#is dit liefdesverdriet

[dagenvanonrust]

Ze zeggen dat er een storm op komst is

Bij het ontwaken deze ochtend overkwam me een gevoel dat ik niet kon plaatsen. Een soort onbehaaglijk, droevig gevoel, alsof er iets ergs staat te gebeuren, iets waar ik geen vat op heb en alleen maar lijdzaam zou kunnen toekijken hoe de tragedie zich ontvouwt. Ze zeggen dat er een storm op komst is, misschien heeft het daar wel mee te maken. 

Op dit moment glijden donkere wolken over de huizen en de eerste druppels kletteren al tegen het raam. Ik heb je nodig, lieve maan, maar je bent nergens te bespeuren. Toch weet ik dat je er bent, ergens aan de hemel, hoog of laag, nieuw, vol, wassend of afnemend, je bent er, altijd, ook als ik je niet kan zien. Een beetje zoals de liefde van een ouder die je maar om de zoveel tijd ziet, of die van een voormalige geliefde die je tien jaar na de relatiebreuk nog steeds ieder jaar een kaartje stuurt om je een gelukkige verjaardag te wensen. 

De afgelopen dagen waren ronduit leeg. Ik heb niemand gezien, niemand gesproken, behalve enkele kassiersters en de getatoeëerde apothekeres van de apotheek op de hoek van de straat die zei dat het belangrijk is om mijn medicatie niet op een lege maag in te nemen. Ik maakte een of ander flauw grapje waar ze niet om moest lachen. 

De regen valt nu met bakken uit de hemel, in de verre verte hoor ik de eerste donderslag… 

De afgelopen dagen waren ronduit leeg en ik had te veel tijd om na te denken. Ik dacht na over mensen die wensen dat ze konden vliegen maar geen idee hebben waar ze dan heen zouden gaan. Dagenlang, nachtenlang heb ik daarover zitten nadenken, tot het me ineens te binnen schoot. Het was een hete nacht in de vroege zomer en het duurde eeuwen voor ik eindelijk in slaap was gevallen. Ik droomde dat ik achterna werd gezeten door een roedel wolven. Ze kwamen dichter en dichter en elke keer ik me omdraaide, zag ik hun glimmende tanden, ik hoorde hun gegrom. En net voordat een van de wolven me te pakken kreeg, werd ik wakker, badend in nachtzweet, mijn hart op hol. Maar toen wist ik het, eindelijk wist ik het. 

Ik begrijp nu dat het niet zozeer is dat mensen ergens heen willen vliegen, maar eerder dat ze ergens van willen vluchten, en er is zoveel waar we van zouden kunnen vluchten. Wolven, noodweer, armoede, oorlog, huiselijk geweld, slechte schoolresultaten, werkgevers die je op zaterdag bellen om langs te komen om nog even dit of dat dossier in orde te brengen, lange rijen aan de kassa, veel te luide muziek in cafés, drugsverslavingen en alle andere soorten verslavingen, liefdesverdriet en alle andere soorten verdriet. Maar misschien nog het meest van onszelf. 

…Ik kijk uit het raam. De straten staan blank en er lijkt geen einde te komen aan de regen. De donder wordt luider en af en toe verlicht een bliksemschicht de kamer… 

Weet je nog, lieve maan, toen ik vertelde dat het mijn droom was om even sierlijk en poëtisch te kunnen schrijven als John Williams? Of dat ik zo goed kon componeren als die andere John Williams terwijl ik nog steeds alle akkoorden door elkaar haal? Ik vraag me af of zij zichzelf wel wilden zijn, of zij ook ergens van wilden vluchten. Geld en roem zijn veel, maar lang niet alles. Misschien wilden zij ook graag iemand anders zijn, Shakespeare of Mozart of wie ze ook bewonderden. Of misschien wensten zij wel dat ze nooit waren beginnen schrijven of componeren en wilden ze liever iemand middelmatig zijn, iemand die vrij is van de verwachtingen van anderen, vrij van verantwoordelijkheden, vrij van het leven. 

En nadat ik ontwaakte en die angstaanjagende droom van me had afgeschud, maakte ik ook de bedenking… ik denk dat ik nu wel begrijp waarom mensen bang zijn om te sterven en niet om te leven. Misschien is het wel zo dat mensen die bang zijn om te sterven bang zijn om hun kinderen niet te zullen zien opgroeien, bang dat hun ouders niet trots genoeg op hen waren omdat ze hun schooldiploma niet behaalden, bang omdat ze er spijt van hebben dat ze nooit tegen dat ene meisje zeiden hoe ze zich voelden en omdat ze uit onzekerheid en zenuwachtigheid hun hoofd wegdraaiden toen dat meisje hen probeerde te zoenen. 

