#jotie t’hooft

[versplinterd]

hans lodeizen, uit zonder voeten // jotie t’hooft, uit een marsman op aarde // anne magill, a sense of someone // piet gerbrandy, uit sluitende man die leeft

(english tr. added to alt text)

[stiftgedichtensimonis]

Stiftgedicht gebaseerd op BRUZZ, woensdag 25 januari 2023, p. 21

(Toegegeven: enkele dichters schoten toch ietwat tekort inzake hoffelijkheid. Ezra Pound sprak nooit met mes en vork. Clara Haesaert riep fietsende mensen geregeld toe: “Hé, uw ketting ligt eraf!” Radovan Karadžić stond zijn zitplaats op het openbaar vervoer nooit af aan zwangere mevrouwen en ouden van dagen. Jotie T’Hooft peuterde in zijn neus. Charles Bukowski at nooit met twee woorden. Magda Castelein betaalde in de supermarkt principieel met louter muntstukken van tien eurocent. Maar daar hebben de Hoge Heren het natuurlijk nooit over tijdens de Poëzieweek!)

((Karadžić leeft overigens nog maar van de Meneer De Juge mag hij niet meer met het openbaar vervoer en terecht.))

[o0psyche-delia0o]

Laßt mich in eure Fernen starren

auch wenn an meinen Fingerspitzen

die Verwirrung wilder wächst als je zuvor

laßt mich regungslos in eure Fernen fahren.

Ich hab’ von euch im Korn gesungen,

einen Tag ehrte ich euch wie eine Fliege,

edle Frau, verpulvert mich, wenn ich lüge:

und es waren Tage, an denen ich nichts  hören konnte

Tage an denen ich einzig sehen konnte

wie der Tod sich sattfraß

und daß er mich nicht verschonen würde.

Tage, an denen ich euch vergaß.

Und ich werde Euch noch oft vergessen

oft in Bitterkeit meine Nahrung essen;

laßt mich deshalb in diese Fernen starren

und manchmal einen Abend

regungslos zu den Sternen fahren.

Panorama - Jotie T’Hooft

[bloodhag]

Can you please tell me where that excerpt is from? Groetjes uit Nederland

“Heer van de Poorten” by Jotie T’Hooft. Groetjes terug <3

[gardenofweeds]

Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang mijmerend volmaakt gelukkig ben: wanneer ik dan mijn handen op de aarde leg zijn het kleine handen.

- Jotie T’Hooft (uit ‘In het gedicht’)

[ayyponine]

anyway. was reading some jotie t’hooft poems the other day and damn near lost my fucking mind. like we can all get a lil dramatic as Youths but damn he really b on some next level shit? fukin superb u funky lil neoromantic

[forsoothsayer]

Inside the Poem by Jotie T’Hooft

The walls are white and the psychiatrists are suspiciously friendly. There is still hope for healing, but I've never seen anybody go away who didn't come back again. Days in which I get lost walking to my own room alternate with other days in which I see through the world like a crystal. Sometimes I awake screaming. Sometimes I'm taken away and drugged, sometimes tied-up. There are moments in which I'm eternally completely happy, lost in day-dreaming: when I lay my hands upon the earth they are small hands.

[buhociego]

YONQUI TRISTE -  Jotie T’Hooft

Mi tristeza de yonqui contraída de por vida

Del dolor de haber nacido a esta mi soledad de hoy

Que con miles comparto y ahora sé lo que sé:

Que el hombre es una aguja en busca de una vena

En busca de aquel dolor de muelas de su remoto ayer.

Tristeza del yonqui, infratono de estos tiempos

De todos los arrumbados que, en un ángulo muerto

De mental perspectiva, en pura paranoia

De un pene corto en demasía languidecen, mueren

De vergüenza en plena esquizofrenia fría.

Mi demencial sistema se ha hecho en tal mundo amor

Un delito en lo oscuro y un viajar arrastrándose

Desde la de los padres negra sombra

A la sombra, igual negra, de la muerte.

Un ahogarse a brazadas hacia el más, siempre más.

Luz de todas. las luces, luz

Que de día ni siquiera se extingue y reverbera

Constantemente en mis recuerdos, luz, luz

Que no se hunde en un polvo de palabras

Ratón royendo dentro de un minúsculo hueco.

Luz que resuena en árboles y en aguas, luz

Que vive a nivel de la marea alta en primavera.

Entre «desdrogue» y «shot», blanca luz, blanco ardor.

[cosmicchrist]

Op een dag zal ik weg zijn en wat dan? Verdwenen zonder een teken te geven of te nemen en het puin dat ik achterlaat is niet langer lachwekkend. Want wie zoals ik nooit heeft gebouwd laat niets achter dan verwachting en verwarring en wat dan? Wellicht in uw herinnering zal ik stollen verstijven, niet lang meer blijven maar verbleken tot verleden en wat toen? Te doen? 'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde met woorden als geen ander maar wat heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal ik zijn. In u... en wat dan...?

Jotie T’Hooft (1975)

[rouschopsalomee-blog]

Extra (2): Ontdekking van Neo-romantiek binnen de poëzie: Jotie T’Hooft

Niet lang geleden maakten we kennis met de vorige heel beroemde kunsstromingen tijdens de lessen Nederlands die mevrouw Dehantschutter prachtig geeft. We hadden het over de romantiek toen mijn leerkracht een anekdote vertelde over een bekende schrijver van de jaren 1970 Jotie T’Hooft, die een ‘master’ is binnen de neo-romantiek. Ik was al helemaal gek van de romantiek zelf maar de thema’s en de duisternis achter de neo-romantiek trok me zeer aan. 

Ik ben na die les gaan kijken op het internet of ik zijn werken kon vinden en ik ben op prachtige stukken gekomen, maar tegelijk ook op een zware biografie. Jotie T’Hooft was een zeer speciale kerel met een vaste persoonlijkheid naar wat schijnt. Ik vond zijn manier om over de miserie en de dood te spreken doorheen zijn gedichten gewoon prachtig. Ik las dat hij op zijn 20ste trouwde en een beetje later zelfmoord pleegde, wat het lezen en ervaren van zijn werken bijzonder intens maakt. 

Mijn top vijf van zijn gedichten zijn de volgende:

1) Aan mijn prinses

2) Een doodshoofd

3) Liefde en ellende

4) En wat dan?

5) Junkieverdriet

Ik raad iedereen het aan om ze eens met open mind te lezen want ook al zijn deze gedichten vrij zwaar en donker, ze doen je ook nadenken en ze raken je diep. Ik ben fan en heb zijn bundels al besteld als eigen verjaardagscadeau!