#jong keukengeweld

[jongkeukengeweld-blog]

Smaakpupillen Jacotte en Tom kennen naar eigen zeggen geen hol van gastronomie. Dringend tijd om daar verandering in te brengen!

[gretchenwienerdogs]

Ania and I just booked a lunch at a Michelin star restaurant! 

[cocinasabrosa]

Jong Keukengeweld 2017-11

[jongkeukengeweld-blog]

Twee sterren, één Ferrari en twee Blue Bikes

Het is vermoedelijk niet alle dagen dat ze bij Boury in Roeselare twee blue bikes van de NMBS de parking op zien rijden. Mijn vriend Benjamin en ik stallen ze in het gezelschap van onder andere een rode Ferrari. Dat ze niet helemaal op fietsers voorzien zijn, merken we drie uur later bij ons vertrek: het mechanisme van de poort wil van geen opengaan weten. Maar met wat hulp van iemand van het personeel is dat snel verholpen. Zoals men ook een hele avond lang uitstekend zijn best heeft gedaan om ons een onvergetelijke avond te bezorgen.

Om in mijn rijtje etentjes als Smaakpupil een orgelpunt te plaatsen, moest ik op papier bij Boury in Roeselare zijn: de zaak van chef Tim Boury is de enige in mijn lijstje met twee (**!) sterren in de Michelingids. Als uitstapje om de zomervakantie mee in te zetten, kon dat wel tellen. Je moet het wel plannen: Boury is een restaurant waar je naartoe gaat, niet één waar je – gezien de ligging aan een typisch Vlaamse steenweg – toevallig passeert en binnenwandelt. Met de faam die Boury verworven heeft, is dat zonder reservatie waarschijnlijk ook niet mogelijk.

Bij het binnenkomen valt een iets te sterke geur van parfum op, maar het is zomer en dus mogen we meteen doorlopen naar de grote tuin, waar een bijzondere buitenbar de aandacht trekt. In een avondzonnetje is het er heerlijk zitten. We moeten elkaar toegeven toch een tikje geïntimideerd te zijn; gelukkig kan ik me verschuilen achter mijn pas gevonden Ray Ben, waarvan ik vermoed dat hij hier niet misstaat. Het vriendelijke personeel doet de rest.

Wat dan volgt, is het meest uitgebreide aperitief dat ik tot dusver in een restaurant gebruikt heb. In verschillende schuiven krijgen we een keur aan zeer verschillende, stuk voor stuk heerlijke hapjes die elk op zich een mini-gerecht en kunststukje zijn. Een greep uit wat op tafel komt: crème van slahart, semi-freddo van geitenkaas, jonge wortel met sesam en waterkers; sushi en kip tandoori met kroepoek hinten naar Azië. Bij dit alles drinken we een huisaperitief dat ons met z’n frisse appel-citrustoetsen en haast schuimige textuur heerlijk licht bevalt.

Dat we nog voor de eerste echte gang al zoveel geproefd hebben, doet ons nog maar eens stilstaan bij het enorme werk dat in het ontwerpen, bereiden en afleveren van een gastronomisch diner moet kruipen; we tellen de ingrediënten op de schaaltjes en de borden, in de kommetjes en glaasjes, en kijken naar hoe tientallen zaal- en keukenmedewerkers voortdurend in de weer zijn. Het doet me denken aan een passage uit een boek, waarin verteld wordt over een driesterrenrestaurant dat op zijn degustatiemenu aan 350 euro per persoon een winstmarge van 1 euro in acht neemt. Het is niet eens zo moeilijk te begrijpen. We zeggen dan ook gauw ja op het voorstel om ons driegangenmenu voor de zeer redelijke prijs van 18 euro uit te breiden met een extra voorgerecht, inclusief een glas aangepaste wijn.

De eerste wijn die wordt geschonken is de witte grüner veltliner Am Berg uit Oostenrijk. We zijn inmiddels naar binnen verhuist, en krijgen daar als eerste voorgerecht zeebaars met cichorei blad, zuring, sorbet van granny smith en citrus. Nog lekkerder dan het al klinkt, met naast de heerlijk zachte zeebaars glansrollen voor de ‘vergeten’ groenten. Voor het eerst krijgen we even het gevoel dat de keuken iets te veel wil doen, want de beignets die op een soort enorme, grillige schelp als bijgerechtje geserveerd worden, voegen weinig toe.

