#laboro

[inkajvizioj]

Oficeja disputo.

La centra oficejo de Gambaru kaj Asocioj, situanta ĉe la vigla distrikto Ĉijoda, Tokio, estis nedubebla spektaklo de la okdekaj jaroj. Kombinaĵo de malhelaj lignaj paneloj kaj brilaj metalaj surfacoj miksiĝis kun la senĉesa lumo de la fluoreskaj lampoj, kreante etoson kiu oscilis inter la seriozeco kaj la nervozeco de operaciejo. La tabloj estis organizitaj en vicoj milimetre vicigitaj, ĉiu ornamita per portretoj montrantaj bebojn kun sendentaj ridetoj, virinojn ridetantajn antaŭ la fotilo kaj poŝtkartojn de Monto Fuĵi, eble en iuj la kombinaĵo de la tri variabloj. La turniĝantaj seĝoj, el nigra ledo kaj kun alta dorso, eligis nerimarkeblan grincadon ĉiufoje kiam iu dungito turniĝis levante la brovojn antaŭ la ĉiutagaj onidiroj.

En la aero flosis la aromo de malnova papero, miksita kun filtrita kafo kaj cigareda fumo, dum la fluoreskaj lampoj zumis subtile. Sur la labortabloj estis pezaj diskotelefonoj, kies sonoriloj resonis de tempo al tempo kun tia persista sono ke devigis levi la rigardon. Flanke, la elektronikaj kalkuliloj kun grandaj butonoj kaj verdaj ekranoj palpebrumis kun senfinaj ciferoj. La fotokopiiloj, imponaj maŝinoj kun griza korpo kaj eluzitaj butonoj, elspiris varman vaporon ĉiufoje kiam iu faris kopion. La metalaj arkivujoj, plenaj de dosierujoj etikeditaj kun pureco, ĉirkaŭis la spacon kun siaj stakoj de paperoj kaj bone konservitaj kartotekoj. La senĉesa sono de la mekanikaj tajpiloj, kies tipoj frapis la paperon kun uniforma kadenco, resonis kiel armeo de formikoj marŝantaj laŭ la ritmo. Skatoloj de Pilot-plumoj kaj dikaj metalaj agrafoj amasiĝis sur la skribotabloj, apud paperaj kalendaroj kun bildoj de antikvaj temploj kaj en la fono, granda Casio-horloĝo kun montriloj, kiu markis la pason de la tempo kun pepo ĉiun horon. Malnova ventumilo kun metalaj klingoj batis la aeron, apenaŭ movante la angulojn de kelkaj gravaj raportoj.

La protagonistoj de ĉi tiu loko, du amikoj kaj rivaloj konataj de la tuta oficejo, estis Hiroŝi Tanaka kaj Kenji Nakamura. Hiroŝi, kun sia korpulenta figuro kaj perfekte kombita hararo malantaŭen, havis laŭtan ridon kaj inklinon al pezaj ŝercoj. Kenji, aliflanke, estis pli svelta kaj malgranda, ĉiam kun perfekte rekta kravato kaj maldikaj kadraj okulvitroj kiuj donis al li aspekton de kalkulita intelekteco.

Ambaŭ dividis guston por konkurado, kaj kvankam ili konsideris sin amikoj ekde kiam ili eniris kune kiel asistantoj antaŭ jardeko, ilia rivaleco neniam ĉesis agiti la labormedion.

Je unua rigardo, neniu povus imagi ke iliaj tiel malsamaj vojoj kondukis ilin al la sama destino. Hiroŝi kreskis en brua kvartalo de Jokohamo. Lia infanaĝo estis markita de stratbataloj kun la aliaj knaboj de la areo, kie li evoluigis fortan karakteron kaj laŭtan ridon kiun li uzis por imponi aŭ malarmigi tensiojn. Liaj gepatroj administris malgrandan nutraĵvendejon, kaj la sono de la kasregistrilo ankoraŭ resonis en lia memoro kiel memorigilo pri la oferoj kiujn ili faris por teni lin en la lernejo.

Kenji, aliflanke, naskiĝis en komforta mezklasa familio en Sapporo. Li estis sola infano, kreskigita en medio kie la atendoj estis klaraj: disciplino kaj akademiaj atingoj. Male al Hiroŝi, li ne pasigis siajn posttagmezojn sur la strato, sed en senfinaj studsesioj sub la strikta rigardo de sia patrino. La semajnfinojn, anstataŭ ludi, li ĉeestis klasojn de abakuso kaj kaligrafio. La sola ribelo, kiun Kenji permesis al si, estis lia sekreta pasio por ĵazo; li aŭskultis novajn vinildiskojn en la malnova familia gramofono, kiujn li kaŝis en la ŝranko.

