#kalp kırmak

[selin-n]

Unutmamalıyız__//

Peygamber efendimiz; mübârek elleri ile Kâbe'yi göstererek; (Ey Kâbe, sen Allahın evisin. Sen mübâreksin fakat bir Müslüman,bir mü'minin kalbini kırsa 70 defa seni yıkmaktan daha büyük günaha girer) buyuruyor.....

(Rıyad-un-nasihin)

Kalb kırmak çok günah olduğu gibi, o kalbi yapmak yani gönül almak da büyük sevabdır.

İşte bundan dolayı Yunus Emre, (Bir gönül yapmak, yüz Kâbe’yi yapmaktan iyidir) demiştir.

(Burada Kâbe küçümsenmiyor, gönül yapmanın önemi vurgulanıyor. Bu inceliği iyi anlamalıdır.)

[sadeceanlamayacalis]

seninle tanışmak güzeldi ama seni tanımak iğrençti

[elbetunuturuz]

ölümle yaşam arası

Bir gün gelecek bir daha hiç dönemeyecek kadar gideceksin. Öyle bir gideceksin ki ne uğruna yaşadıkların gelecek seninle ne de uğruna öldüklerin. Ne kurtarır bilmiyorum ama çok şeyin kaybettirdiğini biliyorum. O kadar dolu yaşadığımız boş hayatlarımız varki bazen durup düşündüğümde kayboluyorum o boşlukta. Kiminin elde etmek için uğuruna bedel ödediği o kariyer yolları kiminin de sevilmek için verdiği binbir türlü çaba… ölüm akla gelince hepsi boş geliyor. Kendime sorsam pişmanlık duyduğum hiç bir şey yoktu. Neticede hepsi tecrübeydi. Ölüme sorsan tecrübe mi kurtaracaktı seni ? Hayır. Çoğu zaman sevdiğini zannettiğin insanların güvenini kırması, haddinden fazla fedakarlık yaptığın insanların nankörlükleri, ailenin seni sevmesi için girdiğin kendinin çeşit çeşit versiyonları kurtaracak mıydı seni ? Daha çok mu kaybedecektin her iki dünyada da ? 

Kazanırım diye çıktığım yolda kaybettim en sevdiğim özelliklerimi. En Başta merhametimi,sevgimi. kendime bile işlemez oldu. Halbuki en çok kendimi sevmeliydim. Şimdilerde bunu başaramasamda benden başka her şeyden vazgeçmiştim. Kendime gösteremediğim sevgimi insanlardan da esirgiyordum artık. Onlara verdiğim çabanın yüzde birini kendim için vermiş olsaydım dünyada iyi denebilecek bir insan yaşatabilirdim ama başaramadım. Herkesin yaptığı gibi bende kendim hariç herkes için yaşamıştım Ve sonunda onlar gibi insanlığımdan çıkmıştım. 

Ölümün gerçekliğiyle karşı karşıya geldikçe bu duygu ve düşüncelerle de yüzleşmek zorunda kalıyordum. Sanki dünya da çok az acı gerçek varmış gibi birde içsel felsefelerim farkındalığımı artırıyordu. İstemezdim bu kadar bilmek, görmek. Ya çocuk olsaydım aklım ermeseydi insanların kötülüklerine ya da mecnun olsaydım merhametimi kaybettiren bu dünyayı anlamasaydım. 

dünya düşünenlerin dünyası değildi anladım. Bu dünya düşünenlere dünya değil cehennemdi bunu da gitmeden anladım. 

O dünyada kazanır mıyım ? Bilmiyorum ama bu dünyada herkes gibi çok şeyi kaybettiğimizi biliyorum.

Şimdi sizi bu yazı kadar karmaşık kafanızla, kayıp insanlığınızla ve ölümün gerçekliğiyle başbaşa bırakıyorum. Elveda kaybedişimizin asıl sebepleri.

Merhametinizi koruyun, kendiniz olun ve en çokta kendiniz için yaşayın.

aydanrosee

[hayatakusmusbirkiz]

Ben bugün yine birini kırdım ama kırdığım kadar da kırılmıştım :(

[cicikiz58]

Uçmayı Beceremeyenler;

Kanat kırmayı çok sever, bilmezler ki, kökünde saygı, sevgi ve dürüstlük olan hiçbir şeyi kırarak yenemezler!

[efsungeradam]

Miyavladığı başka biri varmış

[siyahgalaksii]

"yazıp yazıp silmelerim çok yine, derdime derman kelimeler yok niye.."

[dilhunbiri]

"Çok yerden kırıldı kalbim, söyle kaç ay kaldı ömrüm? Çatlaklarımın arasında onun güzel yüzünü gördüm."

[aycicegimisali]

“İnsanlar insanların içinde insana hasret yaşarlar.”

Özdemir Asaf

[fani-hayat]

Zaten kişiyi en ÇOK Sevdiği ( Sevdikleri ) kırabilir ... Huzur Kokan bir Günümüz olsun ...

[izbirakin]

"Bir şeyi iki saniyede kırabilirsin ama onu düzeltmek sonsuza kadar sürebilir."

