#kapłaństwo

[godiswithus-isaiah41-10]

Szczęść Boże. Dziś pragnie podzielić się z wami modlitwą, podczas której pisania prowadził mnie Pan Bóg Miłosierny. Jest w intencji nas wszystkich, zwłaszcza kapłanów z okazji uczczenia ustanowienia sakramentu Eucharystii oraz kapłaństwa w Wielki Czwartek.

Boże, wlewaj w serca Twoich kapłanów cale zdroje łask Twego błogosławieństwa, wiary, nadziei, miłości, ufności w Boże miłosierdzie oraz to, że nigdy ich nie opuścisz, lecz jesteś z nimi oraz nami wszystkimi po wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Udziel nam ufności i miłości, abyśmy zrozumieli głębokość Twojego działania w Twoich kapłanach, przez których przychodzisz do nas każdego dnia tak, by nasycić nas Swoimi łaskami, obdarzyć zbawieniem i naprowadzić do poszukiwania Ciebie, Odwiecznego Kapłana, bez Którego nie można przyjść do Ojca Niebieskiego, bo tylko Ty Jesteś Drogą, Prawdą i Życiem.

Tchnij w nas wszystkich pragnienie świętości i podążania za Tobą, Światłem Życia. Umacniaj nas wszystkich w drodze do Ojca Niebieskiego, Dawcy Życia, oraz wspieraj na każdej drodze wyboistej. Kiedy będziemy się gubili bądź zbaczali z kroczenia ścieżką, do której nas wzywasz, przyprowadź nas do Swego Serca i daj nam znaleźć w Nim ulgę, pociechę.

Wspieraj Twoich kapłanów i nas wszystkich, abyśmy odnowieni przez Ducha Świętego pragnęli wszystkiego, czego Ty pragniesz, a także wypraszali zbawienie dla wszystkich ludzi z całego świata, nie zapominając o ani jednej duszyczce, lecz pragnąc szczęścia wiecznego dla każdego.

Prowadź nas drogą przykazań Bożych, abyśmy poprzez ich wierne wypełnianie, mogli okazywać Ci miłość, gdyż Sam powiedziałeś: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać Moje przykazania”.

Daj nam łaskę wiary, abyśmy nawet w najtrudniejszych przeciwnościach nie zboczyli z drogi Prawdy, lecz do Niej wytrwale dążyli, odrzucając wszystkie złe występki, przyoblekając się pokorą, odnawiając się mocą Ducha Świętego oraz nosząc na sobie zbroję Bożą. Niech Twoja Sprawiedliwa Prawica nas wspiera, o Panie, podtrzymuje w czasach niepewności oraz prowadzi do szczęśliwej wieczności, gdzie wraz z Maryją i Józefem, Świętymi i Aniołami będziemy dziękowali za Twoje Miłosierdzie i Miłość, przez które nas zbawiłeś.

Tak nam dopomóż, Boże, abyśmy w dniu sądu ostatecznego spotkali się z Tobą jako Miłosiernym Zbawicielem, a umierający w tym dniu mogli po raz ostatni przyjąć sakramenty święte — dary Twej ogromnej miłości do człowieka stworzonego na Twój Obraz i Podobieństwo, — a także doświadczyli Twego Miłosierdzia, o Panie, Który Jesteś Bogiem Miłosiernym i Litościwym, Cierpliwym, Bogatym w łaskę i wierność, strzeżesz naszych serc, dusz i umysłów Twoją Wszechmocą oraz Potęgą.

Króluj w naszych sercach i wlewaj w nie łaski słyszenia Twego głosu oraz rozpoznawania Go, nawet kiedy będziemy mieli sztorm w myślach, którego nie będziemy w stanie okiełznać, Ty nas prowadź i przypominaj o tym, że Ty widzisz serce, znasz wszystkie nasze trudy i zmagania. Wiesz, kiedy sobie odpuszczamy, a kiedy szczerze pragniemy być przy Twoim Sercu i przy Nim trwać, i doceniasz każdy wysiłek włożony w modlitwę, czyli spotkanie z Tobą jako Żywym Bogiem pełnym Miłosierdzia. Ucz nas kroczenia Twoimi ścieżkami oraz dawaj poznanie Ciebie Samego, Który przychodzisz do nas również przez innych ludzi, w tym kapłanów, biskupów, papieża, siostry i braci zakonnych, wszystkich ludzi z całego świata.

Boże, kontynuuj przemawianie do nas przez ich usta, wzmocnij w wierze w Twoją Obecność Eucharystyczną i prowadź do zbawienia, udzielając nam potrzebnych łask, wspierając nas we wzroście duchowym, czyniąc nas dziećmi prawdziwie Tobie oddanymi.

