#jongere

[polldermodel]

Toen ik veertien was (in 2008) hadden we op school een module over straattaal en hierin werd geprobeerd mij wijs te maken dat "online" straattaal was voor ongesteld.

"Ga je mee naar zwembad?"

"Nee, ik ben online je weet!"

Dit was het voorbeeld. Ik dacht toen meteen: absoluut niet. Deze module liegt tegen mij.

Heb ik dit gehallucineerd? Heeft iemand deze module ook gehad of, en ik acht dit onwaarschijnlijk, kent iemand deze term?

[nicomrade]

[fullmoondagger]

Its saddening my mother had and raised four children for only one to play mahjong. What the hell

[depravednotdeprived]

[hemaris]

listening to podcasts in ur own language instead of english is such a slippery slope because with english you're mostly safe from picking up little catchphrases and/or speech patterns and/or whatever new slang is out there maar dan luister je een paar keer iets in het nederlands en voordat je het weet begin je zonder spoortje van ironie dingen als gezel en hdp te zeggen

[joostjongepier]

Wat?   Adam (1531) en Eva (1531) door Lucas Cranach de Oudere en Adam (na 1537) en Eva (na 1537) door Lucas Cranach de Jongere

Waar?   Gemäldegalerie ALte Meister, Dresden

Wanneer?   4 augustus 2024

Om de familie Cranach kun je hier in Oost-Duitsland nauwelijks heen. Of het nu gaat om de Oudere, de Jongere of hun studio, het is een en al Cranach wat de klok slaat. Ook in de Gemäldegalerie Alte Meister zijn ze goed vertegenwoordigd. Interessant is een tweetal Adam en Eva-diptieken. Van dit thema bestaan talloze versies uit de Cranach-studio. Van de twee varianten die hier in Dresden hangen is er één van de Lucas de Oudere en één van Lucas de Jongere.

Bij Lucas de Oudere zien we het paar tegen een donkere achtergrond met tussen hen in de boom van kennis van goed en kwaad. Eva heeft van de vrucht gegeten. Haar blik is een beetje onbestemd, misschien wel wat teleurgesteld. Adam lijkt afwachtend, misschien een beetje twijfelend.

De versie van Lucas de Jongere heeft dezelfde opbouw, maar vertoont aanzienlijk meer achtergrond. We zien geboomte en natuurlijk het grote hert dat achter Eva ligt. Ook hier heeft Eva een hap uit de vrucht genomen. Ze kijkt verleidelijk naar Adam, maar die twijfelt nog. Terwijl hij de vrucht in zijn ene hand houdt, krabt hij met zijn andere op zijn hoofd. Zal ik het doen?

[dirklagast]

Armoede uitgelegd aan mensen met geld

De Belgische Nederlander Tim ‘S Jongers (Lier, 22/10/1981) is directeur van de Wiardi Beckman Stichting, de studiedienst van de PvdA. Hij groeide op in een gebroken gezin, getekend door armoede. Het gevolg was een moeilijke jeugd, druggebruik en een aanloop naar 12 jobs en 13 stielen. Na opname in de psychiatrie en een zoveelste preek, vatte hij op 28 jarige leeftijd universitaire studies aan.…

[twafordizzy]

Hari Kunzru schetst een beeld van Magda

bron beeld: wnyc.org Hari Kunzru (1969) is schrijver, journalist van Britse komaf en van Indiase origine. In de nieuwsgierigmakende bundel Het boek van andere mensen (samenstelling Zadie Smith) levert hij een vrolijkmakende bijdrage. Die gaat over Magda Mandela (ze beweert de dochter van te zijn), een vrouw die erg de aandacht op haar weet te vestigen en niet kan kiezen tussen oude of jonge…

[iratusmus]

CORRECT THIS IS FIONA PLAYING MAHJONG!!!!!☝️☝️☝️☝️☝️☝️☝️ to be honest i did not expect anybody to actyally get that

im prob never gonna finish the thing this goes to but its been sitting in my drafts forever and frankly this is a really good fiona. so im going to share anyways<3

[moerwijkcoop]

Kloofdichters VPRO Tegenlicht met oa Wendy Broeders van buurthuis Heeswijkplein 10

Er loopt een kloof door Nederland tussen rijk en arm. Maar Tim ‘S Jongers heeft het liever over de kloof tussen ‘hoopvollen’ en ‘hooplozen’. Hoe kunnen we die overbruggen? Tegenlicht gaat op zoek naar mensen die beide werelden kennen: de kloofdichters. VPRO Tegenlicht laat de kloven zien die dwars door Nederland lopen, maar vooral de mensen die die kloven proberen te dichten. Want die kloven,…

[polldermodel]

word je vaak jonger of ouder geschat?