Iliaj vojoj kruciĝis kiam ili eniris kune en Gambaru kaj Asocioj antaŭ jardeko. Hiroŝi estis la unua, kiu rompis la glacion en la tago de la indukto, kiam, per manpremo kaj ŝerco, li sukcesis ke Kenji elmontru timidan rideton. Kvankam ili ŝajnis kontraŭoj — Hiroŝi, kun sia gaja karaktero, kaj Kenji, kun sia preskaŭ ceremonia seriozeco —, ili trovis strangan ekvilibron. Iliaj kolegoj baldaŭ rimarkis, ke ili estis nehaltigebla duopo: kie unu elstaris pro sia kreemo kaj kapablo unuigi la teamon, la alia elstaris en metikulaj analizoj kaj efikeco.

Ilia ascendo en la kompanio ne estis facila. Ili pasigis senfinajn noktojn reviziante raportojn kaj disvolvante novigajn projektojn, kiuj helpis Gambaru kaj Asocioj elstari en la konkurenciva korporacia mondo. Hiroŝi organizis neformalajn kunvenojn, kie li proponis aŭdacajn ideojn, dum Kenji poluris la detalojn kaj konvertis ilin en senmakulajn proponojn. Kun la tempo, ili fariĝis speco de legendo en la oficejo, kun rakontoj pri ilia rivaleco kaj kamaradeco, kiuj estis rakontitaj al la novaj dungitoj.

Tamen, kun la sukceso ankaŭ aperis la konfliktoj. Ilia komuna ambicio elstari kaj esti rekonitaj kondukis ilin al konkurado pri la plej etaj detaloj, kiel la altvalora korktabulo, kiu ornamis la fonon de la kunvenejo, apud la fenestro kun vido al la urba horizonto, kaj ankaŭ apud la oficejo de la direktoro. Ĉi tiu simpla objekto, kiu por aliaj pasis nerimarkite, transformiĝis en simbolon de prestiĝo kaj dominado por ambaŭ.

Estis lunda mateno kiam eksplodis la konflikto, kiu metis ilian strangan amikecon al la provo. La korktabulo, kiu estis preskaŭ plena, estis uzata por gravaj anoncoj, limdatoj kaj komikaj notoj, kiujn iu anonima dungito lasis por elvoki timemajn ridetojn, nun iĝis la motivo de kverelo.

Tiun matenon, Hiroŝi alvenis frue, kun ruza rideto formiĝanta sub lia apenaŭ perceptebla liphararo. Sub la brako li portis grandan kaj buntan kartonon, kiun li preparis la antaŭan nokton. Sur ĝi, per grandaj kaj okulfrapaj literoj, estis skribite: “Fermado de la jara boŭlinga turniro – Tanaka ĉampiono 1983”. Fiera, li alfiksis la kartonon al la korktabulo kun troiga riverenco, kvazaŭ li metis majstraĵon en muzeon.

Ne pasis pli ol duonhoro kiam Kenji eniris, kun sia rapida paŝado kaj dika dosiero sub la brako. Vidante la kartonon de Hiroŝi, liaj okuloj duonfermiĝis malantaŭ liaj okulvitroj kaj lia buŝo kuntiriĝis en mieno de malŝato. Elspirante, li metis la dosieron sur sian skribotablon kaj, murmurete al si mem, iris serĉi pinglojn kaj paperon, kiun li jam pretigis.

Kiam li metis sian paperon kun la titolo “Raporto pri efikeco kaj proceza optimumigo – Nakamura 1983” sur la kartono de Hiroŝi, la kaoso eksplodis. Tanaka, kiu observis sian verkon de sia skribotablo kun la atento de falko, subite leviĝis, igante sian turniĝantan seĝon eligi longan kaj dramatan grincadon.

—Kenji! —li kriis, marŝante al la korktabulo kun decidaj paŝoj—. Kion vi pensas, ke vi faras?

Kenji turniĝis malrapide, kun frosta rideto sur la lipoj.

—Hiroŝi, via ‘anonco’ estas mokado. La korktabulo estas por gravaĵoj, ne por fanfaroni pri boŭlinga turniro —diris li, krucante la brakojn kaj levante la mentonon kun aroganteco.

Hiroŝi ŝveligis la bruston kaj metis la manojn sur la koksojn, kvazaŭ li estis preta defii Kenji al duelo de glavoj meze de la oficejo. La proksimaj dungitoj, kiuj ŝajnigis labori, levis la rigardon kaŝe, ĝuante la spektaklon.

—Fanfaroni? —ripetis Hiroŝi kun nekredema voĉo—. Ĉi tiu turniro estas la gloro de la kompanio, Kenji. Ĝi estas tio, kio tenas la animon kaj moralan staton alta!

—Gloro? —respondis Kenji, ĝustigante siajn okulvitrojn—. Tio, kio tenas la moralan staton alta, estas plialtigi nian efikecon kaj plibonigi la procezojn. Neniu ĉi tie bezonas vidi vian nomon en kriegaj koloroj por labori pli bone.

La vortinterŝanĝo daŭris altiĝante en tono, kun la dungitoj murmuretante inter si, kelkaj mense vetante, kiu gajnos la disputon. Tiam aperis ilia supera, la severa kaj metikula sinjoro Ranmaru Saito, viro, kiun neniu kuraĝis kontraŭi. Lia ombro projektiĝis sur la korktabulo, kaj ambaŭ rivaloj tuj silentis.