Daj łaskę wypełniania Twojej Najświętszej Woli zawsze i wszędzie. Pomóż nam to czynić również wtedy, kiedy będzie podtrzymywała nas jedynie wierność Tobie i miłość do Ciebie. Kiedy będą opuszczały nas jakiekolwiek siły, trwaj przy nas tak, jak to czynisz zawsze, pozwalając nam oprzeć się na Twoim Sercu tak jak św. Jan, Twój Umiłowany Uczeń tak, abyśmy doznali pełni Twojej Miłości i Łaskawości, aby nasza radość była pełna a oprócz naszej, aby przede wszystkim Twoja radość była pełniejsza: byś cieszył się z każdej duszy, która do Ciebie powraca bądź przychodzi po raz pierwszy tak, jak ojciec miłosierny cieszył się z powrotu swego syna, który zmarnotrawił wszystko, co było mu dane.

Podtrzymuj nas w stałości i nie dozwól, abyśmy odeszli od Ciebie, nasz Wodzu i Kierowniku, Który prostujesz wszystkie drogi, po których kroczymy, i nas prowadzisz, a kiedy zgrzeszymy, przyjmij nas w Swoje Ramiona, daj prawdziwą skruchę i ufność w to, że możemy do Ciebie powrócić ze szczerym żalem, prosząc o pozostanie twoimi sługami po raz kolejny. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

[famousharmonyluminary]

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych – te słowa słyszymy dzisiaj ponownie. Bo kto jest z Bogiem ma życie, życie wieczne. Jeśli nie będziecie mieć udziału ze mną nie będziecie mieć życia w sobie. O życiu Jezus mówi wielokrotnie. I to jest cudowne. Życie z Chrystusem umacniają sakramenty. częste przystępowanie do komunii świętej i przyjmowanie Ciała Pańskiego daje nam poczucie siły i ożywia…

[pseudohomerycki]

Jak zostałem hellenistą?

Χαίρετε! Dlatego, że zaczynam moją przygodę z blogowaniem, postanowiłem powiedzieć parę słów o sobie, żebyś wiedział czyje słowa czytasz.

Mam na imię Aleks. Jestem 23 letnim niebinarnym grzybem (ono/on/jego), a także co najważniejsze w tym przypadku, hellenistą. Swoją praktykę z bogami greckimi zacząłem ponad 2,5 roku temu. Przez pierwszy rok używałem zupełnie innych metek niż robię to teraz, byłem czarownicą/osobą praktykującą magię/osobą współpracującą z bogami-z bogami greckimi, aż w końcu politeistą hellenistycznym.

Do tego określenia ciągnęło mnie bardzo długo, ale w głowie tańczyło mi wiele niepewności. Wynikały one głównie z traumy katolickiej i niskiego poczucia własnej wartości. Przez conajmniej pół roku myślałem o tym kim jestem i jak chcę się określać, i w końcu dotarłem do wniosku, że hellenizm zawsze był odpowiedzią na moje zagubienie religijne.

Pierwsza przyszła Demeter. Otworzyła mi oczy na fakt, że rzeczywiście bogowie istnieją i można z nimi rozmawiać. Wcześniej nie byłem pewien czy w ogóle w nich wierzę, choć od kilku dobrych lat zdawałem sobie sprawę, że w dzisiejszych czasach wciąż istnieją ludzie wyznający dawne wierzenia pogańskie. Było mi dziwnie dopuścić to do siebie, ale z czasem zacząłem odpuszczać blokady jakie stworzył mój mózg.

Dotarło do mnie, że przez te wszystkie lata broniłem się przed bogami i przed doświadczaniem ich. Odpychałem wiedzę o nich i o swojej przynależności do tej religii. Bałem się i sądziłem, że wyjdę na głupka, jeśli zacznę mówić ludziom że wierzę w bogów greckich.

Ten strach i fałsz z jakim przedstawiane są mity, sprawił że wyparłem tak dużą część mnie na wiele lat. Mówię na wiele lat, ponieważ, choć dopiero parę lat temu zacząłem aktywnie pracować i czcić bogów, już od dzieciństwa miałem z nimi kontakt.

Pamiętam wiele sytuacji w których doświadczałem ich obecności.

Pamiętam jak modliłem się i jak podświadomie znałem pewne zasady i tradycje starożytnych Greków.

Pamiętam jak ukazywali mi się, jak dawali znaki i zmieniali moje życie.

Zawsze, nawet gdy już społeczeństwo dookoła wmawiało mi szkodliwe poglądy i ograniczenia, pamiętam jak czułem ich obecność i jak ciągnęło mnie do tej kultury i panteonu. To było moje miejsce. Nie rozumiałem czemu inni tego nie wiedzą, czemu próbują narzucić mi inną perspektywę i czemu, wychodzi na to, jedynie ja tak się czuję.

