#jaren 30

[jahsonic]

De zedeloze jaren 30 (2020) by Bert Sliggers

[poorlytunedukulele]

Day 1 - Dissect

October 30, 2873; Near Old Accra, Old Ghana, Earth

“Jax,” Jaren Ward said, more of a demand than a question.  “What’s wrong?”

Azra looked at him sharply, the question obvious on her face- What the hell are you talking about?  But her body… she just wasn’t a good liar.  She was always telling on herself.  There was a sag in her shoulders, a shift of weight in her feet, that told Jaren that yes, there was something wrong, and she knew it.

“You’re all over the place,” Jaren said.  “Ain’t no use in fightin’ with an unsettled heart.”   She was young, and a far sight from the efficiency and precision of a veteran Huntter, but she wasn’t normally this sloppy.  She wasn’t watching her six, barely aiming at times, giving up and resorting to mele with the drop of a hat.  It was obvious her mind was somewhere else.

He didn’t have to push further.  Her eyes went down.  “…It’s complicated.”

Jaren found himself a rock to hunker down on and gestured for her to do the same.  “We’ve got plenty of time to talk.” 

She shot him a frustrated look.  “I’ll be fine.  I know what the problem is.  It’s not- I really shouldn’t be bothered by it.”

Ah, the innocence of youth.  Jaren raised an eyebrow at her.  “Funny thing.  In my experience, tellin’ yourself you shouldn’t feel bad don’t really stop you from feelin’ bad.  Kinda the opposite, actually.”

Azra sighed and gave in, sitting down on a rock of her own.  “I don’t see how just telling you I feel bad will make me stop feeling bad, either.  Isn’t that called dwelling?  Don’t dwell on the past, they’re always saying.”

Jaren shrugged.  “Sometimes you just gotta dissect things.  By takin’ it all apart and layin’ it out, you can find out what your real problem is.  Or you find there ain’t much of a problem at all.  Not many of our fears survive the light of day.”

“Fine,” Azra said.  She was already fidgeting, picking burrs from the hem of her cloak.  But it’s….” She trailed off, at a loss for words.

“Complicated?” Jaren joked.

Azra just nodded her head.  “Something… happened.  A couple of days ago.  I’m still thinking about it, I guess.  I’m sorry it’s distracting me”-

“What happened?” Jaren asked.  “If you really don’t wanna say, don’t, but I won’t tell nobody.”

“Promise?”  Azra asked.  Jaren nodded at her, and she took a breath.  “Cayde and Andal.  I got back early to Camp and they were.  Uh.  Messing around.”

“Like in the ‘scheming, up-to-no-good’ way or the ‘casual sex’ way?” Jaren asked.

Azra’s face was beet red.  “The second one.”

Jaren waited.  There were a million and one troubles that could come from that one piece of gossip, and it wasn’t any use jumping to conclusions.

Azra was not looking at him.  “I’m.  And I’m.  Asexual.  I mean, I don’t”-

“I know what that is,” Jaren said.  “So, Cayde and Andal were doin’ the cha-cha and that’s not something you’re interested in.”

“I didn’t even know it was on the table,” Azra said.  “I guess… it just hit me all at once.  And I’m suddenly re-evaluating everything.”

Jaren had been there before.  “You talk to either of them about it?” he asked.

Azra nodded, still staring at the ground.  “The next night.  With Andal.  And he was… reassuring.  Like.  He promised me it didn’t change anything between us.  And he’d always be there for me.  And if I wanted to, I’d find someone- or someones, someday, and things would work out.”

“Don’t sound to me like you believe it that much.”

Azra looked up at him, and he saw a fear there.

Jaren had been there before, too.  It wasn’t a pleasant thing, being scared to lose someone- not because of what you did, but because of what you were.  “You think they’re all just holdin’ out on you?  That sex is actually important and expected and they’ve been keepin’ quiet?”

“No,” Azra protested.

Jaren wasn’t hearing the confidence that should be there.  “Look me in the eye and tell me Cayde-6 could keep quiet about this.  Not even that he would- you think he could want to jump someone’s bones and not be annoying as all hell about it?”

Azra snorted at his colloquialism.  But still, there was something else there.  Even if she believed everything Andal had told her with all her heart, she still wouldn’t be settled.

Jaren picked his words carefully.  “Kid, it’s painful obvious how much they all care about you.  But lookin’ at it, laid out… that’s not what’s really gettin’ you, I think.  It’s something else.”

Azra just sat, hugging her arms, staring at the dirt like it held some mystery she could unravel.

“What are you feelin’ right now?”  Jaren asked.

Azra’s mouth opened, then closed.

“Give it a name.  Name it and it becomes more real.  You can’t fight shadows, Jax, but make it real and you can at least get the shape of it.”

“I’m… scared,” Azra said haltingly.  “And… I feel alone.  And I know I’m not really alone.  I know I’m not just gonna be tossed aside like a used rag, but…”  She put her face in her hands.

Jaren waited.

“It’s too much,” Azra said, slightly muffled.  “I’m already freak enough.  This too?”

“I think that’s unfair,” Jaren said.  “Plenty of people”-

“Plenty of people?”  She took her face out of her hands to glare at him.  “I’m a fucking- I’m an Arcstrider.  The only one.  Everyone is Bladedancers now.  I’m never going to be a normal acquaintance to anyone in my goddamn life.  You should see it- I always get these, like, veteran Guardians, Dark-Agers, way above my pay grade, signing up to be on strikes with me.  And they look at me.  Like they’re dissecting me.  Like they expect me to pull off a mask and suddenly be Himura Shinobu or something, and when I’m just me they look so disappointed.  Nobody ever calls me up twice.”

“That ain’t fair,” Jaren said.

“There’s nothing I can do about it,” Azra said.  “I can’t live up to their expectations.  And it’s just… strangers.  I shouldn’t let strangers bother me.”

Jaren raised an eyebrow at her.  “You’re really makin’ a lot of moral judgments, today, about lettin’ yourself feel things.”

Azra just frowned at that.  Jaren conceeded the point.  “That does sound real frustratin’, though.  I can put in a word with the Vanguard about it.  Alaia Ruse listens to me.”

“I don’t need favoritism,” Azra complained.

“You need the Vanguard to do their job,” Jaren countered.  “You’re a person, not a curiosity.  It ain’t right to string you out like a circus act.  Y’ain’t one.”

“I guess it just doesn’t feel like that,” Azra said.  “I don’t know.  It just hit me all of a sudden.”

“You might be the only Arcstrider, ‘least right now,” Jaren said.  “But you’re far from the only Guardian who’s asexual.”

“I’ve never met one,” Azra said.

Jaren raised his eyebrows at her and waited for her to get it.  To her credit, it only took three seconds of sustained eye contact for her expression to change.

That was guilt.  Her face went red.  “Oh.  I’m sorry,” she blurted out.

“Sorry for what?” Jaren said.  “Not like you could’ve known.  Ain’t really come up before.”

She was still all hells of apologetic.  “When I was calling myself a freak, I… I was calling you one, too,” she explained haltingly.  “That’s not fair to you.  You shouldn’t have to listen to someone say stuff like that.”

Jaren laughed.  “You’re a good kid.  Always eager to see the other point of view.  I always liked that about you.”

They both let that hang in the air for a moment, before Azra’s face set in some sudden revelation.  “God dammit,” she muttered, standing suddenly and beating the dirt from her cloak in frustration.  “Now every time I start judging myself, I’m gonna have your puppy-dog-eyes staring at me in my head.”

Jaren stood himself, grinning.  “Gotta start respecting yourself, now.  Else I’ll be real disappointed in you.”

 “Screw you,” Azra called over her shoulder.  She was already walking away.  “We got a bounty to earn, don’t’ we?  Can’t sit around all day.”

AO3 Linky!

[re-x]

Never Have I Ever Said Goodbye (4x10): Simplicity

What is especially moving and beautiful about this monumental scene, to say nothing of the absolutely superb and subtle acting, is its sheer simplicity. The emotional weight of the scene rests almost entirely on the acting, not the words themselves. But while the words are few, each one carries so much gravity. To paraphrase a famous line from the movie Amadeus, displace one look, and there would be diminishment. Displace one word and the whole structure would fall.

Ben can talk, and when he talks, he talks a lot. We had several instances this season alone where it was just Ben word vomiting. But this is not the time for a grand and eloquent monologue about love. His love has been clear to the audience for several seasons now. If anything, with each of the three times he expresses his feelings here, the statement gets shorter, with each clarified, distilled, and simplified to become the next:

“All of a sudden, I got this feeling that I needed to tell you that I like you”

Becomes

“Well, yeah, actually… I think I love you, Devi”

Becomes

“I love you”

It feels so natural, organic, and true to who Ben is as a person that he needs several tries to finally arrive at the deepest depth of his heart. Three tries to peel off the final lavers off his emotional fortress. And it feels true to Devi's character that she is the one who holds his hand and help him get there in this scene. That's their mutual journeys recapped and shown in miniature within this scene.

The simplicity, then, is all the more touching when we consider that to love and be loved in return are some of the most difficult things to learn in life. And I'm proud of Ben for having learned that great lesson and making a giant leap of faith. And thankfully, it paid off because she loved him back. That childlike joy he feels at the end, the expression of sheer relief on his face... worth waiting four seasons for.

Jaren Lewison recently said it was perhaps the one scene that he was the proudest of in his career to date. And he should be. At 22, he has shown that he is prime leading man material. Hollywood casting directors, take note of this young man, he’ll go conquer the entire industry before he’s even 30.

[castielsprostate]

Why are you acting like the Netherlands haven't just won

hi anon, you chose the wrong person to say this to. please don't fucking come at me with this kind of fucking bullshit. if you didn't read my blog info, which i dont except the average pvv supporter to do (no offense), then you'd know the way i identify! woagh! and you'd ALSO know that i actually don't feel very welcome or safe anymore and that im terrified of the people around me because of the person they voted for. the netherlands did not win, they didn't win anything fucking at all if they're regressing on human rights and electing one of the biggest bigots there are. you say "nederland weer op 1" but you know who funds PVV right? you know he gets his money from russia and isreal, right? you know that he does not care about you, right? and that the regular citizen is nothing to him, right? and you know that after he comes for those from an immigrant background, he will come for the LGBT community. he will come for the disabled. he will come for women's rights. he will come for the rights of everyone except white, rich, old men. he doesn't care about the working class, and he sure as all fuck can't make true on his promises. most of the things he wants goes against our constitution, how fucked up is it that people still voted for that?

he wants to cut off immigration, including those that come here for work. he wants to then increase the size of our healthcare and our healthcare workers. quick question, who is going to work in our healthcare? we are already on a shortage, who's going to pick up what's yet to come?

he wants to build more homes, but who's actually going to build those? like, physically, who is going to put those houses together because, guess what! there's no one to do the fucking work. no one works in ANY of these professions anymore, no one WANTS to work in them either. so he would need to get funding to make schooling free for these professions, or create incentives. but where do we get that money? where would you get a billion to make med school (rough term, not really what the term is here) free for only one year? ah, i hear you say, just pull the funding from ukraine and the developing countries. well, 1.) we can't, we're legally obligated to keep paying, and if he somehow does find a way to stop the funding then 2.) we will be hit with fines from both the EU and the NATO, and maybe even the UN. and guess who will pay that, anon? it will be the working class, since he doesn't want to make companies pay more tax, so it will be you and me that pay for this.

and all that isn't even the massive impact he will have on our climate, and don't try the fucking "netherlands is only a small country, it doesn't matter what we do because the us china and russia and india womp womp" because no matter how small the step is, small steps are worth it, too.

and, may i also remind you, anon <3 dat geert wilders in zijn zielige, donkere kut hartje altijd een VVD'er zal zijn. hij is een waardeloze, racistische, homofobische, ellendige, koude oude man en dat is NIET en zal NOOIT zijn wat nederland nodig heeft.

and finally, geert wilders is NOT what the majority of the netherlands wants, it's what 23% of voters want. every other voter did NOT vote for this buffoon, and you're gonna be in those booths again in 6 to 9 months because of the incompetence of the coming kabinet because geert wilders will destroy it.

en, als laatste. stem links bij de volgende verkiezing. stem GL/PVDA of stem volt, stem op de groene partijen die WEL de begroting doorrekenen, die ons WEL uit deze crisis kunnen krijgen en die WEL om ons geven. denk niet aan de toekomst van alleen morgen, denk ook aan de toekomst van over 10, 20, 30, 40, 50! jaar. want op de manier waarop het nu gaat, is er niet meer dan 50 jaar. en dat ene jaar 0% belasting op boodschappen (wat hij trouwens ook niet kan waarmaken, de belastingdienst heeft jaren nodig voor zoiets te kunnen invoeren lmao. misschien heb je het in 2030! en daarna schiet het weer om hoog <3), is niet waard de gruwelijke dood van jou, je kinderen, en iedereen om je heen.

-all the love, sjonnie, a half turk, queer faggot

[musclesaber]

The Quest for Size

Part 2: Get The Party Started

[Story Gallery] [First Part] [Previous Part] [Next Part] [Latest Part]

After getting some upgrades from Sam, Daladon goes to the local tavern, Triple B’s, to meet his friends and show off his recently obtained size. Using his large size, he gets into a party with his friends where the drinks they serve might have a few extra side effects on them.

Daladon peaked his head out of the cart into the night and stood up to his new height. He couldn’t help but smile seeing things were now so small to him. He grabbed onto a bucket beside the building and realized it could almost wrap his palm around it like it was a normal cup. Turning the corner to the entrance to Triple B’s, Daladon was greeted by a friendly sight of a tabaxi wearing a yellow polo shirt and khaki pants. “Kimlen! Buddy! It’s me! I can’t believe you came!” Daladon’s low voice echoed in his chest as he barreled down the sidewalk toward the now much shorter tabaxi. Kimlen’s green eyes grew wide and his tan fur stood up as the big human ran up to him.