—Kio estas ĉi tiu bruo? —demandis Saito, lia voĉtono tiel glacia kiel la klimatizilo de la konstruaĵo.

Kenji kaj Hiroŝi interŝanĝis rigardojn, kaj dum momento, ilia malamikeco ŝajnis malaperi. Kiel infanoj kaptitaj en petolaĵo, ambaŭ mallevis la kapon.

—Sinjoro Saito, ni nur diskutis pri la graveco de la anoncoj sur la korktabulo —diris Kenji, evitante okulan kontakton.

Saito levis brovon kaj observis kaj la brilan kartonon kaj la raporton de Kenji. Post kelkaj sekundoj de silento, li krucis la brakojn kaj parolis:

—La korktabulo estas por ĉiuj. Nek por la egoo de unu nek por la lecionoj de la alia. Ĉi tie, ni estas teamo —li diris, rigardante ambaŭ severe—. De nun, ni asignos spacon sur la korktabulo por la festoj kaj alian por la formalaj anoncoj!

La murmuroj transformiĝis en retenitaj ridoj, kaj la vizaĝoj de la dungitoj lumiĝis vidante kiel la dekreto de Saito solvis la problemon per simpla kaj justa logiko. Tanaka kaj Nakamura interŝanĝis rigardon, kiu enhavis miksaĵon de honto kaj komplikeco. Fine, Kenji etendis sian manon.

—Eble la venontan fojon ni povus organizi raporton pri la turniro, Hiroŝi —li diris, kun tre sincera rideto.

—Kaj eble la venontan turniron vi gajnos —respondis Hiroŝi, donante al li firman kaj ridetantan manpremon.

En la centra oficejo de Gambaru kaj Asocioj, la onidiroj estingiĝis kaj la tajpiloj rekomencis sian marŝon. Dume, la korktabulo, dividita sed plena de vivo, brilis sub la lumo de la fluoreskaj lampoj, silenta atestanto de la malgrandaj malpacoj kaj repaciĝoj, kiuj faris tiun lokon io pli ol simpla laborejo.

[copihueart]

foto dell'autore

[juliocesarpedrosa]

Nerifuzebla laborpropono

(Foto: WordPress.) En la urbo Rio-de-Ĵanejro, viro iris al labor-agentejo serĉe de laboro. — Mi estas kapabla fari preskaŭ ĉian taskon. Mi akceptas kiun ajn postenon — li diris kun humila mieno. La deĵorantino de la agentejo rigardis lin atente, esploris liajn paperojn kaj diris: — Vere viaj dokumentoj estas en ordo, kaj via labora vivraporto estas bonega. Sed nun ni havas nur unu disponeblan…

[bajolosadoquines]

“Somos de los pocos locos que andan buscando placer Y aunque quieran vernos rotos, no damos brazo a torcer

No para de toser, trabajando doce horas Cobra dos monedas al mes pa' mantener 4 personas Y no hables de meritocracia, me da gracia, no me jodas Que sin oportunidades, esa mierda no funciona

Y no, no hace falta gente que labure más Hace falta que con menos se pueda vivir en paz”

Wos, Patada de Canguro

[eternaespero]

bone serioze mi devas iri al mia lito kaj dormi eterne. BONAN Nokton.

[buggybambi]

So glad you're back!! Would you ever consider writing for Carmy x Richie's younger sister again?? I had an idea (if you want to write it, please dont overwhelm yourself) where reader and Carmen are fighting while reader is pregnant with their first baby and Carmen says something kinda mean to her and then she goes into laboro unexpectedly?! And seeing how Richie would react to that and be so defensive of his little sister 🥹

hi love! hope this is okay :) | fem!reader, mentions of a hospital, nicu stay/labor

You know he didn't mean it. Calling you stupid for showing up to the Bear that day when there was tools laying about, too many unknown people being around. He was just a worried soon-to-be dad, but that didn't make it easier.

Carmen was always protective over you, and now that you two had a baby on the way, it heightened. He was already on edge with the amount of repairs being done that day in the Bear, and the hazardous scene the restaraunt was in. He was just stressed out and took it out on you, like an idiot.

You didn't stick around to hear his apology after the words slipped out of his mouth. "Why are you being so difficult about this!? Showing up here was fucking stupid of you!" Nat took you outside to get you both away from each other, give you both some space to breathe. You could hear Carmen leave the restaraunt, disappearing to who knows where.

You sigh as you lean against the fence outside, gripping it with one hand. "He didn't mean it, it's just- there's been a lot happening today. Like a lot. Our fridge guy couldn't come and then a health inspection." Nat tried to explain. You were barely listening as your eyes squeezed shut. The pain in your abdomen and back you'd been briefly experiencing for the past few minutes had subsided as you let out an exhale. Syd stepped out at the same time.