…Ik stel me voor hoe het water van onder de deur de woonkamer binnenstroomt. Ik voel mijn voeten nat worden… 

Misschien zijn mensen wel gewoon bang om te sterven omdat ze niet alles uit het leven haalden wat eruit te halen viel. Omdat er veel meer inzat dan ze zich voor mogelijk hielden.

…De donder wordt oorverdovend, de bliksemschichten oogverblindend, en het water reikt inmiddels tot aan mijn knieën… 

En ik denk dat het zo lang duurde vooraleer ik tot dit besef kwam omdat mijn eigen leven bestaat uit niets anders dan getatoeëerde apothekeressen zonder humor, goedkope wijn, nachtelijke wandelingen, kruiswoordraadsels, bedenkelijke horrorfilms uit de jaren ‘80, verloren vriendschappen, geliefden die ik gekwetst heb en spijt en spijt en spijt van dingen die ik gedaan heb of net niet gedaan heb.

…Het water komt tot aan mijn middel, het stijgt nu razendsnel…

En ik ben bang om te sterven omdat ik niemand trots heb kunnen maken, omdat ik geen kinderen zal zien opgroeien, omdat ik mijn hoofd wegdraaide toen ze mij wilde zoenen, want ik was elf en had nog nooit iemand gezoend, en ze zal nooit weten wat ik voor haar voelde omdat ik me erna te hard schaamde en haar niet meer aan durfde te kijken.

…Het regenwater staat inmiddels zo hoog dat ik het kan proeven… 

Ik denk aan alles wat ik in het leven verkeerd gedaan heb, aan de vrienden die geen vrienden meer zijn en aan de harten die ik heb gebroken. Ik denk aan wat ik had kunnen hebben, aan alles wat ik aan me voorbij heb laten gaan, aan de dromen die slechts dromen bleven. Niemand zou ooit trots op mij zijn, ik zou nooit een boek of een symfonie schrijven, en ik zou mijn jeugdliefde nooit vertellen wat ik voor haar voelde. 

…Het lukt me nauwelijks nog mijn hoofd boven het water te houden en ik dreig te verdrinken in mijn eigen spijt. Het onweer bevindt zich vlak boven mijn hoofd. Ik hap nog een laatste keer naar adem en probeer, in die laatste seconden die nog resteren, te berusten in het leven dat in een oogwenk aan mij voorbij is gegaan. En plots…

…Begint het water te zakken. In een onwezenlijk snel tempo begint het te zakken, alsof iemand de stop van een vol bad heeft uitgetrokken; als een film die achterstevoren wordt afgespeeld verdwijnt het weer richting de deur en er blijft geen druppel meer over. 

Ik kijk uit het raam. De regen is gestopt en de wolken maken plaats voor een heldere hemel, vervuld van sterren. En ik zie de maan, hoog aan de hemel, die me vredig toelacht. En ik ben blij. Het geluksgevoel wentelt zich als een warm deken om me heen. Want ik leef, en er is nog tijd. Nog tijd genoeg om plooien glad te strijken, om haar te vertellen wat ik voor haar voelde, om iemand trots te maken, op welke manier dan ook, want misschien hoef ik helemaal geen boek te schrijven, of een symfonie, of wat dan ook, misschien is het genoeg om gewoon mezelf te zijn en te appreciëren wat ik heb, ook al is het niet veel. Maar vooral om vrede te nemen met het leven en al haar onvolmaaktheden. 

Ze zeiden dat er een storm op komst was. 

Ze zeiden niet dat de storm ook zou gaan liggen.

[josephinesleesblog]

Samenvatting

Beste lezers,

Zoals jullie weten heb ik De dingen die ik nooit kon zeggen uitgelezen. Ik ga hier een korte samenvatting van geven. Deze samenvatting zal een beetje anders zijn dan normaal aangezien dit boek ook anders is. Sinds het meer een zicht geeft op Roxanne haar gevoelens en emoties, is er niet echt een plot of specifieke gebeurtenis in dit verhaal.

Boek: De dingen die ik nooit kon zeggen - Roxanne Wellens

De dingen die ik nooit kon zeggen gaat over 21-jarige Roxanne Wellens die lijdt aan liefdesverdriet. Roxanne vertelt hoe de liefde zoveel pijn kan doen soms. Ze was jarenlang dood verliefd op haar vriend, en voor een paar jaar, hij ook. Haar vriend heeft een nieuwe hobby opgenomen namlijk gaming. Na een tijdje werd hij snel verslaafd aan gaming, waardoor hij dagen lang achter zijn computer zou zitten.

