#das gek wat verdriet met je lichaam doet

[hopefulminds]

Mijn ouders willen met mij naar spoed omdat ik zo ziek ben terwijl dit gewoon liefdesverdriet is

[jaimysagony-blog]

On top of the world

Een van de zekerheden in het leven is, liefde. Zo wordt ons toch opgelegd door de maatschappij. Dus begon ik als kind al te dromen over mijn prins op het witte paard, geen sprookje dat zijn bestaan ontkende.

Ik herinner mij dat als ik tienermeisje al heel veel belang hechtte aan liefde. Zonder ook maar een beetje ervaring, sprak ik mijn gevoelens ook meteen luidop uit. Want gevoelens waren heerlijk. Maar niet alles verliep zoals ik het me voorgesteld had. Integendeel, niks liep zoals in de sprookjes. Maar mijn obsessie om steeds het mooie in het leven te zien en te blijven geloven in mijn eigen dromen, stuwde me voort. Ik kon op sommige momenten wel beetjes liefde proeven. En het was als drugs... Het gaf je zo een goed gevoel en het was uiterst verslavend. (heb ik gehoord) Ondanks die wil, de nood en de droom om de echte liefde te voelen, liepen mijn gevoelens altijd uit op een drama. Ik werd ouder en ik leerde veel bij. Liefde was geen zekerheid meer, liefde was een aaneenschakeling van teleurstellingen en pijn, verdriet werd jammer genoeg de rode draad doorheen mijn leven. En zo had ik het me helemaal niet voorgesteld... Ik vond liefde niet meer leuk. Misschien was het gewoon niks voor mij en waren er andere dingen in het leven voor mij weggelegd. Ik gaf het op en ik leefde het leven zonder te durven dromen over het ultieme geluk: liefde.

Tot ik eind februari Peter leerde kennen. Ik kende Peter, van ziens, via via... Een vijvertje waar ik nogal uit gevist had, maar waar nooit prijsbeesten uit kwamen. Ik maakte me al lang niks meer wijs, maar toch voelde ik de nood me open te stellen. Zo geschiedde en op 6 maart spraken we af. We zaten aan tafel met een schilderij van een hond in een kostuum aan de muur, de hilarie was compleet. We babbelden alsof we elkaar al jaren kenden en ik voelde me gerespecteerd, iets wat ook nieuw voor me was. We spraken vaker af en we werden een koppel. Dat mijn gevoelens toen al sterk waren, geef ik grif toe, maar er klopte iets niet. Ondanks de liefde, konden we niet genieten en zo snel als het begon, eindigde het ook weer. En het deed pijn want Peter, die deed iets met mij. Iets geks, iets magisch. Die liet me lachen op het momenten dat ik dacht dat ik geen reden meer had om te lachen. En hij was ook de eerste persoon waar ik mijn leven volledig heb kunnen overlaten aan mijn gevoelens. Mijn gevoelens volgen EN blijven volgen bleek later de juiste beslissing te zijn. We hebben elkaar gehaten en we hebben vuile dingen gezegd, ruzie gemaakt en elkaar straal genegeerd. Maar ik kon hem niet opgeven. Het was niet bewust, maar het leven dreef me terug in zijn armen. De dag dat hij me, na een paar maanden negeren, bijna smeekte om terug contact op te nemen, twijfelde ik dan ook. Als ik kwaad ben, ben ik ook heel kwaad. En negeren dat doet zoveel pijn. Nog meer pijn, kon ik niet aan. Ik was bang. Maar opnieuw: verstand uit, gevoelens aan. Ik gaf om Peter dus ik gaf hem de kans om opnieuw deelnuit te maken van mijn leven. We praatte alles uit en we gingen iets drinken, deden leuke dingen, hingen heel de nacht als 2 tieners te giechelen aan de telefoon en ik bloeide open. Ik was opnieuw verliefd. Of ik was nog verliefd, maar dan veel nog meer... Ik weet het niet. Wat maakt het ook uit?

Maar met de angsten en het verdriet doe ik door mijn verleden had en het feit dat ik enorm afgezien had van onze breuk, wist ik niet of het een goed idee was om opnieuw toe te geven aan die gevoelens. Er kwam ook bij dat we beide aan het vechten waren tegen een sterk verleden en we niet wisten of een relatie nu goed uit kwam. Ik twijfelde maar ik kon die gevoelens niet loslaten, ze waren zo sterk. Ik was gewoon bang dat het weer misliep en ik hem volledig zou kwijt geraken.

Peter is mijn beste vriend, de beste vriend die ik ooit gehad heb. Hij weet alles, hij begrijpt alles... De enige zekerheid die ik nog wou, was hem in mijn leven hebben. Dus gingen we vrienden zijn. Dat duurde natuurlijk niet lang en elke dag werd mijn verliefdheid een beetje groter. Heel gek, maar echt waar: het blijft groeien...