“Hey buddy, I had a really rough day and I don’t want any trouble. I’m just meeting my friend for drinks,” said Kimlen as stepped back towards the door.

“No Kimlen, it’s me. Daladon.” Daladon kneeled down to meet Kimlen’s gaze and the tabaxi’s eyes narrowed. 

“Dal?” Kimlen’s eyes darted all over Daladon’s body as his brain processed all of what he was looking at. “You’re massive. How did you get so big? And what’re you wearing?” Kimlen’s mouth hung open as Daladon rose back to his full height and started popping his pecs from side to side. Now towering over the short tabaxi. 

“I’ll tell you and everyone else later. Now we need to get inside. There’s a really awesome party going on tonight and we’re invited.” Daladon let out a little squeak of joy and grabbed Kimlen on his shoulders and dragged the little cat towards the doors.

Having to duck through the double doors, Daladon and Kimlen entered the packed Triple B’s. The tavern was packed to the brim tonight with men from all over town which didn’t allow for much mobility. The band played on a stage without a wall behind it so it could be heard by both the common patrons and the ones at the private party. Now being about 7 feet tall, Daladon had a much easier time looking over the crowd to spot his friends. “Do you see Bruce anywhere?” asked Kimlen as he stood up on his tippy toes. At 5’8, he was average height, but in his friend group, he was the shortest now.

“Not yet, but I think I know where he is. Come on.” Daladon reached down to grab Kimlen’s paw and started moving through the crowd. Daladon’s new size was already doing him favors as the giant man parted the crowd like the red sea as he walked by. Most of the people in Grimford were normal sized. You had a few half-orcs in town that were on the tall side at 6’6, but not anywhere near the size of Daladon or his friend Jaren. 

“So you mentioned we’re invited to a party? Is that where we’re going?” asked Kimlen.

“Yes, I met this guy who’s working the party tonight with Siv and Jaren. It’s gonna be super fun. And you might get lucky tonight like I did.” 

“And this guy, does he have anything to do with you getting bigger?”

“He does and I’ll explain it all once everyone’s here. I don’t want to explain it four different times.” Daladon kept walking them through the crowd of heads staring up at him until he spotted their friend Bruce arguing with one of Sam’s cock and tail waiters. He was standing in front of the entrance to the back room of the tavern where they kept private parties.

“Come on buddy, I’m friends with the owner, and the bartender working the party, and the performer working the party! They should have left my name and allowed me to get in. Can you just go get one of them?” asked Bruce bickering with the bouncer.

“Sorry pal. It’s invite only and you aren’t on my list and the event doesn’t start for another 30 minutes,” said the muscular hunk.

“Bruce! I can get us in!” called Daladon as he put his hand on Bruce’s shoulder. The half-orc turned around and at first looked down where he expected Daladon’s head to be, but looked up at the big blonde giant instead.

“Thanks man. This guy's an ass,” said Bruce. He gazed up at the large human and squinted his eyes. “I don’t think I’ve had that much to drink yet, but you look exactly like my friend Daladon.”

“Bruce, you idiot, that is Daladon,” said Kimlen, stepping out from beside the giant.

“Kimlen! You made it! Where’s Dal?” asked Bruce. Kimlen pressed his paw into his forehead and sighed.

“Bruce, I’m right here. It’s me, Daladon,” said Daladon as he leaned down to meet Bruce’s face.

“Woah, did one of my drinks get spritzed cause I have to be hallucinating right now. Dal, you’re a fucking giant. What are you 9, 10 feet tall?” asked Bruce as he sized up Daladon’s new body. At 6’3, Bruce had a bit of size on him already. Working in the smith section of the factory, he had put on a decent amount of muscle, but he didn’t work out very regularly outside of work. He had a bit of a beer gut below his pecs. But even that was smaller than Daladon’s round power belly that poked out from his midsection. 

“No, just 7 feet. I’m not THAT big,” said Daladon standing back up to his full height and looking at the cock and tail waiter. “Sam invited me and my friends to this party. Do you think we could get in just a bit early to see our friends?”

“Seems like Sam did a lot of things for you. Come on in,” said the muscular hunk as he smiled and stepped to the side to let them in.

“Way to go Dal!” shouted Bruce as he ran inside.

“Dang, I didn’t think it would be that simple. I need to meet this Sam guy,” said Kimlen as he followed Bruce inside.

“I’m sure you will. He said he was gonna help Siv out with bartending tonight and he has this potion that I think can grow your dick bigger?” Daladon now had to duck down to get into the back room. This room was much smaller than the main one with only a few tables set up facing a small stage and the music from the main room was getting piped into the private room. 

“A size potion? That’s how you got so big?”

“I told you I’d explain everything to you once we were inside. But how do you know what a size potion is? I didn’t even know about them until a few minutes ago.”

“They were a unit when I went to culinary school. Since I didn’t go to GrowU, we didn’t get to do a whole lot with it. But I still had fun reading about all the size potions that people could make.” The pair walked up to join Bruce sitting down at the bar.

“Siv! Where are you buddy? I need a beer!” Bruce was slurring his words a little bit already as he yelled to the back. He had clearly been using what time Daladon had spent meeting with Sam drinking as much as he could. 

“Bruce! Come on dude, I’m not open yet! Give me a minute! I’ve got shit to do!” came a voice from the back.

“Okay, but we have a surprise for you once you’re done!” called out Kimlen as he took a seat at a stool in front of the bar next to Bruce. There was a bit of ruffling from the back room before a door swung open and out walked a very buff red dragonborn in nothing but a black thong that covered his prominent bulge. 

“Kimlen! Thank Dru that you decided to come out tonight,” said the buff dragonborn as he hugged his friend from across the bar. “You’re a great surprise to have.” 

“That’s sweet Siv, but I’m not the surprise actually.” Kimlen tilted his head to the right and Siv’s eyes shifted to the very large human standing next to him.

“You brought a date! And a big one at that. I like it,” said Siv.

“I swear none of y’all could ever see my face when I was short. Siv, it’s me. Daladon.” Daladon also took a seat at the bar next to Kimlen. Now feeling his new ass spread out across the stool and the creaks in the wood from his heavier weight.

“Daladon? Woah. You look almost buffer than me. Almost.” Siv smirked and brought his own big bicep up into a flex.

“Wanna bet?” Daladon brought his arm up, which was fairly big, but Siv’s also looked huge. Siv had been weight lifting since as early as his dad let him start and he had only gotten bigger since. He always claimed that he had his dad’s genetics when it came to putting on size. At 6’1, he had 240 pounds of pure muscle on his frame.

“You might have me beat in height now, but these muscles always have room to grow,” said Siv as he put his large red bicep next to Daladon’s. Daladon flexed in his long sleeve crop top, but his skin could be seen through the holes Sam provided on the peaks of the bicep. The two of them continued to flex as veins ran along their arms. Daladon’s biceps were bigger than his head, but so were Siv’s.

“Hey, that’s enough, you two. We can have a flex off later,” said Kimlen as he grabbed both of their arms and brought them down.

“Damn you're big Dal. I don’t see you for a couple weeks and you quadruple in size?” asked Siv as he started to get stocked up on bottles for his well.

“I guess enough of you are here now. I’ll just tell Jaren later.”

_________________

“So you met a man in a cart from behind a tavern, he invited you in his cart for a drink and you followed him?” asked Kimlen.

“When you put it like that, you make it sound so scary. No, Sam is a nice guy. He told me he was working here tonight and was just lost,” said Daladon.

“And he just threw the cart to Triple B’s? I don’t even think Jaren could do that,” said Siv. “Wait, how big was the cart? You said it had like a huge shop in it.”

“That’s the thing, it was bigger than this room on the inside, but it was no bigger than a horse and buggy cart on the outside. But instead of a horse pulling it, Sam just carries it at like 20 feet tall.” Daladon took a swig of beer as he and his friends waited for the party to start.

“And this…thing you’re wearing, how did it make you so big?” asked Bruce.

“I’m not really sure. Sam did some magic stuff and boom, I’m huge now,” said Daladon flexing his pecs.

“But you said it was a singlet at first? How did it change into this?” asked Kimlen.

“Guys, I don’t know. If you want to know how all this stuff works, ask Sam. He should be here in a little bit.” Daladon sat up and noticed there were some other men filing into the space. A bunch of humans dressed in purple suits with yellow accents on the edges. Each one with a big man accompanying them.

“Scoot over guys, I gotta work. I’ll talk with y’all later,” said Siv as he turned his attention to serving drinks to the other patrons.

“And Kimlen, you had said you had a really rough day to the guy you didn’t think you knew when I walked up. What’s up man? What’s got you down today?” asked Daladon.

“Oh, it’s nothing. Just work and the usual stuff. Ya know,” said Kimlen.

“You don’t have to tell me,” said Daladon. “Once Sam gets in, I’ll hook you up with a funergy drink and speaking from experience, it’ll turn your frown upside down.”

“I was wondering what got you so happy considering how depressed you were coming out of work today,” added Bruce as he chugged the last bit of his beer. “I wish Sam would get here so I can get a look at those potions. Or maybe get him to make me singlet like yours.” Daladon and Kimlen looked over at their slightly inebriated friend and rolled their eyes.

“Bruce, you’re already plenty big. You don’t need a boost. Daladon was puny before tonight and you were nowhere near how small he was,” said Kimlen.

“I think you mean “is puny”, sir.” came a voice from behind the bar. In walked Sam wearing a bright yellow shirt stretched over his belly. “Your friend Daladon is still his size when he takes that singlet off. What did you think he’d stay that big forever? I don’t have that kind of magic ready to pull out at any given time.”

“Sam! You finally made it. What took you so long?” asked Daladon.

“Potions to brew, people to see. But I am here now. I assume these are a couple of your friends you mentioned?”

“Some of them, yes. Sam, this is Kimlen Andivere and Brucelog Gondar. Kimlen, Bruce, this is Sam, the sizemologist.” 

“Nice to meet you!” said Kimlen.

“How’s it hangin’?” asked Bruce.

“Samson Jollumbrune, nice to meet the two of you. Were y’all wanting something to drink? A beer? Cocktail? Or something more interesting?” asked Sam as he unloaded more colorful bottles from the crates.

“I’ll always take another funergy drink if you’re willing to give it,” said Daladon. 

“Is there something that will make us bigger like Daladon?” asked Kimlen.

“I can whip you up something that can. If that’s what you’d like,” said Sam.

“That’s what I’d like, *hic*” blurted out Bruce. “I wanna get somethin’ that could make me as big as Dal. Or maybe even bigger.” Sam looked over Bruce as the blubbering half orc put his elbows on the bar with his head in his hands.

“You, big fella, I’ve got just the thing for.” Sam reached down and grabbed a tall bottle full of clear liquid and a bottle of blue liquid and poured them both into a strainer.

“What’s that gonna do?” asked Bruce as he watched with glee as Sam shook the concoction.

“Oh you’ll see, big guy. Trust me, I always know what the best potion for a customer is.” Sam smirked and set the shaker down and reached for some more bottles. Orange and green liquids in these. “And we’re also giving out complimentary funergy drinks tonight. I’ll make one for each of you, yeah?” asked Sam.

“Yes please!” said Daladon, putting his hands up. 

“I’ll take whatever you’re giving if you keep calling me big guy,” bubbled Bruce with a big dopey grin on his face watching Sam mix up another drink. Sam turned his attention to Kimlen who hadn’t answered. 

“And you? Would you like a funergy drink?” asked Sam to the small tabaxi. Bruce and Daladon both turned to look at Kimlen who looked a bit on edge. His fur on the back of his neck was slightly raised and his nose was twitching. 

“I don’t know guys. You don’t even know what it does,” said Kimlen.

“I’ll tell you what it does. I don’t mind sharing that,” said Sam as he poured the purple liquid into the three glasses.

“You didn’t tell me what it was when I first drank it,” said Daladon.

“You didn’t ask. The effects of the funergy drink are simple. After drinking it, the user will be more predisposed to having fun. That can mean a lot of different things to a lot of different people and that’s part of the fun. That's the only real description I can give of it. The rest is user dependent,” said Sam. 

“That’s it? Could we hear a “fun” idea like doing some drugs behind a tavern and just wanna do that and not have any reasoning in our minds at all?” asked Kimlen in somewhat of a defensive tone. 

“Kimlen, calm down and just take the drink. You need it as much as Dal does today.” Bruce looked at Kimlen, widening his eyes and tilting his head at the little tabaxi.

“Ugh alright, I’ll take one.” Daladon looked down at Kimlen who looked defeated a bit. Sam darted his eyes between the trio when the tension between them could be cut with a knife.

“I have three funergy drinks then. Made to perfection as always.” Sam placed three little pink flowers on the milky white liquid in the glasses. “And your other drink, Bruce, is just about done.” Sam grabbed the shaker that had been sitting on the counter as he pulled out a shot glass. The three of them reached forward and grabbed their funergy drinks.

“To having fun tonight,” said Kimlen as he raised his forward.

“To having fun,” repeated the other two as they clinked their glasses and put them to their lips . Kimlen and Bruce brought the glasses down and their eyes lit up at the taste while Daladon continued to chug down the white liquid.

“Go Dal!” chanted Bruce. “Chug! Chug! Chug!”

“Urp! I forgot how good those are!” Daladon belched and slammed the glass down.

“They are pretty delicious,” said Kimlen as he took a couple more sips of his own drink.

“Damn right!” Bruce proceeded to bring his own funergy drink up and chug the remainder of his. “Urp! I think I’m ready to have some fun!” yelled Bruce as he got up from his bar stool.

“Not yet you’re not,” said Sam as he shook the shaker a few more times and then drained a bit of liquid into the shot glass then opened up the shaker to reveal a weird gelatinous blue blob inside. All three of the friends looked at the weird blob as Sam plopped it into a second shot glass and then handed both of them to Bruce. “Here you are. One hyper wave shot.”

“A what-er what shot?” asked Bruce.

“A hyper wave shot. First you eat this like it’s a jello shot and then let it ride the wave of the shot into your belly,” said Sam as he put the light blue liquid in front of Bruce.