Zajęło mi to dłuższy czas, ale wreszcie, te prawie trzy lata temu, wróciłem do domu. Zacząłem przynajmniej.

Dekonstrukcja wpływów katolickich była ciekawym, choć momentami ciężkim doświadczeniem i zdziwiło mnie jak bardzo ta wiara, do której nigdy nie czułem przynależności i której nie brałem na poważnie, pozmieniała mi w głowie.

Przeszedłem swoją ateistyczną fazę, później przyszedł agnostycyzm, new age, Wicca, ponowne uznawanie się za agnostyka choć tym razem pod znakiem zapytania, i hellenizm.

Moją patronką jest Afrodyta i będę starał się u niej o kapłaństwo. Czczę również Hadesa, Persefonę, Aresa, Atenę i Apolla. Jestem wyrocznią zainicjowaną przez Apolla, więc pod tym względem on również mi przewodzi. W mniejszym stopniu, ale wciąż oddaję cześć Artemidzie, Dionizosowi, Herze, Zeusowi i Posejdonowi.

To tak ogólnie. Tymczasowo pracuję również z kilkoma Pierwotnymi bóstwami. Ogółem mam. kontakt z wieloma z nich, i rozmawiałem z dużą częścią panteonu.

Niektóre relacje wciąż nazywam współpracą, choć jest to bardziej nowoczesny zwrot, ale to dlatego by łatwiej było mi pokazać różnice w tych relacjach i na czym one polegają. Byty przychodzą i odchodzą, niektórych czczę nawet jeśli nie mamy stałego kontaktu i nie pomagają mi z niczym, a innym dziękuję i trzymam w pamięci celebrując od czasu do czasu w dzień im zadedykowany.

Oprócz hellenizmu zajmuję się tarotem i magią.

Więc tak, jestem hellenistą, tarocistą i magikiem, i jak widać choć starożytna kultura i tradycja mają dla mnie ogromne znaczenie, nie wzbraniam się od nowoczesnego podejścia do praktyki.

Teraz już wiesz z kim masz do czynienia. Zostaniesz?

[addstory]

Czym jest religia Voodoo i w co wierzą jej wyznawcy?

Voodoo, kreolska religia rozpowszechniona na Haiti, w Nowym Orleanie i Nowym Jorku, wyrosła z połączenia różnych afrykańskich grup etnicznych, w tym Kongijczyków, Angolczyków, Sudańczyków i Nigeryjczyków, którzy zostali przywiezieni w niewolę na wyspę Haiti z Afryki w XVI i XVII wieku. Poddani chrystianizacji przez katolickich misjonarzy, Afrykanie połączyli swoje tradycyjne wierzenia z katolicyzmem. Religia Voodoo odegrała ważną rolę w oporze wobec niewolnictwa pomimo prześladowań ze strony państwa i kościoła.

Połączenie katolicyzmu i tradycyjnych wierzeń afrykańskich w religii Voodoo można porównać do metaforycznego nałożenia białej maski na czarną skórę. Polityka właścicieli niewolników polegała na tłumieniu kultury niewolników i zmuszaniu ich do asymilacji nowej, co prowadziło do odrzucenia lub reinterpretacji narzuconej kultury. Synteza katolicyzmu i tradycyjnych wierzeń pod rządami kolonialnymi stworzyła nowy system religijny, który stał się środkiem wyrazu i oporu dla niewolników i ich potomków.

Odrodzenie afrykańskich korzeni

Religię Voodoo można postrzegać jako religię synkretyczną, łączącą elementy rzymskiego katolicyzmu z tradycyjnymi wierzeniami afrykańskimi. Doprowadziło to do powiązania duchów Voodoo z chrześcijańskimi świętymi, a niektóre afrykańskie duchy zyskały nową tożsamość w Nowym Świecie. Katolicyzm odegrał ważną rolę w kształtowaniu się religii Voodoo, będąc wykorzystywanym jako podstawa, z której afrykańscy bogowie i duchy mogli pomagać w rozwiązywaniu codziennych problemów.

Koncepcja Boga i duchów Voodoo

Voodooiści wyznają monoteistyczną wiarę i wywyższają Wielkiego Mistrza, czyli Najwyższą Istotę o imieniu Bondye, jako stwórcę niższych duchów. Uznają Bondye za Boga uosabianego przez chrześcijańskiego Boga, stwórcę wszechświata, ludzkiego życia i duchów. W tej religii, według Ninian Smart, “chrześcijański Bóg przewodniczy i wysyła swoich aniołów, duchy, bliżej ludzi na ziemi, ale generalnie nie staramy się, aby cokolwiek robił. Funkcjonuje więc bardzo podobnie do Najwyższego Boga klasycznej religii afrykańskiej”.