Opnieuw vis bij het tweede voorgerecht, ditmaal tarbot uit de Noordzee, vergezeld van garnalen, venkel, lamsoor en asperges, en een glas Dornier chenin blanc uit het Zwarte Land in Zuid-Afrika. Nee, we hebben geenszins spijt van onze uitbreiding. De chef hint naar tongrolletjes in mousselinesaus (zeebries! nostalgie!), maar heft het bord met de uitstekende bereidingen van drie groenten en een subliem sausje tegelijk tot ver boven het niveau van de betere bistro op de zeedijk.

Dan komt de sommelier een Grand Mayne St. Emilion uit Frankrijk inschenken, de inleiding voor ons hoofdgerecht van filet pur van Holsteinrund uit Friesland met een rollade van ratatouille, tuinboontjes, champignons en een heerlijk donkere jus. Wat valt er nog te zeggen? Al wat op ons bord ligt, is tot in de puntjes uitstekend klaargemaakt. Dan blijft ook een klassiek opgevat menu met twee keer vis en één keer vlees spannend en verrassend. En chef-kok Tim Boury houdt helemaal vol: ieder nieuw gerecht bevestigt al het goede dat we na het voorgaande al dachten. De mensen in de zaal dragen intussen zo rigoureus water, wijn en brood aan, dat we niet eens de kans krijgen om zelfs nog maar te denken dat we eventueel iets te kort zouden komen.

Het is verleidelijk om het te vergeten, maar ook op een tweesterrenervaring staat vanavond een avondklok, en wel in de weinig genadige vorm van een onherroepelijk laatste trein. Hoewel we vermoedelijk wel een nacht lang zouden kunnen napraten, heeft mijn gezelschap de dag nadien al vroeg verplichtingen en dus stomen we toch maar iets eerder door naar het dessert en de kazen dan volgens het ritme van de maaltijd misschien optimaal zou zijn. In het dessert is er een hoofdrol weggelegd voor rood fruit, waarvan ook toetsen terug te vinden zijn in de Kiss Kiss pinot madeleine die er als toemaatje bij geserveerd wordt. Samen een elegante, lichte afsluiter. Aan de overkant is intussen een kaasbord samengesteld van een rolwagen die een kaas- en wijnavond voor een volledige familie zou kunnen faciliteren. De uitgebreide selectie kazen wordt vergezeld door gedroogd fruit en vijgenbrood; mijn vriend pikt stoïcijns een gematigd zoete variëteit van een wel heel goed gestoffeerde Madeirakaart. Als we uitgegeten zijn, moet er zowaar nog een klein stukje kaas en brood worden afgeruimd.  Nog zoiets: het cliché dat je in een gastronomisch restaurant met honger buitengaat, gaat hier in geen geval op.

Bij de rekening, die je dus zowel hoog als redelijk als laag (in ons geval, met veel dank aan Boury en aan Jong Keukengeweld) kan vinden, komt nog een kruidig gebakje dat we bij het buitengaan in onze monden laten smelten. Zoete avond, dolce vità.

[jongkeukengeweld-blog]

Analoge foto’s van smaakpupil Lennert en Jef

Restaurant Nathan (Antwerpen)

[jongkeukengeweld-blog]

Trailer -  Podcast | Deugden van de Tafel

Twee vrienden blikken terug op hun diner bij Restaurant Nathan in Antwerpen.

Jef, dit keer de tafelgenoot van Lennert, doet dat met een boek over de filosofie van het eten in de hand.

Om peinzend bij te watertanden - neem vooral zelf ook iets.

ʀᴇsᴛᴀᴜʀᴀɴᴛ ɴᴀᴛʜᴀɴ* - ʟᴀɴɢᴇ ᴋᴏᴇᴘᴏᴏʀᴛsᴛʀᴀᴀᴛ 𝟷𝟹, ᴀɴᴛᴡᴇʀᴘᴇɴ ᴡᴡᴡ.ʀᴇsᴛᴀᴜʀᴀɴᴛ-ɴᴀᴛʜᴀɴ.ʙᴇ/ɴʟ/ ᴊᴜʟɪᴀɴ ʙᴀɢɢɪɴɪ. ᴅᴇᴜɢᴅᴇɴ ᴠᴀɴ ᴅᴇ ᴛᴀғᴇʟ. ᴇᴇɴ ғɪʟᴏsᴏғɪᴇ ᴠᴀɴ ʜᴇᴛ ᴇᴛᴇɴ. ᴠᴇʀᴛᴀʟɪɴɢ ʀᴇɴé ᴠᴀɴ ᴠᴇᴇɴ. ɴɪᴇᴜᴡ ᴀᴍsᴛᴇʀᴅᴀᴍ, 𝟸𝟶𝟷𝟺.

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

[jongkeukengeweld-blog]

Axel & Roxanne @De Stadt van Luijck

[jongkeukengeweld-blog]

Aline @ August