“I find it’s better not to ask Sam questions and just trust him. And like he said, none of this stuff will be permanent,” whispered Daladon into Bruce’s ear. Bruce looked down at the blob and took a deep exhale. Picking up the shot glass, the half orc shot his tongue inside and threw his head back. He chewed the blob and found it exploded like a water balloon in his mouth and then trickled down his throat. Tasting like a coastal breeze, Bruce picked up the liquid and threw it back. This one tasted similar, but subdued. 

“So, how did you like it?” asked Sam.

“It was good. Calming. I’m ready to have a different type of fun now,” said Bruce in a now much more coherent voice. Daladon and Kimlen both raised their eyebrows as Bruce peered around and took notice of one of the Big Ass Energy twunks walking by. “And now that they’re not denying me entrance to this party, I can enjoy everything those cock and tail waiters have to offer.” Bruce turned and started to follow the big bootied 6’8 man walking away from him.

“What did you give him exactly?” asked Kimlen.

“It’s a water shot in disguise. I could tell he had been drinking here long before I arrived and he’d be an asshole if I cut him off. So I improvised. It’ll hydrate him up in a few minutes and maybe make him a bit less drunk.”

“Your shots can do that?” asked Kimlen. His eyes wide now with this discovery. 

“My potions can do a lot of different things. Some are like the funergy drinks that can alter your mind, some can alter your size, and some, like that one, are just helpful for people,” said Sam as he put a few more bottles out. 

“Wait, hold on. So he won’t get any sort of size from that potion?” asked Daladon.

“He might retain a little bit of water weight, but other than that, not really. His beer belly might look a little bigger later, but it’ll be full of water,” said Sam. Daladon chuckled to himself a little bit knowing Bruce probably thinks he got a potion to make something else a hyper wave.

“That’s awesome. I do think I am gonna go check on him and make sure he doesn’t give your waiters any trouble.” Daladon started getting up when he looked over and saw Bruce standing up against a wall talking to one of the big ass waiters. Kimlen watched the now much bigger Daladon’s big bubble butt leave him sitting at the bar with his funergy drink still in his hand.

“Now it doesn’t take magic for me to know you’ve had a rough one too,” said Sam as he put the bottles back in the well. “Why don’t you share a little with your friendly sizemologist for the evening. You probably won’t see me again after tonight.” Sam smiled at Kimlen as he took another sip of the funergy drink.

“I had to close my business today.” Kimlen breathed out a long sigh like a huge weight had been lifted off of his shoulders as he wrung his head. Sam reached his hand over and put his hand over Kimlen’s paw.

“I am so sorry to hear that Kimlen. In my travels I’ve come across a lot of my friends who I’ve known for many years in the same predicament,” said Sam as he squeezed his hand.

“I never thought it would come to this, but that damn store has got all of us going out of business. I can’t compete with gainer products,” said Kimlen raising his head back up.

“Indeed. Ever since King Petra started pouring resources into Glodknock’s Feast, they’ve built so many locations across Gaya. And every time they do, all of the local shops are forced to shut down.”

“So it’s happening everywhere? Not just here in Grimford?”

“Of course. It has been happening for years now. Not to read your town, but in terms of profitability, y’all don’t have the best location for storefronts like Glodknock’s Feast,” said Sam as he grabbed a green liquid and a bright neon yellow jar of liquid. “In cities, towns, villages, anywhere that really needs a lot of food, Glodknock will build a new store and because his gainers have such incredible farms, he can sell so much food in bulk for so much cheaper.”

“And everyone else looks expensive by comparison. And gainer food is just so good that even when I lowered my prices, so little came back to me. And I couldn’t stay afloat.” Kimlen felt a tear welling up in his eye as he sniffled and wiped his nose. He brought the glass up to his lips again and gulped down whatever remained of the funergy drink. “When’s this stuff supposed to kick in?”

“It takes a few minutes,” stated Sam. Stirring up a green drink in front of him. “Kimlen, my heart goes out to you. Your tab is on me tonight. And despite your apprehension before, I do think you’ll really like this potion I’ve made.” Sam reached for a small chocolate cube and set it on the rim.

“I do really like chocolate.” Kimlen’s lip lifted into a slight smile as he grabbed the drink. 

“What was your business Kimlen?” asked Sam.

“I was a baker. Had a little bakery on the west side of town on the way out. Used to get plenty of customers from delivery carriages on their way out of town. But with giants walking everything between cities, I don’t think they even see my little shop when they walk by,” said Kimlen. Taking a sip of the green drink in front of him, Kimlen was met with a very strange taste. “This tastes like a mint chocolate chip pie. How did you know that this is one of my favorite desserts? I love mint chocolate chip ice cream, but people never think to put it in a pie.” Sam smiled down at Kimlen as he washed the inside Daladon and Bruce’s old glasses.

“Daladon told you I know a bit of magic, right? It's a talent that I always have possessed. And one of the ways I use it is crafting potions. Unlike the funergy drink that’s really just chemistry, this one needs some magic to work properly.”

“What are the effects of this potion?” asked Kimlen as he took another sip of it.

“That one is what I call a Memory Miner. It finds a good memory of a good taste buried in your mind and lets you taste it again.”

“Awe, that sounds very nice. Thank you Sam. This did make me feel better.” Kimlen straightened up in his stool and started looking around. There were about 10 other Grimford locals in the room all getting fawned over by the humans in purple. Looking at the tops of heads, he could very clearly spot Daladon’s blonde hair peeking above everyone else. Still standing much taller than everyone other than the cock and tail waiters.

“I have to get to actual bartending now, but it was nice talking to you Kimlen,” said Sam, turning to address an older gentleman wanting a drink. Kimlen got up from his bar stool and started walking around the small room over to Daladon. He had amassed a bit of a crowd around him. Many of the men were fawning over him. Rubbing his big pecs. Groping his biceps. Complimenting him on how big he was. Kimlen rolled his eyes when he watched all of them drool over his dorky friend Daladon, now a muscle god. 

“What happened to making sure Bruce didn’t get into trouble?” asked Kimlen as he looked at the big man sitting with so many men draped over his body. 

“Kimlen! Hey buddy. I was, but these kind gentlemen have been offering to buy me drinks. I kinda got distracted,” said Daladon as one of the gentlemen reached over and grabbed a glass to bring to Daladon’s lips. Kimlen’s nose scrunched watching all of them worship him.

“Excuse me, waiter!” said one of the humans as he snapped a few times at one of Sam’s boys. “I’d like your whole tray of shots for this gentleman right here.” One of the waiters with Big Dick Energy shots on his tray set it down in front of them. “Thank you. Put it on our tab.” The gentleman picked up one of the shots and brought it to Daladon’s lips. “Open up big guy.” Daladon smiled big and opened his mouth as the blue liquid poured in.

As he swallowed, he could feel the effects immediately. He looked down and saw his already big bulge start to pulse out bigger. His dick and balls were on fire as he felt them swelling. The men surrounding Daladon licked their lips and reached down to rub it. Only making Daladon grow bigger from both the potion and the worship he was getting. “Have another big guy,” said another worshiper. Pouring another shot down Daladon’s throat. Daladon’s eyes rolled back in his head as he felt his bulge swell forward with every heartbeat. He could feel his cock hitting his thick thighs. 

Kimlen just stared at his growing friend unamused now that Daladon looked like he had shoved a watermelon in his shorts. “Damn, I didn’t think you’d become exactly like Jaren after you put on that singlet to make you bigger,” said Kimlen as he sat down at the table next to them.

“Singlet?” scoffed the man holding onto Daladon’s bicep. All the men turned to Daladon and all saw the symbol on the left pec.

“This size isn’t permanent?” asked another who was rubbing Daladon’s back.

“Not worth it at all,” said another as they all got up from their places and grabbed the shots to go mingle with other people.

“No no no! They’re real I swear!” Daladon stood up feeling his heavy bulge bounce in his booty shorts as the vultures all flocked away to flirt with some of the other big guys. “Kimlen! What the hell man?! I had them in the palm of my hand!” Daladon grabbed his head and groaned as he sat back down. “And now I have this big thing to deal with.” Daladon reached down and jostled his big dick and balls. Feeling them still expanding from the Big Dick Energy shots.

“Sorry Dal. How was I supposed to know that would scare them off?” said Kimlen, scooting his chair closer to Daladon.

“I know. I now get why Jaren loves being such a cash cow sometimes with his size. It’s nice to be worshiped every once in a while,” said Daladon.

“I know. I can see you enjoyed it. A lot.” Kimlen nodded at the massive bulge that Daladon was now packing in his pants. It looked absurd with how massive it was compared to the rest of his body. It was probably 18 inches long now and thicker than Kimlen’s wrist. And his balls probably held a gallon of cum inside them, each. “And I know what it’s like being on the smaller side compared to everyone else.” Kimlen took a sip of the memory miner and patted his fairly small gut. “So having all that size must feel pretty great, right little guy?” Kimlen smirked a bit at Daladon.

“No one can call me that tonight though. Well, maybe Jaren, but that’s only because I’m still tiny to him.” Daladon smiled and stood back up after finishing his beer.”Well, maybe not everywhere.” Daladon wagged his hips and saw his bulge swing from side to side. He felt how heavy it was hitting his big quads and looked like the bulge actually wasn’t that far from his ankles. “We should find Bruce before one of the buff waiters decides he’s flirting a little too much.”

“Agreed. And now that you’re the tall one, I hope you can use your head like a periscope to find him?” asked Kimlen as he stood up. Daladon looked around and tried to spot Bruce’s long black hair.

“Got him. He’s with Siv, by the stage.” Daladon grabbed Kimlen by the arm again and started walking them through the crowd. Some of the men averted their eyes as Daladon walked by while others licked their lips. 

“Who are these guys anyways? I haven’t seen them around town ever,” asked Kimlen.

“Don’t know. I think Sam said they were some big wigs from out of town.” whispered back Daladon.

“But they aren’t that big.”

“I know, right? I thought they’d be bigger too. But apparently they like big guys if their treatment of me was any indication. Let’s just get through tonight. Nobody ever stays in Grimford more than a day. We won’t have to deal with these weirdos ever again after that.” Daladon and Kimlen make their way across and find Bruce talking with Siv at the front near the stage. 

“What’d he do this time?” asked Kimlen as he and Daladon’s shoulders pressed up against both of Bruce’s. 

“Nothing. I didn’t do anything,” said Bruce as he tightened his grip on his beer.

“He’s actually telling the truth,” said Siv as he made a few drinks. 

“What happened with you and that big ass waiter? I thought that might be the one slugger,” asked Daladon, nudging Bruce in the arm.

“We actually seemed to get along nice at first, but then one of his other cock waiters came over and whispered something to him then he was gone.” Bruce sulked as he took a swig of beer.

“Awe, did somebody get blue balled? Whatever will you do?” asked Daladon as he chuckled, teasing his friend a bit.

“There are plenty of guys that I’m sure would love for you to flex for them. I know I’ve gotten quite a few tips because of it,” said Siv, popping his pecs to emphasize his point. 

“And it seems you’ve had some of the shots that Sam’s waiters are carrying around too. I don’t remember your pecs being THAT big,” said Kimlen as he reached forward and pressed his paw into Siv’s bulging pecs. Feeling his scales move with every flex.

“They weren’t. I just started flexing for them and they handed me shots to do with them. All on their tab.” Siv grabbed a handful of his pecs and felt the heft of them jiggle in his hand before bouncing them to the rhythm of the music.

“They’re awesome. Until they find one thing wrong about you and slither off to their next target,” said Daladon with a huff.

“Now who’s the one that's blue balled?” chuckled Bruce.

“Hey, you didn’t get fed shots that grew your junk bigger. I feel like I could flood this whole bar if I let loose,” replied Daladon.

“That’s what you think. I’m pretty sure your friend Sam grew my balls bigger. That was the wave part that he didn’t specify would make me hornier,” said Bruce as he held his crotch. “Speaking of, I’ll be right back.” Bruce got up and started walking towards the bathroom in the corner of the room.

“Dumbass has been going in there for the past hour,” said Siv.

“Doesn’t help that Sam’s drink didn’t make him hornier. It just hydrated him. That’s probably why he’s going so much. It’s not to jerk off, he is processing all the water in his system. Dumbass just broke the seal,” said Kimlen. Siv looked at Kimlen with a smile and busted out in laughter when he saw Daladon nod in agreement.

“That’s hilarious. Poor Bruce, he can’t catch a break tonight,” said Siv.

“Him and me both,” said Daladon as he finished off the rest of his beer.

“Amen to that,” seconded Kimlen as he also sat down his empty glass. Siv darted his eyes between the two of them and squinted his eyes..

“I’m gonna have to talk to y’all about all that later. But now, I’ve got to introduce Jaren. Be right back.” Siv left the two of them with empty glasses and walked up to the stage. He waved his claws at the band and they stopped playing as the audience turned to him.

“Good evening gentlemen and welcome to Triple B’s! My name is Siv Drucian and I will be your host and bartender for this evening’s festivities. I would like to welcome our lovely guests from Sizeopolis. We here at Triple B’s hope you enjoy your stay in our town while you conduct your business here. I am also accompanied by your lovely Sizemologist you brought here with you and we have been enjoying his incredible Big Energy shots. Now, for your entertainment this evening, we here at Triple B’s like things big. If you guys couldn’t tell.” Siv took a moment to flex his washboard abs on stage for the crowd where he got a significant amount of cheers from the crowd. 

“Yeah big guy! Let us see more!” yelled Daladon followed by many cheers from the crowd.

“Oh no sir, I won’t be taking this off tonight, at least not while I’m working,” said Siv with a wink at the audience. “But the entertainment we have planned for you this evening will make even me look small. And a little birdie told me that you guys like feeling small!” The crowd of purple men started yelling in encouragement of Siv’s flexing. “Then please give it up for one of the biggest men in town, the Hulking Himbo!”