Voodooistyczna koncepcja Boga znacznie różni się od chrześcijańskiej. W religii Voodoo Bóg jest postrzegany jako odległy i nie ma takiej samej osobowej natury jak w tradycji chrześcijańskiej. Bóg w Voodoo może być przedstawiany jako męski, żeński lub bezpłciowy, a także jako kompozycja wielu duchów. Podrzędne duchy zostały stworzone przez Boga, aby rządzić ludzkością i naturą, a Voodooiści wierzą w istnienie niewidzialnego świata zamieszkałego przez duchy, tajemnice, anioły, przodków i niedawno zmarłych. Voodoo jest religią animistyczną, która wierzy, że wszystko ma swojego ducha.

Legba, jeden z najbardziej znanych duchów Voodoo, służy jako uniwersalny pośrednik do Boga. Jest strażnikiem domów i posiada święte symbole, takie jak rośliny i koszulki noszone przez dzieci, co wskazuje na jego rolę jako łącznika między ludźmi a światem duchów.

Święte teksty i kapłaństwo Voodoo

Religia Voodoo nie ma oficjalnych pism świętych, ale ma kapłaństwo składające się z czterech klas: Divino, Boko, Sevit-Gede i Hungan. Każda klasa kapłanów jest odpowiedzialna za określone aspekty rzeczywistości i życia społecznego.

Divino: Ta klasa kapłanów specjalizuje się we wróżeniu i interpretowaniu tajemnic życia. Potrafią nawiązać kontakt z niewidzialnym światem i otrzymywać wiadomości od bogów. Uważa się również, że znają przyszłość i są w stanie ujawnić znaczenie przeszłości. Zwykle są przywoływani podczas ważnych wydarzeń, takich jak choroba, małżeństwo, śmierć lub podróż.

Boko: Kapłani ci są prowadzeni przez ducha Loko i kontrolują mistyczne właściwości roślin i ziół. Dbają o zdrowie grupy i starają się zapewnić jej fizyczne i nadprzyrodzone samopoczucie.

Sevit-Gede: Ta klasa kapłanów zajmuje się śmiercią i życiem pozagrobowym. Pomagają zmarłym przejść do innego świata i uniknąć kontaktu z niebezpiecznymi siłami nadprzyrodzonymi.

Hongan: Jest to najniższa klasa kapłanów, których zadaniem jest nawiązanie komunikacji z duchami i doprowadzenie wtajemniczonego do komunii z nimi.

Jak zauważa Roland Pierre, Divino zajmuje się światem ludzkim, Boko światem naturalnym, Sevit-Gede światem zmarłych, a Hungan odnosi się do duchów na bardziej ogólnym poziomie. Te klasy kapłanów razem tworzą świętą społeczność, która prowadzi i wspiera duchowe i społeczne aspekty społeczności Voodoo.

Rytuały Voodoo i opętanie przez ducha

Jednym z głównych elementów rytuałów Voodoo jest służba duchom, która odbywa się poprzez modlitwy i rytuały skierowane do Boga i duchów. Celem służby jest uzyskanie dobrego samopoczucia, takiego jak zdrowie i ochrona. Wyznawcy wchodzą w stan podobny do transu, podczas którego mogą wykonywać tańce, udzielać porad lub angażować się w zabiegi medyczne, działając pod wpływem przywołanego ducha.

Opętanie przez ducha odgrywa ważną rolę w rytuałach Voodoo. Wierzący mogą wpaść w trans i zostać opętani przez ducha, pozwalając społeczności na interakcję z nim. Rytuały obejmują również użycie symboli zwanych vevers, a także ofiary ze zwierząt, które są postrzegane jako sposób na zapewnienie duchowego pożywienia duchom.

Religia Voodoo, choć często kojarzona z mrocznymi i mistycznymi aspektami, jest ważną częścią kultury i tradycji Haitańczyków. Jej rytuały i ceremonie służą nie tylko do łączenia się ze światem duchów, ale także do utrzymania społecznej i duchowej harmonii w społeczności.

Niekorzystne postawy

Tak, istnieją powszechne nieporozumienia i stereotypy na temat religii Voodoo, które często opierają się na błędnych przekonaniach i negatywnych uprzedzeniach. Stereotypy te są często wzmacniane przez książki, filmy i inne formy rozrywki, które zniekształcają lub wyolbrzymiają praktyki i wierzenia Voodoo w przerażające lub złowieszcze obrazy.

Jednak rzeczywista praktyka Voodoo jest zwykle daleka od takich mrocznych i nieświętych obrazów. Voodoo jest raczej zorientowane na duchowy i społeczny dobrobyt, a nie na zło i zniszczenie. Rytuały i obrzędy związane z Voodoo często mają na celu ustanowienie harmonii i równowagi między ludzkością a światem duchowym oraz utrzymanie społecznej i duchowej integralności społeczeństwa.