- vaak jonger

- vaak ouder

- ik word mijn correcte leeftijd geschat

- even vaak jonger als ouder

[lorillee]

GASP. DO U THINK THEYRE GONNA LET ME PLAY MAHJONG FOR A STORY EVENT?!??! Prob not tjough i feel like that would be cruel to the non jongers

[ntrlily]

de calque....

soms schrijf ik n beetje raar in t nederlands, komt niet door google translate of iets t s gewoon dat nederlands s mn 2e taal en ik ben... niet slecht met de taal maar t is niet alsof ik heel goed ben toch

[medimelody]

Alles is te veel

Ik zit gevangen in een storm, een chaos die in mijn hoofd woedt en zich vastzet in mijn lichaam. Ik voel de pijn overal — diep vanbinnen, in mijn hart, maar ook in elke vezel van mijn lijf. Het voelt alsof ik draag wat niemand zou moeten dragen, alsof ik breek onder een gewicht dat alleen maar toeneemt. Mentale pijn vloeit naadloos over in fysieke pijn. Er lijkt geen rustpunt te zijn, geen moment van ademhalen, geen seconde waarin ik niet overspoeld word door gedachten, gevoelens en herinneringen.

Slapen lukt niet. Wanneer ik mijn ogen sluit, trekken mijn nachtmerries me terug naar een verleden dat ik niet kan ontvluchten. Het zijn niet alleen dromen, er zijn ook herbelevingen. Dingen die ik vergeten wou, komen terug met een brute kracht. Soms blijf ik wakker, uit angst voor wat ik zal zien zodra ik mijn ogen sluit. Maar de nacht houdt me niet enkel wakker met nachtmerries — paniekaanvallen grijpen me vanuit het niets, alsof mijn eigen lichaam zich tegen me keert. Alles doet pijn, zelfs ademen soms. En ik ben zó moe... maar slapen is geen ontsnapping.

Ik heb geprobeerd me af te snijden van alles wat me kwaad heeft gedaan. Het contact met mijn vader verbreken was een stap die ik allang wilde zetten, en toch weegt het zwaar. Hoe hard ik het ook probeer, het voelt alsof de schaduwen van het verleden blijven hangen, alsof ik dat deel van mezelf niet kan losmaken. Papa is maar een klein deeltje van mijn slechte verleden. Ik zie mijn jongere zusjes en broertje ook worstelen — zij beginnen te beseffen wat ik allang wist, wat ik gevoeld heb toen ik hen probeerde te beschermen. Mijn vader en zijn wereld maken hen net zo verward en kwetsbaar als mij vroeger. Het doet pijn hen zo te zien.

Bij mama lijkt het niet veel beter. Ik zie patronen die ik niet wil zien, manipulatie die misschien onbewust gebeurt, maar me keer op keer kwetst. Het woord ‘manipulatief’ voelt zwaar in mijn mond, maar het ligt daar wel. Dingen die zij anderen verwijt, passen eigenlijk perfect bij haarzelf. Hoe spreek ik dat uit? Kan ik dat ooit?

School is een dagelijks gevecht. Ik sleep mezelf ernaartoe, maar voel de constante druk op mijn schouders. Mijn selectief mutisme maakt het moeilijk om mezelf uit te drukken, sociaal te zijn. Het maakt me klein, bang. Hoe graag ik ook wil, woorden blijven vastzitten, en die angst weegt mee op alles wat ik doe. Mijn hoofd zit vol: piekeren, vragen, proberen te begrijpen wat er gebeurt in mijn verleden en heden, terwijl alles zich opstapelt. Trauma’s verwerken en ondertussen verder proberen gaan… Het lukt me niet. Zelfs een simpele mail beantwoorden voelt als een onmogelijke opgave.