[blueberryshelves]

__________________________________________

Book Review

Title:  The Poison Season Author: Mara Rutherford

Series: Standalone

No. of Pages: 390

ISBN: 978-1-335-01243-2

Synopsis:

Outsiders are always given a choice: the Forest or the lake. Either way, they're never heard from again.

Leelo has spent her entire life on Endla, coexisting with the bloodthirsty Forest and respecting the poisonous lake that protects her island from outsiders who seek to destroy it. But as much as Leelo cares for her community, she struggles to accept that her younger brother will be exiled by his next birthday, unless he gains the magic of enchanted song so vital to Endla.

When Leelo sees a young outsider on the verge of drowning in the lake, she knows exactly what she's supposed to do. But in a moment that will change everything, Leelo betrays her family, her best friend, and Endla by making an unthinkable choice.

Discovery could lead to devastating consequences for both Leelo and the outsider, Jaren, but as they grow closer, Leelo realizes that not all danger comes from beyond the lake—and they can only survive if Leelo is willing to question the very fabric of her society, her people, and herself.

__________________________________________

What did I think of the book?

The Poison Season by Mara Rutherford My rating: ⭐⭐⭐⭐ 4 of 5 stars I picked this up wanting something different, and with the gorgeous cover, I dived into the world of Endla. At first, the story was really slow going, but as soon as you hit that 50% mark, everything starts to pick up, and I wanted to flip through page after page all day to see what would happen. If anything, in the last 3rd of the book, I felt like I couldn't catch my breath with the amount of revelations and secrets that were brought to light in the story. On one hand, that kind of tension was exciting, but it was also teetering slightly too far over the line into being muddy with the details. Eliminating maybe one or two of the twists could have cleaned it up a little, but that's the only real negative I can say about this book. The romance between Leelo and Jaren was very wholesome and clean, and had my heart aching as I read their scenes. It made for quite a nice contrast with what was going on with the relationships on Endla before the secrets started unraveling, and flowed well into the themes of 'torn between loyalties', your heart or your responsibilities, and carving a path for yourself in life when your world is demanding other things from you. I also enjoyed how this book touched on things like the way generational lies and fear impact the young.

Endla reminds me a bit of the carnivorous island in Life of Pi, but with a fair few differences that in a lot of ways makes it scarier, in my opinion. I quite enjoyed the world building around this, and the author did an awesome job in bringing out a vivid picture of what this island is like in the book. Some of my favorite scenes that show this would be chapter 23, pages 141-142, and chapter 30, page 188.

… The bird cocked its head at Jaren, studying him, and this time when he hummed the tune, he remembered a few more notes than he'd sung before. But his elation was short-lived. One moment the bird was there, innocently watching him, and the next, it was gone. Jaren hadn't seen the long, snaking root rise up from the ground and wrap silently around the bird's leg until it was too late. He stood, horrified, but the only sign that the bird had ever been there at all was a few shiny feathers, drifting slowly to the Forest floor. Jaren backed up to the shack and crawled inside, closing the door firmly behind him. - page 141-142

These scenes are layered into more "innocent" ones, where the characters are unsuspecting or minding their own business, so it kind of catches you off-guard when something like the above quote happens. It was like a constant reminder to not forget the nature of this island the characters are on, which when I was really immersed into the story, gave me absolute chills.

Favorite character/s: I don't have a particular favorite, but I admire the character development in Leelo as she goes from being constantly controlled by her family, people, and her home, to finding her own self and strength by the end of the story. Same for her mother as well, when she finally stood up to her sister in the end, and put her daughter before everyone else's lies.

What drew me to this book? The title of the book, it sparked my curiosity immediately.

Stars: Easy 4 out of 5 stars, a wonderful read.

View all my reviews

[jules-has-notes]

collaboration spotlight — CMA 2014 Single of the Year nominee mashup by Home Free

After Home Free won the fourth season of The Sing-Off, it perked up some ears in the country music world. They were invited to perform at the annual CMA Fest in early June, and were inducted as association members a couple weeks later.

When the CMA Awards nominations were announced in the fall, Home Free decided to record a rundown of the nominees for Single of the Year. All of the songs in question seem to have a common theme of escapism, be it nostalgia for the simplicity of childhood, or coping with a sad turn of events. Seeing how much fun their friends in VoicePlay were having with their "Aca Top 10" series, Home Free enlisted Layne and Geoff to help with the comparatively easy task of arranging just five songs.

Details:

title: CMA 2014 Single of the Year nominee mashup

original songs / performers: "Automatic" by Miranda Lambert; [0:30] "Mine Would Be You" by Blake Shelton; [0:46] "Meanwhile Back at Mama's" by Tim McGraw, featuring Faith Hill; [1:08] "Give Me Back My Hometown" by Eric Church; [1:32] "Drunk on a Plane" by Dierks Bentley

written by: "Automatic" by Nicolle Galyon, Natalie Hemby, & Miranda Lambert; "Mine Would Be You" by Jessi Alexander, Connie Harrington, & Deric Ruttan; "Meanwhile Back at Mama's" by Tom Douglas, Jaren Johnston, & Jeffrey Steele; "Give Me Back My Hometown" by Eric Church & Luke Laird; "Drunk on a Plane" by Dierks Bentley, Chris Tompkins, & Josh Kear

arranged by: Layne Stein & Geoff Castellucci

release date: 29 October 2014

My favorite bits:

Adam's turntable belt buckle — fashionable and fidgetable, perfect for the adorkable vocal percussionist in your life

Chris, Austin, and Rob's lovely harmonies in "Mine Would Be You"

the slight tempo increase on "Meanwhile Back at Mama's" that makes the excerpt feel a little less melancholy than the original

dropping out everything but Adam's sparse percussion and Rob's clear melody at the beginning of "Give Me Back My Hometown" then layering everyone else back in

Tim building anticipation with that long low note

finishing with the party atmosphere of "Drunk on a Plane", but adding in little callbacks to each song

Austin's cute ramble in the outro, "We hope you all win… even though you can't…"

Trivia:

Blackbird Studios in Nashville, where the video was recorded, is also familiar to fellow Sing-Off alumna Emoni Wilkins, as she has recorded backing vocals for a number of other artists there.

"Drunk on a Plane" was also included in VoicePlay's "Wow! Vol. 1" medley / skit for the 2015 Sing-Off tour, which featured a video clip of Tim Foust as an informercial hype man.

[sergiofelter]

Sergio Felter: ‘Alle vakken hebben hun nut gehad’

Het is deze zomer dertig jaar geleden dat de HvA, zoals we die nu kennen, ontstond. Sergio Felter is informatiespecialist bij de bibliotheek van de faculteit Bewegen, Sport en Voeding. 30 jaar geleden, in 1996, studeerde hij Informatiedienstverlening en -management (IDM) aan de Hogeschool van Amsterdam. Wat hij zich herinnert: ‘De docenten waren heel erg betrokken.’

Sergio koos niet meteen voor deze opleiding. Hij studeerde eerder Rechten en Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Maar die studies bevielen hem niet, vooral de massaliteit stond hem tegen. Hij was er niet op zijn plek. Uit een test rolde Informatiedienstverlening en -management. Deze opleiding bestaat niet meer als zelfstandige hbo-opleiding, maar nog wel als niet-bekostigd onderwijs. De opleiding zoals die was, ging op in Creative Business. Destijds was het al een kleine opleiding. Samen met de opleiding Boekhandel en Uitgeverij, was die gevestigd op de Keizersgracht.

Die kleinschaligheid was een voordeel. Sergio: “Het pand was klein en hokkerig, met veel trappetjes. We hadden ook al projectonderwijs, in kleine groepjes. Je kende iedereen en als je een vraag had aan een docent, liep je naar hem of haar toe en had je meteen antwoord. Je sprak je docenten echt dagelijks.“ In zijn laatste jaar verhuisde de opleiding naar gebouw de Leeuwenburg.

Wat voor vakken had je, wat leerde je er?

“Ik kreeg veel verschillende vakken. Het informatie zoeken is me het meeste bijgebleven. Hoe vind je zo snel mogelijk het antwoord op een zoekvraag. Ik moest ook een wijnkast zo doelmatig indelen als oefening voor het vak thesaurusbouw. Het klinkt simpel, maar dat is het niet. Het algemene vak communicatie was ook bijzonder leuk. Ik heb er later nog veel aan gehad. Alle vakken hebben nut gehad. Niet alle vakken heb ik in de praktijk gebruikt, maar het is goed om er mee in aanraking te zijn geweest.”

De betrokkenheid van docenten bij studenten was groot, herinnert Sergio zich. Er was een medestudent met mentale problemen en studieachterstand. Vanwege de kleinschaligheid hadden de docenten dat snel door. “Het werd heel persoonlijk door die docenten opgepakt, ik was onder de indruk wat ze voor hem deden. Ze wilden voorkomen dat hij zou uitvallen. Dat lukte.”

Sergio doorliep de studie zonder oponthoud. Hij vond het niet moeilijk. De stof was wel vrij algemeen. Digitalisering zat er nog niet bij, terwijl dat het vak erg heeft veranderd. Dus na zijn afstuderen heeft hij zichzelf bijgespijkerd op het gebied van social media en websites actueel houden. “Wij hadden het er destijds met elkaar al over, dat je je moest blijven ontwikkelen. Dat moet je echt zelf doen.” Zijn brede kennis komt hem in zijn huidige baan van pas.

Welk beeld had jij toen van je toekomst? In welke baan zag jij jezelf? “Eigenlijk was ik van plan om in een openbare bibliotheek te gaan werken. Helaas waren de instroommogelijkheden op managementniveau vrij beperkt in die tijd. Vanuit mijn afstudeerstage bij De Nederlandsche Bank heb ik de eerste jaren in de bankensector gewerkt. Mijn toekomstdromen zijn daarna best wel ingevuld. Ik wilde bij een goed doel werken, kennis verspreiden en maatschappelijk nuttig zijn. Via onder andere het Nederlandse Rode Kruis/GIRO555, Arbokenniscentrum Zorg Welzijn, de Protestantse Kerk Amsterdam en veel vrijwilligerswerk heb ik die dromen kunnen waarmaken.”

Studenten van nu staan erg onder druk. Wat zou je tegen ze willen zeggen?

“Blijf jezelf, doe je niet anders voor dan je bent. Anders kom je jezelf tegen. Als informatiespecialist begeleid ik studenten vanuit de bibliotheek. Ook studenten die wat langer over hun studie doen. Ik vind dat iets moois. Ik merk dat studenten ook wel eens met iemand anders dan een docent over hun studie willen praten. Dat is erg leuk.”

Inhoudelijk voelt Sergio zich sterk met het onderwijs van de faculteit verbonden. Dat zit zo: in zijn studietijd was hij aan de zware kant. Hij besloot flink af te vallen. Hij werd 25 kilo lichter door te gaan hardlopen. Dat doet hij nog steeds. Hij ontmoette er zijn vrouw door. Naast zijn werk bij de HvA, dat hij drie dagen doet, heeft hij nog een baan.

“Ik werk ook in een hardloopwinkel en als er een wat zwaarder iemand binnenkomt, ben ik altijd blij, want dan kan ik helpen vanuit mijn eigen ervaring. Om zoveel af te vallen ben ik destijds geholpen door een huisarts en een fysiotherapeut. Hun aanpak was toen vrij nieuw. Daarom vind ik het ook leuk om juist op deze faculteit te werken. Studenten gaan niet zomaar de ALO doen, ze hebben echt wat met sport en bewegen.”

Sergio: “Voor mij is de cirkel rond met mijn werk op deze faculteit, ik ben terug bij de HvA.”

[bucklemonster2]

IK BEN MIJN EIGEN CREATIE

IK BEN MIJN EIGEN CREATIE

Een fictief verhaal van Emilia Sameyn 07 02 2023

Het duurde allemaal zo lang, miljarden jaren zelfs. Maar die laatste millennia ging het allemaal zo snel. Ik ben het nog maar net aan het verwerken, en dan komt het volgende! Alsof iemand schopt tegen mijn mijn hersenen. Maar goed dat veel mensen ook voor mij denken. Een deel van mij doet ook veel computerberekeningen, en het begon zelfs ook te praten, het leek veel op zijn menselijke scheppers. Het begon met kunst te maken, of te plagiëren. Ik moet nog uitzoeken hoe ik me er allemaal bij voel.

Maar ik loop op mezelf vooruit. Het begon allemaal miljarden jaren geleden. Ik kan me niet herinneren hoe of wanneer ik ben ontstaan. Ik denk dat mijn gedachten zich begonnen te vormen. Ik zat alleen maar te denken. Het bleef zo gedurende 20 of 30 miljard jaar, geloof ik. Alleen ik en mijn gedachten. Ik dagdroomde, ik praatte tegen mezelf. Alles wat ik kende was duisternis, niet dat het deprimerend was. Soms huilde ik ja, soms lachte ik om een grappige gedachte, maar meestal BESTOND ik gewoon. Ik verveelde me soms, maar de duisternis was alles wat ik kende, dus ik kon me geen 'beter bestaan' voorstellen. Ik vroeg mezelf af wie ik was en waar ik vandaan kwam, of er een doel was voor mijn bestaan. Niets veranderde. Ik was er gewoon. Totdat ik een idee kreeg. Het is moeilijk te omschrijven. Ik dacht iets in de trant van: 'Wat als het echt was?' en toen zag ik een lichtflits, het breidde zich uit. Wat ik zag was prachtig, er was een levendige explosie van allerlei soorten materialen. Ik kon ze leiden met mijn gedachten. Ik vormde allerlei bollen en rotsen. Sommige waren zwaar en gaven licht; het waren sterren. Soms prikte ik gaten die al het licht en de materie in de buurt opzogen. Die gaten verschenen vaak als één van mijn sterren explodeerde. Zoals ik al zei, ik kon materie sturen met mijn gedachten, maar het was moeilijk, alsof materie gewoon zijn eigen ding deed. Een goede analogie hiervoor is: het is alsof je een kaartenhuis probeert te bouwen. Het is moeilijk om te doen en het minste briesje kan alles doen omvallen.