Ważne jest, aby pamiętać, że praktyki kulturowe i religijne powinny być oceniane i rozumiane w ich kontekście, a nie akceptowane na podstawie z góry przyjętych wyobrażeń lub mitów. Zamiast wierzyć w stereotypy, ważne jest, aby dążyć do zrozumienia i szacunku dla różnych kultur i ich praktyk.

Zakończenie

Oprócz rytuałów i symboliki, Voodoo było sposobem na zachowanie dziedzictwa kulturowego i tożsamości afrykańskich niewolników i ich potomków. Było to narzędzie, które pomogło im zachować tożsamość w obliczu opresyjnych rządów kolonialnych. W dzisiejszym świecie Voodoo nadal jest nie tylko religią, ale także elementem dziedzictwa kulturowego, który przyciąga uwagę i wzbudza zainteresowanie. Pomimo wielu błędnych wyobrażeń i stereotypów, religia Voodoo pozostaje ważną częścią świata kultury i religii, przypominając nam o sile przetrwania i adaptacji ludzkiego ducha.

[wolcichyczas]

27/05/23

Nehemiasza 13:23-31 

(23) Również w owych dniach stwierdziłem, że niektórzy Judejczycy poślubiali kobiety aszdodyckie, ammonickie i moabickie. (24) Z ich dzieci połowa mówiła po aszdodycku, czy innym językiem tych ludów, lecz nie umieli już mówić po żydowsku. (25) Więc gromiłem ich i przeklinałem, niektórych z nich biłem, targałem za włosy i zaklinałem na Boga: Nie wydawajcie waszych córek za mąż za ich synów i nie bierzcie ich córek za żony dla waszych synów czy dla siebie. (26) Czyż nie w ten sposób zgrzeszył Salomon, król izraelski? A wszak wśród wielu narodów nie było króla takiego jak on. Był ulubieńcem Boga, który ustanowił go królem nad całym Izraelem. Lecz również jego przywiodły do grzechu żony obcoplemienne. (27) Czy musi się i o was słyszeć, że popełniacie to samo wielkie zło, sprzeniewierzając się naszemu Bogu przez to, że żenicie się z kobietami obcoplemiennymi? (28) A gdy jeden z synów Jojady, syna arcykapłana Eliasziba, został zięciem Choronity Sanballata, wypędziłem go od siebie. (29) Zapamiętaj im, mój Boże, że splamili kapłaństwo i przymierze wiążące kapłanów i Lewitów. (30) I oczyściłem ich ze wszystkiego, co obce, i ustaliłem zakres czynności służebnych dla kapłanów i dla Lewitów, (31) i dostawy drewna w określonych terminach, i pierwociny. Zachowaj to, mój Boże, w pamięci ku mojemu dobru! 

Kiedy Księga Nehemiasza się zaczynała, w rozdziale1, widzieliśmy Nehemiasza płaczącego i modlącego się z powodu zniszczonych murów Jerozolimy. Teraz, w ostatnim rozdziale, widzimy poruszonego emocjonalnie Nehemiasza ponieważ widział ludzi skruszonych duchowo, potrzebujących uwagi i modlitwy. Ludzie obiecali w 10:30, że nie będą poślubiali pogan. To zostało srogo zakazane w 2 Moj 34:12-16 i 5 Moj 7:1-5 oraz Prawo Mojżeszowe. Ale stało się coś więcej, niektóre z dzieci z tych małżeństw nie mówiły nawet po hebrajsku, a tylko w pogańskich językach. Odpowiedź Nehemiasza była bardzo silna (w. 25), podobnie jak w wersetach 11 i 17. Tutaj on naprawdę się z nimi spiera, przeklina ich, niektórych bije, wyrywa im włosy i zmusza  do przysięgi. Prawdopodobnie chodziło o wyrywanie włosów z brody. Wyrwanie ich było poważną oznaką pogardy i zlekceważenia (porównaj z Iz 50:6). W wersecie 28, widzimy, że arcykapłan Eliaszib miał wnuka, który ożenił się z kobietą z innego kraju. Nehemiasz wyrzucił tego wnuka, który splamił kapłaństwo. To miało działać na zasadzie oczyszczenia i Nehemiasz poprosił potem Boga żeby pamiętał to dla jego dobra. Podczas gdy Księga Nehemiasza podkreśla jak ważna jest fizyczna ochrona dla Bożego ludu w Jerozolimie, to bardziej podkreśla jak ważne jest bezkompromisowe posłuszeństwu Słowu Bożemu całym sercem. 