Uit huis gaan was nodig, en het voelt veiliger, maar ook dat brengt onzekerheid mee. Ik hoor nergens. Joke’s huis biedt een soort tijdelijke bescherming, maar ik weet dat ik hier niet kan blijven. En naar huis terugkeren? Nooit meer. Dat is geen optie. Maar alleen wonen is zo’n groot vraagstuk: hoe doe ik dat als ik niet eens kan werken door alles wat ik voel en moet dragen? En toch… ergens alleen zijn voelt als de enige echte uitweg. Als de enige echte veiligheid.

Alles lijkt me te veel. Ik wil verder komen in mijn leven, maar alles wat ik probeer lijkt vast te lopen. De druk van school, de stress, het gepieker, het verdriet en het gewicht van onverwerkte trauma’s — het neemt me volledig over. Ik ben op. Wat ik doe om te overleven voelt niet goed genoeg. Wat anderen verwachten voelt onmogelijk.

De worsteling met eten... Mijn gevecht met eten is een van de zwaarste en moeilijkst te begrijpen aspecten van mijn leven. Het is een constante strijd tussen willen eten en de schuld die ik voel zodra ik dat doe. Ik hou van eten; ik kan er echt van genieten. Maar de getallen op de weegschaal bepalen hoe ik me voel. Zodra ik zie wat ik weeg, overheerst schaamte en de wens om terug te keren naar hoe het vroeger was.

Ik zeg niet graag dat ik een eetstoornis heb, omdat dat betekent dat ik het moet erkennen. Maar ergens weet ik het wel. Het is niet alleen hoe ik naar mezelf kijk, maar ook de controle die ik zoek in het weigeren van voedsel. Ik probeer dagen zonder eten te gaan — niet alleen omdat ik vaak geen honger heb, maar omdat ik niet wil eten. Mijn gewicht lijkt het enige dat ik kan controleren, terwijl de rest van mijn leven een chaos is. Hoe minder ik eet, hoe beter ik me soms voel… maar het gevoel van beter maakt me alleen maar slechter.

Nu weeg ik 43 kilo. Voor de meeste mensen is dat ontzettend weinig, maar voor mij klinkt het nog steeds te zwaar. Ik wil terug naar het gewicht dat ik vroeger had, in de tijd waarin ik al worstelde met eten en expres overgaf. Het voelt alsof ik daar ooit meer controle had, zelfs al weet ik dat het niet waar is. Die drang om minder te wegen beheerst me, ook al weet ik ergens dat het niet gezond is. Ik voel me vastgeketend aan die gedachten.

Eten, of het gebrek eraan, is geen makkelijk onderwerp voor me. Soms lukt het me gewoon niet om mezelf te dwingen, zelfs al weet ik dat ik het nodig heb. Het is een gevecht dat ik nog niet weet hoe ik moet winnen. Maar zolang dat getal op de weegschaal mijn gevoel bepaalt, blijf ik gevangen in deze strijd.

Ik wil verder, maar het lijkt alsof de wereld me steeds tegenhoudt. En ik, ik kan het allemaal gewoon niet meer aan.

[sae-something]

Hi, ik heb een vraagje voor als je tijd & ruimte & zin hebt. Ik heb deeltjes, maar nu niet extreem aparte deeltjesdeeltjes, maar mijn therapeut vindt het een goed idee om dat te zeggen aan mijn vrienden zodat andere mensen bijvoorbeeld ook in bepaalde mate de jongere deeltjes mogen kennen. Ook een beetje om het 'ik ben alleen' van die stukjes iets meer te verzachten. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik dat zou moeten vertellen. Hoe is dat bij jou?

Hey jij, mijn antwoord heeft even op zich laten wachten want ✨blindedarm-ellende✨, maar hier ben ik dan eindelijk :) Hopelijk heb je nog iets aan mijn reactie!