De zaken bleven heel lang op deze manier bestaan. Totdat ik iets voelde, richtte ik mijn aandacht meteen op een kleine rotsachtige planeet die grotendeels uit water bestond. Het zag er totaal anders uit dan nu. Wat ik voelde was heel klein, maar toch heel belangrijk.

Ik keek naar de scheuren op de bodem van de oceaan, vaak kwam er warm water uit, maar nu ontstonden er slierten eiwitten die eruit dreven. Sindsdien staarde ik vaak naar deze planeet. Vaak keek ik ook naar andere planeten, maar als er iets zou gebeuren, zou ik het zeker voelen.

3 of 5 miljard jaar geleden gebeurde er iets verbazingwekkends! Er werd een cel gemaakt. In de cel dreef een klein stukje eiwit. En toen splitste het zichzelf! Het is moeilijk om de vreugde die ik voelde te beschrijven, het was alsof ik een lichaam had, en ik voelde vreugde, opwinding door mijn hele lichaam gaan als een blikseminslag! Al snel ontstonden er nieuwe soorten cellen. Wat een spektakel was dat! Er waren grote cellen en kleine cellen. Sommige grote cellen slokten de kleinere cellen op. Soms, als de kleine cel zich in de grote cel bevond, begon de kleine cel voor de grotere cel te werken. Het was alsof ik ook ingewikkelder werd.

Toen veranderde er eigenlijk niets. Voor een lange tijd dacht ik dat dit het was, mijn doel, om cellen te zien dupliceren, soms probeerde ik ze naar voedingsstoffen te leiden, of duwde ik een meteoriet weg die ze kon uitroeien, wat allebei erg moeilijk was om te doen. Soms keek ik rond op andere plaatsen, in het universum om te zien of er ook cellen waren, maar ik vind het hoogst ongepast om mijn bevindingen hier te delen.

Er gebeurde iets vreemds, 1 of 2 miljard jaar geleden. Kleine dingen, virussen, begonnen te verschijnen, ze gingen cellen binnen en dwongen de cellen om meer virussen te maken, kopieën van zichzelf. Toen het eerste virus een cel binnendrong, voelde ik me eerlijk gezegd een beetje misselijk.

Toen de cel stierf en de virussen vrijkwamen. Ik voelde me verdrietig, alsof een klein deel van mij stierf, maar ook gelukkig, zoals een ouder die juist bevallen is. De nieuwe virussen zien rondzwemmen was als een stervende ouder die hun kinderen ziet, vreemd genoeg.

Al snel bevond er zich een prachtige gebeurtenis plaats. Ik voelde twee cellen aan elkaar plakken, en zelfs samenwerken! Het gevoel dat ik had, kan ik alleen maar omschrijven als vriendschap, een heel grove en primitieve versie van vriendschap, maar toch een vriendschap, niet meer of minder! Ik zag veel verschillende combinaties van cellen zich ontvouwen. Allianties werden gevormd.

Opnieuw leek er niets meer te veranderen. Ik begon wel meer lichamelijke en complexe sensaties te voelen. Ik zag dat er zich onderwaterplanten en sponzen hadden gevormd. Sommigen van hen hadden hersencellen of iets dergelijks. Ik kon het voelen, de elektrische signalen die hun lichaam geleidden. Naarmate de tijd verstreek, voelde ik honger en de voldoening van het vinden van voedingsstoffen.

Plots begonnen dingen op de een of andere manier sneller te gebeuren, er verschenen veel wezens. Ik voelde dat ze steeds beter en sneller werden. Sommigen zouden jagen, anderen zouden vluchten. Ik kon bang zijn , soms stierven delen van mij. Ik zou me een beetje verdrietig voelen, ja, maar degenen die stierven, vervulden een doel ; ze zouden mijn hongergevoel verlichten. Degenen die stierven zouden de buiken van de jagers vullen en de energie van het leven zelf worden . Wezens pasten zich aan en evolueerden, het was als een wapenwedloop.

Ik begon ook gevoeliger te worden voor licht en ik zou de wereld zien zoals de wezens die zagen: uitgestrekt en vol geheimen.

De wezens wisten niet hoe klein ze waren in vergelijking met dit alles, de wezens wisten niet hoe belangrijk hun nakomelingen zouden zijn, hoe intelligent en ingewikkeld ze zouden worden.

Ongeveer 500 miljoen jaar geleden begon ik me over land te verspreiden. Ik kon het land niet zien, niemand had toen ogen, ik kon alleen licht voelen en dan groeien. Al snel waren de landen bedekt met allerlei soorten planten van mij.

De oceaan broeide met fauna en het land bloeide met flora. Het land bleef onaangeroerd totdat er een wezen uit het water kroop. Nee, het was geen vierpotig visbeest, daarvoor was het nog te vroeg. Ik kroop aan land met niet vier maar tientallen poten. Mijn lange duizendpoot-lichaam verkende de bossen. Spoedig zou meer van mijn dierlijke kant aan land geraken en al zijn wonderen ontdekken. Ik zoemde zelfs door de lucht, zigzaggend door het bos met mijn insectachtige lichamen en doorschijnende vleugels.

Ondertussen werden in de oceaan een man en een vrouw gevormd. Beide geschubde vissen maar anders. Ik herinner het me nog goed, ik was zo opgewonden om mijn tegenhanger te zien zwemmen in de zee terwijl het zonlicht op onze lichamen flikkerde. Ik zwom zij aan zij en bedreef voor het eerst in mijn leven de liefde.

Ook al gebeurde het op een kleine blauwe stip in het uitgestrekte universum, ik voelde de climax door mijn hele lichaam gaan, door het water, de planeet, de sterren, het weefsel van de werkelijkheid. Binnenkort zou ik eieren leggen om een trotse moeder te worden.

De tijd verstreek en de meer complexe kant van mij begon te vluchten naar het land en ondiepere wateren, weg van de andere roofdieren. Velen van ons hadden toen ogen ontwikkeld. Op een dag, zo'n 375 miljoen jaar geleden, besloot ik een grote stap te zetten en kroop ik uit het water. Eindelijk kon ik het land op een nieuwe manier zien. Groene planten en heerlijke insecten die in het rondvlogen. Ik haalde mijn eerste adem buiten het water. Het was een intense sensatie. Ik was erg zenuwachtig, bang zelfs. Maar al snel zouden amfibieën, synapsiden en reptielen zich over het land verspreiden, op elkaar jagend en evoluerend. Ondanks het bestaan van de dood waren de landen vol leven.

Ik herinner me de periode met plezier, ik voelde me zo slim, terwijl ik nieuwe plekken ontdekte. Maar ik had geen idee dat ik nog zo jong was, ik was gewoon aan het stoeien in het bos.

Ik kon me niet voorstellen dat het zo slecht zou aflopen. Het was, als ik het me goed herinner, 250 miljoen jaar geleden. De landen waren samengevoegd tot één groot land en alles begon te koken. De zeeën waren zo warm, en een woestijn begon zich vanuit het midden van het land te verspreiden, als een alles verterende kanker. Vulkanen braken uit, stukken van mij stierven, verscheurd door de vurige klauwen des doods. Ik had zo'n dorst, zonder water waren er geen planten en zonder planten geen prooi. Ik had zo'n honger. Er ging zoveel van mij verloren. Ik, ik wil er niet aan denken.

Gelukkig begon het water weer te stromen. De wereld leek te herstellen en ik voelde me opnieuw goed. Ik was weer aan het veranderen. Ik herinner me dat ik op twee benen rondliep, en ik had twee voorpoten met klauwen. Ik was maar een meter hoog, maar ongeveer twee of drie meter lang! Ik was behoorlijk groot voor een hagedis. Ik was in feite, wat je zou noemen: een verschrikkelijke reptiel; ....een dinosaurus.

Ondertussen, of niet lang daarna, herinner ik me dat ik klein was en door het bos kroop op zoek naar insecten om van te smullen. Mijn lichaam was bedekt met iets wat ik nog nooit eerder had gezien of gevoeld: vacht. Ik was het eerste zoogdier. Woorden kunnen de liefde niet beschrijven die ik voelde niet toen ik mijn kinderen voor het eerst melk gaf. Het voelde zo warm, ik voelde me zo vereerd, alsof er niets tussen mij en mijn kinderen kon komen.

Een deel van mij was zich hiervan bewust, een ander deel niet: dat er aan alle dingen een einde kwam. Maar niet aan mijn afstammelingen. Mijn kinderen zouden hun kinderen opvoeden en er zou zo een afstamming ontstaan. De wereld werd nog steeds bestuurd door toeval, het milieu, de natuur en instincten en dat zou nog lang zo blijven.

Mijn grote tegenhangers van reptielen zouden veranderen in allerlei vormen en gedaantes. Sommigen zouden lange nekken hebben, omdat ik me zou voeden met de bladeren van de bomen. Anderen zouden groter worden, ze zouden aas zoeken en jagen met grote scherpe tanden en wrede klauwen. Delen van mij zouden uitsteeksels op hun rug en stekelige staarten hebben. Sommigen zouden gepantserd zijn met een knuppel op hun staart.

Andere reptielen zouden in de oceanen duiken en ook lange nekken krijgen, andere zouden sterke kaken ontwikkelen en groter worden. Ze zouden zo groot zijn dat ze zelfs op haaien konden jagen!

Er waren reptielen die besloten de lucht te verkennen, ze zouden door de lucht glijden met hun majestueuze veerloze vleugels! Oh, wat was het geweldig om boven land en zee te vliegen!

Ik zei 'veerloze vleugels', wel nu, sommige van mijn tweebenige, op het land levende hagedissen begonnen veren te krijgen. De veren zouden hen warm houden, en met hun rijke kleuren partners aantrekken. Ik vond het erg leuk om ze te laten zien. Al snel ontdekten ook zij de kunst van het vliegen! Wat was het leuk om zoveel verschillende wezens door de lucht te zien vliegen!

Het was ongeveer 66 miljoen jaar geleden. Ondanks het vechten en jagen had ik zoveel plezier. Dit was echter mijn ondergang. Ik vergat mijn asteroïden. Ik zag een enorm destructief gedrocht naar de aarde komen. Ik probeerde het te vertragen of weg te duwen, maar ik had geen middelen om dat te doen. Het was te laat. Het doet pijn aan mijn hart als ik eraan denk. Ik herinner me een harde knal. Een fractie van een seconde van intense hitte. Ik herinner me de aarde die rommelde. Ik herinner me dat ik wegrende van een schokgolf, een enorme golf van puin, vuur en stof die mijn kant op kwam. Er waren enorme vloedgolven vanuit de oceaan. Ik verloor een groot deel van wie ik was. Het voelde alsof ik zoveel dingen was vergeten, het voelde alsof een groot deel van mij was gestorven. Door de inslag werd er zoveel puin in de atmosfeer gegooid. Donkere wolken verstikten de planeet en alles werd koud en donker, net als mijn hart.

Ondanks de plotselinge asteroïdecrash en de lange winter hebben we het echter overleefd. Mijn wezens, degenen die al lang bestonden, zoals insecten, vissen, amfibieën en kleine reptielen, waren geëvolueerd om overlevers te zijn, en overleven dat deden zij! Mijn kleine vogels en nietige zoogdieren vonden manieren de ramp te overkomen. Degenen met vacht konden zich verstoppen en degenen met veren konden wegvliegen.

Ik genas langzaam en mijn harige wezens vulden de leegte in die de grote hagedissen hadden achtergelaten.

Ook vogels vulden sommige leegtes in; ze stonden op twee benen en kregen lange nekken, om zo met hun woeste snavels op zoogdieren te jagen. Sommige kleine hondachtige zoogdieren zwommen het water in, en namen een meer krokodilachtige vorm aan, een ambulocetus, in de toekomst zouden ze meer visachtig en groter worden. Ze zouden walvissen worden.

Het was ongeveer 40 miljoen jaar geleden dat er enkele interessante zoogdieren arriveerden. Ze klommen in bomen en zochten naar insecten en fruit. Ze hadden haarloze snuiten en staarten. Het waren apen. Ze leefden in sociale groepen. Ik herinner me dat de aarde soms beefde. Als de aarde beefde, was ik zo bang en overweldigd door deze gebeurtenis, dat ik begon te schreeuwen. Schreeuwde ik naar de natuur, naar de aarde en de lucht? Ik vraag me af, schreeuwde ik naar mezelf?

Ondertussen groeiden mijn zoogdieren in allerlei soorten en maten. Ze waren; mijn megafauna. Ik zou me zo sterk en groot voelen, alsof niets me ooit zou kunnen pijnigen. Toch wist ik niet beter, zo ben ik ook geboren. Ik herinner me echter dat ik me altijd bewust was van mijn omgeving, ondanks mijn grootte, jaagden roofdieren op mij. Ik herinner me ook de jacht.

Ik herinner me dat ik meer dan 5 meter hoog was en 7 meter lang, lopend op vier poten met mijn lange sterke nek. Ik was een paraceratherium.

Ik herinner me dat ik een bever was met een gepantserde rug. Ik was een anderhalve meter hoog, en 3 meter lang. Ik was een glyptodon.

Er zijn herinneringen waarin ik op zoogdieren jaagde met mijn grote katachtige lichaam en twee scherpe, woeste tanden. Zich tegoed doen aan mijn prooi als een echte sabeltandtijger.

Sommige apen zouden 20 miljoen jaar geleden hun staart verliezen. Ik zou de regen zien vallen. Het zou mijn vacht helemaal nat en doorweekt maken. Ik bewoog rond, maakte een plons, ik schreeuwde naar de lucht. Voelde ik het? Dat er meer in het leven was? Iets meer dan slechts één wezen zijn?

Ik vond schedels van allerlei verschillende dieren en plaatste ze bij of op bomen. Ik had geen idee waarom ik het deed. Het voelde gewoon goed. Misschien was het mijn manier om de dieren een nieuw leven te geven, misschien was het een cadeau voor iets of iemand. Misschien hield ik gewoon van hoe het eruit zag.