Roxanne was zo verliefd op hem en had zo veel hoop, dat ze bleef en wachtte. Ze wachtte jaren lang, en loog tegen haarzelf dat het maar een hobby was, en dan maar een fase, en dan maar een job, totdat het een verslaving werd. Maar helaas voor haar, was de liefde die ze voelde voor hem zó groot, dat ze bleef.

Een gedicht van het boek die ons een beeld van hoe ze over hem dacht:

Ik zou jouw mijn adem geven als de jouwe op was Ik zou voor je wandelen als je zelf niet meer kon lopen. Ik zou voor je kijken als je niks kon zien. Ik zou voor je luisteren als je oren het niet deden. Ik zou mijn hart in twee breken als het jouwe stopte met kloppen.

Roxanne voelde voor een lange tijd alsof zij degene was met een probleem. Ze voelde alsof ze niet geod genoeg was voor hem, "Wat is er mis met mij?" vroeg ze aan haarzelf. Het enige wat voor haar belangrijk was, was om hem te hebben. Zelf as dat betekende dat zij de overschotjes kreeg, dat hij alleen zijn donkerste kant liet zien, dat hun relatie ging zoals het hem uitkwam, ze kon alles verdragen behalve zijn afwezigheid.

Na lang genoeg, gaf ze aan haarzelf toe dat hij meer van zijn games hield dan van haar.

[peecee-columns]

Dromen van vrijheid is grenzeloos

Tijdens onze vierdaagse ontdekkingstocht door Berlijn liepen we op een avond door de Hackesche Höfe. Dit is een wijk die gekenmerkt wordt door een aantal pleinen die ontstaan zijn aan het begin van de twintigste eeuw. De gebouwen rondom deze pleinen zijn grotendeels herkenbaar aan de typische Jugendstil-elementen en er bevinden zich momenteel diverse kleine theaters, bars en bioscopen. Nieuwsgierig liepen we door een poort een binnenplein op. Het was er donker en mysterieus. De muren van de gebouwen eromheen waren volledig bedekt met graffiti die hier en daar overwoekerd werd door allerlei struikgewassen. Op sommige plekken scheen een rode verlichting omhoog tegen de gevels. Het voelde alsof we op een filmset van regisseur Tim Burton waren beland.

“Excuse me… Why are you taking pictures of this wall?”, hoorde ik opeens een jonge vrouwenstem naast me zeggen. Enigszins verbaasd keek ik haar aan. Ze was vrij klein, droeg een te grote loszittende broek en een wijde, zwarte trui met daarop een obscure afbeelding van een of andere metalband. De capuchon die aan de trui vastzat verborg grotendeels haar hoofd. We raakten in gesprek over de bijzondere graffiti op de muur en de fascinerende plek waar we ons op dat moment bevonden. Haar naam was Larissa en ze bleek eenentwintig jaar te zijn. Verder verraadde haar accent dat ze niet uit de buurt kwam. Verre van dat zelfs. Ze bleek een studente uit Rusland te zijn. Het was haar droom geweest om Berlijn te bezoeken: “I’m free here…”

We besloten om verderop in de wijk nog iets te gaan drinken in een bar. Larissa sloot aan, alsof het een vanzelfsprekendheid was. Ik verbaasde me over haar onafhankelijkheid en zelfverzekerde voorkomen. Ze straalde rust uit en was niet bang om in haar eentje een vreemde wereldstad, ver buiten haar eigen leefgebied, te verkennen. Terwijl we een drankje bestelden vertelde ze kort over haar situatie in Rusland. Larissa was een veelbelovende dj en studeerde in St. Petersburg aan de universiteit. De studie had ze tijdelijk stopgezet vanwege haar verblijf in Duitsland. Ze was enkele dagen met behulp van een reis-app onderweg geweest om haar doel te bereiken. De beloning was het ervaren van vrijheid. Een verlangen dat ze gretig leek te combineren met haar nieuwsgierigheid naar mensen en het ontdekken van de schoonheid die de stad te bieden heeft.