Ik heb jaren geleden wel redelijk wat vrienden erover verteld, toen ik eigenlijk nog niet zo lang bezig was met het ontdekken van (en werken met) delen. Wat ik toen dacht te weten over m'n delen was echt vrij minimaal en basaal (zie ik nu). Ik had toen ook nog erg het gevoel dat ik altijd moest weten 'wie ik was', bijvoorbeeld. En ik dacht dat alle delen super 'welgevormd' moesten zijn met eigen naam etc., iets wat ik nu heb losgelaten. Ik heb er soms spijt van dat ik toen bepaalde details heb verteld aan best wat mensen. Het voelt alsof ik niet zorgvuldig genoeg ben omgegaan met iets wat zo kwetsbaar is.

Wat wel fijn is, is als goede/veilige vrienden in het algemeen weten dát er deeltjes zijn, dat er trauma is, dat er een zwaar therapie-traject loopt. Nu kan ik tegen een enkele vriendin dichtbij bijvoorbeeld dingen zeggen als "therapie was goed, maar ook wel zwaar, er zijn een paar kleintjes in paniek van binnen". En soms kan ik dan uitleggen, er is iemand die [xyz] voelt/wilt/denkt, er is iemand die bang is voor [abc]. De dichtbije vriendinnen kunnen dan ook een beetje lief en troostend reageren.

Ik heb zelf absoluut niet de behoefte om helemaal als jong deel tijd door te brengen met mijn vrienden, ik wil ook niet dat mijn vrienden gaan vragen "is [deel] er nu?" of zo. Het zweet breekt me uit als ik eraan denk, eerlijk gezegd. Maar iedereen is daarin anders en sommige mensen vinden het juist wel fijn als dat er meer is. Voor mij is het voldoende dat dat er in therapie is en ik heb één tumblr vriend die veel delen (her)kent.

Mij helpt het in het algemeen het meest als ík de deeltjes meer 'bij me kan nemen', maar dat is wel echt iets wat al jaren werk vergt en dus niet iets voor snelle resultaten zeg maar. Maar dat is voor mij het meest waardevol. Dat ik merk dat nu ook bepaalde delen beginnen te weten: als ik heel bang ben dan kan ik vriendin X een emoji sturen. Of: als ik heel hard moet huilen dan kan ik vriendin Y bellen. Dat eigenlijk de veilige steun die ik in het hier-en-nu heb begint door te sijpelen naar binnen.

Daarvoor is het wel heel fijn als vrienden weten dat er in mij 'meisjes wonen die alle pijn van vroeger dragen en soms in de war zijn met vroeger en nu', maar ze hoeven echt niet specifiek de delen te kennen. Dat laatste is ook moeilijk omdat ik op inmiddels zoveel delen en ook zoveel flitsen/fragmenten zit dat ik het zelf niet meer bij kan (of wil) houden. En wat jij ook schrijft, ze zijn vaak niet zo 'apart' of los van elkaar. Ik probeer er 'gewoon' (heel moeilijk) te zijn voor alles wat er opkomt.

Qua hoe het vertellen zou ik aanraden om bij één iemand te beginnen omdat het ook best wel effect kan hebben van binnen als je erover gaat praten. Hoe ik dat heb gedaan is dat ik dan iets heb gezegd van: je weet wel dat ik therapie heb en zo, mag ik je misschien wat meer uitleggen van wat ik daar doe en hoe dat gaat? ik probeer om ook de mensen om me heen wat meer te betrekken met waar ik mee bezig ben en zou jou graag daarin toelaten ook.

En dan leg ik eigenlijk heel basaal uit; vroeger zijn nare dingen gebeurd (als je vriend(in) nog helamaal niet weet dat je trauma hebt vergt dit misschien wat meer uitleg) en als kind kon ik die dingen helemaal niet dragen. Om goed te overleven heeft mijn hoofd dat opgelost door eigenlijk steeds een deeltje te maken wat bepaalde ervaringen vasthoudt, zodat ik dat niet hoefde te voelen of weten. Nu in therapie proberen we te luisteren naar alle deeltjes zodat niemand van binnen meer alleen hoeft te zijn.

Als ikzelf mensen iets vertel moedig ik ze altijd aan om alsjeblíéft vragen te stellen, want dat helpt mij heel erg. Daarin kun je even kijken wat voor jou zou kunnen helpen. Misschien ook nog wel iets om even in therapie te bespreken, zijn er deeltjes die bepaalde dingetjes zouden willen zeggen tegen een vriendin? Zijn er dingen die echt nog eventjes níét gezegd mogen worden?