"Hey, woah, you alright?" She asks. "Yeah, yeah sorry. Just Braxton Hicks. They just haven't been this intense." You answer. Syd stares at you both before clearing her throat. "I think your water just broke." She says.

You stare at her for a second, almost laughing. "Funny, Syd, but this isn't the time-" You look down and realize she's right. Your water just broke. "No, no, no it's too soon. We don't.. Carmen has to be here. You say, your voice filled with panic.

"Honey, I don't think you have a choice. Let's go to the hospital, okay? Syd, call Richie and Carmen, tell them to meet us at Chicago West." Nat takes your hand, helping you walk around the corner to her car, where she proceeds to break more then a few traffic laws.

"Who the fuck are you to talk to my sister like that?" Richie demands. The two were going back and forth after Carmen got back to the restaraunt. "Richie, I'm not fucking doing this with you right now." Carmen argues.

Syd walks in, exhaling. "Do either of you check your phones?!" She asks. "I don't know, he's a dumbass." Richie comments as Carmen rolls his eyes.

"Mine's.." Carmen frantically searches his pockets. "It must be in my office. What's the matter?" He asks. Syd frowns. "Y/n went into labor outside, Nat took her to Chicago West. I've been trying to call you to get you there before you miss the birth."

Carmen's already out the door by the time she finishes talking.

────

"If Carmen misses this, I'm going to kill him." Nat comments as she puts a pillow under your back for support. You sigh, laying back. The room is mostly quiet, except for the beeping of equipment. Monitoring your heartrate, your baby's heartrate, your contractions. It feels surreal to watch them increase and decrease with spikes on the monitor.

"He won't miss this. He'll be here." You say, your voice laced with doubt. You knew if Sydney had gotten ahold of Carmen, he'd be speeding to the hospital. Your doctor had been trying to push back your labor as much as she can, but you knew you were about to start pushing soon.

"I really hope you're right. I'm gonna go get you more ice chips." She says, stepping out of the room. You stare at the heartbeat monitors before you hear a small knock on the door. You turn to find Carmen in the doorway. "Hi." He says softly.

You smile. "Hey. Nice of you to drop by." You say, waiting for him to come over to you. When he doesn't immediately, you hold your hand out for him. He practically runs, taking it. "I'm so sorry. For not being here and for what I said. I shouldn't have- you didn't deserve that."

You shake your head. "Carm, you're here now. I'm glad you are. I love your sister but she is not a good birthing coach." She comments as he laughs.

He presses a kiss to your head. "I'm here now." He says. You squeeze his hand lightly. "I know you are, Carmy." Nat smiles as she returns. "Good, you get to live. Here are your ice chips. Best of luck." She wishes, placing a kiss on your cheek.

You smile. "Thanks for being so helpful, Nat."

────

Within the next half hour, your baby boy was in the world. Laying on your chest, his tiny hand wrapped around Carmen's finger. "He's so perfect." Carmen whispers, his voice filled with such fondness.

You two decided on a name: Theodore "Teddy" Berzatto. He was perfect to you two. Your own little boy, your son.

Richie and the rest of the staff came by the hospital. You swooned over your big brother getting to hold your little boy. "He looks just like dad." Richie admits quietly. You nod. "He does. Looks like dad and Mikey." Carmen agrees.

Your son couldn't have been surrounded with more love.

[halstaff]

Kara | THE EMPRESS

1/2 cards for the @dbh-tarot zine.

So much talent and passion over the past many weeks and I’m so grateful to have been a part of this collaboration.

Dankon kaj mirinda laboro, ĉiuj!

[sinclairmaxwellao3]

FIRST MAFIA AU SNEAK PEAK LET'S GOOOOOO!

Thin yellow shoulders began to shake with soundless tears. 

For a moment…Eclipse wondered under what circumstances Sun had learned to keep his cries silent. Under what threat had he learned that no one would answer his tears and would, instead, punish him for them? 

It made him feel hollow and cold on the inside.

It made him think of Lunar.

With a venting that released his building exacerbation, Eclipse sighed and wrapped his arms around the sobbing bot. He felt like a heel now. 

‘Bonega laboro, vi azeno. Excellent job, you ass. You made the sweetest person left on the face of the planet sob in public.’ He thought bitterly.

[patavermelha]

Trabalho não-produtivo / Unproductive labor

Português

Você pode dizer que o trabalho X não é necessário à vida, mas é só sua opinião. Dizer isso pra desvalorizar um trabalho é moralista e antimarxista. Trabalho não-produtivo no capitalismo significa só que ele não reproduz o capital, como artistas, autônomes e profissionais do sexo.

English

You may say X job isn't necessary for life, but that's just your opinion. To say that to devalue someone's work is moralistic and anti-Marxist. Unproductive labor under capitalism simply means it doesn't reproduce capital, like artists, self-employed private teachers and sex workers.

Castellano

Podés decir que trabajo X no es necesario a la vida, pero es tu opinión nomás. Decir eso para inferiorizar a un trabajo es moralista y anti-marxista. Trabajo no-productivo bajo capitalismo es nomás decir que él no reproduce capital, cómo artistas, autónomes y profisionales del sexo.