Larissa bleek erg geïnteresseerd en leergierig te zijn. Ze had een voorliefde voor muziek, taal en poëzie. Op een gegeven moment vroeg ze aan ons of ze haar favoriete gedicht in het Russisch mocht voordragen. Na afloop moesten wij dan bepalen of we aan haar intonatie konden merken waar het gedicht over ging. We luisterden aandachtig naar haar voordracht en zonder een woord te hebben verstaan was voor ons meteen duidelijk dat het een gedicht betrof over liefdesverdriet en oorlog. De Engelse vertaling bevestigde dit vermoeden. Ze was opgetogen en vond het een eer dat wij de expressie die ze in dit gedicht had gelegd goed hadden weten te plaatsen. Het gaf maar weer eens aan dat een bepaalde beleving van kunst en het overbrengen van gevoelens universeel zijn. Ook als je elkaars taal niet spreekt.

Toen het afscheid naderde gaf ze aan dat ze onze gastvrijheid erg fijn vond, ondanks de situatie in haar land van afkomst. Ze had de laatste tijd geregeld meegemaakt dat mensen haar veroordeelden om haar afkomst en haar daardoor niet de kans gaven om zichzelf te mogen zijn, als uniek persoontje, met wensen en dromen. Wij gaven op onze beurt aan dat we haar openheid en lef waardeerden en hoopten dat ze een hoopvolle en veilige toekomst tegemoet zou gaan. Ze knikte en lachte schuchter, draaide zich om en wandelde de nacht in. Haar gewenste vrijheid tegemoet.  

[vastingedachten]

Een hart dat moet helen…

Ik had natuurlijk gewild dat de bliksem bij je in zou slaan bij het weerzien van mij. Dat daar een stromende, vervullende en liefdevolle reactie op gang was gekomen, die niet meer zou overgaan en dat we aan het einde van de wandeling rustig in elkaars armen zouden vallen. Maar zo gaat het niet altijd.

Je raadt het al: er is sprake van een hart dat moet helen. Ik denk dat we elkaar inmiddels al ruim vijf jaar kennen, genoeg om mij heel erg aan je te hechten en te kort om de verliefdheid over te laten gaan. Precies genoeg om ontzettend veel van je te houden en onmogelijk om dit in stand te houden - omdat het gewoon niet gaat.

‘The day after’ voelt voor mij momenteel zwaarder dan alle dagen, weken, maanden en jaren daarvoor. Ken je dat gevoel van introspectieve stilte dat optreedt wanneer je met een beetje afstand en duidelijkheid naar een gebeurtenis kunt kijken? Ik werd vanmorgen wakker en mijn hart voelde een klein beetje verbrijzeld. Het is gemakkelijk om destructieve patronen bij anderen op te merken, het is ingewikkelder om ze bij mijzelf te corrigeren.

Dit is de harde waarheid over mijn liefdesverdriet. Ik merk dat wanneer je van iemand houdt, echt houdt, je hart kan voelen alsof het zuur lekt. Mijn geest is mistig en het slechte nieuws is dat er geen andere manier is om hier doorheen te komen. Ik ben een zeer onafhankelijk persoon, en hoewel ik ongelofelijk vriendelijk ben, zijn vertrouwen en kwetsbaarheid buitengewoon moeilijk voor mij. Ik ontdek weer dingen over mezelf die ik vergeten was.

Liefde is ingewikkeld en kwetsbaar. Onze wandeling was fijn, prettig en jeetje wat was ik blij om je te zien. Terwijl ik naast je liep, vulde mijn hart zich met dankbaarheid en een diepe liefde voor jou als persoon. Ik ben blij dat ik de woorden kon vinden om je te zeggen wat ik voelde, hopelijk kon jij dat ook? Het luchtte op en het is vele malen beter dan het achterlaten van een open wond. Vijf jaar ga ik niet verwerken in twee dagen, maar dat accepteer ik. Hoe ondragelijk pijnlijk dit ook is voor mijn hopeloos romantische hart.

Ik ga niet blijven hangen in het ‘waarom’. Het is goed om recht te doen aan de diepe liefde die ik heb gevoeld, door ook de pijn hiervan helemaal te doorvoelen. Ik schrijf en zal blijven schrijven om mijn gedachten te ordenen en om helderheid voor mijzelf te creëren. Niet om jou te kwetsen of om je pijn te doen, maar om een manier te vinden om door te gaan en vrienden te blijven [iets wat ik graag wil].

Er is geen ‘schuld’, alleen een ‘niet gelukt’. En dat is verdrietig [voor mij].

Het is het vermogen om het te zien, te erkennen en in beweging te blijven, maar het is oké…ik ben oké. Dit loslaten betekent niet dat ik niet verder kan gaan. Het is een acceptatie van wat is zonder enige verwachting van wat zal zijn, en de moed om vooruit te blijven gaan.