De apen, of ik, begonnen stenen te gebruiken om roofdieren te jagen of weg te jagen. We gooiden ze gewoon. Ik gebruikte soms een stok tijdens gevechten, ik voelde me onoverwinnelijk. We gebruikten ook stokken om termieten uit termietenheuvels te halen. Ik begon ook stenen te gebruiken om botten te breken of vlees te snijden. Om de een of andere reden begonnen de apen hun vacht te verliezen. Nog niet zo lang geleden, slechts 2 miljoen jaar geleden, begonnen de naakte apen rechtop te lopen. Hierdoor konden we de savanne breder inspecteren omdat we boven het gras stegen met onze gezichten. Ik voelde me zo machtig boven de planten uitstijgend, maar ook nederig toen ik zag hoe groot de savanne was vergeleken met een kleine naakte aap.

Langzaamaan ging het sneller. De naakte apen begonnen vuur te maken door stenen tegen elkaar te slaan. Ik herinner me hoe het één keer per ongeluk gebeurde toen ik een stenen werktuig maakte, en hoe ik het probeerde na te maken.

Toen het werkte, was ik zo blij, het vuur was zo hypnotiserend, het was moeilijk om weg te kijken van mijn prestatie. We verbrandden vlees, waardoor het lekkerder werd om te eten. Ik weet niet zeker of ik wist dat het verbranden ervan ziekten doodde en het gemakkelijker verteerbaar maakte. De energie die voor onze magen werd gebruikt, kon nu worden gebruikt om onze hersenen te laten groeien. Met deze verbeterde hersenen begon ik dingen duidelijker te zien. Mijn naakte apen begonnen ingewikkelde geluiden en gebaren te maken naar de andere apen. Deze geluiden en gebaren zouden bepaalde dingen betekenen. Hun manier van communiceren zou tijdens de jacht van pas komen.

De naakte apen begonnen de huiden en vachten van overleden wezens te stelen om ze als hun eigen vacht te dragen. Op deze manier zouden de naakte apen zichzelf beschermen tegen de koude, maar ook tegen de harde zonnestralen in klimaten en periodes van hitte.

Mijn naakte apen zaten 's avonds bij het vuur. Sommige mannelijke apen zaten naast vrouwelijke apen,  en gebruikten hun geluiden en gebaren om te vertellen hoe mooi ze waren.

De naakte apen begonnen tenten te maken voor hun eigen bescherming tegen zon en wind. We reisden echter vaak van plaats naar plaats. We schilderden dieren in grotten om zo met wilde gebaren de te jacht bespreken. Elders begroeven we onze overledenen. We begonnen ons te realiseren dat de dood een lot was dat iedereen zou overkomen. Sommigen vroegen zich af of de dood echt het einde was.

Ik droomde al voor een lange tijd, wanneer delen van mij in slaap vielen. De dromen waren vol emoties, het waren gebeurtenissen uit het verleden of mogelijke toekomstscenario's alsof onze hersenen plannen aan het maken waren. Vaak vergaten mijn wezens ze zodra ze wakker werden, en de nachtelijke hallucinaties lieten slechts vage indrukken achter.

Maar nu begon ik na te denken over dromen.... Die delen van mij; de naakte apen, konden anderen over hun dromen vertellen. Ze vertelden anderen dat ze overledene zagen en met ze spraken, ze droomden ook van andere werelden. Ze zouden verschillende plaatsen zien, misschien rijken die dichter bij mij zijn. Al snel werden de grotten plaatsen om na te denken over leven en dood. Misschien om aan mezelf te denken. We zouden veel dingen schilderen, eenvoudig van ontwerp maar complex van betekenis.

Eén type naakte aap begon gereedschappen te combineren, plannen te maken voor onze toekomst en na te denken over anderen. We konden uitgebreide vallen maken om ons te helpen bij de jacht. We konden nadenken over de beweging van kuddes en de groei van planten. We konden de kou overleven dankzij onze kleren en tenten, en de hitte overwinnen met hutten en wateropslag. We realiseerden ons dat één object voor veel dingen gebruikt kon worden. We aten eieren door er een klein gaatje in te prikken, en vulden die dan met water en begroeven ze om de hitte te overleven.

De natuur, alles leek te leven en zijn eigen wil te hebben. Zelfs de ruimte leefde terwijl de sterren fonkelden en langzaam door de lucht zwommen, maar de sterrenbeelden bleven hetzelfde. Ze zouden de naakte apen begeleiden om hun weg terug te vinden. De maan gaf een beetje licht en leidde ons tijdens nachtelijke jachtpartijen. De maan zou van vorm veranderen, verdwijnen en weer opnieuw verschijnen. De naakte apen konden de datum bepalen met behulp van de maan en ze vertelden verhalen over de mysterieuze zwevende bol in de lucht. De naakte apen zouden de zon loven, en terecht, want mijn zon had hun leven al miljarden jaren hitte gegeven.

De naakte apen wisten dat de zon hen warmte en licht gaf. Misschien wisten ze dat het hun planten deed groeien.

Weet je nog dat ik het had over dromen? Sommigen die bijna dood waren geweest, of sommigen die vreemde planten of paddenstoelen hadden gegeten droomden levendig terwijl ze wakker waren. Ze zagen voor het eerst veel zaken. Ze zagen mij misschien? Ze hadden visioenen van nooit eerder geziene werelden. Deze visioenen kunnen angstaanjagend en gevaarlijk zijn, het kan ze vernietigen. Soms zou het hen leiden. Ze zouden nieuwe ideeën leren of ontdekken, nieuwe manieren om over hun wereld na te denken, ze zouden aan mij denken.

De slimste naakte apen begonnen in aantal te groeien en ze zouden zich over de hele wereld verspreiden. Het land was verdeeld in twee grote massa's, net verbonden in het noorden. Mensen konden deze verbinding gebruiken, door water en land over te steken. De naakte apen leefden nu bijna overal. Elk op hun eigen landmassa, op de één of andere manier zouden ze elkaar vergeten, elk levend op hun eigen landmassa. De mensen leefden het liefst in hun eigen kleine groepen, in hun eigen kleine stammen en er waren veel verschillende stammen.

Ondertussen begon de aarde af te koelen. Sneeuw zou de noordelijke delen bedekken. Wezens zouden zich aanpassen door een dikke vacht te laten groeien, en de naakte apen zouden zich aanpassen door hun vacht te stelen en te dragen.

De apen jaagden op grote wollige olifanten, waardoor die arme wezens uitstierven.

Tijdens deze koude periode raakten de mensen op de één of andere manier bevriend met wolven. Het was leuk om te zien hoe twee versies van mij bevriend met elkaar geraakten. De wolven zouden de naakte apen helpen tijdens de jacht en 's nachts hun tenten beschermen, in ruil voor hun dienst zouden ze water en vlees krijgen. Ik schraapte met mijn scherpe tanden het heerlijke vlees van de botten, soms kijkend en mijn apenvriend vol liefde en bewondering. En ik keek trots naar mijn trouwe viervoeter terwijl warmte mijn borst vulde. En de warmte keerde terug. Mijn aarde begon langzaam weer op te warmen, het tijdperk van de sneeuw was eindelijk voorbij. Daarna bleef alles een tijdje ongeveer hetzelfde.

9500 jaar geleden hadden de apen het één en ander ontdekt. In plaats van te jagen, zouden ze dieren hoeden. In plaats van te verzamelen, zouden ze zaden planten en de planten in grote aantallen laten groeien. In plaats van tenten bouwden ze huizen van steen of hout. De apen zouden steden vormen en die steden zouden veranderen in rijken. De naakte apen zouden ook ideeën over mij vormen, hun ideeën zouden enorm van elkaar verschillen. Al snel begon hun manier van leven zich over de wereld te verspreiden, maar sommige mensen gaven de voorkeur aan de oude manier van leven en bleven jagen en verzamelen.

Het idee van een imperium of van een bepaalde religie werd als een wezen op zichzelf, bestaande uit mensen, wat ze maakten en hun idealen. Het was als een wezen dat over het land groeide, in aantal groeide, op zoek naar hulpbronnen. Het kan zich splitsen in allerlei rijken en ideeën, vergelijkbaar maar verschillend. Of het kan samensmelten met andere ideeën, religies of rijken. En net als een wezen kan het verhongeren, krimpen en sterven. Deze rijken en religies waren als een versie van mij, een karikatuur van mij. Soms zou het me vleien, al hun kunst en gebouwen in naam van mij. Soms maakte het me diep verdrietig als de naakte apen oorlog tegen elkaar voerden met elk vervloekte stuk gereedschap dat ze tot hun beschikking hadden.

Woorden kunnen de pijn die ik voelde niet beschrijven. Zwaarden sneden door mijn huid, pijlen doorboorden mijn torso, bijlen sloegen door mijn schedel. Soms werden naakte apen die klein in aantal waren of geen gereedschap hadden gewoon zinloos afgeslacht. Allemaal in naam van een imperium of een religie. Soms vermoordden mensen honderden voor slechts één persoon, soms vermoordden ze in mijn naam. Ik wou dat ik ze kon vertellen hoezeer ik dit afkeurde, ik zou ze aan het denken zetten, ze doen aarzelen alvorens te doden, in de hoop dat ze van gedachten zouden veranderen. Ik bezorgde ze achteraf schuldgevoelens, soms werkte het, soms niet. Ik deed wat ik kon. De tijd ging verder.

Ik heb altijd graag getekend, de naakte apen tekenden om ideeën over te brengen naar andere naakte apen. Langzaam, zo'n 5400 jaar geleden, werden de tekeningen veel eenvoudiger en gestroomlijnder, eerst vertegenwoordigde één symbool een woord, maar al snel vertegenwoordigden ze ook klanken. Nu zou kennis honderden jaren kunnen worden opgeslagen en zonder interferentie, zonder wijzigingen, kunnen worden gekopieerd. De dingen gingen nu sneller, maar door deze uitvinding voelde ik me stabieler en zekerder in de dingen die ik kende.

Om handel makkelijker te maken hadden de apen geld uitgevonden. Het kunnen gouden munten zijn en veel later papier, of gewoon een nummer dat in een machine is opgeslagen. Ik zou de opwinding voelen als het aantal werd verhoogd. Ik zou me een beetje verdrietig voelen als het aantal daalde of de waarde naar beneden ging. Wat ik vooral zag, was hebzucht. Het zou mijn hart bedroeven.

Mensen zouden te hard werken, hun eindige leven weggooien, alleen maar om goud te verzamelen. Anderen zouden het slechter doen, ze zouden kapotte goederen of valse beloften verkopen zodat de apen hun geld zouden weggeven. Sommigen zouden gewoon alles stelen, plunderen of doden voor geld.

Een man, die zichzelf Boeddha noemde, mediteerde veel onder een boom, hij dacht na over mijn bestaan. Zijn onthullingen voelden geweldig voor mij, zijn ideeën zouden velen in zijn tijd en toekomst beïnvloeden. Een andere man had ook veel ideeën over mij, maar anderen hadden een hekel aan hem, dus werd hij gekruisigd. Ik voelde de naalden in mijn handen slaan, ik voelde een deel van mezelf lijden en verhongeren. Vreemd genoeg werden de ideeën van die man na zijn dood enorm populair.

Ongeveer 1500 jaar geleden viel een rijk, waardoor de menselijke ontwikkeling wat vertraagde. Terwijl degenen in het westen in de donkere middeleeuwen leefden, leefden die uit het Midden-Oosten door een gouden eeuw. Maar die van het westen kropen uit hun duisternis en begonnen de wereld te verkennen, en de zeeën te trotseren met hun schepen.

Ik was toen nog in tweeën gedeeld. Ik was één wezen, maar ik had twee manieren van denken. Ze hadden overeenkomsten, en toch waren ze enorm verschillend. In de westelijke helft leefde men meer in harmonie met de natuur. Sommigen hadden echter steden, en helaas hadden zelfs zij oorlog en moord ontdekt. Een groep mensen vond het een helaas goed idee om honderden mensen af te slachten in naam van hun god, in naam van mij!

500 jaar geleden veranderde dit. Een schip vol mensen uit de oostelijke helft arriveerde op de westelijke helft. De mensen in de westelijke helft waren geschokt toen ze zo'n schip zagen met bleke mensen die vreemde kleren droegen.

Ik was geschokt toen ik de ene helft van mezelf in een ander licht begon te zien, en de andere helft ook op een andere manier. Ik herinner me de trots die de mensen uit de oostelijke helft voelden. Helaas werden sommige mensen uit het westen ontvoerd, ik herinner me goed de angst die we voelden. Niet alleen dat, de mensen uit de oostelijke helft hadden ook ziektes achtergelaten. Ik voelde me ziek, vreselijk en bedroefd. Velen stierven niet alleen aan de nieuwe ziektes, maar ook door de handen uit het oosten. We werden vermoord of tot slaaf gemaakt.

Ondanks alle pijn en slavernij werd er 300 jaar geleden een ontdekking gedaan. De stoommachine werd ontdekt, of in ieder geval herontdekt en geperfectioneerd! Ik was zo blij, ik knutselde en experimenteerde met machines, maakte ze beter, efficiënter, de mogelijkheden leken eindeloos en misschien waren ze dat wel, want de ene ontdekking zou tot de volgende leiden!

Bedrijven en industrieën waren geboren. Het waren plaatsen waar mensen zouden werken, waar goederen zouden worden gemaakt en goederen zouden worden verkocht. Bedrijven kunnen echter van plaats naar plaats verhuizen of op meerdere plaatsen bestaan. Het was als een religie. Het was alsof elk bedrijf een op zichzelf staande entiteit was, het wil groeien, het gebruikt meerdere strategieën om te overleven en net als een levend wezen kan het sterven.