Krok Życiowy 

Nehemiasz był człowiekiem modlitwy i przekonania. On szukał Pana w tym wszystkim co robił, potem był posłuszny wykonując to, do czego prowadził go Bóg. Obyśmy zawsze byli posłuszni jego przykładowi w tym wszystkim co Bóg nam daje do wykonania.

[aureluspl]

JEGO PORTRET Opowieść o ks. Janie Kaczkowskim Katarzyna Szkarpetowska Ksiądz Jan Kaczkowski we wspomnieniach znajomych i przyjaciół. Bezkompromisowy, ale czuły. Zakochany w kapłaństwie. Prowadził hospicjum, jednocześnie zmagając się z chorobą. „Onkocelebryta” – tak mówił sam o sobie. I chociaż wiadomo było, że jego stan jest ciężki, śmierć w marcu 2016 roku wydawała się zdecydowanie przedwczesna. Jednak ludzie, którzy osobiście poznali księdza Jana powtarzają – on cały czas jest z nami. W poruszających rozmowach z Katarzyną Szkarpetowską wspominają jego bliskość, pasję i… słabość do steków. #kaczkowski #ksiadz #wspomnienia #kapłaństwo #hospicjum #choroba #śmierć #aurelus #pasja #steki #book #books #ksiazka #ksiazki #książka #książki #czytam #czytamy #lubieczytac #kochamczytac #ksiązkadlaciebie #weekend https://www.instagram.com/p/BxDwfVGBIOs/?igshid=14095ywvb0vl5

[piskorskipiotr]

Fundamentalnym zadaniem kapłana jest prowadzenie ludzi do Boga

Czy człowiek ma duszę, czy jest duszą? Na to pytanie trudno znaleźć odpowiedzi. Wiadomo jednak, że dusza ludzka jest nieśmiertelna, a jej głównym zadaniem jest zbawienie. Ks. Tomasz Jochemczyk Read the full article

[father-daniel-blog]

Piękno kapłaństwa

Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, Jezus, wiedząc, że Ojciec oddał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy…

[dla-polski]

Św. Maksymilian wzorem dla kapłanów

Reportaż jest związany ze 100 leciem święceń kapłańskich Świętego Maksymiliana. Jest to bardzo ważna rocznica dla osób duchownych, które powierzają swoje życie kapłańskie św. Maksymilianowi. Reportaż stanowi pewnego rodzaju zachętę do modlitwy za wszystkich kapłanów, których Bóg postawił na naszej drodze Read the full article

[godiswithus-isaiah41-10]

Chrystusowe Kapłaństwo nadal obecne w posłudze kapłańskiej cz. III

Jak przekazywał św. Franciszek: „O ile bowiem większa jest ich posługa wobec Najświętszego Ciała i Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, które oni sami przyjmują i sami tylko innym udzielają” (Np. 26,1-3). Godność kapłańska jest zatem ogromna i niezmierzona, bo im Pan Bóg dał władzę trzymania Jego Najświętszego Ciała i Najdroższej Krwi, a także łaskę tak wielką, że na słowo kapłana na ołtarz zstępuje sam Syn Boży. Nie ma jej zaś nikt inny. Św. Faustyna miała objawienie Anioła. Podczas spotkania z nim, poprosiła Go o to, aby ją wyspowiadał. Otrzymała odpowiedź, za nikt nie ma władzy spowiadania i odpuszczania grzechów oprócz kapłanów. Jest to więc kolejna rzecz ukazująca moc kapłaństwa i jej godność wyniesioną bardzo wysoko. Jedynie kapłan otrzymał władzę, aby móc ratować dusze splamione grzechem pierworodnym oraz uczestniczyć w momencie, w którym małżonkowie stają się jednym i przyrzekają Bogu, że na mocy Jego łaski będą ze sobą przez całe życie i nie rozdzielą się aż do śmierci, będą ze sobą na dobre i złe, a także w chorobie (co jest również cudownym Bożym darem, który ukazuje, że Pan Bóg chce, abyśmy nie byli głęboko ranieni przez opuszczenie małżonka, który był z nami przez wiele lat, a nagle nas zostawił przez to, że pojawił się jakiś problem, np. choroba). Kapłani również pomagają w poradzeniu ze sobą po utracie dzieci poczętych, w przygotowaniu do zawarcia sakramentu małżeństwa i porodu. Z miłością służą Bogu i bliźnim, nie odmawiając udzielenia sakramentów nawet wtedy, gdy jest późno w nocy bądź sami ledwo co mają siły, aby wyruszyć na duchowy ratunek umierającemu człowiekowi, którego dusza jest nieśmiertelna, a więc i bezcenna. Z troską odpowiadają na pytania, również te dotyczące trudów życia, niejednokrotnie ogromnych, tych, z którymi ludzie sobie nie radzą, chociaż sami mają własne problemy. Nakierowują na naszego Pana i Zbawiciela, dodając otuchy, i wiary w Bożą Opatrzność oraz Pomoc, zachęcając do wytrwałości w uściskach oraz cierpieniach, a także wierności Bogu, przylgnięcia do Niego w trudnych chwilach, nawet kiedy wydaje się, że On nam nie pomaga.