[sadeceanlamayacalis]

oysaki malefizin kanatlarını da sevdiği adam kesmemiş miydi zaten ?💔

#malefiz

[elbetunuturuz]

yaşamak bu değil azizim

yolda yürüyorum. Yanımda annem belkide babam, elimden tutuyor. Kaç yaşındayım bilmiyorum ama insanlara gülümsemenin mutlu ettiğini biliyorum. Markette alışveriş yaparken bebek arabasındaki o kız çocuğuna gülümsemenin insanın gönlünde nasıl çiçekler açtırdığını hissediyorum . Yaşımı unuttum, yasım kaldı. İki şımarık hareket edince kahkaha sesleriyle mutlu olduğum çocukların bombalar altında kaldığında yaşımı unuttum. Benim elimden tutan ailemin yokluğunu yaşayan çocuklar vardı. Annesinin kan kokan yorgandan sarkan elini tutmaya çalışan çocuklar vardı. Büyümek mi ? Unuttum azizim. Unutmak istedim. Büyümek yaşamak istemedim. Yaş mı ? Yerim dibine batsın. Bu saaten sonra bize düşen gözümüzden düşen yaşlardı sadece. Hak ediyorduk. Zulmü görenler değil zulme susanlar hak ediyordu bu kanlı savaşı. Yaşamak hiç bu kadar zor gelmemişti. Çocukların ruhları süzülürken semada gülmek yabancı geliyordu yüzüme. Eskisi gibi değildi dünya. Bir çocuğa gülümsemek mutluluk değildi artık utançtı. Ya görseler ? Ya görürseler azizim. Onların zulüm içindeki hallerini gözardı edip böyle rahat gülümsediğimizi ya görseler ? Yazık değil mi ? Ayıp değil mi ? huzurla başımı yastığa koyduğumu ya görseler ? Taş olmaz mı o yastık ? Toprak olmaz mı ? Ya toprak olduğumuzda, sorulmaz mı bunların hesabı ? Korkuyorum azizim. Bombalar altında değildim ama insanlıktan korkuyordum artık. Şeytanla dolu bir dünyada yaşıyordum en kötüsüde hepsi maskeliydi. Bu daha korkutucu. Ölmek belkide kurtuluştu. Zira ne olursa kalana oluyordu azizim. Biliyorum. Gördüklerimle yaşamaya devam etmenin ne kadar zor olduğunu biliyordum. İnsan dediğim müsveddelerin şeytanlaştığını görmenin nasıl bir çaresizlik ve korku dolu olduğunu biliyordum. Keşke tek bildiklerim bir çocuğa gülümsemenin güzelliğiyle kalsaydı. Keşke büyümek çocuklar ölene kadar olsaydı. Onların öldüğü bir dünyada yaşamak haramdı azizim. Yaşamak bu değildi

[hepeksikk]

Kalbe dokunmasını biliyorlar, ama kırarak..

[benbiryildizzerresi]

Bir yıldır uğramadığım bu siteye yine içimde kalp ağrıları ile geldim. Dilerdim çareyi burada arayacak kadar kötü hissetmemeyi.

Uzun zamandır iyileşmeye yorduğum güçlü hallerimin insanlara inanmamak ve duygusuzluk olduğunu fark ettiğim bir gecedeyim.

Beni çok sevdiğini söyleyen ve benden bir şans isteyen, çok sevdiğim bir arkadaşımı düşünürken fark ettim bunları.

Kimsenin sevgisine inanmadığımı, kimseden bir şey beklemediğimi fark ettim. Kalbimin aklımın önüne geçtiğini düşünürdüm ancak gerçek öyle değilmiş. Aklım kalbimi öyle kalın duvarlar arasında sıkıştırıp duruyormuş ki kalbimin hiçbir kararda katkısı bulunmuyormuş. Duygularımla verdiğim kararların doğruluğundan o kadar şüphe ediyorum ki en sonunda yine aklımın dediğini yapıyorum. Belki de bu anksiyetemi tetikleyen en büyük şey, bilemiyorum.

Önceden bunun iyi bir şey olduğunu düşünüyordum. Fakat şu an hiç de doğru gelmiyor. İnsanlar bu hayatta birbirine muhtaçken benim bu "her şeyi tek başıma halledebilirim" hallerim beni yoruyor. Evet, her şeyi tek başıma halledebilirim ama her şeyi tek başıma halletmek zorunda değilim. Değilim ancak kimseyi de duvarlarımın içine almıyorum. Duvarlarım o kadar kalın ve yüksek ki onları ben bile aşamıyorum artık.

Neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayamadığım bir dönemdeyim. Belki tüm doğrularım yanlış, tüm yanlışlarım doğru.

Kendimi korumak için ördüğüm bu duvarların bana zarar verdiğine inanamıyorum.

Belki de bu duvarlara bir pencere açmanın vakti geldi.

[birkizinblogu]

Kırılmanıza izin vermeyin. Cidden durdurun, gerekirse kavga çıkarın. Çünkü hayata sadece bir kez geliyoruz ama kırılan kalp bir kere kırılmıyor.