Laten we verder gaan in een liefdevolle vriendschap. Samen praten. Mooie herinneringen maken en weten dat het goed is zo.

Van. Mij.

[de-bedoeling]

Mag dit nog wel?

De laatste keer dat ik wat op mijn. blog schreef was volgens mij bijna twee jaar geleden (ga ik zo even controleren) en weer is er zo super veel veranderd. Clichématig zou ik willen zeggen dat er ook veel hetzelfde is gebleven maar dat is niet zo. 

Maar er moet iets gaan gebeuren. Er moet weer iets gaan stromen dat is afgestompt. Door stress, door coronalockdowns of die hele teringzooi er omheen. Ik voel dat er zoveel in mij zit opgesloten dat er niet goed uitkomt en dat moet nu veranderen. 

Ondanks het feit dat mijn relatie hartstikke goed gaat. Voel ik liefdesverdriet. Hartenpijn. Omdat ik bang ben da ik heb gebroken met een deel van mijzelf wat ik altijd zo lief had. 

Nu weet ik dat dat niet helemaal kan omdat ik nog altijd dezelfde persoon ben als die ik altijd al was, maar ik verlang heimelijk naar die persoon die hier gewoon stukjes schreef die in haar op kwamen en niet gaf om de spelfouten die later pas opvielen.

Die juist een beetje treurig was, ondanks het eeuwige huppelende voorkomen. Die zou ik graag weer bij me hebben. Want de dalen maakten de pieken zo mooi. En op hoge pieken heb je het mooiste uitzicht. Ik twijfel af en toe of ik op een piek zit op gewoon een klein keukentrapje ben opgestapt. Snap je? Hoeft niet.

Nu eens kijken of dit oplucht. 

-HLA 

(deed ik altijd met of zonder streepje ervoor? Ga ik ook even checken. Volgens mij heb ik beide wel gedaan.)

[inktvlekken]

Quarantainenotities / Dingen die ik je wil vragen of vertellen maar die ik je niet kan vertellen omdat je nog altijd zwijgt

Heb je je Pride mondkapje gedragen toen je ging stemmen? Heb je op de achterkant van het rode potloodje gebeten en het potloodje met de afdruk van je tanden mee naar huis genomen? Heb je die avond NOS gekeken met je ouders en je zussen en waren jullie allemaal boos bij de eerste exitpolls? Zijn je ouders teleurgesteld dat Rutte niet is afgetreden, heb je het ‘ik geef een nier voor geen Rutte vier′ nog voor je raam hangen?

Sinds L. is ontslagen en het weer beter wordt, blowen we veel. Omdat we het samen doen en omdat we ook praten, soms, vaker muziek luisteren, denk ik dat het niet erg is. Hij zoekt een plek voor zichzelf, en ik weet niet of ik hier zonder hem wil blijven wonen. 

(Weet je dat het eerste wat ik dacht was dat we samen wat zouden kunnen zoeken?)

M. drinkt vrijwel dagelijks, F. heeft voor het eerst een vak niet gehaald. We houden ons aan de regels en we zeuren minder, misschien omdat we weten dat het niet beter voelt als we dat doen. F. vroeg me om hulp voor haar tentamen maar ik heb niet lang genoeg natuurkunde gedaan en uiteindelijk kon ik alleen koffie voor haar zetten, beloven dat het goed zou komen.

Komt het dat? Ik doe mijn best. Ik slaap het aantal voorgeschreven uur zonder medicatie. Ik ren elke ochtend op mijn nieuwe schoenen en ik werk veel en ik ben mijn scriptie aan het afronden en ik at de spaghetti die M. maakte en ik probeer niet te denken aan de geruststellende leegte die achterblijft nadat mijn honger weg is. 

Maar ik mis je. Ik mis je als ik koffie zet voor alleen mezelf, ik mis je als ik jointjes rol, ik mis je soms gewoon willekeurig terwijl ik uitleg geef of een boek lees. Ik miste je toen een vriend me feliciteerde met 20 jaar homohuwelijk en daarna vroeg wanneer hij een uitnodiging voor onze bruiloft kreeg en ik niet wist hoe ik moest uitleggen dat -

(Weet je dat ik nog nooit eerder met iemand heb willen samenwonen? Dat ik me nooit eerder heb voorgesteld hoe het is om oud te worden met iemand? Wat kan ik je meer geven dan dit? Wie kan ik voor je zijn zodat je terug wil komen?)