[famousharmonyluminary]

Dar i Tajemnica

Dar i Tajemnica – to książka Wielkiego polskiego Papieża Jana Pawła II wydana z okazji 50 rocznicy jego święceń kapłańskich czyli w roku 1996. I chociaż adresowana do kapłanów, bo podejmuje kwestie Chrystusowego kapłaństwa i jego Tajemnicę, Bożą Tajemnicę, jest to książka dla każdego. Jest to jednak tekst zupełnie w tej chwili niedostępny, a szkoda. Dobrze by było, gdyby wydawnictwo wznowiło ten…

[wolcichyczas]

08/05/2022

2 Mojżeszowa 40:1-16

(1) I rzekł Pan do Mojżesza: (2) W pierwszym dniu pierwszego miesiąca wzniesiesz przybytek, Namiot Zgromadzenia. (3) Ustawisz tam Skrzynię Świadectwa i nakryjesz ją zasłoną. (4) Wniesiesz też stół i ustawisz na nim to, co tam należy, wniesiesz świecznik i nasadzisz na nim jego lampy, (5) i ustawisz złoty ołtarz do kadzenia przed Skrzynią Świadectwa, i zawiesisz kotarę u wejścia do przybytku. (6) Ustawisz też ołtarz całopalenia przed wejściem do przybytku, Namiotu Zgromadzenia, (7) kadź zaś umieścisz między Namiotem Zgromadzenia a ołtarzem i nalejesz do niej wody. (8) I wytyczysz wokoło dziedziniec, i zawiesisz kotarę w bramie dziedzińca. (9) Potem weźmiesz olej namaszczania i namaścisz przybytek i wszystko, co w nim jest, i poświęcisz go wraz ze wszystkimi jego przyborami, i będzie święty. (10) Namaścisz też ołtarz całopalenia wraz ze wszystkimi jego przyborami, poświęcisz ołtarz i stanie się ołtarz świętością nad świętościami. (11) I namaścisz kadź z podstawą jej, i poświęcisz ją. (12) Potem przyprowadzisz Aarona i jego synów do wejścia do Namiotu Zgromadzenia i obmyjesz ich wodą. (13) I ubierzesz Aarona w święte szaty, i namaścisz go, i poświęcisz go, by mi pełnił służbę jako kapłan. (14) Przyprowadzisz też jego synów i ubierzesz ich w tuniki, (15) i namaścisz ich tak, jak namaściłeś ich ojca, i będą mi pełnić służbę jako kapłani, a przez to namaszczenie będą mieli kapłaństwo na wieki po wszystkie ich pokolenia. (16) Mojżesz uczynił wszystko tak, jak mu nakazał Pan; tak uczynił, 

(Byłoby to dla Ciebie pomocne gdybyś znalazł zdjęcie repliki namiotu zgromadzenia jako pomocy przy czytaniu tego fragmentu). Wcześniej w 2 Moj. zostały podane instrukcje tego jak zbudować części, z których potem zostanie złożony namiot zgromadzenia (który miał być przenośnym sanktuarium do uwielbienia Boga). W tym rozdziale, znajdujemy informacje, że części namiotu zostały wykonane i teraz są składane w całość. Każda część tego namiotu miała nauczyć Izrael czegoś o nadchodzącym Baranku Bożym, Panu Jezusie. On byłby tą idealną ofiarą zastępczą za nasze grzechy. W centrum namiotu znajduje się miejsce najświętsze. To tutaj Bóg przyjmuje ofiary Izraela za przebaczenie. W najświętszym miejscu znajduje się chleb, świecznik oraz ołtarz kadzidlany (w.4-5). Zewnętrzny pokój namiotu był oddzielony od miejsca najświętszego zasłoną. Stół z chlebem świadczy o Jezusie jako o “chlebie życia” (Jana 6:35). Lampa świadczy o Nim jako o “światłości świata” (Jana 8:12). Ołtarz obrazuje dzieło Chrystusa, który teraz wstawia się za nami w niebie (Heb. 7:25). Zewnętrzna część namiotu to dziedziniec gdzie znajdowało się naczynie z wodą. Było ono używane przez kapłanów i przedstawia nasze oczyszczenie wodą przez Słowo (Ef. 5:25-26). Ołtarz ofiar całopalnych był dużym ołtarzem z brązu gdzie ofiary były składane na dziedzińcu, na zewnątrz namiotu. 

