleen maar een slet zijn. Wat zíj doen kun je toch geen werken noemen?

astronomie – Mooie wetenschap. Enkel van nut voor de scheepvaart. En passant lachen om de astrologie.

atheïst – Een heel volk van atheïsten zou geen lang leven hebben.

auteur – Je moet ‘auteurs gelezen hebben’; ze van naam kennen heeft geen zin.

baard – Teken van kracht. Wordt de baard te zwaar, dan valt je haar uit. Nuttige dasbeschermer.

bandieten – Altijd gevaarlijk.

bankiers – Allemaal rijk. Arabieren, geldwolven.

basiliek – Hoogdravende benaming voor kerk. Is altijd imposant.

beelden – Zijn er altijd te veel in de poëzie.

beethoven – Zeg niet: ‘Bitovan’. Moet je verrukkelijk vinden, ook als een van zijn werken wordt uitgevoerd.

begrafenis – Over de overledene: ‘En dan te bedenken dat ik een week geleden nog met hem gedineerd heb.’ Een generaal wordt ‘de laatste eer bewezen’, een filosoof ‘teraardebesteld’…

begroting – Is nooit sluitend.

beul – Altijd van vader op zoon.

beurs (de) – Thermometer van de publieke opinie.

bevalling – Dit woord vermijden; vervangen door ‘blijde gebeurtenis’: ‘Wanneer verwacht u de blijde gebeurtenis?’

bezit – Een van de hoekstenen van de maatschappij. Nog heiliger dan religie.

bibliotheek – Zorg altijd dat je er zelf een hebt, vooral wanneer je buiten woont.

bijbel – Oudste boek ter wereld.

biljart – Edel spel. Onmisbaar op het platteland.

blaaskaak – Kan enkel ballonnen vullen.

blauwkous – Kleinerende term voor iedere vrouw die zich interesseert voor intellectuele aangelegenheden. Dit staven met een citaat van Molière: ‘Zodra haar geestvermogen zich ontwikkelt,’ enz.

blondines – Vuriger dan brunettes (zie brunettes).

boekdrukkunst – Prachtige uitvinding. Heeft meer kwaad dan goed gedaan.

bombardement – Zorgt voor ander weer. Leg het oor aan de grond om te horen of het nog ver weg is.

bossen – Bossen spreken tot de fantasie. Noden tot het schrijven van verzen. Op de herfstwandeling zeggen: ‘Onze bossen leggen hun bladertooi af…’

brand – Een boeiend schouwspel.

brandkasten – Er is niets aan om ze open te krijgen.

briefschrijfkunst – Genre uitsluitend gereserveerd voor vrouwen.

brood – Als je eens wist wat voor rommel ze in brood stoppen.

brunettes – Vuriger dan blondines (zie blondines).

buik – Zeg ‘abdomen’ als er dames bij zijn.

buikje – Teken van rijkdom en ledigheid.

buitenland – Dwepen met alles wat uit het buitenland komt: bewijs van liberale geest. Alles afkammen wat niet Frans is: bewijs van patriottisme.

buitenleven – Op het platteland zijn de mensen beter dan in de stad: benijd ze. Alles is er geoorloofd; kleren uitdoen, poetsen bakken, enz.

buitenwijken – Verschrikkelijk tijdens de revolutie.

buren – Proberen ze diensten voor je te laten verrichten zonder dat dit je iets kost.