L. vroeg hoe het met mijn moeder ging omdat ik hem had gezegd dat ze ziek was. Ze drinkt weer. Dat heb ik hem niet verteld, dat heb ik niemand verteld omdat ik niet weet hoe ik dat moet doen, of wie ik dat kan vertellen. Ze is niet helemaal beter geworden en ze kon niet terugkomen op haar werk en het ging al niet zo goed en de laatste keer dat ik daar was, stonk haar huis. De laatste keer dat we belden, wist ik het zeker. Ze liegt tegen me. Ik droom over afwassen, bleekmiddel, het gerinkel van glasafval.

Haar vriend zegt dat het wel goed komt. Ik heb hem nog nooit verteld wat ik denk.

Mijn hart bonkt luid tegen mijn ribben. Ik slaap, ik ren, en ik schrijf. Ik schrijf veel, ik schrijf veel slechte teksten over de zee en storm aan de kust en ik schrijf veel brieven voor –. ik probeer je gedichten te schrijven soms en ik wil zo graag weten

komt dit goed? tussen ons?

[luminita-a]

Maar godverdekke, waarom mis ik u zo hard

[anouk123vanderheyden]

Dit is het lied Formidable van Stromae.

Het gaat over een dronken man met liefdesverdriet. De manier waarop Stromae deze boodschap heeft neergeschreven is zeer indrukwekkend. Zijn manier van zingen brengt dat gevoel ook over, waardoor de luisteraar het verhaal met hem meemaakt. Ik hou van zijn stemgeluid en koos daarom ook voor dit lied. Ik ken het lied al sinds het was uitgekomen en hoorde het voor het eerst op de radio. Ik ben ook een fan van deze artiest dus het lied werd meteen 1 van mijn favorieten. Hij zingt in het Frans en zijn lied valt onder het genre pop. Het lied staat dit jaar op nummer 31. Het is 17 plaatsen gestegen in vergelijking met vorig jaar. De instrumenten die voorkomen zijn onder andere piano, gitaar en een beat. Ik zou het op mijn nummer 1 zetten. Het zal altijd in mijn favorieten blijven staan. 

[gedichtenoverdingen]

Het spijt me dat je zo’n liefdesverdriet hebt maar ik ben wel onder de indruk van hoeveel je die persoon hebt gehouden. (en nog doet..). En mag ik zeggen dat ik van mening ben dat het zijn verlies is want je lijkt mij een geweldige vriendin om te hebben.

Dankjewel voor dit lieve berichtje anoniem ❤️. Houden van is altijd mooi, ook als het lelijk is. Ik hoop dat je een fijne dag/avond hebt als je dit leest. X.

[fionainfrankrijk]

Voorburg en nu

Zoals je weet wonen we niet meer in Zoetermeer maar deels in Frankrijk en deels in onze ‘pied-a-terre’ in Voorburg. Met mijn schizofrene karakter lijkt het duale leven tussen 2 landen te passen!

Het is mooi dat we ons leven op deze manier kunnen inrichten. Maar ik had niet verwacht dat terug zijn in het Voorburgse emoties bij me zou losmaken. Dat het vertrouwd is, staat vast. Hier zijn veel hoofdstukken uit m’n leven begonnen en afgesloten. Ik vind de weg feilloos en navigeer zonder navigator van Essesteijn via de Rodelaan naar de Parkweg want Voorburg is niet zo groot en ook niet veel veranderd. Het lijkt alsof de cirkel nu rond is maar hoe dan?

Louis en ik zijn samen in Voorburg begonnen niet ver van waar we nu wonen, in een vergelijkbaar 2 kamer appartement. Mijn oma en opa hebben er gewoond, mijn ouders liggen op een steenworp afstand op de Rodelaan begraven, ik ben hier vanaf m’n 15e naar de middelbare school gegaan, heb hier met liefdesverdriet rondgelopen, en was eenzaam als enig studerend kind toen m’n familie op Aruba woonden. Ik heb hier een auto ongeluk met impact meegemaakt en ben hier vlakbij in het stadhuis van Leidschendam getrouwd. M’n ouders woonden jarenlang achter het ziekenhuis, eerder keken we uit op velden daar waar Leidschenhage nog niet bestond.

En nu wonen m’n 2 jongste zussen straks ook weer in Voorburg en een aantal nichtjes. Als ik op straat loop lijkt het alsof ik gezichten herken en zij mij. Het zou best kunnen dat ze denken; ‘Kijk, daar loopt een Alwayn!’. Want wij waren toen best een opvallend gezin met een witte moeder, zwarte vader en 5 bruine kinderen.