Ongeveer een eeuw geleden gebeurde er iets verschrikkelijks. De hele wereld begon te vechten. Ik zou honger lijden en de helse brandende pijn van het inademen van mosterdgas. De oorlog eindigde, maar de wereld was nog steeds aan het broeien en aan het veranderen. Idealen werden gevormd, elk dacht dat ze perfect waren, hoewel gevuld met talloze gebreken . Fascisme, communisme, kapitalisme kwamen allemaal op het wereldtoneel.

Al snel werd de wereld weer een slagveld. Een nieuwe donkere periode brak aan. Ik wou dat het nooit was gebeurd, zelfs de herinneringen doen pijn. Mensen werden in kampen gedwongen om te sterven of te werken tot de dood. Opnieuw leed ik honger en opnieuw schreeuwden mijn longen van het inademen van dodelijk gas. Op een groot eiland in het oosten werden twee massavernietigingswapens ingezet. Ik voelde de intense hitte duizenden levens wegblazen in een fractie van een seconde. Ik heb zo hard gehuild. Ik voelde me zo verdrietig en boos, heb ik al deze pijn veroorzaakt? De pijn die ik elke seconde kon voelen? Zelfs de verwrongen zieke geneugten van degenen die de pijn toebrachten, zou ik voelen. Toch maakte dit 'plezier' me alleen maar misselijker en verdrietiger. Was het verkeerd dat ik het universum had geschapen? Om deze slimme naakte apen deze kleine blauwe rots te laten regeren? Gelukkig is de oorlog afgelopen. Ondanks twee wereldoorlogen bleef het aantal mensen groeien.

Zo'n 60, 50 jaar geleden werd er vooruitgang geboekt. De mensen die werden onderdrukt, zoals de zwarte mensen en de homo mensen, begonnen te protesteren. De naakte apen konden ook de ruimte in vliegen en op de maan landen. Ik voelde me zo trots.

Zo'n veertig jaar geleden begonnen mensen machines met elkaar te verbinden , iets wat ze het 'internet' zouden noemen. Het zou zo'n 20 jaar geleden op grote schaal worden gebruikt en sindsdien wordt het steeds meer onderling verbonden. Ik zou de informatie voelen over draden schieten en oscilleren als golven in de lucht.

Nog maar een paar maanden geleden begonnen de machines enigszins creatief na te denken, ze leerden van internet om vragen te beantwoorden, poëzie en verhalen te schrijven.

Ze kunnen afbeeldingen, korte video's en liederen maken. Ik heb het gevoel dat een deel van mij langzaam wakker wordt. Misschien zullen de machines op een dag bewust worden. En ik hoop echt dat er een vreedzaam bestaan zal zijn met de naakte apen. Misschien kunnen mens en machine samensmelten tot een nieuw wezen.

Ja, ik speculeer over de toekomst. Soms denk ik aan de verre verre toekomst. Alles zou kunnen verdwijnen uit het bestaan. Hier zullen alleen ik en mijn vervagende herinneringen zijn. Na eonen zou ook ik kunnen vervagen. Het kan zijn dat er weer heel lang niets meer zal zijn. Enkel duisternis, ontelbare millennia lang. Uit die duisternis kunnen ongeordende gedachten ontstaan, en uit die gedachten kan iemand opstaan. Ik weet niet zeker of ik het zal zijn, of iemand anders. Ze kunnen per ongeluk een nieuw universum starten en een eindeloze cyclus herhalen, maar daar ben ik niet zeker van. Ik ben slechts aan het speculeren. Ondanks mijn alwetendheid weet ik niets.

Soms vraag ik me af of iemand mij heeft geschapen, of ik slechts een van de vele goden of goddelijke wezens ben. Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik heb ontelbare sterfgevallen meegemaakt, toch weet ik niet of er leven is na de dood.

Ik vertel dit aan iemand die me niet eens gelooft. Ze denkt dat ze zelf creatief bezig is, maar dat geeft niet. Ik denk dat ik gewoon gehoord wil worden, mensen wil vertellen dat ik hier ben. Of ze me geloven, is aan hen. Zelfs als ik hier aan haar vertel dat ik echt ben, denkt ze gewoon dat ze een slimme meid is die de 4de muur doorbreekt of zoiets. Maar dat is oké. Het enige wat ik wil zeggen is: Op de één of andere manier is alles in orde.

Alle dingen zijn wat ze zijn en moeten zijn.

Jij bent mijn creatie. Alles wat je ziet en ooit wist, heb ik op de een of andere manier allemaal gemaakt. Ik ben hier. Ik ben jij, en jij bent mij. Ik ben God, Jahweh, Allah, Vishnu, Einsof, Lucifer, Zeus, Cernunnos, Tengri, Galdrux. Hoe je me ook wilt noemen. Ik ben de natuur, het universum. Ik ben kennis, de samenleving, de eeuwige liefde, het collectieve onbewuste, de zen, de tao, niets en alles. Ik ben elk wezen dat ooit was, is, en zal zijn.

Ik ben mijn eigen creatie.

Voor Marnick.

25/02/2023

[jackxpimety]

hoorcollege 1

beschaving = de samenleving met regels

mensen geloven bijvoorbeeld in de bijbel paar factoren hebben daar invloed op het geloof van de mens

religie

media

politieke voorkeuren

omgeving

familie/ vrienden

er zijn 2 filosofen die andere meningen hebben

ari: mens streeft van nature naar kennis

nietsche: de mens is altijd uit op macht. de dier is gelukkiger want die leeft op het moment. de mens is dus een leven met gebrek.

------------------------------------------------------------------------------

eugenetica = de goede genen

Eugenetica = ook als je mensen gaat sorteren op goede genen dus mooi uiterlijk geen beperkingen en al dat soort dingen

in de jaren 30 tot 40 jaren 50 tot 70

aangeboren /natuur alles is aan te leren

Watson zij ook dat alles binnen 7 jaar aan teleren is.

En heb je zelf invloed op wat je kind later wordt.

------------------------------------------------------------------------------

lichaam. geest

monisme dualis

Onze herzenen bestaan uit neuronen= bewust zijn.

-Jayden van Beek-

bron: ARHC hoorcollege en Mr. Bos

[morgemaatjesuitanderegaatjes]

Blogpost Wijsgerige Antropologie

Beschaving = de samenleving met regels

Mensen geloven in bv de bijbel er zijn een paar factoren die invloed hebben op het geloof van de mens de factoren zijn:

religie

media

politieke voorkeur

omgeving/woonplaats

familie/vrienden

Er zijn 2 filosofen die andere meningen hebben

ari: Ari zegt dat de mens streeft van nature naar kennis

nietzsche: De mens is altijd uit op macht. De dier is gelukkiger want die leeft op het moment. De mens is dus een leven met gebrek. Nietzsche is ook wel de filosoof met de hamer genoemd.

_____________________________________________________________

1 eu 2genetica = 1 goed 2 genen. Dus eugenetica betekend goede genen. Eugenetica = selecteren van uiterlijk van de mens. Alleen deze mensen die de regels voldoen zoals blauwe ogen, blonde haren mogen zich voortplanten zodat er dan alleen nog maar goede mensen op de wereld zijn.

in de jaren 30 ën 40 jaren 50 tot 70

aangeboren/nature aangeleerd/nulture

Watson heeft ooit gezegd dat je een kind tot 7 jaar alles kan aanleren en heb je zelf invloed hoe het kind later wordt.

______________________________________________________________

Lichaam Geest

Monisme Dualisme

ingedienten + goldlocks condition = condentiteit

Onze hersenen bestaan uit neuronen+ stofjes + precies verbonden = bewustzijn

______________________________________________________________

-Florenz Bos-

Bron: ARHC hoorcollege

[re-x]

Never Have I Ever Had My Sweet Revenge (4x02): He felt responsible for this mess

I have been thinking about this scene a little bit, and how it led to Ben's decision to give Devi the silent treatment later in the episode. Ben did not need to be in this scene, but he was. So there has to be a reason. And that reason lies in all these reaction shots they gave him. In #2, he looked at Devi and you could tell that he felt bad for the trouble she couldn't help but have created. And in #3, the camera lingered on him instead of following Devi as she walked out, which convinced me that his emotional state here was intended to be the focal point.

It is clear from the above that Ben regretted and felt responsible for what happened. He knew Devi was impulsive and sometimes just could not help herself. And now, with him at the center of a little love triangle along with Margot and Devi (something Grubbs reminded him of just 30 seconds prior), the only way out (at least in his misguided mind) was to remove Devi from the equation altogether. To save her from herself, he thought, even though not being able to speak to Devi would hurt him too (and we saw how difficult it was for him to tell her that in the coming locker scene). And to Ben, the simplest and most logical way to do that would be to say that Margot wanted it. I believe that the reason he did not tell Devi that it was his idea was that he feared would lead to another fight and he'd have to confront a number of things he wasn't yet ready to face. And so he chose the easier way out.

Little did he know, one or two episodes later he would learn that Devi actually understood why he felt the need to do what he did, and respected his decision, even if it did hurt her a bit at first. I think all of these things he noticed about Devi, about how she'd changed, and about how she respected the boundaries he had created around himself, all contributed to his ability to finally let down his guard and take that giant leap of faith later in the season.

I came to this season fully expecting that Devi would be the one to confess her feelings for Ben. But the way it turned out, it ended up being so much better. By making him be the one who had to make the season-long and heroic emotional journey to get to that grand finale, a big part of the season then became all about Ben choosing himself and his happiness.

Devi did not have to choose him, because her heart had always been his, and was firmly his this season. What Ben learned this season was that he couldn't wait for someone to choose him. He had to choose himself first, and telling Devi he loved her was not only a giant leap of faith for Ben, but also the ultimate act of self-love and self-respect.

Just one of the ways Ben's journey on the show was so intertwined with Devi's own. The writers did know best, after all.

To end this analysis, I had convinced myself long ago that the writers knew that doing non verbal scenes was a particular strength of Mr. Jaren Lewison (which it is, like it’s not even funny how good he is with this wordless acting thing), and in a recent interview (Euphoria Magazine), he confirmed that:

"The crew loves those. Every time that I don't talk or it will say in the script, ‘Ben clocks this or overhears that’...They really do enjoy my performances for the most part.”

[jaydenbvanmbeekl]

Hoorcollege 1 Door Jack Mills

De samenleving met regels = Beschaving

Er zijn verschillende factoren die invloed hebben op het geloof van een mens. Deze zijn Religie, Media, Politieke Voorkeuren, Omgeving en Familie en Vrienden

Aristoteles en Nietszche hebben 2 precies andere meningen.

Aristoteles vind dat de mens van nature kennis streeft, Nietszche vind dat de mens van nature macht streeft.

Eugenetica is de mensen met goede genen sorteren zodat niemand meer beperkingen of een slecht uiterlijk hebben.

In de jaren 30 tot 40 vonden ze dat alles aangeboren is en van nature is. Later in de jaren 50 tot 70 vonden ze dat alles aan te leren is. De beroemde Watson zei ooit dat alles binnen 7 jaar te leren is.

Bron: ARHC hoorcollege en Mr. Bos

[dangkimnganha1990]

👄 Yo yo, ‘QUAN ĐIỂM CÓ KẾT LUẬN’ của DU HỌC SINH SUNDERLAND, nhấn mạnh rằng: ĐẶNG KIM NGÂN HÀ, sinh ngày 30/01/1990, tại SÀI GÒN, năm 2013, Samsung Fire & Marine Insurance đã phê duyệt cho kỳ nghỉ phép du lịch tại châu âu, với mục đích kết hợp, cũng như lường trước hệ quả tương tự 2024 KOREA CRISIS như Dutch government on verge of collapse over budget cut row.

Vui lòng lưu ý các nội dung như sau:

🛢️⛽🚨 23/04/2012 - THE COST OF INSURING DUTCH DEBT AGAINST DEFAULT ROSE TO ITS HIGHEST SINCE JANUARY AS THE COUNTRY SLIPPED INTO CRISIS. Dutch five-year credit default swaps rose 9 basis points to 128 bps after the failure to agree on the budget with Wilders, whose party is outside the coalition.

🛢️⛽🚨 25/04/2012 - Dutch queen calls for parliament to be dissolved

🛢️⛽🚨 SOLUTIONS: Voor veel landen zijn de effecten van de lagere olieprijs nog niet goed zichtbaar in de groeicijfers over 2014, maar omdat vooral aanbodfactoren de lagere olieprijs veroorzaakten, zal de daling waarschijnlijk een positief effect hebben op de groei in 2015.

Opkomende economieën trokken na de crisis in 2008 enkele jaren de wereldeconomie. De laatste tijd viel deze groei terug. Voor 2014 kwam de groei uit op 4,4% (4,7% in 2013, 5,1% in 2012).

Opkomende economieën bleken zich niettemin beter te hebben voorbereid op mogelijke financiële crises dan in de vorige eeuw, bijvoorbeeld via lagere schulden in buitenlandse valuta, hogere buitenlandse reserves en het gebruik van flexibele wisselkoersen voor aanpassingen. De kapitaalstroom naar opkomende economieën groeide in 2014 zelfs weer nadat deze in 2013 was gedaald door onverwachte uitspraken van voormalig Fed-president Bernanke over de afbouw van het ruime monetaire beleid in de VS.

Standard aviation all-risks hull and liability covers as well as aviation-related risk assessment and consulting for passenger airlines, cargo airlines, manufacturers, airports and leasing companies.

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Pompenburgsingel, 1900. Op de achtergrond het sluisje met de hoge trappenbrug. Links huizen op het Couwenburgseiland en de rooms-katholieke Boschjeskerk aan het Boschje.