Voel je vrij om me nog een berichtje te sturen, je mag ook naar me typen hoe je het zou vertellen aan een vriendin om te 'oefenen' met woorden vinden. Mijn antwoord kan nog wat langer duren omdat ik nog niet zoveel/lang rechtop kan zitten, maar mijn inbox staat altijd open voor je <3

Liefs!

[devosopmaandag]

Drie schrijvers, drie moeders

G werd wees op zijn tweeënvijftigste, ik op mijn achtenvijftigste, de jongere vrienden om ons heen worstelden kortgeleden nog met de zorg voor een ouder of doen dat nog steeds. Het is bijna zonder uitzondering een heel zware periode, waarin iedereen gedwongen wordt in de rol van het zorgende kind. Maar wat waanden we ons vaak zelfgeborenen, zonder uit een man en een vrouw te zijn voortgekomen.

Nu lees ik het onlangs vertaalde boek van Didier Eribon over zijn moeder*. Eribon (1952) is de ongekroonde koning van de klassenmigrantenliteratuur, de kroonprins is Edouard Louis (1992), Annie Ernaux (1940) de koningin-moeder. Ik doe elk van hen daarmee tekort, maar ze vormen samen wel een wonderbaarlijk verbonden driemanschap, kinderen van wat een van mijn onderwijzers op de lagere school 'de lagere klasse' noemde. Hoe schandelijk was het van hem dat te doen, op een echte volksschool. Ik hield wijselijk mijn mond dat ook bij ons thuis alles op afbetaling werd betaald, en schaamde mij in stilte. Alle drie schreven zij een boek over hun moeder.

Ernaux's boek is het meest intieme: een vrouw schrijft over de belangrijkste vrouw in haar leven. De aangrijpende slotzin uit het boek luidt: “Ik heb de laatste band verloren met de wereld waaruit ik ben voortgekomen”. Louis' boek heet 'Strijd en metamorfose van een vrouw'. Die wat analytische titel dekt het persoonlijke en intieme karakter van het boek niet echt, maar hij wil de zelfbevrijding van zijn moeder in een bredere context plaatsen.

Die drie opeenvolgende boektitels, 'Een vrouw' – 'Strijd en metamorfose van een vrouw' – 'Een vrouw uit het volk - Leven, ouderdom en sterven', vormen samen een trilogie van de vrouw in een bepaald tijdsgewricht en uit een bepaalde klasse. Mijn moeders levensverhaal, hoe verschillend ook, past daar bijna naadloos binnen.

Ik was aanvankelijk wat teleurgesteld in Eribons boek, verwachtte misschien wel de zelfde intimiteit als uit de andere twee boeken. Hoe triest soms ook het levensverhaal van zijn moeder was, het is moeilijk om sympathie voor haar te voelen en je leeft voortdurend mee met zijn worsteling met die openlijk racistische vrouw die zich verschanste in haar wereld. Eribon, socioloog en filosoof, legt met grote scherpzinnigheid en vanuit een humanistische levensvisie die laatste levensfase van haar bloot - en daarmee die van ons allemaal.

Ik lees het boek voor het slapen en soms denk ik dan na over mijn dode moeder en dode broer. In de paar jaar voor hun overlijden raakten zij gevangen in een steeds kleiner wordende tijd en ruimte – ja, ze werden letterlijke gevangenen van hun eigen leven, hoe liefdevol ook omgeven. Over zijn moeder, net aangekomen in het verpleeghuis schrijft Eribon: “Om haar heen was alles dicht en afgesloten, spijlen, sloten … ruimte, tijd. Hij haalt André Malraux aan: “De tragedie van de dood is dat ze het leven omvormt tot een lot.” Datzelfde, suggereert Eribon, kan ook van de ouderdom gezegd worden.

*'Een vrouw uit het volk – Leven, ouderdom en sterven' | Didier Eribon | vertaling: Jeanne Hollerhoek | uitgeverij Atheneum -Polak & Van Gennep 2024