Krok Życiowy 

Jeśli odwrócimy kolejność tych kawałków, rozpoczynając przy ołtarzu brązu i idąc w stronę wieka, Tronu Bożego, mamy obraz tego co zadziało się w chwili kiedy po raz pierwszy przyszliśmy do Boga. Najpierw, zostaliśmy odkupieni przez zastępczą ofiarę Chrystusa (Chrystus jest naszym zamiennikiem). Potem, jesteśmy codziennie obmywani, spożywamy chleb życia, odzwierciedlamy światłu Chrystusa i cieszymy się z tego jaką pracę wykonuje jako nasz Arcykapłan. W końcu, możemy cieszyć się naszą społecznością z Bogiem.

[piskorskipiotr]

Katolik w sowieckiej Rosji - droga do kapłaństwa

Ks. abp Jan Paweł Lenga u dr. Stanisława Krajskiego Read the full article

[father-daniel-blog]

Pójdź za Mną!

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».…

[dla-polski]

Św. Maksymilian wzorem dla kapłanów Reportaż jest związany ze 100 leciem święceń kapłańskich Świętego Maksymiliana. Jest to bardzo ważna rocznica dla osób duchownych, które powierzają swoje życie kapłańskie św.

[godiswithus-isaiah41-10]

Chrystusowe Kapłaństwo nadal obecne w posłudze kapłańskiej cz. II

Tak samo mówi Pismo Święte w innym miejscu: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (J 20:21-23).

Czy więc kapłani czynią wszystko sami z siebie?

Nie. To Ojciec wraz z Duchem Świętym i Synem Bożym czynią wszystko co dobre przez nich, gdyż „każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności” (Jk 1:17).

Zatem kapłaństwo księdza ma tak samo ważną wartość jak Kapłaństwo Chrystusa. Sam Jezus powiedział uczniom: „kielich, który Ja mam pić, pić będziecie; i chrzest, który Ja mam przyjąć, wy również przyjmiecie” (Mk 10:39). Z kielicha Chrystusa można pić oraz przyjąć chrzest, który On przyjął z powodu zjednoczenia się z Nim i trwania w Nim.

A czym jest sakrament kapłaństwa?

Najdoskonalszym i najpiękniejszym zjednoczeniem się z Chrystusem Ukrzyżowanym oraz Zmartwychwstałym. Święcenia kapłańskie to moment, w którym kapłan oddaje całe swoje życie Chrystusowi, aby On mógł działać przez niego tak, jak tylko Mu się podoba. Daje Mu wtedy całkowite pozwolenie na prowadzenie go drogą do zbawienia, a także posługiwanie się nim, aby prowadzić przez jego posługę kapłańską do Jezusa tych, których On mu dał jako owieczki do opiekowania się nimi z pamięcią, że to sam Bóg podarował mu je i należą tylko i wyłącznie do Niego.

Od tego czasu to już nie kapłan żyje w swoim ciele, ale to Chrystus żyje w nim i może w sposób szczególny mówić wraz ze św. Pawłem: „Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, Który umiłował mnie i samego Siebie wydał za mnie" (Ga 2:20). To już nie kapłan stoi przed ołtarzem, sprawując Najświętszą Ofiarę, ale Chrystus przenosi nas do Wieczernika, w którym ukrywa się pod postacią kapłana, mocą Ducha Świętego będącego w Nim przemienia tak zwykłe wino i chleb w Swoją Krew i Ciało.

To już nie kapłan stoi przed nami, udzielając Ciała Chrystusa, lecz czyni to Chrystus tak jak podczas Ostatniej Wieczerzy, na którą nas przenosi w pełni Swojej Miłości i Łaskawości, choć nie widzimy tego oczami. Oczy kapłana nie należą już do niego samego, lecz do Chrystusa i patrzą z niezmierzoną miłością na bliźnich, gdyż to sam Chrystus w nich mieszka oraz to czyni. To nie oni przemawiają, ale Duch Święty mieszkający w nich.

W swych sercach noszą niebo, bo każdego dnia na nowo spotykają i witają tam swego Zbawiciela, przychodzącego tam, aby przemieniać ich serca na wzór Jego Miłosiernego i Kochającego Serca, Które płonie Ogniem Miłości oraz woła nieustannie, że pragnie dusz, aby móc je zbawić. Odpowiedzialnością kapłana jest prowadzić dusze zgodnie z rozpoznawaną Wolą Bożą i służenie Mu, nie zapominając, że On sam znajduje się we wszystkich ludziach, których spotykają, bo każdy z nich został stworzony na Obraz i Podobieństwo Boże, do czego uzdalnia ich Pan Bóg.