In goeie en kwade tijden, dat hebben we elkaar beloofd. Ik zal er altijd zijn en hij ook voor mij. En dus zijn we weer een koppel. Een powerkoppel! Want wat wij twee hebben, da's iets speciaals. Ik kan heel veel schrijven, maar dit valt met geen woorden te beschrijven. Hij doet iets met mij, hij brengt het beste in mij naar boven, hij laat me mezelf zijn... Het is een tinteling doorheen mijn lichaam. Mijn hart slaat op hol. Als ik hem hoor, krijg ik kippenvel. Als ik hem zie, kan ik niet stoppen met lachen. Als we iets doen, heb ik de grootste pret. Zelfs als we ruzie maken, komen we er sterker uit. Wij zijn echt uitersten van elkaar en toch heb ik het gevoel dat we dezelfde ziel delen. Ons eigen wereldje, dat niemand zou begrijpen. Wij zijn heel raar. Maar zoals ik al zei, even sterk als raar. Peter is de liefde van mijn leven. De man waar ik mee ga trouwen. Ik weet dat nu al 100% zeker. Ik kan soms in zijn ogen kijken en denken "gij met uw schoon ogen, met u ga ik trouwen en kinderen maken". Simple as that.

Ik heb ooit dus een lijstje opgesteld met de 30 punten waar mijn droomman aan moet voldoen. Ge kent dat wel - niet roken, - gespierd, - heavy metal as fuck... Ik moet eerlijk toegeven, dat Peter aan veel van die eisen niet voldoet. En dat stoort me niet. Integendeel. Er is niemand die me zo verliefd maakt. Of heeft gemaakt. En dan vervalt dat lijstje. Het lijstje was natuurlijk ook meer als een grap bedoeld, maar ik wil maar zeggen: als uw buik vol vlinders zit, wat is dan nog belangrijk? Peter vraagt me elke keer wat ik in godsnaam in hem zie en dan weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik zeg dan dat ik hem gewoon zo graag zie maar dat is niet het juiste antwoord. Ik zie hem gewoon heel heel heel erg graag, zo graag dat ik het niet beschrijven kan. Hij maakt me gelukkig. Echt gelukkig. Zielsgelukkig. Aristoteles zou het 'groot geluk' noemen. Het is iets heel speciaal. Als ik een avond bij hem geweest ben, ben ik zo blij en dan kan ik echt denken dat ik daarna in vrede kan sterven omdat ik het hoogtepunt in mijn leven bereikt heb. Ik denk dat dit gevoel mijn ultieme geluk is. Dat hij de ware is, de prins op het witte paard. Dat mijn leven compleet is en klaar om zich te ontplooien. Maar net zoals in alle sprookjes, blijft de toekomst een mysterie. Maar ik heb er zoveel zin in. Dat ik weer durf dromen over die toekomst, komt ook alleen maar door hem. Ik kijk verder dan de gekke kalverliefde die we nu beleven, ik zie ons ook met ons gezinneke genieten in ons huisje met een boompje en een tuintje of als twee bejaarde stilzwijgend naar elkaar staren en trots zijn op elkaar. Ik zie alles met Peter. Mijn heel leven draait om hem. Ik wil de rest van mijn leven gaan slapen met een lach op mijn gezicht en wakker worden met een lach op mijn gezicht, gewoon omdat hij zo geweldig is. Ik ben trots zooo op mijn lief. Op alles. Hij is knap, slim, lief, grappig... Ik ben trots op wat hij bereikt in het leven. Ik ben gewoon altijd trots. Ja en ook, eerlijk, hij maakt me soms zelfs wat onzeker. Ik wil de perfecte vrouw voor hem zijn en dus dwing ik mezelf perfecter te zijn. Ik wil geen leven meer zonder hem. Ik zou alles voor hem doen, allesallesalles, ik zou door vuur gaan, mijn organen verkopen, ik zou zelfs naar een discotheek gaan om hem aan te tonen hoeveel ik van hem houd. En nog nooit heeft iemand me laten dansen uit liefde.

Ik kan boeken vol schrijven over hoe geweldig hij is. Over hoe gelukkig en compleet ik me voel. Over hoe sterk ik vandaag ben. Zelfs over ware liefde. Ik denk dat ik pas echt liefde kon voelen op het juiste moment. Door Peter. En dat alles wat hieraan voorafgegaan is gegaan, niks met liefde te maken had. Dat was gewoon het leven. Maar vandaag kan ik toch echt zeggen dat liefde iets moois is. En dat ongeacht hoe mooi sprookjes geschreven zijn, er geen een op kan tegen het mijne. Wij gaan nog lang en heel gelukkig leven, daar ben ik nu wel heel zeker van. Ik hoef niet meer te dromen over een mooi en gelukkig leven, mijn leven is nu een droom. Het leven is zo mooi. En dit is nog maar het begin en het gaat alleen nog maar beter worden.

In goede en slechte dagen

Onvoorwaardelijk

Ik hou van u!

Liefs, Jaimy x