In Zoetermeer hebben we onze kinderen groot gebracht, en nu ben ik terug. Bij de supermarkt zet ik m’n kar niet helemaal correct terug en de vrouw achter mij zegt me met haar ‘Ok! ...’ een heleboel. ‘Oh ja! dit is Voorburg’, denk ik, waar men kampioen is om klaar te staan om met het vingertje de ander te corrigeren.

Anders is het gezellige gesprek met m’n hoogbejaarde buurman over waar we allemaal hebben gewoond in Voorburg en hoe prettig het is om zo dichtbij Den Haag en Scheveningen te wonen. ‘We hebben het ziekenhuis, de begraafplaats en het trammetje op een steenworp afstand, wat wil je nog meer?!’ roept hij blij. Ok, het zegt wat over zijn prioriteiten maar niet over de mijne!

tja; het is vertrouwd en zeker fijn om terug te zijn, maar om me thuis te voelen heb ik wat meer tijd nodig.

[fromantick]

zo groot was je die dag  je klom een meter hoog op de trappen van je leven en met papie twee hoog  gezwind de concertzaal in voor niets dan prokofiev je tekende de dirigent je luisterde en keek je ogen uit overweldigend aangedaan piano violen cello’s blazers allen speelden zich gedreven  diep in je leven in de pauze wild je niet naar huis je vroeg naar cola en chips en ook de vijfde symfonie en als we vanavond met tomtom naar huis toe reden was je heel bedroefd toen papie zei dat prokofiev niet langer leefde

- Watler Verraes (mijn lieftallige opa, maar ik noem hem papie) 

+++

dit gedicht doet mij denken aan de ‘oh-zo-veelgestelde-altijd-terugkomende vraag’ die luidt: << luka, wil jij later kinderen? >>

mijn antwoord is tot nu toe altijd al vastberaden nee geweest. ik vind het in vele gevallen een egoïstische keuze - toch als ik zie hoe de mensen waar ik opgroeide omgaan met hun kinderen en ze gebruiken als hun vervolg om ze dan in het hokje te drijven waar zij nooit geraakt zijn en ze vervolgens voor hun reputatie verbronzen om in de trofeeënkast te zetten - ze zijn buitengewoon aanwezig, absorberen alle energie uit je lijf zodanig je er bij neervalt, ze manipulatief zijn, je als ouder automatisch wordt geplaatst in clusters van gekke feestjes en geforceerde kreupel bijeenkomsten, je doet mee aan de overpopulatie en bovendien wordt er wel verwacht dat je er ten vollen tijden voor hen kan zijn. ik vrees niet dat mensen daar over nadenken tijdens die ongelukkige liefdesnacht, waarbij zelfs de sterren van wegkijken. 

hoe dan ook sloegen deze woorden er in om mijn visie wat te verdraaien, verpunten, vervormen. de oorsprong is achter de rug en komt mijn realisatie in een stijgende lijn te staan. hoe stijl vertel ik je niet. 

die bovenstaande woorden die papie schreef verwijzen naar mij en ik kan mij slechts enkele flitsen voor de ogen halen. ik was toen hooguit 7 jaar. 

ik begrijp het. de schoonheid die je in een kind kan zien. het verlangen van onwetendheid vergeleken met nu. nog niet het vermogen om te overdenken noch de goesting. noch bezig zijn met die complexiteit aan beestjes in je hoofd die vertellen wat goed en slecht is. nog niet in vraag gesteld wat goed en slecht zou kunnen zijn. ik, jij, ademen, in eenzelfde omgeving, eenzelfde ruimte. de wereld rond of plat. ik sta met mijn voeten op de grond. ofwel in mijn hoofd, dat is al goed genoeg. en verrassend uit de hoek komen. net omdat ze niet zo verder gevorderd zijn als in uw denken, slagen zij erin om nieuwe paden aan te rijken. nieuwe routes. of oude routes, routes die er al lang waren, maar jij toen de keuze nam die niet de bewandelen of bewust uit de weg te gaan. 

je was nog niet bezig met het verwerken van liefdesverdriet. het waren krokodillentranen omdat wat op je bord lag je niet aan stond. je was nog niet bezig met die identiteitscrisis of de sociale ongelijkheid die, hoe ouder je wordt, duidelijker en dichterbij komt te staan. je was niet bezig met die puisten op je kop, want je had er nog geen. of het haar dat groeit op je ballen of je vulva. of iets daartussen en daarrond. het doet er niet toe.

ik begrijp het. 

maar ik begrijp niet waarom je daarvoor kiest, want je weet dat dat ook tijdelijke blijft. die kindertijd. iemand vertel mij waarom? 

mijn Vader slaagde er niet in om voor ons (ik en mijn zus) te zorgen. en weet u, daar heb ik tot op heden last van. het is een rommelige situatie, en die draag je mee zolang je er voor kiest om die persoon toe te laten in je leven. dat conflict, eender over welke scheiding het gaat, staat als een litteken in je hart. ik zal altijd tussen mijn mama en papa staan. ik zal altijd moeten kiezen. maar nu kies ik voor mezelf. 