Esperanto

Vi povas diri, ke laboro X ne necesas por vivo, sed tio estas nur via opinio. Diri tion por malgravigi iun laboron estas moralisma kaj kontraŭmarksisma. Neprodukta laboro kapitalisme nur signifas, ke ĝi ne grandigas la kapitalon, tiel kiel artistoj, memdunguloj kaj sekslaboristoj.

[groennuuk]

Felicidades en estas fiestas, y oren, que se han pasado el 2023 en el laboro y la infamia polîtica, dale, suelta el Meme y el cuerpo.

#animation -Margarita García Alonso

[activatebutterflyshield]

Bloody hell, it only took me two days to not do the WIP thing daily! Sorry for that. At least it’s kinda working. I managed to write a bit more than normal. Here’s day three (delayed!) It’s a response to one of @deepwaterwritingprompts’ prompts, #4004. I really hope that I can finish this one, since I really really want to write more of Martin and Paris’ wacky adventures in post-magic-apocalypse North America.

-

Over Hill and Dale

-

“Root tea is bitter, but has grounding properties. The angels won’t bother you if you drink enough of it, and curse loudly enough on your way through their snowy woods.”

“…what?”

Martin looked in disbelief at the pathfinder. “Really? ‘What?’ Did no-one tell you stories about angels when you were a kid?”

Paris still wore a look of bewilderment. “No, because there was never any need to. You know there’s no Permafrosts in our path. Or forest-type Astrals. Or even —“

“—any ashen Brimstones. Yes, I know our route, Paris. But there is the Abyssal.”

“The Abyssal? Old Bridal Rise? The hell does that have to do with angels?”

Martin sighed. “Did you never read Out of Sight and Into Mind? Or Echos of a Thought? Or any blazing Lovecraft at all?”

Paris shook their head. “Nope. Happened to be in that age group where the government was more concerned with maintaining a living population than bleeding æther theory.”

“Well, if you did, you’d know that Abyssals can spit out anything from angels to demons to actual dancing æther. So drink the root tea and get ready to swear.”

The pathfinder opened their mouth as if to protest again, but was interrupted by Trotsky and Curie landing on their and Martin’s shoulders. The male falcon’s talons snagged on Paris’ scarf as he tried to release the limp ferret he’d caught, causing a brief tussle as both bird and human tried to extricate themselves. Curie gave the two only a brief glance before depositing a dead cockerel parrot in Martin’s lap, the three dangerous eyes already removed and eaten.

The operator scratched his falcon on her head. “Bona laboro, Curie. Ripozu nun.”

Paris, their scarf half removed and the dead ferret half lodged down their shirt, made a face at the parrot. “Well, I suppose the thing’s better than a long wolf. Those things taste like terminally ill mutton.”

Martin began plucking the bird, piling the feathers in preparation for a fire. “That’s one thing we can agree on, pathfinder. Canids taste plain nasty.”

[juliocesarpedrosa]

Kioma salajro!

(Foto: WordPress.) Ĉefulo alparolas laboriston:— Bonvolu diri al neniu kioman salajron vi ricevas ĉiumonate.— Ne zorgu, sinjoro ĉefulo, mi kaŝos tion eĉ de mi mem.— Kial eĉ de vi mem?— Nu, mi hontas pri ĝi samkiel vi…(Nekonata aŭtoro. El la portugala esperantigis: Júlio Pedrosa.)

[kittycuntcellphone-kus]

[--KoleraGrandaViro komenciĝas paroli al BrilaKato83 ĉe 03:06--]

[03:06] KoleraGrandaViro: saluton ulo ĥoĥoĥo mi pensas ke mi havas io TRE granda, TRE mojosa, kaj... simila... ulo vi estos iĝi freneza

[03:07] BrilaKato83: O? kia estas ĝi? vi soni tre eksciti ĥeĥeĥe

[03:09] KoleraGrandaViro: kaj ĝi estas por bona rezoni, mi havas io tre granda!!!!

[03:09] BrilaKato83: Vi diritis tio mdr

[03:11] KoleraGrandaViro: o fek vi ulo! mi transigantas la bildoj al mian komputeron...

[03:12] BrilaKato83: MDR X03 nej nej nej ulo, estu mojosa mdr, mi ŝercas kune vi, kia estas ti efektive?

[--KoleraGrandaViro komenciĝas mesaĝo kune fajlilo transigo al BrilaKato83 ĉe 03:15--]

[--kunsendaĵo: BLOSKI93.bmp--] [--mesaĝo: vidi ti mem--]

[3:15] BrilaKato83: KJF JEN NE EBLA

[3:15] KoleraGrandaViro: ĜI ESTAS TIEL

[3:16] BrilaKato83: KIE VI TROVINTIS ĈI, ĈI NE ASPEKTI SIMILA TIUJ MALNOVAJ FOTOGRAFAĴOJ????