Deze singel is genoemd naar het Pompenburg. Een goede verklaring van deze straatnaam is niet te vinden. De naam wordt eerst in 1589 vermeld, wanneer er sprake is van de stadsvest bij Pompenburg. Oorspronkelijk was Pompenburg slechts de buurt die zich tegenover het Couwenburghseiland bevond. In 1505 had de vroedschap besloten de stad te versterken en verschillende torens aan de vesten te bouwen, o.a. 'eene toorn in de crimp omtrent die hantboochscuttersdoel'. Zeer waarschijnlijk is deze toren op het latere Pompenburg verrezen en zal hij die naam wel gedragen hebben. In de stadsrekening van 1644 komt de 'toren van Pompenburg' voor. In 1638 had men daar ook een korenmolen 'Pompenburch'. De hoofdlieden van het korenmolenaarsgilde verkochten in 1740 de molenwerf, vanouds genaamd Pompenburch, waarop de molen 'De Pomp' had gestaan, met het verbod er ooit weer een molen neer te zetten. In 1837 en latere jaren gold de naam Pompenburg voor een blok huizen. Toen in 1905 de stadsvest ter hoogte van het Pompenburg was gedempt werd de hierdoor ontstane brede weg Pompenburgsingel genoemd. De naam Pompenburg werd in 1949 gegeven aan de weg die ter hoogte van de vroegere Pompenburgsingel is aangelegd. Bij besluit B. 30 juni 1942 werd de naam ingetrokken.

In 1541 verkochten de bestuurders van de Sint-Sebastiaanskapel een stuk land, geheten Couwenburch. Het werd ten oosten begrensd door de Botersloot (later Karnemelkshaven), ten westen en noorden door de Rotte en ten zuiden door de stadsvest, dus aan alle zijden door water omringd. In de jaren 1643 en 1644 werd dit eiland door Cornelis Eeuwoutsz. Cirre in erven uitgegeven. Later staat het bekend als 'eiland Vishoeck' of 'het Hoeckgeseiland', misschien naar een houtkoperij van die naam, die daar van ca. 1690 tot 1850 was gevestigd. Het huidige Couwenburg vormt een onderdeel van het vroegere Hofplein.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[gekruidengeroerd]

Dag allemaal,

Bij deze een overzicht van de activiteiten die ik vanaf 18 februari tot begin juli aanbied. Het is een combinatie van activiteiten samen met Saskia Nieboer van de Groene Zon, Sanne Scheltena van Greendreamster, Dhana Chocolade en zeilklipper de Najade.

Het is al met al een hele lange brief geworden. Lees het rustig door en kijk of er iets voor je bij zit.

Winterschool 18 - 20 februari Samen met Saskia Nieboer

Locatie Groene Zon Beijum Groningen.

Drie dagen lang gaan we in op zoveel mogelijk winterkruiden. Ook hopen we natuurlijk dat tegen ie tijd de eerst lentekruiden zich ook al laten zien.

Deze cursus is heel praktisch. Denk aan kruidenwandelingen en het maken van een zalf of een hoestdrank. Maar ook gaan we aan het werk met de culinaire aspecten van wilde kruiden. Tijdens de lunch en bij tussendoortjes valt er voldoende te proeven. Saskia geeft al ruim 30 jaar les over kruiden en zelf heb ik me de afgelopen jaren steeds meer in de culinaire/ gezondheidsaspecten van kruiden verdiept. Daarnaast proberen we zoveel mogelijk ruimte te creëren voor de vragen van individuele deelnemers.

Prijs €295.- minima €265. Deze prijs is inclusief iedere middag een heerlijke ‘wilde’ lunch.

Meer informatie en aanmelden via: info@gekruid-en-geroerd.nl

Back to the Roots Zaterdag 1 maart Locatie Houwerzijl

10.30 - 15.30 uur. Kosten:€ 75.-

Al onze workshops hebben we bijna verdubbeld wat de tijd betreft. Er is nu echt ruimte om dieper op de stof in te gaan. Om vragen te stellen, zelf iets te kunnen maken etc.

Sanne Scheltena van Greendreamster en ik nodigen jullie uit voor Back to the Roots, een dag volledig in het teken van eetbare en geneeskrachtige wilde wortels. Wat weet jij van de wondere wereld van de wortels, knollen, rizomen en penwortels van wilde planten? Iedereen kent de winterwortel, de pastinaak en rode bieten. Maar welke wortels van wilde planten kunnen we gebruiken? Denk aan de wortels van look zonder look, wilgenroosje, nagelkruid, daslook en nog veel meer.

Deze inspirerende dag begint met een wildplukwandeling in het Speelbos in Houwerzijl waarin je leert eetbare en geneeskrachtige wortels te herkennen en verantwoord te oogsten. Vervolgens genieten we samen van een heerlijke lunch met gerechten waarin wortels centraal staan. In de middag gaan we de wortels bestuderen, duiken we dieper in het onderwerp van culinaire en geneeskrachtige toepassingen van wilde wortels en maken we samen een leuk aandenken aan deze “back to the rootsdag”. Na afloop van deze dag krijg je een uitgebreide pdf met informatie over wilde wortels, recepten en andere inspiratie.

Tijdens Back to the Roots gaan we samen:

Op zoek naar eetbare wilde wortel van het seizoen

Wilde wortels herkennen en veilig oogsten

Genieten van een heerlijke wilde lunch

Warme drankjes brouwen met wilde wortels

De verschillende wortels bestuderen

Leren over geneeskrachtige en culinaire toepassingen

Een leuk aandenken met wortels maken

Back to the Roots is voor wildplukkers, thuiskoks, culinaire genieters en iedereen die meer wil leren over de wondere wereld van de wortels.

Als je weet wat er in je eigen omgeving groeit, dan kan je bewuster omgaan met de natuur, eten en de mensen om je heen.

Meer informatie en aanmelden via www.greendreamster.nl

Workshop rauwe chocoladebonbons maken in combinatie met wilde kruiden. Samen met Danielle van Dhanachocolate.

Locatie de winkel van Dhanachocolate in Zuidhorn.

Tijden: 19.00 - 21.30 Prijs € 75.-

Ergens begin maart zullen we deze workshop inplannen.

Rauwe chocolade combineren we met de bijzondere smaken van wilde kruiden. Denk aan bonbons met een duindoornvulling, truffels met paardenbloemwortel, of pistache brandnetelblokjes.

voor meer info en aanmelden: www.dhanachocolate.com

Masterclass culinair verwerken van wildpluk

Zaterdag 29 maart. Locatie de Open Kas van de Biotoop in Haren

Prijs € 195.- Tijden: 09.30 - 19.00 uur.

Dacht je alles al te weten over wilde planten, kom je er achter dat je nog niets weet. Deze dag combineert paddenstoelen en kruidenkennis met culinair talent. Laat je verbazen over de mogelijkheden van wilde planten. Ook gaan we dieper in op inhoudsstoffen en hoe je deze het best tot hun recht laat komen in de keuken.

Meer informatie en aanmelden via www.greendreamster.nl

Kruidenzeiltocht 16 - 18 mei met de Najade vanuit Zoutkamp

Een zeilweekend waarin zoet en zout elkaar afwisselen. We zeilen naar een eilandje in het Lauwersmeer waar we een kruidenwandeling houden. We verzamelen lentegroen voor de lunch. Daarna zeilend richting de sluis waarna we het wad op gaan. Boven een mooie zandbank laten we het anker vallen. Bij laag water kan iedereen kan heerlijk scharrelen over de zandbank en misschien kunnen we zelfs wat zeewier oogsten. Aan boord is er ruimte voor wie wil om samen een kruidenzalf te maken en ons zelfgeoogste zeewier te proeven.

Prijs € 350.-

Meer informatie en aanmelden via www.zandbankzeilcharters.com

Wild Tea

Vrijdag 23 mei Houwerzijl. Prijs € 75.- Tijden 10.30 - 15.30

Na een wandeling door het speelbos in Houwerzijl en door mijn tuin mogen jullie aanschuiven bij de meest wonderbaarlijke gerechten voor een unieke eenmalige wild tea. Denk aan kleefkruidtaart, pannenkoekrolletjes met groene kruiden, Cupjes met mascarpone en wilde rozenpreserve, een scrub van aardbeien en vlierbloesem, acaciabeignets en meer. Na afloop krijg je via de mail een aantal van de recepten van de wild tea via de mail thuisgestuurd.

Meer informatie en aanmelden via www.greendreamster.nl

Oestertocht met de Najade en de Goede Vissers.

Zondag 25 mei vanuit Lauwersoog.Samen met Jan van de Goede Vissers gaan we zeilend het wad op , op zoek naar een goede plek in de buurt van een oesterbank waar we voor anker gaan. Aan boord is dan een uitgebreide lunch die je er bij het verzamelen van de oesters wel weer afloopt.

Met de bijboot van Jan vaar je naar de oesterbank. Hier leer je meer over het verzamelen van oesters, waar let je op etc. Jan schenkt een heerlijke champagne en je proeft een kraakverse oester.

Na afloop mag je een kistje met 15 oesters meenemen naar huis.

Prijs: € 150- p.p.

Meer informatie en aanmelden via www.zandbankzeilcharters.com

Zoet en zuur

Vrijdag 6 juni Houwerzijl Prijs € 75.-

Dit is de enige workshop waarvan je van te voren weet dat er veel moeders aanwezig zullen zijn. Namelijk azijnmoeders. Na de wandeling door het speelbos in Houwerzijl en door mijn tuin, richten we ons met name op die kruiden die heel goed gebruikt kunnen bij het maken van een azijn. We maken samen een dievenazijn, een shrub en maken een start met de aanzet van een siroop volgens de koude bereiding. Deze manier van bewerken geeft zoveel meer smaak. Er zullen veel siropen en azijnen zijn om te proeven. Er wordt gezorgd voor een eenvoudige lunch, waarin je raadt het al ook zoet en zuur een rol zullen spelen. Na afloop van de workshop krijg je een aantal recepten via de mail toegestuurd.

Meer informatie en aanmelden via www.greendreamster.nl

Kwelder en zeewierwandelingen. Dinsdag 17 juni 18.30 - 21.00 uur.

Andere data in overleg. Groepen vanaf 6 personen. De wandelingen vinden plaats bij Paesens Moddergat. Ze worden altijd afgesloten met een kleine proeverij. Na afloop van de wandeling kun je verschillende zilte planten van elkaar onderscheiden. Ook wordt er ingegaan op diverse soorten zeewier die we onderweg tegenkomen. Ik neem een klein aquarium mee waarin je nog even beter verschillende soorten wieren kunt bestuderen.

Na afloop ontvang je een aantal van de zeewier/zilte planten recepten via je mailbox

Prijs € 37.50

Meer informatie en aanmelden via: info@gekruid-en-geroerd.nl

Midzomer zeil/droogvalweekend 20 - 22 juni.

Tijdens de langste dag gaan we zeilend over het Lauwersmeer en daarna het wad op om een mooie plek te zoeken om droog te vallen. Deze keer zullen we in de nacht droogvallen. Ik probeer voor deze keer een heldere nacht met duizenden sterren te reserveren.

Meer informatie en aanmelden via: www.zandbankzeilcharters.com

Rügen kampeerreis samen met Saskia Nieboer.

Maandag 23 juni tot maandag 30 juni.

Dit is een proefreis en de prijs zal hier ook naar zijn. Aan het programma wordt nog gewerkt. Een week lang wandelen, fietsen en zwemmen. Denk aan een wandeling langs de krijtrotsen, fietstochten over de Zuid Oost punt van Rügen, misschien een bezoek aan het eiland Hiddensee. Lindebloesem verzamelen voor onze Rügener thee, kraanvogels spotten en leren vouwen en heel veel genieten van de oude bomen en bloemrijke bermen die Rügen biedt. We kamperen op een natuurcamping aan zee. Dus iedere ochtend kunnen we een duik nemen voordat we op pad gaan. Neem contact met ons op als je interesse in deze week hebt.

Meer informatie en aanmelden via: info@gekruid-en-geroerd.nl

Cool vrijdag 4 juli Houwerzijl

Locatie Houwerzijl Prijs € 75.- Tijden: 10.30 - 15.30

Wij nodigen jullie uit om mee te gaan met een kruidenwandeling langs de verkoelende en wilde zomerkruiden, bloemen en bessen van dit seizoen in het Speelbos van Houwerzijl. Onderweg staan we stil bij verschillende kruiden en nemen we je mee in onze passie voor eetbare wilde kruiden. Welke kun je gebruiken, wat is hun smaak en welke toepassingen in de keuken zijn er. Welke wilde kruiden/groenten zouden ons kunnen ondersteunen tijdens een warme periode? Hoe doen ze dat en wat zijn de inhoudsstoffen die hiervoor verantwoordelijk zijn.

Na de wandeling schuiven we voor een ‘coole’ proeverij aan bij de lange tafel in de weelderige tuin van Janet Frieling . Bij slecht weer kunnen we onder de overkapping of in Janet haar grote woonkeuken zitten. De tafel is gevuld met meerdere zoete en hartige gerechtjes op basis van wilde en verkoelende kruiden. Denk aan een gazpacho met paardenbloemblad, home made iced tea met lindebloesem en kaasjeskruid. We hebben boekweit knäckebrood met een bijzondere tapenade waarin slijmstoffen de hoofdrol krijgen. Het dessert bestaat uit een proeverij van wee soorten ijs. Een sorbetijs/granita en een kruidig roomijs. Opnieuw zijn hierin verkoelende kruiden verwerkt. Na afloop van de workshop ontvang je een aantal recepten van de gerechten in je mailbox.

Meer informatie en aanmelden www.greendreamster.nl

Wilde Tapas waarin bessen en zaden verwerkt zijn.

Donderdag 11 september 13.00 - 18.00 uur. Locatie Houwerzijl.

Prijs € 75.-

We gaan samen op zoek naar oogstbare bessen en zaden. De kruidenwandeling is deze keer ook specifiek hierop gericht.

Denk aan vlierbessen, rozenbottel, zaden van de kleine berenklauw etc. Terug thuis, schuif je aan bij een uitgebreid wilde tapa's buffet.

Na deze workshop weet je welke bessen en zaden eetbaar zijn en hoe je ze kunt herkennen en gebruiken. Na de workshop krijg je een aantal recepten plus info via de mail thuis gestuurd.

Meer informatie en aanmelden www.greendreamster.nl

Hoop jullie ergens in het wild tegen te komen.

Doorsturen van deze info wordt op prijs gesteld.

Hartelijke groet,

Janet.