[josephinesleesblog]

De dingen die ik nooit kon zeggen

Beste lezers,

Ik heb vorige week een nieuw boek gelezen voor school. Het heet De dingen die ik nooit kon zeggen, geschreven door Roxanne Wellens. Dit boek werd gepubliceerd in 2020.

Om eerlijk te zijn was mijn eerste impressie van dit boek niet hoe ik dacht dat het zou zijn. Ik dacht dat ik het verkeerde boek had besteld, want toen ik het opende, zag ik alleen maar gedichten. Ik heb het toch gelezen en ben heel blij dat ik dat heb gedaan! Ik heb nog nooit een boek gelezen dat zo geschreven is. Het gaat over de 21-jarige Roxanne Wellens, die haar verhaal uitlegd aan de hand van poëzie en proza. Ik denk dat het zo'n unieke manier is om een ​​verhaal te vertellen en de lezer echt te laten begrijpen hoe de auteur zich voelde.

De thema's in dit boek zijn verslaving, gaming, liefdesverdriet en zelfliefde.

[georgtheladiesman]

https://youtu.be/pgN-vvVVxMA

Ik ben fan van deze artiest omdat zijn stijl uniek is. Ik heb voor dit lied gekozen omdat het zijn populairste nummer was. Het is een rustig ritme en de tekst gaat over liefdesverdriet. Ik ken het van tiktok en het sprak me aan. De artiest is vermoord.

[hopefulminds]

Mijn ouders willen met mij naar spoed omdat ik zo ziek ben terwijl dit gewoon liefdesverdriet is

[inesbouzougarh-blog]

Call Me By Your Name

Call Me By Your Name draait om de 17-jarige Elio, gespeeld door Timothée Chalamet. Elio gaat elke zomer met zijn ouders naar Italië. Zijn vader is een joodse professor en laat elk jaar een assistente logeren in hun huis. Dit jaar (1983) is het Oliver, een knappe Amerikaan gespeeld door Armie Hammer.

Elio is zeer populair is zijn dorp, en zeker met de meisjes. Maar sinds dat Oliver er is, heeft Elio geen interesse meer is de anderen. Elio wordt meer en meer verward en doet dat onhandige dingen. Hij is afstandelijk met zijn vriendin en doet alles om met Oliver te kunnen zijn. Hij is anders, hij is verliefd.

Critici zijn het eens dat de soundtrack geweldig is. Wanneer Elio door Italië fietst, en we de beelden van het prachtig land zien, worden de beelden gecompenseerd door de muziek. Ze passen zeer goed bij elkaar.

“Call Me By Your Name is een prachtige, poëtische vertelling over twee mensen die verliefd worden. Met de meest clichématige, soms pijnlijk herkenbare emoties die daarmee gepaard gaan. En die staan volledig los van geaardheid. Regisseur Luca Guadagnino (A Bigger Splash) laat de zaken voor zich spreken. Liefde is liefde. En liefdesverdriet is dat ook,” zegt Robin Broos van De Morgen.

Bron:

https://www.demorgen.be/tv-cultuur/call-me-by-your-name-prachtig-liefdesverhaal-in-strakke-zwemshort~bc8f0bc2

[floorwouters]

Mijn favoriete artiest is Post Malone.

Hij heeft een prachtige stem waarmee hij mooie liedjes maakt, deze gaan vooral over eenzaamheid, lust, verveling en liefdesverdriet, hier krijgt iedereen wel eens mee te maken. Hij heeft onlangs ook zijn nieuwe album ‘Hollywood’s Bleeding’ uitgebracht. Deze staan vol goede nummers zoals ‘Saint Tropez’ en ‘Goodbyes’. Het liedje ‘Circles’ is voor mij echt een hitje omdat het mij altijd  instant vrolijk maakt door het leuke deuntje. Wat we van hem gewoon zijn is dat hij rap mengt met hiphop en rock maar dit liedje is eens helemaal wat anders wat het voor mij  extra speciaal maakt. 

Een weetje; Post Malone is de artiestennaam van Austin Richard Post.