[3:17] KoleraGrandaViro: JES, ILI NE ESTAS TIUJ DE KATOPUGO, ILI ESTAS NOVA, ILI ESTAS MIAJN FOTOGRAFAĴOJ ĤEĤEĤEĤE

[3:17] BrilaKato83: KJF KIEL?????

[3:18] KoleraGrandaViro: NU MI SONOS FRENEZA SED ESTIS BRILA LUMO... KAJ TIE LI ESTIS, KATSTOFER, EN REALA

[3:21] BrilaKato83: Pardonu mi bonvolu, mi bezonintis pensi pro momento...

[3:22] BrilaKato83: La fotografaĵoj, ili estas realaj, mi estas miri... kio okazintas ulo?

[3:25] KoleraGrandaViro: ĝi estas kiel mi diris! mi estis sola en mian ĉambro, kaj mi observis iuj televido, mi ne memoras kia la programo estis sed ĝi ne grava

[3:26] KoleraGrandaViro: kaj en la angulo de mian apartmento mi vidis tre malgrandan lumon aperanta. vi scias mi, la lumo tuj kaptis mian atento, do mi malŝalti la televidilo kaj rigardis la lumo

[3:27] BrilaKato83: Kaj la lumo, kia estis ĝi kiel al?

[3:29] KoleraGrandaViro: mi estis preskaŭ ĉe tia parto de la rakonto mdr... nu la lumo komenciĝis kreski pli granda kaj pli granda. post tio ĝi iĝis pordego, la lumo kaj la pordego estis brilaj kaj verdo, ĝi splendis kaj voblis

[3:29] BrilaKato83: kjf???

[3:31] KoleraGrandaViro: tiam li aperis, Katstofer, kiel mi diris en reala... Dio li estis tro bela... lian korpo faris mi ruĝiĝis kaj tremi, ne al soni kiel koboldeca ĥeĥeĥe -- sed li estis porti mallonga strikta pantalono kaj granda pufa jako... li ridis al me ĉar mi skuis kiel folio, kaj li ekkaptis mian mano, mian maldekstran mano! li tiris mi vertikala kaj apogis sin mi kaj diris «saluton, ne bezono diri unu vorto. vi havas fotilo jes? iri ekhavas ĝi pro mi, kaj ne esti malrapida~!»

[3:32] KoleraGrandaViro: do nu, kompreneble mi kuris al mian lito-ĉambro kaj ekhavis mian fotilo, kaj mi kuris kiel vesperto eskapis inferno!

[3:32] BrilaKato83: MDR

[3:34] KoleraGrandaViro: kiam mi reiris mi estis donita bonega surprizo! tie li estis, portis nur lian kalsonan, mi tiel embarasis ke mi preskaŭ tegis miajn okuloj... kaj vi scias mi tremis. li ridis kaj ridis ĉe mian ruĝa vizaĝo, paŝis al mi kaj metis lian mano sur mian ŝultro. mi pensis ke mi estontis fandi!

[3:35] BrikaKato83: Vi ne havas ia ideo kiel multa enviemaj pensoj mi estas havi...

[3:38] KoleraGrandaViro: ĥoĥoĥo mi scias! sed estas plu de mian rakonto... li staris por momento, permesi mi al ripozis en lian varmo... tiam li paŝis retroira kaj pozis, lian korpo brilis en la malbrila lumo de mian apartamento, mian komputero kaj la stratlanternoj ekstere kovris lian korpo ĉe lumo! tiam li diris unu ordono al me, «nu? mi povas vidi ke vi estas admiranto de mian laboro, tiu estas vian ŝanco estis la direktoro! Preni iuj bildoj!» mi ne volis desaponti! do mi prenis multe de fotoj... kiam mi prenis unu, mi bezonis preni plia, kaj tiam plia, kaj per la fini de niaj sesio mi estis eksteren de bildoj ĥeĥeĥe

[3:39] BrikaKato83: Se vi ne montras mi tiuj bildoj mi vundos vi MDR, Dio tiuj devi esti la plej bonaj bildoj....

[3:40] KoleraGrandaViro: ili absolute estas, mi estas skandi la aliaj bildoj, mi sendos tiuj kiam ili esti kompleta... ili estaaaaas... iom plu intensa ol la aĵoj ke mi jam sendis al vi

[3:40] BritaKato83: OWO;;;

[3:41]: KoleraGrandaViro: TRE OWO;;;;;;;;;

On my Patreon you can see the two alts for this image 3 weeks early, both very NSFW and, I feel, quite lovely! Thanks~!

Yet another year has passed me by, though this time it certainly felt a bit slower. Throughout the latter half of last year and a lot of this year I felt like I was going through something of a rough patch. Hobbies dried up and died, and I reverted into a mix of working, sitting around playing games, and feeling generally bad at times. While I don't know if I feel perfect still, I feel I'm finally getting a lot better. I've finally been able to keep myself steadily working, even on days where I don't feel the drive to push forward, and I've at last begun to pick up hobbies again, as should be evidenced by my hopefully alright Esperanto writing. My friend Marky (postgarf on Cohost) helped me proof-read this piece and make sure it's not all incoherent gibberish, which I'm super thankful for. This was written with heavy usage of a dictionary and conjugation guide, and I still imagine that it can't be perfect, but I tried; and that's what matters. I can fail, I can not succeed, but there's little more than light embarrassment in screwing a passion up, we can only thank those that correct us, or read those lessons we learn from it, pick up the pieces, and move forward, and I think I'm finally managing to do that with a lot of things. This piece took me a lot of work, and I think it represents, along with my last piece, a large jump in the quality of my work.

I finally feel like I'm managing a breakthrough, my poses are becoming something more interesting, my angles are looking less like ass, and my shading is actually workable, it's something I can fit into the backgrounds, which themselves have made an improvement. A word to fellow artists, while it's good to give detail in your lines, you can show so much more and in such an effective, efficient, and beautiful way by relying on your coloring and lighting work more. Look at artists you enjoy, observe their work deeper, pick it apart; don't copy anyone of course but noodle out how others apply their technical knowledge on the canvas. It does nothing but good, and all of us can continue to improve and learn on our artistic journeys doing it. I have some exciting things planned for myself for the rest of this year, and while they may not all apply to this page and its work, my birthday ref sheets were never really made purely for my sites were they? I view this almost as a somewhat public meditation of the year, it's a year in review for my art, but also a year in view for myself, a moment to be real and to show myself a little to those that enjoy my work and are curious enough to read.

So in short, I still have a good chunk of my troubles from the previous year, but there's a hell of a lot of bright spots in that. My friends, who mean the world to me, my family, who I'd do anything for, those that push me on and encourage my work, who I am unendingly appreciative of, and who help push me on, and for being able to keep plodding forward doing art. There's nothing I'd rather be doing, seriously, it's what I'm most passionate about. Sure, I'd like to produce more SFW stuff here and there, and I'm trying to slip more esoteric imagery back into my work Like in this post here, which I feel also very pleased with, especially as it lets me flex my muscles a little and finally show off some more symbology. -- One of my favorite things in art and indeed to show in my work is this kind of imagery, and so to be slipping it back into things again is very exciting. Furthermore, beyond all of these wonderful things, I'm finally investing in my other hobbies again and actually engaging in them, making music, writing, even doing 3D renders and such! So, all in all, issues or not, I'm really happy, and I'm really excited to plod further and further. Thank you all for another wonderful year, and I hope that we can keep going onward into 2024 with more wacky crazy stuff.

Mi amas la mundo! Mi amas ŝian homoj! Kaj mi amas vi! Dankon por ĉio!

And once again, thanks to my homie Marky for helping me proof-read the Esperanto story for this piece! You kick all sorts of ass!!!

Here's a great remixed rap track.

And, as always,

Cheers~!

[rahovartt]

SED EGO LABORO SUPERSUNT

[nurknabo]

Mia amato estas malsana. Estas malfacila momento, ĝi restas jarojn jam, preskaŭ ĉiutaga akra sento de aferoj ne bonirantaj. Ĝi komencis per malbonaj, honeste senkialaj ĝenaj aferoj, kiuj malgraŭ ĉio ne tute forvelkis, akumuliĝante ene de ŝi kvazaŭ kreante monstron kies sola laboro estas forpreni ŝin. La porsolvaj agoj ne ŝajnis vere malpliigi. Aferoj tiel malboniĝis, ke tute rompiĝis iam, igis kion ni havas fini. Top tamen revenis poste, preskaŭ kvazaŭ tiu magia etoso videbla en filmoj, aferoj simple rekuniĝantaj kvazaŭ per ekstera forto, ili du estu kune. Ŝajnis kvazaŭ ĉio pliboniĝus, ĉar estis ĉio brila kaj fajrerema jam dekomence, sed estis efektive pli kiel anesteza momento; aferoj malbonaj estis ankoraŭ tie, revenontaj.

La malsano de mia amato estas mensa; vi scias, la memsabotado, cerbo iranta kontraŭ kio devus esti sia natura emo, ekvolante sin vundi, resti tie por putriĝi, jes, tiaj aferoj. Kion ni havas estas tiel intensa kaj bona, mi ne povis pensi ke ni ne kunirus iam. La kaosa momento venas denove. Ne, ĝi jam estis ĉi tie, kiel mi diris, sed nur ekvolis aperi senkaŝe, denove, pli detruema ĉi-foje, ŝajne, pli forta, en kelkaj partoj, aŭ estas nur ĉar aferoj malĝojemiĝis pro tio ke, ekstervide, estas du volantaj sed nenio fukncianta.

Mi ne memoras ke iam antaŭe mi volis fini ĉion ĉi, sed, jen, mi volas fini, ĉar estas tro malbone, aferoj min sentigas malbone, malĝojigas, malplenigas, konfuzas; ĉiu malbonaĵo estas nur malbonfartigilo, pli igante min malsupren. Ni unu la alian ŝatas, kion ni havas estas forta, nia interparolado estas tiel natura, ĉi tio kaj nia kunvivado iras tiel flue kiel pilko faligita sur monteto. Sed kion fari se mallumo pli grandas ol lumo? La malbonaj momentoj okazas pli ol la bonaj, la problemaj momentoj okazas pli ol la senproblemaj, provoj solvi ne ŝajnas multe fari, la deziro, la espero ke ĉio boniĝos estas preskaŭ nur ĉe unu flanko. Ŝi ne plu volas vidi min, ŝi ne emas simple, la magio malaperis, ŝajnas. Ĉiu tago for estas nur helpo por malplibonigi ĉion, estas doni pli da spacon por la malsano, ĉar esti for estas iel fini kion ni ankoraŭ havas, eĉ se parte, pecon post peco.

Penado venas de unu flanko plejofte, tiel ŝajnas, ĉar ĉe la alia, tie la malsano ne lasas aferojn funkcii, estas tenado. Mi ne vidas ke mi povus kulpigi ŝin; estas facile tion fari kiam la afero estas nevidebla kaj venas de ŝi, sonas kvazaŭ intence, nek mi diru ke mi emas juĝi aferojn kvazaŭ ili estas senvarie tiel, ĉar mi sentas ke mi ne bone komprenas kio okazas, mi devas esti justa. Ĉi tio estas kvazaŭ io preter ŝia kapablo, kvazaŭ domo malpuriĝanta, sed ĉar io alia ĝin malpurigas, ne la posedanto; sed... mi ne scias, eble ŝiaflanke io misiras ankaŭ, pli da peno necesas; facile ne estas kontraŭbatali la malsanon, certe, sed eble la inercio ankaŭ ekzistas pro ŝi mem, kiel ajn influata de la malsano ŝi estas. Sed se almenaŭ ŝi volus la bonon inter ni ankaŭ... ĉar, ene de ŝi, influata aŭ ne, ŝi ne volas, ŝi ne vidas solvon, kaj tio helpas la neagemon. Vi povus diri ke estas ne bonaj agoj miaflanke ankaŭ, kaj mi konsentu, tamen mi ne certas ĉu fari alie vere ion ŝanĝus fine de la tago, tial ke ne ĉi tio, tiel pensas mi, estas la fonto de la problemo; ĉu tio malpezigus aferojn, verŝajne jes, sed ĉu tio forigus la malsanon, tion oni ne diru.

Skribi mian mallumaĵon iom forigis, kaj donante spacon al mia espero. Legi kion mi mem diris vidigas min kio povas esti okazonta, la fino de ĉio. Mi ne volas tion, tute ne. Ĉu pro insistemo de mia persono, ĉu pro io ajn alia, mi volas nin kune, bonajn kaj tion superintajn, vivantajn kion ni havas vere senbaroj, sen tiu malbonaĵo. Sed la nedecidemo restas, kaj vundas.

[trastumuerte]

No. 26

Dejé de escribir por unos días porque estuve con la mente ocupada con temas del trabajo, ya saben, el trabajo a veces es el mejor pasatiempo para no andar pensando en la muerte, la soledad, también diluye ese sentimiento de añoranza.

Tuve días en donde la mente estuvo muy activa pensando en mi trabajo, me cuesta mucho trabajo mantener el ritmo y enfocarme en las tareas que profesionalmente desempeño, antes todo tenía sentido, ese ritmo, esas ganas se veían premiadas cuando Fernando me decía “como te fue” “cuéntame de tu día” o cuando me decía “no te preocupes, ya mero nos vamos a la playa”.

La mente me tienda a abandonar mi trabajo y buscar otra forma de generar recursos, pero sinceramente creo que estoy en una posición cómoda en la cual puedo hacer muchas cosas personales.

El día de hoy es martes 15 de octubre y es mi aniversario número 5 en la empresa donde laboro, estos días Fernando me felicitaba por ser un buen líder, también él me invitaba a seguir siendo mejor cada día con las personas a mi cargo, incluso me ayudaba a planear algunas reuniones de convivencia para mis colegas y también a decidir entre las varias opciones de regalos de navidad que hacíamos para ellos. Sin duda, planear ahora todo eso solo será un reto interesante.

También estamos próximos a que se cumplan 6 meses de su muerte, no puedo creer todas las emociones que he vivido a lo largo de ese tiempo, ha sido, como lo he escrito varias veces, uno de los retos más importantes de mi vida personal, vivir el duelo por mi gordito.

En relación a la escritura, sigo estando muy muy activo con ello, he desarrollado poemas muy lindos los cuales estoy organizando en un libro, estoy tratando de encontrar que emocione predominan en cada uno de ellos, y me di cuenta de que la etapa de depresión y aceptación son las que son más fuertes en cada poema.

Aquí seguimos, recuerdo que hace 6 meses pensé que me moriría sin Fernando, pero aquí estoy, vivo, convertido en poeta, trabajando en el mismo empleo y haciendo nuevas amistades, pero si algo es cierto, es que durante 6 meses no ha habido ningún día que no haya derramado al menos una lagrima por mi gordito hermoso.